1. Wszelka wymiana informacji, takich jak deklaracje, zgłoszenia, wnioski lub decyzje, między organami celnymi oraz między przedsiębiorcami a organami celnymi, a także przechowywanie tych informacji zgodnie z wymogami przepisów prawa celnego, odbywa się za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych.
2. Do celów wymiany i przechowywania informacji, o których mowa w ust. 1, opracowywane są wspólne wymogi dotyczące danych.
3. Sposoby wymiany i przechowywania informacji, inne niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, o których mowa w ust. 1, można wykorzystywać w następujących przypadkach:
a) w sposób stały, w sytuacjach gdy jest to należycie uzasadnione rodzajem obrotu lub gdy stosowanie technik elektronicznego przetwarzania danych nie jest odpowiednie dla załatwiania formalności celnych;
b) tymczasowo, w przypadku wystąpienia czasowej awarii systemów teleinformatycznych organów celnych lub systemów teleinformatycznych przedsiębiorców;
4. W drodze odstępstwa od ust. 1, Komisja może w wyjątkowych przypadkach przyjmować decyzje umożliwiające jednemu państwu członkowskiemu lub większej ich liczbie korzystanie ze sposobów wymiany i przechowywania informacji innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.
Decyzja o przyznaniu odstępstwa musi być uzasadniona specyficzną sytuacją wnoszącego o nie państwa członkowskiego; odstępstwo jest przyznawane na określony czas. Odstępstwo podlega okresowemu przeglądowi i może być przedłużane na oznaczone okresy na wniosek korzystającego z niego państwa członkowskiego. Odstępstwo jest odwoływane, gdy przestaje być uzasadnione.
Odstępstwo nie wpływa na wymianę informacji między korzystającym z niego państwem członkowskim a innymi państwami członkowskimi ani na wymianę i przechowywanie informacji w innych państwach członkowskich zgodnie z przepisami prawa celnego.
Komisja jest uprawniona zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych, w celu określenia:
a) wspólnych wymogów dotyczących danych, o których to wymogach mowa w art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 2, z uwzględnieniem potrzeby wypełnienia formalności celnych określonych w przepisach prawa celnego oraz charakteru, celu wymiany i przechowywania danych, o których mowa w art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 1;
b) szczególnych przypadków, gdy zgodnie z art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 3 lit. a) mogą być stosowane sposoby wymiany i przechowywania informacji inne niż techniki elektronicznego przetwarzania danych;
c) rodzajów informacji i danych, mających znajdować się w ewidencji, o której mowa w art. 148 pozwolenie na prowadzenie magazynu czasowego składowania ust. 4 i 214 ust. 1.
1. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych:
a) gdy jest to niezbędne - format i kod wspólnych wymogów dotyczących danych, o których to wymogach mowa w art. ust. 2;
b) przepisy proceduralne dotyczące wymiany i przechowywania informacji z zastosowaniem innych sposobów niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, o których to sposobach mowa w art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 3.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
2. Komisja przyjmuje decyzje w sprawie odstępstw, o który mowa w art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 4, w drodze aktów wykonawczych.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 2.
1. Przedsiębiorcy mający siedzibę na obszarze celnym Unii zobowiązani do zarejestrowania się; rejestracji dokonują organy celne właściwe ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.
2. W szczególnych przypadkach przedsiębiorcy nie mają siedziby na obszarze celnym Unii są zobowiązani do zarejestrowania się; rejestracji dokonują organy celne właściwe względu na miejsce, w którym przedsiębiorcy po raz pierwszy składają deklarację, zgłoszenie lub wniosek o wydanie decyzji.
3. Jeżeli nie przewidziano inaczej osoby inne niż przedsiębiorcy nie podlegają rejestracji przez organy celne.
W przypadku gdy osoby, o których mowa w pierwszy akapicie są zobowiązane do zarejestrowania się, stosuje się następujące zasady:
a) rejestracji osób mających siedzibę na obszarze celnym Unii dokonują organy celne właściwe ze względu na ich siedzib
b) rejestracji osób niemających siedziby na obszarze celnym Unii dokonują organy celne właściwe dla miejsca, w którym po raz pierwszy osoby składają deklarację, zgłoszenie lub wniosek o wydanie decyzji.
4. W szczególnych przypadkach organy celne unieważniają rejestrację.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) przypadków, o których mowa w art. 9 rejestracja ust. 2, gdy przedsiębiorcy niemający siedziby na obszarze celnym Unii są zobowiązani do zarejestrowania się;
b) przypadków, o których mowa w art. 9 rejestracja ust. 3 akapit pierwszy, gdy osoby inne niż przedsiębiorcy są zobowiązani do zarejestrowania się;
c) przypadków, o których mowa w art. 9 rejestracja ust. 4, gdy organy celne unieważniają rejestrację.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych organy celne, właściwe do rejestracji, o której mowa w art. 9 rejestracja.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Wszelkie informacje uzyskane przez organy celne podczas wykonywania przez nie swoich obowiązków, mające z natury charakter poufny lub dostarczone na zasadzie poufności, są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej. Z wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 47 współpraca organów ust. 2, właściwe organy nie ujawniają takich informacji bez wyraźnej zgody osoby lub organu, które je dostarczyły.
Ujawnienie takich informacji bez zgody jest jednak możliwe, w przypadku gdy organy celne są do tego zobowiązane lub upoważnione na mocy obowiązujących przepisów - w szczególności w odniesieniu do ochrony danych - lub w związku z prowadzonym postępowaniem.
2. Informacje poufne, o których mowa w ust. 1, mogą być przekazywane organom celnym i innym właściwym władzom krajów lub terytoriów znajdujących się poza obszarem celnym Unii w ramach współpracy celnej z tymi krajami lub terytoriami na podstawie umowy międzynarodowej lub przepisów Unii w dziedzinie wspólnej polityki handlowej.
3. Każde ujawnienie lub przekazanie informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, odbywa się z zapewnieniem odpowiedniego poziomu ochrony danych w pełni zgodnego z obowiązującymi przepisami o ochronie danych.
1. Organy celne i przedsiębiorcy mogą wymieniać informacje, inne niż wymagane przepisami prawa celnego, w szczególności w ramach wzajemnej współpracy mającej na celu identyfikację ryzyka i zapobieganie ryzyku. Wymiana może odbywać się na podstawie pisemnego uzgodnienia i może obejmować dostęp organów celnych do systemów teleinformatycznych przedsiębiorców.
