Akt uchylony z dniem 2022-09-21.
Konstrukcje betonowe, żelbetowe i z betonu sprężonego powinny być zabezpieczone poprzez ochronę:
1) konstrukcyjną,
2) materiałowo-strukturalną,
3) powierzchniową.
1. Ochrona, o której mowa w § 161 pkt 1, powinna być zrealizowana w szczególności poprzez:
1) zastosowanie w miarę możliwości konstrukcji monolitycznych betonowanych na miejscu budowy lub prefabrykowanych przęseł jako jednolitych elementów,
2) zastosowanie elementów prefabrykowanych w ustrojach nośnych z zachowaniem warunków określonych w ust. 3,
3) (uchylony)
4) dobór odpowiednich kształtów i wymiarów elementów konstrukcji, tak aby:
a) zapewnione były co najmniej minimalne grubości otulin zewnętrznych prętów zbrojenia i cięgien sprężających przewidzianych przez Polską Normę,
b) uniemożliwione było pojawienie się rys bądź ich rozwartość nie przekraczała wartości określonych za dopuszczalne w Polskiej Normie,
c) wyeliminowane zostały zamknięte przestrzenie niedostępne dla kontroli stanu konstrukcji,
d) zapewniona była możliwość odprowadzenia skroplin pary wodnej,
5) dobór stali zbrojeniowej i sprężającej, z uwzględnieniem właściwego oszacowania strat, gwarantujący przenoszenie obciążeń podstawowych jak i dodatkowych oraz spełnienie wymogu minimalnego procentu zbrojenia przewidzianego w Polskiej Normie,
6) zastosowanie rozwiązań zamykających dostęp wód opadowych do wnętrza elementów konstrukcji w wyniku:
a) zapewnienia odpowiednich pochyleń,
b) wykonania kapinosów,
c) osadzenia elementów wyposażenia przed betonowaniem konstrukcji, a w szczególności dolnych części wpustów, kotwi, rur osłonowych,
7) zastosowanie szczelnych zabezpieczeń przerw dylatacyjnych,
8) zabezpieczenie cięgien sprężających przed korozją za pomocą:
a) preparatów chroniących przed korozją i zapewniających przesuw cięgien - w przypadku wypełnienia kanałów na cięgna sprężające,
b) preparatów chroniących przed korozją oraz osłon - w przypadku cięgien sprężających usytuowanych na zewnątrz przekroju elementu, z zastrzeżeniem ust. 2,
c) otuliny na wystających po obcięciu cięgnach strunobetonowych i kablobetonowych wraz z blokami kotwiącymi.
2. Dopuszcza się zabezpieczenie cięgien sprężających, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. b), tylko za pomocą preparatów chroniących przed korozją, pod warunkiem że powłoki z tych preparatów nie są narażone na uszkodzenia mechaniczne i uszkodzenia wywołane czynnikami atmosferycznymi.
3. Elementy prefabrykowane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny być w szczególności zastosowane jako:
1) zespolone z betonem wykonanym na budowie - dla układów konstrukcyjnych gwarantujących współpracę łączonych części w przenoszeniu obciążeń,
2) uciąglone - w przypadku wieloprzęsłowych obiektów mostowych,
3) odpowiednio przygotowane do zespolenia w szczególności poprzez:
a) obróbkę płaszczyzn kontaktowych - usunięcie szkliwa cementowego i w szczególnych przypadkach dodatkowo żłobkowanie,
b) wypuszczone zbrojenie - do połączenia z betonem wykonanym na budowie,
c) pokrycie preparatami poprawiającymi przyczepność,
d) wypełnienie styków kontaktowych klejem - w przypadku sprężenia,
4) współpracujące ze sobą w kierunku poprzecznym - w szczególności poprzez sprężenie lub wypełnienie przerw między prefabrykatami betonem zbrojonym, po spełnieniu odpowiednio wymagań pkt 3.
1. Ochronę betonu, o której mowa w § 161 pkt 2, realizuje się zgodnie z Polskimi Normami, przez zastosowanie odpowiednich: klasy betonu, rodzaju cementu, rodzaju kruszywa i jego uziarnienia oraz dodatków i domieszek, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz § 164–166.
2. Klasę wytrzymałości betonu dobiera się ze względu na oddziaływanie środowiska, zgodnie z Polskimi Normami, przy spełnieniu wymagań w zakresie składu oraz właściwości betonu określonych w Polskich Normach, takich jak: maksymalny stosunek wodno-cementowy, minimalna zawartość cementu, minimalna zawartość powietrza w betonach napowietrzanych, z tym że nie może być ona niższa niż:
1) C30/37 – w elementach sprężonych strunobetonowych lub kablobetonowych,
2) C25/30 – w innych elementach.
