Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia

§ 1. W postępowaniu przed sądem wojskowym podstawę do wszczęcia postępowania stanowi wniosek o ukaranie sporządzony lub zatwierdzony przez prokuratora do spraw wojskowych.
§ 2. Żandarmerii Wojskowej, w stosunku do osoby wskazanej w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1, która popełniła wykroczenie podlegające orzecznictwu sądów wojskowych, przysługują uprawnienia i obowiązki procesowe Policji wynikające z niniejszego kodeksu.
§ 3. Prawo zatrzymania osoby wskazanej w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1 przysługuje także wojskowym organom porządkowym oraz przełożonemu wojskowemu.
§ 4. Przymusowego doprowadzenia osoby, o której mowa w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1, jeżeli zachodzi przypadek wymieniony w art. 50 przymusowe doprowadzenie świadka i odebranie przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego § 1, art. 53 ustalanie miejsca pobytu podejrzanego, art. 71 rozpoczęcie rozprawy § 4, dokonują właściwe organy wojskowe, chyba że ważne powody stoją temu na przeszkodzie.

§ 1. O popełnieniu przez osobę wskazaną w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1 wykroczenia podlegającego orzecznictwu sądów wojskowych, w tym także o odmowie przyjęcia mandatu karnego lub nieuiszczeniu w terminie grzywny nałożonej w drodze mandatu zaocznego, zawiadamia się prokuratora do spraw wojskowych.
§ 2. O wszczęciu postępowania przeciwko żołnierzowi powiadamia się właściwego dowódcę jednostki wojskowej.
§ 3. W stosunku do osób, o których mowa w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1 pkt 2, stosuje się odpowiednio art. 649 właściwość wyłączna sądu wojskowego Kodeksu postępowania karnego.

§ 1. Ściganie wykroczenia popełnionego przez żołnierza, o którym mowa w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1 pkt 1, następuje na żądanie dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę wojskową, z zastrzeżeniem § 3 i 4.
§ 2. W razie odstąpienia od żądania ścigania wykroczenia dowódca jednostki wojskowej wszczyna wobec sprawcy tego czynu postępowanie dyscyplinarne albo wydaje polecenie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, bądź występuje z wnioskiem w tej sprawie do innego przełożonego dyscyplinarnego.
§ 3. W przypadku popełnienia przez żołnierza wykroczenia, za które można orzec albo orzeka się środki karne zakazu prowadzenia pojazdów, przepadku przedmiotów lub nawiązki, nie wszczyna się postępowania dyscyplinarnego, a stosuje się przepis art. 86 zawiadomienie o wykroczeniu podlegającym orzecznictwu sądów wojskowych § 1.
§ 4. W czasie pełnienia służby wojskowej po ogłoszeniu mobilizacji, w stanach nadzwyczajnych, w czasie wojny, a także podczas wykonywania zadań służbowych w strefie działań wojennych oraz w przypadku użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, udziału w akcjach humanitarnych, poszukiwawczych lub ratowniczych, jak również w warunkach, o których mowa w art. 10 właściwość wojskowych sądów garnizonowych § 1 pkt 1 lit. c, w stosunku do żołnierza, który popełnił wykroczenie, stosuje się wyłącznie § 2.

§ 1. Sąd wojskowy może odmówić wszczęcia postępowania, a wszczęte umorzyć i sprawę przekazać właściwemu dowódcy z wnioskiem o wymierzenie kary przewidzianej w wojskowych przepisach dyscyplinarnych, jeżeli uzna to za wystarczającą reakcję na wykroczenie.
§ 2. Na postanowienie wskazane w § 1 przysługuje zażalenie.
§ 3. Przed złożeniem wniosku o ukaranie uprawnienie do przekazania sprawy, o którym mowa w § 1, przysługuje prokuratorowi do spraw wojskowych. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje wojskowy sąd garnizonowy.

Pokrzywdzony może korzystać przed sądem wojskowym z praw oskarżyciela posiłkowego jedynie w sytuacjach określonych w art. 26 zawiadomienie pokrzywdzonego o przesłaniu wniosku o ukaranie i pouczenie o uprawnieniach § 3 i art. 27 uprawnienia pokrzywdzonego § 2.