Prawo wodne

Ustawa reguluje gospodarowanie wodami zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, w szczególności kształtowanie i ochronę zasobów wodnych, korzystanie z wód oraz zarządzanie zasobami wodnymi.

Ustawa reguluje sprawy własności wód oraz gruntów pokrytych wodami, a także zasady gospodarowania tymi składnikami jako mieniem Skarbu Państwa.

Przepisy ustawy stosuje się do wód śródlądowych oraz morskich wód wewnętrznych.

Przepisy ustawy stosuje się do wód morza terytorialnego w zakresie planowania w gospodarowaniu wodami, ochrony przed zanieczyszczeniem ze źródeł lądowych oraz ochrony przed powodzią, a w pozostałym zakresie – w przypadkach określonych w ustawie.

Przepisy ustawy stosuje się do wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej w przypadkach określonych w ustawie.

Przepisów ustawy nie stosuje się do morskich wód wewnętrznych oraz wód morza terytorialnego w zakresie, w jakim korzystanie z tych wód oraz gruntów pokrytych tymi wodami jest uregulowane w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2023 r. poz. 960, 1688 i 2029 oraz z 2024 r. poz. 731 i 834).

1. W zakresie uregulowanym w przepisach ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2023 r. poz. 633, 1688 i 2029 oraz z 2024 r. poz. 834) przepisów ustawy nie stosuje się do:
1) poszukiwania i rozpoznawania wód podziemnych;
2) solanek, wód leczniczych oraz termalnych;
3) wprowadzania do górotworu wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych oraz wykorzystanych wód, o których mowa w pkt 2.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do korzystania z wody zgromadzonej za pomocą urządzeń oraz instalacji technicznych niebędących urządzeniami wodnymi.

Przepisów ustawy nie stosuje się do usług wodnych w zakresie magazynowania, uzdatniania lub dystrybucji wód powierzchniowych i wód podziemnych oraz odbioru ścieków, objętych przepisami ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2024 r. poz. 757).

1. Gospodarowanie wodami prowadzi się z zachowaniem zasady racjonalnego i całościowego traktowania zasobów wód powierzchniowych i podziemnych, z uwzględnieniem ich ilości i jakości.
2. W gospodarowaniu wodami uwzględnia się zasadę wspólnych interesów i wymaga się współdziałania administracji publicznej, użytkowników wód i przedstawicieli lokalnych społeczności w zakresie pozwalającym uzyskać maksymalne korzyści społeczne.
3. Gospodarowanie wodami opiera się na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych, uwzględniających koszty środowiskowe i koszty zasobowe oraz analizę ekonomiczną.
4. Gospodarowanie wodami prowadzi się w zgodzie z interesem publicznym, nie dopuszczając do wystąpienia możliwego do uniknięcia pogorszenia ekologicznych funkcji wód oraz pogorszenia stanu ekosystemów lądowych zależnych od wód.

Zarządzanie zasobami wodnymi służy zaspokajaniu potrzeb ludności i gospodarki oraz ochronie wód i środowiska związanego z tymi zasobami, w szczególności w zakresie:
1) zapewnienia odpowiedniej ilości i jakości wody dla ludności;
2) ochrony przed powodzią oraz suszą;
3) ochrony zasobów wodnych przed zanieczyszczeniem oraz niewłaściwą lub nadmierną eksploatacją;
4) utrzymywania lub poprawy stanu ekosystemów wodnych i zależnych od wód;
5) zapewnienia wody na potrzeby rolnictwa oraz przemysłu;
6) tworzenia warunków dla energetycznego, transportowego oraz rybackiego wykorzystania wód;
7) zaspokojenia potrzeb związanych z turystyką, sportem oraz rekreacją.

Instrumenty zarządzania zasobami wodnymi obejmują:
1) planowanie w gospodarowaniu wodami;
2) zgody wodnoprawne;
3) opłaty za usługi wodne oraz inne należności;
4) kontrolę gospodarowania wodami;
5) system informacyjny gospodarowania wodami.

Zarządzanie zasobami wodnymi jest realizowane z uwzględnieniem podziału państwa na obszary dorzeczy, regiony wodne i zlewnie.

1. Ustanawia się następujące obszary dorzeczy:
1) obszar dorzecza Wisły obejmujący, oprócz dorzecza Wisły znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, również dorzecza Słupi, Łupawy, Łeby, Redy oraz pozostałych rzek uchodzących bezpośrednio do Morza Bałtyckiego na wschód od ujścia Słupi, a także wpadających do Zalewu Wiślanego;
2) obszar dorzecza Odry obejmujący, oprócz dorzecza Odry znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, także dorzecza Regi, Parsęty, Wieprzy, Ücker oraz pozostałych rzek uchodzących bezpośrednio do Morza Bałtyckiego na zachód od ujścia Słupi, a także wpadających do Zalewu Szczecińskiego;
3) obszary dorzeczy:
a) Dniestru,
b) Dunaju,
c) Banówki,
d) Łaby,
e) Niemna,
f) Pregoły,
g) Świeżej
– obejmujące znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej części międzynarodowych dorzeczy.
2. Ustanawia się następujące regiony wodne:
1) na obszarze dorzecza Wisły:
a) region wodny Małej Wisły,
b) region wodny Górnej-Zachodniej Wisły,
c) region wodny Górnej-Wschodniej Wisły,
d) region wodny Narwi,
e) region wodny Bugu,
f) region wodny Środkowej Wisły,
g) region wodny Dolnej Wisły,
2) na obszarze dorzecza Odry:
a) region wodny Górnej Odry,
b) region wodny Środkowej Odry,
c) region wodny Dolnej Odry i Przymorza Zachodniego,
d) region wodny Warty,
e) region wodny Noteci;
3) na obszarze dorzecza Dniestru – region wodny Dniestru;
4) na obszarze dorzecza Dunaju:
a) region wodny Czarnej Orawy,
b) region wodny Czadeczki,
c) region wodny Morawy;
5) na obszarze dorzecza Banówki – region wodny Banówki;
6) na obszarze dorzecza Łaby:
a) region wodny Izery,
b) region wodny Łaby i Ostrożnicy (Upa),
c) region wodny Metuje,
d) region wodny Orlicy;
7) na obszarze dorzecza Niemna – region wodny Niemna;
8) na obszarze dorzecza Pregoły – region wodny Łyny i Węgorapy;
9) na obszarze dorzecza Świeżej – region wodny Świeżej.
3. W ramach regionów wodnych, o których mowa w ust. 2, wyodrębnia się zlewnie.
4. Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie, zwane dalej „Wodami Polskimi”, ustala przebieg granic obszarów dorzeczy, granic regionów wodnych oraz granic zlewni, a także ewidencjonuje ich przebieg w systemie informacyjnym gospodarowania wodami.
5. Sposób ustalania przebiegu granic obszarów dorzeczy, granic regionów wodnych oraz granic zlewni, a także sposób ich ewidencjonowania powinien uwzględniać podział hydrograficzny kraju.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zlewnie i przyporządkuje je do właściwych regionów wodnych, kierując się podziałem hydrograficznym kraju.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób ustalania i ewidencjonowania przebiegu granic obszarów dorzeczy;
2) przyporządkowanie jednolitych części wód podziemnych oraz wód przybrzeżnych do właściwych obszarów dorzeczy;
3) sposób ustalania i ewidencjonowania przebiegu granic regionów wodnych;
4) sposób ustalania i ewidencjonowania przebiegu granic zlewni.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 6, Rada Ministrów kieruje się podziałem hydrograficznym kraju oraz zróżnicowaniem warunków hydrologicznych i hydrogeologicznych na obszarze dorzecza, a także lokalizacją jednolitych części wód podziemnych i sposobem ich wykorzystania.

1. Organami właściwymi w sprawach gospodarowania wodami są:
1) minister właściwy do spraw gospodarki wodnej;
2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej;
3) Prezes Wód Polskich;
4) dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej Wód Polskich;
5) dyrektor zarządu zlewni Wód Polskich;
6) kierownik nadzoru wodnego Wód Polskich;
7) dyrektor urzędu morskiego;
8) wojewoda;
9) starosta;
10) wójt, burmistrz lub prezydent miasta.
2. Do postępowania przed organami, o których mowa w ust. 1 pkt 3–6, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 572).
3. Prezes Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich w sprawach określonych ustawą.
4. Właściwy dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów zarządów zlewni Wód Polskich w sprawach określonych ustawą.
5. Właściwy dyrektor zarządu zlewni Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w stosunku do kierowników nadzorów wodnych Wód Polskich w sprawach określonych ustawą.
6. W sprawach należących do zakresu działania Wód Polskich organem właściwym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego jest:
1) dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej Wód Polskich – w sprawach decyzji, o których mowa w art. 76 warunki dopuszczalności wprowadzania wód i ścieków ust. 2, art. 77 zakaz podejmowania niektórych działań na obszarach wód lub szczególnego zagrożenia powodzią ust. 3, 8, 11 i 14, art. 166 ochrona ludności i mienia przed powodzią ust. 5, art. 175 nakaz usunięcia drzew lub krzewów na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią ust. 1, art. 176 zakazy w celu zapewnienia szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych ust. 4 i 9, art. 182 nakaz obniżenia piętrzenia wody lub opróżnienie zbiornika ust. 1, art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 4, art. 201 ustalanie wysokości części opłaty melioracyjnej ust. 1, art. 202 korekta wysokości opłaty melioracyjnej ust. 1, art. 206 niewykonywanie obowiązku utrzymywania urządzeń melioracji wodnych, art. 343 wezwanie do usunięcia zaniedbań w zakresie gospodarki wodnej ust. 2, 3 i 6 oraz w art. 472a czyny podlegające administracyjnej karze pieniężnej i jej wymierzanie ust. 2;
2) dyrektor zarządu zlewni Wód Polskich – w sprawach decyzji, o których mowa w art. 80 warunki wprowadzania do wód lub ziemi niektórych wód lub ścieków, art. 132 obowiązek zlikwidowania nieczynnych studni na terenie ochrony pośredniej, art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 226 utrzymywanie wód publicznych i tworzących brzeg wody budowli ust. 4, art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 7, art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 19, art. 273 reklamacja w sprawie wysokości opłaty za usługi wodne ust. 6, art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 15 i 19, art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 7, art. 311 reklamacja wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 6 oraz art. 472aa naruszenia przepisów ustawy podlegające administracyjnej karze pieniężnej ust. 2;
3) kierownik nadzoru wodnego Wód Polskich – w sprawach decyzji, o których mowa w art. 232 zakaz grodzenia nieruchomości przyległych do wód ust. 4, art. 394 obowiązek uzyskania zgłoszenia wodnoprawnego ust. 2 oraz w art. 424 ustalanie warunków działań wymagających zgłoszenia wodnoprawnego ust. 1.

W celu zapewnienia prawidłowego gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy zarządzanie zasobami wodnymi wymaga:
1) koordynowania działań określonych w planach gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy z właściwymi organami państw członkowskich Unii Europejskiej, na których terytoriach znajdują się pozostałe części obszarów dorzeczy, o których mowa w art. 13 obszary dorzeczy ust. 1;
2) podejmowania działań na rzecz nawiązania współpracy z właściwymi władzami państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, na których terytoriach znajdują się pozostałe części obszarów dorzeczy, o których mowa w art. 13 obszary dorzeczy ust. 1.

Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) budowlach przeciwpowodziowych rozumie się przez to:
a) kanały ulgi,
b) kierownice w ujściach rzek do morza,
c) poldery przeciwpowodziowe,
d) sztuczne zbiorniki przeciwpowodziowe,
e) suche zbiorniki przeciwpowodziowe,
f) wały przeciwpowodziowe,
g) budowle regulacyjne,
h) wrota przeciwpowodziowe i przeciwsztormowe,
i) falochrony,
j) budowle ochrony brzegów morskich,
k) stopnie wodne
– wraz z obiektami związanymi z nimi technicznie i funkcjonalnie lub nieruchomościami przeznaczonymi na potrzeby ochrony przed powodzią;
2) budowlach piętrzących – rozumie się przez to budowle umożliwiające stałe lub okresowe piętrzenie wód powierzchniowych ponad przyległy teren lub naturalny poziom zwierciadła wód;
3) celach środowiskowych dla wód morskich – rozumie się przez to:
a) pożądany stan podstawowych cech i właściwości wód morskich, w tym dna i skały macierzystej znajdujących się na obszarze morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej i wód przybrzeżnych,
b) presje i oddziaływania na wody morskie, w tym na dno i skałę macierzystą znajdujące się na obszarze morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej i wód przybrzeżnych
– określone jakościowo lub ilościowo;
4) celach zarządzania ryzykiem powodziowym – rozumie się przez to ograniczenie potencjalnych negatywnych skutków powodzi dla życia i zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej;
5) ciekach naturalnych – rozumie się przez to rzeki, strugi, strumienie i potoki oraz inne wody płynące w sposób ciągły lub okresowy naturalnymi lub uregulowanymi korytami;
6) dobrym potencjale ekologicznym – rozumie się przez to taki potencjał silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych lub sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych, który na podstawie klasyfikacji potencjału ekologicznego tych wód, dokonanej z uwzględnieniem definicji klasyfikacji tego potencjału określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4, jest określony jako dobry;
7) dobrym stanie chemicznym wód podziemnych – rozumie się przez to taki stan chemiczny jednolitych części wód podziemnych, który na podstawie oceny stanu chemicznego tych wód, dokonanej z uwzględnieniem definicji klasyfikacji tego stanu, jest określony jako dobry;
8) dobrym stanie chemicznym wód powierzchniowych – rozumie się przez to taki stan chemiczny jednolitych części wód powierzchniowych, który na podstawie klasyfikacji stanu chemicznego tych wód, dokonanej z uwzględnieniem definicji klasyfikacji tego stanu, jest określony jako dobry;
9) dobrym stanie ekologicznym – rozumie się przez to taki stan jednolitych części wód powierzchniowych innych niż silnie zmienione jednolite części wód powierzchniowych lub sztuczne jednolite części wód powierzchniowych, który na podstawie klasyfikacji stanu ekologicznego tych wód, dokonanej z uwzględnieniem definicji klasyfikacji tego stanu określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4, jest określony jako dobry;
10) dobrym stanie ilościowym wód podziemnych – rozumie się przez to taki stan jednolitych części wód podziemnych, który na podstawie oceny stanu ilościowego tych wód, dokonanej z uwzględnieniem definicji klasyfikacji tego stanu, jest określony jako dobry;
11) dobrym stanie wód podziemnych – rozumie się przez to taki stan jednolitych części wód podziemnych, w którym stan ilościowy wód podziemnych oraz stan chemiczny tych wód są określone co najmniej jako dobre;
12) dobrym stanie wód powierzchniowych – rozumie się przez to stan jednolitych części wód powierzchniowych charakteryzujący się dobrym stanem chemicznym wód powierzchniowych oraz co najmniej dobrym stanem ekologicznym lub co najmniej dobrym potencjałem ekologicznym;
13) dobrym stanie środowiska wód morskich – rozumie się przez to stan środowiska wód morskich, w którym wody morskie są czyste, zdrowe i urodzajne w odniesieniu do panujących w nich warunków, natomiast wykorzystanie środowiska morskiego zachodzi na poziomie zrównoważonym i gwarantującym zachowanie możliwości użytkowania i prowadzenia działalności przez człowieka, dla którego osiągnięcia podejmuje się działania oparte na podejściu ekosystemowym i w którym:
a) struktura, funkcje i procesy zachodzące w składających się na wody morskie ekosystemach morskich oraz powiązane z nimi czynniki fizjograficzne, geograficzne, geologiczne i klimatyczne umożliwiają ekosystemom morskim prawidłowe funkcjonowanie i zachowanie odporności na zmiany środowiskowe powstałe w wyniku działalności człowieka, a także chroni się gatunki i siedliska występujące w wodach morskich oraz zapobiega powstawaniu w wyniku działalności człowieka zanikania naturalnej różnorodności biologicznej, a równowaga funkcjonowania różnorodnych składników biologicznych jest zachowana,
b) właściwości hydromorfologiczne, fizyczne i chemiczne ekosystemów morskich, w tym właściwości będące wynikiem działalności człowieka na wodach morskich, umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie tych ekosystemów,
c) substancje i energia, w tym podmorski hałas, wprowadzane do środowiska wód morskich w wyniku działalności człowieka nie powodują zanieczyszczenia wód morskich;
14) dostępnych zasobach wód podziemnych – rozumie się przez to zasoby wód podziemnych stanowiące średnią roczną z wielolecia wielkość całkowitego zasilania wód podziemnych określonej jednolitej części wód podziemnych pomniejszoną o wielkość średnią z wielolecia przepływu wód wymaganego dla osiągnięcia celów środowiskowych dla jednolitych części wód powierzchniowych związanych z określoną jednolitą częścią wód podziemnych, tak aby nie dopuścić do:
a) znacznego pogorszenia stanu ekologicznego tych jednolitych części wód powierzchniowych,
b) powstania szkód w ekosystemach lądowych zależnych od wód podziemnych;
15) dorzeczu – rozumie się przez to obszar lądu, z którego całkowity odpływ wód powierzchniowych do wód morskich następuje ciekami naturalnymi przez jedno ujście, estuarium lub deltę;
16) gruntach pokrytych wodami – rozumie się przez to grunty tworzące dna i brzegi cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych w granicach linii brzegu, a także grunty wchodzące w skład sztucznych zbiorników wodnych, stopni wodnych oraz jezior podpiętrzonych, będące gruntami pokrytymi wodami powierzchniowymi przed wykonaniem urządzeń piętrzących;
17) gatunku – rozumie się przez to gatunek w rozumieniu art. 5 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2023 r. poz. 1336, 1688 i 1890);
18) gatunku obcym – rozumie się przez to gatunek obcy w rozumieniu art. 3 zakres przedmiotowy ustawy pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1143/2014 z dnia 22 października 2014 r. w sprawie działań zapobiegawczych i zaradczych w odniesieniu do wprowadzania i rozprzestrzeniania inwazyjnych gatunków obcych (Dz. Urz. UE L 317 z 04.11.2014, str. 35);
19) jednolitych częściach wód podziemnych – rozumie się przez to określoną objętość wód podziemnych występującą w obrębie warstwy wodonośnej lub zespołu warstw wodonośnych;
20) jednolitych częściach wód powierzchniowych – rozumie się przez to oddzielny i znaczący element wód powierzchniowych, taki jak:
a) jezioro lub inny naturalny zbiornik wodny,
b) sztuczny zbiornik wodny,
c) struga, strumień, potok, rzeka i kanał lub ich części,
d) morskie wody wewnętrzne, wody przejściowe lub wody przybrzeżne;
21) kanałach – rozumie się przez to sztuczne koryta prowadzące wody w sposób ciągły lub okresowy, o szerokości dna co najmniej 1,5 m przy ich ujściu lub ujęciu;
22) kąpielisku – rozumie się przez to wyznaczony przez radę gminy wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych, wykorzystywany przez dużą liczbę osób kąpiących się, pod warunkiem że w stosunku do tego kąpieliska nie wydano stałego zakazu kąpieli; kąpieliskiem nie jest: pływalnia, basen pływacki lub uzdrowiskowy, zamknięty zbiornik wodny podlegający oczyszczaniu lub wykorzystywaniu w celach terapeutycznych, sztuczny, zamknięty zbiornik wodny, oddzielony od wód powierzchniowych i wód podziemnych;
23) klasyfikacji wody w kąpielisku – rozumie się przez to przyporządkowanie wody w kąpielisku do odpowiedniej klasy ze względu na jej właściwości, dokonane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie oceny jakości wody;
24) kosztach środowiskowych – rozumie się przez to wartość materialną strat w środowisku powodowanych przez korzystanie z wód;
25) kosztach zasobowych – rozumie się przez to wartość utraconych korzyści, które mogłyby być osiągnięte, gdyby zasoby wodne i ich zdolność do samoodtwarzania nie były zmniejszane przez podmioty aktualnie je użytkujące;
26) liście obserwacyjnej – rozumie się przez to sporządzaną przez Komisję Europejską listę zawierającą wykaz substancji lub grup substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, zawierającą matryce do monitorowania tych substancji i odpowiednie metody analizy tych substancji;
27) matrycy – rozumie się przez to element środowiska wodnego będący wodą, osadami, florą lub fauną;
28) miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli – rozumie się przez to wykorzystywany do kąpieli wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych niebędący kąpieliskiem;
29) morskich wodach wewnętrznych – rozumie się przez to morskie wody wewnętrzne, o których mowa w art. 4 morskie wody wewnętrzne ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej;
30) najlepszych dostępnych technikach – rozumie się przez to najlepsze dostępne techniki w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć pkt 10 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2024 r. poz. 54 i 834);
30a) nawozach – rozumie się przez to każdą substancję zawierającą związek azotu lub związki azotu rolniczo wykorzystywaną w celu zwiększenia wzrostu roślinności, a także odchody zwierzęce, pozostałości z gospodarstw rybackich oraz osady ściekowe;
30b) nawozach naturalnych – rozumie się przez to nawozy pochodzące od zwierząt gospodarskich – obornik, gnojówka, gnojowica, pomiot ptasi, przeznaczone do rolniczego wykorzystania, w tym również w formie przetworzonej:
a) nawóz naturalny płynny:
− gnojowica – mieszanina kału i moczu zwierząt z domieszką wody,
− gnojówka – odciek z obornika (przefermentowany mocz zwierząt),
b) nawóz naturalny stały:
− obornik – mieszanina kału i moczu zwierząt wraz ze ściółką, w szczególności słomą, trocinami lub korą,
– pomiot ptasi – odchody drobiu z bezściołowego systemu utrzymywania zwierząt gospodarskich;
31) obszarze dorzecza – rozumie się przez to obszar lądu i morza składający się z jednego lub wielu sąsiadujących ze sobą dorzeczy wraz ze związanymi z nimi wodami podziemnymi, morskimi wodami wewnętrznymi, wodami przejściowymi i wodami przybrzeżnymi, będący główną jednostką przestrzenną gospodarowania wodami;
32) obszarach chronionych – rozumie się przez to:
a) jednolite części wód przeznaczone do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi,
b) jednolite części wód przeznaczone do celów rekreacyjnych, w tym kąpieliskowych,
c) obszary wrażliwe na eutrofizację wywołaną zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł komunalnych, rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód,
d) obszary przeznaczone do ochrony siedlisk lub gatunków, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, dla których utrzymanie lub poprawa stanu wód jest ważnym czynnikiem w ich ochronie,
e) obszary przeznaczone do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym;
33) obszarach narażonych na niebezpieczeństwo powodzi – rozumie się przez to obszary, na których istnieje znaczące ryzyko powodzi lub jest prawdopodobne wystąpienie znaczącego ryzyka powodzi;
34) obszarach szczególnego zagrożenia powodzią – rozumie się przez to:
a) obszary, na których prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi jest średnie i wynosi 1%,
b) obszary, na których prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi jest wysokie i wynosi 10%,
c) obszary między linią brzegu a wałem przeciwpowodziowym lub naturalnym wysokim brzegiem, w który wbudowano wał przeciwpowodziowy, a także wyspy i przymuliska, o których mowa w art. 224 własność wysp i przymulisk powstałych w sposób naturalny, stanowiące działki ewidencyjne,
d) pas techniczny;
35) odchodach zwierzęcych – rozumie się przez to wszelkie odchody wydalane przez zwierzęta gospodarskie lub mieszaninę ściółki i odchodów wydalanych przez te zwierzęta, także w formie przetworzonej;
36) ograniczaniu emisji do wód – rozumie się przez to działania mające na celu ograniczenie emisji bezpośrednio do wód lub do ziemi, w szczególności przez nieprzekraczanie dopuszczalnych wartości emisji, a także ograniczenia i warunki odnoszące się do sposobu oddziaływania, rodzaju lub innych niż rodzaj cech emisji oraz do ustanowionych na potrzeby działalności zakładów norm mających wpływ na wielkość emisji do wód lub do ziemi;
37) organizatorze – rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która prowadzi kąpielisko lub miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli albo podjęła się organizacji kąpieliska lub miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
38) osłonie hydrologiczno-meteorologicznej – rozumie się przez to zespół czynności polegających na wykonywaniu i udostępnianiu prognoz meteorologicznych oraz hydrologicznych, mających na celu informowanie społeczeństwa i administracji publicznej o zjawiskach meteorologicznych oraz hydrologicznych, a także ostrzeganie przed nimi;
39) pasie technicznym – rozumie się przez to pas techniczny w rozumieniu art. 36 pas nadbrzeżny ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej;
40) poborze zwrotnym – rozumie się przez to pobór wód, po którym następuje odprowadzenie nieprzekształconych w ścieki wód w tej samej ilości;
41) polderze przeciwpowodziowym – rozumie się przez to urządzenie wodne odgrodzone od koryta rzeki, mogące okresowo przetrzymywać nadmiar wód powodziowych, zalewane, a następnie odwadniane przy pomocy urządzeń wlotowych i upustowych, samoczynnie lub w sposób kontrolowany;
42) potencjale ekologicznym – rozumie się przez to określoną jakość struktury i funkcjonowania ekosystemu wodnego związanego z silnie zmienionymi jednolitymi częściami wód powierzchniowych lub sztucznymi jednolitymi częściami wód powierzchniowych;
43) powodzi – rozumie się przez to czasowe pokrycie przez wodę terenu, który w normalnych warunkach nie jest pokryty wodą, w szczególności wywołane przez wezbranie wody w ciekach naturalnych, zbiornikach wodnych, kanałach oraz od strony morza, z wyłączeniem pokrycia przez wodę terenu wywołanego przez wezbranie wody w systemach kanalizacyjnych;
44) profilu wody w kąpielisku – rozumie się przez to zespół danych i informacji dotyczących cech fizycznych, geograficznych i hydrologicznych wody w kąpielisku oraz wód powierzchniowych, mających wpływ na ich jakość, wraz z identyfikacją i oceną przyczyn występowania zanieczyszczeń mogących wywierać niekorzystny wpływ na jakość wody w kąpielisku i stan zdrowia osób z niego korzystających;
45) przerzutach wód – rozumie się przez to ujmowanie i przemieszczanie wód powierzchniowych oraz niezanieczyszczonych wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, w celu zwiększenia zasobów wodnych innych cieków naturalnych, kanałów, jezior oraz innych zbiorników wodnych, a także wód podziemnych;
46) regionie wodnym – rozumie się przez to część obszaru dorzecza wyodrębnioną na podstawie kryterium hydrograficznego na potrzeby zarządzania zasobami wodnymi lub znajdującą się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej część międzynarodowego dorzecza;
47) rowach – rozumie się przez to sztuczne koryta prowadzące wodę w sposób ciągły lub okresowy, o szerokości dna mniejszej niż 1,5 m przy ujściu;
48) ryzyku powodziowym – rozumie się przez to kombinację prawdopodobieństwa wystąpienia powodzi i potencjalnych negatywnych skutków powodzi dla życia i zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej;
49) siedlisku – rozumie się przez to siedlisko roślin, siedlisko zwierząt lub siedlisko grzybów w rozumieniu art. 5 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 18 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;
50) silnie zmienionej jednolitej części wód powierzchniowych – rozumie się przez to jednolitą część wód powierzchniowych, której charakter został w znacznym stopniu zmieniony w następstwie fizycznych przeobrażeń będących wynikiem działalności człowieka;
50a) systemie oczyszczania lub podczyszczania ścieków zasolonych ‒ rozumie się przez to urządzenia lub zespół urządzeń do oczyszczania lub podczyszczania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, pozwalające zmniejszyć sumaryczne stężenie chlorków i siarczanów do poziomu stężenia poniżej 1500 mg/l, a w przypadku zakładów innych niż zakłady odprowadzające ścieki o zwiększonym zasoleniu – system pozwalający zmniejszyć sumaryczne stężenie chlorków i siarczanów co najmniej o 500 mg/l, nie wliczając w to wartości oczyszczenia lub podczyszczenia ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, wynikających z obowiązków oczyszczania lub podczyszczania tych ścieków lub wód nałożonych na zakład w pozwoleniu wodnoprawnym lub pozwoleniu zintegrowanym;
50b) systemie retencyjno-dozującym – rozumie się przez to zespół urządzeń służący do wprowadzania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, z zakładów do końcowego odbiornika tych ścieków lub wód i ich retencjonowania w okresach obowiązywania na obszarze, na którym są zlokalizowane odbiorniki ścieków, ostrzeżenia przed suszą hydrologiczną, wydanego przez państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną, umożliwiający okresowe wstrzymanie lub ograniczenie wprowadzania tych ścieków lub wód do wód;
51) stanie ekologicznym – rozumie się przez to określoną jakość struktury i funkcjonowania ekosystemu wodnego związanego z jednolitymi częściami wód powierzchniowych niewyznaczonymi jako silnie zmienione jednolite części wód powierzchniowych lub sztuczne jednolite części wód powierzchniowych;
52) stanie ilościowym wód podziemnych – rozumie się przez to określony poziom, na jakim pobór wody ma wpływ na jednolitą część wód podziemnych;
53) stanie wód podziemnych – rozumie się przez to ogólny stan jednolitych części wód podziemnych, który określa się na podstawie oceny stanu ilościowego wód podziemnych oraz oceny stanu chemicznego tych wód, przy czym o ogólnym stanie decyduje gorszy ze stanów;
54) stanie wód powierzchniowych – rozumie się przez to ogólny stan jednolitych części wód powierzchniowych, który określa się w przypadku:
a) silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych lub sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych – na podstawie potencjału ekologicznego oraz stanu chemicznego,
b) jednolitych części wód powierzchniowych innych niż wymienione w lit. a – na podstawie stanu ekologicznego oraz stanu chemicznego
– przy czym o ogólnym stanie decyduje gorszy ze stanów;
55) stanie środowiska wód morskich – rozumie się przez to ogólny stan środowiska wód morskich, z uwzględnieniem struktury, funkcji i procesów zachodzących w składających się na te wody ekosystemach morskich wraz z naturalnymi czynnikami fizjograficznymi, geograficznymi, biologicznymi, geologicznymi i klimatycznymi, jak również uwarunkowaniami fizycznymi, akustycznymi i chemicznymi, w tym uwarunkowaniami będącymi wynikiem działalności człowieka;
56) substancjach priorytetowych – rozumie się przez to substancje stanowiące zanieczyszczenie chemiczne wód powierzchniowych oraz zagrożenie, które może spowodować w szczególności ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację zanieczyszczeń w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, jak również zagrożenia dla zdrowia ludzkiego, i których emisje do wód należy stopniowo ograniczać, a w przypadku priorytetowych substancji niebezpiecznych – substancje lub grupy substancji, które są toksyczne, trwałe i podatne na bioakumulację, oraz inne substancje lub grupy substancji, których poziom osiąga stan niepokojący, które stopniowo należy usuwać ze środowiska wodnego w celu ich wyeliminowania;
57) substancjach szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego – rozumie się przez to substancje lub grupy substancji, które są toksyczne, trwałe oraz zdolne do bioakumulacji, a także inne substancje lub grupy substancji, których poziom osiąga stan niepokojący;
58) substancjach zanieczyszczających – rozumie się przez to substancje mogące spowodować zanieczyszczenie, w szczególności:
a) organiczne związki chlorowcowe lub substancje, które mogą tworzyć takie związki w środowisku wodnym,
b) związki fosforoorganiczne,
c) związki cynoorganiczne,
d) substancje lub preparaty, lub produkty ich rozkładu, o udowodnionych właściwościach rakotwórczych lub mutagennych lub właściwościach mogących zakłócać w środowisku wodnym lub przez to środowisko funkcje: reprodukcyjne, steroidogenowe, hormonów tarczycy lub inne funkcje endokrynologiczne,
e) trwałe węglowodory oraz trwałe i bioakumulujące się toksyczne substancje organiczne,
f) cyjanki,
g) metale lub ich związki,
h) arsen lub jego związki,
i) produkty biobójcze lub środki ochrony roślin,
j) substancje w zawiesinie,
k) substancje, które przyczyniają się do eutrofizacji rozumianej jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód,
l) substancje wywierające niekorzystny wpływ na bilans tlenu, których pomiaru można dokonać przy użyciu wskaźników takich jak: pięciodobowe biochemiczne zapotrzebowanie tlenu (BZT₅) i chemiczne zapotrzebowanie tlenu;
59) systemie kanalizacji zbiorczej – rozumie się przez to sieć w rozumieniu art. 2 obszary morskie RP pkt 7 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, zakończoną oczyszczalnią ścieków albo końcowym punktem zrzutu ścieków;
60) sztucznej jednolitej części wód powierzchniowych – rozumie się przez to jednolitą część wód powierzchniowych powstałą w wyniku działalności człowieka;
61) ściekach – rozumie się przez to wprowadzane do wód lub do ziemi:
a) wody zużyte na cele bytowe lub gospodarcze,
b) ciekłe odchody zwierzęce, z wyjątkiem gnojówki i gnojowicy przeznaczonych do rolniczego wykorzystania w sposób i na zasadach określonych w przepisach działu III rozdziału 4 oraz w przepisach ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. z 2024 r. poz. 105),
c) wody odciekowe ze składowisk odpadów oraz obiektów unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, w których są składowane odpady wydobywcze niebezpieczne oraz odpady wydobywcze inne niż niebezpieczne i obojętne, miejsc magazynowania, prowadzenia odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, wykorzystane solanki, wody lecznicze i termalne,
d) wody pochodzące z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni,
e) wody pochodzące z odwodnienia zakładów górniczych, z wyjątkiem wód wtłaczanych do górotworu, jeżeli rodzaje i ilość substancji zawartych w wodzie wtłaczanej do górotworu są tożsame z rodzajami i ilościami substancji zawartych w pobranej wodzie, z wyłączeniem niezanieczyszczonych wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych,
f) wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, o ile ilość i rodzaj substancji zawartych w tych wodach przekracza wartości ustalone w warunkach wprowadzania ścieków do wód określonych w pozwoleniu wodnoprawnym,
g) wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb albo innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej, o ile produkcja tych ryb lub organizmów rozumiana jako średnioroczny przyrost masy tych ryb albo tych organizmów w poszczególnych latach cyklu produkcyjnego przekracza 1500 kg z 1 ha powierzchni użytkowej stawów rybnych tego obiektu w jednym roku danego cyklu;
62) ściekach bytowych – rozumie się przez to ścieki z budynków mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego oraz użyteczności publicznej powstające w wyniku ludzkiego metabolizmu lub funkcjonowania gospodarstw domowych oraz ścieki o zbliżonym składzie pochodzące z tych budynków;
63) ściekach komunalnych – rozumie się przez to ścieki bytowe lub mieszaninę ścieków bytowych ze ściekami przemysłowymi albo wodami opadowymi lub roztopowymi, odprowadzane urządzeniami służącymi do realizacji zadań własnych gminy w zakresie kanalizacji i oczyszczania ścieków komunalnych;
64) ściekach przemysłowych – rozumie się przez to ścieki niebędące ściekami bytowymi albo wodami opadowymi lub roztopowymi, powstałe w związku z prowadzoną przez zakład działalnością handlową, przemysłową, składową, transportową lub usługową, a także będące ich mieszaniną ze ściekami innego podmiotu, odprowadzane urządzeniami kanalizacyjnymi tego zakładu;
65) urządzeniach wodnych – rozumie się przez to urządzenia lub budowle służące do kształtowania zasobów wodnych lub korzystania z tych zasobów, w tym:
a) urządzenia lub budowle piętrzące, przeciwpowodziowe i regulacyjne, a także kanały i rowy,
b) sztuczne zbiorniki usytuowane na wodach płynących oraz obiekty związane z tymi zbiornikami,
c) stawy, w szczególności stawy rybne oraz stawy przeznaczone do oczyszczania ścieków albo rekreacji,
d) obiekty służące do ujmowania wód powierzchniowych oraz wód podziemnych,
e) obiekty energetyki wodnej,
f) wyloty urządzeń kanalizacyjnych służące do wprowadzania ścieków do wód, do ziemi lub do urządzeń wodnych oraz wyloty służące do wprowadzania wody do wód, do ziemi lub do urządzeń wodnych,
g) stałe urządzenia służące do połowu ryb lub do pozyskiwania innych organizmów wodnych,
h) urządzenia służące do chowu ryb lub innych organizmów wodnych w wodach powierzchniowych,
i) mury oporowe, bulwary, nabrzeża, mola, pomosty i przystanie,
j) stałe urządzenia służące do dokonywania przewozów międzybrzegowych;
66) warstwie wodonośnej – rozumie się przez to warstwowane lub niewarstwowane utwory skalne przepuszczalne i nasycone wodą, wykazujące wystarczającą porowatość i przepuszczalność umożliwiającą znaczący przepływ wód podziemnych lub pobór znaczących ilości wód podziemnych;
67) wodach granicznych – rozumie się przez to wody, którymi przebiega granica państwa, lub wody w tych miejscach, w których są one przecięte granicą państwa;
68) wodach podziemnych – rozumie się przez to wszystkie wody znajdujące się pod powierzchnią ziemi w strefie nasycenia, w tym wody gruntowe pozostające w bezpośredniej styczności z gruntem lub podglebiem;
69) wodach opadowych lub roztopowych – rozumie się przez to wody będące skutkiem opadów atmosferycznych;
70) wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi – rozumie się przez to:
a) wodę w stanie pierwotnym lub po uzdatnieniu, przeznaczoną do picia, przygotowania żywności lub innych celów domowych, niezależnie od jej pochodzenia i od tego, czy jest dostarczana z sieci dystrybucyjnej, cystern, w butelkach lub pojemnikach,
b) wodę wykorzystywaną przez przedsiębiorstwo produkcji żywności do wytwarzania, przetwarzania, konserwowania lub wprowadzania do obrotu produktów albo substancji przeznaczonych do spożycia przez ludzi;
71) współrzędnych – rozumie się przez to współrzędne w geodezyjnym układzie odniesienia PL-ETRF2000, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 3 osnowy geodezyjne ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2023 r. poz. 1752, 1615, 1688 i 1762);
72) wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej – rozumie się przez to wyłączną strefę ekonomiczną, o której mowa w art. 15 położenie wyłącznej strefy ekonomicznej ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej;
73) zakładach – rozumie się przez to podmioty korzystające z wód w ramach usług wodnych, wykonujące urządzenia wodne lub wykonujące inne działania wymagające zgody wodnoprawnej;
73a) zakładzie odprowadzającym ścieki o zwiększonym zasoleniu – rozumie się przez to zakład wprowadzający do śródlądowych wód powierzchniowych płynących ścieki przemysłowe o sumarycznym stężeniu chlorków i siarczanów powyżej 1500 mg/l lub wody pochodzące z odwodnienia zakładów górniczych, zawierające chlorki i siarczany, niezależnie od sumy stężeń chlorków i siarczanów, jeżeli sumaryczna zawartość stężeń chlorków i siarczanów w odbiornikach tych ścieków lub wód, wyliczona przy założeniu pełnego wymieszania, przekracza 1000 mg/l;
74) zanieczyszczeniu – rozumie się przez to emisję w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć pkt 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, która może być szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, w tym jakości ekosystemów wodnych lub ekosystemów lądowych bezpośrednio zależnych od ekosystemów wodnych, powodować szkodę w dobrach materialnych, pogarszać walory estetyczne środowiska lub kolidować z uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska, w szczególności powodować zanieczyszczenie wód powierzchniowych i wód podziemnych;
75) zanieczyszczeniu wód morskich – rozumie się przez to będące wynikiem działalności człowieka bezpośrednie lub pośrednie wprowadzanie do środowiska wód morskich, w tym dna i skały macierzystej znajdujących się na obszarze morza terytorialnego, morskich wód wewnętrznych, wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej i wód przybrzeżnych, substancji lub energii, w tym podmorskiego hałasu, które wywołuje lub może wywoływać negatywne skutki, takie jak:
a) straty w żywych zasobach i ekosystemach morskich, w tym utratę różnorodności biologicznej,
b) zagrożenie dla zdrowia ludzkiego,
c) utrudnienia w działalności morskiej, w tym w zakresie rybołówstwa, żeglugi, turystyki i rekreacji, oraz w innych sposobach korzystania z wód morskich,
d) pogorszenie jakości wód morskich i zmniejszenie ich walorów estetycznych lub ograniczenie możliwości zrównoważonego korzystania z zasobów i usług morskich;
76) zanieczyszczeniu wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli – rozumie się przez to obecność skażenia mikrobiologicznego lub innych organizmów lub odpadów lub substancji niekorzystnie wpływających na jakość wody i stanowiących zagrożenie dla zdrowia kąpiących się;
77) zlewni – rozumie się przez to obszar lądu, z którego cały spływ powierzchniowy wód jest odprowadzany przez system strug, strumieni, potoków, rzek i kanałów do wybranego przekroju cieku.

1. Przepisy ustawy dotyczące:
1) właścicieli – stosuje się odpowiednio do posiadaczy samoistnych oraz użytkowników wieczystych, a w przypadku eksploatacji instalacji w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć pkt 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska – do prowadzącego instalację;
2) właścicieli wód – stosuje się odpowiednio do organów administracji publicznej, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, osób prawnych lub osób fizycznych wykonujących prawa właścicielskie w stosunku do wód;
3) urządzeń wodnych – stosuje się odpowiednio do:
a) urządzeń melioracji wodnych niezaliczonych do urządzeń wodnych,
b) obiektów mostowych, rurociągów, linii energetycznych, linii telekomunikacyjnych oraz innych urządzeń, wraz z infrastrukturą towarzyszącą, prowadzonych przez wody powierzchniowe oraz przez wały przeciwpowodziowe,
c) robót w wodach oraz innych robót, które mogą być przyczyną zmiany naturalnych przepływów wód, stanu wód stojących i stanu wód podziemnych poza granicami nieruchomości gruntowej, na której są prowadzone te roboty;
4) wykonania urządzeń wodnych – stosuje się odpowiednio do odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy, rozbiórki lub likwidacji tych urządzeń, z wyłączeniem robót związanych z utrzymywaniem urządzeń wodnych w celu zachowania ich funkcji.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa odpowiednio o właściwym organie Inspekcji Ochrony Środowiska lub o właściwych organach Inspekcji Ochrony Środowiska, należy przez to rozumieć:
1) w art. 37 wykaz kąpielisk ust. 12, art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 8 pkt 2, art. 109 uprawnienia pokontrolne Inspekcji Ochrony Środowiska ust. 14, art. 110 monitoring skuteczności programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 3, art. 111 sprawozdanie ministra ust. 2, art. 116 badania substancji priorytetowych, art. 118 monitoring substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego ust. 1 i 2, art. 119 sprawozdanie z wyników monitoringu substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego ust. 3, art. 151 właściwość organów w sprawach opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich ust. 1-11 i 14, art. 152 udostępnianie Komisji Europejskiej danych i informacji ust. 1 i 2, art. 154 projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1-5, art. 171 opracowywanie map zagrożenia powodziowego i ryzyka powodziowego ust. 4 pkt 2, art. 297 organ wyższego stopnia w sprawach płatności opłaty podwyższonej, art. 325 zagrożenie osiągnięcia celów środowiskowych na obszarze dorzecza ust. 6, art. 349 monitoring wód ust. 3-7, 9-13 i 15, art. 351 program monitoringu wód morskich ust. 1 i 3-6 oraz art. 352 udostępnianie Komisji Europejskiej informacji wykorzystanej do programu monitoringu wód ust. 1 i 2 - Głównego Inspektora Ochrony Środowiska;
2) w art. 105b opinia o planie nawożenia azotem ust. 6, art. 108 kontrola stosowania programu działań dla ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1, 2, 5 i 6, art. 109 uprawnienia pokontrolne Inspekcji Ochrony Środowiska ust. 1 i 13, art. 109a uchybienia w zakresie planu nawożenia azotem, art. 282 wysokość opłaty podwyższonej za pobór wód z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 8 i 9, art. 283 wysokość opłaty podwyższonej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 4 i 5, art. 284 stwierdzenie przekroczenia warunków pozwolenia na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi-287, art. 289 opłata podwyższona za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, art. 296 termin płatności opłaty podwyższonej ust. 1, 4, 7, 8, 10 i 12-16, art. 300 odesłanie do przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa ust. 1, art. 304 obowiązek przekazywania wyników pomiarów ust. 1 pkt 2, art. 400 okres obowiązywania pozwolenia wodnoprawnego ust. 9 oraz art. 416 przegląd pozwoleń wodnoprawnych ust. 4 - wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

Wody dzielą się na wody powierzchniowe i wody podziemne.

Wody, z wyłączeniem morskich wód wewnętrznych i wód morza terytorialnego, są wodami śródlądowymi.

Wodami powierzchniowymi są wody morza terytorialnego, morskie wody wewnętrzne oraz śródlądowe wody powierzchniowe.

Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na śródlądowe wody płynące oraz śródlądowe wody stojące.

Śródlądowymi wodami płynącymi są wody w:
1) ciekach naturalnych oraz źródłach, z których te cieki biorą początek;
2) jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych o ciągłym albo okresowym naturalnym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych;
3) sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących;
4) kanałach.

1. Śródlądowymi wodami stojącymi są wody śródlądowe w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych niezwiązanych bezpośrednio, w sposób naturalny, z powierzchniowymi śródlądowymi wodami płynącymi.
2. Przepisy o śródlądowych wodach stojących stosuje się odpowiednio do wód znajdujących się w zagłębieniach terenu powstałych w wyniku działalności człowieka, niebędących stawami.

Dla potrzeb zarządzania wodami, w tym planowania w gospodarowaniu wodami, wody dzieli się na jednolite części wód, uwzględniając:
1) jednolite części wód powierzchniowych, w tym jednolite części:
a) wód przejściowych lub przybrzeżnych,
b) wód sztucznych lub silnie zmienionych;
2) jednolite części wód podziemnych, z wyodrębnieniem wód podziemnych w obszarach bilansowych, będących jednostkami hydrogeologicznymi wytypowanymi w celu ustalenia zasobów odnawialnych i zasobów dyspozycyjnych wód podziemnych, wraz z oceną stopnia zagospodarowania tych wód, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 97 rozporządzenie w sprawie dokumentacji złóż ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze.

Wodami przejściowymi są wody powierzchniowe znajdujące się w ujściach rzek lub w pobliżu ujść rzek, które z uwagi na bliskość wód słonych wykazują częściowe zasolenie, pozostając w zasięgu znaczących wpływów wód słodkich, oraz morskie wody wewnętrzne Zatoki Gdańskiej.

1. Wody przybrzeżne obejmują obszar wód powierzchniowych od linii brzegu, których zewnętrzną granicę wyznacza odległość jednej mili morskiej po stronie w kierunku morza, licząc od linii podstawowej, o której mowa w art. 5 morze terytorialne RP ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, z wyłączeniem morskich wód wewnętrznych Zatoki Gdańskiej oraz przyległych do nich wód morza terytorialnego.
2. Jeżeli zasięg wód przejściowych jest większy niż pas wód przybrzeżnych, zewnętrzna granica tego zasięgu stanowi zewnętrzną granicę wód przybrzeżnych.

Przepisów art. 22 śródlądowe wody płynące pkt 2 i 3 nie stosuje się dla potrzeb badania i oceny stanu wód powierzchniowych, prowadzonych w ramach monitoringu wód.

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, granice między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi i wodami morza terytorialnego, kierując się znaczeniem gospodarczym oraz sposobem wykorzystywania tych wód.

Korzystanie z wód nie może powodować pogorszenia stanu wód i ekosystemów od nich zależnych, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie, w szczególności nie może naruszać ustaleń planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, powodować marnotrawstwa wody lub marnotrawstwa energii wody, a także nie może wyrządzać szkód.

Wody podziemne wykorzystuje się przede wszystkim do zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

1. Dopuszcza się korzystanie z każdej wody w rozmiarze i w czasie wynikających z konieczności:
1) zwalczania poważnych awarii, klęsk żywiołowych, pożarów lub innych miejscowych zagrożeń;
2) zapobieżenia poważnemu i nagłemu niebezpieczeństwu grożącemu życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu znacznej wartości, którego w inny sposób nie można uniknąć.
2. W sytuacjach nadzwyczajnych, o których mowa w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2023 r. poz. 190), wojewoda może, w drodze aktu prawa miejscowego, określić rozmiar i czas korzystania z każdej wody na potrzeby, o których mowa w ust. 1.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie uprawniają do wykonywania urządzeń wodnych bez wymaganej zgody wodnoprawnej.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz w czasie suszy lub niskiego stanu wód nie ponosi się opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2.
5. W przypadku wprowadzenia stanu klęski żywiołowej, w celu zapobieżenia skutkom powodzi lub suszy, wojewoda może, w drodze aktu prawa miejscowego, wprowadzić czasowe ograniczenia w korzystaniu z wód, w szczególności w zakresie poboru wód lub wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, a także zmiany sposobu gospodarowania wodą w zbiornikach retencyjnych.
6. Wprowadzenie czasowych ograniczeń, o których mowa w ust. 5, zawiesza wykonywanie uprawnień wynikających z pozwoleń wodnoprawnych.
7. Za szkody powstałe na skutek wprowadzenia czasowego ograniczenia w korzystaniu z wód lub zmiany sposobu gospodarowania wodą w zbiornikach retencyjnych oraz za szkody powstałe na skutek zawieszenia wykonywania uprawnień wynikających z pozwoleń wodnoprawnych zakładom nie przysługuje odszkodowanie.

1. Każdemu przysługuje prawo do powszechnego korzystania z publicznych śródlądowych wód powierzchniowych, morskich wód wewnętrznych oraz z wód morza terytorialnego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
2. Powszechne korzystanie z wód służy do zaspokajania potrzeb osobistych, gospodarstwa domowego lub rolnego, bez stosowania specjalnych urządzeń technicznych, a także do wypoczynku, uprawiania turystyki, sportów wodnych oraz, na zasadach określonych w przepisach odrębnych, amatorskiego połowu ryb.
3. Rada gminy może wprowadzić, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego, powszechne korzystanie z wód powierzchniowych innych niż wymienione w ust. 1, służące zaspokajaniu wyłącznie potrzeb osobistych, gospodarstwa domowego lub rolnego i ustalić dopuszczalny zakres tego korzystania.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, właścicielowi wód przysługuje z budżetu gminy odszkodowanie na warunkach określonych w art. 469 dochodzenie roszczeń za szkody.

1. Właścicielowi gruntu przysługuje prawo do zwykłego korzystania z wód stanowiących jego własność oraz z wód podziemnych znajdujących się w jego gruncie.
2. Prawo do zwykłego korzystania z wód nie uprawnia do wykonywania urządzeń wodnych bez wymaganej zgody wodnoprawnej.
3. Zwykłe korzystanie z wód służy zaspokojeniu potrzeb własnego gospodarstwa domowego lub własnego gospodarstwa rolnego.
4. Zwykłe korzystanie z wód obejmuje:
1) pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ilości średniorocznie nieprzekraczającej 5 midx3 na dobę;
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi w ilości nieprzekraczającej łącznie 5 midx3 na dobę.

Szczególnym korzystaniem z wód jest korzystanie z wód wykraczające poza powszechne korzystanie z wód oraz zwykłe korzystanie z wód, obejmujące:
1) odwadnianie gruntów i upraw;
2) użytkowanie wody znajdującej się w stawach i rowach;
3) wprowadzanie do urządzeń kanalizacyjnych będących własnością innych podmiotów ścieków przemysłowych zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 100 rozporządzenie w sprawie substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego ust. 1;
4) wykonywanie na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 midx2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie naturalnej retencji terenowej przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej;
5) rybackie korzystanie ze śródlądowych wód powierzchniowych;
6) wykorzystywanie wód do celów żeglugi oraz spławu;
7) przerzuty wód oraz sztuczne zasilanie wód podziemnych;
8) wydobywanie z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu;
9) (uchylony)
10) chów ryb w sadzach;
11) zapewnienie wody dla funkcjonowania urządzeń umożliwiających migrację ryb;
12) korzystanie z wód do nawadniania gruntów lub upraw, a także na potrzeby działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pojęcie gospodarstwa rolnego i działalności rolniczej ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 333 oraz z 2023 r. poz. 1450), w ilości większej niż średniorocznie 5 midx3 na dobę;
13) korzystanie z wód na potrzeby działalności gospodarczej, innej niż działalność rolnicza w rozumieniu art. 2 pojęcie gospodarstwa rolnego i działalności rolniczej ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym;
14) rolnicze wykorzystanie ścieków, jeżeli ich łączna ilość jest większa niż 5 midx3 na dobę;
15) chów lub hodowlę ryb oraz innych organizmów wodnych w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących, przeznaczonych na te cele.
16) (uchylony)

1. Usługi wodne polegają na zapewnieniu gospodarstwom domowym, podmiotom publicznym oraz podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą możliwości korzystania z wód w zakresie wykraczającym poza zakres powszechnego korzystania z wód, zwykłego korzystania z wód oraz szczególnego korzystania z wód.
2. Gospodarstwom domowym, podmiotom publicznym oraz podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą zapewnia się dostęp do usług wodnych na zasadach określonych w przepisach ustawy.
3. Usługi wodne obejmują:
1) pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych;
2) piętrzenie, magazynowanie lub retencjonowanie wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz korzystanie z tych wód;
3) uzdatnianie wód podziemnych i powierzchniowych oraz ich dystrybucję;
4) odbiór i oczyszczanie ścieków;
5) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, obejmujące także wprowadzanie ścieków do urządzeń wodnych;
6) korzystanie z wód do celów energetyki, w tym energetyki wodnej;
7) odprowadzanie do wód lub do urządzeń wodnych – wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast;
8) trwałe odwadnianie gruntów, obiektów lub wykopów budowlanych oraz zakładów górniczych, a także odprowadzanie do wód – wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast;
9) odprowadzanie do wód lub do ziemi wód pobranych i niewykorzystanych.

1. Podmiot korzystający z usług wodnych dokonujący poboru wód powierzchniowych lub podziemnych w ramach usług wodnych jest obowiązany do stosowania przyrządów pomiarowych umożliwiających pomiar ilości pobranych wód.
2. Podmiot korzystający z usług wodnych wprowadzający ścieki do wód lub do ziemi w ramach usług wodnych jest obowiązany do stosowania przyrządów pomiarowych lub systemów pomiarowych umożliwiających pomiar ilości i temperatury wprowadzonych ścieków, jeżeli wprowadza do wód lub do ziemi ścieki w ilości średniej dobowej powyżej 0,01 midx3/s.
3. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 i 2, nie obejmują właścicieli gruntów, którym przysługuje prawo do zwykłego korzystania z wód, o którym mowa w art. 33 prawo właściciela gruntu do zwykłego korzystania z wód.
4. Wody Polskie wyposażają podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, na własny koszt w przyrządy pomiarowe umożliwiające pomiar ilości pobranych wód lub pomiar ilości i temperatury wprowadzonych ścieków.
5. Podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, za zgodą Wód Polskich, mogą wyposażyć się na własny koszt w przyrządy pomiarowe umożliwiające pomiar ilości pobranych wód lub pomiar ilości i temperatury wprowadzonych ścieków.
6. Jeżeli wyniki kontroli gospodarowania wodami wskazują, że właściciele gruntów, którym przysługuje prawo do zwykłego korzystania z wód, o którym mowa w art. 33 prawo właściciela gruntu do zwykłego korzystania z wód:
1) dokonują poboru wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ilości średniorocznie przekraczającej 5 midx3 na dobę,
2) wprowadzają ścieki do wód lub do ziemi w ilości przekraczającej łącznie 5 midx3 na dobę
– Wody Polskie mogą, na własny koszt, wyposażyć tych właścicieli gruntów w przyrządy pomiarowe umożliwiające pomiar ilości pobranych wód lub pomiar ilości wprowadzonych ścieków.
7. Właściciele gruntów, którym przysługuje prawo do zwykłego korzystania z wód, o którym mowa w art. 33 prawo właściciela gruntu do zwykłego korzystania z wód, dokonujący poboru wód lub wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, o którym mowa w ust. 6, są obowiązani zapewnić dostęp do nieruchomości w zakresie niezbędnym do wyposażenia ich w przyrządy pomiarowe.
(Art. 36 obowiązki podmiotu korzystającego z usług wodnych ust. 1–3, 6 i 7 wchodzi w życie z dniem 01.01.2027 r.)

1. Rada gminy określa, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego, corocznie do dnia 20 maja sezon kąpielowy, który obejmuje okres między 1 czerwca a 30 września.
2. Rada gminy określa, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego, corocznie do dnia 20 maja wykaz kąpielisk na terenie gminy lub na polskich obszarach morskich przyległych do danej gminy.
3. Organizator kąpieliska do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego sezon kąpielowy, w którym kąpielisko ma być otwarte, przekazuje wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta wniosek o umieszczenie w wykazie kąpielisk, o którym mowa w ust. 2, wydzielonego fragmentu wód powierzchniowych, na którym planuje utworzyć kąpielisko.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko albo nazwę oraz adres organizatora;
2) nazwę i adres kąpieliska oraz opis granicy kąpieliska na aktualnej mapie topograficznej albo ortofotomapie lub wykaz współrzędnych punktów załamania granicy kąpieliska;
3) wskazanie długości linii brzegowej kąpieliska;
4) wskazanie przewidywanej maksymalnej liczby osób korzystających dziennie z kąpieliska;
5) wskazanie terminów otwarcia i zamknięcia kąpieliska;
6) opis infrastruktury kąpieliska, w tym urządzeń sanitarnych;
7) wskazanie sposobu gospodarki odpadami.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, dołącza się:
1) kopię zgłoszenia wodnoprawnego, o którym mowa w art. 394 obowiązek uzyskania zgłoszenia wodnoprawnego ust. 1 pkt 4, wraz z zaświadczeniem o niezgłoszeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 423 postępowanie w sprawie zgłoszenia wodnoprawnego ust. 9;
2) informacje dotyczące planowanego kąpieliska:
a) aktualny profil wody w kąpielisku,
b) status kąpieliska w poprzednim sezonie kąpielowym (czynne, nieczynne) albo wzmianka, że wniosek dotyczy kąpieliska nowo utworzonego,
c) ocena jakości wody i klasyfikacja wody w kąpielisku w poprzednim sezonie kąpielowym, jeżeli wniosek dotyczy istniejącego kąpieliska,
d) udogodnienia i środki podjęte w celu promowania kąpieli;
3) zgodę właściciela wód oraz właściciela gruntu przylegającego do kąpieliska na utworzenie kąpieliska.
6. Jeżeli wniosek, o którym mowa w ust. 3, jest niekompletny, wójt, burmistrz lub prezydent miasta wzywa do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.
7. W przypadku braku uzupełnienia, o którym mowa w ust. 6, w wyznaczonym terminie wniosek, o którym mowa w ust. 3, pozostawia się bez rozpatrzenia.
8. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta przygotowuje projekt uchwały, o której mowa w ust. 2, obejmujący wykaz planowanych kąpielisk, sporządzony po rozpatrzeniu wniosków, o których mowa w ust. 3, oraz wykaz wydzielonych fragmentów wód powierzchniowych, na których planuje utworzyć kąpieliska, dla których będzie organizatorem.
9. W przypadku gdy organizatorem kąpieliska jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, przepisy ust. 5 stosuje się odpowiednio.
10. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta podaje do publicznej wiadomości projekt uchwały, o której mowa w ust. 2, w sposób zwyczajowo przyjęty, określając formę, miejsce i termin składania uwag oraz propozycji zmian do tego projektu uchwały, nie krótszy niż 21 dni od dnia podania do publicznej wiadomości.
11. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta rozpatruje uwagi oraz propozycje, o których mowa w ust. 10, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia upływu terminu ich składania.
12. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 2, wraz z wnioskami, o których mowa w ust. 3, i dokumentami, o których mowa w ust. 5, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, najpóźniej do dnia 28 lutego, przekazuje do zaopiniowania Wodom Polskim, właścicielowi wód oraz właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska i państwowemu powiatowemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu, a w przypadku kąpieliska położonego na: terenie parku narodowego – także dyrektorowi parku narodowego, polskich obszarach morskich – także właściwemu dyrektorowi urzędu morskiego, śródlądowej drodze wodnej – także właściwemu dyrektorowi urzędu żeglugi śródlądowej. Wody Polskie, właściciel wód, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny, dyrektor parku narodowego, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej oraz dyrektor urzędu morskiego wyrażają opinie do przekazanego projektu uchwały, o której mowa w ust. 2, w terminie 14 dni. Brak opinii w tym terminie uznaje się za wyrażenie opinii pozytywnej.
13. Na obszarze parku narodowego kąpielisko może zostać utworzone, jeżeli nie sprzeciwiają się temu postanowienia planu ochrony parku narodowego albo planu zadań ochronnych oraz zasady udostępniania parku narodowego.

1. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta prowadzi i aktualizuje ewidencję kąpielisk.
2. W ewidencji kąpielisk zamieszcza się następujące informacje dotyczące kąpieliska:
1) zawarte w wykazie kąpielisk;
2) o ocenie bieżącej i sezonowej jakości wody w kąpielisku oraz klasyfikacji;
3) o zakazie kąpieli i zaleceniach wydanych przez właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego.
3. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta wpisuje kąpieliska lub aktualizuje wpis do ewidencji kąpielisk w terminie:
1) 14 dni od dnia podjęcia uchwały, o której mowa w art. 37 wykaz kąpielisk ust. 2;
2) 2 dni od dnia zgłoszenia, o którym mowa w ust. 4;
3) 2 dni od dnia otrzymania informacji, o których mowa w art. 41 jakość wody w kąpielisku ust. 2.
4. Organizator kąpieliska jest obowiązany niezwłocznie zgłosić zmianę posiadanych informacji zawartych w ewidencji kąpielisk.
5. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta przechowuje dokumenty stanowiące podstawę wpisu do ewidencji kąpielisk, w tym wnioski, o których mowa w art. 37 wykaz kąpielisk ust. 3, wraz z załącznikami, oraz zgłoszenia, o których mowa w ust. 4, przez okres 10 lat od dnia wpisu kąpieliska do tej ewidencji.
6. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany do nieodpłatnego przekazywania informacji zawartych w ewidencji kąpielisk na wniosek właściciela wód, właściciela gruntu przylegającego do kąpieliska, właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego lub organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami.
7. Prowadzenie ewidencji kąpielisk i przekazywanie informacji zawartych w tej ewidencji jest zadaniem z zakresu administracji rządowej.

1. Miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli, funkcjonujące przez okres nie dłuższy niż 30 kolejnych dni w roku kalendarzowym, może zostać utworzone w przypadku, gdy nie jest uzasadnione utworzenie kąpieliska.
2. Utworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli wymaga zgłoszenia wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta właściwemu ze względu na planowaną lokalizację tego miejsca. Wniesienie tego zgłoszenia oznacza także dokonanie za pośrednictwem wójta, burmistrza lub prezydenta miasta zgłoszenia wodnoprawnego na wyznaczenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli w zakresie i na warunkach wskazanych w zgłoszeniu utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli.
3. Organizator może utworzyć miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli, jeżeli wójt, burmistrz lub prezydent miasta nie wniesie sprzeciwu, w drodze decyzji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, albo przed upływem terminu na wniesienie sprzeciwu przekaże zawiadomienie o braku sprzeciwu.
4. Zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię i nazwisko albo nazwę oraz adres i siedzibę organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
2) nazwę i adres miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli oraz opis granicy miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli na aktualnej mapie topograficznej albo ortofotomapie lub wykaz współrzędnych punktów załamania granicy miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
3) wskazanie długości linii brzegowej miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
4) wskazanie przewidywanej maksymalnej liczby osób korzystających dziennie z miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
5) wskazanie sezonu kąpielowego dla miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, w tym terminów otwarcia i zamknięcia tego miejsca;
6) opis infrastruktury miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, w tym urządzeń sanitarnych i dostępności tego miejsca dla osób niepełnosprawnych;
7) wskazanie sposobu gospodarki odpadami dla miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli.
5. Do zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) zgodę właściciela wód oraz właściciela gruntu przylegającego do planowanego miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli na utworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
2) uzasadnienie braku potrzeby utworzenia kąpieliska;
3) poświadczenia wniesienia opłaty za zgłoszenie wodnoprawne;
4) zgodę właściciela sztucznego zbiornika wodnego, w przypadku gdy utworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ma nastąpić na terenie sztucznego zbiornika wodnego.
6. Jeżeli zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, jest niekompletne, wójt, burmistrz lub prezydent miasta wzywa do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.
7. W przypadku niezastosowania się w terminie do wezwania, o którym mowa w ust. 6, wójt, burmistrz lub prezydent miasta wnosi sprzeciw, w drodze decyzji.
8. Zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 5, wójt, burmistrz lub prezydent miasta przekazuje:
1) w celu przyjęcia zgłoszenia wodnoprawnego organowi właściwemu w sprawach zgłoszeń wodnoprawnych, jednocześnie informując o tym fakcie organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
2) do zaopiniowania właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska i państwowemu powiatowemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu, a w przypadku miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli położonego na: terenie parku narodowego ‒ także dyrektorowi parku narodowego, śródlądowej drodze wodnej ‒ także właściwemu dyrektorowi urzędu żeglugi śródlądowej, polskich obszarach morskich ‒ także właściwemu terytorialnie dyrektorowi urzędu morskiego.
9. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny, dyrektor parku narodowego, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej i dyrektor urzędu morskiego wyrażają opinie do przekazanego zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, w terminie 7 dni od dnia otrzymania zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli od wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Brak opinii w tym terminie uznaje się za wyrażenie opinii pozytywnej.
10. Do zgłoszenia wodnoprawnego nie stosuje się przepisów art. 421 elementy zgłoszenia wodnoprawnego, art. 422 załączniki do zgłoszenia wodnoprawnego i art. 423 postępowanie w sprawie zgłoszenia wodnoprawnego ust. 5 pkt 2 w zakresie odnoszącym się do art. 396 pozwolenie wodnoprawne a ustalenia planu lub programów ust. 1 pkt 7 i 8, a dodatkowo:
1) termin na wniesienie sprzeciwu od zgłoszenia wodnoprawnego wynosi 21 dni od dnia otrzymania zgłoszenia wodnoprawnego od wójta, burmistrza lub prezydenta miasta;
2) sprzeciw od zgłoszenia wodnoprawnego doręcza się organizatorowi oraz właściwemu w sprawie zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta;
3) w przypadku braku wniesienia sprzeciwu od zgłoszenia wodnoprawnego ‒ organ właściwy w sprawach zgód wodnoprawnych przekazuje w terminie 21 dni od dnia otrzymania zgłoszenia wodnoprawnego od wójta, burmistrza lub prezydenta miasta informację o tym fakcie właściwemu w sprawie zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a także organizatorowi.
11. W przypadku gdy decyzja w sprawie wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 423 postępowanie w sprawie zgłoszenia wodnoprawnego ust. 5, stanie się prawomocna, umarza się z mocy prawa postępowanie w sprawie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli.
12. Na obszarze parku narodowego miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli może zostać utworzone, jeżeli nie sprzeciwiają się temu postanowienia planu ochrony parku narodowego albo planu zadań ochronnych oraz zasady udostępniania parku narodowego.
13. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta wnosi sprzeciw, w przypadku gdy:
1) przemawia za tym ważny interes publiczny;
2) jest uzasadnione utworzenie kąpieliska, w szczególności gdy w sezonie kąpielowym, którego dotyczy zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, na wniosek tego samego organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli na tym samym terenie lub w jego sąsiedztwie było już utworzone miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli;
3) przemawiają za tym ważne względy:
a) ochrony środowiska,
b) ochrony zdrowia publicznego,
c) bezpieczeństwa osób kąpiących się;
4) utworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustalenia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 lub zakazy lub ograniczenia, o których mowa w art. 130 ograniczenia i zakazy dotyczące robót lub czynności na terenie ochrony pośredniej ust. 1 pkt 11 i art. 140 zakazy i ograniczenia na obszarach ochronnych pkt 10.
14. Do terminu, o którym mowa w ust. 3, wlicza się termin na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w ust. 10 pkt 1.
15. Jeżeli wójt, burmistrz lub prezydent miasta nie otrzyma w terminie co najmniej 7 dni przed upływem terminu na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w ust. 13:
1) sprzeciwu w sprawie zgłoszenia wodnoprawnego lub
2) informacji o braku sprzeciwu w sprawie zgłoszenia wodnoprawnego
‒ o których mowa w ust. 10 pkt 2 i 3, termin, o którym mowa w ust. 3, wydłuża się do 7 dni od dnia otrzymania przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta jednego z dokumentów, o których mowa w pkt 1 lub 2.
16. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może przed upływem terminu określonego w ust. 3 przyjąć zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, jeżeli otrzymał informację, o której mowa w ust. 10 pkt 3, o czym niezwłocznie zawiadamia organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, biorąc pod uwagę stopień skomplikowania sprawy.
17. W przypadku gdy zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w ust. 2, wobec którego nie wniesiono sprzeciwu, nie zostało przyjęte w sposób, o którym mowa w ust. 16, wójt, burmistrz lub prezydent miasta wydaje, na wniosek organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, zaświadczenie o niewniesieniu sprzeciwu.

1. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta prowadzi i aktualizuje ewidencję miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli.
2. W ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli zamieszcza się następujące informacje dotyczące miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli:
1) zawarte w zgłoszeniu utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 2;
2) o ocenie bieżącej jakości wody w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli oraz o zakazie kąpieli i zaleceniach wydanych przez właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego.
3. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta wpisuje miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli do ewidencji lub aktualizuje wpis w tej ewidencji w terminie:
1) 7 dni od dnia upływu terminu na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 13, albo od dnia wysłania zawiadomienia, o którym mowa w art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 16;
2) 2 dni od dnia otrzymania zgłoszenia, o którym mowa w ust. 4;
3) 2 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w art. 41 jakość wody w kąpielisku ust. 2.
4. Organizator miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli jest obowiązany niezwłocznie zgłosić zmianę posiadanych informacji zawartych w ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli.
5. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta przechowuje dokumentację stanowiącą podstawę do dokonania wpisu do ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli, w tym zgłoszenie utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 2, wraz z załącznikami, przez okres 10 lat od dnia dokonania wpisu danego miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli do tej ewidencji.
6. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany do nieodpłatnego przekazywania informacji zawartych w ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli na wniosek właściciela wód, właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego lub organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami.
7. Prowadzenie ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli i przekazywanie informacji zawartych w tej ewidencji jest zadaniem z zakresu administracji rządowej.