2. Wszelkie informacje dostarczone przez którąkolwiek ze stron w ramach współpracy, o której mowa w ust. 1, mają charakter poufny, chyba że strony postanowią inaczej.
1. Każda osoba może zwrócić się do organu celnego z wnioskiem o informacje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego. Wniosek może zostać odrzucony, jeżeli dotyczy działalności, która nie wchodzi w zakres faktycznie planowanej międzynarodowej wymiany towarowej.
2. Organy celne prowadzą regularny dialog z przedsiębiorcami oraz innymi organami biorącymi udział w międzynarodowej wymianie towarowej. Wspierają przejrzystość przez umożliwienie łatwego dostępu, w miarę możliwości bezpłatnie oraz przez internet, do przepisów prawa celnego, ogólnych zarządzeń administracyjnych oraz formularzy wniosków.
1. Na żądanie organu celnego i w określonym terminie każda osoba bezpośrednio lub pośrednio uczestnicząca w załatwianiu formalności celnych lub podlegająca kontrolom celnym dostarcza organom celnym wszelkie wymagane dokumenty i informacje w odpowiedniej formie, jak również udziela im wszelkiej pomocy niezbędnej do zakończenia tych formalności lub kontroli.
2. Osoba składająca zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową lub wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu, powiadomienie o powrotnym wywozie, wniosek o udzielenie pozwolenia lub o wydanie innego typu decyzji jest odpowiedzialna za:
a) prawidłowość i kompletność informacji podanych w zgłoszeniu, deklaracji, powiadomieniu lub wniosku;
b) autentyczność, prawidłowość i ważność dokumentu załączanego do zgłoszenia, deklaracji, powiadomienia lub wniosku;
c) wypełnianie - w stosownych przypadkach - wszystkich zobowiązań związanych z objęciem towarów daną procedurą celną lub z prowadzeniem dozwolonych operacji.
Przepisy akapitu pierwszego mają również zastosowanie do wszelkich innych form udzielania informacji wymaganych przez organy celne lub dostarczanych organom celnym.
Obowiązkom określonym w akapicie pierwszym niniejszego ustępu podlega również przedstawiciel celny danej osoby, o którym mowa w art. 18 przedstawiciel celny, jeżeli składa zgłoszenie, deklarację lub powiadomienie, przedkłada wniosek lub udziela wymaganych informacji.
1. Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu rozwijania, utrzymywania i wykorzystywania teleinformatycznych systemów wymiany informacji pomiędzy organami celnymi i z Komisją oraz przechowywania takich informacji zgodnie z niniejszym kodeksem.
2. Państwa członkowskie, którym przyznano odstępstwo zgodnie z art. 6 sposoby wymiany i przechowywania informacji oraz wspólne wymogi dotyczące danych ust. 4, nie mają obowiązku rozwijania, utrzymywania i wykorzystywania - w zakresie objętym tym odstępstwem - systemów teleinformatycznych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych techniczne warunki rozwijania, utrzymywania i wykorzystywania systemów teleinformatycznych, o których mowa w art. 16 systemy teleinformatyczne ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Każda osoba może ustanowić przedstawiciela celnego.
Przedstawicielstwo może być bezpośrednie - w tym przypadku przedstawiciel celny działa w imieniu i na rzecz innej osoby, lub pośrednie - w tym przypadku przedstawiciel celny działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.
2. Przedstawiciel celny musi mieć siedzibę na obszarze celnym Unii.
Jeżeli nie przewidziano inaczej obowiązek ten zostaje uchylony, jeżeli przedstawiciel celny występuje na rzecz osoby, która nie musi mieć siedziby na obszarze celnym Unii.
3. Państwa członkowskie mogą określić zgodnie z prawem unijnym warunki, na których przedstawiciel celny może świadczyć usługi w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę. Bez uszczerbku dla stosowania mniej rygorystycznych kryteriów przez dane państwo członkowskie, przedstawiciel celny spełniający kryteria określone w art. 39 przyznawanie statusu lit. a)-d) jest jednak uprawniony do świadczenia takich usług w państwie członkowskim innym niż to, w którym ma on siedzibę.
4. Państwa członkowskie mogą stosować warunki określone zgodnie z ust. 3 zdanie pierwsze wobec przedstawicieli celnych, którzy nie mają siedziby na obszarze celnym Unii.
1. Podczas kontaktu z organami celnymi przedstawiciel celny zgłasza fakt wykonywania czynności na rzecz osoby reprezentowanej i określa, czy jest to przedstawicielstwo pośrednie czy bezpośrednie.
Osoba, która nie deklaruje faktu wykonywania działalności w charakterze przedstawiciela celnego lub osoba, która deklaruje, że działa w charakterze przedstawiciela nie będąc do tego umocowana jest traktowana jako działająca we własnym imieniu i na własną rzecz.
2. Organy celne mogą zażądać od osoby deklarującej, że działa w charakterze przedstawiciela celnego dostarczenia dowodu potwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa przez osobę reprezentowaną.
W szczególnych przypadkach organy celne nie żądają dostarczenia takiego dowodu.
3. Organy celne nie żądają od osoby działającej jako przedstawiciel celny regularnie wykonującej czynności i załatwiającej formalności, aby każdorazowo przedstawiała dowód potwierdzający udzielenie pełnomocnictwa, jeżeli jest ona w stanie przedstawić taki dowód na wniosek organów celnych.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) przypadków, w których nie obowiązuje zwolnienie, o którym mowa w art. 18 przedstawiciel celny ust. 2 akapit drugi;
b) przypadków, w których organy celne nie żądają dowodu potwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa, o którym mowa w art. 19 pełnomocnictwo ust. 2 akapit pierwszy.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące przyznawania i udowadniania uprawnienia, o których mowa w art. 18 przedstawiciel celny ust. 3.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Składając wniosek o wydanie decyzji dotyczącej stosowania przepisów prawa celnego dana osoba dostarcza wszelkie informacje wymagane przez właściwe organy celne niezbędne do wydania tej decyzji.
Wniosek o wydanie decyzji może również zostać złożony przez większą liczbę osób, a decyzja - dotyczyć tych osób, zgodnie z warunkami określonymi w przepisach prawa celnego.
Jeżeli nie przewidziano inaczej właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym są prowadzone lub dostępne główne księgi rachunkowe wnioskodawcy na potrzeby celne i w którym ma być prowadzona przynajmniej część działalności, której ma dotyczyć decyzja.
