Prawo własności przemysłowej

1. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.
2. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.
3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) znakach towarowych - rozumie się przez to także znaki usługowe;
2) towarach - rozumie się przez to w szczególności wyroby przemysłowe, rzemieślnicze, płody rolne oraz produkty naturalne, zwłaszcza wody, minerały, surowce, a także, z zastrzeżeniem art. 174 pojęcie oznaczeń geograficznych, ust. 3, usługi;
3) znakach towarowych podrobionych - rozumie się przez to użyte bezprawnie znaki identyczne lub takie, które nie mogą być odróżnione w zwykłych warunkach obrotu od znaków zarejestrowanych, dla towarów objętych prawem ochronnym;
4) znakach wcześniejszych - rozumie się przez to znaki zgłoszone lub zarejestrowane z wcześniejszym pierwszeństwem.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

1. Przepis art. 120 pojęcie znaku towarowego ust. 1 nie wyklucza uznania za znak towarowy oznaczenia przeznaczonego do równoczesnego używania przez kilka osób, w tym przedsiębiorców, którzy zgłosili go wspólnie, jeżeli używanie takie nie jest sprzeczne z interesem publicznym i nie ma na celu wprowadzenia odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, przeznaczenia, jakości, właściwości lub pochodzenia towarów (wspólne prawo ochronne).
2. Zasady używania znaku towarowego na podstawie wspólnego prawa ochronnego określa regulamin znaku przyjęty przez osoby, w tym przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.

1. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się, z zastrzeżeniem art. 124 prawo pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy i art. 125 oznaczenie pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, według daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.
2. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu, w którym wpłynęło ono do Urzędu Patentowego. Przepisy art. 13 zgłoszenie wynalazku ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.

Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w umowach międzynarodowych według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia znaku towarowego, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty.

1. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem w Polsce lub za granicą, na wystawie międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego znaku towarowego nastąpi w okresie 6 miesięcy od tej daty.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Jeżeli znak towarowy, będący przedmiotem pierwszego prawidłowego zgłoszenia, był umieszczony na towarze wystawionym wcześniej na wystawie i korzystał od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia z ochrony tymczasowej przewidzianej w Konwencji paryskiej, pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, o którym mowa w art. 124 prawo pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, oraz początek przewidzianego tam terminu do dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym oznacza się według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem na wystawie.

1. Pierwszeństwo, o którym mowa w art. 124 prawo pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, i art. 125 oznaczenie pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, (uprzednie pierwszeństwo), jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.
2. Umowa o przeniesienie pierwszeństwa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

Na wniosek zgłaszającego znak towarowy Urząd Patentowy wydaje, w celu zastrzeżenia pierwszeństwa, o którym mowa w art. 124 prawo pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, dowód dokonania zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (dowód pierwszeństwa). Przepis art. 19 dowód pierwszeństwa ust. 2 stosuje się odpowiednio.

1. Nie udziela się prawa ochronnego na oznaczenie, które:
1) nie może być znakiem towarowym;
2) nie nadaje się do odróżniania w obrocie towarów, dla których zostało zgłoszone;
3) składa się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania, w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności;
4) składa się wyłącznie z elementów, które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych;
5) składa się wyłącznie z kształtu lub innej właściwości towaru, wynikającej z charakteru samego towaru, niezbędnej do uzyskania efektu technicznego lub zwiększającej znacznie wartość towaru;
6) zostało zgłoszone w złej wierze;
7) jest sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;
8) zawiera element o wysokiej wartości symbolicznej, w szczególności o charakterze religijnym, patriotycznym lub kulturowym, którego używanie obrażałoby uczucia religijne, patriotyczne lub tradycję narodową;
9) zawiera symbol Rzeczypospolitej Polskiej (godło, barwy lub hymn), znak sił zbrojnych, organizacji paramilitarnej lub sił porządkowych, reprodukcję polskiego orderu, odznaczenia lub odznaki honorowej, odznaki lub oznaki wojskowej bądź innego oficjalnego lub powszechnie używanego odznaczenia i odznaki, w szczególności administracji rządowej lub samorządu terytorialnego albo organizacji społecznej działającej w ważnym interesie publicznym, gdy obszar działania tej organizacji obejmuje cały kraj lub znaczną jego część, jeżeli zgłaszający nie wykaże się uprawnieniem, w szczególności zezwoleniem właściwego organu Państwa albo organu samorządu terytorialnego, albo zgodą organizacji, na używanie oznaczenia w obrocie;
10) zawiera symbol (herb, flagę, godło) obcego państwa, nazwę, skrót nazwy, bądź symbol (herb, flagę, godło) organizacji międzynarodowej lub przyjęte w obcym państwie urzędowe oznaczenie, stempel kontrolny lub gwarancyjny, jeżeli zakaz taki wynika z umów międzynarodowych, chyba że zgłaszający wykaże się zezwoleniem właściwego organu, które uprawnia go do używania takiego oznaczenia w obrocie;
11) zawiera urzędowo uznane oznaczenie przyjęte do stosowania w obrocie, w szczególności znak bezpieczeństwa, znak jakości lub cechę legalizacji, w zakresie, w jakim mogłoby to wprowadzić odbiorców w błąd co do charakteru takiego oznaczenia, o ile zgłaszający nie wykaże, że jest uprawniony do jego używania;
12) ze swojej istoty może wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towaru;
13) stanowi lub odtwarza w swoich zasadniczych elementach nazwę odmiany roślin zarejestrowaną z wcześniejszym pierwszeństwem w Rzeczypospolitej Polskiej lub na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej albo wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej, przewidujących ochronę praw do odmiany roślin, i odnosi się do odmian roślin tego samego gatunku lub gatunków ściśle spokrewnionych.
2. W odniesieniu do wyrobów alkoholowych, znak towarowy zawierający element geograficzny niezgodny z pochodzeniem wyrobu uważa się za znak wprowadzający odbiorców w błąd.
3. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy zawierający element geograficzny prawdziwy w sensie dosłownym co do terytorium, regionu lub miejsca, z którego towar pochodzi, który mógłby wprowadzić odbiorców w błąd, że towar pochodzi z innego, słynącego z danych wyrobów terenu. W przypadku homonimicznych oznaczeń geograficznych dla wina i piwa ochrona może być przyznana, z tym, że Urząd Patentowy wezwie osobę, która dokonała zgłoszenia później, do dokonania w znaku odpowiednich zmian pozwalających na odróżnienie go od znaku wcześniejszego.
4. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy wyłączony z rejestracji na podstawie przepisów prawa krajowego, prawa Unii Europejskiej lub umowy międzynarodowej przewidujących ochronę oznaczenia geograficznego, nazwy pochodzenia, określenia tradycyjnego dla wina lub gwarantowanej tradycyjnej specjalności, w zakresie w nich przewidzianych.

