1. Rozdział II oraz rozdział III sekcje 1–4, art. 59 wymogi w zakresie sprawozdawczości dotyczące wykonywania zleceń innych niż do celów zarządzania portfelem (art. 25 ust. 6 dyrektywy 2014/65/UE) ust. 4 i art. 60 wymogi w zakresie sprawozdawczości dotyczące zarządzania portfelem (art. 25 ust. 6 dyrektywy 2014/65/UE) oraz sekcje 6 i 8, a także – w zakresie, w jakim odnoszą się do wyżej wymienionych przepisów – rozdział I, rozdział III sekcja 9 i rozdział IV niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do spółek zarządzających, o których mowa w art. 6 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE oraz w art. 6 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE.
2. Odniesienia do firm inwestycyjnych obejmują instytucje kredytowe, a odniesienia do instrumentów finansowych obejmują lokaty strukturyzowane w zakresie wszystkich wymogów, o których mowa w art. 1 ust. 3 i 4 dyrektywy 2014/65/UE oraz ich przepisów wykonawczych określonych na mocy niniejszego rozporządzenia.
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „osoba zaangażowana” w odniesieniu do firmy inwestycyjnej oznacza dowolną spośród następujących osób:
a) dyrektor, wspólnik lub osoba na stanowisku równorzędnym, członek personelu kierowniczego lub agent firmy;
b) dyrektor, wspólnik lub osoba na stanowisku równorzędnym albo członek personelu kierowniczego lub agent firmy;
c) pracownik lub agent firmy oraz każda inna osoba fizyczna, której usługi pozostają do dyspozycji i pod kontrolą firmy lub jej agenta i która uczestniczy w świadczeniu usług i wykonywaniu działalności inwestycyjnej firmy;
d) osoba fizyczna, która bezpośrednio uczestniczy w świadczeniu usług na rzecz firmy inwestycyjnej lub jej agenta na mocy umowy outsourcingowej w związku z wykonywanymi przez firmę usługami i działalnością inwestycyjną;
2) „analityk finansowy” oznacza osobę zaangażowaną, która wykonuje badania inwestycyjne;
3) „outsourcing” oznacza dowolnego rodzaju umowę między firmą inwestycyjną i dostawcą usług, na podstawie której dostawca wykonuje proces, usługę lub działalność, które w innym przypadku zostałyby wykonane przez samą firmę inwestycyjną;
3a) „osoba, z którą osobę zaangażowaną łączą więzy pokrewieństwa” oznacza dowolną spośród następujących osób:
a) współmałżonek osoby zaangażowanej lub jej partner traktowany według prawa danego kraju na równi ze współmałżonkiem;
b) dziecko lub przybrane dziecko będące na utrzymaniu osoby zaangażowanej;
c) jakakolwiek osoba spokrewniona z osobą zaangażowaną, która zamieszkiwała z nią w jednym gospodarstwie domowym przez co najmniej rok, licząc od daty danej transakcji osobistej;
4) „transakcja finansowana z użyciem papierów wartościowych” oznacza transakcję finansowaną z użyciem papierów wartościowych zdefiniowaną w art. 3 pkt 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365;
5) „wynagrodzenie” oznacza wszystkie formy płatności lub korzyści pieniężnych lub niepieniężnych przekazywanych przez firmy bezpośrednio lub pośrednio osobom zaangażowanym przy świadczeniu usług inwestycyjnych lub dodatkowych na rzecz klientów;
6) „towar” oznacza wszelkie dobra o charakterze zamiennym podlegające dostawie, w tym metale, rudy i stopy metali, produkty rolne i energia, m.in. energia elektryczna.
1. Jeżeli do celów niniejszego rozporządzenia wymaga się przekazania informacji na trwałym nośniku, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 62 dyrektywy 2014/65/UE, firmy inwestycyjne mają prawo dostarczenia tej informacji na trwałym nośniku innym niż papier jedynie wówczas, gdy:
a) przekazanie informacji w ten sposób jest celowe w kontekście, w jakim jest lub ma być prowadzona działalność handlowa między firmą a klientem; oraz
b) osoba, do której kierowane są informacje, mając wybór między informacjami na papierze lub na takim właśnie innym trwałym nośniku wskazuje konkretnie tę drugą możliwość.
