Prawo wodne

Wody, jako integralna część środowiska oraz siedlisko dla organizmów, podlegają ochronie, niezależnie od tego, czyją stanowią własność.

1. Celem ochrony wód jest osiągnięcie celów środowiskowych dla jednolitych części wód powierzchniowych, jednolitych części wód podziemnych oraz obszarów chronionych, a także poprawa jakości wód oraz biologicznych stosunków w środowisku wodnym i na terenach podmokłych.
2. Realizując cel, o którym mowa w ust. 1, należy zapewnić, żeby wody, w zależności od potrzeb, nadawały się do:
1) zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi;
2) uprawiania sportu, turystyki lub rekreacji;
3) wykorzystywania do kąpieli;
4) bytowania ryb i innych organizmów wodnych w warunkach naturalnych, umożliwiających ich migrację.
3. Dla realizacji celu określonego w ust. 2 pkt 3:
1) organizator kąpieliska sporządza profil wody w kąpielisku, aktualizuje go i przekazuje w terminie 7 dni właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz Wodom Polskim, a w przypadku kąpielisk morskich także właściwemu terytorialnie dyrektorowi urzędu morskiego, oraz podejmuje działania mające na celu obniżenie ryzyka zanieczyszczenia wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli, w szczególności działania określone w art. 344 kontrola urzędowa ust. 5 pkt 2 i 7;
2) organy administracji publicznej są obowiązane udostępniać organizatorowi kąpieliska na jego wniosek informacje, które mogą być wykorzystane przy sporządzaniu profilu wody w kąpielisku;
3) organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonują działania określone w art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 oraz art. 346 stwierdzenie niespełniania wymagań przez wodę w kąpielisku i art. 347 zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
4. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu i ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób sporządzania profilu wody w kąpielisku,
2) szczegółowy zakres informacji zawartych w profilu wody w kąpielisku i sposób ich przedstawiania,
3) sposób dokonywania aktualizacji profilu wody w kąpielisku
– mając na względzie poprawę jakości wody w kąpieliskach i ochronę zdrowia publicznego.
5. Za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, pobiera się opłatę.
6. Opłata za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, pobierana przez organ administracji:
1) rządowej – stanowi dochód budżetu państwa;
2) samorządowej – stanowi dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
7. Opłaty za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, nie pobiera się, jeżeli wniosek o udostępnienie informacji został złożony przez organ administracji publicznej.
8. Jednostkowe stawki opłat za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, wynoszą:
1) za wyszukiwanie informacji – 10 zł, jeżeli udostępnienie wymaga wyszukania do dziesięciu dokumentów; opłata ulega zwiększeniu o nie więcej niż 1 zł za każdy kolejny dokument wymagający wyszukania;
2) za przekształcanie informacji w formę wskazaną we wniosku – 3 zł za każdy informatyczny nośnik danych;
3) za przekształcanie informacji polegające na skanowaniu dokumentów – 0,30 zł za każdą stronę;
4) za sporządzanie kopii dokumentów lub danych w formacie 210 mm x 297 mm (A4):
a) za stronę kopii czarno-białej – 0,60 zł,
b) za stronę kopii kolorowej – 6 zł.
9. Za przesłanie kopii dokumentów lub danych za pośrednictwem operatora pocztowego pobiera się opłatę za przesyłkę pocztową danego rodzaju i danej kategorii wagowej w wysokości podanej w obowiązującym cenniku usług powszechnych operatora wyznaczonego w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 13 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 1640 oraz z 2024 r. poz. 467) zwiększoną o:
1) nie więcej niż 4 zł – za kopię dokumentów lub danych w formie wydruku lub kserokopii;
2) nie więcej niż 10 zł – za kopię dokumentów lub danych na informatycznym nośniku danych dostarczonym przez podmiot, który złożył wniosek o udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2.
10. Opłatę za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz opłatę, o której mowa w ust. 9, uiszcza się przed udostępnieniem tych informacji przez wpłatę do kasy albo na rachunek bankowy urzędu zapewniającego obsługę właściwego organu administracji publicznej.
11. W przypadku nieuiszczenia opłaty za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz opłaty, o której mowa w ust. 9, organy administracji publicznej odmawiają udostępnienia tych informacji.

1. Ochrona wód jest realizowana w szczególności z uwzględnieniem wyników oceny stanu wód podziemnych oraz wyników oceny stanu wód powierzchniowych.
2. Ocena stanu wód podziemnych obejmuje ocenę stanu ilościowego wód podziemnych lub stanu chemicznego tych wód, dokonywane w ramach oceny stanu jednolitych części tych wód zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 1.
3. Ocena stanu wód powierzchniowych obejmuje klasyfikację stanu ekologicznego, potencjału ekologicznego i stanu chemicznego tych wód, dokonywane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4.
4. Ochrona wód jest realizowana z uwzględnieniem przepisów działu I i działu III w tytule II oraz działów I–III w tytule III ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, kryteria i sposób oceny stanu jednolitych części wód podziemnych, obejmujące:
1) klasyfikację elementów fizykochemicznych;
2) definicje klasyfikacji stanu ilościowego wód podziemnych oraz ich stanu chemicznego;
3) sposób interpretacji wyników badań elementów fizykochemicznych i ilościowych;
4) sposób prezentacji ich stanu;
5) częstotliwość dokonywania oceny ich stanu;
6) wartości progowe będące normami jakości środowiska wyrażonymi jako stężenie danej substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik, które nie powinno być przekroczone z uwagi na ochronę środowiska oraz zdrowie ludzi.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował wymogami ochrony wód podziemnych, istniejącym stanem rozpoznania procesów zachodzących w środowisku wodnym oraz dostępnymi wynikami pomiarów i badań oraz weźmie pod uwagę przy określaniu wartości progowych:
1) wpływ oraz wzajemne oddziaływania wód podziemnych na ekosystemy wodne pozostające w związku hydraulicznym z tymi wodami oraz ekosystemy lądowe zależne od tych wód;
2) zaburzenia aktualnych lub przyszłych uzasadnionych sposobów wykorzystania wód podziemnych lub ich funkcji;
3) zanieczyszczenia powodujące uznanie jednolitych części wód podziemnych za zagrożone;
4) warunki hydrogeologiczne, w tym informacje dotyczące bilansu wodnego i poziomów naturalnego tła hydrogeochemicznego, z uwzględnieniem przypadków gdy podwyższone poziomy wartości tła elementów fizykochemicznych występują z naturalnych przyczyn hydrogeologicznych, przy czym przez wartość tła rozumie się stężenie substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik odpowiadające warunkom naturalnym w tej jednolitej części wód podziemnych albo w nieznacznym stopniu odbiegające od warunków naturalnych w wyniku działalności człowieka, przy czym przy określaniu poziomów tła przyjmuje się, że:
a) poziomy tła powinny być określane na podstawie charakterystyki jednolitych części wód podziemnych oraz na podstawie wyników monitoringu wód podziemnych,
b) monitoring wód podziemnych i interpretacja danych powinny uwzględnić fakt, że warunki przepływu i skład chemiczny wód podziemnych są zróżnicowane w pionie i w poziomie,
c) jeżeli dostępne są tylko ograniczone dane z monitoringu wód podziemnych, konieczne jest zebranie większej ilości danych, a do tego czasu poziomy tła powinny być określane w oparciu o te ograniczone dane z monitoringu, w stosownych przypadkach za pomocą uproszczonego podejścia z wykorzystaniem podzbioru próbek, dla których wskaźniki wykazują brak wpływu działalności człowieka, a informacje dotyczące transferów i procesów geochemicznych powinny być wzięte pod uwagę, jeżeli są dostępne,
d) jeżeli nie są dostępne wystarczające dane z monitoringu wód podziemnych, a informacje dotyczące transferów i procesów geochemicznych są niskiej jakości, konieczne jest zebranie większej ilości danych, a do tego czasu poziomy tła powinny być szacowane, w stosownych przypadkach na podstawie statystycznych wyników referencyjnych dla tego samego rodzaju warstw wodonośnych na innych obszarach, na których dane z monitoringu są wystarczające;
5) pochodzenie substancji zanieczyszczających, ich ewentualne występowanie w przyrodzie, toksyczność, zdolność do dyspersji, trwałość i zdolność do bioakumulacji;
6) wiedzę z zakresu ludzkiej toksykologii i ekotoksykologii.
3. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej weźmie również pod uwagę:
1) normy jakości wód podziemnych rozumiane jako normy jakości środowiska, określone w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu, odpowiadające stężeniu danej substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonych jako wskaźnik, które nie powinny być przekroczone z uwagi na ochronę środowiska oraz zdrowie ludzi, oraz dotychczasowe wartości progowe;
2) konieczność zmiany wartości progowych, jeżeli nowe informacje o substancjach zanieczyszczających, grupach substancji zanieczyszczających lub wskaźnikach zanieczyszczeń wskazują na potrzebę ustalenia wartości progowej dla nowej substancji, zmianę istniejącej wartości progowej lub ponownego uwzględnienia wartości progowej uprzednio usuniętej z wykazu;
3) możliwość usunięcia wartości progowych, jeżeli dana jednolita część wód podziemnych nie jest już narażona na zagrożenie ze strony danych substancji zanieczyszczających, grup substancji zanieczyszczających lub wskaźników zanieczyszczeń;
4) konieczność określenia bardziej rygorystycznych wartości progowych, w przypadku gdy normy jakości wód podziemnych zastosowane do danej jednolitej części wód podziemnych mogą skutkować nieosiągnięciem celów środowiskowych dla wód powierzchniowych pozostających w związku hydraulicznym z tą jednolitą częścią wód podziemnych lub prowadzić do znaczącego pogorszenia jakości ekologicznej lub chemicznej tych wód lub znaczącej szkody w ekosystemach lądowych bezpośrednio zależnych od danej jednolitej części wód podziemnych;
5) współpracę z właściwymi organami państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie skoordynowanego ustalenia wartości progowych w odniesieniu do jednolitych części wód podziemnych, których część znajduje się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, oraz jednolitych części wód podziemnych, w obrębie których przepływ wód podziemnych przecina granicę z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej;
6) możliwość skoordynowanego ustalenia wartości progowych z właściwymi organami państw nienależących do Unii Europejskiej, w przypadku gdy jednolita część wód podziemnych lub grupa takich części znajdują się na terytorium państw nienależących do Unii Europejskiej.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) elementy jakości dla klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) definicje klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych,
c) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych;
3) typy wód powierzchniowych, z podziałem na kategorie tych wód;
4) sposób klasyfikacji:
a) elementów fizykochemicznych, biologicznych i hydromorfologicznych, w oparciu o wchodzące w ich skład wskaźniki jakości, dla poszczególnych kategorii jednolitych części wód, uwzględniający różne typy wód powierzchniowych,
b) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach lub innych zbiornikach naturalnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych, uwzględniający klasyfikację elementów, o których mowa w lit. a,
c) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, uwzględniający klasyfikację elementów, o których mowa w lit. a,
d) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych i środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych oraz dla innych zanieczyszczeń, w tym środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych oznaczanych we florze i faunie oraz w wodzie, służące klasyfikacji tego stanu;
5) sposób interpretacji wyników badań wskaźników jakości, o których mowa w pkt 4 lit. a;
6) sposób oceny stanu jednolitych części wód powierzchniowych;
7) sposób prezentacji wyników klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. b,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. c,
c) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. d;
8) częstotliwość dokonywania:
a) klasyfikacji poszczególnych elementów, o których mowa w pkt 4 lit. a,
b) klasyfikacji stanu ekologicznego, potencjału ekologicznego i stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych;
9) sposób oceny stopnia osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych i art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował potrzebą uwzględnienia poszczególnych wskaźników jakości w systemie oceny stanu wód, istniejącym stanem rozpoznania procesów zachodzących w środowisku wodnym oraz dostępnymi wynikami pomiarów i badań.

1. Ochrona wód powierzchniowych przed zanieczyszczeniem obejmuje łącznie:
1) ograniczanie emisji do wód ze źródeł zanieczyszczeń punktowych przy zastosowaniu dopuszczalnych wartości emisji rozumianych jako masa, stężenie lub poziom emisji energii lub substancji określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wynikających z najlepszych dostępnych technik, które nie powinny być przekraczane w określonym w nich czasie;
2) ograniczanie emisji do wód ze źródeł zanieczyszczeń obszarowych przez określenie jej warunków, z uwzględnieniem najlepszych dostępnych praktyk w zakresie ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w przepisach niniejszej ustawy, a także w przepisach ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
2. Jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące ochrony wód przed zanieczyszczeniem wymagają zastosowania bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wartości emisji niż te, o których mowa w ust. 1, należy stosować bardziej rygorystyczne wymagania w zakresie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, w tym najwyższych dopuszczalnych wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunków, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsc, sposobu i minimalnej częstotliwości pobierania próbek ścieków, metodyk referencyjnych analizy i sposobu oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

1. Cele środowiskowe rozumiane jako osiągnięcie i utrzymanie dobrego stanu wód podziemnych, w tym dobrego stanu ilościowego wód podziemnych i dobrego stanu chemicznego wód podziemnych, dobrego stanu wód powierzchniowych, w tym co najmniej dobrego stanu ekologicznego lub co najmniej dobrego potencjału ekologicznego oraz dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych, lub norm i celów wynikających z przepisów, na podstawie których zostały utworzone obszary chronione, a także zapobieganie ich pogorszeniu, w szczególności w odniesieniu do ekosystemów wodnych i innych ekosystemów zależnych od wód, określa się dla:
1) jednolitych części wód powierzchniowych niewyznaczonych jako sztuczne lub silnie zmienione;
2) sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych;
3) jednolitych części wód podziemnych;
4) obszarów chronionych.
2. Cele środowiskowe ustanawia się w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i weryfikuje co 6 lat.

Celem środowiskowym dla jednolitych części wód powierzchniowych niewyznaczonych jako sztuczne lub silnie zmienione jest ochrona oraz poprawa ich stanu ekologicznego i stanu chemicznego, tak aby osiągnąć co najmniej dobry stan ekologiczny i dobry stan chemiczny wód powierzchniowych, a także zapobieganie pogorszeniu ich stanu ekologicznego i stanu chemicznego.

Celem środowiskowym dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych jest ochrona tych wód oraz poprawa ich potencjału ekologicznego i stanu chemicznego, tak aby osiągnąć co najmniej dobry potencjał ekologiczny i dobry stan chemiczny wód powierzchniowych, a także zapobieganie pogorszeniu ich potencjału ekologicznego oraz stanu chemicznego.

1. Cele środowiskowe, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych i art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, realizuje się przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, polegają w szczególności na:
1) stopniowej redukcji zanieczyszczeń powodowanych przez substancje priorytetowe oraz substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1;
2) zaniechaniu lub stopniowym eliminowaniu emisji do wód powierzchniowych substancji priorytetowych oraz substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1.

Celem środowiskowym dla jednolitych części wód podziemnych jest:
1) zapobieganie lub ograniczanie wprowadzania do nich zanieczyszczeń;
2) zapobieganie pogorszeniu oraz poprawa ich stanu;
3) ich ochrona i podejmowanie działań naprawczych, a także zapewnianie równowagi między poborem a zasilaniem tych wód, tak aby osiągnąć ich dobry stan.

1. Cel środowiskowy, o którym mowa w art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych, realizuje się przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, polegają w szczególności na stopniowym redukowaniu zanieczyszczenia wód podziemnych przez odwracanie znaczących i utrzymujących się tendencji wzrostowych zanieczyszczenia powstałego w wyniku działalności człowieka, przy czym znacząca i utrzymująca się tendencja wzrostowa oznacza znaczący statystycznie i pod względem środowiskowym istotny wzrost stężenia substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik w jednolitej części wód podziemnych.