Odmowa udzielenia prawa ochronnego na podstawie art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 2–4 nie może nastąpić, jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w zwykłych warunkach obrotu.

1. Po rozpatrzeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1 lub art. 152¹⁷ sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego ust. 1, uznanego za zasadny nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy:
1) którego używanie narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich;
2) identyczny ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla identycznych towarów;
3) identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje, w szczególności ryzyko skojarzenia znaku zgłoszonego ze znakiem wcześniejszym;
4) identyczny lub podobny do renomowanego znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla jakichkolwiek towarów, jeżeli używanie zgłoszonego znaku bez uzasadnionej przyczyny mogłoby przynieść zgłaszającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego;
5) identyczny lub podobny do znaku towarowego, który przed datą według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego był w Rzeczypospolitej Polskiej powszechnie znany i używany jako znak towarowy przeznaczony do oznaczania towarów identycznych lub podobnych pochodzących od innej osoby, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje, w szczególności ryzyko skojarzenia znaku zgłoszonego ze znakiem powszechnie znanym;
6) jeżeli na podstawie przepisów prawa krajowego lub prawa Unii Europejskiej przewidujących ochronę oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia osoba uprawniona do wykonywania praw wynikających z wcześniejszego ich zgłoszenia, o ile to oznaczenie lub nazwa zostanie zarejestrowane, może zakazać używania późniejszego znaku towarowego.
2. Podstawą sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1 lub art. 152¹⁷ sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego ust. 1, mogą być również zgłoszenia znaków towarowych z wcześniejszym pierwszeństwem, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, o ile udzielone zostanie na nie prawo ochronne. Do czasu prawomocnego zakończenia wcześniejszych postępowań zgłoszeniowych, postępowanie w sprawie sprzeciwu zawiesza się.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, w przypadku, gdy wcześniejszy znak towarowy został zgłoszony lub zarejestrowany w trybie określonym w art. 4 stosowanie umów międzynarodowych i przepisów wspólnotowych.
4. Ochrona znaku towarowego zawierającego oznaczenia, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 8–11, lub oznaczenia odnoszące się do pochodzenia towaru, nie wyłącza możliwości uzyskania prawa ochronnego przez inną osobę na znak towarowy zawierający takie same elementy dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli znaki te mogą być w obrocie łatwo odróżniane.

Jeżeli uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego lub uprawniony z wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego wyrazi pisemną zgodę na udzielenie prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy sprzeciw, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1 lub art. 152¹⁷ sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego ust. 1, podlega oddaleniu.

Jeżeli dwie lub więcej osób korzystających z tej samej daty pierwszeństwa zgłosiło identyczne albo podobne znaki towarowe, prawo ochronne na znak towarowy może być udzielone na rzecz każdej z tych osób.

1. Organizacja mająca zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań w swoim imieniu powołana do reprezentowania interesów przedsiębiorców i osoba prawna działająca na podstawie przepisów prawa publicznego mogą uzyskać prawo ochronne na wspólny znak towarowy. Wspólny znak towarowy przeznaczony jest do odróżniania towarów w przypadku:
1) organizacji – jej członków,
2) osoby prawnej działającej na podstawie przepisów prawa publicznego – osób upoważnionych do używania tego znaku na podstawie regulaminu używania znaku
– od towarów innych przedsiębiorstw.
1¹. Prawo używania wspólnego znaku towarowego przysługuje w przypadku:
1) organizacji – tej organizacji lub jej członkom;
2) osoby prawnej działającej na podstawie przepisów prawa publicznego – tej osobie lub osobom upoważnionym do używania tego znaku na podstawie regulaminu używania znaku.
2. (uchylony)

1. Nie udziela się prawa ochronnego na wspólny znak towarowy, w przypadku gdy nie zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 136 wspólny znak towarowy lub art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4, lub w przypadku gdy:
1) regulamin używania znaku jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;
2) istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do charakteru lub znaczenia znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za oznaczenie inne niż wspólny znak towarowy.
2. Jeżeli w wyniku zmiany regulaminu używania znaku nie zachodzą okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 136 wspólny znak towarowy lub art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4, udziela się prawa ochronnego na wspólny znak towarowy.

1. Osoba fizyczna lub prawna, w tym instytucje, organy oraz podmioty prawa publicznego, która nie prowadzi działalności gospodarczej obejmującej dostarczanie towarów tego samego rodzaju co towary certyfikowane, może uzyskać prawo ochronne na znak towarowy gwarancyjny. Znak towarowy gwarancyjny przeznaczony jest do odróżniania towarów, które zostały certyfikowane przez uprawnionego do tego znaku, w szczególności w zakresie użytego materiału, sposobu produkcji towarów, ich jakości, precyzji lub innych właściwości, od towarów, które nie są w ten sposób certyfikowane.
2. Znak towarowy gwarancyjny może składać się z elementów mogących służyć w obrocie handlowym do wskazania pochodzenia geograficznego towarów.
3. Przepisu art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w zakresie, w jakim stanowi on podstawę do nieudzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, które składa się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania pochodzenia towaru. Taki znak towarowy gwarancyjny nie uprawnia do zakazywania osobie trzeciej używania w obrocie handlowym takich oznaczeń, pod warunkiem że osoba trzecia używa ich zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.
4. Zasady używania znaku towarowego gwarancyjnego określa regulamin używania znaku.
5. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny nie może odmówić, bez ważnych powodów, prawa używania znaku osobom, które spełniają warunki określone w regulaminie, o którym mowa w ust. 4.

1. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, w przypadku gdy nie zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 136² znak towarowy gwarancyjny lub art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 6 i 7, lub w przypadku gdy:
1) regulamin używania znaku jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;
2) istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do charakteru lub znaczenia znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za oznaczenie inne niż znak towarowy gwarancyjny.
2. Jeżeli w wyniku zmiany regulaminu używania znaku nie zachodzą okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 136² znak towarowy gwarancyjny lub art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 6 i 7, udziela się prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio przepisy o znakach towarowych.

