Akt uchylony z dniem 2022-09-21.
Zabezpieczenia antykorozyjne obiektów inżynierskich powinny być dostosowane do rodzaju materiału, z którego konstrukcja jest wykonana, i do środowiska, w którym się znajduje.
1. Konstrukcje drewniane powinny być zabezpieczone przed działaniem wilgoci i agresywnością biologiczną poprzez ochronę:
1) konstrukcyjną,
2) powierzchniową.
2. Ochrona, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powinna w szczególności:
1) zabezpieczyć przed nasiąkaniem - poprzez zainstalowanie osłon lub daszków,
2) umożliwić osuszenie drewna - poprzez zastosowanie otworów przewietrzających, skraplaczy oraz nawiewu powietrza.
3. Ochrona, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zabezpieczyć przed korozją biologiczną poprzez zastosowanie zgodnie z Polską Normą, w szczególności:
1) trudno zapalnych impregnatów bakterio-, grzybo- i owadobójczych,
2) preparatów hydrofobowych lub powłok lakierniczych.
Konstrukcje betonowe, żelbetowe i z betonu sprężonego powinny być zabezpieczone poprzez ochronę:
1) konstrukcyjną,
2) materiałowo-strukturalną,
3) powierzchniową.
1. Ochrona, o której mowa w § 161 pkt 1, powinna być zrealizowana w szczególności poprzez:
1) zastosowanie w miarę możliwości konstrukcji monolitycznych betonowanych na miejscu budowy lub prefabrykowanych przęseł jako jednolitych elementów,
2) zastosowanie elementów prefabrykowanych w ustrojach nośnych z zachowaniem warunków określonych w ust. 3,
3) (uchylony)
4) dobór odpowiednich kształtów i wymiarów elementów konstrukcji, tak aby:
a) zapewnione były co najmniej minimalne grubości otulin zewnętrznych prętów zbrojenia i cięgien sprężających przewidzianych przez Polską Normę,
b) uniemożliwione było pojawienie się rys bądź ich rozwartość nie przekraczała wartości określonych za dopuszczalne w Polskiej Normie,
c) wyeliminowane zostały zamknięte przestrzenie niedostępne dla kontroli stanu konstrukcji,
d) zapewniona była możliwość odprowadzenia skroplin pary wodnej,
5) dobór stali zbrojeniowej i sprężającej, z uwzględnieniem właściwego oszacowania strat, gwarantujący przenoszenie obciążeń podstawowych jak i dodatkowych oraz spełnienie wymogu minimalnego procentu zbrojenia przewidzianego w Polskiej Normie,
6) zastosowanie rozwiązań zamykających dostęp wód opadowych do wnętrza elementów konstrukcji w wyniku:
a) zapewnienia odpowiednich pochyleń,
b) wykonania kapinosów,
c) osadzenia elementów wyposażenia przed betonowaniem konstrukcji, a w szczególności dolnych części wpustów, kotwi, rur osłonowych,
7) zastosowanie szczelnych zabezpieczeń przerw dylatacyjnych,
8) zabezpieczenie cięgien sprężających przed korozją za pomocą:
a) preparatów chroniących przed korozją i zapewniających przesuw cięgien - w przypadku wypełnienia kanałów na cięgna sprężające,
b) preparatów chroniących przed korozją oraz osłon - w przypadku cięgien sprężających usytuowanych na zewnątrz przekroju elementu, z zastrzeżeniem ust. 2,
c) otuliny na wystających po obcięciu cięgnach strunobetonowych i kablobetonowych wraz z blokami kotwiącymi.
2. Dopuszcza się zabezpieczenie cięgien sprężających, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. b), tylko za pomocą preparatów chroniących przed korozją, pod warunkiem że powłoki z tych preparatów nie są narażone na uszkodzenia mechaniczne i uszkodzenia wywołane czynnikami atmosferycznymi.
3. Elementy prefabrykowane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny być w szczególności zastosowane jako:
1) zespolone z betonem wykonanym na budowie - dla układów konstrukcyjnych gwarantujących współpracę łączonych części w przenoszeniu obciążeń,
2) uciąglone - w przypadku wieloprzęsłowych obiektów mostowych,
3) odpowiednio przygotowane do zespolenia w szczególności poprzez:
a) obróbkę płaszczyzn kontaktowych - usunięcie szkliwa cementowego i w szczególnych przypadkach dodatkowo żłobkowanie,
b) wypuszczone zbrojenie - do połączenia z betonem wykonanym na budowie,
c) pokrycie preparatami poprawiającymi przyczepność,
d) wypełnienie styków kontaktowych klejem - w przypadku sprężenia,
4) współpracujące ze sobą w kierunku poprzecznym - w szczególności poprzez sprężenie lub wypełnienie przerw między prefabrykatami betonem zbrojonym, po spełnieniu odpowiednio wymagań pkt 3.
