Prawo ochrony środowiska

1. W przypadku gdy podmiot lub organ, o którym mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 1 i 2, nie przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska danych identyfikujących albo informacji, o której mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 4, w terminie, o którym mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 3, podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł za każdy dzień opóźnienia.
2. W przypadku gdy podmiot lub organ, o którym mowa w art. 118 strategiczne mapy hałasu ust. 3, nie przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska w terminie, o którym mowa w art. 118 strategiczne mapy hałasu ust. 4, strategicznej mapy hałasu, zaktualizowanych danych identyfikujących, o których mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 8, oraz danych ze strategicznych map hałasu, o których mowa w art. 118a wykazy zarządzających głównymi drogami, liniami kolejowymi lub lotniskami oraz prezydentów dużych miast ust. 2, podlega karze pieniężnej w wysokości 500 000 zł.
3. W przypadku, o którym mowa w art. 118a wykazy zarządzających głównymi drogami, liniami kolejowymi lub lotniskami oraz prezydentów dużych miast ust. 3 pkt 2, karę pieniężną wymierza się w wysokości 20% kary, o której mowa w ust. 2.
4. W przypadku gdy:
1) sejmik województwa nie uchwali w terminie, o którym mowa w art. 119a program ochrony środowiska przed hałasem ust. 9, programu ochrony środowiska przed hałasem,
2) marszałek województwa nie przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska w terminie, o którym mowa w art. 120 informacja o uchwaleniu przez sejmik województwa programu ochrony środowiska przed hałasem ust. 3, streszczenia, o którym mowa w art. 119a program ochrony środowiska przed hałasem ust. 2
– podlega karze pieniężnej w wysokości 100 000 zł.
5. Karę pieniężną, w drodze decyzji, wymierza właściwy wojewódzki inspektor ochrony środowiska.
6. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza naruszenie, o którym mowa w:
1) ust. 1 – na podstawie wykazów, o których mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 5;
2) ust. 2 i 3 – na podstawie wykazów, o których mowa w art. 118a wykazy zarządzających głównymi drogami, liniami kolejowymi lub lotniskami oraz prezydentów dużych miast ust. 3;
3) ust. 4 – na podstawie powiadomienia, o którym mowa w art. 120 informacja o uchwaleniu przez sejmik województwa programu ochrony środowiska przed hałasem ust. 5.
7. Po stwierdzeniu naruszenia, o którym mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska informuje podmiot lub organ, o którym mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 1 lub 2, o stwierdzonym naruszeniu i zasadach wymierzania kary pieniężnej.
8. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska podejmuje decyzję o wymierzeniu kary pieniężnej za okres:
1) do ustania naruszenia – po stwierdzeniu z urzędu lub na wniosek podmiotu lub organu, o którym mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 1 lub 2, że przekroczenie lub naruszenie ustało lub
2) do dnia 31 grudnia każdego roku – jeżeli do tego dnia przekroczenie lub naruszenie nie zostało usunięte, lub
3) od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, o którym mowa w pkt 2, do ustania naruszenia – po stwierdzeniu z urzędu lub na wniosek podmiotu lub organu, o którym mowa w art. 117a przekazywanie danych z identyfikacji głównych dróg, linii kolejowych i lotnisk ust. 1 lub 2, że przekroczenie lub naruszenie ustało.

1. Od decyzji o wymierzeniu kar pieniężnych, o których mowa w art. 315f kary pieniężne za nieprzekazywanie danych i informacji lub nieuchwalenie programu ochrony środowiska przed hałasem ust. 1-4, przysługuje odwołanie do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
2. Karę pieniężną wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o jej wymierzeniu stała się ostateczna.
3. Wpływy z tytułu kar pieniężnych stanowią przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
4. Kara pieniężna podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

1. Termin płatności kary pieniężnej, o której mowa w art. 315f kary pieniężne za nieprzekazywanie danych i informacji lub nieuchwalenie programu ochrony środowiska przed hałasem ust. 2, odracza się na wniosek podmiotu lub organu, o którym mowa w art. 118 strategiczne mapy hałasu ust. 3, obowiązanego do jej uiszczenia, jeżeli w momencie złożenia wniosku udokumentuje rozpoczęcie wykonywania strategicznej mapy hałasu.
2. Odroczenie terminu płatności kary pieniężnej może dotyczyć części albo całości płatności kary.
3. Termin płatności kary pieniężnej może być odroczony wyłącznie na okres niezbędny do sporządzenia strategicznej mapy hałasu, nie dłuższy jednak niż rok od upływu terminu, w którym mapa ta powinna być sporządzona.
4. Wniosek o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej składa się do właściwego wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska przed upływem terminu, w którym płatność ta powinna być uiszczona.
5. Złożenie wniosku o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej nie zwalnia z obowiązku jej uiszczenia w części, w jakiej nie może podlegać odroczeniu.
6. Wniosek o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej zawiera:
1) wskazanie wysokości kary, o której odroczenie terminu płatności podmiot lub organ, o którym mowa art. 118 strategiczne mapy hałasu ust. 3, występuje;
2) opis zaawansowania procesu sporządzenia strategicznej mapy hałasu;
3) wnioskowany termin odroczenia płatności kary.
7. Decyzja o odroczeniu terminu płatności kary pieniężnej określa:
1) karę, której termin płatności został odroczony, oraz jej wysokość;
2) termin odroczenia.
8. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, w drodze decyzji, odmawia odroczenia terminu płatności kary pieniężnej, jeżeli nie są spełnione warunki, o których mowa w ust. 1 i 4.
9. W przypadku gdy strategiczna mapa hałasu została sporządzona w terminie wskazanym w decyzji, o której mowa w ust. 7, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, w drodze decyzji, orzeka o zmniejszeniu odroczonej kary pieniężnej o sumę środków wydatkowanych na sporządzenie strategicznej mapy hałasu.
10. Jeżeli strategiczna mapa hałasu nie zostanie sporządzona w terminie wskazanym w decyzji, o której mowa w ust. 7, wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza, w drodze decyzji, obowiązek uiszczenia odroczonej kary pieniężnej wraz z odsetkami za zwłokę naliczanymi za okres odroczenia.

Do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

W przypadku, o którym mowa w art. 315h odroczenie terminu płatności kary pieniężnej ust. 9, do kwoty pozostającej do zapłaty stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące opłaty prolongacyjnej.

W przypadku, o którym mowa w art. 315h odroczenie terminu płatności kary pieniężnej ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy w zakresie wstrzymania biegu terminu przedawnienia należności.

Organem właściwym w sprawach odraczania terminu płatności opłaty za korzystanie ze środowiska, o której mowa w art. 276 podwyższona opłata, ust. 1, a także jej zmniejszania i umarzania jest marszałek województwa, a w sprawach administracyjnych kar pieniężnych – wojewódzki inspektor ochrony środowiska.

1. Termin płatności opłaty za korzystanie ze środowiska oraz administracyjnej kary pieniężnej odracza się na wniosek podmiotu korzystającego ze środowiska obowiązanego do ich uiszczenia, jeżeli realizuje on terminowo przedsięwzięcie, którego wykonanie zapewni usunięcie przyczyn ponoszenia podwyższonych opłat albo kar w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia złożenia wniosku.
1a. (uchylony)
2. Odroczenie terminu płatności może dotyczyć, z zastrzeżeniem ust. 3, części albo całości opłaty lub kary.
3. Odroczenie może objąć opłaty najwyżej w części, w jakiej przewyższa ono kwotę opłaty, jaką ponosiłby podmiot korzystający ze środowiska w przypadku, gdyby posiadał pozwolenie albo inną wymaganą decyzję.
4. Termin płatności może być odroczony wyłącznie na okres niezbędny do zrealizowania przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1.