1. Celem środowiskowym dla obszarów chronionych jest osiągnięcie norm i celów wynikających z przepisów, na podstawie których te obszary chronione zostały utworzone, przepisów ustanawiających te obszary lub dotyczących tych obszarów, o ile nie zawierają one w tym zakresie odmiennych uregulowań.
2. Cel środowiskowy, o którym mowa w ust. 1, realizuje się w szczególności przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.

1. Jeżeli dla określonej jednolitej części wód stosuje się większą liczbę celów środowiskowych spośród wymienionych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, realizuje się cel środowiskowy formułujący bardziej rygorystyczne wymagania.
2. Informację o celu środowiskowym, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza się w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i weryfikuje co 6 lat.

1. Dopuszcza się ustalenie mniej rygorystycznych celów środowiskowych niż określone w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych oraz w art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych dla wybranych jednolitych części wód, które są w takim stopniu zmienione działalnością człowieka lub których naturalne warunki są takie, że osiągnięcie tych celów byłoby niewykonalne lub rodziłoby nieproporcjonalnie wysokie koszty w stosunku do spodziewanych korzyści i jednocześnie:
1) potrzeby w zakresie środowiska, społeczne lub gospodarcze, zaspokajane przez taką działalność człowieka, nie mogą być zaspokojone za pomocą innych działań, korzystniejszych z punktu widzenia środowiska i bez ponoszenia nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do spodziewanych korzyści;
2) dla wód powierzchniowych osiąga się najlepszy z możliwych stan wód powierzchniowych przy danych oddziaływaniach, których nie można byłoby w racjonalny sposób uniknąć z powodu charakteru działalności człowieka lub rodzaju zanieczyszczenia;
3) dla wód podziemnych zachodzą możliwie jak najmniejsze zmiany dobrego stanu ilościowego i dobrego stanu chemicznego przy danych oddziaływaniach, których nie można byłoby w racjonalny sposób uniknąć z powodu charakteru działalności człowieka lub rodzaju zanieczyszczenia;
4) nie zachodzi dalsze pogorszenie stanu jednolitych części wód.
2. Mniej rygorystyczne cele środowiskowe ustala się i szczegółowo uzasadnia w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza oraz weryfikuje co 6 lat.

1. Jednolita część wód powierzchniowych może zostać wyznaczona jako sztuczna lub silnie zmieniona, jeżeli:
1) zmiana jej cech hydromorfologicznych konieczna dla osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego miałaby znaczące negatywne oddziaływanie na:
a) środowisko,
b) żeglugę i infrastrukturę portową oraz infrastrukturę zapewniającą dostęp do portu lub przystani morskiej lub korzystanie z wód w celach rekreacyjnych,
c) prowadzenie działalności, dla której jest dokonywane piętrzenie wody, w szczególności na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, wytwarzania energii elektrycznej lub nawadniania,
d) regulację stosunków wodnych, ochronę przed powodzią lub suszą oraz melioracje wodne odwadniające lub nawadniające,
e) przedsięwzięcia inne niż wymienione w lit. b–d, stanowiące równorzędny interes publiczny istotny dla zrównoważonego rozwoju;
2) realizacja celów publicznych, którym służy sztuczna lub silnie zmieniona jednolita część wód powierzchniowych, ze względu na negatywne uwarunkowania wykonalności technicznej lub z uwagi na nieproporcjonalnie wysokie, w stosunku do spodziewanych korzyści, koszty ich realizacji, nie jest możliwa w inny sposób, mniej obciążający środowisko.
2. Wyznaczenie jednolitej części wód powierzchniowych jako sztucznej lub silnie zmienionej wymaga szczegółowego uzasadnienia w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i podlega weryfikacji co 6 lat.

1. Dopuszczalne jest czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód, jeżeli jest ono wynikiem zjawisk o charakterze naturalnym lub skutkiem siły wyższej, nadzwyczajnych lub niemożliwych do przewidzenia, w szczególności ekstremalnych zjawisk powodziowych lub długotrwałej suszy, zdarzeń o charakterze terrorystycznym, zakłócenia funkcjonowania infrastruktury krytycznej w rozumieniu art. 3 katalog pojęć ustawowych pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 122 oraz z 2024 r. poz. 834) lub niedających się przewidzieć katastrof, oraz jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:
1) zostały podjęte działania mające na celu zapobieżenie dalszemu pogorszeniu stanu wód, które nie zagrożą realizacji celów środowiskowych dla pozostałych wód;
2) w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza zostały ustalone warunki i wskaźniki kwalifikowania okoliczności i zjawisk powodujących czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód;
3) oddziaływania okoliczności i zjawisk powodujących czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód są corocznie analizowane i zostały podjęte działania mające na celu przywrócenie poprzedniego stanu jednolitych części wód tak szybko, jak jest to możliwe w warunkach racjonalnego działania;
4) działania, o których mowa w pkt 1 i 3, zostały zawarte w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i nie zagrożą przywróceniu poprzedniego stanu jednolitych części wód, gdy ustąpią przyczyny czasowego pogorszenia stanu tych wód;
5) opis skutków okoliczności i zjawisk oraz podjętych i kontynuowanych działań, o których mowa w pkt 1 i 3, zostanie zawarty w najbliższej aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Nie stanowi czasowego pogorszenia stanu jednolitych części wód chwilowa zmiana stanu jednolitych części wód, jeżeli jest ona związana z utrzymywaniem wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych i brzegu morskiego zgodnie z interesem publicznym, o ile stan tych wód ulega poprawie bez konieczności prowadzenia działań naprawczych.

Dopuszczalne jest:
1) nieosiągnięcie dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu ekologicznego lub potencjału ekologicznego, jeżeli jest ono skutkiem nowych zmian właściwości fizycznych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) niezapobieżenie pogorszeniu stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych ze stanu bardzo dobrego do dobrego lub niezapobieżenie pogorszeniu potencjału ekologicznego z maksymalnego do dobrego, jeżeli jest ono wynikiem nowych działań człowieka, zgodnych z zasadą zrównoważonego rozwoju i niezbędnych dla rozwoju społeczeństwa.

Dopuszczalne jest nieosiągnięcie dobrego stanu oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu jednolitych części wód podziemnych, jeżeli jest ono skutkiem:
1) nowych zmian właściwości fizycznych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) zmian poziomu zwierciadła wód podziemnych.

Przepisy art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych i art. 67 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód podziemnych stosuje się, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1) podejmowane są wszelkie działania, aby łagodzić skutki negatywnych oddziaływań na stan jednolitych części wód;
2) przyczyny zmian i działań, o których mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych i art. 67 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód podziemnych, są szczegółowo przedstawione w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i są aktualizowane co 6 lat;
3) przyczyny zmian i działań, o których mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, są uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym, a pozytywne efekty związane z ochroną zdrowia, utrzymaniem bezpieczeństwa oraz zrównoważonym rozwojem przeważają nad korzyściami dla społeczeństwa i środowiska związanymi z osiągnięciem celów środowiskowych, o których mowa w art. 55 cele środowiskowe ochrony wód, utraconymi w następstwie tych zmian i działań;
4) zakładane korzyści wynikające ze zmian i działań, o których mowa w pkt 1–3, nie mogą zostać osiągnięte przy zastosowaniu innych działań, znacząco korzystniejszych z punktu widzenia interesów środowiska, ze względu na negatywne uwarunkowania wykonalności technicznej lub nieproporcjonalnie wysokie koszty.

Wyznaczanie jednolitych części wód powierzchniowych jako sztucznych lub silnie zmienionych, o którym mowa w art. 64 wyznaczenie jednolitej części wód powierzchniowych jako sztucznej lub silnie zmienionej ust. 1, ustalanie mniej rygorystycznych celów środowiskowych, o którym mowa w art. 63 ustalenie mniej rygorystycznych celów środowiskowych ust. 1, dopuszczanie czasowego pogorszenia stanu jednolitych części wód, o którym mowa w art. 65 czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód ust. 1, oraz stosowanie przepisów art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, nie może trwale uniemożliwiać ani zagrażać realizacji:
1) celów środowiskowych ustalonych dla innych jednolitych części wód w granicach tego samego dorzecza;
2) wymogów dotyczących ochrony środowiska wynikających z odrębnych przepisów.

Celem ochrony jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości jest zapobieganie pogorszeniu jakości tych jednolitych części wód w taki sposób, aby w szczególności zminimalizować potrzebę ich uzdatniania.

Dla jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi realizuje się cele środowiskowe, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oraz stosuje się wymagania wynikające z przepisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Jednolite części wód przeznaczone do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi obejmują:
1) jednolite części wód wykorzystywane do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, dostarczające średnio więcej niż 10 midx3 wody na dobę lub służące więcej niż 50 osobom;
2) jednolite części wód, które są przewidywane do takich celów w przyszłości;
3) jednolite części wód wykorzystywane do działalności handlowej lub w budynkach użyteczności publicznej.

Wody powierzchniowe, które nie spełniają wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1, nie mogą być wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinny odpowiadać wody powierzchniowe wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, a także częstotliwość pobierania próbek wody, metodyki referencyjne analiz i sposób oceny, czy wody odpowiadają wymaganiom.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uwzględni podział wód na 3 kategorie w dostosowaniu do standardowych procesów uzdatniania, jakim wody, z uwagi na ich zanieczyszczenie, powinny być poddane w celu uzyskania wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, a także będzie się kierował efektywnością tych procesów oraz potrzebą sukcesywnej poprawy jakości wód wykorzystywanych do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi.

Zakazuje się wprowadzania ścieków:
1) bezpośrednio do wód podziemnych;
2) do wód:
a) powierzchniowych, jeżeli byłoby to sprzeczne z warunkami wynikającymi z istniejących form ochrony przyrody, stref ochrony zwierząt łownych albo ostoi utworzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, a także stref ochronnych ujęć wody ustanowionych na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 oraz obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych ustanowionych na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1,
b) powierzchniowych w obrębie kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli i plaż publicznych nad wodami oraz w odległości mniejszej niż 1 kilometr od ich granic,
c) stojących,
d) jezior, jeżeli czas dopływu ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny,
e) cieków naturalnych oraz kanałów będących dopływami jezior, jeżeli czas dopływu ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny;
3) do ziemi:
a) zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, jeżeli byłoby to niezgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2,
b) jeżeli byłoby to sprzeczne z warunkami wynikającymi z istniejących form ochrony przyrody, stref ochrony zwierząt łownych albo ostoi utworzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, a także stref ochronnych ujęć wody ustanowionych na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 oraz obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych ustanowionych na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1,
c) jeżeli stopień oczyszczania ścieków lub miąższość utworów skalnych nad zwierciadłem wód podziemnych nie stanowi zabezpieczenia tych wód przed zanieczyszczeniem,
d) w pasie technicznym,
e) w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami.

Zakazuje się wprowadzania wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych:
1) bezpośrednio do wód podziemnych;
2) do urządzeń wodnych, o ile wody te zawierają substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, jeżeli byłoby to niezgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 4.

1. Dopuszcza się wprowadzanie:
1) wód opadowych lub roztopowych, wody z przelewów kanalizacji deszczowej oraz wody chłodniczej do wód powierzchniowych lub do ziemi, w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami,
2) wód opadowych lub roztopowych do jezior oraz do ich dopływów, jeżeli czas dopływu tych wód do jeziora jest krótszy niż 24 godziny,
3) wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni do jezior oraz do ich dopływów,
4) ścieków, o których mowa w art. 75 zakaz wprowadzania ścieków do wód pkt 3 lit. a, jeżeli jest to zgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2,
5) wód wykorzystanych pochodzących z pomp ciepła lub wykorzystanych wód geotermalnych – do wód podziemnych;
6) ścieków oczyszczonych do jezior, jeżeli:
a) zakład korzystał z wyłączenia z zakazu określonego w art. 15 zasady prawidłowego gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1087),
b) czas dopływu oczyszczonych ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny, także w przypadku wprowadzania ścieków oczyszczonych do wód cieków naturalnych oraz kanałów będących dopływami jezior, oraz
c) są prowadzone pomiary: w sposób ciągły – ilości ścieków, a także w sposób okresowy, nie rzadziej niż raz na kwartał – jakości ścieków
– o ile organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych ustali, że takie dopuszczenie nie koliduje z celami środowiskowymi dla wód lub wymaganiami jakościowymi dla wód.
2. Właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zwolnić od zakazu wprowadzania do ziemi, w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami, ścieków i wód innych niż wymienione w ust. 1 pkt 1, jeżeli wystąpi istotna potrzeba ekonomiczna lub społeczna, a zwolnienie nie spowoduje zagrożenia dla jakości wód.

1. Zakazuje się:
1) wprowadzania do wód odpadów w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2023 r. poz. 1587, 1597, 1688, 1852 i 2029) oraz ciekłych odchodów zwierzęcych;
2) spławiania do wód śniegu wywożonego z terenów zanieczyszczonych, w szczególności z centrów miast, terenów przemysłowych, terenów składowych, baz transportowych, dróg o dużym natężeniu ruchu wraz z parkingami, oraz jego składowania na terenach położonych między wałem przeciwpowodziowym a linią brzegu wód lub w odległości mniejszej niż 50 m od linii brzegu wód;
3) na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią:
a) gromadzenia ścieków, nawozów naturalnych, środków chemicznych, a także innych substancji lub materiałów, które mogą zanieczyścić wody, oraz prowadzenia przetwarzania odpadów, w szczególności ich składowania,
b) lokalizowania nowych cmentarzy;
4) mycia pojazdów w wodach powierzchniowych oraz nad brzegami tych wód;
5) pobierania z wód powierzchniowych wody bezpośrednio do opryskiwaczy rolniczych oraz mycia opryskiwaczy rolniczych i sprzętu do aplikacji nawozów, oraz wylewania wody z ich mycia w odległości mniejszej niż 25 m od brzegu zbiorników wodnych, jezior, cieków naturalnych, rowów, kanałów, ujęć wody, jeżeli nie ustanowiono strefy ochronnej na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1;
6) używania farb produkowanych na bazie związków organiczno-cynowych (TBT) do konserwacji technicznych konstrukcji podwodnych;
7) poruszania się pojazdami w wodach powierzchniowych oraz po gruntach pokrytych wodami, z wyłączeniem pojazdów:
a) jednostek organizacyjnych wykonujących uprawnienia właścicielskie w stosunku do wód lub urządzeń wodnych zlokalizowanych na wodach,
b) jednostek wykonujących roboty inwestycyjne lub prace utrzymaniowe,
c) jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych lub przez niego nadzorowanych,
d) jednostek ratowniczych,
e) organów lub jednostek wykonujących kontrolę w zakresie określonym w przepisach ustawy i przepisach odrębnych,
f) używanych do slipowania łodzi, w miejscach do tego wyznaczonych.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, nie obejmują wykorzystywania gruzu, mas ziemnych oraz skalnych przy wykonywaniu robót związanych z utrzymywaniem lub regulacją wód, ochroną brzegu morskiego i morskich wód wewnętrznych oraz pogłębianiem morskich dróg wodnych.
3. Jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi, właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zwolnić od zakazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, określając warunki niezbędne dla ochrony jakości wód.
4. Do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 3, dołącza się charakterystykę planowanych działań i ich wpływu na jakość wód w przypadku wystąpienia powodzi wraz z ich podstawowymi danymi technicznymi i opisem planowanej technologii robót, mapę sytuacyjno–wysokościową pochodzącą z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kopię tej mapy potwierdzoną przez wnioskodawcę za zgodność z oryginałem albo inną mapę sytuacyjno–wysokościową, z naniesionym schematem planowanych obiektów lub robót oraz opis instalacji i urządzeń służących do gromadzenia ścieków, nawozów naturalnych, środków chemicznych, a także innych substancji lub materiałów, które mogą zanieczyścić wody, oraz do prowadzenia przetwarzania odpadów, w szczególności ich składowania.
5. Stroną postępowania w sprawie o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 3, jest wnioskodawca, właściciel wód i właściciel wału przeciwpowodziowego, a w przypadku obszarów chronionych – także organ zarządzający danym obszarem.
6. Przepisy ust. 1 pkt 3 i ust. 3–5 stosuje się odpowiednio do wysp oraz przymulisk, o których mowa w art. 224 własność wysp i przymulisk powstałych w sposób naturalny.
7. Wyrażenie zgody na lokalizowanie na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią nowych cmentarzy następuje w decyzji, o której mowa w art. 166 ochrona ludności i mienia przed powodzią ust. 5.
8. Właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, na czas określony zwolnić z zakazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, określając miejsce i warunki poruszania się pojazdami w wodach powierzchniowych oraz po gruntach pokrytych wodami, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód i nie wpłynie na cele środowiskowe dla wód.
9. Organ Wód Polskich właściwy do wydania decyzji, o której mowa w ust. 3, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia, w drodze decyzji, praw i obowiązków wynikających z tej decyzji na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji.
10. Stronami postępowania o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 9, są podmiot, na rzecz którego wydano decyzję, o której mowa w ust. 3, oraz podmiot zainteresowany nabyciem praw i obowiązków wynikających z tej decyzji.
11. W przypadku wykonania działań, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a, nieobjętych decyzją, o której mowa w ust. 3, organ Wód Polskich właściwy do wydania tej decyzji, mając na uwadze konieczność ograniczania negatywnych skutków powodzi na skutek wykonania tych robót lub czynności dla zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, może nakazać, w drodze decyzji, przywrócenie stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód temu, kto wykonał te roboty lub czynności na jego koszt. Jeżeli nie można ustalić podmiotu, który wykonał te roboty lub czynności, przywrócenie stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód nakazuje się właścicielowi nieruchomości na jego koszt.
12. W decyzji, o której mowa w ust. 11, określa się termin przywrócenia stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód.
13. Decyzja, o której mowa w ust. 3, wygasa, jeżeli w terminie 3 lat od dnia, w którym stała się ostateczna, nie uzyskano wymaganej zgody wodnoprawnej.
14. Jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi, termin, o którym mowa w ust. 13, może być przedłużony przez właściwy organ Wód Polskich, w drodze decyzji, na czas nie dłuższy niż 3 lata, jeżeli wnioskodawca przed wygaśnięciem decyzji wystąpi z wnioskiem do tego organu.