2. Organy celne niezwłocznie i nie później niż w terminie 30 dni od otrzymania wniosku o wydanie decyzji sprawdzają, czy spełnione są warunki przyjęcia tego wniosku.
Jeżeli organy celne stwierdzą, że wniosek zawiera wszelkie informacje, które są im niezbędne do wydania decyzji, powiadamiają wnioskodawcę, w terminie określonym w akapicie pierwszym, o przyjęciu wniosku.
3. Właściwe organy celne wydają decyzję, o której mowa w ust. 1, oraz powiadamiają o niej wnioskodawcę niezwłocznie i nie później niż w terminie 120 dni od daty przyjęcia wniosku, o ile nie przewidziano inaczej.
Jeżeli organy celne nie mogą dotrzymać terminu na wydanie decyzji informują o tym wnioskodawcę przed jego upływem, podając przyczyny oraz wskazując dodatkowy okres, który uznają za niezbędny do wydania decyzji. Jeżeli nie przewidziano inaczej dodatkowy okres nie przekracza 30 dni.
Nie naruszając drugiego akapitu organy celne mogą przedłużyć termin na wydanie decyzji, określony w przepisach prawa celnego, w przypadku gdy wnioskodawca zwróci się o przedłużenie tego terminu, aby dostosować się do warunków i kryteriów. O tym dostosowaniu oraz o dodatkowym okresie niezbędnym do wprowadzenia tego dostosowania powiadamia się organy celne, które podejmują decyzję o przedłużeniu terminu.
4. Jeżeli decyzja lub przepisy prawa celnego nie stanowią inaczej, zaczyna ona obowiązywać z dniem jej doręczenia wnioskodawcy lub z dniem uznania jej za doręczoną. Z wyjątkiem przypadków określonych w art. 45 wstrzymanie wykonania ust. 2, wydane decyzje są stosowane przez organy celne od tego dnia.
5. Jeżeli przepisy prawa celnego nie stanowią inaczej decyzja jest ważna bezterminowo.
6. Przed wydaniem decyzji, która byłaby niekorzystna dla wnioskodawcy, organy celne powiadamiają wnioskodawcę o podstawach, na których zamierzają oprzeć decyzję, dając wnioskodawcy możliwość przedstawienia swojego stanowiska w określonym terminie rozpoczynającym swój bieg z dniem doręczenia powiadomienia lub z dniem uznania go za doręczone. Po upływie tego terminu wnioskodawca jest powiadamiany w odpowiedniej formie o wydanej decyzji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania w następujących przypadkach:
a) gdy dotyczy decyzji, o której mowa w art. 33 decyzje w sprawie wiążących informacji ust. 1;
b) w przypadku odmowy przyznania korzyści w postaci kontyngentu taryfowego, gdy została osiągnięta określona wielkość kontyngentu taryfowego, o której mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 4 akapit pierwszy;
c) gdy wymaga tego charakter lub poziom zagrożenia bezpieczeństwa i ochrony Unii i jej mieszkańców, zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, środowiska lub konsumentów;
d) gdy dana decyzja ma zagwarantować wdrożenie innej decyzji, w odniesieniu do której zastosowano akapit pierwszy, nie naruszając prawa zainteresowanego państwa członkowskiego;
e) gdyby miało to niekorzystnie wpłynąć na dochodzenia wszczęte w celu zwalczania nadużyć;
f) w innych szczególnych przypadkach.
7. Decyzja niekorzystna dla wnioskodawcy określa podstawy, na których ją oparto i zawiera pouczenie o prawie do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 44 prawo do wniesienia odwołania.
1. Posiadacz decyzji wypełnia wynikające z niej obowiązki.
2. Posiadacz decyzji niezwłocznie informuje organy celne o wszelkich okolicznościach zaistniałych po wydaniu decyzji, a mogących wpływać na jej dalsze obowiązywanie lub na jej treść.
3. Nie naruszając przepisów obowiązujących w innych dziedzinach, określających przypadki, w których decyzje są wadliwe lub nieważne, organy celne, które wydały daną decyzję, mogą w każdej chwili ją unieważnić, zmienić lub cofnąć, jeżeli nie jest ona zgodna z przepisami prawa celnego.
4. W szczególnych przypadkach organy celne:
a) dokonują ponownej oceny decyzji;
b) zawieszają decyzję, której nie planuje się unieważnić, cofnąć lub zmienić.
5. Organy celne monitorują warunki i kryteria, które mają być spełnione przez posiadacza decyzji. Monitorują też wypełnienie obowiązków wynikających z tej decyzji. Jeżeli posiadacz decyzji prowadzi działalność przez okres krótszy niż trzy lata, w pierwszym roku po wydaniu decyzji prowadzone jest ścisłe monitorowanie.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) wyjątków od art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 1 akapit trzeci;
b) warunków przyjmowania wniosków, o których to warunkach mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 2;
c) terminu na wydanie konkretnej decyzji, w tym ewentualnie przedłużenia tego terminu, zgodnie z art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 3;
d) przypadków, o których mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 4 i w których decyzja staje się skuteczna począwszy od innego dnia niż dzień doręczenia jej wnioskodawcy lub uznania jej za doręczoną;
e) przypadków, o których mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 5 i w których decyzja nie jest ważna bezterminowo;
f) terminu, o którym mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 6 akapit pierwszy;
g) szczególnych przypadków, o których mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 6 akapit drugi lit. f), kiedy wnioskodawca nie ma możliwości przedstawienia swojego stanowiska;
h) przypadków i przepisów odnoszących się do ponownej oceny oraz zawieszenia decyzji zgodnie z art. 23 zarządzanie decyzjami wydawanymi na wniosek ust. 4.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące:
a) składania i przyjmowania wniosków o wydanie decyzji, o których mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 1 i 2.
b) wydawania decyzji, o których mowa w art. 22 decyzje wydawane na wniosek, w tym w odpowiednich przypadkach konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi;
c) monitorowania decyzji zgodnie z art. 23 zarządzanie decyzjami wydawanymi na wniosek ust. 5.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
Z wyjątkiem sytuacji, w których skutek decyzji jest ograniczony do jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby, decyzje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego są ważne na całym obszarze celnym Unii.
1. Organy celne unieważniają decyzję korzystną dla posiadacza decyzji, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:
a) decyzja została podjęta na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych informacji;
b) posiadacz decyzji wiedział lub powinien był wiedzieć, że informacje są nieprawidłowe lub niekompletne;
c) decyzja byłby inna, gdyby informacje były prawidłowe i kompletne.
