1. Podstawą należnych należności celnych przywozowych i wywozowych jest Wspólna Taryfa Celna.
Inne środki, ustanowione w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej, stosowane są w odpowiednich przypadkach zgodnie z klasyfikacją taryfową danych towarów.
2. Wspólna Taryfa Celna obejmuje:
a) Nomenklaturę scaloną towarów, określoną w rozporządzeniu (EWG) nr 2658/87;
b) każdą inną nomenklaturę, która jest całkowicie lub częściowo oparta na Nomenklaturze scalonej lub która dodaje do niej dalsze podpodziały i która została ustanowiona w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny do celów stosowania środków taryfowych związanych z wymianą towarową;
c) konwencyjne lub zwykłe autonomiczne stawki celne, stosowane w odniesieniu do towarów objętych Nomenklaturą scaloną;
d) preferencyjne środki taryfowe określone w umowach zawartych przez Unię z niektórymi krajami lub terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii lub z grupami takich krajów lub terytoriów;
e) preferencyjne środki taryfowe przyjęte jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych krajów lub terytoriów znajdujących się poza obszarem celnym Unii lub w odniesieniu do grup takich krajów lub terytoriów;
f) autonomiczne środki przewidujące obniżenie należności celnych lub zwolnienie z należności celnych za niektóre towary;
g) uprzywilejowane traktowanie taryfowe w zakresie środków, o których mowa w lit. c)-f) lub h), z którego mogą korzystać niektóre towary ze względu na ich rodzaj lub końcowe przeznaczenie;
h) inne środki taryfowe przewidziane w przepisach unijnych dotyczących rolnictwa, handlu lub innych dziedzin.
3. Na wniosek zgłaszającego, jeżeli towary spełniają warunki określone w ust. 2 lit. d)-g), stosuje się środki przewidziane w tych przepisach zamiast środków określonych w ust. 2 lit. c). Można je stosować z mocą wsteczną, pod warunkiem że dotrzymane są terminy i warunki przewidziane w odpowiednich środkach lub w niniejszym kodeksie.
4. Jeżeli stosowanie środków, o których mowa w ust. 2 lit. d)-g) lub zwolnienie ze środków, o których mowa w ust. 2 lit. h) jest ograniczone do określonej ilości przywożonych lub wywożonych towarów, stosowanie tych środków lub zwolnienie z nich w przypadku kontyngentów taryfowych ustaje w momencie, gdy zostanie osiągnięta określona ilość przywożonych lub wywożonych towarów.
W przypadku plafonów taryfowych stosowanie tych środków ustaje na mocy aktu prawnego Unii.
5. Dopuszczenie do obrotu lub wywóz towarów, do których mają zastosowanie środki, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą zostać objęte nadzorem.
1. "Klasyfikacja taryfowa" towarów do celów stosowania Wspólnej Taryfy Celnej polega na określeniu jednej podpozycji lub dalszych podpodziałów w Nomenklaturze scalonej, do których towary te mają zostać zaklasyfikowane.
2. "Klasyfikacja taryfowa" towarów do celów stosowania środków pozataryfowych polega na określeniu jednej podpozycji lub dalszych podpodziałów w Nomenklaturze scalonej lub innej nomenklaturze ustanowionej przepisami unijnymi, która jest całkowicie lub częściowo oparta na Nomenklaturze scalonej, lub która dodaje do niej dalsze podpodziały, do których towary te mają zostać zaklasyfikowane.
3. Podpozycja lub dalszy podpodział, określone zgodnie z przepisami ust. 1 i 2, wykorzystywane są do celów stosowania środków związanych z tą podpozycją.
4. Komisja może przyjąć środki w celu określenia klasyfikacji taryfowej towarów zgodnie z ust. 1 i 2.
1. Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych środki dotyczące jednolitego zarządzania kontyngentami taryfowymi i plafonami taryfowymi, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 4, oraz środki dotyczące zarządzania nadzorem nad dopuszczaniem do obrotu lub wywozem towarów, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 5.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
2. Komisja przyjmuje środki, o których mowa w art. 57 klasyfikacja taryfowa towarów ust. 4, w drodze aktów wykonawczych.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
W odnoszących się do takich środków pilnych przypadkach należycie uzasadnionych potrzebą szybkiego zapewnienia właściwego i jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 5.
