Kazusy z egzaminu konkursowego na aplikację ogólną l. 2009-2015 - Kazusy z prawa prywatnego

W miejscowości S. na terenie kąpieliska publicznego, zarządzanego przez Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji, znajdowała się przebieralnia usytuowana w murowanym budynku. Z uwagi na zdarzające się akty dewastacji kąpieliska, w celu jego ochrony, został zatrudniony pracownik, 19-letni Damian P., który dysponował kluczami do ogrodzonego terenu, w tym także do zamykanej na noc przebieralni. Wykorzystując fakt, że z przebieralni często korzystały młode kobiety, w jednej z kabin zainstalował zamaskowaną małą kamerę rejestrującą obraz. Lubił oglądać wizerunki nagich kobiet.

W dniu 4 lipca 2012 r. 20-letnia Jowita K. korzystała z kąpieliska, po czym postanowiła przebrać się. W tym celu z ręcznikiem i suchym strojem kąpielowym udała się do przebieralni. Weszła do jednej z kabin, zdjęła z siebie mokry jednoczęściowy kostium kąpielowy i po wytarciu nagiego ciała ręcznikiem, założyła suchy dwuczęściowy kostium, gdyż zamierzała opalać się. Kamera Damiana P. zarejestrowała wizerunek całkowicie nagiej Jowity K. Wieczorem tego dnia, Damian P. umieścił w Internecie film ukazujący nagą Jowitę K., który przypadkowo obejrzał Andrzej B., jej narzeczony. Rozpoznał ją na filmie, a także miejsce wykonania nagrania. Zbulwersowany zaistniałym zdarzeniem, postanowił je wyjaśnić. Bez trudu ustalił autora nagrania, gdyż niewiele osób miało dostęp do przebieralni w sposób umożliwiający skryte założenie tam kamery. W dniu 5 lipca 2012 r. Andrzej B. udał się na teren kąpieliska i w trakcie rozmowy z Damianem P. zażądał usunięcia z Internetu nagrania oraz wydania nośnika z jego zapisem. Damian P., mężczyzna o muskularnej budowie ciała, zareagował agresywnie, grożąc pobiciem Andrzejowi B., który przestraszył się tych słów i postanowił o wszystkim zawiadomić organy ścigania. Następnego dnia udał się do Prokuratury Rejonowej w S. i złożył zawiadomienie o umieszczeniu filmu z Jowitą K. w Internecie oraz o skierowanych pod jego adresem groźbach, żądając ścigania sprawcy tych czynów.

Andrzej B. zdenerwowany sytuacją, powiadomił o niej lokalną rozgłośnię radiową, w której została wyemitowana audycja dotycząca naruszania prywatności osób poprzez publikowanie w Internecie ich wizerunków w sytuacjach intymnych. Z uwagi na oburzenie opinii publicznej, Prokurator Rejonowy w S. postanowił wszcząć w tej sprawie dochodzenie o czyn z art. 190a § 1 Kodeksu karnego uznając, że wymaga tego interes społeczny (art. 60 § 1 Kodeksu postępowania karnego). W jego toku przesłuchano Andrzeja B., który w złożonych zeznaniach szczegółowo opisał przebieg zdarzeń, eksponując swoje poczucie zagrożenia ze strony Damiana P. Podał, że zmienił miejsce zamieszkania oraz numer telefonu komórkowego. Przesłuchana w charakterze świadka Jowita K. stwierdziła, że nie czuje się pokrzywdzona zaistniałym zdarzeniem, a dzięki popularności jaką zyskała, otrzymała kilka interesujących ofert pracy. Damianowi P. przedstawiono zarzut popełnienia przestępstwa polegającego na istotnym naruszeniu prywatności Jowity K., poprzez podstępne utrwalenie wizerunku jej nagiej osoby oraz jego rozpowszechnianie bez jej zgody. Damian P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Prokurator nie stwierdziwszy podstaw do przedstawienia zarzutu popełnienia przez Damiana P. przestępstwa groźby karalnej, wydał postanowienie o umorzeniu w tej części dochodzenia, gdyż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. W uzasadnieniu postanowienia prokurator argumentował, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że Damian P. nie miał zamiaru zrealizować w przyszłości wypowiedzianej przez siebie groźby.