W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale do zgłoszenia utworzenia miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, o którym mowa w art. 39 tworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli ust. 2, stosuje się przepisy działu II rozdziału 8a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. ‒ Kodeks postępowania administracyjnego.

1. Jakość wody w kąpielisku oraz miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli powinna odpowiadać wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1.
2. Państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny jest obowiązany do nieodpłatnego, niezwłocznego przekazywania wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta informacji dotyczących oceny jakości wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli, klasyfikacji wody w kąpielisku oraz zakazu kąpieli. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta zamieszcza te informacje odpowiednio w ewidencji kąpielisk lub w ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli.
3. Państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny jest obowiązany do nieodpłatnego, niezwłocznego przekazywania organizatorowi pochodzących z kontroli urzędowej informacji dotyczących ocen jakości wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli oraz klasyfikacji wody w kąpielisku.

1. Organizator miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli wykonuje badanie jakości wody nie wcześniej niż 10 dni przed dniem rozpoczęcia funkcjonowania tego miejsca oraz przynajmniej raz w trakcie jego funkcjonowania, a także każdorazowo w przypadku wzrokowego stwierdzenia zanieczyszczenia wody w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli.
2. Organizator miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli informuje państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego o planowanym terminie wykonania badań jakości wody w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli.
3. Organizator miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli przekazuje, w terminie nie dłuższym niż 3 dni od dnia otrzymania wyniku badania, właściwemu państwowemu powiatowemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu wyniki badań, o których mowa w ust. 1, oraz informacje o wystąpieniu zmian, które mogą wpływać na pogorszenie jakości wody.

1. Na podstawie wyników badania jakości wody, wykonanych i dostarczonych przez organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli, państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny dokonuje bieżącej oceny jakości wody, czy spełnia ona wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1.
2. Jeżeli wyniki badań wykonanych przez organizatora miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli wskazują na to, że woda w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli nie spełnia wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1, właściwy państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny przeprowadza kontrolę urzędową, o której mowa w art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 pkt 3.

1. Po podjęciu uchwały, o której mowa w art. 37 wykaz kąpielisk ust. 2, wójt, burmistrz lub prezydent miasta przedstawia właściwemu państwowemu powiatowemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu informację o liczbie kąpielisk i podaje przyczynę zmian liczby kąpielisk w porównaniu do poprzedniego sezonu kąpielowego.
2. Główny Inspektor Sanitarny przed rozpoczęciem sezonu kąpielowego przedstawia Komisji Europejskiej informację o liczbie kąpielisk i podaje przyczynę zmian liczby kąpielisk w porównaniu do poprzedniego sezonu kąpielowego.
3. Do informacji, o której mowa w ust. 1 i 2, dołącza się wykaz kąpielisk.

1. Organizator jest obowiązany oznakować odpowiednio kąpielisko albo miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli.
2. Jeżeli został wprowadzony stały zakaz kąpieli, o którym mowa w art. 346 stwierdzenie niespełniania wymagań przez wodę w kąpielisku ust. 5, właściwy wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany oznakować obszar czytelną informacją o zakazie kąpieli.
3. W przypadku zaprzestania prowadzenia przez organizatora kąpieliska lub miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli tracą one swój status, a organizator jest obowiązany oznakować obszar czytelną informacją o zaprzestaniu prowadzenia kąpieliska lub miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli i usunąć oznakowanie tych miejsc niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni od dnia zamknięcia odpowiednio kąpieliska i miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli.

1. Organizatorzy kąpielisk mogą łączyć kąpieliska w przypadku gdy:
1) kąpieliska sąsiadujące ze sobą nie dzieli żadna fizyczna odległość;
2) kąpieliska uzyskały zbliżoną klasyfikację oceny jakości wody w 4 poprzednich sezonach kąpielowych;
3) profile wody w kąpieliskach wskazują na wspólne czynniki ryzyka lub ich brak.
2. Organizatorzy kąpielisk mogą dokonywać podziału kąpielisk, gdy jest to uzasadnione jakością wody w kąpielisku lub jego części lub bezpieczeństwem osób korzystających z kąpieliska.
3. Do łączenia albo podziału kąpielisk przepisy art. 37 wykaz kąpielisk ust. 2–12 stosuje się odpowiednio, z tym że łączenie albo podział kąpielisk wymaga uzasadnienia.

1. Kąpielisko może funkcjonować, jeżeli jakość wody w nim została sklasyfikowana co najmniej jako dostateczna zgodnie z art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 pkt 2.
2. Jeżeli jakość wody w kąpielisku została sklasyfikowana jako niedostateczna zgodnie z art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 pkt 2, kąpielisko może funkcjonować pod warunkiem podjęcia działań mających na celu:
1) ochronę zdrowia ludzkiego i poprawę jakości wody, w tym wprowadzenia zakazu kąpieli w danym sezonie kąpielowym albo tymczasowego zakazu kąpieli;
2) ustalenie przyczyn nieosiągnięcia dostatecznej klasyfikacji jakości wody w kąpielisku;
3) zapobieżenie, zmniejszenie lub wyeliminowanie przyczyn zanieczyszczenia wody w kąpielisku;
4) przekazanie społeczeństwu informacji dotyczącej jakości wody w kąpielisku w sposób niebudzący wątpliwości co do stwierdzonych zagrożeń.
3. Przy badaniu wody w kąpieliskach oraz w miejscach okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli dopuszcza się stosowanie metody alternatywnej w stosunku do metody referencyjnej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 3, w przypadku udokumentowania równoważności wyników badania tej wody przeprowadzonego metodą alternatywną z wynikami badania wody przeprowadzonego metodą referencyjną.
4. Uznanie metody alternatywnej w zakresie badania wody w kąpieliskach oraz miejscach okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli za równoważną z metodą referencyjną następuje zgodnie z aktualnym wydaniem normy PN-EN ISO 17994.
5. Badania równoważności metody alternatywnej dokonuje się w laboratoriach akredytowanych.
6. Dokumentacja z badań równoważności metody alternatywnej jest przedkładana instytutowi badawczemu wykonującemu zadania z zakresu zdrowia publicznego w celu oceny jej kompletności i poprawności w odniesieniu do wymagań aktualnego wydania normy PN-EN ISO 17994 oraz spełnienia wymagania określonego w ust. 5.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia, po uzyskaniu pozytywnej oceny instytutu, o której mowa w ust. 6, przedstawia Komisji Europejskiej informacje dotyczące metody alternatywnej oraz jej równoważności wraz z dokumentacją, o której mowa w ust. 6.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania, jakim powinna odpowiadać woda w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli;
2) zakres badania wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli;
3) metody badania wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli, ze szczególnym uwzględnieniem metod referencyjnych;
4) sposób pobierania, przechowywania i transportu przed analizą próbek wody z kąpieliska i miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli;
5) sposób klasyfikacji jakości wody w kąpielisku;
6) sposób oceny jakości wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli;
7) szczegółowy sposób dokumentowania kontroli wewnętrznej, o której mowa w art. 344 kontrola urzędowa ust. 5;
8) szczegółowy sposób oceny kontroli wewnętrznej, o której mowa w art. 344 kontrola urzędowa ust. 5.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia uwzględni ochronę zdrowia publicznego, potrzebę sukcesywnej poprawy jakości wody w kąpieliskach oraz miejscach okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli, a także potrzebę dostarczania społeczeństwu informacji w tym zakresie.

Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres informacji objętych ewidencją kąpielisk oraz miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli,
2) wzór ewidencji kąpielisk oraz ewidencji miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli,
3) sposób oznakowania kąpieliska oraz miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli
– mając na względzie bezpieczeństwo oraz zagrożenia dla zdrowia kąpiących się, a także potrzebę przekazywania społeczeństwu aktualnych informacji o jakości wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli.

Wody, jako integralna część środowiska oraz siedlisko dla organizmów, podlegają ochronie, niezależnie od tego, czyją stanowią własność.

1. Celem ochrony wód jest osiągnięcie celów środowiskowych dla jednolitych części wód powierzchniowych, jednolitych części wód podziemnych oraz obszarów chronionych, a także poprawa jakości wód oraz biologicznych stosunków w środowisku wodnym i na terenach podmokłych.
2. Realizując cel, o którym mowa w ust. 1, należy zapewnić, żeby wody, w zależności od potrzeb, nadawały się do:
1) zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi;
2) uprawiania sportu, turystyki lub rekreacji;
3) wykorzystywania do kąpieli;
4) bytowania ryb i innych organizmów wodnych w warunkach naturalnych, umożliwiających ich migrację.
3. Dla realizacji celu określonego w ust. 2 pkt 3:
1) organizator kąpieliska sporządza profil wody w kąpielisku, aktualizuje go i przekazuje w terminie 7 dni właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz Wodom Polskim, a w przypadku kąpielisk morskich także właściwemu terytorialnie dyrektorowi urzędu morskiego, oraz podejmuje działania mające na celu obniżenie ryzyka zanieczyszczenia wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli, w szczególności działania określone w art. 344 kontrola urzędowa ust. 5 pkt 2 i 7;
2) organy administracji publicznej są obowiązane udostępniać organizatorowi kąpieliska na jego wniosek informacje, które mogą być wykorzystane przy sporządzaniu profilu wody w kąpielisku;
3) organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonują działania określone w art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 oraz art. 346 stwierdzenie niespełniania wymagań przez wodę w kąpielisku i art. 347 zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
4. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu i ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób sporządzania profilu wody w kąpielisku,
2) szczegółowy zakres informacji zawartych w profilu wody w kąpielisku i sposób ich przedstawiania,
3) sposób dokonywania aktualizacji profilu wody w kąpielisku
– mając na względzie poprawę jakości wody w kąpieliskach i ochronę zdrowia publicznego.
5. Za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, pobiera się opłatę.
6. Opłata za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, pobierana przez organ administracji:
1) rządowej – stanowi dochód budżetu państwa;
2) samorządowej – stanowi dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
7. Opłaty za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, nie pobiera się, jeżeli wniosek o udostępnienie informacji został złożony przez organ administracji publicznej.
8. Jednostkowe stawki opłat za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, wynoszą:
1) za wyszukiwanie informacji – 10 zł, jeżeli udostępnienie wymaga wyszukania do dziesięciu dokumentów; opłata ulega zwiększeniu o nie więcej niż 1 zł za każdy kolejny dokument wymagający wyszukania;
2) za przekształcanie informacji w formę wskazaną we wniosku – 3 zł za każdy informatyczny nośnik danych;
3) za przekształcanie informacji polegające na skanowaniu dokumentów – 0,30 zł za każdą stronę;
4) za sporządzanie kopii dokumentów lub danych w formacie 210 mm x 297 mm (A4):
a) za stronę kopii czarno-białej – 0,60 zł,
b) za stronę kopii kolorowej – 6 zł.
9. Za przesłanie kopii dokumentów lub danych za pośrednictwem operatora pocztowego pobiera się opłatę za przesyłkę pocztową danego rodzaju i danej kategorii wagowej w wysokości podanej w obowiązującym cenniku usług powszechnych operatora wyznaczonego w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 13 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 1640 oraz z 2024 r. poz. 467) zwiększoną o:
1) nie więcej niż 4 zł – za kopię dokumentów lub danych w formie wydruku lub kserokopii;
2) nie więcej niż 10 zł – za kopię dokumentów lub danych na informatycznym nośniku danych dostarczonym przez podmiot, który złożył wniosek o udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2.
10. Opłatę za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz opłatę, o której mowa w ust. 9, uiszcza się przed udostępnieniem tych informacji przez wpłatę do kasy albo na rachunek bankowy urzędu zapewniającego obsługę właściwego organu administracji publicznej.
11. W przypadku nieuiszczenia opłaty za udostępnienie informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz opłaty, o której mowa w ust. 9, organy administracji publicznej odmawiają udostępnienia tych informacji.

1. Ochrona wód jest realizowana w szczególności z uwzględnieniem wyników oceny stanu wód podziemnych oraz wyników oceny stanu wód powierzchniowych.
2. Ocena stanu wód podziemnych obejmuje ocenę stanu ilościowego wód podziemnych lub stanu chemicznego tych wód, dokonywane w ramach oceny stanu jednolitych części tych wód zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 1.
3. Ocena stanu wód powierzchniowych obejmuje klasyfikację stanu ekologicznego, potencjału ekologicznego i stanu chemicznego tych wód, dokonywane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4.
4. Ochrona wód jest realizowana z uwzględnieniem przepisów działu I i działu III w tytule II oraz działów I–III w tytule III ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, kryteria i sposób oceny stanu jednolitych części wód podziemnych, obejmujące:
1) klasyfikację elementów fizykochemicznych;
2) definicje klasyfikacji stanu ilościowego wód podziemnych oraz ich stanu chemicznego;
3) sposób interpretacji wyników badań elementów fizykochemicznych i ilościowych;
4) sposób prezentacji ich stanu;
5) częstotliwość dokonywania oceny ich stanu;
6) wartości progowe będące normami jakości środowiska wyrażonymi jako stężenie danej substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik, które nie powinno być przekroczone z uwagi na ochronę środowiska oraz zdrowie ludzi.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował wymogami ochrony wód podziemnych, istniejącym stanem rozpoznania procesów zachodzących w środowisku wodnym oraz dostępnymi wynikami pomiarów i badań oraz weźmie pod uwagę przy określaniu wartości progowych:
1) wpływ oraz wzajemne oddziaływania wód podziemnych na ekosystemy wodne pozostające w związku hydraulicznym z tymi wodami oraz ekosystemy lądowe zależne od tych wód;
2) zaburzenia aktualnych lub przyszłych uzasadnionych sposobów wykorzystania wód podziemnych lub ich funkcji;
3) zanieczyszczenia powodujące uznanie jednolitych części wód podziemnych za zagrożone;
4) warunki hydrogeologiczne, w tym informacje dotyczące bilansu wodnego i poziomów naturalnego tła hydrogeochemicznego, z uwzględnieniem przypadków gdy podwyższone poziomy wartości tła elementów fizykochemicznych występują z naturalnych przyczyn hydrogeologicznych, przy czym przez wartość tła rozumie się stężenie substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik odpowiadające warunkom naturalnym w tej jednolitej części wód podziemnych albo w nieznacznym stopniu odbiegające od warunków naturalnych w wyniku działalności człowieka, przy czym przy określaniu poziomów tła przyjmuje się, że:
a) poziomy tła powinny być określane na podstawie charakterystyki jednolitych części wód podziemnych oraz na podstawie wyników monitoringu wód podziemnych,
b) monitoring wód podziemnych i interpretacja danych powinny uwzględnić fakt, że warunki przepływu i skład chemiczny wód podziemnych są zróżnicowane w pionie i w poziomie,
c) jeżeli dostępne są tylko ograniczone dane z monitoringu wód podziemnych, konieczne jest zebranie większej ilości danych, a do tego czasu poziomy tła powinny być określane w oparciu o te ograniczone dane z monitoringu, w stosownych przypadkach za pomocą uproszczonego podejścia z wykorzystaniem podzbioru próbek, dla których wskaźniki wykazują brak wpływu działalności człowieka, a informacje dotyczące transferów i procesów geochemicznych powinny być wzięte pod uwagę, jeżeli są dostępne,
d) jeżeli nie są dostępne wystarczające dane z monitoringu wód podziemnych, a informacje dotyczące transferów i procesów geochemicznych są niskiej jakości, konieczne jest zebranie większej ilości danych, a do tego czasu poziomy tła powinny być szacowane, w stosownych przypadkach na podstawie statystycznych wyników referencyjnych dla tego samego rodzaju warstw wodonośnych na innych obszarach, na których dane z monitoringu są wystarczające;
5) pochodzenie substancji zanieczyszczających, ich ewentualne występowanie w przyrodzie, toksyczność, zdolność do dyspersji, trwałość i zdolność do bioakumulacji;
6) wiedzę z zakresu ludzkiej toksykologii i ekotoksykologii.
3. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej weźmie również pod uwagę:
1) normy jakości wód podziemnych rozumiane jako normy jakości środowiska, określone w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu, odpowiadające stężeniu danej substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonych jako wskaźnik, które nie powinny być przekroczone z uwagi na ochronę środowiska oraz zdrowie ludzi, oraz dotychczasowe wartości progowe;
2) konieczność zmiany wartości progowych, jeżeli nowe informacje o substancjach zanieczyszczających, grupach substancji zanieczyszczających lub wskaźnikach zanieczyszczeń wskazują na potrzebę ustalenia wartości progowej dla nowej substancji, zmianę istniejącej wartości progowej lub ponownego uwzględnienia wartości progowej uprzednio usuniętej z wykazu;
3) możliwość usunięcia wartości progowych, jeżeli dana jednolita część wód podziemnych nie jest już narażona na zagrożenie ze strony danych substancji zanieczyszczających, grup substancji zanieczyszczających lub wskaźników zanieczyszczeń;
4) konieczność określenia bardziej rygorystycznych wartości progowych, w przypadku gdy normy jakości wód podziemnych zastosowane do danej jednolitej części wód podziemnych mogą skutkować nieosiągnięciem celów środowiskowych dla wód powierzchniowych pozostających w związku hydraulicznym z tą jednolitą częścią wód podziemnych lub prowadzić do znaczącego pogorszenia jakości ekologicznej lub chemicznej tych wód lub znaczącej szkody w ekosystemach lądowych bezpośrednio zależnych od danej jednolitej części wód podziemnych;
5) współpracę z właściwymi organami państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie skoordynowanego ustalenia wartości progowych w odniesieniu do jednolitych części wód podziemnych, których część znajduje się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, oraz jednolitych części wód podziemnych, w obrębie których przepływ wód podziemnych przecina granicę z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej;
6) możliwość skoordynowanego ustalenia wartości progowych z właściwymi organami państw nienależących do Unii Europejskiej, w przypadku gdy jednolita część wód podziemnych lub grupa takich części znajdują się na terytorium państw nienależących do Unii Europejskiej.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) elementy jakości dla klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) definicje klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych,
c) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych;
3) typy wód powierzchniowych, z podziałem na kategorie tych wód;
4) sposób klasyfikacji:
a) elementów fizykochemicznych, biologicznych i hydromorfologicznych, w oparciu o wchodzące w ich skład wskaźniki jakości, dla poszczególnych kategorii jednolitych części wód, uwzględniający różne typy wód powierzchniowych,
b) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach lub innych zbiornikach naturalnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych, uwzględniający klasyfikację elementów, o których mowa w lit. a,
c) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, uwzględniający klasyfikację elementów, o których mowa w lit. a,
d) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych i środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych oraz dla innych zanieczyszczeń, w tym środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych oznaczanych we florze i faunie oraz w wodzie, służące klasyfikacji tego stanu;
5) sposób interpretacji wyników badań wskaźników jakości, o których mowa w pkt 4 lit. a;
6) sposób oceny stanu jednolitych części wód powierzchniowych;
7) sposób prezentacji wyników klasyfikacji:
a) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. b,
b) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. c,
c) stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych, o którym mowa w pkt 4 lit. d;
8) częstotliwość dokonywania:
a) klasyfikacji poszczególnych elementów, o których mowa w pkt 4 lit. a,
b) klasyfikacji stanu ekologicznego, potencjału ekologicznego i stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych;
9) sposób oceny stopnia osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych i art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował potrzebą uwzględnienia poszczególnych wskaźników jakości w systemie oceny stanu wód, istniejącym stanem rozpoznania procesów zachodzących w środowisku wodnym oraz dostępnymi wynikami pomiarów i badań.

1. Ochrona wód powierzchniowych przed zanieczyszczeniem obejmuje łącznie:
1) ograniczanie emisji do wód ze źródeł zanieczyszczeń punktowych przy zastosowaniu dopuszczalnych wartości emisji rozumianych jako masa, stężenie lub poziom emisji energii lub substancji określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wynikających z najlepszych dostępnych technik, które nie powinny być przekraczane w określonym w nich czasie;
2) ograniczanie emisji do wód ze źródeł zanieczyszczeń obszarowych przez określenie jej warunków, z uwzględnieniem najlepszych dostępnych praktyk w zakresie ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w przepisach niniejszej ustawy, a także w przepisach ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
2. Jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące ochrony wód przed zanieczyszczeniem wymagają zastosowania bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wartości emisji niż te, o których mowa w ust. 1, należy stosować bardziej rygorystyczne wymagania w zakresie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, w tym najwyższych dopuszczalnych wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunków, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsc, sposobu i minimalnej częstotliwości pobierania próbek ścieków, metodyk referencyjnych analizy i sposobu oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

1. Cele środowiskowe rozumiane jako osiągnięcie i utrzymanie dobrego stanu wód podziemnych, w tym dobrego stanu ilościowego wód podziemnych i dobrego stanu chemicznego wód podziemnych, dobrego stanu wód powierzchniowych, w tym co najmniej dobrego stanu ekologicznego lub co najmniej dobrego potencjału ekologicznego oraz dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych, lub norm i celów wynikających z przepisów, na podstawie których zostały utworzone obszary chronione, a także zapobieganie ich pogorszeniu, w szczególności w odniesieniu do ekosystemów wodnych i innych ekosystemów zależnych od wód, określa się dla:
1) jednolitych części wód powierzchniowych niewyznaczonych jako sztuczne lub silnie zmienione;
2) sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych;
3) jednolitych części wód podziemnych;
4) obszarów chronionych.
2. Cele środowiskowe ustanawia się w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i weryfikuje co 6 lat.

Celem środowiskowym dla jednolitych części wód powierzchniowych niewyznaczonych jako sztuczne lub silnie zmienione jest ochrona oraz poprawa ich stanu ekologicznego i stanu chemicznego, tak aby osiągnąć co najmniej dobry stan ekologiczny i dobry stan chemiczny wód powierzchniowych, a także zapobieganie pogorszeniu ich stanu ekologicznego i stanu chemicznego.

Celem środowiskowym dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych jest ochrona tych wód oraz poprawa ich potencjału ekologicznego i stanu chemicznego, tak aby osiągnąć co najmniej dobry potencjał ekologiczny i dobry stan chemiczny wód powierzchniowych, a także zapobieganie pogorszeniu ich potencjału ekologicznego oraz stanu chemicznego.

1. Cele środowiskowe, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych i art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, realizuje się przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, polegają w szczególności na:
1) stopniowej redukcji zanieczyszczeń powodowanych przez substancje priorytetowe oraz substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1;
2) zaniechaniu lub stopniowym eliminowaniu emisji do wód powierzchniowych substancji priorytetowych oraz substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1.

Celem środowiskowym dla jednolitych części wód podziemnych jest:
1) zapobieganie lub ograniczanie wprowadzania do nich zanieczyszczeń;
2) zapobieganie pogorszeniu oraz poprawa ich stanu;
3) ich ochrona i podejmowanie działań naprawczych, a także zapewnianie równowagi między poborem a zasilaniem tych wód, tak aby osiągnąć ich dobry stan.

1. Cel środowiskowy, o którym mowa w art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych, realizuje się przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, polegają w szczególności na stopniowym redukowaniu zanieczyszczenia wód podziemnych przez odwracanie znaczących i utrzymujących się tendencji wzrostowych zanieczyszczenia powstałego w wyniku działalności człowieka, przy czym znacząca i utrzymująca się tendencja wzrostowa oznacza znaczący statystycznie i pod względem środowiskowym istotny wzrost stężenia substancji zanieczyszczającej, grupy tych substancji lub substancji wyrażonej jako wskaźnik w jednolitej części wód podziemnych.

1. Celem środowiskowym dla obszarów chronionych jest osiągnięcie norm i celów wynikających z przepisów, na podstawie których te obszary chronione zostały utworzone, przepisów ustanawiających te obszary lub dotyczących tych obszarów, o ile nie zawierają one w tym zakresie odmiennych uregulowań.
2. Cel środowiskowy, o którym mowa w ust. 1, realizuje się w szczególności przez podejmowanie działań zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.

1. Jeżeli dla określonej jednolitej części wód stosuje się większą liczbę celów środowiskowych spośród wymienionych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, realizuje się cel środowiskowy formułujący bardziej rygorystyczne wymagania.
2. Informację o celu środowiskowym, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza się w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i weryfikuje co 6 lat.

1. Dopuszcza się ustalenie mniej rygorystycznych celów środowiskowych niż określone w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych oraz w art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych dla wybranych jednolitych części wód, które są w takim stopniu zmienione działalnością człowieka lub których naturalne warunki są takie, że osiągnięcie tych celów byłoby niewykonalne lub rodziłoby nieproporcjonalnie wysokie koszty w stosunku do spodziewanych korzyści i jednocześnie:
1) potrzeby w zakresie środowiska, społeczne lub gospodarcze, zaspokajane przez taką działalność człowieka, nie mogą być zaspokojone za pomocą innych działań, korzystniejszych z punktu widzenia środowiska i bez ponoszenia nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do spodziewanych korzyści;
2) dla wód powierzchniowych osiąga się najlepszy z możliwych stan wód powierzchniowych przy danych oddziaływaniach, których nie można byłoby w racjonalny sposób uniknąć z powodu charakteru działalności człowieka lub rodzaju zanieczyszczenia;
3) dla wód podziemnych zachodzą możliwie jak najmniejsze zmiany dobrego stanu ilościowego i dobrego stanu chemicznego przy danych oddziaływaniach, których nie można byłoby w racjonalny sposób uniknąć z powodu charakteru działalności człowieka lub rodzaju zanieczyszczenia;
4) nie zachodzi dalsze pogorszenie stanu jednolitych części wód.
2. Mniej rygorystyczne cele środowiskowe ustala się i szczegółowo uzasadnia w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza oraz weryfikuje co 6 lat.

1. Jednolita część wód powierzchniowych może zostać wyznaczona jako sztuczna lub silnie zmieniona, jeżeli:
1) zmiana jej cech hydromorfologicznych konieczna dla osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego miałaby znaczące negatywne oddziaływanie na:
a) środowisko,
b) żeglugę i infrastrukturę portową oraz infrastrukturę zapewniającą dostęp do portu lub przystani morskiej lub korzystanie z wód w celach rekreacyjnych,
c) prowadzenie działalności, dla której jest dokonywane piętrzenie wody, w szczególności na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, wytwarzania energii elektrycznej lub nawadniania,
d) regulację stosunków wodnych, ochronę przed powodzią lub suszą oraz melioracje wodne odwadniające lub nawadniające,
e) przedsięwzięcia inne niż wymienione w lit. b–d, stanowiące równorzędny interes publiczny istotny dla zrównoważonego rozwoju;
2) realizacja celów publicznych, którym służy sztuczna lub silnie zmieniona jednolita część wód powierzchniowych, ze względu na negatywne uwarunkowania wykonalności technicznej lub z uwagi na nieproporcjonalnie wysokie, w stosunku do spodziewanych korzyści, koszty ich realizacji, nie jest możliwa w inny sposób, mniej obciążający środowisko.
2. Wyznaczenie jednolitej części wód powierzchniowych jako sztucznej lub silnie zmienionej wymaga szczegółowego uzasadnienia w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i podlega weryfikacji co 6 lat.

1. Dopuszczalne jest czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód, jeżeli jest ono wynikiem zjawisk o charakterze naturalnym lub skutkiem siły wyższej, nadzwyczajnych lub niemożliwych do przewidzenia, w szczególności ekstremalnych zjawisk powodziowych lub długotrwałej suszy, zdarzeń o charakterze terrorystycznym, zakłócenia funkcjonowania infrastruktury krytycznej w rozumieniu art. 3 katalog pojęć ustawowych pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 122 oraz z 2024 r. poz. 834) lub niedających się przewidzieć katastrof, oraz jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:
1) zostały podjęte działania mające na celu zapobieżenie dalszemu pogorszeniu stanu wód, które nie zagrożą realizacji celów środowiskowych dla pozostałych wód;
2) w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza zostały ustalone warunki i wskaźniki kwalifikowania okoliczności i zjawisk powodujących czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód;
3) oddziaływania okoliczności i zjawisk powodujących czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód są corocznie analizowane i zostały podjęte działania mające na celu przywrócenie poprzedniego stanu jednolitych części wód tak szybko, jak jest to możliwe w warunkach racjonalnego działania;
4) działania, o których mowa w pkt 1 i 3, zostały zawarte w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i nie zagrożą przywróceniu poprzedniego stanu jednolitych części wód, gdy ustąpią przyczyny czasowego pogorszenia stanu tych wód;
5) opis skutków okoliczności i zjawisk oraz podjętych i kontynuowanych działań, o których mowa w pkt 1 i 3, zostanie zawarty w najbliższej aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
2. Nie stanowi czasowego pogorszenia stanu jednolitych części wód chwilowa zmiana stanu jednolitych części wód, jeżeli jest ona związana z utrzymywaniem wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych i brzegu morskiego zgodnie z interesem publicznym, o ile stan tych wód ulega poprawie bez konieczności prowadzenia działań naprawczych.

Dopuszczalne jest:
1) nieosiągnięcie dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu ekologicznego lub potencjału ekologicznego, jeżeli jest ono skutkiem nowych zmian właściwości fizycznych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) niezapobieżenie pogorszeniu stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych ze stanu bardzo dobrego do dobrego lub niezapobieżenie pogorszeniu potencjału ekologicznego z maksymalnego do dobrego, jeżeli jest ono wynikiem nowych działań człowieka, zgodnych z zasadą zrównoważonego rozwoju i niezbędnych dla rozwoju społeczeństwa.

Dopuszczalne jest nieosiągnięcie dobrego stanu oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu jednolitych części wód podziemnych, jeżeli jest ono skutkiem:
1) nowych zmian właściwości fizycznych jednolitych części wód powierzchniowych;
2) zmian poziomu zwierciadła wód podziemnych.

Przepisy art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych i art. 67 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód podziemnych stosuje się, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1) podejmowane są wszelkie działania, aby łagodzić skutki negatywnych oddziaływań na stan jednolitych części wód;
2) przyczyny zmian i działań, o których mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych i art. 67 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód podziemnych, są szczegółowo przedstawione w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza i są aktualizowane co 6 lat;
3) przyczyny zmian i działań, o których mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, są uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym, a pozytywne efekty związane z ochroną zdrowia, utrzymaniem bezpieczeństwa oraz zrównoważonym rozwojem przeważają nad korzyściami dla społeczeństwa i środowiska związanymi z osiągnięciem celów środowiskowych, o których mowa w art. 55 cele środowiskowe ochrony wód, utraconymi w następstwie tych zmian i działań;
4) zakładane korzyści wynikające ze zmian i działań, o których mowa w pkt 1–3, nie mogą zostać osiągnięte przy zastosowaniu innych działań, znacząco korzystniejszych z punktu widzenia interesów środowiska, ze względu na negatywne uwarunkowania wykonalności technicznej lub nieproporcjonalnie wysokie koszty.

Wyznaczanie jednolitych części wód powierzchniowych jako sztucznych lub silnie zmienionych, o którym mowa w art. 64 wyznaczenie jednolitej części wód powierzchniowych jako sztucznej lub silnie zmienionej ust. 1, ustalanie mniej rygorystycznych celów środowiskowych, o którym mowa w art. 63 ustalenie mniej rygorystycznych celów środowiskowych ust. 1, dopuszczanie czasowego pogorszenia stanu jednolitych części wód, o którym mowa w art. 65 czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód ust. 1, oraz stosowanie przepisów art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych, nie może trwale uniemożliwiać ani zagrażać realizacji:
1) celów środowiskowych ustalonych dla innych jednolitych części wód w granicach tego samego dorzecza;
2) wymogów dotyczących ochrony środowiska wynikających z odrębnych przepisów.

Celem ochrony jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości jest zapobieganie pogorszeniu jakości tych jednolitych części wód w taki sposób, aby w szczególności zminimalizować potrzebę ich uzdatniania.

Dla jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi realizuje się cele środowiskowe, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oraz stosuje się wymagania wynikające z przepisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Jednolite części wód przeznaczone do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi obejmują:
1) jednolite części wód wykorzystywane do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, dostarczające średnio więcej niż 10 midx3 wody na dobę lub służące więcej niż 50 osobom;
2) jednolite części wód, które są przewidywane do takich celów w przyszłości;
3) jednolite części wód wykorzystywane do działalności handlowej lub w budynkach użyteczności publicznej.

Wody powierzchniowe, które nie spełniają wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1, nie mogą być wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinny odpowiadać wody powierzchniowe wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, a także częstotliwość pobierania próbek wody, metodyki referencyjne analiz i sposób oceny, czy wody odpowiadają wymaganiom.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uwzględni podział wód na 3 kategorie w dostosowaniu do standardowych procesów uzdatniania, jakim wody, z uwagi na ich zanieczyszczenie, powinny być poddane w celu uzyskania wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, a także będzie się kierował efektywnością tych procesów oraz potrzebą sukcesywnej poprawy jakości wód wykorzystywanych do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi.

Zakazuje się wprowadzania ścieków:
1) bezpośrednio do wód podziemnych;
2) do wód:
a) powierzchniowych, jeżeli byłoby to sprzeczne z warunkami wynikającymi z istniejących form ochrony przyrody, stref ochrony zwierząt łownych albo ostoi utworzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, a także stref ochronnych ujęć wody ustanowionych na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 oraz obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych ustanowionych na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1,
b) powierzchniowych w obrębie kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli i plaż publicznych nad wodami oraz w odległości mniejszej niż 1 kilometr od ich granic,
c) stojących,
d) jezior, jeżeli czas dopływu ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny,
e) cieków naturalnych oraz kanałów będących dopływami jezior, jeżeli czas dopływu ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny;
3) do ziemi:
a) zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, jeżeli byłoby to niezgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2,
b) jeżeli byłoby to sprzeczne z warunkami wynikającymi z istniejących form ochrony przyrody, stref ochrony zwierząt łownych albo ostoi utworzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, a także stref ochronnych ujęć wody ustanowionych na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 oraz obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych ustanowionych na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1,
c) jeżeli stopień oczyszczania ścieków lub miąższość utworów skalnych nad zwierciadłem wód podziemnych nie stanowi zabezpieczenia tych wód przed zanieczyszczeniem,
d) w pasie technicznym,
e) w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami.

Zakazuje się wprowadzania wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych:
1) bezpośrednio do wód podziemnych;
2) do urządzeń wodnych, o ile wody te zawierają substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, jeżeli byłoby to niezgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 4.

1. Dopuszcza się wprowadzanie:
1) wód opadowych lub roztopowych, wody z przelewów kanalizacji deszczowej oraz wody chłodniczej do wód powierzchniowych lub do ziemi, w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami,
2) wód opadowych lub roztopowych do jezior oraz do ich dopływów, jeżeli czas dopływu tych wód do jeziora jest krótszy niż 24 godziny,
3) wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni do jezior oraz do ich dopływów,
4) ścieków, o których mowa w art. 75 zakaz wprowadzania ścieków do wód pkt 3 lit. a, jeżeli jest to zgodne z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2,
5) wód wykorzystanych pochodzących z pomp ciepła lub wykorzystanych wód geotermalnych – do wód podziemnych;
6) ścieków oczyszczonych do jezior, jeżeli:
a) zakład korzystał z wyłączenia z zakazu określonego w art. 15 zasady prawidłowego gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1087),
b) czas dopływu oczyszczonych ścieków do jeziora byłby krótszy niż 24 godziny, także w przypadku wprowadzania ścieków oczyszczonych do wód cieków naturalnych oraz kanałów będących dopływami jezior, oraz
c) są prowadzone pomiary: w sposób ciągły – ilości ścieków, a także w sposób okresowy, nie rzadziej niż raz na kwartał – jakości ścieków
– o ile organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych ustali, że takie dopuszczenie nie koliduje z celami środowiskowymi dla wód lub wymaganiami jakościowymi dla wód.
2. Właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zwolnić od zakazu wprowadzania do ziemi, w odległości mniejszej niż 1 kilometr od granic kąpielisk, miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli oraz plaż publicznych nad wodami, ścieków i wód innych niż wymienione w ust. 1 pkt 1, jeżeli wystąpi istotna potrzeba ekonomiczna lub społeczna, a zwolnienie nie spowoduje zagrożenia dla jakości wód.

1. Zakazuje się:
1) wprowadzania do wód odpadów w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2023 r. poz. 1587, 1597, 1688, 1852 i 2029) oraz ciekłych odchodów zwierzęcych;
2) spławiania do wód śniegu wywożonego z terenów zanieczyszczonych, w szczególności z centrów miast, terenów przemysłowych, terenów składowych, baz transportowych, dróg o dużym natężeniu ruchu wraz z parkingami, oraz jego składowania na terenach położonych między wałem przeciwpowodziowym a linią brzegu wód lub w odległości mniejszej niż 50 m od linii brzegu wód;
3) na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią:
a) gromadzenia ścieków, nawozów naturalnych, środków chemicznych, a także innych substancji lub materiałów, które mogą zanieczyścić wody, oraz prowadzenia przetwarzania odpadów, w szczególności ich składowania,
b) lokalizowania nowych cmentarzy;
4) mycia pojazdów w wodach powierzchniowych oraz nad brzegami tych wód;
5) pobierania z wód powierzchniowych wody bezpośrednio do opryskiwaczy rolniczych oraz mycia opryskiwaczy rolniczych i sprzętu do aplikacji nawozów, oraz wylewania wody z ich mycia w odległości mniejszej niż 25 m od brzegu zbiorników wodnych, jezior, cieków naturalnych, rowów, kanałów, ujęć wody, jeżeli nie ustanowiono strefy ochronnej na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1;
6) używania farb produkowanych na bazie związków organiczno-cynowych (TBT) do konserwacji technicznych konstrukcji podwodnych;
7) poruszania się pojazdami w wodach powierzchniowych oraz po gruntach pokrytych wodami, z wyłączeniem pojazdów:
a) jednostek organizacyjnych wykonujących uprawnienia właścicielskie w stosunku do wód lub urządzeń wodnych zlokalizowanych na wodach,
b) jednostek wykonujących roboty inwestycyjne lub prace utrzymaniowe,
c) jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych lub przez niego nadzorowanych,
d) jednostek ratowniczych,
e) organów lub jednostek wykonujących kontrolę w zakresie określonym w przepisach ustawy i przepisach odrębnych,
f) używanych do slipowania łodzi, w miejscach do tego wyznaczonych.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, nie obejmują wykorzystywania gruzu, mas ziemnych oraz skalnych przy wykonywaniu robót związanych z utrzymywaniem lub regulacją wód, ochroną brzegu morskiego i morskich wód wewnętrznych oraz pogłębianiem morskich dróg wodnych.
3. Jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi, właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zwolnić od zakazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, określając warunki niezbędne dla ochrony jakości wód.
4. Do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 3, dołącza się charakterystykę planowanych działań i ich wpływu na jakość wód w przypadku wystąpienia powodzi wraz z ich podstawowymi danymi technicznymi i opisem planowanej technologii robót, mapę sytuacyjno–wysokościową pochodzącą z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kopię tej mapy potwierdzoną przez wnioskodawcę za zgodność z oryginałem albo inną mapę sytuacyjno–wysokościową, z naniesionym schematem planowanych obiektów lub robót oraz opis instalacji i urządzeń służących do gromadzenia ścieków, nawozów naturalnych, środków chemicznych, a także innych substancji lub materiałów, które mogą zanieczyścić wody, oraz do prowadzenia przetwarzania odpadów, w szczególności ich składowania.
5. Stroną postępowania w sprawie o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 3, jest wnioskodawca, właściciel wód i właściciel wału przeciwpowodziowego, a w przypadku obszarów chronionych – także organ zarządzający danym obszarem.
6. Przepisy ust. 1 pkt 3 i ust. 3–5 stosuje się odpowiednio do wysp oraz przymulisk, o których mowa w art. 224 własność wysp i przymulisk powstałych w sposób naturalny.
7. Wyrażenie zgody na lokalizowanie na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią nowych cmentarzy następuje w decyzji, o której mowa w art. 166 ochrona ludności i mienia przed powodzią ust. 5.
8. Właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, na czas określony zwolnić z zakazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, określając miejsce i warunki poruszania się pojazdami w wodach powierzchniowych oraz po gruntach pokrytych wodami, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód i nie wpłynie na cele środowiskowe dla wód.
9. Organ Wód Polskich właściwy do wydania decyzji, o której mowa w ust. 3, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia, w drodze decyzji, praw i obowiązków wynikających z tej decyzji na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji.
10. Stronami postępowania o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 9, są podmiot, na rzecz którego wydano decyzję, o której mowa w ust. 3, oraz podmiot zainteresowany nabyciem praw i obowiązków wynikających z tej decyzji.
11. W przypadku wykonania działań, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a, nieobjętych decyzją, o której mowa w ust. 3, organ Wód Polskich właściwy do wydania tej decyzji, mając na uwadze konieczność ograniczania negatywnych skutków powodzi na skutek wykonania tych robót lub czynności dla zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, może nakazać, w drodze decyzji, przywrócenie stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód temu, kto wykonał te roboty lub czynności na jego koszt. Jeżeli nie można ustalić podmiotu, który wykonał te roboty lub czynności, przywrócenie stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód nakazuje się właścicielowi nieruchomości na jego koszt.
12. W decyzji, o której mowa w ust. 11, określa się termin przywrócenia stanu niepowodującego zanieczyszczenia wód.
13. Decyzja, o której mowa w ust. 3, wygasa, jeżeli w terminie 3 lat od dnia, w którym stała się ostateczna, nie uzyskano wymaganej zgody wodnoprawnej.
14. Jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi, termin, o którym mowa w ust. 13, może być przedłużony przez właściwy organ Wód Polskich, w drodze decyzji, na czas nie dłuższy niż 3 lata, jeżeli wnioskodawca przed wygaśnięciem decyzji wystąpi z wnioskiem do tego organu.

Ścieki wprowadzane do wód lub do ziemi w ramach zwykłego korzystania z wód albo usług wodnych powinny być oczyszczone w stopniu wymaganym przepisami ustawy i nie mogą:
1) zawierać:
a) odpadów w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach oraz zanieczyszczeń pływających,
b) substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych,
c) chorobotwórczych drobnoustrojów pochodzących z obiektów, w których leczeni są chorzy na choroby zakaźne;
2) powodować w tych wodach:
a) zmian w naturalnej, charakterystycznej dla nich biocenozie,
b) zmian naturalnej mętności, barwy lub zapachu,
c) formowania się osadów lub piany.

Zakazuje się rozcieńczania ścieków w celu uzyskania ich stanu, składu oraz minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających zgodnych z przepisami wydanymi na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

Dopuszcza się wprowadzanie do wód lub do ziemi wód opadowych lub roztopowych z przelewów kanalizacji deszczowej lub ścieków z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, o ile właściwy organ Wód Polskich ustali, w drodze decyzji, że takie dopuszczenie nie koliduje z celami środowiskowymi dla wód lub wymaganiami jakościowymi dla wód.

Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, ustalając warunki wprowadzania do wód lub do ziemi ścieków bytowych lub komunalnych, może określić w pozwoleniu wodnoprawnym minimalny procent redukcji substancji zanieczyszczających, jeżeli zapewni się nieprzekroczenie najwyższych dopuszczalnych wartości zanieczyszczeń określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, ustalając warunki wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, może określić w pozwoleniu wodnoprawnym wartości zanieczyszczeń w ściekach:
1) niższe niż najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, jeżeli istniejące urządzenia oczyszczające umożliwiają ich osiągnięcie;
2) wyższe niż najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, jeżeli dotrzymanie najwyższych dopuszczalnych wartości nie jest możliwe mimo zastosowania dostępnych technik i technologii oczyszczania ścieków oraz zmian w procesie produkcji, a jednocześnie stan wód odbiornika i ich podatność na eutrofizację rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód, pozwala na dokonanie odstępstw.

1. Wprowadzający ścieki do wód lub do ziemi są obowiązani zapewnić ochronę wód przed zanieczyszczeniem, w szczególności przez budowę i eksploatację urządzeń służących tej ochronie, a tam, gdzie jest to celowe, powtórne wykorzystanie oczyszczonych ścieków.
2. Wybór miejsca i sposobu wykorzystania albo usuwania ścieków powinien minimalizować negatywne oddziaływania na środowisko.
3. Budowę urządzeń służących do zaopatrzenia w wodę realizuje się jednocześnie z rozwiązaniem spraw gospodarki ściekowej, w szczególności przez budowę systemów kanalizacji zbiorczej i oczyszczalni ścieków.
4. W miejscach, gdzie budowa systemów kanalizacji zbiorczej nie przyniosłaby korzyści dla środowiska lub powodowałaby nadmierne koszty, należy stosować systemy indywidualne lub inne rozwiązania zapewniające ten sam co systemy kanalizacji zbiorczej poziom ochrony środowiska.
5. Ścieki ze statku śródlądowego lub morskiego usuwa się do urządzenia odbiorczego na lądzie.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do statków, na których ze względów konstrukcyjnych lub bezpieczeństwa nie ma możliwości zainstalowania urządzeń sanitarnych.

1. Ścieki bytowe oraz ścieki komunalne, ścieki przemysłowe biologicznie rozkładalne oraz wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb, mogą być oczyszczane przez ich rolnicze wykorzystanie.
2. Przez rolnicze wykorzystanie ścieków, o którym mowa w ust. 1, rozumie się zastosowanie ścieków do:
1) nawadniania użytków rolnych;
2) nawożenia użytków rolnych przez dodanie materiałów do gleby albo przez rozprowadzenie na powierzchni, albo przez wstrzykiwanie do gruntu, umieszczenie pod powierzchnią gruntu lub mieszanie z warstwami powierzchniowymi gruntu;
3) nawadniania oraz nawożenia stawów wykorzystywanych do chowu lub hodowli ryb.
3. Roczne i sezonowe dawki ścieków wykorzystywanych rolniczo, określone w pozwoleniach wodnoprawnych albo pozwoleniach zintegrowanych, nie mogą przekroczyć zapotrzebowania roślin na azot, potas i wodę oraz utrudniać przebiegu procesów samooczyszczania się gleby.
4. Zakazuje się rolniczego wykorzystania ścieków:
1) gdy grunt jest zamarznięty, zalany wodą, nasycony wodą lub przykryty śniegiem, z wyjątkiem dna stawów ziemnych wykorzystywanych do chowu i hodowli ryb;
2) na gruntach wykorzystywanych do upraw roślin przeznaczonych do spożycia w stanie surowym;
3) na gruntach, w których zwierciadło wód podziemnych znajduje się płycej niż 1,5 m od powierzchni ziemi lub od dna rowu rozprowadzającego ścieki;
4) na obszarach o spadku terenu większym niż:
a) 10% dla gruntów ornych,
b) 20% dla łąk, pastwisk oraz plantacji drzew leśnych;
5) na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią w okresie prognozowanego wezbrania wód.

1. W celu ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym wyznacza się rzeki lub odcinki rzek, jeziora oraz wody przejściowe i wody przybrzeżne o specjalnym znaczeniu dla tych gatunków zwierząt, stanowiące ich faktyczne lub potencjalne szlaki migracyjne, miejsca tarła lub miejsca odrostu, zwane dalej „obszarami przeznaczonymi do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym”.
2. W obszarach przeznaczonych do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym zapewnia się efektywną migrację gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym, w tym ryb dwuśrodowiskowych.
3. W obszarach przeznaczonych do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym Wody Polskie weryfikują wpływ istniejących urządzeń wodnych i udzielonych zgód wodnoprawnych mających negatywny wpływ na warunki bytowania i wędrówki gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym w celu przywrócenia swobodnego i bezpiecznego dostępu tych gatunków zwierząt do miejsc ich tarła i odrostu oraz zachowania i odtworzenia tych miejsc.
4. Minister właściwy do spraw rybołówstwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, gatunki zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym oraz obszary przeznaczone do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw rybołówstwa kieruje się potrzebą ochrony zasobów zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym oraz koniecznością zapewnienia efektywnego gospodarowania zasobami tych gatunków zwierząt, a także optymalizacją korzyści ekonomicznych i środowiskowych w korzystaniu z zasobów tych gatunków zwierząt.

1. Aglomeracje o równoważnej liczbie mieszkańców co najmniej 2000 powinny być wyposażone w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych.
2. Jeżeli oczyszczanie ścieków bytowych lub ścieków komunalnych z aglomeracji odbywa się w oczyszczalni ścieków przemysłowych, to te ścieki, wprowadzane do wód lub do ziemi, nie powinny przekraczać najwyższych dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń albo powinny spełniać minimalny procent redukcji substancji zanieczyszczających określone dla równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji oraz nie powinny przekraczać najwyższych dopuszczalnych wartości wskaźników substancji zanieczyszczających dla ścieków przemysłowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2 i 3.
3. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) aglomeracji – należy przez to rozumieć teren, na którym zaludnienie lub działalność gospodarcza są wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki komunalne były zbierane i przekazywane do oczyszczalni ścieków albo do końcowego punktu zrzutu tych ścieków;
2) równoważnej liczbie mieszkańców – należy przez to rozumieć ładunek substancji organicznych biologicznie rozkładalnych wyrażonych jako wskaźnik pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅) w ilości 60 g tlenu na dobę;
3) końcowym punkcie zrzutu ścieków komunalnych – należy przez to rozumieć miejsce przyłączenia systemu kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych w aglomeracji nieposiadającej oczyszczalni ścieków do systemu kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych w aglomeracji posiadającej oczyszczalnię ścieków.

1. Aglomeracje, o których mowa w art. 86 obowiązek wyposażania aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych. ust. 1, wyznacza rada gminy, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego.
2. Jeżeli aglomeracja ma obejmować tereny położone w dwóch lub więcej gminach, właściwa do wyznaczenia aglomeracji jest rada gminy o największej równoważnej liczbie mieszkańców.
3. W celu wyznaczenia aglomeracji, o której mowa w ust. 2, i ustalenia sposobu jej funkcjonowania zainteresowane gminy zawierają porozumienie, w którym w szczególności określają:
1) sposób przekazywania informacji i dokumentów na potrzeby realizacji obowiązków, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1 i art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1;
2) gminę właściwą zgodnie z art. 93 właściwość organów w sprawach dokumentowania realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych w aglomeracji obejmującej dwie lub więcej gmin ust. 1 do prowadzenia działań w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych oraz właściwą do dokonywania przeglądu obszarów i granic aglomeracji zgodnie z art. 92 przegląd obszarów i granic aglomeracji;
3) zasady dotyczące partycypacji w kosztach związanych z funkcjonowaniem aglomeracji.
4. Wyznaczenie aglomeracji następuje po uzgodnieniu przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z Wodami Polskimi, a w zakresie obszarów objętych przynajmniej jedną formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 projekt listy obszarów Natura 2000 ust. 1 tej ustawy – z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska. Do uzgodnienia przepisy art. 106 wymóg uzyskania stanowiska innego organu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
5. Wody Polskie odmawiają uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, gdy aglomeracja nie spełnia któregokolwiek z warunków określonych w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy lub warunków określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 95 rozporządzenie w sprawie wyznaczania obszarów i granic aglomeracji ust. 1 lub art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1.
6. Do zmiany obszaru, granic i równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wyznaczania aglomeracji, z tym wyjątkiem, że Wody Polskie mogą dokonać uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, mimo braku spełnienia przez aglomerację któregokolwiek z warunków określonych w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy, jeżeli zmiana aglomeracji ma na celu zmniejszenie stopnia naruszenia przez aglomerację któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 87a wymogi wobec aglomeracji wyznaczonej przez radę gminy.
7. Do zniesienia aglomeracji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące jej wyznaczania, z wyjątkiem ust. 5.
8. W przypadku zmiany obszaru lub granic aglomeracji albo jej zniesienia wójt, burmistrz lub prezydent miasta, dokonując z Wodami Polskimi uzgodnienia, o którym mowa w ust. 4, przekazuje im:
1) opis rozwiązania problemu gospodarki ściekowej na terenach, które zostaną wyłączone z obszaru aglomeracji;
2) szczegółową informację dotyczącą pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych ze środków budżetu państwa oraz ze środków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej otrzymanej w okresie 5 lat od zrealizowania przedsięwzięcia ujętego w zestawieniu, o którym mowa w art. 88 krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1.
9. Aglomeracje wyznaczone na podstawie ust. 1, w których nastąpiło zmniejszenie równoważnej liczby mieszkańców poniżej 2000, mogą nie podlegać zniesieniu, jeżeli przedsięwzięcie planowane, realizowane lub zrealizowane na ich obszarze zostało ujęte w zestawieniu niezbędnych przedsięwzięć w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych, o którym mowa w art. 88 krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, przez okres planowania, realizacji i 5 lat po zrealizowaniu tego przedsięwzięcia.

Aglomeracja wyznaczona na podstawie art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 1 powinna spełniać następujące warunki:
1) być wyposażona w sieć kanalizacyjną gwarantującą zbieranie co najmniej 98% ładunku zanieczyszczeń z obszaru aglomeracji wyrażonego w równoważnej liczbie mieszkańców;
2) ładunek zanieczyszczeń niezebrany siecią kanalizacyjną, o której mowa w pkt 1:
a) w przypadku gdy stanowi nie więcej niż 2% ładunku zanieczyszczeń z obszaru aglomeracji – jest mniejszy niż 2000 równoważnej liczby mieszkańców oraz
b) jest oczyszczany w innych systemach oczyszczania ścieków, zapewniających taki sam poziom ochrony środowiska jak dla całej aglomeracji;
3) zapewniać wydajność oczyszczalni ścieków pozwalającą odebrać całość ładunku zanieczyszczeń powstających w aglomeracji wyrażonego w równoważnej liczbie mieszkańców oraz
4) stosować technologię oczyszczania ścieków z aglomeracji gwarantującą osiągnięcie wymaganych przepisami powszechnie obowiązującymi standardów oczyszczania ścieków dla oczyszczalni ścieków w aglomeracji o określonej wielkości wyrażonej równoważną liczbą mieszkańców.

1. Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych, którego integralną część stanowi wykaz aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców wynoszącej co najmniej 2000 zawierający zestawienie niezbędnych przedsięwzięć w zakresie budowy, rozbudowy i modernizacji urządzeń kanalizacyjnych, sporządza i aktualizuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej we współpracy z Wodami Polskimi, a zatwierdza Rada Ministrów.
2. Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych określa dla przedsięwzięć, o których mowa w ust. 1, w szczególności:
1) zakres rzeczowo-finansowy;
2) termin zakończenia.

1. Gminy przedkładają Wodom Polskim corocznie, nie później niż do dnia 28 lutego, sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych za rok ubiegły, zawierające informacje o:
1) stanie wyposażenia aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej, oczyszczalnie ścieków komunalnych oraz indywidualne systemy oczyszczania ścieków;
2) postępie realizacji przedsięwzięć określonych w krajowym programie oczyszczania ścieków komunalnych;
3) ilości wytworzonych w ciągu roku Mg suchej masy osadów ściekowych w oczyszczalniach ścieków komunalnych w aglomeracji oraz o sposobie zagospodarowania tych osadów;
4) ilości ścieków wytworzonych na obszarze aglomeracji oraz jakości ścieków oczyszczonych i odprowadzonych do wód lub do ziemi.
1a. W przypadku gdy gmina nie przekaże sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych za rok ubiegły w terminie, o którym mowa w ust. 1, Wody Polskie wzywają gminę do jego przekazania w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
2. Wody Polskie w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku zamieszczają na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej wzór sprawozdania z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych wraz z informacjami o sposobie przekazania tego sprawozdania.

1. Wody Polskie dokonują analizy sprawozdań, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, oraz przekazują gminie informację o wynikach tej analizy.
2. Jeżeli na podstawie wyników analizy, o której mowa w ust. 1, zostanie ustalone, że sprawozdanie, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, zawiera dane nieprawdziwe lub niekompletne, Wody Polskie wzywają gminę do przekazania poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.
3. Jeżeli gmina nie przekaże Wodom Polskim poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, w terminie, o którym mowa w ust. 2, Wody Polskie ponownie wzywają gminę do przekazania poprawionego lub uzupełnionego sprawozdania w terminie 7 dni od dnia otrzymania ponownego wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
4. Jeżeli na podstawie wyników analizy, o której mowa w ust. 1, zostanie ustalone, że wystąpiły istotne zmiany w aglomeracji lub zmiany uzasadniające zniesienie aglomeracji, w szczególności w zakresie równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji, Wody Polskie wzywają właściwą gminę do dokonania niezwłocznej zmiany uchwały wyznaczającej aglomerację w zakresie zaistniałych zmian lub do zniesienia aglomeracji.

Wody Polskie przedkładają ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej corocznie, w terminie do dnia 30 czerwca, sprawozdanie z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

Wójt, burmistrz lub prezydent miasta co 2 lata dokonuje przeglądu obszarów i granic aglomeracji wyznaczonych na podstawie art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 1, z uwzględnieniem kryterium ich utworzenia, o którym mowa w art. 86 obowiązek wyposażania aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych. ust. 1, oraz zaistniałych zmian równoważnej liczby mieszkańców w aglomeracji i w razie potrzeby informuje radę gminy o konieczności zmiany obszarów i granic aglomeracji.

1. Sprawy związane z przygotowaniem i przekazywaniem dokumentacji dotyczącej działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych, w szczególności przedkładanie sprawozdania, o którym mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, i ankiet, o których mowa w art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, w aglomeracji zlokalizowanej na obszarze dwóch lub więcej gmin prowadzi gmina o największej równoważnej liczbie mieszkańców w granicach aglomeracji w porozumieniu z pozostałymi gminami, o których mowa w art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 3.
2. Sprawy dotyczące działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych prowadzi regionalny zarząd gospodarki wodnej Wód Polskich, na którego obszarze właściwości znajduje się gmina lub jej część o największej równoważnej liczbie mieszkańców w danej aglomeracji.
3. W przypadku gdy aglomeracja obejmuje obszar właściwości dwóch lub więcej regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich, sprawy dotyczące działań prowadzonych w ramach krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych dla tej aglomeracji prowadzi tylko regionalny zarząd gospodarki wodnej Wód Polskich, ustalony zgodnie z ust. 2, i informuje pozostałe właściwe w sprawie regionalne zarządy gospodarki wodnej Wód Polskich o tych sprawach.
4. Informacje, o których mowa w ust. 3, dotyczą:
1) dokonanych uzgodnień, o których mowa w art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 4;
2) podjętych czynności, o których mowa w art. 90 analiza sprawozdań z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada co 2 lata Radzie Ministrów sprawozdanie z wykonania krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, oraz ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego określi, w drodze rozporządzenia, sposób wyznaczania obszarów i granic aglomeracji.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej bierze pod uwagę koszty rozwoju i eksploatacji systemów kanalizacji zbiorczej oraz gęstość zaludnienia.

1. Aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych dokonuje się co najmniej raz na 4 lata.
2. Wody Polskie przekazują ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wstępny projekt aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych, opracowany w szczególności na podstawie ankiet, o których mowa w art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1.

1. Na potrzeby aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych właściwa gmina, na której obszarze została wyznaczona aglomeracja, przekazuje Wodom Polskim na ich wniosek, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku, wypełnione ankiety w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, a także w wersji edytowalnej, zawierające informacje, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, według stanu z dnia wskazanego we wniosku, oraz o planowanych niezbędnych przedsięwzięciach w zakresie budowy, rozbudowy lub modernizacji urządzeń kanalizacyjnych oraz źródłach finansowania tych przedsięwzięć.
2. W przypadku gdy gmina nie przekaże ankiety w terminie, o którym mowa w ust. 1, Wody Polskie wzywają gminę do jej przekazania w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
3. W przypadku gdy ankieta zawiera dane nieprawdziwe lub niekompletne, Wody Polskie wzywają gminę, która przekazała ankietę, do jej poprawienia lub uzupełnienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.
4. Jeżeli gmina nie przekaże poprawionej lub uzupełnionej ankiety Wodom Polskim w terminie, o którym mowa w ust. 3, Wody Polskie ponownie wzywają gminę do przekazania poprawionej lub uzupełnionej ankiety w terminie 7 dni od dnia otrzymania ponownego wezwania, jednocześnie informując gminę o sankcji za naruszenie tego obowiązku.
5. Wody Polskie zamieszczają na swojej stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej wzór ankiety na potrzeby aktualizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych wraz z informacjami o sposobie przekazania tej ankiety, w szczególności jej formie.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych oraz jego aktualizacje.

Przepisy art 86-90, art. 92 przegląd obszarów i granic aglomeracji i art. 93 właściwość organów w sprawach dokumentowania realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych w aglomeracji obejmującej dwie lub więcej gmin nie naruszają zadań gmin w zakresie odprowadzania i oczyszczania ścieków komunalnych wynikających z przepisów o samorządzie gminnym.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być eliminowane (wykaz I), oraz substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być ograniczane (wykaz II);
2) warunki, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu do wód lub do ziemi ścieków, w szczególności ścieków bytowych, ścieków komunalnych oraz ścieków przemysłowych, w tym najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunki, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsce, sposób i minimalną częstotliwość pobierania próbek ścieków, metodyki referencyjne analizy i sposób oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom;
3) najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających dla ścieków z oczyszczalni ścieków bytowych i ścieków komunalnych oraz dla ścieków z oczyszczalni ścieków w aglomeracji;
4) warunki, jakie należy spełnić przy odprowadzaniu wód opadowych lub roztopowych do wód lub do urządzeń wodnych, w tym najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających, a także miejsce, sposób i minimalną częstotliwość pobierania próbek tych wód, metodyki referencyjne analizy i sposób oceny, czy wody opadowe lub roztopowe odprowadzane do wód lub do urządzeń wodnych odpowiadają wymaganym warunkom.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, dopuszczalne ilości substancji zanieczyszczających, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu, które mogą być odprowadzane w ściekach przemysłowych, w jednym lub więcej okresach.
3. Wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uwzględni:
1) właściwości substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w szczególności ich toksyczność, trwałość w środowisku, zdolność do bioakumulacji oraz zagrożenie, jakie mogą one powodować dla wód oraz życia lub zdrowia ludzi;
2) aktualny stan wód i ich podatność na eutrofizację rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód;
3) efektywność usuwania substancji zanieczyszczających ze ścieków w procesach ich oczyszczania;
4) rozwój technik umożliwiających stopniowe zmniejszanie emisji;
5) położenie, rzeźbę terenu i rodzaj gleb na obszarach, na których może być stosowane rolnicze wykorzystanie ścieków;
6) zróżnicowanie w czasie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu do wód ścieków zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, powodujące zanieczyszczenie wód, które powinno być eliminowane (wykaz I).
4. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował potrzebą:
1) zapobieżenia zagrożeniu dla życia i zdrowia ludzi powodowanego wprowadzaniem do wód substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego;
2) minimalizacji kosztów oczyszczania ścieków komunalnych;
3) spełnienia wymagań zdrowotnych dotyczących żywności i pasz na terenach rolniczego wykorzystania ścieków.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej weźmie również pod uwagę konieczność określenia bardziej rygorystycznych wymagań w zakresie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, w tym najwyższych dopuszczalnych wartości substancji zanieczyszczających, oraz warunków, jakie należy spełnić w celu rolniczego wykorzystania ścieków, a także miejsc, sposobu i minimalnej częstotliwości pobierania próbek ścieków, metodyk referencyjnych analizy i sposobu oceny, czy ścieki odpowiadają wymaganym warunkom, jeżeli przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące ochrony wód przed zanieczyszczeniem wymagają zastosowania bardziej rygorystycznych wartości emisji od dopuszczalnych wartości emisji wynikających z najlepszych dostępnych technik.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, których wprowadzanie w ściekach przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej będzie się kierował:
1) potrzebą zapobiegania zagrożeniu dla zdrowia i życia ludzi, powodowanego wprowadzaniem do kanalizacji substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego;
2) podatnością substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego na mechaniczno-biologiczne procesy oczyszczania;
3) koniecznością redukcji substancji szczególnie szkodliwych w miejscu ich powstawania, gdy nie jest możliwe ich usunięcie w mechaniczno-biologicznych procesach oczyszczania.

1. Zakłady pobierające wodę, przeznaczające ścieki do rolniczego wykorzystania oraz wprowadzające ścieki do wód lub ziemi, są obowiązane:
1) prowadzić:
a) pomiary ilości pobranej wody oraz ilości i jakości ścieków, a także ewidencję dokonywanych pomiarów,
b) ewidencję każdego zrzutu z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej oraz z przelewów kanalizacji deszczowej, w której wskazuje się datę i czas trwania zrzutu;
2) przechowywać ewidencję, o której mowa w pkt 1 lit. b, przez okres 5 lat na potrzeby kontroli gospodarowania wodami.
2. Zakłady wprowadzające ścieki do wód lub do ziemi mogą, w pozwoleniu wodnoprawnym, zostać obowiązane do prowadzenia pomiarów jakości wód powierzchniowych powyżej i poniżej miejsca zrzutu ścieków oraz wód podziemnych, a także prowadzenia ewidencji dokonywanych pomiarów, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia możliwości utrzymania dobrego stanu wód lub jego niepogarszania oraz osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
3. Zakłady pobierające wodę w ilości większej niż 100 midx3 na dobę są obowiązane do dokonywania ciągłego pomiaru ilości pobieranej wody oraz prowadzenia ewidencji dokonywanych pomiarów.

1. Jeżeli zakład posiada system retencyjno-dozujący, to na obszarze, na którym są zlokalizowane odbiorniki ścieków, zgodnie z ostrzeżeniami przed suszą hydrologiczną zakład ten jest obowiązany przez okres suszy hydrologicznej do:
1) wstrzymania wprowadzania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, do wód lub
2) ograniczenia wprowadzania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, do wód co najmniej do poziomu 1/2 wysokości określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości ścieków wprowadzanych do wód
– jednak nie dłużej niż do osiągnięcia maksymalnego wypełnienia urządzeń wchodzących w skład tego systemu służących do retencji tych wód lub ścieków, biorąc pod uwagę przewidywaną długość okresu suszy hydrologicznej, a także ewentualną potrzebę zapewnienia zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego w okresie następnej suszy, która mogłaby wystąpić w najbliższym okresie.
2. Po zakończeniu okresu suszy zakład, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany do zwiększania zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego, jeżeli warunki środowiskowe na to pozwalają.
3. W przypadku ponownego wystąpienia suszy hydrologicznej zakład, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany do stosowania wymagań określonych w ust. 1 w zakresie pozostałej wolnej pojemności urządzeń wchodzących w skład systemu retencyjno-dozującego służących do retencji tych wód lub ścieków, biorąc pod uwagę przewidywaną długość okresu suszy hydrologicznej, a także ewentualną potrzebę zapewnienia zdolności retencyjnych systemu retencyjno-dozującego w okresie następnej suszy, która mogłaby wystąpić w najbliższym okresie.

1. Produkcję rolną, w tym działy specjalne produkcji rolnej, oraz działalność, w ramach której są przechowywane nawozy naturalne lub stosowane nawozy, prowadzi się w sposób zapobiegający zanieczyszczaniu wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych i ograniczający takie zanieczyszczenie.
2. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) dużych jednostkach przeliczeniowych (DJP) – rozumie się przez to umowną jednostkę przeliczeniową zwierząt gospodarskich odpowiadającą zwierzęciu o masie 500 kg albo zwierzętom o łącznej masie 500 kg;
1a) działce rolnej – rozumie się przez to działkę rolną w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 lutego 2023 r. o Planie Strategicznym dla Wspólnej Polityki Rolnej na lata 2023–2027 (Dz. U. z 2024 r. poz. 261 i 885);
1b) produktach pofermentacyjnych – rozumie się przez to płynne lub stałe substancje organiczne powstające w wyniku procesu produkcji biogazu rolniczego w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436, 1597, 1681 i 1762 oraz z 2024 r. poz. 834);
1c) terenach o dużym nachyleniu – rozumie się przez to stok o nachyleniu większym niż 10%, co oznacza wzrost pochylenia terenu o 1 m na długości 10 m;
2) (uchylony)
3) związkach azotu – rozumie się przez to wszelkie substancje zawierające azot, z wyjątkiem gazowego azotu cząsteczkowego.

1. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz po uzyskaniu opinii ministra właściwego do spraw rybołówstwa, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, opracuje zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej do dobrowolnego stosowania.
2. Zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej obejmuje co najmniej wskazówki dotyczące:
1) okresów, kiedy rolnicze wykorzystanie nawozu jest niewłaściwe;
2) rolniczego wykorzystania nawozów w terenie o dużym nachyleniu;
3) rolniczego wykorzystania nawozów na gruntach zamarzniętych, zalanych wodą, nasyconych wodą lub przykrytych śniegiem;
4) warunków rolniczego wykorzystania nawozów w pobliżu cieków naturalnych, zbiorników wodnych, kanałów i rowów;
5) pojemności i konstrukcji miejsc do przechowywania nawozów naturalnych oraz odcieków z przechowywanych materiałów roślinnych, takich jak kiszonka;
6) procedur rolniczego wykorzystania, w tym dawek i równomierności rozprowadzania nawozów, które zapewniają utrzymanie strat substancji odżywczych do wody na dopuszczalnym poziomie.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę zbiór zaleceń dobrej praktyki rolniczej.