2. Posiadacz decyzji jest powiadamiany o jej unieważnieniu.
3. Jeżeli w decyzji wydanej zgodnie z przepisami prawa celnego nie określono inaczej, unieważnienie decyzji jest skuteczne od dnia, w którym pierwotna decyzja stała się skuteczna.
1. Korzystna decyzja zostaje cofnięta lub zmieniona w przypadkach innych niż określone w art. 27 unieważnianie korzystnych decyzji:
a) jeżeli jeden lub kilka warunków wymaganych do jej wydania nie zostało spełnionych lub przestało być spełnianych; lub
b) na wniosek posiadacza decyzji.
2. Jeżeli nie przewidziano inaczej, korzystna decyzja skierowana do większej liczby osób może zostać cofnięta wyłącznie w stosunku do osoby, która nie spełnia obowiązku nałożonego na mocy tej decyzji.
3. Posiadacz decyzji jest powiadamiany o jej cofnięciu lub zmianie.
4. Art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 4 ma zastosowanie do cofnięcia lub zmiany decyzji.
W wyjątkowych przypadkach, gdy wymaga tego uzasadniony interes posiadacza decyzji, organy celne mogą jednak odroczyć datę, z którą cofnięcie lub zmiana decyzji stają się skuteczne, maksymalnie do jednego roku. Tę datę wskazuje się w decyzji o cofnięciu lub zmianie.
Z wyjątkiem przypadków, gdy organ celny działa jako organ sądowy, art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 4, 5, 6 i 7, art. 23 zarządzanie decyzjami wydawanymi na wniosek ust. 3 oraz art. 26 ważność decyzji w całej Unii, 27 i 28 stosuje się również do decyzji wydawanych przez organy celne bez uprzedniego wniosku zainteresowanej osoby.
Jeżeli nie wystąpi o to zainteresowana osoba, cofnięcie, zmiana lub zawieszenie korzystnej decyzji nie dotyczy towarów, które w chwili, gdy cofnięcie, zmiana lub zawieszenia stały się skuteczne, zostały już objęte procedurą celną lub czasowym składowaniem i nadal pozostają nimi objęte na mocy cofniętej, zmienionej lub zawieszonej decyzji.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) przypadków, o których mowa w art. 28 cofnięcie i zmiana korzystnych decyzji ust. 2, w których korzystna decyzja skierowana do większej liczby osób może zostać cofnięta także w stosunku do innych osób niż osoba która nie spełnia obowiązku nałożonego na mocy tej decyzji;
b) wyjątkowych przypadków, w których organy celne mogą odroczyć datę, z którą stają się skuteczne cofnięcie lub zmiana decyzji zgodnie z art. 28 cofnięcie i zmiana korzystnych decyzji ust. 4 akapit drugi.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące unieważnienia, cofnięcia lub zmiany korzystnych decyzji.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Organy celne, na wniosek, wydają decyzję w sprawie wiążącej informacji taryfowej ("decyzję WIT"), lub decyzję w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu ("decyzję WIP").
Wniosku nie przyjmuje się, jeżeli:
a) jest składany lub został uprzednio złożony w tym samym lub innym urzędzie celnym przez posiadacza lub na rzecz posiadacza decyzji wydanej w odniesieniu do tych samych towarów, a w przypadku decyzji WIP w odniesieniu do tych samych okoliczności decydujących o nabyciu pochodzenia;
b) nie jest związany z planowanym wykorzystaniem decyzji WIT, decyzji WIP lub z planowanym korzystaniem z procedury celnej.
2. Decyzja WIT lub decyzja WIP wiąże jedynie w zakresie klasyfikacji taryfowej lub ustalania pochodzenia towarów:
a) organy celne w stosunku do posiadacza decyzji jedynie w odniesieniu do towarów, dla których formalności celne zostały zakończone po dniu, w którym decyzja staje się skuteczna;
b) posiadacza decyzji, w stosunku do organów celnych, ze skutkiem od dnia, w którym powiadomienie o decyzji zostanie mu doręczone lub zostanie uznane za doręczone.
3. Decyzja WIT lub decyzja WIP są ważne przez okres trzech lat od dnia, w którym stały się skuteczne.
4. Do celów stosowania decyzji WIT lub decyzji WIP, w kontekście konkretnej procedury celnej, posiadacz decyzji musi być w stanie udowodnić, że:
a) w przypadku decyzji WIT - zgłoszone towary odpowiadają pod każdym względem towarom określonym w decyzji;
b) w przypadku decyzji WIP - dane towary oraz okoliczności decydujące o nabyciu pochodzenia odpowiadają pod każdym względem towarom i okolicznościom określonym w decyzji.
1. Decyzja WIT traci ważność przed upływem okresu, o którym mowa w art. 33 decyzje w sprawie wiążących informacji ust. 3, jeżeli przestaje być zgodna z prawem w wyniku:
a) przyjęcia zmiany w nomenklaturach, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 2 lit. a) i b);
b) przyjęcia środków, o których mowa w art. 57 klasyfikacja taryfowa towarów ust. 4,
ze skutkiem od daty, od której zmiana lub środki mają zastosowanie.
2. Decyzje WIP tracą ważność przed upływem okresu, o którym mowa w art. 33 decyzje w sprawie wiążących informacji ust. 3 jeżeli:
a) Unia przyjęła rozporządzenie lub zawarła umowę, które mają zastosowanie w Unii, a decyzja WIP przestaje być - ze skutkiem od daty rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia lub tej umowy - zgodna z przepisami w nich ustanowionymi;
b) przestały być zgodne z porozumieniem WTO w sprawie reguł pochodzenia lub z notami wyjaśniającymi lub z opinią w sprawie pochodzenia przyjętą do celów interpretacji tego porozumienia, ze skutkiem od daty ich opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
3. Utrata ważności decyzji WIT lub decyzji WIP nie następuje z mocą wsteczną.
4. W drodze odstępstwa od art. 23 zarządzanie decyzjami wydawanymi na wniosek ust. 3 oraz art. 27 unieważnianie korzystnych decyzji decyzję WIT i decyzję WIP unieważnia się, jeżeli opierają się na nieprawidłowych lub niekompletnych informacjach dostarczonych przez wnioskodawców.
5. Decyzję WIT i decyzję WIP cofa się zgodnie z art. 23 zarządzanie decyzjami wydawanymi na wniosek ust. 3 i art. 28 cofnięcie i zmiana korzystnych decyzji. Nie cofa się tych decyzji na wniosek ich posiadacza.