1. Wniosek o odroczenie terminu płatności opłaty albo kary powinien zostać złożony do właściwego organu przed upływem terminu, w którym powinny być one uiszczone.
2. Złożenie wniosku o odroczenie terminu płatności opłat nie zwalnia z obowiązku ich uiszczenia w części, w jakiej nie mogą podlegać odroczeniu.
3. Wniosek powinien zawierać:
1) wskazanie wysokości opłaty lub kary, o której odroczenie terminu płatności występuje strona;
2) opis realizowanego przedsięwzięcia;
2a) (uchylony)
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia ze wskazaniem etapów nie dłuższych niż 6 miesięcy.
3a. (uchylony)
4. Jeżeli istnieją zastrzeżenia co do możliwości sfinansowania przez wnioskodawcę planowanych przedsięwzięć, właściwy organ może zażądać dodatkowo przedłożenia dowodów potwierdzających możliwość finansowania przedsięwzięcia.
5. Decyzja o odroczeniu terminu płatności opłat lub kar określa:
1) opłatę lub karę, której termin płatności został odroczony, oraz jej wysokość;
2) realizowane przez wnioskodawcę przedsięwzięcie;
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia;
4) termin odroczenia opłaty albo kary.
6. Właściwy organ, w drodze decyzji, odmawia odroczenia terminu płatności opłaty lub kary, jeżeli nie są spełnione warunki odroczenia określone ustawą.
6a. Organ właściwy do rozpatrzenia wniosku przesyła egzemplarz decyzji orzekającej w sprawie terminu płatności opłaty albo kary do właściwego powiatu albo gminy, których dochodów dotyczy odroczenie.
7. W przypadku wniesienia wniosku, o którym mowa w ust. 1, naliczane są odsetki za zwłokę na zasadach określonych w przepisach działu III ustawy – Ordynacja podatkowa.

1. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia będącego podstawą odroczenia płatności usunęło przyczyny ponoszenia opłat i kar, właściwy organ, w drodze decyzji, orzeka o zmniejszeniu, z zastrzeżeniem ust. 3, odroczonych opłat albo kar o sumę środków własnych wydatkowanych na realizację przedsięwzięcia; jeżeli odroczenie dotyczy przedsięwzięcia służącego realizacji zadań własnych gminy, do środków własnych wlicza się także środki pochodzące z budżetu gminy.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, do kwot pozostających do zapłaty stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy – Ordynacja podatkowa dotyczące opłaty prolongacyjnej.
3. Jeżeli odroczeniu podlegały opłaty albo kary wymierzone w związku ze składowaniem lub magazynowaniem odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów lub bez decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów albo wymierzone za przekroczenie warunków określonych w decyzji, w razie terminowego zrealizowania przedsięwzięcia właściwy organ stwierdza, w drodze decyzji, umorzenie odroczonych opłat albo kar.
3a. (uchylony)
4. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia będącego podstawą odroczenia płatności nie usunęło przyczyn ponoszenia opłat lub kar, właściwy organ, w drodze decyzji, orzeka o obowiązku uiszczenia odroczonych opłat albo kar wraz z opłatą prolongacyjną, o której mowa w przepisach działu III ustawy – Ordynacja podatkowa.
5. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w sytuacji, gdy przedsięwzięcie, którego wykonanie zapewniło usunięcie przyczyn wymierzenia kar, zostało zrealizowane przed wydaniem przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, decyzji wymierzającej administracyjną karę pieniężną.
6. Wydanie przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska decyzji orzekającej o zmniejszeniu lub umorzeniu kary, w sytuacji, o której mowa w ust. 5, wymaga złożenia wniosku do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, przed upływem terminu, w którym ma być ona uiszczona.
7. Przepisy ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio do odraczania terminu opłaty za korzystanie ze środowiska.

1. Jeżeli przedsięwzięcie będące podstawą odroczenia płatności nie zostanie zrealizowane w terminie, właściwy organ stwierdza, w drodze decyzji, obowiązek uiszczenia odroczonych opłat albo kar wraz z określonymi w przepisach działu III ustawy – Ordynacja podatkowa odsetkami za zwłokę naliczanymi za okres odroczenia.
2. Właściwy organ może wydać decyzję, o której mowa w ust. 1, także przed upływem terminu odroczenia w razie stwierdzenia, że przedsięwzięcie będące podstawą odroczenia nie jest realizowane zgodnie z harmonogramem.

W razie odroczenia terminu płatności opłat lub kar stosuje się odpowiednio przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa w zakresie wstrzymania biegu terminu przedawnienia należności.

1. Wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych podlega opłacie, zwanej dalej „opłatą emisyjną”.
2. Przez wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych, o których mowa w ust. 1, rozumie się czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, których przedmiotem są te paliwa silnikowe.
3. Paliwami silnikowymi podlegającymi opłacie emisyjnej są:
1) benzyny silnikowe o kodach CN 2710 12 45, CN 2710 12 49;
2) oleje napędowe o kodach CN 2710 19 43, CN 2710 20 11.

Opłata emisyjna stanowi przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej (Dz. U. z 2022 r. poz. 2464 oraz z 2023 r. poz. 1720), z tym że kwota stanowiąca 95% opłaty emisyjnej stanowi przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a kwota 5% tej opłaty – Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

1. Obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ciąży na:
1) producencie paliw silnikowych albo
2) importerze paliw silnikowych, albo
3) podmiocie dokonującym nabycia wewnątrzwspólnotowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym paliw silnikowych, albo
4) innym podmiocie podlegającym na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, są zwolnione z obowiązku uiszczania opłaty emisyjnej, gdy wynika to z umów międzynarodowych dotyczących międzynarodowego transportu drogowego.
3. Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz umów, o których mowa w ust. 2.

1. Obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej powstaje z dniem powstania zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym od paliw silnikowych, o których mowa w art. 321a opłata emisyjna ust. 3.
1a. Do określania wysokości opłaty emisyjnej ciążącej na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu, stosuje się odpowiednio przepisy art. 27 obowiązek obliczenia i wykazania kwoty akcyzy ust. 4–6a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1542, 1598 i 1723).
2. W przypadku poddania danej ilości paliwa silnikowego, od której zapłacono opłatę emisyjną, dalszym procesom, w wyniku których nastąpiło zwiększenie ilości tego paliwa, opłacie emisyjnej podlega uzyskana nadwyżka tego paliwa.

1. Podstawą obliczenia wysokości opłaty emisyjnej jest ilość paliw silnikowych, o których mowa w art. 321a opłata emisyjna ust. 3, od jakich podmioty, o których mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1, są obowiązane zapłacić podatek akcyzowy.
2. Opłata emisyjna nie zwiększa podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym z tytułu importu wyrobów akcyzowych.

Stawka opłaty emisyjnej dla:
1) benzyn silnikowych – wynosi 80 zł za 1000 litrów;
2) olejów napędowych – wynosi 80 zł za 1000 litrów.

1. Organem właściwym w sprawach opłaty emisyjnej jest naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celno-skarbowego i dyrektor izby administracji skarbowej.
2. Organami właściwymi miejscowo w sprawach opłaty emisyjnej są odpowiednio:
1) naczelnik urzędu skarbowego właściwy miejscowo w sprawach podatku akcyzowego oraz dyrektor izby administracji skarbowej właściwy dla tego naczelnika – w przypadkach, w których obowiązanymi do zapłaty opłaty emisyjnej są podmioty, o których mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 1 i 3, oraz podmiot, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z innego tytułu niż import;
2) naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy ze względu na miejsce powstania długu celnego oraz dyrektor izby administracji skarbowej właściwy dla tego naczelnika – w przypadku, w którym obowiązanym do zapłaty opłaty emisyjnej jest podmiot, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz podmiot, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu.

