Do czasu spełnienia przez Ośrodek warunków określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 8 delegacja ustawowa oraz w przepisach odrębnych, jednakże przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, można umieszczać w Ośrodku osoby stwarzające zagrożenie, jeżeli zapewniono właściwe zabezpieczenie Ośrodka i możliwość udzielania świadczeń terapeutycznych.
1. Do czasu powołania służby ochrony, o której mowa w art. 6 służba ochrony Ośrodka, jednakże przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, Dyrektor Generalny Służby Więziennej, na wniosek Ministra Sprawiedliwości, deleguje do wykonywania jej zadań funkcjonariuszy Służby Więziennej.
2. Funkcjonariusz Służby Więziennej może być delegowany do Ośrodka na okres do 6 miesięcy. Ponowne lub dalsze delegowanie wymaga zgody funkcjonariusza.
3. Minister Sprawiedliwości wypłaca delegowanym funkcjonariuszom świadczenia, należności oraz ich równoważniki przewidziane w art. 80 uposażenie, nagrody i świadczenia pieniężne funkcjonariusza oddelegowanego ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej. Do celów związanych z pełnieniem służby w Służbie Więziennej oraz obliczania uposażenia i innych należności pieniężnych funkcjonariusza w okresie oddelegowania, Dyrektor Generalny zalicza stanowisko służbowe zajmowane w Ośrodku do odpowiedniej grupy uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy oraz ustala stopień Służby Więziennej, do którego zaszeregowuje to stanowisko, przy czym uposażenie funkcjonariusza obliczone w ten sposób nie może być niższe od dotychczas otrzymywanego.
4. Do delegowania funkcjonariusza Służby Więziennej do Ośrodka nie stosuje się art 74–78 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.
5. Funkcjonariusze Służby Więziennej delegowani na podstawie ust. 1 mają w zakresie stosowania przymusu bezpośredniego uprawnienia i obowiązki przewidziane w niniejszej ustawie dla pracowników służby ochrony.
1. W latach 2013–2022 maksymalny limit wydatków budżetu państwa będący skutkiem finansowym ustawy wynosi:
1) w 2013 r. – 0 zł,
2) w 2014 r. – 5 000 000 zł,
3) w 2015 r. – 7 000 000 zł,
4) w 2016 r. – 7 000 000 zł,
5) w 2017 r. – 7 000 000 zł,
6) w 2018 r. – 7 000 000 zł,
7) w 2019 r. – 7 000 000 zł,
8) w 2020 r. – 7 000 000 zł,
9) w 2021 r. – 7 000 000 zł,
10) w 2022 r. – 7 000 000 zł
– pod warunkiem, że liczba osób skierowanych do Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym nie przekroczy 10.
2. Jeżeli liczba osób, o której mowa w ust. 1, zostanie przekroczona, wówczas, począwszy od kolejnego roku (rok X), maksymalny limit wydatków budżetu państwa będący skutkiem finansowym ustawy wynosi:
1) w roku X – 15 000 000 zł;
2) w roku X + 1 – 35 000 000 zł;
3) w roku X + 2 – 30 600 000 zł;
4) w roku X+3 – 59 370 000 zł;
5) w roku X+4 – 65 375 000 zł;
6) w roku X+5 - 56 886 870 zł;
7) w roku X + 6 – 94 925 630 zł;
8) w roku X + 7 – 100 668 250 zł;
9) w roku X + 8 – 129 700 000 zł;
10) w roku X + 9 – 136 510 000 zł;
11) w roku X + 10 – 139 602 500 zł.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia monitoruje wykorzystanie zaplanowanych na dany rok wydatków i dokonuje, co najmniej cztery razy w roku, według stanu na koniec każdego kwartału, analizy stopnia wykorzystania zaplanowanych na dany rok wydatków.
4. W przypadku gdy wartość planowanych wydatków, o których mowa w ust. 1 albo 2, w danym roku, przypadająca proporcjonalnie na okres od początku roku kalendarzowego do końca danego kwartału, została przekroczona:
1) po pierwszym kwartale – co najmniej o 15%,
2) po dwóch kwartałach – co najmniej o 10%,
3) po trzech kwartałach – co najmniej o 5%
– minister właściwy do spraw zdrowia stosuje mechanizm korygujący, polegający na ograniczeniu tych wydatków.
Akty wykonawcze wydane na podstawie art. 13a rozporządzenie w sprawie finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej ustawy, o której mowa w art. 50 zmiana ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz art. 88 wynagrodzenie pracowników podmiotu leczniczego działającego w formie jednostki budżetowej ust. 9 ustawy, o której mowa w art. 52 zmiana ustawy o działalności leczniczej, zachowują moc do dnia wejścia w życie odpowiednio aktów wykonawczych wydanych na podstawie art. 13a rozporządzenie w sprawie finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej ustawy, o której mowa w art. 50 zmiana ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą oraz art. 88 wynagrodzenie pracowników podmiotu leczniczego działającego w formie jednostki budżetowej ust. 9 ustawy, o której mowa w art. 52 zmiana ustawy o działalności leczniczej, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