6. Decyzji WIT i decyzji WIP nie zmienia się.
7. Organy celne cofają decyzję WIT w następujących przypadkach:
a) gdy przestaje być zgodna z interpretacją którejkolwiek z nomenklatur, o których mowa w art. 56 wspólna Taryfa Celna i nadzór ust. 2 lit. a) i b), wynikającą z:
(i) not wyjaśniających, o których mowa w art. 9 rejestracja ust. 1 lit. a) tiret drugie rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej 24 , ze skutkiem od daty ich opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
(ii) wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ze skutkiem od daty opublikowania sentencji tego wyroku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
(iii) decyzji klasyfikacyjnych, opinii klasyfikacyjnych lub zmian not wyjaśniających do Nomenklatury Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, przyjętej przez organizację ustanowioną na mocy Konwencji o utworzeniu Rady Współpracy Celnej, sporządzonej w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 r., ze skutkiem od daty opublikowania komunikatu Komisji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C; lub
b) w innych szczególnych przypadkach.
8. Decyzję WIP cofa się w następujących przypadkach:
a) gdy przestaje być zgodna z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ze skutkiem od daty opublikowania sentencji tego wyroku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej; lub
b) w innych szczególnych przypadkach.
9. Jeżeli decyzja WIT lub decyzja WIP tracą ważność zgodnie z ust. 1 lit. b) lub ust. 2 bądź zostają cofnięte zgodnie z ust. 5, 7 lub 8, decyzja WIT lub decyzja WIP mogą być nadal używane w odniesieniu do wiążących umów zawartych na podstawie decyzji, zanim te decyzje utraciły ważność lub zostały cofnięte. To przedłużone użycie nie ma zastosowania, gdy decyzja WIP jest wydana w odniesieniu do towarów, które mają zostać wywiezione.
Okres przedłużonego użycia, o którym mowa w akapicie pierwszym nie przekracza sześciu miesięcy od daty utraty ważności lub od daty cofnięcia decyzji WIT lub decyzji WIP. Jednakże na mocy środków, o których mowa w art. 57 klasyfikacja taryfowa towarów ust. 4 lub art. 67 środki podejmowane przez Komisję, może zostać wyłączone stosowanie okresu przedłużonego użycia lub może zostać ustanowiony krótszy okres. W przypadku produktów, w odniesieniu do których przy wypełnianiu formalności celnych przedkładane jest świadectwo przywozowe lub wywozowe, okres sześciu miesięcy zostaje zastąpiony okresem ważności tego świadectwa.
Aby skorzystać z przedłużonego użycia decyzji WIT lub decyzji WIP, posiadacz decyzji składa wniosek do organu celnego, który wydał decyzję, w terminie 30 dni od dnia, w którym utraciła ona ważność lub została cofnięta, wskazując ilości, dla których wnosi o przedłużone stosowanie oraz państwo lub państwa członkowskie, w których towary zostaną poddane formalnościom celnym w okresie przedłużonego użycia. Organy celne wydają decyzję w sprawie przedłużonego użycia oraz powiadamiają posiadacza decyzji niezwłocznie i nie później niż w terminie 30 dni od daty otrzymania wszelkich informacji niezbędnych do wydania tej decyzji.
10. Komisja powiadamia organy celne:
a) o zawieszeniu wydania decyzji WIT i decyzji WIP dotyczących towarów, w odniesieniu do których nie zapewniono prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia;
b) o cofnięciu zawieszenia, o którym mowa w lit. a).
11. Komisja może przyjąć decyzje zobowiązujące państwa członkowskie do cofnięcia decyzji WIT lub decyzji WIP w celu zapewnienia prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów.
W szczególnych przypadkach organy celne, na wniosek, wydają decyzje w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do innych elementów, o których mowa w tytule II i na podstawie których stosowane są należności celne przywozowe lub wywozowe i inne środki dotyczące wymiany towarowej.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) szczególnych przypadków, o których mowa w art. 34 zarządzanie decyzjami w sprawie wiążących informacji ust. 7 lit. b) i art. 34 zarządzanie decyzjami w sprawie wiążących informacji ust. 8 lit. b), gdy decyzja WIT i decyzja WIP są cofane;
b) przypadków, o których mowa w art. 35 decyzje w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do innych elementów, gdy decyzje dotyczące wiążących informacji wydaje się w odniesieniu do innych elementów, na podstawie których stosowane są należności celne przywozowe lub wywozowe i inne środki dotyczące wymiany towarowej.
1. Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące:
a) stosowania decyzji WIT lub decyzji WIP po utracie ważności tej decyzji lub jej cofnięciu, zgodnie z art. 34 zarządzanie decyzjami w sprawie wiążących informacji ust. 9;
b) powiadamiania organów celnych przez Komisję zgodnie z art. 34 zarządzanie decyzjami w sprawie wiążących informacji ust. 10 lit. a) i b);
c) stosowania decyzji, o których mowa w art. 35 decyzje w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do innych elementów, i określonych zgodnie z art. 36 przekazanie uprawnień lit. b) po utracie ważności tych decyzji;
d) zawieszenia decyzji, o których mowa w art. 35 decyzje w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do innych elementów, i określonych zgodnie z art. 36 przekazanie uprawnień lit. b) i powiadamiania organów celnych o zawieszeniu lub cofnięciu zawieszenia.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
2. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, decyzje zobowiązujące państwa członkowskie do cofnięcia:
a) decyzji, o których mowa w art. 34 zarządzanie decyzjami w sprawie wiążących informacji ust. 11;
b) decyzji, o których mowa w art. 35 decyzje w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do innych elementów i określonych zgodnie z art. 36 przekazanie uprawnień lit. b).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 2.
Jeżeli należy uzyskać w drodze procedury pisemnej opinię komitetu, o którym mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 1, stosuje się art. 285 procedura komitetu ust. 6.
1. Przedsiębiorca mający siedzibę na obszarze celnym Unii i spełniający kryteria określone w art. 39 przyznawanie statusu może złożyć wniosek o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy.
Status ten przyznawany jest przez organy celne - w stosownych przypadkach po przeprowadzeniu konsultacji z innymi właściwymi organami - i podlega monitorowaniu.