2. Jeżeli zgodnie z art. 46 ogólne wymogi dotyczące informacji dla klientów (art. 24 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE), art. 47 informacje na temat firmy inwestycyjnej i jej usług dla klientów i potencjalnych klientów (art. 24 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE), art. 48 informacje o instrumentach finansowych (art. 24 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE), art. 49 wymogi informacyjne dotyczące zabezpieczenia instrumentów finansowych lub funduszy klienta (art. 24 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE), art. 50 informacje o kosztach i powiązanych opłatach (art. 24 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE) lub art. 66 polityka wykonywania zleceń (art. 27 ust. 5 i ust. 7 dyrektywy 2014/65/UE) ust. 3 niniejszego rozporządzenia firma inwestycyjna przekazuje klientowi informacje za pośrednictwem strony internetowej, a informacje takie nie są skierowane osobiście do klienta, firmy inwestycyjne zapewniają spełnienie następujących warunków:
a) przekazanie informacji w ten sposób jest celowe w kontekście, w jakim jest lub ma być prowadzona działalność handlowa między firmą a klientem;
b) klient musi wyrazić jednoznaczną zgodę na przekazywanie informacji w tej formie;
c) klient musi uzyskać powiadomienie w formie elektronicznej zawierające adres strony internetowej oraz wskazanie miejsca na tej stronie, gdzie można znaleźć informacje;
d) informacje muszą być aktualne;
e) informacje muszą być stale dostępne na stronie internetowej tak długo, jak jest prawdopodobne, że klient ma potrzebę się z nimi zapoznać.
3. Na potrzeby niniejszego artykułu przekazywanie informacji drogą elektroniczną uważa się za celowe w kontekście, w jakim jest lub ma być prowadzona działalność handlowa między firmą a klientem, jeśli istnieją dowody na to, że klient ma regularny dostęp do internetu. Podanie przez klienta swojego adresu poczty elektronicznej na potrzeby prowadzenia tego rodzaju działalności handlowej traktuje się jako taki właśnie dowód.
Do celów wyłączenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. c dyrektywy 2014/65/UE, usługę inwestycyjną uznaje się za świadczoną okazjonalnie w trakcie wykonywania działalności zawodowej, jeżeli spełnione są następujące warunki:
a) istnieje ścisłe i rzeczywiste powiązanie między działalnością zawodową a świadczeniem usługi inwestycyjnej na rzecz tego samego klienta, wskutek czego usługę inwestycyjną można uznać za dodatkową wobec głównej działalności zawodowej;
b) świadczenie usługi inwestycyjnej na rzecz klienta korzystającego z głównej działalności zawodowej nie ma na celu zapewnienia systematycznego źródła dochodów osobom prowadzącym działalność zawodową; oraz
c) osoba prowadząca działalność zawodową nie reklamuje ani w żaden inny sposób nie promuje swojej zdolności do świadczenia usług inwestycyjnych, z wyjątkiem sytuacji, w której klienci są o nich powiadamiani jako o dodatkowej względem głównej działalności zawodowej.
1. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE produkt energetyczny sprzedawany w obrocie hurtowym musi być rozliczany fizycznie, jeżeli spełnione są wszystkie poniższe warunki:
a) zawiera on przepisy zapewniające, by strony kontraktu dysponowały proporcjonalnymi rozwiązaniami, aby móc dokonać dostawy bazowego instrumentu towarowego lub ją przyjąć; porozumienie bilansujące z operatorem systemu przesyłowego w dziedzinie energii elektrycznej i gazu uznaje się za rozwiązanie proporcjonalne, jeżeli strony porozumienia muszą zapewnić fizyczną dostawę energii elektrycznej lub gazu.
b) ustanawia on wobec stron porozumienia bezwarunkowy, nieograniczony i wykonalny obowiązek dostarczenia i przyjęcia dostawy bazowego instrumentu towarowego;
c) nie pozwala on żadnej stronie na zastąpienie dostawy fizycznej rozliczeniem w środkach pieniężnych;
d) obowiązków na mocy porozumienia nie można zastąpić obowiązkiem wynikającym z innych kontraktów między danymi stronami, bez uszczerbku dla praw stron porozumienia, dotyczącym obowiązku zbilansowania ich płatności pieniężnych.
Do celów lit. d kompensowania operacyjnego na rynkach energii elektrycznej i gazu nie uznaje się za zastąpienie obowiązkami wynikającymi z kontraktu obowiązków wynikających z innych porozumień.