1. W zgłoszeniu znaku towarowego należy określić znak towarowy oraz wskazać towary, dla których znak ten jest przeznaczony. Przepis art. 31 zakres zgłoszenia wynalazku ust. 4 stosuje się odpowiednio.
2. Jedno zgłoszenie może dotyczyć tylko jednego znaku. W przypadku znaków barwnych za jeden znak uważa się oznaczenie obejmujące jedno zestawienie kolorów. Przepisy art. 39 zgłoszenia wydzielone stosuje się odpowiednio.
3. Do zgłoszenia wspólnego znaku towarowego lub zgłoszenia znaku w celu uzyskania wspólnego prawa ochronnego dołącza się regulamin używania znaku.
4. Regulamin, o którym mowa w ust. 3, w sposób jasny i precyzyjny określa w szczególności:
1) zasady używania znaku, w tym skutki naruszenia postanowień regulaminu;
2) osoby upoważnione do używania znaku albo warunki członkostwa w organizacji, o której mowa w art. 136 wspólny znak towarowy ust. 1 – w przypadku wspólnego znaku towarowego;
3) osoby, o których mowa w art. 122 wspólne prawo ochronne na znak towarowy ust. 1 – w przypadku wspólnego prawa ochronnego na znak towarowy.
5. W rejestrze znaków towarowych dokonuje się wzmianki o dołączeniu regulaminu, o którym mowa w ust. 3, a także o wszystkich zmianach w tym regulaminie.
6. Do zgłoszenia znaku towarowego gwarancyjnego dołącza się regulamin używania znaku.
7. Regulamin, o którym mowa w ust. 6, w sposób jasny i precyzyjny określa w szczególności:
1) osoby uprawnione do używania znaku;
2) właściwości, które mają być certyfikowane znakiem, i sposób badania tych właściwości;
3) sposób nadzorowania używania znaku;
4) zasady używania znaku, w tym skutki naruszenia postanowień regulaminu.
8. W rejestrze znaków towarowych dokonuje się wzmianki o dołączeniu regulaminu, o którym mowa w ust. 6, a także o wszystkich zmianach w tym regulaminie.

Jeżeli zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa, powinien w zgłoszeniu znaku towarowego złożyć stosowne oświadczenie oraz dołączyć dowód potwierdzający dokonanie zgłoszenia znaku towarowego we wskazanym państwie bądź wystawienie towaru oznaczonego tym znakiem na określonej wystawie. Dowód taki może być również złożony w ciągu trzech miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie takiego oświadczenia albo dowodu nie skutkuje przyznaniem pierwszeństwa.

1. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może dokonywać w zgłoszeniu uzupełnień i poprawek, które nie mogą prowadzić do zmiany istoty znaku towarowego ani rozszerzać wykazu towarów, dla których znak ten został zgłoszony.
1¹. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może złożyć wniosek o usunięcie ze znaku towarowego oznaczeń, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio. Wraz z wnioskiem, zgłaszający przesyła zmienione fotografie lub odbitki znaku towarowego, o ile są one w zgłoszeniu wymagane.
2. Zgłaszający może, z zastrzeżeniem ust. 1, podzielić zgłoszenie w stosunku do wskazanych towarów, z zachowaniem daty pierwszeństwa.

1. Wskazując w zgłoszeniu znaku towarowego towary, dla których znak jest przeznaczony, zgłaszający powinien używać polskiej terminologii technicznej oraz określeń jednoznacznych, a wykaz towarów przedstawić w formie uporządkowanej, stosownie do przyjętej klasyfikacji. Wykazy obejmujące więcej niż 15 wyrazów należy sporządzić na odrębnym arkuszu.
2. Do zgłoszenia znaku towarowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 dołączenie dokumentów i oświadczeń, Zgłoszenie znaku przedstawionego lub wyrażonego w szczególnej formie graficznej powinno zawierać dołączone fotografie lub odbitki przedstawiające lub wyrażające ten znak. Zgłoszenie znaku dźwiękowego powinno zawierać dołączone nagranie dźwięku na informatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 katalog pojęć ustawowych pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Urząd Patentowy może wprowadzić poprawki w dokumentacji zgłoszenia znaku towarowego jedynie w celu usunięcia oczywistych pomyłek i błędów językowych. Ograniczenie to nie dotyczy wykazu towarów i ich klasyfikacji, a także wykazu użytych kolorów, pod warunkiem że poprawki nie będą prowadzić do zmiany zakresu żądanej ochrony.

Jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do zgłoszenia znaku towarowego uzupełnienia lub poprawki, których nie dopuszczają przepisy ustawy, Urząd Patentowy wydaje postanowienie odmawiające uwzględnienia takich uzupełnień i poprawek.

Jeżeli zgłoszenie znaku towarowego nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 141 warunki formalne dotyczące zgłoszenia znaku towarowego, Urząd Patentowy może wezwać zgłaszającego postanowieniem, pod rygorem umorzenia postępowania w całości lub części, do usunięcia w wyznaczonym terminie stwierdzonych usterek lub braków.

1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy.
2. W przypadku gdy brak warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, dotyczy tylko niektórych towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy dla tych towarów.
3. Przed wydaniem decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, Urząd Patentowy informuje zgłaszającego o zebranych dowodach i okolicznościach mogących świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy i wyznacza mu termin do zajęcia stanowiska.

1. Urząd Patentowy niezwłocznie dokonuje ogłoszenia w „Biuletynie Urzędu Patentowego” o zgłoszeniu znaku towarowego, co do którego nie stwierdzono braku warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny.
2. Przed ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 1, jednak nie później niż w terminie 2 miesięcy od daty zgłoszenia, Urząd Patentowy ujawnia informacje o znaku towarowym, dacie pierwszeństwa, dacie i numerze zgłoszenia, wykazie towarów i usług, imieniu i nazwisku lub nazwie zgłaszającego, jego miejscu zamieszkania lub siedzibie oraz kodzie kraju.
3. Po uprawomocnieniu się decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, o której mowa w art. 145 odmowa udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy ust. 2, Urząd Patentowy dokonuje ogłoszenia w „Biuletynie Urzędu Patentowego” o zgłoszeniu znaku towarowego dla pozostałych towarów.
4. Osoby trzecie mogą zgłaszać uwagi co do istnienia okoliczności, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny.
5. Urząd Patentowy może wydać decyzję o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, w przypadku powzięcia informacji o okolicznościach, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, także po ogłoszeniu o zgłoszeniu znaku towarowego. Przepis art. 145 odmowa udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy ust. 3 stosuje się odpowiednio.
6. Dla zgłoszenia znaku towarowego podlegającego ogłoszeniu, Urząd Patentowy sporządza zawiadomienie o istnieniu identycznych lub podobnych znaków towarowych z wcześniejszym pierwszeństwem, przeznaczonych do oznaczania takich samych lub podobnych towarów i przekazuje je zgłaszającemu. Zawiadomienie to ma charakter wyłącznie informacyjny i nie jest wiążące.