1. Podmiot, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1, jest obowiązany składać informację o opłacie emisyjnej odpowiednio właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego albo naczelnikowi urzędu celno-skarbowego oraz obliczać i wpłacać opłatę emisyjną w terminie:
1) do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek zapłaty – w przypadku podmiotów, o których mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 1 i 3, oraz podmiotu, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z innego tytułu niż import,
2) określonym dla należności celnych – w przypadku podmiotu, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz podmiotu, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu
– na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego właściwego dla dokonywania wpłat kwot z tytułu zapłaty podatku akcyzowego.
2. W przypadku powstania nadpłaty w opłacie emisyjnej Bank Gospodarstwa Krajowego dokonuje zwrotu tej nadpłaty ze środków należnych Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
3. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji w sprawie opłaty emisyjnej, mając na uwadze zapewnienie jednolitości informacji składanych przez podmioty, o których mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1, oraz zapewnienie możliwości kontroli wysokości dokonywanych wpłat.

1. Naczelnik urzędu skarbowego przekazuje kwotę pobranej opłaty emisyjnej na wyodrębniony rachunek w Banku Gospodarstwa Krajowego, w terminie 14 dni od dnia jej pobrania.
2. Bank Gospodarstwa Krajowego przekazuje kwotę, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia jej wpływu na rachunek w Banku Gospodarstwa Krajowego, w wysokości określonej w art. 321b przeznaczenie wpływów z opłaty emisyjnej, na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz na Fundusz rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, chyba że zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 321h obowiązek składania informacji o opłacie emisyjnej ust. 2.

1. Do opłaty emisyjnej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że do określania wysokości opłaty emisyjnej ciążącej na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu, w zakresie działu IV tej ustawy stosuje się przepisy art. 138a pełnomocnictwo § 4, art 141–143, art. 168 forma i tryb wnoszenia podań, art. 170 obowiązek przekazania podania organowi właściwemu, art. 215 prostowanie przez organ oczywistych błędów lub omyłek w wydanej decyzji § 1 oraz rozdziałów 2, 5, 6, 9 i 10, rozdziału 11 – z wyłączeniem art. 200 termin do wypowiedzenia się strony w sprawie zebranego materiału dowodowego, rozdziałów 16a i 21–23, a do odwołań stosuje się także przepisy art. 140 niezałatwienie sprawy przez organ we właściwym terminie § 1, art. 162 przesłanki przywrócenia terminu § 1–3, art. 163 postanowienie w sprawie przywrócenia terminu
§ 2, art. 169 braki formalne podania lub brak opłaty, art. 208 przesłanki umorzenia postępowania, art. 210 elementy decyzji § 1 pkt 1–6 i 8 oraz § 2, art. 220 odwołanie od decyzji organu podatkowego wydanej w pierwszej instancji, art. 221 rozpatrywanie odwołania przez organ wydający decyzję, art. 222 elementy odwołania od decyzji organu podatkowego, art. 223 tryb i termin wnoszenia odwołania od decyzji organu podatkowego, art 226–229, art. 232 cofnięcie odwołania, art. 233 decyzje organu odwoławczego § 1 i 2, art. 234 zakaz wydawania przez organ odwoławczy decyzji na niekorzyść strony odwołującej się oraz art. 234a termin zwrotu akt organowi pierwszej instancji tej ustawy.
2. Do postępowania w sprawie określenia wysokości opłaty emisyjnej ciążącej na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu, stosuje się odpowiednio przepisy:
1) art. 5 , art. 18 , art. 19 , art. 22 ust. 1 zdanie pierwsze i drugie, ust. 2 i 3, ust. 4 zdanie pierwsze, ust. 6 i 7, art. 23 ust. 1–3, art. 27 , art. 28 ust. 1–3 i ust. 4 zdanie pierwsze, art. 29 , art. 44 i art. 55 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.) oraz przepisy wydane na podstawie art. 20 , art. 21 , art. 24 , art. 25 , art. 31 i art. 32 tego rozporządzenia;
2) art. 10a wymiana informacji z organami celnymi drogą elektroniczną, art. 10b podpisywanie dokumentów elektronicznych przesyłanych organom celnym, art. 73c spółka cywilna jako osoba, art. 76 skutki czynności dokonywanych przez przedstawiciela celnego, art. 77 udzielenie przez przedstawiciela celnego dalszego pełnomocnictwa, art. 83 doręczanie pism osobom nieznanym z miejsca pobytu lub adresu, art. 84 pełnomocnik do doręczeń w kraju, art. 86 dokumenty jako dowód w postępowaniu, art 88–90 i art 90b–90e ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne (Dz. U. z 2023 r. poz. 1590 i 1598).
3. Czynności podjęte w postępowaniu w sprawie określenia wysokości opłaty emisyjnej ciążącej na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 2, oraz na podmiocie, o którym mowa w art. 321c obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ust. 1 pkt 4 – jeżeli podlega on na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych z tytułu importu, na podstawie przepisów działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z wyjątkiem rozstrzygnięć, o których mowa w art. 163 postanowienie w sprawie przywrócenia terminu
§ 2, art. 169 braki formalne podania lub brak opłaty § 4, art. 179 odmowa umożliwienia stronie zapoznania się z dokumentami zawierającymi informacje niejawne § 2, art. 215 prostowanie przez organ oczywistych błędów lub omyłek w wydanej decyzji § 1, art. 228 postanowienia organu odwoławczego § 1, art. 262 kara porządkowa § 5, art. 263 właściwość organów w sprawach nakładania i uchylania kary porządkowej § 1, art. 268 obciążenie dodatkowymi kosztami postępowania przed organami podatkowym § 3 oraz art. 270a postanowienie w sprawie kosztów postępowania przed organem podatkowym tej ustawy:
1) nie są uznawane za decyzje w rozumieniu przepisów prawa celnego;
2) są zaskarżalne tylko w odwołaniu od decyzji.

1. Przedsiębiorca, który narusza zakaz określony w art. 171 zakaz wprowadzania do obrotu produktów niespełniających wymagań przez wprowadzenie do obrotu kotła na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW w rozumieniu art. 172a objaśnienie pojęć rozdziału pkt 2, który nie odpowiada wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 169 rozporządzenie w sprawie oznaczania produktów ust. 1, podlega administracyjnej karze pieniężnej.
2. Administracyjna kara pieniężna wynosi do 5% przychodu przedsiębiorcy osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, jednak nie mniej niż 10 000 zł.
3. Jeżeli przedsiębiorca w poprzednim roku kalendarzowym nie osiągnął przychodu albo nie prowadził działalności gospodarczej, administracyjna kara pieniężna wynosi 10 000 zł.
4. Administracyjną karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej właściwy ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 168b kontrola kotła na paliwo stałe ust. 1.
5. Przedsiębiorca jest obowiązany do dostarczenia wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej właściwemu ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 168b kontrola kotła na paliwo stałe ust. 1, na każde jego wezwanie, w terminie 30 dni od dnia otrzymania tego wezwania, danych niezbędnych do określenia podstawy wymiaru administracyjnej kary pieniężnej.
6. Administracyjna kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa i jest wnoszona na rachunek bankowy właściwego wojewódzkiego inspektoratu Inspekcji Handlowej.