2. Kompensowanie operacyjne rozumie się jako wszelkie wskazanie ilości energii elektrycznej i gazu, którymi w razie potrzeby zasila się sieć na mocy przepisów lub na wniosek operatora systemu przesyłowego, zdefiniowanego w art. 2 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE, do jednostki wykonującej funkcje równoważne dla takiego operatora systemu przesyłowego na szczeblu krajowym. Wszelkie określanie ilości oparte na kompensowaniu operacyjnym nie leży w gestii stron porozumienia.
3. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE siła wyższa obejmuje wszelkie nadzwyczajne zdarzenia lub okoliczności pozostające poza kontrolą stron kontraktu, których strony kontraktu nie mogły w sposób racjonalny przewidzieć lub uniknąć dzięki odpowiedniej i rozsądnej należytej staranności i które uniemożliwiają jednej stronie lub obu stronom kontraktu wypełnienie ich obowiązków umownych.
4. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE niezdolność do wykonania w dobrej wierze obejmuje wszelkie zdarzenia lub okoliczności niekwalifikujące się jako siła wyższa, o której mowa w ust. 3, które są obiektywnie i wyraźnie określone w warunkach umownych, sprawiające, że jedna lub obie strony kontraktu, działające w dobrej wierze, nie wypełniają swoich obowiązków umownych.
5. Występowanie siły wyższej lub niezdolności w dobrej wierze do wykonania przepisów nie stanowi przeszkody dla uznania kontraktu za „rozliczony fizycznie” do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE.
6. Występowanie klauzul dotyczących niewykonania, zgodnie z którymi jedna strona jest uprawniona do odszkodowania finansowego w przypadku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania kontraktu nie stanowi przeszkody dla uznania kontraktu za „rozliczony fizycznie” w rozumieniu sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE.
7. Metody dostawy dla kontraktów uznawanych za „rozliczone fizycznie” w rozumieniu sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE obejmują co najmniej:
a) fizyczną dostawę samego danego towaru;
b) dostarczenie dokumentu przenoszącego prawa o charakterze własności do danego towaru lub odpowiedniej ilości danego towaru;
c) inne metody dokonania przeniesienia praw o charakterze własności w odniesieniu do odpowiedniej ilości towarów bez ich fizycznej dostawy, w tym powiadomienie, określenie harmonogramu lub wskazanie operatorowi sieci dostaw energii uprawniające odbiorcę do danej ilości towaru.
1. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE kontrakty na instrumenty pochodne dotyczące produktów energetycznych odnoszące się do ropy oznaczają kontrakty, dla których instrumentem bazowym są oleje mineralne, bez względu na ich opis, oraz gazy ropopochodne, w formie płynnej lub gazowej, w tym produkty, składniki i produkty pochodne ropy i ropopochodnych paliw transportowych, w tym zawierających dodatki do biopaliw.
2. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, kontrakty na instrumenty pochodne dotyczące produktów energetycznych odnoszące się do węgla to kontrakty, w których instrumentem bazowym jest węgiel zdefiniowany jako czarna lub ciemnobrązowa mineralna substancja palna, składająca się z uwęglonego materiału roślinnego, stosowana jako paliwo.
3. Do celów sekcji C pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE kontrakty na instrumenty pochodne wykazujące właściwości produktów energetycznych sprzedawanych w obrocie hurtowym, zdefiniowanych w art. 2 pkt 4 rozporządzenia (UE) nr 1227/2011, oznaczają instrumenty pochodne dotyczące energii elektrycznej lub gazu jako instrumentu bazowego, zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. b i d tego rozporządzenia.
1. Do celów sekcji C pkt 7 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE kontrakt, który nie jest kontraktem na rynku kasowym, o którym mowa w ust. 2, a także nie jest zawierany w celach handlowych, o których mowa w ust. 4, uznaje się za wykazujący właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych, o ile spełnia następujące warunki:
a) spełnia jedno z następujących kryteriów:
(i) jest przedmiotem obrotu w systemie obrotu w państwie trzecim, który spełnia funkcje podobne do rynku regulowanego, MTF lub OTF;
(ii) stwierdza się jednoznacznie, że jest przedmiotem obrotu na rynku regulowanym, MTF, OTF lub w określonym wyżej systemie obrotu w państwie trzecim albo podlega ich zasadom;
(iii) jest równoważny wobec kontraktu będącego przedmiotem obrotu na rynku regulowanym, MTF, OTF lub w określonym wyżej systemie obrotu w państwie trzecim w zakresie ceny, partii, terminu dostawy i innych warunków umownych;
b) jest znormalizowany tak, by cena, partia, termin dostawy i inne warunki określane były głównie poprzez odniesienie do regularnie publikowanych cen, standardowych partii lub standardowych terminów dostawy.