W dniu 15 września 2012 r. Prokurator Rejonowy w S. skierował do Sądu Okręgowego w S. akt oskarżenia przeciwko Damianowi P. o czyn zabroniony z art. 190a § 1 Kodeksu karnego, popełniony na szkodę Jowity K.

Po przeprowadzeniu postępowania, Sąd Okręgowy w S. uznał Damiana P. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby roku. Nadto, sąd orzekł środek zabezpieczający w postaci obowiązkowego leczenia ambulatoryjnego w celu przeprowadzenia psychoterapii, zmierzającego do zapobieżenia ponownemu popełnieniu takiego przestępstwa. Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się.

1. Wskaż błędy organu procesowego popełnione w toku postępowania przygotowawczego.

2. Oceń zasadność postanowienia prokuratora o umorzeniu postępowania.

3. Oceń prawidłowość wniesionego aktu oskarżenia.

4. Oceń przebieg postępowania sądowego, a także wydany w sprawie wyrok.

Kryteria oceny pracy pisemnej

Prawidłowa odpowiedź
I. Damian P. dopuścił się dwóch przestępstw kwalifikowanych z art. 191a § 1 Kodeksu karnego oraz art. 190 § 1 Kodeksu karnego
II. Skazanie Damiana P. za przestępstwo z art. 190a § 1 Kodeksu karnego było nieprawidłowe. Nie zostały wyczerpane ustawowe znamiona tego przestępstwa. Jest to typ przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego na wniosek pokrzywdzonego, a Jowita K. nie złożyła takiego wniosku. Nadto, instytucja przewidziana w art. 60 § 1 Kodeksu postępowania karnego znajduje zastosowanie tylko do przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego. W zaistniałej sytuacji procesowej postępowanie karne, przy nawet przyjętej błędnej kwalifikacji prawnej czynu, nie powinno zostać w ogóle wszczęte, a gdy zostało już wszczęte, organ prowadzący postępowanie powinien wyjednać stanowisko procesowe pokrzywdzonego w przedmiocie wniosku o ściganie, a w przypadku jego braku, postępowanie winno zostać umorzone na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 Kodeksu postępowania karnego.
III. Damianowi P. winien zostać przedstawiony zarzut popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 Kodeksu karnego albowiem groził Andrzejowi B. pobiciem, zaś groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego obawę ich spełnienia. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia, czy sprawca ma zamiar zrealizować w przyszłości swoja groźbę.
IV. Akt oskarżenia winien zostać skierowany do Sadu Rejonowego w S. jako rzeczowo właściwego.
V. Po skierowaniu aktu oskarżenia przeciwko Damianowi P. należało dokonać prawidłowej wstępnej formalnej kontroli aktu oskarżenia. Sprawa winna zostać, na podstawie art. 339 § 3 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego skierowana na posiedzenie celem umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 Kodeksu postępowania karnego