Ścieki wprowadzane do wód lub do ziemi w ramach zwykłego korzystania z wód albo usług wodnych powinny być oczyszczone w stopniu wymaganym przepisami ustawy i nie mogą:
1) zawierać:
a) odpadów w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach oraz zanieczyszczeń pływających,
b) substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych,
c) chorobotwórczych drobnoustrojów pochodzących z obiektów, w których leczeni są chorzy na choroby zakaźne;
2) powodować w tych wodach:
a) zmian w naturalnej, charakterystycznej dla nich biocenozie,
b) zmian naturalnej mętności, barwy lub zapachu,
c) formowania się osadów lub piany.

Zakazuje się rozcieńczania ścieków w celu uzyskania ich stanu, składu oraz minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających zgodnych z przepisami wydanymi na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

Dopuszcza się wprowadzanie do wód lub do ziemi wód opadowych lub roztopowych z przelewów kanalizacji deszczowej lub ścieków z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, o ile właściwy organ Wód Polskich ustali, w drodze decyzji, że takie dopuszczenie nie koliduje z celami środowiskowymi dla wód lub wymaganiami jakościowymi dla wód.

Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, ustalając warunki wprowadzania do wód lub do ziemi ścieków bytowych lub komunalnych, może określić w pozwoleniu wodnoprawnym minimalny procent redukcji substancji zanieczyszczających, jeżeli zapewni się nieprzekroczenie najwyższych dopuszczalnych wartości zanieczyszczeń określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, ustalając warunki wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, może określić w pozwoleniu wodnoprawnym wartości zanieczyszczeń w ściekach:
1) niższe niż najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, jeżeli istniejące urządzenia oczyszczające umożliwiają ich osiągnięcie;
2) wyższe niż najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, jeżeli dotrzymanie najwyższych dopuszczalnych wartości nie jest możliwe mimo zastosowania dostępnych technik i technologii oczyszczania ścieków oraz zmian w procesie produkcji, a jednocześnie stan wód odbiornika i ich podatność na eutrofizację rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód, pozwala na dokonanie odstępstw.

1. Wprowadzający ścieki do wód lub do ziemi są obowiązani zapewnić ochronę wód przed zanieczyszczeniem, w szczególności przez budowę i eksploatację urządzeń służących tej ochronie, a tam, gdzie jest to celowe, powtórne wykorzystanie oczyszczonych ścieków.
2. Wybór miejsca i sposobu wykorzystania albo usuwania ścieków powinien minimalizować negatywne oddziaływania na środowisko.
3. Budowę urządzeń służących do zaopatrzenia w wodę realizuje się jednocześnie z rozwiązaniem spraw gospodarki ściekowej, w szczególności przez budowę systemów kanalizacji zbiorczej i oczyszczalni ścieków.
4. W miejscach, gdzie budowa systemów kanalizacji zbiorczej nie przyniosłaby korzyści dla środowiska lub powodowałaby nadmierne koszty, należy stosować systemy indywidualne lub inne rozwiązania zapewniające ten sam co systemy kanalizacji zbiorczej poziom ochrony środowiska.
5. Ścieki ze statku śródlądowego lub morskiego usuwa się do urządzenia odbiorczego na lądzie.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do statków, na których ze względów konstrukcyjnych lub bezpieczeństwa nie ma możliwości zainstalowania urządzeń sanitarnych.

1. Ścieki bytowe oraz ścieki komunalne, ścieki przemysłowe biologicznie rozkładalne oraz wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb, mogą być oczyszczane przez ich rolnicze wykorzystanie.
2. Przez rolnicze wykorzystanie ścieków, o którym mowa w ust. 1, rozumie się zastosowanie ścieków do:
1) nawadniania użytków rolnych;
2) nawożenia użytków rolnych przez dodanie materiałów do gleby albo przez rozprowadzenie na powierzchni, albo przez wstrzykiwanie do gruntu, umieszczenie pod powierzchnią gruntu lub mieszanie z warstwami powierzchniowymi gruntu;
3) nawadniania oraz nawożenia stawów wykorzystywanych do chowu lub hodowli ryb.
3. Roczne i sezonowe dawki ścieków wykorzystywanych rolniczo, określone w pozwoleniach wodnoprawnych albo pozwoleniach zintegrowanych, nie mogą przekroczyć zapotrzebowania roślin na azot, potas i wodę oraz utrudniać przebiegu procesów samooczyszczania się gleby.
4. Zakazuje się rolniczego wykorzystania ścieków:
1) gdy grunt jest zamarznięty, zalany wodą, nasycony wodą lub przykryty śniegiem, z wyjątkiem dna stawów ziemnych wykorzystywanych do chowu i hodowli ryb;
2) na gruntach wykorzystywanych do upraw roślin przeznaczonych do spożycia w stanie surowym;
3) na gruntach, w których zwierciadło wód podziemnych znajduje się płycej niż 1,5 m od powierzchni ziemi lub od dna rowu rozprowadzającego ścieki;
4) na obszarach o spadku terenu większym niż:
a) 10% dla gruntów ornych,
b) 20% dla łąk, pastwisk oraz plantacji drzew leśnych;
5) na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią w okresie prognozowanego wezbrania wód.

1. W celu ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym wyznacza się rzeki lub odcinki rzek, jeziora oraz wody przejściowe i wody przybrzeżne o specjalnym znaczeniu dla tych gatunków zwierząt, stanowiące ich faktyczne lub potencjalne szlaki migracyjne, miejsca tarła lub miejsca odrostu, zwane dalej „obszarami przeznaczonymi do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym”.
2. W obszarach przeznaczonych do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym zapewnia się efektywną migrację gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym, w tym ryb dwuśrodowiskowych.
3. W obszarach przeznaczonych do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym Wody Polskie weryfikują wpływ istniejących urządzeń wodnych i udzielonych zgód wodnoprawnych mających negatywny wpływ na warunki bytowania i wędrówki gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym w celu przywrócenia swobodnego i bezpiecznego dostępu tych gatunków zwierząt do miejsc ich tarła i odrostu oraz zachowania i odtworzenia tych miejsc.
4. Minister właściwy do spraw rybołówstwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, gatunki zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym oraz obszary przeznaczone do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw rybołówstwa kieruje się potrzebą ochrony zasobów zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym oraz koniecznością zapewnienia efektywnego gospodarowania zasobami tych gatunków zwierząt, a także optymalizacją korzyści ekonomicznych i środowiskowych w korzystaniu z zasobów tych gatunków zwierząt.

1. Aglomeracje o równoważnej liczbie mieszkańców co najmniej 2000 powinny być wyposażone w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych.
2. Jeżeli oczyszczanie ścieków bytowych lub ścieków komunalnych z aglomeracji odbywa się w oczyszczalni ścieków przemysłowych, to te ścieki, wprowadzane do wód lub do ziemi, nie powinny przekraczać najwyższych dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń albo powinny spełniać minimalny procent redukcji substancji zanieczyszczających określone dla równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji oraz nie powinny przekraczać najwyższych dopuszczalnych wartości wskaźników substancji zanieczyszczających dla ścieków przemysłowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2 i 3.
3. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) aglomeracji – należy przez to rozumieć teren, na którym zaludnienie lub działalność gospodarcza są wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki komunalne były zbierane i przekazywane do oczyszczalni ścieków albo do końcowego punktu zrzutu tych ścieków;
2) równoważnej liczbie mieszkańców – należy przez to rozumieć ładunek substancji organicznych biologicznie rozkładalnych wyrażonych jako wskaźnik pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅) w ilości 60 g tlenu na dobę;
3) końcowym punkcie zrzutu ścieków komunalnych – należy przez to rozumieć miejsce przyłączenia systemu kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych w aglomeracji nieposiadającej oczyszczalni ścieków do systemu kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych w aglomeracji posiadającej oczyszczalnię ścieków.

1. Aglomeracje, o których mowa w art. 86 obowiązek wyposażania aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych. ust. 1, wyznacza rada gminy, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego.
2. Jeżeli aglomeracja ma obejmować tereny położone w dwóch lub więcej gminach, właściwa do wyznaczenia aglomeracji jest rada gminy o największej równoważnej liczbie mieszkańców.
3. W celu wyznaczenia aglomeracji, o której mowa w ust. 2, i ustalenia sposobu jej funkcjonowania zainteresowane gminy zawierają porozumienie, w którym w szczególności określają:
1) sposób przekazywania informacji i dokumentów na potrzeby realizacji obowiązków, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1 i art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1;
2) gminę właściwą zgodnie z art. 93 właściwość organów w sprawach dokumentowania realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych w aglomeracji obejmującej dwie lub więcej gmin ust. 1 do prowadzenia działań w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych oraz właściwą do dokonywania przeglądu obszarów i granic aglomeracji zgodnie z art. 92 przegląd obszarów i granic aglomeracji;
3) zasady dotyczące partycypacji w kosztach związanych z funkcjonowaniem aglomeracji.
4. Wyznaczenie aglomeracji następuje po uzgodnieniu przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z Wodami Polskimi, a w zakresie obszarów objętych przynajmniej jedną formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 projekt listy obszarów Natura 2000 ust. 1 tej ustawy – z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska. Do uzgodnienia przepisy art. 106 wymóg uzyskania stanowiska innego organu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
5. Wody Polskie odmawiają uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, gdy aglomeracja nie spełnia któregokolwiek z warunków określonych w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy lub warunków określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 95 rozporządzenie w sprawie wyznaczania obszarów i granic aglomeracji ust. 1 lub art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1.
6. Do zmiany obszaru, granic i równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wyznaczania aglomeracji, z tym wyjątkiem, że Wody Polskie mogą dokonać uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, mimo braku spełnienia przez aglomerację któregokolwiek z warunków określonych w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy, jeżeli zmiana aglomeracji ma na celu zmniejszenie stopnia naruszenia przez aglomerację któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy.
7. Do zniesienia aglomeracji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące jej wyznaczania, z wyjątkiem ust. 5.
8. W przypadku zmiany obszaru lub granic aglomeracji albo jej zniesienia wójt, burmistrz lub prezydent miasta, dokonując z Wodami Polskimi uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, przekazuje im:
1) opis rozwiązania problemu gospodarki ściekowej na terenach, które zostaną wyłączone z obszaru aglomeracji;
2) szczegółową informację dotyczącą pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych ze środków budżetu państwa oraz ze środków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej otrzymanej w okresie 5 lat od zrealizowania przedsięwzięcia ujętego w zestawieniu, o którym mowa w art. 88 krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1.
9. Aglomeracje wyznaczone na podstawie ust. 1, w których nastąpiło zmniejszenie równoważnej liczby mieszkańców poniżej 2000, mogą nie podlegać zniesieniu, jeżeli przedsięwzięcie planowane, realizowane lub zrealizowane na ich obszarze zostało ujęte w zestawieniu niezbędnych przedsięwzięć w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych, o którym mowa w art. 88 krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, przez okres planowania, realizacji i 5 lat po zrealizowaniu tego przedsięwzięcia.

Aglomeracja wyznaczona na podstawie art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 1 powinna spełniać następujące warunki:
1) być wyposażona w sieć kanalizacyjną gwarantującą zbieranie co najmniej 98% ładunku zanieczyszczeń z obszaru aglomeracji wyrażonego w równoważnej liczbie mieszkańców;
2) ładunek zanieczyszczeń niezebrany siecią kanalizacyjną, o której mowa w pkt 1:
a) w przypadku gdy stanowi nie więcej niż 2% ładunku zanieczyszczeń z obszaru aglomeracji – jest mniejszy niż 2000 równoważnej liczby mieszkańców oraz
b) jest oczyszczany w innych systemach oczyszczania ścieków, zapewniających taki sam poziom ochrony środowiska jak dla całej aglomeracji;
3) zapewniać wydajność oczyszczalni ścieków pozwalającą odebrać całość ładunku zanieczyszczeń powstających w aglomeracji wyrażonego w równoważnej liczbie mieszkańców oraz
4) stosować technologię oczyszczania ścieków z aglomeracji gwarantującą osiągnięcie wymaganych przepisami powszechnie obowiązującymi standardów oczyszczania ścieków dla oczyszczalni ścieków w aglomeracji o określonej wielkości wyrażonej równoważną liczbą mieszkańców.

1. Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych, którego integralną część stanowi wykaz aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców wynoszącej co najmniej 2000 zawierający zestawienie niezbędnych przedsięwzięć w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych, sporządza i aktualizuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej we współpracy z Wodami Polskimi, a zatwierdza Rada Ministrów.
2. Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych określa dla przedsięwzięć, o których mowa w ust. 1, w szczególności:
1) zakres rzeczowo-finansowy;
2) termin zakończenia.

