Kodeks wykroczeń - część ogólna

Jan K. w czasie wieczornego powrotu do domu jedną z głównych dróg miejskich, został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Jak sie okazało, wracał on prowadząc rower, którego oświetlenie uległo awarii. W związku z tym, że czyn ten stanowi wykroczenie z art. 88 Kodeksu Wykroczeń, Sąd Rejonowy uznał Jana K. winnego naruszenia tego przepisu i stosując art. 39 § 1 i § 2 Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 20 § 1 i § 2 Kodeksu Wykroczeń nałożył na niego karę ograniczenia wolności równą 1 miesiącowi, w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny, w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Czy Sąd Rejonowy orzekł właściwą karę w stosunku do Jana K.?

Czyn popełniony przez Jana K. zagrożony jest karą grzywny, jednak art. 39 Kodeksu Wykroczeń przewiduje nadzwyczajne złagodzenie kary. Polega ono na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo jej łagodniejszego rodzaju. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 7 kwietnia 2006 r. stwierdził, iż kara ograniczenia wolności jest surowsza od kary grzywny, a karą łagodniejszą jest jedynie kara nagany ( katalog kar z art. 18 Kodeksu Wykroczeń). Jako że Sąd Rejonowy w swoim wyroku uwzględnił nadzwyczajne złagodzenie kary, to niewłaściwie orzekł on karę ograniczenia wolności wobec Jana K., ponieważ jest ona surowsza niż grzywna, przewidziana dla tego wykroczenia.

Adam K. od 2006 r. bywał kilkukrotnie zatrzymany podczas spożywaniu alkoholu w parku i skazywany za popełnione wykroczenia na przewidzianą za nie karę grzywny. W 2007r. w grudniu, gdy jeden z wyroków stał już się prawomocny, został on ponownie zatrzymany w związku z popełnieniem tego samego wykroczenia, a Sąd Rejonowy powołując się na art. 38 Kodeksu
Wykroczeń i mając na uwadze poprzednie wykroczenia Adama K. orzekł tym razem 10-dniową karę aresztu. Czy słusznie?

Marcin Z. i Janusz L., obaj studenci, będąc pod wpływem alkoholu, zakłócali spokój mieszkańcom pewnego osiedla krakowskiego, używając przy tym słów powszechnie uznanych za wulgarne. Obaj zostali zatrzymani, następnie postawieni przed sąd. Mimo że kodeks przewidywał za wykroczenia tego typu kary: ograniczenia wolności, grzywnę, areszt bądź naganę, to sąd rozpatrywał także możliwość zastosowania środka karnego w postaci podania orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości, co zgodnie z art. 31, według sądu mogłoby mieć znaczenie wychowawcze. Czy tego typu środek karny powinien być w tym wypadku brany pod uwagę przez orzekający sąd?

Andrzej M. w dniu 20.09.2005r. został zatrzymany. Postawiono mu zarzut prowadzenia roweru bez wymaganych przez przepisy świateł, czyli o wykroczenia z art. 88 Kodeksu Wykroczeń. Sąd Rejonowy wymierzył mu karę w wysokości miesiąca ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej  pracy na cel społeczny w wymiarze 40 godzin miesięcznie. Przy wymierzaniu kary sąd zastosował art. 39 § 1-2 w zw. z art. 20 § 1 i § 2 Kodeksu Wykroczeń.

Czy orzeczona kara jest adekwatna do popełnionego przez Andrzeja M. wykroczenia?

Szeregowi Andrzej M., Kazimierz D. i Kamil S. popełnili wykroczenie z art. 86 § 2 Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 43¹  ust. 1 ustawy z dnia 26.10.1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wykroczenie popełnili poza granicami kraju pełniąc służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym w państwie X.

Jak w takiej sytuacji powinien postąpić sąd?

Kapral Stefan K. został skazany z art. 43 ust. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wracając z przepustki wniósł na teren jednostki 5 piw o pojemności 0.5 l. Wręczył te piwa szeregowemu Andrzejowi M. nakłaniając go do spożycia alkoholu. Andrzej M. wypił alkohol. Doszło do popełnienia wykroczenia z art. 13 Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 43 ust. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Kaprala skazano na karę 50 zł grzywny.

Kapral podżegał szeregowego do popełnienia wykroczenia.

Jak przedstawia się odpowiedzialność za podżeganie i pomocnictwo przy wykroczeniach?

Marek S. został oskarżony o popełnienie wykroczenia z art. 87 § 1 Kodeksu Wykroczeń, czyli o popełnienie prowadzenie samochodu w stanie wskazującym na spożycie alkoholu. Po wydaniu opinii psychiatryczne, w której stwierdzono, że u Marka S. została całkowicie zaburzona zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Na tej podstawie Sąd Rejonowy umorzył wobec niego postępowanie, ale na podstawie art. 99 § 1 Kodeksu Wykroczeń orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów jako środek zabezpieczający. Sąd nie określił czasu stosowania tego środka.