2. Kontrakt na rynku kasowym dla celów ust. 1 to kontrakt na sprzedaż towaru, aktywów lub prawa, zgodnie z warunkami którego dostawa ma nastąpić w dłuższym spośród następujących terminów:
a) 2 dni handlowe;
b) okres ogólnie przyjęty na rynku dla tego rodzaju towaru, aktywów lub prawa jako standardowy termin dostawy.
Danego kontraktu nie uznaje się za kontrakt na rynku kasowym, jeśli, niezależnie od jego oficjalnych warunków, obie strony kontraktu przyjmują między sobą, że dostawa instrumentu bazowego będzie odłożona w czasie i nie będzie zrealizowana w terminie, o którym mowa w ust. 2.
3. Do celów sekcji C pkt 10 załącznika I do dyrektywy 2004/39/UE Parlamentu Europejskiego i Rady kontrakt pochodny odnoszący się do instrumentu bazowego, o którym mowa w tej sekcji lub w art. 8 instrumenty pochodne na mocy sekcji C pkt 10 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE (art. 4 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2014/65/UE) niniejszego rozporządzenia, uznaje się za wykazujący właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych, jeśli spełniony jest jeden z następujących warunków:
a) jest on rozliczany w środkach pieniężnych lub może być rozliczany w środkach pieniężnych na wniosek jednej strony lub kilku stron w przypadku innym niż niedotrzymanie warunków lub innego rodzaju zdarzenie skutkujące rozwiązaniem kontraktu;
b) jest przedmiotem obrotu na rynku regulowanym, MTF, OTF lub w systemie obrotu w państwie trzecim, który spełnia funkcje podobne do rynku regulowanego, MTF lub OTF;
c) w stosunku do tego kontraktu spełnione są warunki określone w ust. 1.
4. Kontrakt uznaje się za przeznaczony do celów handlowych na potrzeby sekcji C pkt 7 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE i niewykazujący właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych na potrzeby sekcji C pkt 7 i C pkt 10 tego załącznika, jeśli spełnia łącznie następujące warunki:
a) jest zawierany z operatorem lub administratorem bądź przez operatora lub administratora energetycznej sieci przesyłowej, systemu służącego utrzymywaniu równowagi dostaw lub sieci rurociągów;
b) jest niezbędny do utrzymania równowagi dostaw i zużycia energii w określonym czasie, w tym w przypadku, gdy rezerwa zdolności zakontraktowana przez operatora systemu przesyłowego energii elektrycznej, o którym mowa w art. 2 pkt 4 dyrektywy 2009/72/WE, jest przekazywana od jednego wstępnie zakwalifikowanego dostawcy usługi bilansowania do innego wstępnie zakwalifikowanego dostawcy usługi bilansowania za zgodą właściwego operatora systemu przesyłowego.
Oprócz kontraktów na instrumenty pochodne wyraźnie wskazanych w sekcji C pkt 10 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE kontrakt na instrumenty pochodne jest objęty przepisami tej sekcji, jeżeli spełnia kryteria określone w tej sekcji i w art. 7 inne pochodne instrumenty finansowe (art. 4 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2014/65/UE) ust. 3 niniejszego rozporządzenia i odnosi się do jednej z niżej wymienionych pozycji:
a) szerokość pasma telekomunikacyjnego;
b) pojemność magazynowa dla towaru;
c) skala możliwości w zakresie przesyłu lub transportu towarów za pomocą przewodów, rurociągu lub innych środków, z wyjątkiem praw do przesyłu związanych z międzystrefowym potencjałem przesyłu energii elektrycznej, o ile na rynku pierwotnym są one zawierane z operatorem systemu przesyłowego bądź przez operatora systemu przesyłowego lub dowolną osobę działającą jako usługodawca w ich imieniu oraz w celu alokacji zdolności przesyłowych;
d) przydział, uprawnienie, zezwolenie, prawo lub inne aktywa, które są bezpośrednio związane z dostawą, dystrybucją lub zużyciem energii ze źródeł odnawialnych, z wyjątkiem sytuacji, w której kontrakt jest już objęty zakresem sekcji C załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE;
e) zmienna geologiczna, środowiskowa lub inna zmienna fizyczna, z wyjątkiem kontraktów odnoszących się do jakichkolwiek jednostek uznanych za spełniające wymogi dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady;
f) wszelkie inne aktywa lub prawa o charakterze wymiennym, inne niż prawo do otrzymywania usługi, które są zbywalne;
g) wskaźnik lub miara odnoszące się do ceny, wartości lub wolumenu transakcji na aktywach, prawach, usługach lub zobowiązaniach;
h) wskaźnik lub miara oparte na aktuarialnych danych statystycznych.