1. Ochronę betonu, o której mowa w § 161 pkt 2, realizuje się zgodnie z Polskimi Normami, przez zastosowanie odpowiednich: klasy betonu, rodzaju cementu, rodzaju kruszywa i jego uziarnienia oraz dodatków i domieszek, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz § 164–166.
2. Klasę wytrzymałości betonu dobiera się ze względu na oddziaływanie środowiska, zgodnie z Polskimi Normami, przy spełnieniu wymagań w zakresie składu oraz właściwości betonu określonych w Polskich Normach, takich jak: maksymalny stosunek wodno-cementowy, minimalna zawartość cementu, minimalna zawartość powietrza w betonach napowietrzanych, z tym że nie może być ona niższa niż:
1) C30/37 – w elementach sprężonych strunobetonowych lub kablobetonowych,
2) C25/30 – w innych elementach.
3. Beton, o ktorym mowa w ust. 2, powinien spełniać wymagania w zakresie:
1) odporności na działanie mrozu – oznaczonej stopniem mrozoodporności, według Polskiej Normy, w elementach obiektu narażonych na agresywne oddziaływania zamrażania albo rozmrażania (usytuowanych powyżej głębokości przemarzania gruntu), wynoszącym nie mniej niż:
a) F100 – w klasie ekspozycji XF1,
b) F150 – w klasie ekspozycji XF2 lub XF3,
c) F200 – w klasie ekspozycji XF4,
2) odporności na penetrację wody pod ciśnieniem, mierzoną maksymalną głębokością penetracji według Polskiej Normy, nie większą niż:
a) 60 mm w klasie ekspozycji XA1,
b) 50 mm w klasie ekspozycji XA2,
c) 40 mm w klasie ekspozycji XA3, XD3 lub XS3.
1. Do wykonania betonów, o których mowa w § 163 ust. 2, stosuje się cement spełniający wymagania Polskich Norm.
2. Przy doborze cementu uwzględnia się:
1) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
2) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
3) agresywność środowiska, na które będzie narażona konstrukcja, w tym klasyfikację środowiska w odniesieniu do możliwości wystąpienia w betonie konstrukcyjnym zagrożenia destrukcyjną reakcją minerałów z wodorotlenkami sodu i potasu w cieczy porowej betonu.
3. Do wykonania betonu sprężonego w elementach drogowego obiektu inżynierskiego stosuje się cement CEM I.
4. Do wykonania betonu konstrukcyjnego w elementach masywnych obiektu drogowego dopuszcza się stosowanie cementów o niskim cieple hydratacji LH, zgodnie z Polską Normą.
1. Kruszywo do wykonania betonów, o których mowa w § 163 ust. 2, powinno odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy dla kruszyw mineralnych.
2. Przy doborze kruszywa należy uwzględniać:
1) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
2) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
3) agresywność środowiska, na ktore będzie narażona konstrukcja,
4) projektowaną trwałość konstrukcji.
3. Uziarnienie kruszywa ustala się doświadczalnie w czasie projektowania mieszanki betonowej.
4. W drogowych obiektach inżynierskich należy stosować kruszywa mineralne niewykazujące szkodliwej reakcji z wodorotlenkami sodu i potasu w betonie.
1. Dopuszcza się zastosowanie domieszek i dodatków do betonu, zgodnych z Polskimi Normami.
2. Przy doborze domieszki lub dodatku bierze się pod uwagę:
1) kompatybilność domieszki lub dodatku z cementem,
2) rodzaj, wymiary i technologię wykonania konstrukcji,
3) warunki wykonania, pielęgnacji i dojrzewania betonu,
4) agresywność środowiska, na ktore będzie narażona konstrukcja.
1. Skład mieszanki betonowej ustala się w oparciu o receptę i sprawdza doświadczalnie przez wykonanie wszystkich badań przewidzianych w Polskiej Normie dla mieszanki betonowej i betonu oraz badań określonych w rozporządzeniu.
2. W przypadku zastosowania domieszki napowietrzającej wraz z inną domieszką lub z cementem zawierającym pozaklinkierowe składniki główne należy potwierdzić ich kompatybilność w betonie napowietrzonym na podstawie charakterystyki porów powietrznych, zgodnie z Polskimi Normami.
1. Ochrona betonu, o której mowa w § 161 pkt 3, powinna być przewidziana w szczególności w konstrukcjach obiektów:
1) nowo zbudowanych, gdy ochrona, o której mowa w § 162 i 163, nie stanowi wystarczającego zabezpieczenia przed korozją,
2) poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie, gdy:
a) powierzchniowe warstwy betonu w wyniku karbonatyzacji zatraciły właściwości ochronne w stosunku do stali zbrojeniowej,
b) grubość otuliny stali zbrojeniowej przy powierzchniach odkrytych nie spełnia wymagań Polskiej Normy,
c) usytuowane są w środowisku agresywnym i ich konstrukcja nie wykazuje rozwiązań, o których mowa w § 162 i 163, a stopień agresywności środowiska wskazuje na potrzebę ochrony.
2. Uznaje się, że powierzchniowe warstwy betonu nie zatraciły właściwości, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a), ale nastąpiło znaczne ich obniżenie, gdy pH wyciągu wodnego jest nie mniejsze niż 11, z zastrzeżeniem § 169; przy pH mniejszym niż 10 beton nie ma właściwości ochronnych.
1. W konstrukcjach poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie powinny być w przypowierzchniowych warstwach betonu określone właściwości ochronne betonu w stosunku do stali zbrojeniowej z uwagi na zawartość chlorków.
2. Uznaje się, iż beton zachowuje właściwości, o których mowa w ust. 1, gdy zachowane są wartości określone w tabeli:
| Rodzaj skażenia | Jednostka miary | Graniczna wartość liczbowa wielkości |
| Ułamek masowy jonów Cl w betonie nieskarbonatyzowanym: | | |
| 1) konstrukcji żelbetowych | % | nie większy niż 0,4 |
| 2) konstrukcji sprężonych | | nie większy niż 0,2 |
| Ułamek masowy jonów Cl w betonie skarbonatyzowanym | % | nie większy niż 0,1 |
Podłoże betonowe przewidziane do ochrony powierzchniowej powinno mieć wytrzymałość:
1) na ściskanie, określoną zgodnie z Polską Normą - nie mniejszą niż:
a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów – wytrzymałość charakterystyczną, wynikającą z przyjętej klasy wytrzymałości betonu,
b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych - 25 MPa,
2) na odrywanie:
a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów - nie mniejszą niż 1,5 MPa,
b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych - średnią nie mniejszą niż 1,5 MPa, przy wartości minimalnej nie mniejszej niż 1 MPa.
Jako ochrona powierzchniowa betonu powinny być zastosowane w szczególności:
1) impregnacja powierzchni, tj. nasączenie stwardniałego betonu cieczami lub gazami, powodującymi zmianę niektórych jego cech, np. hydrofobowość,
2) powłoki malarskie o grubości (0,1÷1,0) mm,
3) powłoki grubowarstwowe o grubości (1÷2) mm z ciekłych wyrobów żywicznych lub komponentów żywicznych,
4) wyprawy o grubości (1÷10) mm z kompozytów żywicznych, mineralnych lub mineralno-żywicznych o konsystencji plastycznej,
5) wykładziny o grubości większej niż 5 mm - zespalane z chronioną konstrukcją za pomocą klejów, kitów lub zapraw.
1. Materiały używane do ochrony powierzchniowej betonu powinny, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:
1) być dostosowane do stanu podłoża, jego zawilgocenia i szczelności,
2) stanowić opór dla dyfuzji dwutlenku węgla (CO
2), z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 1,
3) nie stanowić oporu dla dyfuzji pary wodnej, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 2.
2. Opór dyfuzji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinien wynosić:
1) dla dwutlenku węgla (CO2) - nie mniej niż 50 m oporu dyfuzji słupa powietrza,
2) dla pary wodnej - nie więcej niż 4 m oporu dyfuzji słupa powietrza.
3. Ochrona powierzchniowa betonu powinna:
1) zapewnić zamknięcie rys, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1, zależnie od ich wielkości w przedziale temperatur dodatnich i ujemnych, określonych w Polskiej Normie jako wartości ekstremalne zmian temperatury wywołujące siły wewnętrzne w konstrukcji,
2) spełniać wymagania wytrzymałości na oderwanie od podłoża określone w tabeli:
| Wytrzymałość na odrywanie |
| Rodzaj powłoki | średnia nie mniejsza niż (MPa) | minimalna (MPa) |
| Powłoki bez zdolności pokrywania zarysowań | 0,8 | 0,5 |
| Powłoki z minimalną zdolnością pokrywania zarysowań | 1,0 | 0,6 |
| Powłoki z podwyższoną zdolnością pokrywania zarysowań: | | |
| a) na powierzchniach nie obciążonych ruchem | 1,3 | 0,8 |
| b) na powierzchniach obciążonych ruchem | 1,5 | 1,0 |
4. Nie dopuszcza się zastosowania ochrony powierzchniowej, która:
1) zamyka rysy - na powierzchniach elementów znajdujących się od spodu elementu konstrukcji,
2) uniemożliwia zaobserwowanie ewentualnego pojawienia się zarysowań oraz obserwacji propagacji rys istniejących.
5. Dopuszcza się zastosowanie ochrony powierzchniowej, która:
1) nie stanowi oporu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 - na powierzchniach nie zarysowanych bądź nie ulegających zarysowaniu,
2) stanowi opór, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 - na powierzchniach zarysowanych bądź ulegających zarysowaniu, pod warunkiem zapewnienia możliwości odprowadzenia pary wodnej z betonu, tj. w szczególności poprzez niewykonanie powłoki ze wszystkich stron elementu.
Elementy konstrukcyjne narażone na niszczące działanie wód płynących, kry oraz na agresywność wody powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniem i utratą przekroju elementów. Zabezpieczenia powinny być dobrane w zależności od przewidywanej trwałości elementu konstrukcyjnego. Rolę zabezpieczeń mogą spełniać w szczególności:
1) przypowierzchniowe warstwy betonu konstrukcji podpór odpowiednio zbrojone,
2) rury obsadowe pali - pozostawione w gruncie,
3) skrzynie stalowe lub formy użyte do wykonania podpór - pozostawione w konstrukcji.
W konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych rysy o rozwartościach przekraczających dopuszczalne wartości, określone w Polskiej Normie, bądź rysy, które nie mogą być zabezpieczone za pomocą ochrony powierzchniowej, powinny być zlikwidowane poprzez wypełnienie kompozycją iniekcyjną.
Konstrukcje stalowe powinny być zabezpieczone poprzez ochronę:
1) konstrukcyjną,
2) materiałowo-strukturalną,
3) powierzchniową.
1. W ramach ochrony, o której mowa w § 175 pkt 1, konstrukcje obiektów mostowych oraz ich elementy:
1) nie powinny mieć w szczególności:
a) miejsc trudno dostępnych, nieprzewiewnych - uniemożliwiających wykonanie powłok ochronnych oraz narażonych na zbieranie się kurzu, pyłów, wody lub skroplin pary wodnej,
b) rozczłonowanych elementów o gęstym skratowaniu i małych przekrojach - utrudniających wykonanie powłok ochronnych i ich renowację,
c) stref kontaktu z materiałami porowatymi i higroskopijnymi,
d) miejsc (punktów) o nadmiernej koncentracji naprężeń, zwłaszcza lokalnych,
2) powinny być przewidziane w szczególności:
a) z elementów o dużych gładkich powierzchniach, z żebrami usztywniającymi umieszczonymi od strony wewnętrznej, chyba że względy konstrukcyjne wymagają inaczej,
b) z elementów bez progów zatrzymujących wodę i zanieczyszczenia,
c) z elementów zamkniętych hermetycznie lub zapewniających odprowadzenie skroplin pary wodnej bądź otwartych, o mało rozwiniętej powierzchni i wyokrąglonych narożach i krawędziach,
d) z elementów bez karbów lub z rozwiązaniami łagodzącymi ich skutki,
3) powinny mieć w szczególności:
a) szczelne połączenia stykowe,
b) naddatki przekrojów na korozję w stalach trudno rdzewiejących, jeśli nie jest przewidywana powłoka ochronna, przy czym naddatki grubości przewidziane dla każdej strony elementu narażonej na wpływy atmosferyczne nie mogą być:
- większe niż 1,5 mm - w atmosferze przemysłowej lub w przypadku oddziaływania chlorków,
- większe niż 1 mm - w atmosferze miejskiej i wiejskiej,
c) zapewnione odległości od powierzchni wód i gruntu, zgodnie z wymaganiami określonymi w § 33 ust. 1 pkt 3,
4) powinny zapewnić w szczególności:
a) odpływ zbierających się wód opadowych lub skroplin pary wodnej,
b) dostęp do wewnętrznych przestrzeni elementów zamkniętych - jeśli ich wymiary pozwolą na poruszanie się obsługi,
c) ochronę przed gnieżdżeniem się ptactwa.
2. Szczelne połączenia stykowe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a), powinny być zapewnione w szczególności poprzez:
1) zagęszczenie nitów lub śrub,
2) umieszczenie śrub trzpieniami od spodu łączonych elementów lub wyjątkowo trzpieniami od góry z zastosowaniem nakrętek kołpakowych - w przypadkach specjalnych zaleceń Urzędu Dozoru Technicznego bądź trudności konstrukcyjnych,
3) uszczelnienie szczelin między elementami,
4) wykonanie ciągłych spoin łączących elementy na całym obwodzie przylegania,
5) zastosowanie spoin pachwinowych dwustronnych i spoin brzeżnych całkowicie przetopionych.
3. Eliminowanie karbów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. d), powinno być zapewnione w szczególności poprzez:
1) zaniechanie złączy nakładkowych,
2) zastosowanie pasów dźwigarów z jednolitych blach, z łagodnymi zmianami przekrojów zgodnymi z Polską Normą,
3) zaniechanie spawanych połączeń usztywnień środników z pasami rozciąganymi,
4) zastosowanie łagodnej zmiany przekroju w kształcie zaokrągleń - przy prostopadłych połączeniach elementów.
4. Odpływ wody, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a), powinien być zapewniony, z zachowaniem odpowiednio wymagań określonych w § 138, w szczególności:
1) z przekrojów otwartych od góry - za pomocą otworów o średnicy nie mniejszej niż 50 mm zaopatrzonych w rurki odpływowe, przewidzianych w półkach dźwigarów w odstępach nie większych niż 3 m oraz w najniższych punktach,
2) z dolnych pasów dźwigarów za pomocą otworów:
a) w usztywnieniach środnika na styku z pasem - o szerokości nie mniejszej niż 50 mm i o wysokości nie mniejszej niż 30 mm,
b) w miejscach przewidywanych zastoisk wody - o średnicy nie mniejszej niż 50 mm, zaopatrzonych w rurki odpływowe,
3) z przekrojów zamkniętych - za pomocą wycięć naroży w przeponach i otworów odpływowych określonych w pkt 2 lit. b) przewidzianych w najniższych punktach.
5. Rurki odpływowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, pkt 2 lit. b) i pkt 3, powinny być zakończone ukośnie i wystawać nie mniej niż 50 mm poza obrys elementu, w którym są osadzone.
6. Dźwigary kratownicowe, niezależnie od wymagań określonych w ust. 1, powinny mieć w szczególności:
1) w przypadku stosowania elementów o otwartych przekrojach:
a) pasy górne otwarte od dołu,
b) pasy dolne dwuczłonowe z przewiązkami,
2) w przypadku konstrukcji z jazdą dołem i chodnikami przewidzianymi na zewnątrz dźwigarów:
a) pomost rozdzielony na części - oddzielny pod jezdnię i chodniki,
b) otwory w pomoście zabezpieczone przed napływem wody opadowej obrzeżami o wysokości nie mniejszej niż 50 mm - dla przenikania elementów dźwigara z zachowaniem prześwitów 50 mm, gdy nie zachodzą okoliczności określone w pkt 2 lit. a).
W ramach ochrony, o której mowa w § 175 pkt 2, konstrukcje obiektów mostowych oraz ich elementy:
1) nie powinny zawierać w szczególności:
a) materiałów o bardzo zróżnicowanych potencjałach elektrochemicznych,
b) żużli i wtrąceń metalicznych będących wynikiem procesów spawalniczych,
2) powinny być przewidziane w szczególności:
a) z gatunków stali o podwyższonej odporności na korozję, tj. niskostopowych lub ze stali trudno rdzewiejącej użytej w przypadkach zaniechania powłok malarskich, o grubościach blach i profili określonych w Polskiej Normie, z tym że stal trudno rdzewiejąca nie powinna być zastosowana w pomieszczeniach zamkniętych, zagłębionych w wodzie lub gruncie oraz w środowisku o silnej agresywności atmosfery,
b) z elementów łączonych za pomocą spawania materiałami spawalniczymi dostosowanymi do łączonych gatunków stali.
1. W ramach ochrony, o której mowa w § 175 pkt 3, konstrukcje stalowe powinny być zabezpieczone przed oddziaływaniem środowiska niezależnie od ochrony, o której mowa w § 176 i 177.
2. Ochrona powierzchniowa może być zrealizowana w szczególności jako:
1) powłoki malarskie,
2) powłoki metalizacyjne, przewidziane na elementach wyposażenia z wyjątkiem elementów konstrukcyjnych, z zastrzeżeniem ust. 4,
3) powłoki metalizacyjno-malarskie,
wykonane na odpowiednio przygotowanym podłożu zgodnie z Polską Normą, o grubości i liczbie warstw pokrycia zależnych od przewidzianego materiału oraz w dostosowaniu do stopnia agresywności środowiska i okresu użytkowania obiektu.
3. W przypadku zastosowania stali trudno rdzewiejących:
1) można zaniechać powłok malarskich, jeśli spełnione są wymagania określone w § 33 ust. 1 pkt 3 i w § 176 ust. 1 pkt 3 lit. b),
2) powinny być zastosowane powłoki malarskie w przestrzeniach zamkniętych pozostających pod normalnym ciśnieniem atmosferycznym, jeśli względna wilgotność powietrza jest większa niż 60%.
4. Powłoki metalizacyjno-malarskie powinny być przewidziane również, bez względu na planowany okres trwałości, w szczególności na powierzchniach elementów urządzeń dylatacyjnych oraz elementów wyposażenia pozbawionych dostępu w celu renowacji powłok ochronnych.
5. Grubość powłok metalizacyjnych lub metalizacyjno-malarskich na elementach konstrukcyjnych określają Polskie Normy, z tym że grubość powłoki metalizacyjnej nie powinna być mniejsza niż 150 μm, przy zakładanej trwałości zabezpieczenia od 10 do 20 lat, oraz 200 μm, przy zakładanej trwałości zabezpieczenia powyżej 20 lat.
W konstrukcjach zespolonych stalowo-betonowych, niezależnie od odpowiedniej ochrony przewidzianej dla poszczególnych materiałów, powinno być zapewnione odprowadzenie skroplin pary wodnej wydostających się z betonu i osadzających się na pasach elementów stalowych.
W zależności od potrzeb, przeznaczenia i usytuowania obiekt inżynierski powinien być wyposażony w szczególności w:
1) łożyska,
2) zabezpieczenia przerw dylatacyjnych,
3) izolację wodoszczelną, w szczególności pomostów obiektów mostowych i powierzchni konstrukcji oporowych stykających się z gruntem,
4) nawierzchnię jezdni i chodników,
5) krawężniki oddzielające jezdnię od chodników lub torowiska bądź ograniczające jezdnie w obiektach bez chodników,
6) tory tramwajowe i słupy sieci trakcyjnej,
7) urządzenia odprowadzenia wód opadowych,
8) balustrady zabezpieczające pieszych i obsługę przed upadkiem z wysokości,
9) bariery przeciwdziałające wyjechaniu pojazdu poza jezdnię lub obiekt bądź zabezpieczające pojazdy przed najechaniem na obiekt lub przeszkody stałe znajdujące się w pobliżu jezdni,
10) osłony zabezpieczające przed porażeniem prądem sieci trakcyjnych,
11) urządzenia ochrony przed hałasem,
12) osłony przeciwolśnieniowe,
13) instalacje oświetleniowe,
14) urządzenia wentylacyjne,
15) urządzenia zabezpieczające dostęp do obiektu w celach utrzymaniowych,
16) urządzenia mechaniczne dla ruchomych elementów konstrukcji,
17) płyty przejściowe w strefie połączenia obiektu z nasypem drogowym,
18) elementy zabezpieczające podpory mostów przed działaniem kry, spławu i żeglugi oraz podpory wiaduktu przed najechaniem pojazdów i skutkami wykolejenia pojazdów szynowych,
19) tablice określające szlak żeglugowy zgodnie z odnośnymi przepisami,
20) sprzęt i środki gaśnicze,
21) specjalnie uformowane nisze podporowe na urządzenia umożliwiające podnoszenie ustroju nośnego,
22) zabezpieczenia przed dostępem:
a) ptactwa, nietoperzy,
b) osób postronnych do pomieszczeń technicznych, urządzeń technicznych oraz przestrzeni zamkniętych,
23) znaki pomiarowe.
Pełny system informacji prawnej LexLege SPRAWDŹ