1. W celu zmniejszenia zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobiegania dalszemu zanieczyszczeniu opracowuje się i wdraża na obszarze całego państwa program działań.
2. Program działań zawiera:
1) określone z uwzględnieniem najlepszych dostępnych technik środki oraz sposoby postępowania w zakresie praktyki rolniczej, w szczególności związanej z procesami nawożenia, gospodarki nawozami w gospodarstwach rolnych, służące celom, o których mowa w ust. 1, obejmujące:
a) ograniczenie rolniczego wykorzystania nawozów, w tym sposoby i warunki nawożenia na glebach zamarzniętych, zalanych wodą, nasyconych wodą lub przykrytych śniegiem, w pobliżu wód powierzchniowych i na terenach o dużym nachyleniu, a także równowagi między możliwym do przewidzenia zapotrzebowaniem upraw na azot a zasilaniem upraw azotem z gleby oraz z nawożenia,
b) wskazanie okresów, w których dozwolone jest rolnicze wykorzystanie nawozów, oraz dawek nawozów i sposobów nawożenia,
c) określenie warunków, w których wykorzystanie niektórych rodzajów nawozów jest zabronione,
d) określenie warunków przechowywania nawozów naturalnych, w tym powierzchni i pojemności urządzeń do ich przechowywania,
e) planowanie prawidłowego nawożenia azotem poszczególnych roślin,
f) określenie listy upraw intensywnych,
g) określenie współczynników przeliczeniowych sztuk rzeczywistych zwierząt gospodarskich na duże jednostki przeliczeniowe,
h) określenie sposobu obliczania sztuk przelotowych zwierząt gospodarskich i ich stanu średniorocznego,
i) określenie sposobu obliczania minimalnej wielkości miejsc do przechowywania nawozów naturalnych,
j) określenie średnich rocznych wielkości produkcji nawozów naturalnych i koncentracji zawartego w nich azotu w zależności od gatunku zwierzęcia gospodarskiego, jego wieku i wydajności oraz systemu utrzymania,
k) określenie sposobu obliczania dawki nawozów azotowych mineralnych,
l) określenie maksymalnych dawek nawozów azotowych dla upraw w plonie głównym,
m) określenie sposobu ustalania wielkości rocznej dawki nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającej nie więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych,
n) określenie odległości, w jakich nie stosuje się nawozów w pobliżu wód powierzchniowych, w tym na terenach o dużym nachyleniu, w zależności od rodzaju stosowanego nawozu, występowania uprawy roślin, rodzaju wód powierzchniowych oraz sposobu stosowania nawozu,
o) warunki przechowywania kiszonek;
2) sposób dokumentowania realizacji programu działań;
3) określenie harmonogramu rzeczowego i czasowego realizacji środków, o których mowa w pkt 1 lit. a–e.
3. Środki oraz sposoby postępowania, o których mowa w ust. 2, różnicuje się w zależności od:
1) liczby utrzymywanych zwierząt gospodarskich;
2) wielkości użytków rolnych, na których jest prowadzona produkcja rolna;
3) intensywności prowadzonej produkcji rolnej;
4) części obszaru kraju z uwzględnieniem:
a) warunków glebowych,
b) warunków klimatycznych,
c) warunków wodnych i środowiska,
d) ukształtowania terenu,
e) zagospodarowania gruntów oraz praktyki rolniczej, w tym systemu płodozmianu.

1. Stosowanie nawozów odbywa się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4, a w przypadku podmiotów, które opracowały plan nawożenia azotem, również zgodnie z tym planem.
2. Przechowywanie nawozów naturalnych i kiszonek odbywa się w warunkach bezpiecznych dla środowiska, zapobiegających przedostawaniu się odcieków do wód i gruntu oraz zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4.

1. Zastosowana w okresie roku dawka nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo nie może zawierać więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych.
2. W programie działań może zostać określona roczna dawka nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierająca więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, jeżeli nie zagraża to realizacji celów, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1.
3. Roczną dawkę nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającą więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2, ustala się z uwzględnieniem:
1) długich okresów wegetacji;
2) upraw o wysokim pobraniu azotu;
3) wysokiego opadu netto;
4) gleb o wysokiej zdolności denitryfikacji.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej powiadamia Komisję Europejską o zamiarze ustanowienia rocznej dawki nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającej więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2.
5. Roczną dawkę nawozów naturalnych wykorzystywanych rolniczo zawierającą więcej niż 170 kg azotu w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych, o której mowa w ust. 2, ustala się w programie działań po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Europejskiej.

1. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, które:
1) prowadzą chów lub hodowlę drobiu powyżej 40 000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior,
2) posiadają gospodarstwo rolne o powierzchni powyżej 100 ha użytków rolnych, uprawiają uprawy intensywne na gruntach ornych na powierzchni powyżej 50 ha lub utrzymują obsadę większą niż 60 dużych jednostek przeliczeniowych (DJP), według stanu średniorocznego,
3) nabywają nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny do bezpośredniego rolniczego wykorzystania w celu nawożenia lub poprawy właściwości gleby od podmiotu importującego nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny z terytoriów państw trzecich lub od podmiotu prowadzącego działalność, o której mowa w pkt 1
– są obowiązane do opracowania planu nawożenia azotem.
2. Plan nawożenia azotem opracowuje się w terminie pozwalającym na prawidłowe i bezpieczne stosowanie nawozów, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.
3. Plan nawożenia azotem zawiera rozplanowanie stosowania nawozów na poszczególnych działkach rolnych w gospodarstwie rolnym, z uwzględnieniem potrzeb pokarmowych roślin w warunkach danego siedliska.
4. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, mogą zbywać, w tym przekazywać, nawozy naturalne lub produkty pofermentacyjne wyłącznie na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.
5. Umowę, o której mowa w ust. 4, strony przechowują przez co najmniej 3 lata od dnia jej wygaśnięcia.
6. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1, może zbyć do 30% gnojówki i gnojowicy do bezpośredniego rolniczego wykorzystania, a pozostałą ilość przeznaczyć we własnym zakresie lub przekazać innemu podmiotowi do produkcji biogazu rolniczego w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii lub zagospodarować na działkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin.
7. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, które nie stosują nawozów naturalnych lub produktów pofermentacyjnych na działkach rolnych, których są posiadaczami, nie opracowują planu nawożenia azotem.
8. Podmiot, który jest obowiązany do opracowania planu nawożenia azotem, stosuje nawozy w dawkach nieprzekraczających dawek określonych w tym planie.
9. Plan nawożenia azotem przechowuje się w gospodarstwie rolnym przez 3 lata od dnia zakończenia stosowania nawozów na podstawie tego planu.

1. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, jest obowiązany do uzyskania pozytywnej opinii okręgowej stacji chemiczno-rolniczej, zwanej dalej „okręgową stacją”, o planie nawożenia azotem – nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.
2. Okręgowa stacja wydaje opinię o planie nawożenia azotem, za którą pobiera opłatę nie wyższą niż 400 zł dla gospodarstwa rolnego.
3. Górna jednostkowa stawka opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia azotem wynosi 20 zł dla każdej działki rolnej.
4. Opłata za wydanie opinii o planie nawożenia azotem stanowi dochód budżetu państwa.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość jednostkowej stawki opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia azotem dla poszczególnej działki rolnej oraz termin i sposób uiszczania tej opłaty, biorąc pod uwagę koszty ponoszone przez okręgową stację przy wydawaniu opinii o planie nawożenia azotem, potrzeby pokarmowe roślin w warunkach danego siedliska oraz zapewniając powszechnie dostępny system płatności.
6. Podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, doręcza kopię planu nawożenia azotem wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, właściwym ze względu na miejsce stosowania nawozów, wraz z kopią pozytywnej opinii okręgowej stacji o tym planie, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.

1. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, które nie są obowiązane do opracowania planu nawożenia azotem, stosują nawozy w dawkach nieprzekraczających maksymalnych dawek nawozów azotowych dla upraw w plonie głównym określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 dla plonów uzyskiwanych w warunkach uregulowanego odczynu gleby, zbilansowanego nawożenia azotem, fosforem i potasem i stosowania integrowanej ochrony roślin.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą opracować plan nawożenia azotem. W takim przypadku stosuje się przepisy art. 105a plan nawożenia azotem ust. 2, 3, 8 i 9.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa opracowuje projekt programu działań.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, opracowując projekt programu działań, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2023 r. poz. 1094, z późn. zm.).
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu programu działań z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.
4. Rada Ministrów przyjmuje program działań, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością realizacji celów, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1.
5. Program działań podlega przeglądowi co 4 lata oraz w razie potrzeby aktualizacji.
6. Przepisy ust. 1–4 oraz art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 2 i art. 105 ustalanie rocznej dawki odchodów zwierzęcych wykorzystywanych rolniczo ust. 2 stosuje się odpowiednio do aktualizacji programu działań.

Program działań są obowiązane stosować podmioty prowadzące produkcję rolną i działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska dokonuje kontroli:
1) stosowania programu działań,
2) spełnienia obowiązku posiadania planu nawożenia azotem,
3) stosowania nawozów zgodnie z planem nawożenia azotem
– przez podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1.
2. Wyniki kontroli, o której mowa w ust. 1, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
3. Kontrolę, o której mowa w ust. 1, wykonuje się na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2024 r. poz. 425).
4. Na potrzeby wykonywania kontroli, o której mowa w ust. 1, organy Inspekcji Ochrony Środowiska są uprawnione do wykorzystywania danych zgromadzonych w systemie ewidencji producentów oraz ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. z 2023 r. poz. 885).
5. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa udostępnia nieodpłatnie właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska dane, o których mowa w ust. 4.
6. Dane, o których mowa w ust. 4, mogą być przekazywane właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska również w formie pisemnej na wniosek tych organów.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, na podstawie wyników kontroli, o której mowa w art. 108 kontrola stosowania programu działań dla ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 1, w zależności od zakresu i stopnia naruszenia, wydaje z urzędu decyzję, w której może:
1) nakazać usunięcie w określonym terminie nieprawidłowości stwierdzonych w trakcie kontroli lub
2) ustalić obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 4, oraz jej wysokość.
2. Decyzje, o których mowa w ust. 1, podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
3. Do podmiotów prowadzących produkcję rolną oraz działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, niebędących przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2024 r. poz. 236), przepisy rozdziału 5 tej ustawy stosuje się odpowiednio.
4. Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1, ponoszą opłatę za:
1) stosowanie nawozów niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 lub z planem nawożenia azotem;
2) przechowywanie nawozów naturalnych niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4;
3) prowadzenie dokumentacji realizacji programu działań niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 albo za jej brak;
4) brak planu nawożenia azotem.
5. Maksymalne stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, wynoszą:
1) 2636,02 zł za stosowanie nawozów niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 lub z planem nawożenia azotem;
2) 3954,04 zł za przechowywanie nawozów naturalnych niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4;
3) 659,00 zł za prowadzenie dokumentacji realizacji programu działań niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 106 opracowywanie programu działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 4 albo za jej brak;
4) 659,00 zł za brak planu nawożenia azotem.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 1, wskazuje się numer rachunku bankowego, na który powinna zostać uiszczona opłata, o której mowa w ust. 4.
7. Opłatę, o której mowa w ust. 4, uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna.
8. Opłata, o której mowa w ust. 4, nieuiszczona w terminie podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2023 r. poz. 2505 i 2760 oraz z 2024 r. poz. 858 i 859).
9. Obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 4, przedawnia się z upływem 5 lat od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin płatności tej opłaty.
10. Wpływy z opłaty, o której mowa w ust. 4, stanowią dochód budżetu państwa.
11. Stawki opłaty, o których mowa w ust. 5, ustalone w roku poprzednim, podlegają każdego roku kalendarzowego zmianie w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za rok poprzedni, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, nie później niż do dnia 31 października każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek opłaty, o której mowa w ust. 5, obowiązującej od dnia 1 stycznia roku następnego.
13. Do ponoszenia opłaty, o której mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 i 2760 oraz z 2024 r. poz. 879), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
14. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w sprawach decyzji, o których mowa w ust. 1, jest właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.

1. Jeżeli podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, nie posiada pozytywnej opinii o planie nawożenia azotem albo posiada plan nawożenia azotem opracowany niezgodnie z art. 105a plan nawożenia azotem ust. 3, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, nakazuje usunięcie uchybień w wyznaczonym terminie.
2. W przypadku nieusunięcia uchybień w wyznaczonym terminie właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, wstrzymuje prowadzenie chowu lub hodowli zwierząt, o których mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, z uwzględnieniem wymogu zachowania dobrostanu zwierząt oraz potrzeby bezpiecznego dla środowiska zakończenia prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska zezwala, na wniosek podmiotu prowadzącego działalność, o której mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1, w drodze decyzji, na ponowne podjęcie prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt, jeżeli podmiot ten usunął naruszenia stanowiące podstawę do wydania decyzji wstrzymującej prowadzenie chowu lub hodowli zwierząt, o których mowa w art. 105a plan nawożenia azotem ust. 1 pkt 1.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej dokonuje oceny skuteczności programu działań.
2. W ramach państwowego monitoringu środowiska prowadzi się monitoring służący dokonaniu oceny skuteczności programu działań.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu służącego dokonaniu oceny skuteczności programu działań, w tym wyniki badań stężeń azotanów, w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
4. Krajowa stacja chemiczno-rolnicza przekazuje nieodpłatnie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu azotanów w wodach w profilu glebowym do 90 cm od powierzchni gruntu w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.
5. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna przekazuje nieodpłatnie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej informacje dotyczące warunków hydrologiczno-meteorologicznych na potrzeby dokonania oceny skuteczności programu działań w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku za rok poprzedni.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej sporządza sprawozdanie obejmujące:
1) informację o ustanowieniu zbioru zaleceń dobrej praktyki rolniczej oraz o jego zawartości;
2) podsumowanie programu działań obejmujące środki oraz sposoby postępowania, o których mowa w art. 104 program działań w celu ochrony wód przed zanieczyszczeniem azotanami ze źródeł rolniczych ust. 2;
3) ocenę eutrofizacji wód rozumianej jako wzbogacenie wody związkami azotu powodujące przyspieszony wzrost glonów i wyższych form życia roślinnego i skutkujące niepożądanymi zaburzeniami równowagi organizmów obecnych w wodzie oraz niekorzystnymi zmianami jej jakości;
4) wyniki monitoringu służącego dokonaniu oceny skuteczności programu działań, w tym wyniki badań stężeń azotanów.
2. Oceny eutrofizacji, o której mowa w ust. 1 pkt 3, dokonuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej informację, o której mowa w ust. 1 pkt 1.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przekazuje Komisji Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w art. 111 sprawozdanie ministra ust. 1, co 4 lata, w terminie do dnia 31 października.

W celu ochrony wód powierzchniowych przed zanieczyszczeniem chemicznym, które może spowodować w szczególności ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację zanieczyszczeń w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, a także zagrożenia dla zdrowia ludzkiego, określa się wykaz substancji priorytetowych.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wykaz substancji priorytetowych, kierując się przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej.

1. W odniesieniu do następujących substancji priorytetowych:
1) bromowane difenyloetery,
2) fluoranten,
3) heksachlorobenzen,
4) heksachlorobutadien,
5) rtęć i jej związki,
6) wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA),
7) dikofol,
8) kwas perfluorooktanosulfonowy (PFOS),
9) dioksyny i związki dioksynopodobne,
10) heksabromocyklodekany (HBCDD),
11) heptachlor i epoksyd heptachloru
– ujętych w wykazie substancji priorytetowych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych stosuje się środowiskowe normy jakości dla substancji priorytetowych oznaczanych we florze i faunie określone w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4 pkt 4 lit. d.
2. W odniesieniu do substancji priorytetowych innych niż wymienione w ust. 1 stosuje się środowiskowe normy jakości dla wód określone w przepisach wydanych na podstawie art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4 pkt 4 lit. d.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje badania:
1) substancji priorytetowych, dla których środowiskowe normy jakości zostały określone we florze i faunie;
2) substancji priorytetowych, które wykazują tendencje do akumulowania się w osadach;
3) substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej sporządza, dla każdego obszaru dorzecza, wykaz emisji, zrzutów oraz strat substancji priorytetowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, uwzględniając przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej, i udostępnia ten wykaz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska prowadzi monitoring substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej, przez okres co najmniej 12 miesięcy, w co najmniej 15 reprezentatywnych punktach pomiarowo-kontrolnych.
2. Wybierając reprezentatywne punkty pomiarowo-kontrolne, o których mowa w ust. 1, oraz określając terminy badania substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uwzględnia sposoby użytkowania oraz możliwość pojawienia się danej substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego w tym środowisku.
3. Monitoring każdej substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego zawartej na liście obserwacyjnej rozpoczyna się nie później niż z dniem, w którym upływa 6 miesięcy od dnia umieszczenia tej substancji na tej liście.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przekazuje Komisji Europejskiej sprawozdanie obejmujące wyniki monitoringu substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej w wybranych punktach pomiarowo-kontrolnych oraz informacje dotyczące reprezentatywności punktów pomiarowo-kontrolnych i strategii monitorowania tych substancji.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się w terminie 21 miesięcy od dnia umieszczenia substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego na liście obserwacyjnej, a następnie co 12 miesięcy, jeżeli ta substancja jest nadal umieszczona na liście obserwacyjnej.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki monitoringu substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej w wybranych punktach pomiarowo-kontrolnych oraz informacje dotyczące reprezentatywności punktów pomiarowo-kontrolnych i strategii monitorowania tych substancji, w terminie 20 miesięcy od dnia umieszczenia substancji szczególnie szkodliwej dla środowiska wodnego na liście obserwacyjnej, a następnie co 12 miesięcy, jeżeli ta substancja jest nadal umieszczona na liście obserwacyjnej.

Zapewnieniu odpowiedniej jakości wód ujmowanych do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości, a także ochronie zasobów wodnych, służy ustanawianie:
1) stref ochronnych ujęć wody, zwanych dalej „strefami ochronnymi”;
2) obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych, zwanych dalej „obszarami ochronnymi”.

1. Strefę ochronną stanowi obszar ustanowiony na podstawie art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1, na którym obowiązują nakazy, zakazy i ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów oraz korzystania z wód.
2. Strefa ochronna obejmuje:
1) wyłącznie teren ochrony bezpośredniej albo
2) teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej.
3. Strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia się dla każdego ujęcia wody, z wyłączeniem ujęć wody służących do zwykłego korzystania z wód.

Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych obejmuje obszar zasilania ujęcia wody.

1. Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych wyznacza się na podstawie ustaleń zawartych w dokumentacji hydrogeologicznej tego ujęcia.
2. Jeżeli czas przepływu wód od granicy obszaru zasilania do ujęcia jest dłuższy od 25 lat, teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych wyznacza się z uwzględnieniem obszaru wyznaczonego 25-letnim czasem wymiany wód w warstwie wodonośnej.

1. Strefę ochronną ujęcia wód powierzchniowych określa się tak, aby trwale zapewnić jakość wody zgodną z przepisami wydanymi na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1 oraz aby zabezpieczyć wydajność ujęcia wody.
2. Strefę ochronną, o której mowa w ust. 1, wyznacza się na podstawie ustaleń zawartych w dokumentacji hydrologicznej tego ujęcia.
3. Strefa ochronna ujęcia wody z potoku górskiego lub z górnego biegu rzeki może obejmować całą zlewnię cieku powyżej ujęcia wody.

1. Granice terenu ochrony pośredniej oznacza się przez umieszczenie, w punktach przecięcia się granic ze szlakami komunikacyjnymi oraz w innych charakterystycznych punktach terenu, tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej.
2. Zakazuje się niszczenia, uszkadzania lub przemieszczania tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic informacyjnych, o których mowa w art. 125 oznaczanie granic terenu ochrony pośredniej oraz w art. 129 ogrodzenie terenu ochrony bezpośredniej ust. 2, w tym ich rozmiar, kształt, kolor, wzór i wielkość napisu, kierując się potrzebą zapewnienia widoczności i czytelności tablicy informacyjnej.

Na terenie ochrony bezpośredniej zakazuje się użytkowania gruntów do celów niezwiązanych z eksploatacją ujęcia wody.

Na terenie ochrony bezpośredniej należy:
1) odprowadzać wody opadowe lub roztopowe w sposób uniemożliwiający przedostawanie się ich do urządzeń służących do poboru wody;
2) zagospodarować teren zielenią;
3) odprowadzać poza granicę terenu ochrony bezpośredniej ścieki z urządzeń sanitarnych przeznaczonych do użytku dla osób zatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody;
4) ograniczyć wyłącznie do niezbędnych potrzeb przebywanie osób niezatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody.

1. Teren ochrony bezpośredniej należy ogrodzić, a jego granice przebiegające przez wody powierzchniowe oznaczyć za pomocą rozmieszczonych w widocznych miejscach stałych znaków stojących lub pływających.
2. Na ogrodzeniu oraz znakach należy umieścić tablice zawierające informację o ustanowieniu strefy ochronnej i zakazie wstępu osób nieupoważnionych.
3. Zakazuje się niszczenia, uszkadzania lub przemieszczania stałych znaków stojących lub pływających, o których mowa w ust. 1, oraz tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy ochronnej i zakazie wstępu osób nieupoważnionych.

1. Na terenie ochrony pośredniej może być zakazane lub ograniczone wykonywanie robót lub czynności powodujących zmniejszenie przydatności ujmowanej wody lub wydajności ujęcia, obejmujących:
1) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
2) rolnicze wykorzystanie ścieków;
3) przechowywanie lub składowanie odpadów promieniotwórczych;
4) stosowanie nawozów oraz środków ochrony roślin;
5) budowę nowych dróg, linii kolejowych, lotnisk lub lądowisk;
6) wykonywanie urządzeń melioracji wodnych oraz wykopów ziemnych;
7) lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm chowu lub hodowli zwierząt;
8) lokalizowanie magazynów produktów ropopochodnych oraz innych substancji, a także rurociągów do ich transportu;
9) lokalizowanie składowisk odpadów niebezpiecznych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz obojętnych;
10) mycie pojazdów mechanicznych;
11) urządzanie parkingów, obozowisk oraz kąpielisk i miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli;
12) lokalizowanie nowych ujęć wody;
13) lokalizowanie cmentarzy oraz grzebanie martwych zwierząt;
14) wydobywanie kopalin;
15) wykonywanie odwodnień budowlanych lub górniczych;
16) lokalizowanie budynków mieszkalnych oraz obiektów budowlanych związanych z turystyką;
17) używanie statków powietrznych do przeprowadzania zabiegów rolniczych;
18) urządzanie pryzm kiszonkowych;
19) chów lub hodowlę ryb, ich dokarmianie lub zanęcanie;
20) pojenie oraz wypasanie zwierząt;
21) wydobywanie kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu;
22) uprawianie sportów wodnych;
23) użytkowanie statków o napędzie spalinowym;
24) lokalizowanie nowych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko;
25) składowanie opakowań po nawozach i środkach ochrony roślin;
26) stosowanie i składowanie chemicznych środków zimowego utrzymania dróg;
27) lokalizowanie pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej.
2. Na gruntach rolnych lub leśnych położonych na terenach ochrony pośredniej może być wprowadzony obowiązek stosowania odpowiednich upraw rolnych lub leśnych.

Przy wprowadzaniu zakazów, nakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów na terenie ochrony pośredniej uwzględnia się warunki infiltracji zanieczyszczeń do poziomu wodonośnego, z którego woda jest ujmowana.

Właściwy organ Wód Polskich może, na wniosek właściciela ujęcia wody i na jego koszt, w drodze decyzji, nałożyć na właścicieli gruntów położonych na terenie ochrony pośredniej obowiązek zlikwidowania nieczynnych studni, jeżeli te studnie zagrażają jakości ujmowanej wody.

1. Strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia się z urzędu.
2. Strefę ochronną obejmującą teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej ustanawia się:
1) na wniosek właściciela ujęcia wody;
2) z urzędu, jeżeli właściciel ujęcia wody nie złożył wniosku, o którym mowa w pkt 1, a z przeprowadzonej analizy ryzyka, o której mowa w ust. 3, wynika potrzeba jej ustanowienia.
3. Strefę ochronną, o której mowa w ust. 2, ustanawia się na podstawie analizy ryzyka obejmującej ocenę zagrożeń zdrowotnych z uwzględnieniem czynników negatywnie wpływających na jakość ujmowanej wody, przeprowadzoną w oparciu o analizy hydrogeologiczne lub hydrologiczne oraz dokumentację hydrogeologiczną lub hydrologiczną, analizę identyfikacji źródeł zagrożenia wynikających ze sposobu zagospodarowania terenu, a także o wyniki badania jakości ujmowanej wody.
4. Właściciel ujęcia wody realizujący zadania w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę jest obowiązany przeprowadzić analizę ryzyka, o której mowa w ust. 3, i przekazać ją do właściwego wojewody.
5. Analizę ryzyka przeprowadza się dla:
1) ujęć wody dostarczających więcej niż 10 midx3 wody na dobę lub służących zaopatrzeniu w wodę więcej niż 50 osób;
2) indywidualnych ujęć wody dostarczających do 10 midx3 wody na dobę lub służących zaopatrzeniu w wodę do 50 osób, jeżeli woda jest dostarczana, jako woda przeznaczona do spożycia przez ludzi, w ramach działalności handlowej, usługowej, przemysłowej albo do budynków użyteczności publicznej.
6. Analiza ryzyka jest aktualizowana nie rzadziej niż co 10 lat, a w przypadku ujęć wody dostarczających mniej niż 1000 midx3 wody na rok – nie rzadziej niż co 20 lat.

1. Strefę ochronną ustanawia się na koszt właściciela ujęcia wody.
2. W przypadku nieprzekazania analizy ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, organ, o którym mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2, wzywa właściciela ujęcia wody do jej przekazania w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania.
3. Jeżeli z przekazanej analizy ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, wynika potrzeba ustanowienia strefy ochronnej obejmującej teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej, organ, o którym mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2, wzywa właściciela ujęcia wody do przekazania dokumentacji hydrogeologicznej lub hydrologicznej w terminie, o którym mowa w ust. 2.

1. Strefę ochronną obejmującą:
1) wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia właściwy organ Wód Polskich w drodze decyzji;
2) teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej ustanawia wojewoda w drodze aktu prawa miejscowego.
2. Jeżeli strefa ochronna, o której mowa w ust. 1 pkt 2, obejmowałaby tereny położone w obszarze działania co najmniej 2 wojewodów, tę strefę ochronną ustanawiają wspólnie właściwi wojewodowie w drodze aktu prawa miejscowego.
3. Jeżeli granice terenu ochrony bezpośredniej strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 2, obejmują teren ochrony bezpośredniej ustanowionej wcześniej strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wojewoda w akcie prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, znosi tę strefę ochronną, a właściwy organ Wód Polskich stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie decyzji ustanawiającej tę strefę ochronną. Przepisy art. 162 stwierdzenie wygaśnięcia decyzji § 1 pkt 1 oraz § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
4. Projekt aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, podlega uzgodnieniu z Wodami Polskimi.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje właścicieli nieruchomości, na obszarze których została ustanowiona strefa ochronna.
6. Jeżeli przed zakończeniem postępowania dotyczącego ustanowienia strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wejdą w życie przepisy wydane na podstawie ust. 1 pkt 2 dotyczące tego samego ujęcia wody, postępowanie dotyczące ustanowienia strefy ochronnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, umarza się.

Ustanawiając strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej, właściwy organ Wód Polskich określa obszar terenu ochrony bezpośredniej, a także wskazuje do stosowania obowiązki wynikające z art. 128 zakazy w zakresie terenu ochrony bezpośredniej.

1. Ustanawiając strefę ochronną obejmującą teren ochrony bezpośredniej i teren ochrony pośredniej, wojewoda określa obszar terenu ochrony bezpośredniej oraz obszar terenu ochrony pośredniej, a także:
1) wskazuje do stosowania obowiązki wynikające z art. 128 zakazy w zakresie terenu ochrony bezpośredniej;
2) na obszarze terenu ochrony pośredniej może wskazać odpowiednie nakazy, zakazy i ograniczenia spośród tych, o których mowa w art. 130 ograniczenia i zakazy dotyczące robót lub czynności na terenie ochrony pośredniej.
2. Obowiązek, o którym mowa w art. 125 oznaczanie granic terenu ochrony pośredniej i art. 129 ogrodzenie terenu ochrony bezpośredniej, należy do właściciela ujęcia wody.

1. Wniosek, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, zawiera:
1) uzasadnienie potrzeby ustanowienia strefy ochronnej uwzględniające analizę ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, oraz propozycje granic terenu ochrony pośredniej wraz z planem sytuacyjnym;
2) charakterystykę techniczną ujęcia wody;
3) propozycje nakazów, zakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenach ochrony pośredniej, wraz z uzasadnieniem.
2. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dołącza się analizę ryzyka, o której mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 3, oraz kopię decyzji, o której mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 1, jeżeli została wydana.
3. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dotyczącego ujęcia wody podziemnej dołącza się dokumentację hydrogeologiczną, o której mowa w art. 123 wyznaczanie terenu ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych ust. 1.
4. Do wniosku, o którym mowa w art. 133 ustanawianie strefy ochronnej ust. 2 pkt 1, dotyczącego ujęcia wody powierzchniowej dołącza się dokumentację hydrologiczną ujęcia wody, o której mowa w art. 124 strefa ochronna ujęcia wód powierzchniowych ust. 2.

Obszary ochronne to ustanowione na podstawie art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego obszary, na których obowiązują zakazy oraz ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód, w celu ochrony zasobów tych wód przed degradacją.

Na obszarach ochronnych może być zakazane lub ograniczone wykonywanie robót lub czynności, które mogą spowodować trwałe zanieczyszczenie gruntów lub wód, obejmujących:
1) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
2) rolnicze wykorzystanie ścieków;
3) przechowywanie lub składowanie odpadów promieniotwórczych;
4) stosowanie nawozów oraz środków ochrony roślin;
5) budowę nowych dróg, linii kolejowych, lotnisk lub lądowisk;
6) lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm chowu lub hodowli zwierząt;
7) lokalizowanie magazynów produktów ropopochodnych oraz innych substancji, a także rurociągów do ich transportu;
8) lokalizowanie składowisk odpadów niebezpiecznych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz obojętnych;
9) mycie pojazdów mechanicznych;
10) urządzanie parkingów, obozowisk oraz kąpielisk i miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli;
11) lokalizowanie cmentarzy oraz grzebanie martwych zwierząt;
12) wydobywanie kopalin;
13) wykonywanie odwodnień budowlanych lub górniczych;
14) używanie statków powietrznych do przeprowadzania zabiegów rolniczych;
15) urządzanie pryzm kiszonkowych;
16) chów lub hodowlę ryb, ich dokarmianie lub zanęcanie;
17) lokalizowanie nowych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko;
18) składowanie opakowań po nawozach i środkach ochrony roślin;
19) stosowanie i składowanie chemicznych środków zimowego utrzymania dróg;
20) lokalizowanie pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej.

1. Wojewoda, na wniosek Wód Polskich, ustanawia obszar ochronny, w drodze aktu prawa miejscowego, wskazując ograniczenia lub zakazy dotyczące użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenie obszaru ochronnego oraz granice tego obszaru.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) uzasadnienie potrzeby ustanowienia obszaru ochronnego oraz propozycje granic tego obszaru wraz z planem sytuacyjnym;
2) propozycje zakazów lub ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenie obszaru ochronnego, wraz z uzasadnieniem.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) w przypadku zbiornika wód podziemnych dokumentację hydrogeologiczną tego zbiornika;
2) w przypadku zbiornika wód powierzchniowych wyniki przeprowadzonych badań hydrologicznych, hydrograficznych i geomorfologicznych.
4. Jeżeli obszar ochronny obejmowałby tereny położone w obszarze działania co najmniej dwóch wojewodów, obszar ochronny ustanawiają wspólnie właściwi wojewodowie w drodze aktu prawa miejscowego.

Za szkody poniesione w związku z wprowadzeniem w strefie ochronnej lub na obszarze ochronnym zakazów, nakazów oraz ograniczeń w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód, właścicielowi nieruchomości położonej w tej strefie lub na tym obszarze przysługuje odszkodowanie na zasadach określonych w art. 471 odszkodowanie przysługujące właścicielowi nieruchomości.

Przepisy ustawy dotyczące ochrony środowiska wód morskich oraz przepisy ustawy dotyczące monitoringu wód morskich stosuje się do wód morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej oraz wód przybrzeżnych, a także do dna morskiego i skały macierzystej, znajdujących się na obszarze morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej oraz wód przybrzeżnych.

1. W celu ochrony środowiska wód morskich opracowuje się i wdraża strategię morską na zasadach określonych w przepisach ustawy.
2. Strategię morską stanowi następujący zespół działań:
1) opracowanie wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich;
2) opracowanie zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich;
3) opracowanie zestawu celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, zwanego dalej „zestawem celów środowiskowych dla wód morskich”;
4) opracowanie i wdrożenie programu monitoringu wód morskich;
5) opracowanie i wdrożenie programu ochrony wód morskich.
3. Zestawy, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, oraz programy, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, są opracowywane na podstawie wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.

Cele środowiskowe dla wód morskich są osiągane przez podejmowanie działań określonych w programie ochrony wód morskich.

Organy administracji rządowej i samorządowej wykonują należące do nich zadania z zakresu ochrony środowiska wód morskich, mając na uwadze ustalenia zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich i zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, oraz zgodnie z ustaleniami programu ochrony wód morskich.

Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi, że działalność człowieka w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie leżącym poza granicami Unii Europejskiej może mieć znaczący wpływ na środowisko wód morskich, w szczególności na obszarach wód morskich objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w tym chronionych zgodnie z umowami międzynarodowymi, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, występuje do właściwego organu Unii Europejskiej lub organizacji międzynarodowej o podjęcie działań niezbędnych dla osiągnięcia dobrego stanu środowiska wód morskich oraz zapewnienia integralności, funkcjonowania i zachowania struktury ekosystemów morskich, które mają być utrzymane lub, w razie potrzeby, odtworzone.

Podjęcie działań, których celem jest zapewnienie osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich oraz dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym odpowiednio opracowanie, wdrożenie i przegląd wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, programu monitoringu wód morskich oraz programu ochrony wód morskich, wymaga współpracy, w szczególności:
1) w ramach Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, sporządzonej w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. poz. 346), zwanej dalej „Konwencją Helsińską”;
2) z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii Europejskiej położonych w regionie Morza Bałtyckiego;
3) z właściwymi organami państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, które graniczą z regionem Morza Bałtyckiego.

Organy administracji rządowej i samorządowej, państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna oraz instytuty badawcze są obowiązane do nieodpłatnego przekazywania posiadanych danych niezbędnych do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, programu monitoringu wód morskich oraz programu ochrony wód morskich, w tym danych dotyczących wód śródlądowych, organom opracowującym i aktualizującym te dokumenty.

1. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich zawiera:
1) analizę podstawowych cech i właściwości wód morskich i obecnego stanu środowiska wód morskich, obejmującą w szczególności charakterystykę:
a) grup gatunków ptaków, ssaków, gadów i ryb morskich dla regionu Morza Bałtyckiego, zawierającą przestrzenne i czasowe zróżnicowanie dla danego gatunku lub populacji danego gatunku w zakresie:
– rozmieszczenia, liczebności lub biomasy,
– struktury pod względem wielkości, wieku i płci,
– wskaźników płodności, przeżycia i śmiertelności lub obrażeń,
– zachowania, w tym przemieszczania się i migracji,
– siedliska gatunku, biorąc pod uwagę zakres i przydatność,
– składu gatunkowego danej grupy ptaków, ssaków, gadów lub ryb morskich,
b) ogólnych typów siedlisk w słupie wody (siedlisk pelagicznych) i na dnie morskim (siedlisk bentosowych) lub innych typów siedlisk, z uwzględnieniem związanych z nimi biocenoz w całym regionie Morza Bałtyckiego dla każdego typu siedliska w zakresie:
– rozmieszczenia siedliska i jego zasięgu, a w przypadku gdy jest to możliwe – również objętości siedliska,
– zmian przestrzennych i czasowych składu gatunkowego, liczebności lub biomasy,
– struktury wielkościowej i wiekowej gatunku danego siedliska – w przypadku gdy jest to możliwe do określenia,
– charakterystyki fizycznej, hydrologicznej i chemicznej,
– stężenia chlorofilu „a” oraz częstotliwości i zasięgu przestrzennego zakwitu planktonu – w przypadku siedlisk pelagicznych,
c) struktury, funkcji i procesów ekosystemów, w tym łańcuchów pokarmowych, obejmującą właściwości fizyczne, hydrologiczne, chemiczne, biologiczne oraz funkcje i procesy zawierające przestrzenne i czasowe zmiany w zakresie:
– temperatury i zlodzenia wody,
– hydrologii – układy falowania i prądów morskich, wypływanie wód głębinowych, mieszanie wody, czas wymiany wody, dopływ wody słodkiej, poziom morza,
– batymetrii,
– zmętnienia wody – ładunki mułu lub osadów, przezroczystość wody, rozchodzenia się dźwięku,
– substratu i morfologii dna morskiego,
– zasolenia wody, substancji biogennych – azotu lub fosforu, węgla organicznego, gazów rozpuszczonych – pCO₂, O₂, a także poziomu pH,
– powiązań między siedliskami i gatunkami ptaków, ssaków, gadów i ryb morskich,
– struktury biocenoz pelagiczno-bentosowych,
– produktywności ekosystemów;
2) analizę dominujących presji i oddziaływań na wody morskie, w tym presji i oddziaływań antropogenicznych, obejmującą skutki kumulacyjne i synergiczne oraz uwzględniającą odpowiednie oceny wykonywane na podstawie przepisów ustawy oraz przepisów odrębnych;
3) analizę ekonomiczną i społeczną użytkowania wód morskich oraz kosztów degradacji środowiska wód morskich.
2. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich uwzględnia:
1) wskaźniki zastosowane w ocenie stanu i sposobie klasyfikacji wód przejściowych, przybrzeżnych i morza terytorialnego określone w przepisach dotyczących tych wskaźników;
2) wskaźniki inne niż wskazane w pkt 1, umożliwiające dokonanie kompleksowej oceny stanu środowiska wód morskich, w szczególności oceny tematyczne przeprowadzone zgodnie z postanowieniami Konwencji Helsińskiej.
3. Na potrzeby opracowania analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, sporządza się:
1) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia lądowego na wody morskie, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) wprowadzania substancji biogennych – źródła rozproszone, źródła punktowe, depozycja atmosferyczna,
b) wprowadzania materii organicznej – źródła rozproszone i źródła punktowe,
c) wprowadzania innych substancji niż biogenne, w tym substancji syntetycznych, substancji niesyntetycznych, radionuklidów – źródła rozproszone, źródła punktowe, depozycja atmosferyczna, poważne zdarzenia,
d) dopływu wody – źródła punktowe, w tym solanka,
e) wprowadzania drobnoustrojów patogennych,
f) wprowadzania lub rozprzestrzeniania się gatunków obcych;
2) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia morskiego na wody morskie wynikających z działalności rybackiej, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) wprowadzania gatunków genetycznie zmodyfikowanych i przemieszczania gatunków rodzimych,
b) utraty lub zmiany naturalnych biocenoz, spowodowanych hodowlą gatunków zwierząt lub uprawą gatunków roślin,
c) eksploatacji, śmiertelności lub szkód w obrębie dzikich gatunków, wynikających w szczególności z prowadzenia połowów komercyjnych lub rekreacyjnych;
3) zestawienie dominujących presji antropogenicznych pochodzenia morskiego na wody morskie, zawierające w szczególności wykaz presji i oddziaływań w zakresie:
a) tymczasowych lub odwracalnych zaburzeń fizycznych dna morskiego,
b) niepokojenia gatunków, w szczególności w miejscach lęgu, odpoczynku lub żerowania, spowodowanego obecnością człowieka,
c) wprowadzania lub rozprzestrzeniania się gatunków obcych,
d) strat fizycznych spowodowanych trwałymi zmianami podłoża dna morskiego lub morfologii oraz eksploatacją substratu dna morskiego,
e) zmian warunków hydrologicznych,
f) wprowadzania odpadów stałych, w tym mikrodrobin,
g) występowania hałasu związanego z działalnością człowieka –impulsowego i ciągłego,
h) innych źródeł energii niż hałas, o którym mowa w lit. g, w szczególności pola elektromagnetycznego, światła i ciepła.
4. (uchylony)
5. Analiza dominujących presji i oddziaływań na wody morskie uwzględnia odpowiednie oceny stanu środowiska wykonywane na podstawie przepisów ustawy oraz przepisów odrębnych.
6. Przy opracowaniu analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się następujące sposoby użytkowania środowiska morskiego oraz działalności człowieka w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie:
1) w zakresie fizycznej zmiany struktury rzek, linii brzegowej i dna morskiego:
a) zajmowanie gruntów,
b) regulacja wód i inne zmiany przebiegu cieków wodnych,
c) ochrona brzegów morskich oraz ochrona przed powodzią,
d) konstrukcje morskie inne niż służące do wydobywania ropy naftowej lub gazu lub wykorzystywania źródeł energii odnawialnej,
e) zmiana morfologii dna morskiego, w szczególności w wyniku pogłębiania i klapowania urobku;
2) w zakresie eksploatacji nieożywionych zasobów naturalnych:
a) eksploatację minerałów, w tym skał, rud metali, żwiru, piasku lub muszli,
b) wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego, z uwzględnieniem infrastruktury,
c) pozyskiwanie soli,
d) pozyskiwanie wody;
3) w zakresie wytwarzania energii:
a) wytwarzanie energii odnawialnej – energia wiatru, fal i pływów, z uwzględnieniem infrastruktury,
b) wytwarzanie energii ze źródeł nieodnawialnych,
c) przesyłanie energii elektrycznej i łączność, w szczególności za pomocą podmorskich kabli;
4) w zakresie eksploatacji żywych zasobów:
a) komercyjny lub rekreacyjny połów ryb oraz komercyjne i rekreacyjne zbieranie skorupiaków,
b) przetwórstwo ryb i skorupiaków,
c) pozyskiwanie roślin morskich,
d) polowanie i zbieranie w innych celach;
5) w zakresie hodowli żywych zasobów:
a) akwakultura morska, z uwzględnieniem służącej jej infrastruktury,
b) akwakultura słodkowodna,
c) rolnictwo,
d) leśnictwo;
6) w zakresie transportu:
a) infrastruktura transportowa,
b) transport morski,
c) transport lotniczy,
d) transport lądowy;
7) w zakresie użytkowania miejskiego i przemysłowego:
a) użytkowanie miejskie,
b) użytkowanie przemysłowe,
c) przetwarzanie, w tym unieszkodliwianie, odpadów;
8) w zakresie turystyki i wypoczynku:
a) infrastruktura na potrzeby turystyki i wypoczynku,
b) działalność w dziedzinie turystyki i wypoczynku;
9) w zakresie bezpieczeństwa i obrony – operacje wojskowe w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie prowadzone na obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej, ze wskazaniem rodzaju działalności;
10) w zakresie edukacji i badań naukowych – badania naukowe, analizy oraz działania edukacyjne.
7. Na potrzeby opracowania analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się następujące parametry:
1) intensywność presji i oddziaływań antropogenicznych na wody morskie;
2) przestrzenne i czasowe zróżnicowanie presji i oddziaływań antropogenicznych w środowisku morskim oraz, w stosownych przypadkach – źródła tych presji.
8. W przypadku przygotowania ocen oddziaływania presji antropogenicznych na środowisko morskie należy uwzględnić odpowiednie elementy ekosystemu, o których mowa w ust. 1 pkt 1, i odpowiadające im parametry.
9. Analiza, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia poziomy presji antropogenicznych w środowisku morskim oraz, w stosownych przypadkach, wielkości tych presji wprowadzane ze źródeł lądowych lub atmosferycznych do środowiska morskiego.
10. Przy opracowaniu analizy, o której mowa w ust. 1 pkt 3, uwzględnia się sposoby użytkowania i działalności człowieka w środowisku morskim lub mające wpływ na środowisko morskie, o których mowa w ust. 6 pkt 1 lit. c–e, pkt 2, pkt 3 lit. a oraz c, pkt 4, pkt 5 lit. a, pkt 6, pkt 7 lit. c, pkt 8 oraz pkt 10.

1. Wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich opracowuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.
2. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska informuje organy właściwe do opracowania analiz, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2 i 3, oraz sporządzenia zestawień, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3, o przystąpieniu do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wskazuje w informacji termin przekazania analizy i zestawień.
2a. Analizę, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2, opracowuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa oraz przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jej opracowania oraz uzyskanymi przy jej opracowaniu właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
3. Analizę, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 3, opracowuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jej opracowania oraz uzyskanymi przy jej opracowaniu właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
4. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 1, sporządza minister właściwy do spraw gospodarki wodnej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
5. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 2, sporządza minister właściwy do spraw rybołówstwa i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Zestawienie, o którym mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3 pkt 3, sporządza minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do jego opracowania oraz uzyskanymi przy jego opracowaniu ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
7. Przy opracowywaniu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska współpracuje z Komisją Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego w celu:
1) zapewnienia zgodności metodologii oceny w regionie Morza Bałtyckiego;
2) uwzględnienia właściwości i oddziaływania na środowisko wód regionu Morza Bałtyckiego o charakterze transgranicznym.
8. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
9. W terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę zainteresowani mogą składać do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska uwagi, w formie pisemnej lub elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie tego dokumentu.
10. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa i ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.
11. Po zakończeniu konsultacji, zgodnie z ust. 8–10, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska:
1) zamieszcza wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę;
2) przekazuje wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich wraz z zestawem właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
13. Wstępna ocena stanu środowiska wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, minister właściwy do spraw rybołówstwa i minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przeprowadzają przegląd i w razie potrzeby aktualizację odpowiednio analiz, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2 i 3, oraz zestawień, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3, i przekazują ich wyniki wraz z danymi i informacjami wykorzystanymi do dokonania ich aktualizacji oraz uzyskanymi przy ich aktualizacji właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, nie później niż na 5 miesięcy przed terminem przeprowadzenia przeglądu wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
15. Aktualizacja wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich obejmuje, oprócz danych zawartych we wstępnej ocenie stanu środowiska wód morskich:
1) podsumowanie wszelkich zmian lub uaktualnień dokonanych od dnia opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich;
2) prezentację aktualnych wyników monitoringu wód morskich i aktualnego stanu środowiska wód morskich.
16. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego oraz zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.
17. Przepisy ust. 1–12 stosuje się odpowiednio do aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia Komisji Europejskiej dane i informacje wykorzystane do opracowania wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich oraz uzyskane przy jej opracowaniu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej ( Dz. U. z 2021 r. poz. 214).
2. Nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia udostępnienia Komisji Europejskiej danych i informacji, o których mowa w ust. 1, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia je również Europejskiej Agencji Środowiska, o której mowa w przepisach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 401/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska (Dz. Urz. UE L 126 z 21.05.2009, str. 13).
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do danych i informacji wykorzystanych do aktualizacji wstępnej oceny stanu środowiska wód morskich oraz uzyskanych przy jej aktualizacji.

1. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich zawiera:
1) wskaźniki i ich jakościowe lub ilościowe własności oraz kryteria dobrego stanu środowiska wód morskich dla następujących cech charakteryzujących:
a) utrzymanie różnorodności biologicznej; jakość i występowanie siedlisk oraz rozmieszczenie i różnorodność gatunków odpowiadają dominującym warunkom fizjograficznym, geograficznym i klimatycznym regionu Morza Bałtyckiego,
b) utrzymanie gatunków obcych wprowadzanych do ekosystemów morskich w wyniku działalności człowieka na poziomie niepowodującym negatywnych zmian w tych ekosystemach,
c) utrzymanie populacji wszystkich ryb i skorupiaków eksploatowanych w celach komercyjnych w bezpiecznych granicach biologicznych oraz rozmieszczenie populacji tych ryb i skorupiaków ze względu na ich wiek i liczebność, świadczące o jej dobrym stanie,
d) występowanie elementów morskiego łańcucha pokarmowego w ilościach i zróżnicowaniu na poziomie zapewniającym różnorodność gatunków i utrzymanie ich pełnej zdolności reprodukcyjnej,
e) ograniczona do minimum eutrofizacja wywołana przez działalność człowieka, w szczególności jej niekorzystne skutki, takie jak straty w różnorodności biologicznej, degradacja ekosystemu, szkodliwe zakwity glonów oraz niedobór tlenu w dolnych partiach wód,
f) utrzymanie integralności dna morskiego na poziomie zapewniającym ochronę struktury i funkcji ekosystemów bentosowych oraz brak negatywnego wpływu na te ekosystemy,
g) stała zmiana właściwości hydrograficznych niepowodująca negatywnego wpływu na ekosystemy morskie,
h) utrzymanie stężenia substancji zanieczyszczających na poziomie niepowodującym zanieczyszczenia wód morskich,
i) utrzymanie poziomów substancji zanieczyszczających w rybach oraz skorupiakach i mięczakach przeznaczonych do spożycia przez ludzi, nieprzekraczających poziomów określonych w normach lub przepisach dotyczących poziomów tych substancji,
j) utrzymanie właściwości i ilości odpadów na poziomie niepowodującym szkód w środowisku wód morskich, wodach przejściowych i wodach przybrzeżnych,
k) utrzymanie energii wprowadzanej do wód morskich, w tym podmorskiego hałasu, na poziomie niepowodującym negatywnego wpływu na środowisko wód morskich;
2) sposób klasyfikacji wskaźników w powiązaniu z cechami, o których mowa w pkt 1;
3) sposób oceny stanu środowiska wód morskich.
2. Jeżeli którakolwiek z cech, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie ma zastosowania do wód regionu Morza Bałtyckiego, fakt ten wskazuje się i uzasadnia w zestawie właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
3. Przy opracowywaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich bierze się pod uwagę:
1) istniejący stan rozpoznania procesów zachodzących w środowisku morskim;
2) dostępne wyniki pomiarów i badań;
3) możliwość różnicowania własności wskaźników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w zależności od cech przestrzennych i właściwości wód morskich;
4) właściwości fizyczne, chemiczne i hydromorfologiczne wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. a;
5) typy siedlisk, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. b;
6) cechy biologiczne wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1 lit. c.
4. Wyznaczając własności wskaźników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, bierze się pod uwagę:
1) wskaźniki i kryteria określone w decyzji Komisji (UE) 2017/848 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiającej kryteria i standardy metodologiczne dotyczące dobrego stanu środowiska wód morskich oraz specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny oraz uchylającej decyzję 2010/477/UE (Dz. Urz. UE L 125 z 18.05.2017, str. 43);
2) zestawienia dominujących presji i oddziaływań na wody morskie, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 3;
3) relację między wskaźnikami i kryteriami określonymi w decyzji Komisji, o której mowa w pkt 1, a presjami i oddziaływaniami na wody morskie zawartymi w analizie, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2.

1. Projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich opracowuje właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
2. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
3. Zainteresowani mogą składać do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska uwagi, w formie pisemnej lub elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, w terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu tego dokumentu na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę.
4. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
5. Po zakończeniu konsultacji, zgodnie z ust. 2–4, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich wraz ze wstępną oceną stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich wraz ze wstępną oceną stanu środowiska wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia uzyskania zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
7. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w całości albo w części.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje, w drodze rozporządzenia, zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem zestawu.
9. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu zestawu stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 6–8.
10. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, zgodnie z ust. 1–8 i art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej.
11. Zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego oraz zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.
13. Przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio do aktualizacji zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich.

Wody morskie powinny spełniać własności wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, o ile z przepisów ustawy nie wynika inaczej.

1. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich określa cele środowiskowe dla wód morskich, związane z nimi wskaźniki, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz terminy osiągnięcia tych celów.
2. W zestawie celów środowiskowych dla wód morskich mogą być także określone pośrednie cele środowiskowe dla wód morskich, związane z nimi wskaźniki, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz terminy osiągnięcia tych celów.
3. Przy opracowywaniu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich bierze się pod uwagę:
1) cechy i właściwości wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1;
2) wykaz presji i oddziaływań na wody morskie zawartych w analizie, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2;
3) właściwości i skutki oddziaływania na środowisko wód regionu Morza Bałtyckiego o charakterze transgranicznym oraz potrzebę zapewnienia zgodności celów środowiskowych dla wód morskich z celami środowiskowymi realizowanymi przez inne państwa członkowskie Unii Europejskiej położone w regionie Morza Bałtyckiego i państwa leżące poza granicami Unii Europejskiej, które graniczą z regionem Morza Bałtyckiego;
4) potrzebę określenia:
a) celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, z uwzględnieniem własności tych wskaźników, tak aby umożliwiały prowadzenie monitoringu wód morskich i bieżącej oceny stanu środowiska wód morskich,
b) celów operacyjnych związanych z działaniami podejmowanymi dla osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich lub ułatwiającymi ich osiągnięcie;
5) charakterystykę docelowego lub utrzymywanego stanu środowiska wód morskich i potrzebę określenia tego stanu, z uwzględnieniem cech i właściwości wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1;
6) spójność celów środowiskowych dla wód morskich;
7) charakterystykę działań niezbędnych do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
8) charakterystykę parametrów służących do monitorowania postępu i ukierunkowania działań podejmowanych dla osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
9) charakterystykę referencyjnych punktów odniesienia, jeżeli została sporządzona;
10) potrzebę uwzględniania zagadnień społecznych, gospodarczych i przestrzennych przy wyznaczaniu celów środowiskowych dla wód morskich;
11) analizę celów środowiskowych dla wód morskich i związanych z nimi wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz referencyjnych punktów odniesienia, pozwalającą ocenić, czy realizacja tych celów może doprowadzić do osiągnięcia zgodnego z nimi:
a) stanu środowiska wód morskich,
b) dobrego stanu środowiska wód regionu Morza Bałtyckiego innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

1. Projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich opracowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
2. Wody Polskie przekazują projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.
4. W terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej zainteresowani mogą składać uwagi, w formie pisemnej albo elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie tego dokumentu.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw rybołówstwa.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia uzyskania zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
7. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w całości albo w części.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje, w drodze rozporządzenia, zestaw celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem tego zestawu.
9. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu zestawu celów środowiskowych dla wód morskich stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 6–8.
10. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, zgodnie z ust. 1–8 i art. 156 zestaw celów środowiskowych dla wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej.
11. Zestaw celów środowiskowych dla wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego i zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o aktualizacjach zestawu celów środowiskowych dla wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia dokonania aktualizacji zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.
13. Przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio do aktualizacji zestawu celów środowiskowych dla wód morskich.

1. Cele środowiskowe dla wód morskich należy osiągnąć w terminach określonych w zestawie celów środowiskowych dla wód morskich.
2. Dopuszcza się możliwość odstąpienia od osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich przy zastosowaniu działań określonych w programie ochrony wód morskich, jeżeli osiągnięcie celów środowiskowych dla wód morskich uniemożliwia co najmniej jeden z następujących powodów:
1) działanie lub brak działania wpływające na stan środowiska wód morskich, za które Rzeczpospolita Polska nie jest odpowiedzialna;
2) przyczyny naturalne;
3) siła wyższa;
4) zmiany fizycznych właściwości wód morskich spowodowane przez działania podjęte w ważnym interesie publicznym, który został uznany za istotniejszy od negatywnego oddziaływania na środowisko, w tym oddziaływania transgranicznego, pod warunkiem że nie wykluczają one w sposób trwały osiągnięcia dobrego stanu środowiska morskiego innych państw członkowskich Unii Europejskiej i nie zagrażają osiągnięciu takiego stanu.
3. Dopuszcza się także odstąpienie od osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich, w terminach, o których mowa w ust. 1, jeżeli występują warunki naturalne niepozwalające na szybką poprawę stanu środowiska wód morskich.
4. W programie ochrony wód morskich określa się obszary wód morskich, w tym ich granice, dla których, przy zastosowaniu działań określonych w programie ochrony wód morskich, nie zostaną osiągnięte cele środowiskowe dla wód morskich z powodów i przyczyn wskazanych odpowiednio w ust. 2 albo 3, jeżeli obszary takie występują.
5. W stosunku do obszarów, o których mowa w ust. 4, podejmuje się działania doraźne służące dalszemu dążeniu do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich, aby zapobiec dalszemu pogarszaniu się stanu środowiska wód morskich z powodów wskazanych w ust. 2 pkt 2–4, a także złagodzeniu negatywnego oddziaływania na wody regionu Morza Bałtyckiego lub wody morskie innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli oddziaływanie takie występuje.
6. Działania doraźne, o których mowa w ust. 5, określa się w programie ochrony wód morskich.

1. Program ochrony wód morskich określa:
1) działania podstawowe niezbędne do osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym działania prawne, administracyjne, ekonomiczne, edukacyjne i kontrolne:
a) wpływające na dozwoloną intensywność działalności człowieka,
b) wpływające na dozwolony stopień zakłóceń w ekosystemach morskich,
c) wpływające na lokalizację oraz termin realizacji planowanych przedsięwzięć,
d) przyczyniające się do identyfikacji zanieczyszczeń wód morskich,
e) które ze względu na interes gospodarczy zachęcają użytkowników ekosystemów morskich do działania w sposób pozwalający na osiągnięcie lub utrzymanie dobrego stanu środowiska wód morskich,
f) służące przywróceniu poprzedniego stanu naruszonych elementów ekosystemów morskich,
g) zapewniające wszystkim zainteresowanym udział w osiągnięciu dobrego stanu środowiska wód morskich oraz mające na celu wzrost świadomości społecznej w zakresie osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich;
2) obszary, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, i uzasadnienie ich wyznaczenia, jeżeli obszary takie występują;
3) działania doraźne, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5;
4) sieć obszarów wód morskich objętych formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, oraz wynikających z decyzji podjętych na mocy umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, a także opis działań przyczyniających się do powstania spójnych i reprezentatywnych sieci chronionych obszarów morskich obejmujących różnorodność ekosystemów tworzonych przez te sieci;
5) analizę wpływu poszczególnych działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, na stan środowiska wód morskich, w tym analizę kosztów i korzyści związanych z ich podjęciem;
6) analizę wpływu działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, na wody pozostające poza obszarem wód morskich, w celu zminimalizowania zagrożeń i, jeżeli jest to możliwe, uzyskania pozytywnego wpływu na te wody;
7) sposób podejmowania działań podstawowych, o których mowa w pkt 1, i działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, oraz stopień, w jakim przyczyniają się one do osiągnięcia celów środowiskowych dla wód morskich;
8) narzędzia zapewniające koordynację zarządzania, w szczególności terminy, wzory formularzy sprawozdawczych z realizacji działań, oraz inne wymogi dotyczące obowiązków sprawozdawczych.
2. W przypadku gdy nie występuje znaczące zagrożenie dla stanu środowiska wód morskich lub koszty podjęcia działań zapobiegających wystąpieniu tego zagrożenia byłyby nieproporcjonalnie wysokie, program ochrony wód morskich określa działania doraźne, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, od podjęcia których można odstąpić. Odstąpienie od podjęcia działań doraźnych nie może spowodować dalszego pogorszenia się stanu środowiska wód morskich oraz wystąpienia zagrożenia dla złagodzenia negatywnego oddziaływania na wody regionu Morza Bałtyckiego lub wody morskie innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli oddziaływanie takie występuje.
3. Przy opracowywaniu programu ochrony wód morskich uwzględnia się:
1) ustalenia krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych oraz planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy;
2) działania w zakresie zarządzania jakością wody w kąpieliskach;
3) zasadę zrównoważonego rozwoju;
4) opłacalność i techniczną wykonalność planowanych do określenia w nim działań oraz koszty i korzyści z nich wynikające;
5) konsekwencje wyznaczenia obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, dla innych państw członkowskich Unii Europejskiej położonych w regionie Morza Bałtyckiego;
6) działania wymagane na podstawie umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną.
4. W celu zapewnienia koordynacji zarządzania, o której mowa w ust. 1 pkt 8, Wody Polskie współpracują z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia.
5. Koordynacja zarządzania, o której mowa w ust. 1 pkt 8, uwzględnia działania niezbędne do osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich, w tym działania w zakresie sprawozdawczości.

1. Ochronę wód morskich prowadzi się w sposób zapewniający koordynację z działaniami służącymi osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód.
2. Koordynacja ma na celu:
1) zwiększenie skuteczności ochrony wód morskich oraz działań służących osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód;
2) zapewnienie współpracy na rzecz osiągnięcia wspólnych korzyści oraz wymiany informacji w zakresie ochrony wód morskich oraz osiągnięcia celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochrony wód.

1. Projekt programu ochrony wód morskich opracowują Wody Polskie w uzgodnieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia.
2. Na potrzeby opracowania projektu programu ochrony wód morskich Wody Polskie, na rok przed przystąpieniem do jego opracowania, przekazują organom, o których mowa w ust. 1, zakres informacji niezbędnych do przygotowania opisu działań planowanych do określenia w programie ochrony wód morskich oraz informują o terminie przystąpienia do opracowania tego programu.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, każdy w zakresie swojej właściwości, przygotowują i przekazują Wodom Polskim, nie później niż na 6 miesięcy przed terminem opracowania projektu programu ochrony wód morskich, propozycję działań planowanych do określenia w programie ochrony wód morskich, wskazując w niej:
1) rodzaj tych działań (prawne, administracyjne, ekonomiczne, edukacyjne, kontrolne);
2) sposób wdrożenia tych działań oraz koszty i korzyści z nich wynikające.
4. Organy, o których mowa w ust. 1, przekazują Wodom Polskim, wraz z propozycją działań wskazaną w ust. 3, dane stanowiące podstawę do jej przygotowania.
5. Wody Polskie przekazują projekt programu ochrony wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, opracowując projekt programu ochrony wód morskich, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia zakres i sposób uwzględnienia uwag do projektu programu ochrony wód morskich z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw środowiska, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw zdrowia.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia projekt programu ochrony wód morskich z członkami Rady Ministrów.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej oraz zainteresowanym państwom członkowskim Unii Europejskiej projekt programu ochrony wód morskich. Projekt programu ochrony wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia jego uzgodnienia z członkami Rady Ministrów.
10. Program ochrony wód morskich jest przyjmowany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia przedłożenia jego projektu Komisja Europejska nie odrzuci projektu programu ochrony wód morskich w całości albo w części.
11. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze rozporządzenia, program ochrony wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej oraz kierując się powszechnym charakterem tego programu.
12. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt programu ochrony wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony projekt programu ochrony wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej. Do poprawionego projektu programu ochrony wód morskich stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1 i 8–11.
13. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci projekt programu ochrony wód morskich w całości, opracowuje się nowy projekt programu ochrony wód morskich zgodnie z ust. 1–12 i art. 159 program ochrony wód morskich.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej sprawozdanie o postępach we wdrażaniu programu ochrony wód morskich. Sprawozdanie jest przedkładane w terminie 3 lat od dnia przyjęcia programu ochrony wód morskich, a następnie po każdej aktualizacji tego programu.
15. Program ochrony wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
16. Aktualizacje programu ochrony wód morskich nie mogą uniemożliwiać osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska wód morskich w regionie morskim innym niż region Morza Bałtyckiego.
17. Przepisy ust. 1–13 stosuje się odpowiednio do aktualizacji programu ochrony wód morskich.
18. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego i zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o przyjęciu programu ochrony wód morskich oraz jego aktualizacji. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia przyjęcia programu ochrony wód morskich lub dokonania aktualizacji tego programu.
19. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi wystąpienie problemu, który negatywnie oddziałuje na środowisko wód morskich i nie może zostać rozwiązany za pomocą działań określonych w programie ochrony wód morskich lub który jest powiązany z inną niż ochrona środowiska wód morskich polityką Unii Europejskiej lub umową międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, informuje Komisję Europejską o takim problemie i przekazuje uzasadnienie swojego stanowiska po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
20. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki wodnej stwierdzi, że wystąpienie problemu, o którym mowa w ust. 19, wymaga podjęcia działań przez właściwe organy Unii Europejskiej, występuje do Komisji Europejskiej i Rady Unii Europejskiej o podjęcie w tym zakresie odpowiednich działań po uzyskaniu zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.

1. Dla obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, właściwy wojewoda może, w drodze aktu prawa miejscowego, wprowadzić czasowe odstępstwo od podejmowania działań doraźnych, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 5, w przypadkach wskazanych w art. 159 program ochrony wód morskich ust. 2.
2. Wojewoda określa w akcie prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, również termin, na jaki odstępuje się od podejmowania działań doraźnych.
3. Projekt aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, uzgadnia się z Wodami Polskimi.
4. W przypadku wydania aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską o odstąpieniu od podjęcia działań doraźnych w stosunku do obszarów, o których mowa w art. 158 realizacja celów środowiskowych dla wód morskich ust. 4, wraz z uzasadnieniem.

1. Ochrona przed powodzią jest zadaniem Wód Polskich oraz organów administracji rządowej i samorządowej.
2. Wody Polskie zapewniają, w zakresie swojej właściwości, ochronę ludności i mienia przed powodzią wywołaną przez wody publiczne stanowiące własność Skarbu Państwa, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1 pkt 1.
3. Jednostki samorządu terytorialnego zapewniają, w zakresie swojej właściwości, ochronę ludności i mienia przed powodzią wywołaną przez wody publiczne stanowiące własność Skarbu Państwa, jeżeli zawarto porozumienie, o którym mowa w art. 213 powierzenie nadleśniczemu wykonywanie praw właścicielskich Skarbu Państwa ust. 3.
4. Użytkownicy wód współpracują z Wodami Polskimi oraz z organami administracji rządowej i samorządowej w ochronie przed powodzią, w zakresie określonym w przepisach ustawy oraz w przepisach odrębnych.
5. Ochronę przed powodzią prowadzi się z uwzględnieniem map zagrożenia powodziowego, map ryzyka powodziowego oraz planów zarządzania ryzykiem powodziowym.
6. Ochronę przed powodzią realizuje się, uwzględniając wszystkie elementy zarządzania ryzykiem powodziowym, w szczególności zapobieganie, ochronę, stan należytego przygotowania i reagowanie w przypadku wystąpienia powodzi, usuwanie skutków powodzi, odbudowę i wyciąganie wniosków w celu ograniczania potencjalnych negatywnych skutków powodzi dla zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, w zakresie określonym w przepisach ustawy oraz w przepisach odrębnych.

1. Ochronę przed powodzią prowadzi się w sposób zapewniający koordynację z działaniami służącymi osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód.
2. Koordynacja ma na celu:
1) zwiększenie skuteczności ochrony przed powodzią oraz działań służących osiągnięciu celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochronie wód;
2) zapewnienie współpracy na rzecz osiągnięcia wspólnych korzyści oraz wymiany informacji w zakresie ochrony przed powodzią oraz osiągnięcia celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych i ochrony wód.
3. Koordynacja obejmuje w szczególności czynności, o których mowa w art. 326 uwzględnianie ustaleń dokumentów planistycznych ust. 2–5.

1. Ochronę przed powodzią realizuje się w szczególności przez:
1) kształtowanie zagospodarowania przestrzennego dolin rzecznych lub terenów zalewowych, w szczególności obszarów szczególnego zagrożenia powodzią;
2) racjonalne retencjonowanie wód oraz użytkowanie budowli przeciwpowodziowych, a także sterowanie przepływami wód;
3) zapewnienie funkcjonowania systemu wczesnego ostrzegania przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w atmosferze i hydrosferze oraz prognozowanie powodzi;
4) zachowanie, tworzenie i odtwarzanie systemów retencji wód;
5) budowę, przebudowę i utrzymywanie budowli przeciwpowodziowych;
6) prowadzenie akcji lodołamania;
7) prowadzenie polityki informacyjnej w zakresie ochrony przed powodzią oraz ograniczania jej skutków.
2. Wojewodowie wyposażają i utrzymują wojewódzkie magazyny przeciwpowodziowe.

1. W celu zapewnienia ochrony ludności i mienia przed powodzią:
1) obszary szczególnego zagrożenia powodzią uwzględnia się, określając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa, strategii rozwoju województwa, strategii rozwoju gminy, strategii rozwoju ponadlokalnego, planu ogólnego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gminnego programu rewitalizacji, decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy;
2) poziom zagrożenia powodziowego wynikający z wyznaczenia obszarów szczególnego zagrożenia powodzią uwzględnia się w decyzjach o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzjach o warunkach zabudowy, dotyczących nieruchomości w całości lub w części położonych na tych obszarach.
2. Projekty:
1) (uchylony)
2) planu zagospodarowania przestrzennego województwa,
3) (uchylony)
4) planu ogólnego gminy,
5) miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
6) gminnego programu rewitalizacji,
7) decyzji o warunkach zabudowy,
8) decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
9) decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej
– wymagają uzgodnienia z Wodami Polskimi w zakresie dotyczącym zabudowy i zagospodarowania terenu położonego na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią.
3. Dokonując uzgodnień, o których mowa w ust. 2, Wody Polskie uwzględniają prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi, poziom zagrożenia powodziowego, proponowaną zabudowę i zagospodarowanie terenu położonego na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią, a także jego aktualne zagospodarowanie i dotychczasowe przeznaczenie.
4. Uzgodnienie, o którym mowa w ust. 2, w zakresie:
1) śródlądowych dróg wodnych – następuje po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, przy czym minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej wydaje opinię w terminie 14 dni, a brak opinii we wskazanym terminie uznaje się za wydanie pozytywnej opinii;
2) śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym – następuje po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.
5. Uzgodnienia, o którym mowa w ust. 2, Wody Polskie dokonują w drodze decyzji.
6. Stroną postępowania o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 5, jest wnioskodawca.
7. Do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 5, dołącza się projekty dokumentów lub decyzji, o których mowa w ust. 2.
8. W decyzji, o której mowa w ust. 5, określa się wymagania lub warunki dla:
1) planowanej zabudowy,
2) planowanego zagospodarowania
– terenów położonych na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią.
9. W decyzji, o której mowa w ust. 5, określa się w zależności od potrzeb szczegółowe wymagania oraz warunki, o których mowa w ust. 8, w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 14.
10. Uzgodnienia, o którym mowa w ust. 2, odmawia się, jeżeli planowana zabudowa lub planowane zagospodarowanie terenu położonego na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią:
1) naruszają ustalenia planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza;
2) naruszają ustalenia planu zarządzania ryzykiem powodziowym;
3) stanowią zagrożenie dla ochrony zdrowia ludzi, środowiska i dóbr kultury wpisanych do rejestru zabytków;
4) naruszają funkcjonowanie infrastruktury krytycznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym;
5) utrudniają zarządzanie ryzykiem powodziowym.
11. Odmowa uzgodnienia, o którym mowa w ust. 2, następuje w drodze decyzji.
12. Nie odmawia się uzgodnienia lokalizacji obiektów mostowych w całości lub w części realizowanych lub planowanych na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią z przyczyn, o których mowa w ust. 10, jeżeli ich realizacja jest konieczna dla zachowania ciągłości istniejących lub projektowanych ciągów komunikacyjnych.
13. (uchylony)
13a. (uchylony)
14. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej oraz minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia, zakres wymagań oraz warunków dla planowanej zabudowy oraz planowanego zagospodarowania terenów położonych na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią oraz sposób ich ustalania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony przed powodzią oraz zakresem aktów, o których mowa w ust. 2.