W przypadku gdy opinia komitetu, o którym mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 1, ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, stosuje się art. 285 procedura komitetu ust. 6.
W art. 60 nabywanie pochodzenia oraz 61 ustanawia się reguły określania niepreferencyjnego pochodzenia towarów do celów stosowania:
a) wspólnej taryfy celnej z wyjątkiem środków, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 2 lit. d) i e);
b) środków pozataryfowych ustanowionych w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej; oraz
c) innych środków unijnych odnoszących się do pochodzenia towarów.
1. Towar całkowicie uzyskany w danym kraju lub na danym terytorium uznawany jest za pochodzący z tego kraju lub terytorium.
2. Towar, w produkcję którego zaangażowane są więcej niż jeden kraj lub więcej niż jedno terytorium, uznaje się za pochodzący z kraju lub terytorium, w którym towar ten został poddany ostatniemu istotnemu, ekonomicznie uzasadnionemu przetwarzaniu lub obróbce, w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania.
1. Jeżeli w zgłoszeniu celnym wskazane zostaje pochodzenie zgodnie z przepisami prawa celnego, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udowodnienia pochodzenia towarów.
2. Niezależnie od przedstawienia dowodu pochodzenia zgodnie z przepisami prawa celnego lub innym prawodawstwem unijnym regulującym określone dziedziny, w przypadku uzasadnionych wątpliwości organy celne mogą zażądać dodatkowego dowodu w celu upewnienia się, że wskazane pochodzenie jest zgodne z regułami określonymi w stosownych przepisach unijnych.
3. Jeżeli takie są wymogi wymiany handlowej, dokument potwierdzający pochodzenie może być wystawiony w Unii na podstawie reguł pochodzenia obowiązujących w kraju przeznaczenia lub na terytorium przeznaczenia lub zgodnie z inną metodą określającą kraj, w którym towary zostały całkowicie uzyskane lub zostały poddane ostatniemu istotnemu przetworzeniu.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, określających reguły, na mocy których towary - w odniesieniu do których niezbędne jest określenie niepreferencyjnego pochodzenia do celów stosowania środków unijnych, o których mowa w art. 59 zakres zastosowania- uznaje się za całkowicie uzyskane w danym kraju lub na danym terytorium lub poddane ostatniemu, istotnemu ekonomicznie uzasadnionemu przetworzeniu lub obróbce, w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w danym kraju lub na danym terytorium, zgodnie z art. 60 nabywanie pochodzenia.
Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące przedstawiania oraz weryfikacji dowodu pochodzenia, o którym mowa w art. 61 dowód pochodzenia.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Aby skorzystać ze środków, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 2 lit. d) lub e), lub z preferencyjnych środków pozataryfowych, towary muszą spełniać reguły preferencyjnego pochodzenia określone w ust. 2-5 niniejszego artykułu.
2. W przypadku towarów korzystających ze środków preferencyjnych określonych w umowach zawartych przez Unię z niektórymi krajami lub terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii lub z grupami takich krajów lub terytoriów reguły preferencyjnego pochodzenia ustanowione są w tych umowach.
3. W przypadku towarów korzystających ze środków preferencyjnych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych krajów lub terytoriów znajdujących się poza obszarem celnym Unii lub do grup takich krajów lub terytoriów, innych niż określone w ust. 5, Komisja przyjmuje środki ustanawiające reguły preferencyjnego pochodzenia.
Reguły te opierają się albo na kryterium, że towary zostały całkowicie uzyskane, lub na kryterium, że towary powstały w rezultacie wystarczającego przetworzenia lub obróbki.
