Ustawa o komornikach sądowych

1. Minister Sprawiedliwości, przed każdym egzaminem komorniczym powołuje, w drodze zarządzenia, zespół do przygotowania zadań na egzamin komorniczy, zwany dalej „zespołem”.
2. W skład zespołu wchodzi:
1) 3 przedstawicieli Ministra Sprawiedliwości,
2) 2 komorników wskazanych przez Krajową Radę Komorniczą
– których wiedza i doświadczenie dają rękojmię prawidłowego przygotowania egzaminu komorniczego.
3. Przepisy art. 73 powołanie zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 3–8 oraz art. 74 zespół do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą stosuje się odpowiednio.
4. Przedstawicielem Ministra Sprawiedliwości jest sędzia mający przynajmniej trzyletnie doświadczenie orzecznicze, w szczególności w sprawach cywilnych i egzekucyjnych albo wykonujący obowiązki sędziego wizytatora zajmującego się sprawami egzekucyjnymi.

1. Na każdą część egzaminu komorniczego zespół przygotowuje zadania dotyczące czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komorników wraz z opisami istotnych zagadnień.
2. Dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury może zgłaszać zespołowi propozycje zadań wraz z opisami istotnych zagadnień.
3. Ostateczną treść zadań wraz z opisami istotnych zagadnień ustala zespół większością głosów w obecności co najmniej 4 członków zespołu. W przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego zespołu.
4. Przepis art. 75 wykaz aktów prawnych stanowiących podstawę pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 4 stosuje się odpowiednio.

1. Do wydrukowania i doręczenia zadań wraz z opisami istotnych zagadnień poszczególnym komisjom egzaminacyjnym do przeprowadzenia egzaminu komorniczego, zwanym dalej „komisjami egzaminacyjnymi”, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych, jeżeli wartość zamówienia jest mniejsza niż progi unijne, o których mowa w art. 3 progi unijne ust. 1 tej ustawy.
2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób udzielenia zamówienia, o którym mowa w ust. 1, mając na uwadze konieczność zachowania zasad uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców oraz zabezpieczenia zadań wraz z opisami istotnych zagadnień przed ich nieuprawnionym ujawnieniem.

Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb i sposób działania zespołu,
2) tryb i sposób zgłaszania propozycji zadań wraz z opisami istotnych zagadnień, ich przygotowania, przechowywania oraz przekazywania komisjom egzaminacyjnym zadań na egzamin komorniczy wraz z opisami istotnych zagadnień,
3) tryb i sposób zapewnienia obsługi administracyjno-biurowej zespołu,
4) wysokość wynagrodzenia przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków zespołu
– uwzględniając konieczność prawidłowego i sprawnego przeprowadzenia egzaminu komorniczego, w szczególności konieczność zabezpieczenia zadań wraz z opisami istotnych zagadnień przed ich nieuprawnionym ujawnieniem oraz nakład pracy i zakres obowiązków przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków zespołu.

1. Do egzaminu komorniczego może przystąpić osoba, która odbyła aplikację i otrzymała zaświadczenie o jej odbyciu, oraz osoba, o której mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 4, art. 24 ponowne powołanie na stanowisko komornika ust. 2 i art. 148 ponowne powołanie na stanowisko asesora komorniczego ust. 2.
2. Egzamin komorniczy przeprowadza się raz w roku w terminie wyznaczonym przez Ministra Sprawiedliwości.
3. W przypadku zaistnienia przeszkody uniemożliwiającej przeprowadzenie egzaminu komorniczego przez daną komisję egzaminacyjną w terminie, o którym mowa w ust. 2, Minister Sprawiedliwości wyznacza dodatkowy termin przeprowadzenia egzaminu komorniczego przez tę komisję egzaminacyjną. Przewodniczący komisji egzaminacyjnej zawiadamia osoby przystępujące do egzaminu komorniczego, zwane dalej „zdającymi” o dodatkowym terminie przeprowadzenia egzaminu komorniczego oraz obwieszcza tę informację na stronie internetowej właściwej izby komorniczej. Przepisy art. 79 skład i zadania komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 7 i 8, art. 105 przygotowanie zadań na egzamin komorniczy oraz art. 106 drukowanie i doręczenie materiałów komisjom egzaminacyjnym do przeprowadzenia egzaminu komorniczego ust. 1 stosuje się odpowiednio.

1. Egzamin komorniczy przeprowadzają komisje egzaminacyjne, które powołuje Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, określając ich właściwość miejscową. Właściwość miejscowa komisji egzaminacyjnej obejmuje obszar właściwości jednej lub kilku izb komorniczych.
2. Minister Sprawiedliwości, nie później niż 21 dni przed wyznaczonym terminem egzaminu komorniczego, może powołać na obszarze właściwości izby komorniczej jedną lub więcej dodatkowych komisji egzaminacyjnych, jeżeli przemawiają za tym względy organizacyjne, a w szczególności liczba zdających. Do dodatkowej komisji egzaminacyjnej przepisu art. 79 skład i zadania komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 5 nie stosuje się.

1. Komisja egzaminacyjna składa się z 6 członków. W skład komisji egzaminacyjnej wchodzi:
1) 4 przedstawicieli Ministra Sprawiedliwości, spełniających wymagania, o których mowa w art. 104 powołanie zespołu do przygotowania zadań na egzamin komorniczy ust. 4,
2) 2 komorników wskazanych przez Krajową Radę Komorniczą spełniających wymagania, o których mowa w art. 73 powołanie zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 3
– których wiedza i doświadczenie dają rękojmię prawidłowego przebiegu egzaminu komorniczego.
2. Do członków komisji egzaminacyjnej przepisy art. 73 powołanie zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 4, art. 79 skład i zadania komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 3–8 oraz art. 80 członkostwo w komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą i art. 81 wyłączenie z prac komisji członka komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
3. Członkowie komisji egzaminacyjnych składają pisemne oświadczenia, iż nie pozostają z żadnym ze zdających w stosunku, o którym mowa w art. 81 wyłączenie z prac komisji członka komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 1, w terminie 7 dni od dnia upływu terminu do złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego.
4. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

1. Obsługę administracyjną i techniczną działalności komisji egzaminacyjnej, w tym przeprowadzanie egzaminu komorniczego, jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej zapewnia właściwa ze względu na siedzibę komisji egzaminacyjnej rada izby komorniczej.
2. Koszty przeprowadzenia egzaminu komorniczego oraz wydatki związane z działalnością komisji egzaminacyjnej pokrywają rady właściwych izb komorniczych ze środków pochodzących z części budżetu państwa, która pozostaje w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości, przekazanych na zadanie zlecone, o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem wynagrodzeń przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków komisji egzaminacyjnej, które są pokrywane bezpośrednio przez Ministra Sprawiedliwości.

Minister Sprawiedliwości udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej, nie później niż 90 dni przed terminem egzaminu komorniczego, ogłoszenie o egzaminie komorniczym, w którym podaje w szczególności:
1) termin złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego;
2) właściwość miejscową każdej komisji egzaminacyjnej i adres jej siedziby;
3) termin przeprowadzenia każdej części egzaminu komorniczego;
4) wysokość opłaty za udział w egzaminie komorniczym.

1. Osoba, która odbyła aplikację, składa wniosek o dopuszczenie do egzaminu komorniczego do komisji egzaminacyjnej na obszarze właściwości rady izby komorniczej, w której odbyła aplikację.
2. Osoba, o której mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 4, składa wniosek o dopuszczenie do egzaminu komorniczego do komisji egzaminacyjnej na obszarze właściwości rady izby komorniczej właściwej ze względu na miejsce swojego zamieszkania, a w przypadku braku miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – do wybranej komisji egzaminacyjnej.
3. Rady izb komorniczych, każdego roku, w terminie 7 dni od dnia zakończenia aplikacji, przekazują właściwej miejscowo komisji egzaminacyjnej oraz Ministrowi Sprawiedliwości listę osób, które odbyły aplikację.

1. Osoba, która odbyła aplikację, dołącza do wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego zaświadczenie o odbyciu aplikacji oraz dowód uiszczenia opłaty za udział w egzaminie komorniczym.
2. Osoba, o której mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 4, dołącza do wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego:
1) kwestionariusz osobowy;
2) życiorys;
3) kopię dokumentu potwierdzającego ukończenie wyższych studiów prawniczych w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskanie tytułu magistra lub zagranicznych studiów prawniczych uznanych w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) dokumenty potwierdzające co najmniej 3-letni okres wykonywania obowiązków aplikanta sądowego i aplikanta prokuratorskiego lub 3-letni okres zatrudnienia na stanowiskach asystenta prokuratora, starszego asystenta prokuratora, asystenta sędziego, starszego asystenta sędziego, a w przypadku osób, które były zatrudnione w Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym, Trybunale Konstytucyjnym lub międzynarodowym organie sądowym, w szczególności w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Europejskim Trybunale Praw Człowieka, i wykonywały zadania odpowiadające czynnościom asystenta sędziego – również dokumenty określające zakres ich obowiązków;
5) dokumenty potwierdzające co najmniej 3-letni okres wykonywania, na podstawie umowy o pracę lub umów cywilnoprawnych, wymagających wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego w kancelarii adwokackiej, zespole adwokackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, o której mowa w art. 4a formy prawne wykonywania zawodu przez adwokata ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze, lub kancelarii radcy prawnego, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, o której mowa w art. 8 forma wykonywania zawodu radcy prawnego ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych;
6) dokumenty potwierdzające co najmniej 3-letni okres wykonywania, na podstawie umowy o pracę lub umów cywilnoprawnych, wymagających wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związanych z czynnościami wykonywanymi przez notariusza w kancelarii notarialnej;
7) zaświadczenie o posiadaniu zdolności psychicznej i fizycznej pozwalającej na pełnienie obowiązków asesora wydane przez lekarza medycyny pracy;
8) aktualną informację z Krajowego Rejestru Karnego;
9) dowód uiszczenia opłaty za udział w egzaminie komorniczym;
10) 3 zdjęcia zgodne z wymaganiami obowiązującymi przy wydawaniu dowodów osobistych;
11) oświadczenie, że nie jest przeciwko niemu prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;
12) oświadczenie o wyrażeniu zgody na przetwarzanie danych osobowych w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia egzaminu komorniczego.
3. Wniosek o dopuszczenie do egzaminu komorniczego składa się nie później niż 50 dni przed dniem rozpoczęcia egzaminu komorniczego. Przepisy art. 68 ogłoszenie o egzaminie wstępnym na aplikację komorniczą ust. 2 pkt 8 i ust. 4–6, art. 69 zgłoszenie do udziału w egzaminie wstępnym na aplikację komorniczą ust. 1–3 i art. 72 zawiadomienie o terminie i miejscu egzaminu wstępnego na aplikację komorniczą stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku niespełniania przez osobę uprawnioną do przystąpienia do egzaminu komorniczego wymogów, o których mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 1 pkt 1–6 oraz art. 108 warunki przystąpienia do egzaminu komorniczego ust. 1, albo złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego po terminie, o którym mowa w ust. 3, przewodniczący komisji egzaminacyjnej wydaje decyzję odmawiającą dopuszczenia osoby do udziału w egzaminie komorniczym. Od decyzji tej przysługuje odwołanie do Ministra Sprawiedliwości.

1. Zdający uiszcza opłatę za udział w egzaminie komorniczym, która stanowi dochód budżetu państwa.
2. Przepis art. 71 zwrot opłaty za egzamin wstępny na aplikację komorniczą stosuje się odpowiednio.
3. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty za udział w egzaminie komorniczym – nie wyższą niż równowartość minimalnego wynagrodzenia – uwzględniając konieczność prawidłowego i sprawnego przeprowadzenia egzaminu komorniczego.

1. Pracownikowi przysługuje prawo do urlopu płatnego w wysokości 80% wynagrodzenia, w wymiarze 30 dni kalendarzowych, na przygotowanie się do egzaminu komorniczego. Z uprawnienia tego można skorzystać tylko raz.
2. Pracownikowi przysługuje zwolnienie od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia w celu uczestniczenia w egzaminie komorniczym.

1. Egzamin komorniczy polega na sprawdzeniu przygotowania prawniczego zdającego do samodzielnego i należytego wykonywania zawodu komornika.
2. Egzamin komorniczy składa się z 4 części pisemnych.
3. Pierwsza i druga część egzaminu komorniczego obejmuje rozwiązanie zadań, dotyczących czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komorników w oparciu o akta lub przedstawiony stan faktyczny opracowane na potrzeby egzaminu.
4. Trzecia część egzaminu komorniczego obejmuje rozwiązanie zadania, polegającego na przygotowaniu projektu czynności, o których mowa w art. 767 skarga na czynności komornika § 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w oparciu o akta lub przedstawiony stan faktyczny opracowane na potrzeby egzaminu.
5. Czwarta część egzaminu komorniczego obejmuje rozwiązanie zadania z zakresu zasad wykonywania zawodu i zasad etyki polegającego na przygotowaniu opinii prawnej w oparciu o akta lub przedstawiony stan faktyczny opracowane na potrzeby egzaminu.

1. Egzamin komorniczy odbywa się w obecności co najmniej 3 członków komisji egzaminacyjnej.
2. Nieobecność zdającego podczas egzaminu komorniczego lub jego części albo stawienie się na egzamin komorniczy po rozpoczęciu którejkolwiek jego części, bez względu na przyczynę, uważa się za odstąpienie od udziału w egzaminie komorniczym.
3. W trakcie egzaminu komorniczego zdający nie może posiadać urządzeń służących do przekazu lub odbioru informacji.
4. W trakcie egzaminu komorniczego zdający może korzystać z tekstów aktów prawnych i komentarzy oraz orzecznictwa.
5. Przewodniczący komisji egzaminacyjnej wyklucza z egzaminu komorniczego zdającego, który w trakcie egzaminu komorniczego korzystał z pomocy innej osoby, posługiwał się niedozwolonymi materiałami lub posiadał niedozwolone urządzenia, pomagał pozostałym zdającym lub w inny sposób zakłócał przebieg egzaminu komorniczego.
6. Wykluczenie, o którym mowa w ust. 5, następuje w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie.
7. Postanowienie, o którym mowa w ust. 6, stanowi podstawę do wydania przez komisję egzaminacyjną w stosunku do tego zdającego uchwały o negatywnym wyniku egzaminu komorniczego.

1. Egzaminatorzy dokonują oceny każdej części egzaminu komorniczego z zastosowaniem następującej skali ocen:
1) oceny pozytywne:
a) celująca (6),
b) bardzo dobra (5),
c) dobra (4),
d) dostateczna (3);
2) ocena negatywna – niedostateczna (2).
2. Oceny rozwiązania zadań z części od pierwszej do czwartej egzaminu komorniczego dokonują niezależnie od siebie dwaj egzaminatorzy, biorąc pod uwagę w szczególności zachowanie wymogów formalnych, zastosowanie właściwych przepisów prawa i umiejętność ich interpretacji oraz poprawność zaproponowanego przez zdającego sposobu rozstrzygnięcia problemu.
3. Każdy egzaminator sprawdzający pracę pisemną wystawia ocenę cząstkową i sporządza pisemne uzasadnienie wystawionej oceny cząstkowej oraz niezwłocznie przekazuje je przewodniczącemu komisji egzaminacyjnej, który załącza wszystkie uzasadnienia ocen cząstkowych z pracy pisemnej zdającego do protokołu z przebiegu egzaminu komorniczego.
4. Ostateczną ocenę z pracy pisemnej dotyczącej danego zadania z części egzaminu komorniczego stanowi średnia ocen cząstkowych wystawionych przez każdego egzaminatora, przy czym:
1) oceny pozytywne to:
a) celująca – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 6,00,
b) bardzo dobra – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 5,00 lub 5,50,
c) dobra – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 4,00 lub 4,50,
d) dostateczna – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 3,00 lub 3,50;
2) ocena negatywna to niedostateczna – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 2,00 lub 2,50.

1. Pozytywny wynik egzaminu komorniczego uzyskuje zdający, który z każdej części egzaminu komorniczego otrzymał ocenę pozytywną.
2. Komisja egzaminacyjna podejmuje uchwałę o wyniku egzaminu komorniczego większością głosów w obecności co najmniej 4 członków komisji egzaminacyjnej. Uchwałę tę komisja egzaminacyjna dołącza do akt osobowych zdającego oraz doręcza jej uwierzytelniony za zgodność z oryginałem odpis zdającemu, Ministrowi Sprawiedliwości, Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej i radzie właściwej izby komorniczej.
3. Minister Sprawiedliwości zawiadamia o wynikach egzaminu komorniczego rady izb komorniczych i udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej imiona i nazwiska osób, które uzyskały pozytywny wynik z egzaminu komorniczego, oraz imiona ich rodziców.

W przypadku uzyskania negatywnego wyniku egzaminu komorniczego, zdający może przystępować do kolejnych egzaminów komorniczych, z tym że egzamin ten zdaje w całości.

1. Z przebiegu egzaminu komorniczego sporządza się niezwłocznie protokół, który podpisują członkowie komisji egzaminacyjnej uczestniczący w egzaminie komorniczym. Członkowie komisji egzaminacyjnej mogą zgłaszać uwagi do protokołu.
2. Dokumentację związaną z przeprowadzeniem egzaminu komorniczego, po jego zakończeniu, przewodniczący komisji egzaminacyjnej przekazuje radzie właściwej izby komorniczej, z czego sporządza się protokół.
3. W terminie 7 dni od dnia sporządzenia protokołu przewodniczący komisji egzaminacyjnej przekazuje Ministrowi Sprawiedliwości poświadczony za zgodność z oryginałem odpis protokołu z przebiegu egzaminu oraz poświadczony za zgodność z oryginałem odpis protokołu z przekazania dokumentacji.

Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb i termin zgłaszania kandydatów na członków komisji egzaminacyjnej oraz powoływania i odwoływania członków komisji egzaminacyjnej,
2) rodzaj dokumentów, o których mowa w art. 114 załączniki do wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego ust. 2 pkt 4–6,
3) wysokość wynagrodzenia przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków komisji egzaminacyjnej,
4) zakres informacji zawartych w kwestionariuszu osobowym osoby uprawnionej do przystąpienia do egzaminu komorniczego,
5) szczegółowy tryb i sposób przeprowadzania egzaminu komorniczego, w szczególności:
a) sposób działania komisji egzaminacyjnej,
b) czas trwania poszczególnych części egzaminu komorniczego,
c) sposób zorganizowania obsługi administracyjnej i technicznej komisji egzaminacyjnej przez izby komornicze, w tym przekazywania środków, sprawowania nadzoru nad ich wydatkowaniem i rozliczania wydatków związanych z tą obsługą
– uwzględniając konieczność prawidłowego, terminowego i sprawnego przeprowadzenia egzaminu komorniczego, zapewnienia zachowania bezstronności pracy komisji egzaminacyjnej, liczbę zdających, zakres i nakład pracy przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków komisji egzaminacyjnej oraz tryb wypłacania ich wynagrodzenia, a także konieczność uzyskania informacji niezbędnych do prawidłowego przeprowadzenia egzaminu komorniczego.

Od uchwały o wyniku egzaminu komorniczego zdającemu przysługuje odwołanie do komisji egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości, zwanej dalej „komisją odwoławczą”, w terminie 14 dni od dnia doręczenia uchwały, o której mowa w art. 120 uchwała o wyniku egzaminu komorniczego ust. 2.

1. Minister Sprawiedliwości powołuje, w drodze zarządzenia, komisję odwoławczą.
2. W przypadku gdy przemawiają za tym względy organizacyjne, a w szczególności liczba odwołań od uchwał o wynikach egzaminu komorniczego, Minister Sprawiedliwości może powołać jedną lub więcej komisji odwoławczych, wskazując ich właściwość miejscową. Do dodatkowej komisji odwoławczej przepisu art. 79 skład i zadania komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 5 nie stosuje się.