Do odpowiedzialności za szkody spowodowane oddziaływaniem na środowisko stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

1. Każdy, komu przez bezprawne oddziaływanie na środowisko bezpośrednio zagraża szkoda lub została mu wyrządzona szkoda, może żądać od podmiotu odpowiedzialnego za to zagrożenie lub naruszenie przywrócenia stanu zgodnego z prawem i podjęcia środków zapobiegawczych, w szczególności przez zamontowanie instalacji lub urządzeń zabezpieczających przed zagrożeniem lub naruszeniem; w razie gdy jest to niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, może on żądać zaprzestania działalności powodującej to zagrożenie lub naruszenie.
2. Jeżeli zagrożenie lub naruszenie dotyczy środowiska jako dobra wspólnego, z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1, może wystąpić Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, a także organizacja ekologiczna.

W razie wyrządzenia szkody przez zakład o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku art. 435 odpowiedzialność osób prowadzących przedsiębiorstwo - zasada ryzyka, § 1 Kodeksu cywilnego stosuje się niezależnie od tego, czy zakład ten jest wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody.

Odpowiedzialności za szkody wyrządzone oddziaływaniem na środowisko nie wyłącza okoliczność, że działalność będąca przyczyną powstania szkód jest prowadzona na podstawie decyzji i w jej granicach.

Podmiotowi, który naprawił szkodę w środowisku, przysługuje względem sprawcy szkody roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na ten cel, przy czym wysokość roszczenia ogranicza się w tym przypadku do poniesionych uzasadnionych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego.

1. Każdy, komu przysługują roszczenia określone w przepisach niniejszego działu, wraz z wniesieniem powództwa może żądać, aby sąd zobowiązał osobę, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, do udzielenia informacji niezbędnych do ustalenia zakresu tej odpowiedzialności.
2. Koszty przygotowania informacji ponosi pozwany, chyba że powództwo okazało się bezzasadne.

Organizacje ekologiczne mogą występować do sądu z roszczeniem o zaprzestanie reklamy lub innego rodzaju promocji towaru lub usługi, jeśli reklama ta lub inny rodzaj promocji sprzeczne są z art. 80 propagowanie właściwego modelu konsumpcji,

Kto wbrew ciążącemu na nim, na podstawie art. 75 ochrona przyrody przy pracach budowlanych, obowiązkowi w trakcie prac budowlanych nie zapewnia ochrony środowiska w obszarze prowadzenia prac, podlega karze grzywny.

Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 76 wymogi ochrony środowiska dla obiektów budowlanych, ust. 4, nie informuje wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o planowanym terminie oddania do użytkowania obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji lub o terminie zakończenia rozruchu instalacji, podlega karze grzywny.

Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów określonych w uchwale sejmiku województwa przyjętej na podstawie art. 91 uchwała w sprawie programu ochrony powietrza ust. 3 i 5,
podlega karze grzywny.

Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych w uchwale sejmiku województwa
przyjętej na podstawie art. 92 plan działań krótkoterminowych zarządu województwa ust. 1c, podlega karze grzywny.

1. Kto, reklamując lub w inny sposób promując produkt, narusza wymagania określone w art. 80a rozporządzenie w sprawie reklam i materiałów promocyjnych, ust. 1, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie zamieszcza w reklamie lub materiale promocyjnym informacji wymaganych na podstawie art. 80a rozporządzenie w sprawie reklam i materiałów promocyjnych ust. 2.

Kto, będąc obowiązany decyzją wydaną na podstawie art. 95 decyzja nakładająca obowiązek pomiaru poziomu substancji w powietrzu do prowadzenia pomiarów poziomów substancji w powietrzu, nie spełnia tego obowiązku lub nie przechowuje wyników pomiarów w wymaganym okresie, podlega karze grzywny.

Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych w uchwale sejmiku województwa przyjętej na podstawie art. 96 uchwała sejmiku województwa w sprawie ograniczeń lub zakazów w zakresie eksploatacji instalacji, podlega karze grzywny.

1. Kto nie prowadzi badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, będąc do tego obowiązany decyzją wydaną na podstawie art. 101f prawdopodobieństwo występowania historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi ust. 1 lub nie przechowuje wyników badań w wymaganym okresie wbrew art. 101f prawdopodobieństwo występowania historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi ust. 4,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie zapewnia wykonania badań przez laboratorium zgodnie z art. 101f prawdopodobieństwo występowania historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi ust. 2.

Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 101e zgłoszenie historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi ust. 1, nie zgłasza regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
podlega karze grzywny.

Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 101h obowiązek przeprowadzenia remediacji ust. 1 i 2, nie przeprowadza remediacji,
podlega karze grzywny.

1. Kto, wbrew art. 101l plan remediacji ust. 1, prowadzi remediację niezgodnie z ustalonym planem remediacji lub będąc do tego obowiązany na podstawie art. 101l plan remediacji ust. 2, nie przedkłada regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska projektu planu remediacji,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto uniemożliwia przeprowadzenie remediacji lub prowadzenie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, zgodnie z obowiązkami określonymi w art. 101l plan remediacji ust. 6, art. 101m kompetencje organu w razie nieprzeprowadzenia remediacji przez zobowiązanego ust. 7 i art. 101o obowiązek udostępnienia powierzchni ziemi dla przeprowadzenia remediacji ust. 1.

Kto, wbrew art. 101r zakaz używania osadów z dna zbiorników powierzchniowych, używa do prac ziemnych glebę lub ziemię, jeżeli przekroczona w nich jest dopuszczalna zawartość substancji powodującej ryzyko,
podlega karze grzywny.

Kto narusza warunki decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo karze grzywny.

Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych w uchwale rady powiatu wydanej na podstawie art. 116 ograniczenia i zakazy używania jednostek pływających ust. 1,
podlega karze grzywny.

Kto, będąc obowiązany do wykonywania pomiarów pól elektromagnetycznych w środowisku, na podstawie art. 122a podmioty obowiązane do wykonywania pomiarów pól elektromagnetycznych, nie wykonuje tych pomiarów, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo karze grzywny.

Kto, będąc obowiązany do przekazywania wyników pomiarów pól elektromagnetycznych w środowisku, nie przekazuje ich w terminie określonym w art. 122a podmioty obowiązane do wykonywania pomiarów pól elektromagnetycznych ust. 2, podlega karze grzywny.

1. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 1, wprowadzając do środowiska substancje lub energie, w zakresie, w jakim nie wymaga to pozwolenia, nie dotrzymuje standardów emisyjnych,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto:
1) nie postępuje w sposób, o którym mowa w art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 4;
2) nie zatrzymuje instalacji i urządzenia do spalania lub współspalania odpadów, zgodnie z art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 5;
3) nie stosuje paliw, surowców lub materiałów, w tym substancji lub mieszanin, zgodnie z wymaganiami lub ograniczeniami, o których mowa w art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 6;
4) nie stosuje rozwiązań technicznych, zgodnie z wymaganiami, o których mowa w art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 7;
5) nie przekazuje informacji lub danych, o których mowa w art. 145 obowiązek dotrzymywania standardów emisyjnych pkt 8.

Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 146g obowiązki prowadzących niektóre instalacje spalania paliw:
1) nie dotrzymuje maksymalnych emisji substancji, o których mowa w art. 146g obowiązki prowadzących niektóre instalacje spalania paliw pkt 1,
2) nie realizuje działań zapobiegających, o których mowa w art. 146g obowiązki prowadzących niektóre instalacje spalania paliw pkt 2,
3) nie przekazuje informacji, zgodnie z art. 146g obowiązki prowadzących niektóre instalacje spalania paliw pkt 3,
4) nie przestrzega wymagań, o których mowa w art. 146g obowiązki prowadzących niektóre instalacje spalania paliw pkt 4,
podlega karze grzywny.