4. W przypadku towarów korzystających ze środków preferencyjnych mających zastosowanie w wymianie handlowej między obszarem celnym Unii a Ceutą i Melillą, określonych w protokole nr 2 do aktu przystąpienia z 1985 r., reguły preferencyjnego pochodzenia przyjmuje się zgodnie z art. 9 rejestracja tego protokołu.
5. W przypadku towarów korzystających ze środków preferencyjnych wprowadzonych na mocy uzgodnień preferencyjnych przyjętych wobec krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych z Unią reguły preferencyjnego pochodzenia przyjmuje się zgodnie z art. 203 zakres zastosowania i skutek TFUE.
6. Z własnej inicjatywy lub na wniosek korzystającego kraju lub terytorium Komisja może - w przypadku niektórych towarów - przyznać temu krajowi lub terytorium tymczasowe odstępstwo od reguł preferencyjnego pochodzenia, o których mowa w ust. 3.
Tymczasowe odstępstwo musi być uzasadnione jedną z następujących przyczyn:
a) czynniki wewnętrzne lub zewnętrzne tymczasowo uniemożliwiają korzystającemu krajowi lub terytorium spełnienie reguł preferencyjnego pochodzenia;
b) korzystający kraj lub korzystające terytorium potrzebuje czasu, by przygotować się do dostosowania się do tych reguł.
Wniosek o odstępstwo składany jest Komisji w formie pisemnej przez zainteresowany korzystający kraj lub zainteresowane korzystające terytorium. Podaje się w nim określone w akapicie drugim uzasadnienie konieczności przyznania odstępstwa, a także dołącza odpowiednie dokumenty uzasadniające.
Tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do czasu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych, które były przyczyną jego przyznania, lub do okresu, jakiego korzystający kraj lub korzystające terytorium potrzebuje do dostosowania się do tych reguł.
W przypadku przyznania odstępstwa, zainteresowany korzystający kraj lub zainteresowane korzystające terytorium przestrzega wszelkich wymogów dotyczących informacji, które mają być dostarczane Komisji, w odniesieniu do korzystania z odstępstwa i zarządzania ilościami objętymi odstępstwem.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, określających reguły preferencyjnego pochodzenia, o których mowa w art. 64 preferencyjne pochodzenie towarów ust. 3.
Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych:
a) przepisy proceduralne, o których mowa w art. 64 preferencyjne pochodzenie towarów ust. 1, ułatwiające ustalanie w Unii preferencyjnego pochodzenia towarów 1;
b) środek przyznający korzystającemu krajowi lub korzystającemu terytorium tymczasowe odstępstwo, o którym mowa w art. 64 preferencyjne pochodzenie towarów ust. 6.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
Komisja może przyjmować środki w celu ustalania pochodzenia określonych towarów zgodnie z regułami pochodzenia mającymi zastosowanie do tych towarów.
Komisja przyjmuje środki, o których mowa w art. 67 środki podejmowane przez Komisję, w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
W przypadku szczególnie pilnej potrzeby związanej z przyjęciem tych środków, odpowiednio uzasadnionej potrzebą szybkiego zapewnienia właściwego i jednolitego stosowania reguł pochodzenia, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 5.
W przypadku gdy opinia komitetu, o którym mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 1, ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, stosuje się art. 285 procedura komitetu ust. 6.
Do celów stosowania wspólnej taryfy celnej oraz środków pozataryfowych, ustanowionych w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej, wartość celna towarów określana jest zgodnie z przepisami art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej i 74.
1. Zasadniczą podstawą wartości celnej towarów jest wartość transakcyjna, tj. cena faktycznie zapłacona lub należna za towary, gdy zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Unii, w razie potrzeby skorygowana.
2. Cena faktycznie zapłacona lub należna to całkowita płatność, która została lub ma zostać dokonana przez kupującego sprzedającemu lub przez kupującego stronie trzeciej na korzyść sprzedającego za przywożone towary i obejmująca wszystkie płatności, które zostały lub mają zostać dokonane jako warunek sprzedaży przywożonych towarów.