1. Komisja odwoławcza składa się z 7 członków. W skład komisji odwoławczej wchodzi:
1) 5 przedstawicieli Ministra Sprawiedliwości, spełniających wymagania, o których mowa w art. 104 powołanie zespołu do przygotowania zadań na egzamin komorniczy ust. 4;
2) 2 komorników wskazanych przez Krajową Radę Komorniczą, spełniających wymagania, o których mowa w art. 73 powołanie zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 3.
2. Do członków komisji odwoławczej przepis art. 73 powołanie zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 4 stosuje się odpowiednio.
3. Minister Sprawiedliwości wyznacza przewodniczącego komisji odwoławczej oraz jego zastępcę spośród swoich przedstawicieli.
4. Pracami komisji odwoławczej kieruje przewodniczący komisji odwoławczej, a w przypadku jego nieobecności zastępca przewodniczącego.
5. Przewodniczącemu, zastępcy przewodniczącego i członkom komisji odwoławczej za udział w jej pracach przysługuje wynagrodzenie.
6. Przepisy art. 79 skład i zadania komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 5–7, art. 80 członkostwo w komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2, 4 i 5 oraz ust. 3 i 5 oraz art. 81 wyłączenie z prac komisji członka komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
7. Członkowie komisji odwoławczej składają pisemne oświadczenia, że nie pozostają z żadnym ze zdających, którzy wnieśli odwołania od uchwał o wynikach egzaminu komorniczego, w stosunku, o którym mowa w art. 81 wyłączenie z prac komisji członka komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 1, w terminie 7 dni od dnia wpłynięcia odwołania.
8. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7, składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

1. Do zadań komisji odwoławczej należy rozpatrywanie odwołań od wyników egzaminu komorniczego.
2. Uchwały komisji odwoławczej są podejmowane większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy członków komisji odwoławczej.
3. Od uchwały komisji odwoławczej służy skarga do sądu administracyjnego.
4. Do postępowania przed komisją odwoławczą stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
5. Obsługę administracyjno-biurową komisji odwoławczej zapewnia Minister Sprawiedliwości.

Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb i termin zgłaszania kandydatów na członków komisji odwoławczej,
2) termin powołania komisji odwoławczej,
3) wysokość wynagrodzenia przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków komisji odwoławczej,
4) tryb i sposób działania komisji odwoławczej,
5) sposób zorganizowania obsługi administracyjno-biurowej komisji odwoławczej
– uwzględniając konieczność prawidłowego i terminowego rozpoznawania odwołań, zapewnienia zachowania bezstronności pracy członków komisji odwoławczej oraz zakres i nakład pracy przewodniczącego, zastępcy przewodniczącego i członków komisji odwoławczej oraz tryb wypłacania ich wynagrodzeń.

Na stanowisko asesora może zostać powołana osoba, która złożyła wniosek o powołanie na stanowisko asesora oraz:
1) uzyskała pozytywny wynik egzaminu komorniczego, oraz spełnia wymogi określone w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 1 pkt 1–6 i 8 albo art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 1 pkt 1–6 oraz art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 4 lub
2) spełnia wymogi określone w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 1 pkt 1–6 oraz art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 3.

1. Wniosek o powołanie na stanowisko asesora składa się do prezesa właściwego sądu apelacyjnego.
2. Wniosek o powołanie na stanowisko asesora składa się w terminie 5 lat od dnia doręczenia kandydatowi na asesora uchwały o wyniku egzaminu komorniczego. Wymóg ten nie dotyczy osób, o których mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 3.
3. Do wniosku o powołanie na stanowisko asesora kandydat na asesora dołącza oświadczenie, że nie jest przeciwko niemu prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe oraz że nie toczyło się i nie toczy przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne. Przepis art. 13 załączniki do wniosku o powołanie komornika ust. 4 stosuje się odpowiednio.

1. Asesora powołuje, w określonej kancelarii, w drodze decyzji, prezes właściwego sądu apelacyjnego, po zasięgnięciu o kandydacie na asesora:
1) informacji z Krajowego Rejestru Karnego;
2) opinii rady właściwej izby komorniczej.
2. Asesura komornicza trwa nie dłużej niż 6 lat od dnia pierwszego powołania na stanowisko asesora.
3. Rada izby komorniczej nie ma statusu strony w toczącym się postępowaniu administracyjnym.
4. Opinię, o której mowa w ust. 1 pkt 2, rada właściwej izby komorniczej przedstawia w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku o wyrażenie opinii, wskazując w niej komornika, który zatrudni asesora.

Prezes właściwego sądu apelacyjnego odmawia powołania na stanowisko asesora osoby, która nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 129 warunki powołania na stanowisko asesora komorniczego, lub której wniosek o powołanie na stanowisko asesora został złożony po upływie terminu, o którym mowa w art. 130 wniosek o powołanie na stanowisko asesora komorniczego ust. 2, lub gdy upłynął okres, o którym mowa w art. 131 tryb powołania na stanowisko asesora komorniczego ust. 2.

Prezes właściwego sądu apelacyjnego prowadzi i na bieżąco aktualizuje wykaz asesorów komorniczych zatrudnionych w obszarze właściwości podległego mu sądu.

1. Komornik ma obowiązek zatrudnić w okresie 3 lat co najmniej jednego asesora.
2. Prezes właściwego sądu apelacyjnego może, po zasięgnięciu opinii prezesa właściwego sądu rejonowego i rady właściwej izby komorniczej, zwolnić komornika z obowiązku zatrudnienia asesora.
3. Rada właściwej izby komorniczej może zobowiązać komornika do zatrudnienia wskazanego asesora.
4. Prezes właściwego sądu apelacyjnego może, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej, zobowiązać komornika do zatrudnienia wskazanego asesora, gdy:
1) komornik nie wypełnia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, lub
2) powstanie zaległość, o której mowa w art. 10 prawo wyboru komornika ust. 4 pkt 1.

1. W terminie 14 dni od dnia zawiadomienia przez prezesa właściwego sądu apelacyjnego o tym, że decyzja o powołaniu na stanowisko asesora jest ostateczna, asesor obowiązany jest zawrzeć umowę o pracę z komornikiem, o którym mowa w art. 131 tryb powołania na stanowisko asesora komorniczego ust. 4 albo art. 134 zatrudnienie asesora komorniczego ust. 3 lub 4.
2. O zawarciu umowy o pracę asesor zawiadamia prezesa właściwego sądu rejonowego w terminie 7 dni od dnia zawarcia tej umowy.
3. O rozwiązaniu stosunku pracy z asesorem lub innych zdarzeniach skutkujących ustaniem zatrudnienia asesora komornik niezwłocznie zawiadamia prezesa właściwego sądu apelacyjnego.

1. Prezes właściwego sądu rejonowego, w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zawarciu przez asesora umowy o pracę, odbiera od asesora ślubowanie według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako asesor komorniczy powierzone mi obowiązki wypełniać zgodnie z prawem i sumieniem, dochować tajemnicy prawnie chronionej, w postępowaniu swym kierować się zasadami uczciwości, godności i honoru.”.
2. Składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg.”.
3. Prezes właściwego sądu rejonowego zawiadamia prezesa właściwego sądu apelacyjnego o odebraniu od asesora ślubowania.
4. Z dniem złożenia ślubowania asesor uzyskuje prawo wykonywania czynności, o których mowa w art. 138 czynności asesora komorniczego.

Jeżeli asesor odmówi złożenia ślubowania lub z własnej winy nie złoży go we wskazanym terminie, powołanie traci moc. Okoliczność tę stwierdza prezes właściwego sądu apelacyjnego.

1. W ramach asesury komorniczej asesor, na zlecenie komornika, może:
1) wykonywać czynności, o których mowa w art. 98 praktyczne przygotowanie aplikanta do wykonywania zawodu komornika ust. 1–3;
2) przeprowadzać egzekucję w sprawach o:
a) świadczenie pieniężne,
b) zabezpieczenie roszczenia pieniężnego
– jeżeli w dniu zlecenia wartość egzekwowanego lub podlegającego zabezpieczeniu roszczenia nie przekracza kwoty 100 000 złotych, z wyłączeniem egzekucji z nieruchomości;
3) w obecności i za zgodą komornika uczestniczyć w czynnościach odbywających się poza kancelarią, w tym również podejmowanych w toku egzekucji świadczeń niepieniężnych.
2. W ramach czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 2, asesorowi nie wolno:
1) dokonywać sprzedaży ruchomości, z wyjątkiem licytacji elektronicznej;
2) wydawać lub wykonywać orzeczeń o zastosowaniu środków przymusu;
3) sporządzać planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji, o ile suma ta przekracza kwotę 25 000 złotych;
4) wydawać decyzji i podpisywać dokumentów dotyczących depozytu;
5) dokonywać czynności odbywających się poza kancelarią;
6) wydawać postanowień kończących postępowanie oraz w przedmiocie opłat egzekucyjnych;
7) dokonywać czynności związanych z nadaniem biegu skardze na czynność komornika, o których mowa w art. 767 skarga na czynności komornika § 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, oraz w sprawach, w których przepisy o skardze na czynność komornika stosuje się odpowiednio.
3. Zakaz dokonywania czynności poza kancelarią nie wyklucza możliwości pisemnego upoważnienia asesora w konkretnej sprawie do:
1) samodzielnego ustalenia, czy dłużnik faktycznie zamieszkuje lub prowadzi działalność pod wskazanym adresem albo czy we wskazanym miejscu znajduje się majątek dłużnika,
2) wysłuchania dłużnika, żądania od dłużnika złożenia wykazu majątku oraz żądania wyjaśnień i informacji w trybie art. 761 uprawnienia organu egzekucyjnego wobec uczestników postępowania egzekucyjnego ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego,
3) zajęcia ruchomości – z zastrzeżeniem, że asesorowi nie wolno odebrać dozoru nad zajętymi ruchomościami, a oznaczenia wartości zajętych ruchomości dokonuje komornik
– przy czym wymienione czynności nie mogą się wiązać z zastosowaniem środków przymusu oraz działaniami, o których mowa w art. 814 otwarcie mieszkania i innych pomieszczeń oraz przeszukanie rzeczy, mieszkania i odzieży dłużnika § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
4. Komornik może zlecić asesorowi przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 3 pkt 3 i ust. 4.
5. Przepis art. 28 prawo legitymowania osób stosuje się odpowiednio do asesora, któremu udzielono zlecenia.

1. Zlecenie, o którym mowa w art. 138 czynności asesora komorniczego ust. 1, komornik wystawia na piśmie i określa w nim sygnaturę sprawy, której zlecenie dotyczy.
2. Zlecenie do wykonywania innych czynności wystawia się na piśmie i określa w nim zakres czynności, do których asesor został upoważniony.

Komornik w każdym stanie sprawy ma obowiązek badania prawidłowości czynności podjętych przez asesora oraz, w przypadku stwierdzenia uchybień, podejmowania niezbędnych czynności – w zakresie przewidzianym przepisami prawa – mających na celu uchylenie lub zmianę wadliwie dokonanych czynności.

Prezes właściwego sądu rejonowego, prezes właściwego sądu okręgowego, prezes właściwego sądu apelacyjnego albo rada właściwej izby komorniczej, z urzędu lub na wniosek zainteresowanego, może skierować asesora na badanie przeprowadzane przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w celu ustalenia trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków asesora. Koszty badania pokrywa podmiot kierujący na badanie.

1. Prezes właściwego sądu apelacyjnego zawiesza asesora w czynnościach, jeżeli:
1) przeciwko asesorowi wszczęto postępowanie o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3;
2) przy wszczęciu lub w toku postępowania o częściowe albo całkowite ubezwłasnowolnienie asesora ustanowiono doradcę tymczasowego.
2. Prezes właściwego sądu apelacyjnego, mając na względzie interes publiczny i dobro wymiaru sprawiedliwości, może zawiesić asesora w czynnościach, jeżeli:
1) wniósł o to sam asesor z powodu długotrwałej choroby lub innych ważnych przyczyn;
2) przeciwko asesorowi wszczęto postępowanie o nieumyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub nieumyślne przestępstwo skarbowe;
3) przeciwko asesorowi wniesiono akt oskarżenia w trybie art. 55 subsydiarny akt oskarżenia § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
4) wszczęto postępowanie w przedmiocie odwołania asesora z zajmowanego stanowiska;
5) przeciwko asesorowi wszczęto postępowanie dyscyplinarne, w którym zażądano orzeczenia kary skreślenia z wykazu asesorów komorniczych albo mimo braku wniosku orzeczono wobec niego taką karę.
3. Uprawnienie do zawieszenia asesora w czynnościach, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również Ministrowi Sprawiedliwości.

Zawieszenie asesora w czynnościach ustaje z dniem:
1) prawomocnego zakończenia postępowania, o którym mowa w art. 142 zawieszenie asesora komorniczego w czynnościach ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2, 3 i 5, chyba że zawieszenie zostało uchylone wcześniej;
2) oddalenia lub odrzucenia wniosku o ubezwłasnowolnienie albo umorzenia postępowania lub uchylenia postanowienia o ustanowieniu doradcy tymczasowego;
3) wskazanym we wniosku złożonym w tym przedmiocie przez asesora w przypadku, o którym mowa w art. 142 zawieszenie asesora komorniczego w czynnościach ust. 2 pkt 1;
4) oddalenia wniosku o odwołanie z zajmowanego stanowiska ostateczną decyzją, umorzenia postępowania, stwierdzenia braku podstaw do odwołania w postępowaniu wszczętym z urzędu, a w przypadku odwołania asesora ostateczną decyzją – z dniem upływu terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego lub prawomocnego oddalenia skargi.

1. Prezes właściwego sądu apelacyjnego z urzędu odwołuje, w drodze decyzji, asesora z zajmowanego stanowiska, jeżeli:
1) dopuścił się rażącego lub uporczywego naruszenia przepisów prawa;
2) ustało jego zatrudnienie w kancelarii;
3) z powodu choroby lub utraty sił został uznany przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za całkowicie niezdolnego do pełnienia obowiązków asesora lub bez uzasadnionej przyczyny odmówił poddania się badaniu, o którym mowa w art. 141 skierowanie asesora komorniczego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS;
4) ukończył 65. rok życia;
5) upłynął okres, o którym mowa w art. 131 tryb powołania na stanowisko asesora komorniczego ust. 2.
2. Odwołanie asesora w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, następuje również na wniosek prezesa właściwego sądu okręgowego, prezesa właściwego sądu rejonowego lub sędziego wizytatora.
3. Uprawnienie do odwołania asesora w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przysługuje również Ministrowi Sprawiedliwości.
4. Odwołanie asesora z zajmowanego stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, następuje po uprzednim wysłuchaniu asesora, chyba że nie jest to możliwe, oraz zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej. Rada właściwej izby komorniczej przedstawia opinię w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku o wyrażenie opinii. Nieprzedstawienie opinii w powyższym terminie przez radę właściwej izby komorniczej nie stanowi przeszkody do odwołania asesora. Rada właściwej izby komorniczej nie ma statusu strony w postępowaniu administracyjnym.

Prezes właściwego sądu apelacyjnego może, w drodze decyzji, odwołać asesora z zajmowanego stanowiska w przypadku prawomocnego skazania za nieumyślne przestępstwo lub nieumyślne przestępstwo skarbowe, mając na uwadze interes publiczny i dobro wymiaru sprawiedliwości.

1. Powołanie na stanowisko asesora wygasa z mocy prawa z dniem, w którym asesor:
1) zmarł;
2) zrezygnował z pełnienia obowiązków asesora;
3) został prawomocnie skazany za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
4) został prawomocnie ubezwłasnowolniony częściowo albo całkowicie;
5) został prawomocnie ukarany karą dyscyplinarną skreślenia z wykazu asesorów komorniczych.
2. O wygaśnięciu powołania na stanowisko asesora z mocy prawa prezes właściwego sądu apelacyjnego zawiadamia asesora, Ministra Sprawiedliwości, prezesa właściwego sądu rejonowego oraz radę właściwej izby komorniczej.

1. Rezygnacja asesora następuje z dniem wskazanym w oświadczeniu o rezygnacji, przy czym dzień ten nie może przypadać wcześniej niż 2 tygodnie ani później niż miesiąc od dnia złożenia oświadczenia. W przypadku oznaczenia przez asesora dnia przypadającego wcześniej niż 2 tygodnie od dnia złożenia oświadczenia lub braku jego oznaczenia, rezygnacja staje się skuteczna z upływem 2 tygodni od dnia złożenia oświadczenia o rezygnacji. W przypadku oznaczenia dnia późniejszego niż miesiąc od dnia złożenia oświadczenia, rezygnacja staje się skuteczna z upływem miesiąca od dnia złożenia oświadczenia o rezygnacji.
2. O przyjęciu rezygnacji prezes właściwego sądu apelacyjnego niezwłocznie zawiadamia asesora, Ministra Sprawiedliwości, prezesa właściwego sądu rejonowego oraz radę właściwej izby komorniczej, informując jednocześnie o dniu, z którym rezygnacja staje się skuteczna.
3. W przypadku skutecznego uchylenia się przez asesora od skutków złożonego oświadczenia o rezygnacji, prezes właściwego sądu apelacyjnego niezwłocznie zawiadamia o tym fakcie asesora, Ministra Sprawiedliwości, prezesa właściwego sądu rejonowego oraz radę właściwej izby komorniczej.

1. Osoba odwołana z zajmowanego stanowiska asesora z przyczyn, o których mowa w art. 144 obligatoryjne odwołanie asesora komorniczego z zajmowanego stanowiska ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 145 fakultatywne odwołanie asesora komorniczego z zajmowanego stanowiska, lub której powołanie wygasło z mocy prawa z przyczyn, o których mowa w art. 146 wygaśnięcie powołania na stanowisko asesora komorniczego ust. 1 pkt 2–5, może zostać ponownie powołana na to stanowisko, jeżeli spełnia wymagania określone w art. 129 warunki powołania na stanowisko asesora komorniczego i upłynął termin, o którym mowa w art. 226 katalog kar dyscyplinarnych dla aplikantów i asesorów komorniczych ust. 4.
2. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, co najmniej przez 5 lat nie zajmowała stanowiska asesora, może zostać ponownie powołana na to stanowisko po złożeniu egzaminu komorniczego.

1. Opłata egzekucyjna stanowi niepodatkową należność budżetową o charakterze publicznoprawnym pobieraną za czynności, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 3 pkt 1–2a, na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz. U. z 2021 r. poz. 210 oraz z 2023 r. poz. 614).
2. Uzyskane opłaty egzekucyjne, po potrąceniu wynagrodzenia prowizyjnego komornika, stanowią dochód budżetu państwa i podlegają przekazaniu na rachunek, o którym mowa w art. 196 rachunki bankowe dla obsługi budżetu państwa ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1270, 1273, 1407, 1429, 1641 i 1693), urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii, w terminie do 10 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane.
3. Przez uzyskane opłaty egzekucyjne rozumie się opłaty faktycznie pobrane lub ściągnięte na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.
4. Organem pierwszej instancji właściwym do wydawania decyzji w przedmiocie opłat egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na siedzibę kancelarii.
5. Komornik jest obowiązany złożyć do urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 2, miesięczną informację o uzyskanych opłatach egzekucyjnych oraz opłatach egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, w terminie do 10 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane. Informacja ta stanowi dowód księgowy.
6. W przypadku uprawomocnienia się orzeczenia sądu skutkującego koniecznością zwrotu całości lub części uzyskanej opłaty egzekucyjnej, proporcjonalna część przekazanej opłaty egzekucyjnej stanowi nadpłatę w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651, z późn. zm.).
7. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji o uzyskanych opłatach egzekucyjnych oraz opłatach egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, mając na uwadze zapewnienie kompletności tej informacji oraz możliwość weryfikacji prawidłowości przekazywania opłat egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2.