Do celów definicji „doradztwa inwestycyjnego” zawartej w art. 4 ust. 1 pkt 4 dyrektywy 2014/65/UE osobistą rekomendację uznaje się za rekomendację skierowaną do osoby występującej w charakterze inwestora lub potencjalnego inwestora albo w charakterze agenta inwestora lub potencjalnego inwestora.
Rekomendacja ta jest przedstawiona jako odpowiednia dla tej osoby lub oparta na analizie jej indywidualnej sytuacji oraz skłania do podjęcia jednego z następujących kroków:
a) zakupu, sprzedaży, subskrypcji, wymiany, wykupu, przechowywania danego instrumentu finansowego bądź udzielenia gwarancji na taki instrument;
b) skorzystania lub nieskorzystania z praw wynikających z określonego instrumentu finansowego do zakupu, sprzedaży, subskrypcji, wymiany lub wykupu takiego instrumentu.
Rekomendacji nie uznaje się za osobistą rekomendację, jeżeli jest wydawana wyłącznie dla ogółu społeczeństwa.
1. Do celów sekcji C pkt 4 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE inny kontrakt pochodny dotyczący instrumentu dewizowego nie jest instrumentem finansowym, o ile kontrakt spełnia jeden z następujących warunków:
a) jest kontraktem na rynku kasowym w rozumieniu ust. 2 niniejszego artykułu;
b) jest sposobem płatności, który:
(i) musi być rozliczony fizycznie w przypadku innym niż niedotrzymanie warunków lub innego rodzaju zdarzenie skutkujące rozwiązaniem kontraktu;
(ii) jest zawierany co najmniej przez osobę niebędącą kontrahentem finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012;
(iii) jest zawierany w celu ułatwienia płatności za możliwe do zidentyfikowania towary, usługi lub inwestycje bezpośrednie; oraz
(iv) nie jest przedmiotem obrotu w systemie obrotu.
2. Kontrakt na rynku kasowym dla celów ust. 1 to kontrakt na wymianę jednej waluty na inną walutę, zgodnie z warunkami którego dostawa ma nastąpić w dłuższym spośród następujących terminów:
a) 2 dni handlowe w odniesieniu do dowolnej pary głównych walut, o których mowa w ust. 3;
b) w odniesieniu do dowolnej pary walut, w której co najmniej jedna waluta nie jest walutą główną, dłuższy termin spośród 2 dni handlowych lub okresu ogólnie przyjętego na rynku dla tej pary walut jako standardowy termin dostawy;
c) jeżeli kontrakt na wymianę tych walut wykorzystuje się do głównego celu sprzedaży lub zakupu zbywalnego papieru wartościowego lub jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania, krótszy termin spośród okresu ogólnie przyjętego na rynku dla rozliczania takiego zbywalnego papieru wartościowego lub jednostki w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania jako standardowego terminu dostawy bądź 5 dni handlowych.
Danego kontraktu nie uznaje się za kontrakt na rynku kasowym, jeśli niezależnie od jego oficjalnych warunków obie strony kontraktu przyjmują między sobą, że dostawa instrumentu dewizowego będzie odłożona w czasie i nie będzie zrealizowana w terminie określonym w akapicie pierwszym.
3. Waluty główne do celów ust. 2 to wyłącznie dolar amerykański, euro, jen japoński, funt szterling, dolar australijski, frank szwajcarski, dolar kanadyjski, dolar Hongkongu, korona szwedzka, dolar nowozelandzki, dolar singapurski, korona norweska, peso meksykańskie, kuna chorwacka, lew bułgarski, korona czeska, korona duńska, forint węgierski, złoty polski i lej rumuński.
