Ustawa o zdrowiu publicznym

1. Zadania wynikające z ustawy koordynuje minister właściwy do spraw zdrowia.
2. Do zadań ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie koordynacji zadań z zakresu zdrowia publicznego należy:
1) przygotowanie projektu Narodowego Programu Zdrowia, o którym mowa w art. 9 Narodowy Program Zdrowia ust. 1;
2) monitorowanie realizacji zadań, o których mowa w art. 2 zadania z zakresu zdrowia publicznego;
3) zapewnianie spójności zadań realizowanych przez organy i podmioty, o których mowa w art. 3 podmioty realizujące zadania z zakresu zdrowia publicznego;
4) sygnalizowanie właściwym organom i podmiotom, o których mowa w art. 3 podmioty realizujące zadania z zakresu zdrowia publicznego, potrzeby podjęcia określonych zadań z zakresu zdrowia publicznego;
5) gromadzenie i analizowanie informacji dotyczących sytuacji zdrowotnej społeczeństwa i rozpowszechnienia czynników ryzyka oraz udostępnianie tych informacji w sposób uniemożliwiający identyfikację osób, których dotyczą;
6) analizowanie informacji, o których mowa w art. 12 roczna informacja o zrealizowanych lub podjętych zadaniach;
7) sporządzanie informacji o zadaniach z zakresu zdrowia publicznego zrealizowanych lub podjętych w danym roku, wraz z ich ewaluacją.
3. Do realizacji zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 6, minister właściwy do spraw zdrowia może powoływać zespoły robocze składające się z osób posiadających wiedzę i doświadczenie związane z realizacją zadań z zakresu zdrowia publicznego. Działalność zespołów jest finansowana z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.
4. Rada Ministrów może, na podstawie art. 10 pełnomocnik Rządu ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2024 r. poz. 1050 i 1473), ustanowić Pełnomocnika Rządu do spraw zdrowia publicznego. Pełnomocnik, w zakresie określonym w przepisach o jego ustanowieniu, realizuje zadania ministra właściwego do spraw zdrowia z zakresu zdrowia publicznego wynikające z ustawy.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia współdziała z organami władzy publicznej, jednostkami podległymi lub nadzorowanymi przez ministra właściwego do spraw zdrowia, w tym z Narodowym Funduszem Zdrowia, Narodowym Instytutem Zdrowia Publicznego – Państwowym Zakładem Higieny, Krajowym Centrum Przeciwdziałania Uzależnieniom, zwanym dalej „Centrum”, Instytutem Medycyny Wsi, Głównym Inspektorem Sanitarnym, a także Centralnym Instytutem Ochrony Pracy – Państwowym Instytutem Badawczym, Głównym Inspektorem Sanitarnym Wojska Polskiego oraz podmiotami, o których mowa w art. 3 podmioty realizujące zadania z zakresu zdrowia publicznego ust. 2.
2. Organy władzy publicznej oraz państwowe jednostki organizacyjne są obowiązane do współpracy i udzielania pomocy ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w tym do bezpłatnego udostępniania mu informacji, dokumentów i danych, którymi dysponują, niezbędnych do realizacji jego zadań, w terminie określonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Dane są udostępniane w postaci zbiorów danych jednostkowych uniemożliwiających identyfikację osób, których dotyczą.

1. Tworzy się Radę do spraw Zdrowia Publicznego, zwaną dalej „Radą”, pełniącą funkcję opiniodawczo-doradczą dla ministra właściwego do spraw zdrowia.
2. Do zadań Rady należy:
1) opiniowanie projektu Narodowego Programu Zdrowia, o którym mowa w art. 9 Narodowy Program Zdrowia ust. 1, i ewaluacja wdrażania tego programu;
2) przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia propozycji nowych zadań służących realizacji celów operacyjnych Narodowego Programu Zdrowia, o którym mowa w art. 9 Narodowy Program Zdrowia ust. 1;
3) wykonywanie innych zadań opiniodawczo-doradczych w zakresie zdrowia publicznego powierzonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
3. Obsługę Rady zapewnia komórka organizacyjna w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zdrowia.
4. Koszty funkcjonowania Rady są pokrywane z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.