3. Beton, o ktorym mowa w ust. 2, powinien spełniać wymagania w zakresie:
1) odporności na działanie mrozu – oznaczonej stopniem mrozoodporności, według Polskiej Normy, w elementach obiektu narażonych na agresywne oddziaływania zamrażania albo rozmrażania (usytuowanych powyżej głębokości przemarzania gruntu), wynoszącym nie mniej niż:
a) F100 – w klasie ekspozycji XF1,
b) F150 – w klasie ekspozycji XF2 lub XF3,
c) F200 – w klasie ekspozycji XF4,
2) odporności na penetrację wody pod ciśnieniem, mierzoną maksymalną głębokością penetracji według Polskiej Normy, nie większą niż:
a) 60 mm w klasie ekspozycji XA1,
b) 50 mm w klasie ekspozycji XA2,
c) 40 mm w klasie ekspozycji XA3, XD3 lub XS3.
1. Do wykonania betonów, o których mowa w § 163 ust. 2, stosuje się cement spełniający wymagania Polskich Norm.
2. Przy doborze cementu uwzględnia się:
1) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
2) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
3) agresywność środowiska, na które będzie narażona konstrukcja, w tym klasyfikację środowiska w odniesieniu do możliwości wystąpienia w betonie konstrukcyjnym zagrożenia destrukcyjną reakcją minerałów z wodorotlenkami sodu i potasu w cieczy porowej betonu.
3. Do wykonania betonu sprężonego w elementach drogowego obiektu inżynierskiego stosuje się cement CEM I.
4. Do wykonania betonu konstrukcyjnego w elementach masywnych obiektu drogowego dopuszcza się stosowanie cementów o niskim cieple hydratacji LH, zgodnie z Polską Normą.
1. Kruszywo do wykonania betonów, o których mowa w § 163 ust. 2, powinno odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy dla kruszyw mineralnych.
2. Przy doborze kruszywa należy uwzględniać:
1) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
2) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
3) agresywność środowiska, na ktore będzie narażona konstrukcja,
4) projektowaną trwałość konstrukcji.
3. Uziarnienie kruszywa ustala się doświadczalnie w czasie projektowania mieszanki betonowej.
4. W drogowych obiektach inżynierskich należy stosować kruszywa mineralne niewykazujące szkodliwej reakcji z wodorotlenkami sodu i potasu w betonie.
1. Dopuszcza się zastosowanie domieszek i dodatków do betonu, zgodnych z Polskimi Normami.
2. Przy doborze domieszki lub dodatku bierze się pod uwagę:
1) kompatybilność domieszki lub dodatku z cementem,
2) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
3) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
4) agresywność środowiska, na ktore będzie narażona konstrukcja.
1. Skład mieszanki betonowej ustala się w oparciu o receptę i sprawdza doświadczalnie przez wykonanie wszystkich badań przewidzianych w Polskiej Normie dla mieszanki betonowej i betonu oraz badań określonych w rozporządzeniu.
2. W przypadku zastosowania domieszki napowietrzającej wraz z inną domieszką lub z cementem zawierającym pozaklinkierowe składniki główne należy potwierdzić ich kompatybilność w betonie napowietrzonym na podstawie charakterystyki porów powietrznych, zgodnie z Polskimi Normami.
1. Ochrona betonu, o której mowa w § 161 pkt 3, powinna być przewidziana w szczególności w konstrukcjach obiektów:
1) nowo zbudowanych, gdy ochrona, o której mowa w § 162 i 163, nie stanowi wystarczającego zabezpieczenia przed korozją,
2) poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie, gdy:
a) powierzchniowe warstwy betonu w wyniku karbonatyzacji zatraciły właściwości ochronne w stosunku do stali zbrojeniowej,
b) grubość otuliny stali zbrojeniowej przy powierzchniach odkrytych nie spełnia wymagań Polskiej Normy,
c) usytuowane są w środowisku agresywnym i ich konstrukcja nie wykazuje rozwiązań, o których mowa w § 162 i 163, a stopień agresywności środowiska wskazuje na potrzebę ochrony.
2. Uznaje się, że powierzchniowe warstwy betonu nie zatraciły właściwości, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a), ale nastąpiło znaczne ich obniżenie, gdy pH wyciągu wodnego jest nie mniejsze niż 11, z zastrzeżeniem § 169; przy pH mniejszym niż 10 beton nie ma właściwości ochronnych.
1. W konstrukcjach poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie powinny być w przypowierzchniowych warstwach betonu określone właściwości ochronne betonu w stosunku do stali zbrojeniowej z uwagi na zawartość chlorków.