Błędy popełnione podczas postępowania

I. Kwalifikując czyn Damiana P. polegający na umieszczeniu w Internecie wizerunku nagiej Jowity K. dokonano błędnej subsumpcji z art. 190a § 1 k.k. zamiast z art. 191a § 1 Kodeksu karnego
II. Przestępstwo z art. 191 a § 1 Kodeksu karnego jest ścigane z oskarżenia publicznego na wniosek pokrzywdzonego. W tej sprawie Jowita K. nie złożyła takiego wniosku, zatem postępowanie przygotowawcze zostało wszczęte bez wymaganego wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej.
III. Błędem było wszczęcie przez prokuratora postępowania o przestępstwo z art. 190a § 1 Kodeksu karnego z wykorzystaniem instytucji przewidzianej w art. 60 § 1 Kodeksu postępowania karnego z uwagi na to, że znajduje ona zastosowanie tylko w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego.
IV. Błędem było umorzenie dochodzenia w części dotyczącej kierowania gróźb karalnych przez Damiana P. wobec Andrzeja B. Sprawca wyczerpał wszystkie znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 Kodeksu karnego albowiem groził pokrzywdzonemu pobiciem, a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia, czy sprawca ma zamiar zrealizować w przyszłości swoją groźbę. Ten aspekt sprawy nie został zatem prawidłowo oceniony przez organy ścigania.
V. Akt oskarżenia został skierowany do niewłaściwego rzeczowo sądu. Winien zostać skierowany do Sądu Rejonowego w S., a nie Sądu Okręgowego w S. (art. 24 Kodeksu postępowania karnego i art. 25 a contrario Kodeksu postępowania karnego)
VI. Po skierowaniu aktu oskarżenia nie dokonano prawidłowej wstępnej formalnej kontroli aktu oskarżenia. Sprawa winna zostać, na podstawie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. skierowana na posiedzenie celem umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § i pkt 10 Kodeksu postępowania karnego. Wydanie przez sąd wyroku skazującego jest błędem.
VII. Sąd skazując Damiana P., osobę w wieku 19 lat, a więc młodocianego, w rozumieniu art. 115 § 10 Kodeksu karnego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres roku naruszył przepis art. 70 § 2 Kodeksu karnego przewidujący okres próby od 2 do 5 lat. Nadto, nie został orzeczony obligatoryjny dozór wobec sprawcy młodocianego, a zatem uchybiono jednoznacznej treści art. 73 § 2 Kodeksu karnego
VIII. Orzeczenie w zakresie środka zabezpieczającego jest wadliwe. Nie zostały spełnione przesłanki z art. 95a § 1 Kodeksu karnego Popełnione przestępstwo nie należy do typu przestępstw przeciwko wolności seksualnej. Nadto orzeczenie tego środka zabezpieczającego jest dopuszczalne tylko w wypadku skazania sprawcy na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Ocena prawidłowości zastosowania przepisów Kodeksu postępowania karnego:
1)błędne wszczęcie postępowania karnego, mimo braku wymaganego wniosku o ściganie karne pochodzącego od osoby uprawnionej.
2)biedne zastosowanie regulacji żart. 60 § 1 Kodeksu postępowania karnego
3)skierowanie aktu oskarżenia do niewłaściwego sądu,
4)błędna formalna kontrola aktu oskarżenia.
(0-12 pkt)


Ocena prawidłowości zastosowania przepisów Kodeksu karnego:
1)biedne stwierdzenie braku wyczerpania znamion przestępstwa z art. 190 § 1 Kodeksu karnego przez Damiana P.
2)błędne stwierdzenie wyczerpania znamion przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. zamiast prawidłowo przestępstwa z art. 191a§ 1 Kodeksu karnego
3)błędne orzeczenie okresu próby w wysokości poniżej 2 lat (art. 70 § 2 Kodeksu karnego).
4)błędne nie orzeczenie obligatoryjnego oddania skazanego pod dozór (art. 73 § 2 Kodeksu karnego).
5)błędne - bez podstawy prawnej, orzeczenie środka zabezpieczającego z art. 95a § I Kodeksu karnego
(0-11 pkt)

Przy ocenie należy uwzględnić następujące kryteria:
- trafność odpowiedzi.
- poprawność wskazanej podstawy prawnej.
- zasadność i sposób argumentacji.
- słownictwo i komunikatywność przekazu,
- układ i styl wypowiedzi.
- gramatykę i ortografię.


Pozostałe 2 pkt można przyznać za:
- szczególnie wyróżniająca się argumentację.
- wykazanie się ponadstandardową wiedzą związaną z tematyką kazusu.