Czy słusznie zastosowano wobec Marka S. środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia pojazdów?

Stefan G. zabrał Andrzejowi K. w celu przywłaszczenia kwotę 230 zł. Sprawca przytrzymał poszkodowanego i grożąc mu nożem zażądał bliżej nieokreślonej kwoty pieniędzy. Poszkodowanemu udało się uciec. Dlatego też Stefanowi G. nie udało się przywłaszczyć większej sumy pieniędzy. Sąd Okręgowy uznał Stefana G. zarzucanych mu czynów i wymierzył mu na podstawie art. 119 § 2 Kodeksu Wykroczeń karę czterech miesięcy aresztu oraz na podstawie art. 280 § 2 Kodeksu Karnego karę 2 lat i 6 miesięcy.

Czy sąd słusznie wymierzył 4 miesięczną karę aresztu?

Stefan G., Zenon K., Kamil S. i Antoni W. 14.04.2007r. wracali około godziny 20.00 po meczu piłkarskim do domów. Byli pod wpływem alkoholu. Po drodze krzyczeli, używali nieprzyzwoitych słów oraz niszczyli kosze na śmieci, ławki w parkach oraz namalowali sprejem na murach jednego z budynków mieszkalnych nieprzyzwoity rysunek. Za te wykroczenia popełnione z art. 51 § 2 Kodeksu Wykroczeń oraz z art. 141 Kodeksu Wykroczeń, Sąd Okręgowy skazał sprawców na jeden miesiąc ograniczenia wolności. Orzekł także wobec nich środek karny w postaci podania orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości.

Czy sąd słusznie zastosował środek karny w postaci podania orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości?

Paweł W. wracał z urodzin swojego kolegi. Był pod wpływem alkoholu. Prowadził swój samochód. W drodze powrotnej spowodował wypadek - doszło do zderzenia z innym samochodem osobowym. Tego samego dnia uniknął kontroli policyjnej - nie zatrzymał się na sygnał dawany przez policjanta. Został mu postawiony zarzut o popełnienie wykroczeń z art. 86 § 1 Kodeksu Wykroczeń i z art. 92 § 2 Kodeksu Wykroczeń. Na podstawie art. 92 § 3 Kodeksu Wykroczeń sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat i 6 miesięcy, na podstawie art. 29 § 3 Kodeksu Wykroczeń zobowiązał obwinionego do zwrotu prawa jazdy właściwemu wydziałowi komunikacji, na podstawie art. 30 § 1 Kodeksu Wykroczeń orzekł wobec Pawła W. środek karny w postaci przepadku samochodu osobowego marki Suzuki.

Czy sąd orzekł w stosunku do obwinionego środek karny?

Łukasz M. w dniu 14.02.2008r. prowadził samochód osobowy pod wpływem alkoholu, stwarzając zagrożenie w ruchu lądowym. Popełnił wykroczenie z art. 87 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Obwiniony zgodził się na wymierzenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy. We wniosku o ukaranie prokurator zaproponował wymierzenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.  Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 zł oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy.

Czy sąd słusznie zawęził zastosowanie środka karnego do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych tylko w ruchu lądowym?

Arkadiusz A. 13.08.2007r. spożywał napój alkoholowy w postaci piwa w parku miejskim. Popełnił w ten sposób wykroczenie z art. 43 z ind. 1  ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 2a ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Obwiniony był wcześniej karany za popełnienie podobnego wykroczenia. Sąd Rejonowy wymierzył obwinionemu, przy zastosowaniu  art. 38 Kodeksu Wykroczeń,  karę 7 dni aresztu w zawieszeniu na rok.

Czy sąd słusznie zastosował art. 38 Kodeksu Wykroczeń?

Krzysztof M. 25.05.2006r. prowadził samochód osobowy marki Opel w stanie wskazującym na spożycie alkoholu. Popełnił w ten sposób wykroczenie z art. 87 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Obwiniony złożył wniosek o skazanie go bez przeprowadzania postępowanie dowodowego oraz wymierzenia mu kary grzywny w wysokości 300 zł oraz orzeczenie wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów na okres 4 miesięcy. Sąd uwzględnił wniosek Krzysztofa M., na podstawie art. 87 § 1 oraz art. 39 § 1 Kodeksu Wykroczeń, orzekł tak jak we wniosku.

Czy sąd słusznie orzekł 4 miesięczny zakaz prowadzenia pojazdów?