1. Gminy przedkładają Wodom Polskim corocznie, nie później niż do dnia 28 lutego, sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych za rok ubiegły, zawierające informacje o:
1) stanie wyposażenia aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej, oczyszczalnie ścieków komunalnych oraz indywidualne systemy oczyszczania ścieków;
2) postępie realizacji przedsięwzięć określonych w krajowym programie oczyszczania ścieków komunalnych;
3) ilości wytworzonych w ciągu roku Mg suchej masy osadów ściekowych w oczyszczalniach ścieków komunalnych w aglomeracji oraz o sposobie zagospodarowania tych osadów;
4) ilości ścieków wytworzonych na obszarze aglomeracji oraz jakości ścieków oczyszczonych i odprowadzonych do wód lub do ziemi.
1a. W przypadku gdy gmina nie przekaże sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych za rok ubiegły w terminie, o którym mowa w ust. 1, Wody Polskie wzywają gminę do jego przekazania w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
2. Wody Polskie w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku zamieszczają na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej wzór sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych wraz z informacjami o sposobie przekazania tego sprawozdania.

1. Wody Polskie dokonują analizy sprawozdań, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, oraz przekazują gminie informację o wynikach tej analizy.
2. Jeżeli na podstawie wyników analizy, o której mowa w ust. 1, zostanie ustalone, że sprawozdanie, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, zawiera dane nieprawdziwe lub niekompletne, Wody Polskie wzywają gminę do przekazania poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.
3. Jeżeli gmina nie przekaże Wodom Polskim poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, w terminie, o którym mowa w ust. 2, Wody Polskie ponownie wzywają gminę do przekazania poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania w terminie 7 dni od dnia otrzymania ponownego wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
4. Jeżeli na podstawie wyników analizy, o której mowa w ust. 1, zostanie ustalone, że wystąpiły istotne zmiany w aglomeracji lub zmiany uzasadniające zniesienie aglomeracji, w szczególności w zakresie równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji, Wody Polskie wzywają właściwą gminę do dokonania niezwłocznej zmiany uchwały wyznaczającej aglomerację w zakresie zaistniałych zmian lub do zniesienia aglomeracji.

Wody Polskie przedkładają ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej corocznie, w terminie do dnia 30 czerwca, sprawozdanie z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

Wójt, burmistrz lub prezydent miasta co 2 lata dokonuje przeglądu obszarów i granic aglomeracji wyznaczonych na podstawie art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 1, z uwzględnieniem kryterium ich utworzenia, o którym mowa w art. 86 obowiązek wyposażania aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych. ust. 1, oraz zaistniałych zmian równoważnej liczby mieszkańców w aglomeracji i w razie potrzeby informuje radę gminy o konieczności zmiany obszarów i granic aglomeracji.

1. Sprawy związane z przygotowaniem i przekazywaniem dokumentacji dotyczącej działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych, w szczególności przedkładanie sprawozdania, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, i ankiet, o których mowa w art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, w aglomeracji zlokalizowanej na obszarze dwóch lub więcej gmin prowadzi gmina o największej równoważnej liczbie mieszkańców w granicach aglomeracji w porozumieniu z pozostałymi gminami, o których mowa w art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 3.
2. Sprawy dotyczące działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych prowadzi regionalny zarząd gospodarki wodnej Wód Polskich, na którego obszarze właściwości znajduje się gmina lub jej część o największej równoważnej liczbie mieszkańców w danej aglomeracji.
3. W przypadku gdy aglomeracja obejmuje obszar właściwości dwóch lub więcej regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich, sprawy dotyczące działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych dla tej aglomeracji prowadzi tylko regionalny zarząd gospodarki wodnej Wód Polskich, ustalony zgodnie z ust. 2, i informuje pozostałe właściwe w sprawie regionalne zarządy gospodarki wodnej Wód Polskich o tych sprawach.
4. Informacje, o których mowa w ust. 3, dotyczą:
1) dokonanych uzgodnień, o których mowa w art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 4;
2) podjętych czynności, o których mowa w art. 90 analiza sprawozdań z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada co 2 lata Radzie Ministrów sprawozdanie z wykonania krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, oraz ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego określi, w drodze rozporządzenia, sposób wyznaczania obszarów i granic aglomeracji.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej bierze pod uwagę koszty rozwoju i eksploatacji systemów kanalizacji zbiorczej oraz gęstość zaludnienia.

1. Aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych dokonuje się co najmniej raz na 4 lata.
2. Wody Polskie przekazują ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wstępny projekt aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych, opracowany w szczególności na podstawie ankiet, o których mowa w art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1.

1. Na potrzeby aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych właściwa gmina, na której obszarze została wyznaczona aglomeracja, przekazuje Wodom Polskim na ich wniosek, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku, wypełnione ankiety w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, a także w wersji edytowalnej, zawierające informacje, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, według stanu z dnia wskazanego we wniosku, oraz o planowanych niezbędnych przedsięwzięciach w zakresie budowy, rozbudowy lub modernizacji urządzeń kanalizacyjnych oraz źródłach finansowania tych przedsięwzięć.
2. W przypadku gdy gmina nie przekaże ankiety w terminie, o którym mowa w ust. 1, Wody Polskie wzywają gminę do jej przekazania w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
3. W przypadku gdy ankieta zawiera dane nieprawdziwe lub niekompletne, Wody Polskie wzywają gminę, która przekazała ankietę, do jej poprawienia lub uzupełnienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.
4. Jeżeli gmina nie przekaże poprawionej lub uzupełnionej ankiety Wodom Polskim w terminie, o którym mowa w ust. 3, Wody Polskie ponownie wzywają gminę do przekazania poprawionej lub uzupełnionej ankiety w terminie 7 dni od dnia otrzymania ponownego wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
5. Wody Polskie zamieszczają na swojej stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej wzór ankiety na potrzeby aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych wraz z informacjami o sposobie przekazania tej ankiety, w szczególności jej formie.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych oraz jego aktualizacje.

Przepisy art 86-90, art. 92 przegląd obszarów i granic aglomeracji i art. 93 właściwość organów w sprawach dokumentowania realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych w aglomeracji obejmującej dwie lub więcej gmin nie naruszają zadań gmin w zakresie odprowadzania i oczyszczania ścieków komunalnych wynikających z przepisów o samorządzie gminnym.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być eliminowane (wykaz I), oraz substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być ograniczane (wykaz II);
2) warunki, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu do wód lub do ziemi ścieków, w szczególności ścieków bytowych, ścieków komunalnych oraz ścieków przemysłowych, w tym najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunki, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsce, sposób i minimalną częstotliwość pobierania próbek ścieków, metodyki referencyjne analizy i sposób oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom;
3) najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających dla ścieków z oczyszczalni ścieków bytowych i ścieków komunalnych oraz dla ścieków z oczyszczalni ścieków w aglomeracji;
4) warunki, jakie należy spełnić przy odprowadzaniu wód opadowych lub roztopowych do wód lub do urządzeń wodnych, w tym najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających, a także miejsce, sposób i minimalną częstotliwość pobierania próbek tych wód, metodyki referencyjne analizy i sposób oceny, czy wody opadowe lub roztopowe odprowadzane do wód lub do urządzeń wodnych odpowiadają wymaganym warunkom.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, dopuszczalne ilości substancji zanieczyszczających, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu, które mogą być odprowadzane w ściekach przemysłowych, w jednym lub więcej okresach.
3. Wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uwzględni:
1) właściwości substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w szczególności ich toksyczność, trwałość w środowisku, zdolność do bioakumulacji oraz zagrożenie, jakie mogą one powodować dla wód oraz życia lub zdrowia ludzi;
2) aktualny stan wód i ich podatność na eutrofizację rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód;
3) efektywność usuwania substancji zanieczyszczających ze ścieków w procesach ich oczyszczania;
4) rozwój technik umożliwiających stopniowe zmniejszanie emisji;
5) położenie, rzeźbę terenu i rodzaj gleb na obszarach, na których może być stosowane rolnicze wykorzystanie ścieków;
6) zróżnicowanie w czasie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu do wód ścieków zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być eliminowane (wykaz I).
4. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował potrzebą:
1) zapobieżenia zagrożeniu dla życia i zdrowia ludzi powodowanego wprowadzaniem do wód substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego;
2) minimalizacji kosztów oczyszczania ścieków komunalnych;
3) spełnienia wymagań zdrowotnych dotyczących żywności i pasz na terenach rolniczego wykorzystania ścieków.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej weźmie również pod uwagę konieczność określenia bardziej rygorystycznych wymagań w zakresie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, w tym najwyższych dopuszczalnych wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunków, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsc, sposobu i minimalnej częstotliwości pobierania próbek ścieków, metodyk referencyjnych analizy i sposobu oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom, jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące ochrony wód przed zanieczyszczeniem wymagają zastosowania bardziej rygorystycznych wartości emisji od dopuszczalnych wartości emisji wynikających z najlepszych dostępnych technik.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, których wprowadzanie w ściekach przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował:
1) potrzebą zapobiegania zagrożeniu dla zdrowia i życia ludzi, powodowanego wprowadzaniem do kanalizacji substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego;
2) podatnością substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego na mechaniczno-biologiczne procesy oczyszczania;
3) koniecznością redukcji substancji szczególnie szkodliwych w miejscu ich powstawania, gdy nie jest możliwe ich usunięcie w mechaniczno-biologicznych procesach oczyszczania.

1. Zakłady pobierające wodę, przeznaczające ścieki do rolniczego wykorzystania oraz wprowadzające ścieki do wód lub ziemi, są obowiązane:
1) prowadzić:
a) pomiary ilości pobranej wody oraz ilości i jakości ścieków, a także ewidencję dokonywanych pomiarów,
b) ewidencję każdego zrzutu z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej oraz z przelewów kanalizacji deszczowej, w której wskazuje się datę i czas trwania zrzutu;
2) przechowywać ewidencję, o której mowa w pkt 1 lit. b, przez okres 5 lat na potrzeby kontroli gospodarowania wodami.
2. Zakłady wprowadzające ścieki do wód lub do ziemi mogą, w pozwoleniu wodnoprawnym, zostać obowiązane do prowadzenia pomiarów jakości wód powierzchniowych powyżej i poniżej miejsca zrzutu ścieków oraz wód podziemnych, a także prowadzenia ewidencji dokonywanych pomiarów, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia możliwości utrzymania dobrego stanu wód lub jego niepogarszania oraz osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
3. Zakłady pobierające wodę w ilości większej niż 100 midx3 na dobę są obowiązane do dokonywania ciągłego pomiaru ilości pobieranej wody oraz prowadzenia ewidencji dokonywanych pomiarów.

1. Jeżeli zakład posiada system retencyjno-dozujący, to na obszarze, na którym są zlokalizowane odbiorniki ścieków, zgodnie z ostrzeżeniami przed suszą hydrologiczną zakład ten jest obowiązany przez okres suszy hydrologicznej do:
1) wstrzymania wprowadzania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, do wód lub
2) ograniczenia wprowadzania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, do wód co najmniej do poziomu 1/2 wysokości określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości ścieków wprowadzanych do wód
– jednak nie dłużej niż do osiągnięcia maksymalnego wypełnienia urządzeń wchodzących w skład tego systemu służących do retencji tych wód lub ścieków, biorąc pod uwagę przewidywaną długość okresu suszy hydrologicznej, a także ewentualną potrzebę zapewnienia zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego w okresie następnej suszy, która mogłaby wystąpić w najbliższym okresie.
2. Po zakończeniu okresu suszy zakład, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany do zwiększania zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego, jeżeli warunki środowiskowe na to pozwalają.
3. W przypadku ponownego wystąpienia suszy hydrologicznej zakład, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany do stosowania wymagań określonych w ust. 1 w zakresie pozostałej wolnej pojemności urządzeń wchodzących w skład systemu retencyjno-dozującego służących do retencji tych wód lub ścieków, biorąc pod uwagę przewidywaną długość okresu suszy hydrologicznej, a także ewentualną potrzebę zapewnienia zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego w okresie następnej suszy, która mogłaby wystąpić w najbliższym okresie.

1. Produkcję rolną, w tym działy specjalne produkcji rolnej, oraz działalność, w ramach której są przechowywane nawozy naturalne lub stosowane nawozy, prowadzi się w sposób zapobiegający zanieczyszczaniu wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych i ograniczający takie zanieczyszczenie.
2. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) dużych jednostkach przeliczeniowych (DJP) – rozumie się przez to umowną jednostkę przeliczeniową zwierząt gospodarskich odpowiadającą zwierzęciu o masie 500 kg albo zwierzętom o łącznej masie 500 kg;
1a) działce rolnej – rozumie się przez to działkę rolną w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 lutego 2023 r. o Planie Strategicznym dla Wspólnej Polityki Rolnej na lata 2023–2027 (Dz. U. z 2024 r. poz. 261 i 885);
1b) produktach pofermentacyjnych – rozumie się przez to płynne lub stałe substancje organiczne powstające w wyniku procesu produkcji biogazu rolniczego w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436, 1597, 1681 i 1762 oraz z 2024 r. poz. 834);
1c) terenach o dużym nachyleniu – rozumie się przez to stok o nachyleniu większym niż 10%, co oznacza wzrost pochylenia terenu o 1 m na długości 10 m;
2) (uchylony)
3) związkach azotu – rozumie się przez to wszelkie substancje zawierające azot, z wyjątkiem gazowego azotu cząsteczkowego.

1. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz po uzyskaniu opinii ministra właściwego do spraw rybołówstwa, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, opracuje zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej do dobrowolnego stosowania.
2. Zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej obejmuje co najmniej wskazówki dotyczące:
1) okresów, kiedy rolnicze wykorzystanie nawozu jest niewłaściwe;
2) rolniczego wykorzystania nawozów w terenie o dużym nachyleniu;
3) rolniczego wykorzystania nawozów na gruntach zamarzniętych, zalanych wodą, nasyconych wodą lub przykrytych śniegiem;
4) warunków rolniczego wykorzystania nawozów w pobliżu cieków naturalnych, zbiorników wodnych, kanałów i rowów;
5) pojemności i konstrukcji miejsc do przechowywania nawozów naturalnych oraz odcieków z przechowywanych materiałów roślinnych, takich jak kiszonka;
6) procedur rolniczego wykorzystania, w tym dawek i równomierności rozprowadzania nawozów, które zapewniają utrzymanie strat substancji odżywczych do wody na dopuszczalnym poziomie.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej.