1. Komornikowi za pełnioną służbę przysługuje wynagrodzenie prowizyjne, proporcjonalne do wysokości uzyskanych opłat egzekucyjnych.
2. Komornikowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne w wysokości:
1) 99% uzyskanych opłat egzekucyjnych – od opłat egzekucyjnych, których łączna wysokość w danym roku kalendarzowym nie przekroczyła 500 000 złotych;
2) 95% uzyskanych opłat egzekucyjnych – od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 500 000 złotych w danym roku kalendarzowym – do wysokości 1 000 000 złotych;
3) 80% uzyskanych opłat egzekucyjnych – od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 1 000 000 złotych w danym roku kalendarzowym – do wysokości 1 500 000 złotych;
4) 70% uzyskanych opłat egzekucyjnych – od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 1 500 000 złotych w danym roku kalendarzowym – do wysokości 2 000 000 złotych;
5) 60% uzyskanych opłat egzekucyjnych – od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 2 000 000 złotych w danym roku kalendarzowym.
2a. Do limitów opłat egzekucyjnych, od których uzależniona jest wysokość wynagrodzenia prowizyjnego, nie wlicza się opłat uzyskanych przez komornika w związku z pełnieniem obowiązków zastępcy innego komornika. Opłaty uzyskane w kancelarii zastępowanego komornika uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia prowizyjnego zastępowanego komornika lub jego zastępców.
3. Wynagrodzenie prowizyjne komornik potrąca bezpośrednio z uzyskanych opłat egzekucyjnych.
4. Komornik przekazuje należne mu wynagrodzenie prowizyjne na odrębny rachunek bankowy służący pokryciu kosztów działalności egzekucyjnej, najpóźniej w terminie, o którym mowa w art. 149 opłaty egzekucyjne ust. 2.

Powstanie obowiązku rozliczenia przez komornika podatków, w tym podatku od towarów i usług, lub innych niż opłata egzekucyjna należności publicznoprawnych nie stanowi podstawy do podwyższenia wynagrodzenia prowizyjnego.

1. Koszty działalności egzekucyjnej komornika obejmują:
1) koszty osobowe i rzeczowe ponoszone w związku z prowadzoną działalnością egzekucyjną;
2) koszty ochrony zajętego mienia oraz ubezpieczenia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;
3) koszty przejazdów w miejscowości będącej siedzibą komornika, obrotu pieniężnego oraz przewozu drobnych ruchomości niewymagających transportu specjalistycznego;
4) koszty korespondencji inne niż koszty doręczenia korespondencji w toku prowadzonego postępowania, o których mowa w art. 6 wydatki komornika pkt 8 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych;
5) obowiązkowe opłaty na samorząd komorniczy ponoszone zgodnie z przepisami ustawy;
6) inne koszty niezbędne do wykonywania czynności egzekucyjnych oraz czynności przewidzianych przepisami ustawy, jeżeli nie są pokrywane w ramach wydatków gotówkowych w toku egzekucji, których zwrot należy się komornikowi na podstawie ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.
2. Koszty działalności egzekucyjnej komornik pokrywa z wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłat komorniczych innych niż opłaty egzekucyjne.

1. Komornik we własnym imieniu zawiera z osobami niezbędnymi do obsługi kancelarii, a także podmiotami niezbędnymi do ochrony mienia i pomocy w czynnościach terenowych, umowy o pracę, umowy o dzieło, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług.
1a. Komornik może upoważnić na piśmie pracownika kancelarii zatrudnionego na umowę o pracę do samodzielnego dokonywania czynności, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 4 pkt 1, przy czym czynności te nie mogą się wiązać z zastosowaniem środków przymusu. Upoważnić można tylko pracownika, który nie był skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
1b. Wykonując czynności, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 4 pkt 1, pracownik ma prawo legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości.
2. Komornik zatrudnia asesorów i aplikantów na podstawie umowy o pracę.
3. Za działania osób wymienionych w ust. 1 i 2 związane z postępowaniem egzekucyjnym komornik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą jak za działania własne.
4. Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania komornika wynikające z zatrudnienia osób, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz kosztów jego działalności.
5. Komornik ma obowiązek bieżącego kontrolowania wykonywania przez osoby wymienione w ust. 1 i 2 powierzonych im zadań.
6. W przypadku objęcia kancelarii po komorniku odwołanym lub przeniesionym albo komorniku, którego powołanie wygasło z mocy prawa, komornik, który objął kancelarię, może rozwiązać umowę o pracę zawartą przez poprzednika z osobą zatrudnioną w tej kancelarii za jednomiesięcznym wypowiedzeniem.

1. Ruchomości stanowiące wyposażenie kancelarii, do czasu zakończenia jej likwidacji, nie podlegają egzekucji.
2. Środki pieniężne wyegzekwowane w toku egzekucji oraz zaliczki na pokrycie wydatków gotówkowych w toku egzekucji, pobrane na podstawie ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, jak również uzyskane opłaty egzekucyjne, komornik przechowuje wyłącznie na wyodrębnionych, nieoprocentowanych rachunkach bankowych kancelarii. Rachunki te nie podlegają zajęciu. Komornik, zawierając umowę rachunku bankowego, informuje bank o przeznaczeniu tego rachunku.
3. Komornik niezwłocznie przekazuje prezesowi właściwego sądu rejonowego informację o zawartej umowie rachunku bankowego, o której mowa w ust. 2.
4. Komornik nie może bez zgody prezesa właściwego sądu rejonowego wypowiedzieć umowy rachunku bankowego, o którym mowa w ust. 2, a zawarta umowa nie ulega rozwiązaniu nawet w przypadku śmierci komornika.
5. Zastępca komornika może z mocy prawa samodzielnie dysponować środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku bankowym, o którym mowa w ust. 2.
6. Przepisów ust. 1–5 nie stosuje się do rachunku bankowego, o którym mowa w art. 150 wynagrodzenie komornika ust. 4.

1. Dla każdej sprawy z zakresu, o którym mowa w art. 3 zadania komornika ust. 3, komornik tworzy odrębne akta. Akta te są prowadzone i przechowywane w postaci elektronicznej.
2. Komornik zapewnia uczestnikom postępowania dostęp do akt w kancelarii oraz za pośrednictwem kont w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1.
3. Na żądanie sądu i innych organów nadzoru komornik udostępnia akta w systemie teleinformatycznym, a gdy zachodzi taka potrzeba, przesyła także pomocniczy zbiór dokumentów.

Urządzenia ewidencyjne w postaci repertorium, wykazów i ksiąg pomocniczych prowadzi się systemem roczników i zamyka się w ostatnim dniu roku kalendarzowego, w którym zostały założone. Urządzenia ewidencyjne są prowadzone i przechowywane w postaci elektronicznej.

Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb prowadzenia oraz udostępniania uczestnikom postępowania oraz organom nadzoru dokumentacji, o której mowa w art. 155 akta komornicze ust. 1 i art. 156 urządzenia ewidencyjne, mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa i ochrony danych w niej zawartych, jak również sprawne funkcjonowanie systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1.

1. Minister Sprawiedliwości tworzy system teleinformatyczny, obsługujący postępowania egzekucyjne i zabezpieczające prowadzone przez komorników, w którym jest prowadzona i przechowywana dokumentacja, o której mowa w art. 155 akta komornicze ust. 1 i art. 156 urządzenia ewidencyjne, oraz są prowadzone konta, za pomocą których można wnosić pisma, jak również wykonuje zadania polegające na projektowaniu, wdrażaniu, eksploatacji, integracji, rozwoju i udostępnianiu tego systemu, zabezpieczaniu danych osobowych przetwarzanych w tym systemie oraz zapewnieniu możliwości wymiany danych między użytkownikami systemu, a w szczególności:
1) administruje systemem teleinformatycznym zapewniającym komornikom możliwość przechowywania i zabezpieczania akt spraw prowadzonych w postaci elektronicznej i udostępnia ten system komornikom;
2) administruje systemem teleinformatycznym zapewniającym komornikom możliwość prowadzenia urządzeń ewidencyjnych, o których mowa w art. 156 urządzenia ewidencyjne, lub dokumentacji księgowej w postaci elektronicznej i udostępnia ten system komornikom;
3) umożliwia identyfikację uczestników postępowań egzekucyjnych i zabezpieczających i ich pełnomocników w systemie teleinformatycznym;
4) umożliwia dostęp do systemu teleinformatycznego sądom, organom nadzoru administracyjnego oraz nadzoru wewnętrznego samorządu komorniczego na zasadach przewidzianych w ustawie.
2. Minister Sprawiedliwości przetwarza dane stron, pełnomocników uczestników postępowań egzekucyjnych i zabezpieczających oraz innych osób uczestniczących w tych postępowaniach, zawarte w systemie teleinformatycznym oraz systemach teleinformatycznych obsługujących kancelarie, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań wymienionych w ust. 1.
3. Minister Sprawiedliwości jest administratorem systemu teleinformatycznego służącego do przetwarzania danych osobowych zawartych w dokumentacji, o której mowa w art. 155 akta komornicze ust. 1 i art. 156 urządzenia ewidencyjne.

Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, tryb zakładania i udostępniania konta w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, za pomocą którego można wnosić pisma, z uwzględnieniem sprawności postępowania, ochrony praw stron postępowania oraz możliwości składania jednorazowo wielu pism.

Wnoszenie pism procesowych za pomocą konta w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, jest dopuszczalne, jeżeli z przyczyn technicznych, leżących po stronie komornika, jest to możliwe.

1. Minister Sprawiedliwości, jako administrator systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, nie ma swobodnego dostępu do informacji w nim zawartych, w tym do danych osobowych.
2. Komornik na żądanie Ministra Sprawiedliwości, na zasadach przewidzianych w ustawie, udostępnia zawarte w systemie akta spraw, urządzenia ewidencyjne lub dokumentację księgową w celu umożliwienia Ministrowi Sprawiedliwości realizacji zadań w ramach nadzoru administracyjnego.

1. Dane osobowe zawarte w systemie teleinformatycznym, utworzonym do dnia 1 stycznia 2021 r., o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, podlegają z dniem uruchomienia systemu zabezpieczeniom zapobiegającym nadużyciom lub niezgodnemu z prawem dostępowi lub przekazywaniu, w szczególności poprzez stosowanie proporcjonalnych środków technicznych i organizacyjnych gwarantujących zapewnienie ochrony przed nieuprawnionym dostępem do systemu teleinformatycznego.
2. Administratorami danych znajdujących się w systemie są komornicy w zakresie, w jakim dane te dotyczą prowadzonych przez nich spraw.

1. Pochodzący od komornika dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, ma moc dokumentu wydanego przez komornika, o ile ma cechy umożliwiające jego weryfikację w tym systemie.
2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści dokumentu w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, mając na względzie minimalne wymagania dla systemów teleinformatycznych oraz potrzebę ochrony praw osób uczestniczących w postępowaniach egzekucyjnych.

1. Minister Sprawiedliwości może, w drodze decyzji, przyznać Skarbowi Państwa uprawnienia wynikające z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego obsługującego komornicze systemy informatyczne, zwanego dalej „programem komputerowym”, w zakresie niezbędnym do wykonywania zadań komorników.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może zostać wydana, jeżeli zagrożona jest sprawność działania lub ciągłość funkcjonowania programu komputerowego lub systemu teleinformatycznego wykorzystującego program komputerowy, lub jeżeli zapewnienia ich sprawności działania lub ciągłości funkcjonowania wymaga ważny interes państwa lub dobro wymiaru sprawiedliwości, a porozumienie w tym zakresie z osobą, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, napotyka przeszkody.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się:
1) zakres uprawnień, które mogą obejmować:
a) korzystanie z programu komputerowego,
b) trwałe lub czasowe zwielokrotnienie programu komputerowego w całości lub części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie,
c) tłumaczenie, przystosowywanie, zmiany układu programu komputerowego lub wprowadzanie w nim jakichkolwiek innych zmian,
d) rozpowszechnianie, w tym użyczenie lub najem, programu komputerowego lub jego kopii,
e) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy;
2) czas korzystania z uprawnień nie dłuższy niż 20 lat.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Minister Sprawiedliwości może nałożyć na osobę, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, obowiązek wydania dokumentacji i kodów źródłowych tego programu, w tym bibliotek i instrukcji niezbędnych do osiągnięcia kodu wynikowego. W takim przypadku decyzja może określać format i formę przekazania dokumentacji i kodów źródłowych.
5. Decyzji, o której mowa w ust. 1, może zostać nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

1. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze decyzji, po zasięgnięciu opinii biegłego, wysokość wynagrodzenia należnego osobie, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, stanowiącego ekwiwalent nabytych przez Skarb Państwa, na podstawie decyzji, o której mowa w art. 161 przyznanie Skarbowi Państwa uprawnień autorskich do programu komputerowego obsługującego komornicze systemy informatyczne ust. 1, uprawnień wynikających z autorskich praw majątkowych do tego programu.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do sądu powszechnego.
3. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, wyczerpuje wszelkie roszczenia osoby, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, względem Skarbu Państwa wynikające z przeniesienia na rzecz Skarbu Państwa uprawnień określonych w decyzji, o której mowa w art. 161 przyznanie Skarbowi Państwa uprawnień autorskich do programu komputerowego obsługującego komornicze systemy informatyczne ust. 1.

Dokumentację, o której mowa w art. 155 akta komornicze ust. 1 i art. 156 urządzenia ewidencyjne, związaną z prowadzeniem kancelarii prowadzoną w postaci papierowej, jak również nośniki danych, na których utrwalono dokumentację w postaci elektronicznej, przechowuje się w siedzibie kancelarii.

1. Akta spraw, w których postępowanie zostało zakończone, oraz zamknięte urządzenia ewidencyjne przechowuje Krajowa Rada Komornicza przez okres konieczny ze względu na rodzaj i charakter sprawy, terminy przedawnienia, interesy osób biorących udział w postępowaniu oraz znaczenie materiałów zawartych w aktach jako źródło informacji. Do przechowywania akt spraw i urządzeń ewidencyjnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 dodatkowe zatrudnienie komornika ust. 1 i art. 35 zasięg działania i zasób archiwalny archiwów zakładowych ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164).
2. Krajowa Rada Komornicza określa, w drodze uchwały, wysokość ponoszonych przez komorników zryczałtowanych opłat za przechowywanie akt spraw i urządzeń ewidencyjnych, o których mowa w ust. 1, mając na względzie konieczność pokrycia wyłącznie rzeczywistych kosztów z tym związanych. Środki pochodzące z opłat stanowią odrębny fundusz pozostający w dyspozycji Krajowej Rady Komorniczej.
3. Kontrolę postępowania z aktami spraw i urządzeniami ewidencyjnymi przechowywanymi przez Krajową Radę Komorniczą sprawuje archiwum państwowe wskazane przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.
4. Po okresie przechowywania przez Krajową Radę Komorniczą akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne, o których mowa w ust. 1, stanowiące materiały archiwalne przekazuje się do właściwych archiwów państwowych wskazanych, w drodze zarządzenia, przez prezesa właściwego sądu rejonowego. Akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne niestanowiące materiałów archiwalnych za zgodą dyrektora właściwego archiwum państwowego podlegają zniszczeniu.
5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób, tryb i terminy przechowywania i przekazywania akt spraw oraz urządzeń ewidencyjnych, o których mowa w ust. 1, a także sposób i tryb ich niszczenia po upływie okresu przechowywania, uwzględniając w szczególności rodzaje spraw i urządzeń ewidencyjnych oraz właściwe zabezpieczenie przed dostępem osób nieuprawnionych, utratą lub zniszczeniem oraz tworzenie, ewidencjonowanie i przechowywanie dokumentacji w różnej postaci, w tym elektronicznej.

1. Wykonując obowiązek, o którym mowa w art. 13 informacje podawane w przypadku zbierania danych od osoby, której dane dotyczą ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 2016/679”, komornik:
1) przekazuje osobie, której dane dotyczą, informacje, o których mowa w art. 13 informacje podawane w przypadku zbierania danych od osoby, której dane dotyczą ust. 1 lit. a i c rozporządzenia 2016/679, podczas pozyskiwania od niej tych danych;
2) udostępnia w miejscu publicznie dostępnym w siedzibie kancelarii lub na stronie internetowej kancelarii pozostałe podlegające udostępnieniu informacje, o czym informuje osobę, której dane dotyczą, podczas pozyskiwania od niej danych osobowych.
2. Obowiązki wynikające z art. 15 prawo dostępu przysługujące osobie, której dane dotyczą rozporządzenia 2016/679 realizowane są na zasadach określonych w art. 9 zasada jawności postępowania ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego i wyłącznie w zakresie, w jakim nie narusza to obowiązku zachowania przez komornika tajemnicy zawodowej, o której mowa w art. 27 obowiązek zachowania tajemnicy.
3. W zakresie prowadzonych postępowań lub czynności podejmowanych przez komornika na podstawie art. 3 zadania komornika ust. 3 i ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy, przepis art. 16 prawo do sprostowania danych rozporządzenia 2016/679 stosuje się wyłącznie w zakresie i na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
4. W ramach wykonywania przez komornika zadań, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 3 i ust. 4 pkt 1 i 2, skorzystanie przez daną osobę z prawa do ograniczenia przetwarzania danych osobowych, o którym mowa w art. 18 prawo do ograniczenia przetwarzania danych ust. 1 rozporządzenia 2016/679, odbywa się wyłącznie w sposób przewidziany w art. 767 skarga na czynności komornika ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

1. Nadzór nad komornikami obejmuje nadzór judykacyjny, nadzór administracyjny oraz nadzór wewnętrzny samorządu komorniczego.
2. Nadzór administracyjny nie może wkraczać w działania wchodzące w zakres nadzoru judykacyjnego.

1. W ramach nadzoru judykacyjnego komornik przy wykonywaniu czynności podlega orzeczeniom sądu, w tym wydanym w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
2. W przypadku stwierdzenia oczywistego naruszenia prawa przez komornika sąd sygnalizuje ten fakt prezesowi właściwego sądu rejonowego.
3. Odpisy zarządzeń wydanych w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego sąd przesyła prezesowi właściwego sądu rejonowego. W przypadku stwierdzenia uchybień mniejszej wagi lub jeżeli wydane zarządzenia dotyczą kwestii organizacyjno-technicznych przepisu zdania pierwszego nie stosuje się.
4. Sąd, rozpoznając sprawę w ramach nadzoru judykacyjnego, w przypadku stwierdzenia rażącej obrazy przepisów, niezależnie od innych uprawnień, wytyka uchybienie komornikowi. Przed wytknięciem uchybienia sąd poucza komornika o możliwości złożenia na piśmie wyjaśnień w terminie 7 dni. Wytknięcie uchybienia wymaga uzasadnienia, a odpis postanowienia, w którym je zawarto, doręcza się komornikowi. W przypadku gdy uchybienie wytknął sąd pierwszej instancji, a sprawa, w której wytknięto uchybienie, jest przedmiotem postępowania odwoławczego, sąd drugiej instancji może z urzędu zmienić treść wytknięcia lub je uchylić.
5. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 4, nie przysługuje referendarzowi sądowemu orzekającemu na podstawie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 1¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego. Dostrzegając potrzebę wytknięcia uchybienia komornikowi, referendarz sądowy przekazuje sprawę sądowi.
6. Odpis postanowienia, zawierającego wytknięcie uchybienia, przesyła się prezesowi właściwego sądu rejonowego, radzie właściwej izby komorniczej, Krajowej Radzie Komorniczej oraz Ministrowi Sprawiedliwości. Do odpisu postanowienia dołącza się także złożone przez komornika wyjaśnienia. Odpis postanowienia wraz z wyjaśnieniami Minister Sprawiedliwości dołącza do akt osobowych komornika.
7. Minister Sprawiedliwości, na wniosek zainteresowanego, zarządza usunięcie z akt osobowych komornika dokumentów, o których mowa w ust. 6, po upływie 5 lat od dnia wytknięcia uchybienia. Jeżeli jednak przed upływem tego okresu nastąpiło kolejne wytknięcie uchybienia, dopuszczalne jest tylko jednoczesne usunięcie wszystkich dokumentów.
8. O usunięciu z akt osobowych komornika dokumentów, o których mowa w ust. 6, Minister Sprawiedliwości zawiadamia Krajową Radę Komorniczą.