1. Dla obszarów dorzeczy przygotowuje się, na podstawie dostępnych lub łatwych do uzyskania informacji obejmujących także wpływ zmian klimatu na występowanie powodzi, wstępną ocenę ryzyka powodziowego.
2. Wstępna ocena ryzyka powodziowego zawiera w szczególności:
1) mapy obszarów dorzeczy, z zaznaczeniem granic dorzeczy, granic zlewni i granicy pasa nadbrzeżnego, ukazujące topografię terenu oraz jego zagospodarowanie;
2) opis powodzi historycznych:
a) które spowodowały znaczące negatywne skutki dla życia i zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, zawierający ocenę tych skutków, zasięg powodzi oraz trasy przejścia wezbrania powodziowego,
b) jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że podobne zjawiska powodziowe będą miały znaczące negatywne skutki dla życia i zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej;
3) ocenę potencjalnych negatywnych skutków powodzi mogących wystąpić w przyszłości dla życia i zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, z uwzględnieniem:
a) topografii terenu,
b) położenia cieków wodnych i ich ogólnych cech hydrologicznych oraz geomorfologicznych, w tym obszarów zalewowych jako naturalnych obszarów retencyjnych,
c) skuteczności istniejących zbiorników wodnych i innych budowli przeciwpowodziowych i regulacyjnych,
d) położenia obszarów zamieszkanych,
e) położenia obszarów, na których jest wykonywana działalność gospodarcza;
4) w miarę możliwości – prognozę długofalowego rozwoju wydarzeń, w szczególności wpływu zmian klimatu na występowanie powodzi;
5) określenie obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi.

1. Projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego przygotowują Wody Polskie.
2. Projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, przygotowuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje Wodom Polskim nie później niż na 6 miesięcy przed terminem przygotowania wstępnej oceny ryzyka powodziowego. Projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, stanowi integralny element projektu wstępnej oceny ryzyka powodziowego, o której mowa w ust. 1.
3. Wody Polskie przekazują projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego do zaopiniowania wojewodom oraz do uzgodnienia ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej w zakresie dotyczącym śródlądowych dróg wodnych.
4. Organy, o których mowa w ust. 3, przedstawiają opinię i dokonują uzgodnienia w terminie 45 dni od dnia otrzymania projektu wstępnej oceny ryzyka powodziowego. Brak opinii we wskazanym terminie uznaje się za pozytywne zaopiniowanie projektu.
5. Wody Polskie uzgadniają z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej sposób rozpatrzenia opinii do projektu wstępnej oceny ryzyka powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych.
6. Wody Polskie zawiadamiają organy opiniujące o sposobie rozpatrzenia opinii w terminie 45 dni od dnia ich otrzymania.
7. Przygotowanie wstępnej oceny ryzyka powodziowego dla obszarów dorzeczy, których części znajdują się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, poprzedza się wymianą informacji niezbędnych dla opracowania tej oceny z właściwymi organami tych państw. Wymiana informacji następuje w trybie i w zakresie określonych w przepisach odrębnych.
8. Wody Polskie przekazują projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej w celu zatwierdzenia.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zatwierdza wstępną ocenę ryzyka powodziowego i:
1) przekazuje ją dyrektorowi Rządowego Centrum Bezpieczeństwa;
2) podaje do publicznej wiadomości przez umieszczenie jej na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.
10. Wstępna ocena ryzyka powodziowego podlega przeglądowi co 6 lat oraz w razie potrzeby aktualizacji.
11. W przeglądzie wstępnej oceny ryzyka powodziowego uwzględnia się także możliwy wpływ zmian klimatu na występowanie powodzi.
12. Przepisy ust. 1–9 stosuje się odpowiednio do aktualizacji wstępnej oceny ryzyka powodziowego.
13. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej udostępnia Komisji Europejskiej przeglądy oraz aktualizacje wstępnej oceny ryzyka powodziowego w terminie 3 miesięcy od dnia ich dokonania.

1. Dla obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi wskazanych we wstępnej ocenie ryzyka powodziowego sporządza się mapy zagrożenia powodziowego.
2. Na mapach zagrożenia powodziowego przedstawia się w szczególności:
1) obszary, na których prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi jest niskie i wynosi 0,2% lub na których istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia ekstremalnego;
2) obszary szczególnego zagrożenia powodzią;
3) obszary obejmujące tereny narażone na zalanie w przypadku uszkodzenia
lub zniszczenia:
a) wału przeciwpowodziowego,
b) wału przeciwsztormowego,
c) budowli piętrzącej.
3. Na mapach zagrożenia powodziowego przedstawia się następujące elementy:
1) zasięg powodzi;
2) głębokość wody lub rzędną zwierciadła wody;
3) w uzasadnionych przypadkach – prędkość przepływu wody lub natężenie przepływu wody.
4. Jeżeli od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, jest zapewniona odpowiednia ochrona przed powodzią, na mapach zagrożenia powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, mogą być przedstawione wyłącznie obszary, o których mowa w ust. 2 pkt 1.

1. Dla obszarów, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego ust. 2, sporządza się mapy ryzyka powodziowego.
2. Na mapach ryzyka powodziowego przedstawia się potencjalnie negatywne skutki związane z powodzią dla obszarów, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego ust. 2, uwzględniające:
1) szacunkową liczbę mieszkańców, którzy mogą być dotknięci powodzią;
2) rodzaje działalności gospodarczej wykonywanych na obszarach, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego ust. 2;
3) instalacje mogące, w razie wystąpienia powodzi, spowodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości;
4) występowanie:
a) ujęć wody, stref ochronnych lub obszarów ochronnych,
b) kąpielisk,
c) obszarów Natura 2000, parków narodowych oraz rezerwatów przyrody;
5) w uzasadnionych przypadkach:
a) obszary, na których mogą wystąpić powodzie, którym towarzyszy transport dużej ilości osadów i rumowiska,
b) potencjalne ogniska zanieczyszczeń wód.

1. Projekty map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego sporządzają Wody Polskie w uzgodnieniu z właściwymi wojewodami.
2. Projekty map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, przygotowują dyrektorzy urzędów morskich i przekazują Wodom Polskim nie później niż na 6 miesięcy przed terminem przygotowania map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego. Projekty map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, stanowią integralny element projektów map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego.
3. Wody Polskie przekazują ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej do zatwierdzenia projekty map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zatwierdza mapy zagrożenia powodziowego i mapy ryzyka powodziowego i przekazuje te mapy w postaci elektronicznej:
1) Głównemu Geodecie Kraju;
2) właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska;
3) dyrektorowi Rządowego Centrum Bezpieczeństwa;
4) Wodom Polskim;
5) Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej;
6) właściwym wojewodom;
7) właściwym marszałkom województw;
8) właściwym starostom;
9) właściwym wójtom, burmistrzom lub prezydentom miast;
10) właściwym komendantom wojewódzkim i powiatowym (miejskim) Państwowej Straży Pożarnej;
11) właściwym dyrektorom urzędów żeglugi śródlądowej oraz właściwym dyrektorom urzędów morskich;
12) właściwym zarządcom infrastruktury kolejowej oraz właściwym zarządcom dróg publicznych.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podaje do publicznej wiadomości mapy zagrożenia powodziowego i mapy ryzyka powodziowego przez ich umieszczenie na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę.
6. Przygotowanie map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego dla obszarów, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego ust. 2, położonych na obszarach dorzeczy, których części znajdują się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, poprzedza się działaniami mającymi na celu wymianę w tym zakresie informacji z właściwymi organami tych państw.
7. Przygotowanie map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego dla obszarów, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego ust. 2, położonych na obszarach dorzeczy, których części znajdują się na terytorium państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, poprzedza się działaniami mającymi na celu nawiązanie w tym zakresie współpracy z właściwymi organami tych państw.
8. Mapy zagrożenia powodziowego oraz mapy ryzyka powodziowego podlegają przeglądowi co 6 lat oraz w razie potrzeby aktualizacji.
9. Mapy zagrożenia powodziowego oraz mapy ryzyka powodziowego mogą zostać poddane przeglądowi oraz w razie potrzeby aktualizacji częściej niż co 6 lat, z tym że w przypadku dokonania takiej aktualizacji należy ją ponowić z zachowaniem zasady wyrażonej w ust. 8.
10. Przepisy ust. 1–7 stosuje się odpowiednio do aktualizacji map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego.
11. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej udostępni Komisji Europejskiej przeglądy oraz aktualizacje map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego w terminie 3 miesięcy od dnia ich dokonania.

1. Na podstawie map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego przygotowuje się plany zarządzania ryzykiem powodziowym, z uwzględnieniem podziału kraju na obszary dorzeczy i regiony wodne.
2. Plany zarządzania ryzykiem powodziowym przygotowuje się z uwzględnieniem elementów zarządzania ryzykiem powodziowym, o których mowa w art. 163 ochrona przed powodzią ust. 6, i działań, o których mowa w art. 165 realizacja ochrony przed powodzią.
3. Plany zarządzania ryzykiem powodziowym zawierają:
1) mapę obszaru dorzecza, na której są zaznaczone obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi;
2) mapy zagrożenia powodziowego oraz mapy ryzyka powodziowego wraz z opisem wniosków z analizy tych map;
3) opis celów zarządzania ryzykiem powodziowym uwzględniający konieczność ograniczania potencjalnych negatywnych skutków powodzi dla zdrowia ludzi, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej;
4) katalog działań służących osiągnięciu celów zarządzania ryzykiem powodziowym, w tym działań, o których mowa w art. 165 realizacja ochrony przed powodzią, z uwzględnieniem ich priorytetu;
5) opis sposobu określania priorytetów działań służących osiągnięciu celów zarządzania ryzykiem powodziowym i nadzorowania postępów w realizacji planu;
6) podsumowanie działań służących informowaniu społeczeństwa i prowadzeniu konsultacji społecznych;
7) wykaz organów właściwych w sprawach zarządzania ryzykiem powodziowym;
8) opis współpracy, o której mowa w art. 173 opracowywanie planów zarządzania ryzykiem powodziowym ust. 10 i 11, w tym opis metodyki analizy kosztów i korzyści służącej ocenie działań wywołujących skutki międzynarodowe, jeżeli taka metodyka została określona;
9) opis koordynacji czynności, o których mowa w art. 326 uwzględnianie ustaleń dokumentów planistycznych ust. 4 i 5.
4. Plany zarządzania ryzykiem powodziowym obejmują wszystkie elementy zarządzania ryzykiem powodziowym, ze szczególnym uwzględnieniem działań służących zapobieganiu powodzi i ochronie przed powodzią oraz informacji na temat stanu należytego przygotowania w przypadku wystąpienia powodzi.
5. Przy ustalaniu działań służących osiągnięciu celów zarządzania ryzykiem powodziowym uwzględnia się w szczególności:
1) koszty oraz korzyści działań podejmowanych dla osiągnięcia celów zarządzania ryzykiem powodziowym;
2) zasięg powodzi, trasy przejścia wezbrania powodziowego oraz obszary o potencjalnej retencji wód powodziowych;
3) cele środowiskowe, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
4) gospodarowanie wodami;
5) sposób uprawy i zagospodarowania gruntów;
6) stan zagospodarowania oraz treść dokumentów, aktów i decyzji w zakresie planowania przestrzennego;
7) ochronę przyrody, w tym ryzyko strat przyrodniczych i ekosystemowych;
8) uprawianie żeglugi morskiej i śródlądowej oraz porty morskie i porty lub przystanie zlokalizowane na wodach śródlądowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 193 śródlądowe drogi wodne ust. 3, wraz ze związaną z nimi infrastrukturą;
9) prognozowanie powodzi i systemy wczesnego ostrzegania przed zagrożeniami;
10) infrastrukturę krytyczną;
11) cechy obszaru dorzecza lub zlewni;
12) ochronę ludności i zwierząt.

1. Projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym przygotowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw transportu w zakresie infrastruktury transportowej, z właściwymi wojewodami oraz po zasięgnięciu opinii marszałków województw. Marszałkowie województw przedstawiają opinię w terminie 45 dni od dnia otrzymania projektów planów zarządzania ryzykiem powodziowym, przy czym brak opinii we wskazanym terminie uznaje się za pozytywne zaopiniowanie projektów.
2. Projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, przygotowuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i przekazuje Wodom Polskim nie później niż na 15 miesięcy przed terminem przygotowania planów zarządzania ryzykiem powodziowym.
3. Projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, stanowią integralny element projektów planów zarządzania ryzykiem powodziowym, o których mowa w ust. 1.
4. Wody Polskie uzgadniają projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym w zakresie dotyczącym śródlądowych dróg wodnych z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.
5. Wody Polskie przekazują projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w osiągnięciu celów zarządzania ryzykiem powodziowym, w szczególności w przygotowywaniu, przeglądzie oraz aktualizacji planów zarządzania ryzykiem powodziowym, podaje do publicznej wiadomości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w celu zgłoszenia uwag, projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym co najmniej na rok przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczą te plany.
7. Udostępnienie przez Wody Polskie albo ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej materiałów źródłowych wykorzystanych do przygotowania projektów planów zarządzania ryzykiem powodziowym odbywa się na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
8. W terminie 6 miesięcy od dnia podania do publicznej wiadomości projektów planów zarządzania ryzykiem powodziowym zainteresowani mogą składać do ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej pisemne uwagi do ustaleń zawartych w projektach tych planów.
9. W odniesieniu do projektów planów zarządzania ryzykiem powodziowym od strony morza, w tym morskich wód wewnętrznych, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej uzgadnia sposób i zakres uwzględnienia uwag z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej.
10. Dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podejmuje współpracę z właściwymi organami tych państw w celu przygotowania dla międzynarodowego obszaru dorzecza jednego międzynarodowego planu zarządzania ryzykiem powodziowym albo zestawu planów zarządzania ryzykiem powodziowym skoordynowanych na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza lub zapewnienia koordynacji w jak największym stopniu na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza planu zarządzania ryzykiem powodziowym obejmującego obszar dorzecza znajdujący się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11. Dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podejmuje działania na rzecz nawiązania współpracy z właściwymi organami tych państw w celu przygotowania dla międzynarodowego obszaru dorzecza jednego międzynarodowego planu zarządzania ryzykiem powodziowym albo zestawu planów zarządzania ryzykiem powodziowym skoordynowanych na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza lub zapewnienia koordynacji w jak największym stopniu na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza planu zarządzania ryzykiem powodziowym obejmującego obszar dorzecza znajdujący się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
12. Jeżeli opracowanie planu, o którym mowa w ust. 11, lub zapewnienie koordynacji, o której mowa w ust. 11, nie jest możliwe, dla części międzynarodowego obszaru dorzecza leżącej na terytorium Unii Europejskiej stosuje się przepis ust. 10.
13. W celu uzupełnienia planów zarządzania ryzykiem powodziowym na międzynarodowych obszarach dorzeczy, o których mowa w ust. 10 i 11, o bardziej szczegółowe plany zarządzania ryzykiem powodziowym skoordynowane na poziomie zlewni międzynarodowej, której część znajduje się na terytorium innych państw, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może podjąć współpracę z właściwymi organami tych państw.
14. W celach, o których mowa w ust. 10, 11 i 13, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może wykorzystać istniejące struktury wynikające z umów międzynarodowych.
15. Działania służące osiągnięciu celów zarządzania ryzykiem powodziowym zawarte w planach zarządzania ryzykiem powodziowym nie mogą wpływać na znaczące zwiększenie ryzyka powodziowego na terytorium innych państw, z wyłączeniem przypadków, w których te działania zostały uzgodnione w ramach współpracy, o której mowa w ust. 10 i 11.
16. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia, przyjmuje plany zarządzania ryzykiem powodziowym oraz ich aktualizacje, kierując się koniecznością zapewnienia skutecznej ochrony przed powodzią.
17. Wizualizacje map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego stanowiących element planów zarządzania ryzykiem powodziowym, w skali określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 174 rozporządzenie w sprawie map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego ust. 1 pkt 2, są dostępne na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.
18. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej udostępnia na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego obsługę tego ministra wizualizacje pierwszych map zagrożenia powodziowego oraz pierwszych map ryzyka powodziowego stanowiących element pierwszych planów zarządzania ryzykiem powodziowym oraz wizualizacje kolejnych aktualizacji tych map, w sposób umożliwiający ciągłą i nieprzerwaną możliwość zapoznania się z tymi wizualizacjami.
19. Plany zarządzania ryzykiem powodziowym podlegają przeglądowi co 6 lat oraz w razie potrzeby aktualizacji.
20. Plany zarządzania ryzykiem powodziowym mogą zostać poddane przeglądowi oraz w razie potrzeby aktualizacji częściej niż co 6 lat, z tym że w przypadku dokonania takiej aktualizacji należy ją ponowić z zachowaniem zasady wyrażonej w ust. 19.
21. Aktualizacja planów zarządzania ryzykiem powodziowym dotyczy elementów, o których mowa w art. 172 plany zarządzania ryzykiem powodziowym ust. 3, i obejmuje w szczególności:
1) wszelkie zmiany lub uaktualnienia dotyczące tych planów, wraz z podsumowaniem przeglądów wstępnej oceny ryzyka powodziowego, map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego;
2) ocenę postępów w realizacji celów zarządzania ryzykiem powodziowym;
3) opis i wyjaśnienie przyczyn niezrealizowania zaplanowanych działań zmierzających do osiągnięcia celów zarządzania ryzykiem powodziowym;
4) opis działań podjętych, a niezaplanowanych w tych planach;
5) możliwy wpływ zmian klimatu na występowanie powodzi.
22. Przepisy ust. 1–19 stosuje się odpowiednio do aktualizacji planów zarządzania ryzykiem powodziowym.
23. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej udostępnia Komisji Europejskiej plany zarządzania ryzykiem powodziowym oraz ich przeglądy i aktualizacje w terminie 3 miesięcy odpowiednio od dnia przyjęcia planów zarządzania ryzykiem powodziowym oraz dokonania ich przeglądów lub aktualizacji.
24. Organy administracji rządowej i samorządowej, państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna oraz instytuty badawcze są obowiązane do nieodpłatnego przekazywania posiadanych danych niezbędnych do przygotowania wstępnej oceny ryzyka powodziowego, sporządzenia map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego oraz przygotowania planów zarządzania ryzykiem powodziowym organom przygotowującym i sporządzającym te dokumenty, a także ich przeglądów lub aktualizacji.
25. W przypadku wystąpienia problemów mających wpływ na zarządzanie ryzykiem powodziowym, które nie mogą być rozwiązane na podstawie przepisów ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może poinformować o tych problemach Komisję Europejską oraz właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz wskazać propozycję ich rozwiązania.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania dotyczące opracowywania map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego;
2) skalę map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego, w tym skalę wizualizacji tych map.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się potrzebą zapewnienia sprawnego sporządzenia map zagrożenia powodziowego oraz map ryzyka powodziowego, ze szczególnym uwzględnieniem standardów i zakresu danych zawartych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym oraz potrzebą zapewnienia ciągłego i nieprzerwanego dostępu do wizualizacji tych map.

1. W celu zapewnienia właściwych warunków przepływu wód powodziowych właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, nakazać usunięcie drzew lub krzewów na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią.
2. Za szkody powstałe na skutek wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje odszkodowanie.

1. W celu zapewnienia szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych zakazuje się wykonywania robót lub czynności, które mogą wpływać na szczelność lub stabilność wałów przeciwpowodziowych, w tym:
1) przejeżdżania przez wały oraz wzdłuż wałów pojazdami lub konno oraz przepędzania zwierząt, z wyjątkiem miejsc do tego przeznaczonych;
2) uprawy gruntu, sadzenia drzew lub krzewów na wałach oraz w odległości mniejszej niż 3 m od stopy wału;
3) prowadzenia przez osoby nieuprawnione robót lub czynności ingerujących w konstrukcję wałów przeciwpowodziowych, w tym ich rozkopywania, uszkadzania darniny lub innych umocnień skarp i korony wałów, wbijania słupów i ustawiania znaków;
4) wykonywania na wałach przeciwpowodziowych obiektów lub urządzeń niezwiązanych z nimi funkcjonalnie;
5) wykonywania obiektów budowlanych, kopania studni, sadzawek, dołów oraz rowów w odległości mniejszej niż 50 m od stopy wału;
6) lokalizowania cmentarzy w odległości mniejszej niż 50 m od stopy wału.
2. Zakazów, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, nie stosuje się do robót związanych z utrzymywaniem, odbudową, rozbudową lub przebudową wałów przeciwpowodziowych.
3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy przejeżdżania rowerem wzdłuż wałów przeciwpowodziowych.
4. Jeżeli nie wpłynie to na szczelność lub stabilność wałów przeciwpowodziowych, właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zwolnić od zakazów określonych w ust. 1 pkt 1–5.
5. Do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 4, dołącza się charakterystykę planowanych działań wraz z podstawowymi danymi technicznymi i opisem planowanej technologii robót oraz mapę sytuacyjno-wysokościową pobraną z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kopię tej mapy potwierdzoną przez wnioskodawcę za zgodność z oryginałem albo inną mapę sytuacyjno-wysokościową z naniesionym schematem planowanych obiektów lub robót. W przypadku planowania robót, które mogą naruszyć strukturę korpusu lub podłoża wałów przeciwpowodziowych, dołącza się także badania hydrogeologiczne wraz z opinią dotyczącą wpływu tych robót na szczelność i stabilność tych wałów.
6. Stroną postępowania o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 4, jest wnioskodawca i właściciel wału przeciwpowodziowego.
7. Decyzja, o której mowa w ust. 4, wygasa, jeżeli w terminie 6 lat od dnia, w którym stała się ostateczna, nie uzyskano wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo nie dokonano zgłoszenia wodnoprawnego lub nie rozpoczęto wykonywania robót lub czynności, o których mowa w ust. 1.
8. W przypadku wykonania robót lub czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, nieobjętych decyzją, o której mowa w ust. 4, przepisy art. 77 zakaz podejmowania niektórych działań na obszarach wód lub szczególnego zagrożenia powodzią ust. 10 i 11 stosuje się odpowiednio.
9. W celu zapewnienia właściwej szczelności lub stabilności wałów przeciwpowodziowych właściwy organ Wód Polskich, w drodze decyzji, może nakazać usunięcie drzew lub krzewów z wałów przeciwpowodziowych oraz z terenów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
10. Za szkody powstałe na skutek wydania decyzji, o której mowa w ust. 9, nie przysługuje odszkodowanie.

1. W przypadku:
1) gdy jest zagrożona szczelność lub stabilność wałów przeciwpowodziowych,
2) wystąpienia zagrożenia powodującego konieczność ograniczenia możliwości poruszania się po wałach przeciwpowodziowych,
3) konieczności wykonania prac związanych z konserwacją lub remontem wałów przeciwpowodziowych
– właściciel lub zarządca wału przeciwpowodziowego wprowadza czasowy zakaz poruszania się po tych wałach.
2. Za szkody powstałe na skutek wprowadzenia czasowego zakazu poruszania się po wałach przeciwpowodziowych nie przysługuje odszkodowanie.

1. Właściciel lub zarządca wału przeciwpowodziowego, który wprowadził zakaz, o którym mowa w art. 177 czasowy zakaz poruszania się po wałach przeciwpowodziowych, jest obowiązany do oznaczenia wału przeciwpowodziowego, na którym obowiązuje zakaz, za pomocą rozmieszczonych w widocznych miejscach znaków stojących z umieszczoną tablicą informującą o zakazie poruszania się po tym wale oraz do ogłoszenia o wprowadzeniu zakazu w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie lub w środkach masowego przekazu.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór tablicy informacyjnej, o której mowa w ust. 1, w tym jej rozmiar, kształt, kolor, wzór i wielkość napisu, kierując się potrzebą zapewnienia widoczności i czytelności tablicy informacyjnej.

1. Wykonanie drogi rowerowej oraz wyznaczenie szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego na wale przeciwpowodziowym wymaga uzyskania zgody właściciela tego wału.
2. Uzyskanie zgody, o której mowa w ust. 1, wymaga przedłożenia właścicielowi wału przeciwpowodziowego w przypadku:
1) wykonania drogi rowerowej – dokumentacji zawierającej charakterystykę planowanych działań wraz z podstawowymi danymi technicznymi i opisem planowanej technologii robót oraz mapy sytuacyjno-wysokościowej pobranej z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kopii tej mapy potwierdzonej przez wnioskodawcę za zgodność z oryginałem albo innej mapy sytuacyjno-wysokościowej, z naniesionym schematem planowanych obiektów lub robót,
2) wyznaczenia szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego – dokumentacji zawierającej charakterystykę planowanych działań wraz z podstawowymi danymi technicznymi, mapy sytuacyjno-wysokościowej pobranej z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kopii tej mapy potwierdzonej przez wnioskodawcę za zgodność z oryginałem albo innej mapy sytuacyjno-wysokościowej, z naniesionym schematem planowanych obiektów lub robót, określającym przebieg szlaku oraz usytuowanie drogowskazów i tablic, a także opis planowanej do zastosowania techniki montażu oznakowania
– przed przystąpieniem do planowanych robót.
3. W przypadku planowania robót, które mogą naruszyć strukturę korpusu lub podłoża wałów, dołącza się także badania hydrogeologiczne wraz z opinią dotyczącą wpływu tych robót na szczelność i stabilność wałów.
4. W dokumentacji, o której mowa w ust. 2, należy określić termin rozpoczęcia planowanych robót.
5. Zgoda, o której mowa w ust. 1, wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.
6. Zgoda, o której mowa w ust. 1, zachowuje ważność przez okres 3 lat.

Właściciel lub zarządca wału przeciwpowodziowego może, na podstawie umowy, oddać w dzierżawę koronę wału lub jej część na cele związane z budową drogi rowerowej, a także na cele związane z potrzebami zarządzania drogą rowerową.

Drogi, urządzenia do przepędzania zwierząt oraz przejazdy przez wały przeciwpowodziowe wykonuje na swój koszt inwestor budujący wał, a utrzymuje ten, na którym ciąży obowiązek utrzymania drogi, urządzenia lub przejazdu.

1. W przypadku ostrzeżenia o nadejściu wezbrania powodziowego właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, nakazać zakładowi piętrzącemu wodę obniżenie piętrzenia wody lub opróżnienie zbiornika.
2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, wydaje się z uwzględnieniem scenariusza ekstremalnych zdarzeń hydrologicznych i meteorologicznych przekazanego przez państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, wymaga uzgodnienia z właściwymi wojewodami.
5. Brak stanowiska w ciągu 2 godzin od chwili przekazania wniosku o uzgodnienie decyzji uznaje się za dokonanie jej uzgodnienia.
6. Za szkody powstałe na skutek wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje odszkodowanie.

Przeciwdziałanie skutkom suszy jest zadaniem organów administracji rządowej i samorządowej oraz Wód Polskich.

1. Przeciwdziałanie skutkom suszy prowadzi się zgodnie z planem przeciwdziałania skutkom suszy.
2. Plan przeciwdziałania skutkom suszy zawiera:
1) analizę możliwości powiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych;
2) propozycje budowy lub przebudowy urządzeń wodnych;
3) propozycje niezbędnych zmian w zakresie korzystania z zasobów wodnych oraz zmian naturalnej i sztucznej retencji;
4) działania służące przeciwdziałaniu skutkom suszy.

1. Projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy przygotowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej oraz wojewodami, uwzględniając podział kraju na obszary dorzeczy.
2. Wody Polskie przekazują projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w przygotowywaniu oraz aktualizacji planu przeciwdziałania skutkom suszy, podaje do publicznej wiadomości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w celu zgłoszenia uwag:
1) harmonogram i program prac związanych z przygotowaniem projektu planu przeciwdziałania skutkom suszy;
2) projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy co najmniej na rok przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy ten plan.
4. Udostępnienie przez Wody Polskie materiałów źródłowych wykorzystanych do przygotowania projektu planu przeciwdziałania skutkom suszy odbywa się na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
5. W terminie 6 miesięcy od dnia podania do publicznej wiadomości dokumentów, o których mowa w ust. 3, zainteresowani mogą składać do ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej uwagi do ustaleń zawartych w tych dokumentach.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje i aktualizuje plan przeciwdziałania skutkom suszy, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością przeciwdziałania skutkom suszy.
7. Organy administracji rządowej i samorządowej oraz instytuty badawcze są obowiązane do nieodpłatnego przekazywania posiadanych danych niezbędnych do przygotowania planu przeciwdziałania skutkom suszy podmiotom przygotowującym i sporządzającym ten dokument.
8. Aktualizacji planu przeciwdziałania skutkom suszy dokonuje się nie rzadziej niż co 6 lat.
9. Przepisy ust. 1–7 stosuje się odpowiednio do aktualizacji planu przeciwdziałania skutkom suszy.

Budownictwo wodne polega na projektowaniu, wykonywaniu oraz utrzymywaniu urządzeń wodnych.

1. Przy projektowaniu, wykonywaniu oraz utrzymywaniu urządzeń wodnych należy kierować się zasadą zrównoważonego rozwoju, koniecznością osiągnięcia dobrego stanu wód i charakterystycznych dla nich biocenoz, koniecznością osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oraz potrzebą zachowania istniejącej rzeźby terenu oraz biologicznych stosunków w środowisku wodnym i ekosystemach lądowych zależnych od wód.
2. Budowle piętrzące powinny umożliwiać migrację ryb.

1. W kosztach projektowania lub wykonywania urządzeń wodnych może uczestniczyć ten, kto zamierza odnosić z nich korzyści.
2. Przepis stosuje się także w przypadku ochrony przed powodzią lub suszą, żeglugi, poboru wód, energetycznego wykorzystania urządzeń wodnych, wprowadzania ścieków lub odprowadzania wody do urządzeń wodnych oraz innych usług wodnych, a także działalności gospodarczej związanej z wykorzystaniem urządzeń wodnych do celów rekreacyjnych, z wyłączeniem działalności wykonywanej przez uprawnionych do rybactwa.
3. Na wniosek inwestora projektującego lub wykonującego urządzenia wodne organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, w drodze decyzji, określa wysokość kosztów projektowania lub wykonywania urządzeń wodnych, które ponosi podmiot zamierzający odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych.
4. We wniosku, o którym mowa w ust. 3, inwestor projektujący lub wykonujący urządzenia wodne wskazuje podmiot zamierzający odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych oraz proponowaną wielkość udziału w kosztach projektowania lub wykonywania urządzeń wodnych.
5. Decyzja w przedmiocie ustalenia i podziału kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, określa:
1) zakres prognozowanych korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych oraz wysokość kosztów uczestnictwa w projektowaniu lub wykonywaniu tych urządzeń, które poniesie podmiot zamierzający odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych;
2) termin oraz sposób przekazania środków z tytułu uczestnictwa w kosztach projektowania lub wykonywania urządzeń wodnych, a także warunki, termin oraz sposób zwrotu tych środków.
6. Na wniosek podmiotu zamierzającego odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych rozstrzygnięcia w przedmiocie ustalenia i podziału kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, dokonuje się w treści pozwolenia wodnoprawnego lub przyrzeczenia wydania pozwolenia wodnoprawnego.
7. Inwestor projektujący lub wykonujący urządzenia wodne, który złoży wniosek, o którym mowa w ust. 3, dokonuje zwrotu środków z tytułu uczestnictwa w kosztach projektowania lub wykonywania urządzeń wodnych na rzecz podmiotu zamierzającego odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych na zasadach określonych w ust. 5 pkt 2.
8. Stronami postępowania o wydanie decyzji są inwestor projektujący lub wykonujący urządzenia wodne oraz podmiot zamierzający odnosić korzyści z projektowanych lub wykonywanych urządzeń wodnych.
9. Jeżeli inwestorem projektującym lub wykonującym urządzenia wodne są Wody Polskie, decyzję, o której mowa w ust. 3, wydaje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.

1. Utrzymywanie urządzeń wodnych należy do ich właścicieli i polega na eksploatacji, konserwacji oraz remontach w celu zachowania ich funkcji.
2. W kosztach utrzymywania urządzeń wodnych uczestniczy ten, kto odnosi z nich korzyści. Przepis stosuje się także w przypadku ochrony przed powodzią lub suszą, żeglugi, poboru wód, energetycznego wykorzystania urządzeń wodnych, wprowadzania ścieków lub odprowadzania wody do urządzeń wodnych oraz innych usług wodnych, a także działalności gospodarczej związanej z wykorzystaniem urządzeń wodnych do celów rekreacyjnych, z wyłączeniem działalności wykonywanej przez uprawnionych do rybactwa.
3. Na wniosek właściciela urządzenia wodnego organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych, w drodze decyzji, dokonuje podziału kosztów utrzymywania urządzeń wodnych, o których mowa w ust. 2.
4. We wniosku, o którym mowa w ust. 3, właściciel urządzenia wodnego wskazuje podmioty odnoszące korzyści, określa zakres odnoszonych korzyści oraz proponowaną wielkość udziału w kosztach utrzymywania urządzenia wodnego.
5. Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych, w drodze decyzji, stwierdza wygaśnięcie decyzji, o której mowa w ust. 3, jeżeli stwierdzi trwałe ustanie odnoszenia korzyści z urządzeń wodnych.
6. Właściciel urządzenia wodnego znajdującego się na śródlądowych wodach powierzchniowych jest obowiązany do zapewnienia obsługi, bezpieczeństwa oraz właściwego funkcjonowania tego urządzenia, z uwzględnieniem wymagań wynikających z warunków utrzymywania wód.
7. Jeżeli wniosek, o którym mowa w ust. 3, składają Wody Polskie, decyzje, o których mowa w ust. 3 i 5, wydaje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.

1. Użytkownik budowli piętrzącej wyposażonej w urządzenia umożliwiające regulowanie przepływu, w tym turbiny wodne, o wysokości piętrzenia powyżej 1 m i przepływie średnim rocznym (SSQ) powyżej 1,0 midx3/s, jest obowiązany do prowadzenia dziennika gospodarowania wodą.
2. W dzienniku gospodarowania wodą zamieszcza się w szczególności:
1) odczyty wodowskazowe;
2) ilość retencjonowanej wody;
3) dopływ do budowli piętrzącej;
4) odpływ z budowli piętrzącej;
5) pobory wody przez poszczególne zakłady.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy użytkownika budowli piętrzącej o stałym progu bez możliwości sterowania odpływem lub wyposażonej w samoczynne upusty.
4. Właściciel budowli piętrzącej o piętrzeniu powyżej 0,5 m jest obowiązany zapewnić prowadzenie badań i pomiarów umożliwiających ocenę stanu technicznego oraz stanu bezpieczeństwa budowli, w szczególności:
1) stanów wód podziemnych, ich filtracji przez budowlę, przez podłoże oraz w otoczeniu budowli;
2) wytrzymałości budowli oraz podłoża;
3) stanu urządzeń upustowych;
4) stanu urządzeń umożliwiających migrację ryb, w tym zachowania ich funkcji kompensacyjnych;
5) zmian na górnym i na dolnym stanowisku budowli.
5. W ramach realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 4, budowle piętrzące stanowiące własność Skarbu Państwa, zaliczone na podstawie przepisów w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle hydrotechniczne i ich usytuowanie, wydanych na podstawie art. 7 przepisy techniczno-budowlane ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2024 r. poz. 725 i 834) – do I lub II klasy, poddaje się badaniom i pomiarom pozwalającym opracować ocenę stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa dla tych budowli, wykonywanym przez państwową służbę do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących.
6. Właściciel budowli piętrzącej, zaliczonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane do XXVII kategorii, przekazuje jeden egzemplarz oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzącej państwowej służbie do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących w terminie miesiąca od dnia jej odbioru.
7. Przepisu ust. 6 nie stosuje się do właścicieli budowli piętrzących, dla których oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa dokonuje państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących.
8. Wyniki badań, pomiarów lub innych opracowań, będących w posiadaniu właściciela budowli piętrzącej, dla której państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących dokonuje oceny stanu technicznego lub stanu bezpieczeństwa budowli piętrzącej, niezbędnych do wykonywania tych ocen, właściciel budowli piętrzącej przekazuje, nieodpłatnie, państwowej służbie do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia, w tym częstotliwość dokonywania wpisów, oraz wzór dziennika gospodarowania wodą, kierując się koniecznością zaspokojenia potrzeb zakładów w zakresie gospodarowania wodą, zakresem posiadanych przez zakłady uprawnień oraz sposobem przepuszczania wód powodziowych.

1. Jeżeli urządzenie wodne zostało wykonane bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia, właściciel tego urządzenia może wystąpić z wnioskiem o jego legalizację, do którego dołącza odpowiednio dokumenty, o których mowa w art. 407 wniosek o wydanie pozwolenia wodnoprawnego ust. 2 oraz w art. 422 załączniki do zgłoszenia wodnoprawnego.
2. Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych może wydać decyzję o legalizacji urządzenia wodnego, jeżeli lokalizacja tego urządzenia nie narusza:
1) ustaleń planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza,
2) ustaleń planu zarządzania ryzykiem powodziowym,
3) ustaleń planu przeciwdziałania skutkom suszy,
4) ustaleń programu ochrony wód morskich,
5) ustaleń krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych,
6) ustaleń miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, decyzji o warunkach zabudowy albo decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
7) wymagań dotyczących ochrony zdrowia ludzi, środowiska, ochrony przyrody i dóbr kultury wpisanych do rejestru zabytków wynikających z przepisów odrębnych
– oraz jest zgodna z art. 187 projektowanie, wykonywanie i utrzymywanie urządzeń wodnych, ustalając jednocześnie obowiązek uiszczenia opłaty legalizacyjnej.
3. Jednostkowa stawka opłaty, o której mowa w ust. 2, wynosi 5720,17 zł.
4. Opłatę, o której mowa w ust. 2, uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 2, stała się ostateczna.
5. W decyzji, o której mowa w ust. 2, wskazuje się numer rachunku bankowego, na który powinna zostać uiszczona ta opłata.
6. Opłata, o której mowa w ust. 2, nieuiszczona w terminie podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
7. Obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 2, przedawnia się z upływem 5 lat od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 2, stała się ostateczna.
8. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 3, ustalona w roku poprzednim podlega każdego roku kalendarzowego zmianie w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za rok poprzedni, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, nie później niż do dnia 31 października każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawki opłaty obowiązującej od dnia 1 stycznia roku następnego.
10. Do ponoszenia opłaty, o której mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim.
11. Opłata, o której mowa w ust. 2, stanowi przychód Wód Polskich.
12. W postępowaniu w sprawie wydania decyzji o legalizacji urządzenia wodnego przepisy art. 400 okres obowiązywania pozwolenia wodnoprawnego ust. 7 oraz art 401–403 stosuje się odpowiednio.
13. Jeżeli właściciel urządzenia wodnego nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, lub nie uzyskał decyzji o legalizacji urządzenia wodnego, organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych nakłada na właściciela tego urządzenia, w drodze decyzji, obowiązek likwidacji urządzenia, ustalając warunki i termin wykonania tego obowiązku.
14. Jeżeli właściciel urządzenia wodnego nie uzyskał decyzji o legalizacji urządzenia wodnego, a likwidacja urządzenia jest niemożliwa ze względów technicznych lub ekonomicznych, organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych może nałożyć na właściciela tego urządzenia, w drodze decyzji, obowiązek wykonania urządzeń zapobiegających szkodom.
15. W postępowaniu w sprawie wydania decyzji o likwidacji urządzenia wodnego przepisy art. 401 strony postępowania w sprawach pozwoleń wodnoprawnych i art. 402 wyłączenie stosowania przepisów ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

1. Można uniemożliwić lub ograniczyć korzystanie z urządzenia wodnego wykonanego bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego lub urządzenia wodnego, z którego korzystanie z wód odbywa się bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego, lub pozwolenia zintegrowanego, które stanowi:
1) wylot urządzenia służącego do wprowadzania ścieków do wód, ziemi lub urządzeń wodnych,
2) wylot służący do wprowadzania wody do wód, ziemi lub urządzeń wodnych lub
3) pomost i przystań
– przez zastosowanie środków lub urządzeń służących odpowiednio do zablokowania odprowadzania ścieków lub wód z tego urządzenia albo utrudniających wejście na dane urządzenie.
2. Uniemożliwienia korzystania z urządzenia wodnego, o którym mowa w ust. 1, lub ograniczenia korzystania z tego urządzenia, dokonuje organ Wód Polskich właściwy w sprawie wydania pozwolenia wodnoprawnego lub dokonania zgłoszenia wodnoprawnego lub Inspekcja Wodna.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1:
1) Inspekcja Wodna niezwłocznie powiadamia o uniemożliwieniu korzystania z urządzenia wodnego, o którym mowa w ust. 1, lub ograniczeniu korzystania z tego urządzenia właściwy organ Wód Polskich;
2) właściwy organ Wód Polskich:
a) niezwłocznie powiadamia o uniemożliwieniu korzystania z urządzenia wodnego, o którym mowa w ust. 1, lub ograniczeniu korzystania z tego urządzenia odpowiednio właściciela urządzenia wodnego lub podmiot korzystający z tego urządzenia – jeżeli jest możliwe ich ustalenie,
b) podejmuje działania w celu wszczęcia procedury legalizacji urządzenia wodnego ‒ w przypadku korzystania z urządzenia wodnego wykonanego bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego,
c) podejmuje działania w celu wszczęcia postępowania na podstawie art. 343 wezwanie do usunięcia zaniedbań w zakresie gospodarki wodnej ust. 1 lub 6 ‒ w przypadku korzystania z wód przez zakład bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego.
4. Właściciel urządzenia wodnego, o którym mowa w ust. 1, lub podmiot korzystający z tego urządzenia mogą w terminie 7 dni od dnia otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 3 pkt 2 lit. a, lub od dnia powzięcia wiadomości o uniemożliwieniu korzystania z tego urządzenia lub ograniczeniu korzystania z niego, wnieść sprzeciw do organu, o którym mowa w ust. 2.
5. Do sprzeciwu, o którym mowa w ust. 4, załącza się dokumenty potwierdzające:
1) tytuł prawny podmiotu wnoszącego sprzeciw do dysponowania urządzeniem wodnym;
2) legalność wykonania urządzenia wodnego;
3) legalność korzystania z wód z wykorzystaniem urządzenia wodnego.
6. Właściwy organ Wód Polskich rozpatruje sprzeciw w terminie 14 dni od dnia jego wniesienia i w przypadku:
1) uwzględnienia sprzeciwu – niezwłocznie usuwa zainstalowane przez siebie lub Inspekcję Wodną urządzenia, które uniemożliwiały lub ograniczały korzystanie z wykonanego urządzenia;
2) gdy urządzenie wodne zostało wykonane bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego lub korzystanie z wód z urządzenia wodnego odbywa się bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego lub zgłoszenia wodnoprawnego – odmawia, w drodze decyzji, uwzględnienia sprzeciwu.

1. W przypadku nienależytego utrzymywania urządzenia wodnego, którego następstwem jest zmiana funkcji tego urządzenia lub szkodliwe oddziaływanie tego urządzenia na wody lub grunty, organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych z urzędu lub na wniosek, mając na uwadze, że korzystanie z wód nie może powodować pogorszenia stanu wód i ekosystemów od nich zależnych, marnotrawstwa wody lub energii wody, a także nie może wyrządzać szkód, może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi tego urządzenia przywrócenie poprzedniej funkcji tego urządzenia, wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom lub likwidację szkód.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się warunki i termin przywrócenia poprzedniej funkcji urządzenia wodnego, wykonania urządzeń zapobiegających szkodom lub likwidacji szkód.
3. Jeżeli określenie funkcji urządzenia wodnego, o którym mowa w ust. 1, nie jest możliwe, organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych, mając na uwadze, że korzystanie z wód nie może powodować pogorszenia stanu wód i ekosystemów od nich zależnych, marnotrawstwa wody lub energii wody, a także nie może wyrządzać szkód, może, w drodze decyzji, określić na nowo funkcję tego urządzenia oraz nakazać jego odbudowę albo likwidację.
4. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1 i 3, przepisy art. 401 strony postępowania w sprawach pozwoleń wodnoprawnych i art. 402 wyłączenie stosowania przepisów ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
5. Stroną postępowania w sprawie wydania decyzji, o których mowa w ust. 1 i 3, jest wnioskodawca, właściciel urządzenia wodnego oraz właściciel wód.

1. Zakazuje się:
1) niszczenia lub uszkadzania urządzeń wodnych;
2) utrudniania przepływu wody w związku z wykonywaniem lub utrzymywaniem urządzeń wodnych;
3) wykonywania w pobliżu urządzeń wodnych robót oraz innych czynności, które mogą powodować:
a) niedopuszczalne osiadanie urządzeń wodnych lub ich części,
b) pojawienie się szczelin, rys lub pęknięć, w szczególności w korpusach oraz koronach zapór, okładzinach betonowych, szybach, sztolniach oraz przepławkach dla ryb,
c) nadmierną filtrację wody,
d) uszkodzenie budowli regulacyjnych,
e) unieruchomienie zamknięć budowli piętrzących lub upustowych,
f) erozję gruntu powyżej oraz poniżej urządzeń wodnych,
g) osuwanie się gruntu przy urządzeniach wodnych,
h) zmniejszenie stateczności lub wytrzymałości urządzeń wodnych,
i) uszkodzenie wylotów urządzeń kanalizacyjnych służących do wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz urządzeń służących do odprowadzania wód do wód,
j) uszkodzenie urządzeń pomiarowych,
k) uszkodzenie znaków usytuowanych na wodach,
l) pogorszenie lub utratę funkcji urządzeń umożliwiających migrację ryb.
2. Właściciel urządzenia wodnego jest obowiązany do oznaczenia obszaru objętego zakazami, o których mowa w ust. 1 pkt 3, tablicami zawierającymi informację o zakazach, jeżeli w pozwoleniu wodnoprawnym wskazano te zakazy i obszary, na których one obowiązują.
3. Właścicielowi nieruchomości objętej zakazami, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie od właściciela urządzenia wodnego na warunkach określonych w art. 469 dochodzenie roszczeń za szkody.

1. Wody śródlądowe mogą służyć potrzebom śródlądowego transportu wodnego i żeglugowemu wykorzystaniu przez statki.
2. Wody śródlądowe służące celom, o których mowa w ust. 1, są śródlądowymi drogami wodnymi.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, śródlądowe drogi wodne, kierując się potrzebą zapewnienia warunków do wykonywania śródlądowego transportu wodnego i żeglugowego wykorzystania wód śródlądowych przez statki.
4. Śródlądowe drogi wodne istotne dla zapewnienia zrównoważonego rozwoju systemu transportowego kraju są śródlądowymi drogami wodnymi o szczególnym znaczeniu transportowym.
5. Śródlądowe drogi wodne o szczególnym znaczeniu transportowym obejmują:
1) śródlądowe drogi wodne istotne dla zapewnienia zrównoważonego rozwoju systemu transportowego kraju oraz grunty pod tymi drogami;
2) nieruchomości gruntowe położone w międzywalu śródlądowych dróg wodnych, o których mowa w pkt 1;
3) nieruchomości, budynki i budowle oraz urządzenia wodne, z wyjątkiem wałów przeciwpowodziowych, funkcjonalnie i bezpośrednio powiązane ze śródlądowymi drogami wodnymi, o których mowa w pkt 1, znajdujące się w obrębie ich działek ewidencyjnych.
6. Śródlądowe drogi wodne o szczególnym znaczeniu transportowym mogą podlegać budowie, przebudowie lub modernizacji.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, śródlądowe drogi wodne o szczególnym znaczeniu transportowym, kierując się potrzebą zapewnienia warunków do zrównoważonego rozwoju systemu transportowego kraju.
8. Inwestycje polegające na budowie, przebudowie lub modernizacji urządzeń wodnych, urządzeń komunikacyjnych lub przesyłowych prowadzonych przez śródlądowe drogi wodne, a także roboty regulacyjne i inne, mogące mieć wpływ na śródlądowe drogi wodne, powinny spełniać warunki projektowe określone dla klasy ustalonej dla danej śródlądowej drogi wodnej lub jej odcinka na podstawie przepisów wydanych na podstawie art. 42 klasyfikacja śródlądowych dróg wodnych ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2024 r. poz. 395 i 731) oraz uwzględniać plan lub program rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym, o którym mowa w art. 42a plan lub program rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym tej ustawy.

1. Żeglugowe wykorzystanie śluz i pochylni przez statki oraz wydatki ponoszone na śródlądowe drogi wodne i ich infrastrukturę podlegają ewidencji.
2. Wody Polskie prowadzą dla każdego roku kalendarzowego ewidencję:
1) żeglugowego wykorzystania śluz i pochylni przez statki,
2) wydatków poniesionych na rozwój i utrzymanie śródlądowych dróg wodnych i ich infrastruktury
– zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 1108/70 z dnia 4 czerwca 1970 r. wprowadzającego system księgowy dla wydatków na infrastrukturę w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (Dz. Urz. WE L 130 z 15.06.1970, str. 4, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 42).
3. Coroczne informacje o wydatkach poniesionych w roku poprzednim przez:
1) zakłady lub jednostki organizacyjne, które z własnych środków finansowych wykonują urządzenia wodne na śródlądowej drodze wodnej służące uprawianiu żeglugi śródlądowej,
2) organy administracji żeglugi śródlądowej w zakresie wydatków dotyczących funkcjonowania administracji żeglugi śródlądowej, ustalonych przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej
– są przekazywane przez te podmioty Wodom Polskim w terminie do dnia 31 marca każdego roku na formularzach ewidencyjnych.
4. Formularze ewidencyjne, o których mowa w ust. 3, obejmują dane wymagane na podstawie załączników I i III do rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2.
4a. Ewidencje, o których mowa w ust. 2, udostępnia się do wglądu nieodpłatnie.
4b. Wyszukiwanie danych zawartych w ewidencjach, o których mowa w ust. 2, sporządzanie kopii dokumentów oraz ich przesyłanie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
5. Na podstawie informacji zawartych w formularzach ewidencyjnych, o których mowa w ust. 3, Wody Polskie przygotowują zbiorczy formularz ewidencyjny i przekazują go ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej w terminie do dnia 31 października każdego roku.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku, przekazuje Komisji Europejskiej zbiorczą informację obejmującą dane wymagane na podstawie załączników I i III do rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób prowadzenia ewidencji, o których mowa w ust. 2;
2) rodzaj wydatków i rodzaj infrastruktury oraz prac wykonywanych na śródlądowych drogach wodnych objętych ewidencją, o której mowa w ust. 2 pkt 2;
3) wzory:
a) formularzy ewidencyjnych, o których mowa w ust. 3,
b) zbiorczego formularza ewidencyjnego, o którym mowa w ust. 5,
c) zbiorczej informacji, o której mowa w ust. 6.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej:
1) uwzględni podział statków w zależności od rodzaju, ładowności i mocy silnika;
2) będzie się kierował koniecznością zestawiania wydatków grupowanych w zależności od rodzaju zabudowy i klasy śródlądowej drogi wodnej, a także przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi systemu księgowego dla wydatków na infrastrukturę w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej.

1. Do inwestycji polegającej na budowie, rozbudowie lub przebudowie systemu retencyjno-dozującego o pojemności umożliwiającej wstrzymanie przez co najmniej 5 następujących po sobie dni wprowadzania do wód ścieków lub wód, stosuje się przepisy niniejszego rozdziału, jeżeli inwestor uzyska pozytywną opinię Prezesa Wód Polskich dotyczącą planowanej inwestycji.
2. Za inwestora, o którym mowa w ust. 1, uznaje się zakład wprowadzający do śródlądowych wód powierzchniowych płynących ścieki przemysłowe lub wody pochodzące z odwodnienia zakładów górniczych, zawierające chlorki i siarczany lub działający na rzecz takiego zakładu inny podmiot, który zajmuje się lub będzie zajmował się wprowadzeniem wód z zakładów górniczych do wód.

1. Prezes Wód Polskich, na wniosek inwestora, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku sporządza i przedstawia inwestorowi opinię dotyczącą możliwości zastosowania ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości w związku z realizacją inwestycji w zakresie systemu retencyjno-dozującego, którą przygotowuje z uwzględnieniem:
1) planowanej lokalizacji inwestycji na nieruchomościach osób trzecich, uwzględniając potrzebę stosowania proporcjonalnych ograniczeń praw i wolności osób trzecich, a w szczególności przebiegu inwestycji liniowej po najkrótszej drodze od odbiornika wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych do zakładu górniczego lub zbiornika retencyjnego, w którym są przetrzymywane te wody, chyba że ten przebieg powodowałby większą ingerencję w prawa i wolności osób trzecich, a także z uwzględnieniem uwarunkowań przyrodniczych i terenowych;
2) zakładanego efektu realizacji inwestycji dla środowiska wodnego, uwzględniając potrzebę zapewnienia retencjonowania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, podczas obowiązywania na obszarze, na którym zlokalizowano odbiorniki ścieków, ostrzeżeń przed suszą hydrologiczną w celu okresowego, trwającego przez co najmniej 5 następujących po sobie dni wstrzymania wprowadzania tych ścieków do wód lub ziemi;
3) potrzeby zwiększenia efektywności działania systemu lub pozytywnego wpływu na środowisko planowanych zmian – w przypadku rozbudowy lub przebudowy systemu retencyjno-dozującego.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się:
1) opis planowanej lokalizacji inwestycji i stanu prawnego nieruchomości, na której ta inwestycja będzie realizowana;
2) opis zakładanego efektu realizacji inwestycji dla środowiska wodnego z podaniem:
a) zakładanej pojemności zbiorników retencyjnych,
b) ilości ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, odprowadzanych systemem retencyjno-dozującym,
c) maksymalnej ilości ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, wprowadzanych do wód lub ziemi, określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym;
3) w przypadku rozbudowy lub przebudowy systemu retencyjno-dozującego – opis zakładanego zwiększenia efektywności działania tego systemu lub opis pozytywnego wpływu planowanych zmian na środowisko.
3. Opinię, o której mowa w ust. 1, inwestor załącza do:
1) wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na realizację inwestycji, o którym mowa w art. 6 wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na realizację inwestycji ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 274);
2) wniosku o pozwolenie na budowę;
3) odpowiedniej zgody wodnoprawnej, jeżeli jest wymagana.

Do inwestycji, o której mowa w art. 194a przygotowanie inwestycji w zakresie systemu retencyjno-dozującego, stosuje się przepisy ustawy z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych dotyczące inwestycji, o których mowa w art. 1 zakres regulacji ustawy pkt 1 tej ustawy.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym wyznaczono tereny rolnicze, tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, leśnych, hodowlanych i ogrodniczych lub tereny łąk lub pastwisk, umożliwia również lokalizację na tych terenach, z wyjątkiem obszarów objętych przynajmniej jedną formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 formy ochrony przyrody ust. 1 pkt 1‒9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, systemów retencyjno-dozujących lub ich części, chyba że ustalenia tego planu miejscowego zakazują ich lokalizacji.

Melioracje wodne polegają na regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby i ułatwienia jej uprawy.

1. W celu zapewnienia dostępu do informacji o urządzeniach melioracji wodnych oraz o zmeliorowanych gruntach prowadzi się ewidencję urządzeń melioracji wodnych oraz zmeliorowanych gruntów, zwaną dalej „ewidencją melioracji wodnych”.
2. Ewidencja melioracji wodnych zawiera dane dotyczące urządzeń melioracji wodnych, w szczególności ich rodzaj, liczbę, lokalizację i parametry techniczne oraz dane dotyczące zmeliorowanych gruntów.
3. Ewidencję melioracji wodnych prowadzi się w szczególności z wykorzystaniem baz danych prowadzonych przez:
1) starostę w zakresie:
a) nieruchomości,
b) danych podmiotowych o nieruchomościach oraz danych podmiotów, o których mowa w art. 20 dane w ewidencji gruntów i budynków ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne;
2) właściwy organ ochrony przyrody, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody – w zakresie oceny obszarów chronionych ustanowionych w celu ochrony ekosystemów lub gatunków, których stan bezpośrednio zależy od stanu wód;
3) organy właściwe do wydawania zgód wodnoprawnych – w zakresie zgód wodnoprawnych.
4. Dla obszaru całego państwa zakłada się i prowadzi w systemie teleinformatycznym bazy danych, obejmujące zbiory danych przestrzennych infrastruktury informacji przestrzennej, dotyczących ewidencji melioracji wodnych.
5. Dla zbiorów danych objętych bazami danych, o których mowa w ust. 4, oraz dla związanych z nimi usług, tworzy się metadane opisujące te zbiory i usługi zgodnie z art. 5 metadane ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej.
6. Ewidencję melioracji wodnych udostępnia się do wglądu nieodpłatnie.
7. Wyszukiwanie danych zawartych w ewidencji melioracji wodnych, sporządzanie kopii dokumentów oraz ich przesyłanie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
8. Ewidencję melioracji wodnych prowadzi się i aktualizuje w sposób zapewniający interoperacyjność na poziomie organizacyjnym, semantycznym i technologicznym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2024 r. poz. 307).
9. Organy realizujące zadania określone w ustawie mogą, w drodze porozumień, utrzymywać wspólne elementy infrastruktury technicznej przeznaczonej do przechowywania i udostępniania zbiorów danych, o których mowa w ust. 4, mając na względzie minimalizację kosztów budowy i utrzymania tej infrastruktury oraz optymalizację dostępności zbiorów danych, ich bezpieczeństwo i jakość, a także zapewnienie ich autentyczności i integralności.
10. Wymiana danych zawartych w ewidencji melioracji wodnych między organami, o których mowa w ust. 3, odbywa się nieodpłatnie w zakresie niezbędnym do wykonywania przez te organy ich ustawowych zadań.
11. Właściciel urządzenia melioracji wodnych, które nie zostało wykonane na koszt Skarbu Państwa, zgłasza to urządzenie do Wód Polskich, w terminie 30 dni od dnia przystąpienia do jego użytkowania, w celu wpisania go do ewidencji melioracji wodnych.
12. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 11, obejmuje:
1) imię i nazwisko oraz adres albo nazwę i siedzibę właściciela urządzenia melioracji wodnych;
2) sposób korzystania z wód;
3) rodzaj urządzenia melioracji wodnych, jego parametry i stan techniczny;
4) obszar zmeliorowany;
5) lokalizację urządzenia, w tym nazwę lub numer obrębu ewidencyjnego, numer lub numery działek ewidencyjnych oraz współrzędne.
13. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 11, dołącza się kopię zgody wodnoprawnej określającej warunki korzystania z wód.
14. Ewidencję melioracji wodnych prowadzą Wody Polskie.
15. Właściciel urządzenia melioracji wodnych zgłasza do Wód Polskich zmianę danych, o których mowa w ust. 12, w terminie 30 dni od dnia wystąpienia tych zmian.
16. (uchylony)
17. (uchylony)
18. (uchylony)

1. Urządzeniami melioracji wodnych są:
1) rowy wraz z budowlami związanymi z nimi funkcjonalnie,
2) drenowania,
3) rurociągi,
4) stacje pomp służące wyłącznie do celów rolniczych,
5) ziemne stawy rybne,
6) groble na obszarach nawadnianych,
7) systemy nawodnień grawitacyjnych,
8) systemy nawodnień ciśnieniowych
– jeżeli służą celom, o których mowa w art. 195 melioracje wodne.
2. Przepisy dotyczące urządzeń melioracji wodnych stosuje się odpowiednio do:
1) budowli wstrzymujących erozję wodną;
2) dróg dojazdowych niezbędnych do użytkowania obszarów zmeliorowanych;
3) fitomelioracji oraz agromelioracji;
4) systemów przeciwerozyjnych;
5) zagospodarowania zmeliorowanych trwałych łąk lub pastwisk;
6) zagospodarowania nieużytków przeznaczonych na trwałe łąki lub pastwiska.

Przy planowaniu, wykonywaniu oraz utrzymywaniu urządzeń melioracji wodnych należy kierować się potrzebą zachowania zróżnicowanych biocenoz polnych i łąkowych, koniecznością osiągnięcia dobrego stanu wód oraz koniecznością osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.

1. Wykonywanie urządzeń melioracji wodnych należy do właścicieli gruntów.
2. Urządzenia melioracji wodnych mogą być wykonywane na koszt Skarbu Państwa, w tym przy udziale środków, o których mowa w ust. 3, za zwrotem, w formie opłaty melioracyjnej, części kosztów przez właścicieli gruntów, na które te urządzenia wywierają korzystny wpływ, zwanych dalej „zainteresowanymi właścicielami gruntów”.
3. Urządzenia wodne inne niż urządzenia melioracji wodnych, służące celom, o których mowa w art. 195 melioracje wodne, mogą być wykonywane na koszt osób prawnych lub osób fizycznych, a także współfinansowane z:
1) publicznych środków wspólnotowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U. z 2022 r. poz. 260);
2) innych środków publicznych, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2024 r. poz. 324 i 862), w przepisach ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014–2020 (Dz. U. z 2020 r. poz. 818), w przepisach ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz. U. z 2023 r. poz. 2298) oraz w przepisach ustawy z dnia 28 kwietnia 2022 r. o zasadach realizacji zadań finansowanych ze środków europejskich w perspektywie finansowej 2021–2027 (Dz. U. poz. 1079).
4. Rozstrzygnięcia w sprawach, o których mowa w ust. 2, dokonuje, w drodze decyzji, właściwy organ Wód Polskich w uzgodnieniu z właściwym wojewodą, na wniosek zainteresowanych właścicieli gruntów.
5. W przypadku wykonywania urządzeń melioracji wodnych w trybie, o którym mowa w ust. 2, są wymagane wnioski zainteresowanych właścicieli gruntów, których grunty stanowią co najmniej 75% powierzchni gruntów planowanych do zmeliorowania.
6. Zainteresowany właściciel gruntów jest obowiązany umożliwić wejście na grunt oraz do obiektów budowlanych w celu zaprojektowania i wykonania urządzeń melioracji wodnych.

1. Opłatę melioracyjną, o której mowa w art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 2, ustala się w wysokości 20% całkowitych kosztów wykonania urządzeń melioracji wodnych.
2. Opłatę melioracyjną pobiera się w 15 równych ratach rocznych w terminie do dnia 30 października każdego roku, przy czym opłata melioracyjna mniejsza od 1000 zł jest pobierana w 3 równych ratach rocznych.
3. Pierwszą ratę opłaty melioracyjnej pobiera się po upływie 2 lat od dnia przekazania urządzeń melioracji wodnych do eksploatacji, a w przypadku zagospodarowania pomelioracyjnego łąk i pastwisk – po upływie roku.

1. Właściwy organ Wód Polskich ustala dla każdego zainteresowanego właściciela gruntów, w drodze decyzji, wysokość części opłaty melioracyjnej, o której mowa w art. 200 opłata melioracyjna ust. 1, proporcjonalną do powierzchni gruntów, na które urządzenia melioracji wodnych wywierają korzystny wpływ.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, zainteresowani właściciele gruntów wnoszą na rachunek bankowy Wód Polskich.
2a. Wody Polskie prowadzą wyodrębniony rachunek bankowy w celu gromadzenia wpływów z opłaty, o której mowa w ust. 1. Wpływy te, powiększone o przychody z oprocentowania środków na rachunku bankowym, są przekazywane na rachunek bieżący dochodów budżetowych ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej w terminie do końca następnego miesiąca po ich wpływie na wyodrębniony rachunek Wód Polskich.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
4. Do opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim.
5. Opłata, o której mowa w ust. 1, nieuiszczona w terminie podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
6. Obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 1, przedawnia się z upływem 20 lat od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna.

1. W terminie 9 miesięcy od zakończenia procesu inwestycyjnego i rozliczenia wartości zakończonych robót właściwy organ Wód Polskich, w drodze decyzji, może skorygować ustaloną wysokość opłaty melioracyjnej, odpowiednio do wysokości poniesionych kosztów inwestycyjnych oraz zmian w projekcie technicznym, dokonanych w trakcie realizacji inwestycji.
2. W przypadku zbycia zmeliorowanego gruntu obowiązek uiszczenia opłaty melioracyjnej staje się obowiązkiem nabywcy tego gruntu.

Programowanie, planowanie i nadzorowanie wykonywania urządzeń melioracji wodnych w trybie, o którym mowa w art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 2, należy do Wód Polskich.

1. W przypadku wykonania urządzeń melioracji wodnych w trybie, o którym mowa w art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 2, właścicielowi gruntu przysługuje odszkodowanie za szkody powstałe w trakcie robót związanych z wykonywaniem urządzeń melioracji wodnych, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610, 1615, 1890 i 1933 oraz z 2024 r. poz. 653), z tym że roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem 3 miesięcy od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o powstaniu szkody.
2. Zainteresowanemu właścicielowi gruntu nie przysługuje odszkodowanie za zajęcie gruntu pod urządzenia melioracji wodnych, a także za szkody w uprawach rolnych, związane z wykonywaniem tych urządzeń, jeżeli szkody te powstały przy prawidłowej organizacji i technologii robót.

Utrzymywanie urządzeń melioracji wodnych należy do zainteresowanych właścicieli gruntów, a jeżeli urządzenia te są objęte działalnością spółki wodnej działającej na terenie gminy lub związku spółek wodnych, w którym jest zrzeszona spółka wodna działająca na terenie gminy – do tej spółki lub tego związku spółek wodnych.

Jeżeli obowiązek, o którym mowa w art. 205 obowiązek utrzymywania urządzeń melioracji wodnych, nie jest wykonywany, właściwy organ Wód Polskich ustala, w drodze decyzji, proporcjonalnie do odnoszonych korzyści przez właścicieli gruntów, szczegółowe zakresy i terminy jego wykonywania.

W zakresie realizacji zadań, o których mowa w art. 196 ewidencja melioracji wodnych ust. 1, art. 201 ustalanie wysokości części opłaty melioracyjnej ust. 1, art. 202 korekta wysokości opłaty melioracyjnej ust. 1 oraz art. 203 programowanie, planowanie i nadzorowanie wykonywania urządzeń melioracji wodnych, Wody Polskie reprezentują Skarb Państwa oraz działają na jego rzecz i w jego imieniu.

Właściciele gruntów, na które urządzenia melioracji wodnych wywierają korzystny wpływ, oraz właściciele gruntów i nieruchomości sąsiednich są obowiązani umożliwić wejście na grunt w celu utrzymywania tych urządzeń.

Utrzymywanie urządzeń melioracji wodnych w granicach parku narodowego jest zadaniem parku narodowego.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, sposób:
1) prowadzenia ewidencji melioracji wodnych;
2) zbierania, aktualizowania oraz udostępniania danych z ewidencji melioracji wodnych;
3) ustalania obszaru, na który urządzenia melioracji wodnych wywierają korzystny wpływ.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej:
1) uwzględni potrzebę stworzenia bazy informacyjnej dla planowania, odbudowy, przebudowy oraz utrzymania urządzeń melioracji wodnych;
2) uwzględni zasadę interoperacyjności, o której mowa w art. 7 wprowadzanie rozwiązań zapewniających interoperacyjność przez organy administracji ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej, a także potrzebę harmonizacji zbiorów danych ewidencji melioracji wodnych z innymi zbiorami danych tworzącymi infrastrukturę informacji przestrzennej;
3) kieruje się zasięgiem wpływu poszczególnych rodzajów urządzeń melioracji wodnych na poprawę zdolności produkcyjnej gleby.

1. Wody stanowią własność Skarbu Państwa, innych osób prawnych albo osób fizycznych.
2. Wody morza terytorialnego, morskie wody wewnętrzne, śródlądowe wody płynące oraz wody podziemne stanowią własność Skarbu Państwa.
3. Wody stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego są wodami publicznymi.
4. Śródlądowe wody płynące będące wodami publicznymi nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.

1. Prawa właścicielskie w stosunku do wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa wykonują:
1) Wody Polskie – w stosunku do śródlądowych wód płynących oraz wód podziemnych;
2) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – w stosunku do wód morza terytorialnego oraz morskich wód wewnętrznych.
3) (uchylony)
2. Wody Polskie wykonują prawa właścicielskie w stosunku do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, znajdujących się w obrębie działki ewidencyjnej, która obejmuje także śródlądowe wody płynące będące własnością Skarbu Państwa.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

1. Wody Polskie, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, mogą powierzyć nadleśniczemu, w drodze porozumienia, na jego wniosek, wykonywanie praw właścicielskich Skarbu Państwa w stosunku do śródlądowych wód płynących znajdujących się w granicach nadleśnictwa.
2. W porozumieniu, o którym mowa w ust. 1, określa się zakres praw właścicielskich Skarbu Państwa powierzonych nadleśniczemu.
3. Wody Polskie, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, mogą powierzyć jednostkom samorządu terytorialnego lub ich związkom, w drodze porozumienia, na ich wniosek, wykonywanie praw właścicielskich Skarbu Państwa w stosunku do śródlądowych wód płynących znajdujących się w granicach jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.
4. W porozumieniu, o którym mowa w ust. 3, określa się zakres praw właścicielskich Skarbu Państwa powierzonych jednostkom samorządu terytorialnego lub ich związkom oraz zawiera się postanowienia dotyczące:
1) przekazywania jednostkom samorządu terytorialnego lub ich związkom środków finansowych na realizację powierzonego zadania, w tym zasad i terminów ich przekazywania;
2) środków przeznaczanych przez jednostki samorządu terytorialnego lub ich związki na realizację powierzonego zadania.
5. Powierzenie wykonywania praw właścicielskich, o którym mowa w ust. 1 i 3, nie dotyczy śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym.
6. Porozumienia, o których mowa w ust. 1 i 3, nie obejmują uprawnień właściciela wód, o których mowa w art. 263 pobieranie pożytków z wód ust. 3.