2. Status upoważnionego przedsiębiorcy obejmuje następujące rodzaje pozwoleń:
a) upoważniony przedsiębiorca w zakresie uproszczeń celnych, które umożliwia mu korzystanie z niektórych uproszczeń zgodnie z przepisami prawa celnego; lub
b) upoważniony przedsiębiorca w zakresie bezpieczeństwa i ochrony, które uprawnia do korzystania z ułatwień dotyczących bezpieczeństwa i ochrony.
3. Można jednocześnie posiadać oba rodzaje pozwoleń, o których mowa w ust. 2.
4. Z zastrzeżeniem art. 39 przyznawanie statusu, 40i 41 status upoważnionego przedsiębiorcy jest uznawany przez organy celne we wszystkich państwach członkowskich.
5. Po uznaniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy w zakresie uproszczeń celnych i pod warunkiem spełnienia wymogów związanych z określonym rodzajem uproszczenia przewidzianych w przepisach prawa celnego organy celne zezwalają przedsiębiorcy na korzystanie z tego uproszczenia. Organy celne nie sprawdzają ponownie tych kryteriów, które zostały już sprawdzone przy przyznawaniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy.
6. Upoważniony przedsiębiorca, o którym nowa w ust. 2, jest uprzywilejowany w stosunku do innych przedsiębiorców pod względem kontroli celnych zgodnie z rodzajem przyznanego pozwolenia, w tym podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów.
7. Organy celne przyznają korzyści wynikające ze statusu upoważnionego przedsiębiorcy osobom mającym siedzibę w krajach lub na terytoriach poza obszarem celnym Unii, spełniającym warunki i obowiązki określone w ustawodawstwie tych krajów lub terytoriów, w zakresie w jakim te warunki i obowiązki są uznawane przez Unię za równoważne z tymi, które nakłada się na upoważnionych przedsiębiorców mających siedzibę na obszarze celnym Unii. Takie przyznanie korzyści opiera się na zasadzie wzajemności, jeżeli Unia nie postanowiła inaczej, a jego podstawą są umowa międzynarodowa lub przepisy Unii w dziedzinie wspólnej polityki handlowej.
Kryteria przyznawania statusu upoważnionego przedsiębiorcy obejmują:
a) brak poważnego naruszenia lub powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego i przepisów podatkowych, w tym brak skazania za poważne przestępstwo karne związane z działalnością gospodarczą wnioskodawcy;
b) wykazanie przez wnioskodawcę, iż posiada wysoki poziom kontroli swoich operacji i przepływu towarów zapewniony poprzez system zarządzania ewidencją handlową oraz - w stosownych przypadkach - transportową co umożliwia przeprowadzanie właściwych kontroli celnych;
c) wypłacalność, którą uznaje się za udowodnioną, gdy wnioskodawca ma dobrą sytuację finansową pozwalającą mu na wypełnianie zobowiązań, stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej;
d) w odniesieniu do pozwolenia, o którym mowa w art. 38 wniosek i pozwolenie ust. 2 lit. a) - spełnienie praktycznych standardów w zakresie kompetencji lub kwalifikacji zawodowych bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością; oraz
e) w odniesieniu do pozwolenia, o którym mowa w art. 38 wniosek i pozwolenie ust. 2 lit. b) - odpowiednie standardy bezpieczeństwa i ochrony, które uznaje się za spełnione, gdy wnioskodawca wykaże, że utrzymuje odpowiednie środki mające na celu zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony międzynarodowego łańcucha dostaw, w tym w obszarze odnoszącym się do integralności fizycznej i kontroli dostępu, procesów logistycznych, procesów związanych z postępowaniem z określonymi rodzajami towarów, w obszarze odnoszącym się do personelu oraz w obszarze identyfikacji partnerów handlowych.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284 wykonywanie przekazanych uprawnień, w celu określenia:
a) uproszczeń, o których mowa w art. 38 wniosek i pozwolenie ust. 2 lit. a);
b) ułatwień, o których mowa w art. 38 wniosek i pozwolenie ust. 2 lit. b);
c) uprzywilejowanego traktowania, o którym mowa w art. 38 wniosek i pozwolenie ust. 6.
Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, sposoby stosowania kryteriów, o których mowa w art. 39 przyznawanie statusu.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Każde państwo członkowskie przewiduje sankcje za nieprzestrzeganie przepisów prawa celnego. Sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
2. Stosowane sankcje administracyjne mogą przybrać, między innymi, jedną z następujących form lub obie z nich:
a) kara pieniężna pobierana przez organy celne, w tym, w stosownych przypadkach, ugoda w miejsce sankcji karnej;
b) cofnięcie, zawieszenie lub zmiana pozwoleń znajdujących się w posiadaniu osoby zainteresowanej.
3. W terminie 180 dni od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, określonej zgodnie z art. 288 stosowanie ust. 2, państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obowiązujących krajowych przepisach, przewidzianych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu oraz niezwłocznie powiadamiają o wszelkich późniejszych zmianach mających wpływ na te przepisy.
Art. 44 prawo do wniesienia odwołania. i 45 nie stosuje się do odwołań składanych w celu unieważnienia, cofnięcia lub zmiany decyzji dotyczącej stosowania przepisów prawa celnego wydanej przez organ sądowy lub przez organy celne działające jako organy sądowe.
1. Każda osoba ma prawo do odwołania się od wydanej przez organy celne decyzji w zakresie stosowania przepisów prawa celnego, dotyczącej jej bezpośrednio i indywidualnie.
Prawo do wniesienia odwołania ma również osoba, która wystąpiła do organów celnych z wnioskiem o wydanie decyzji i której nie wydano decyzji na podstawie tego wniosku w terminie określonym w art. 22 decyzje wydawane na wniosek ust. 3.
2. Z prawa do odwołania korzysta się co najmniej:
a) w pierwszej kolejności - na etapie wniesienia odwołania do organów celnych lub organu sądowego lub innego organu wyznaczonego w tym celu przez państwa członkowskie;
b) w dalszej kolejności - na etapie wniesienia odwołania do niezależnego organu wyższej instancji, którym może być organ sądowy lub wyspecjalizowany organ równorzędny, zgodnie z przepisami obowiązującymi w poszczególnych państwach członkowskich.
3. Odwołanie składa się w państwie członkowskim, w którym decyzja została wydana lub w którym złożono wniosek o jej wydanie.
4. Państwa członkowskie zapewniają procedury odwoławcze umożliwiające szybkie potwierdzenie lub skorygowanie decyzji wydawanych przez organy celne.