1. Rada składa się z:
1) przedstawiciela Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
2) przedstawicieli każdego z ministrów kierujących działami administracji rządowej;
3) konsultantów krajowych w dziedzinach: zdrowia publicznego, epidemiologii, chorób zakaźnych, kardiologii, onkologii klinicznej, diabetologii, psychiatrii, medycyny pracy, zdrowia środowiskowego oraz pielęgniarstwa;
4) nie więcej niż czterech przedstawicieli wskazanych przez stronę samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego;
5) przedstawiciela Narodowego Funduszu Zdrowia;
6) przedstawiciela Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny;
7) (uchylony)
7a) przedstawiciela Centrum;
8) przedstawiciela Głównego Inspektora Sanitarnego;
9) (uchylony)
10) przedstawiciela Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska Polskiego;
11) przedstawiciela Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych;
12) przedstawiciela Naczelnej Rady Lekarskiej;
13) przedstawiciela Naczelnej Rady Aptekarskiej;
14) przedstawiciela Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych;
14a) przedstawiciela Krajowej Rady Fizjoterapeutów;
15) nie więcej niż dwóch przedstawicieli reprezentatywnych organizacji pracodawców;
16) przedstawiciela organizacji pozarządowych i podmiotów, o których mowa w art. 3 działalność pożytku publicznego, organizacje pozarządowe, wyłączenie stosowania przepisów ustawy ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, których cele statutowe lub przedmiot działalności dotyczą spraw objętych zadaniami określonymi w art. 2 zadania z zakresu zdrowia publicznego.
2. Członków Rady powołuje minister właściwy do spraw zdrowia:
1) na wniosek właściwego organu, organizacji lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–14a, z wyjątkiem członka powoływanego z własnej inicjatywy;
2) spośród osób zgłoszonych, w terminie 14 dni od dnia publikacji na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zdrowia ogłoszenia o zamiarze powołania Rady lub zmian w jej składzie, przez organizacje lub podmioty określone w ust. 1 pkt 15 i 16.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje członka Rady z własnej inicjatywy albo na wniosek właściwego organu, organizacji lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–16. W przypadku odwołania członka Rady z własnej inicjatywy minister właściwy do spraw zdrowia niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ, organizację lub podmiot.
4. Przewodniczącego Rady wyznacza minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Rada podejmuje uchwały zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy jej członków. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego Rady.
6. W posiedzeniach Rady mogą brać udział z głosem doradczym osoby zaproszone przez przewodniczącego Rady.
7. W celu realizacji zadań określonych w art. 6 Rada do spraw Zdrowia Publicznego ust. 2 Rada może tworzyć zespoły robocze.
8. W skład zespołów, o których mowa w ust. 7, mogą wchodzić osoby niebędące członkami Rady.
9. Szczegółowy tryb pracy Rady określa regulamin pracy Rady uchwalony przez Radę i zatwierdzony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

1. Członkom Rady oraz osobom, o których mowa w art. 7 skład Rady do spraw Zdrowia Publicznego ust. 6 i 8, w związku z wykonywanymi czynnościami przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 77⁵ należności z tytułu podróży służbowej § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 oraz z 2024 r. poz. 878 i 1222).
2. Pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do wzięcia udziału w posiedzeniach Rady. W przypadku skorzystania przez pracownika ze zwolnienia od pracy pracodawca wydaje zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia w celu uzyskania przez pracownika od ministra właściwego do spraw zdrowia rekompensaty pieniężnej z tego tytułu – w wysokości przewidzianej w zaświadczeniu, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia.
3. Zwrot kosztów przejazdu oraz rekompensata, o których mowa w ust. 1 i 2, są finansowane z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.