1. Kto, będąc obowiązany na podstawie:
1) art. 147 pomiary wielkości emisji i ilości pobieranej wody ust. 1 – do prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji,
2) art. 147 pomiary wielkości emisji i ilości pobieranej wody ust. 2 – do prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji,
3) art. 147 pomiary wielkości emisji i ilości pobieranej wody ust. 4 – do prowadzenia wstępnych pomiarów wielkości emisji z instalacji nowo zbudowanej lub zmienionej w sposób istotny,
nie wykonuje tych obowiązków lub nie przechowuje wyników pomiarów w wymaganym okresie,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega kto:
1) będąc obowiązany do zapewnienia wykonania pomiarów wielkości emisji lub innych warunków korzystania ze środowiska, w tym pobierania próbek, przez laboratorium lub certyfikowane jednostki badawcze, o których mowa w art. 147a obowiązek wykonania pomiarów wielkości emisji ust. 1, nie spełnia tego obowiązku;
2) będąc obowiązany w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 150 decyzja o obowiązku prowadzenia pomiarów wielkości emisji ust. 1–3 do prowadzenia w określonym czasie pomiarów wielkości emisji lub przedkładania wyników tych pomiarów, nie spełnia tego obowiązku;
3) nie przechowuje wyników przeprowadzonych pomiarów w okresie, o którym mowa w art. 147 pomiary wielkości emisji i ilości pobieranej wody ust. 6.

Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 149 przedstawienie wyników pomiarów eksploatacji instalacji lub urządzenia inspektorowi ochrony środowiska, ust. 1, nie przedkłada właściwym organom wyników pomiarów, podlega karze grzywny.

1. Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 152 obowiązek zgłoszenia instalacji do zgłoszenia informacji dotyczących eksploatacji instalacji, nie spełnia tych obowiązków lub eksploatuje instalację niezgodnie ze złożoną informacją, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto:
1) eksploatuje instalację pomimo wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 152 obowiązek zgłoszenia instalacji ust. 4, albo rozpoczyna eksploatację instalacji przed upływem terminu do wniesienia sprzeciwu, chyba że wydano zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu;
2) narusza warunki decyzji, o której mowa w art. 154 decyzja ustalająca wymagania dotyczące eksploatacji instalacji ust. 1 lub 1a, określającej wymagania w zakresie ochrony środowiska dotyczące eksploatacji instalacji wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 obowiązek zgłoszenia instalacji ust. 1;
3) nie dotrzymuje dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 122 dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku ust. 1.

1. Kto narusza zakaz używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających określony w art. 156 zakaz używania instalacji nagłaśniających ust. 1, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów określonych w uchwale rady gminy, wydanej na podstawie art. 157 uchwała rady gminy ust. 1.

Kto narusza zakaz wprowadzania do obrotu lub ponownego wykorzystania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska określony w art. 160 substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska, ust. 1, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 161 postępowanie z substancjami szczególnie niebezpiecznymi, nie oczyszcza lub nie unieszkodliwia instalacji lub urządzeń, w których są lub były wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska albo co do których istnieje uzasadnione podejrzenie, że były w nich wykorzystywane takie substancje, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

1. Kto, wykorzystując substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska, nie przekazuje okresowo odpowiednio marszałkowi województwa albo wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta informacji o rodzaju, ilości i miejscach ich występowania, czym narusza obowiązek określony w art. 162 eliminacja substancji ust. 3 i 4, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto w wymaganym zakresie nie dokumentuje rodzaju, ilości i miejsc występowania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska oraz sposobu ich eliminowania, czym narusza obowiązek określony w art. 162 eliminacja substancji ust. 2.

1. Kto, wprowadzając do obrotu wykonane z tworzyw sztucznych jednorazowe naczynia i sztućce, nie zamieszcza na nich informacji o ich negatywnym oddziaływaniu na środowisko, czym narusza obowiązek określony w art. 170 ograniczenia wykorzystywania produktów negatywnie wpływających na środowisko, ust. 1, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto wprowadza do obrotu określone na podstawie art. 170 ograniczenia wykorzystywania produktów negatywnie wpływających na środowisko, ust. 2 produkty z tworzyw sztucznych i nie zamieszcza na nich informacji o ich negatywnym oddziaływaniu na środowisko.

1. Kto narusza określony w art. 171 zakaz wprowadzania do obrotu produktów niespełniających wymagań zakaz wprowadzania do obrotu produktów, które nie odpowiadają wymaganiom, o których mowa w art. 169 rozporządzenie w sprawie oznaczania produktów ust. 1, podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto narusza obowiązek, o którym mowa w art. 167 informacja na produkcie ust. 2, nie spełniając wymagań, o których mowa w art. 167 informacja na produkcie ust. 3, lub kto narusza obowiązek, o którym mowa w art. 167 informacja na produkcie ust. 5.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do osoby fizycznej będącej przedsiębiorcą, która dokonuje wprowadzenia do obrotu kotła na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW w rozumieniu art. 172a objaśnienie pojęć rozdziału pkt 2, który nie odpowiada wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 169 rozporządzenie w sprawie oznaczania produktów ust. 1.

1. Kto, będąc obowiązany na podstawie:
1) art. 175 obowiązki zarządcy obiektu ust. 1 – do prowadzenia okresowych pomiarów poziomów w środowisku wprowadzanych substancji lub energii,
2) art. 175 obowiązki zarządcy obiektu ust. 2 – do prowadzenia ciągłych pomiarów poziomów w środowisku wprowadzanych substancji lub energii,
3) art. 175 obowiązki zarządcy obiektu ust. 3 – do przeprowadzenia pomiarów poziomów w środowisku wprowadzanych substancji lub energii w związku z eksploatacją obiektu przebudowanego,
nie wykonuje tych obowiązków lub nie przechowuje wyników pomiarów w wymaganym okresie,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto będąc obowiązany w drodze decyzji, wydanej na podstawie art. 178 decyzja o nałożeniu na zarządzającego obowiązku prowadzenia pomiarów ust. 1–3, do prowadzenia w określonym czasie pomiarów lub ich przedkładania, nie spełnia tego obowiązku, a także kto nie przechowuje wyników tych pomiarów w wymaganym okresie.

1. Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 177 przedkładanie wyników pomiarów poziomów w środowisku wprowadzanych substancji lub energii ust. 1, nie przedkłada właściwym organom wyników pomiarów, podlega karze grzywny.
2. (uchylony)

1. Kto eksploatuje instalację bez wymaganego pozwolenia lub z naruszeniem jego warunków,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto eksploatuje instalację bez wniesienia wymaganego zabezpieczenia, o którym mowa w art. 187 zabezpieczenie roszczeń.

Kto ujawnia informacje uzyskane w związku z wykonywaniem czynności weryfikatora środowiskowego, podlega karze aresztu albo karze grzywny.

Kto, nie będąc do tego uprawnionym, używa znaków udziału w krajowym systemie ekozarządzania i audytu (EMAS), podlega karze grzywny.

Kto, będąc obowiązany do sporządzenia raportu końcowego, nie spełnia tego obowiązku lub przedłożył raport niezgodny z wymaganiami, o których mowa w art. 217b raport końcowy o stanie zanieczyszczeń ust. 3,
podlega karze grzywny.

Kto, zauważywszy wystąpienie awarii, nie zawiadomi o tym niezwłocznie osób znajdujących się w strefie zagrożenia oraz jednostki organizacyjnej Państwowej Straży Pożarnej albo wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, czym narusza obowiązek określony w art. 245 obowiązek poinformowania o awarii ust. 1, podlega karze grzywny.