1. W celu zmniejszenia zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobiegania dalszemu zanieczyszczeniu opracowuje się i wdraża na obszarze całego państwa program działań.
2. Program działań zawiera:
1) określone z uwzględnieniem najlepszych dostępnych technik środki oraz sposoby postępowania w zakresie praktyki rolniczej, w szczególności związanej z procesami nawożenia, gospodarki nawozami w gospodarstwach rolnych, służące celom, o których mowa w ust. 1, obejmujące:
a) ograniczenie rolniczego wykorzystania nawozów, w tym sposoby i warunki nawożenia na glebach zamarzniętych, zalanych wodą, nasyconych wodą lub przykrytych śniegiem, w pobliżu wód powierzchniowych i na terenach o dużym nachyleniu, a także równowagi między możliwym do przewidzenia zapotrzebowaniem upraw na azot a zasilaniem upraw azotem z gleby oraz z nawożenia,
b) wskazanie okresów, w których dozwolone jest rolnicze wykorzystanie nawozów, oraz dawek nawozów i sposobów nawożenia,
c) określenie warunków, w których wykorzystanie niektórych rodzajów nawozów jest zabronione,
d) określenie warunków przechowywania nawozów naturalnych, w tym powierzchni i pojemności urządzeń do ich przechowywania,
e) planowanie prawidłowego nawożenia azotem poszczególnych roślin,
f) określenie listy upraw intensywnych,
g) określenie współczynników przeliczeniowych sztuk rzeczywistych zwierząt gospodarskich na duże jednostki przeliczeniowe,
h) określenie sposobu obliczania sztuk przelotowych zwierząt gospodarskich i ich stanu średniorocznego,
i) określenie sposobu obliczania minimalnej wielkości miejsc do przechowywania nawozów naturalnych,
j) określenie średnich rocznych wielkości produkcji nawozów naturalnych i koncentracji zawartego w nich azotu w zależności od gatunku zwierzęcia gospodarskiego, jego wieku i wydajności oraz systemu utrzymania,
k) określenie sposobu obliczania dawki nawozów azotowych mineralnych,
l) określenie maksymalnych dawek nawozów azotowych dla upraw w plonie głównym,
m) określenie sposobu ustalania wielkości rocznej dawki nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającej nie więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych,
n) określenie odległości, w jakich nie stosuje się nawozów w pobliżu wód powierzchniowych, w tym na terenach o dużym nachyleniu, w zależności od rodzaju stosowanego nawozu, występowania uprawy roślin, rodzaju wód powierzchniowych oraz sposobu stosowania nawozu,
o) warunki przechowywania kiszonek;
2) sposób dokumentowania realizacji programu działań;
3) określenie harmonogramu rzeczowego i czasowego realizacji środków, o których mowa w pkt 1 lit. a–e.
3. Środki oraz sposoby postępowania, o których mowa w ust. 2, różnicuje się w zależności od:
1) liczby utrzymywanych zwierząt gospodarskich;
2) wielkości użytków rolnych, na których jest prowadzona produkcja rolna;
3) intensywności prowadzonej produkcji rolnej;
4) części obszaru kraju z uwzględnieniem:
a) warunków glebowych,
b) warunków klimatycznych,
c) warunków wodnych i środowiska,
d) ukształtowania terenu,
e) zagospodarowania gruntów oraz praktyki rolniczej, w tym systemu płodozmianu.

1. Stosowanie nawozów odbywa się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4, a w przypadku podmiotów, które opracowały plan nawożenia azotem, również zgodnie z tym planem.
2. Przechowywanie nawozów naturalnych i kiszonek odbywa się w warunkach bezpiecznych dla środowiska, zapobiegających przedostawaniu się odcieków do wód i gruntu oraz zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4.

1. Zastosowana w okresie roku dawka nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo nie może zawierać więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych.
2. W programie działań może zostać określona roczna dawka nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierająca więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, jeżeli nie zagraża to realizacji celów, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1.
3. Roczną dawkę nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającą więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2, ustala się z uwzględnieniem:
1) długich okresów wegetacji;
2) upraw o wysokim pobraniu azotu;
3) wysokiego opadu netto;
4) gleb o wysokiej zdolności denitryfikacji.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej powiadamia Komisję Europejską o zamiarze ustanowienia rocznej dawki nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającej więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2.
5. Roczną dawkę nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającą więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2, ustala się w programie działań po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Europejskiej.

1. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, które:
1) prowadzą chów lub hodowlę drobiu powyżej 40 000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior,
2) posiadają gospodarstwo rolne o powierzchni powyżej 100 ha użytków rolnych, uprawiają uprawy intensywne na gruntach ornych na powierzchni powyżej 50 ha lub utrzymują obsadę większą niż 60 dużych jednostek przeliczeniowych (DJP), według stanu średniorocznego,
3) nabywają nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny do bezpośredniego rolniczego wykorzystania w celu nawożenia lub poprawy właściwości gleby od podmiotu importującego nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny z terytoriów państw trzecich lub od podmiotu prowadzącego działalność, o której mowa w pkt 1
– są obowiązane do opracowania planu nawożenia azotem.
2. Plan nawożenia azotem opracowuje się w terminie pozwalającym na prawidłowe i bezpieczne stosowanie nawozów, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.
3. Plan nawożenia azotem zawiera rozplanowanie stosowania nawozów na poszczególnych działkach rolnych w gospodarstwie rolnym, z uwzględnieniem potrzeb pokarmowych roślin w warunkach danego siedliska.
4. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, mogą zbywać, w tym przekazywać, nawozy naturalne lub produkty pofermentacyjne wyłącznie na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.
5. Umowę, o której mowa w ust. 4, strony przechowują przez co najmniej 3 lata od dnia jej wygaśnięcia.
6. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1, może zbyć do 30% gnojówki i gnojowicy do bezpośredniego rolniczego wykorzystania, a pozostałą ilość przeznaczyć we własnym zakresie lub przekazać innemu podmiotowi do produkcji biogazu rolniczego w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii lub zagospodarować na działkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin.
7. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, które nie stosują nawozów naturalnych lub produktów pofermentacyjnych na działkach rolnych, których są posiadaczami, nie opracowują planu nawożenia azotem.
8. Podmiot, który jest obowiązany do opracowania planu nawożenia azotem, stosuje nawozy w dawkach nieprzekraczających dawek określonych w tym planie.
9. Plan nawożenia azotem przechowuje się w gospodarstwie rolnym przez 3 lata od dnia zakończenia stosowania nawozów na podstawie tego planu.

1. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, jest obowiązany do uzyskania pozytywnej opinii okręgowej stacji chemiczno-rolniczej, zwanej dalej „okręgową stacją”, o planie nawożenia azotem – nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.
2. Okręgowa stacja wydaje opinię o planie nawożenia azotem, za którą pobiera opłatę nie wyższą niż 400 zł dla gospodarstwa rolnego.
3. Górna jednostkowa stawka opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia azotem wynosi 20 zł dla każdej działki rolnej.
4. Opłata za wydanie opinii o planie nawożenia azotem stanowi dochód budżetu państwa.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość jednostkowej stawki opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia azotem dla poszczególnej działki rolnej oraz termin i sposób uiszczania tej opłaty, biorąc pod uwagę koszty ponoszone przez okręgową stację przy wydawaniu opinii o planie nawożenia azotem, potrzeby pokarmowe roślin w warunkach danego siedliska oraz zapewniając powszechnie dostępny system płatności.
6. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, doręcza kopię planu nawożenia azotem wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, właściwym ze względu na miejsce stosowania nawozów, wraz z kopią pozytywnej opinii okręgowej stacji o tym planie, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.

1. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, które nie są obowiązane do opracowania planu nawożenia azotem, stosują nawozy w dawkach nieprzekraczających maksymalnych dawek nawozów azotowych dla upraw w plonie głównym określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 dla plonów uzyskiwanych w warunkach uregulowanego odczynu gleby, zbilansowanego nawożenia azotem, fosforem i potasem i stosowania integrowanej ochrony roślin.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą opracować plan nawożenia azotem. W takim przypadku stosuje się przepisy art. 105a plan nawożenia azotem ust. 2, 3, 8 i 9.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa opracowuje projekt programu działań.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, opracowując projekt programu działań, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2023 r. poz. 1094, z późn. zm.).
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu programu działań z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.
4. Rada Ministrów przyjmuje program działań, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością realizacji celów, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1.
5. Program działań podlega przeglądowi co 4 lata oraz w razie potrzeby aktualizacji.
6. Przepisy ust. 1–4 oraz art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 2 i art. 105 ustalanie rocznej dawki odchodów zwierzęcych wykorzystywanych rolniczo ust. 2 stosuje się odpowiednio do aktualizacji programu działań.

Program działań są obowiązane stosować podmioty prowadzące produkcję rolną i działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska dokonuje kontroli:
1) stosowania programu działań,
2) spełnienia obowiązku posiadania planu nawożenia azotem,
3) stosowania nawozów zgodnie z planem nawożenia azotem
– przez podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1.
2. Wyniki kontroli, o której mowa w ust. 1, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
3. Kontrolę, o której mowa w ust. 1, wykonuje się na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2024 r. poz. 425).
4. Na potrzeby wykonywania kontroli, o której mowa w ust. 1, organy Inspekcji Ochrony Środowiska są uprawnione do wykorzystywania danych zgromadzonych w systemie ewidencji producentów oraz ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. z 2023 r. poz. 885).
5. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa udostępnia nieodpłatnie właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska dane, o których mowa w ust. 4.
6. Dane, o których mowa w ust. 4, mogą być przekazywane właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska również w formie pisemnej na wniosek tych organów.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, na podstawie wyników kontroli, o której mowa w art. 108 kontrola stosowania programu działań dla ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1, w zależności od zakresu i stopnia naruszenia, wydaje z urzędu decyzję, w której może:
1) nakazać usunięcie w określonym terminie nieprawidłowości stwierdzonych w trakcie kontroli lub
2) ustalić obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 4, oraz jej wysokość.
2. Decyzje, o których mowa w ust. 1, podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
3. Do podmiotów prowadzących produkcję rolną oraz działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, niebędących przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2024 r. poz. 236), przepisy rozdziału 5 tej ustawy stosuje się odpowiednio.
4. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, ponoszą opłatę za:
1) stosowanie nawozów niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 lub z planem nawożenia azotem;
2) przechowywanie nawozów naturalnych niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4;
3) prowadzenie dokumentacji realizacji programu działań niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 albo za jej brak;
4) brak planu nawożenia azotem.
5. Maksymalne stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, wynoszą:
1) 2636,02 zł za stosowanie nawozów niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 lub z planem nawożenia azotem;
2) 3954,04 zł za przechowywanie nawozów naturalnych niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4;
3) 659,00 zł za prowadzenie dokumentacji realizacji programu działań niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 albo za jej brak;
4) 659,00 zł za brak planu nawożenia azotem.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 1, wskazuje się numer rachunku bankowego, na który powinna zostać uiszczona opłata, o której mowa w ust. 4.
7. Opłatę, o której mowa w ust. 4, uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna.
8. Opłata, o której mowa w ust. 4, nieuiszczona w terminie podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2023 r. poz. 2505 i 2760 oraz z 2024 r. poz. 858 i 859).
9. Obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 4, przedawnia się z upływem 5 lat od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin płatności tej opłaty.
10. Wpływy z opłaty, o której mowa w ust. 4, stanowią dochód budżetu państwa.
11. Stawki opłaty, o których mowa w ust. 5, ustalone w roku poprzednim, podlegają każdego roku kalendarzowego zmianie w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za rok poprzedni, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, nie później niż do dnia 31 października każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek opłaty, o której mowa w ust. 5, obowiązującej od dnia 1 stycznia roku następnego.
13. Do ponoszenia opłaty, o której mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 i 2760 oraz z 2024 r. poz. 879), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
14. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w sprawach decyzji, o których mowa w ust. 1, jest właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.

1. Jeżeli podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, nie posiada pozytywnej opinii o planie nawożenia azotem albo posiada plan nawożenia azotem opracowany niezgodnie z art. 105a plan nawożenia azotem ust. 3, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, nakazuje usunięcie uchybień w wyznaczonym terminie.
2. W przypadku nieusunięcia uchybień w wyznaczonym terminie właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, wstrzymuje prowadzenie chowu lub hodowli zwierząt, o których mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, z uwzględnieniem wymogu zachowania dobrostanu zwierząt oraz potrzeby bezpiecznego dla środowiska zakończenia prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska zezwala, na wniosek podmiotu prowadzącego działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, w drodze decyzji, na ponowne podjęcie prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt, jeżeli podmiot ten usunął naruszenia stanowiące podstawę do wydania decyzji wstrzymującej prowadzenie chowu lub hodowli zwierząt, o których mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej dokonuje oceny skuteczności programu działań.
2. W ramach państwowego monitoringu środowiska prowadzi się monitoring służący dokonaniu oceny skuteczności programu działań.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu służącego dokonaniu oceny skuteczności programu działań, w tym wyniki badań stężeń azotanów, w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
4. Krajowa stacja chemiczno-rolnicza przekazuje nieodpłatnie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu azotanów w wodach w profilu glebowym do 90 cm od powierzchni gruntu w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
5. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna przekazuje nieodpłatnie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej informacje dotyczące warunków hydrologiczno-meteorologicznych na potrzeby dokonania oceny skuteczności programu działań w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej sporządza sprawozdanie obejmujące:
1) informację o ustanowieniu zbioru zaleceń dobrej praktyki rolniczej oraz o jego zawartości;
2) podsumowanie programu działań obejmujące środki oraz sposoby postępowania, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 2;
3) ocenę eutrofizacji wód rozumianej jako wzbogacenie wody związkami azotu powodujące przyspieszony wzrost glonów i wyższych form życia roślinnego i skutkujące niepożądanymi zaburzeniami równowagi organizmów obecnych w wodzie oraz niekorzystnymi zmianami jej jakości;
4) wyniki monitoringu służącego dokonaniu oceny skuteczności programu działań, w tym wyniki badań stężeń azotanów.
2. Oceny eutrofizacji, o której mowa w ust. 1 pkt 3, dokonuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej informację, o której mowa w ust. 1 pkt 1.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przekazuje Komisji Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w art. 111 sprawozdanie ministra ust. 1, co 4 lata, w terminie do dnia 31 października.

W celu ochrony wód powierzchniowych przed zanieczyszczeniem chemicznym, które może spowodować w szczególności ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację zanieczyszczeń w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, a także zagrożenia dla zdrowia ludzkiego, określa się wykaz substancji priorytetowych.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wykaz substancji priorytetowych, kierując się przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej.

1. W odniesieniu do następujących substancji priorytetowych:
1) bromowane difenyloetery,
2) fluoranten,
3) heksachlorobenzen,
4) heksachlorobutadien,
5) rtęć i jej związki,
6) wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA),
7) dikofol,
8) kwas perfluorooktanosulfonowy (PFOS),
9) dioksyny i związki dioksynopodobne,
10) heksabromocyklodekany (HBCDD),
11) heptachlor i epoksyd heptachloru
– ujętych w wykazie substancji priorytetowych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych stosuje się środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych oznaczanych we florze i faunie określone w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4 pkt 4 lit. d.
2. W odniesieniu do substancji priorytetowych innych niż wymienione w ust. 1 stosuje się środowiskowe normy jakości dla wód określone w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4 pkt 4 lit. d.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje badania:
1) substancji priorytetowych, dla których środowiskowe normy jakości zostały określone we florze i faunie;
2) substancji priorytetowych, które wykazują tendencje do akumulowania się w osadach;
3) substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej sporządza, dla każdego obszaru dorzecza, wykaz emisji, zrzutów oraz strat substancji priorytetowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, uwzględniając przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej, i udostępnia ten wykaz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska prowadzi monitoring substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej, przez okres co najmniej 12 miesięcy, w co najmniej 15 reprezentatywnych punktach pomiarowo-kontrolnych.
2. Wybierając reprezentatywne punkty pomiarowo-kontrolne, o których mowa w ust. 1, oraz określając terminy badania substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uwzględnia sposoby użytkowania oraz możliwość pojawienia się danej substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego w tym środowisku.
3. Monitoring każdej substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego zawartej na liście obserwacyjnej rozpoczyna się nie później niż z dniem, w którym upływa 6 miesięcy od dnia umieszczenia tej substancji na tej liście.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przekazuje Komisji Europejskiej sprawozdanie obejmujące wyniki monitoringu substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej w wybranych punktach pomiarowo-kontrolnych oraz informacje dotyczące reprezentatywności punktów pomiarowo-kontrolnych i strategii monitorowania tych substancji.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się w terminie 21 miesięcy od dnia umieszczenia substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego na liście obserwacyjnej, a następnie co 12 miesięcy, jeżeli ta substancja jest nadal umieszczona na liście obserwacyjnej.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej w wybranych punktach pomiarowo-kontrolnych oraz informacje dotyczące reprezentatywności punktów pomiarowo-kontrolnych i strategii monitorowania tych substancji, w terminie 20 miesięcy od dnia umieszczenia substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego na liście obserwacyjnej, a następnie co 12 miesięcy, jeżeli ta substancja jest nadal umieszczona na liście obserwacyjnej.