Śródlądowe wody stojące, woda w rowie oraz woda w stawie, który nie jest napełniany w ramach usług wodnych, ale wyłącznie wodami opadowymi lub roztopowymi lub wodami gruntowymi, znajdujące się w granicach nieruchomości gruntowej stanowią własność właściciela tej nieruchomości.

1. Prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do wód, o których mowa w art. 214 własność śródlądowych wód stojących w granicach nieruchomości gruntowej, znajdujących się na terenie nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, wykonują podmioty reprezentujące Skarb Państwa w stosunku do tych nieruchomości na podstawie przepisów odrębnych.
2. Grunty pod śródlądowymi wodami stojącymi stanowiące własność Skarbu Państwa wchodzą w skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, o którym mowa w art. 20 rodzaje publicznych zasobów nieruchomości pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2023 r. poz. 344, z późn. zm.).

1. Grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi, wodami morza terytorialnego oraz morskimi wodami wewnętrznymi stanowią własność właściciela tych wód.
2. Grunty, o których mowa w ust. 1, nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.
3. Gospodarowanie gruntami, o których mowa w ust. 1, wykonują odpowiednio podmioty, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1.
4. Gospodarowanie innym mieniem związanym z gospodarką wodną stanowiącym własność Skarbu Państwa wykonuje starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej lub podmioty, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1, lub jednostki, którym to mienie zostało powierzone.
5. Urządzenia wodne lub ich części oraz budowle i ich części, znajdujące się na gruntach, o których mowa w ust. 1, stanowią odrębny od tych gruntów przedmiot własności.
6. Urządzenia wodne, które zostały wykonane albo są wykonywane przez Wody Polskie na gruntach pokrytych śródlądowymi wodami płynącymi lub na będących własnością Skarbu Państwa nieruchomościach niebędących gruntami pokrytymi śródlądowymi wodami płynącymi, stanowią własność Skarbu Państwa.

1. Prawo do zbywania gruntów pod śródlądowymi wodami stojącymi stanowiącymi własność Skarbu Państwa przysługuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
2. Prawo, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy gruntów pod śródlądowymi wodami stojącymi stanowiącymi własność Skarbu Państwa znajdujących się w granicach parku narodowego.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zbywa grunty, o których mowa w ust. 1, po cenie nie niższej niż ich wartość rynkowa, określona przy zastosowaniu sposobów jej ustalania przewidzianych w przepisach o gospodarce nieruchomościami.
4. Zbycie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić z inicjatywy ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej albo na wniosek właściwego starosty.
5. Grunty, o których mowa w ust. 1, są zbywane w drodze przetargu ustnego albo pisemnego. O formie przetargu decyduje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.
6. Przetarg przeprowadza komisja przetargowa powoływana odpowiednio przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej albo starostę.
7. Uczestnik przetargu może w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyniku przetargu ustnego albo doręczenia zawiadomienia o wyniku przetargu pisemnego zaskarżyć czynności związane z przeprowadzeniem przetargu odpowiednio do ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej albo do starosty.
8. Jeżeli osoba, której ofertę wybrano w przetargu, nie przystąpi bez usprawiedliwienia do zawarcia umowy w miejscu i terminie podanych w zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 15, można odstąpić od zawarcia umowy, a wpłacone wadium nie podlega zwrotowi. W zawiadomieniu zamieszcza się informację o tym uprawnieniu.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może zbyć grunty, o których mowa w ust. 1, w trybie bezprzetargowym na rzecz jednostek samorządu terytorialnego lub w przypadku wystąpienia przesłanki, o której mowa w art. 37 zbycie nieruchomości w drodze bezprzetargowej ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
10. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera:
1) podstawę prawną wystąpienia;
2) przedmiot zbycia z wyszczególnieniem danych ewidencyjnych;
3) sposób zbycia obejmujący proponowaną formę przetargu;
4) uzasadnienie gospodarcze zamierzonej czynności prawnej z punktu widzenia interesu Skarbu Państwa;
5) wartość rynkową przedmiotu zbycia.
11. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej udziela staroście pełnomocnictwa do jego reprezentowania w czynnościach polegających na wszczęciu i przeprowadzeniu procedury przetargowej.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może udzielić staroście odrębnego pełnomocnictwa do zbycia gruntów, o których mowa w ust. 1.
13. Skarbowi Państwa przysługuje prawo pierwokupu w przypadku sprzedaży nieruchomości obejmującej grunt pod śródlądowymi wodami stojącymi. Prawo pierwokupu wykonuje starosta w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.
14. Sprzedaż, o której mowa w ust. 13, może nastąpić, jeżeli starosta nie wykona prawa pierwokupu. Prawo pierwokupu może być wykonane w terminie miesiąca od dnia otrzymania przez starostę zawiadomienia o treści umowy sprzedaży.
15. Notariusz sporządzający umowę sprzedaży jest obowiązany do zawiadomienia starosty o treści tej umowy.
16. Starosta wykonuje prawo pierwokupu przez złożenie oświadczenia, w formie aktu notarialnego, u notariusza, o którym mowa w ust. 15. Jeżeli złożenie oświadczenia u tego notariusza jest niemożliwe lub napotyka poważne trudności, oświadczenie może być złożone u innego notariusza.
17. Z chwilą złożenia oświadczenia nieruchomość staje się własnością Skarbu Państwa. Starosta wysyła sprzedającemu oświadczenie w formie aktu notarialnego o wykonaniu prawa pierwokupu przesyłką poleconą nadaną za potwierdzeniem odbioru w placówce pocztowej operatora pocztowego w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 12 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, a następnie publikuje na stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej starostwa powiatowego. Uważa się, że sprzedający zapoznał się z treścią oświadczenia starosty o wykonaniu prawa pierwokupu z chwilą jego publikacji na stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej starostwa powiatowego.
18. Prawo pierwokupu wykonuje się po cenie ustalonej między stronami w umowie sprzedaży.
19. Wpływy z tytułu zbywania gruntów, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.
20. Starosta realizuje zadania, o których mowa w ust. 11–14, 16 i 17, jako zadania z zakresu administracji rządowej.
21. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób przeprowadzania przetargów na zbycie gruntów, o których mowa w ust. 1,
2) sposób określania wysokości wadium oraz terminy i formy jego wnoszenia i zwrotu,
3) sposób i terminy ogłaszania przetargu oraz treść ogłoszenia o przetargu,
4) sposób powoływania i działania komisji przetargowej,
5) sposób sporządzania oraz treść protokołu z przeprowadzonego przetargu,
6) sposób postępowania w przypadku zaskarżenia przetargu
– kierując się koniecznością zapewnienia jawności i jednolitości postępowania, równego dostępu do udziału w przetargu oraz uzyskania najkorzystniejszego wyniku przetargu.

1. Grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi stanowiącymi własność Skarbu Państwa są zasobem nieruchomości Skarbu Państwa.
2. Przejście do zasobu gruntów pokrytych śródlądowymi wodami płynącymi, o których mowa w ust. 1, oraz ich wykreślenie z zasobu stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek właściwego podmiotu, o którym mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.
3. Grunty zabudowane urządzeniami wodnymi znajdujące się poza linią brzegu oraz urządzenia wodne lub ich części, stanowiące własność Skarbu Państwa, wobec których prawa właścicielskie wykonują podmioty, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1, są zasobem nieruchomości Skarbu Państwa.
4. Przejście do zasobu nieruchomości gruntów oraz urządzeń wodnych lub ich części, o których mowa w ust. 3, oraz ich wykreślenie z tego zasobu stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek właściwego podmiotu, o którym mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1, albo starosty, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.
5. Do zasobów, o których mowa w ust. 1 i 3, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w drodze decyzji, ustala charakter wód.
2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek Wód Polskich, właściciela nieruchomości przyległej do wód lub właściciela nieruchomości znajdującej się pod wodą, której dotyczy wniosek o ustalenie charakteru wód.
2a. (uchylony)
2b. Strony postępowania w sprawie dotyczącej ustalenia charakteru wód, inne niż wnioskodawca oraz Wody Polskie, oraz adresy do doręczeń ustala się na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków.
2c. Jeżeli liczba stron postępowania w sprawie dotyczącej ustalenia charakteru wód przekracza 10, do stron innych niż wnioskodawca i Wody Polskie stosuje się przepis art. 49 zawiadamianie stron przez publiczne ogłoszenia ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) część opisową obejmującą:
a) opis elementów hydromorfologicznych wód, w tym:
– reżimu hydrologicznego,
– ciągłości wód,
– warunków morfologicznych,
b) (uchylona)
c) (uchylona)
d) analizę historyczną przynależności tych wód do publicznych śródlądowych wód powierzchniowych,
e) imię i nazwisko oraz adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy, a w przypadku gdy wnioskodawcą jest właściciel nieruchomości przyległej do wód lub nieruchomości znajdującej się pod wodami − dokumenty potwierdzające tytuł prawny wnioskodawcy do tej nieruchomości,
f) wykaz właścicieli nieruchomości przyległych do wód oraz nieruchomości znajdujących się pod wodami, których dotyczy wniosek o ustalenie charakteru wód, ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków,
g) wypisy z ewidencji gruntów i budynków obejmujące nieruchomości przyległe do wód oraz nieruchomości znajdujące się pod wodami, których dotyczy wniosek o ustalenie charakteru wód;
2) część graficzną obejmującą mapę sytuacyjno-wysokościową pobraną z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego lub inną mapę uwierzytelnioną przez organ prowadzący ten zasób, obrazującą przebieg wód od źródeł do ujścia, w skali 1:500, 1:1000 lub 1:2000 oraz uwzględniające wyniki pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, stanowi podstawę do dokonania zmian w ewidencji gruntów i budynków.
5. W przypadku gdy w dniu wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia charakteru wód ewidencja gruntów i budynków nie zawiera danych umożliwiających ustalenie stron postępowania lub w przypadku gdy dane te stały się nieaktualne na skutek śmierci jednej ze stron tego postępowania, nie stosuje się przepisów art. 97 przesłanki obligatoryjnego zawieszenia postępowania § 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
6. Nieuregulowany stan prawny nieruchomości, o których mowa w ust. 2, lub brak danych w ewidencji gruntów i budynków pozwalających na ustalenie właściciela nieruchomości nie stanowi przeszkody do wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia charakteru wód, wydania i doręczenia decyzji ustalającej charakter wód oraz zawiadomienia o jej wydaniu.
6a. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, stosuje się przepis art. 49 rozporządzenie w sprawie ewidencji kąpielisk i miejscu okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego, przy czym zawiadomienie o wszczęciu postępowania oraz o wydaniu decyzji uważa się za dokonane po upływie 30 dni od dnia, w którym nastąpiło publiczne obwieszczenie, inne publiczne ogłoszenie lub udostępnienie pisma w Biuletynie Informacji Publicznej.
7. Przez nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym rozumie się nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym w rozumieniu art. 113 zasady wywłaszczenia nieruchomości ust. 6 i 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

1. Linię brzegu dla cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych stanowi krawędź brzegu lub linia stałego porostu traw albo linia, którą ustala się według średniego stanu wody z okresu co najmniej ostatnich 10 lat.
2. Jeżeli krawędź brzegu jest wyraźna, linia brzegu biegnie tą krawędzią.
3. Jeżeli krawędź brzegu nie jest wyraźna, linia brzegu biegnie granicą stałego porostu traw, a jeżeli granica stałego porostu traw leży powyżej stanu wody, o którym mowa w ust. 1 – linią przecięcia się zwierciadła wody przy tym stanie z gruntem przyległym.
4. Jeżeli brzegi wód są uregulowane, linia brzegu biegnie linią łączącą zewnętrzne krawędzie budowli regulacyjnych, a przy plantacjach wikliny na gruntach uzyskanych w wyniku regulacji – granicą plantacji od strony lądu.
5. Linię brzegu ustala, w drodze decyzji, na wniosek podmiotu mającego interes prawny lub faktyczny:
1) właściwy terenowy organ administracji morskiej – dla morskich wód wewnętrznych oraz wód morza terytorialnego;
2) minister właściwy do spraw gospodarki wodnej – dla cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych o ciągłym albo okresowym naturalnym odpływie wód powierzchniowych.
6. Podstawę ustalenia linii brzegu stanowi dostarczony przez wnioskodawcę projekt rozgraniczenia gruntów pokrytych wodami od gruntów przyległych, który zawiera:
1) opis uwzględniający oznaczenie wnioskodawcy, ze wskazaniem jego siedziby i adresu, przyjęty sposób ustalenia projektowanej linii brzegu, ustalenie stanu prawnego nieruchomości objętych projektem z oznaczeniem właścicieli wraz ze wskazaniem ich siedziby i adresu oraz sposób zagospodarowania gruntów przyległych do projektowanej linii brzegu,
2) odpowiednią:
a) zaktualizowaną kopię mapy zasadniczej w skali 1:500, 1:1000, 1:2000 albo 1:5000,
b) mapę inwentaryzacji powykonawczej budowli regulacyjnych w skali, w jakiej jest sporządzony projekt regulacji wód śródlądowych, a w przypadku jej braku – inne dostępne materiały
– z wykazaniem projektowanej linii brzegu oraz elementów istotnych dla przyjętego sposobu ustalenia tej linii.
7. Projekt rozgraniczenia gruntów, o którym mowa w ust. 6, sporządza osoba posiadająca uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii, o których mowa w art. 43 zakresy nadawanych uprawnień zawodowych pkt 1, 2 lub 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne.
8. Decyzję w sprawie ustalenia linii brzegu doręcza się wnioskodawcy oraz ujawnionym w ewidencji gruntów i budynków właścicielom lub innym podmiotom władającym gruntami przyległymi.
8a. Siedziby i adresy stron innych niż wnioskodawca i podmiot wykonujący uprawnienia właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do wód płynących i stojących oraz gruntów pokrytych tymi wodami ustala się na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków.
9. W przypadku gdy ujawniony w ewidencji gruntów i budynków właściciel lub inny podmiot władający gruntem przyległym nie żyje, a jego spadkobiercy nie wykazali prawa do spadku, lub nie jest znany adres miejsca zamieszkania lub siedziby albo adres tych podmiotów lub brak jest w ewidencji gruntów i budynków oznaczenia tych podmiotów, organ, o którym mowa w ust. 5, zawiadamia o wydaniu decyzji w sprawie ustalenia linii brzegu w drodze obwieszczenia zamieszczonego przez okres 60 dni na tablicy ogłoszeń urzędów gmin właściwych ze względu na miejsce położenia nieruchomości, a także na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ten organ.
10. W obwieszczeniu, o którym mowa w ust. 9, zamieszcza się informacje o oznaczeniu decyzji i dacie jej wydania, położeniu i oznaczeniu gruntów objętych decyzją oraz miejscu, gdzie strony mogą się zapoznać z treścią decyzji.
11. Z dniem upływu okresu, o którym mowa w ust. 9, decyzję w sprawie ustalenia linii brzegu uważa się za doręczoną stronom postępowania.
12. Przepisy ust. 8–11 stosuje się odpowiednio do zawiadomień o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia linii brzegu oraz innych czynności podejmowanych w tym postępowaniu, z tym że okres zamieszczenia obwieszczenia wynosi 30 dni.
13. Decyzja w sprawie ustalenia linii brzegu obejmuje swoim zakresem odcinek i brzegi cieku naturalnego objęte projektem regulacji wód śródlądowych.
14. Jeżeli ustalenie linii brzegu jest konieczne w związku z wykonaniem urządzeń wodnych lub kształtowaniem nowych koryt cieków naturalnych, postępowanie w sprawie ustalenia linii brzegu przeprowadza się łącznie z postępowaniem w sprawie zgody wodnoprawnej.
15. Decyzja o ustaleniu linii brzegu może być wydana po uzyskaniu przez zakład pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie niecierpiących zwłoki budowli regulacyjnych.
16. Organem właściwym w sprawach, o których mowa w ust. 14 i 15, jest organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego.
17. Organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego zawiesza postępowanie w sprawie wydania tego pozwolenia do czasu, kiedy decyzja o ustaleniu linii brzegu stanie się ostateczna.
18. W przypadku zmiany linii brzegu decyzja o ustaleniu linii brzegu może być zmieniona w trybie i na zasadach właściwych dla jej wydania.
19. Jeżeli ustalenie linii brzegu następuje w związku z trwałym zajęciem przez śródlądowe wody płynące, wody morza terytorialnego lub morskie wody wewnętrzne, w sposób naturalny, gruntu niestanowiącego własności właściciela wód, koszty projektu rozgraniczenia gruntów, o którym mowa w ust. 6, ponosi właściciel wód.
20. Decyzja o ustaleniu linii brzegu stanowi podstawę do dokonania wpisu w ewidencji gruntów i budynków.
21. Przepisy ust. 8–12 stosuje się odpowiednio do postępowań dotyczących ustalenia linii brzegu wszczętych na podstawie przepisów działu II rozdziału 12 i 13 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
22. W postępowaniach dotyczących udzielania zgód wodnoprawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi nie stosuje się przepisów ust. 14, 16 i 17.
23. W postępowaniach dotyczących udzielania zgód wodnoprawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi, dla wskazania przebiegu granic działek ewidencyjnych między gruntami tworzącymi dna i brzegi cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych a gruntami przyległymi stosuje się procedury określone w przepisach wydanych na podstawie art. 26 rozporządzenie w sprawie klasyfikacji gruntów ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne.

1. Rozgraniczenia gruntów, które były pokryte wodami przed wykonaniem urządzenia wodnego, od pozostałych gruntów dokonuje, na wniosek podmiotu mającego interes prawny lub faktyczny, w drodze decyzji, właściwy organ, o którym mowa w art. 220 ustalanie linii brzegu ust. 5.
2. Dokonując rozgraniczenia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 220 ustalanie linii brzegu, z tym że podstawą rozgraniczenia jest dokumentacja sporządzona na potrzeby wykonania urządzenia wodnego, a w przypadku jej braku – dostępne materiały.
3. W przypadku braku dokumentacji umożliwiającej dokonanie rozgraniczenia, o którym mowa w ust. 1, jako grunt pokryty wodami powierzchniowymi w granicach urządzenia wodnego wyznacza się obszar niezbędny dla zachowania ciągłości cieku w przypadku likwidacji tego urządzenia, przyjmując parametry koryta cieku powyżej i poniżej urządzenia, a w przypadku jezior podpiętrzonych – rzędne wody sprzed piętrzenia.

1. Właściciel wód nie nabywa praw do gruntów zalanych przez wodę podczas powodzi.
2. Właścicielowi gruntów zalanych podczas powodzi nie przysługuje z tego tytułu odszkodowanie od właściciela wód.
3. Właścicielowi gruntów zalanych podczas powodzi w wyniku nieprzestrzegania przepisów ustawy przez właściciela wód lub właściciela urządzenia wodnego przysługuje odszkodowanie na warunkach określonych w art. 472 odesłanie do przepisów ustawy – Kodeks cywilny.
4. Właścicielowi posiadającemu grunty leżące w granicach polderu przeciwpowodziowego zalanego podczas powodzi przysługuje od właściciela wód odszkodowanie na warunkach określonych w art. 469 dochodzenie roszczeń za szkody.

1. Jeżeli śródlądowe wody płynące lub wody morza terytorialnego albo morskie wody wewnętrzne zajmą trwale, w sposób naturalny, grunt niestanowiący własności właściciela wód, grunt ten z chwilą zajęcia staje się z mocy prawa własnością właściciela wód.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dotychczasowemu właścicielowi gruntu przysługuje odszkodowanie od właściciela wód na warunkach określonych w art. 472 odesłanie do przepisów ustawy – Kodeks cywilny.

Wyspy, przymuliska oraz odsypy żwirowe, powstałe w sposób naturalny na gruntach pokrytych wodami powierzchniowymi, stanowią własność właściciela tych gruntów.

1. Starorzecza oraz grunty powstałe w wyniku wykonania budowli regulacyjnych pozostają własnością dotychczasowego właściciela wód.
2. Grunt powstały na skutek trwałego, naturalnego lub sztucznego odkładu na obszarach wód morza terytorialnego lub morskich wód wewnętrznych pozostaje własnością Skarbu Państwa.
3. Grunty, o których mowa w ust. 1 i 2, z wyłączeniem starorzeczy, mogą podlegać obrotowi cywilnoprawnemu na warunkach określonych w przepisach ustawy oraz przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
4. Grunty, o których mowa w ust. 2, znajdujące się poza obszarami, dla których jest prowadzona ewidencja gruntów i budynków, włącza się w granice jednostki ewidencyjnej sąsiadującej z gruntem powstałym na skutek trwałego, naturalnego lub sztucznego odkładu na obszarach wód morza terytorialnego lub morskich wód wewnętrznych.

1. Właściciel wód utrzymuje wody z uwzględnieniem konieczności osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
2. Utrzymywanie wód publicznych obejmuje działania:
1) wynikające z planu utrzymania wód;
2) niewynikające z planu utrzymania wód, jeżeli nie wywierają one istotnego wpływu na osiągnięcie celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
3) niewynikające z planu utrzymania wód, jeżeli zachodzi pilna i uzasadniona konieczność realizacji tych działań z uwagi na zapewnienie ochrony przed powodzią lub suszą oraz w związku z koniecznością usunięcia skutków powodzi lub suszy.
3. Obowiązek utrzymywania tworzących brzeg wody budowli lub murów niebędących urządzeniami wodnymi należy do ich właścicieli, a w kosztach utrzymania tych budowli lub murów właściciel wód uczestniczy proporcjonalnie do odnoszonych korzyści.
4. Podziału kosztów oraz ustalenia odnoszonych korzyści dokonuje, na wniosek właściciela budowli, w tym murów, o których mowa w ust. 3, w drodze decyzji, właściwy organ Wód Polskich.
5. We wniosku, o którym mowa w ust. 4, właściciel budowli, w tym murów, o których mowa w ust. 3, wskazuje podmioty odnoszące korzyści, określa zakres odnoszonych korzyści oraz proponowaną wielkość udziału w kosztach.

1. Utrzymywanie publicznych śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych polega także na zachowaniu stanu dna lub brzegów oraz na remoncie lub konserwacji istniejących budowli regulacyjnych.
2. Utrzymywanie wód, o których mowa w ust. 1, ma na celu zapewnienie:
1) ochrony przed powodzią lub usuwania skutków powodzi,
2) spływu lodu oraz przeciwdziałania powstawaniu niekorzystnych zjawisk lodowych,
3) warunków umożliwiających korzystanie z wód, w tym utrzymywania zwierciadła wody na poziomie umożliwiającym funkcjonowanie urządzeń wodnych, obiektów mostowych, rurociągów, linii energetycznych, linii telekomunikacyjnych oraz innych urządzeń,
4) warunków eksploatacyjnych śródlądowych dróg wodnych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 42 klasyfikacja śródlądowych dróg wodnych ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej,
5) działania urządzeń wodnych, w szczególności ich odpowiedniego stanu technicznego i funkcjonalnego
– i nie powinno uniemożliwić osiągnięcia celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, przy uwzględnieniu dopuszczalności nieosiągnięcia celów środowiskowych, o której mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych.
3. Utrzymywanie wód, o których mowa w ust. 1, jest realizowane przez:
1) wykaszanie roślin z dna oraz brzegów śródlądowych wód powierzchniowych;
2) usuwanie roślin pływających i korzeniących się w dnie śródlądowych wód powierzchniowych;
3) usuwanie drzew i krzewów porastających dno oraz brzegi śródlądowych wód powierzchniowych;
4) usuwanie ze śródlądowych wód powierzchniowych przeszkód naturalnych oraz wynikających z działalności człowieka;
5) zasypywanie wyrw w brzegach i dnie śródlądowych wód powierzchniowych oraz ich zabudowę biologiczną;
6) udrażnianie śródlądowych wód powierzchniowych przez usuwanie zatorów utrudniających swobodny przepływ wód oraz usuwanie namułów i rumoszu;
7) remont lub konserwację stanowiących własność właściciela wód:
a) ubezpieczeń w obrębie urządzeń wodnych,
b) budowli regulacyjnych;
8) rozbiórkę lub modyfikację tam bobrowych oraz zasypywanie nor bobrów lub nor innych zwierząt w brzegach śródlądowych wód powierzchniowych.
4. Zakłady, które przez wprowadzanie ścieków do wód albo w inny sposób przyczyniają się do wzrostu kosztów utrzymania tych wód, ponoszą taką część kosztów, w jakiej nastąpił ten wzrost.
5. Podziału kosztów, na wniosek właściciela wód, dokonuje, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej. Wniosek zawiera uzasadnienie wzrostu kosztów.
6. We wniosku, o którym mowa w ust. 5, właściciel wód wskazuje zakłady przyczyniające się do wzrostu kosztów oraz określa zakres odnoszonych korzyści i proponowaną wielkość udziału w kosztach.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w drodze decyzji, stwierdza wygaśnięcie decyzji, o której mowa w ust. 5, jeżeli stwierdzi trwałe ustanie przyczyny wzrostu kosztów utrzymania wód.

Utrzymywanie brzegu morskiego polega na budowie, utrzymywaniu i ochronie umocnień brzegowych oraz utrzymywaniu wydm i zalesień ochronnych w obrębie pasa technicznego.

Utrzymywanie śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych i brzegu morskiego nie może naruszać celów środowiskowych, istniejącego dobrego stanu tych wód oraz warunków wynikających z ochrony wód.

Zakazuje się niszczenia lub uszkadzania brzegów śródlądowych wód powierzchniowych, brzegów wód morskich oraz budowli, w tym murów, niebędących urządzeniami wodnymi, tworzących brzeg, a także gruntów pokrytych śródlądowymi wodami powierzchniowymi.

Właściciel śródlądowych wód powierzchniowych:
1) zapewnia osiągnięcie celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
2) utrzymuje w należytym stanie technicznym koryta cieków naturalnych oraz kanały, będące w jego władaniu;
3) zapewnia swobodny spływ wód powodziowych oraz lodów;
4) współuczestniczy w odbudowywaniu ekosystemów zdegradowanych przez niewłaściwą eksploatację zasobów wodnych;
5) umożliwia wykonywanie obserwacji i pomiarów hydrologiczno-meteorologicznych oraz hydrogeologicznych.

1. Zakazuje się grodzenia nieruchomości przyległych do publicznych śródlądowych wód powierzchniowych oraz do brzegu wód morskich i morza terytorialnego w odległości mniejszej niż 1,5 m od linii brzegu, a także zakazywania lub uniemożliwiania przechodzenia przez ten obszar.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy grodzenia terenów ochrony bezpośredniej stref ochronnych ustanowionych na podstawie przepisów ustawy oraz obrębów hodowlanych ustanowionych na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 883).
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się na terenach zamkniętych w rozumieniu art. 2 objaśnienie pojęć pkt 9 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne.
4. Właściwy organ Wód Polskich, a na obszarze pasa technicznego dyrektor urzędu morskiego, mogą, w drodze decyzji, zwolnić z zakazu, o którym mowa w ust. 1, jeżeli jest to niezbędne dla obronności państwa lub bezpieczeństwa publicznego.

1. Właściciel nieruchomości przyległej do publicznych śródlądowych wód powierzchniowych jest obowiązany umożliwić dostęp do wód na potrzeby wykonywania robót związanych z utrzymywaniem wód oraz dla ustawiania znaków żeglugowych lub hydrologiczno-meteorologicznych urządzeń pomiarowych.
2. Właściciel nieruchomości przyległej do wód objętych powszechnym korzystaniem jest obowiązany zapewnić dostęp do wód w sposób umożliwiający to korzystanie. Części nieruchomości umożliwiające dostęp do wód wyznacza wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji.
3. Właścicielowi nieruchomości, o którym mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie odpowiednio od właściciela wód albo właściciela hydrologiczno-meteorologicznych urządzeń pomiarowych, a właścicielowi nieruchomości, o którym mowa w ust. 2 – z budżetu gminy, na warunkach określonych w art. 469 dochodzenie roszczeń za szkody.

1. Właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może:
1) zmieniać kierunku i natężenia odpływu znajdujących się na jego gruncie wód opadowych lub roztopowych ani kierunku odpływu wód ze źródeł – ze szkodą dla gruntów sąsiednich;
2) odprowadzać wód oraz wprowadzać ścieków na grunty sąsiednie.
2. Na właścicielu gruntu ciąży obowiązek usunięcia przeszkód oraz zmian w odpływie wody, powstałych na jego gruncie na skutek przypadku lub działania osób trzecich, ze szkodą dla gruntów sąsiednich.
3. Jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, z urzędu lub na wniosek, w drodze decyzji, nakazuje właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, ustalając termin wykonania tych czynności.
4. Nakaz, o którym mowa w ust. 3, nie zwalnia z obowiązku uzyskania pozwolenia wodnoprawnego albo dokonania zgłoszenia wodnoprawnego, jeżeli są wymagane.
5. Postępowania w sprawie decyzji, o której mowa w ust. 3, nie wszczyna się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym właściciel gruntu sąsiedniego dowiedział się o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt.

1. Właściciele gruntów mogą, w drodze pisemnej ugody, ustalić zmiany stanu wody na gruntach, jeżeli zmiany te nie wpłyną szkodliwie na inne nieruchomości lub na gospodarkę wodną. Ugoda nie może dotyczyć wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi.
2. Ugodę wykonuje się po jej zatwierdzeniu, w drodze decyzji, przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.
3. Z wnioskiem o zatwierdzenie ugody występują umawiający się właściciele gruntów.
4. Ugoda niezatwierdzona nie podlega wykonaniu.
5. Ugoda podlega wykonaniu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

1. Regulacja koryt cieków naturalnych, zwana dalej „regulacją wód”, służy poprawie warunków korzystania z wód i ochronie przeciwpowodziowej lub ochronie przed suszą.
2. Regulacja wód polega na podejmowaniu przedsięwzięć dotyczących kształtowania przekroju podłużnego i poprzecznego oraz układu poziomego koryta cieku naturalnego. Regulację wód stanowią w szczególności działania niebędące działaniami związanymi z utrzymywaniem wód, o których mowa w art. 227 utrzymywanie publicznych śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych ust. 3.
3. Regulacja wód powinna zapewnić dynamiczną równowagę koryta cieku naturalnego.
4. Regulacja wód powinna uwzględniać konieczność osiągnięcia dobrego stanu wód oraz osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, przy uwzględnieniu dopuszczalności nieosiągnięcia celów środowiskowych, o której mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych.

1. Zakład, który otrzymał pozwolenie na regulację wód, ponosi także koszt rozbudowy lub przebudowy urządzeń wodnych, a właściciel tych urządzeń uczestniczy w kosztach stosownie do uzyskanych korzyści.
2. Zakład, o którym mowa w ust. 1, ponosi także koszty ograniczenia lub cofnięcia pozwolenia wodnoprawnego posiadanego przez inny zakład, jeżeli jest to niezbędne do wykonania regulacji wód.
3. Ustalenia i podziału kosztów, o których mowa w ust. 1 i 2, dokonuje, na wniosek zakładu, w drodze decyzji, organ właściwy w sprawie pozwoleń wodnoprawnych na wykonywanie urządzeń wodnych.
4. We wniosku, o którym mowa w ust. 3, wskazuje się właściciela wód oraz określa się proponowaną wielkość udziału w kosztach, o których mowa w ust. 1 lub 2.
5. Przepisy ust. 1–4 oraz art. 236 regulacja wód stosuje się odpowiednio do zabudowy potoków górskich, kształtowania nowych koryt cieków naturalnych oraz do wykonywania polderów przeciwpowodziowych.

1. Jednostki samorządu terytorialnego mogą ponosić koszty inwestycji prowadzonych na wodach stanowiących własność Skarbu Państwa, koszty inwestycji w zakresie urządzeń wodnych oraz koszty utrzymania tych wód lub urządzeń wodnych.
2. Wysokość kosztów inwestycji oraz kosztów utrzymania wód lub urządzeń wodnych, ponoszonych przez jednostki samorządu terytorialnego określa się w porozumieniu, do zawarcia którego są upoważnione właściwe jednostki samorządu terytorialnego oraz Wody Polskie.

1. Wody Polskie są państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 podmioty wchodzące w skład sektora finansów publicznych pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1270, z późn. zm.).
2. Siedzibą Wód Polskich jest Warszawa.
3. W skład Wód Polskich wchodzą następujące jednostki organizacyjne:
1) Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej z siedzibą w Warszawie;
2) regionalne zarządy gospodarki wodnej z siedzibami w Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Gliwicach, Krakowie, Lublinie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie i we Wrocławiu;
3) zarządy zlewni;
4) nadzory wodne.
3a. W skład Wód Polskich wchodzi Inspekcja Wodna.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej nadaje Wodom Polskim, w drodze rozporządzenia, statut określający strukturę i organizację Wód Polskich, uwzględniając zakres zadań jednostek organizacyjnych Wód Polskich i ich obszar działania, potrzebę racjonalnego wykorzystania środków publicznych oraz podział hydrograficzny kraju.
5. Wody Polskie w ramach działalności związanej z wykonywaniem zadań organu właściwego w sprawach gospodarowania wodami mają prawo do używania oznak z godłem Rzeczypospolitej Polskiej oraz okrągłej pieczęci z wizerunkiem godła Rzeczypospolitej Polskiej pośrodku i nazwą w otoku.

1. Wody Polskie wykonują zadania określone w przepisach ustawy.
2. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej wykonuje następujące zadania Wód Polskich:
1) przedkłada ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej sprawozdanie, o którym mowa w art. 91 sprawozdanie z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych;
2) opracowuje projekt zestawu celów środowiskowych dla wód morskich, o którym mowa w art. 157 zestaw celów środowiskowych dla wód morskich, i jego aktualizacji;
3) opracowuje projekt programu ochrony wód morskich, o którym mowa w art. 161 program ochrony wód morskich, i jego aktualizacji;
4) współuczestniczy w zapewnieniu ochrony ludności i mienia przed powodzią i przeciwdziałaniu skutkom suszy, na poziomie obszarów dorzeczy;
5) przygotowuje projekt wstępnej oceny ryzyka powodziowego, o którym mowa w art. 168 opracowywanie wstępnej oceny ryzyka powodziowego, i jej aktualizacji;
6) sporządza mapy zagrożenia powodziowego, o których mowa w art. 169 mapy zagrożenia powodziowego, i ich aktualizacje oraz mapy ryzyka powodziowego, o których mowa w art. 170 mapy ryzyka powodziowego, i ich aktualizacje;
7) przygotowuje projekty planów zarządzania ryzykiem powodziowym, o których mowa w art. 173 opracowywanie planów zarządzania ryzykiem powodziowym, i ich aktualizacje;
8) przygotowuje projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy, o którym mowa w art. 185 opracowywanie planu przeciwdziałania skutkom suszy, i jego aktualizacje;
9) prowadzi gospodarkę finansową oraz ewidencję księgową Wód Polskich;
10) opracowuje projekty planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy, o których mowa w art. 319 opracowywanie planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza ust. 1, i ich aktualizacje;
11) prowadzi system informacyjny gospodarowania wodami, o którym mowa w art. 329 system informacyjny gospodarowania wodami, oraz udostępnia zawarte w tym systemie zbiory danych przestrzennych;
12) tworzy i utrzymuje Hydroportal oraz centralny punkt dostępowy, o których mowa w art. 332 udostępnianie danych z systemu informacyjnego gospodarowania wodami ust. 3;
13) realizuje działania służące zrównoważonemu gospodarowaniu wodami, w tym osiągnięciu celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, na obszarach dorzeczy i współuczestniczy w ich realizacji;
14) nadzoruje planowanie i realizację zadań związanych z utrzymaniem wód i pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną, w tym obwałowań oraz obszaru międzywala;
15) nadzoruje planowanie i realizację przedsięwzięć związanych z odbudową ekosystemów zdegradowanych przez eksploatację zasobów wodnych;
16) udziela wsparcia finansowego i rzeczowego jednostkom samorządu terytorialnego w zakresie zapewnienia możliwości korzystania z zasobów wodnych na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi;
17) finansuje działalność służb państwowych, o których mowa w art 367–369;
18) realizuje zadania obronne oraz zadania z zakresu zarządzania kryzysowego przekazane przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej;
19) współuczestniczy z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej w zakresie opracowywania krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych, o którym mowa w art. 88 krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych, i jego aktualizacji;
20) koordynuje zapewnienie odpowiedniej ilości i jakości wody dla ludności, przemysłu oraz rolnictwa;
21) sprawuje nadzór nad planowaniem inwestycji w gospodarce wodnej oraz ich realizacją, z wyłączeniem śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym;
22) ustala przebieg granic obszarów dorzeczy, granic regionów wodnych oraz granic zlewni, o których mowa w art. 13 obszary dorzeczy ust. 4;
23) wykonuje kontrolę gospodarowania wodami, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1 pkt 1, oraz wydaje decyzje, o których mowa w art. 343 wezwanie do usunięcia zaniedbań w zakresie gospodarki wodnej ust. 2, 3 i 6;
24) dokonuje uzgodnienia list programów priorytetowych Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w części dotyczącej gospodarki wodnej;
25) prowadzi sprawy, w których Prezes Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego;
26) realizuje zadania Krajowej Inspekcji Wodnej.
3. Regionalne zarządy gospodarki wodnej wykonują następujące zadania Wód Polskich:
1) z uwzględnieniem przepisów art. 397 właściwość organów w sprawach zgód wodnoprawnych ust. 3 prowadzą sprawy dotyczące:
a) decyzji, o których mowa w art. 76 warunki dopuszczalności wprowadzania wód i ścieków ust. 2, art. 77 zakaz podejmowania niektórych działań na obszarach wód lub szczególnego zagrożenia powodzią ust. 3, 8, 11 i 14, art. 166 ochrona ludności i mienia przed powodzią ust. 5, art. 175 nakaz usunięcia drzew lub krzewów na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią ust. 1, art. 176 zakazy w celu zapewnienia szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych ust. 4 i 9, art. 182 nakaz obniżenia piętrzenia wody lub opróżnienie zbiornika ust. 1, art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 4, art. 201 ustalanie wysokości części opłaty melioracyjnej ust. 1, art. 202 korekta wysokości opłaty melioracyjnej ust. 1, art. 206 niewykonywanie obowiązku utrzymywania urządzeń melioracji wodnych oraz w art. 343 wezwanie do usunięcia zaniedbań w zakresie gospodarki wodnej ust. 2, 3 i 6,
b) zgód wodnoprawnych, o których mowa w art. 388 zgoda wodnoprawna ust. 1 pkt 1, 3 i 4;
2) opiniują projekty uchwał, o których mowa w art. 37 wykaz kąpielisk ust. 2;
3) weryfikują wpływ istniejących urządzeń wodnych i udzielonych zgód wodnoprawnych na warunki bytowania i wędrówki gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym;
4) analizują sprawozdania, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1, oraz przekazują gminom informacje o wynikach analizy;
4a) uzgadniają projekty uchwał, o których mowa w art. 87 wyznaczanie obszarów i granic aglomeracji ust. 1;
4b) wzywają gminy do podjęcia działań, o których mowa w art. 89 sprawozdania gmin z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 1a, art. 90 analiza sprawozdań z realizacji krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 2–4 oraz art. 96a aktualizacja krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych ust. 2–4;
4c) prowadzą sprawy dotyczące administracyjnych kar pieniężnych, o których mowa w art. 472a czyny podlegające administracyjnej karze pieniężnej i jej wymierzanie;
5) uzgadniają projekty aktów prawa miejscowego, o których mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz w art. 162 czasowe odstępstwo od podejmowania działań doraźnych;
5a) występują z wnioskiem o ustanowienie obszaru ochronnego, o którym mowa w art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1;
6) współuczestniczą w zapewnieniu ochrony ludności i mienia przed powodzią i przeciwdziałaniu skutkom suszy, na poziomie regionów wodnych;
7) uzgadniają projekty dokumentów oraz projekty decyzji, o których mowa w art. 166 ochrona ludności i mienia przed powodzią ust. 2;
8) koordynują realizację inwestycji w regionach wodnych, z wyłączeniem śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym;
9) wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do śródlądowych wód płynących oraz gruntów pokrytych tymi wodami oraz zawierają porozumienia, o których mowa w art. 213 powierzenie nadleśniczemu wykonywanie praw właścicielskich Skarbu Państwa ust. 1 i 3;
10) zapewniają obsługę administracyjno-biurową komitetów konsultacyjnych, o których mowa w art. 250 komitety konsultacyjne;
11) reprezentują Skarb Państwa w stosunku do mienia, o którym mowa w art. 258 reprezentowanie Skarbu Państwa i wykonywanie jego praw właścicielskich przez Wody Polskie ust. 1, 5 oraz 7 i 8;
12) wykonują uprawnienia właściciela wód w zakresie rybactwa śródlądowego w stosunku do śródlądowych wód płynących stanowiących własność Skarbu Państwa;
13) sporządzają projekty dokumentacji planistycznych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 1 pkt 1–6 i 8;
14) wykonują kontrolę gospodarowania wodami, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1 pkt 1;
15) realizują i współdziałają w realizacji działań służących prowadzeniu zrównoważonego gospodarowania wodami, w tym osiągnięciu celów, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, w regionach wodnych;
16) planują zadania związane z utrzymaniem wód i pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną, w tym obwałowań oraz obszaru międzywala;
17) planują przedsięwzięcia związane z odbudową ekosystemów zdegradowanych przez eksploatację zasobów wodnych;
18) nadzorują działania, o których mowa w ust. 4 pkt 12 i 13;
19) sporządzają, prowadzą, weryfikują i na bieżąco aktualizują wykazy obszarów chronionych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 4;
20) opiniują projekty wojewódzkich planów gospodarki odpadami, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, w zakresie ochrony zasobów wodnych;
21) opiniują, w odniesieniu do bezpośrednich zagrożeń szkodą w wodach oraz szkody w wodach, decyzje, o których mowa w art. 13 uzgodnienie warunków przeprowadzenia działań naprawczych ust. 3 oraz art. 15 decyzja nakładająca obowiązek przeprowadzenia badań zapobiegawczych lub naprawczych ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. z 2020 r. poz. 2187);
22) gromadzą, przetwarzają, udostępniają i przekazują informacje na potrzeby planowania przestrzennego i centrów zarządzania kryzysowego;
23) planują utrzymanie śródlądowych dróg wodnych;
24) współdziałają z wojewodami w zakresie opracowywania wojewódzkiego planu zarządzania kryzysowego;
25) podejmują działania mające na celu bilansowanie ilościowe i jakościowe wód powierzchniowych i podziemnych;
26) podejmują działania mające na celu zapewnienie na potrzeby ludności, przemysłu oraz rolnictwa wody w odpowiedniej ilości i jakości;
27) pełnią funkcję organu regulacyjnego, o którym mowa w art. 27a organ regulacyjny ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2024 r. poz. 757);
28) prowadzą system informacyjny gospodarowania wodami, o którym mowa w art. 329 system informacyjny gospodarowania wodami, oraz udostępniają gromadzone w tym systemie dane;
29) współpracują z Krajowym Zarządem Gospodarki Wodnej w zakresie opracowywania krajowego programu oczyszczania ścieków komunalnych i jego aktualizacji;
30) opiniują wieloletnie plany rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych, o których mowa w art. 21 plan rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków;
31) realizują zadania regionalnej inspekcji wodnej.
4. Zarządy zlewni wykonują następujące zadania Wód Polskich:
1) z uwzględnieniem przepisów art. 397 właściwość organów w sprawach zgód wodnoprawnych ust. 3 prowadzą sprawy dotyczące:
a) decyzji, o których mowa w art. 80 warunki wprowadzania do wód lub ziemi niektórych wód lub ścieków, art. 132 obowiązek zlikwidowania nieczynnych studni na terenie ochrony pośredniej, art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 226 utrzymywanie wód publicznych i tworzących brzeg wody budowli ust. 4, art. 237 obowiązki zakładu wynikające z pozwolenia na regulację wód ust. 3, art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 7, art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 19, art. 273 reklamacja w sprawie wysokości opłaty za usługi wodne ust. 6, art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 15 i 19, art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 7 oraz art. 311 reklamacja wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 6,
b) zgód wodnoprawnych, o których mowa w art. 388 zgoda wodnoprawna ust. 1 pkt 1;
2) współuczestniczą w zapewnieniu ochrony ludności i mienia przed powodzią i przeciwdziałaniu skutkom suszy, na poziomie zlewni;
3) prowadzą sprawy dotyczące:
a) opłat za usługi wodne, o których mowa w art. 268 opłaty za usługi wodne ust. 1 oraz w art. 269 opłaty za inne usługi wodne ust. 1 pkt 2,
b) (uchylona)
c) administracyjnych kar pieniężnych, o których mowa w art. 472aa naruszenia przepisów ustawy podlegające administracyjnej karze pieniężnej ust. 1;
4) zawierają porozumienia, o których mowa w art. 238 ponoszenie kosztów inwestycji oraz kosztów utrzymywania wód ust. 2;
5) ustalają wysokość należności, o których mowa w art. 306 należności za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 1;
6) planują i prowadzą inwestycje z zakresu gospodarki wodnej, w tym pełnią funkcję inwestora albo inwestora zastępczego, w zakresie określonym w przepisach ustawy, z wyłączeniem śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym;
7) realizują i współdziałają w realizacji działań służących prowadzeniu zrównoważonego gospodarowania wodami, w tym osiągnięciu celów, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, w zlewniach;
8) realizują zadania związane z utrzymaniem wód i pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną, w tym obwałowań oraz obszaru międzywala;
9) realizują przedsięwzięcia związane z odbudową ekosystemów zdegradowanych przez eksploatację zasobów wodnych oraz współdziałają w tym zakresie z właściwymi organami i podmiotami;
10) współpracują z podmiotami korzystającymi z wód i wykonującymi urządzenia wodne, w tym z podmiotami planującymi budowę lub modernizację instalacji wykorzystujących hydroenergię do wytwarzania energii elektrycznej;
11) współpracują w zakresie utrzymania i rozwoju śródlądowych dróg wodnych z przedsiębiorcami prowadzącymi działalność żeglugową;
12) wykonują działania ochronne zgodnie z ustaleniami planów zadań ochronnych i planów ochrony dla obszarów Natura 2000, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w odniesieniu do wód, do których prawa właścicielskie wykonują Wody Polskie lub podmioty, którym powierzono wykonywanie uprawnień właścicielskich na podstawie przepisów niniejszej ustawy;
13) utrzymują śródlądowe drogi wodne;
14) programują, planują i nadzorują wykonywanie urządzeń melioracji wodnych w trybie, o którym mowa w art. 199 wykonywanie urządzeń melioracji wodnych ust. 2;
15) prowadzą ewidencje, o których mowa w art. 194 żeglugowe wykorzystanie śluz i pochylni ust. 2, art. 196 ewidencja melioracji wodnych ust. 1 i art. 302 ewidencja prowadzona przez Wody Polskie ust. 1, oraz udostępniają dane zawarte w tych ewidencjach;
16) (uchylony)
17) dokonują uzgodnienia, o którym mowa w art. 53 rozporządzenie w sprawie oceny stanu jednolitych części wód podziemnych ust. 4 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2023 r. poz. 977, z późn. zm.), w zakresie melioracji wodnych;
18) prowadzą sprawy dotyczące powiadomień, o których mowa w art. 395a obowiązek powiadomienia przed wykonaniem robót, czynności lub urządzeń wodnych ust. 1 pkt 1, w przypadku robót, czynności lub urządzeń wodnych wykonywanych przez podmioty inne niż Wody Polskie.
5. Nadzory wodne, z uwzględnieniem przepisów art. 397 właściwość organów w sprawach zgód wodnoprawnych ust. 3, wykonują następujące zadania Wód Polskich:
1) prowadzą sprawy dotyczące decyzji, o których mowa w art. 232 zakaz grodzenia nieruchomości przyległych do wód ust. 4, art. 394 obowiązek uzyskania zgłoszenia wodnoprawnego ust. 2 oraz w art. 424 ustalanie warunków działań wymagających zgłoszenia wodnoprawnego ust. 1;
2) współuczestniczą w zapewnieniu ochrony ludności i mienia przed powodzią i przeciwdziałaniu skutkom suszy, na poziomie zlewni;
3) prowadzą sprawy dotyczące zgłoszeń wodnoprawnych;
4) przyjmują wnioski o wydanie zgód wodnoprawnych oraz innych decyzji przewidzianych w ustawie;
5) realizują i współdziałają w realizacji działań służących prowadzeniu zrównoważonego gospodarowania wodami, w tym osiągnięciu celów, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, w zlewniach;
6) utrzymują i eksploatują urządzenia wodne będące własnością Skarbu Państwa;
7) zapewniają sygnalizację o zagrożeniach w sytuacji wystąpienia ekstremalnych zjawisk hydrologicznych;
8) zapewniają oznakowanie szlaków żeglownych na śródlądowych drogach wodnych;
9) zapewniają należyty stan techniczny, obsługi i bezpieczeństwa budowli hydrotechnicznych będących własnością Skarbu Państwa;
10) dokonują odczytu wskazań przyrządów pomiarowych, stosownie do art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 14 i art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 10.
6. Wody Polskie mogą wykonywać działalność gospodarczą na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, polegającą na wykonywaniu działań w zakresie gospodarki wodnej obejmujących:
1) projektowanie, wykonywanie, utrzymywanie i eksploatację urządzeń wodnych;
2) wytwarzanie energii elektrycznej w instalacjach odnawialnych źródeł energii, o których mowa w art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii;
3) prowadzenie działalności edukacyjnej i turystycznej związanej z gospodarką wodną;
4) świadczenie usług w zakresie towarowego i pasażerskiego transportu wodnego;
5) inną działalność związaną z gospodarką wodną, z wyłączeniem działalności gospodarczej w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków.
7. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 2–5, Wody Polskie są uprawnione do wykorzystywania danych zgromadzonych w systemie ewidencji producentów oraz ewidencji gospodarstw rolnych, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności.
8. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa udostępnia nieodpłatnie Wodom Polskim dane, o których mowa w ust. 7.
9. Wody Polskie sporządzają programy:
1) realizacji zadań związanych z utrzymywaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną;
2) planowanych inwestycji w gospodarce wodnej.
10. Programy, o których mowa w ust. 9 pkt 2, podlegają uzgodnieniu z właściwymi wojewodami.
11. Programy, o których mowa w ust. 9, w zakresie śródlądowych dróg wodnych podlegają uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.
12. Programy, o których mowa w ust. 9, dotyczące planowanych inwestycji w gospodarce wodnej podlegają zaopiniowaniu przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej.
13. Wody Polskie sporządzają roczny plan działania i przekazują ten plan do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej w terminie do dnia 31 lipca roku poprzedzającego rok, którego dotyczy plan.
14. Wody Polskie sporządzają sprawozdanie z działalności za rok poprzedni i przekazują je do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej w terminie do dnia 30 czerwca roku następnego.

1. Organem Wód Polskich jest Prezes Wód Polskich.
2. Prezes Wód Polskich kieruje działalnością Wód Polskich i reprezentuje Wody Polskie na zewnątrz.
3. Prezes Wód Polskich kieruje pracą Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej.
4. Prezes Wód Polskich dokonuje wszelkich czynności prawnych w zakresie praw i obowiązków majątkowych Wód Polskich.
5. Prezes Wód Polskich wykonuje swoje zadania przy pomocy zastępców Prezesa oraz kierowników jednostek organizacyjnych Wód Polskich.
6. Prezes Wód Polskich może udzielać pełnomocnictw pracownikom Wód Polskich.

1. Prezesa Wód Polskich powołuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej odwołuje Prezesa Wód Polskich.
3. Zastępców Prezesa Wód Polskich powołuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej na wniosek Prezesa Wód Polskich.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej odwołuje zastępców Prezesa Wód Polskich na wniosek Prezesa Wód Polskich.
5. Powołanie, o którym mowa w ust. 1 i 3, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 oraz z 2024 r. poz. 878).
6. Funkcji Prezesa Wód Polskich oraz zastępcy Prezesa Wód Polskich nie można łączyć z zatrudnieniem w administracji rządowej i samorządowej, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, a także z mandatem posła, senatora lub radnego jednostki samorządu terytorialnego.
7. Do Prezesa Wód Polskich, jego zastępców oraz osób, które Prezes Wód Polskich upoważnił do wydawania decyzji, stosuje się przepisy dotyczące oświadczeń o stanie majątkowym, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2023 r. poz. 1090).
8. Oświadczenie o stanie majątkowym Prezes Wód Polskich składa ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.

1. Stanowisko Prezesa Wód Polskich może zajmować osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na stanowisku kierowniczym w jednostkach sektora finansów publicznych;
6) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości Wód Polskich.
2. Stanowisko zastępcy Prezesa Wód Polskich może zajmować osoba, która spełnia wymagania określone w ust. 1, z tym że powinna posiadać co najmniej 2-letni staż pracy na stanowisku kierowniczym w jednostkach związanych z gospodarką wodną lub w jednostkach sektora finansów publicznych.

Pracą regionalnych zarządów gospodarki wodnej, zwanych dalej „regionalnymi zarządami”, kierują dyrektorzy regionalnych zarządów.

1. Dyrektora regionalnego zarządu oraz zastępców dyrektora regionalnego zarządu powołuje Prezes Wód Polskich.
2. Dyrektora regionalnego zarządu oraz zastępców dyrektora regionalnego zarządu odwołuje Prezes Wód Polskich.
3. Powołanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

1. Stanowisko dyrektora regionalnego zarządu może zajmować osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada co najmniej 3-letni staż pracy, w tym co najmniej roczny staż pracy na stanowisku kierowniczym w jednostkach związanych z gospodarką wodną lub w jednostkach sektora finansów publicznych;
6) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości Wód Polskich.
2. Stanowisko zastępcy dyrektora regionalnego zarządu może zajmować osoba, która spełnia wymagania określone w ust. 1, z tym że powinna posiadać co najmniej 2-letni staż pracy.
3. Funkcji dyrektora regionalnego zarządu oraz zastępcy dyrektora regionalnego zarządu nie można łączyć z zatrudnieniem w administracji rządowej i samorządowej, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, a także z mandatem posła, senatora lub radnego jednostki samorządu terytorialnego.
4. Do dyrektora regionalnego zarządu oraz jego zastępców stosuje się przepisy dotyczące oświadczeń o stanie majątkowym, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

1. Pracą zarządów zlewni kierują dyrektorzy zarządów zlewni.
2. Dyrektora zarządu zlewni oraz zastępców dyrektora zarządu zlewni powołuje Prezes Wód Polskich, na wniosek dyrektora regionalnego zarządu.
3. Dyrektora zarządu zlewni oraz zastępców dyrektora zarządu zlewni odwołuje Prezes Wód Polskich, na wniosek dyrektora regionalnego zarządu.
4. Powołanie, o którym mowa w ust. 2, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
5. Funkcji dyrektora zarządu zlewni oraz zastępcy dyrektora zarządu zlewni nie można łączyć z zatrudnieniem w administracji rządowej i samorządowej, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, z członkostwem w radach nadzorczych spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, a także z mandatem posła, senatora lub radnego jednostki samorządu terytorialnego.
6. Do dyrektora zarządu zlewni oraz zastępców dyrektora zarządu zlewni stosuje się przepisy dotyczące oświadczeń o stanie majątkowym, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

1. Stanowisko dyrektora zarządu zlewni może zajmować osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada co najmniej 3-letni staż pracy, w tym co najmniej roczny staż pracy na stanowisku kierowniczym w jednostkach związanych z gospodarką wodną lub w jednostkach sektora finansów publicznych;
6) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości Wód Polskich.
2. Stanowisko zastępcy dyrektora zarządu zlewni może zajmować osoba, która spełnia wymagania określone w ust. 1, z tym że powinna posiadać co najmniej 2-letni staż pracy.

1. Pracą nadzorów wodnych kierują kierownicy nadzorów wodnych.
2. Kierownika nadzoru wodnego powołuje dyrektor regionalnego zarządu, na wniosek dyrektora zarządu zlewni, po zasięgnięciu opinii właściwego starosty.
3. Kierownika nadzoru wodnego odwołuje dyrektor regionalnego zarządu, na wniosek dyrektora zarządu zlewni, po zasięgnięciu opinii właściwego starosty.
4. Powołanie, o którym mowa w ust. 2, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
5. Do kierownika nadzoru wodnego stosuje się przepisy dotyczące oświadczeń o stanie majątkowym, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

1. Prezes Wód Polskich powołuje komitety konsultacyjne jako zespoły opiniodawczo-doradcze złożone z przedstawicieli wojewodów, marszałków województw, przedstawicieli strony samorządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej.
2. Komitety konsultacyjne powołuje się dla jednego lub wielu regionów wodnych.
3. Przedstawicieli, o których mowa w ust. 1, wyznaczają wojewodowie i marszałkowie województw, strona samorządowa Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej, niezwłocznie informując o tym ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej oraz Prezesa Wód Polskich.
4. Członkowie komitetów konsultacyjnych wybierają przewodniczących komitetów konsultacyjnych, którzy kierują pracami tych komitetów.
5. Posiedzenia komitetów konsultacyjnych odbywają się nie rzadziej niż raz na 3 miesiące, o ile przewodniczący komitetu konsultacyjnego nie zarządzi inaczej.
6. Do właściwości komitetów konsultacyjnych należy w szczególności:
1) opiniowanie projektów programów realizacji zadań związanych z utrzymywaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną oraz planowanych inwestycji w gospodarce wodnej, a także ich zmian;
2) opiniowanie projektów sprawozdań Wód Polskich z działalności za rok poprzedni, o których mowa w art. 240 zadania Wód Polskich ust. 14.
7. Prezes Wód Polskich może wystąpić do przewodniczącego komitetu konsultacyjnego o uwzględnienie w pracach komitetu konsultacyjnego innych spraw wymagających rozstrzygnięcia lub zajęcia stanowiska przez organy, których przedstawiciele są reprezentowani w komitecie.
8. Wydatki związane z udziałem przedstawicieli w posiedzeniach komitetów konsultacyjnych pokrywają odpowiednio podmioty, o których mowa w ust. 1.
9. Obsługę administracyjno-biurową komitetów konsultacyjnych zapewniają Wody Polskie, które ponoszą wydatki z tego tytułu.
10. Kierownik nadzoru wodnego przedstawia właściwej radzie powiatu (miasta) roczne sprawozdanie z działań podejmowanych na terenie powiatu.
11. Roczne sprawozdanie, o którym mowa w ust. 10, kierownik nadzoru wodnego przedstawia do końca drugiego kwartału roku następującego po roku, którego dotyczy to sprawozdanie.
12. Rada powiatu (miasta), na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 10, może określić, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego, istotne dla wspólnoty samorządowej problemy gospodarowania wodami.

1. Pracownicy Wód Polskich zatrudnieni na stanowiskach określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 6 są obowiązani do noszenia munduru gospodarki wodnej w trakcie wykonywania obowiązków służbowych.
2. Pracownicy Wód Polskich zatrudnieni na stanowiskach innych niż określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 6 są uprawnieni do noszenia munduru gospodarki wodnej.
3. Koszty munduru dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 6 ponosi pracodawca.
4. Uprawnienie do noszenia munduru gospodarki wodnej przysługuje również:
1) ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej;
2) pracownikom urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej zajmującym się nadzorem nad gospodarką wodną.
5. Pracownicy Wód Polskich zatrudnieni na stanowiskach innych niż określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 6 oraz osoby, o których mowa w ust. 4, ponoszą koszty munduru gospodarki wodnej.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wykaz stanowisk służbowych w Wodach Polskich, w tym w Inspekcji Wodnej, na których pracownicy są obowiązani do noszenia munduru gospodarki wodnej, elementy składowe munduru, w tym te wyróżniające mundur Inspekcji Wodnej wśród mundurów Wód Polskich, wzory munduru gospodarki wodnej oraz czas ich używania, mając na uwadze rodzaj stanowisk służbowych, a także potrzebę odróżnienia tego munduru od umundurowania wykorzystywanego przez inne służby.

1. Inspekcją Wodną kieruje Krajowy Inspektor Wodny przy pomocy regionalnych inspektorów wodnych.
2. Prezes Wód Polskich pełni funkcję Krajowego Inspektora Wodnego.
3. Dyrektorzy regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich pełnią funkcje regionalnych inspektorów wodnych.
4. Zadania Inspekcji Wodnej wykonują inspektorzy będący pracownikami Wód Polskich.
5. W skład Inspekcji Wodnej wchodzą:
1) Krajowa Inspekcja Wodna działająca przy Krajowym Zarządzie Gospodarki Wodnej;
2) regionalne inspekcje wodne działające przy regionalnych zarządach gospodarki wodnej.
6. Obszar działania poszczególnych regionalnych inspekcji wodnych wyznacza obszar działania poszczególnych regionalnych zarządów gospodarki wodnej.

Zadaniem Inspekcji Wodnej jest:
1) kontrola przestrzegania przepisów niniejszej ustawy, ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym oraz przepisów wydanych na podstawie tych ustaw;
2) kontrola gospodarowania wodami w zakresie określonym w przepisach działu VII rozdziału 3;
3) dokonywanie czynności, o których mowa w art. 190a uniemożliwienie lub ograniczenie korzystania z urządzenia wodnego bez pozwolenia lub zgłoszenia ust. 1 i 3 pkt 1.

1. Krajowy Inspektor Wodny kieruje pracą Krajowej Inspekcji Wodnej.
2. Do zadań Krajowej Inspekcji Wodnej należy:
1) koordynacja działalności regionalnych inspekcji wodnych i nadzór nad tą działalnością, w szczególności poprzez wydawanie poleceń dotyczących sposobu realizacji zadań oraz żądanie przekazania informacji;
2) określanie ryzyka wystąpienia potencjalnych zdarzeń mogących powodować negatywne skutki dla wód lub zasobów ryb w wodach w celu eliminacji tych skutków;
3) opracowywanie rocznego planu działania Inspekcji Wodnej;
4) przygotowywanie planu kontroli gospodarowania wodami na dany rok.

1. Regionalny inspektor wodny kieruje pracą regionalnej inspekcji wodnej.
2. Regionalny inspektor wodny wykonuje zadania, o których mowa w art. 251b zadania Inspekcji Wodnej, w zakresie swojej właściwości, oraz przekazuje właściwym organom Wód Polskich dokumentację sporządzoną w ramach czynności służbowych, w celu ewentualnego wszczęcia właściwego postępowania lub podjęcia innych czynności przewidzianych w ustawie.
3. Podczas wykonywania zadań regionalnej inspekcji wodnej, o których mowa w ust. 2, inspektorzy regionalnej inspekcji wodnej są uprawnieni do:
1) poboru próbek wody i ścieków do badań wykonywanych przez inspektora akredytowanego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2022 r. poz. 1854);
2) nakładania grzywny w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w niniejszej ustawie oraz w ustawie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym;
3) kontrolowania dokumentów uprawniających do połowu ryb osób dokonujących połowu, a w przypadku podejrzenia popełnienia wykroczenia – zatrzymywania tych dokumentów za pokwitowaniem, z tym że dokumenty te wraz z wnioskiem o ukaranie przekazuje się do sądu w terminie 7 dni od dnia ich zatrzymania;
4) kontrolowania liczby, masy i gatunków odłowionych ryb oraz kontrolowania przedmiotów służących do ich połowu;
5) zabezpieczania porzuconych ryb i przedmiotów służących do ich połowu – w przypadku niemożności ustalenia ich posiadacza;
6) żądania wyjaśnień i wykonywania czynności niezbędnych do przeprowadzenia kontroli, w szczególności w zakresie niezbędnym do ustalenia:
a) maksymalnej technicznej wydajności instalacji lub urządzeń służących do wprowadzania ścieków do wód lub ziemi przez podmiot wprowadzający ścieki do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego,
b) rodzaju ścieków wprowadzanych do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego;
7) legitymowania świadków przestępstwa lub wykroczenia w celu ustalenia ich tożsamości;
8) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, a także zwracania się o taką pomoc do jednostek gospodarczych, organizacji społecznych, a w nagłych przypadkach – zwracania się do każdego obywatela o udzielenie doraźnej pomocy na zasadach określonych w przepisach o Policji określających szczegółowe zasady żądania takiej pomocy;
9) dokonywania czynności wyjaśniających w postępowaniach w sprawach o wykroczenia, które zostały określone w przepisach niniejszej ustawy i ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym, sporządzania wniosków o ukaranie do sądu w sprawach o wykroczenia, udziału w charakterze oskarżyciela publicznego oraz wnoszenia środków zaskarżenia od rozstrzygnięć zapadłych w tych sprawach;
10) wstępu i wjazdu na tereny:
a) lasów, zakładów przemysłowych, ośrodków turystyczno-wypoczynkowych, gospodarstw rolnych – w zakresie niezbędnym do prowadzenia kontroli na wodach przyległych do tych terenów,
b) elektrowni, młynów i tartaków wodnych, z wyjątkiem terenów i obiektów sił zbrojnych, Straży Granicznej i Policji oraz innych terenów i obiektów, których szczególne przeznaczenie stanowi informacje niejawne o klauzuli tajności "tajne” lub "ściśle tajne"
4. Inspektor regionalnej inspekcji wodnej w przypadku uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia jest również uprawniony do:
1) legitymowania osób podejrzanych w celu ustalenia ich tożsamości;
2) odebrania za pokwitowaniem ryb i przedmiotów służących do ich połowu, z tym że ryby należy przekazać za pokwitowaniem uprawnionemu do rybactwa, a przedmioty – zabezpieczyć;
3) ujęcia osoby, udaremnienia jej ucieczki lub pościgu za tą osobą celem niezwłocznego przekazania jej Policji.
5. Wstęp na tereny zamknięte, o których mowa w art. 2 objaśnienie pojęć pkt 9 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, następuje za zgodą i pod nadzorem podmiotu zarządzającego tym terenem.
6. Z czynności, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 3, 6 i 8, sporządza się protokół.
7. Do wykonywania przez inspektora regionalnej inspekcji wodnej czynności, o których mowa w ust. 3 pkt 2–10 i ust. 4, stosuje się odpowiednio przepisy o Policji.
8. Inspektorzy regionalnej inspekcji wodnej w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzystają z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny.

1. Inspektorzy regionalnej inspekcji wodnej wykonujący zadania określone w art. 251d regionalny inspektor wodny ust. 3 mogą być wyposażeni w broń palną na zasadach i w trybie przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2024 r. poz. 485).
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki posiadania, przechowywania i ewidencjonowania broni palnej oraz amunicji do niej, oraz środków przymusu bezpośredniego, mając na względzie konieczność uniemożliwienia dostępu do broni, amunicji i środków przymusu bezpośredniego osobom trzecim oraz potrzebę ochrony ewidencji przed uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą.

1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 przesłanki użycia środków przymusu bezpośredniego pkt 1–3, 8, 10 i 12–14 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2024 r. poz. 383), inspektor regionalnej inspekcji wodnej może użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 katalog środków przymusu bezpośredniego ust. 1 pkt 1, 2 lit. a, pkt 7, 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 przesłanki użycia broni palnej pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz w art. 47 przesłanki wykorzystania broni palnej pkt 1, 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, inspektor regionalnej inspekcji wodnej może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.

1. Krajowy Inspektor Wodny wskazuje stanowiska pracy w Inspekcji Wodnej, na których wykonuje się zadania związane z wykonywaniem czynności w terenie.
2. Na stanowiskach, o których mowa w ust. 1, może być zatrudniona osoba, która:
1) ukończyła 21. rok życia;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo;
5) ma wykształcenie wyższe lub przez okres co najmniej 5 lat pełniła służbę w Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Służbie Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Urzędzie Ochrony Państwa lub pełniła zawodową służbę wojskową.

1. Organy administracji publicznej oraz organizacje społeczne współdziałają z Inspekcją Wodną przy wykonywaniu jej zadań.
2. Współdziałanie, o którym mowa w ust. 1, polega w szczególności na bezpłatnym udzielaniu informacji lub udostępnianiu dokumentów lub danych niezbędnych do podjęcia czynności służbowych wynikających z posiadanych uprawnień.
3. Inspekcja Wodna przy wykonywaniu zadań w zakresie zapobiegania wykroczeniom i przestępstwom oraz wykrywania wykroczeń i przestępstw, o których mowa w ustawie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym, współdziała z Państwową Strażą Rybacką.

1. Inspekcja Wodna może przekazać dane osobowe państwu trzeciemu lub organizacjom międzynarodowym, na ich wniosek, w przypadku gdy są spełnione warunki przekazywania informacji określone w art 18a–18d ustawy z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej, państw trzecich, agencjami Unii Europejskiej oraz organizacjami międzynarodowymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 783).
2. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 prawo do ograniczenia przetwarzania danych ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wstrzymuje wykonywania przez Inspekcję Wodną zadań, o których mowa w art. 251b zadania Inspekcji Wodnej i art. 251c zadania Krajowej Inspekcji Wodnej.

