Ustawa o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne

Do poręczeń i gwarancji udzielanych przez niektóre osoby prawne stosuje się art. 2b cechy poręczenia i gwarancji, ust. 1 oraz odpowiednio przepis art. 8 ustanowienie przez kredytobiorcę zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa,

1. Osoby prawne wymienione w art. 2 objaśnienie pojęć ustawowych, ust. 1 pkt 3 mogą udzielać poręczenia lub gwarancji do wysokości nie wyższej niż 60% wartości kapitałów (funduszy) własnych, określonych według stanu na koniec roku obrotowego poprzedzającego udzielenie poręczenia lub gwarancji, z zastrzeżeniem że kwota poręczenia lub gwarancji udzielanych za zobowiązania określonego podmiotu nie może przekroczyć 20% wartości tych kapitałów (funduszy).
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może wyrazić zgodę na udzielanie poręczeń lub gwarancji do wysokości wyższej niż określona w ust. 1 lub ustalić w inny sposób niż określony w ust. 1 dopuszczalną łączną wysokość udzielanych poręczeń i gwarancji oraz dopuszczalną wysokość poręczenia lub gwarancji za zobowiązania określonego podmiotu.

1. Osoby prawne, wymienione w art. 2 objaśnienie pojęć ustawowych, ust. 1 pkt 3, które udzieliły poręczenia lub gwarancji, przekazują ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych półroczne informacje o:
1) liczbie i wartości udzielonych poręczeń i gwarancji;
2) aktualnym stanie należności i zobowiązań z tytułu udzielonych poręczeń i gwarancji;
3) podmiotach, na rzecz których oraz za zobowiązania których poręczenia lub gwarancje zostały udzielone, oraz przeznaczeniu kwot objętych poręczeniem lub gwarancją;
4) przebiegu dochodzenia wierzytelności powstałych w związku z wykonaniem udzielonych poręczeń i gwarancji.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są przekazywane w terminie 30 dni po upływie półrocza.