Art. 59. Umorzenie postępowania
1. Trybunał na posiedzeniu niejawnym wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania:
1) na skutek cofnięcia wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej;
2) jeżeli wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne;
3) jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne;
4) jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał;
5) w przypadku zakończenia kadencji Sejmu i Senatu, w niezakończonych sprawach wszczętych na podstawie wniosku grupy posłów albo grupy senatorów, o którym mowa w art. 191 prawo złożenia wniosku o zbadanie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny ust. 1 pkt 1 Konstytucji.
2. Jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, ujawnią się na rozprawie, Trybunał wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.
3. Trybunał nie umarza postępowania z przyczyny, o której mowa w ust. 1 pkt 4, jeżeli wydanie orzeczenia w postępowaniu zainicjowanym skargą konstytucyjną jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
1) na skutek cofnięcia wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej;
2) jeżeli wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne;
3) jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne;
4) jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał;
5) w przypadku zakończenia kadencji Sejmu i Senatu, w niezakończonych sprawach wszczętych na podstawie wniosku grupy posłów albo grupy senatorów, o którym mowa w art. 191 prawo złożenia wniosku o zbadanie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny ust. 1 pkt 1 Konstytucji.
2. Jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, ujawnią się na rozprawie, Trybunał wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.
3. Trybunał nie umarza postępowania z przyczyny, o której mowa w ust. 1 pkt 4, jeżeli wydanie orzeczenia w postępowaniu zainicjowanym skargą konstytucyjną jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.