1. Wody Polskie prowadzą samodzielną gospodarkę finansową, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty finansowania zadań określonych w przepisach ustawy oraz koszty działalności.
2. Podstawą gospodarki finansowej Wód Polskich jest roczny plan finansowy.
3. W rocznym planie finansowym, o którym mowa w ust. 2, wyodrębnia się w szczególności:
1) przychody, o których mowa w art. 255 przychody Wód Polskich pkt 1–9 i pkt 10 lit. a oraz w art. 256 inne źródła przychodów Wód Polskich ust. 1;
2) dotacje z budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego;
3) przychody z prowadzonej działalności gospodarczej;
4) koszty, w tym:
a) wynagrodzenia i składki od nich naliczane,
b) płatności odsetkowe wynikające z zaciągniętych zobowiązań,
c) koszty zakupu towarów i usług;
5) środki na wydatki majątkowe;
6) środki przekazane innym podmiotom;
7) stan należności i zobowiązań na początek i koniec roku;
8) stan środków pieniężnych na początek i koniec roku.
4. Wody Polskie sporządzają roczny plan finansowy zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
5. (uchylony)
6. Wody Polskie przekazują decyzje zmieniające roczny plan finansowy ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz ministrowi właściwemu do spraw budżetu.
7. Wody Polskie, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej oraz ministra właściwego do spraw budżetu, mogą zaciągać kredyty lub pożyczki do ujętych w planie finansowym 60% kwot przychodów lub 60% kosztów na realizację zadań tego podmiotu.
8. W Wodach Polskich tworzy się fundusz założycielski i fundusz rezerwowy.
9. Fundusz założycielski stanowi wartość mienia, o którym mowa w art. 258 reprezentowanie Skarbu Państwa i wykonywanie jego praw właścicielskich przez Wody Polskie ust. 1, 5 oraz 7 i 8.
10. Fundusz rezerwowy zwiększa się o zysk netto za rok obrotowy.
11. Fundusz rezerwowy zmniejsza się o stratę netto za rok obrotowy.
12. Wody Polskie są obowiązane do prowadzenia ewidencji księgowej w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów i przychodów w zakresie dotyczącym działalności gospodarczej oraz pozostałej działalności.
13. Roczne sprawozdanie finansowe Wód Polskich podlega badaniu przez biegłego rewidenta.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej dokonuje wyboru podmiotu uprawnionego do badania rocznego sprawozdania finansowego sporządzanego przez Wody Polskie.
15. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zatwierdza roczne sprawozdanie finansowe Wód Polskich.

1. Środki Wód Polskich mogą być przeznaczane na dofinansowanie zadań z zakresu gospodarki wodnej realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe.
2. W budżecie państwa tworzy się rezerwę celową w wysokości odpowiadającej kwocie środków przekazywanych państwowym jednostkom budżetowym przez Wody Polskie na dochody budżetu państwa.

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób prowadzenia gospodarki finansowej Wód Polskich, kierując się potrzebą zapewnienia sposobu przeznaczania środków publicznych na realizację zadań Wód Polskich oraz przestrzegania ładu finansów publicznych.

Przychodami Wód Polskich są:
1) wpływy z tytułu opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych;
1a) wpływy z tytułu administracyjnych kar pieniężnych nakładanych przez Wody Polskie;
2) wpływy z tytułu należności za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych oraz urządzeń wodnych stanowiących własność Skarbu Państwa, usytuowanych na śródlądowych wodach powierzchniowych;
3) wpływy z opłat rocznych z tytułu oddania w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, wobec których Wody Polskie wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa;
4) wpływy z opłat z tytułu umów dotyczących wykonywania rybactwa śródlądowego na śródlądowych wodach płynących stanowiących własność Skarbu Państwa;
5) wpływy z tytułu najmu i dzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze obejmujących składniki majątkowe Skarbu Państwa oraz inne przychody z tytułu gospodarowania mieniem Skarbu Państwa związanym z gospodarką wodną;
6) wpływy z tytułu partycypacji w kosztach utrzymywania wód lub urządzeń wodnych;
7) dobrowolne wpłaty, zapisy, darowizny, w tym darowizny materialne, i środki pochodzące z fundacji oraz wpływy z przedsięwzięć organizowanych na rzecz gospodarki wodnej;
8) wpływy z tytułu opłaty legalizacyjnej;
9) wpływy z tytułu opłaty za udzielenie zgody wodnoprawnej;
10) przychody:
a) inne niż wymienione w pkt 1–9,
b) z tytułu wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 240 zadania Wód Polskich ust. 6.

1. Przychodami Wód Polskich mogą być środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, niepodlegające zwrotowi, inne niż środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki z kredytów i pożyczek.
2. Wody Polskie mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu państwa na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
2a. Wody Polskie mogą otrzymywać na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych dotacje podmiotowe z budżetu państwa przeznaczone na dofinansowanie działalności bieżącej.
3. Przychody, o których mowa w art. 255 przychody Wód Polskich pkt 1–9 oraz pkt 10 lit. a, a także dotacje z budżetu państwa, o których mowa w ust. 2 i 2a, nie mogą być wykorzystywane na potrzeby wykonywania przez Wody Polskie działalności gospodarczej.

1. Wody Polskie reprezentują Skarb Państwa oraz wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do wód, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1 pkt 1, oraz do gruntów pokrytych śródlądowymi wodami płynącymi.
2. (uchylony)
3. Wody Polskie dokonują czynności prawnych w stosunku do wód, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1 pkt 1, oraz do gruntów pokrytych tymi wodami w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa.
4. (uchylony)
5. Wody Polskie reprezentują Skarb Państwa oraz wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do stanowiących własność Skarbu Państwa nieruchomości gruntowych położonych w międzywalu, nieruchomości pod wałami przeciwpowodziowymi oraz wałów przeciwpowodziowych przyległych do śródlądowych wód płynących, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1 pkt 1, a także w stosunku do położonych na tych nieruchomościach budynków, budowli oraz innych urządzeń, w tym urządzeń wodnych, służących do realizacji zadań określonych w przepisach ustawy.
6. (uchylony)
7. Wody Polskie reprezentują Skarb Państwa oraz wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do będących własnością Skarbu Państwa innych niż określone w ust. 3:
1) nieruchomości gruntowych związanych z gospodarką wodną, w tym nieruchomości położonych w międzywalu, wraz z położonymi na tych nieruchomościach budynkami, budowlami oraz innymi urządzeniami i lokalami;
2) nieruchomości innych niż wymienione w pkt 1, służących do realizacji zadań określonych w przepisach ustawy.
8. Wody Polskie reprezentują Skarb Państwa oraz wykonują prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do stanowiących własność Skarbu Państwa urządzeń wodnych posadowionych na gruntach pokrytych śródlądowymi wodami płynącymi oraz na gruntach, o których mowa w art. 218 grunty stanowiące zasób nieruchomości Skarbu Państwa ust. 3, z wyłączeniem urządzeń wodnych, w stosunku do których prawa właścicielskie Skarbu Państwa oraz reprezentację Skarbu Państwa wykonują starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej lub podmioty, którym to mienie zostało powierzone.
8a. Wody Polskie mogą nabywać w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości, urządzenia wodne lub ich części, które będą służyć do realizacji zadań określonych w przepisach ustawy.
9. (uchylony)
10. Wody Polskie mogą wystąpić z wnioskiem do właściwego wojewody o stwierdzenie wykonywania praw właścicielskich Skarbu Państwa, o których mowa w ust. 1, 3, 5, 7 i 8. Wojewoda stwierdza wykonywanie praw właścicielskich w drodze decyzji.
11. Wykonywanie praw właścicielskich Skarbu Państwa, o których mowa w ust. 1, 3, 5, 7 i 8, nie narusza praw osób trzecich.
12. (uchylony)
13. Wpis w księdze wieczystej oraz założenie księgi wieczystej są wolne od opłat.
14. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w sprawach decyzji, o których mowa w ust. 10, jest minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.

Parki narodowe wykonują prawo użytkowania wieczystego w stosunku do gruntów pokrytych wodami znajdujących się w granicach parku narodowego, z wyłączeniem gruntów pokrytych wodami granicznymi, gruntów pokrytych wodami śródlądowych dróg wodnych, które są sklasyfikowane w klasie wyższej niż klasa I, na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej, oraz śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym.

1. Urzędom morskim przysługuje trwały zarząd gruntów pokrytych wodami, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1 pkt 2.
2. Ustanowienie oraz wygaśnięcie trwałego zarządu, o którym mowa w ust. 1, stwierdza właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w drodze decyzji wydanej na wniosek właściwego dyrektora urzędu morskiego.
3. Ostateczna decyzja, o której mowa w ust. 2, stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej oraz w ewidencji gruntów i budynków.
4. Wpis w księdze wieczystej oraz założenie księgi wieczystej są wolne od opłat.
5. Od urzędów morskich nie pobiera się opłaty z tytułu trwałego zarządu.
6. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w sprawach decyzji, o których mowa w ust. 2, jest minister właściwy do spraw gospodarki morskiej.

1. Grunty pokryte wodami stanowiące własność Skarbu Państwa, niezbędne do prowadzenia przedsięwzięć związanych z:
1) energetyką wodną,
2) transportem wodnym,
3) wydobywaniem kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów lub wycinaniem roślin z wody,
4) infrastrukturą transportową lub przesyłową,
5) infrastrukturą przemysłową, komunalną lub rolną,
6) uprawianiem rekreacji, turystyki, sportów wodnych oraz amatorskiego połowu ryb,
7) działalnością usługową,
8) infrastrukturą telekomunikacyjną,
9) korzystaniem z gruntów pokrytych wodami w sposób inny niż określony w pkt 1–8
– oddaje się w użytkowanie za opłatą roczną.
2. Umowę użytkowania zawiera się w formie pisemnej, a do jej zawarcia ze strony Skarbu Państwa są upoważnione odpowiednio podmioty, o których mowa w art. 212 wykonywanie praw właścicielskich wobec wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa ust. 1.
2a. Umowę użytkowania zawiera się także w przypadku prowadzenia przedsięwzięć związanych z infrastrukturą przesyłową, w tym liniami energetycznymi, na terenie nieruchomości stanowiącej grunt pokryty wodami, pod gruntami pokrytymi wodami lub nad tymi gruntami.
3. Jeżeli wysokość opłaty rocznej, o której mowa w ust. 1, będzie wyższa niż 5000 zł, umowę sporządza się w formie aktu notarialnego.
4. Warunkiem oddania w użytkowanie gruntów, o których mowa w ust. 1, jest posiadanie przez użytkownika pozwolenia wodnoprawnego lub dokonanie zgłoszenia wodnoprawnego, jeżeli są wymagane przepisami ustawy.
4a. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do zgłoszeń wodnoprawnych na wyznaczenie miejsc okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli.
5. Wysokość opłaty rocznej za użytkowanie gruntów, o których mowa w ust. 1, ustala się proporcjonalnie do okresu prowadzenia działalności określonego w pozwoleniu wodnoprawnym lub wynikającego ze zgłoszenia wodnoprawnego:
1) jeżeli jest on krótszy niż rok;
2) dotyczącego realizacji przedsięwzięć wymienionych w ust. 1 pkt 3.
6. Zwalnia się z opłaty rocznej, o której mowa w ust. 1:
1) grunty pokryte wodami oddawane w użytkowanie podmiotom wykonującym prawa właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do tych gruntów;
2) grunty pokryte wodami oddawane w użytkowanie jednostkom samorządu terytorialnego, klubom sportowym, w tym uczniowskim klubom sportowym, związkom sportowym oraz uprawnionym do rybactwa, na potrzeby, o których mowa w ust. 1 pkt 6, jeżeli podmioty te zapewniają powszechny i bezpłatny dostęp do wód.
7. Umowa użytkowania może zostać w każdym czasie rozwiązana przez każdą ze stron w przypadku cofnięcia lub wygaśnięcia albo ograniczenia pozwolenia wodnoprawnego, o ile ograniczenie to dotyczyło przedmiotu użytkowania, a także w przypadku zakończenia działalności objętej zgłoszeniem wodnoprawnym.
8. W sprawach nieuregulowanych w ust. 1–7 do użytkowania gruntów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny dotyczące użytkowania.
9. Opłaty roczne, o których mowa w ust. 1, stanowią:
1) przychód Wód Polskich – jeżeli umowę użytkowania, o której mowa w ust. 2, zawierają Wody Polskie;
2) dochód budżetu państwa – jeżeli umowę użytkowania, o której mowa w ust. 2, zawiera minister właściwy do spraw gospodarki morskiej.
10. Jeżeli zwolnienie, o którym mowa w ust. 6, stanowi pomoc publiczną lub pomoc de minimis, następuje z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej.

1. Maksymalna stawka opłaty rocznej za użytkowanie 1 midx2 gruntu nie może być wyższa niż 10-krotność obowiązującej w danym roku górnej granicy stawki podatku od nieruchomości, o której mowa w art. 5 limity stawek podatku od nieruchomości ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70, 1313 i 2291).
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość jednostkowych stawek opłaty rocznej za użytkowanie 1 midx2 gruntu, kierując się rodzajami przedsięwzięć, na potrzeby których następuje oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, o których mowa w art. 261 oddawanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami ust. 1.

1. Ryby oraz inne organizmy żyjące w wodzie stanowią jej pożytki, do pobierania których jest uprawniony właściciel wód.
2. Do pobierania pożytków, o których mowa w ust. 1, z wód w urządzeniu wodnym przeznaczonym do chowu lub hodowli ryb i usytuowanym na śródlądowych wodach płynących jest uprawniony jego właściciel.
3. Uprawnienia właściciela wód w zakresie rybactwa śródlądowego w stosunku do śródlądowych wód płynących stanowiących własność Skarbu Państwa wykonują Wody Polskie.
4. Zasady i warunki rybackiego korzystania z publicznych śródlądowych wód płynących są określone w przepisach ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym.
5. Minister właściwy do spraw rybołówstwa sprawuje nadzór nad realizacją przez Wody Polskie zadań w zakresie rybactwa śródlądowego.
6. Minister właściwy do spraw rybołówstwa w ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 5, może:
1) zarządzić przeprowadzenie kontroli;
2) żądać przedstawienia informacji oraz dokumentów;
3) wydawać wytyczne i zalecenia w zakresie realizacji zadań wynikających z przepisów ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym.
7. Kontrolę, o której mowa w ust. 6 pkt 1, prowadzi się na zasadach i w trybie określonych w przepisach o kontroli w administracji rządowej.

1. Wody Polskie, w zakresie swojej właściwości, mogą rozporządzać nieruchomościami niebędącymi mieniem, o którym mowa w art. 261 oddawanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami ust. 1, gruntami zabudowanymi urządzeniami wodnymi znajdującymi się poza linią brzegu lub urządzeniami wodnymi lub ich częściami, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, przez ustanawianie ograniczonych praw rzeczowych, oddawanie w najem, dzierżawę, użyczenie lub zamianę, a wpływy z tego tytułu stanowią ich przychód.
2. (uchylony)
3. Do czynności prawnych dokonywanych przez Wody Polskie stosuje się art 38–41 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym (Dz. U. z 2024 r. poz. 125 i 834).
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. (uchylony)
9. Wody Polskie rozporządzają nieruchomościami niebędącymi mieniem, o którym mowa w art. 261 oddawanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami ust. 1, gruntami zabudowanymi urządzeniami wodnymi znajdującymi się poza linią brzegu lub urządzeniami wodnymi lub ich częściami, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa.

1. Rozporządzenia, o którym mowa w art. 264 rozporządzanie nieruchomościami przez ustanawianie ograniczonych praw rzeczowych, oddawanie w najem, dzierżawę lub użyczenie, dokonuje się w drodze przetargu, który przeprowadzają Wody Polskie.
2. Przetarg, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się w formie:
1) przetargu ustnego nieograniczonego;
2) przetargu pisemnego nieograniczonego.
3. Przetarg ustny ma na celu uzyskanie najwyższej ceny.
4. Przetarg pisemny ma na celu wybór najkorzystniejszej oferty.
5. O zastosowanej formie przetargu decydują Wody Polskie.
6. Przetarg przeprowadza komisja przetargowa powołana przez Wody Polskie.
7. Rozporządzenia nieruchomościami niebędącymi mieniem, o którym mowa w art. 261 oddawanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami ust. 1, dokonuje się w drodze bezprzetargowej, jeżeli:
1) następuje na rzecz podmiotu władającego istniejącą infrastrukturą wybudowaną na nieruchomości zgodnie z przepisami prawa budowlanego;
2) następuje na rzecz organów administracji rządowej albo jednostek samorządu terytorialnego realizujących zadania wynikające z przepisów ustawy lub przepisów odrębnych;
3) następuje w związku z wykonaniem lub eksploatacją urządzenia wodnego, jeżeli wydano pozwolenie wodnoprawne albo udzielono przyrzeczenia wydania pozwolenia wodnoprawnego;
4) zawierana jest umowa użyczenia;
5) zawierana jest umowa najmu lokalu mieszkalnego z pracownikiem Wód Polskich;
6) zawierana jest umowa dzierżawy nieruchomości gruntowej o powierzchni nieprzekraczającej 0,1 ha dla zaspokojenia potrzeb bytowych pracownika Wód Polskich i jego rodziny;
7) zawierana jest umowa służebności drogi koniecznej lub służebności przesyłu;
8) zawierana jest umowa dotycząca realizacji inwestycji celu publicznego;
9) zawierana jest umowa zamiany;
10) dotyczy korzystania z wału przeciwpowodziowego w zakresie, o którym mowa w art. 179 zgoda na wykonanie drogi rowerowej i wyznaczenie szlaku turystycznego na wale przeciwpowodziowym;
11) zawierana jest kolejna umowa, której przedmiotem jest ta sama nieruchomość;
12) zawierana jest umowa na czas oznaczony, nie dłuższy niż 6 miesięcy na cele związane z działalnością o charakterze sezonowym lub okolicznościowym;
13) zawierana jest umowa dzierżawy z właścicielem nieruchomości przylegającej do nieruchomości, o której mowa w art. 258 reprezentowanie Skarbu Państwa i wykonywanie jego praw właścicielskich przez Wody Polskie ust. 5 lub 7, z przeznaczeniem na poszerzenie istniejącej działki siedliskowej lub rekreacyjnej, z wyłączeniem prowadzenia działalności gospodarczej;
14) zawierana jest umowa dotycząca przeznaczenia nieruchomości na cele rolne.
8. Ogłoszenie o przetargu przeprowadzanym przez Wody Polskie podaje się do publicznej wiadomości przez wywieszenie w siedzibie właściwej miejscowo jednostki organizacyjnej Wód Polskich oraz zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Wód Polskich, a ponadto informację o ogłoszeniu przetargu podaje się do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty.
9. (uchylony)
10. W ogłoszeniu o przetargu podaje się czas, miejsce i warunki przetargu, a w razie ogłoszenia kolejnego przetargu albo rokowań – również terminy przeprowadzenia poprzednich przetargów.
11. Ogłoszenie o przetargu zawiera ponadto odpowiednio:
1) informacje o przeznaczeniu do oddania w najem, dzierżawę albo użyczenie;
2) oznaczenie nieruchomości według księgi wieczystej oraz ewidencji gruntów i budynków;
3) powierzchnię nieruchomości;
4) przeznaczenie nieruchomości i sposób jej zagospodarowania;
5) termin zagospodarowania nieruchomości;
6) wartość nieruchomości określoną przez rzeczoznawcę majątkowego;
7) cenę nieruchomości w wysokości nie niższej niż wartość nieruchomości, o której mowa w pkt 6;
8) wysokość opłat z tytułu najmu albo dzierżawy lub ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego;
9) terminy wnoszenia opłat;
10) zasady aktualizacji opłat;
11) wysokość wadium i sposób jego wniesienia.
12. Jeżeli drugi przetarg zakończył się wynikiem negatywnym, Wody Polskie mogą zawrzeć umowę w drodze rokowań albo organizować kolejne przetargi.
13. Przetarg uważa się za zakończony wynikiem negatywnym, jeżeli nikt nie przystąpił do przetargu ustnego lub żaden z uczestników nie zaoferował postąpienia ponad cenę wywoławczą albo jeżeli w przetargu pisemnym nie wpłynęła ani jedna oferta lub żaden z uczestników nie zaoferował ceny wyższej od wywoławczej, a także jeżeli komisja przetargowa stwierdziła, że żadna oferta nie spełnia warunków przetargu.
14. Uczestnik przetargu może w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyniku przetargu ustnego lub doręczenia zawiadomienia o wyniku przetargu pisemnego zaskarżyć czynności związane z przeprowadzeniem przez Wody Polskie przetargu do ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.
15. Wody Polskie zawiadamiają osobę, której ofertę wybrano w przetargu, o miejscu i terminie zawarcia umowy dotyczącej rozporządzenia nieruchomością, najpóźniej w terminie 21 dni od dnia rozstrzygnięcia przetargu. Wyznaczony termin nie może być krótszy niż 7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia.
16. Jeżeli osoba, której ofertę wybrano w przetargu, nie przystąpi bez usprawiedliwienia do zawarcia umowy w miejscu i terminie podanych w zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 15, Wody Polskie mogą odstąpić od zawarcia umowy, a wpłacone wadium nie podlega zwrotowi. W zawiadomieniu zamieszcza się informację o tym uprawnieniu.

Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób przeprowadzania przetargu ustnego nieograniczonego i przetargu pisemnego nieograniczonego, o których mowa w art. 265 przetarg na oddanie nieruchomości w najem, dzierżawę albo użyczenie ust. 2,
2) sposób określania wysokości wadium oraz terminy i formy jego wnoszenia i zwrotu,
3) sposób i terminy ogłaszania przetargu oraz treść ogłoszenia o przetargu,
4) sposób powoływania i działania komisji przetargowej,
5) sposób sporządzania oraz treść protokołu z przeprowadzonego przetargu,
6) sposób postępowania w przypadku zaskarżenia przetargu
– kierując się koniecznością zapewnienia jawności i jednolitości postępowania, równego dostępu do udziału w przetargu oraz uzyskania najkorzystniejszego wyniku przetargu.

Instrumenty ekonomiczne służące gospodarowaniu wodami stanowią:
1) opłaty za usługi wodne;
2) opłaty podwyższone;
3) należności za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych i ich odcinków oraz urządzeń wodnych stanowiących własność Skarbu Państwa, usytuowanych na śródlądowych wodach powierzchniowych;
4) opłata legalizacyjna, o której mowa w art. 190 legalizacja urządzenia wodnego ust. 2;
5) opłata roczna, o której mowa w art. 261 oddawanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami ust. 1;
6) wpływy z tytułu rozporządzania nieruchomościami, o którym mowa w art. 264 rozporządzanie nieruchomościami przez ustanawianie ograniczonych praw rzeczowych, oddawanie w najem, dzierżawę lub użyczenie ust. 1;
7) opłata roczna, o której mowa w art. 6d oddanie wód w użytkowanie obwodu rybackiego ust. 4 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym;
8) wpływy z tytułu opłaty, o której mowa w art. 7 amatorski połów ryb ust. 8 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym, w przypadkach, w których Wody Polskie są uprawnionym do rybactwa;
9) wpływy z umów dotyczących wykonywania rybactwa śródlądowego, o których mowa w art. 534 przepisy przejściowe i dostosowujące ust. 1 pkt 5.

1. Opłaty za usługi wodne uiszcza się za:
1) pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych;
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
3) odprowadzanie do wód:
a) wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast,
b) wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast;
4) pobór wód podziemnych i wód powierzchniowych na potrzeby chowu i hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych;
5) wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków z chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych.
2. Opłatę za usługi wodne, o której mowa w ust. 1 pkt 1, za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych do celów wydobywania węgla kamiennego i węgla brunatnego (lignitu) oraz do celów pozostałego górnictwa i wydobywania ponosi się wyłącznie za pobór wód z ujęć wód podziemnych lub ujęć wód powierzchniowych, które nie należą do systemów odwadniania zakładów górniczych.
3. Opłaty za usługi wodne, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie ponosi się za pobór wód z morskich wód wewnętrznych.

1. Opłatę za usługi wodne uiszcza się także za:
1) zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 midx2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej;
2) wydobywanie z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu.
2. Opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie ponosi się za jezdnie dróg publicznych oraz drogi kolejowe, z których wody opadowe lub roztopowe są odprowadzane do wód lub do ziemi przy pomocy urządzeń wodnych umożliwiających retencję lub infiltrację tych wód.
3. Opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie ponoszą kościoły i inne związki wyznaniowe.
4. Opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie ponoszą urzędy morskie.

1. Opłata za usługi wodne za pobór wód składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej uzależnionej od ilości wód pobranych.
2. Opłaty stałej nie ponosi się za pobór wód:
1) do celów rolniczych lub leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw;
2) na potrzeby chowu i hodowli ryb;
3) do celów elektrowni wodnych;
4) do celów pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej, które pobierają, wykorzystują, a następnie odprowadzają do wód lub tej samej warstwy wodonośnej wodę w tej samej ilości i niepogorszonej jakości, z wyjątkiem zmiany jej temperatury.
2a. Opłaty stałej nie ponosi się także za pobór wód do celów ochrony przyrody w lasach lub ochrony przeciwpożarowej lasu.
3. Opłatę za usługi wodne za odprowadzanie do wód – wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast ponosi się wyłącznie w formie opłaty stałej.
4. Opłatę za pobór wód do celów elektrowni wodnych ponosi się wyłącznie za ilość energii elektrycznej wyprodukowanej w obiekcie energetyki wodnej z wykorzystaniem wody pobranej zwrotnie, rozumianej jako woda, która została pobrana, wykorzystana, a następnie odprowadzona w tej samej ilości i niepogorszonej jakości, oraz za pobraną bezzwrotnie wodę technologiczną nieprzeznaczoną wprost do produkcji energii elektrycznej.
4a. Opłatę za pobór wód do celów, o których mowa w ust. 2 pkt 4, ponosi się wyłącznie za ilość energii cieplnej wyprodukowanej lub pobranej przez instalacje z wykorzystaniem wody, która została pobrana, wykorzystana, a następnie odprowadzona do wód lub tej samej warstwy wodonośnej w tej samej ilości i niepogorszonej jakości, z wyjątkiem zmiany jej temperatury, oraz za pobraną bezzwrotnie wodę technologiczną nieprzeznaczoną wprost do celów ogrzewania lub chłodzenia.
5. Opłatę zmienną za pobór wód do celów zapewnienia funkcjonowania systemów chłodzenia elektrowni lub elektrociepłowni ponosi się wyłącznie za różnicę między ilością wód pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni wprowadzanych do wód lub do ziemi.
6. Wysokość opłaty za usługi wodne zależy odpowiednio od ilości pobranych wód, od tego, czy pobrano wody powierzchniowe czy wody podziemne, oraz od przeznaczenia wody.
7. Wysokość opłaty za usługi wodne za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 midx2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej zależy odpowiednio od wielkości powierzchni uszczelnionej, rozumianej jako powierzchnia zabudowana wyłączona z powierzchni biologicznie czynnej oraz zastosowania kompensacji retencyjnej.
8. Opłata za usługi wodne za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej zależnej od ilości i jakości ścieków wprowadzanych w ramach pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego.
9. Wysokość opłaty za wprowadzanie ścieków do wód lub ziemi zależy od rodzaju substancji zawartych w ściekach i ich ilości, rodzaju ścieków, a w przypadku:
1) wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – od temperatury tych wód;
2) ścieków przemysłowych lub wody pochodzące z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany – także od ilości ścieków lub wód oczyszczonych lub podczyszczonych w systemie oczyszczania lub podczyszczania ścieków zasolonych, odprowadzanych z zakładu, zastosowania w zakładzie systemu retencyjno-dozującego lub innego systemu pozwalającego uzyskać ten sam efekt, co system retencyjno-dozujący.
10. Przez substancje zawarte w ściekach rozumie się także substancje wyrażone jako wskaźniki pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅), chemicznego zapotrzebowania tlenu, zawiesiny ogólnej oraz sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO₄).
11. Opłata za usługi wodne za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej zależnej od istnienia urządzeń do retencjonowania wody z terenów uszczelnionych.
12. Opłatę za usługi wodne za wprowadzanie do wód lub ziemi wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni, a także z pomp ciepła i akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej, które pobierają wodę, wykorzystują, a następnie odprowadzają do wód lub tej samej warstwy wodonośnej w tej samej ilości i niepogorszonej jakości, z wyjątkiem zmiany jej temperatury, ponosi się wyłącznie w formie opłaty zmiennej.

1. Wysokość opłaty stałej za:
1) pobór wód podziemnych,
2) pobór wód powierzchniowych,
3) odprowadzanie do wód:
a) wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast,
b) wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast,
4) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi
– ustalają Wody Polskie oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne w formie informacji rocznej, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty.
2. Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody podziemnej wyrażonej w midx3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego.
3. Wysokość opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody powierzchniowej wyrażonej w midx3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego.
4. Wysokość opłaty stałej za odprowadzanie do wód:
1) wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast,
2) wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast
– ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości wód, wyrażonej w midx3/s, odprowadzanych do wód.
4a. Na potrzeby ustalenia wysokości opłaty stałej za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej, za czas ich wprowadzania uznaje się średnią roczną liczbę zrzutów wód opadowych lub roztopowych ustaloną w pozwoleniu wodnoprawnym z przelewów kanalizacji deszczowej.
5. Wysokość opłaty stałej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi, wyrażonej w midx3/s. Na potrzeby ustalenia wysokości opłaty stałej za wprowadzanie ścieków z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej do wód, za czas wprowadzania tych ścieków do wód uznaje się, ustaloną w pozwoleniu wodnoprawnym, średnią roczną liczbę zrzutów z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej.
5a. Opłatę stałą ponosi się za okres od dnia, w którym pozwolenie wodnoprawne albo pozwolenie zintegrowane stało się ostateczne do dnia jego wygaśnięcia, cofnięcia lub utraty mocy bez względu na przyczynę.
5b. W przypadku realizacji przedsięwzięcia w zakresie obiektów liniowych, opłatę stałą ponosi się za okres od dnia przystąpienia do użytkowania urządzenia wodnego służącego do realizacji usług wodnych.
6. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne wnosi opłatę stałą na rachunek bankowy Wód Polskich w 4 równych ratach kwartalnych nie później niż do końca miesiąca następującego po upływie każdego kwartału.
7. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji.
8. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 7, nie wstrzymuje jej wykonania.

1. Wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych, wyrażonej w midx3.
2. Wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych, wyrażonej w midx3.
3. Wysokość opłaty za pobór wód do celów elektrowni wodnych ustala się jako sumę iloczynów jednostkowej stawki opłaty i ilości energii elektrycznej wyprodukowanej w obiekcie energetyki wodnej, wyrażonej w MWh, oraz stawki opłaty i ilości wód podziemnych lub wód powierzchniowych pobranych bezzwrotnie na potrzeby technologiczne, wyrażonej w midx3, nieprzeznaczonej wprost do produkcji energii elektrycznej.
3a. Wysokość opłaty zmiennej za pobór wód do celów, o których mowa w art. 270 składniki opłaty za usługi wodne ust. 2 pkt 4, ustala się jako sumę iloczynów jednostkowej stawki opłaty i ilości energii cieplnej wyprodukowanej lub pobranej w instalacji, wyrażonej w MWh, oraz stawki opłaty i ilości wód podziemnych lub wód powierzchniowych pobranych bezzwrotnie na potrzeby technologiczne, wyrażonej w midx3, nieprzeznaczonej wprost do produkcji energii cieplnej.
3b. Wysokość opłaty zmiennej za wprowadzanie wód pochodzących z pomp ciepła lub akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej do wód ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości wód wprowadzanych do wód, pochodzących z pomp ciepła lub akumulatorów ciepła warstwy wodonośnej, wyrażonej w midx3, z uwzględnieniem ich temperatury.
4. Wysokość opłaty zmiennej za pobór wód do celów zapewnienia funkcjonowania systemów chłodzenia elektrowni i elektrociepłowni ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i wyrażonej w midx3 różnicy między ilością wód pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – wprowadzanych do wód lub do ziemi.
4a. W przypadku poboru wód podziemnych lub wód powierzchniowych bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych ustala się w toku kontroli gospodarowania wodami, przyjmując pobór wynikający z maksymalnej technicznej wydajności eksploatowanych instalacji lub urządzeń do poboru wód, a także przyjmując okres eksploatacji instalacji lub urządzenia do poboru wód przez jeden kwartał, jeżeli w toku kontroli gospodarowania wodami nie ustalono tego okresu eksploatacji.
5. Wysokość opłaty zmiennej za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast, ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, ilości odprowadzonych wód, wyrażonej w midx3, i czasu, wyrażonego w latach, z uwzględnieniem istnienia urządzeń do retencjonowania wody z terenów uszczelnionych oraz ich pojemności.
5a. W przypadku odprowadzania wód opadowych lub roztopowych z przelewów kanalizacji deszczowej do wód w zakresie ustalonym w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym opłatę zmienną za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z tych przelewów ustala się za każdy przelew w wysokości stanowiącej równowartość 10% ustalonej opłaty zmiennej, o której mowa w ust. 5, należnej za okres rozliczeniowy, w którym doszło do uruchomienia przelewu.
6. Wysokość opłaty zmiennej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i wyrażonej w kg ilości substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi, w tym substancji wyrażonych jako wskaźnik:
1) pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅);
2) chemicznego zapotrzebowania tlenu;
3) zawiesiny ogólnej;
4) sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO₄).
6a. Wysokość opłaty zmiennej za wprowadzanie ścieków do wód lub ziemi ustala się także z uwzględnieniem ilości ścieków oczyszczonych lub podczyszczonych w systemie oczyszczania lub podczyszczania ścieków zasolonych, odprowadzanych z zakładu odprowadzającego ścieki o zwiększonym zasoleniu oraz zastosowania systemu retencyjno-dozującego lub innego systemu pozwalającego uzyskać ten sam efekt, co system retencyjno-dozujący.
6b. W przypadku wprowadzania ścieków do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego ilość ścieków wprowadzonych do wód lub ziemi ustala się w toku kontroli gospodarowania wodami, przyjmując ilość ścieków wynikającą z maksymalnej technicznej wydajności instalacji lub urządzeń służących do wprowadzania ścieków do wód lub ziemi, a także przyjmując okres eksploatacji instalacji lub urządzenia do wprowadzania ścieków do wód lub ziemi przez jeden kwartał, jeżeli w toku kontroli gospodarowania wodami nie ustalono tego okresu eksploatacji.
6c. W przypadku wprowadzania ścieków do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego ilości substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub ziemi, w tym substancji wyrażonych jako wskaźnik:
1) pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT5),
2) chemicznego zapotrzebowania tlenu,
3) zawiesiny ogólnej,
4) sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO4)
– ustala się, przyjmując najwyższe dopuszczalne wartości substancji zanieczyszczających dla danego rodzaju ścieków, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1.
6d. W przypadku wprowadzania do wód ścieków z przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej w zakresie ustalonym w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym opłatę zmienną za wprowadzenie do wód ścieków z tych przelewów ustala się za każdy przelew w wysokości stanowiącej równowartość 10% ustalonej opłaty zmiennej, o której mowa w ust. 6, należnej za okres rozliczeniowy, w którym doszło do uruchomienia przelewu burzowego.
7. Wysokość opłaty zmiennej za wprowadzanie do wód lub do ziemi wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości wprowadzanych do wód lub do ziemi wód pochodzących z obiegów chłodzących, wyrażonej w damidx3, z uwzględnieniem ich temperatury.
7a. W przypadku wprowadzania wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego ilość wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni ustala się w toku kontroli gospodarowania wodami na podstawie maksymalnej technicznej wydajności instalacji lub urządzeń służących do wprowadzania wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni do wód lub ziemi.
7b. W przypadku wprowadzania wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni do wód lub ziemi bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego temperaturę wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni ustala się, przyjmując najwyższą dopuszczalną temperaturę określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1.
8. Wysokość opłaty za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 midx2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, wyrażonej w midx2 wielkości utraconej powierzchni biologicznie czynnej oraz czasu wyrażonego w latach.
9. Wysokość opłaty za wydobywanie z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu, ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości:
1) wydobytego kamienia wyrażonej w Mg;
2) wydobytego żwiru lub piasku wyrażonej w Mg;
3) wydobytych innych materiałów wyrażonej w Mg;
4) wyciętej trzciny lub wikliny wyrażonej w midx3.
9a. W przypadku wydobywania z wód powierzchniowych, w tym morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinania roślin z wód lub brzegu bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego ilość wydobytego kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wyciętych roślin z wód lub brzegu ustala się na podstawie badań, pomiarów lub innych czynności kontrolnych wykonywanych w ramach kontroli gospodarowania wodami.
10. Ustalając wysokość opłat, o których mowa w ust. 1–9, uwzględnia się okres rozliczeniowy wynoszący kwartał.
11. Ustalenie ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych lub ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi odbywa się na podstawie odczytu wskazań przyrządów pomiarowych lub na podstawie danych z systemów pomiarowych.
12. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne jest obowiązany zapewnić odrębny pomiar ilości pobieranych wód podziemnych oraz pobieranych wód powierzchniowych.
13. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne pobiera wody podziemne lub wody powierzchniowe do różnych celów lub potrzeb, jest obowiązany zapewnić odrębny pomiar ilości wody pobieranej do tych celów lub potrzeb.
14. Odczytu wskazań przyrządów pomiarowych dokonuje pracownik Wód Polskich.
15. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne jest obowiązany zapewnić dostęp do nieruchomości w zakresie niezbędnym do dokonania odczytu wskazań ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych, lub ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi.
16. Odczytu wskazań pomiaru ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych lub ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi można dokonać także przy pomocy przyrządu pomiarowego zapewniającego możliwość zdalnego odczytu wskazań przez Wody Polskie.
16a. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne za pobór wód do celów elektrowni wodnych jest obowiązany przekazywać Wodom Polskim deklaracje kwartalne o ilości energii elektrycznej wyprodukowanej w obiekcie energetyki wodnej, wyrażonej w MWh, zgodnie z wzorem zamieszczonym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Wód Polskich, w terminie 14 dni od dnia, w którym upływa dzień przypadający na koniec każdego kwartału.
16b. Deklaracja, o której mowa w ust. 16a, zawiera:
1) oznaczenie podmiotu składającego deklarację, określające:
a) nazwę,
b) REGON,
c) adres siedziby,
d) numer telefonu,
e) adres e-mail;
2) określenie obiektu energetyki wodnej, którego dotyczy deklaracja;
3) określenie ilości energii elektrycznej wyprodukowanej w obiekcie energetyki wodnej;
4) określenie kwartału, za który jest składana deklaracja;
5) dane dotyczące pozwolenia wodnoprawnego:
a) oznaczenie organu właściwego do wydania pozwolenia wodnoprawnego,
b) znak decyzji,
c) datę udzielenia pozwolenia wodnoprawnego,
d) datę obowiązywania pozwolenia wodnoprawnego.
17. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 1–7 i 9, ustalają Wody Polskie oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne, w formie informacji, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty.
18. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne wnosi opłatę na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia, w którym doręczono mu informację, o której mowa w ust. 17.
19. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 18, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty w drodze decyzji.
20. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne wnosi opłatę określoną w decyzji, o której mowa w ust. 19, na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia doręczenia mu tej decyzji.
21. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 19, nie wstrzymuje jej wykonania.
22. Wysokość opłaty za usługi wodne, o której mowa w ust. 8, ustala wójt, burmistrz lub prezydent miasta oraz przekazuje podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne, w formie informacji, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty.
23. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłaty za usługi wodne, o której mowa w ust. 8, wnosi opłatę na rachunek bankowy właściwego urzędu gminy (miasta) w terminie 14 dni od dnia, w którym doręczono mu informację, o której mowa w ust. 22.
24. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłaty za usługi wodne, o której mowa w ust. 8, zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 23, wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa wysokość opłaty w drodze decyzji.
25. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłaty za usługi wodne, o której mowa w ust. 8, wnosi opłatę określoną w decyzji, o której mowa w ust. 24, na rachunek bankowy właściwego urzędu gminy (miasta) w terminie 14 dni od dnia doręczenia mu tej decyzji.
26. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 24, nie wstrzymuje jej wykonania.

1. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne, któremu przekazano informację, o której mowa w art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 1 oraz w art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 17 albo 22, może złożyć reklamację, jeżeli nie zgadza się z wysokością opłaty.
2. Reklamację składa się odpowiednio do Wód Polskich albo właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia otrzymania odpowiednio informacji, o której mowa w art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 1 oraz w art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 17 albo 22.
3. Złożenie reklamacji nie wstrzymuje wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 6 oraz w art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 18 albo 23.
4. Wody Polskie albo wójt, burmistrz lub prezydent miasta rozpatrują reklamację w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania.
5. W razie uznania reklamacji Wody Polskie albo wójt, burmistrz lub prezydent miasta przekazują podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia opłat za usługi wodne nową informację, zawierającą także sposób obliczenia opłaty za usługi wodne.
6. W razie nieuznania reklamacji właściwy organ Wód Polskich albo wójt, burmistrz lub prezydent miasta określają wysokość opłaty za usługi wodne w drodze decyzji.
7. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, w terminie 14 dni od dnia przekazania podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia opłat za usługi wodne nowej informacji temu podmiotowi zwraca się różnicę między wysokością opłaty za usługi wodne, wniesionej na podstawie art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 6 lub art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 18 albo 23, a wysokością opłaty za usługi wodne wynikającą z nowej informacji.
8. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, podmiotowi korzystającemu z usług wodnych przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
9. Reklamacja przysługuje raz w okresie rozliczeniowym.
10. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 6, nie wstrzymuje jej wykonania.

W przypadku złożenia reklamacji, o której mowa w art. 273 reklamacja w sprawie wysokości opłaty za usługi wodne ust. 1, przepisów art. 10 zasada czynnego udziału stron w postępowaniu § 1 oraz art. 61 wszczęcie postępowania administracyjnego § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.

Górne jednostkowe stawki opłat za usługi wodne, o których mowa w art. 268 opłaty za usługi wodne ust. 1 pkt 1–3 oraz w art. 269 opłaty za inne usługi wodne, wynoszą:
1) za pobór wód w formie opłaty stałej:
a) za pobór wód podziemnych – 500 zł na dobę za 1 midx3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód,
b) za pobór wód powierzchniowych – 250 zł na dobę za 1 midx3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód;
2) za pobór wód w formie opłaty zmiennej, w zależności od ilości pobieranej wody w ramach pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego:
a) do celów wydobywania węgla kamiennego i węgla brunatnego (lignitu):
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
b) do celów pozostałego górnictwa i wydobywania:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
c) do celów produkcji artykułów spożywczych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
d) do celów produkcji napojów:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
e) do celów produkcji wyrobów tekstylnych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
f) do celów produkcji odzieży:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
g) do celów produkcji skór i wyrobów ze skór wyprawionych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
h) do celów produkcji wyrobów z drewna oraz korka, z wyłączeniem mebli, oraz do celów produkcji wyrobów ze słomy i materiałów używanych do wyplatania:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
i) do celów produkcji papieru i wyrobów z papieru:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
j) do celów wytwarzania i przetwarzania koksu i produktów rafinacji ropy naftowej:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
k) do celów produkcji chemikaliów i wyrobów chemicznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
l) do celów produkcji podstawowych substancji farmaceutycznych oraz leków
i pozostałych wyrobów farmaceutycznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
m) do celów produkcji wyrobów z gumy i tworzyw sztucznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
n) do celów produkcji wyrobów z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
o) do celów produkcji metali:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
p) do celów produkcji metalowych wyrobów gotowych, z wyłączeniem maszyn i urządzeń:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
q) do celów produkcji komputerów oraz wyrobów elektronicznych i optycznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
r) do celów produkcji urządzeń elektrycznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
s) do celów produkcji innych maszyn i urządzeń:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
t) do celów produkcji pojazdów samochodowych oraz przyczep i naczep, z wyłączeniem motocykli:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
u) do celów produkcji innego sprzętu transportowego:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
v) do celów produkcji mebli:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
w) do celów produkcji wyrobów tytoniowych, poligrafii i reprodukcji zapisanych nośników informacji, produkcji innych wyrobów, naprawy, konserwacji i instalowania maszyn i urządzeń:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
x) do celów wytwarzania i zaopatrywania w energię elektryczną, gaz, parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatyzacyjnych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
y) do celów zapewnienia funkcjonowania systemów chłodzenia elektrowni i elektrociepłowni dla instalacji posiadających w dniu wejścia w życie ustawy ważne pozwolenia wodnoprawne albo pozwolenia zintegrowane:
– 0,70 zł za 1 midx3 różnicy między ilością wód podziemnych pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – wprowadzanych do wód lub do ziemi,
– 0,35 zł za 1 midx3 różnicy między ilością wód powierzchniowych pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – wprowadzanych do wód lub do ziemi,
z) do celów zapewnienia funkcjonowania systemów chłodzenia elektrowni i elektrociepłowni dla instalacji, które po dniu wejścia w życie ustawy uzyskały pozwolenia wodnoprawne albo pozwolenia zintegrowane:
– 0,70 zł za 1 midx3 różnicy między ilością wód podziemnych pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – wprowadzanych do wód lub do ziemi,
– 0,35 zł za 1 midx3 różnicy między ilością wód powierzchniowych pobranych do tych celów a ilością wód z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni – wprowadzanych do wód lub do ziemi,
za) do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zb) do celów odprowadzania i oczyszczania ścieków:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zc) do celów działalności związanej ze zbieraniem, przetwarzaniem i unieszkodliwianiem odpadów oraz do celu odzysku surowców:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zd) do celów robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
ze) do celów robót związanych z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zf) do celów robót budowlanych specjalistycznych:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zg) do celów handlu hurtowego i detalicznego, naprawy pojazdów samochodowych, włączając motocykle:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zh) do celów administracji publicznej i obrony narodowej, obowiązkowego zabezpieczenia społecznego:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zi) do celów opieki zdrowotnej i pomocy społecznej:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
zj) do innych celów niż wymienione w lit. a–zi, określonych w Polskiej Klasyfikacji Działalności:
– 0,70 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,35 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych;
3) za pobór wód w formie opłaty zmiennej, w zależności od ilości pobieranej wody w ramach pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego:
a) do celów elektrowni wodnych – 1,24 zł za 1 MWh wyprodukowanej energii elektrycznej w obiekcie energetyki wodnej oraz 0,35 zł za pobór bezzwrotny 1 midx3 wody technologicznej nieprzeznaczonej wprost do produkcji energii elektrycznej,
b) do celów rolniczych na potrzeby zaopatrzenia w wodę ludzi i zwierząt gospodarskich, w zakresie niebędącym zwykłym korzystaniem z wód:
– 0,10 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
– 0,05 zł za 1 midx3 pobranych wód powierzchniowych,
c) do celów rolniczych lub leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw, pobieranej za pomocą urządzeń pompowych – 0,15 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych,
d) do celów, o których mowa w art. 270 składniki opłaty za usługi wodne ust. 2 pkt 4 – 1,00 zł za 1 MWh energii cieplnej wyprodukowanej lub pobranej przez instalacje oraz 0,80 zł za pobór bezzwrotny 1 midx3 wody technologicznej nieprzeznaczonej wprost do produkcji lub poboru energii cieplnej;
4) za pobór wód w formie opłaty zmiennej, w zależności od ilości pobieranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ramach pozwoleń wodnoprawnych albo pozwoleń zintegrowanych, do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi:
a) 0,30 za 1 midx3 pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ilości średniorocznej przekraczającej 1,0 midx3/s,
b) 0,20 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ilości średniorocznej od 0,26 do 1,0 midx3/s,
c) 0,15 zł za 1 midx3 pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych w ilości średniorocznej nieprzekraczającej 0,25 midx3/s;
5) za odprowadzanie do wód – wód:
a) w formie opłaty stałej – 5 zł na dobę za 1 midx3/s za określoną w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalną ilość wód opadowych lub roztopowych odprowadzanych do wód z otwartych lub zamkniętych systemów kanalizacji deszczowej służących do odprowadzania opadów atmosferycznych,
b) w formie opłaty stałej – 0,70 zł za 1 midx3/s za określoną w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalną ilość wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast,
c) w formie opłaty zmiennej:
– wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast bez urządzeń do retencjonowania wody z terenów uszczelnionych – 1,50 zł za 1 midx3 na 1 rok,
– wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast z urządzeniami do retencjonowania wody o pojemności do 10% odpływu rocznego z terenów uszczelnionych – 1,25 zł za 1 midx3 na 1 rok,
– wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast z urządzeniami do retencjonowania wody o pojemności powyżej 10% odpływu rocznego z terenów uszczelnionych – 1,00 zł za 1 midx3 na 1 rok,
– wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast z urządzeniami do retencjonowania wody o pojemności powyżej 20% odpływu rocznego z terenów uszczelnionych – 0,75 zł za 1 midx3 na 1 rok,
– wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych w granicach administracyjnych miast z urządzeniami do retencjonowania wody o pojemności powyżej 30% odpływu rocznego z terenów uszczelnionych – 0,15 zł za 1 midx3 na 1 rok;
6) za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 midx2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej:
a) bez urządzeń do retencjonowania wody z powierzchni uszczelnionych trwale związanych z gruntem – 1,00 zł za 1 midx2 na 1 rok,
b) z urządzeniami do retencjonowania wody z powierzchni uszczelnionych o pojemności do 10% odpływu rocznego z powierzchni uszczelnionych trwale związanych z gruntem – 0,60 zł za 1 midx2 na 1 rok,
c) z urządzeniami do retencjonowania wody z powierzchni uszczelnionych o pojemności od 10 do 30% odpływu rocznego z powierzchni uszczelnionych trwale związanych z gruntem – 0,30 zł za 1 midx2 na 1 rok,
d) z urządzeniami do retencjonowania wody z powierzchni uszczelnionych o pojemności powyżej 30% odpływu rocznego z powierzchni uszczelnionych trwale związanych z gruntem – 0,10 zł za 1 midx2 na 1 rok;
7) za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi w formie opłaty stałej – 500 zł na dobę za 1 midx3/s za określoną w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalną ilość ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi;
8) za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi w formie opłaty zmiennej za 1 kg substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi, wyrażonych jako wskaźnik:
a) pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅) – 4,28 zł,
b) chemicznego zapotrzebowania tlenu – 1,71 zł,
c) zawiesiny ogólnej – 0,52 zł,
d) sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO₄) – 0,050 zł;
9) za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi w formie opłaty zmiennej za 1 kg substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi dla:
a) fenoli lotnych – 45,55 zł,
b) heksachlorocykloheksanu (HCH), tetrachlorometanu (czterochlorku węgla – CCl4), pentachlorofenolu (PCP), aldryny, dieldryny, endryny, izodryny, heksachlorobenzenu (HCB), heksachlorobutadienu (HCBD), trichlorometanu (chloroformu – CHCl3), 1,2-dichloroetanu (EDC), trichloroetylenu (TRI), tetrachloroetylenu (nadchloroetylenu – PER), trichlorobenzenu (TCB), rtęci, kadmu, cynku, miedzi, niklu, chromu, ołowiu, arsenu, wanadu i srebra – 124,56 zł;
10) za wprowadzanie do wód lub do ziemi 1 damidx3 wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni:
a) 0,68 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni jest wyższa niż +26°C, a nie przekracza +32°C,
b) 1,36 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni jest wyższa niż +32°C, a nie przekracza +35°C,
c) 4,24 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni jest wyższa niż +35°C;
10a) za wprowadzanie do wód podziemnych 1 midx3 wód pochodzących z pompy ciepła lub akumulatora ciepła warstwy wodonośnej:
a) 0,68 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z pompy ciepła lub akumulatora ciepła warstwy wodonośnej jest wyższa niż +26°C, a nie przekracza +32°C,
b) 1,36 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z pompy ciepła lub akumulatora ciepła warstwy wodonośnej jest wyższa niż +32°C, a nie przekracza +35°C,
c) 4,24 zł – jeżeli temperatura wprowadzanych wód pochodzących z pompy ciepła lub akumulatora ciepła warstwy wodonośnej jest wyższa niż +35°C;
11) za wydobywanie z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu:
a) 0,75 zł za 1 Mg wydobytego kamienia,
b) 0,50 zł za 1 Mg wydobytego żwiru lub piasku,
c) 0,60 zł za 1 Mg wydobytych innych materiałów,
d) 10,70 zł za 1 midx3 wyciętej trzciny lub wikliny.

1. Wysokość opłaty za usługi wodne za pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, zależy od maksymalnej ilości wód możliwej do pobrania określonej w pozwoleniu wodnoprawnym.
2. Wysokość opłaty za usługi wodne za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych zależy od maksymalnej ilości wód możliwej do pobrania określonej w pozwoleniu wodnoprawnym.
3. Wysokość opłaty za usługi wodne za pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej zależy od powierzchni zalewanej, określonej w pozwoleniu wodnoprawnym.
4. Wysokość opłaty za usługi wodne za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków z chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, zależy od rodzaju substancji zawartych w ściekach i ich ilości oraz rodzaju ścieków.
5. Wysokość opłaty za usługi wodne za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków z chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej zależy od wielkości produkcji ryb lub innych organizmów wodnych, wyprodukowanych w tych stawach.
6. Opłatę za usługi wodne za ścieki, o których mowa w ust. 4, ponosi się za substancje zawarte w ściekach wyrażone wskaźnikiem pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅), chemicznego zapotrzebowania tlenu, a także zawiesiny ogólnej.
7. Opłatę za usługi wodne za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków, o których mowa w ust. 5, ponosi się w postaci zryczałtowanej za każde rozpoczęte 100 kg przyrostu masy ryb lub innych organizmów wodnych w ciągu cyklu produkcyjnego w stawach o wodzie stojącej.
8. Wysokość opłaty za:
1) pobór zwrotny wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu i maksymalnej ilości wód podziemnych, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego;
2) pobór zwrotny wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ustala się jako sumę iloczynu, o którym mowa w pkt 1, i iloczynu jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranych wód podziemnych, jeżeli maksymalna ilość wód podziemnych możliwa do pobrania wynosi powyżej 0,05 midx3/s;
3) pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i maksymalnej ilości wód powierzchniowych, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego;
4) pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, ustala się jako sumę iloczynu, o którym mowa w pkt 3, i iloczynu jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranej wody, jeżeli maksymalna ilość wód powierzchniowych możliwa do pobrania wynosi powyżej 0,5 midx3/s;
5) pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu i powierzchni zalewu tych stawów;
6) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi, w tym substancji wyrażonych jako wskaźnik:
a) pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅),
b) chemicznego zapotrzebowania tlenu,
c) zawiesiny ogólnej.
9. Ustalenie ilości wód podziemnych pobranych w ramach poboru zwrotnego na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych, jeżeli maksymalna ilość wód możliwa do pobrania wynosi powyżej 0,05 midx3/s, odbywa się na podstawie odczytu wskazań przyrządów pomiarowych.
10. Odczytu wskazań przyrządów pomiarowych dokonuje pracownik Wód Polskich.
11. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne jest obowiązany zapewnić dostęp do nieruchomości w zakresie niezbędnym do dokonania odczytu wskazań, o których mowa w ust. 9.
12. Odczytu wskazań ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi można dokonać także przy pomocy przyrządu pomiarowego zapewniającego możliwość zdalnego odczytu wskazań przez Wody Polskie.
13. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 8, ustalają Wody Polskie oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne w formie informacji, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty.
14. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne wnosi opłatę na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia, w którym doręczono mu informację, o której mowa w ust. 13.
15. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 14, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty w drodze decyzji.
16. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne jest obowiązany wnieść opłatę określoną w decyzji, o której mowa w ust. 15, na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej decyzji.
17. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne ponoszący opłatę w postaci zryczałtowanej za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków z chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej wnosi ją bez wezwania w terminie 2 miesięcy po zakończeniu cyklu produkcyjnego w obiektach chowu lub hodowli tych ryb oraz tych organizmów, obejmującego okres od dnia 1 maja roku rozpoczynającego cykl do dnia 30 kwietnia roku następującego po zakończeniu tego cyklu produkcyjnego.
18. Podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne ponoszący opłatę, o której mowa w art. 268 opłaty za usługi wodne ust. 1 pkt 4, za pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej, może wnieść tę opłatę bez wezwania za cały rok w postaci zryczałtowanej, w terminie do dnia 31 stycznia roku następującego po roku, którego dotyczy ta opłata.
19. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 17, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty w drodze decyzji. Przepis ust. 16 stosuje się odpowiednio.
20. Górne jednostkowe stawki opłaty za pobór zwrotny wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb wynoszą:
1) 100 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód podziemnych możliwa do pobrania wynosi poniżej 0,02 midx3/s;
2) 125 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód podziemnych możliwa do pobrania wynosi od 0,02 do 0,05 midx3/s;
3) 125 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód podziemnych możliwa do pobrania wynosi powyżej 0,05 midx3/s oraz 50 zł za każde kolejne 0,01 midx3/s pobranej wody.
21. Górne jednostkowe stawki opłaty za pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych charakteryzujących się poborem zwrotnym wynoszą:
1) 100 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód powierzchniowych możliwa do pobrania wynosi poniżej 0,2 midx3/s;
2) 125 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód powierzchniowych możliwa do pobrania wynosi od 0,2 do 0,5 midx3/s;
3) 125 zł na kwartał, jeżeli maksymalna ilość wód powierzchniowych możliwa do pobrania wynosi powyżej 0,5 midx3/s oraz 50 zł za każde kolejne 0,1 midx3/s pobranej wody.
22. Górne jednostkowe stawki opłaty za pobór wód powierzchniowych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej wynoszą:
1) 1,00 zł za 1 ha na kwartał, jeżeli maksymalna powierzchnia zalewu wynosi do 100 ha;
2) 1,25 zł za 1 ha na kwartał, jeżeli maksymalna powierzchnia zalewu wynosi od 100 ha do 500 ha;
3) 1,50 zł za 1 ha na kwartał, jeżeli maksymalna powierzchnia zalewu wynosi powyżej 500 ha.
23. Górna jednostkowa stawka opłaty za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, za 1 kg substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi, wyrażonych jako wskaźnik:
1) pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT₅) – wynosi 4,28 zł;
2) chemicznego zapotrzebowania tlenu – wynosi 1,71 zł;
3) zawiesiny ogólnej – wynosi 0,52 zł.
24. Górna jednostkowa stawka opłaty za każde rozpoczęte 100 kg przyrostu masy ryb albo innych organizmów wodnych wynosi 0,272 zł, jeżeli średnioroczny przyrost masy tych ryb lub tych organizmów w poszczególnych latach cyklu produkcyjnego przekracza 1500 kg z 1 ha powierzchni użytkowej stawów o wodzie stojącej w jednym roku danego cyklu.
25. Przepisy art. 273 reklamacja w sprawie wysokości opłaty za usługi wodne stosuje się odpowiednio.

Wysokość stawki opłaty za wprowadzanie ścieków do jezior ustala się jako iloczyn liczby 2 i jednostkowych stawek opłaty określonych w art. 274 górne jednostkowe stawki opłat za usługi wodne pkt 8 i 9 oraz jednostkowych stawek opłaty określonych w art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 23.

1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, jednostkowe stawki opłat, o których mowa w art. 274 górne jednostkowe stawki opłat za usługi wodne oraz w art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 20–24.
2. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1:
1) uwzględnia:
a) wielkość zasobów wodnych możliwych do wykorzystania w poszczególnych dorzeczach oraz koszt uzyskania wód z tych zasobów, dostępność zasobów środowiska, wymogi ochrony środowiska i stopień degradacji poszczególnych obszarów i zasobów, wynikające z dotychczasowych form korzystania ze środowiska,
b) uciążliwość substancji zawartych w ściekach dla środowiska,
c) potrzebę zapewnienia szczególnej ochrony zasobów wód podziemnych i wód jezior,
d) potrzebę racjonalnego gospodarowania zasobami wód opadowych lub roztopowych,
e) potrzebę retencjonowania wody,
f) potrzebę racjonalnego wykorzystywania zasobów kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów wydobywanych z dna cieków, a także trzciny lub wikliny;
2) może zróżnicować wysokość stawek opłat w zależności od:
a) rodzaju substancji w ściekach i temperatury ścieków,
b) rodzaju ścieków,
c) jakości i rodzaju pobranej wody oraz jej przeznaczenia,
d) części obszaru państwa,
e) korzystania z systemu retencyjno-dozującego o określonej pojemności lub innego systemu pozwalającego uzyskać ten sam efekt co system retencyjno-dozujący,
f) oczyszczania lub podczyszczania ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany w systemie oczyszczania lub podczyszczania ścieków zasolonych.
3. Współczynnik różnicujący jednostkową stawkę opłaty za usługę wodną w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lit. e, dla systemu retencyjno-dozującego o pojemności pozwalającej wstrzymać wprowadzanie do wód ścieków przemysłowych lub wód pochodzących z odwodnienia zakładów górniczych, zawierających chlorki i siarczany, przez co najmniej:
1) 5 następujących po sobie dni ‒ wynosi 0,8;
2) 10 następujących po sobie dni ‒ wynosi 0,5.
4. Współczynnik różnicujący jednostkową stawkę opłaty za usługę wodną w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lit. f, wynosi 0,35.

1. Wysokość opłaty za wprowadzenie ścieków do wód lub do ziemi ustala się, biorąc pod uwagę substancję wyrażoną jako wskaźnik, o którym mowa w art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 6, który powoduje opłatę najwyższą.
1a. Wysokość opłaty za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków z chowu lub hodowli ryb w obiektach przepływowych charakteryzujących się poborem zwrotnym ustala się, biorąc pod uwagę substancję wyrażoną jako wskaźnik, o którym mowa w art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 8 pkt 6, który powoduje opłatę najwyższą.
2. W przypadku wprowadzania do wód lub do ziemi ścieków przemysłowych lub ścieków komunalnych innych niż ścieki bytowe, do opłaty ustalonej według zasady, o której mowa w ust. 1, dolicza się opłatę za inne substancje zawarte w ściekach.
3. Opłatę za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków będących wodami zasolonymi ponosi się za sumę chlorków i siarczanów (Cl+SO₄).
4. Podstawą ustalenia opłaty za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi jest ilość substancji zawartych w ściekach pomniejszona o ilość tych substancji zawartych w pobranych wodach, których zużycie spowodowało powstanie tych ścieków.
5. Ilość i skład ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi ustala się w miejscu wylotu ścieków z instalacji służących do ich oczyszczania lub kolektorów eksploatowanych przez podmiot obowiązany do ponoszenia opłaty za usługi wodne, z tym że w przypadku wprowadzania wód chłodniczych wraz z innymi rodzajami ścieków ilość i skład ścieków ustala się przed ich zmieszaniem.

Zwolnione z opłat za usługi wodne jest wprowadzanie:
1) do ziemi – ścieków w celu rolniczego wykorzystania, w przypadku posiadania pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego na takie ich wykorzystanie;
2) do wód lub do ziemi – wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni, jeżeli ich temperatura nie przekracza +26°C albo różnica między temperaturą wód pobranych i wprowadzanych do wód lub do ziemi pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni jest mniejsza niż 11°C;
2a) do wód – wód pochodzących z pompy ciepła lub akumulatora ciepła warstwy wodonośnej, jeżeli ich temperatura nie przekracza +26°C;
3) do wód lub do ziemi – ścieków będących wodami zasolonymi, jeżeli wartość sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO₄) w tych wodach nie przekracza 500 mg/l;
4) do wód lub do ziemi – wód wykorzystanych na potrzeby chowu i hodowli ryb w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem zwrotnym, pod warunkiem że ilość i rodzaj substancji w nich zawartych nie przekroczy wartości ustalonych w warunkach wprowadzania ścieków do wód określonych w pozwoleniu wodnoprawnym;
5) do wód lub do ziemi – wód wykorzystanych, odprowadzanych z obiektów chowu i hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej, o ile produkcja tych ryb oraz tych organizmów, rozumiana jako średnioroczny przyrost masy tych ryb oraz tych organizmów w poszczególnych latach cyklu produkcyjnego, nie przekracza 1500 kg z 1 ha powierzchni użytkowej stawów rybnych tego obiektu w jednym roku danego cyklu produkcyjnego.

1. Nie wnosi się opłaty za usługi wodne, jeżeli wysokość tej opłaty ustalona przez Wody Polskie albo wójta, burmistrza lub prezydenta miasta nie przekracza 20 zł.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia opłat za usługi wodne nie przekazuje się informacji, o której mowa w art. 271 wysokość opłaty stałej za usługi wodne ust. 1 lub w art. 272 wysokość opłaty zmiennej za usługi wodne ust. 17 albo 22, lub w art. 275 wysokość opłaty za pobór wód podziemnych na potrzeby chowu lub hodowli ryb oraz innych organizmów wodnych ust. 13.

Opłatę podwyższoną ponosi się w razie:
1) (uchylony)
2) korzystania z usług wodnych polegających na:
a) poborze wód podziemnych lub wód powierzchniowych,
b) wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi
– z przekroczeniem warunków określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym.

1. Wysokość opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, ustala się jako 10-krotność wielkości jednostkowej stawki opłaty zmiennej za usługi wodne za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych.
2. Wysokość opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, ustala się na podstawie pomiarów ilości pobieranych wód prowadzonych przez podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne.
3. Przekroczenie ustala się jako ilość wód pobranych z przekroczeniem warunków pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego za poprzedni rok kalendarzowy.
4. Jeżeli pobrana z jednego ujęcia ilość wód powoduje przekroczenie kilku warunków pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego, opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, ustala się za przekroczenie, które powoduje najwyższy wymiar tej opłaty.
5. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne nie prowadzi pomiarów ilości pobieranych wód powierzchniowych lub wód podziemnych przyjmuje się, że warunki poboru wód określone w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym zostały przekroczone w zakresie ilości pobranych wód.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, ilość wód powierzchniowych lub wód podziemnych pobranych z przekroczeniem ustala się, przyjmując maksymalną techniczną wydajność eksploatowanych instalacji lub urządzeń do poboru wód pomnożoną przez ustalony szacunkowo czas ich wykorzystywania.
7. Opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, ponosi się niezależnie od opłaty za usługi wodne za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych.
8. Opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, ustala, w drodze decyzji, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.
9. Na potrzeby ustalenia wysokości opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska może wykorzystać informacje z ewidencji, o której mowa w art. 302 ewidencja prowadzona przez Wody Polskie ust. 1.
10. Opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, wnosi się na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 8, stała się ostateczna.
11. Postępowania w sprawie opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. a, nie wszczyna się, jeżeli przewidywana wysokość tej opłaty nie przekracza 100 zł.

1. Wysokość opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, zależy odpowiednio od ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających oraz dopuszczalnej masy substancji, w tym w szczególności ilości substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1 – stosownie do warunków określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym.
2. Przez skład ścieków rozumie się stężenie zawartych w nich substancji.
3. Przez stan ścieków rozumie się temperaturę, odczyn, poziom substancji promieniotwórczych i stopień rozcieńczenia ścieków eliminujący toksyczne oddziaływanie ścieków na ryby.
4. Opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, ustala, w drodze decyzji, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.
5. Na potrzeby ustalenia wysokości opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska może wykorzystać informacje z ewidencji, o której mowa w art. 302 ewidencja prowadzona przez Wody Polskie ust. 1.
6. Opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, wnosi się na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 4, stała się ostateczna.
7. Postępowania w sprawie opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, nie wszczyna się, jeżeli przewidywana wysokość tej opłaty nie przekracza 100 zł.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska stwierdza przekroczenie określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 283 wysokość opłaty podwyższonej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 1, na podstawie:
1) pomiarów prowadzonych przez podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne;
2) innych środków dowodowych niezbędnych do ustalenia wielkości przekroczenia.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska stwierdza przekroczenie określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 283 wysokość opłaty podwyższonej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 1, dokonując oceny wyników pomiarów dotyczących ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz dopuszczalnej masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, w odprowadzanych ściekach przypadającej na wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego powstającego produktu, prowadzonych przez podmiot obowiązany do ich prowadzenia, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska stwierdza przekroczenie określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 283 wysokość opłaty podwyższonej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 1, na podstawie pomiarów, o których mowa w art. 284 stwierdzenie przekroczenia warunków pozwolenia na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi pkt 1, jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne:
1) prowadzi wymagane pomiary ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz dopuszczalnej masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu;
2) zapewnił wykonanie pomiarów, w tym pobieranie próbek, przez akredytowane laboratorium w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U.z 2023 r. poz. 215) w zakresie badań, do których wykonywania jest obowiązany.

Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska może nie uznać przedkładanych mu wyników wymaganych pomiarów ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu oraz przewidywany sposób i efekt ich oczyszczania, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz dopuszczalnej masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu, jeżeli pomiary te nasuwają zastrzeżenia.

Wyniki pomiarów, o których mowa w art. 287 przesłanki nieuznania wyników pomiarów dotyczących wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, prowadzonych przez podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne nasuwają zastrzeżenia, jeżeli:
1) jest oczywiste, że środki techniczne mające na celu zapobieganie lub ograniczanie ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu oraz przewidywany sposób i efekt ich oczyszczania, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu, ze względu na ich rodzaj, nie mogą zapewnić spełnienia warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym;
2) podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne nie zapewnił wykonania pomiarów, w tym pobierania próbek, przez akredytowane laboratorium w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności w zakresie badań, do których wykonywania jest obowiązany;
3) (uchylony)
4) nie były przestrzegane zasady pobierania próbek, przez co wyniki analiz nie są miarodajne dla ustalenia ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu oraz przewidywany sposób i efekt ich oczyszczania, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu;
5) pomiary wykonano metodykami innymi niż metodyki referencyjne analizy określone w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 2, bez udowodnienia przez podmiot korzystający z usług wodnych równoważności uzyskiwanych wyników z metodyką referencyjną analizy.