2. Uznaje się, iż beton zachowuje właściwości, o których mowa w ust. 1, gdy zachowane są wartości określone w tabeli:
| Rodzaj skażenia | Jednostka miary | Graniczna wartość liczbowa wielkości |
| Ułamek masowy jonów Cl w betonie nieskarbonatyzowanym: | | |
| 1) konstrukcji żelbetowych | % | nie większy niż 0,4 |
| 2) konstrukcji sprężonych | | nie większy niż 0,2 |
| Ułamek masowy jonów Cl w betonie skarbonatyzowanym | % | nie większy niż 0,1 |
Podłoże betonowe przewidziane do ochrony powierzchniowej powinno mieć wytrzymałość:
1) na ściskanie, określoną zgodnie z Polską Normą - nie mniejszą niż:
a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów – wytrzymałość charakterystyczną, wynikającą z przyjętej klasy wytrzymałości betonu,
b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych - 25 MPa,
2) na odrywanie:
a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów - nie mniejszą niż 1,5 MPa,
b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych - średnią nie mniejszą niż 1,5 MPa, przy wartości minimalnej nie mniejszej niż 1 MPa.
Jako ochrona powierzchniowa betonu powinny być zastosowane w szczególności:
1) impregnacja powierzchni, tj. nasączenie stwardniałego betonu cieczami lub gazami, powodującymi zmianę niektórych jego cech, np. hydrofobowość,
2) powłoki malarskie o grubości (0,1÷1,0) mm,
3) powłoki grubowarstwowe o grubości (1÷2) mm z ciekłych wyrobów żywicznych lub komponentów żywicznych,
4) wyprawy o grubości (1÷10) mm z kompozytów żywicznych, mineralnych lub mineralno-żywicznych o konsystencji plastycznej,
5) wykładziny o grubości większej niż 5 mm - zespalane z chronioną konstrukcją za pomocą klejów, kitów lub zapraw.
1. Materiały używane do ochrony powierzchniowej betonu powinny, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:
1) być dostosowane do stanu podłoża, jego zawilgocenia i szczelności,
2) stanowić opór dla dyfuzji dwutlenku węgla (CO
2), z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 1,
3) nie stanowić oporu dla dyfuzji pary wodnej, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 2.
2. Opór dyfuzji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinien wynosić:
1) dla dwutlenku węgla (CO2) - nie mniej niż 50 m oporu dyfuzji słupa powietrza,
2) dla pary wodnej - nie więcej niż 4 m oporu dyfuzji słupa powietrza.
3. Ochrona powierzchniowa betonu powinna:
1) zapewnić zamknięcie rys, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1, zależnie od ich wielkości w przedziale temperatur dodatnich i ujemnych, określonych w Polskiej Normie jako wartości ekstremalne zmian temperatury wywołujące siły wewnętrzne w konstrukcji,
2) spełniać wymagania wytrzymałości na oderwanie od podłoża określone w tabeli:
| Wytrzymałość na odrywanie |
| Rodzaj powłoki | średnia nie mniejsza niż (MPa) | minimalna (MPa) |
| Powłoki bez zdolności pokrywania zarysowań | 0,8 | 0,5 |
| Powłoki z minimalną zdolnością pokrywania zarysowań | 1,0 | 0,6 |
| Powłoki z podwyższoną zdolnością pokrywania zarysowań: | | |
| a) na powierzchniach nie obciążonych ruchem | 1,3 | 0,8 |
| b) na powierzchniach obciążonych ruchem | 1,5 | 1,0 |
4. Nie dopuszcza się zastosowania ochrony powierzchniowej, która:
1) zamyka rysy - na powierzchniach elementów znajdujących się od spodu elementu konstrukcji,
2) uniemożliwia zaobserwowanie ewentualnego pojawienia się zarysowań oraz obserwacji propagacji rys istniejących.
5. Dopuszcza się zastosowanie ochrony powierzchniowej, która:
1) nie stanowi oporu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 - na powierzchniach nie zarysowanych bądź nie ulegających zarysowaniu,
2) stanowi opór, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 - na powierzchniach zarysowanych bądź ulegających zarysowaniu, pod warunkiem zapewnienia możliwości odprowadzenia pary wodnej z betonu, tj. w szczególności poprzez niewykonanie powłoki ze wszystkich stron elementu.
Elementy konstrukcyjne narażone na niszczące działanie wód płynących, kry oraz na agresywność wody powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniem i utratą przekroju elementów. Zabezpieczenia powinny być dobrane w zależności od przewidywanej trwałości elementu konstrukcyjnego. Rolę zabezpieczeń mogą spełniać w szczególności:
1) przypowierzchniowe warstwy betonu konstrukcji podpór odpowiednio zbrojone,
2) rury obsadowe pali - pozostawione w gruncie,
3) skrzynie stalowe lub formy użyte do wykonania podpór - pozostawione w konstrukcji.
W konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych rysy o rozwartościach przekraczających dopuszczalne wartości, określone w Polskiej Normie, bądź rysy, które nie mogą być zabezpieczone za pomocą ochrony powierzchniowej, powinny być zlikwidowane poprzez wypełnienie kompozycją iniekcyjną.
Konstrukcje stalowe powinny być zabezpieczone poprzez ochronę:
1) konstrukcyjną,
2) materiałowo-strukturalną,
3) powierzchniową.
Pełny system informacji prawnej LexLege SPRAWDŹ
