Prawo czekowe

Z dniem wejścia w życie prawa niniejszego traci moc rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 listopada 1924 r. o prawie czekowem (Dz. U. R. P. Nr 100, poz. 927).

Ilekroć przepisy prawne powołują się na dotychczasowe prawo czekowe, stosuje się odpowiednio przepisy prawa niniejszego.

Rozporządzenie Ministra Skarbu, wydane w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, ustali, które instytucje są izbami rozrachunkowemi.

Pozostają w mocy przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 czerwca 1934 r. o wierzytelnościach w walutach zagranicznych (Dz. U. R. P. Nr 59, poz. 509), z wyjątkiem przepisu art. 2 ust. 3, który traci moc w stosunku do czeków, wystawionych po wejściu w życie prawa niniejszego.

Przepisów prawa niniejszego nie stosuje się do czeków, wystawionych przed jego wejściem w życie.

Wykonanie prawa niniejszego porucza się Ministrowi Sprawiedliwości.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1936 r.