W przypadkach, o których mowa w art. 286 przeprowadzanie pomiarów dotyczących wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, art. 287 przesłanki nieuznania wyników pomiarów dotyczących wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi i art. 290 przyjęcie wysokości przekroczeń warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wymierza opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, za przekroczenie stwierdzone w roku kalendarzowym.

Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne nie prowadzi wymaganych pomiarów wielkości, ustalenia ilości, stanu i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażonych w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz masy substancji, w tym substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu, pomiary ciągłe nie są prowadzone przez rok kalendarzowy lub pomiary nasuwają zastrzeżenia, przyjmuje się, że warunki wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi określone w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym, dla każdego z tych pomiarów, zostały przekroczone:
1) o 80% – w przypadku składu ścieków;
2) o 10% – w przypadku minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach;
3) w stopniu powodującym zastosowanie maksymalnej stawki opłaty podwyższonej – w przypadku stanu ścieków;
4) o 10% – w przypadku ilości ścieków.

Górne jednostkowe stawki opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, wynoszą:
1) 1 713,43 zł – za 1 kg substancji w przypadku przekroczenia:
a) dopuszczalnej ilości i składu ścieków, z wyjątkiem zawiesiny łatwo opadającej,
b) minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach,
c) dopuszczalnej masy substancji w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu;
2) 18,44 zł – za 1 dmidx3 zawiesiny łatwo opadającej;
3) 18,44 zł – za 1 midx3 ścieków w przypadku przekroczenia dopuszczalnej temperatury, odczynu pH, poziomu sztucznych substancji promieniotwórczych lub dopuszczalnego stopnia rozcieńczenia ścieków eliminującego toksyczne oddziaływanie ścieków na ryby.

1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość jednostkowych stawek opłaty podwyższonej, o których mowa w art. 291 górne jednostkowe stawki opłaty podwyższonej za korzystanie z usług wodnych z przekroczeniem warunków pozwolenia;
2) sposób ustalania opłaty podwyższonej, gdy przekroczenie dotyczy więcej niż jednej substancji albo więcej niż jednego warunku pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego oraz jeżeli liczba próbek niespełniających wymagań pozwolenia jest większa od dopuszczalnej.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów uwzględnia:
1) szkodliwość substancji zawartych w ściekach dla środowiska wodnego;
2) wielkość przekroczenia warunków dotyczących stanu ścieków.

1. Stawki opłaty podwyższonej, o których mowa w art. 291 górne jednostkowe stawki opłaty podwyższonej za korzystanie z usług wodnych z przekroczeniem warunków pozwolenia oraz określone w przepisach wydanych na podstawie art. 292 rozporządzenie w sprawie stawek opłaty podwyższonej ust. 1, ustalone w roku poprzednim, podlegają każdego roku kalendarzowego zmianie w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za rok poprzedni, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej nie później niż do dnia 31 października każdego roku ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek opłaty podwyższonej, o których mowa w art. 291 górne jednostkowe stawki opłaty podwyższonej za korzystanie z usług wodnych z przekroczeniem warunków pozwolenia, oraz stawek określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 292 rozporządzenie w sprawie stawek opłaty podwyższonej ust. 1, obowiązujących od dnia 1 stycznia roku następnego.

1. Przekroczenie ilości i składu ścieków albo minimalnego procentu redukcji substancji zanieczyszczających w procesie oczyszczania ścieków, a w przypadku ścieków przemysłowych, dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażone w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu oraz przewidywany sposób i efekt ich oczyszczania, minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach oraz masy substancji w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu wyraża się ilością substancji wprowadzanych do wód lub do ziemi.
2. Przekroczenie stanu ścieków wyraża się ilością ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi.

Jeżeli przekroczenie dotyczy średniego dobowego i średniego miesięcznego stężenia substancji w ściekach albo średniej dobowej dopuszczalnej ilości substancji zanieczyszczających, w szczególności substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 99 rozporządzenia w sprawie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ust. 1 pkt 1, wyrażonych w jednostkach masy przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu i średniej miesięcznej masy substancji przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu, opłatę podwyższoną, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, wymierza się za te przekroczenia w zakresie stężeń i mas substancji, za które jednostkowe stawki opłaty podwyższonej są wyższe.

1. Termin płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska odracza na wniosek podmiotu korzystającego z usług wodnych obowiązanego do jej uiszczenia, jeżeli realizuje on terminowo przedsięwzięcie inwestycyjne, którego wykonanie zapewni usunięcie przyczyn ponoszenia tej opłaty w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia złożenia wniosku.
2. Odroczenie terminu płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, może dotyczyć części albo całości tej opłaty.
3. Termin płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, może być odroczony wyłącznie na okres niezbędny do zrealizowania przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1.
4. Wniosek o odroczenie terminu płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, składa się do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska przed upływem terminu, w którym ta opłata powinna być uiszczona.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera:
1) wskazanie wysokości opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, o której odroczenie terminu płatności występuje wnioskodawca;
2) opis realizowanego przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1;
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1, ze wskazaniem etapów nie dłuższych niż 6 miesięcy;
4) dowody potwierdzające możliwość finansowania przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1.
6. Decyzja o odroczeniu terminu płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, określa:
1) opłatę podwyższoną, której termin płatności został odroczony, oraz jej wysokość;
2) realizowane przez wnioskodawcę przedsięwzięcie, o którym mowa w ust. 1;
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1, ze wskazaniem etapów nie dłuższych niż 6 miesięcy;
4) termin odroczenia płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2.
7. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, odmawia odroczenia terminu płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, jeżeli:
1) założenia realizowanego przez podmiot przedsięwzięcia przedstawione w harmonogramie realizacji przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1, wskazują, że jego wykonanie nie zapewni usunięcia przyczyn ponoszenia tej opłaty;
2) wniosek, o którym mowa w ust. 4, został złożony po upływie terminu, o którym mowa w ust. 4.
8. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, który wydał decyzję o odroczeniu opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, przesyła kopię tej decyzji do Wód Polskich.
9. W przypadku wniesienia wniosku, o którym mowa w ust. 4, naliczane są odsetki za zwłokę na zasadach określonych w przepisach działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
10. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia będącego podstawą odroczenia terminu płatności usunęło przyczyny ponoszenia opłaty, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, orzeka o zmniejszeniu odroczonej opłaty o sumę środków własnych wydatkowanych na realizację przedsięwzięcia. Jeżeli odroczenie dotyczy przedsięwzięcia służącego realizacji zadań własnych gminy, do środków własnych wlicza się także środki pochodzące z budżetu gminy.
11. W przypadku, o którym mowa w ust. 10, do kwot pozostających do zapłaty stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa dotyczące opłaty prolongacyjnej według stawki ustalonej dla dochodów budżetu państwa.
12. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia będącego podstawą odroczenia płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, nie usunęło przyczyn ponoszenia tej opłaty, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, orzeka o obowiązku uiszczenia odroczonej opłaty podwyższonej wraz z opłatą prolongacyjną, o której mowa w przepisach działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, według stawki ustalonej dla dochodów budżetu państwa.
13. Przepisy ust. 10 i 11 stosuje się odpowiednio w sytuacji, gdy przedsięwzięcie, którego wykonanie zapewniło usunięcie przyczyn wymierzenia opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, zostało zrealizowane przed wydaniem przez właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska decyzji ustalającej tę opłatę.
14. Wydanie przez właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska decyzji o zmniejszeniu opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, w sytuacji, o której mowa w ust. 13, wymaga złożenia wniosku do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska przed upływem terminu, w którym ta opłata powinna być uiszczona.
15. Jeżeli przedsięwzięcie będące podstawą odroczenia terminu płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, nie zostanie zrealizowane w terminie, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska stwierdza, w drodze decyzji, obowiązek uiszczenia odroczonej opłaty podwyższonej wraz z określonymi w przepisach działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa odsetkami za zwłokę naliczanymi za okres odroczenia.
16. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska może wydać decyzję, o której mowa w ust. 15, także przed upływem terminu odroczenia płatności opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, jeżeli stwierdzi, że przedsięwzięcie będące podstawą odroczenia nie jest realizowane zgodnie z harmonogramem.

Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w sprawach decyzji, o których mowa w art. 296 termin płatności opłaty podwyższonej ust. 7, 8, 10 i 12–15, jest właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska.

Opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić:
1) podmioty korzystające z usług wodnych;
2) osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
a) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych,
b) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
c) użytkownikami wieczystymi gruntów,
d) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
– które na skutek wykonywania robót i obiektów mających wpływ na zmniejszenie naturalnej retencji terenowej doprowadziły do zmniejszenia tej retencji;
3) podmioty wydobywające z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamień, żwir, piasek oraz inne materiały, a także wycinające rośliny z wód lub brzegu.

1. Opłaty za usługi wodne podmioty, o których mowa w art. 298 obowiązek ponoszenia opłaty za usługi wodne pkt 1 i 3, wnoszą na rachunek bankowy Wód Polskich.
2. Opłaty podwyższone, o których mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych, wnosi się na rachunek bankowy Wód Polskich.
3. Wpływy z tytułu opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych stanowią przychody Wód Polskich, z wyjątkiem wpływów z:
1) opłat za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 268 opłaty za usługi wodne ust. 1 pkt 2,
2) opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b
– które w 10% stanowią przychód Wód Polskich, a w 90% stanowią przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
4. Wpływy z tytułu opłat za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 268 opłaty za usługi wodne ust. 1 pkt 2, oraz wpływy z opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2 lit. b, w części stanowiącej przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Wody Polskie przekazują na rachunek bankowy tego Funduszu w terminie do końca następnego miesiąca po ich wpływie na rachunek bankowy Wód Polskich.
5. Wpływy z tytułu opłat za usługi wodne z tytułu zmniejszenia naturalnej retencji terenowej, o której mowa w art. 269 opłaty za inne usługi wodne ust. 1 pkt 1, stanowią w 90% przychód Wód Polskich, a w 10% dochód budżetu właściwej gminy.
6. Wpływy z tytułu opłat za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej, o której mowa w art. 269 opłaty za inne usługi wodne ust. 1 pkt 1, w części stanowiącej przychód Wód Polskich, gminy przekazują na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie do końca następnego miesiąca po ich wpływie na rachunek bankowy właściwych urzędów gmin (miast).

1. Do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim, właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska oraz gminom.
1a. Uprawnienia organu podatkowego, o których mowa w ust. 1, przysługujące Wodom Polskim wykonują dyrektorzy zarządów zlewni Wód Polskich.
1b. W sprawach uprawnień organu podatkowego, o których mowa w ust. 1, właściwy dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów zarządów zlewni Wód Polskich.
2. Do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa dotyczących ustalania opłaty prolongacyjnej, z zastrzeżeniem art. 296 termin płatności opłaty podwyższonej ust. 11 i 12.
3. Do ponoszenia opłat podwyższonych nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa dotyczących terminu płatności należności, odroczenia tego terminu oraz umarzania zaległych zobowiązań i odsetek za zwłokę.
4. W razie odroczenia terminu płatności opłat podwyższonych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa w zakresie zawieszenia biegu terminu przedawnienia.
5. Do opłat podwyższonych, o których mowa w art. 280 opłata podwyższona za korzystanie z usług wodnych pkt 2, nie stosuje się art. 68 terminy przedawnienia powstania zobowiązania podatkowego ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
6. Zobowiązanie wynikające z decyzji, o których mowa w art. 282 wysokość opłaty podwyższonej za pobór wód z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 8 oraz art. 283 wysokość opłaty podwyższonej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi z przekroczeniem warunków pozwoleń ust. 4, nie powstaje, jeżeli te decyzje zostały doręczone stronie po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, za który ustalono opłatę podwyższoną.

Opłaty za usługi wodne oraz opłaty podwyższone podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

1. Wody Polskie na podstawie pozwoleń wodnoprawnych, pozwoleń zintegrowanych, pomiarów dokonywanych przez podmioty obowiązane do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz innych danych technicznych i technologicznych prowadzą aktualizowaną co roku ewidencję zawierającą informacje o:
1) ilości i jakości pobranych wód podziemnych i wód powierzchniowych;
2) ilości, stanie i składzie ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi;
3) ilości wód odprowadzanych do wód;
4) wielkości i rodzaju uszczelnionej powierzchni, systemu odbioru wód opadowych lub roztopowych oraz wielkości retencji w procencie wielkości spływu;
5) wielkości produkcji ryb lub innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej oraz powierzchni użytkowej tych stawów eksploatowanych w cyklu produkcyjnym w obiektach chowu lub hodowli tych ryb lub tych organizmów, za okres od dnia 1 maja roku rozpoczynającego cykl do dnia 30 kwietnia roku następującego po zakończeniu tego cyklu produkcyjnego;
6) wielkości średniego niskiego przepływu z wielolecia (SNQ);
7) udokumentowanych zasobach wód podziemnych.
2. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, udostępnia się do wglądu nieodpłatnie.
3. Wyszukiwanie informacji zawartych w ewidencji, o której mowa w ust. 1, sporządzanie kopii dokumentów oraz ich przesyłanie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

1. W celu ustalenia ilości pobranych wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz ilości lub temperatury ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi na potrzeby ustalenia wysokości opłat za usługi wodne podmioty korzystające z usług wodnych obowiązane do ponoszenia opłat za usługi wodne są obowiązane posiadać:
1) przyrządy pomiarowe lub systemy pomiarowe służące do pomiaru ilości pobieranych wód podziemnych i wód powierzchniowych;
2) przyrządy pomiarowe lub systemy pomiarowe służące do pomiaru ilości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi, jeżeli wprowadzają do wód lub do ziemi ścieki w ilości średniej dobowej powyżej 0,01 midx3/s;
3) przyrządy pomiarowe lub systemy pomiarowe służące do pomiaru temperatury na wlocie do ujęcia wody oraz na wylocie do odbiornika dla wód z systemów chłodzenia elektrowni lub elektrociepłowni.
2. Podmioty korzystające z usług wodnych, wprowadzające ścieki do wód lub ziemi, zapewniają pobieranie próbek przez akredytowane laboratoria, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku, oraz dokonują badania jakości ścieków w tych laboratoriach.
3. (uchylony)
4. Do ustalenia ilości wprowadzanych do wód lub do ziemi wód pochodzących z obiegów chłodzących elektrowni lub elektrociepłowni oraz ich temperatury stosuje się systemy pomiarowe umożliwiające wyznaczenie tych parametrów.
5. Wody Polskie wyposażają podmioty korzystające z usług wodnych w przyrządy pomiarowe, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem przypadków, w których:
1) podmioty korzystające z usług wodnych posiadają już takie przyrządy pomiarowe;
2) podmioty korzystające z usług wodnych ponoszą koszty wyposażenia w takie przyrządy pomiarowe we własnym zakresie.

1. Podmioty korzystające z usług wodnych są obowiązane do przekazywania wyników prowadzonych pomiarów ilości pobieranych wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz ilości i jakości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi, w zakresie określonym w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym:
1) do organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych albo organu właściwego do wydania pozwolenia zintegrowanego – w terminie do dnia 1 marca każdego roku za rok poprzedni;
2) do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska:
a) w przypadku pomiarów ciągłych – w terminie 30 dni od dnia zakończenia półrocza, w którym pomiary zostały wykonane – za I półrocze oraz w terminie do dnia 31 stycznia roku następującego po roku kalendarzowym, w którym pomiary zostały wykonane – za rok kalendarzowy,
b) w przypadku pomiarów okresowych wykonywanych częściej niż jeden raz w miesiącu – w terminie 30 dni od dnia zakończenia kwartału, w którym pomiary zostały wykonane,
c) w pozostałych przypadkach – w terminie 30 dni od dnia zakończenia pomiaru.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, formę i układ przekazywanych wyników pomiarów ilości pobranych wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz ilości i jakości ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi, kierując się potrzebą ujednolicenia oraz uporządkowania przekazywanych wyników pomiarów.

Wysokość opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych ustala się według stawek tych opłat obowiązujących w okresie, w którym miało miejsce korzystanie z usług wodnych lub szczególne korzystanie z wód, o którym mowa w art. 269 opłaty za inne usługi wodne ust. 1.

1. Należności za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych i ich odcinków oraz urządzeń wodnych stanowiących własność Skarbu Państwa, usytuowanych na śródlądowych wodach powierzchniowych, zwane dalej „należnościami”, ponosi się za:
1) przewóz osób statkami pasażerskimi oraz wycieczkowymi;
2) przewóz towarów statkami towarowymi;
3) żeglugę pustych statków towarowych;
4) holowanie lub spław drewna;
5) korzystanie ze śluz lub pochylni.
2. Do ponoszenia należności są obowiązane podmioty wykonujące czynności, o których mowa w ust. 1.

1. Wysokość należności za przewóz osób statkami pasażerskimi oraz wycieczkowymi ustala się w zależności od liczby miejsc pasażerskich i długości przebytej drogi w jednym rejsie.
2. Wysokość należności za przewóz towarów ustala się w zależności od masy przewożonych towarów i długości trasy. Masę przewożonych towarów zaokrągla się do pełnych ton, a wysokość należności – do pełnych dziesiątek groszy.
3. Wysokość należności za przewóz ustala się za tonokilometry.
4. Wysokość należności za żeglugę pustych statków towarowych ustala się za jeden tonokilometr nośności wymierzonej.
5. Jeżeli wysokość należności za przewóz towarów śródlądowymi drogami wodnymi lub ich odcinkami byłaby niższa od wysokości należności za żeglugę pustego statku towarowego, wysokość należności ustala się jak za żeglugę pustego statku towarowego.

1. Wysokość należności za holowanie lub spław drewna ustala się za tonokilometry.
2. Masę drewna ustala się na podstawie dokumentu przewozowego wystawionego przez przewoźnika.
3. Jeżeli w dokumencie przewozowym nie podano ilości metrów sześciennych drewna albo przewoźnik nie wystawił dokumentu przewozowego, przyjmuje się, że 1 midx3 drewna odpowiada 3,5 midx2 powierzchni tratwy, co równa się masie 0,7 tony.

1. Wysokość należności za korzystanie ze śluz lub pochylni ustala się w zależności od rodzaju i wielkości statku oraz od godzin korzystania z tych urządzeń (od 7⁰⁰ do 19⁰⁰ albo od 19⁰⁰ do 7idx00) – w godzinach pracy śluzy lub pochylni.
2. W śluzach wielostopniowych każdą komorę uznaje się za osobną śluzę.

1. Wysokość należności ustala się na podstawie deklaracji składanej przez podmioty obowiązane do ponoszenia należności.
2. Deklaracja, o której mowa w ust. 1, zawiera odpowiednio dane dotyczące:
1) przewozów towarowych wyrażonych w tonokilometrach;
2) żeglugi statków pasażerskich lub wycieczkowych;
3) żeglugi pustych statków towarowych;
4) liczby śluzowań oraz przejść przez pochylnię.
3. Podmiot obowiązany do ponoszenia należności składa deklarację, o której mowa w ust. 1, Wodom Polskim w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym była wykonywana żegluga.
4. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia należności zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 3, Wody Polskie ustalają wysokość należności na podstawie własnych ustaleń.
5. Wysokość należności ustalają Wody Polskie oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia należności, w formie informacji, zawierającej także sposób obliczenia tej należności.
6. Podmiot obowiązany do ponoszenia należności wnosi należność na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia, w którym doręczono mu informację, o której mowa w ust. 5.
7. Jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia należności zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość należności w drodze decyzji.
8. Podmiot obowiązany do ponoszenia należności wnosi należność określoną w decyzji, o której mowa w ust. 7, na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia doręczenia mu tej decyzji.
9. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 7, nie wstrzymuje jej wykonania.
10. Należności za korzystanie ze śluz lub pochylni przez statki przeznaczone do uprawiania sportu lub rekreacji i inne małe statki (statki do 15 ton nośności lub służące do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów) pobiera się bezpośrednio w miejscu przejścia przez śluzę lub przejścia przez pochylnię. Za pobraną należność wystawia się potwierdzenie uiszczenia należności.

1. Podmiot obowiązany do ponoszenia należności, któremu przekazano informację, o której mowa w art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 5, może złożyć reklamację, jeżeli nie zgadza się z wysokością należności.
2. Reklamację składa się do Wód Polskich, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 5.
3. Złożenie reklamacji nie wstrzymuje wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 6.
4. Wody Polskie rozpatrują reklamację w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania.
5. W razie uznania reklamacji, Wody Polskie przekazują podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia należności nową informację, zawierającą także sposób obliczenia wysokości należności.
6. W razie nieuznania reklamacji, właściwy organ Wód Polskich ustala wysokość należności w drodze decyzji.
7. Podmiot obowiązany do ponoszenia należności jest obowiązany wnieść należność określoną w decyzji, o której mowa w ust. 6, na rachunek bankowy Wód Polskich w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej decyzji.
8. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia należności przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
9. Zaskarżenie decyzji, o której mowa w ust. 6, nie wstrzymuje jej wykonania.

1. Maksymalna stawka należności za:
1) żeglugę pustych statków towarowych nie może być wyższa niż 0,5 gr za jeden tonokilometr nośności wymierzonej;
2) żeglugę statków pasażerskich i wycieczkowych nie może być wyższa niż 2,5 gr za iloczyn jednego miejsca na statku i każdego kilometra przebytej drogi wodnej;
3) przewóz towarów statkami towarowymi oraz holowanie i spław drewna nie może być wyższa niż 2 gr za jeden tonokilometr;
4) za korzystanie ze śluz lub pochylni nie może być wyższa niż:
a) za jedno przejście przez śluzę lub pochylnię w godzinach od 7⁰⁰ do 19⁰⁰ – 35 zł,
b) za jedno przejście przez śluzę lub pochylnię w godzinach od 19⁰⁰ do 7⁰⁰ – 70 zł.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej, w drodze rozporządzenia:
1) określi śródlądowe drogi wodne i ich odcinki, o których mowa w art. 306 należności za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 1, oraz przyporządkuje te drogi wodne i ich odcinki do właściwych regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich;
2) określi jednostkowe stawki należności za:
a) żeglugę pustych statków towarowych,
b) żeglugę statków pasażerskich i wycieczkowych,
c) przewóz towarów statkami towarowymi oraz holowanie i spław drewna,
d) za korzystanie ze śluz lub pochylni:
– za jedno przejście przez śluzę lub pochylnię w godzinach od 7⁰⁰ do 19⁰⁰,
– za jedno przejście przez śluzę lub pochylnię w godzinach od 19⁰⁰ do 7idx00;
3) określi wzór formularza do składania deklaracji, o której mowa w art. 310 ustalanie wysokości należności za korzystanie z dróg wodnych i urządzeń wodnych ust. 1.
3. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się:
1) infrastrukturą oraz kosztami utrzymania śródlądowych dróg wodnych i ich odcinków;
2) rodzajem i wielkością statków, masą przewożonych towarów, liczbą miejsc pasażerskich oraz nośnością wymierzoną oraz porą korzystania ze śluz lub pochylni, uwzględniając, komu zostało powierzone utrzymanie poszczególnych odcinków śródlądowych dróg wodnych oraz urządzeń wodnych;
3) potrzebą jednolitego ujęcia w składanych deklaracjach danych koniecznych do ustalenia wysokości należności.
4. Maksymalne stawki należności, o których mowa w ust. 1, oraz jednostkowe stawki należności określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, ustalone w roku poprzednim, podlegają każdego roku kalendarzowego zmianie w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za rok poprzedni, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, nie później niż do dnia 31 października każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek należności obowiązujących od dnia 1 stycznia roku następnego.
6. Wysokość stawek należności za korzystanie ze śluz lub pochylni przez statki przeznaczone do uprawiania sportu lub rekreacji i inne małe statki (statki do 15 ton nośności lub służące do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów), określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, zaokrągla się w dół lub w górę do pełnych dziesiątek groszy.

1. Należności nie ponosi się za:
1) statki przeznaczone do uprawiania sportu lub rekreacji i inne małe statki (statki do 15 ton nośności lub służące do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów), z wyłączeniem należności za korzystanie ze śluz lub pochylni;
2) statki jednostek organizacyjnych właściciela wód lub urządzeń wodnych zlokalizowanych na wodach oraz jednostek państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej;
3) okręty i jednostki pływające sił zbrojnych, jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych i Krajowej Administracji Skarbowej oraz jednostki ratownicze;
4) statki Państwowej i Społecznej Straży Rybackiej;
5) statki urzędów morskich oraz urzędów żeglugi śródlądowej;
6) statki straży gminnych (miejskich);
7) promy w ciągu dróg publicznych.
2. Od uczniów szkół podstawowych i szkół ponadpodstawowych, studentów szkół wyższych do 26. roku życia oraz od osób niepełnosprawnych należności za korzystanie ze śluz obniża się o połowę.
3. W przypadku śluzowania kajaków obsługiwanych przez uczniów szkół podstawowych i szkół ponadpodstawowych oraz od studentów szkół wyższych do 26. roku życia należności za korzystanie ze śluz ponosi się jak za jedno przejście przez śluzę, w liczbie maksymalnej określonej przez pojemność śluzy.
4. Jeżeli zwolnienie z obowiązku ponoszenia należności, o którym mowa w ust. 1, stanowi pomoc publiczną lub pomoc de minimis, zwolnienie następuje z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej.

1. Do należności, z wyłączeniem należności za korzystanie ze śluz lub pochylni przez statki przeznaczone do uprawiania sportu lub rekreacji i inne małe statki (statki do 15 ton nośności lub służące do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów), stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim.
2. Postępowanie w sprawie należności nieuiszczonej w terminie wszczyna się z urzędu, w stosunku do zakładu, który zalega z jej uiszczeniem, po upływie 6 miesięcy od dnia, w którym upłynął termin jej płatności.

Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje następujące dokumenty planistyczne:
1) plany gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy;
2) plany zarządzania ryzykiem powodziowym;
3) plan przeciwdziałania skutkom suszy;
4) plany utrzymania wód;
5) wstępną ocenę ryzyka powodziowego;
6) mapy zagrożenia powodziowego;
7) mapy ryzyka powodziowego;
8) wstępną ocenę stanu środowiska wód morskich;
9) zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich;
10) zestaw celów środowiskowych dla wód morskich;
11) program monitoringu wód morskich;
12) program ochrony wód morskich.

Planowanie w gospodarowaniu wodami służy programowaniu i koordynowaniu działań mających na celu:
1) osiągnięcie lub utrzymanie dobrego stanu wód oraz ekosystemów zależnych od wód, a także ochronę, poprawę i zapobieganie dalszemu pogarszaniu stanu ekosystemów wodnych, lądowych i terenów podmokłych;
2) poprawę stanu zasobów wodnych;
3) promowanie zrównoważonego korzystania z wód opartego na długoterminowej ochronie dostępnych zasobów wodnych;
4) zmniejszanie ilości wprowadzanych do wód lub do ziemi substancji i energii mogących negatywnie oddziaływać na wody;
5) poprawę ochrony przeciwpowodziowej oraz przeciwdziałanie skutkom suszy;
6) osiągnięcie celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.

1. W celu opracowania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy sporządza się następujące dokumentacje planistyczne:
1) wykazy jednolitych części wód;
2) charakterystyki jednolitych części wód ze wskazaniem sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód oraz jednolitych części wód zagrożonych nieosiągnięciem celów środowiskowych;
3) identyfikacje znaczących oddziaływań antropogenicznych oraz ocenę ich wpływu na stan wód powierzchniowych i wód podziemnych;
4) identyfikację oddziaływań zmian poziomów wód podziemnych;
5) rejestr wykazów obszarów chronionych;
6) analizy ekonomiczne związane z korzystaniem z wód;
7) programy monitoringu wód;
8) wykazy wielkości emisji i stężeń:
a) substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych,
b) substancji innych niż wskazane w lit. a, powodujących zanieczyszczenie
– dla których zostały określone środowiskowe normy jakości.
2. Sporządzając dokumentacje planistyczne, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się sporządzany przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej plan lub program rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym.
3. Okresem referencyjnym dla określenia wartości substancji zawartych w aktualizowanych wykazach, o których mowa w ust. 1 pkt 8, jest rok poprzedzający termin zakończenia opracowywania tych wykazów, a dla substancji czynnych dopuszczonych do wykorzystania w środkach ochrony roślin wartości tych substancji można przedstawić jako wartości uśrednione z 3 lat poprzedzających termin zakończenia opracowywania tych wykazów.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, zawiera wykazy następujących obszarów chronionych:
1) jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, o których mowa w art. 71 odesłanie do przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków;
2) jednolitych części wód przeznaczonych do celów rekreacyjnych, w tym kąpieliskowych;
3) obszarów wrażliwych na eutrofizację wywołaną zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł komunalnych rozumianą jako wzbogacanie wód biogenami, w szczególności związkami azotu lub fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości tych wód;
4) obszarów przeznaczonych do ochrony siedlisk lub gatunków, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, dla których utrzymanie lub poprawa stanu wód jest ważnym czynnikiem w ich ochronie;
5) obszarów przeznaczonych do ochrony gatunków zwierząt wodnych o znaczeniu gospodarczym.
5. Na potrzeby dokumentacji planistycznych, o których mowa w ust. 1, wykorzystuje się odpowiednio profile wody w kąpieliskach.
6. Wody Polskie sporządzają projekty dokumentacji planistycznych, o których mowa w ust. 1 pkt 1–6 i 8, i przekazują je do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zatwierdza dokumentacje planistyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 1–6 i 8.
8. Dokumentacje planistyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 3, 6 i 8, aktualizuje się co 6 lat.

1. Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza zawiera:
1) ogólny opis cech charakterystycznych obszaru dorzecza, obejmujący w szczególności:
a) wykaz jednolitych części wód powierzchniowych wraz z podaniem ich typów i ustalonych warunków referencyjnych,
b) wykaz jednolitych części wód podziemnych;
2) podsumowanie identyfikacji znaczących oddziaływań antropogenicznych i oceny ich wpływu na stan wód powierzchniowych i podziemnych, w tym:
a) oszacowanie punktowych źródeł zanieczyszczeń,
b) oszacowanie rozproszonych źródeł zanieczyszczeń wraz z informacją o przeznaczeniu gruntów,
c) oszacowanie oddziaływań wywieranych na ilościowy stan wód wraz z informacją na temat poboru wód,
d) analizę innych oddziaływań antropogenicznych na stan wód;
3) wykazy obszarów chronionych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 4, wraz z graficznym przedstawieniem przebiegu ich granic oraz określeniem podstaw prawnych ich utworzenia;
4) mapę sieci monitoringu wraz z prezentacją programów monitoringowych;
5) ustalenie celów środowiskowych dla jednolitych części wód i obszarów chronionych;
6) podsumowanie wyników analiz ekonomicznych związanych z korzystaniem z wód;
7) zestaw działań z uwzględnieniem sposobów osiągania ustanawianych celów środowiskowych wraz z jego podsumowaniem;
8) informacje o planowanych i podjętych działaniach, które służą wdrożeniu zasady zwrotu kosztów usług wodnych, przy uwzględnieniu wkładu wniesionego przez użytkowników wód oraz kosztów środowiskowych i zasobowych, zawierające w szczególności informacje o wynikach tych działań oraz ich wpływie na stan wód;
9) podsumowanie działań podjętych dla realizacji:
a) celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych,
b) wymagań wynikających z przepisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków
– dla jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi;
10) informacje dotyczące pozwoleń wodnoprawnych udzielonych na:
a) pobór wód,
b) magazynowanie wód,
c) wprowadzanie ścieków do wód,
d) regulację wód
– wraz z informacją dotyczącą wyjątków od wymogu posiadania pozwolenia wodnoprawnego oraz odniesieniem się do rejestru pozwoleń wodnoprawnych zawartych w systemie informacyjnym gospodarowania wodami;
11) informacje o przypadkach, w których udzielono zezwolenia na wprowadzanie zanieczyszczeń bezpośrednio do wód podziemnych, rozumiane jako wprowadzanie w inny sposób niż przez przesiąkanie przez glebę i podglebie;
12) podsumowanie działań podjętych w celu eliminowania stężeń substancji priorytetowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, dla których środowiskowe normy jakości zostały określone w faunie i florze oraz które wykazują tendencje do akumulowania się w osadach, zawierające w szczególności informacje o wynikach prowadzonych działań oraz ich wpływie na stan wód;
13) podsumowanie działań podjętych w celu zapobieżenia skutkom zanieczyszczeń niedających się przewidzieć lub łagodzenia tych skutków, zawierające w szczególności informacje o wynikach prowadzonych działań oraz ich wpływie na stan wód;
14) podsumowanie działań, o których mowa w art. 325 zagrożenie osiągnięcia celów środowiskowych na obszarze dorzecza, zawierające w szczególności informacje o wynikach przeglądu pozwoleń wodnoprawnych oraz programów monitoringu wód;
15) informacje o sposobie prowadzenia działań polegających na utrzymywaniu wód uwzględniających cele środowiskowe określone w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
16) informacje o działaniach zastosowanych w celu niedopuszczenia do wzrostu zanieczyszczeń wód morskich, w tym zanieczyszczeń zawierającymi tworzywa sztuczne narzędziami połowowymi stanowiącymi odpady w rozumieniu art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 4b ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej;
17) informacje o pozostałych działaniach, innych niż wskazane w pkt 8–16, które podjęto ze względu na konieczność osiągnięcia ustalonych celów środowiskowych;
18) wykaz szczegółowych programów i planów gospodarowania dla obszaru dorzecza dotyczących zlewni, sektorów gospodarki, problemów lub typów wód wraz z omówieniem zawartości tych programów i planów;
19) podsumowanie działań zastosowanych w celu informowania społeczeństwa i konsultacji publicznych, opis wyników i dokonanych na tej podstawie zmian w planie;
20) wykaz organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza, w tym:
a) nazwy i adresy organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza,
b) zasięg geograficzny obszaru dorzecza,
c) status prawny organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza,
d) zakres kompetencji organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza, również w zakresie obejmującym uprawnienia organu koordynacyjnego w stosunku do innych organów,
e) informacje dotyczące organów właściwych w sprawach gospodarowania wodami dla tych obszarów dorzeczy, które są położone na terenie innych państw;
21) informację o sposobach i procedurach pozyskiwania informacji i dokumentacji źródłowej wykorzystanej do sporządzenia planu oraz informacji o spodziewanych wynikach realizacji planu, w tym:
a) dotyczących udzielonych pozwoleń wodnoprawnych,
b) dotyczących pozyskiwania danych w zakresie monitoringu wód,
c) o których mowa w art. 319 opracowywanie planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza ust. 4;
22) wykaz inwestycji oraz działań, które mogą spowodować nieosiągnięcie dobrego stanu wód lub pogorszenie dobrego stanu wód, spełniających warunki, o których mowa w art. 68 uznanie dopuszczalności nieosiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód powierzchniowych lub podziemnych, wraz z uzasadnieniem spełnienia tych warunków;
23) tabelę przedstawiającą granice oznaczalności stosowanych metodyk referencyjnych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 350 rozporządzenie w sprawie prowadzenia monitoringu wód ust. 1, w odniesieniu do substancji priorytetowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, oraz informacje dotyczące wyników tych metodyk, z uwzględnieniem minimalnych kryteriów w zakresie wyników danej metodyki;
24) uzasadnienie częstotliwości prowadzenia monitoringu substancji priorytetowych określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 350 rozporządzenie w sprawie prowadzenia monitoringu wód ust. 1.
2. Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza zawiera także:
1) określenie odcinków śródlądowych wód powierzchniowych, w obrębie których występują zagrożenia dla swobodnego przepływu wód oraz spływu lodów, wraz z identyfikacją tych zagrożeń;
2) wykaz będących własnością Skarbu Państwa budowli regulacyjnych i urządzeń wodnych o istotnym znaczeniu dla zarządzania wodami.
3. W planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza należy zapewnić rozpoczęcie realizacji działań, o których mowa w ust. 1 pkt 7, nie później niż w terminie 3 lat od dnia ogłoszenia planu.
4. Wykaz inwestycji i działań, o których mowa w ust. 1 pkt 22, obejmuje:
1) wskazanie podmiotów odpowiedzialnych za realizację działań;
2) uzasadnienie konieczności realizacji działań, z uwzględnieniem spodziewanych efektów ich realizacji;
3) szacunkową analizę kosztów i korzyści wynikających z planowanych działań.
5. Przeglądu i aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza dokonuje się co 6 lat.
6. Aktualizacja planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza powinna zawierać, oprócz danych, o których mowa w ust. 1 i 2, następujące dane:
1) podsumowanie wszelkich zmian lub uaktualnień dokonanych od dnia ogłoszenia poprzedniego planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza;
2) ocenę postępu w osiąganiu celów środowiskowych z prezentacją wyników monitoringu w okresie objętym poprzednim planem oraz wyjaśnieniem przyczyn ewentualnego nieosiągnięcia niektórych celów środowiskowych;
3) charakterystykę i wyjaśnienie wszystkich działań przewidzianych we wcześniejszej wersji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, które nie zostały zastosowane;
4) charakterystykę koniecznych dodatkowych działań ustalonych w trakcie realizacji planu.
7. W aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza uwzględnia się planowane inwestycje lub działania, zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 435 wykaz planowanych inwestycji lub działań mogących dla osiągnięcia celów środowiskowych.

1. Projekt planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza opracowują Wody Polskie po zasięgnięciu opinii właściwych wojewodów.
2. Wody Polskie uzgadniają projekt planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza w zakresie dotyczącym śródlądowych dróg wodnych z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.
3. Wody Polskie przekazują projekt planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
4. Zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w osiąganiu celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, w szczególności w opracowywaniu, przeglądzie i aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podaje do publicznej wiadomości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w celu zgłaszania uwag:
1) harmonogram i program prac związanych ze sporządzaniem planu, w tym zestawienie działań, które należy wprowadzić w drodze konsultacji, co najmniej na 3 lata przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan;
2) przegląd istotnych problemów gospodarki wodnej określonych dla danego obszaru dorzecza, co najmniej na 2 lata przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan;
3) projekt planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, co najmniej na rok przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan.
5. W terminie 6 miesięcy od dnia podania do publicznej wiadomości dokumentów, o których mowa w ust. 4, zainteresowani mogą składać do ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej pisemne uwagi do ustaleń zawartych w tych dokumentach.
6. Udostępnienie przez Wody Polskie materiałów źródłowych wykorzystanych do opracowania projektu planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza odbywa się na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
7. Do aktualizacji planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio.
8. Organy administracji rządowej i samorządowej oraz instytuty badawcze są obowiązane do nieodpłatnego przekazywania posiadanych danych niezbędnych do przygotowania planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza podmiotom przygotowującym, sporządzającym i aktualizującym te dokumenty.

1. Dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podejmuje współpracę z właściwymi organami tych państw w celu przygotowania jednego międzynarodowego planu gospodarowania wodami lub zapewnienia koordynacji w jak największym stopniu na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza planu gospodarowania wodami obejmującego obszar dorzecza znajdujący się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w zakresie działań na tym obszarze dorzecza ukierunkowanych na osiągnięcie celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
2. W celu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może wykorzystać istniejące struktury wynikające z umów międzynarodowych.
3. Dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej podejmuje działania na rzecz nawiązania współpracy z właściwymi organami tych państw w celu przygotowania jednego międzynarodowego planu gospodarowania wodami lub zapewnienia koordynacji w jak największym stopniu na poziomie międzynarodowego obszaru dorzecza planu gospodarowania wodami obejmującego obszar dorzecza znajdujący się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w zakresie działań na tym obszarze dorzecza ukierunkowanych na osiągnięcie celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych.
4. Jeżeli opracowanie planu, o którym mowa w ust. 3, lub zapewnienie koordynacji, o której mowa w ust. 3, nie jest możliwe, dla części międzynarodowego obszaru dorzecza leżącej na terytorium Unii Europejskiej stosuje się przepisy ust. 1 i 2.
5. W celu uzupełnienia planów gospodarowania wodami na międzynarodowych obszarach dorzeczy, o których mowa w ust. 1 i 3, o bardziej szczegółowe plany gospodarowania wodami skoordynowane na poziomie zlewni międzynarodowej, której część znajduje się na terytorium innych państw, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może podjąć współpracę z właściwymi organami tych państw.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje i aktualizuje plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością zapewnienia osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oraz powszechnym charakterem tego planu.

1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres opracowywania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy, w tym:
1) szczegółowy zakres informacji koniecznych do sporządzania planów;
2) zakres identyfikacji znaczących oddziaływań antropogenicznych i oceny ich wpływu na stan wód powierzchniowych i wód podziemnych;
3) wymagania, jakie należy spełnić przy ustalaniu celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
4) zakres analiz ekonomicznych związanych z korzystaniem z wód;
5) częstotliwość weryfikacji pozyskiwanych informacji i sporządzanych dokumentów.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów kieruje się zasadami i potrzebami ochrony wód oraz koniecznością zapewnienia właściwego opracowania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy.

W planie gospodarowania wodami lub jego aktualizacji uwzględnia się wykaz, o którym mowa w art. 435 wykaz planowanych inwestycji lub działań mogących dla osiągnięcia celów środowiskowych, według stanu na rok przed terminem opracowania planu gospodarowania wodami lub jego aktualizacji.

1. Zestaw działań, o którym mowa w art. 318 elementy planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza ust. 1 pkt 7, określa działania podstawowe i działania uzupełniające zmierzające do poprawy lub utrzymania dobrego stanu wód na obszarach dorzeczy.
2. Działania podstawowe są ukierunkowane na spełnienie minimalnych wymogów i obejmują:
1) działania umożliwiające wdrożenie przepisów dotyczących ochrony wód, w szczególności działania służące:
a) zaspokajaniu obecnych i przyszłych potrzeb wodnych w zakresie zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi,
b) ochronie siedlisk lub gatunków zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
c) kontroli zagrożeń wypadkami z udziałem substancji niebezpiecznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
d) właściwemu wykorzystaniu osadów ściekowych,
e) zapobieganiu zanieczyszczeniu wód związkami azotu pochodzącymi ze źródeł rolniczych,
f) zapewnieniu, żeby nie wystąpił znaczny wzrost stężeń substancji priorytetowych wykazujących tendencję do akumulowania się w osadach lub faunie i florze;
2) działania umożliwiające wdrożenie przepisów dotyczących ochrony wód związane z ocenami oddziaływania przedsięwzięć na środowisko oraz na obszar Natura 2000;
3) działania służące wdrożeniu zasady zwrotu kosztów usług wodnych uwzględniającej wkład wniesiony przez użytkowników wód oraz koszty środowiskowe i koszty zasobowe;
4) działania służące propagowaniu skutecznego i zrównoważonego korzystania z wody w celu niedopuszczenia do zagrożenia realizacji celów środowiskowych;
5) działania prewencyjne, ochronne i kontrolne, związane z ochroną wód przed zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł punktowych i obszarowych;
6) działania uniemożliwiające znaczny wzrost stężeń substancji priorytetowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, charakteryzujących się zdolnością do akumulacji, w osadach lub organizmach żywych;
7) działania podejmowane na rzecz optymalizowania zasad kształtowania zasobów wodnych i warunków korzystania z nich, w tym działania na rzecz kontroli poboru wody;
8) ograniczanie poboru wód powierzchniowych i wód podziemnych z uwzględnieniem potrzeby rejestrowania poboru wód powierzchniowych i wód podziemnych oraz rejestrowania ograniczeń poboru;
9) ograniczanie sztucznego zasilania wód podziemnych, które jest dopuszczalne tylko przy założeniu, że dokonywany w tym celu pobór wody powierzchniowej lub wody podziemnej nie zagrozi osiągnięciu celów środowiskowych ustalonych dla wód zasilanych lub zasilających;
10) działania służące eliminowaniu lub ograniczaniu zanieczyszczeń ze źródeł obszarowych, w tym stanowienie przepisów prawa powszechnie obowiązującego;
11) działania służące temu, aby znaczące oddziaływania na stan wód, nieobjęte działaniami wymienionymi w pkt 1–10, zostały poprzedzone przedsięwzięciami zapewniającymi utrzymanie warunków hydromorfologicznych jednolitych części wód na takim poziomie, który umożliwi osiągnięcie wymaganego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego, w przypadku sztucznych lub silnie zmienionych jednolitych części wód, z zachowaniem zasady zrównoważonego rozwoju;
12) niewprowadzanie zanieczyszczeń bezpośrednio do wód podziemnych, rozumiane jako wprowadzanie w inny sposób niż przez przesiąkanie przez glebę i podglebie, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w odrębnych przepisach, o ile nie zagrożą one osiągnięciu celów środowiskowych dla jednolitych części wód podziemnych;
13) działania służące eliminowaniu substancji priorytetowych z wód powierzchniowych oraz stopniowemu ograniczaniu innych zanieczyszczeń, jeżeli mogłyby one zagrozić osiągnięciu celów środowiskowych ustalonych dla tych wód;
14) działania zapobiegające uwalnianiu w znaczących ilościach substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego z instalacji technicznych, a także służące zapobieganiu lub łagodzeniu skutków zanieczyszczeń niedających się przewidzieć, w tym przez stosowanie systemów wczesnego ostrzegania, a w przypadku zaistnienia niedających się przewidzieć okoliczności niezbędne środki dla zredukowania zagrożeń dla ekosystemów wodnych.
3. Realizacja działań podstawowych nie powinna:
1) powodować wzrostu zanieczyszczenia wód morskich;
2) przyczyniać się bezpośrednio ani pośrednio do wzrostu zanieczyszczenia śródlądowych wód powierzchniowych, chyba że byłoby to z korzyścią dla środowiska jako całości.
4. Działania uzupełniające działania podstawowe są ukierunkowane w szczególności na osiągnięcie celów środowiskowych i mogą wskazywać:
1) środki prawne, administracyjne i ekonomiczne niezbędne do zapewnienia optymalnego wdrożenia przyjętych działań;
2) wynegocjowane porozumienia dotyczące korzystania ze środowiska;
3) działania na rzecz ograniczenia emisji;
4) zasady dobrej praktyki;
5) przywracanie i tworzenie terenów podmokłych;
6) działania służące efektywnemu korzystaniu z wody i ponownemu jej wykorzystaniu, przede wszystkim promowanie technologii polegających na efektywnym wykorzystaniu wody w przemyśle i oszczędzających wodę technik nawadniania;
7) przedsięwzięcia techniczne, badawcze, rozwojowe, demonstracyjne i edukacyjne.
5. Działania uzupełniające mogą być również przyjmowane dla zapewnienia dodatkowej ochrony lub poprawy stanu wód lub dla realizacji umów międzynarodowych mających na celu ochronę wód, w tym ochronę i zapobieganie zanieczyszczaniu środowiska morskiego.
6. Dla potrzeb sporządzania planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza przeprowadza się analizy ekonomiczne związane z korzystaniem z wód, z uwzględnieniem zasady zwrotu kosztów usług wodnych oraz długoterminowych prognoz dotyczących możliwości zaspokojenia potrzeb w zakresie korzystania z zasobów wodnych na obszarze dorzecza obejmujących śródlądowe wody powierzchniowe i wody podziemne, morskie wody wewnętrzne oraz wody przejściowe i wody przybrzeżne znajdujące się na obszarze dorzecza.
7. Działania ujęte w aktualizacjach planów gospodarowania wodami na obszarze dorzecza należy rozpocząć nie później niż w terminie 3 lat od dnia ogłoszenia tej aktualizacji.

1. Jeżeli wyniki monitoringu wód lub innych danych wskazują, że jest zagrożone osiągnięcie celów środowiskowych:
1) dokonuje się analizy przyczyn tych zagrożeń i wprowadza do planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza lub jego aktualizacji działania uzupełniające, o których mowa w art. 324 dodatkowe działania dla poprawy lub utrzymania dobrego stanu wód na obszarach dorzeczy ust. 4, w tym, jeżeli jest to uzasadnione, ustala się bardziej restrykcyjne środowiskowe normy jakości;
2) dokonuje się dodatkowego przeglądu udzielonych pozwoleń wodnoprawnych;
3) poddaje się przeglądowi programy monitoringu wód i w razie potrzeby właściwie je dostosowuje w celu zapewnienia osiągnięcia celów środowiskowych.
2. Z zastrzeżeniem art. 65 czasowe pogorszenie stanu jednolitych części wód, działań uzupełniających, o których mowa w art. 324 dodatkowe działania dla poprawy lub utrzymania dobrego stanu wód na obszarach dorzeczy ust. 4, można nie wprowadzić do planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza lub jego aktualizacji, jeżeli zagrożenie osiągnięcia celów środowiskowych spowodowane jest okolicznościami pochodzenia naturalnego lub sił wyższych, które są wyjątkowymi i nie mogły być przewidziane, w szczególności ekstremalnymi zjawiskami powodziowymi lub długotrwałymi suszami.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej dokonuje analizy przyczyny zagrożeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1, i wprowadza do planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza lub jego aktualizacji działania uzupełniające.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje organy właściwe w sprawach pozwoleń wodnoprawnych o konieczności dokonania dodatkowego przeglądu udzielonych pozwoleń wodnoprawnych, wskazując przyczyny zagrożeń osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
5. Organy właściwe w sprawach pozwoleń wodnoprawnych przekazują ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wyniki przeglądu pozwoleń wodnoprawnych, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w terminie 6 miesięcy od dnia przekazania informacji, o której mowa w ust. 4, wskazując pozwolenia wodnoprawne, które powinny zostać cofnięte lub ograniczone w celu zapobieżenia zagrożeniu osiągnięcia celów środowiskowych.
6. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, poddaje przeglądowi programy monitoringu wód, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 350 rozporządzenie w sprawie prowadzenia monitoringu wód ust. 1, i w razie potrzeby odpowiednio te programy dostosowuje w celu zapewnienia osiągnięcia celów środowiskowych.

1. Ustalenia dokumentów planistycznych, o których mowa w art. 315 dokumenty w planowaniu w gospodarowaniu wodami pkt 1–3, uwzględnia się, określając ustalenia strategii rozwoju województwa, planu zagospodarowania przestrzennego województwa, strategii rozwoju gminy, strategii rozwoju ponadlokalnego, planu ogólnego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
2. Informacje przedstawione na mapach zagrożenia powodziowego oraz na mapach ryzyka powodziowego powinny być spójne z informacjami zawartymi w dokumentach planistycznych, o których mowa w art. 315 dokumenty w planowaniu w gospodarowaniu wodami pkt 1 i 3.
3. Opracowanie map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego oraz ich przeglądy przeprowadza się w sposób skoordynowany z analizą dokumentacji planistycznych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 1 pkt 2, 3 i 6.
4. Opracowanie planów zarządzania ryzykiem powodziowym i planu przeciwdziałania skutkom suszy oraz ich przeglądy przeprowadza się w sposób skoordynowany z przeglądami planów gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
5. Działania zapewniające udział wszystkich zainteresowanych w osiąganiu celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, przeprowadza się w sposób skoordynowany z działaniami zapewniającymi aktywny udział wszystkich zainteresowanych w osiąganiu celów zarządzania ryzykiem powodziowym, o którym mowa w art. 173 opracowywanie planów zarządzania ryzykiem powodziowym ust. 10.

1. Plany utrzymania wód zawierają:
1) określenie odcinków śródlądowych wód powierzchniowych, w obrębie których występują zagrożenia dla swobodnego przepływu wód oraz spływu lodów, wraz z identyfikacją tych zagrożeń;
2) wykaz będących własnością Skarbu Państwa budowli regulacyjnych i urządzeń wodnych o istotnym znaczeniu dla zarządzania wodami;
3) wykaz planowanych działań, o których mowa w art. 227 utrzymywanie publicznych śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych ust. 3, obejmujący:
a) wskazanie podmiotów odpowiedzialnych za realizację działań,
b) uzasadnienie konieczności realizacji działań, z uwzględnieniem spodziewanych efektów ich realizacji,
c) jeżeli jest to możliwe, szacunkową analizę kosztów i korzyści wynikających z planowanych działań,
d) w przypadku działań, o których mowa w art. 227 utrzymywanie publicznych śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych ust. 3 pkt 3, 6 i 7 – zakres, rozmiar, przybliżoną lokalizację działań oraz terminy i sposoby ich prowadzenia.
2. Projekty planów utrzymania wód opracowuje się z uwzględnieniem:
1) potrzeb z zakresu ochrony przed powodzią;
2) konieczności osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych i art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oraz celów ochrony wód;
3) przesłanek dopuszczalności nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego oraz niezapobieżenia pogorszeniu stanu ekologicznego oraz dobrego potencjału ekologicznego, o których mowa w art. 66 dopuszczalność nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych.
3. Projekty planów utrzymania wód wymagają przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. Przepisy działu IV rozdziału 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko stosuje się odpowiednio.
4. Wojewoda, na wniosek Wód Polskich, przyjmuje plan utrzymania wód w drodze aktu prawa miejscowego.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera propozycje dotyczące elementów, o których mowa w ust. 1.
6. Jeżeli plan utrzymania wód obejmowałby tereny położone w obszarze działania co najmniej dwóch wojewodów, plan ten ustanawiają wspólnie właściwi wojewodowie w drodze aktu prawa miejscowego.
7. Projekt aktu prawa miejscowego, o którym mowa w ust. 4 i 6, podlega uzgodnieniu z Wodami Polskimi.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej monitoruje realizację działań zawartych w:
1) planach gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy;
2) planach zarządzania ryzykiem powodziowym;
3) programie ochrony wód morskich.
2. Wody Polskie oraz wojewodowie, marszałkowie województw, wójtowie, burmistrzowie lub prezydenci miast i dyrektorzy urzędów morskich, w zakresie swojej właściwości, sporządzają roczne sprawozdania z realizacji działań zawartych w dokumentach, o których mowa w ust. 1, za rok poprzedni i przekazują te sprawozdania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej w terminie do dnia 28 lutego roku następnego.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji przekazywanych przez podmioty, o których mowa w ust. 2, mając na uwadze ustalenia dokumentów, o których mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przekazuje Komisji Europejskiej sprawozdanie o postępach we wdrażaniu działań, o których mowa w ust. 1.
5. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 4, przekazuje się co 6 lat.

1. System informacyjny gospodarowania wodami jest prowadzony w systemie teleinformatycznym.
2. W systemie informacyjnym gospodarowania wodami gromadzi się informacje w zakresie gospodarowania wodami, w szczególności informacje na temat:
1) sieci hydrograficznej;
2) hydrologicznych i meteorologicznych stacji pomiarowo-obserwacyjnych;
3) przebiegu granic obszarów zlewni, dorzeczy i regionów wodnych;
4) ilości i jakości zasobów wód podziemnych, w tym dostępnych zasobów wód podziemnych, lokalizacji głównych zbiorników wód podziemnych oraz sieci obserwacyjno-badawczej wód podziemnych;
5) ilości i jakości zasobów wód powierzchniowych, w tym stanu ekologicznego lub potencjału ekologicznego oraz stanu chemicznego wód powierzchniowych;
6) wielkości poboru wód powierzchniowych lub wód podziemnych oraz wielkości zrzutów ścieków do wód lub do ziemi według wartości rzeczywistych i informacji ze zgód wodnoprawnych;
7) lokalizacji źródeł zanieczyszczeń punktowych i obszarowych wraz z ich charakterystyką, w tym lokalizacją punktów zrzutu ścieków z podaniem współrzędnych;
8) obwodów rybackich;
9) profili wody w kąpieliskach;
10) pozwoleń wodnoprawnych, ocen wodnoprawnych oraz pozwoleń zintegrowanych wydawanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska w zakresie poboru wód powierzchniowych lub wód podziemnych oraz wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi;
11) ilości i rodzaju substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego określonych w pozwoleniach, o których mowa w pkt 10;
12) urządzeń wodnych;
13) obszarów chronionych stref ochronnych oraz obszarów ochronnych;
14) oceny obszarów chronionych, o której mowa w art. 349 monitoring wód ust. 14;
15) wyników badań i oceny, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1;
16) ocen obszarowych jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, o których mowa w art. 349 monitoring wód ust. 16 pkt 1;
17) ocen jakości wody w kąpielisku, o których mowa w art. 344 kontrola urzędowa ust. 1;
18) spółek wodnych;
19) następujących dokumentów planistycznych:
a) planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy,
b) planów zarządzania ryzykiem powodziowym,
c) planu przeciwdziałania skutkom suszy,
d) wstępnej oceny ryzyka powodziowego,
e) map zagrożenia powodziowego,
f) map ryzyka powodziowego,
g) programu ochrony wód morskich;
20) urządzeń melioracji wodnych oraz zmeliorowanych gruntów, o których mowa w art. 196 ewidencja melioracji wodnych ust. 1.
3. W systemie informacyjnym gospodarowania wodami uwzględnia się także decyzje wydane na podstawie ustawy, w tym zgody wodnoprawne, oraz informację o pozwoleniu wodnoprawnym, które wygasło z mocy prawa, informację o zrzeczeniu się przez zakład pozwolenia wodnoprawnego, informację o zgłoszeniach, które stały się bezprzedmiotowe, decyzje o nałożeniu obowiązków usunięcia negatywnych skutków w środowisku wynikających z wykonywania zgody wodnoprawnej lub powstałych w wyniku działalności prowadzonej niezgodnie z warunkami wynikającymi ze zgody wodnoprawnej, obowiązkach zakładu niezbędnych do kształtowania zasobów wodnych po wygaśnięciu pozwolenia wodnoprawnego.

1. System informacyjny gospodarowania wodami dla obszaru państwa, z uwzględnieniem podziału państwa na obszary dorzeczy i regiony wodne, prowadzą Wody Polskie.
2. Dla zbiorów danych objętych systemem informacyjnym gospodarowania wodami oraz dla związanych z nimi usług tworzy się metadane infrastruktury informacji przestrzennej opisujące te zbiory i usługi zgodnie z art. 5 metadane ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej.
3. Zbiory danych objęte systemem informacyjnym gospodarowania wodami prowadzi się, w tym aktualizuje, w sposób zapewniający interoperacyjność na poziomie organizacyjnym, semantycznym i technologicznym w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
4. Organy realizujące zadania określone w ustawie mogą, w drodze porozumień, utrzymywać wspólne elementy infrastruktury technicznej przeznaczonej do przechowywania i udostępniania zbiorów danych objętych systemem informacyjnym gospodarowania wodami, mając na względzie minimalizację kosztów budowy i utrzymania tej infrastruktury oraz optymalizację dostępności do danych, ich bezpieczeństwa i jakości, a także zapewnienie ich autentyczności i integralności.
5. Wymiana informacji stanowiących zakres systemu informacyjnego gospodarowania wodami między podmiotami realizującymi zadania publiczne, o których mowa w art. 2 stosowanie przepisów ustawy ust. 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, odbywa się zgodnie z przepisami tej ustawy.
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. (uchylony)

1. Źródłami danych dla systemu informacyjnego gospodarowania wodami są rejestry i zbiory danych prowadzone przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej oraz Wody Polskie, a także:
1) w zakresie stacji wodowskazowych, stacji synoptycznych, stacji klimatologicznych oraz stacji opadowych – podstawowa sieć pomiarowo–obserwacyjna, o której mowa w art. 378 struktura państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej ust. 2;
2) w zakresie wyników oceny stanu ilościowego i chemicznego jednolitych części wód podziemnych – Inspekcja Ochrony Środowiska oraz państwowy monitoring środowiska;
3) w zakresie warunków hydrogeologicznych, oceny wielkości zasobów wód podziemnych, stanu chemicznego oraz ilościowego wód podziemnych – państwowa służba geologiczna oraz sieć obserwacyjno-badawcza wód podziemnych, o której mowa w art. 381 struktura państwowej służby hydrogeologicznej ust. 2;
4) w zakresie stanów wód i przepływów dla posterunków wodowskazowych – państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i pomiary i obserwacje hydrologiczne, o których mowa w art. 376 zadania państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej pkt 1;
5) w zakresie wyników pomiarów monitoringu wód – państwowy monitoring środowiska;
6) w zakresie profilu wody w kąpielisku – profil wody w kąpielisku;
7) w zakresie wyników badań i oceny wód powierzchniowych wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi – państwowy monitoring środowiska;
8) w zakresie ocen obszarowych jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi – organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
9) w zakresie wyników oceny stanu biologicznego i chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych – Inspekcja Ochrony Środowiska oraz państwowy monitoring środowiska;
10) w zakresie spółek wodnych – spółki wodne oraz właściwi starostowie;
11) w zakresie związków spółek wodnych – związki spółek wodnych oraz właściwi wojewodowie;
12) w zakresie pozwoleń zintegrowanych – organ ochrony środowiska w rozumieniu art. 3 objaśnienie pojęć pkt 15 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
13) w zakresie stref ochronnych, o których mowa w art. 135 właściwość organów w sprawach ustanowienia strefy ochronnej ust. 1 pkt 2, oraz obszarów ochronnych, o których mowa w art. 141 ustanawianie obszaru ochronnego ust. 1 – wojewodowie;
14) w zakresie ocen jakości wody w kąpielisku – organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
15) w zakresie urządzeń wodnych – właściciele tych urządzeń;
16) w zakresie nieruchomości – ewidencja gruntów i budynków.
2. Organy administracji publicznej i podmioty, o których mowa w ust. 1, mają obowiązek nieodpłatnego przekazywania danych wchodzących w zakres informacji gromadzonych w systemie informacyjnym gospodarowania wodami.
3. Właściciel urządzenia wodnego zgłasza posiadane urządzenie wodne Wodom Polskim w celu wpisania do systemu informacyjnego gospodarowania wodami w terminie 60 dni od dnia przystąpienia do użytkowania tego urządzenia.
4. Wpis urządzenia wodnego do systemu informacyjnego gospodarowania wodami obejmuje:
1) nazwę, siedzibę, adres właściciela i sposób korzystania z wód;
2) parametry urządzenia wodnego i jego stan techniczny;
3) lokalizację urządzenia wodnego, w tym nazwę lub numer obrębu ewidencyjnego z numerem lub numerami działek ewidencyjnych oraz współrzędne;
4) dane dotyczące zgody wodnoprawnej określającej warunki korzystania z wód.
5. Wszelkie zmiany danych, o których mowa w ust. 4, właściciel urządzenia wodnego zgłasza do systemu informacyjnego gospodarowania wodami w terminie 30 dni od dnia wystąpienia tych zmian.
6. Organizator kąpieliska jest obowiązany przekazać Wodom Polskim, w celu zarejestrowania w systemie informacyjnym gospodarowania wodami, aktualny profil wody w kąpielisku w terminie 30 dni od jego sporządzenia.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres informacji gromadzonych w systemie informacyjnym gospodarowania wodami;
2) organizację, sposób i standardy techniczne prowadzenia systemu informacyjnego gospodarowania wodami;
3) źródła danych dla systemu informacyjnego gospodarowania wodami oraz częstotliwość i standardy przekazywania danych do tego systemu.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się podstawowym znaczeniem systemu informacyjnego gospodarowania wodami dla prawidłowego zarządzania zasobami wodnymi i budowy infrastruktury informacji przestrzennej oraz zasadą interoperacyjności, o której mowa w art. 7 wprowadzanie rozwiązań zapewniających interoperacyjność przez organy administracji ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej, a także potrzebą harmonizacji zbiorów danych tego systemu, w tym zbiorów danych przestrzennych i związanych z nimi usług, z innymi zbiorami danych tworzącymi infrastrukturę informacji przestrzennej.

1. System informacyjny gospodarowania wodami jest udostępniany do wglądu nieodpłatnie.
2. Zbiory danych przestrzennych zawarte w systemie informacyjnym gospodarowania wodami są udostępniane w formie usług, o których mowa w art. 9 tworzenie i obsługa sieci usług przez organy administracji ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej.
3. Wody Polskie utrzymują Hydroportal jako węzeł krajowej infrastruktury informacji przestrzennej oraz centralny punkt dostępowy do usług, o których mowa w art. 9 tworzenie i obsługa sieci usług przez organy administracji ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej, oraz innych informacji z zakresu gospodarowania wodami.
4. (uchylony)
5. Wyszukiwanie informacji, sporządzanie kopii dokumentów oraz ich przesyłanie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

1. Za przygotowanie i udostępnienie informacji w innej formie niż określona w art. 332 udostępnianie danych z systemu informacyjnego gospodarowania wodami ust. 5 Wody Polskie pobierają opłatę, z zastrzeżeniem art. 12 dostęp do usług ust. 1 i 2, art. 14 udostępnianie zbiorów i usług innym organom ust. 1 oraz art. 15 udostępnianie zbiorów i usług organom z innych państw członkowskich UE ust. 2 i 3 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej oraz art. 15 udostępnianie danych z rejestru publicznego ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
2. Maksymalna opłata nie może być wyższa niż 5000 zł za jedną czynność wskazaną w nocie księgowej.
3. Opłatę uiszcza się przed udostępnieniem informacji na rachunek bankowy Wód Polskich.
4. W przypadku nieuiszczenia opłaty Wody Polskie odmawiają udostępnienia tych informacji.
5. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi przychód Wód Polskich.
6. Bezpłatny dostęp do danych z systemu informacyjnego gospodarowania wodami przysługuje:
1) organom administracji publicznej oraz instytutom badawczym – w celu realizacji zadań ustawowych;
2) szkołom, uczelniom oraz organizacjom pozarządowym – w celu edukacyjnym.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres informacji z systemu informacyjnego gospodarowania wodami podlegających udostępnianiu na warunkach określonych w ust. 1;
2) sposób udostępniania i ponownego wykorzystania informacji zgromadzonych w systemie informacyjnym gospodarowania wodami;
3) wysokość opłat za przygotowanie i udostępnianie informacji z systemu informacyjnego gospodarowania wodami podlegających udostępnianiu na warunkach określonych w ust. 1.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się zakresem czynności koniecznych do przygotowania informacji w żądanej formie, a także możliwościami technicznymi pozwalającymi na przygotowanie i udostępnianie danych.

Kontrola gospodarowania wodami dotyczy:
1) korzystania z wód oraz ochrony zasobów wodnych;
2) przestrzegania warunków ustalonych w decyzjach wydanych na podstawie ustawy;
3) przestrzegania warunków ustalonych w pozwoleniach zintegrowanych;
4) wykonywania urządzeń wodnych;
5) utrzymywania wód oraz urządzeń wodnych;
6) przestrzegania nałożonych na właścicieli gruntów obowiązków oraz ograniczeń;
7) przestrzegania warunków obowiązujących w strefach ochronnych i obszarach ochronnych;
8) stanu jakości wody ujmowanej do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz wody w kąpieliskach i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli;
9) przestrzegania warunków obowiązujących na wałach przeciwpowodziowych oraz na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią;
10) stanu zabezpieczenia przed powodzią oraz przebiegu usuwania skutków powodzi związanych z utrzymaniem wód oraz urządzeń wodnych;
11) ustawiania i utrzymywania stałych urządzeń pomiarowych na brzegach i w wodach;
12) wykonywania w pobliżu urządzeń wodnych robót lub czynności, które mogą zagrażać tym urządzeniom lub spowodować ich uszkodzenie;
13) usuwania szkód związanych z ruchem zakładu górniczego w zakresie gospodarki wodnej.

1. Kontrolę gospodarowania wodami wykonują:
1) Inspekcja Wodna w imieniu Wód Polskich – w zakresie określonym w art. 334 zakres kontroli gospodarowania wodami pkt 1–7 oraz 9–13,
2) dyrektorzy urzędów morskich – w zakresie określonym w art. 334 zakres kontroli gospodarowania wodami pkt 6 w odniesieniu do pasa technicznego
– zwani dalej „organami wykonującymi kontrolę”.
2. Kontrolę gospodarowania wodami w zakresie określonym w art. 334 zakres kontroli gospodarowania wodami pkt 1–7 oraz 9–13 w stosunku do Wód Polskich – wykonuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.
3. Pracownicy urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, Wód Polskich oraz urzędów morskich wykonują kontrolę gospodarowania wodami na podstawie upoważnień udzielonych odpowiednio przez organy wykonujące kontrolę.
4. Kontrolę gospodarowania wodami w zakresie określonym w art. 334 zakres kontroli gospodarowania wodami pkt 8 wykonuje Państwowa Inspekcja Sanitarna.
5. Kontrolę gospodarowania wodami w zakresie określonym w art. 334 zakres kontroli gospodarowania wodami:
1) pkt 2 i 3 dotyczącą pobranych wód oraz ochrony wód przed zanieczyszczeniami,
2) pkt 6 dotyczącą stosowania programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu przez podmioty prowadzące produkcję rolną i działalność, o których mowa w art. 102 zasady prowadzenia produkcji rolnej ust. 1
– wykonuje Inspekcja Ochrony Środowiska.

1. Wykonujący kontrolę, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, są uprawnieni do:
1) wstępu wraz z pracownikami pomocniczymi, rzeczoznawcami i niezbędnym wyposażeniem przez całą dobę na teren nieruchomości, na której znajdują się urządzenia wodne lub prowadzona jest działalność związana z korzystaniem z wód;
2) przeprowadzania niezbędnych pomiarów lub badań lub wykonywania innych czynności kontrolnych w celu ustalenia, na terenie kontrolowanej nieruchomości, przestrzegania warunków wynikających z przepisów ustawy, a także stanu urządzeń wodnych;
3) utrwalania przebiegu i wyników oględzin za pomocą aparatury i środków technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku;
4) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego;
5) żądania okazywania dokumentów i udostępnienia wszelkich danych mających związek z problematyką kontroli;
6) wykonywania niezbędnych dla celów kontroli odpisów lub wyciągów z dokumentów oraz zestawień i obliczeń sporządzanych na podstawie dokumentów, a w razie potrzeby żądania ich od podmiotu kontrolowanego;
7) sprawdzania tożsamości osób uczestniczących w kontroli;
8) oceny sposobu i poprawności wykonywania pomiarów dotyczących korzystania z wód przez zakład;
9) nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.
2. Wykonujący kontrolę, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, korzystają z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2024 r. poz. 17).
3. Na terenach zamkniętych w rozumieniu art. 2 objaśnienie pojęć pkt 9 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne wstęp na teren zamknięty następuje za zgodą i pod nadzorem zarządzającego tym terenem.