Zapewnieniu odpowiedniej jakości wód ujmowanych do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości, a także ochronie zasobów wodnych, służy ustanawianie:
1) stref ochronnych ujęć wody, zwanych dalej „strefami ochronnymi”;
2) obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych, zwanych dalej „obszarami ochronnymi”.

1. Strefę ochronną stanowi obszar ustanowiony na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1, na którym obowiązują nakazy, zakazy i ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów oraz korzystania z wód.
2. Strefa ochronna obejmuje:
1) wyłącznie teren ochrony bezpośredniej albo
2) teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej.
3. Strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia się dla każdego ujęcia wody, z wyłączeniem ujęć wody służących do zwykłego korzystania z wód.

Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych obejmuje obszar zasilania ujęcia wody.

1. Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych wyznacza się na podstawie ustaleń zawartych w dokumentacji hydrogeologicznej tego ujęcia.
2. Jeżeli czas przepływu wód od granicy obszaru zasilania do ujęcia jest dłuższy od 25 lat, teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych wyznacza się z uwzględnieniem obszaru wyznaczonego 25-letnim czasem wymiany wód w warstwie wodonośnej.

1. Strefę ochronną ujęcia wód powierzchniowych określa się tak, aby trwale zapewnić jakość wody zgodną z przepisami wydanymi na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1 oraz aby zabezpieczyć wydajność ujęcia wody.
2. Strefę ochronną, o której mowa w ust. 1, wyznacza się na podstawie ustaleń zawartych w dokumentacji hydrologicznej tego ujęcia.
3. Strefa ochronna ujęcia wody z potoku górskiego lub z górnego biegu rzeki może obejmować całą zlewnię cieku powyżej ujęcia wody.

1. Granice terenu ochrony pośredniej oznacza się przez umieszczenie, w punktach przecięcia się granic ze szlakami komunikacyjnymi oraz w innych charakterystycznych punktach terenu, tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej.
2. Zakazuje się niszczenia, uszkadzania lub przemieszczania tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic informacyjnych, o których mowa w art. 125 oznaczanie granic terenu ochrony pośredniej oraz w art. 129 ogrodzenie terenu ochrony bezpośredniej ust. 2, w tym ich rozmiar, kształt, kolor, wzór i wielkość napisu, kierując się potrzebą zapewnienia widoczności i czytelności tablicy informacyjnej.

Na terenie ochrony bezpośredniej zakazuje się użytkowania gruntów do celów niezwiązanych z eksploatacją ujęcia wody.

Na terenie ochrony bezpośredniej należy:
1) odprowadzać wody opadowe lub roztopowe w sposób uniemożliwiający przedostawanie się ich do urządzeń służących do poboru wody;
2) zagospodarować teren zielenią;
3) odprowadzać poza granicę terenu ochrony bezpośredniej ścieki z urządzeń sanitarnych przeznaczonych do użytku dla osób zatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody;
4) ograniczyć wyłącznie do niezbędnych potrzeb przebywanie osób niezatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody.

1. Teren ochrony bezpośredniej należy ogrodzić, a jego granice przebiegające przez wody powierzchniowe oznaczyć za pomocą rozmieszczonych w widocznych miejscach stałych znaków stojących lub pływających.
2. Na ogrodzeniu oraz znakach należy umieścić tablice zawierające informację o ustanowieniu strefy ochronnej i zakazie wstępu osób nieupoważnionych.
3. Zakazuje się niszczenia, uszkadzania lub przemieszczania stałych znaków stojących lub pływających, o których mowa w ust. 1, oraz tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej i zakazie wstępu osób nieupoważnionych.

1. Na terenie ochrony pośredniej może być zakazane lub ograniczone wykonywanie robót lub czynności powodujących zmniejszenie przydatności ujmowanej wody lub wydajności ujęcia, obejmujących:
1) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
2) rolnicze wykorzystanie ścieków;
3) przechowywanie lub składowanie odpadów promieniotwórczych;
4) stosowanie nawozów oraz środków ochrony roślin;
5) budowę nowych dróg, linii kolejowych, lotnisk lub lądowisk;
6) wykonywanie urządzeń melioracji wodnych oraz wykopów ziemnych;
7) lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm chowu lub hodowli zwierząt;
8) lokalizowanie magazynów produktów ropopochodnych oraz innych substancji, a także rurociągów do ich transportu;
9) lokalizowanie składowisk odpadów niebezpiecznych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz obojętnych;
10) mycie pojazdów mechanicznych;
11) urządzanie parkingów, obozowisk oraz kąpielisk i miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli;
12) lokalizowanie nowych ujęć wody;
13) lokalizowanie cmentarzy oraz grzebanie martwych zwierząt;
14) wydobywanie kopalin;
15) wykonywanie odwodnień budowlanych lub górniczych;
16) lokalizowanie budynków mieszkalnych oraz obiektów budowlanych związanych z turystyką;
17) używanie statków powietrznych do przeprowadzania zabiegów rolniczych;
18) urządzanie pryzm kiszonkowych;
19) chów lub hodowlę ryb, ich dokarmianie lub zanęcanie;
20) pojenie oraz wypasanie zwierząt;
21) wydobywanie kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu;
22) uprawianie sportów wodnych;
23) użytkowanie statków o napędzie spalinowym;
24) lokalizowanie nowych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko;
25) składowanie opakowań po nawozach i środkach ochrony roślin;
26) stosowanie i składowanie chemicznych środków zimowego utrzymania dróg;
27) lokalizowanie pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej.
2. Na gruntach rolnych lub leśnych położonych na terenach ochrony pośredniej może być wprowadzony obowiązek stosowania odpowiednich upraw rolnych lub leśnych.

Przy wprowadzaniu zakazów, nakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów na terenie ochrony pośredniej uwzględnia się warunki infiltracji zanieczyszczeń do poziomu wodonośnego, z którego woda jest ujmowana.

Właściwy organ Wód Polskich może, na wniosek właściciela ujęcia wody i na jego koszt, w drodze decyzji, nałożyć na właścicieli gruntów położonych na terenie ochrony pośredniej obowiązek zlikwidowania nieczynnych studni, jeżeli te studnie zagrażają jakości ujmowanej wody.

1. Strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia się z urzędu.
2. Strefę ochronną obejmującą teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej ustanawia się:
1) na wniosek właściciela ujęcia wody;
2) z urzędu, jeżeli właściciel ujęcia wody nie złożył wniosku, o którym mowa w pkt 1, a z przeprowadzonej analizy ryzyka, o której mowa w ust. 3, wynika potrzeba jej ustanowienia.
3. Strefę ochronną, o której mowa w ust. 2, ustanawia się na podstawie analizy ryzyka obejmującej ocenę zagrożeń zdrowotnych z uwzględnieniem czynników negatywnie wpływających na jakość ujmowanej wody, przeprowadzoną w oparciu o analizy hydrogeologiczne lub hydrologiczne oraz dokumentację hydrogeologiczną lub hydrologiczną, analizę identyfikacji źródeł zagrożenia wynikających ze sposobu zagospodarowania terenu, a także o wyniki badania jakości ujmowanej wody.
4. Właściciel ujęcia wody realizujący zadania w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę jest obowiązany przeprowadzić analizę ryzyka, o której mowa w ust. 3, i przekazać ją do właściwego wojewody.
5. Analizę ryzyka przeprowadza się dla:
1) ujęć wody dostarczających więcej niż 10 midx3 wody na dobę lub służących zaopatrzeniu w wodę więcej niż 50 osób;
2) indywidualnych ujęć wody dostarczających do 10 midx3 wody na dobę lub służących zaopatrzeniu w wodę do 50 osób, jeżeli woda jest dostarczana, jako woda przeznaczona do spożycia przez ludzi, w ramach działalności handlowej, usługowej, przemysłowej albo do budynków użyteczności publicznej.
6. Analiza ryzyka jest aktualizowana nie rzadziej niż co 10 lat, a w przypadku ujęć wody dostarczających mniej niż 1000 midx3 wody na rok – nie rzadziej niż co 20 lat.

1. Strefę ochronną ustanawia się na koszt właściciela ujęcia wody.
2. W przypadku nieprzekazania analizy ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, organ, o którym mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2, wzywa właściciela ujęcia wody do jej przekazania w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania.
3. Jeżeli z przekazanej analizy ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, wynika potrzeba ustanowienia strefy ochronnej obejmującej teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej, organ, o którym mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2, wzywa właściciela ujęcia wody do przekazania dokumentacji hydrogeologicznej lub hydrologicznej w terminie, o którym mowa w ust. 2.

1. Strefę ochronną obejmującą:
1) wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia właściwy organ Wód Polskich w drodze decyzji;
2) teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej ustanawia wojewoda w drodze aktu prawa miejscowego.
2. Jeżeli strefa ochronna, o której mowa w ust. 1 pkt 2, obejmowałaby tereny położone w obszarze działania co najmniej 2 wojewodów, tę strefę ochronną ustanawiają wspólnie właściwi wojewodowie w drodze aktu prawa miejscowego.
3. Jeżeli granice terenu ochrony bezpośredniej strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 2, obejmują teren ochrony bezpośredniej ustanowionej wcześniej strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wojewoda w akcie prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, znosi tę strefę ochronną, a właściwy organ Wód Polskich stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie decyzji ustanawiającej tę strefę ochronną. Przepisy art. 162 stwierdzenie wygaśnięcia decyzji § 1 pkt 1 oraz § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
4. Projekt aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, podlega uzgodnieniu z Wodami Polskimi.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje właścicieli nieruchomości, na obszarze których została ustanowiona strefa ochronna.
6. Jeżeli przed zakończeniem postępowania dotyczącego ustanowienia strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wejdą w życie przepisy wydane na podstawie ust. 1 pkt 2 dotyczące tego samego ujęcia wody, postępowanie dotyczące ustanowienia strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, umarza się.

Ustanawiając strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej, właściwy organ Wód Polskich określa obszar terenu ochrony bezpośredniej, a także wskazuje do stosowania obowiązki wynikające z art. 128 zakazy w zakresie terenu ochrony bezpośredniej.

1. Ustanawiając strefę ochronną obejmującą teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej, wojewoda określa obszar terenu ochrony bezpośredniej oraz obszar terenu ochrony pośredniej, a także:
1) wskazuje do stosowania obowiązki wynikające z art. 128 zakazy w zakresie terenu ochrony bezpośredniej;
2) na obszarze terenu ochrony pośredniej może wskazać odpowiednie nakazy, zakazy i ograniczenia spośród tych, o których mowa w art. 130 ograniczenia i zakazy dotyczące robót lub czynności na terenie ochrony pośredniej.
2. Obowiązek, o którym mowa w art. 125 oznaczanie granic terenu ochrony pośredniej i art. 129 ogrodzenie terenu ochrony bezpośredniej, należy do właściciela ujęcia wody.

1. Wniosek, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, zawiera:
1) uzasadnienie potrzeby ustanowienia strefy ochronnej uwzględniające analizę ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, oraz propozycje granic terenu ochrony pośredniej wraz z planem sytuacyjnym;
2) charakterystykę techniczną ujęcia wody;
3) propozycje nakazów, zakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenach ochrony pośredniej, wraz z uzasadnieniem.
2. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dołącza się analizę ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, oraz kopię decyzji, o której mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 1, jeżeli została wydana.
3. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dotyczącego ujęcia wody podziemnej dołącza się dokumentację hydrogeologiczną, o której mowa w art. 123 wyznaczanie terenu ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych ust. 1.
4. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dotyczącego ujęcia wody powierzchniowej dołącza się dokumentację hydrologiczną ujęcia wody, o której mowa w art. 124 strefa ochronna ujęcia wód powierzchniowych ust. 2.

Obszary ochronne to ustanowione na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego obszary, na których obowiązują zakazy oraz ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód, w celu ochrony zasobów tych wód przed degradacją.

Na obszarach ochronnych może być zakazane lub ograniczone wykonywanie robót lub czynności, które mogą spowodować trwałe zanieczyszczenie gruntów lub wód, obejmujących:
1) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
2) rolnicze wykorzystanie ścieków;
3) przechowywanie lub składowanie odpadów promieniotwórczych;
4) stosowanie nawozów oraz środków ochrony roślin;
5) budowę nowych dróg, linii kolejowych, lotnisk lub lądowisk;
6) lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm chowu lub hodowli zwierząt;
7) lokalizowanie magazynów produktów ropopochodnych oraz innych substancji, a także rurociągów do ich transportu;
8) lokalizowanie składowisk odpadów niebezpiecznych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz obojętnych;
9) mycie pojazdów mechanicznych;
10) urządzanie parkingów, obozowisk oraz kąpielisk i miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli;
11) lokalizowanie cmentarzy oraz grzebanie martwych zwierząt;
12) wydobywanie kopalin;
13) wykonywanie odwodnień budowlanych lub górniczych;
14) używanie statków powietrznych do przeprowadzania zabiegów rolniczych;
15) urządzanie pryzm kiszonkowych;
16) chów lub hodowlę ryb, ich dokarmianie lub zanęcanie;
17) lokalizowanie nowych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko;
18) składowanie opakowań po nawozach i środkach ochrony roślin;
19) stosowanie i składowanie chemicznych środków zimowego utrzymania dróg;
20) lokalizowanie pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej.

1. Wojewoda, na wniosek Wód Polskich, ustanawia obszar ochronny, w drodze aktu prawa miejscowego, wskazując ograniczenia lub zakazy dotyczące użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenie obszaru ochronnego oraz granice tego obszaru.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) uzasadnienie potrzeby ustanowienia obszaru ochronnego oraz propozycje granic tego obszaru wraz z planem sytuacyjnym;
2) propozycje zakazów lub ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenie obszaru ochronnego, wraz z uzasadnieniem.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) w przypadku zbiornika wód podziemnych dokumentację hydrogeologiczną tego zbiornika;
2) w przypadku zbiornika wód powierzchniowych wyniki przeprowadzonych badań hydrologicznych, hydrograficznych i geomorfologicznych.
4. Jeżeli obszar ochronny obejmowałby tereny położone w obszarze działania co najmniej dwóch wojewodów, obszar ochronny ustanawiają wspólnie właściwi wojewodowie w drodze aktu prawa miejscowego.

Za szkody poniesione w związku z wprowadzeniem w strefie ochronnej lub na obszarze ochronnym zakazów, nakazów oraz ograniczeń w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód, właścicielowi nieruchomości położonej w tej strefie lub na tym obszarze przysługuje odszkodowanie na zasadach określonych w art. 471 odszkodowanie przysługujące właścicielowi nieruchomości.

Przepisy ustawy dotyczące ochrony środowiska wód morskich oraz przepisy ustawy dotyczące monitoringu wód morskich stosuje się do wód morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej oraz wód przybrzeżnych, a także do dna morskiego i skały macierzystej, znajdujących się na obszarze morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej oraz wód przybrzeżnych.

