Możliwość zestrzelenia samolotu pasażerskiego w sytuacji niebezpieczeństwa użycia go do działań sprzecznych z prawem oraz zagrożenia bezpieczeństwa państwa

Trybunał Konstytucyjny wykonując kontrolę abstrakcyjną rozaważał możliwość zestrzelenia cywilnego statku powietrznego, gdy wymagają tego względy bezpieczeństwa państwa, a jednocześnie uznano, iż statek został użyty do działań sprzecznych z prawem, w szczególności jako środek ataku terrorystycznego , wynikający z art. 122a ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze, biorąc pod uwagę wzorce: zasady demokratycznego państwa prawnego, ochrony godności człowieka, zasady  proporcjonalności i ochrony życia ludzkiego. (Wyrok z 30 września 2008 r., K 44/07)

Zakwestionowana regulacja przewidywała możliwość zniszczenia pasażerskiego statku powietrznego, w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa państwa oraz uznania, przez organ dowodzenia obroną po-wietrzną, iż statek ten został użyty do działań sprzecznych z prawem, w szczególności do dokonania ataku terrorystycznego. Zgodnie z uzasadnieniem projektu rządowego celem nowelizacji było przyjęcie rozwią-zań prawnych umożliwiających reagowanie na potencjalne zagrożenie atakami terrorystycznymi z powie-trza oraz działanie w polskiej przestrzeni powietrznej sił powietrznych Paktu Północnoatlantyckiego.
Wnioskodawca wskazał kilka przyczyn, które w jego ocenie przemawiają za niekonstytucyjnością zakwestionowanego przepisu. Z literalnego brzmienia kwestionowanej regulacji wynika dopuszczalność poświęcenia życia pasażerów i załogi samolotu m.in. dla ochrony dóbr prawnych o niższej od życia ludz-kiego w hierarchii wartości konstytucyjnych. Ponadto dla podjęcia decyzji o zniszczeniu samolotu wystar-czy jedynie wcześniejsze bezskuteczne wezwanie załogi samolotu (naruszenie art. 31 ust. 3 w związku z art. 38 Konstytucji).
Przepis ten budził wątpliwości również w zakresie w jakim zniszczenie samolotu z pasażerami na pokładzie miałoby stanowić konieczny środek ochrony życia innych ludzi zagrożonych atakiem terrorystycznym. Brak jest także jednoznacznego stwierdzenia, że dla zestrzelenia samolotu konieczny jest brak jakichkolwiek wątpliwości co do użycia go jako środka ataku terrorystycznego. Takie określenie przesłanek zestrzelenia samolotu, w ocenie wnioskodawcy nie spełniało m.in. wymagań dostatecznej ustawowej określoności (art. 2 Konstytucji).
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego podkreślił, że nie można wartościować życia ludzkiego według kryterium ilościowego czy szansy przeżycia. Regulacja przewidująca uprawnienie organu administracji publicznej do celowego spowodowania śmierci pasażerów samolotu w celu ochrony innych osób zagro-żonych atakiem terrorystycznym narusza konstytucyjną zasadę ochrony każdego życia ludzkiego (art. 38) oraz zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3).
Kwestionowany przepis w ocenie wnioskodawcy narusza również konstytucyjny zakaz naruszania godności człowieka, który ma charakter absolutny i nie dopuszcza jakichkolwiek ograniczeń (art. 30). Kompetencja do zestrzelenia samolotu z pasażerami na pokładzie pozbawia te osoby ochrony prawnej, czyniąc je przedmiotem akcji ratowniczej skierowanej na zminimalizowanie strat ataku terrorystycznego na ziemi. Dochodzi w ten sposób do naruszenia nakazu uznania podmiotowości każdego człowieka.
Po rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny 28 października 2008 r. wydał postanowienie sygnalizacyjne (sygn. akt S 4/08) , w którym zasygnalizował Sejmowi – w celu zapewnienia spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej – potrzebę podjęcia inicjatywy ustawodawczej w sprawie dopuszczalności zniszczenia obcego cywilnego statku powietrznego na podstawie przepisu art. 18b ust. 2 pkt 2 lub 3 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej.

ROZSTRZYGNIĘCIE

Art. 122a ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze jest niezgodny z art. 2, art. 30 i art. 38 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

GŁÓWNE TEZY UZASADNIENIA

1. „Z czysto pragmatycznego punktu widzenia, dla osiągnięcia skutku w postaci utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu, dostateczne byłoby stwierdzenie jego niezgodności z zasadą przyzwoitej legislacji. […] W opinii Trybunału, centralne znaczenie systemowe i aksjologiczne mają jednak […] kwestie […] o charakterze ma-terialnoprawnym.

