Rozporządzenie określa standardy techniczne:
1) wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych,
2) opracowywania i przekazywania wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zwanego dalej „zasobem”
– na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podziałów nieruchomości, typowych postępowań sądowych i administracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, budownictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji budowlanych.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1) geodeta uprawniony ̶ osobę posiadającą uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii, o których mowa w art. 43 zakresy nadawanych uprawnień zawodowych ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, zwanej dalej „ustawą”;
2) wykonawca ̶ wykonawcę prac geodezyjnych, o którym mowa w art. 11 wykonawca prac geodezyjnych i kartograficznych ustawy;
3) kierownik prac geodezyjnych ̶ geodetę uprawnionego, ustanowionego przez wykonawcę zgłoszonych prac geodezyjnych do kierowania tymi pracami na podstawie art. 11 wykonawca prac geodezyjnych i kartograficznych ust. 2 ustawy;
4) geodezyjny pomiar sytuacyjny ̶ zespół czynności technicznych polegających w szczególności na określeniu położenia szczegółów terenowych w państwowym układzie współrzędnych prostokątnych płaskich oraz pozyskaniu ich podstawowych atrybutów;
5) geodezyjny pomiar wysokościowy - zespół czynności technicznych polegających na określeniu wysokości charakterystycznych punktów szczegółów terenowych w państwowym układzie wysokościowym;
6) tyczenie ̶ zespół czynności polegających na wyznaczeniu i oznaczeniu położenia w terenie elementów niezbędnych do realizacji projektu obiektu budowlanego.
1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe wykonuje się z wykorzystaniem metod, technik i technologii zapewniających uzyskanie dokładności położenia punktów szczegółów terenowych i spełnienie warunków wykonywania pomiarów, określonych w § 16 oraz § 20, z uwzględnieniem zasad określonych w § 18.
2. Wybór stosowanych metod, technik i technologii, spełnienie warunków wykonywania pomiarów oraz zapewnienie wymaganej dokładności spoczywa na kierowniku prac geodezyjnych.
1. Wyniki pomiarów długości oraz współrzędne prostokątne płaskie przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych wyraża się w metrach z precyzją zapisu do 0,01 m, a dla pomiarów wymagających wyższej dokładności ̶ w metrach z precyzją zapisu do 0,001 m.
2. Wyniki geodezyjnego pomiaru wysokościowego i wartość wysokości wyraża się w metrach z precyzją zapisu do 0,1 m, 0,01 m albo 0,001 m ̶ w zależności od dokładności wykonywanego pomiaru.
3. Wyniki pomiaru kierunków i kątów przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych wyraża się w gradach, z precyzją zapisu do 0,0001 g.
1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe wykonuje się w nawiązaniu do punktów poziomej i wysokościowej osnowy geodezyjnej.
2. W przypadku gdy gęstość punktów osnów geodezyjnych jest niewystarczająca do wykonania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych, pomiary można wykonać w oparciu o osnowę pomiarową nawiązaną do osnowy geodezyjnej.
2a. Nie stanowią osnowy pomiarowej punkty pomierzone techniką GNSS, które są wykorzystywane wyłącznie do pomiaru punktu szczegółu terenowego niedostępnego do pomiaru bezpośredniego tą techniką.
3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą inwestycji budowlanych może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowana, pod względem konstrukcji geometrycznej oraz dokładności położenia jej punktów, do charakteru inwestycji oraz wymagań określonych w dokumentacji budowy.
4. Osnowa realizacyjna na obiektach budowlanych wymagających w trakcie użytkowania okresowego badania przemieszczeń obiektu i podłoża oraz odkształceń obiektu powinna być zaprojektowana w sposób umożliwiający wykonanie pomiaru pierwotnego oraz pomiarów następnych.