1. Organami nadzoru administracyjnego są:
1) Minister Sprawiedliwości;
2) prezesi właściwych sądów apelacyjnych;
3) prezesi właściwych sądów okręgowych;
4) prezesi właściwych sądów rejonowych.
2. Prezesi właściwych sądów apelacyjnych, sądów okręgowych oraz sądów rejonowych, w ramach nadzoru administracyjnego, podejmują wszelkie niezbędne czynności pozwalające zapewnić prawidłowość działania komorników, których kancelarie mają siedziby na obszarze ich właściwości.
3. Organy nadzoru administracyjnego mogą żądać od organów samorządu komorniczego informacji na temat członków samorządu komorniczego w zakresie niezbędnym do realizowania ustawowych zadań.

1. Czynności w ramach sprawowanego nadzoru administracyjnego są podejmowane w formie:
1) kontroli kancelarii;
2) wizytacji kancelarii, obejmującej pełną działalność kancelarii;
3) lustracji kancelarii, obejmującej wybrane zagadnienia z działalności kancelarii;
4) żądania przedstawienia akt sprawy wraz z wyjaśnieniami w celu zbadania toku postępowania;
5) żądania przedstawienia urządzeń ewidencyjnych lub dokumentacji księgowej wraz z wyjaśnieniami;
6) żądania przedstawienia dokumentów dotyczących funkcjonowania kancelarii, w szczególności zawieranych przez komornika umów, w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla weryfikacji prawidłowości rozliczania zaliczek na wydatki, o których mowa w odrębnych przepisach.
2. Przedstawienie dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 4 i 5, odbywa się przez przesłanie kopii w postaci elektronicznej albo udostępnienie w systemie teleinformatycznym.
3. Minister Sprawiedliwości może, w drodze zarządzenia, uchylić lub zmienić zarządzenia nadzorcze prezesa właściwego sądu albo zalecenia powizytacyjne lub polustracyjne osób, o których mowa w art. 174 zlecenie przeprowadzenia wizytacji lub lustracji ust. 1, jeżeli naruszają one przepisy ustawy.
4. Zarządzenia, o których mowa w ust. 3, nie mogą dotyczyć przepisów, których stosowanie podlega kognicji sądu sprawowanej w ramach nadzoru judykacyjnego.
5. W przypadku stwierdzenia uchybień w działaniu komornika kwalifikujących się zarówno jako rażące lub uporczywe naruszenie prawa, o którym mowa w art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2, oraz jako przewinienie dyscyplinarne uzasadniające wydalenie ze służby komorniczej, prezes właściwego sądu występuje do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem, o którym mowa w art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2.

1. Osoby powołane do sprawowania nadzoru nad działalnością komorników oraz organy nadzoru administracyjnego w każdym czasie mają prawo wglądu w czynności komorników, mogą żądać przedstawienia akt, wyjaśnień oraz w przypadku stwierdzenia uchybień mogą wystąpić do sądu o wydanie zarządzenia w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
2. Osoby powołane do sprawowania nadzoru administracyjnego nad działalnością komorników nie mogą prowadzić zajęć w ramach szkoleń organizowanych przez organy samorządu komorniczego lub podmioty, których organem założycielskim, właścicielem albo udziałowcem jest samorząd komorniczy.

1. Organy nadzoru administracyjnego, sędzia wizytator lub upoważniony sędzia mogą żądać od komornika wyjaśnień w zakresie stosowanych praktyk orzeczniczych, egzekucyjnych oraz dotyczących czynności, o których mowa w art. 3 zadania komornika ust. 4. Komornik udziela wyjaśnień w terminie 7 dni od dnia ich zażądania.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą dokonywać samodzielnych ocen i ustaleń dotyczących działalności komornika albo asesora, w tym również dotyczących czynności egzekucyjnych, w zakresie niezbędnym do stwierdzenia, czy zachodzą podstawy do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, zawieszenia w czynnościach lub odwołania komornika albo asesora z zajmowanego stanowiska oraz w zakresie niezbędnym do stwierdzenia, czy działanie komornika lub asesora stanowiło rażące lub uporczywe naruszenie przepisów prawa.

Nadzór zwierzchni nad działalnością komorników sprawuje Minister Sprawiedliwości.

1. Nadzór zwierzchni nad działalnością komorników Minister Sprawiedliwości sprawuje we własnym zakresie oraz za pośrednictwem prezesów właściwych sądów rejonowych, prezesów właściwych sądów okręgowych, prezesów właściwych sądów apelacyjnych, sędziów wizytatorów oraz osób, o których mowa w ust. 3.
2. Uprawnienia nadzorcze Ministra Sprawiedliwości nad działalnością komorników obejmują:
1) zawieszenie komornika w czynnościach;
2) odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska;
3) wszczynanie postępowań dyscyplinarnych;
4) podejmowanie lub zlecanie innym organom nadzoru administracyjnego podjęcia czynności, o których mowa w art. 168 formy czynności w ramach nadzoru administracyjnego nad komornikami ust. 1;
5) zawieszenie asesora lub aplikanta w czynnościach;
6) inne środki określone w przepisach prawa.
3. Czynności w sprawach odwołania komornika z zajmowanego stanowiska z przyczyn, o których mowa w art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2 pkt 1–4, oraz sprawach dyscyplinarnych są podejmowane przez sędziów i referendarzy sądowych delegowanych do Ministerstwa Sprawiedliwości w trybie art. 77 delegowanie sędziego § 1 pkt 2 i art. 151a status pracowniczy referendarza sądowego § 5 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 217, z 2022 r. poz. 2642 oraz z 2023 r. poz. 289, 614 i 1030) oraz prokuratorów delegowanych do Ministerstwa Sprawiedliwości w trybie art. 106 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2022 r. poz. 1247, 1259 i 2582 oraz z 2023 r. poz. 240).
4. Wgląd do akt spraw egzekucyjnych udostępnianych Ministrowi Sprawiedliwości mają wyłącznie osoby, o których mowa w ust. 3.

1. Nadzór zwierzchni nad działalnością komorników w zakresie kontroli finansowej Minister Sprawiedliwości sprawuje przez podległe mu służby oraz upoważnione osoby i instytucje.
2. O terminie kontroli finansowej kancelarii zleconej przez Ministra Sprawiedliwości zawiadamia się naczelnika urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii, który upoważnia swojego pracownika do udziału w tej kontroli.
3. Udział pracownika, o którym mowa w ust. 2, polega na zbadaniu prawidłowości rozliczania przez komornika uzyskanych opłat egzekucyjnych.

1. Organy nadzoru administracyjnego, z wyłączeniem prezesa właściwego sądu rejonowego, mogą w każdym czasie zlecić sędziemu wizytatorowi przeprowadzenie wizytacji lub lustracji w określonej kancelarii lub zbadanie toku postępowania w konkretnej sprawie.
2. W uzasadnionych przypadkach organy nadzoru administracyjnego mogą zlecić osobie upoważnionej, wyspecjalizowanej instytucji lub jednostce organizacyjnej przeprowadzenie lustracji w zakresie kontroli finansowej i księgowej.

1. Nadzór administracyjny jest sprawowany w pierwszej kolejności przez prezesa właściwego sądu rejonowego (nadzór odpowiedzialny). Nadzór odpowiedzialny polega na:
1) ocenie szybkości, sprawności i rzetelności postępowania przez badanie, czy w konkretnych sprawach nie zachodzi nieuzasadniona przewlekłość w podejmowaniu czynności;
2) kontrolowaniu prawidłowości prowadzenia biurowości i rachunkowości kancelarii, zwłaszcza w zakresie ustalenia, czy nie wystąpiły niedobory finansowe;
3) badaniu kultury pracy, w tym przestrzegania wyznaczonych terminów czynności i przyjmowania interesantów oraz utrzymywania kancelarii na poziomie odpowiednim do godności urzędu i posiadanych środków;
4) badaniu dopuszczalności przyjmowania przez komornika spraw z wyboru wierzyciela;
5) badaniu prawidłowości powierzania czynności asesorom;
6) gromadzeniu i analizowaniu informacji o sygnalizacjach naruszeń prawa, o których mowa w art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 2, oraz wytknięciach uchybień, o których mowa w art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4;
7) badaniu, czy pobierane przez komornika należności są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa;
8) podejmowaniu decyzji w przedmiocie wyrażenia zgody, o której mowa w art. 40 prawo do usprawiedliwionej nieobecności komornika w związku z wykonywaniem obowiązków w ramach organów samorządu komorniczego ust. 2;
9) stosowaniu innych środków prawnych określonych w przepisach prawa.
2. Uprawnienia nadzorcze prezesa właściwego sądu rejonowego obejmują:
1) zawiadamianie sądu o potrzebie wydania komornikowi zarządzeń w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
2) badanie prawidłowości realizacji zarządzeń sądu wydanych w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
3) występowanie do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska;
4) wszczynanie postępowań dyscyplinarnych;
5) kierowanie komorników i asesorów na badania lekarskie, o których mowa w art. 26 skierowanie komornika na badanie przez lekarza orzecznika ZUS i art. 141 skierowanie asesora komorniczego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS;
6) odsuwanie komorników od czynności;
7) rozpoznawanie skarg dotyczących działalności komorników, niestanowiących przedmiotu rozpoznania sądu w trybie art. 767 skarga na czynności komornika ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
8) analizowanie sprawozdań, o których mowa w art. 186 roczne sprawozdanie komornika z działalności ust. 1.

1. W zakresie nadzoru odpowiedzialnego prezes właściwego sądu rejonowego, w razie potrzeby, nie rzadziej jednak niż raz na 2 lata, przeprowadza kontrolę kancelarii osobiście lub przez wyznaczonego sędziego wykazującego szczególną znajomość spraw z zakresu postępowania egzekucyjnego i przy pomocy księgowego, a w zakresie kontroli finansowej – przez upoważnioną osobę lub wyspecjalizowaną instytucję.
2. Komornika, którego kancelaria ma być poddana okresowej kontroli, zawiadamia się o jej terminie, co najmniej na 3 dni przed jej rozpoczęciem. W pozostałych przypadkach komornik nie jest zawiadamiany o terminie kontroli.
3. W ramach prowadzonej kontroli prezes właściwego sądu rejonowego jest uprawniony do żądania od komornika wyjaśnień oraz wydawania zarządzeń, których nieprzestrzeganie może stanowić podstawę wszczęcia postępowania dyscyplinarnego lub odwołania komornika z zajmowanego stanowiska.
4. W uzasadnionych przypadkach prezes właściwego sądu rejonowego może zlecić przeprowadzenie kontroli, o której mowa w ust. 1, biegłemu rewidentowi, specjaliście z danej dziedziny lub innej wyspecjalizowanej instytucji. W tym celu prezes sądu może wystąpić do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o przyznanie niezbędnych środków na pokrycie przewidywanych kosztów kontroli.
5. Prezes właściwego sądu rejonowego informuje naczelnika urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii o kontroli kancelarii, co najmniej na 7 dni roboczych przed dniem jej rozpoczęcia. W przypadku kontroli doraźnej termin ten może ulec skróceniu. Upoważniony pracownik urzędu skarbowego może wziąć udział w tej kontroli. Do udziału upoważnionego pracownika urzędu skarbowego w kontroli przepis art. 173 nadzór zwierzchni nad działalnością komorników w zakresie kontroli finansowej ust. 3 stosuje się odpowiednio.
6. Jeżeli zachodzi konieczność przeprowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1, a prezes właściwego sądu rejonowego nie jest w stanie wyznaczyć sędziego wykazującego szczególną znajomość spraw z zakresu postępowania egzekucyjnego spośród sędziów podległego mu sądu, prezes właściwego sądu rejonowego występuje do prezesa właściwego sądu okręgowego o wyznaczenie sędziego wizytatora, który przeprowadzi kontrolę kancelarii. W uzasadnionych przypadkach prezes właściwego sądu rejonowego może również wystąpić do prezesa właściwego sądu okręgowego o wyznaczenie inspektora do spraw biurowości celem przeprowadzenia kontroli kancelarii w stosownym zakresie.

W przypadku bardzo dobrych wyników poprzedniej kontroli kancelarii, wykonania zarządzeń pokontrolnych i niebudzących zastrzeżeń wyników nadzoru judykacyjnego w danym roku prezes właściwego sądu okręgowego, na wniosek prezesa właściwego sądu rejonowego, może zarządzić odstąpienie od przeprowadzenia kolejnej kontroli. W takim przypadku prezes właściwego sądu rejonowego sporządza sprawozdanie z wyników nadzoru administracyjnego, a kolejna kontrola kancelarii odbywa się najpóźniej po upływie 3 lat od poprzedniej.

Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb przeprowadzania kontroli, o których mowa w art. 173 nadzór zwierzchni nad działalnością komorników w zakresie kontroli finansowej ust. 2 i art. 176 kontrola kancelarii w ramach nadzoru odpowiedzialnego ust. 1, w tym składy zespołów do ich przeprowadzania, formularze protokołu wyników kontroli i sprawozdania z wyników nadzoru administracyjnego, biorąc pod uwagę potrzebę efektywnego wykonywania uprawnień nadzorczych.

Prezes właściwego sądu rejonowego w terminie 30 dni rozpatruje skargi na komornika niestanowiące przedmiotu rozpoznania sądu w trybie art. 767 skarga na czynności komornika ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego. Skargi stanowiące przedmiot rozpoznania sądu prezes niezwłocznie przekazuje właściwemu komornikowi.

1. Prezes właściwego sądu rejonowego składa corocznie prezesowi właściwego sądu okręgowego, w terminie do końca marca kolejnego roku kalendarzowego, sprawozdanie obejmujące informacje, o których mowa w art. 175 nadzór odpowiedzialny ust. 1 pkt 6.
2. Prezes właściwego sądu okręgowego przekazuje corocznie Ministrowi Sprawiedliwości, w terminie do końca czerwca kolejnego roku kalendarzowego, zbiorcze dane obejmujące informacje, o których mowa w art. 175 nadzór odpowiedzialny ust. 1 pkt 6.

Uprawnienia nadzorcze prezesa właściwego sądu okręgowego obejmują:
1) wszczynanie postępowań dyscyplinarnych;
2) zlecanie przeprowadzenia wizytacji lub lustracji kancelarii;
3) kierowanie komorników i asesorów na badania lekarskie, o których mowa w art. 26 skierowanie komornika na badanie przez lekarza orzecznika ZUS i art. 141 skierowanie asesora komorniczego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS;
4) występowanie do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska;
5) stosowanie innych środków prawnych określonych w przepisach prawa.

Uprawnienia nadzorcze prezesa właściwego sądu apelacyjnego obejmują:
1) wszczynanie postępowań dyscyplinarnych;
2) zlecanie przeprowadzenia wizytacji lub lustracji kancelarii;
3) zawieszanie asesorów w czynnościach;
4) podejmowanie czynności związanych z odwołaniem asesora z zajmowanego stanowiska, w szczególności w przypadku uporczywego lub rażącego naruszenia przepisów prawa;
5) zawieszanie aplikantów w czynnościach;
6) podejmowanie czynności związanych ze skreśleniem aplikanta z listy aplikantów komorniczych;
7) podejmowanie, w przypadkach, o których mowa w ustawie, decyzji w przedmiocie zastępstwa komornika;
8) podejmowanie decyzji związanych z zatrudnianiem przez komorników aplikantów i asesorów;
9) kierowanie komorników i asesorów na badania lekarskie, o których mowa w art. 26 skierowanie komornika na badanie przez lekarza orzecznika ZUS i art. 141 skierowanie asesora komorniczego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS;
10) występowanie do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska;
11) analizowanie sprawozdań, o których mowa w art. 186 roczne sprawozdanie komornika z działalności ust. 1;
12) stosowanie innych środków prawnych określonych w przepisach prawa.

1. W ramach zlecenia, o którym mowa w art. 174 zlecenie przeprowadzenia wizytacji lub lustracji ust. 1, sędziemu wizytatorowi przysługują uprawnienia do:
1) przeprowadzania wizytacji lub lustracji kancelarii;
2) kontrolowania realizacji zaleceń powizytacyjnych;
3) kontrolowania wykonania zarządzeń wydanych w trybie art. 759 uprawnienie do wykonywania czynności egzekucyjnych § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
4) podjęcia czynności, o których mowa w art. 168 formy czynności w ramach nadzoru administracyjnego nad komornikami ust. 1 pkt 4–6;
5) wydawania wiążących zaleceń w zakresie stosowanych przez komornika praktyk;
6) stosowania innych środków prawnych określonych w przepisach prawa.
2. W ramach wykonywanych obowiązków sędziemu wizytatorowi przysługuje uprawnienie do wszczynania postępowań dyscyplinarnych.
3. W przypadku stwierdzenia uchybień w działaniu komornika kwalifikujących się zarówno jako rażące lub uporczywe naruszenie prawa, o którym mowa w art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2, oraz jako przewinienie dyscyplinarne uzasadniające wydalenie ze służby komorniczej, sędzia wizytator występuje do prezesa właściwego sądu okręgowego z informacją o istnieniu podstaw do złożenia wniosku, o którym mowa w art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2.

Obowiązki sędziego wizytatora sprawującego nadzór nad komornikami w Ministerstwie Sprawiedliwości lub sądzie powszechnym może pełnić sędzia sądu rejonowego mający przynajmniej czteroletnie doświadczenie orzecznicze w sprawach egzekucyjnych.

1. Wizytacji lub lustracji kancelarii nie może przeprowadzać sędzia wizytator będący małżonkiem, krewnym albo powinowatym nadzorowanego komornika lub pozostający z tym komornikiem w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego wizytatora.
2. Ten sam sędzia wizytator nie może przeprowadzać dwóch kolejnych wizytacji tej samej kancelarii.

1. Komornik jest obowiązany złożyć przed dniem 1 lutego każdego roku roczne sprawozdanie ze swojej działalności.
2. Sprawozdanie z działalności komornik składa prezesowi właściwego sądu apelacyjnego, a kopię tego sprawozdania przekazuje prezesowi właściwego sądu okręgowego, prezesowi właściwego sądu rejonowego oraz radzie właściwej izby komorniczej.
3. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, zakres rocznego sprawozdania z działalności komornika, biorąc pod uwagę, że dane zawarte w sprawozdaniu powinny umożliwić efektywne wykonywanie uprawnień nadzorczych, jak również zapewnić możliwość oceny stanu egzekucji w obszarze właściwości sądu apelacyjnego, w szczególności pod kątem sprawności i skuteczności egzekucji oraz występujących tendencji w zakresie ruchu spraw prowadzonych przez komorników.

Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady prowadzenia biurowości, rachunkowości i ewidencji operacji finansowych kancelarii, uwzględniając potrzebę szczegółowej ewidencji spraw prowadzonych w kancelarii, uwidocznienia przebiegu czynności oraz zapewnienia przejrzystości i rzetelności wszystkich wpisów i operacji finansowych dokonywanych przez komornika, a także stworzenia możliwości kontroli poprawności i uczciwości dokonywanych operacji finansowych.