2. Pojęcie „terroryzm” nie ma jednej, powszechnie akceptowanej definicji, rozumie się je najczęściej jako „nieuzasadnione lub bezprawne użycie siły bądź przemocy wobec osób lub mienia, zmierzające do zastraszenia lub wywarcia przymusu na rząd lub lud-ność cywilną, a w dalszej perspektywie – do promocji określonych celów politycznych, społecznych lub finansowych”. Istotą działań terrorystycznych jest to, że kierują się one zazwyczaj przeciwko osobom niemającym bezpośredniego wpływu na realizację zakładanych celów zamachowców, a warunkiem ich skuteczności jest osiągnięcie znacznego efektu psychologicznego (motyw zastraszenia) i potencjalnie dużego wy-dźwięku społecznego i medialnego. […]Niezależnie od różnic w sposobie definiowania pojęcia terroryzmu i ataku terrorystycznego, nie daje się obronić generalne założenie, iż obiektem i celem ataku terrorystycznego […] jest zawsze pozbawienie życia jak największej liczby ludzi. […] Nie można bowiem wykluczyć, że in casu celem takiego ataku może być mienie o znacznej wartości, obiekty infrastruktury przemysłowej i transportowej, dobra kultury, wzięcie zakładników etc.

3. Analiza relewantnych aktów międzynarodowych [dokumenty Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Rady Europy – przyp. red.] wskazuje, że obowiązek przeciwdzia-łania terroryzmowi i związana z tym konieczność ważenia wartości, jakimi są bezpieczeństwo publiczne oraz prawa i wolności człowieka, nie upoważnia do stosowania bardziej liberalnych niż zazwyczaj standardów oceny. Do podobnych wniosków pro-wadzi analiza krajowych unormowań konstytucyjnych. Pod rządem Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. zagadnienie to przesądzają postanowienia art. 228 i n., normujące ustrojowe i proceduralne konsekwencje stanów nadzwyczajnych. […] Zgodnie z art. 233 ust. 1 Konstytucji, w żadnym z wymienionych powyżej wypadków ustawa określa-jąca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu wojen-nego i wyjątkowego nie może ograniczać (m.in.) wolności i praw określonych w art. 30 i art. 38. […]ocena konstytucyjności regulacji przewidującej możliwość zestrzele-nia cywilnego statku powietrznego w razie użycia go niezgodnie z prawem, w szcze-gólności jako środka ataku terrorystycznego z powietrza, powinna być dokonywana zgodnie z ogólnie obowiązującymi i interpretowanymi standardami konstytucyjnymi. Niezależnie od prowadzonego na tle niektórych obcych ustawodawstw sporu o kwali-fikację prawną stanu będącego konsekwencją zmasowanego ataku terrorystycznego, na tle polskiej Konstytucji nie da się on – bez podjęcia stosownej, formalnej procedury – zakwalifikować jako jeden ze wskazanych powyżej stanów nadzwyczajnych. Ponad-to, co w zawisłej sprawie wydaje się mieć podstawowe znaczenie, nawet w razie ogło-szenia stanu wojennego lub wyjątkowego, prawa określone w art. 30 i 38 Konstytucji nie podlegają ograniczeniu.

4. […] ustawodawca nie może (…) poprzez niejasne formułowanie treści przepisów po-zostawiać organom mającym je stosować nadmiernej swobody przy ustalaniu ich za-kresu podmiotowego i przedmiotowego. Założenie to można określić ogólnie jako za-sadę określoności ustawowej ingerencji w sferę praw i obowiązków adresatów normy prawnej. Przekroczenie pewnego poziomu niejasności przepisów prawnych stanowić może samoistną przesłankę stwierdzenia ich niezgodności z wyrażoną w art. 2 Konsty-tucji zasadą państwa prawnego […]. Dla oceny zgodności treści określonego przepisu prawa z wymaganiami poprawnej legislacji konieczne jest m.in. stwierdzenie, czy jest on na tyle precyzyjny, że możliwe są jego jednolita wykładnia i jednolite stosowanie […].