3. Wartość transakcyjna stosowana jest, pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) dysponowanie towarami lub użytkowanie towarów przez kupującego nie podlega ograniczeniom innym niż:
(i) ograniczenia nakładane lub wymagane przez prawo lub przez organy publiczne w Unii;
(ii) ograniczenia dotyczące obszaru geograficznego, na którym towary mogą zostać odsprzedane;
(iii) ograniczenia, które nie mają istotnego wpływu na wartość celną towarów;
b) sprzedaż lub cena nie są uzależnione od warunków lub świadczeń, których wartość nie może być ustalona w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość celna;
c) żadna część dochodu z ewentualnej późniejszej odsprzedaży towarów, dysponowania nimi lub ich użytkowania przez kupującego nie przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedającemu, chyba że może zostać dokonana odpowiednia korekta;
d) kupujący i sprzedający nie są ze sobą powiązani lub powiązanie między nimi nie miało wpływu na cenę.
1. Przy ustalaniu wartości celnej zgodnie z art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożone towary dodaje się:
a) następujące koszty w wysokości, w jakiej są ponoszone przez kupującego, lecz nie ujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za towary:
(i) prowizje i koszty pośrednictwa, z wyjątkiem prowizji od zakupu;
(ii) koszt pojemników, jeżeli na potrzeby celne są one traktowane jako stanowiące całość z danymi towarami; oraz
(iii) koszt pakowania obejmujący zarówno robociznę, jak i materiały;
b) określoną w odpowiedniej proporcji wartość wymienionych poniżej towarów i usług, dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego, bezpłatnie lub po obniżonej cenie, do użytku związanego z produkcją i sprzedażą przywożonych towarów w celu wywozu, w zakresie, w jakim taka wartość nie jest wliczona w cenę faktycznie zapłaconą lub należną:
(i) materiały, komponenty, części i podobne elementy, które stanowią część składową lub przynależność przywożonych towarów;
(ii) narzędzia, matryce, formy i podobne elementy użyte przy produkcji przywożonych towarów;
(iii) materiały zużyte przy produkcji przywożonych towarów; oraz
(iv) prace inżynieryjne, badawcze, artystyczne i projektowe oraz plany i szkice, wykonywane poza Unią i niezbędne do produkcji przywożonych towarów;
c) dotyczące wycenianych towarów honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne, które kupujący musi opłacić bezpośrednio lub pośrednio, jako warunek sprzedaży wycenianych towarów, w zakresie w jakim takie honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne nie są wliczone w cenę faktycznie zapłaconą lub należną;
d) wartość jakiejkolwiek części dochodu z dalszej odsprzedaży przywożonych towarów, dysponowania nimi lub ich użytkowania, która przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedającemu; oraz
e) następujące koszty, aż do miejsca wprowadzenia towarów na obszar celny Unii:
(i) koszty transportu i ubezpieczenia przywożonych towarów; oraz
(ii) opłaty załadunkowe i manipulacyjne związane z transportem przywożonych towarów.
2. Doliczeń do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej na podstawie ust. 1 dokonuje się tylko w oparciu o obiektywne i wymierne dane.
3. Przy ustalaniu wartości celnej nie dokonuje się doliczeń do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, z wyjątkiem doliczeń przewidzianych w niniejszym artykule.