1. Krajowa Rada Komornicza sprawuje nadzór nad komornikami niezależnie od nadzoru sprawowanego przez Ministra Sprawiedliwości i prezesów właściwych sądów.
2. Nadzór Krajowej Rady Komorniczej polega na:
1) ocenie szybkości, sprawności i rzetelności postępowania przez badanie, czy w konkretnych sprawach nie zachodzi nieuzasadniona przewlekłość w podejmowaniu czynności;
2) kontrolowaniu prawidłowości prowadzenia biurowości i rachunkowości kancelarii, zwłaszcza w zakresie ustalenia, czy nie wystąpiły niedobory finansowe;
3) badaniu kultury pracy, w tym przestrzegania wyznaczonych terminów czynności i przyjmowania interesantów oraz utrzymywania kancelarii na poziomie odpowiednim do godności urzędu i posiadanych środków;
4) badaniu dopuszczalności przyjmowania przez komornika spraw z wyboru wierzyciela;
5) badaniu prawidłowości powierzania czynności asesorom;
6) badaniu przestrzegania zasad etyki zawodowej przez członków samorządu komorniczego;
7) badaniu przestrzegania przez członków samorządu komorniczego obowiązujących uchwał organów samorządu.
3. Krajowa Rada Komornicza, sprawując nadzór nad komornikami, działa przez Prezesa Krajowej Rady Komorniczej oraz komorników wizytatorów.
4. W ramach sprawowanego nadzoru wewnętrznego samorządu komorniczego czynności są podejmowane w formie:
1) wizytacji, obejmującej pełną działalność kancelarii;
2) lustracji, obejmującej wybrane zagadnienia z działalności kancelarii;
3) żądania przedstawienia akt sprawy wraz z wyjaśnieniami;
4) żądania przedstawienia urządzeń ewidencyjnych lub dokumentacji księgowej wraz z wyjaśnieniami.
5. Do sprawowania nadzoru w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 6 i 7, są upoważnione również rady właściwych izb komorniczych.

Czynności, o których mowa w art. 188 nadzór Krajowej Rady Komorniczej nad komornikami ust. 4, wykonuje we własnym zakresie rzecznik dyscyplinarny. W ramach wykonywanych obowiązków rzecznikowi dyscyplinarnemu przysługują uprawnienia, o których mowa w art. 170 uprawnienie do żądania od komornika wyjaśnień ust. 2.

1. Komorników wizytatorów działających przy danej izbie komorniczej powołuje spośród jej członków, w drodze uchwały, Krajowa Rada Komornicza na trzyletnią kadencję.
2. Krajowa Rada Komornicza ustala, w drodze uchwały, na wniosek rady właściwej izby komorniczej, liczbę komorników wizytatorów działających przy poszczególnych izbach komorniczych.
3. Krajowa Rada Komornicza przesyła Ministrowi Sprawiedliwości odpis uchwały, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia jej podjęcia. Minister Sprawiedliwości, mając na względzie interes publiczny i dobro wymiaru sprawiedliwości, może w terminie 21 dni od dnia otrzymania uchwały wnieść sprzeciw. Na sprzeciw Ministra Sprawiedliwości skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje.

1. Komornikiem wizytatorem może zostać komornik posiadający co najmniej 5-letni staż nienagannej służby na stanowisku komornika, wobec którego nie toczy się postępowanie dyscyplinarne oraz który ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku dwukrotnego wytknięcia uchybienia w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4, komornik przez 4 lata od dnia wytknięcia ostatniego uchybienia nie może pełnić funkcji komornika wizytatora.
2. Komornikiem wizytatorem nie może zostać komornik, który w ciągu 4 lat przed powołaniem został odwołany ze składu komisji dyscyplinarnej z przyczyn, o których mowa w art. 232 odwołanie członka komisji dyscyplinarnej przed upływem kadencji ust. 1 pkt 3.

Powołanie na funkcję komornika wizytatora wygasa w przypadku:
1) śmierci;
2) wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa lub odwołania komornika z zajmowanego stanowiska;
3) zrzeczenia się funkcji;
4) upływu kadencji;
5) prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną, o której mowa w art. 224 rodzaje kar dyscyplinarnych ust. 1 pkt 2–5;
6) dwukrotnego wytknięcia uchybienia w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4.

1. Wizytacji kancelarii mających siedzibę na obszarze danej izby komorniczej dokonują działający przy niej komornicy wizytatorzy. Przedmiotem wizytacji są zagadnienia, o których mowa w art. 188 nadzór Krajowej Rady Komorniczej nad komornikami ust. 2.
2. Wizytację kancelarii przeprowadza się co najmniej raz na 2 lata.
3. Harmonogram wizytacji kancelarii ustala, raz w roku, rada właściwej izby komorniczej.
4. Harmonogram wizytacji kancelarii rada właściwej izby komorniczej przesyła w terminie 14 dni od dnia jego ustalenia Krajowej Radzie Komorniczej.
5. W razie potrzeby Krajowa Rada Komornicza, rada właściwej izby komorniczej, rzecznik dyscyplinarny lub Minister Sprawiedliwości może zlecić komornikowi wizytatorowi wizytację lub lustrację określonej kancelarii.
6. Wizytacji lub lustracji kancelarii nie może przeprowadzać komornik wizytator będący małżonkiem, krewnym albo powinowatym nadzorowanego komornika lub pozostający z tym komornikiem w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności komornika wizytatora.
7. Ten sam komornik wizytator nie może przeprowadzać dwóch kolejnych wizytacji tej samej kancelarii.

1. Rada właściwej izby komorniczej przekazuje Krajowej Radzie Komorniczej po dwa egzemplarze protokołów wizytacji i poleceń powizytacyjnych oraz sprawozdania zbiorcze kancelarii, a także odpisy uchwał i protokołów walnych zgromadzeń izb komorniczych.
2. Rada właściwej izby komorniczej przekazuje prezesowi właściwego sądu okręgowego odpisy protokołów wizytacji i poleceń powizytacyjnych, o których mowa w ust. 1.
3. Polecenia powizytacyjne, o których mowa w ust. 1, i wnioski z wizytacji stanowią dla Krajowej Rady Komorniczej i rad izb komorniczych materiał do obowiązkowego, stałego szkolenia komorników i asesorów.

1. Komornicy i asesorzy tworzą samorząd komorniczy.
2. Do zadań samorządu komorniczego należy w szczególności:
1) wspieranie organów nadzoru administracyjnego w zakresie pieczy nad sumiennym pełnieniem służby przez komorników oraz należytym wykonywaniem obowiązków przez asesorów i aplikantów;
2) udział w zapewnianiu warunków do wykonywania ustawowych zadań komorników;
3) reprezentowanie komorników i asesorów;
4) doskonalenie zawodowe komorników i asesorów oraz udział w kształceniu aplikantów;
5) ustalanie i krzewienie zasad etyki zawodowej oraz dbałość o ich przestrzeganie;
6) prowadzenie badań w zakresie funkcjonowania egzekucji sądowej.

1. Organami samorządu komorniczego są:
1) Krajowa Rada Komornicza;
2) Krajowa Komisja Rewizyjna;
3) izby komornicze.
2. Nie można łączyć członkostwa w pochodzących z wyboru organach samorządu komorniczego.
3. Krajowa Rada Komornicza i izby komornicze posiadają osobowość prawną.
4. Samorząd komorniczy i jego organy nie mogą prowadzić działalności gospodarczej ani posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10% kapitału zakładowego.

Krajowa Rada Komornicza jest reprezentantem samorządu komorniczego.

1. Członków Krajowej Rady Komorniczej wybierają walne zgromadzenia izb komorniczych, po 4 z każdej izby komorniczej, przy czym jednego z nich wybiera się spośród asesorów.
2. Członkowie Krajowej Rady Komorniczej są powoływani na okres 3 lat, najwyżej na 2 kolejne kadencje, i nie mogą być ponownie powołani przed upływem 5 lat od dnia zakończenia pełnienia tej funkcji.
3. Kadencja asesora powołanego do Krajowej Rady Komorniczej wygasa również w przypadku skreślenia z wykazu asesorów komorniczych lub powołania na stanowisko komornika. Rozwiązanie z asesorem powołanym do Krajowej Rady Komorniczej stosunku pracy, o którym mowa w art. 135 zawarcie umowy o pracą na stanowisku asesora komorniczego, wymaga uprzedniej zgody walnego zgromadzenia izby komorniczej, które dokonało jego wyboru.

Krajowa Rada Komornicza wybiera Prezesa Krajowej Rady Komorniczej i wiceprezesa Krajowej Rady Komorniczej spośród swoich członków będących komornikami w głosowaniu tajnym. Odpisy uchwał przesyła się Ministrowi Sprawiedliwości.

1. Uchwały Krajowej Rady Komorniczej są wykonywane przez jej prezesa lub jej wyznaczonych członków.
2. Krajowa Rada Komornicza dokonuje na posiedzeniu podziału czynności między swoich członków oraz uchwala regulamin swojej pracy. Dokumenty te Krajowa Rada Komornicza doręcza Ministrowi Sprawiedliwości i radom izb komorniczych.
3. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych Krajowa Rada Komornicza składa w formie uchwały.
4. Uchwały Krajowej Rady Komorniczej zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy jej członków. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego posiedzenia.

Prezes Krajowej Rady Komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W przypadku nieobecności Prezesa Krajowej Rady Komorniczej jego obowiązki wykonuje wiceprezes Krajowej Rady Komorniczej.

1. Do zakresu działania Krajowej Rady Komorniczej należy:
1) wyrażanie opinii w sprawach dotyczących biurowości i rachunkowości obowiązujących w kancelariach i innych sprawach dotyczących przepisów regulujących organizację i funkcjonowanie komorników;
2) wyrażanie opinii w sprawach zmian przepisów dotyczących egzekucji, wykonywania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia i funkcjonowania komorników;
3) wyrażanie opinii w sprawach przedstawianych przez Ministra Sprawiedliwości lub organy samorządu komorniczego;
4) uchwalanie, po zasięgnięciu opinii walnych zgromadzeń izb komorniczych, zasad etyki zawodowej;
5) współdziałanie w organizowaniu egzaminu komorniczego;
6) uchwalanie budżetu Krajowej Rady Komorniczej i określanie udziału poszczególnych izb komorniczych w pokrywaniu jej wydatków budżetowych;
7) ustalanie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego prowadzonego przez rzecznika dyscyplinarnego i komisję dyscyplinarną;
8) wyznaczanie komorników wizytatorów działających przy poszczególnych izbach komorniczych;
9) przedstawianie Ministrowi Sprawiedliwości kandydatów na rzecznika dyscyplinarnego wraz z opinią o poszczególnych kandydatach;
10) opiniowanie kandydatów na zastępców rzecznika dyscyplinarnego;
11) uchwalanie regulaminu działania Krajowej Rady Komorniczej oraz ramowego regulaminu działania rad izb komorniczych, ze szczególnym uwzględnieniem procedury podejmowania uchwał oraz kwestii reprezentowania tych organów;
12) uchwalanie ramowego regulaminu obrad walnych zgromadzeń izb komorniczych;
13) współpraca z organizacjami komorników innych krajów;
14) wydawanie czasopisma zawodowego;
15) przechowywanie akt spraw, w których postępowanie zostało zakończone, oraz zamkniętych urządzeń ewidencyjnych;
16) prowadzenie strony internetowej Krajowej Rady Komorniczej w celu zamieszczania wymaganych przez przepisy prawa ogłoszeń i informacji;
17) współpraca z sądem prowadzącym elektroniczne postępowanie upominawcze w zakresie prowadzenia i aktualizowania listy komorników, zasad potwierdzania danych do weryfikacji podpisu elektronicznego używanego przez komornika, umożliwiających dostęp do elektronicznych tytułów wykonawczych i ich weryfikację oraz sądami prowadzącymi postępowania wieczystoksięgowe w zakresie identyfikacji komorników;
18) współpraca z podmiotem prowadzącym system teleinformatyczny obsługujący zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego;
19) utworzenie i prowadzenie systemu teleinformatycznego obsługującego elektroniczne licytacje publiczne;
19a) współpraca z podmiotem prowadzącym Krajowy Rejestr Zadłużonych oraz utrzymującym system teleinformatyczny obsługujący postępowanie sądowe w zakresie postępowania upadłościowego i restrukturyzacyjnego, a także sądami prowadzącymi postępowania upadłościowe i restrukturyzacyjne w zakresie prowadzenia i aktualizowania list oraz wykazu, o których mowa w art 217–219, zasad potwierdzania danych do weryfikacji podpisu elektronicznego dla komorników, umożliwiających dostęp do elektronicznych tytułów wykonawczych i ich weryfikację, oraz w zakresie identyfikacji komorników;
19b) współpraca z Szefem Krajowej Administracji Skarbowej w zakresie udostępniania list oraz wykazu, o których mowa w art. 217 zakres danych zawartych w liście komorników–220, umożliwiających automatyczną weryfikację komorników, zastępców komorników, asesorów i aplikantów komorniczych, w celu zapewnienia dostępu do konta w e-Urzędzie Skarbowym, oraz zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych przez dostawców oprogramowania służącego do obsługi kancelarii komorniczych;
19c) udzielanie dostawcom oprogramowania służącego do obsługi kancelarii komorniczych, na ich wniosek, zgody na:
a) dostęp do systemu teleinformatycznego, w którym są prowadzone listy oraz wykaz, o których mowa w art 217–220, umożliwiające automatyczną weryfikację komorników, zastępców komorników, asesorów i aplikantów komorniczych, w celu wykonywania zadań, o których mowa w pkt 17–19b,
b) doręczanie korespondencji za pośrednictwem konta w e-Urzędzie Skarbowym przy pomocy oprogramowania służącego do obsługi kancelarii komorniczych;
20) wykonywanie innych czynności przewidzianych przepisami prawa.
2. Podjęcie uchwał w sprawach wymienionych w ust. 1 pkt 6, 11 i 12 wymaga zasięgnięcia opinii rad izb komorniczych.
2a. W celu weryfikacji wniosku o udzielenie zgody, o której mowa w ust. 1 pkt 19c, Krajowa Rada Komornicza może zażądać od wnioskodawcy przekazania informacji, w tym objętych tajemnicą przedsiębiorstwa, dotyczących oprogramowania służącego do obsługi kancelarii komorniczych.
2b. Przy podejmowaniu uchwały w sprawie udzielenia zgody, o której mowa w ust. 1 pkt 19c, Krajowa Rada Komornicza uwzględnia konieczność zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych przez dostawców oprogramowania służącego do obsługi kancelarii komorniczych.
2c. Krajowa Rada Komornicza może cofnąć zgodę, o której mowa w ust. 1 pkt 19c, w przypadku stwierdzenia:
1) nieprawidłowości w zakresie przetwarzania danych, które nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie, lub
2) zagrożenia ujawnienia danych, które nie zostało usunięte w wyznaczonym terminie.
2d. Uchwały w sprawie udzielenia i cofnięcia zgody, o której mowa w ust. 1 pkt 19c, nie podlegają zaskarżeniu przez wnioskodawcę. Przepis art. 215 wniosek o uchylenie sprzecznej z prawem uchwały organu samorządu komorniczego stosuje się.
2e. Krajowa Rada Komornicza przekazuje niezwłocznie Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej uchwały w sprawie udzielenia i cofnięcia zgody, o której mowa w ust. 1 pkt 19c.
3. Krajowa Rada Komornicza składa Ministrowi Sprawiedliwości raz w roku, w terminie do dnia 31 marca, informację o stanie egzekucji.

1. Krajowa Rada Komornicza potwierdza dane do weryfikacji podpisu elektronicznego używanego przez komornika w postępowaniu egzekucyjnym.
2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe czynności Krajowej Rady Komorniczej umożliwiające komornikom prowadzenie egzekucji na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego oraz szczegółowe czynności komornika w egzekucji prowadzonej na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego, kierując się potrzebą przyśpieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w tym trybie, oraz sposób wykonywania czynności przy użyciu systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, mając na względzie bezpieczeństwo posługiwania się dokumentami w postaci elektronicznej, dostępność akt egzekucyjnych dla stron postępowania egzekucyjnego, sprawność postępowania egzekucyjnego oraz zapewnienie możliwości jednoznacznej identyfikacji dłużnika.

1. Krajowa Komisja Rewizyjna kontroluje działalność finansową Krajowej Rady Komorniczej.
2. Członków Krajowej Komisji Rewizyjnej wybierają spośród komorników walne zgromadzenia izb komorniczych, po 1 z każdej izby komorniczej.
3. Członkowie Krajowej Komisji Rewizyjnej są powoływani na okres 4 lat, najwyżej na 2 kolejne kadencje.
4. Przewodniczący Krajowej Komisji Rewizyjnej informuje Krajową Radę Komorniczą oraz rady izb komorniczych o wynikach przeprowadzonych kontroli oraz ma prawo uczestniczyć w posiedzeniach Krajowej Rady Komorniczej. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości Przewodniczący Krajowej Komisji Rewizyjnej informuje również Ministra Sprawiedliwości.

1. Izbę komorniczą tworzą komornicy prowadzący kancelarie w obszarze apelacji i asesorzy zatrudnieni w tych kancelariach.
2. Siedzibą izby komorniczej jest miejscowość, w której siedzibę ma sąd apelacyjny.
3. Członkostwo w izbie komorniczej powstaje z dniem złożenia przez komornika ślubowania i ustaje z dniem odwołania komornika z zajmowanego stanowiska albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa. Z dniem odwołania komornika z zajmowanego stanowiska albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa komornik przestaje pełnić wszelkie funkcje w organach samorządu komorniczego.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do asesorów.

Organami izby komorniczej są:
1) walne zgromadzenie izby komorniczej;
2) rada izby komorniczej;
3) komisja rewizyjna.

1. Walne zgromadzenia izby komorniczej dzielą się na zwyczajne i nadzwyczajne.
2. Zwyczajne walne zgromadzenie izby komorniczej zwołuje rada izby komorniczej w pierwszym kwartale każdego roku.
3. Nadzwyczajne walne zgromadzenie izby komorniczej jest zwoływane z inicjatywy Krajowej Rady Komorniczej, na podstawie uchwały rady izby komorniczej, na wniosek komisji rewizyjnej albo co najmniej 1/5 członków danej izby komorniczej.
4. W walnym zgromadzeniu izby komorniczej ma obowiązek uczestniczyć każdy członek danej izby komorniczej.
5. Asesorzy nie mogą brać udziału w głosowaniu w sprawach, o których mowa w art. 208 kompetencje walnego zgromadzenia izby komorniczej ust. 1 pkt 5 i 6.
6. W walnym zgromadzeniu izby komorniczej mają prawo uczestniczyć aplikanci, jednakże nie mogą brać udziału w głosowaniu.

1. Do kompetencji walnego zgromadzenia izby komorniczej należy:
1) wybór przewodniczącego rady izby komorniczej spośród komorników;
2) wybór wiceprzewodniczącego oraz pozostałych członków rady izby komorniczej spośród komorników i asesorów;
3) wybór członków Krajowej Rady Komorniczej;
4) zatwierdzanie – po wysłuchaniu wniosków komisji rewizyjnej – rocznego sprawozdania przedstawianego przez radę izby komorniczej i zamknięcie okresu rachunkowego;
5) uchwalanie budżetu izby komorniczej;
6) ustalanie wysokości składek miesięcznych na potrzeby organów samorządu komorniczego;
7) uchwalanie składek na określone cele;
8) uchwalanie regulaminu działania rady izby komorniczej oraz regulaminu obrad walnego zgromadzenia izby komorniczej;
9) wyrażanie opinii o propozycjach Krajowej Rady Komorniczej dotyczących zasad etyki zawodowej;
10) wyrażanie opinii, na wniosek Ministra Sprawiedliwości, w innych sprawach dotyczących komorników.
2. Walne zgromadzenie izby komorniczej wybiera przewodniczącego zgromadzenia i uchwala regulamin swojego działania w głosowaniu jawnym.
3. Walne zgromadzenie izby komorniczej podejmuje uchwały w innych sprawach niż określone w ust. 2 w głosowaniu tajnym.