5. W świetle ustaleń dotyczących wymaganego stopnia precyzji przepisów prawa, art. 122a pr. lot. nie zdaje testu konstytucyjności przeprowadzanego z punktu widzenia art. 2 Konstytucji. Wśród przesłanek uzasadniających podjęcie decyzji o zniszczeniu cy-wilnego statku powietrznego z pasażerami na pokładzie występują takie zwroty niedo-określone jak „względy bezpieczeństwa państwa” czy konieczność stwierdzenia, że cywilny statek powietrzny jest użyty do „działań sprzecznych z prawem”. […] w świe-tle wykładni językowej, może tutaj chodzić o cały szereg nakazów i zakazów, wynika-jących z obowiązującego systemu prawnego, związanych np. z przemytem ludzi lub towarów. Z kolei ochrona bezpieczeństwa państwa może być związana z koniecznością zachowania tajemnicy państwowej, ochroną infrastruktury koniecznej dla niezakłóco-nego funkcjonowania organów władzy publicznej etc. Co więcej, w świetle art. 31 ust. 3 i art. 38 Konstytucji, można wręcz przyjąć wstępne założenie, że przesłanka „bez-pieczeństwa państwa” nie pokrywa się co do zasady z ochroną „życia i zdrowia oby-wateli” czy też „porządku publicznego”.

6. Życie ludzkie stanowi wartość o randze najwyższej w naszej cywilizacji i kulturze prawnej. Wartość dobra prawnego, jakim jest życie ludzkie, nie podlega przy tym, na gruncie Konstytucji, różnicowaniu. W polskim i zagranicznym orzecznictwie konstytucyjnym podkreśla się rangę prawa do prawnej ochrony życia jako podstawowego prawa jednostki, warunkującego posiadanie i realizację wszelkich innych praw i wol-ności. Znaczenie prawa do życia wykracza jednak poza tak rozumiany kontekst indywidualno-podmiotowy.

7. […] ochrona życia ludzkiego pozostaje także w ścisłym związku z klauzulą demokra-tycznego państwa prawnego. „Państwo takie realizuje się bowiem wyłącznie jako wspólnota ludzi, i tylko ludzie mogą być właściwymi podmiotami praw i obowiązków stanowionych w takim państwie. Podstawowym przymiotem człowieka jest jego życie. Pozbawienie życia unicestwia więc równocześnie człowieka, jako podmiot praw i obowiązków. Jeżeli treścią zasady państwa prawa jest zespół podstawowych dyrektyw wyprowadzanych z istoty demokratycznie stanowionego prawa, a gwarantujących minimum jego sprawiedliwości, to pierwszą taką dyrektywą musi być respektowanie w państwie prawa wartości, bez której wykluczona jest wszelka podmiotowość prawna, tj. życia ludzkiego od początków jego powstania”.

8. […] konstytucyjny nakaz ochrony życia, czy też – ujmując rzecz z drugiej strony – prawo do prawnej ochrony życia ludzkiego, ma dwojakie znaczenie. Prawną ochronę życia, gwarantowaną przez art. 38 Konstytucji, należy rozumieć przede wszystkim jako zakaz pozbawiania człowieka życia. W tym „obronnym” kontekście, prawna ochrona życia jest konsekwencją przysługującego każdemu człowiekowi „prawa do życia”. […]niezależnie od owej „obronnej” treści prawa do życia, z art. 38 Konstytucji wyni-ka także zobowiązanie władz publicznych do podejmowania pozytywnych działań słu-żących ochronie życia. […] Ochrona życia ludzkiego nie może być rozumiana wyłącz-nie jako ochrona minimum funkcji biologicznych niezbędnych do egzystencji, ale jako gwarancje prawidłowego rozwoju, a także uzyskania i zachowania normalnej kondycji psychofizycznej, właściwej dla danego wieku rozwojowego (etapu życia)”. We wska-zanym, pozytywnym aspekcie prawa do prawnej ochrony życia, mieszczą się zatem – uznawane także w orzecznictwie ETPC oraz innych europejskich sądów konstytucyjnych – pozytywne obowiązki państwa. W kontekście mogących powstawać zagrożeń terrorystycznych, militarnych, czy też niepokojów społecznych o innym tle, elementem prawa do prawnej ochrony życia jest zatem także obowiązek zapewnienia bezpieczeń-stwa obywateli […].