4. Do celów ust. 2 dzień handlowy oznacza dzień zwykłego obrotu w jurysdykcji obu instrumentów dewizowych będących przedmiotem wymiany na mocy kontraktu na wymianę tych instrumentów dewizowych oraz w jurysdykcji instrumentu dewizowego strony trzeciej, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:
a) wymiana tych instrumentów dewizowych obejmuje przeliczenie ich z wykorzystaniem instrumentu dewizowego strony trzeciej do celów płynności;
b) standardowy okres dostawy na wymianę tych instrumentów dewizowych odnosi się do jurysdykcji instrumentu dewizowego strony trzeciej.
Instrumenty rynku pieniężnego, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 17 dyrektywy 2014/65/UE, obejmują bony skarbowe, świadectwa depozytowe, komercyjne papiery wartościowe i inne instrumenty o zasadniczo równoważnych cechach, o ile wykazują następujące właściwości:
a) mają wartość, która może być określona w dowolnym momencie;
b) nie są instrumentami pochodnymi;
c) w momencie emisji ich termin zapadalności wynosi 397 dni lub mniej.
Firmę inwestycyjną uznaje się za podmiot systematycznie internalizujący transakcje, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 20 dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do każdej akcji, kwitu depozytowego, funduszu inwestycyjnego typu ETF, certyfikatu lub innego podobnego instrumentu finansowego, o ile internalizuje ona transakcje zgodnie z następującymi kryteriami:
a) często i systematycznie na instrumencie finansowym, dla którego istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. b rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy:
(i) liczba transakcji zawieranych przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów wynosi co najmniej 0,4 % łącznej liczby transakcji na danym instrumencie finansowym wykonanych w Unii w jakimkolwiek systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym w tym samym okresie;
(ii) transakcje zawierane przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów na danym instrumencie finansowym są zawierane średnio codziennie;
b) często i systematycznie na instrumencie finansowym, dla którego nie istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 definicje ust. 1 pkt 17 lit. b rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy transakcje poza rynkiem regulowanym zawierane przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów zawierane są średnio codziennie;
c) w znacznych wielkościach na instrumencie finansowym, jeżeli wielkość obrotu poza rynkiem regulowanym prowadzonego przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów w okresie ostatnich 6 miesięcy wynosi co najmniej:
(i) 15 % łącznego obrotu tym instrumentem finansowym, wykonywanego przez firmę inwestycyjną na własny rachunek lub w imieniu klientów i wykonywanego w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym;
(ii) 0,4 % łącznego obrotu tym instrumentem finansowym realizowanego w Unii w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym.
Firmę inwestycyjną uznaje się za podmiot systematycznie internalizujący transakcje, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 20 dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do wszystkich obligacji należących do klasy obligacji wyemitowanych przez ten sam podmiot lub przez dowolny podmiot w ramach tej samej grupy, jeżeli w odniesieniu do każdej takiej obligacji internalizuje ona transakcje według następujących kryteriów:
a) często i systematycznie na rodzaju obligacji, dla którego istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy:
(i) liczba transakcji zawieranych przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów wynosi co najmniej 2,5 % łącznej liczby transakcji na danym rodzaju obligacji wykonanych w Unii w jakimkolwiek systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym w tym samym okresie;
(ii) transakcje zawierane przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów na danym instrumencie finansowym są zawierane średnio raz w tygodniu;
b) często i systematycznie na rodzaju obligacji, dla którego nie istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy transakcje poza rynkiem regulowanym zawierane przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów zawierane są średnio raz w tygodniu;
c) w znacznych wielkościach na rodzaju obligacji, jeżeli wielkość obrotu poza rynkiem regulowanym prowadzonego przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów w okresie ostatnich 6 miesięcy jest co najmniej równa jednej z następujących wartości:
(i) 25 % łącznego obrotu tym rodzajem obligacji, zrealizowanego przez firmę inwestycyjną na własny rachunek lub w imieniu klientów i zrealizowanego w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym;
(ii) 1 % łącznego obrotu tym rodzajem obligacji zrealizowanego w Unii w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym.