1. Po bezskutecznym upływie terminu na złożenie sprzeciwu, o którym mowa w art. 152¹⁷ sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, chyba że powziął, po ogłoszeniu o zgłoszeniu znaku towarowego, informację o okolicznościach, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny.
1¹. Po prawomocnym zakończeniu wszystkich postępowań w sprawie sprzeciwu, Urząd Patentowy odmawia udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy w zakresie, w którym sprzeciwy zostały uznane za zasadne, a w pozostałym zakresie udziela prawa ochronnego na znak towarowy.
2. Udzielenie prawa ochronnego następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za dziesięcioletni okres ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku udzielenia prawa ochronnego na wniosek o zamianę, na zgłoszenie krajowe, rejestracji znaku towarowego uzyskanej na warunkach określonych w przepisach Unii Europejskiej o wspólnotowym znaku towarowym, z tym że dla ustalenia wymagalności opłat dziesięcioletni okres ochrony znaku towarowego biegnie od daty złożenia wniosku o zamianę.

Przy rozpatrywaniu zgłoszeń znaków towarowych przepisy art. 35 skorzystanie z uprzedniego pierwszeństwa ust. 4-6, art. 39¹ wymagania dotyczące zgłoszenia wydzielonego ust. 2, art. 41 data i numer zgłoszenia, art. 42 uzupełnienie lub usunięcie braków i usterek, art. 43 ogłoszenie o zgłoszeniu ust. 2 pkt 2 i ust. 3, art. 45 tajność dokumentów przed ogłoszeniem o zgłoszeniu ust. 1, art. 46 obowiązek dostarczenia dokumentów, wyjaśnień i rysunków oraz wprowadzenia poprawek i uzupełnień ust. 1, art. 48 odmowa przyznania uprzedniego pierwszeństwa i art. 55 sprostowanie opisu patentowego stosuje się odpowiednio.

Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim ma odpowiadać zgłoszenie znaku towarowego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń, uwzględniając w szczególności zakres informacji ujawnianej publicznie, sposób jej udostępniania oraz zakres, w jakim Urząd Patentowy może wprowadzać poprawki w wykazie towarów i ich klasyfikacji. Określenie wymogów, jakim ma odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Urząd Patentowy prowadzi postępowanie w sprawie ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowych znaków towarowych, w zakresie przewidzianym Porozumieniem lub Protokołem.

1. Urząd Patentowy po otrzymaniu z Biura Międzynarodowego informacji o wyznaczeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego, niezwłocznie dokonuje ogłoszenia o tym wyznaczeniu w „Biuletynie Urzędu Patentowego”.
2. Osoby trzecie mogą zgłaszać uwagi co do istnienia okoliczności, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny.

1. W przypadku stwierdzenia braku warunków wymaganych do uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy, art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4 oraz art. 141 warunki formalne dotyczące zgłoszenia znaku towarowego, Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego, w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę, w której zawiadamia o powodach uniemożliwiających uznanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego (wstępna odmowa uznania ochrony), a także wyznacza uprawnionemu z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego termin do zajęcia stanowiska w sprawie.
2. Po upływie terminu wskazanego w ust. 1 Urząd Patentowy wydaje decyzję w sprawie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego (decyzja w sprawie uznania ochrony), chyba że wniesiono sprzeciw, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1.

W przypadku gdy brak warunków wymaganych do uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy, art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4 oraz art. 141 warunki formalne dotyczące zgłoszenia znaku towarowego, dotyczy tylko niektórych towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie uznania ochrony dla tych towarów. Przepis art. 152² decyzja o definitywnej odmowie uznania ochrony ust. 1 stosuje się odpowiednio.

1. W terminie 3 miesięcy od daty ogłoszenia o wyznaczeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego, uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego lub uprawniony z wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego może wnieść sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1–3. Termin ten nie podlega przywróceniu.
2. W przypadku wniesienia sprzeciwu wobec wyznaczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego, Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego, w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę o powodach mogących uniemożliwić uznanie ochrony w całości lub części (wstępna odmowa uznania ochrony oparta na sprzeciwie).
3. Do postępowania w sprawie sprzeciwu wobec wyznaczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego przepisy art. 152¹⁷ sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego ust. 2–7 oraz art 152idx18–152²³ stosuje się odpowiednio.

1. Po bezskutecznym upływie terminu na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o uznaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego (decyzja o uznaniu ochrony), chyba że stwierdził brak warunków wymaganych do uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego, z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy, art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4 oraz art. 141 warunki formalne dotyczące zgłoszenia znaku towarowego. Decyzję tę Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego wraz z notą, w terminach wskazanych w Porozumieniu lub Protokole. Tryb przekazania, formę i język noty reguluje Porozumienie lub Protokół.
2. Po prawomocnym zakończeniu wszystkich postępowań w sprawie sprzeciwu, Urząd Patentowy odmawia uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w zakresie, w którym sprzeciwy uznane zostały za zasadne, a w pozostałym zakresie uznaje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochronę międzynarodowego znaku towarowego.

1. Jeżeli Urząd Patentowy nie stwierdził przeszkód do udzielenia prawa ochronnego, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie i art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy, oraz spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 3 i 4 oraz art. 141 warunki formalne dotyczące zgłoszenia znaku towarowego, a także nie wniesiono sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1, wydaje, w terminach wskazanych w Porozumieniu lub Protokole, decyzję o uznaniu ochrony, którą przekazuje do Biura Międzynarodowego wraz z notą, której tryb przekazania, formę i język przewiduje Porozumienie lub Protokół.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, decyzji o uznaniu ochrony nie doręcza się uprawnionemu.

Od decyzji w sprawie uznania ochrony służy stronie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 3 miesięcy od daty doręczenia decyzji uprawnionemu. Przepisy art. 244 wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy ust. 1idx1–1⁴ i 5, art. 244^1oraz art. 245 decyzja po ponownym rozpatrzeniu sprawy stosuje się odpowiednio.

Po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego, w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę informującą o wydanej w tym postępowaniu decyzji, chyba że decyzja wraz z notą została przekazana na podstawie art. 152^6b decyzja o uznaniu na terytorium RP ochrony międzynarodowego znaku towarowego ust. 1.