9. Prawo do prawnej ochrony życia nie ma charakteru absolutnego. […] Stwierdzenie, że życie człowieka w każdej fazie jego rozwoju stanowi wartość konstytucyjną podle-gającą ochronie, nie oznacza, że intensywność tej ochrony w każdej fazie życia i w każdych okolicznościach ma być taka sama. Intensywność ochrony prawnej i jej ro-dzaj nie jest prostą konsekwencją wartości chronionego dobra. Na intensywność i ro-dzaj ochrony prawnej, obok wartości chronionego dobra, wpływa cały szereg czynni-ków różnorodnej natury, które musi brać pod uwagę ustawodawca zwykły, decydując się na wybór rodzaju ochrony prawnej i jej intensywności. Ochrona ta jednak powin-na być zawsze dostateczna z punktu widzenia chronionego dobra […].

10. Trybunał Konstytucyjny dopuścił ograniczenie prawnej ochrony życia, jeżeli jest to konieczne ze względu na konieczność ochrony lub realizacji innych wartości, praw czy wolności konstytucyjnych. W oparciu o to założenie, Trybunał wskazał także generalne kryteria, które mogą uzasadniać legalizację pozbawienia życia, wskazując, że konieczne jest ustalenie: „a) czy dobro, którego naruszenie ustawodawca legalizuje, sta-nowi wartość konstytucyjną; b) czy legalizacja naruszeń tego dobra znajduje uspra-wiedliwienie na gruncie wartości konstytucyjnych (...); c) czy ustawodawca dochował konstytucyjnych kryteriów rozstrzygania takiej kolizji, w szczególności, czy przestrze-gał (...) wymogu zachowania proporcjonalności”.

11. Z art. 38 Konstytucji, zapewniającego każdemu prawną ochronę życia, wynika zatem m.in. zakaz wprowadzenia do ustawodawstwa zwykłego kary śmierci, jak również in-nych instytucji, zakładających umyślne i celowe pozbawienie człowieka życia przez organy państwa

12. Ustabilizowane orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego określa przesłanki i model oceny konstytucyjności rozwiązań prawnych, określających sposoby rozwiązania koli-zji konstytucyjnie chronionych dóbr, w odwołaniu do postanowienia art. 31 ust. 3 Konstytucji. Przepis ten formułuje kumulatywnie ujęte przesłanki dopuszczalności ograniczeń korzystania z konstytucyjnych praw i wolności. Są to: ustawowa forma ograniczenia, istnienie w państwie demokratycznym konieczności wprowadzenia ograniczenia, funkcjonalny związek ograniczenia z realizacją wskazanych w art. 31 ust. 3 wartości (bezpieczeństwo państwa, porządek publiczny, ochrona środowiska, zdrowia i moralności publicznej, wolności i praw innych osób) oraz zakaz naruszania istoty danego prawa lub wolności […]. Stwierdzenie, że ograniczenia mogą być usta-nawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie, nakazuje rozwa-żyć: czy wprowadzona regulacja jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez nią skutków; czy regulacja ta jest niezbędna dla ochrony interesu publicznego, z którym jest połączona; czy efekty wprowadzonej regulacji pozostają w odpowiedniej proporcji do ciężarów nakładanych przez nią na obywatela

13. Wypracowana na podstawie art. 31 ust. 3 Konstytucji metodologia oceny znajduje za-stosowanie także w odniesieniu do rozwiązań ograniczających prawną ochronę życia, wszakże z dwoma istotnymi zastrzeżeniami. Po pierwsze – przesłanka konieczności musi być interpretowana szczególnie restryktywnie, w kierunku zbieżnym z kryterium „absolutnej konieczności”, wypracowanym w orzecznictwie ETPC na gruncie art. 2 konwencji o ochronie praw człowieka […]. Każdy wypadek ograniczenia prawnej ochrony życia ludzkiego – w stosunku do standardów ogólnych – musi być traktowany jako środek o charakterze ultima ratio. Po drugie – z uwagi na fundamentalny charak-ter prawa do życia w aksjologii konstytucyjnej, nie każde z dóbr wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji może uzasadniać godzące w nie rozwiązania. Bez potrzeby dalszego poszerzania argumentacji można stwierdzić, że zdecydowanie nieakceptowane w de-mokratycznym państwie prawnym, realizującym zasady sprawiedliwości społecznej i chroniącym życie oraz niezbywalną godność człowieka, byłoby ograniczenie prawnej ochrony życia człowieka w celu ochrony dóbr lokujących się niżej w hierarchii konsty-tucyjnej, np. własności i innych praw majątkowych, moralności publicznej, ochrony środowiska czy nawet zdrowia innych ludzi. Warunkiem ograniczenia prawa do praw-nej ochrony życia jest więc zaistnienie sytuacji, w której jest niewątpliwe, że nie da się ono pogodzić z analogicznymi prawami innych osób. Przesłankę tę można określić ogólnie jako wymaganie symetrii dóbr: poświęcanego i ratowanego.