Firmę inwestycyjną uznaje się za podmiot systematycznie internalizujący transakcje, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 20 dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do wszystkich strukturyzowanych produktów finansowych należących do kategorii strukturyzowanych produktów finansowych wyemitowanych przez ten sam podmiot lub przez dowolny podmiot w ramach tej samej grupy, jeżeli w odniesieniu do każdego takiego strukturyzowanego produktu finansowego internalizuje ona transakcje według następujących kryteriów:
a) często i systematycznie na strukturyzowanym produkcie finansowym, dla którego istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy:
(i) liczba transakcji zawieranych przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów wynosi co najmniej 4 % łącznej liczby transakcji na strukturyzowanym produkcie finansowym wykonanych w Unii w jakimkolwiek systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym w tym samym okresie;
(ii) transakcje zawierane przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów na danym instrumencie finansowym są zawierane średnio raz w tygodniu;
b) często i systematycznie na strukturyzowanym produkcie finansowym, dla którego nie istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy transakcje poza rynkiem regulowanym zawierane przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów zawierane są średnio raz w tygodniu;
c) w znacznych wielkościach na strukturyzowanym produkcie finansowym, jeżeli wielkość obrotu poza rynkiem regulowanym prowadzonego przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów w okresie ostatnich 6 miesięcy jest co najmniej równa jednej z następujących wartości:
(i) 30 % łącznego obrotu tym strukturyzowanym produktem finansowym zrealizowanego przez firmę inwestycyjną na własny rachunek lub w imieniu klientów i zrealizowanego w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym;
(ii) 2,25 % łącznego obrotu tym strukturyzowanym produktem finansowym zrealizowanego w Unii w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym.
Firmę inwestycyjną uznaje się za podmiot systematycznie internalizujący transakcje, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 20 dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do wszystkich instrumentów pochodnych należących do kategorii instrumentów pochodnych, jeżeli w odniesieniu do każdego takiego instrumentu pochodnego internalizuje ona transakcje według następujących kryteriów:
a) często i systematycznie na instrumencie pochodnym, dla którego istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy:
(i) liczba transakcji zawieranych przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów wynosi co najmniej 2,5 % łącznej liczby transakcji na danej kategorii instrumentów pochodnych wykonanych w Unii w jakimkolwiek systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym w tym samym okresie;
(ii) transakcje zawierane przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów na danej kategorii instrumentów pochodnych są zawierane średnio raz w tygodniu;
b) często i systematycznie na instrumencie pochodnym, dla którego nie istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy transakcje poza rynkiem regulowanym zawierane przez nią na własny rachunek na danej kategorii instrumentów pochodnych przy wykonywaniu zleceń klientów zawierane są średnio raz w tygodniu;
c) w znacznych wielkościach na instrumencie pochodnym, jeżeli wielkość obrotu poza rynkiem regulowanym prowadzonego przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów w okresie ostatnich 6 miesięcy jest co najmniej równa jednej z następujących wartości:
(i) 25 % łącznego obrotu daną kategorią instrumentów pochodnych, zrealizowanego przez firmę inwestycyjną na własny rachunek lub w imieniu klientów i zrealizowanego w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym;
(ii) 1 % łącznego obrotu daną kategorią instrumentów pochodnych zrealizowanego w Unii w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym.
Firmę inwestycyjną uznaje się za podmiot systematycznie internalizujący transakcje, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 20 dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do uprawnień do emisji, jeżeli w odniesieniu do każdego takiego instrumentu internalizuje ona transakcje według następujących kryteriów:
a) często i systematycznie na uprawnieniu do emisji, dla którego istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy:
(i) liczba transakcji zawieranych przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów wynosi co najmniej 4 % łącznej liczby transakcji na danym rodzaju uprawnień do emisji wykonanych w Unii w jakimkolwiek systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym w tym samym okresie;
(ii) transakcje zawierane przez nią poza rynkiem regulowanym na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów na danym rodzaju uprawnień do emisji są zawierane średnio raz w tygodniu;
b) często i systematycznie na uprawnieniu do emisji, dla którego nie istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia (UE) nr 600/2014, jeżeli w okresie ostatnich 6 miesięcy transakcje poza rynkiem regulowanym zawierane przez nią na własny rachunek na danym rodzaju uprawnień do emisji przy wykonywaniu zleceń klientów zawierane są średnio raz w tygodniu;
c) w znacznych wielkościach na uprawnieniu do emisji, jeżeli wielkość obrotu poza rynkiem regulowanym prowadzonego przez nią na własny rachunek przy wykonywaniu zleceń klientów w okresie ostatnich 6 miesięcy jest co najmniej równa jednej z następujących wartości:
(i) 30 % łącznego obrotu danym rodzajem uprawnień do emisji zrealizowanego przez firmę inwestycyjną na własny rachunek lub w imieniu klientów i zrealizowanego w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym;
(ii) 2,25 % łącznego obrotu danym rodzajem uprawnień do emisji zrealizowanego w Unii w systemie obrotu lub poza rynkiem regulowanym.