1. Wniesienie odwołania nie powoduje wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
2. Organy celne wstrzymują jednak wykonanie decyzji w całości lub w części, jeżeli mają uzasadnione powody, aby sądzić, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z przepisami prawa celnego lub gdy istnieje obawa spowodowania nieodwracalnej szkody dla osoby zainteresowanej.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, jeżeli zaskarżona decyzja nakłada należności celne przywozowe lub wywozowe, wstrzymanie jej wykonania uzależnione jest od złożenia zabezpieczenia, chyba że na podstawie udokumentowanej oceny zostanie stwierdzone, że złożenie takiego zabezpieczenia mogłoby spowodować poważne gospodarcze lub społeczne trudności dłużnika.
1. Organy celne mogą przeprowadzać wszelkie kontrole celne, które uznają za niezbędne.
Kontrole celne mogą polegać w szczególności na rewizji towarów, pobieraniu próbek, weryfikacji prawidłowości i kompletności informacji podanych w zgłoszeniu, deklaracji lub powiadomieniu oraz istnienia, autentyczności, prawidłowości i ważności dokumentów, kontroli księgowości i pozostałej dokumentacji, kontroli środków transportu, kontroli bagażu i innych towarów przewożonych przez osoby lub na osobach oraz na przeprowadzaniu oficjalnych dochodzeń i innych podobnych czynności.
2. Kontrole celne, inne niż kontrole losowe, opierają się głównie na analizie ryzyka - przeprowadzanej z zastosowaniem technik elektronicznego przetwarzania danych w celu identyfikacji i oceny ryzyka oraz podjęcia niezbędnych środków zapobiegawczych - na podstawie kryteriów opracowanych na szczeblu krajowym, unijnym oraz, w stosownych przypadkach, międzynarodowym.
3. Kontrole celne przeprowadza się w ramach wspólnych ram zarządzania ryzykiem opartych na wymianie pomiędzy administracjami celnymi informacji o ryzyku i wyników analizy ryzyka oraz na ustaleniu wspólnych kryteriów i norm ryzyka, środków kontroli i priorytetowych obszarów kontroli.
Kontrole oparte na takich informacjach i kryteriach przeprowadzane są bez uszczerbku dla innych kontroli przeprowadzanych zgodnie z ust. 1 lub zgodnie z innymi obowiązującymi przepisami.
4. Organy celne zarządzają ryzykiem w celu zróżnicowania poziomów ryzyka związanych z towarami podlegającymi kontroli celnej lub dozorowi celnemu oraz w celu określenia, czy - a jeżeli tak, to gdzie - towary będą podlegały określonej kontroli celnej.
Zarządzanie ryzykiem obejmuje takie działania jak zbieranie danych i informacji, analiza i ocena ryzyka, zalecanie i podejmowanie działań, a także regularne monitorowanie i przegląd tego procesu oraz jego wyników w oparciu o międzynarodowe, unijne i krajowe źródła i strategie.
5. Organy celne wymieniają się informacjami o ryzyku oraz wynikami analizy ryzyka w następujących przypadkach:
a) organy celne oceniają ryzyka jako znaczne i wymagające kontroli celnej, a wyniki kontroli potwierdzają wystąpienie zdarzenia niosącego ryzyko; lub
b) wyniki kontroli nie potwierdzają wystąpienia zdarzenia powodującego ryzyko, natomiast zainteresowany organ celny uznaje, że to zagrożenie stanowi znaczne ryzyko w innym miejscu w Unii.
6. W celu ustanowienia wspólnych kryteriów i norm ryzyka, środków kontroli i priorytetowych obszarów kontroli, o których mowa w ust. 3, uwzględnia się wszystkie następujące elementy:
a) proporcjonalność do poziomu ryzyka;
b) pilność przeprowadzenia niezbędnych kontroli;
c) przypuszczalny wpływ na obrót handlowy, na poszczególne państwa członkowskie i na zasoby kontroli.
7. Wspólne kryteria i normy ryzyka, o których mowa w ust. 3, obejmują wszystkie następujące elementy:
a) opis ryzyk;
b) czynniki lub wskaźniki ryzyka, które mają być stosowane do typowania towarów lub przedsiębiorców do celów kontroli celnej;
c) rodzaj kontroli celnych, które mają być przeprowadzane przez organy celne;
d) długość okresu stosowania kontroli celnych, o których mowa w lit. c).
8. Priorytetowe obszary kontroli obejmują poszczególne procedury celne, rodzaje towarów, trasy przewozu, rodzaje transportu lub przedsiębiorców, które przez pewien okres podlegają pogłębionej analizie ryzyka i wzmożonej kontroli celnej, bez uszczerbku dla innych kontroli przeprowadzanych zwykle przez organy celne.
1. W przypadku gdy w odniesieniu do tych samych towarów kontrole inne, niż kontrole celne mają być przeprowadzone przez organy inne, niż organy celne, organy celne w ścisłej współpracy z tymi innymi organami dokładają starań, by kontrole te były w miarę możliwości przeprowadzane w tym samym czasie i miejscu, co kontrole celne (punkt kompleksowej obsługi), przy czym organy celne pełnią rolę koordynatora tych działań.
2. W ramach kontroli, o których mowa w niniejszej sekcji, organy celne i inne właściwe organy mogą, gdy jest to konieczne w celu zminimalizowania ryzyka oraz zwalczania nadużyć, przekazywać sobie nawzajem oraz Komisji otrzymane dane dotyczące wprowadzania, wyprowadzania, tranzytu, przemieszczania, składowania i końcowego przeznaczenia, w tym obrotu pocztowego, towarów przemieszczanych między obszarem celnym Unii a krajami lub obszarami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii oraz obecności i przemieszczania w obszarze celnym Unii towarów nieunijnych i towarów objętych procedurą końcowego przeznaczenia, jak również dokonywać wymiany wyników kontroli. Organy celne i Komisja mogą również wymieniać takie dane między sobą w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa celnego.
Do celów kontroli celnych organy celne mogą weryfikować prawidłowość i kompletność informacji podanych w zgłoszeniu celnym, deklaracji do czasowego składowania, przywozowej deklaracji skróconej, wywozowej deklaracji skróconej, zgłoszeniu do powrotnego wywozu lub powiadomieniu o powrotnym wywozie, a także weryfikować istnienie, autentyczność, prawidłowość i ważność wszelkich załączonych dokumentów oraz mogą kontrolować księgowość zgłaszającego i pozostałą dokumentację dotyczącą operacji odnoszących się do towarów lub uprzednich lub późniejszych operacji handlowych związanych z tymi towarami po ich zwolnieniu. Organy te mogą również przeprowadzić rewizję takich towarów lub pobrać próbki, jeżeli nadal istnieje taka możliwość. Kontrole takie mogą zostać przeprowadzone u posiadacza towarów lub jego przedstawiciela, u każdej innej osoby bezpośrednio lub pośrednio zaangażowanej w te operacje w charakterze handlowym lub każdej innej osoby dysponującej w celach handlowych tymi dokumentami i danymi.