1. Kontrolę, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, przeprowadza się po okazaniu upoważnienia do jej przeprowadzenia, a jeżeli kontrolę wykonują pracownicy urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej lub Wód Polskich, także legitymacji służbowej.
2. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, zawiera:
1) wskazanie podstawy prawnej przeprowadzenia kontroli;
2) oznaczenie organu wykonującego kontrolę;
3) imię i nazwisko, stanowisko służbowe wykonującego kontrolę, a jeżeli kontrolę wykonują pracownicy urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej oraz Wód Polskich, także numer legitymacji służbowej;
4) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
5) wskazanie daty rozpoczęcia i przewidywanego terminu zakończenia kontroli;
6) podpis osoby udzielającej upoważnienia, z podaniem zajmowanego stanowiska lub funkcji;
7) pouczenie kontrolowanego o jego prawach i obowiązkach;
8) datę i miejsce wystawienia upoważnienia.
3. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, w odniesieniu do przedsiębiorcy zawiera dodatkowo oznaczenie przedsiębiorcy objętego kontrolą.
4. W przypadku gdy:
1) podjęcie kontroli jest niezbędne dla przeciwdziałania popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia,
2) przeprowadzenie kontroli jest uzasadnione bezpośrednim zagrożeniem życia, zdrowia lub środowiska naturalnego
– pracownicy urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej oraz Wód Polskich są uprawnieni do jej przeprowadzania, po okazaniu legitymacji służbowej.
5. W przypadkach, o których mowa w ust. 4, kontrolowanemu należy niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia podjęcia kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, doręczyć upoważnienie do przeprowadzenia tej kontroli.
6. Kontrolę, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, można przeprowadzić bez udziału kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej, w obecności innego pracownika kontrolowanego lub w obecności przywołanego świadka, którym powinien być funkcjonariusz publiczny.
7. Funkcjonariusz publiczny ma obowiązek uczestniczyć w kontroli, o której mowa w ust. 6.
8. W odniesieniu do kontroli przedsiębiorcy, przepisy ust. 6 i 7 stosuje się w przypadkach, o których mowa w ust. 4.
9. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale, w odniesieniu do kontroli przedsiębiorcy, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wzór legitymacji służbowej, o której mowa w art. 337 upoważnienie do przeprowadzenia kontroli gospodarowania wodami ust. 1, mając na uwadze zapewnienie możliwości identyfikacji organu wykonującego kontrolę i wykonujących kontrolę.

Kontrolowany, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych oraz o zakwaterowaniu sił zbrojnych, jest obowiązany umożliwić przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, w szczególności dokonanie czynności, o których mowa w art. 336 uprawnienia wykonujących kontrolę gospodarowania wodami ust. 1.

1. Z czynności kontrolnych sporządza się protokół kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, którego jeden egzemplarz doręcza się kontrolowanemu.
2. Protokół kontroli podpisują:
1) organy wykonujące kontrolę albo minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, albo ich upoważnieni pracownicy;
2) kontrolowany albo upoważniony przedstawiciel kontrolowanego, którzy mogą wnieść do protokołu kontroli umotywowane zastrzeżenia i uwagi.
3. W przypadku odmowy podpisania protokołu kontroli przez kontrolowanego albo jego upoważnionego przedstawiciela czyni się o tym wzmiankę w protokole kontroli, a odmawiający podpisu może w terminie 7 dni od dnia dokonania odmowy podpisania protokołu kontroli przedstawić swoje stanowisko na piśmie organowi wykonującemu kontrolę albo ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
4. Odmowa podpisania protokołu kontroli nie stanowi przeszkody do podjęcia środków prawnych przewidzianych w przepisach ustawy.

1. Na podstawie ustaleń kontroli, o której mowa w art. 335 podmioty wykonujące kontrolę gospodarowania wodami ust. 1, organ wykonujący kontrolę albo minister właściwy do spraw gospodarki wodnej mogą:
1) wydać kontrolowanemu zarządzenie pokontrolne;
2) wystąpić do właściwego organu z wnioskiem o wszczęcie postępowania administracyjnego przewidzianego przepisami ustawy;
3) wystąpić do właściwego organu o dopuszczenie do udziału w toczącym się postępowaniu na prawach strony;
4) nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w przepisach ustawy.
2. Kontrolowany, w terminie wyznaczonym w zarządzeniu pokontrolnym, jest obowiązany powiadomić organ wykonujący kontrolę albo ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej o realizacji zaleceń wskazanych w tym zarządzeniu.
3. Organ wykonujący kontrolę albo minister właściwy do spraw gospodarki wodnej mogą wystąpić z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego lub innego przewidzianego prawem postępowania wobec osób odpowiedzialnych za dopuszczenie do uchybień i powiadomienie, w określonym terminie, o wynikach tego postępowania i podjętych działaniach.

Administratorem danych osobowych przetwarzanych w celu, o którym mowa w art. 1 zakres regulacji ustawy pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2023 r. poz. 1206), jest minister właściwy do spraw gospodarki wodnej lub organ wykonujący kontrolę.

1. Organy wykonujące kontrolę oraz minister właściwy do spraw gospodarki wodnej współdziałają w wykonywaniu czynności kontrolnych z innymi organami kontroli, organami administracji publicznej, organami obrony cywilnej oraz organizacjami społecznymi.
2. Współdziałanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) rozpatrywanie wniosków o przeprowadzenie kontroli;
2) bezpłatne udzielanie informacji lub udostępnianie dokumentów lub danych niezbędnych do przeprowadzenia kontroli;
3) przekazywanie innym organom kontroli, właściwym organom administracji publicznej oraz organom obrony cywilnej informacji o wynikach przeprowadzonych kontroli oraz działaniach pokontrolnych;
4) wymianę informacji o wynikach kontroli;
5) współpracę ze Strażą Graniczną w wykonywaniu kontroli w strefie nadgranicznej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób współpracy ze Strażą Graniczną, o której mowa w ust. 2 pkt 5, mając na uwadze zakres współpracy oraz zakres wykonywanej kontroli.

1. Właściwy organ Wód Polskich wzywa zakład do usunięcia w określonym terminie zaniedbań w zakresie gospodarki wodnej, w wyniku których może powstać stan zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, zwierząt lub środowisku albo prawnie chronionemu interesowi osób trzecich.
2. Jeżeli zaniedbania zakładu nie zostaną usunięte w określonym terminie i nadal utrzymuje się stan zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, zwierząt lub środowisku albo prawnie chronionemu interesowi osób trzecich, właściwy organ Wód Polskich wydaje decyzję o wstrzymaniu działalności zakładu lub jego części do czasu usunięcia zaniedbań.
3. Podjęcie wstrzymanej działalności może nastąpić za zgodą właściwego organu Wód Polskich, wyrażoną w drodze decyzji, po stwierdzeniu, że usunięto zaniedbania, o których mowa w ust. 1.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się, jeżeli zaniedbania, o których mowa w ust. 1, dotyczą wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi.
5. Działania, o których mowa w ust. 1–3, w odniesieniu do Wód Polskich wykonuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.
6. Jeżeli w toku kontroli zostanie ustalone, że zakład działa bez wymaganego pozwolenia wodnoprawnego, właściwy organ Wód Polskich może, w drodze decyzji, zakazać korzystania z wód. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

1. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w ramach kontroli urzędowej, dokonują:
1) oceny jakości wody w kąpielisku pod względem spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1:
a) bieżącej,
b) sezonowej;
2) klasyfikacji jakości wody w kąpielisku pod względem spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1, określając ją jako:
a) niedostateczną,
b) dostateczną,
c) dobrą,
d) doskonałą;
3) bieżącej oceny jakości wody w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli pod względem spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1.
2. Kontrola urzędowa obejmuje:
1) wyznaczenie punktów pobierania próbek wody z kąpieliska do badań;
2) pobieranie, transport i badanie próbek wody z kąpieliska metodami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 3, przed sezonem kąpielowym oraz w przypadku zaistnienia sytuacji mogącej powodować pogorszenie jakości wody w kąpielisku;
3) ocenę prowadzonej kontroli wewnętrznej;
4) ocenę i klasyfikację jakości wody w kąpielisku.
3. Kontrola, o której mowa w ust. 1 pkt 3, jest wykonywana, gdy zaistniała sytuacja mogąca powodować pogorszenie jakości wody w miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli. Kontrola ta obejmuje wyłącznie wyznaczenie punktów pobierania próbek wody z miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli do badań oraz pobieranie, transport i badanie próbek wody z tego miejsca metodami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 3.
4. Organizator kąpieliska jest obowiązany do prowadzenia kontroli wewnętrznej.
5. W ramach prowadzonej kontroli wewnętrznej organizator kąpieliska:
1) ustala do dnia 1 czerwca w porozumieniu z właściwym państwowym powiatowym lub państwowym granicznym inspektorem sanitarnym harmonogram pobrania próbek wody z kąpieliska w sezonie kąpielowym, zwany dalej „harmonogramem pobrania próbek”;
2) systematycznie wizualnie nadzoruje wodę w kąpielisku i wodę zasilającą kąpielisko pod kątem występowania zanieczyszczeń niekorzystnie wpływających na jakość wody i stanowiących zagrożenie dla zdrowia kąpiących się osób;
3) pobiera próbki wody w kąpielisku w punktach ustalonych z właściwym państwowym powiatowym lub państwowym granicznym inspektorem sanitarnym nie później niż 4 dni po terminie wyznaczonym w harmonogramie pobrania próbek;
4) pobiera dodatkowe próbki wody w kąpielisku w terminie 7 dni po ustaniu krótkotrwałego zanieczyszczenia;
5) wykonuje badania wody z kąpieliska w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 2 i metodami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 3;
6) dokumentuje i przekazuje państwowemu powiatowemu lub państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu wyniki badania wody w przypadku:
a) przekroczenia wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1, w dniu pozyskania wyniku badania,
b) spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1, w terminie nie dłuższym niż 3 dni od dnia otrzymania wyniku badania;
7) informuje właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego o wystąpieniu zmian, które mogą mieć wpływ na pogorszenie jakości wody w kąpielisku, oraz o każdym zawieszeniu harmonogramu pobrania próbek w ramach kontroli wewnętrznej i jego przyczynach;
8) informuje kąpiące się osoby o jakości wody w kąpielisku i zaleceniach organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
6. Organizator kąpieliska nieodpłatnie przekazuje Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu profil wody w kąpielisku w formie papierowej lub elektronicznej za pośrednictwem internetowego serwisu kąpieliskowego, o którym mowa w art. 347 zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej ust. 3, przed otwarciem sezonu kąpielowego.

1. Harmonogram pobrania próbek uwzględnia terminy pobierania i analizy jednej próbki pobranej nie wcześniej niż 10 dni przed otwarciem sezonu kąpielowego oraz nie mniej niż trzech próbek w sezonie kąpielowym, w okresie funkcjonowania kąpieliska, tak aby przerwa między badaniami nie przekraczała miesiąca.
2. W odniesieniu do kąpieliska, w którym sezon kąpielowy nie przekracza 8 tygodni, harmonogram pobrania próbek uwzględnia terminy pobierania i analizy jednej próbki pobranej nie wcześniej niż 10 dni przed otwarciem sezonu kąpielowego oraz nie mniej niż dwóch próbek w sezonie kąpielowym, w okresie funkcjonowania kąpieliska, tak aby przerwa między badaniami nie przekraczała miesiąca.
3. Stosowanie harmonogramu pobrania próbek może zostać zawieszone w przypadku wystąpienia sytuacji wyjątkowej będącej zdarzeniem mającym niekorzystny wpływ na jakość wody w kąpielisku o prawdopodobieństwie występowania mniejszym niż raz na 4 lata. W terminie nie dłuższym niż 3 dni od dnia ustania sytuacji wyjątkowej, należy powrócić do stosowania obowiązującego harmonogramu pobrania próbek i uzupełnić brakujące próbki nowymi.
4. W przypadku zawieszenia stosowania harmonogramu pobrania próbek właściwy państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny sporządza sprawozdanie, przedstawiając przyczyny zawieszenia, i przekazuje je Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu celem przekazania wraz ze sprawozdaniem rocznym Komisji Europejskiej.

1. W przypadku stwierdzenia w wyniku przeprowadzonej kontroli wewnętrznej lub urzędowej, że woda w kąpielisku nie spełnia wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1, w szczególności wystąpienia krótkotrwałego zanieczyszczenia lub nadmiernego zakwitu sinic, państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny zobowiązuje organizatora kąpieliska, w drodze decyzji, do ustalenia przyczyny zanieczyszczenia i podjęcia działań dla ochrony zdrowia ludzkiego i poprawy jakości wody.
2. W przypadku określonym w ust. 1 państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny:
1) niezwłocznie podejmuje działania mające na celu ochronę zdrowia ludzkiego i w razie konieczności wprowadza zakaz kąpieli w danym sezonie kąpielowym albo tymczasowy zakaz kąpieli;
2) w dniu wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, zawiadamia organizatora kąpieliska i właściwego miejscowo wójta, burmistrza lub prezydenta miasta w celu niezwłocznego rozpowszechnienia informacji o wprowadzonym zakazie za pomocą środków masowego przekazu.
3. Organizator kąpieliska i właściwy miejscowo wójt, burmistrz lub prezydent miasta w dniu otrzymania decyzji, o której mowa w ust. 1, rozpowszechnia informację o wprowadzonym zakazie kąpieli za pomocą środków masowego przekazu.
4. Organizator kąpieliska w dniu otrzymania decyzji, o której mowa w ust. 1, zamieszcza informację o wprowadzonym zakazie kąpieli w miejscu oznakowania kąpieliska określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 49 rozporządzenie w sprawie ewidencji kąpielisk i miejscu okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli pkt 3.
5. Państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny wprowadza, w drodze decyzji, stały zakaz kąpieli, w przypadku gdy jakość wody w kąpielisku została zaklasyfikowana jako niedostateczna w 5 kolejnych sezonach kąpielowych.
6. W przypadku kąpielisk zlokalizowanych w częściach wód przekraczających granicę państwa lub zlokalizowanych przy tej granicy właściwy państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny niezwłocznie, nie później niż w terminie 1 dnia od dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1 i 5, informuje wojewodę o działaniach podjętych zgodnie z ust. 2 pkt 1 oraz art. 47 badanie wody w kąpieliskach i w miejscach okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli ust. 2.
7. Wojewoda niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 dni od dnia uzyskania informacji, o której mowa w ust. 6, zawiadamia odpowiednie władze państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej.
8. W przypadkach, o których mowa w ust. 1–7, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz organizator kąpieliska przekazują społeczeństwu informacje dotyczące jakości wody w kąpielisku w sposób niebudzący wątpliwości co do stwierdzonych zagrożeń.

1. Państwowa Inspekcja Sanitarna gromadzi, weryfikuje, analizuje i ocenia dane uzyskane w wyniku kontroli jakości wody w kąpielisku.
2. Główny Inspektor Sanitarny sporządza po sezonie kąpielowym sprawozdanie o jakości wody w kąpieliskach i przekazuje je corocznie do dnia 31 grudnia Komisji Europejskiej wraz z informacją o podjętych środkach zarządzania oraz przypadkach i przyczynach zawieszenia stosowania harmonogramu pobrania próbek w ramach kontroli wewnętrznej.
3. Państwowa Inspekcja Sanitarna prowadzi i aktualizuje internetowy serwis kąpieliskowy zawierający informacje dotyczące kąpielisk, w szczególności:
1) wykaz kąpielisk;
2) klasyfikację wody w każdym kąpielisku na przestrzeni ostatnich 3 lat oraz profil wody w kąpielisku, a także wyniki kontroli przeprowadzonej na podstawie art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 i 4;
3) bieżącą ocenę jakości wody w kąpielisku;
4) informację o zakazie kąpieli wraz ze wskazaniem przyczyn wprowadzenia zakazu kąpieli oraz informację o innych zaleceniach dotyczących jakości wody w kąpielisku;
5) ogólny opis wody w kąpielisku sporządzony w oparciu o profil wody w kąpielisku, przedstawiony w języku nietechnicznym;
6) informacje o:
a) możliwości występowania krótkotrwałych zanieczyszczeń,
b) liczbie dni, w których kąpiel była zakazana w czasie poprzedniego sezonu kąpielowego z uwagi na krótkotrwałe zanieczyszczenie,
c) ostrzeżeniu o każdym występującym lub przewidywanym krótkotrwałym zanieczyszczeniu
– w przypadku wód w kąpieliskach, w których można spodziewać się wystąpienia takich zanieczyszczeń;
7) dane o rodzaju oraz spodziewanym czasie trwania sytuacji wyjątkowej, której występowania nie przewiduje się przeciętnie częściej niż raz na 4 lata.
4. Organizator kąpieliska wprowadza do internetowego serwisu kąpieliskowego dane o temperaturze wody, temperaturze powietrza i sile wiatru.

1. Badanie pobranych próbek wody w kąpieliskach i miejscach okazjonalnie wykorzystywanych do kąpieli mogą wykonywać:
1) laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej lub
2) laboratoria o udokumentowanym systemie jakości prowadzonych badań wody, zatwierdzonym przez Państwową Inspekcję Sanitarną.
2. Udokumentowany system jakości prowadzonych badań wody powinien być zgodny z wymaganiami zawartymi w normie PN-EN ISO/IEC-17025.
3. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest dokonywane każdego roku przez właściwego państwowego powiatowego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego na podstawie:
1) zaświadczenia potwierdzającego przeszkolenie przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej osób pobierających próbki wody do badań albo certyfikatu laboratorium w zakresie pobierania próbek wody;
2) wykazu badań prowadzonych przez laboratorium oraz dokumentacji potwierdzającej poprawność badań, o których mowa w ust. 4;
3) zestawienia wyników i oceny badań biegłości, wykonanych nie później niż 2 lata od dnia wystąpienia o zatwierdzenie.
4. Określa się dwustopniowy system zapewnienia jakości badań obejmujący:
1) wewnętrzną kontrolę jakości wyników badań;
2) zewnętrzną kontrolę jakości wyników badań realizowaną przez udział w badaniach biegłości.
5. W przypadku zmiany normy PN-EN ISO/IEC-17025 zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest wykonywane zgodnie z wydaniem normy obowiązującym w momencie wykonania badań biegłości.
6. Organizator badań biegłości powinien postępować zgodnie z wymaganiami zawartymi w normie PN-EN ISO/IEC 17043.
7. Właściwy państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może dokonać kontroli laboratorium przed zatwierdzeniem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w zakresie zgodności systemu jakości prowadzonych badań z wymaganiami zawartymi w normie PN-EN ISO/IEC-17025.

1. Monitoring wód ma na celu pozyskanie informacji:
1) o stanie wód powierzchniowych i stanie wód podziemnych oraz o stanie wód obszarów chronionych na potrzeby planowania w gospodarowaniu wodami oraz oceny osiągania celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych;
2) o stanie środowiska wód morskich na potrzeby planowania w gospodarowaniu wodami oraz oceny osiągania celów środowiskowych dla wód morskich, a także bieżącej oceny stanu środowiska wód morskich.
2. Badania i oceny stanu wód powierzchniowych, stanu wód podziemnych, stanu środowiska wód morskich oraz stanu wód obszarów chronionych dokonuje się w ramach państwowego monitoringu środowiska.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje badania wód powierzchniowych w zakresie elementów biologicznych, fizykochemicznych oraz chemicznych, w tym substancji priorytetowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych w matrycy będącej wodą.
4. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna wykonuje badania wód powierzchniowych w zakresie elementów hydrologicznych i morfologicznych i przekazuje wyniki tych badań ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej, Wodom Polskim, właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, właściwym organom ochrony przyrody, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, a także wszystkim podmiotom wykonującym na zamówienie tych organów i podmiotów prace na potrzeby opracowania oceny stopnia osiągnięcia celów środowiskowych określonych w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, oceny stanu wód powierzchniowych, oceny stanu wód podziemnych oraz oceny stanu wód obszarów chronionych.
5. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska prowadzi obserwacje elementów hydromorfologicznych na potrzeby oceny stanu ekologicznego i potencjału ekologicznego.
6. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje badania osadów dennych rzek i jezior na potrzeby klasyfikacji stanu chemicznego wód powierzchniowych.
7. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje badania bioakumulacji substancji priorytetowych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 rozporządzenie w sprawie wykazu substancji priorytetowych, na potrzeby klasyfikacji stanu chemicznego wód powierzchniowych, oraz badania stanu ichtiofauny na potrzeby klasyfikacji stanu ekologicznego lub potencjału ekologicznego, a dodatkowo, jeżeli jest to uzasadnione specyfiką badań, wykonuje badania i obserwacje, o których mowa w ust. 3, 5 i 6.
8. Państwowa służba geologiczna wykonuje badania i ocenia stan wód podziemnych w zakresie elementów fizykochemicznych i ilościowych.
9. W uzasadnionych przypadkach właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska wykonuje uzupełniające badania wód podziemnych w zakresie elementów fizykochemicznych.
10. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska na podstawie wyników badań i obserwacji, o których mowa w ust. 3 i 5–7, oraz z wykorzystaniem wyników badań, o których mowa w ust. 4, dokonuje oceny stanu jednolitych części wód powierzchniowych dla obszaru województwa, z uwzględnieniem wód przejściowych i wód przybrzeżnych.
11. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska dokonuje oceny stanu wód na obszarach dorzeczy:
1) na podstawie wyników badań i obserwacji, o których mowa w ust. 3 i 5–7;
2) z wykorzystaniem wyników badań, o których mowa w ust. 4;
3) na podstawie oceny, o której mowa w ust. 10;
4) na podstawie wyników oceny, o której mowa w ust. 8;
5) z wykorzystaniem wyników badań, o których mowa w ust. 9.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, właściwy organ ochrony przyrody, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, i Główny Inspektor Sanitarny ustalają, w drodze porozumienia, rodzaj, zakres i sposób nieodpłatnego przekazywania informacji niezbędnych dla działań związanych z monitoringiem i oceną stanu wód oraz gospodarowaniem wodami.
13. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska prowadzi monitoring wód, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, współpracując z organami administracji morskiej oraz organami administracji rybołówstwa morskiego.
14. Sprawujący nadzór nad obszarami przeznaczonymi do ochrony siedlisk lub gatunków, ustanowionymi w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, dla których utrzymanie lub poprawa stanu wód jest ważnym czynnikiem w ich ochronie, sporządza ocenę tych obszarów na podstawie badań własnych przedmiotów ochrony zależnych od stanu wód oraz wyników monitoringu, o którym mowa w ust. 2.
15. Właściciele ujęć wód powierzchniowych zlokalizowanych na jednolitych częściach wód powierzchniowych przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi prowadzą badania i ocenę, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1, i przekazują nieodpłatnie wyniki tych badań i ocenę Wodom Polskim, właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
16. Wody Polskie dokonują oceny stopnia osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56 cel środowiskowy dla jednolitych części wód powierzchniowych, art. 57 cel środowiskowy dla sztucznych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, art. 59 cel środowiskowy dla jednolitych części wód podziemnych oraz w art. 61 cel środowiskowy dla obszarów chronionych, z uwzględnieniem ocen, o których mowa w ust. 11 i 14, a także wyników badań i oceny, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1, oraz:
1) ocen obszarowych jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 13 rozporządzenie w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia i jej badań pkt 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków;
2) oceny jakości wody w kąpielisku, o której mowa w art. 344 kontrola urzędowa ust. 1 pkt 1, pod względem spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 48 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli ust. 1 pkt 1.
17. Oceny, o których mowa w ust. 15 i 16, oraz badania i ocena, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 74 rozporządzenie w sprawie wymagań dla wód wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia ust. 1, stanowią wypełnienie dodatkowych wymagań ustanowionych dla spełnienia celów środowiskowych dla obszarów chronionych, o których mowa w art. 16 objaśnienie pojęć pkt 32 lit. a–d.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, formy i sposób prowadzenia monitoringu jednolitych części wód powierzchniowych i jednolitych części wód podziemnych, w tym:
1) dla wód powierzchniowych:
a) rodzaje monitoringu i cele ich ustanowienia,
b) kryteria wyboru jednolitych części wód do monitorowania,
c) rodzaje punktów pomiarowo-kontrolnych i kryteria ich wyznaczania,
d) zakres i częstotliwość prowadzonych badań dla poszczególnych elementów klasyfikacji stanu ekologicznego i stanu chemicznego jednolitych części wód w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych, z uwzględnieniem specyfiki poszczególnych typów wód, a w przypadku stanu chemicznego – także z uwzględnieniem rodzajów matrycy lub taksonu rozumianego jako jednostka systematyki organizmów, w tym fauny i flory ekosystemów wodnych,
e) zakres prowadzonych badań dla poszczególnych elementów klasyfikacji potencjału ekologicznego i stanu chemicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych, a w przypadku stanu chemicznego – także z uwzględnieniem rodzajów matrycy lub taksonu,
f) metodyki referencyjne oraz warunki zapewnienia jakości pomiarów i badań,
g) liczbę, kryteria wyboru punktów pomiarowo-kontrolnych oraz zakres i częstotliwość badania substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego zawartych na liście obserwacyjnej,
h) zakres i częstotliwość prowadzonych badań na potrzeby oceny wypełnienia dodatkowych wymagań ustanowionych dla spełnienia celów środowiskowych dla obszarów chronionych, o których mowa w art. 16 objaśnienie pojęć pkt 32 lit. c–e;
2) dla wód podziemnych:
a) rodzaje monitoringu i cele ich ustanowienia,
b) kryteria wyboru jednolitych części wód do monitorowania,
c) kryteria wyznaczania punktów pomiarowo-kontrolnych,
d) zakres i częstotliwość monitoringu,
e) metodyki referencyjne oraz warunki zapewnienia jakości monitoringu.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się wynikami wyznaczania jednolitych części wód, ustaleniami zawartymi w dokumentacji, o której mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 1 i 2, oraz przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska opracowuje program monitoringu wód morskich zawierający wykaz stanowisk badań monitoringowych z przyporządkowaniem im zakresu i częstotliwości prowadzenia pomiarów i badań oraz metodyk referencyjnych lub warunków zapewnienia jakości pomiarów i badań dla poszczególnych wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1.
2. Przy opracowywaniu programu monitoringu wód morskich bierze się pod uwagę potrzebę:
1) uwzględnienia ustaleń zawartych we wstępnej ocenie stanu środowiska wód morskich;
2) prowadzenia monitoringu wód morskich w sposób skoordynowany i spójny w regionie Morza Bałtyckiego;
3) dostarczenia informacji pozwalających na bieżącą ocenę stanu środowiska wód morskich oraz na określenie działań pozostających do podjęcia i postępów działań już podjętych dla osiągnięcia dobrego stanu środowiska wód morskich, zgodnie ze wstępną oceną stanu środowiska wód morskich oraz z zestawem właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich;
4) dostarczenia informacji umożliwiających identyfikację odpowiednich wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, dla celów środowiskowych dla wód morskich;
5) dostarczenia informacji umożliwiających ocenę skuteczności działań określonych w programie ochrony wód morskich;
6) zapewnienia identyfikacji przyczyny zmian stanu środowiska wód morskich oraz podjęcia możliwych działań korygujących, mających na celu przywrócenie dobrego stanu środowiska wód morskich, w przypadku stwierdzenia odstępstw od dobrego stanu środowiska wód morskich;
7) dostarczenia informacji o substancjach szczególnie szkodliwych występujących w gatunkach przeznaczonych do spożycia przez ludzi z obszarów połowów komercyjnych;
8) uwzględnienia badań zapewniających uzyskanie informacji, czy działania korygujące, o których mowa w pkt 6, przyniosą oczekiwane zmiany stanu środowiska wód morskich i nie będą miały niepożądanych skutków ubocznych;
9) zapewnienia porównywalności i możliwości wykonywania zbiorczych ocen stanu środowiska wód morskich w regionie Morza Bałtyckiego;
10) opracowywania specyfikacji technicznych i ujednoliconych metod monitorowania stanu środowiska wód morskich w sposób zapewniający porównywalność informacji o stanie środowiska wód morskich na poziomie Unii Europejskiej;
11) zapewnienia, w zakresie, w jakim jest to możliwe, zgodności programu monitoringu wód morskich z programami opracowywanymi przez inne państwa członkowskie Unii Europejskiej położone w regionie Morza Bałtyckiego oraz państwa leżące poza granicami Unii Europejskiej, które graniczą z regionem Morza Bałtyckiego, w tym przy wykorzystaniu najbardziej odpowiednich dla regionu Morza Bałtyckiego wytycznych dotyczących monitorowania stanu środowiska wód morskich;
12) uwzględnienia oceny zmian cech i właściwości wód morskich, o których mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1, a także, w razie konieczności, nowych i przyszłych zagrożeń ekosystemów morskich;
13) uwzględnienia właściwości fizycznych, chemicznych, hydromorfologicznych i biologicznych wód morskich, typów siedlisk oraz presji i oddziaływań na wody morskie zawartych w analizie, o której mowa w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 2, w tym ich naturalnej zmienności, jak również potrzebę przeprowadzenia oceny postępów w realizacji celów środowiskowych dla wód morskich z zastosowaniem wskaźników, o których mowa w art. 153 elementy zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska wód morskich ust. 1 pkt 1, oraz ich granicznych i docelowych punktów odniesienia – o ile zostały ustalone;
14) uwzględnienia oceny stanu środowiska i programów monitoringu realizowanych na podstawie przepisów odrębnych, w tym monitoringu przyrodniczego różnorodności biologicznej i krajobrazowej, o którym mowa w art. 112 monitoring przyrodniczy różnorodności biologicznej i krajobrazowej ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;
15) uwzględnienia właściwości i oddziaływań o charakterze transgranicznym na stan środowiska wód regionu Morza Bałtyckiego.
3. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w opracowaniu programu monitoringu wód morskich, zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę, w celu zgłoszenia uwag, projekt programu monitoringu wód morskich.
4. W terminie 21 dni od dnia zamieszczenia projektu programu monitoringu wód morskich na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, o której mowa w ust. 3, zainteresowani mogą składać do właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska uwagi, w formie pisemnej lub elektronicznej, do ustaleń zawartych w projekcie tego dokumentu.
5. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska zamieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu zapewniającego jego obsługę informację o sposobie i zakresie uwzględnienia uwag do projektu programu monitoringu wód morskich.
6. Po zakończeniu konsultacji zgodnie z ust. 3–5 właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska przekazuje program monitoringu wód morskich ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przedkłada Komisji Europejskiej program monitoringu wód morskich po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, wyrażonej w drodze uchwały. Program monitoringu wód morskich jest przedkładany w terminie 3 miesięcy od dnia uzyskania zgody Rady Ministrów wyrażonej w drodze uchwały.
8. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci program monitoringu wód morskich w części, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej opracowuje poprawiony program monitoringu wód morskich, uwzględniając stanowisko Komisji Europejskiej.
9. Do poprawionego programu monitoringu wód morskich stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1, 2, 7, 8 i 11.
10. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci program monitoringu wód morskich w całości, opracowuje się nowy program monitoringu wód morskich zgodnie z ust. 1–8 i 11.
11. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej zatwierdza program monitoringu wód morskich i jego aktualizacje.
12. Program monitoringu wód morskich jest wdrażany, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia jego przedłożenia Komisja Europejska nie odrzuci programu monitoringu wód morskich w całości albo w części.
13. Program monitoringu wód morskich podlega przeglądowi co 6 lat i w razie potrzeby aktualizacji.
14. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej informuje Komisję Europejską, Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego oraz zainteresowane państwa członkowskie Unii Europejskiej o przyjęciu programu monitoringu wód morskich i jego aktualizacjach, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, wyrażonej w drodze uchwały.
15. Informacja jest przekazywana w terminie 3 miesięcy od dnia zatwierdzenia programu monitoringu wód morskich lub dokonania jego aktualizacji.
16. Przepisy ust. 1–11 stosuje się odpowiednio do aktualizacji programu monitoringu wód morskich.

1. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia Komisji Europejskiej dane i informacje wykorzystane do opracowania programu monitoringu wód morskich oraz uzyskane przy jego opracowaniu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej.
2. Nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia udostępnienia Komisji Europejskiej danych i informacji, o których mowa w ust. 1, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska udostępnia te dane i informacje również Europejskiej Agencji Środowiska, o której mowa w przepisach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 401/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do danych i informacji wykorzystanych do aktualizacji programu monitoringu wód morskich oraz uzyskanych przy jego aktualizacji.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej jest naczelnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach gospodarowania wodami.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej składa Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej co 2 lata, nie później niż do dnia 31 sierpnia, informację o gospodarowaniu wodami dotyczącą:
1) stanu zasobów wodnych państwa i stanu ich wykorzystywania;
2) realizacji planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy;
3) współpracy międzynarodowej na wodach granicznych oraz wykonywania umów w tym zakresie;
4) realizacji zadań w zakresie utrzymywania wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną;
5) prowadzonych inwestycji;
6) realizacji planów zarządzania ryzykiem powodziowym oraz planu przeciwdziałania skutkom suszy;
7) stanu ochrony ludności i mienia przed powodzią oraz suszą.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kształtuje kierunki polityki wodnej państwa, uwzględniając kierunki rozwoju żeglugi śródlądowej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej koordynuje realizację zadań publicznych w gospodarce wodnej, w szczególności:
1) wydaje Prezesowi Wód Polskich wytyczne i polecenia dotyczące sposobu realizacji zadań oraz żąda przekazania informacji w tym zakresie, wskazując termin ich przekazania, nie dłuższy niż 3 miesiące i nie krótszy niż 14 dni od dnia przekazania żądania;
2) akceptuje przygotowane przez Prezesa Wód Polskich propozycje dotyczące sposobu realizacji zadań w zakresie inwestycji.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej wykonuje obowiązki informacyjne i sprawozdawcze wobec Komisji Europejskiej w zakresie określonym w przepisach ustawy.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej wykonuje obowiązki wynikające z umów międzynarodowych dotyczących gospodarki wodnej, których Rzeczpospolita Polska jest stroną.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w celu zapewnienia sprawnej realizacji zadań, może tworzyć delegatury urzędu zapewniającego obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.
2. Delegatury, o których mowa w ust. 1, mogą być tworzone w szczególności do prowadzenia spraw dotyczących zgód wodnoprawnych w przypadkach, w których wnioskodawcą są Wody Polskie, oraz wykonywania kontroli gospodarowania wodami wykonywanej w stosunku do Wód Polskich.

1. Z zastrzeżeniem art. 263 pobieranie pożytków z wód ust. 5, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej nadzoruje Wody Polskie.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega w szczególności na:
1) dokonaniu oceny okresowej Prezesa Wód Polskich;
2) dokonywaniu rocznej oceny działalności Wód Polskich;
3) zatwierdzaniu planu finansowego oraz rocznych planów działalności;
4) zatwierdzaniu programów realizacji zadań związanych z utrzymywaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną oraz planowanych inwestycji w gospodarce wodnej i ich zmian;
5) zatwierdzaniu sprawozdań z działalności za rok poprzedni;
6) zatwierdzaniu planów kontroli:
a) w jednostkach organizacyjnych Wód Polskich,
b) gospodarowania wodami wykonywanej przez Wody Polskie;
7) polecaniu przeprowadzenia kontroli nieujętych w planie kontroli.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przeprowadza kontrolę w Wodach Polskich na zasadach i w trybie określonych w przepisach o kontroli w administracji rządowej.

Organy administracji żeglugi śródlądowej pełnią funkcje inwestora w zakresie budowy, przebudowy lub modernizacji śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym.

1. Rocznej oceny działalności Wód Polskich, zwanej dalej „roczną oceną”, dokonuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, którego dotyczy roczna ocena.
2. Rocznej oceny dokonuje się na podstawie:
1) analizy sprawozdania z działalności, o którym mowa w art. 240 zadania Wód Polskich ust. 14, oraz rocznego sprawozdania finansowego, o którym mowa w art. 252 gospodarka finansowa Wód Polskich ust. 13;
2) wyników bieżącego monitoringu realizacji zadań;
3) wyników kontroli resortowej oraz zewnętrznych organów kontroli;
4) okresowej oceny przyjmowania i załatwiania skarg.
3. Roczna ocena ma na celu w szczególności przekazanie informacji na temat skuteczności i jakości wykonywanych zadań oraz wskazanie oczekiwań dotyczących funkcjonowania Wód Polskich.
4. Roczna ocena może być pozytywna, pozytywna z zastrzeżeniami albo negatywna.
5. Rocznej oceny dokonuje się na piśmie.
6. Roczna ocena wymaga uzasadnienia.
7. Roczną ocenę przekazuje się Prezesowi Wód Polskich.
8. Prezes Wód Polskich może wnieść zastrzeżenia do rocznej oceny w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania.
9. W przypadku uznania za zasadne zastrzeżeń Prezesa Wód Polskich do rocznej oceny, roczna ocena ulega zmianie.

1. Oceny okresowej Prezesa Wód Polskich, zwanej dalej „oceną okresową”, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej dokonuje w terminie do dnia 30 września roku następującego po roku, którego dotyczy ocena okresowa.
2. Ocena okresowa ma na celu w szczególności przekazanie Prezesowi Wód Polskich informacji na temat skuteczności, jakości i celowości podejmowanych przez niego działań, oczekiwań dotyczących efektów i jakości pracy oraz preferowanych kierunków rozwoju.
3. Ocena okresowa jest dokonywana w szczególności w oparciu o informacje zawarte w rocznej ocenie.
4. Oceny okresowej dokonuje się na piśmie.
5. Ocena okresowa może być pozytywna, pozytywna z zastrzeżeniami albo negatywna.
6. Ocena okresowa wymaga uzasadnienia.
7. Ocenę okresową przekazuje się Prezesowi Wód Polskich w celu zajęcia przez niego stanowiska.
8. Prezes Wód Polskich może przedstawić na piśmie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej swoje stanowisko, w tym zastrzeżenia do oceny okresowej, w terminie miesiąca od dnia jej otrzymania.
9. W przypadku uznania przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej za zasadne zastrzeżeń Prezesa Wód Polskich do oceny okresowej ocena okresowa ulega zmianie.
10. W przypadku przyznania Prezesowi Wód Polskich negatywnej oceny okresowej minister właściwy do spraw gospodarki wodnej odwołuje Prezesa Wód Polskich.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej sprawuje nadzór nad działalnością:
1) państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej;
2) (uchylony)
3) państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących.

Nadzór, o którym mowa w art. 360 nadzór ministra nad działalnością służb państwowych, polega w szczególności na:
1) zatwierdzaniu rocznych sprawozdań z realizacji przez państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną oraz państwową służbę do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących zadań określonych w przepisach ustawy;
2) kontroli efektywności i celowości wydatkowania środków publicznych, w tym wykorzystania środków przekazanych przez Wody Polskie, na realizację zadań przez państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną oraz państwową służbę do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących.

Państwowa Rada Gospodarki Wodnej, zwana dalej „Państwową Radą”, jest organem opiniodawczo-doradczym ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.

1. Do zakresu działania Państwowej Rady należy opracowywanie dla ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej opinii, propozycji i wniosków w sprawach gospodarowania wodami, ochrony przed powodzią i skutkami suszy, w szczególności:
1) przedstawianie propozycji oraz wniosków dotyczących poprawy stanu zasobów wodnych oraz ochrony przed powodzią i skutkami suszy;
2) opiniowanie projektów dokumentów planistycznych, o których mowa w art. 315 dokumenty w planowaniu w gospodarowaniu wodami pkt 1–3, 6, 7 oraz 11 i 12;
3) opiniowanie projektów programów realizacji zadań związanych z utrzymywaniem wód oraz pozostałego mienia Skarbu Państwa związanego z gospodarką wodną oraz planowanych inwestycji w gospodarce wodnej, o których mowa w art. 240 zadania Wód Polskich ust. 9;
4) opiniowanie projektów aktów normatywnych regulujących sprawy gospodarki wodnej;
5) wyrażanie opinii w sprawach zleconych przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.
2. W skład Państwowej Rady wchodzą:
1) Przewodniczący Państwowej Rady;
2) dwóch Zastępców Przewodniczącego Państwowej Rady;
3) Sekretarz Państwowej Rady;
4) członkowie Państwowej Rady w liczbie 30.
3. Przewodniczący Państwowej Rady, Zastępcy Przewodniczącego Państwowej Rady oraz członkowie Państwowej Rady są powoływani przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej spośród kandydatów zgłaszanych przez ogólnopolskie organizacje zrzeszające jednostki samorządu terytorialnego, podmioty, o których mowa w art. 7 system szkolnictwa wyższego i nauki ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2023 r. poz. 742, z późn. zm.), organizacje społeczne, gospodarcze oraz ekologiczne, związane z gospodarką wodną.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej może odwołać Przewodniczącego Państwowej Rady, Zastępców Przewodniczącego Państwowej Rady lub członka Państwowej Rady przed upływem jej kadencji na wniosek jednostki samorządu terytorialnego, podmiotu, o którym mowa w art. 7 system szkolnictwa wyższego i nauki ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, lub organizacji, która zgłosiła jego kandydaturę.
5. W miejsce odwołanego Przewodniczącego Państwowej Rady, Zastępców Przewodniczącego Państwowej Rady lub członka Państwowej Rady minister właściwy do spraw gospodarki wodnej powołuje nowego Przewodniczącego Państwowej Rady, Zastępców Przewodniczącego Państwowej Rady lub członka Państwowej Rady. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej powołuje Sekretarza Państwowej Rady spośród osób zatrudnionych w urzędzie zapewniającym jego obsługę. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej odwołuje Sekretarza Państwowej Rady.
7. Ta sama osoba może pełnić funkcję Przewodniczącego Państwowej Rady nie dłużej niż przez dwie kadencje.
8. Kadencja Państwowej Rady trwa 4 lata.
9. Przewodniczący Państwowej Rady kieruje pracami Państwowej Rady oraz reprezentuje Państwową Radę na zewnątrz.

1. Wydatki związane z działalnością Państwowej Rady pokrywa się ze środków budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw gospodarki wodnej.
2. Przewodniczącemu Państwowej Rady, Zastępcom Przewodniczącego Państwowej Rady, Sekretarzowi Państwowej Rady, członkom Państwowej Rady oraz zapraszanym na posiedzenie Państwowej Rady specjalistom, zamieszkałym poza miejscowością, w której odbywa się posiedzenie, i biorącym udział w posiedzeniu, przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
3. Obsługę biurową i administracyjno-techniczną Państwowej Rady zapewnia urząd zapewniający obsługę ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej.

Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze zarządzenia, szczegółowy sposób funkcjonowania Państwowej Rady, jej organizację, tryb pracy oraz częstotliwość zwoływania posiedzeń, kierując się potrzebą zapewnienia sprawnego jej działania.

Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o „służbach państwowych”, rozumie się przez to państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną, państwową służbę do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących oraz państwową służbę geologiczną.

1. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna wykonuje zadania państwa w zakresie osłony hydrologicznej i meteorologicznej społeczeństwa, środowiska, dziedzictwa kulturowego, gospodarki i rozpoznawania zagrożeń niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w atmosferze lub hydrosferze, a także na potrzeby rozpoznania i kształtowania oraz ochrony zasobów wodnych kraju.
2. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej roczne sprawozdanie z realizacji zadań określonych w przepisach ustawy w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.

1. Państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących wykonuje zadania państwa w zakresie nadzoru nad stanem technicznym i stanem bezpieczeństwa budowli piętrzących.
2. Kompetencje państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących nie naruszają kompetencji organów nadzoru budowlanego, określonych w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.
3. Państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej roczne sprawozdanie z realizacji zadań określonych w przepisach ustawy w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.

1. Państwowa służba geologiczna wykonuje zadania państwa na potrzeby rozpoznawania, bilansowania i ochrony wód podziemnych w celu racjonalnego wykorzystania tych wód przez społeczeństwo oraz gospodarkę.
2. Państwowa służba geologiczna przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej oraz ministrowi właściwemu do spraw środowiska roczne sprawozdanie z realizacji zadań określonych w przepisach ustawy w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, którego dotyczy to sprawozdanie.

Państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną oraz państwową służbę do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących pełni Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy.

Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy posiada i utrzymuje bazę danych historycznych i bieżących z zakresu stanu technicznego oraz stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących zaliczonych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane do XXVII kategorii, zgromadzoną w wyniku ujednoliconych metod określania stanu technicznego oraz stanu bezpieczeństwa tych budowli, stanowiącą jednolite źródło informacji dla organów administracji rządowej.

Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy posiada i utrzymuje bazę danych historycznych z zakresu meteorologii, hydrologii i oceanologii, zgromadzoną w wyniku ujednoliconych metod określanych przez Światową Organizację Meteorologiczną, stanowiącą wyłączne źródło informacji hydrologicznych, meteorologicznych i oceanologicznych dla potrzeb rozpoznania i kształtowania oraz ochrony zasobów wodnych kraju, a także rozpoznania warunków meteorologicznych, klimatologicznych i oceanologicznych.

Państwową służbę geologiczną w zakresie realizacji zadań określonych w przepisach ustawy pełni Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy.

Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy posiada i utrzymuje bazę danych historycznych z zakresu hydrogeologii.

Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy oraz Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy są państwowymi instytutami badawczymi w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2024 r. poz. 534).

Do zadań państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej należy:
1) wykonywanie pomiarów i obserwacji hydrologicznych oraz meteorologicznych;
2) wykonywanie badań elementów hydrologicznych i morfologicznych wód powierzchniowych na potrzeby planowania w gospodarowaniu wodami, w szczególności sporządzania dokumentacji planistycznych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 1;
3) gromadzenie, przetwarzanie, archiwizowanie i udostępnianie informacji hydrologicznych oraz meteorologicznych;
4) wykonywanie bieżących analiz i ocen sytuacji hydrologicznej oraz meteorologicznej;
5) opracowywanie i przekazywanie prognoz meteorologicznych oraz hydrologicznych;
6) opracowywanie i przekazywanie organom administracji publicznej ostrzeżeń przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w atmosferze i hydrosferze;
7) realizowanie zadań wynikających z przynależności do organizacji międzynarodowych w zakresie dotyczącym meteorologii, hydrologii i oceanologii;
8) wykonywanie modelowania hydrologicznego i hydraulicznego w zakresie zagrożeń powodziowych oraz zjawiska suszy;
9) prowadzenie działań edukacyjnych w zakresie hydrologii, meteorologii i oceanologii;
10) współpraca z organami administracji publicznej w zakresie ograniczania skutków niebezpiecznych zjawisk zachodzących w atmosferze i hydrosferze;
11) przygotowywanie scenariuszy ekstremalnych zdarzeń hydrologicznych i meteorologicznych.

1. Do zadań państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących należy:
1) wykonywanie badań i pomiarów pozwalających na opracowanie oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa:
a) budowli piętrzących stanowiących własność Skarbu Państwa, zaliczonych na podstawie przepisów w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle hydrotechniczne i ich usytuowanie, wydanych na podstawie art. 7 przepisy techniczno-budowlane ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane – do I lub II klasy,
b) budowli piętrzących stanowiących własność Skarbu Państwa innych niż określone w lit. a, wskazanych przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, które z uwagi na zły stan techniczny zagrażają lub mogą zagrażać bezpieczeństwu;
2) opracowywanie ocen stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących, o których mowa w pkt 1;
3) prowadzenie bazy danych dotyczących budowli piętrzących zaliczonych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane do XXVII kategorii, zawierającej dane techniczne oraz informacje o lokalizacji, stanie prawnym, stanie technicznym i stanie bezpieczeństwa tych budowli;
4) opracowywanie, w oparciu o wykonane oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących, raportu o stanie bezpieczeństwa tych budowli;
5) analiza i weryfikacja wytycznych w zakresie wykonywania badań, pomiarów i ocen stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących w oparciu o aktualną wiedzę techniczną;
6) organizowanie szkoleń i seminariów dotyczących bezpieczeństwa budowli piętrzących.
2. Państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących przekazuje:
1) wyniki badań i pomiarów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących Wodom Polskim niezwłocznie po ich opracowaniu;
2) raport, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej, Wodom Polskim oraz Głównemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego nie później niż do dnia 30 kwietnia każdego roku.

1. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna posiada i utrzymuje:
1) podstawową sieć i specjalne sieci pomiarowo-obserwacyjne;
2) system gromadzenia, przetwarzania i wymiany danych;
3) biura prognoz meteorologicznych, biura prognoz hydrologicznych i centra modelowania powodziowego i suszy;
4) inne komórki organizacyjne, które:
a) organizują, nadzorują i eksploatują podstawową sieć i specjalne sieci pomiarowo-obserwacyjne oraz system gromadzenia, przetwarzania i wymiany danych,
b) opracowują oceny oraz analizy charakterystyk hydrologicznych i meteorologicznych dla potrzeb projektowych,
c) przygotowują dane i oceny dla potrzeb bilansowania zasobów wód powierzchniowych, rozpoznawania, kształtowania oraz ochrony zasobów wodnych kraju,
d) prowadzą prace rozwojowe i metodyczne w zakresie określonym w pkt 1–3.
2. Podstawową sieć pomiarowo-obserwacyjną stanowią:
1) stacje hydrologiczno-meteorologiczne i stacje hydrologiczne;
2) podstawowe stacje i posterunki pomiarowe hydrologiczne i meteorologiczne:
a) synoptyczne,
b) klimatologiczne,
c) opadowe,
d) wodowskazowe;
3) stacje pomiarów aerologicznych;
4) stacje radarów meteorologicznych;
5) stacje lokalizacji wyładowań atmosferycznych;
6) stacje odbioru danych z satelitów meteorologicznych.
3. Specjalne sieci pomiarowo-obserwacyjne stanowią:
1) stacje badań specjalnych;
2) specjalne posterunki i sieci pomiarowe;
3) punkty pomiarowe dla Morza Bałtyckiego oraz strefy brzegowej;
4) lotniskowe stacje meteorologiczne.
4. Biura prognoz meteorologicznych oraz biura prognoz hydrologicznych:
1) opracowują i udostępniają krótkoterminowe oraz średnioterminowe, ogólne i specjalistyczne prognozy hydrologiczne i meteorologiczne;
2) udzielają informacji o aktualnych warunkach hydrologicznych i meteorologicznych;
3) opracowują i udostępniają ostrzeżenia przed żywiołowym działaniem sił przyrody oraz przed suszą;
4) prowadzą na bieżąco osłonę hydrologiczną i meteorologiczną społeczeństwa oraz gospodarki.
5. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna może wykorzystywać wyniki pomiarów meteorologicznych, hydrologicznych i oceanologicznych pochodzące z urządzeń i systemów pomiarowych będących własnością innych podmiotów, za ich zgodą.

Państwowa służba do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących posiada i utrzymuje:
1) specjalistyczny sprzęt niezbędny do prowadzenia badań i pomiarów stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących;
2) system gromadzenia, przetwarzania i wymiany danych;
3) komórki organizacyjne, które:
a) wykonują badania i pomiary niezbędne do sporządzania ocen stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących,
b) opracowują oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących,
c) opracowują raport o stanie bezpieczeństwa budowli piętrzących na podstawie analizy oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących, o której mowa w art. 377 zadania państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących ust. 1 pkt 1,
d) prowadzą prace rozwojowe i metodyczne w zakresie oceny stanu technicznego i stanu bezpieczeństwa budowli piętrzących oraz w zakresie określonym w pkt 2 i w art. 377 zadania państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących ust. 1 pkt 1, 5 i 6.

Do zadań państwowej służby geologicznej należy:
1) wykonywanie pomiarów, obserwacji i badań hydrogeologicznych;
2) gromadzenie, przetwarzanie, archiwizowanie oraz udostępnianie zgromadzonych informacji dotyczących warunków hydrogeologicznych, wielkości zasobów, stanu chemicznego i ilościowego wód podziemnych;
3) prowadzenie i aktualizacja baz danych hydrogeologicznych, w szczególności:
a) wykazu wielkości zasobów wód podziemnych, w tym dostępnych zasobów wód podziemnych i zasobów eksploatacyjnych ujęć wód podziemnych,
b) bazy danych o obiektach hydrogeologicznych,
c) bazy danych mapy hydrogeologicznej kraju,
d) bazy danych monitoringu wód podziemnych,
e) bazy danych o poborze wód podziemnych,
f) bazy danych jednolitych części wód podziemnych,
g) bazy danych o obiektach związanych z działalnością człowieka oddziaływujących na stan wód podziemnych,
h) bazy danych zasięgów powodzi wywołanych przez wody gruntowe;
4) wykonywanie bieżących analiz i ocen sytuacji hydrogeologicznej;
5) opracowywanie oraz przekazywanie prognoz zmian wielkości zasobów wód podziemnych, w tym dostępnych zasobów wód podziemnych oraz stanu wód podziemnych, a także ich zagrożeń;
6) opracowywanie i przekazywanie organom administracji publicznej ostrzeżeń przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w strefach zasilania oraz poboru wód podziemnych;
6a) monitorowanie i bilansowanie transgranicznych jednolitych części wód podziemnych na obszarach szczególnie ważnych ze względu na interes publiczny;
7) udział w działaniach związanych z zapobieganiem skutkom nadzwyczajnych zagrożeń wywołanych w szczególności przez powodzie, o których mowa w pkt 3 lit. h, oraz susze, a także wyznaczanie zasięgów powodzi historycznych na podstawie danych geologicznych;
8) ocena wpływu i oddziaływań na stan chemiczny i ilościowy wód podziemnych;
9) wykonywanie badań hydrogeologicznych na potrzeby planowania w gospodarowaniu wodami;
10) prowadzenie działań edukacyjnych w zakresie hydrogeologii;
11) prowadzenie prac rozwojowych i metodycznych w zakresie zadań wymienionych w pkt 1–9.

1. Państwowa służba geologiczna posiada i utrzymuje sieć obserwacyjno-badawczą wód podziemnych oraz zespoły do spraw ocen i prognoz hydrogeologicznych.
2. Sieć obserwacyjno-badawczą wód podziemnych stanowią:
1) stacje hydrogeologiczne;
2) punkty obserwacyjne zwierciadła wód podziemnych;
3) punkty badawcze jakości wód podziemnych;
4) piezometry;
5) obudowane źródła.

1. Urządzenia pomiarowe służb państwowych podlegają ochronie na warunkach określonych w przepisach ustawy.
2. Zakazuje się:
1) przemieszczania urządzeń pomiarowych służb państwowych przez osoby nieupoważnione;
2) wykonywania w pobliżu urządzeń pomiarowych służb państwowych czynności powodujących ich zniszczenie, uszkodzenie, zakłócenie prawidłowego funkcjonowania lub zmianę warunków obserwacji.
3. Właściciel gruntu jest obowiązany udostępnić grunt na potrzeby budowy oraz ustanowienia strefy ochronnej urządzeń pomiarowych służb państwowych.
4. W celu zapewnienia reprezentatywności dokonywanych pomiarów lub obserwacji mogą być ustanawiane strefy ochronne urządzeń pomiarowych służb państwowych stanowiące obszary, na których obowiązują zakazy, nakazy lub ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów oraz korzystania z wód.
5. Na obszarach stref ochronnych urządzeń pomiarowych służb państwowych może być zakazane wznoszenie obiektów budowlanych oraz wykonywanie robót lub czynności, które mogą spowodować czasowe lub trwałe zaburzenie reprezentatywności pomiarów i obserwacji, a w szczególności:
1) w odległości 30 m od urządzeń pomiarowych – wznoszenie wszelkich obiektów budowlanych, sadzenie drzew lub krzewów oraz sztuczne zraszanie upraw;
2) w odległości od 30 do 500 m od urządzeń pomiarowych – wznoszenie zwartej zabudowy piętrowej oraz sadzenie drzew w zwartych zespołach.
6. Na obszarach stref ochronnych urządzeń pomiarowych służb państwowych może być nakazane usunięcie drzew lub krzewów.
7. Strefę ochronną urządzeń pomiarowych służb państwowych ustanawia, w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego, rada powiatu na wniosek właściwej służby państwowej, określając zakazy, nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których obowiązują.
8. Wniosek, o którym mowa w ust. 7, zawiera propozycje granic strefy ochronnej urządzeń pomiarowych służb państwowych wraz z planem sytuacyjnym oraz propozycje dotyczące zakazów lub nakazów w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód.
9. Za szkody poniesione w związku z udostępnieniem gruntu na potrzeby budowy urządzeń pomiarowych służb państwowych oraz w związku z wprowadzeniem w strefie ochronnej urządzeń pomiarowych służb państwowych zakazów, nakazów lub ograniczeń w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód właścicielowi nieruchomości położonej w tej strefie przysługuje odszkodowanie od właściwej służby państwowej na zasadach określonych w art. 471 odszkodowanie przysługujące właścicielowi nieruchomości.

1. Osoby wykonujące badania, pomiary, obserwacje oraz prace kontrolne na potrzeby realizacji przez służby państwowe zadań, o których mowa w art. 376 zadania państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej, art. 377 zadania państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących ust. 1 oraz art. 380 zadania państwowej służby geologicznej, a także prace związane z wykonywaniem, obsługą lub utrzymaniem urządzeń pomiarowych służb państwowych, mają prawo do:
1) wstępu na grunt, do obiektów budowlanych, na wody powierzchniowe, dostępu do urządzeń wodnych zlokalizowanych na terenie nieruchomości oraz dokonywania niezbędnych czynności związanych z wykonywanymi pracami;
2) umieszczania na gruntach, obiektach budowlanych oraz w wodach powierzchniowych urządzeń pomiarowych służb państwowych;
3) usuwania drzew lub krzewów z obszaru strefy ochronnej oraz wykonywania niwelacji terenu.
2. Na terenach zamkniętych w rozumieniu art. 2 objaśnienie pojęć pkt 9 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne prace, o których mowa w ust. 1, mogą być wykonywane tylko za zgodą zarządzającego tym terenem.
3. W granicach parku narodowego prace, o których mowa w ust. 1, mogą być wykonywane za zgodą dyrektora parku narodowego.
4. Właściciel nieruchomości jest obowiązany umożliwić wykonanie prac, o których mowa w ust. 1, przez osoby upoważnione przez służby państwowe.
5. Osoby, o których mowa w ust. 1, będące pracownikami państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej i państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących są obowiązane do posiadania legitymacji służbowej pozwalającej zidentyfikować pracownika oraz określającej przysługujące im uprawnienia.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wzór legitymacji służbowej, o której mowa w ust. 5, kierując się koniecznością zapewnienia identyfikacji państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej i państwowej służby do spraw bezpieczeństwa budowli piętrzących i osób wykonujących kontrolę.

1. Wobec pracowników inżynieryjno-technicznych zatrudnionych w ramach państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej wprowadza się rozkład czasu pracy:
1) zmianowy – na stanowiskach, na których jest to konieczne ze względu na szczególne warunki pracy lub warunki atmosferyczne;
2) podstawowy – na pozostałych stanowiskach.
2. Stanowiska, o których mowa w ust. 1, ustala dyrektor Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowego Instytutu Badawczego.
3. Zmianowy rozkład czasu pracy pracowników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, polega na wykonywaniu powierzonych im zadań nie dłużej niż przez 48 godzin, po których następuje co najmniej 48 godzin wolnych od pracy.
4. Podstawowy rozkład czasu pracy pracowników, o których mowa w ust. 1 pkt 2, polega na wykonywaniu powierzonych im zadań w dobowym wymiarze czasu pracy nieprzekraczającym 8 godzin w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 3 miesięcy.
5. Czas pracy pracowników, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać przeciętnie 40 godzin tygodniowo w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 6 miesięcy.
6. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dyrektor Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowego Instytutu Badawczego może ustalić indywidualny rozkład czasu pracy pracowników, o których mowa w ust. 1, w ramach normy czasu pracy, o której mowa w ust. 4.

1. Służby państwowe są finansowane ze środków budżetu państwa.
2. Ze środków budżetu państwa w części dotyczącej gospodarki wodnej będących w dyspozycji ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej finansuje się, w formie dotacji celowej, na zasadach określonych w art. 150 umowa o udzielenie dotacji celowej ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych:
1) utrzymywanie bieżącej działalności służb państwowych, z wyłączeniem bieżącej działalności państwowej służby geologicznej w zakresie realizacji zadań określonych w przepisach ustawy;
2) utrzymywanie, odbudowę, rozbudowę, przebudowę i rozbiórkę podstawowej sieci pomiarowo-obserwacyjnej państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej oraz system gromadzenia, przetwarzania i wymiany danych;
3) (uchylony)
4) utrzymywanie i rozwój komórek metodycznych;
5) opracowywanie danych oraz informacji hydrologiczno-meteorologicznych;
6) opracowywanie i publikowanie ostrzeżeń, ogólnych prognoz oraz komunikatów hydrologicznych i meteorologicznych, biuletynów, a także roczników hydrologicznych i meteorologicznych;
7) wykonywanie modelowania hydrologiczno-hydraulicznego, szczególnie w zakresie zagrożeń powodziowych i zjawiska suszy;
8) prowadzenie działań edukacyjnych w zakresie hydrologii, meteorologii i oceanologii;
9) współpracę z organami administracji publicznej w zakresie ograniczania skutków niebezpiecznych zjawisk zachodzących w atmosferze i hydrosferze;
10) wypłatę odszkodowań, o których mowa w art. 382 ochrona urządzeń pomiarowych służb państwowych ust. 9, z uwzględnieniem ust. 2a pkt 7.
2a. Ze środków budżetu państwa w części dotyczącej środowiska będących w dyspozycji ministra właściwego do spraw środowiska finansuje się, w formie dotacji celowej, na zasadach określonych w art. 150 wstępna ocena stanu środowiska wód morskich ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych:
1) utrzymywanie bieżącej działalności państwowej służby geologicznej w zakresie realizacji zadań określonych w przepisach ustawy;
2) utrzymywanie, odbudowę, rozbudowę, przebudowę i rozbiórkę hydrogeologicznych urządzeń pomiarowych państwowej służby geologicznej w zakresie dotyczącym realizacji zadań określonych w przepisach ustawy;
3) utrzymywanie i rozwój komórek metodycznych;
4) opracowywanie danych oraz informacji hydrogeologicznych;
5) opracowywanie i publikowanie ostrzeżeń, ogólnych prognoz, komunikatów, biuletynów, a także roczników hydrogeologicznych;
6) współpracę z organami administracji publicznej w zakresie ograniczania skutków niebezpiecznych zjawisk zachodzących w atmosferze i hydrosferze, w szczególności zjawiska suszy;
7) wypłatę odszkodowań, o których mowa w art. 382 ochrona urządzeń pomiarowych służb państwowych ust. 9, w zakresie wynikającym z działalności państwowej służby geologicznej.
3. Ze środków budżetu państwa będących w dyspozycji właściwych dysponentów części budżetu państwa finansuje się:
1) osłonę hydrologiczno-meteorologiczną żeglugi morskiej, rybołówstwa i żeglugi śródlądowej;
2) osłonę hydrologiczno-meteorologiczną rolnictwa;
3) badania elementów hydrologicznych i morfologicznych wód powierzchniowych na potrzeby planowania w gospodarowaniu wodami, w szczególności sporządzania dokumentacji planistycznych, o których mowa w art. 317 dokumentacje planistyczne dla planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy ust. 1;
4) badania wód podziemnych w zakresie elementów fizykochemicznych;
5) informacje przekazywane na potrzeby obronności państwa;
6) utrzymanie specjalnych sieci pomiarowo-obserwacyjnych.
4. Służby państwowe mogą być dofinansowywane ze środków publicznych innych niż środki, o których mowa w ust. 1 i 3, na zasadach dotyczących wykorzystania tych środków.
5. Podmioty, które dla potrzeb działalności gospodarczej lub dla realizacji zadań, o których mowa w ust. 3, korzystają z informacji uzyskanych z:
1) podstawowej sieci pomiarowo-obserwacyjnej, systemu gromadzenia, przetwarzania i wymiany danych oraz biur prognoz hydrologicznych i biur prognoz meteorologicznych państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej,
2) sieci obserwacyjno-badawczej wód podziemnych państwowej służby geologicznej
– ponoszą koszty utrzymywania, odbudowy, rozbudowy i przebudowy tych sieci, systemów i biur lub koszty wykonania tych badań, pomiarów i ocen, na zasadach uzgodnionych przez strony w umowie.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do informacji stanowiących dane o wysokiej wartości, o których mowa w art. 26 udostępnianie danych o wysokiej wartości wymienionych w aktach prawnych Komisji Europejskiej w celu ponownego wykorzystywania ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o otwartych danych i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2023 r. poz. 1524).

1. Skarb Państwa jest właścicielem wszystkich informacji zbieranych i przetwarzanych przez służby państwowe.
2. W imieniu Skarbu Państwa informacjami, o których mowa w ust. 1, rozporządzają odpowiednio Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy oraz Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy.
3. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy oraz Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy przekazują nieodpłatnie w celu ponownego wykorzystywania informacje zbierane i przetwarzane odpowiednio przez państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną oraz państwową służbę geologiczną na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o otwartych danych i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego.

1. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna publikują informacje zebrane i przetworzone w ostrzeżeniach, prognozach, komunikatach, biuletynach lub rocznikach.
2. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna nieodpłatnie przekazują ostrzeżenia, prognozy, komunikaty, biuletyny lub roczniki podmiotom określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 3.
2a. Państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna opracowuje i przekazuje zakładom odprowadzającym ścieki o zwiększonym zasoleniu ostrzeżenia przed suszą hydrologiczną dla obszaru lokalizacji zrzutu chlorków i siarczanów dokonywanego przez zakład, a także prognozy hydrologiczne dotyczące suszy hydrologicznej, jeżeli posiada takie informacje.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) podmioty, którym państwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa służba geologiczna są obowiązane przekazywać ostrzeżenia, prognozy, komunikaty, biuletyny lub roczniki, z wyjątkiem podmiotów, o których mowa w ust. 2a;
2) sposób i częstotliwość opracowywania oraz przekazywania ostrzeżeń, prognoz, komunikatów, biuletynów lub roczników;
3) sposób opracowywania oraz przekazywania ostrzeżeń przed suszą hydrologiczną i prognoz hydrologicznych dotyczących suszy hydrologicznej zakładom odprowadzającym ścieki o zwiększonym zasoleniu;
4) sposoby uzyskiwania potwierdzenia przekazania ostrzeżeń;
5) charakterystykę stanu hydrologicznego, meteorologicznego oraz hydrogeologicznego.
4. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw gospodarki wodnej kieruje się względami bezpieczeństwa państwa, bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz uwzględnia konieczność sprawnego przekazywania ostrzeżeń, prognoz, komunikatów i biuletynów w zależności od aktualnego lub prognozowanego stanu hydrologicznego, meteorologicznego lub hydrogeologicznego.
5. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy jest obowiązany udostępniać nieodpłatnie informacje o stanie atmosfery i hydrosfery organom władzy publicznej oraz właścicielom wód lub działającym w ich imieniu zarządcom, a także uczelniom, instytutom badawczym, Centrum Łukasiewicz, instytutom działającym w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz oraz jednostkom naukowym Polskiej Akademii Nauk.
6. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy jest obowiązany udostępniać nieodpłatnie zebrane informacje o stanie zasobów wód podziemnych organom władzy publicznej, a także uczelniom, instytutom badawczym, Centrum Łukasiewicz, instytutom działającym w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz oraz jednostkom naukowym Polskiej Akademii Nauk.
7. Informacje, o których mowa w ust. 5 i 6, udostępnia się:
1) organom władzy publicznej, właścicielom wód lub działającym w ich imieniu zarządcom na potrzeby wykonywania zadań ustawowych;
2) uczelniom, instytutom badawczym oraz jednostkom naukowym Polskiej Akademii Nauk na potrzeby badań naukowych i działalności dydaktycznej;
3) Centrum Łukasiewicz i instytutom działającym w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz na potrzeby badań naukowych.
8. Informacje, o których mowa w ust. 5 i 6, udostępnia się na wniosek.

1. Zgoda wodnoprawna jest udzielana przez:
1) wydanie pozwolenia wodnoprawnego;
2) przyjęcie zgłoszenia wodnoprawnego;
3) wydanie oceny wodnoprawnej;
4) wydanie decyzji, o których mowa w art. 77 zakaz podejmowania niektórych działań na obszarach wód lub szczególnego zagrożenia powodzią ust. 3 i 8 oraz w art. 176 zakazy w celu zapewnienia szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych ust. 4.
2. Wydanie pozwolenia wodnoprawnego, o którym mowa w art. 389 obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego pkt 6–10 oraz art. 390 obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią ust. 1 pkt 1, następuje przed uzyskaniem:
1) decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych – wydawanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane;
2) decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę obiektów jądrowych – wydawanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane;
3) decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej - wydawanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 311);
4) decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz. U. z 2023 r. poz. 979 i 2029);
5) (uchylony)
6) decyzji o pozwoleniu na realizację inwestycji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 274);
7) zezwolenia na budowę obiektu jądrowego oraz zezwolenia na budowę składowiska odpadów promieniotwórczych wydawanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. - Prawo atomowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 1173 i 1890 oraz z 2024 r. poz. 834);
8) decyzji o zezwoleniu na założenie lotniska - wydawanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z 2023 r. poz. 2110 oraz z 2024 r. poz. 731).
9) (uchylony)
3. Wydanie pozwolenia wodnoprawnego, o którym mowa w art. 389 obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego pkt 6–10 oraz w art. 390 obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią ust. 1 pkt 1, lub przyjęcie zgłoszenia wodnoprawnego następuje także przed dokonaniem zgłoszenia budowy lub wykonania robót budowlanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.
4. Wydanie decyzji, o których mowa w ust. 1 pkt 4, następuje przed uzyskaniem decyzji wydawanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
5. Pozwolenie wodnoprawne dołącza się do wniosku o wydanie decyzji, o których mowa w ust. 2, oraz zgłoszenia, o którym mowa w ust. 3.