Ze względu na wymaganą dokładność określenia położenia punktów szczegółów terenowych w państwowym układzie współrzędnych prostokątnych płaskich wyróżnia się następujące grupy szczegółów terenowych:
1) I grupa ̶ szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowalne w terenie, zachowujące długookresową niezmienność kształtu i położenia, w szczególności:
a) znaki i punkty graniczne,
b) znaki geodezyjne,
c) naziemne obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym elementy naziemne sieci uzbrojenia terenu;
2) II grupa ̶ szczegóły terenowe o mniej wyraźnych konturach lub obiekty podziemne, w szczególności:
a) budowle i urządzenia ziemne w postaci nasypów, wykopów, grobli, zapór ziemnych, wałów przeciwpowodziowych, rowów, kanałów oraz sztuczne zbiorniki wodne,
b) podziemne obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym elementy podziemne sieci uzbrojenia terenu,
c) elementy zagospodarowania terenu, w szczególności: parki, zieleńce, trawniki, place zabaw i wypoczynku, skwery, pojedyncze drzewa oraz boiska sportowe;
3) III grupa ̶ szczegóły terenowe, których jednoznaczna identyfikacja w terenie jest utrudniona i zależna od oceny osoby wykonującej pomiar, w szczególności:
a) kontury użytków gruntowych oraz odkrywki glebowe dla potrzeb gleboznawczej klasyfikacji gruntów,
b) cieki i zbiorniki wodne o naturalnych liniach brzegowych,
c) oddziały leśne na obszarach lasów i parków narodowych.
Przy wykonywaniu prac geodezyjnych wykorzystuje się materiały zasobu, jeżeli wyniki analizy tych materiałów, przeprowadzone przez kierownika prac geodezyjnych pod względem dokładności, aktualności i kompletności, wskazują na ich przydatność do osiągnięcia celu pracy geodezyjnej i dokładności określonych w § 16 oraz § 20, z uwzględnieniem zasad określonych w § 18.
1. Podczas wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych, których celem jest sporządzenie mapy do celów projektowych, należy porównać treść mapy zasadniczej udostępnionej z zasobu lub mapy, o której mowa w art. 4 bazy danych i opracowania kartograficzne ust. 2 ustawy, ze stanem faktycznym w terenie, a wyniki przedstawić na mapie porównania z terenem ze wskazaniem na niej kolorem czerwonym elementów do usunięcia oraz elementów do pomiaru.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio przy realizacji innych celów niż sporządzenie mapy do celów projektowych, jeżeli kierownik prac geodezyjnych uzna to za konieczne.
1. Do wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych z wykorzystaniem technik satelitarnych GNSS wykorzystuje się system stacji referencyjnych ASG-EUPOS.
2. Dopuszcza się wykorzystanie innych systemów stacji referencyjnych, jeżeli dane określające położenie tych stacji włączone zostały do zasobu, a serwisy tych systemów zapewniają osiągnięcie dokładności określenia położenia szczegółów terenowych, o której mowa w § 16.
3. Przynajmniej raz dziennie, przed rozpoczęciem pomiarów z wykorzystaniem kinematycznych technik satelitarnych GNSS, należy sprawdzić poprawność działania sprzętu i otrzymywanych danych korekcyjnych w oparciu o pomiar kontrolny na punkcie o znanych współrzędnych.
4. Do pomiaru kontrolnego można wykorzystać punkt osnowy geodezyjnej, punkt osnowy pomiarowej lub jednoznacznie zidentyfikowany punkt szczegółu terenowego I grupy w odległości nie większej niż 7 km od punktów będących przedmiotem pomiaru.
5. Wyniki pomiaru kontrolnego muszą spełniać warunki: dx ≤ 0,12 m i dy ≤ 0,12 m oraz dh ≤ 0,09 m, jeżeli punkt kontrolny posiada określoną wysokość.
6. W przypadku wystąpienia odchyłek przekraczających wartości określone w ust. 5, w celu sprawdzenia spójności państwowego systemu odniesień przestrzennych realizowanego przez sieć stacji referencyjnych z układem współrzędnych realizowanym przez punkty osnowy geodezyjnej, wykonuje się pomiar kontrolny na co najmniej dwóch punktach osnowy geodezyjnej.
7. Jeżeli wyniki pomiaru kontrolnego, na co najmniej dwóch punktach osnowy geodezyjnej, wykazują systematyczne odchyłki pomiędzy współrzędnymi, wykonuje się odpowiednią transformację współrzędnych pomierzonych punktów do układu realizowanego przez osnowę geodezyjną, a informację o wykonanej transformacji umieszcza się w sprawozdaniu technicznym.