1. Kontrole celne lub formalności celne w odniesieniu do bagażu podręcznego lub rejestrowanego osób odbywających lot wewnątrzunijny lub przekraczających morze wewnątrz Unii przeprowadzane są tylko wtedy, gdy przewidują to przepisy prawa celnego.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się bez uszczerbku dla:
a) kontroli w zakresie bezpieczeństwa i ochrony;
b) kontroli wynikających z zakazów lub ograniczeń.
1. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, środki mające zapewnić jednolite stosowanie kontroli celnych, włącznie z wymianą informacji o ryzyku i wyników analiz ryzyka, wspólnych kryteriów i norm ryzyka, środków kontroli i priorytetowych obszarów kontroli zgodnie z art. 46 zarządzanie ryzykiem i kontrole celne ust. 6.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
W związanych z takimi środkami przypadkach niecierpiących zwłoki, odpowiednio uzasadnionych potrzebą szybkiego uaktualnienia wspólnych ram zarządzania ryzykiem i dostosowania wymiany informacji o ryzyku i analizie, wspólnych kryteriów i norm ryzyka, środków kontroli i priorytetowych obszarów kontroli do ewolucji ryzyk, Komisja przyjmuje w trybie natychmiastowym stosowne akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 285 procedura komitetu ust. 5.
W przypadku gdy opinię komitetu, o którym mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 1, należy uzyskać w drodze procedury pisemnej, stosuje się art. 285 procedura komitetu ust. 6.
2. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, porty lub porty lotnicze, w których zgodnie z art. 49 wewnątrzunijne rejsy lotnicze i morskie mają być przeprowadzane kontrole celne i formalności celne w odniesieniu do:
a) bagażu podręcznego i rejestrowanego pasażerów:
(i) podróżujących statkiem powietrznym, który przybywa z pozaunijnego portu lotniczego i który zatrzymuje się w unijnym porcie lotniczym przed kontynuacją lotu do innego unijnego portu lotniczego;
(ii) podróżujących statkiem powietrznym, który zatrzymuje się w unijnym porcie lotniczym przed kontynuacją lotu do pozaunijnego portu lotniczego;
(iii) korzystających z usług morskich świadczonych przez ten sam statek i obejmujących kolejne etapy podróży, wyjście z portu pozaunijnego, zawijanie do portu pozaunijnego lub kończenia rejsu w porcie pozaunijnym;
(iv) podróżujących na pokładzie rekreacyjnych jednostek pływających oraz turystycznych lub służbowych statków powietrznych;
b) bagażu podręcznego i rejestrowanego:
(i) przybywającego do unijnego portu lotniczego na pokładzie statku powietrznego, który przybywa z pozaunijnego portu lotniczego, i przekazywanego w tym unijnym porcie lotniczym na inny statek powietrzny przystępujący do lotu wewnątrzunijnego;
(ii) załadowanego w unijnym porcie lotniczym na pokład statku powietrznego przystępującego do lotu wewnątrzunijnego w celu przekazania w innym unijnym porcie lotniczym na statek powietrzny, którego docelowy portem lotniczym jest pozaunijny port lotniczy.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 procedura komitetu ust. 4.
1. Dla potrzeb kontroli celnych osoba, której to dotyczy przechowuje przez okres co najmniej trzech lat dokumenty i informacje, o których mowa w art. 15 udzielanie informacji organom celnym ust. 1, na dowolnym nośniku dostępnym organom celnym i akceptowanym przez nie.
Jeżeli towary dopuszczono do obrotu w okolicznościach innych niż określone w akapicie trzecim lub zgłoszono do wywozu, termin rozpoczyna się z końcem roku, w którym przyjęto zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu lub zgłoszenie wywozowe.
W przypadku towarów dopuszczonych do obrotu bez cła lub z zastosowaniem obniżonej stawki celnej ze względu na końcowe przeznaczenie termin rozpoczyna się z końcem roku, w którym towary przestają być objęte dozorem celnym.
W przypadku towarów objętych inną procedurą celną lub czasowym składowaniem termin rozpoczyna się z końcem roku, w którym zamknięto procedurę celną lub zakończono czasowe składowanie.
2. Nie naruszając przepisów art. 103 ograniczenia długu celnego ust. 4, jeżeli kontrola celna w zakresie długu celnego wykazuje konieczność wprowadzenia korekty odpowiedniego zapisu księgowego, a zainteresowana osoba została o tym powiadomiona, dokumenty oraz informacje przechowuje się przez trzy lata następujące po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
W przypadku złożenia odwołania lub rozpoczęcia postępowania sądowego dokumenty oraz informacje przechowuje się przez okres, o którym mowa w ust. 1 lub do czasu zakończenia postępowania odwoławczego lub sądowego, w zależności od tego, który z tych terminów jest późniejszy.
1. Organy celne nie pobierają opłat z tytułu przeprowadzenia kontroli celnych lub innych form stosowania przepisów prawa celnego, jeżeli odbywa się to w godzinach pracy właściwych urzędów celnych.
2. Organy celne mogą pobierać opłaty lub dochodzić zwrotu kosztów, w szczególności wynikających z:
a) obecności funkcjonariuszy celnych, na wniosek, poza oficjalnymi godzinami urzędowania lub w miejscach innych niż miejsca celne;
b) przeprowadzania analiz lub ekspertyz dotyczących towarów oraz pobierania opłat pocztowych za zwrot towarów do wnioskodawcy, zwłaszcza w odniesieniu do decyzji wydanych na mocy art. 33 decyzje w sprawie wiążących informacji lub do udzielenia informacji zgodnie z art. 14 udzielanie informacji przez organy celne ust. 1;
c) kontroli lub pobierania próbek towarów do celów weryfikacji lub zniszczenia towarów, jeżeli powoduje to koszty inne niż koszty pracy funkcjonariuszy celnych;
d) nadzwyczajnych środków kontroli, jeżeli jest to niezbędne ze względu na rodzaj towaru lub potencjalne ryzyko.