Kto nie wykonuje obowiązków nałożonych decyzją wydaną na podstawie art. 247 decyzja wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska w przypadku awarii, ust. 1, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

Kto, prowadząc:
1) zakład o zwiększonym ryzyku, nie wypełnia obowiązków określonych w art. 250 obowiązek zgłoszenia zakładu o zwiększonym lub dużym ryzyku ust. 1, 4, 5, 8 i 9, art. 251 program zapobiegania awariom ust. 1, 5–8, art. 252 system bezpieczeństwa ust. 1, art. 258 zmiany w zakładzie o zwiększonym ryzyku, art. 261a informacje podawane do wiadomości publicznej przez zakłady o zwiększonym lub dużym ryzyku ust. 1 lub art. 264 obowiązki prowadzącego zakład o zwiększonym lub dużym ryzyku w razie awarii,
2) zakład o dużym ryzyku, nie wypełnia obowiązków określonych w art. 250 obowiązek zgłoszenia zakładu o zwiększonym lub dużym ryzyku ust. 1, 4, 5, 8 i 9, art. 251 program zapobiegania awariom ust. 1, 5–8, art. 252 system bezpieczeństwa ust. 1, art. 253 raport o bezpieczeństwie ust. 1, art. 254 zatwierdzenie raportu o bezpieczeństwie ust. 1, art. 256 zmiany raportu o bezpieczeństwie, art. 257 zmiany w zakładzie o dużym ryzyku, art. 261 obowiązki prowadzącego zakład o dużym ryzyku ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2–5, art. 261a informacje podawane do wiadomości publicznej przez zakłady o zwiększonym lub dużym ryzyku ust. 1 i 2, art. 262 udział pracowników zakładu w sporządzaniu wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, art. 263 wykaz znajdujących się na terenie zakładu substancji niebezpiecznych lub art. 264 obowiązki prowadzącego zakład o zwiększonym lub dużym ryzyku w razie awarii
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo grzywny.

Kto, prowadząc:
1) zakład o zwiększonym ryzyku, wbrew art. 255 rozpoczęcie ruchu zakładu o dużym ryzyku ust. 1 uruchamia zakład lub jego część albo dokonuje zmiany, o której mowa w art. 258 zmiany w zakładzie o zwiększonym ryzyku ust. 1, bez pozytywnego zaopiniowania przez komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej programu zapobiegania awariom albo zmian tego programu,
2) zakład o dużym ryzyku, wbrew art. 255 rozpoczęcie ruchu zakładu o dużym ryzyku ust. 2 uruchamia zakład lub jego część albo dokonuje zmiany, o której mowa w art. 257 zmiany w zakładzie o dużym ryzyku ust. 1, bez pozytywnego zaopiniowania przez komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej programu zapobiegania awariom i wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego albo ich zmian lub zatwierdzenia przez ten organ raportu o bezpieczeństwie albo zmian tego raportu
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo grzywny.

Kto nie dopełnia obowiązków nałożonych decyzją wydaną na podstawie art. 264d decyzja w sprawie ustalenia grupy zakładów mogących spowodować zagrożenie wynikające z ich lokalizacji ust. 1, podlega karze grzywny.

1. (uchylony)
2. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 286 wykazy danych wykorzystywanych do ustalenia wysokości opłat za korzystanie ze środowiska, nie dopełnia obowiązku terminowego przedkładania wykazu
podlega karze grzywny.

Kto nie wykonuje decyzji:
1) o wstrzymaniu działalności, wydanej na podstawie art. 364 wstrzymanie działalności,
2) o wstrzymaniu oddania do użytkowania lub zakazu użytkowania obiektu budowlanego, zespołu obiektów, instalacji lub urządzenia, wydanej na podstawie art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji, art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska lub art. 368 wstrzymanie użytkowania instalacji przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta,
3) o zakazie produkcji, sprowadzania z zagranicy lub wprowadzania do obrotu produktów niespełniających wymagań ochrony środowiska, wydanej na podstawie art. 370 zakaz produkcji, sprowadzania zza granicy i wprowadzania do obrotu produktów,
4) nakazującej usunięcie w określonym terminie stwierdzonych uchybień lub wstrzymującej uruchomienie albo użytkowanie zakładu, instalacji, w tym magazynu lub jakiejkolwiek ich części, wydanej na podstawie art. 373 decyzja nakazująca usunięcie uchybień lub wstrzymująca użytkowanie zakładu ust. 1,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 330 prace budowlane–360 następuje na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

1. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć obowiązek:
1) ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może określić:
1) zakres ograniczenia oddziaływania na środowisko lub stan, do jakiego ma zostać przywrócone środowisko;
1a) czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania na środowisko lub przywrócenia środowiska do stanu właściwego;
2) termin wykonania obowiązku.
2a. Jeżeli liczba stron w postępowaniu przekracza 20, do stron innych niż prowadzący instalację stosuje się przepis art. 49 zawiadamianie stron przez publiczne ogłoszenia Kodeksu postępowania administracyjnego.
3. W przypadku braku możliwości nałożenia obowiązku podjęcia działań, o których mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może zobowiązać podmiot korzystający ze środowiska do uiszczenia na rzecz budżetów właściwych gmin, z zastrzeżeniem ust. 4, kwoty pieniężnej odpowiadającej wysokości szkód wynikłych z naruszenia stanu środowiska.
4. Jeżeli szkody dotyczą obszaru kilku gmin, organ, o którym mowa w ust. 1, zobowiązuje do wpłaty kwot na rzecz budżetów właściwych gmin proporcjonalnie do wielkości szkód.
5. Do należności z tytułu obowiązku uiszczenia kwoty pieniężnej, o której mowa w ust. 3, stosuje się przepisy działu III ustawy – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują organowi ochrony środowiska właściwemu do nałożenia obowiązku.
6. (uchylony)

1. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać osobie fizycznej, której działanie negatywnie oddziałuje na środowisko, wykonanie w określonym czasie czynności zmierzających do:
1) ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
2. Przepisy art. 362 decyzja o nałożeniu obowiązków na podmiot negatywnie oddziałującyna środowisko ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

Jeżeli działalność prowadzona przez podmiot korzystający ze środowiska albo osobę fizyczną powoduje pogorszenie stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagraża życiu lub zdrowiu ludzi, wojewódzki inspektor ochrony środowiska wyda decyzję o wstrzymaniu tej działalności w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla zapobieżenia pogarszaniu stanu środowiska.

1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji, użytkowanie instalacji eksploatowanej bez wymaganego pozwolenia zintegrowanego.
2. W odniesieniu do nowo zbudowanego lub przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji związanych z przedsięwzięciem zaliczonym do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji:
1) oddanie do użytkowania, jeżeli nie spełniają one wymagań ochrony środowiska, o których mowa w art. 76 wymogi ochrony środowiska dla obiektów budowlanych;
2) użytkowanie w przypadku stwierdzenia niedotrzymywania wynikających z mocy prawa standardów emisyjnych albo określonych w pozwoleniu warunków emisji w okresie 30 dni od zakończenia rozruchu;
3) użytkowanie, jeżeli w ciągu 5 lat od oddania do użytkowania zostanie ujawnione, iż przy oddawaniu do użytkowania nie zostały spełnione wymagania ochrony środowiska, o których mowa w art. 76 wymogi ochrony środowiska dla obiektów budowlanych, i nie są one nadal spełnione, a inwestor nie dopełnił obowiązku poinformowania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o fakcie oddawania do eksploatacji instalacji lub obiektów.

1. Decyzji, o której mowa w art. 364 wstrzymanie działalności, i art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji, ust. 2, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
2. Rygoru natychmiastowej wykonalności nie nadaje się, gdy zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji, ust. 2 pkt 3; art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska, ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. W decyzji, o której mowa w art. 364 wstrzymanie działalności, oraz art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji, ust. 1 i ust. 2 pkt 2 i 3, określa się termin wstrzymania działalności lub użytkowania, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności lub użytkowania.