1. Decyzje walnego zgromadzenia izby komorniczej zapadają w formie uchwał. Odpisy uchwał w sprawach, o których mowa w art. 208 kompetencje walnego zgromadzenia izby komorniczej ust. 1 pkt 1–3, przesyła się Ministrowi Sprawiedliwości.
2. Do ważności uchwał walnego zgromadzenia izby komorniczej wymagana jest obecność co najmniej połowy członków izby komorniczej. Uchwały są podejmowane zwykłą większością głosów.
3. W przypadku głosowania nad uchwałami w sprawach, o których mowa w art. 208 kompetencje walnego zgromadzenia izby komorniczej ust. 1 pkt 5 i 6, przy ustalaniu obecności członków i większości głosów nie uwzględnia się asesorów biorących udział w walnym zgromadzeniu izby komorniczej.

1. Rada izby komorniczej działa w siedzibie izby komorniczej i składa się z:
1) 7 członków – w izbach liczących do 150 komorników,
2) 9 członków – w izbach liczących powyżej 150 komorników
– w tym z przewodniczącego i wiceprzewodniczącego rady izby komorniczej.
2. Rada izby komorniczej na posiedzeniu dokonuje podziału czynności między swoich członków oraz uchwala regulamin swojej pracy. Dokumenty te rada izby komorniczej doręcza wszystkim członkom danej izby komorniczej i Krajowej Radzie Komorniczej.
3. Członkowie rady izby komorniczej są powoływani na okres 3 lat, najwyżej na 2 kolejne kadencje, i nie mogą być ponownie powołani przed upływem 5 lat od dnia zakończenia pełnienia tej funkcji.
4. W skład rady izby komorniczej wchodzi jeden asesor. Przepis art. 198 tryb powołania i kadencja członków Krajowej Rady Komorniczej ust. 3 stosuje się odpowiednio.

1. Rada izby komorniczej reprezentuje izbę komorniczą.
2. Przewodniczący rady izby komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W przypadku nieobecności przewodniczącego rady izby komorniczej, jego obowiązki wykonuje wiceprzewodniczący rady izby komorniczej.
3. Uchwały rady izby komorniczej są wykonywane przez przewodniczącego rady izby komorniczej lub wyznaczonych członków.
4. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych rada izby komorniczej składa w formie uchwały.
5. Uchwały rady izby komorniczej zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy jej członków. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego posiedzenia.

1. Do zakresu działania rady izby komorniczej należy:
1) wyrażanie opinii w sprawie powoływania i odwoływania komorników i asesorów;
2) nadzór nad przestrzeganiem przez komorników i asesorów powagi i godności zawodu;
3) zlecanie komornikom wizytatorom dokonania wizytacji określonej kancelarii;
4) organizowanie doskonalenia zawodowego komorników i asesorów;
5) organizowanie szkolenia aplikantów;
6) zarząd majątkiem izby komorniczej;
7) zwoływanie walnych zgromadzeń izby komorniczej oraz wykonywanie uchwał tych zgromadzeń;
8) prowadzenie listy aplikantów komorniczych;
9) prowadzenie rejestrów komorników i asesorów oraz rejestru kancelarii i ich siedzib w obrębie danej izby komorniczej oraz zamieszczanie ich na stronie internetowej izby komorniczej;
10) wykonywanie innych czynności przewidzianych przepisami prawa i wynikających z podjętych uchwał.
2. Rada izby komorniczej przedstawia corocznie Krajowej Radzie Komorniczej informacje o liście i rejestrach, o których mowa w ust. 1 pkt 8 i 9.

1. Komisja rewizyjna działająca w izbie komorniczej kontroluje działalność finansową rady izby komorniczej.
2. Przewodniczącego i czterech członków komisji rewizyjnej wybiera spośród komorników walne zgromadzenie izby komorniczej.
3. Członkowie komisji rewizyjnej są powoływani na okres 4 lat, najwyżej na 2 kolejne kadencje, i nie mogą być ponownie powołani przed upływem 5 lat od dnia zakończenia pełnienia tej funkcji.
4. Przewodniczący komisji rewizyjnej informuje Krajową Radę Komorniczą oraz radę izby komorniczej o wynikach przeprowadzonych kontroli oraz ma prawo uczestniczyć w posiedzeniach rady izby komorniczej.

1. Nadzór zwierzchni nad samorządem komorniczym sprawuje Minister Sprawiedliwości.
2. Krajowa Rada Komornicza przekazuje Ministrowi Sprawiedliwości odpisy podejmowanych uchwał i protokołów posiedzeń oraz sprawozdanie roczne wraz z bilansem – w terminie 14 dni od dnia ich podjęcia lub sporządzenia.
3. Rada izby komorniczej przekazuje Ministrowi Sprawiedliwości odpisy podejmowanych uchwał i protokołów walnego zgromadzenia izby komorniczej, a także odpisy własnych uchwał i protokołów oraz sprawozdanie roczne wraz z bilansem, w terminie 14 dni od dnia ich otrzymania, podjęcia lub sporządzenia.
4. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2 i 3, nie dotyczy uchwał o charakterze personalnym, chyba że obowiązek ich przekazania Ministrowi Sprawiedliwości wynika z przepisów ustawy.
5. Minister Sprawiedliwości może zażądać, w razie potrzeby, od Prezesa Krajowej Rady Komorniczej i rad izb komorniczych również innych dokumentów niż określone w ust. 2 i 3.
6. Organy samorządu komorniczego udzielają na żądanie Ministra Sprawiedliwości niezbędnych informacji dotyczących funkcjonowania samorządu komorniczego.
7. Minister Sprawiedliwości może zwrócić się do Krajowej Rady Komorniczej o podjęcie uchwały w sprawie należącej do zakresu jej właściwości. Uchwała Krajowej Rady Komorniczej jest podejmowana w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.

1. Minister Sprawiedliwości może zwrócić się do Sądu Najwyższego z wnioskiem o uchylenie sprzecznej z prawem uchwały organu samorządu komorniczego w terminie 6 miesięcy od dnia jej otrzymania.
2. Sąd Najwyższy oddala skargę lub uchyla zaskarżoną uchwałę i, w razie potrzeby, przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania właściwemu organowi samorządu komorniczego ze wskazaniami co do sposobu jej załatwienia.

Krajowa Rada Komornicza na podstawie informacji przekazywanych przez rady izb komorniczych prowadzi w systemie teleinformatycznym listę komorników, listę zastępców komorników, wykaz asesorów komorniczych oraz listę aplikantów komorniczych.

Lista komorników zawiera następujące dane dotyczące komorników:
1) imię i nazwisko;
2) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL);
3) numer identyfikacji podatkowej;
4) nazwę sądu, przy którym działa komornik, i numer porządkowy kancelarii;
5) oznaczenie izby komorniczej, do której należy komornik;
6) datę wydania i numer decyzji o powołaniu na stanowisko komornika;
7) datę złożenia ślubowania;
8) datę wydania i numer decyzji o odwołaniu komornika z zajmowanego stanowiska;
9) datę zwolnienia stanowiska komornika;
10) datę wydania i numer postanowienia o zawieszeniu w czynnościach lub zarządzenia o odsunięciu od wykonywania czynności;
11) datę ustania zawieszenia w czynnościach;
12) datę wydania i numer zarządzenia o wyznaczeniu zastępcy danego komornika;
13) imię i nazwisko zastępcy komornika oraz zajmowane przez zastępcę stanowisko;
14) czas trwania zastępstwa komornika;
15) informacje o pełnieniu przez komornika obowiązków zastępcy innego komornika.

Lista zastępców komorników zawiera następujące dane:
1) imię i nazwisko zastępcy komornika oraz zajmowane przez zastępcę stanowisko;
2) datę wydania i numer zarządzenia o wyznaczeniu zastępcy komornika;
3) imię i nazwisko zastępowanego komornika;
4) czas trwania zastępstwa komornika.

Wykaz asesorów komorniczych zawiera następujące dane dotyczące asesorów:
1) imię i nazwisko;
2) numer PESEL;
3) oznaczenie izby komorniczej, do której należy asesor;
4) datę wydania i numer decyzji o powołaniu na stanowisko asesora;
5) datę złożenia ślubowania;
6) datę wydania i numer decyzji o odwołaniu asesora z zajmowanego stanowiska;
7) datę zwolnienia stanowiska asesora;
8) datę wydania i numer postanowienia o zawieszeniu w czynnościach lub zarządzenia o odsunięciu od wykonywania czynności;
9) datę ustania zawieszenia w czynnościach;
10) oznaczenie kancelarii, w której asesor jest zatrudniony;
11) informacje o pełnieniu przez danego asesora obowiązków zastępcy komornika.

Lista aplikantów komorniczych zawiera następujące dane dotyczące aplikantów:
1) imię i nazwisko;
2) numer PESEL;
3) datę złożenia ślubowania;
4) datę wydania i numer postanowienia o zawieszeniu w czynnościach;
5) datę ustania zawieszenia w czynnościach;
6) datę podjęcia i numer uchwały w sprawie wpisu na listę aplikantów komorniczych;
7) datę wpisu na listę aplikantów komorniczych;
8) datę rozpoczęcia aplikacji;
9) datę i numer decyzji lub uchwały o skreśleniu z listy aplikantów komorniczych albo wydaleniu z aplikacji;
10) datę skreślenia z listy aplikantów komorniczych;
11) oznaczenie kancelarii, w której aplikant jest zatrudniony.

1. Krajowa Rada Komornicza na podstawie informacji przekazanych przez komisję dyscyplinarną oraz informacji przekazanych w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 6 ujawnia na liście komorników dane o niezatartych karach dyscyplinarnych oraz pozostających w aktach osobowych komornika odpisach postanowień zawierających wytknięcie uchybienia udzielonych w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4.
2. Krajowa Rada Komornicza zapewnia sądom prowadzącym postępowania wieczystoksięgowe oraz sądom prowadzącym postępowania, o których mowa w art. 2 informacje ujawniane w Rejestrze ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r. o Krajowym Rejestrze Zadłużonych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1909), dostęp do list oraz wykazu, o których mowa w art. 217 zakres danych zawartych w liście komorników–219, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego w celu automatycznej weryfikacji komorników, zastępców komorników oraz asesorów komorniczych.
2a. Krajowa Rada Komornicza zapewnia sądom dostęp do list oraz wykazu, o których mowa w art 217–219, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego w celu automatycznej weryfikacji komorników, zastępców komorników i asesorów komorniczych wykonujących w Krajowym Rejestrze Zadłużonych zadania, o których mowa w art. 9 ujawnianie danych w Rejestrze ust. 3 i 4 oraz art. 11 usunięcie danych z Rejestru ust. 8 i 9 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r. o Krajowym Rejestrze Zadłużonych.
2b. Krajowa Rada Komornicza zapewnia Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej dostęp do list oraz wykazu, o których mowa w art 217–220, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego w celu automatycznej weryfikacji komorników, zastępców komorników, asesorów i aplikantów.
3. Krajowa Rada Komornicza zapewnia Ministrowi Sprawiedliwości dostęp do list oraz wykazu, o których mowa w art 217–220, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.
4. Rada izby komorniczej przekazuje niezwłocznie Krajowej Radzie Komorniczej aktualne informacje, o których mowa w art. 216 lista komorników.

Komornik odpowiada dyscyplinarnie za następujące zawinione działania lub zaniechania (przewinienia dyscyplinarne):
1) naruszenie powagi lub godności urzędu albo inne uchybienie zasadom etyki zawodowej;
2) niewykonanie zaleceń powizytacyjnych, polustracyjnych lub pokontrolnych, jak też zarządzeń organów nadzoru administracyjnego;
3) wydatkowanie środków podlegających dokumentacji na działalność niezgodną z ich przeznaczeniem;
4) podejmowanie czynności z nieuzasadnioną zwłoką;
5) naruszenie właściwości określonej w art. 9 niedopuszczalność odmowy przyjęcia wniosku i przeprowadzenia czynności i art. 10 prawo wyboru komornika, w szczególności zasad przyjmowania spraw z wyboru wierzyciela;
6) niepodjęcie lub nieterminowe podjęcie czynności, o których mowa w art. 767 skarga na czynności komornika § 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
7) brak nadzoru nad zatrudnionymi asesorami i aplikantami oraz innymi osobami, o których mowa w art. 153 prawo zawierania przez komornika umów o pracę i umów cywilnoprawnych ust. 1;
8) pozyskiwanie informacji z naruszeniem art. 761 uprawnienia organu egzekucyjnego wobec uczestników postępowania egzekucyjnego § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
9) naruszenie zasad korzystania z prawa do nieobecności, usprawiedliwiania tych nieobecności albo korzystania z wyznaczonego zastępcy komornika określonych w art 39–41 i art. 43 wyznaczenie zastępcy w razie usprawiedliwionej nieobecności komornika;
10) odmowę podjęcia obowiązków zastępcy komornika w przypadkach, o których mowa w art. 43 wyznaczenie zastępcy w razie usprawiedliwionej nieobecności komornika ust. 6 i art. 45 wyznaczenie zastępcy w razie niemożności wykonywania obowiązków przez komornika ust. 5;
11) inną niż wymienione w pkt 1–10 rażącą lub uporczywą obrazę przepisów prawa.

1. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do odpowiedzialności dyscyplinarnej komornika stosuje się odpowiednio przepisy rozdziałów I-III ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138, z późn. zm.).
2. Do postępowania dyscyplinarnego w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego.

1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) kara pieniężna w wysokości od 5000 złotych do 100 000 złotych;
4) zakaz przyjmowania spraw z wyboru wierzyciela na okres od roku do 3 lat;
5) kara zawieszenia komornika w czynnościach na okres od 6 miesięcy do 3 lat;
6) wydalenie ze służby komorniczej.
2. Komisja dyscyplinarna może orzec o podaniu treści prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego do publicznej wiadomości w określony sposób, jeżeli uzna to za celowe ze względu na okoliczności sprawy. Podanie treści prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego do publicznej wiadomości następuje na koszt ukaranego.
3. Wymierzenie kary, o której mowa w ust. 1 pkt 2–5, pociąga za sobą utratę przez ukaranego funkcji pełnionych w organach samorządu komorniczego oraz komisji dyscyplinarnej, a także utratę biernego prawa wyborczego do organów samorządu komorniczego i komisji dyscyplinarnej na okres 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
4. Wymierzenie kary określonej w ust. 1 pkt 6 pociąga za sobą utratę możliwości ponownego powołania ukaranego na stanowisko komornika.
5. Obok kary dyscyplinarnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1–5, można orzec dodatkowo obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego. Orzekając ten obowiązek, komisja dyscyplinarna określa sposób jego wykonania, odpowiedni ze względu na okoliczności sprawy.
6. Ukaranie karą, o której mowa w ust. 1 pkt 1, ulega zatarciu po upływie 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
7. Ukaranie karą, o której mowa w ust. 1 pkt 2, ulega zatarciu po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
8. Ukaranie karą, o której mowa w ust. 1 pkt 3–5, ulega zatarciu po upływie 5 lat od dnia wykonania kary.
9. Jeżeli w okresach, o których mowa w ust. 6–8, nastąpi ukaranie za popełnienie innego przewinienia dyscyplinarnego, zatarcie ukarania następuje z upływem terminu zatarcia ostatniego ukarania.
10. Z chwilą zatarcia ukarania usuwa się z akt osobowych dokumenty dotyczące ukarania.

Do aplikantów i asesorów stosuje się odpowiednio przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej komorników oraz przepisy art. 18 zawieszenie komornika w czynnościach ust. 3–6, chyba że ustawa stanowi inaczej.

1. Karami dyscyplinarnymi dla aplikantów i asesorów są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) kara pieniężna w wysokości od 2500 złotych do 35 000 złotych;
4) wydalenie z aplikacji albo skreślenie z wykazu asesorów komorniczych.
2. Ukarany karą nagany lub karą pieniężną nie może być powołany na stanowisko komornika w ciągu roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
3. Ukarany karą wydalenia z aplikacji może ponownie przystąpić do egzaminu wstępnego nie wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
4. Ukarany karą skreślenia z wykazu asesorów komorniczych może zostać ponownie powołany na stanowisko asesora po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
5. Obok kary dyscyplinarnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1–3, można orzec dodatkowo obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego. Orzekając ten obowiązek, komisja dyscyplinarna określa sposób jego wykonania, odpowiedni ze względu na okoliczności sprawy.
6. Wykonanie kar wobec aplikantów i asesorów należy odpowiednio do rady właściwej izby komorniczej oraz prezesa właściwego sądu apelacyjnego.
7. Ukaranie karami, o których mowa w ust. 1 pkt 4, ulega zatarciu po upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, właściwy organ bada, czy fakt ukarania za przewinienie dyscyplinarne wyłącza możliwość uznania, że kandydat jest nieskazitelnego charakteru.

1. Po upływie 5 lat od dnia popełnienia czynu nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego, a postępowanie wszczęte ulega umorzeniu. Jeżeli jednak czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przewidziane w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny.
2. Bieg przedawnienia dyscyplinarnego przerywa wszczęcie dochodzenia dyscyplinarnego lub złożenie wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
3. Po każdym przerwaniu przedawnienia, biegnie ono na nowo.

1. Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego mogą złożyć Minister Sprawiedliwości, prezes właściwego sądu apelacyjnego, prezes właściwego sądu okręgowego, prezes właściwego sądu rejonowego, sędzia wizytator, organ samorządu komorniczego oraz komornik wizytator.
2. Złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 1, wszczyna postępowanie przed komisją dyscyplinarną. Jeżeli wcześniej wszczęto postępowanie dyscyplinarne co do tego samego czynu obwinionego i postępowanie toczy się, komisja dyscyplinarna dołącza kolejny wniosek do tego postępowania w celu łącznego rozpoznania.
3. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, oskarżyciel wskazuje wymiar kary, jakiego domaga się wobec obwinionego za łącznie zarzucane mu czyny.

Pełnomocnikami Ministra Sprawiedliwości w toczącym się postępowaniu dyscyplinarnym mogą być również prokurator, sędzia lub referendarz sądowy delegowani do Ministerstwa Sprawiedliwości.

Sprawy dyscyplinarne w pierwszej instancji rozpoznaje komisja dyscyplinarna.

1. Krajowa Rada Komornicza powołuje członków komisji dyscyplinarnej w liczbie 33 spośród kandydatów zgłoszonych w liczbie 4 przez radę każdej izby komorniczej, spośród komorników będących członkami danej izby.
2. Członkiem komisji dyscyplinarnej może zostać komornik:
1) posiadający co najmniej 5-letni staż nienagannej służby na stanowisku komornika;
2) wobec którego nie toczy się postępowanie dyscyplinarne;
3) który ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Członkiem komisji dyscyplinarnej nie może zostać komornik, który w okresie 4 lat przed dniem powołania został odwołany ze składu komisji dyscyplinarnej z przyczyn, o których mowa w art. 232 odwołanie członka komisji dyscyplinarnej przed upływem kadencji ust. 1 pkt 3, lub któremu w okresie 4 lat przed dniem powołania dwukrotnie wytknięto uchybienie w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4.
4. Członek komisji dyscyplinarnej jest powoływany na okres 4 lat, najwyżej na dwie kolejne kadencje.
5. Komisja dyscyplinarna powołuje przewodniczącego i dwóch wiceprzewodniczących komisji dyscyplinarnej spośród swoich członków.
6. Krajowa Rada Komornicza może odwołać przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego komisji dyscyplinarnej na wniosek co najmniej połowy składu komisji dyscyplinarnej lub co najmniej połowy składu Krajowej Rady Komorniczej.
7. Obsługę komisji dyscyplinarnej zapewnia Krajowa Rada Komornicza.