14. Przepis art. 122a pr. lot. nie daje się pogodzić z […] konstytucyjnym standardem prawnej ochrony prawa do życia oraz przesłankami jej ograniczenia. […] Po pierwsze – zważywszy na niezwykle ogólną treść art. 122a pr. lot. oraz nieczytelny system ode-słań oraz przekazanie do regulacji podustawowej istotnych elementów oceny dokony-wanej w procesie podejmowania decyzji o zniszczeniu statku powietrznego, trzeba uznać, że nie została w pełni zachowana w tym wypadku ustawowa forma regulacji […]. […]Po drugie – mechanizm określony w art. 122a pr. lot. […] należy uznać w wielu wypadkach za nieadekwatny ze względu na zakładany cel. Jak wskazują hipote-tyczne wyliczenia czasu przelotu samolotu cywilnego oraz czasu reakcji sił obrony powietrznej, brak jest możliwości prawidłowego podjęcia i wykonania właściwej decy-zji na większości podejść do polskich portów lotniczych. […].Po trzecie – trudno zgo-dzić się z tezą, że zakwestionowana regulacja jest niezbędna dla ochrony zagrożonego dobra konstytucyjnie chronionego, które nie stoi w hierarchii Konstytucji niżej od po-święconego, a jej efekty pozostają w odpowiedniej proporcji do nakładanych przez nią ciężarów. […] życie człowieka nie podlega wartościowaniu ze względu na jego wiek, stan zdrowia, przewidywany czas jego trwania, ani ze względu na jakiekolwiek inne kryteria. Każdy człowiek, w tym także pasażerowie samolotu znajdującego się w prze-strzeni powietrznej państwa, mają prawo do ochrony życia przez to państwo. Nadanie sobie przez państwo prawa do ich zabijania, chociażby w obronie życia innych ludzi, jest zaprzeczeniem tego prawa. Należy przy tym podkreślić, że ocena zagrożenia osób znajdujących się na ziemi jest w zasadzie zawsze hipotetyczna, natomiast decyzja o ze-strzeleniu samolotu oznacza dla znajdujących się na jego pokładzie osób zagrożenie jak najbardziej realne i niedające się uchylić – w istocie pewną śmierć. […] Po czwarte – jeżeli nawet można by usprawiedliwić, jako środek o charakterze ultima ra-tio, zniszczenie w locie statku powietrznego użytego do przeprowadzenia zamachu ter-rorystycznego, na którego pokładzie znajdują się wyłącznie zamachowcy, sami wybie-rający śmierć po to, aby zabić innych, to w żadnym wypadku nie można narazić na pewną śmierć pasażerów i członków załogi, którzy nie są agresorami, lecz ofiarami zamachowców.

15. […] zakwestionowany przepis art. 122a pr. lot. narusza wynikające z art. 38 Konsty-tucji gwarancje prawa do życia oraz jego prawnej ochrony. Odmienny wniosek nie da się uzasadnić ani konstrukcją „jednolitej broni”, której częścią mieliby być pasażero-wie porwanego samolotu, ani „milczącej zgody” na opisane działanie organów pań-stwa w sytuacji zamachu terrorystycznego, ani też wreszcie tezą, iż obowiązek ochrony życia osób znajdujących się w przewidywalnym punkcie ataku „znosi” analogiczny obowiązek ochrony życia pasażerów i załogi samolotu RENEGADE. W polskich wa-runkach ustrojowo-politycznych nie wydaje się wreszcie zasadne konstruowanie szczególnych koncepcji teoretyczno- i filozoficzno-prawnych „zawieszenia” czy też „modyfikacji” gwarancji praw obywatelskich, koniecznych w okresie „wojny z terro-ryzmem”. Obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa, stanowiący komponent prawa do prawnej ochrony życia w jego aspekcie pozytywnym, ciąży na państwie zarówno wo-bec osób znajdujących się na ziemi, jak i na pokładzie samolotu. Niepowodzenie pań-stwa w skutecznej realizacji tego obowiązku nie zwalnia od konieczności przestrzega-nia negatywnego aspektu prawa do prawnej ochrony życia, tj. zakazu umyślnego po-zbawiania życia niewinnych osób.