1. Na decyzję Urzędu Patentowego o definitywnej odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów, a także na decyzję o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego uprawnionemu z rejestracji tego znaku służy skarga do sądu administracyjnego. Przepisy art. 249 rozpatrzenie skargi ust. 1 i art. 250 wstrzymanie wykonania decyzji lub postanowienia stosuje się odpowiednio.
2. (uchylony)

Do unieważnienia uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego przepisy art. 164 unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy-167 stosuje się odpowiednio.

1. Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego, w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę o prawomocnej decyzji o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego lub stwierdzeniu wygaśnięcia tej ochrony.
2. W uzasadnionych przypadkach, pod rygorem obciążenia kosztami tłumaczenia, Urząd Patentowy może wezwać uprawnionego z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego, aby złożył tłumaczenie przysięgłe wykazu towarów międzynarodowego znaku towarowego objętego notą, o której mowa w ust. 1. Przepis ten stosuje się do odpisów wyroków przesyłanych Urzędowi Patentowemu na podstawie art. 479¹²⁸ przesłanie odpisu wyroku unieważniającego prawo lub stwierdzającego jego wygaśnięcie § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm.).

1. Do stwierdzenia wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego przepisy art 169–172 stosuje się odpowiednio.
2. Okres, o którym mowa w art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1, rozpoczyna swój bieg od dnia:
1) bezskutecznego upływu terminu wynikającego z Porozumienia lub Protokołu na wydanie wstępnej odmowy uznania ochrony, o której mowa w art. 152² decyzja o definitywnej odmowie uznania ochrony ust. 1, lub
2) bezskutecznego upływu terminu na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1, lub
3) cofnięcia sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1, lub
4) uprawomocnienia się decyzji o uznaniu ochrony wydanej po rozpatrzeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 152^6a sprzeciw wobec wyznaczenia na terytorium RP międzynarodowego znaku towarowego ust. 1, lub
5) uprawomocnienia się decyzji o uznaniu ochrony wydanej po wstępnej odmowie uznania ochrony, o której mowa w art. 152² decyzja o definitywnej odmowie uznania ochrony ust. 1.

Do roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego korzystającego z ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się odpowiednio przepisy art. 296 naruszenie prawa ochronnego - roszczenia-298, z tym że roszczeń tych można dochodzić od dnia ogłoszenia w "Wiadomościach Urzędu Patentowego" o uznaniu jego ochrony.

1. W terminie 3 miesięcy od daty ogłoszenia o zgłoszeniu znaku towarowego uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego, uprawniony z wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego, a także osoba uprawniona do wykonywania praw wynikających z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego może wnieść sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 4 lub art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1–3. Termin ten nie podlega przywróceniu.
2. Od sprzeciwu należy wnieść opłatę.
3. Sprzeciw zawiera oznaczenie stron, wskazanie podstawy faktycznej i prawnej wraz z uzasadnieniem i zakresem sprzeciwu oraz podpis wnoszącego sprzeciw.
4. Sprzeciw oraz inne pisma wnosi się wraz z ich odpisami dla strony przeciwnej.
5. Materiały i dokumenty sporządzone w języku obcym wnosi się wraz z ich tłumaczeniami na język polski.
6. Urząd Patentowy, w drodze postanowienia, pozostawia bez rozpoznania sprzeciw, który:
1) został wniesiony po upływie terminu lub
2) nie wskazuje zgłoszenia znaku towarowego, wobec którego jest wnoszony, lub
3) nie wskazuje wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1–3
– chyba, że braki te zostały uzupełnione w terminie, o którym mowa w ust. 1.
7. Jeżeli sprzeciw nie spełnia wymogów formalnych, Urząd Patentowy wyznacza wnoszącemu sprzeciw termin do usunięcia braków pod rygorem umorzenia postępowania.

1. Stronami postępowania w sprawie sprzeciwu są zgłaszający i wnoszący sprzeciw.
2. Do rozpatrzenia sprzeciwu Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eksperta.

1. Urząd Patentowy niezwłocznie zawiadamia zgłaszającego o wniesieniu sprzeciwu oraz informuje strony postępowania o możliwości ugodowego rozstrzygnięcia sporu w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia informacji.
2. Termin, o którym mowa w ust. 1, może zostać przedłużony do 6 miesięcy na zgodny wniosek stron.
3. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy wzywa zgłaszającego do udzielenia odpowiedzi na sprzeciw w wyznaczonym terminie. W odpowiedzi na sprzeciw zgłaszający przedstawia zarzuty oraz przytacza wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na ich poparcie.
4. W terminie, o którym mowa w ust. 3, zgłaszający może podnieść zarzut nieużywania wcześniejszego znaku towarowego w sposób rzeczywisty w ciągu nieprzerwanego okresu 5 lat przed datą dokonania zgłoszenia znaku towarowego będącego przedmiotem sprzeciwu dla towarów objętych sprzeciwem, chyba że istnieją ważne powody tego nieużywania lub nie upłynął okres 5 lat od daty zarejestrowania wcześniejszego znaku. W przypadku uznania zarzutu za zasadny, Urząd Patentowy oddala sprzeciw.
5. Urząd Patentowy przekazuje wnoszącemu sprzeciw odpowiedź na sprzeciw oraz wyznacza mu termin na zajęcie stanowiska i uzupełnienie dowodów. Przepis art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 6 stosuje się odpowiednio.
6. Zgłaszający może odnieść się do dowodów i twierdzeń przedstawionych na podstawie ust. 5 przez wnoszącego sprzeciw w terminie wyznaczonym przez Urząd Patentowy.
7. Urząd Patentowy może wezwać stronę postępowania do przedstawienia, w wyznaczonym terminie, stanowiska dotyczącego materiałów przedstawionych przez drugą stronę lub Urząd Patentowy.
8. Urząd Patentowy pomija twierdzenia i dowody niezgłoszone w wyznaczonym terminie, chyba że strona wykaże, że ich powołanie nie było możliwe albo że potrzeba ich powołania wynikła później. Dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powołuje się w terminie miesiąca od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania.

Urząd Patentowy rozpatruje sprzeciw w jego granicach i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnoszącego sprzeciw.

Po rozpatrzeniu sprzeciwu, Urząd Patentowy wydaje decyzję o oddaleniu sprzeciwu lub uznaniu go za zasadny w całości lub części.