1. W razie:
1) wprowadzania przez podmiot korzystający ze środowiska substancji lub energii do środowiska bez wymaganego pozwolenia lub z naruszeniem jego warunków,
2) naruszania przez podmiot korzystający ze środowiska warunków decyzji określającej wymagania dotyczące funkcjonowania instalacji wymagającej zgłoszenia,
3) niezgłoszenia instalacji przez podmiot korzystający ze środowiska lub eksploatacji instalacji niezgodnie z informacją zawartą w zgłoszeniu wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wstrzymać, w drodze decyzji, użytkowanie instalacji.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może na wniosek prowadzącego instalację, w drodze decyzji, ustalić termin usunięcia naruszenia.
3. W razie nieusunięcia naruszenia w wyznaczonym terminie wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji, użytkowanie instalacji.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1 i 3, określa się termin wstrzymania użytkowania instalacji, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia użytkowania.
5. W przypadku przekroczenia warunków decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

1. W razie naruszenia warunków decyzji określającej wymagania dotyczące eksploatacji instalacji, z której emisja nie wymaga pozwolenia, prowadzonej przez osobę fizyczną w ramach zwykłego korzystania ze środowiska, wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, wstrzymać użytkowanie instalacji; art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska, ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.
2. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, wstrzymać użytkowanie instalacji lub urządzenia, jeżeli osoba fizyczna nie dostosowała się do wymagań decyzji, o której mowa w art. 363 ograniczenie negatywnego oddziaływania na środowisko,

Przepisów art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska ust. 1 lub art. 368 wstrzymanie użytkowania instalacji przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta nie stosuje się, jeżeli zachodzą przesłanki do wydania decyzji zgodnie z art. 364 wstrzymanie działalności lub art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji.

1. Przepisów art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska ust. 1 pkt 1, w zakresie wprowadzania przez podmiot korzystający ze środowiska substancji lub energii z naruszeniem warunków wymaganego pozwolenia, lub art. 368 wstrzymanie użytkowania instalacji przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta nie stosuje się do jednostek rynku mocy, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o rynku mocy (Dz. U. z 2023 r. poz. 2131), pracujących w okresach zagrożenia, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 26 tej ustawy.
2. Przepisu ust. 1 w zakresie art. 367 wstrzymanie użytkowania instalacji przez inspektora ochrony środowiska ust. 1 pkt 1 nie stosuje się, w przypadku gdy w ocenie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska wprowadzanie przez podmiot korzystający ze środowiska substancji lub energii do środowiska z naruszeniem warunków wymaganego pozwolenia może spowodować zagrożenie dla zdrowia ludzi lub grozi znaczącym bezpośrednim negatywnym skutkiem dla środowiska.

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska zakaże, w drodze decyzji, produkcji, sprowadzania z zagranicy lub wprowadzania do obrotu produktów niespełniających wymagań ochrony środowiska.

Przepisy ustawy o odpadach wskazują inne niż wymienione w ustawie przypadki wstrzymywania przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, w drodze decyzji, działalności prowadzonej z naruszeniem wymagań ochrony środowiska.

Po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania działalności lub użytkowania, na podstawie decyzji, o których mowa w niniejszym dziale, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, na wniosek zainteresowanego, wyraża zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności lub użytkowania.

1. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej w razie naruszenia przez prowadzącego zakład przepisów art 248–264:
1) może wydać decyzję nakazującą usunięcie w określonym terminie stwierdzonych uchybień lub
2) wydaje decyzję wstrzymującą uruchomienie albo użytkowanie zakładu, instalacji, w tym magazynu lub jakiejkolwiek ich części, jeżeli stwierdzone uchybienia mogą powodować ryzyko wystąpienia awarii przemysłowej.
2. Decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia.

1. Decyzje, o których mowa w niniejszym dziale, z wyjątkiem decyzji określonych w art. 365 wstrzymanie eksploatacji instalacji i art. 372 podjęcie wstrzymanej działalności, dotyczące:
1) ruchu zakładu górniczego – wymagają uzgodnienia z dyrektorem właściwego okręgowego urzędu górniczego;
2) morskiego pasa ochronnego – wymagają uzgodnienia z właściwym dyrektorem urzędu morskiego.
2. Niezajęcie stanowiska, w terminie 14 dni, przez organ właściwy do uzgodnienia oznacza brak uwag i zastrzeżeń.
3. Uzgodnienie nie jest wymagane, jeżeli decyzja jest podejmowana w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia ludzi lub bezpośredniego zagrożenia pogorszeniem stanu środowiska w znacznych rozmiarach.

Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o których mowa w niniejszym dziale, wszczyna się z urzędu.

Organami ochrony środowiska, z zastrzeżeniem art. 377 organy Inspekcji Ochrony Środowiska, są:
1) wójt, burmistrz lub prezydent miasta;
2) starosta;
2a) sejmik województwa;
2b) marszałek województwa;
3) wojewoda;
4) minister właściwy do spraw klimatu;
5) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska;
6) regionalny dyrektor ochrony środowiska.

Organy Inspekcji Ochrony Środowiska działające na podstawie przepisów ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska wykonują zadania w zakresie ochrony środowiska, jeżeli ustawa tak stanowi.

Minister właściwy do spraw klimatu jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 95 decyzja nakładająca obowiązek pomiaru poziomu substancji w powietrzu ust. 1, oraz w art. 378 właściwość organów w sprawach ochrony środowiska ust. 2a i 2aa.

1. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawach, o których mowa w art. 115a decyzja o dopuszczalnym poziomie hałasu ust. 1, art. 149 przedstawienie wyników pomiarów eksploatacji instalacji lub urządzenia inspektorowi ochrony środowiska ust. 1, art. 150 decyzja o obowiązku prowadzenia pomiarów wielkości emisji, art. 152 obowiązek zgłoszenia instalacji ust. 1, art. 154 decyzja ustalająca wymagania dotyczące eksploatacji instalacji ust. 1, art. 178 decyzja o nałożeniu na zarządzającego obowiązku prowadzenia pomiarów, art. 183 wydanie, cofnięcie, wygaśnięcie pozwolenia, art. 237 obowiązek przeglądu ekologicznego i art. 362 decyzja o nałożeniu obowiązków na podmiot negatywnie oddziałującyna środowisko ust. 1-3, jest starosta.
2. Regionalny dyrektor ochrony środowiska jest właściwy w sprawach przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zamkniętych ustalonych przez Ministra Obrony Narodowej.
2a. Marszałek województwa jest właściwy w sprawach:
1) przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zakładów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;
2) przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, realizowanego na terenach innych niż wymienione w pkt 1;
3) pozwolenia na wytwarzanie odpadów i pozwolenia zintegrowanego dla instalacji komunalnych, o których mowa w art. 38b listy instalacji ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
4) o których mowa w art. 237 obowiązek przeglądu ekologicznego i art. 362 decyzja o nałożeniu obowiązków na podmiot negatywnie oddziałującyna środowisko ust. 1-3, w zakresie dróg innych niż autostrady i drogi ekspresowe, usytuowanych w miastach na prawach powiatu.
2aa. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawie:
1) pozwolenia na wytwarzanie odpadów dla odpadów innych niż wydobywcze wytworzonych w miejscu poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin ze złóż oraz ich magazynowania i przeróbki,
2) pozwolenia zintegrowanego dla odpadów, o których mowa w pkt 1
– jest organ właściwy do wydania decyzji zatwierdzającej program gospodarowania odpadami wydobywczymi, o której mowa w art. 11 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2336).
2ab. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawie:
1) pozwolenia zintegrowanego dla instalacji, o której mowa w art. 201 wymóg uzyskania pozwolenia na prowadzenie instalacji ust. 1, wchodzącej w skład obiektu energetyki jądrowej w rozumieniu art. 2 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 2011 r. o przygotowaniu i realizacji inwestycji w zakresie obiektów energetyki jądrowej oraz inwestycji towarzyszących (Dz. U. z 2021 r. poz. 1484 oraz z 2023 r. poz. 595, 1688 i 1890),
2) pozwolenia zintegrowanego dla instalacji regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego, o której mowa w art. 38 pkt 2 lit. zk ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu (Dz. U. z 2023 r. poz. 924, 1489, 1688, 1859 i 2029)
– jest minister właściwy do spraw klimatu.
2b. Przy ustalaniu właściwości organów ochrony środowiska instalacje powiązane technologicznie, eksploatowane przez różne podmioty, kwalifikuje się jako jedną instalację.
3. W przypadku zwykłego korzystania ze środowiska przez osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest właściwy w sprawach:
1) wydawania decyzji, o których mowa w art. 150 decyzja o obowiązku prowadzenia pomiarów wielkości emisji ust. 1 i art. 154 decyzja ustalająca wymagania dotyczące eksploatacji instalacji ust. 1 i 1a;
2) przyjmowania wyników pomiarów, o których mowa w art. 149 przedstawienie wyników pomiarów eksploatacji instalacji lub urządzenia inspektorowi ochrony środowiska i art. 150 decyzja o obowiązku prowadzenia pomiarów wielkości emisji;
3) przyjmowania zgłoszeń, o których mowa w art. 152 obowiązek zgłoszenia instalacji ust. 1.
4. Zadania samorządu województwa, o których mowa w ust. 2a i 2aa, art. 91 uchwała w sprawie programu ochrony powietrza ust. 1, 3, 3a, 5, 9c, 9d i 9f, art. 92 plan działań krótkoterminowych zarządu województwa ust. 1, art. 94 zbiorcza ocena jakości powietrza w skali kraju ust. 2 i 2a, art. 95 decyzja nakładająca obowiązek pomiaru poziomu substancji w powietrzu ust. 1, art. 96 uchwała sejmiku województwa w sprawie ograniczeń lub zakazów w zakresie eksploatacji instalacji, art. 119a program ochrony środowiska przed hałasem ust. 1, 9 i 10, art. 135 obszar ograniczonego użytkowania ust. 2 oraz art. 162 eliminacja substancji ust. 3, 6 i 7, są zadaniami z zakresu administracji rządowej.

1. Minister właściwy do spraw klimatu, marszałek województwa, starosta oraz wójt, burmistrz lub prezydent miasta sprawują kontrolę przestrzegania i stosowania przepisów o ochronie środowiska w zakresie objętym właściwością tych organów.
2. Do wykonywania funkcji kontrolnych:
1) minister właściwy do spraw klimatu może upoważnić pracowników obsługującego go urzędu;
2) marszałek województwa, starosta oraz wójt, burmistrz lub prezydent miasta mogą upoważnić pracowników podległych im urzędów marszałkowskich, powiatowych, miejskich lub gminnych lub funkcjonariuszy straży gminnych.
3. Kontrolujący, wykonując kontrolę, jest uprawniony do:
1) wstępu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym sprzętem przez całą dobę na teren nieruchomości, obiektu lub ich części, na których prowadzona jest działalność gospodarcza, a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały teren;
2) przeprowadzania badań lub wykonywania innych niezbędnych czynności kontrolnych;
3) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego;
4) żądania okazania dokumentów i udostępnienia wszelkich danych mających związek z problematyką kontroli.
4. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, starosta, marszałek województwa, minister właściwy do spraw klimatu lub osoby przez nich upoważnione są uprawnieni do występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia przeciw przepisom o ochronie środowiska.
5. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, starosta, marszałek województwa lub minister właściwy do spraw klimatu występują do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjęcie odpowiednich działań będących w jego kompetencji, jeżeli w wyniku kontroli organy te stwierdzą naruszenie przez kontrolowany podmiot przepisów o ochronie środowiska lub występuje uzasadnione podejrzenie, że takie naruszenie mogło nastąpić, przekazując dokumentację sprawy.
6. Kierownik kontrolowanego podmiotu oraz kontrolowana osoba fizyczna obowiązani są umożliwić przeprowadzanie kontroli, a w szczególności dokonanie czynności, o których mowa w ust. 3.

1. Z czynności kontrolnych kontrolujący sporządza protokół, którego jeden egzemplarz doręcza kierownikowi kontrolowanego podmiotu lub kontrolowanej osobie fizycznej.
2. Protokół podpisują kontrolujący oraz kierownik kontrolowanego podmiotu lub kontrolowana osoba fizyczna, którzy mogą wnieść do protokołu zastrzeżenia i uwagi wraz z uzasadnieniem.
3. W razie odmowy podpisania protokołu przez kierownika kontrolowanego podmiotu lub kontrolowaną osobę fizyczną kontrolujący umieszcza o tym wzmiankę w protokole, a odmawiający podpisu może, w terminie 7 dni, przedstawić swoje stanowisko na piśmie wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, staroście, marszałkowi województwa lub ministrowi właściwemu do spraw klimatu.

1. Jeżeli przepis ustawy nie stanowi inaczej, właściwy miejscowo do prowadzenia sprawy, w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, jest organ właściwy ze względu na położenie nieruchomości, na której terenie planuje się lub realizuje przedsięwzięcie związane z przedmiotem postępowania.
2. Jeżeli nieruchomość, o której mowa w ust. 1, położona jest na terenie działania więcej niż jednego organu, właściwy jest organ, na którego terenie działania znajduje się większa część nieruchomości; organ ten wydaje przewidziane prawem decyzje w uzgodnieniu z pozostałymi właściwymi organami.

1. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony środowiska nie stosuje się, jeżeli organ właściwy do prowadzenia postępowania w sprawie jest jednocześnie organem uzgadniającym lub opiniującym.
2. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony środowiska nie stosuje się, jeżeli organem właściwym do prowadzenia postępowania w sprawie jest wojewoda, a organem uzgadniającym lub opiniującym jest starosta.
3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli organem uzgadniającym lub opiniującym jest organ opracowujący projekt dokumentu lub wprowadzający zmiany do przyjętego dokumentu.

Właściwi ministrowie zapewniają warunki niezbędne do realizacji przepisów o ochronie środowiska przez podległe i nadzorowane jednostki organizacyjne.

1. Minister Obrony Narodowej, w drodze rozporządzeń:
1) określi organy odpowiadające za nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochronie środowiska w komórkach i jednostkach organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej albo przez niego nadzorowanych, uwzględniając specyfikę i charakter zadań realizowanych przez te organy;
2) może określić w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska szczegółowe sposoby realizacji przepisów o ochronie środowiska w komórkach i jednostkach organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej albo przez niego nadzorowanych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zostaną ustalone:
1) organy odpowiadające za nadzór;
2) zakres odpowiedzialności jednostek podległych i nadzorowanych;
3) przysługujące kompetencje w zakresie wykonywanych zadań.
3. Minister Obrony Narodowej może określić, w drodze rozporządzenia, formę, zakres, układ, techniki i terminy przedstawiania przez jednostki nadzorowane organom nadzorczym, o których mowa w ust. 1 pkt 1, informacji o istotnym znaczeniu dla zapewnienia przestrzegania przepisów o ochronie środowiska.
4. Minister, wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, uwzględni specyfikę funkcjonowania Sił Zbrojnych:
1) w zakresie eksploatowania charakterystycznej infrastruktury;
2) w toku działalności szkoleniowej;
3) w toku innej szczególnej działalności mającej związek z koniecznością spełnienia wymagań ochrony środowiska.