1. Krajowa Rada Komornicza odwołuje członka komisji dyscyplinarnej przed upływem kadencji:
1) jeżeli zrzekł się funkcji członka komisji dyscyplinarnej – z dniem wskazanym w oświadczeniu o zrzeczeniu się funkcji;
2) w przypadku wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa lub odwołania komornika z zajmowanego stanowiska;
3) jeżeli był członkiem składów komisji dyscyplinarnej, w przypadku których sąd apelacyjny działający jako sąd odwoławczy w okresie 2 lat stwierdził co najmniej dwukrotnie oczywistą obrazę przepisów przy rozpoznawaniu sprawy, skutkującą wytknięciem uchybienia, chyba że w zgłoszonym zdaniu odrębnym wskazał na zaistnienie takiego uchybienia;
4) jeżeli dwukrotnie wytknięto mu uchybienie w trybie art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4;
5) jeżeli został prawomocnie ukarany karą dyscyplinarną, o której mowa w art. 224 rodzaje kar dyscyplinarnych ust. 1 pkt 2–5.
2. W przypadku zawieszenia w czynnościach komornika członek komisji dyscyplinarnej podlega wyłączeniu od orzekania na czas trwania zawieszenia.
3. W przypadku upływu kadencji lub odwołania członka komisji dyscyplinarnej jej skład podlega uzupełnieniu na zasadach określonych w art. 231 komisja dyscyplinarna.
4. Po upływie kadencji członkowie komisji dyscyplinarnej pełnią swoje funkcje do zakończenia prowadzonego przez nich postępowania dyscyplinarnego, chyba że zachodzi konieczność prowadzenia postępowania dyscyplinarnego od początku.

1. Członkowie komisji dyscyplinarnej są niezawiśli w zakresie orzekania.
2. Komisja dyscyplinarna rozpoznaje sprawy dyscyplinarne w składzie trzyosobowym.
3. Komisja dyscyplinarna we własnym zakresie dokonuje ustaleń, czy działanie komornika, asesora lub aplikanta nosiło znamiona przewinienia dyscyplinarnego. Ustalenia sądu poczynione w trybie nadzoru judykacyjnego są wiążące dla komisji dyscyplinarnej w zakresie, o którym mowa w art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4.

1. Pracami komisji dyscyplinarnej kieruje jej przewodniczący, który w szczególności wyznacza terminy posiedzeń i przedstawia akta sprawy sądowi odwoławczemu oraz podejmuje wszelkie niezbędne czynności organizacyjne zapobiegające przedawnieniu się czynu.
2. W przypadku nieobecności przewodniczącego komisji dyscyplinarnej jego obowiązki wykonuje wiceprzewodniczący komisji dyscyplinarnej.

1. Stronami w postępowaniu dyscyplinarnym są podmiot, który złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, oskarżyciel, obwiniony i pokrzywdzony.
2. Oskarżycielem w postępowaniu dyscyplinarnym jest rzecznik dyscyplinarny. Niezależnie od działania rzecznika dyscyplinarnego, jako oskarżyciel w postępowaniu dyscyplinarnym może występować Minister Sprawiedliwości, prezes sądu, sędzia wizytator, organ samorządu komorniczego oraz komornik wizytator.
3. Obwinionym jest komornik, asesor albo aplikant, przeciwko któremu złożono wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.

1. Rzecznika dyscyplinarnego powołuje Minister Sprawiedliwości spośród 3 kandydatów przedstawionych przez Krajową Radę Komorniczą.
2. Rzecznik dyscyplinarny może wykonywać czynności przy pomocy swoich zastępców.
3. Minister Sprawiedliwości powołuje zastępców rzecznika dyscyplinarnego w liczbie nie większej niż 3 spośród kandydatów przedstawionych przez rzecznika dyscyplinarnego po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej.
4. Kadencja rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców trwa 4 lata, licząc od dnia powołania.
5. Obsługę rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców zapewnia Krajowa Rada Komornicza.
6. Do odwołania rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców przepis art. 232 odwołanie członka komisji dyscyplinarnej przed upływem kadencji stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem przepisów art. 237 sprawozdanie rzecznika dyscyplinarnego z jego działalności ust. 3 i art. 238 odwołanie zastępców rzecznika dyscyplinarnego na wniosek rzecznika.

1. Rzecznik dyscyplinarny składa Ministrowi Sprawiedliwości, w terminie do dnia 1 marca każdego roku, sprawozdanie ze swej działalności za rok poprzedni.
2. Minister Sprawiedliwości przyjmuje albo odrzuca sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, mając na względzie realizację ustawowych zadań rzecznika dyscyplinarnego.
3. W przypadku odrzucenia sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, Minister Sprawiedliwości może odwołać rzecznika dyscyplinarnego przed upływem kadencji. W takim przypadku Minister Sprawiedliwości może odwołać również zastępców rzecznika dyscyplinarnego.

Niezależnie od przyczyn wskazanych w przepisach poprzedzających, na wniosek rzecznika dyscyplinarnego Minister Sprawiedliwości może odwołać jego zastępców.

1. Obwiniony może korzystać z pomocy obrońcy, którym może być adwokat, radca prawny albo komornik.
2. Obwiniony może ustanowić najwyżej dwóch obrońców.

1. Rzecznik dyscyplinarny wszczyna dochodzenie dyscyplinarne z urzędu albo na wniosek Ministra Sprawiedliwości, organu samorządu komorniczego lub komornika wizytatora.
2. Wniosek o wszczęcie dochodzenia dyscyplinarnego wiąże rzecznika dyscyplinarnego.
3. O wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego rzecznik dyscyplinarny zawiadamia podmiot, który złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, Ministra Sprawiedliwości, Krajową Radę Komorniczą oraz izbę komorniczą, której obwiniony jest członkiem. Jeżeli obwinionym jest aplikant albo asesor, o wszczęciu dochodzenia dyscyplinarnego rzecznik dyscyplinarny zawiadamia ponadto prezesa właściwego sądu apelacyjnego oraz komornika, który zatrudnia aplikanta albo asesora.
4. Jeżeli czyn, którego popełnienie zarzuca się obwinionemu, wyczerpuje znamiona przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego, rzecznik dyscyplinarny niezwłocznie zawiadamia prokuratora o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

1. Za nieusprawiedliwione niestawiennictwo, odmowę złożenia zeznań lub przyrzeczenia sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania świadka lub biegłego nakłada, na wniosek oskarżyciela lub komisji dyscyplinarnej, karę pieniężną na świadka lub biegłego. O skutkach niestawiennictwa, odmowy złożenia zeznań lub przyrzeczenia należy pouczyć świadka lub biegłego przy wezwaniu do złożenia zeznań albo sporządzenia opinii.
2. Przymusowe sprowadzenie świadka zarządza, na wniosek komisji dyscyplinarnej lub oskarżyciela, sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania świadka.

1. W przypadku wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego Minister Sprawiedliwości może w każdym czasie zawiesić komornika w czynnościach.
2. Na postanowienie Ministra Sprawiedliwości o zawieszeniu komornika w czynnościach przysługuje zażalenie. Przepisy art. 18 zawieszenie komornika w czynnościach ust. 3–7 stosuje się.
3. Zawieszenie komornika w czynnościach ustaje z dniem prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego, chyba że zostanie wcześniej uchylone.
4. W przypadku stwierdzenia podstaw do zawieszenia komornika w czynnościach, rzecznik dyscyplinarny zawiadamia Ministra Sprawiedliwości.

1. Rzecznik dyscyplinarny po uznaniu, że dowody zebrane w dochodzeniu dyscyplinarnym są wystarczające do wszczęcia postępowania przed komisją dyscyplinarną, składa wniosek o ukaranie.
2. Złożenie wniosku o ukaranie przez rzecznika dyscyplinarnego wszczyna postępowanie przed komisją dyscyplinarną.

1. Rzecznik dyscyplinarny umarza dochodzenie dyscyplinarne, jeżeli:
1) czynu nie popełniono albo czyn nie zawiera znamion przewinienia dyscyplinarnego;
2) postępowanie dyscyplinarne co do tego samego czynu zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się;
3) nastąpiło przedawnienie dyscyplinarne.
2. Odpis postanowienia o umorzeniu dochodzenia dyscyplinarnego doręcza się obwinionemu, podmiotowi, który złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, Ministrowi Sprawiedliwości, Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej oraz izbie komorniczej, której obwiniony jest członkiem. Jeżeli obwinionym jest aplikant albo asesor, postanowienie o umorzeniu dochodzenia dyscyplinarnego rzecznik dyscyplinarny doręcza ponadto prezesowi właściwego sądu apelacyjnego oraz komornikowi, który zatrudnia aplikanta albo asesora.
3. Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia dyscyplinarnego podmiotowi, o którym mowa w art. 240 wszczęcie dochodzenia dyscyplinarnego ust. 1, oraz Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej przysługuje zażalenie do sądu okręgowego właściwego według siedziby kancelarii obwinionego komornika lub siedziby kancelarii, w której obwiniony aplikant albo asesor był lub jest zatrudniony, w terminie 7 dni od dnia doręczenia odpisu postanowienia.

1. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej, w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku o ukaranie, wyznacza skład orzekający i przewodniczącego spośród jego członków oraz termin pierwszej rozprawy nie później jednak niż w terminie 30 dni od dnia wyznaczenia składu orzekającego.
2. Postępowanie przed komisją dyscyplinarną jest jawne.
3. Komisja dyscyplinarna rozpoznaje sprawy dyscyplinarne na rozprawie.
4. Wyznaczając termin rozprawy, przewodniczący komisji dyscyplinarnej wydaje niezbędne zarządzenia, w szczególności:
1) zawiadamia oskarżyciela, pokrzywdzonego i jego pełnomocnika oraz obwinionego i jego obrońcę o terminie rozprawy;
2) wzywa do stawiennictwa obwinionego, świadków i biegłych;
3) zarządza dołączenie niezbędnych dokumentów.
5. Obwinionemu i jego obrońcy doręcza się, wraz z odpisem zarządzenia o terminie rozprawy, odpis wniosku o ukaranie z pouczeniem o prawie wniesienia na piśmie odpowiedzi na ten wniosek w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia, z jednoczesnym poinformowaniem o skutkach doręczeń, o których mowa w art. 247 rozprawa przed komisją dyscyplinarną ust. 2.

1. Komisja dyscyplinarna dąży do tego, aby sprawa została rozpoznana na pierwszej rozprawie.
2. Z ważnych powodów przewodniczący składu orzekającego może odroczyć rozprawę na czas nie dłuższy niż 30 dni.
3. Rozprawę odroczoną prowadzi się w dalszym ciągu, chyba że skład komisji dyscyplinarnej uległ zmianie.
4. Przewodniczący składu orzekającego podejmuje wszelkie niezbędne czynności organizacyjne zapobiegające przedawnieniu się czynu.

1. Rozprawa przed komisją dyscyplinarną odbywa się bez względu na niestawiennictwo stron prawidłowo powiadomionych o terminie rozprawy, chyba że strona usprawiedliwi swoją nieobecność, przedkładając zaświadczenie lekarza sądowego o niemożności udziału w rozprawie i wniesie o jej odroczenie.
2. Obwinionemu komornikowi doręczeń dokonuje się również na adres prowadzonej przez niego kancelarii, a obwinionemu asesorowi i aplikantowi – również na adres kancelarii, w której są zatrudnieni, chyba że komornik, asesor lub aplikant wskażą inny adres do doręczeń.
3. Strony postępowania dyscyplinarnego, Minister Sprawiedliwości, Prezes Krajowej Rady Komorniczej oraz osoby przez nich upoważnione mogą zasięgać informacji o przebiegu oraz wyniku postępowania dyscyplinarnego, a także przeglądać akta sprawy i otrzymywać odpisy, kopie lub wyciągi z tych akt.
4. W toku postępowania dyscyplinarnego pisma, z wyjątkiem odpisu wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy, postanowienia o zawieszeniu w czynnościach oraz odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem, mogą być doręczane obwinionemu za pośrednictwem telefaksu lub poczty elektronicznej. W takim przypadku dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji danych.
5. Protokół rozprawy spisuje komornik, asesor albo aplikant, wyznaczony przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej.

1. Strona postępowania dyscyplinarnego lub Minister Sprawiedliwości może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu prowadzonym przed komisją dyscyplinarną nastąpiło naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych.
2. Sądem właściwym do rozpoznania skargi, o której mowa w ust. 1, jest Sąd Okręgowy w Warszawie.
3. Sąd, o którym mowa w ust. 2, zawiadamia o toczącym się postępowaniu przewodniczącego komisji dyscyplinarnej, doręczając mu odpis skargi, o której mowa w ust. 1.
4. Przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej, w przypadku zgłoszenia udziału w sprawie, przysługują prawa strony w zakresie rozpoznania skargi, o której mowa w ust. 1.
5. Uwzględniając skargę, o której mowa w ust. 1, sąd, na żądanie skarżącego, przyznaje mu od Krajowej Rady Komorniczej sumę pieniężną w wysokości od 2000 złotych do 20 000 złotych.
6. Odpis orzeczenia uwzględniającego skargę, o której mowa w ust. 1, sąd doręcza przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej, Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej oraz Ministrowi Sprawiedliwości.
7. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do rozpoznania skargi, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2018 r. poz. 75, z 2019 r. poz. 1349 oraz z 2023 r. poz. 614).

Jeżeli obwiniony przyznaje się do popełnienia czynu podlegającego odpowiedzialności dyscyplinarnej, komisja dyscyplinarna, za zgodą stron, może nie przeprowadzać postępowania dowodowego lub przeprowadzić je częściowo.

1. Komisja dyscyplinarna wymierza karę, przewidzianą w ustawie, według swojego uznania, bacząc, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy obwinionego, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej komorników, asesorów i aplikantów.
2. Wymierzając karę, komisja dyscyplinarna uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się obwinionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste obwinionego oraz jego zachowanie się po popełnieniu czynu, a zwłaszcza starania o naprawienie szkody. Komisja dyscyplinarna z urzędu bierze pod uwagę wszystkie wymierzone obwinionemu i niezatarte kary dyscyplinarne, jak też niezatarte wytknięcia, o których mowa w art. 166 nadzór judykacyjny nad komornikami ust. 4.

1. Komisja dyscyplinarna z urzędu sporządza uzasadnienie orzeczenia w terminie 21 dni od dnia jego ogłoszenia.
2. Uzasadnienie orzeczenia doręcza się z urzędu stronom, Ministrowi Sprawiedliwości i Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej.
3. Uzasadnienia orzeczenia nie sporządza się z urzędu w sprawach, w których uwzględniono w całości wniosek o ukaranie, a obwiniony przyznał się do popełnienia czynu i za zgodą stron nie przeprowadzono postępowania dowodowego lub przeprowadzono je częściowo.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 3, uzasadnienie orzeczenia sporządza się wyłącznie na wniosek strony, Ministra Sprawiedliwości lub Prezesa Krajowej Rady Komorniczej, zgłoszony w terminie zawitym 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia.

1. Od orzeczeń i postanowień kończących postępowanie w sprawie przysługuje stronom, rzecznikowi dyscyplinarnemu, Ministrowi Sprawiedliwości i Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej odwołanie do sądu apelacyjnego właściwego według siedziby kancelarii obwinionego komornika lub siedziby kancelarii, w której obwiniony aplikant albo asesor był lub jest zatrudniony, w terminie 21 dni od dnia doręczenia orzeczenia albo postanowienia, wraz z uzasadnieniem.
2. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała zaskarżone orzeczenie albo postanowienie. Komisja dyscyplinarna przekazuje odwołanie sądowi apelacyjnemu w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia wpływu środka zaskarżenia.
3. Sąd apelacyjny rozpoznaje odwołanie na rozprawie w składzie trzech sędziów.
4. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się stronom, Ministrowi Sprawiedliwości oraz Krajowej Radzie Komorniczej. Jeżeli wobec obwinionego zażądano orzeczenia kary wydalenia ze służby komorniczej, kary wydalenia z aplikacji albo kary skreślenia z wykazu asesorów komorniczych albo mimo braku wniosku orzeczono wobec obwinionego taką karę, odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem doręcza się również Prokuratorowi Generalnemu i Rzecznikowi Praw Obywatelskich.

Kasację do Sądu Najwyższego od orzeczenia wydanego przez sąd apelacyjny może wnieść wyłącznie Prokurator Generalny i Rzecznik Praw Obywatelskich.

Kasacja może być wniesiona z powodu rażącego naruszenia prawa. Kasacja może być również wniesiona z powodu rażącej niewspółmierności kary dyscyplinarnej, jeżeli wobec obwinionego zażądano orzeczenia kary wydalenia ze służby komorniczej, kary wydalenia z aplikacji albo kary skreślenia z wykazu asesorów komorniczych, albo mimo braku wniosku orzeczono wobec obwinionego taką karę.

1. Kasację wnosi się do Sądu Najwyższego za pośrednictwem sądu apelacyjnego, w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.
2. Od kasacji nie uiszcza się opłaty sądowej.
3. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację na rozprawie w składzie trzech sędziów.

1. Sąd apelacyjny działający jako sąd odwoławczy, w przypadku stwierdzenia przy rozpoznawaniu sprawy oczywistej obrazy przepisów, wytyka uchybienie danemu składowi komisji dyscyplinarnej. Przed wytknięciem uchybienia poucza się komorników będących członkami tego składu o możliwości złożenia na piśmie wyjaśnień w terminie 7 dni. Stwierdzenie oczywistej obrazy przepisów i wytknięcie uchybienia nie wpływają na rozstrzygnięcie sprawy.
2. O wytknięciu uchybienia sąd apelacyjny zawiadamia Ministra Sprawiedliwości oraz Prezesa Krajowej Rady Komorniczej.
3. Odpis postanowienia zawierającego wytknięcie uchybienia dołącza się do akt osobowych komorników, którzy orzekali w składzie komisji dyscyplinarnej, o którym mowa w ust. 1.

1. Wygaśnięcie powołania na stanowisko komornika z mocy prawa na skutek rezygnacji z pełnienia obowiązków nie ma wpływu na bieg postępowania dyscyplinarnego.
2. W przypadku wydania przez Ministra Sprawiedliwości decyzji o odwołaniu komornika z zajmowanego stanowiska na podstawie art. 19 odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska ust. 2, postępowania przeciwko temu komornikowi podlegają zawieszeniu.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, zawieszone postępowanie umarza się, jeżeli bezskutecznie upłynął termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego od ostatecznej decyzji Ministra Sprawiedliwości o odwołaniu komornika z zajmowanego stanowiska lub, w przypadku wniesienia takiej skargi, została ona prawomocnie odrzucona lub oddalona.
4. W przypadku odwołania asesora z zajmowanego stanowiska, skreślenia aplikanta z listy aplikantów komorniczych albo ukończenia aplikacji w toku postępowania dyscyplinarnego, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, przy czym odpis orzeczenia przesyła się prezesowi właściwego sądu apelacyjnego oraz radzie właściwej izby komorniczej, na obszarze których obwiniony ostatnio wykonywał swoje obowiązki.
5. Okoliczność, że w dniu orzekania obwiniony nie zajmuje już stanowiska komornika, nie stanowi przeszkody do orzeczenia wobec niego kary wydalenia ze służby komorniczej. Przepis stosuje się odpowiednio wobec asesorów i aplikantów, jeżeli zachodzą podstawy do orzeczenia kary wydalenia z aplikacji albo kary skreślenia z wykazu asesorów komorniczych.