16. Na gruncie art. 30 Konstytucji pojęciu godności ludzkiej należy przypisać charakter wartości konstytucyjnej o centralnym znaczeniu dla zbudowania aksjologii obecnych rozwiązań konstytucyjnych. Demokratyczne państwo prawne to państwo oparte na po-szanowaniu człowieka, a w szczególności na poszanowaniu i ochronie życia oraz god-ności ludzkiej. Te dwa dobra są zresztą sprzężone w bezpośredni sposób. […] Potwierdzenie niezbywalnej godności człowieka jako zasady konstytucyjnej oraz prawa podmiotowego każdej jednostki ludzkiej – niezależnie od jej kwalifikacji czy stanu psy-chiczno-fizycznego oraz aktualnej sytuacji życiowej – stanowi podstawę uznania jego podmiotowości. Stwierdzenie to wyznacza określony sposób postępowania organów państwa, z ustawodawcą i egzekutywą włącznie. Człowiek powinien być traktowany jako wolny, autonomiczny podmiot, zdolny do rozwijania swojej osobowości i kształ-towania swojego postępowania

17. Z punktu widzenia analizowanego wzorca kontroli zakwestionowany przepis art. 122a pr. lot. nie nasuwałby […] tak poważnych wątpliwości konstytucyjnych, gdy-by zezwalał wyłącznie na zestrzelenie samolotu, na którego pokładzie znajdują się tylko zamachowcy. Oni sami spowodowali bowiem tę sytuację; z własnej woli zde-cydowali się zginąć, narażając przy tym życie niewinnych ludzi. Jeśli zostaną ze-strzeleni, zginą w walce, którą sami wywołali. Nie można więc o nich powiedzieć, że zostali potraktowani przedmiotowo. W zakresie, w jakim tego typu ostateczny środek prawny może być wymierzony przeciwko znajdującym się na jego pokładzie osobom niebędącym agresorami, tj. pozostałym pasażerom i personelowi, godzi on niewątpliwie w ich godność osobową.

18. […] można stwierdzić, że skutkiem zastosowania zakwestionowanego przepisu jest „depersonifikacja” i „reifikacja” znajdujących się na pokładzie samolotu RENEGADE, niebędących agresorami ludzi (pasażerów i członków załogi). Osoby te stają się jedynie obiektem (przedmiotem) akcji ratunkowej, skierowanej na zapobie-ganie hipotetycznym, dalszym i prawdopodobnie większym stratom, jakie mogłoby wywołać celowane uderzenie terrorystyczne. Z gruntu fałszywy jest przy tym argument, iż pasażerowie i załoga samolotu RENEGADE znaleźli się w takiej sytuacji wyłącznie wskutek bezprawnego działania zamachowców; pośrednio jest to bo-wiem przejawem niepowodzenia państwa w realizacji pozytywnych obowiązków ochronnych.

19. Dokonując „pionowej” oceny zgodności elementów systemu prawnego w tak newral-gicznej kwestii, jaką jest wyważenie względów bezpieczeństwa publicznego oraz pra-wa do prawnej ochrony życia poszczególnych osób, także tych znajdujących się na pokładzie samolotu RENEGADE, Trybunał Konstytucyjny jednoznacznie przyznaje prio-rytet wartościom, którymi są życie i godność człowieka. Wartości te stanowią funda-ment europejskiej cywilizacji i wyznaczają treść znaczeniową centralnego w naszej kulturze (także prawnej) pojęcia humanizmu. Są one niezbywalne w tym sensie, że nie dopuszczają „zawieszenia” lub „zniesienia” w konkretnym kontekście sytuacyjnym. Humanizm nie jest postawą, którą w charakterze swoistego decorum kultywuje się wyłącznie w czasach pokoju i dobrobytu, ale wartością, której szczególnym probierzem są właśnie sytuacje kryzysowe, niekiedy skrajnie trudne. Z punktu widzenia najbar-dziej rudymentarnych założeń naszego systemu prawnego koncepcja odmienna byłaby nie do przyjęcia. Trybunał wyraża w tym miejscu przekonanie, że podobnie jak możli-wa okazuje się walka z przestępczością zorganizowaną, czy nawet prowadzenie regularnej wojny bez konieczności generalnej negacji lub „zawieszenia” podstawowych praw i wolności obywatelskich, możliwa jest także walka z terroryzmem bez tak daleko idącej ingerencji w podstawowe prawo postronnych osób – prawo do życia.”