ETPC: 15 tys. euro za zakład kamieniarski na sąsiedniej działce

W dniu 3 maja 2011 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał  wyrok w sprawie Apanasewicz przeciwko Polsce (skarga nr 6854/07), dotyczący naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 8 Konwencji.

W sprawie Apanasewicz przeciwko Polsce skarżąca pani Helena Apanasewicz zarzuciła, że długość postępowania sądowego, w tym egzekucyjnego, w jej sprawie naruszyła wymóg rozsądnego terminu, przewidziany w art. 6 ust. 1 Konwencji (prawo do rzetelnego procesu sądowego). Ponadto skarżąca wskazała,  że władze krajowe nie uczyniły zadość obowiązkowi wyrażonemu w art. 8 Konwencji (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego), w celu zapewnienia poszanowania prawa do ochrony życia prywatnego i rodzinnego przed skutkami niezgodnych z prawem działań innych podmiotów, tj. zakładu betoniarskiego zajmującego się działalnością produkcyjno-handlową na sąsiadującej z nią nieruchomości. Skarżąca podejmowała bezskutecznie działania w celu wykonania wyroku nakazującego zaprzestanie wspomnianej wyżej działalności podkreślając, że emisja pyłów i hałas powodowany pracą betoniarek i ruchem samochodów ciężarowych wywierał szkodliwy wpływ na stan jej zdrowia i samopoczucie.

Trybunał zauważył, że w świetle uzasadnienia wyroku wydanego w postępowania cywilnym zainicjowanym przez skarżącą, jak i zaprezentowanych dowodów, nie ma żadnych wątpliwości, że skarżąca była bezpośrednio dotknięta niekorzystną działalnością gospodarczą prowadzoną przez jej sąsiada, w szczególności przez uciążliwy hałas związany z pracą maszyn. Trybunał zauważył, iż ​​sąd cywilny nakazał wstrzymanie eksploatacji obiektu ze względu na jego szkodliwe oddziaływanie.

Analizując materiał dowodowy w sprawie Trybunał uznał, że władze krajowe nie wywiązały się należycie z pozytywnego obowiązku zapewnienia poszanowania praw skarżącej zagwarantowanych art. 8 Konwencji. Jednocześnie odnośnie zarzutu naruszenia art. 6 ust 1 Konwencji Trybunał doszedł do wniosku, iż całkowity czas trwania postępowania, brak należytej staranności władz oraz niedostateczne wykorzystanie dostępnych środków przymusu spowodowało, że skarżąca nie otrzymała skutecznej ochrony prawnej zgodnej ze standardami Konwencji.

W okolicznościach omawianej sprawy Trybunał stwierdził, że doszło do naruszenia art. 6 ust 1 i art. 8 Konwencji i przyznał skarżącej kwotę 15.000 euro tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 2.580 euro tytułem zwrotu kosztów i wydatków.

źródło: bip.ms.gov.pl