Warunki określone w art 12–16 ocenia się co kwartał na podstawie danych z okresu ostatnich 6 miesięcy. Okres na dokonanie oceny rozpoczyna się w pierwszym dniu roboczym stycznia, kwietnia, lipca i października.
Nowo wyemitowane instrumenty bierze się pod uwagę w procesie oceny jedynie wówczas, gdy dane historyczne obejmują okres wynoszący co najmniej trzy miesiące w odniesieniu do akcji, kwitów depozytowych, funduszy inwestycyjnych typu ETF, świadectw i innych podobnych instrumentów finansowych, oraz sześć tygodni w przypadku obligacji, strukturyzowanych produktów finansowych i instrumentów pochodnych.
Do celów bardziej szczegółowego określenia definicji handlu algorytmicznego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 39 dyrektywy 2014/65/UE, system uznaje się za działający przy ograniczonym lub zerowym udziale człowieka, jeżeli w odniesieniu do każdego procesu zlecenia lub opracowania wyceny lub każdego procesu służącego optymalizacji wykonywania zleceń zautomatyzowany system podejmuje decyzje na dowolnym z etapów generowania, tworzenia, przekierowywania lub wykonywania zleceń lub wycen, zgodnie z wcześniej określonymi parametrami.
1. Wysoka śróddzienna liczba komunikatów, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 40 dyrektywy 2014/65/UE, obejmuje przesyłanie średnio jednej z następujących pozycji:
a) co najmniej 2 komunikatów na sekundę w odniesieniu do pojedynczego instrumentu finansowego będącego przedmiotem obrotu w systemie obrotu;
b) co najmniej 4 komunikatów na sekundę w odniesieniu do wszystkich instrumentów finansowych będących przedmiotem obrotu w systemie obrotu.
2. Do celów ust. 1 w obliczeniu uwzględnia się komunikaty dotyczące instrumentów finansowych, dla których istnieje płynny rynek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia (UE) nr 600/2014. W obliczeniu uwzględnia się komunikaty wprowadzane w celu zawierania transakcji spełniających kryteria określone w art. 17 ust. 4 dyrektywy 2014/65/UE.
3. Do celów ust. 1 komunikaty wprowadzone w celu realizacji transakcji na własny rachunek są uwzględniane w obliczeniach. Komunikaty wprowadzone poprzez inne techniki handlu niż opierające się na realizacji transakcji na własny rachunek są uwzględniane w obliczeniach, jeżeli technika realizacji transakcji danej firmy jest skonstruowana tak, aby uniknąć sytuacji, w której realizacja odbywa się na własny rachunek.
4. Do celów ust. 1 przy obliczaniu wysokiej śróddziennej liczby komunikatów w odniesieniu do dostawców bezpośredniego dostępu elektronicznego komunikaty składane przez ich klientów posiadających bezpośredni dostęp elektroniczny są wyłączone z obliczeń.
5. Do celów ust. 1 systemy obrotu udostępniają na żądanie danym firmom co miesiąc szacunki dotyczące średniej liczby komunikatów na sekundę, w terminie dwóch tygodni po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego, uwzględniając tym samym wszystkie komunikaty przesłane w okresie poprzedzających 12 miesięcy.
1. Osobę uznaje się za niemającą możliwości przekazywania drogą elektroniczną zleceń dotyczących instrumentu finansowego bezpośrednio do systemu obrotu, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 41 dyrektywy 2014/65/UE, jeżeli ta osoba nie może swobodnie decydować z dokładnością do ułamka sekundy o wprowadzeniu zlecenia i okresie obowiązywania zlecenia w tych ramach czasowych.
2. Osobę uznaje się za niemającą możliwości takiego bezpośredniego przekazywania zleceń drogą elektroniczną, jeżeli odbywa się to za pośrednictwem rozwiązań służących optymalizacji procesu wykonywania zleceń, określającego parametry zlecenia inne niż system lub systemy obrotu, do których należy przekazać zlecenie, chyba że takie rozwiązania są elementem systemów klienta, a nie systemów członka lub uczestnika rynku regulowanego lub MTF lub klienta OTF.