Przy ustalaniu wartości celnej zgodnie z art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej nie są wliczane:
a) koszty transportu przywożonych towarów po ich wprowadzeniu na obszar celny Unii;
b) koszty związane z pracami budowlanymi, instalacyjnymi, montażowymi, obsługą lub pomocą techniczną, wykonywanymi po wprowadzeniu na obszar celny Unii przywożonych towarów, takich, jak: zakłady przemysłowe, maszyny lub wyposażenie;
c) odsetki wynikające z umowy o finansowaniu zawartej przez kupującego i odnoszącej się do zakupu przywożonych towarów, niezależnie od tego, czy finansowanie zapewnione jest przez sprzedającego czy też przez inną osobę, jeżeli umowa o finansowaniu została zawarta w formie pisemnej, a w razie konieczności kupujący jest w stanie udowodnić, że spełnione zostały następujące warunki:
(i) takie towary zostały rzeczywiście sprzedane po cenie zadeklarowanej jako faktycznie zapłacona lub należna;
(ii) żądane oprocentowanie nie przekracza normalnie stosowanego oprocentowania dla tego typu transakcji dokonywanych w danym kraju w czasie, w którym zapewniono finansowanie;
d) opłaty za prawo do kopiowania przywiezionych towarów w Unii;
e) prowizje od zakupu;
f) należności celne przywozowe lub inne opłaty należne w Unii z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów;
g) niezależnie od art. 71 elementy wartości transakcyjnej ust. 1 lit. c) płatności za prawo do dystrybucji lub odsprzedaży przywożonych towarów, poniesione przez kupującego, jeżeli takie płatności nie stanowią warunku sprzedaży towarów w celu wywozu do Unii.
Organy celne, na wniosek, mogą zezwolić, aby następujące kwoty były określane na podstawie szczególnych kryteriów, jeżeli nie można ich obliczyć w dniu przyjęcia zgłoszenia celnego:
a) kwoty, które należy wliczyć do wartości celnej zgodnie z art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej ust. 2; oraz
b) kwoty, o których mowa w art. 71 elementy wartości transakcyjnej i 72.
1. Jeżeli wartość celna towarów nie może zostać ustalona na podstawie art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej, ustala się ją, stosując kolejno procedury z ust. 2 lit. a)-d) aż do pierwszej litery, na podstawie której możliwe będzie ustalenie wartości celnej towarów.
Na wniosek zgłaszającego kolejność stosowania ust. 2 lit. c) i d) zostaje zmieniona.
2. Zgodnie z ust. 1 wartością celną jest:
a) wartość transakcyjna identycznych towarów sprzedawanych w celu wywozu na obszar celny Unii i wywożonych w tym samym lub w zbliżonym czasie, co towary, dla których ustalana jest wartość celna;
b) wartość transakcyjna podobnych towarów sprzedawanych w celu wywozu na obszar celny Unii i wywożonych w tym samym lub w zbliżonym czasie, co towary, dla których ustalana jest wartość celna;
c) wartość oparta na cenie jednostkowej, po jakiej towary przywożone lub towary identyczne lub podobne sprzedawane są na obszarze celnym Unii w największych zbiorczych ilościach osobom niepowiązanym ze sprzedającymi; lub
d) wartość kalkulowana, która jest sumą:
(i) kosztów lub wartości materiałów i wytworzenia lub innych procesów zastosowanych przy produkcji przywożonych towarów;
(ii) kwoty zysku i kosztów ogólnych równych kwocie zwyczajowo wliczanej w cenę sprzedaży towarów tego samego gatunku lub rodzaju jak te, dla których ustalana jest wartość celna, wytworzonych przez producentów z kraju wywozu na eksport do Unii;
(iii) kosztu lub wartości elementów, o których mowa w art. 71 elementy wartości transakcyjnej ust. 1 lit. e).
3. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie ust. 1, ustala się ją na podstawie danych dostępnych na obszarze celnym Unii z zastosowaniem odpowiednich środków zgodnych ze wszystkimi następującymi zasadami i przepisami ogólnymi:
a) porozumienia w sprawie stosowania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu;
b) artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu;
c) niniejszym rozdziałem.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia warunków udzielania pozwolenia, o którym mowa w art. 73 uproszczenie.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące:
a) ustalania wartości celnej zgodnie z art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej ust. 1 i 2, art. 71 elementy wartości transakcyjnej i art. 72 elementy niewliczane do wartości celnej, w tym korygowania ceny faktycznie zapłaconej lub należnej;
b) stosowania warunków, o których mowa w art. 70 metoda ustalania wartości celnej na podstawie wartości transakcyjnej ust. 3;
c) określania wartości celnej, o którym mowa w art. 74 zastępcze metody ustalania wartości celnej.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