1. W celu ochrony środowiska wód morskich opracowuje się i wdraża strategię morską na zasadach określonych w przepisach ustawy.
2. Strategię morską stanowi następujący zespół działań:
1) opracowanie wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich;
2) opracowanie zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich;
3) opracowanie zestawu celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, zwanego dalej „zestawem celów środowiskowych dla wód morskich”;
4) opracowanie i wdrożenie programu monitoringu wód morskich;
5) opracowanie i wdrożenie programu ochrony wód morskich.
3. Zestawy, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, oraz programy, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, są opracowywane na podstawie wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.

Cele środowiskowe dla wód morskich są osiągane przez podejmowanie działań określonych w programie ochrony wód morskich.

Organy administracji rządowej i samorządowej wykonują należące do nich zadania z zakresu ochrony środowiska wód morskich, mając na uwadze ustalenia zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich i zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, oraz zgodnie z ustaleniami programu ochrony wód morskich.

Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi, że działalność człowieka w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie leżącym poza granicami Unii Europejskiej może mieć znaczący wpływ na środowisko wód morskich, w szczególności na obszarach wód morskich objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w tym chronionych zgodnie z umowami międzynarodowymi, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, występuje do właściwego organu Unii Europejskiej lub organizacji międzynarodowej o podjęcie działań niezbędnych dla osiągnięcia dobrego stanu środowiska wód morskich oraz zapewnienia integralności, funkcjonowania i zachowania struktury ekosystemów morskich, które mają być utrzymane lub, w razie potrzeby, odtworzone.

Podjęcie działań, których celem jest zapewnienie osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich oraz dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym odpowiednio opracowanie, wdrożenie i przegląd wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, programu monitoringu wód morskich oraz programu ochrony wód morskich, wymaga współpracy, w szczególności:
1) w ramach Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, sporządzonej w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. poz. 346), zwanej dalej „Konwencją Helsińską”;
2) z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii Europejskiej położonych w regionie Morza Bałtyckiego;
3) z właściwymi organami państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, które graniczą z regionem Morza Bałtyckiego.

Organy administracji rządowej i samorządowej, państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna oraz instytuty badawcze są obowiązane do nieodpłatnego przekazywania posiadanych danych niezbędnych do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, programu monitoringu wód morskich oraz programu ochrony wód morskich, w tym danych dotyczących wód śródlądowych, organom opracowującym i aktualizującym te dokumenty.

1. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich zawiera:
1) analizę podstawowych cech i właściwości wód morskich i obecnego stanu środowiska wód morskich, obejmującą w szczególności charakterystykę:
a) grup gatunków ptaków, ssaków, gadów i ryb morskich dla regionu Morza Bałtyckiego, zawierającą przestrzenne i czasowe zróżnicowanie dla danego gatunku lub populacji danego gatunku w zakresie:
– rozmieszczenia, liczebności lub biomasy,
– struktury pod względem wielkości, wieku i płci,
– wskaźników płodności, przeżycia i śmiertelności lub obrażeń,
– zachowania, w tym przemieszczania się i migracji,
– siedliska gatunku, biorąc pod uwagę zakres i przydatność,
– składu gatunkowego danej grupy ptaków, ssaków, gadów lub ryb morskich,
b) ogólnych typów siedlisk w słupie wody (siedlisk pelagicznych) i na dnie morskim (siedlisk bentosowych) lub innych typów siedlisk, z uwzględnieniem związanych z nimi biocenoz w całym regionie Morza Bałtyckiego dla każdego typu siedliska w zakresie:
– rozmieszczenia siedliska i jego zasięgu, a w przypadku gdy jest to możliwe – również objętości siedliska,
– zmian przestrzennych i czasowych składu gatunkowego, liczebności lub biomasy,
– struktury wielkościowej i wiekowej gatunku danego siedliska – w przypadku gdy jest to możliwe do określenia,
– charakterystyki fizycznej, hydrologicznej i chemicznej,
– stężenia chlorofilu „a” oraz częstotliwości i zasięgu przestrzennego zakwitu planktonu – w przypadku siedlisk pelagicznych,
c) struktury, funkcji i procesów ekosystemów, w tym łańcuchów pokarmowych, obejmującą właściwości fizyczne, hydrologiczne, chemiczne, biologiczne oraz funkcje i procesy zawierające przestrzenne i czasowe zmiany w zakresie:
– temperatury i zlodzenia wody,
– hydrologii – układy falowania i prądów morskich, wypływanie wód głębinowych, mieszanie wody, czas wymiany wody, dopływ wody słodkiej, poziom morza,
– batymetrii,
– zmętnienia wody – ładunki mułu lub osadów, przezroczystość wody, rozchodzenia się dźwięku,
– substratu i morfologii dna morskiego,
– zasolenia wody, substancji biogennych – azotu lub fosforu, węgla organicznego, gazów rozpuszczonych – pCO₂, O₂, a także poziomu pH,
– powiązań między siedliskami i gatunkami ptaków, ssaków, gadów i ryb morskich,
– struktury biocenoz pelagiczno-bentosowych,
– produktywności ekosystemów;
2) analizę dominujących presji i oddziaływań na wody morskie, w tym presji i oddziaływań antropogenicznych, obejmującą skutki kumulacyjne i synergiczne oraz uwzględniającą odpowiednie oceny wykonywane na podstawie przepisów ustawy oraz przepisów odrębnych;
3) analizę ekonomiczną i społeczną użytkowania wód morskich oraz kosztów degradacji środowiska wód morskich.
2. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich uwzględnia:
1) wskaźniki zastosowane w ocenie stanu i sposobie klasyfikacji wód przejściowych, przybrzeżnych i morza terytorialnego określone w przepisach dotyczących tych wskaźników;
2) wskaźniki inne niż wskazane w pkt 1, umożliwiające dokonanie kompleksowej oceny stanu środowiska wód morskich, w szczególności oceny tematyczne przeprowadzone zgodnie z postanowieniami Konwencji Helsińskiej.
3. Na potrzeby opracowania analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, sporządza się:
1) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia lądowego na wody morskie, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) wprowadzania substancji biogennych – źródła rozproszone, źródła punktowe, depozycja atmosferyczna,
b) wprowadzania materii organicznej – źródła rozproszone i źródła punktowe,
c) wprowadzania innych substancji niż biogenne, w tym substancji syntetycznych, substancji niesyntetycznych, radionuklidów – źródła rozproszone, źródła punktowe, depozycja atmosferyczna, poważne zdarzenia,
d) dopływu wody – źródła punktowe, w tym solanka,
e) wprowadzania drobnoustrojów patogennych,
f) wprowadzania lub rozprzestrzeniania się gatunków obcych;
2) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia morskiego na wody morskie wynikających z działalności rybackiej, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) wprowadzania gatunków genetycznie zmodyfikowanych i przemieszczania gatunków rodzimych,
b) utraty lub zmiany naturalnych biocenoz, spowodowanych hodowlą gatunków zwierząt lub uprawą gatunków roślin,
c) eksploatacji, śmiertelności lub szkód w obrębie dzikich gatunków, wynikających w szczególności z prowadzenia połowów komercyjnych lub rekreacyjnych;
3) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia morskiego na wody morskie, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) tymczasowych lub odwracalnych zaburzeń fizycznych dna morskiego,
b) niepokojenia gatunków, w szczególności w miejscach lęgu, odpoczynku lub żerowania, spowodowanego obecnością człowieka,
c) wprowadzania lub rozprzestrzeniania się gatunków obcych,
d) strat fizycznych spowodowanych trwałymi zmianami podłoża dna morskiego lub morfologii oraz eksploatacją substratu dna morskiego,
e) zmian warunków hydrologicznych,
f) wprowadzania odpadów stałych, w tym mikrodrobin,
g) występowania hałasu związanego z działalnością człowieka –impulsowego i ciągłego,
h) innych źródeł energii niż hałas, o którym mowa w lit. g, w szczególności pola elektromagnetycznego, światła i ciepła.
4. (uchylony)
5. Analiza dominujących presji i oddziaływań na wody morskie uwzględnia odpowiednie oceny stanu środowiska wykonywane na podstawie przepisów ustawy oraz przepisów odrębnych.
6. Przy opracowaniu analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się następujące sposoby użytkowania środowiska morskiego oraz działalności człowieka w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie:
1) w zakresie fizycznej zmiany struktury rzek, linii brzegowej i dna morskiego:
a) zajmowanie gruntów,
b) regulacja wód i inne zmiany przebiegu cieków wodnych,
c) ochrona brzegów morskich oraz ochrona przed powodzią,
d) konstrukcje morskie inne niż służące do wydobywania ropy naftowej lub gazu lub wykorzystywania źródeł energii odnawialnej,
e) zmiana morfologii dna morskiego, w szczególności w wyniku pogłębiania i klapowania urobku;
2) w zakresie eksploatacji nieożywionych zasobów naturalnych:
a) eksploatację minerałów, w tym skał, rud metali, żwiru, piasku lub muszli,
b) wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego, z uwzględnieniem infrastruktury,
c) pozyskiwanie soli,
d) pozyskiwanie wody;
3) w zakresie wytwarzania energii:
a) wytwarzanie energii odnawialnej – energia wiatru, fal i pływów, z uwzględnieniem infrastruktury,
b) wytwarzanie energii ze źródeł nieodnawialnych,
c) przesyłanie energii elektrycznej i łączność, w szczególności za pomocą podmorskich kabli;
4) w zakresie eksploatacji żywych zasobów:
a) komercyjny lub rekreacyjny połów ryb oraz komercyjne i rekreacyjne zbieranie skorupiaków,
b) przetwórstwo ryb i skorupiaków,
c) pozyskiwanie roślin morskich,
d) polowanie i zbieranie w innych celach;
5) w zakresie hodowli żywych zasobów:
a) akwakultura morska, z uwzględnieniem służącej jej infrastruktury,
b) akwakultura słodkowodna,
c) rolnictwo,
d) leśnictwo;
6) w zakresie transportu:
a) infrastruktura transportowa,
b) transport morski,
c) transport lotniczy,
d) transport lądowy;
7) w zakresie użytkowania miejskiego i przemysłowego:
a) użytkowanie miejskie,
b) użytkowanie przemysłowe,
c) przetwarzanie, w tym unieszkodliwianie, odpadów;
8) w zakresie turystyki i wypoczynku:
a) infrastruktura na potrzeby turystyki i wypoczynku,
b) działalność w dziedzinie turystyki i wypoczynku;
9) w zakresie bezpieczeństwa i obrony – operacje wojskowe w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie prowadzone na obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej, ze wskazaniem rodzaju działalności;
10) w zakresie edukacji i badań naukowych – badania naukowe, analizy oraz działania edukacyjne.
7. Na potrzeby opracowania analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się następujące parametry:
1) intensywność presji i oddziaływań antropogenicznych na wody morskie;
2) przestrzenne i czasowe zróżnicowanie presji i oddziaływań antropogenicznych w środowisku morskim oraz, w stosownych przypadkach – źródła tych presji.
8. W przypadku przygotowania ocen oddziaływania presji antropogenicznych na środowisko morskie należy uwzględnić odpowiednie elementy ekosystemu, o których mowa w ust. 1 pkt 1, i odpowiadające im parametry.
9. Analiza, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia poziomy presji antropogenicznych w środowisku morskim oraz, w stosownych przypadkach, wielkości tych presji wprowadzane ze źródeł lądowych lub atmosferycznych do środowiska morskiego.
10. Przy opracowaniu analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 3, uwzględnia się sposoby użytkowania i działalności człowieka w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie, o których mowa w ust. 6 pkt 1 lit. c–e, pkt 2, pkt 3 lit. a oraz c, pkt 4, pkt 5 lit. a, pkt 6, pkt 7 lit. c, pkt 8 oraz pkt 10.

1. Wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich opracowuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.
2. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska informuje organy właściwe do opracowania analiz, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2 i 3, oraz sporządzenia zestawień, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3, o przystąpieniu do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wskazuje w informacji termin przekazania analizy i zestawień.
2a. Analizę, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2, opracowuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa oraz przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jej opracowania oraz uzyskanymi przy jej opracowaniu właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
3. Analizę, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 3, opracowuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jej opracowania oraz uzyskanymi przy jej opracowaniu właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
4. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 1, sporządza minister właściwy do spraw gospodarki wodnej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
5. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 2, sporządza minister właściwy do spraw rybołówstwa i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 3, sporządza minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
7. Przy opracowywaniu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska współpracuje z Komisją Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego w celu:
1) zapewnienia zgodności metodologii oceny w regionie Morza Bałtyckiego;
2) uwzględnienia właściwości i oddziaływania na środowisko wód regionu Morza Bałtyckiego o charakterze transgranicznym.
8. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
9. W terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę zainteresowani mogą składać do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska uwagi, w formie pisemnej lub elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie tego dokumentu.
10. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa i ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.
11. Po zakończeniu konsultacji, zgodnie z ust. 8–10, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska:
1) zamieszcza wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę;
2) przekazuje wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich wraz z zestawem właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
13. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, minister właściwy do spraw rybołówstwa i minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przeprowadzają przegląd i w razie potrzeby aktualizację odpowiednio analiz, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2 i 3, oraz zestawień, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3, i przekazują ich wyniki wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do dokonania ich aktualizacji oraz uzyskanymi przy ich aktualizacji właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, nie później niż na 5 miesięcy przed terminem przeprowadzenia przeglądu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
15. Aktualizacja wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich obejmuje, oprócz danych zawartych we wstępnej ocenie stanu środowiska wód morskich:
1) podsumowanie wszelkich zmian lub uaktualnień dokonanych od dnia opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich;
2) prezentację aktualnych wyników monitoringu wód morskich i aktualnego stanu środowiska wód morskich.
16. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego oraz zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
17. Przepisy ust. 1–12 stosuje się odpowiednio do aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia Komisji Europejskiej dane i informacje wykorzystane do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich oraz uzyskane przy jej opracowaniu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej ( Dz. U. z 2021 r. poz. 214).
2. Nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia udostępnienia Komisji Europejskiej danych i informacji, o których mowa w ust. 1, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia je również Europejskiej Agencji Środowiska, o której mowa w przepisach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 401/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska (Dz. Urz. UE L 126 z 21.05.2009, str. 13).
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do danych i informacji wykorzystanych do aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich oraz uzyskanych przy jej aktualizacji.

1. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich zawiera:
1) wskaźniki i ich jakościowe lub ilościowe własności oraz kryteria dobrego stanu środowiska wód morskich dla następujących cech charakteryzujących:
a) utrzymanie różnorodności biologicznej; jakość i występowanie siedlisk oraz rozmieszczenie i różnorodność gatunków odpowiadają dominującym warunkom fizjograficznym, geograficznym i klimatycznym regionu Morza Bałtyckiego,
b) utrzymanie gatunków obcych wprowadzanych do ekosystemów morskich w wyniku działalności człowieka na poziomie niepowodującym negatywnych zmian w tych ekosystemach,
c) utrzymanie populacji wszystkich ryb i skorupiaków eksploatowanych w celach komercyjnych w bezpiecznych granicach biologicznych oraz rozmieszczenie populacji tych ryb i skorupiaków ze względu na ich wiek i liczebność, świadczące o jej dobrym stanie,
d) występowanie elementów morskiego łańcucha pokarmowego w ilościach i zróżnicowaniu na poziomie zapewniającym różnorodność gatunków i utrzymanie ich pełnej zdolności reprodukcyjnej,
e) ograniczona do minimum eutrofizacja wywołana przez działalność człowieka, w szczególności jej niekorzystne skutki, takie jak straty w różnorodności biologicznej, degradacja ekosystemu, szkodliwe zakwity glonów oraz niedobór tlenu w dolnych partiach wód,
f) utrzymanie integralności dna morskiego na poziomie zapewniającym ochronę struktury i funkcji ekosystemów bentosowych oraz brak negatywnego wpływu na te ekosystemy,
g) stała zmiana właściwości hydrograficznych niepowodująca negatywnego wpływu na ekosystemy morskie,
h) utrzymanie stężenia substancji zanieczyszczających na poziomie niepowodującym zanieczyszczenia wód morskich,
i) utrzymanie poziomów substancji zanieczyszczających w rybach oraz skorupiakach i mięczakach przeznaczonych do spożycia przez ludzi, nieprzekraczających poziomów określonych w normach lub przepisach dotyczących poziomów tych substancji,
j) utrzymanie właściwości i ilości odpadów na poziomie niepowodującym szkód w środowisku wód morskich, wodach przejściowych i wodach przybrzeżnych,
k) utrzymanie energii wprowadzanej do wód morskich, w tym podmorskiego hałasu, na poziomie niepowodującym negatywnego wpływu na środowisko wód morskich;
2) sposób klasyfikacji wskaźników w powiązaniu z cechami, o których mowa w pkt 1;
3) sposób oceny stanu środowiska wód morskich.
2. Jeżeli którakolwiek z cech, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie ma zastosowania do wód regionu Morza Bałtyckiego, fakt ten wskazuje się i uzasadnia w zestawie właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
3. Przy opracowywaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich bierze się pod uwagę:
1) istniejący stan rozpoznania procesów zachodzących w środowisku morskim;
2) dostępne wyniki pomiarów i badań;
3) możliwość różnicowania własności wskaźników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w zależności od cech przestrzennych i właściwości wód morskich;
4) właściwości fizyczne, chemiczne i hydromorfologiczne wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. a;
5) typy siedlisk, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. b;
6) cechy biologiczne wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. c.
4. Wyznaczając własności wskaźników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, bierze się pod uwagę:
1) wskaźniki i kryteria określone w decyzji Komisji (UE) 2017/848 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiającej kryteria i standardy metodologiczne dotyczące dobrego stanu środowiska wód morskich oraz specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny oraz uchylającej decyzję 2010/477/UE (Dz. Urz. UE L 125 z 18.05.2017, str. 43);
2) zestawienia dominujących presji i oddziaływań na wody morskie, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3;
3) relację między wskaźnikami i kryteriami określonymi w decyzji Komisji, o której mowa w pkt 1, a presjami i oddziaływaniami na wody morskie zawartymi w analizie, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2.

1. Projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich opracowuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
2. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
3. Zainteresowani mogą składać do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska uwagi, w formie pisemnej lub elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, w terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu tego dokumentu na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę.
4. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
5. Po zakończeniu konsultacji, zgodnie z ust. 2–4, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich wraz ze wstępną oceną stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich wraz ze wstępną oceną stanu środowiska wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia uzyskania zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
7. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w całości albo w części.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje, w drodze rozporządzenia, zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem zestawu.
9. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu zestawu stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 6–8.
10. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zgodnie z ust. 1–8 i art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej.
11. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego oraz zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
13. Przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio do aktualizacji zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.

Wody morskie powinny spełniać własności wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, o ile z przepisów ustawy nie wynika inaczej.

1. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich określa cele środowiskowe dla wód morskich, związane z nimi wskaźniki, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz terminy osiągnięcia tych celów.
2. W zestawie celów środowiskowych dla wód morskich mogą być także określone pośrednie cele środowiskowe dla wód morskich, związane z nimi wskaźniki, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz terminy osiągnięcia tych celów.
3. Przy opracowywaniu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich bierze się pod uwagę:
1) cechy i właściwości wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1;
2) wykaz presji i oddziaływań na wody morskie zawartych w analizie, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2;
3) właściwości i skutki oddziaływania na środowisko wód regionu Morza Bałtyckiego o charakterze transgranicznym oraz potrzebę zapewnienia zgodności celów środowiskowych dla wód morskich z celami środowiskowymi realizowanymi przez inne państwa członkowskie Unii Europejskiej położone w regionie Morza Bałtyckiego i państwa leżące poza granicami Unii Europejskiej, które graniczą z regionem Morza Bałtyckiego;
4) potrzebę określenia:
a) celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, z uwzględnieniem własności tych wskaźników, tak aby umożliwiały prowadzenie monitoringu wód morskich i bieżącej oceny stanu środowiska wód morskich,
b) celów operacyjnych związanych z działaniami podejmowanymi dla osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich lub ułatwiającymi ich osiągnięcie;
5) charakterystykę docelowego lub utrzymywanego stanu środowiska wód morskich i potrzebę określenia tego stanu, z uwzględnieniem cech i właściwości wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1;
6) spójność celów środowiskowych dla wód morskich;
7) charakterystykę działań niezbędnych do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
8) charakterystykę parametrów służących do monitorowania postępu i ukierunkowania działań podejmowanych dla osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
9) charakterystykę referencyjnych punktów odniesienia, jeżeli została sporządzona;
10) potrzebę uwzględniania zagadnień społecznych, gospodarczych i przestrzennych przy wyznaczaniu celów środowiskowych dla wód morskich;
11) analizę celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz referencyjnych punktów odniesienia, pozwalającą ocenić, czy realizacja tych celów może doprowadzić do osiągnięcia zgodnego z nimi:
a) stanu środowiska wód morskich,
b) dobrego stanu środowiska wód regionu Morza Bałtyckiego innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

1. Projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich opracowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
2. Wody Polskie przekazują projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.
4. W terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej zainteresowani mogą składać uwagi, w formie pisemnej albo elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie tego dokumentu.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia uzyskania zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
7. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w całości albo w części.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje, w drodze rozporządzenia, zestaw celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem tego zestawu.
9. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 6–8.
10. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, zgodnie z ust. 1–8 i art. 156 zestaw celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej.
11. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego i zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach zestawu celów środowiskowych dla wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.
13. Przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio do aktualizacji zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.

1. Cele środowiskowe dla wód morskich należy osiągnąć w terminach określonych w zestawie celów środowiskowych dla wód morskich.
2. Dopuszcza się możliwość odstąpienia od osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich przy zastosowaniu działań określonych w programie ochrony wód morskich, jeżeli osiągnięcie celów środowiskowych dla wód morskich uniemożliwia co najmniej jeden z następujących powodów:
1) działanie lub brak działania wpływające na stan środowiska wód morskich, za które Rzeczpospolita Polska nie jest odpowiedzialna;
2) przyczyny naturalne;
3) siła wyższa;
4) zmiany fizycznych właściwości wód morskich spowodowane przez działania podjęte w ważnym interesie publicznym, który został uznany za istotniejszy od negatywnego oddziaływania na środowisko, w tym oddziaływania transgranicznego, pod warunkiem że nie wykluczają one w sposób trwały osiągnięcia dobrego stanu środowiska morskiego innych państw członkowskich Unii Europejskiej i nie zagrażają osiągnięciu takiego stanu.
3. Dopuszcza się także odstąpienie od osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich, w terminach, o których mowa w ust. 1, jeżeli występują warunki naturalne niepozwalające na szybką poprawę stanu środowiska wód morskich.
4. W programie ochrony wód morskich określa się obszary wód morskich, w tym ich granice, dla których, przy zastosowaniu działań określonych w programie ochrony wód morskich, nie zostaną osiągnięte cele środowiskowe dla wód morskich z powodów i przyczyn wskazanych odpowiednio w ust. 2 albo 3, jeżeli obszary takie występują.
5. W stosunku do obszarów, o których mowa w ust. 4, podejmuje się działania doraźne służące dalszemu dążeniu do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich, aby zapobiec dalszemu pogarszaniu się stanu środowiska wód morskich z powodów wskazanych w ust. 2 pkt 2–4, a także złagodzeniu negatywnego oddziaływania na wody regionu Morza Bałtyckiego lub wody morskie innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli oddziaływanie takie występuje.
6. Działania doraźne, o których mowa w ust. 5, określa się w programie ochrony wód morskich.

1. Program ochrony wód morskich określa:
1) działania podstawowe niezbędne do osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym działania prawne, administracyjne, ekonomiczne, edukacyjne i kontrolne:
a) wpływające na dozwoloną intensywność działalności człowieka,
b) wpływające na dozwolony stopień zakłóceń w ekosystemach morskich,
c) wpływające na lokalizację oraz termin realizacji planowanych przedsięwzięć,
d) przyczyniające się do identyfikacji zanieczyszczeń wód morskich,
e) które ze względu na interes gospodarczy zachęcają użytkowników ekosystemów morskich do działania w sposób pozwalający na osiągnięcie lub utrzymanie dobrego stanu środowiska wód morskich,
f) służące przywróceniu poprzedniego stanu naruszonych elementów ekosystemów morskich,
g) zapewniające wszystkim zainteresowanym udział w osiągnięciu dobrego stanu środowiska wód morskich oraz mające na celu wzrost świadomości społecznej w zakresie osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich;
2) obszary, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, i uzasadnienie ich wyznaczenia, jeżeli obszary takie występują;
3) działania doraźne, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5;
4) sieć obszarów wód morskich objętych formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, oraz wynikających z decyzji podjętych na mocy umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, a także opis działań przyczyniających się do powstania spójnych i reprezentatywnych sieci chronionych obszarów morskich obejmujących różnorodność ekosystemów tworzonych przez te sieci;
5) analizę wpływu poszczególnych działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, na stan środowiska wód morskich, w tym analizę kosztów i korzyści związanych z ich podjęciem;
6) analizę wpływu działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, na wody pozostające poza obszarem wód morskich, w celu zminimalizowania zagrożeń i, jeżeli jest to możliwe, uzyskania pozytywnego wpływu na te wody;
7) sposób podejmowania działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, oraz stopień, w jakim przyczyniają się one do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
8) narzędzia zapewniające koordynację zarządzania, w szczególności terminy, wzory formularzy sprawozdawczych z realizacji działań, oraz inne wymogi dotyczące obowiązków sprawozdawczych.
2. W przypadku gdy nie występuje znaczące zagrożenie dla stanu środowiska wód morskich lub koszty podjęcia działań zapobiegających wystąpieniu tego zagrożenia byłyby nieproporcjonalnie wysokie, program ochrony wód morskich określa działania doraźne, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, od podjęcia których można odstąpić. Odstąpienie od podjęcia działań doraźnych nie może spowodować dalszego pogorszenia się stanu środowiska wód morskich oraz wystąpienia zagrożenia dla złagodzenia negatywnego oddziaływania na wody regionu Morza Bałtyckiego lub wody morskie innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli oddziaływanie takie występuje.
3. Przy opracowywaniu programu ochrony wód morskich uwzględnia się:
1) ustalenia krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych oraz planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy;
2) działania w zakresie zarządzania jakością wody w kąpieliskach;
3) zasadę zrównoważonego rozwoju;
4) opłacalność i techniczną wykonalność planowanych do określenia w nim działań oraz koszty i korzyści z nich wynikające;
5) konsekwencje wyznaczenia obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, dla innych państw członkowskich Unii Europejskiej położonych w regionie Morza Bałtyckiego;
6) działania wymagane na podstawie umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną.
4. W celu zapewnienia koordynacji zarządzania, o której mowa w ust. 1 pkt 8, Wody Polskie współpracują z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia.
5. Koordynacja zarządzania, o której mowa w ust. 1 pkt 8, uwzględnia działania niezbędne do osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym działania w zakresie sprawozdawczości.

1. Ochronę wód morskich prowadzi się w sposób zapewniający koordynację z działaniami służącymi osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód.
2. Koordynacja ma na celu:
1) zwiększenie skuteczności ochrony wód morskich oraz działań służących osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód;
2) zapewnienie współpracy na rzecz osiągnięcia wspólnych korzyści oraz wymiany informacji w zakresie ochrony wód morskich oraz osiągnięcia celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochrony wód.

1. Projekt programu ochrony wód morskich opracowują Wody Polskie w uzgodnieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia.
2. Na potrzeby opracowania projektu programu ochrony wód morskich Wody Polskie, na rok przed przystąpieniem do jego opracowania, przekazują organom, o których mowa w ust. 1, zakres informacji niezbędnych do przygotowania opisu działań planowanych do określenia w programie ochrony wód morskich oraz informują o terminie przystąpienia do opracowania tego programu.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, każdy w zakresie swojej właściwości, przygotowują i przekazują Wodom Polskim, nie później niż na 6 miesięcy przed terminem opracowania projektu programu ochrony wód morskich, propozycję działań planowanych do określenia w programie ochrony wód morskich, wskazując w niej:
1) rodzaj tych działań (prawne, administracyjne, ekonomiczne, edukacyjne, kontrolne);
2) sposób wdrożenia tych działań oraz koszty i korzyści z nich wynikające.
4. Organy, o których mowa w ust. 1, przekazują Wodom Polskim, wraz z propozycją działań wskazaną w ust. 3, dane stanowiące podstawę do jej przygotowania.
5. Wody Polskie przekazują projekt programu ochrony wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, opracowując projekt programu ochrony wód morskich, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu programu ochrony wód morskich z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw zdrowia.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia projekt programu ochrony wód morskich z członkami Rady Ministrów.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej oraz zainteresowanym państwom członkowskim Unii Europejskiej projekt programu ochrony wód morskich. Projekt programu ochrony wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia jego uzgodnienia z członkami Rady Ministrów.
10. Program ochrony wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu programu ochrony wód morskich w całości albo w części.
11. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze rozporządzenia, program ochrony wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem tego programu.
12. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt programu ochrony wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt programu ochrony wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu programu ochrony wód morskich stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 8–11.
13. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt programu ochrony wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt programu ochrony wód morskich zgodnie z ust. 1–12 i art. 159 program ochrony wód morskich.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej sprawozdanie o postępach we wdrażaniu programu ochrony wód morskich. Sprawozdanie jest przedkładane w terminie 3 lat od dnia przyjęcia programu ochrony wód morskich, a następnie po każdej aktualizacji tego programu.
15. Program ochrony wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
16. Aktualizacje programu ochrony wód morskich nie mogą uniemożliwiać osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich w regionie morskim innym niż region Morza Bałtyckiego.
17. Przepisy ust. 1–13 stosuje się odpowiednio do aktualizacji programu ochrony wód morskich.
18. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego i zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o przyjęciu programu ochrony wód morskich oraz jego aktualizacji. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia przyjęcia programu ochrony wód morskich lub dokonania aktualizacji tego programu.
19. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi wystąpienie problemu, który negatywnie oddziałuje na środowisko wód morskich i nie może zostać rozwiązany za pomocą działań określonych w programie ochrony wód morskich lub który jest powiązany z inną niż ochrona środowiska wód morskich polityką Unii Europejskiej lub umową międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, informuje Komisję Europejską o takim problemie i przekazuje uzasadnienie swojego stanowiska po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
20. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi, że wystąpienie problemu, o którym mowa w ust. 19, wymaga podjęcia działań przez właściwe organy Unii Europejskiej, występuje do Komisji Europejskiej i Rady Unii Europejskiej o podjęcie w tym zakresie odpowiednich działań po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.

1. Dla obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, właściwy wojewoda może, w drodze aktu prawa miejscowego, wprowadzić czasowe odstępstwo od podejmowania działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, w przypadkach wskazanych w art. 159 program ochrony wód morskich ust. 2.
2. Wojewoda określa w akcie prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, również termin, na jaki odstępuje się od podejmowania działań doraźnych.
3. Projekt aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, uzgadnia się z Wodami Polskimi.
4. W przypadku wydania aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską o odstąpieniu od podjęcia działań doraźnych w stosunku do obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, wraz z uzasadnieniem.