W dniu 26 sierpnia 2010 r. Marek M. kupił od Jana G. samochód osobowy marki Honda CR-V 2.4, rok produkcji 2007 r. za cenę 71 500 zł, którą w całości uregulował. Zarówno z zamieszczonego w Internecie ogłoszenia o sprzedaży, jak i zapewnień Jana G., wynikało, że pojazd jest w dobrym stanie technicznym, jedynie po drobnej kolizji, a dokonane przed zawarciem umowy badanie pojazdu w nieautoryzowanym serwisie wykazało tylko nieszczelność opaski przewodu gumowego od układu wspomagania. Z uwagi na stwierdzoną nieszczelność, sprzedawca zgodził się na obniżenie ceny, która początkowo wynosiła -74 500 zł, zapewniając kupującego, że inne wady nie występują.
Po zakupie pojazdu w dniu 1 września 2010 r., Marek M. zlecił wykonanie w autoryzowanym serwisie Hondy wymiany opaski przewodu gumowego od układu wspomagania. Podczas naprawy okazało się, że cały układ chłodzenia skrzyni biegów jest niesprawny. Marek M. zlecił rzeczoznawcy zbadanie stanu pojazdu. Po dokonaniu badań przy użyciu specjalistycznego sprzętu, rzeczoznawca w swojej ekspertyzie, którą przekazał Markowi M. w dniu 9 września 2010 r., stwierdził, że sprzedany Markowi M. samochód w przeszłości uczestniczył w kolizjach, w których została uszkodzona mechanicznie jego przednia i tylna część, co ma wpływ na bezpieczeństwo osób korzystających z pojazdu. Potwierdził też, że cały układ chłodzenia skrzyni biegów jest niesprawny.
Pismem z dnia 13 października 2010 r. Marek M. zawiadomił Jana G. o stwierdzonych wadach i jednocześnie odstąpił od umowy sprzedaży, wzywając Jana G. do zwrotu w terminie 3 dni zapłaconej ceny i zgłosił gotowość zwrotu pojazdu, z którego nie korzysta i który umieścił na parkingu strzeżonym w Gdańsku.
Jan G. odmówił zwrotu ceny twierdząc, że w chwili sprzedaży samochód był sprawny, Marek M. wiedział, że samochód jest po kolizji, zgodził się na obniżenie z tego tytułu ceny, a nadto nie zlecił zbadania samochodu w autoryzowanym serwisie przed jego zakupem. Podniósł, że Marek M. nie wzywał go do naprawy pojazdu, nie dostarczył samochodu sprzedawcy w celu jego ewentualnej naprawy, zbyt późno zawiadomił go o wadach, a zatem obecnie Marek M. nie może kierować wobec niego żadnych roszczeń.
15 stycznia 2011 r. Marek M. wystąpił z pozwem przeciwko Janowi G., domagając się zasądzenia kwoty 71.500 zł tytułem zwrotu zapłaconej ceny oraz zwrotu poniesionych przez niego kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania, to jest z Gdańska do Opola, gdzie mieszka Jan G. i gdzie w chwili zakupu znajdował się samochód w łącznej kwocie 560 zł, kosztów przeglądu w autoryzowanym serwisie Hondy w kwocie 418 zł, kosztów ekspertyzy rzeczoznawcy w kwocie 560 zł, kosztów rejestracji samochodu i ubezpieczenia OC w łącznej wysokości 715 zł. Od powyższych kwot Marek M. domagał się zasądzenia odsetek od dnia 30 października 2010 r.
W odpowiedzi na pozew, Jan G. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko co do żądania zwrotu ceny. Zarzucił ponadto, że żądanie zwrotu ceny jest przedwczesne, gdyż pozwany deklaruje usunięcie wad albo stosowne obniżenie ceny. Co do pozostałych roszczeń zgłoszonych przez Marka M. zarzucił, że nie mają oparcia w obowiązujących przepisach, a nadto są przedwczesne, gdyż Marek M. nie wzywał go do ich zapłaty. Na wypadek nieuwzględnienia jego zarzutów, pozwany przedstawił do potrącenia z wierzytelnością powoda własną wierzytelność, przysługującą mu z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez powoda z samochodu w kwocie po 2.000 zł miesięcznie, to jest w najniższej stawce stosowanej za najem pojazdu tej samej klasy przez firmy zajmujące się świadczeniem tego typu usług za cały okres, kiedy samochód był w posiadaniu powoda, to jest od dnia 26 sierpnia 2010 r.
1.Oceń czy roszczenia jakich powód się domaga są uzasadnione w świetle powołanych okoliczności faktycznych. Wskaż podstawy prawne zgłoszonych roszczeń. Oceń zgłoszone przez powoda roszczenie w zakresie odsetek.
2.Oceń czy zarzuty podnoszone przez Jana G. są trafne, w szczególności wskaż czy wobec podnoszonych przez niego okoliczności, Marek M. skutecznie odstąpił od umowy sprzedaży spornego pojazdu.
3.Oceń zasadność podniesionego przez Jana G. zarzutu potrącenia.