1. Odpis prawomocnego orzeczenia komisja dyscyplinarna doręcza Ministrowi Sprawiedliwości, Krajowej Radzie Komorniczej, prezesowi właściwego sądu rejonowego, prezesowi właściwego sądu okręgowego i radzie właściwej izby komorniczej. W przypadku asesora odpis prawomocnego orzeczenia przesyła się również prezesowi właściwego sądu apelacyjnego.
2. Odpis orzeczenia, o którym mowa w ust. 1, załącza się do akt osobowych komornika, asesora lub aplikanta.
3. Jeżeli obwiniony podjął pracę w urzędzie państwowym, sądzie, Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, rozpoczął wykonywanie zawodu adwokata, radcy prawnego albo notariusza, komisja dyscyplinarna przesyła odpis orzeczenia odpowiednio temu urzędowi, Prezesowi Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, Naczelnej Radzie Adwokackiej lub Krajowej Radzie Radców Prawnych albo Krajowej Radzie Notarialnej.
4. Komisja dyscyplinarna przechowuje akta postępowania dyscyplinarnego przez 15 lat, licząc od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
5. W przypadku orzeczenia kary wydalenia ze służby komorniczej lub kary wydalenia z aplikacji albo kary skreślenia z wykazu asesorów komorniczych, akta postępowania dyscyplinarnego przechowuje się przez 50 lat, licząc od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

1. Koszty postępowania dyscyplinarnego mają charakter zryczałtowany.
2. Koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi obwiniony w przypadku ukarania, a w pozostałych przypadkach Krajowa Rada Komornicza.
3. Wysokość kosztów postępowania dyscyplinarnego określi, w drodze uchwały, Krajowa Rada Komornicza, mając na względzie przeciętne koszty tego postępowania i ich zryczałtowany charakter.

1. Wykonanie prawomocnego orzeczenia co do kary wydalenia ze służby komorniczej należy do Ministra Sprawiedliwości.
2. Wykonanie prawomocnego orzeczenia co do kary pieniężnej należy do Prezesa Krajowej Rady Komorniczej, wykonanie kary skreślenia asesora z wykazu asesorów komorniczych – do prezesa właściwego sądu apelacyjnego, a wykonanie pozostałych kar – do rady właściwej izby komorniczej.
3. Prawomocne orzeczenie co do kary pieniężnej oraz zasądzonych kosztów postępowania dyscyplinarnego stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu art. 777 tytuły egzekucyjne ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego i po nadaniu mu klauzuli wykonalności przez sąd rejonowy właściwy ze względu na siedzibę kancelarii ukaranego komornika lub siedzibę kancelarii, w której ukarany aplikant albo asesor był lub jest zatrudniony, podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej.
4. W postępowaniu egzekucyjnym, o którym mowa w ust. 3, czynności za wierzyciela podejmuje Prezes Krajowej Rady Komorniczej.
5. Wpływy z kar pieniężnych Krajowa Rada Komornicza przeznacza wyłącznie na działalność związaną ze szkoleniem asesorów i aplikantów.
6. Wykonanie prawomocnego orzeczenia co do kary zakazu przyjmowania spraw z wyboru wierzyciela zaczyna się z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym uprawomocniło się orzeczenie o wymierzeniu tej kary. Karę tę orzeka się w pełnych latach.
7. Komornik, któremu prawomocnie wymierzono karę zakazu przyjmowania spraw z wyboru wierzyciela, w okresie jej obowiązywania odmawia przyjmowania spraw wskazanych w art. 10 prawo wyboru komornika ust. 1.
8. Kontrolę wykonania kary zakazu przyjmowania spraw z wyboru wierzyciela sprawuje prezes właściwego sądu rejonowego.

W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 155, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r. poz. 869 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 106 i 650): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755, 650 i 685): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1904, z późn.zm): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2017 r. poz. 2226 oraz z 2018 r. poz. 201): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 622 i 685): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 23, 3, 5, 106 i 138) wprowadza się następujące zmiany): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 56, z 2017 r. poz. 2491 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 650 i 685): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (U. z 2017 r. poz. 1768, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2065, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 893 i 1948 oraz z 2017 r. poz. 60 i 1089): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. z 2018 r. poz. 470, 650, 723 i 730): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2017 r. poz. 657 i 2286 oraz z 2018 r. poz. 138, 696 i 730) wprowadza się następujące zmiany): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2017 r. poz. 2206 i 2282 oraz z 2018 r. poz. 107 i 138): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2017 r. poz. 1170, z późn. zm.): (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2018 r. poz. 5 i 650): (zmiany pominięte).

1. Komornicy powołani przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się z dniem jej wejścia w życie komornikami w rozumieniu niniejszej ustawy w dotychczasowych siedzibach kancelarii.
2. Asesorzy komorniczy powołani przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się z dniem jej wejścia w życie asesorami w rozumieniu niniejszej ustawy.
3. Osoby będące aplikantami komorniczymi w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy stają się z tym dniem aplikantami w rozumieniu niniejszej ustawy.

Powołanie na stanowisko komornika osób, które przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ukończyły 65 lat, wygasa z upływem 2 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, nie później jednak niż z dniem ukończenia 70. roku życia.

Zastępstwo komornika ustanowione na dotychczasowych zasadach zachowuje ważność w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

1. Przepisów art 149–151 nie stosuje się do opłat egzekucyjnych prawomocnie ustalonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, przypadają komornikowi, zastępcy komornika, komornikowi odwołanemu, komornikowi, którego powołanie na stanowisko komornika wygasło z mocy prawa, albo spadkobiercom zmarłego komornika zgodnie z dotychczasowymi przepisami.

Postępowania w sprawie likwidacji kancelarii wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów.

Przepis art. 63 rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem likwidowanej kancelarii komorniczej stosuje się również do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1220).

Aplikacja rozpoczęta i niezakończona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy odbywa się na dotychczasowych zasadach.

1. Upoważnienia udzielone aplikantom na podstawie dotychczasowych przepisów tracą moc z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Zlecenia udzielone asesorom na podstawie dotychczasowych przepisów pozostają w mocy po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w zakresie, w jakim nie są sprzeczne z art. 138 czynności asesora komorniczego i art. 139 zlecenie do wykonywanie czynności przez asesora komorniczego.
3. Czynności egzekucyjne dokonane zgodnie z dotychczasowymi przepisami przez asesorów lub aplikantów pozostają w mocy.

1. W 2019 r. egzamin komorniczy odbywa się na dotychczasowych zasadach. Komisje do spraw przeprowadzenia egzaminu konkursowego i komorniczego oraz zespół do przygotowywania pytań testowych i zadań na egzaminy konkursowy i komorniczy powołane na podstawie przepisów dotychczasowych pozostają właściwe w sprawach egzaminu konkursowego i komorniczego w 2019 r.
2. Komisja egzaminacyjna II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości powołana na podstawie dotychczasowych przepisów pozostaje właściwa do rozpoznania odwołań od wyniku egzaminu komorniczego do czasu powołania komisji odwoławczej na podstawie przepisów niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

Postępowania administracyjne wszczęte na podstawie ustawy uchylanej w art. 305 utrata mocy ustawy o komornikach sądowych i egzekucji i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów, z tym że do tych postępowań stosuje się przepis art. 12 tryb powołania komornika ust. 1.

1. Postępowania dyscyplinarne wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów, do czasu zakończenia postępowania przed komisją dyscyplinarną.
2. Termin do wniesienia odwołania od orzeczeń komisji dyscyplinarnej nieprawomocnych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy wynosi 30 dni.
3. Odwołania, których termin wniesienia upływa po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, komisja dyscyplinarna przekazuje właściwemu sądowi apelacyjnemu.
4. Odwołania, których termin wniesienia upływa przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, podlegają rozpoznaniu przez właściwy sąd okręgowy.

1. Rzecznik dyscyplinarny i jego zastępcy, powołani przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, pełnią swoje funkcje do dnia zakończenia kadencji.
2. Członkowie komisji dyscyplinarnej powołani przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pełnią swoje funkcje do dnia zakończenia kadencji, jeżeli spełniają wymagania, o których mowa w art. 231 komisja dyscyplinarna ust. 2 i 3. W przypadku gdy nie spełniają oni wymagań, o których mowa w art. 231 komisja dyscyplinarna ust. 2 i 3, ich kadencja wygasa z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy czym pełnią oni swoje funkcje do zakończenia prowadzonego postępowania dyscyplinarnego, chyba że zachodzi konieczność prowadzenia postępowania dyscyplinarnego od początku.

Komornicy wizytatorzy wyznaczeni przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pełnią swoje funkcje przez rok od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli spełniają wymagania, o których mowa w art. 191 wymogi wobec komorników wizytatorów. W przypadku gdy nie spełniają oni wymagań, o których mowa w art. 191 wymogi wobec komorników wizytatorów, przestają pełnić swoje funkcje z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Władze i organy samorządu komorniczego wybrane zgodnie z dotychczasowymi przepisami pełnią swoje funkcje przez rok od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W stosunku do osób zatrudnionych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy na stanowisku asesora przepisu art. 144 obligatoryjne odwołanie asesora komorniczego z zajmowanego stanowiska ust. 1 pkt 5 nie stosuje się.

1. Po dniu 31 grudnia 2020 r. dopuszczalne jest dalsze przetwarzanie, przechowywanie i udostępnianie dokumentacji, o której mowa w art. 155 akta komornicze ust. 1 i art. 156 urządzenia ewidencyjne, w postaci dotychczasowej, o ile została ona w tej postaci wytworzona.
2. Jeżeli po dniu 31 grudnia 2020 r. prowadzenie, przechowywanie, przetwarzanie i udostępnianie w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 158 system teleinformatyczny dla prowadzenia i przechowywania dokumentacji komorniczej ust. 1, akt spraw komorniczych oraz urządzeń ewidencyjnych napotka trudne do przezwyciężenia przeszkody, komornik wytwarza, przetwarza, przechowuje i udostępnia tę dokumentację z pominięciem systemu teleinformatycznego.

Komornicy mogą przez rok od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy używać pieczęci spełniającej wymagania określone w dotychczasowych przepisach.

W przypadku przekazania jednemu sądowi rejonowemu rozpoznawania spraw egzekucyjnych z obszaru właściwości lub części obszarów właściwości innych sądów rejonowych, wszczęte i niezakończone postępowania toczące się przed sądem rejonowym, w którym nie utworzono wydziału egzekucyjnego, a które należałyby do właściwości wydziałów egzekucyjnych:
1) są nadal prowadzone przez właściwy dotąd sąd rejonowy, o ile dotyczą spraw, o których mowa w art. 12 wydziały sądu rejonowego § 1 pkt 7 lit. a–e ustawy zmienianej w art. 269 zmiana ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, oraz spraw w przedmiocie nadzoru nad egzekucją z nieruchomości, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy został już wyznaczony termin licytacji nieruchomości przypadający po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy albo zamknięcie przetargu nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;
2) zostaną przekazane do właściwych sądów, jeżeli dotyczą pozostałych, niewymienionych w pkt 1, spraw, które należą do właściwości wydziałów egzekucyjnych.

1. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
2. Przepisy działu I tytułu II części trzeciej ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do egzekucji z ruchomości wszczętej po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Przepis art. 761 uprawnienia organu egzekucyjnego wobec uczestników postępowania egzekucyjnego ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również do postępowań w przedmiocie zabezpieczenia spadku i sporządzenia spisu inwentarza, w tym postępowań mających na celu wykonanie postanowienia o zabezpieczeniu spadku i sporządzeniu spisu inwentarza, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 539).
4. Do skarg na czynności komornika składanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 767 skarga na czynności komornika § 5 ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, z tym że skargi na czynność komornika dotyczące postępowań egzekucyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy komornik, w przypadku braku podstaw do ich uwzględnienia, przekazuje sądowi właściwemu zgodnie z przepisami dotychczasowymi.
5. Postanowienia o zastosowaniu aresztu wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, na podstawie art. 801¹ złożenie wykazu majątku przez dłużnika § 2 ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym, nie podlegają wykonaniu.
6. Przepis art. 1003 wykreślenie z księgi wieczystej wygasłych praw i hipotek § 2 ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do postanowień o przysądzeniu własności wydanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

1. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 276 zmiana ustawy o ewidencji ludności w brzmieniu dotychczasowym.
2. Podmiotom, o których mowa w art. 46 podmioty uprawnione i tryb udostępniania danych z rejestrów ust. 1 ustawy zmienianej w art. 276 zmiana ustawy o ewidencji ludności, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, którym do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie wydano decyzji o wyrażeniu zgody na udostępnianie danych za pomocą urządzeń teletransmisji danych, udostępnia się dane jednostkowe w sposób określony w art. 47 zakres danych z rejestrów udostępnianych uprawnionym podmiotom ustawy zmienianej w art. 276 zmiana ustawy o ewidencji ludności, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż przez 4 miesiące od dnia wejścia z życie niniejszej ustawy.

Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 17a obowiązek używania identyfikatora ust. 3, art. 17b potwierdzenie danych do weryfikacji podpisu elektronicznego komornika ust. 2, art. 17c moc dokumentu z systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie egzekucyjne ust. 2, art. 24 obowiązek ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ust. 2, art. 29b zespół egzaminacyjny ust. 13, art. 29l odpłatność aplikacji komorniczej ust. 3, art. 31i rozporządzenie w sprawie egzaminów konkursowego i komorniczego, art. 37b przechowywanie akt zakończonych spraw komorniczych i zamkniętych urządzeń ewidencyjnych ust. 4, art. 66 roczne sprawozdanie komornika z działalności ust. 3 i art. 69 rozporządzenie w sprawie biurowości i ewidencji operacji finansowych kancelarii komorniczych ustawy uchylanej w art. 305 utrata mocy ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 29 identyfikator komornika ust. 4, art. 37 obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody ust. 4, art. 76 wydrukowanie i doręczenie materiałów na egzamin wstępny na aplikację komorniczą ust. 2, art. 87 rozporządzenie w sprawie komisji kwalifikacyjnej na egzamin wstępny na aplikację komorniczą, art. 95 opłata za aplikację komorniczą ust. 5, art. 103 rozporządzenie w sprawie organizacji i przebiegu aplikacji komorniczej, art. 106 drukowanie i doręczenie materiałów komisjom egzaminacyjnym do przeprowadzenia egzaminu komorniczego ust. 2, art. 107 rozporządzenie w sprawie działania zespołu do przygotowania zadań na egzamin komorniczy, art. 123 rozporządzenie w sprawie komisji egzaminacyjnej do przeprowadzenia egzaminu komorniczego, art. 128 rozporządzenie w sprawie komisji egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości, art. 162 określenie wynagrodzenia z tytułu autorskich praw do programu komputerowego ust. 2, art. 164 przechowywanie akt spraw zakończonych i zamkniętych urządzeń ewidencyjnych ust. 5, art. 186 roczne sprawozdanie komornika z działalności ust. 3, art. 187 rozporządzenie w sprawie zasad biurowości, rachunkowości i ewidencji finansowej kancelarii komorniczej i art. 203 potwierdzanie danych do weryfikacji podpisu elektronicznego komornika w postepowaniu egzekucyjnym ust. 2 niniejszej ustawy, jednak nie dłużej niż przez 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

1. W terminie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy Krajowa Rada Komornicza zakończy prowadzenie działalności gospodarczej.
2. W terminie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy Krajowa Rada Komornicza oraz izby komornicze dokonają zbycia posiadanych akcji lub udziałów w spółkach prawa handlowego w zakresie, w jakim liczba posiadanych akcji lub procent udziałów przekraczają limity, o których mowa w art. 196 organy samorządu komorniczego ust. 4.
3. W terminie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy komornicy dostosują się do zakazów, o których mowa w art. 33 ograniczenie działalności pozazawodowej komornika ust. 2 i 4 oraz art. 34 dodatkowe zatrudnienie komornika ust. 1 i 2. Przepis stosuje się odpowiednio do asesorów.
4. W terminie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy komornicy dostosują urządzenia informatyczne kancelarii w celu umożliwienia należytego wywiązywania się z obowiązku, o którym mowa w art. 761 uprawnienia organu egzekucyjnego wobec uczestników postępowania egzekucyjnego § 2² ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego.

1. W terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy prezesi właściwych sądów apelacyjnych oraz rady właściwych izb komorniczych przekażą prezesom właściwych sądów rejonowych informacje dotyczące dodatkowego zatrudnienia i innych zajęć oraz sposobów zarobkowania podejmowanych przez komorników.
2. W terminie miesiąca od dnia otrzymania informacji, o których mowa w ust. 1, prezes właściwego sądu rejonowego w stosunku do komornika wydaje decyzję o sprzeciwie wobec kontynuacji zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym lub naukowym w szkole wyższej, jeżeli uzna, że będzie ono przeszkadzało w pełnieniu obowiązków komornika, oraz wobec kontynuacji innego zajęcia lub sposobu zarobkowania, które przeszkadzałoby w pełnieniu obowiązków komornika, mogło osłabiać zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności urzędu komornika. W decyzji należy określić datę, z jaką komornik winien zaprzestać zatrudnienia lub wykonywania innego zajęcia lub sposobu zarobkowania.

1. Komornicy i asesorzy niespełniający wymogu, o którym mowa w art. 11 wymogi wobec kandydata na komornika ust. 1 pkt 6, są obowiązani, w terminie 7 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, ukończyć wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskać tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, mają obowiązek, najpóźniej z upływem wskazanego w tym przepisie terminu, poinformować Ministra Sprawiedliwości o spełnieniu wymogu uzupełnienia wykształcenia oraz dołączyć dokumenty potwierdzające tę okoliczność.
3. Powołanie na stanowisko komornika osób, które w terminie wskazanym w ust. 1 nie ukończą wyższych studiów prawniczych w Rzeczypospolitej Polskiej ani nie uzyskają tytułu magistra prawa lub zagranicznych studiów prawniczych uznanych w Rzeczypospolitej Polskiej, wygasa z mocy prawa z dniem upływu terminu, o którym mowa w ust. 1. Przepis art. 20 wygaśnięcie powołania na stanowisko komornika ust. 2 stosuje się.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do asesorów.

1. W terminie 18 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy komornicy złożą we właściwych sądach rejonowych wnioski o wykreślenie w księdze wieczystej wpisu o wszczęciu egzekucji lub usunięcie wniosku o wszczęcie egzekucji ze zbioru dokumentów również w zakończonych postępowaniach, w których ze względu na datę wszczęcia postępowania nie stosuje się przepisu art. 924 wniosek o zamieszczenie w księdze wieczystej wpisu o wszczęciu egzekucji lub o usunięcie tego wpisu § 2 ustawy zmienianej w art. 261 zmiana ustawy – Kodeks postępowania cywilnego. Obowiązek poprawienia lub uzupełnienia wniosku spoczywa na komorniku.
2. Czynności, o których mowa w ust. 1, komornicy podejmują z urzędu w sprawach, w których egzekucję z nieruchomości zakończono nie wcześniej niż 6 lat przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W pozostałych sprawach komornicy podejmują czynności, o których mowa w ust. 1, na wniosek dłużnika albo wierzyciela wszczynającego egzekucję z tej samej nieruchomości.
3. W terminie do 15. dnia miesiąca następującego po upływie każdego półrocza komornicy przekazują prezesom właściwych sądów rejonowych sprawozdania półroczne z wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

Traci moc ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1277, 1343, 1452 i 1910).

Ustawa wchodzi wżycie z dniem 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem:
1) art. 12 tryb powołania komornika ust. 1 i art. 289 przepisy przejściowe i dostosowujące, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia;
2) art. 269 zmiana ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych i art. 297 przepisy przejściowe i dostosowujące, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.


----------
[Ustawa została ogłoszona 25.04.2018 r. - Dz.U. z 2018 r. poz. 771]