1. Od decyzji Urzędu Patentowego wydanej po rozpatrzeniu sprzeciwu stronom służy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy art 244–245, art. 248 skarga do sądu administracyjnego na decyzję Urzędu Patentowego i art. 249 rozpatrzenie skargi stosuje się odpowiednio.
2. Nowe fakty i dowody mogą być powołane tylko jeżeli ich powołanie nie było wcześniej możliwe albo potrzeba ich powołania wynikła później.
3. (uchylony)

1. Do postępowania w sprawie sprzeciwu przepisy art. 242 terminy do dokonania czynności ust. 1 i 2, art. 251 udzielanie informacji i udostępnianie wniosku, art. 252 stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego i art. 253 wyłączenie stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Do kosztów postępowania stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące w postępowaniu cywilnym, przy czym koszty znosi się pomiędzy stronami również w przypadku umorzenia postępowania w sprawie sprzeciwu.

1. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
1¹. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych.
1². Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy.
1³. Uprawniony może wskazać, że jego znak został zarejestrowany, poprzez umieszczenie w sąsiedztwie znaku towarowego litery „R” wpisanej w okrąg.
2. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.
3. Prawo ochronne na znak towarowy przedłuża się o dalsze 10 lat ochrony, o ile uiszczona zostanie opłata za dalszy okres ochrony.
4. Urząd Patentowy może wezwać wpłacającego do złożenia wyjaśnień, w wyznaczonym terminie, co do wysokości i uprawnienia do wniesienia opłaty. Jeżeli złożone wyjaśnienia nie usuwają stwierdzonych braków, Urząd Patentowy zwraca wniesioną opłatę za dalszy okres ochrony.
5. Przedłużenie prawa ochronnego na znak towarowy podlega wpisowi do rejestru znaków towarowych.
6. Urząd Patentowy, z urzędu lub na wniosek uprawnionego z prawa ochronnego lub osoby przez niego upoważnionej, w drodze postanowienia, wykreśla z rejestru znaków towarowych błędny wpis dotyczący przedłużenia prawa ochronnego.

Używanie znaku towarowego polega w szczególności na:
1) umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem;
2) umieszczaniu znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towarów do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług;
3) posługiwaniu się nim w celu reklamy.

1. Prawo ochronne na znak towarowy nie rozciąga się na działania dotyczące towarów ze znakiem, polegające w szczególności na ich oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu towarów oznaczonych tym znakiem, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.
2. Nie stanowi również naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy import oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące towarów oznaczonych tym znakiem towarowym, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego lub za jego zgodą.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli przemawiają za tym uzasadnione względy, które pozwalają uprawnionemu sprzeciwić się dalszej dystrybucji towarów, w szczególności jeżeli po wprowadzeniu do obrotu zmieni się lub pogorszy stan towarów.

1. Prawo ochronne na znak towarowy nie daje uprawnionemu prawa zakazywania używania w obrocie przez inne osoby:
1) ich nazwisk lub adresów, w przypadku gdy osoby te są osobami fizycznymi;
2) oznaczeń, które nie mają odróżniającego charakteru lub które dotyczą rodzaju, jakości, ilości, zamierzonego przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego, daty produkcji lub innych właściwości towarów;
3) zarejestrowanego oznaczenia lub oznaczenia podobnego, jeżeli jest to konieczne dla wskazania przeznaczenia towaru, zwłaszcza gdy chodzi o oferowane części zamienne, akcesoria lub usługi;
4) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego, jeżeli prawo do jego używania przez te osoby wynika z innych przepisów ustawy.
2. Używanie oznaczeń wskazanych w ust. 1 jest dozwolone tylko wówczas, gdy jest zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.

Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy nie może zakazać innej osobie używania tego lub podobnego oznaczenia w obrocie, jeżeli znaku tego nie używał w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4. Na żądanie strony pozwanej uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy przedstawia dowód, że w okresie pięciu lat poprzedzających wniesienie powództwa znak towarowy był używany w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4.

1. Współuprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może, bez zgody pozostałych współuprawnionych, używać znaku towarowego we własnym zakresie oraz dochodzić roszczeń z powodu naruszenia prawa ochronnego.
2. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do wspólnego prawa ochronnego stosuje się, o ile umowa o wspólności prawa ochronnego nie stanowi inaczej, przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

1. Osoba, która, prowadząc lokalną działalność gospodarczą w niewielkim rozmiarze, używała w dobrej wierze oznaczenia zarejestrowanego następnie jako znak towarowy na rzecz innej osoby, ma prawo nadal bezpłatnie używać tego oznaczenia w nie większym niż dotychczas zakresie.
2. Prawo określone w ust. 1 podlega na wniosek zainteresowanego wpisowi do rejestru znaków towarowych. Prawo to może zostać przeniesione na inną osobę tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

1. W przypadku zgłoszenia na swoją rzecz znaku towarowego albo uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy przez agenta lub przedstawiciela uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy, uprawniony, jeżeli agent lub przedstawiciel działał bez jego zgody i nie uzasadnił swojego działania, może żądać umorzenia postępowania albo unieważnienia prawa ochronnego na ten znak, a także udzielenia mu prawa ochronnego na ten znak albo przeniesienia na niego już udzielonego prawa. Uprawniony może żądać ponadto zakazania używania znaku towarowego przez agenta lub przedstawiciela.
2. Z żądaniem unieważnienia lub przeniesienia prawa nie można wystąpić, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku osoba uprawniona, o której mowa w ust. 1, będąc świadoma tego używania, nie sprzeciwiała się temu.
3. Do osoby, która nie będąc do tego uprawniona, zgłosiła na swoją rzecz znak towarowy lub uzyskała na niego prawo ochronne, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

1. Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Przepisy art. 67 zbywalność i dziedziczenie patentu ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.
1¹. Prawo ochronne na znak towarowy może być przeniesione na rzecz kilku osób jako wspólne prawo ochronne.
1². (uchylony)
1³. Wpis do rejestru znaków towarowych o przeniesieniu prawa ochronnego, o którym mowa w ust. 1¹, może nastąpić po złożeniu regulaminu znaku, o którym mowa w art. 122 wspólne prawo ochronne na znak towarowy ust. 2.
1⁴. Wspólne prawo ochronne może być przeniesione na rzecz jednej osoby jako prawo ochronne na znak towarowy.
2. (uchylony)
3. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może być przeniesione jako wspólne prawo ochronne na przedsiębiorców zrzeszonych w organizacji, o której mowa w art. 136 wspólny znak towarowy. Umowa o przeniesienie prawa powinna określać zasady używania takiego znaku w takim zakresie, jaki jest przewidziany dla regulaminu, o którym mowa w art. 122 wspólne prawo ochronne na znak towarowy ust. 2.
3¹. (uchylony)
4. Prawo ochronne na znak towarowy może być również przeniesione w stosunku do niektórych towarów, dla których prawo to jest udzielone.
5. Do ważności umowy o przeniesienie udziału we wspólnym prawie ochronnym jest potrzebna zgoda wszystkich współuprawnionych.
6. Przepisy ust. 1, 3, 4 i 5 stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać podzielone na wniosek uprawnionego w stosunku do wskazanych towarów, z zachowaniem daty pierwszeństwa. Przepis art. 140 uzupełnienia i poprawki w zgłoszeniu stosuje się odpowiednio. Składając wniosek, uprawniony uiszcza opłatę za podział prawa ochronnego na znak towarowy.

1. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 warunki formalne dotyczące umowy licencyjnej ust. 1–4 oraz art. 78 przejście patentu na inny podmiot i art. 79 wynalazek bez patentu.
1¹. O ile umowa licencyjna nie stanowi inaczej, licencjobiorca może wystąpić z powództwem o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy wyłącznie za zgodą uprawnionego z tego prawa. Licencjobiorca wyłączny może jednakże wystąpić z takim powództwem, jeżeli uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy, pomimo wezwania, nie wystąpi w stosownym terminie z powództwem o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy.
1². Licencjobiorca w celu uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę może wstąpić do sprawy o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy wszczętej przez uprawnionego z tego prawa.
2. Licencjobiorca może udzielić sublicencji na używanie znaku towarowego w zakresie udzielonego mu upoważnienia.
3. Licencjobiorca może wskazać, że korzysta z licencji na używanie znaku towarowego, poprzez umieszczenie oznaczenia "lic." w sąsiedztwie znaku towarowego.
4. W przypadku korzystania z licencji na używanie znaku towarowego, licencjobiorca jest obowiązany, na żądanie licencjodawcy, wskazać na używanie znaku na podstawie licencji przez umieszczenie oznaczenia, o którym mowa w ust. 3.
5. Licencja podlega, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru znaków towarowych.

1. Prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione na wniosek, w całości lub części, jeżeli nie zostały spełnione warunki wymagane do uzyskania tego prawa z przyczyn, o których mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy oraz art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, i w przypadku istnienia wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1–3.
2. W przypadku gdy podstawą wniosku jest wcześniejsze prawo, o którym mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 4 lub art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1–3, na prawo to może powoływać się jedynie uprawniony z tego prawa oraz osoba uprawniona do wykonywania praw wynikających z tego prawa. Przepis art. 133 oddalenie sprzeciwu wobec wyrażenia przez uprawnionego zgody na późniejszy znak towarowy stosuje się odpowiednio.

1. Z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego nie można wystąpić:
1) z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem bądź naruszenia praw osobistych lub majątkowych wnioskodawcy, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku wnioskodawca, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu;
2) jeżeli na znak towarowy udzielono prawa ochronnego z naruszeniem art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 2–4, a do dnia złożenia wniosku znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w zwykłych warunkach obrotu;
3) z powodu kolizji ze znakiem towarowym powszechnie znanym, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego, uprawniony do znaku towarowego powszechnie znanego, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu;
4) jeżeli sprzeciw oparty na tych samych prawach wcześniejszych i na tych samych podstawach prawnych został prawomocnie oddalony.
2. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 3 nie stosuje się, jeżeli uprawniony uzyskał prawo ochronne działając w złej wierze.
3. Z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na podstawie wcześniejszego znaku towarowego nie można wystąpić, gdy w dacie zgłoszenia lub dacie uprzedniego pierwszeństwa późniejszego znaku towarowego:
1) wcześniejszy znak towarowy, który nie spełniał warunków określonych w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 2–4, nie nabrał jeszcze odróżniającego charakteru, o którym mowa w art. 130 niedopuszczalność odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy;
2) wcześniejszy znak towarowy nie nabrał jeszcze wystarczająco odróżniającego charakteru, aby możliwe było stwierdzenie ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd, o którym mowa w art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1 pkt 3, o ile przepis ten stanowi podstawę wniosku o unieważnienie;
3) wcześniejszy znak towarowy nie uzyskał jeszcze renomy, o której mowa w art. 132¹ udzielanie prawa ochronnego po uznaniu sprzeciwu za zasadny ust. 1 pkt 4, o ile przepis ten stanowi podstawę wniosku o unieważnienie.
4. W przypadku gdy podstawą wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na wspólny znak towarowy lub znak towarowy gwarancyjny jest art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy lub art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny, Urząd Patentowy odmawia unieważnienia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy lub znak towarowy gwarancyjny, jeżeli po zmianie przez uprawnionego regulaminu używania znaku są spełnione warunki, o których mowa w tych przepisach.

1. W postępowaniu o unieważnienie prawa ochronnego na podstawie wcześniejszego znaku towarowego uprawniony do tego znaku towarowego jest obowiązany, na zarzut uprawnionego do późniejszego znaku towarowego, przedstawić dowód na to, że w okresie pięciu lat poprzedzających datę wniosku o unieważnienie wcześniejszy znak towarowy był używany w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4, w odniesieniu do towarów, dla których został zarejestrowany, w zakresie, w jakim stanowią one podstawę wniosku o unieważnienie, lub że istnieją uzasadnione powody jego nieużywania, pod warunkiem że w dacie wniosku o unieważnienie od zarejestrowania wcześniejszego znaku towarowego upłynęło co najmniej pięć lat.
2. Jeżeli w dacie pierwszeństwa późniejszego znaku towarowego upłynął już pięcioletni okres, w którym miało nastąpić używanie wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4, uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego obowiązany jest przedstawić, obok dowodu wymaganego na podstawie ust. 1, dowód na to, że ten znak towarowy był używany w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4 w okresie pięciu lat poprzedzających datę pierwszeństwa lub istniały uzasadnione powody jego nieużywania.
3. W przypadku nieprzedstawienia dowodów, o których mowa w ust. 1 i 2, oddala się wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na podstawie wcześniejszego znaku towarowego.
4. Jeżeli wcześniejszy znak towarowy był używany w rozumieniu art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1 i ust. 4, wyłącznie w odniesieniu do części towarów, dla których został zarejestrowany, uznaje się go, na użytek rozpatrywania wniosku o unieważnienie, za zarejestrowany tylko dla tej części towarów.
5. Prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej podstawie, że znak jest identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku towarowego, jeżeli przed dniem złożenia wniosku zostało wszczęte postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na wcześniejszy znak towarowy.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy może być rozpatrzony po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na wcześniejszy znak towarowy.
7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy znak wcześniejszy jest znakiem towarowym Unii Europejskiej. W takim przypadku rzeczywiste używanie znaku towarowego Unii Europejskiej stwierdza się zgodnie z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE L 154 z 16.06.2017, str. 1).
8. Do czasu zakończenia postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie prawa z rejestracji na znak towarowy Unii Europejskiej Urząd Patentowy zawiesza postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, wszczęte na tej podstawie, iż znak ten jest identyczny lub podobny do znaku towarowego Unii Europejskiej.

Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy albo przystąpić do toczącego się postępowania w sprawie.

1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek:
1) upływu okresu, na który zostało udzielone;
2) zrzeczenia się prawa przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za zgodą osób, którym służą na nim prawa.
2. Zrzeczenie się prawa, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może również dotyczyć tylko niektórych towarów, dla których prawo to zostało udzielone (ograniczenie wykazu towarów).
3. Zrzeczenie się udziału we wspólnym prawie powoduje przejście tego udziału na pozostałych współuprawnionych, odpowiednio do ich udziałów.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z zastrzeżeniem ust. 3, Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego.

1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa również na skutek:
1) nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych prawem ochronnym w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat, po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania;
2) utraty przez znak znamion odróżniających przez to, że na skutek działań lub zaniedbań uprawnionego stał się w obrocie zwyczajowym oznaczeniem - składającym się wyłącznie z elementów, które mogą służyć w obrocie do oznaczania w szczególności rodzaju towaru, jego jakości, ilości, ceny, przeznaczenia, sposobu, czasu lub miejsca wytworzenia, składu, funkcji lub przydatności - w stosunku do towarów, dla których był zarejestrowany;
3) działań uprawnionego lub, za jego zgodą, osób trzecich, gdy znak towarowy może wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, właściwości lub pochodzenia geograficznego towaru;
4) wykreślenia z właściwego rejestru podmiotu mającego osobowość prawną, któremu przysługiwało prawo ochronne na znak towarowy;
5) niepodjęcia przez uprawnionego działań w celu uniemożliwienia używania wspólnego znaku towarowego lub znaku towarowego gwarancyjnego w sposób niezgodny z zasadami używania określonymi w regulaminie używania znaku;
6) używania wspólnego znaku towarowego lub znaku towarowego gwarancyjnego przez uprawnionego w sposób powodujący ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, o którym mowa w art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy ust. 1 pkt 2 lub art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny ust. 1 pkt 2;
7) zmiany regulaminu używania wspólnego znaku towarowego lub regulaminu używania znaku towarowego gwarancyjnego, w wyniku której regulamin ten nie spełnia wymagań określonych w art. 138 wymogi dotyczące zgłoszenia znaku towarowego ust. 4 lub 7 albo ma do niego zastosowanie jedna z podstaw odmowy udzielenia prawa ochronnego, o których mowa w art. 136¹ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na wspólny znak towarowy ust. 1 lub art. 136³ negatywne przesłanki udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny ust. 1, chyba że uprawniony przed wydaniem decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa ochronnego dokona w regulaminie używania wspólnego znaku towarowego lub regulaminie używania znaku towarowego gwarancyjnego niezbędnych zmian pozwalających na usunięcie niezgodności z tymi przepisami.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Urząd Patentowy na wniosek każdej osoby wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy.
2¹. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 3, Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy także na wniosek:
1) krajowych lub regionalnych organizacji, których celem statutowym jest ochrona interesów:
a) konsumentów,
b) przedsiębiorców;
2) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów;
3) powiatowego (miejskiego) rzecznika konsumentów.
3. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy lub przystąpić do toczącego się postępowania.
4. Przez używanie znaku, w rozumieniu ust. 1, rozumie się również używanie znaku:
1) różniącego się od znaku, na który udzielono prawa ochronnego, w elementach, które nie zmieniają jego odróżniającego charakteru;
2) przez umieszczanie znaku na towarach lub ich opakowaniach wyłącznie dla celów eksportu;
3) przez osobę trzecią za zgodą uprawnionego;
4) przez osobę upoważnioną do używania wspólnego znaku towarowego lub znaku towarowego gwarancyjnego.
5. (uchylony)
6. W przypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wygaśnięcie prawa ochronnego, obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego.
7. Na zasadach, o których mowa w ust. 1-6, a także w razie nieprzestrzegania regulaminu znaku, może być wydana decyzja stwierdzająca wygaśnięcie prawa w stosunku do współuprawnionego. Przepis ten stosuje się odpowiednio do prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i znak towarowy gwarancyjny.

1. Urząd Patentowy oddala, z zastrzeżeniem ust. 2, wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego w przypadku, o którym mowa w art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 1 pkt 1, jeżeli przed złożeniem tego wniosku rozpoczęło się lub zostało wznowione rzeczywiste używanie znaku.
2. Rozpoczęcie lub wznowienie używania znaku towarowego, po upływie nieprzerwanego pięcioletniego okresu jego nieużywania i w okresie trzech miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego, nie zostanie jednak uwzględnione, jeżeli przygotowania do rozpoczęcia lub wznowienia używania mają miejsce tuż po tym, jak uprawniony dowiedział się, że taki wniosek może być złożony.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadkach, o których mowa w art. 169 wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy c. d. ust. 7.
4. Nie wydaje się decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy z powodu utraty uprawnienia do używania zawartego w nim oznaczenia, o którym mowa w art. 129¹ niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie ust. 1 pkt 6 i 8–11, jeżeli przed złożeniem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia tego prawa nastąpiło zaniechanie używania oznaczenia w znaku towarowym.

Jeżeli przyczyna wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dotyczy jedynie niektórych towarów, wygaśnięcie prawa odnosi się tylko do tych towarów.

Prawo ochronne na znak towarowy wygasa z dniem złożenia wniosku o stwierdzenie jego wygaśnięcia, jednakże na wniosek strony Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie tego prawa z dniem, w którym nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy. Datę wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy potwierdza się w decyzji.

Z wnioskiem o unieważnienie lub stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, na podstawie którego zastrzeżone jest starszeństwo znaku towarowego Unii Europejskiej, można również wystąpić, jeżeli uprawniony zrzekł się tego prawa lub zezwolił na jego wygaśnięcie, pod warunkiem że unieważnienia lub stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy można było dokonać z chwilą, gdy uprawniony zrzekł się tego prawa lub pozwolił na jego wygaśnięcie. W przypadku uwzględnienia takiego wniosku starszeństwo przestaje wywierać swój skutek.

Unieważnienie albo wygaśnięcie prawa ochronnego podlega wpisowi do rejestru znaków towarowych.