Anna T. wniosła w dniu 12 grudnia 2007 r. do Sądu Okręgowego w S. powództwo, w którym domagała się zasądzenia od Teresy T. kwoty 120.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2007 r.
Na uzasadnienie żądania powódka twierdziła, że w 1989 r. zawarła związek małżeński z Andrzejem T., synem Teresy T.
Teresa T. jest właścicielem nieruchomości położonej w M. przy ul. Jodłowej, na której wybudowany był budynek mieszkalny w stanie surowym. Sama Teresa T. zamieszkiwała wówczas na innej nieruchomości.
Po ślubie pozwana powiedziała małżonkom T., by zamieszkali na nieruchomości przy ul. Jodłowej, dokończyli budowę domu, a ona w przyszłości „przepisze" na ich rzecz własność tej nieruchomości. W związku z tym małżonkowie ponosili na przedmiotową nieruchomość nakłady, wykończyli budynek i w nim zamieszkali.
Od 2004 r. małżeństwo powódki zaczęło się psuć. W styczniu 2007 r. powódka wyprowadziła się z domu przy ul. Jodłowej, a w sierpniu 2007 r. jej małżeństwo z Andrzejem T. zostało rozwiązane przez rozwód.
Przed wytoczeniem powództwa powódka nie wzywała pozwanej do dobrowolnej zapłaty dochodzonej kwoty.
Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa przecząc, by powódka wraz z mężem dokonywała jakichkolwiek nakładów na nieruchomość. Przyznała, że w domu przy ul. Jodłowej mieszkała wyłącznie powódka z mężem oraz, że po zawarciu małżeństwa przez jej syna doszło do zakończenia budowy domu. Tyle tylko, że - jak twierdziła - wszelkie nakłady były finansowane przez nią.
Pozwana podniosła nadto zarzut przedawnienia wskazując, iż budowa domu zakończyła się na początku 2000 r.
Odpowiadając na zarzut pozwanej, powódka oświadczyła, że roszczenie nie jest przedawnione, bowiem w sprawie zastosowanie znajduje art. 229 Kodeksu cywilnego. Sąd Okręgowy wyrokiem zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę
51 147 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanej tj. od dnia 5 stycznia 2008 r., w pozostałej części powództwo oddalając. Na podstawie poczynionych ustaleń Sąd przyjął, iż nakłady na nieruchomość zostały poczynione przez powódkę i jej męża, w trakcie trwania związku małżeńskiego. Szczegółowo ustalając zakres dokonanych nakładów na nieruchomości, polegających na wykonaniu szeregu prac budowlanych i montażowych w znajdującym się na niej budynku, wskazał, że łączna wartość tych nakładów wyniosła 102 294 zł. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał roszczenie powódki za uzasadnione. W trakcie małżeństwa Anna T i Andrzej T. dokonali szeregu nakładów na nieruchomość pozwanej. Nakłady te weszły w skład majątku wspólnego małżonków, a po ustaniu małżeństwa - zgodnie z art. 43 § 1 kro byli małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Tym samym powódka może domagać się od pozwanej połowy wartości dokonanych nakładów tj. kwoty 51 147 zł.
Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd przyjął przepis art. 405 Kodeksu cywilnego - na skutek nakładów m.in. powódki, pozwana uzyskała korzyść majątkową bez podstawy prawnej.
W sprawie bezsporne było ponadto, że powódka opuściła dom w styczniu 2007 r., a po tej dacie nieruchomość była zajmowana wyłącznie przez Andrzeja T. Syn pozwanej wydał jej nieruchomość w maju 2008 r. Sąd nie odniósł się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia.

Oceń rozstrzygnięcie sprawy, przyjmując za podstawę ustalony przez sąd stan faktyczny. Omów:
1) zasadność przyjętej podstawy prawnej;
2) zasadność wysokości zasądzonej kwoty;
3) zasadność przyjętej przez sąd daty początkowej świadczenia odsetkowego;
4) zasadność podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia.

W pozwie nadanym listem poleconym w placówce Poczty Polskiej w dniu 15 stycznia 2010 r., który wpłynął do Sądu Okręgowego w K. w dniu 19 stycznia 2010 r., Alfa Sp. z o. o. w K. wniosła o uznanie za bezskuteczną w stosunku do niej umowy darowizny nieruchomości - działki nr 35/2 o powierzchni 4200 m2, położonej w T., dla której Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą nr 00002. W uzasadnieniu podniosła, że jej dłużniczka Renata M. darowała rodzicom opisaną nieruchomość, stanowiącą jedyny należący do niej wartościowy składnik majątku, co uniemożliwiło zaspokojenie wierzytelności strony powodowej wynikającej z tytułu wykonawczego. Jako pozwanych, Alfa Sp. z o. o. w K. wskazała rodziców Renaty M., to jest Marię i Zbigniewa M. Pozwani Maria i Zbigniew M. wnieśli o oddalenie powództwa, zarzucając, że nie są legitymowani biernie, gdyż nie łączy ich ze stroną powodową żaden stosunek prawny. