Akt uchylony z dniem 2023-12-28.
Tory metra klasyfikuje się następująco:
1) tory kategorii 1 - przeznaczone do ruchu pojazdów metra o maksymalnym nacisku osi 140 kN i prędkości maksymalnej 90 km/h;
2) tory kategorii 2 - przeznaczone do ruchu pojazdów metra o maksymalnym nacisku osi 140 kN i prędkości maksymalnej 30 km/h;
3) tory kategorii 3 - przeznaczone do ruchu pojazdów kolejowych lub pojazdów metra o maksymalnym nacisku osi 221 kN i prędkości maksymalnej 70 km/h.
Konstrukcja nawierzchni torowej powinna zapewniać w sposób trwały:
1) bezpieczny ruch pojazdów metra w warunkach techniczno-eksploatacyjnych przypisanych do określonej kategorii toru metra;
2) ograniczenie oddziaływań hałasu i wibracji na pasażerów i otoczenie linii metra;
3) ochronę przed prądami błądzącymi;
4) bezpieczeństwo pożarowe.
1. Konstrukcja nawierzchni torowej powinna umożliwiać mocowanie napędów oraz zabezpieczeń przed zmianą położenia iglic zwrotnic i ruchomych dziobów krzyżownic.
2. Nawierzchnia torowa powinna zapewniać właściwą współpracę z wbudowanymi w konstrukcję toru lub zamocowanymi do elementów nawierzchni urządzeniami srp.
Nawierzchnię torową wykonuje się z szyn o profilu 49E1 lub 60E1, złączek i podpór szynowych oraz podsypki w nawierzchniach podsypkowych albo podbudowy betonowej w nawierzchniach bezpodsypkowych.
Złącza szynowe w nawierzchni torowej powinny być wykonane jako:
1) złącza klasyczne (z użyciem pary łubków), izolowane lub nieizolowane - stosowane w torach kategorii 2 i 3 łączonych stykowo - odpowiednio na odcinkach izolowanych lub nieizolowanych;
2) złącza spawane lub zgrzewane - stosowane w torach bezstykowych na odcinkach nieizolowanych;
3) złącza klejono-sprężone - stosowane w torach bezstykowych na odcinkach izolowanych.
Przytwierdzenia szyn w nawierzchni torowej powinny być wykonane jako pośrednie przytwierdzenia typu K lub bezpośrednie przytwierdzenia sprężyste do podkładów i podrozjezdnic:
1) drewnianych - w torach kategorii 1, 2 i 3;
2) betonowych - w torach kategorii 3 (na łącznicy kolejowej);
3) blokowych w otulinie wibroizolacyjnej - w torach kategorii 1 i 2;
4) blokowych ze śrubami kotwiącymi wklejanymi w podbudowę betonową - w torach kategorii 1 i 2.
Na odcinkach torów metra, w celu spełnienia wymagań określonych w pkt 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia, powinna być stosowana nawierzchnia bezpodsypkowa z wibroizolacją.
1. Na końcu toru metra niepołączonego z innym torem umieszcza się kozioł oporowy.
2. Nawierzchnia torów żeberek ochronnych i innych torów, które ze względu na swoje przeznaczenie powinny być zakończone kozłem oporowym, powinna być tego samego typu i konstrukcji co nawierzchnia toru przed żeberkiem ochronnym lub kozłem oporowym.
W torach metra mogą być stosowane odbojnice i przyrządy wyrównawcze.
W torach metra kategorii 1 położonych w łuku o promieniu poniżej 400 m powinny być umieszczone urządzenia do smarowania krawędzi szyny.
Odcinki proste toru metra stanowiące połączenia między krzywymi przejściowymi, rampami przechyłkowymi oraz poziomymi łukami kołowymi bez krzywych przejściowych i ramp przechyłkowych powinny mieć długość (Lp) nie mniejszą niż obliczana według wzoru Lp = 0,25 x V Lmax [m],
gdzie: V Lmax - maksymalna prędkość [km/h],
przy czym długość Lp nie może być mniejsza niż Lp = 20 m dla torów kategorii 2 oraz Lp = 10 m dla torów kategorii 3.
Poziome łuki kołowe toru metra powinny mieć promienie o wartościach nie mniejszych niż określone w tablicy 1.
Tablica 1
T A B E L A
| Wielkość promienia łuku kołowego [m] |
| Kategoria toru | w torze metra | w torze metra w uzasadnionych przypadkach | w rozjazdach |
| 1 | 400 | 300 | 190 |
| 2 | 70 |
| 3 | 300 | 190 |
1. Tory metra w obrębie peronu pasażerskiego powinny stanowić odcinki proste.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się, aby tory metra w obrębie peronu pasażerskiego stanowiły poziomy łuk kołowy o promieniu nie mniejszym niż 700 m.
1. Długość poziomego łuku kołowego toru metra mierzona między końcami krzywych przejściowych, a także długość łuku, gdy nie ma krzywych przejściowych, powinna mieć długość Lł, nie mniejszą niż obliczona według wzoru Lł = 0,25 x Vmax [m],
gdzie: Vmax - maksymalna prędkość [km/h],
przy czym długość Lł nie może być mniejsza niż Lł = 20 m dla torów kategorii 2 oraz Lł = 10 m dla torów kategorii 3.
2. W przypadku gdy nie można uzyskać minimalnej długości poziomego łuku kołowego między krzywymi przejściowymi, stosuje się układ złożony z dwóch przyległych do siebie krzywych przejściowych.
1. Krzywe przejściowe stosuje się w torach metra kategorii 1 i 3 między odcinkami prostymi toru i odcinkami toru w poziomym łuku kołowym o promieniu R ≤ 2000 m oraz przy łączeniu łuków o różnych promieniach i jednakowym kierunku.
2. Od warunku, o którym mowa w ust. 1, można odstąpić w następujących przypadkach:
1) przy połączeniu dwóch poziomych łuków kołowych, gdy różnica krzywizn wynosi:
gdzie R oznacza promień poziomego łuku kołowego;
2) na połączeniach międzytorowych, w których poziome łuki kołowe o małych promieniach są wykonywane bez przechyłki;
3) na torach odstawczych.
Długości krzywej przejściowej określa się według wzoru:
lz= V x h/100 [m],
gdzie: lz- długość krzywej przejściowej, V - prędkość pojazdów metra [km/h], h - przechyłka łuku [mm],
przy czym długość lz nie może być mniejsza niż 0,5 x h.
Punkty początkowe krzywych przejściowych powinny być oddalone co najmniej 6 m od początków i końców rozjazdów, przęseł mostów, wiaduktów i estakad metra oraz przyrządów wyrównawczych.
Układ geometryczny torów metra w rzucie poziomym projektuje się w sposób zapewniający, że przyspieszenie niezrównoważone (a) występujące na krzywych poziomych nie przekroczy 0,3 m/s2.
1. Tory metra w przekroju poprzecznym powinny spełniać następujące wymagania:
1) nominalna szerokość toru na odcinku prostym i toru w poziomych łukach kołowych o promieniu R ≥ 300 m, mierzona między wewnętrznymi płaszczyznami główek szyn, 14 mm poniżej górnej powierzchni główki szyny, powinna wynosić 1435 mm;
2) w poziomych łukach kołowych o promieniach R < 300 m nominalna szerokość toru powinna być powiększona o wartość poszerzenia toru określoną w tablicy 2
Tablica 2
TABELA
| R | 300 | 275 | 250 | 225 | 215 | 200 | 190 | 175 | 150 | 125 | 100 | 70 |
| P | 0 | 3 | 5 | 8 | 10 | 12 | 14 | 16 | 16 | 20 | 20 | 20 |
gdzie: R - promień poziomego łuku kołowego [m], P - wartość poszerzenia toru [mm]
3) przejście od szerokości nominalnej toru do zwiększonej szerokości toru w poziomym łuku kołowym powinno być wykonywane stopniowo, na krzywej przejściowej lub na odcinku prostym, jeśli nie ma krzywej przejściowej;
4) poszerzenie toru w łukach należy wykonywać przez odsunięcie szyny wewnętrznej w kierunku środka łuku;
5) dla poziomych łuków kołowych o różnych poszerzeniach toru połączonych krzywą przejściową przejście od jednej szerokości do drugiej należy wykonać na długości krzywej przejściowej;
6) jeżeli dwa poziome łuki kołowe jednakowego kierunku są połączone wstawką, to należy na niej wykonać dwa przejścia od toru poszerzonego na łukach do toru nominalnego i między końcami tych przejść wykonać odcinek toru nieposzerzonego o długości ustalonej zgodnie z § 39.
2. Dopuszcza się odchylenia od nominalnej szerokości toru metra wynoszące ± 2 mm, przy czym dopuszczalna zmiana szerokości toru na długości 1 m wynosi:
1) dla torów bezpodsypkowych ± 1 mm;
2) dla torów podsypkowych ± 2 mm;
3) w sąsiedztwie złączy zgrzewanych ± 2 mm.
1. W poziomych łukach kołowych o promieniu R Ł 4000 m w celu zrównoważenia przyspieszenia odśrodkowego stosuje się przechyłkę toru metra.
2. W zależności od rodzaju konstrukcji nawierzchni torowej przechyłkę toru metra kształtuje się:
1) w torach z nawierzchnią bezpodsypkową - przez podniesienie zewnętrznego toku szynowego o połowę wymaganej wartości przechyłki i obniżenie o taką samą wartość wewnętrznego toku szynowego;
2) w torach z nawierzchnią podsypkową - przez podniesienie zewnętrznego toku szynowego o całą wymaganą wartość przechyłki względem wewnętrznego toku szynowego.
1. Wartość przechyłki toru metra należy obliczać według wzoru:
gdzie: h - wartość przechyłki [mm], V - prędkość jazdy pociągu [km/h], R - promień łuku [m], przy uwzględnieniu wartości a Ł 0,3 [m/sidx2],
przy czym wartość obliczonej przechyłki zaokrągla się do 5 mm.
2. Nie należy stosować przechyłek toru metra większych niż 150 mm i mniejszych niż 10 mm.
3. Dopuszcza się tolerancję przechyłki torów metra ± 2 mm.
Dopuszczalna wichrowatość toru na długości 5 m wynosi:
1) dla torów metra kategorii 1 - 4 mm;
2) dla torów metra kategorii 2 - 6 mm.
1. Rampa przechyłkowa powinna być ukształtowana prostoliniowo (liniowy przyrost przechyłki toru metra) i zlokalizowana na odcinku krzywej przejściowej, a jeśli krzywa ta nie występuje - na odcinkach prostych przyległych do łuku.
2. Prędkość podnoszenia się koła na rampie przechyłkowej nie powinna przekraczać wartości 45 mm/s.
3. Rampa przechyłkowa kończy się na początku poziomego łuku kołowego.
4. Długość rampy przechyłkowej oblicza się według wzoru dla długości krzywej przejściowej, określonego w § 44.
Jeżeli odcinek prosty toru metra między łukami jednego kierunku ma długość mniejszą od określonej w § 39, to:
1) przy jednakowych promieniach łuków ich przechyłka powinna być zachowana na całej długości wstawki prostej;
2) przy różnych promieniach łuków przejście z mniejszej do większej przechyłki łuku wykonuje się stopniowo na długości wstawki prostej.
Jeżeli między dwoma łukami odwrotnego kierunku odcinek prosty toru metra ma długość mniejszą od określonej zgodnie z § 39, to na odcinku tym wykonuje się rampy przechyłkowe dla każdego z łuków o długościach dopuszczalnych i minimalnej wstawce prostej między nimi określonej zgodnie z § 39.
Odległość między osiami dwóch leżących obok siebie torów metra powinna zapewniać zachowanie skrajni budowli.
1. W torach metra stosuje się rozjazdy o promieniach toru zwrotnego 190 m lub 300 m, o skosie 1:9 oraz w podwójnych połączeniach torów - skrzyżowania torów o skosie 1:4,444.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach w torach metra kategorii 2 dopuszcza się stosowanie rozjazdów o promieniach toru zwrotnego 150 m lub 70 m o skosie 1:7 lub 1:5.
3. Rozjazdy i skrzyżowania w torach metra sytuuje się z uwzględnieniem poniższych wymogów:
1) rozjazdy sytuuje się na odcinkach prostych torów;
2) odległość początku lub końca rozjazdu od peronu pasażerskiego powinna wynosić co najmniej 6 m;
3) rozjazdy w połączeniach międzytorowych torów metra, z wyjątkiem torów odstawczych, sytuuje się zgodnie z kierunkiem ruchu pojazdów metra;
4) w pojedynczych połączeniach torów rozjazdami minimalna wstawka prosta między łukami odwrotnymi rozjazdów powinna wynosić 6 m;
5) punkty początkowe lub końcowe krzywych przejściowych, ramp przechyłkowych, wstawek przejściowych od toru normalnego do toru poszerzonego w łukach, poziomych łuków kołowych bez krzywej przejściowej lub rampy przechyłkowej powinny być oddalone co najmniej 6 m od początku lub końca rozjazdu;
6) w uzasadnionych przypadkach przy układaniu rozjazdu o promieniu 190 m i skosie 1:9 do wstawki o długości 6 m może być wliczony odcinek prosty w krzyżownicy tego rozjazdu;
7) połączenia rozjazdów i skrzyżowań z szynami wykonuje się jako złącza klasyczne;
8) minimalna długość odcinka toru między rozjazdami powinna wynosić 12,5 m w torach kategorii 1 i 6 m w torach pozostałych kategorii;
9) szyny w rozjazdach powinny być ustawiane bez pochylenia poprzecznego.
1. W tunelu o przekroju okrągłym poszerzenie skrajni jest realizowane przez przesunięcie osi tunelu do wewnątrz łuku w stosunku do osi toru.
2. Skrajnie budowli i obudowy ciągłej w tunelu o przekroju prostokątnym na poziomych łukach kołowych, krzywych przejściowych i rozjazdach, w stosunku do skrajni obowiązujących na odcinkach prostych linii metra, powinny być poszerzone od wewnętrznej i zewnętrznej strony toru metra, a także podwyższone w przypadku występowania łuków poziomych z przechyłką i łuków pionowych. Wartości tych poszerzeń są zależne od parametrów łuków, krzywych przejściowych, ramp przechyłkowych i przechyłek toru.
3. Poszerzenia skrajni dla rozjazdów określa się tak, jak dla poziomego łuku kołowego bez przechyłki, uwzględniając poszerzenia toru metra w rozjazdach.
1. Pomieszczenia techniczne oraz higieniczno-sanitarne w obrębie stacji metra powinny być wyposażone w wentylację lub klimatyzację.
2. W pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi powinna być stosowana klimatyzacja.
3. W przypadku pobierania powietrza z tunelu pobiera się je przez filtr z tunelu wjazdowego na stację metra.
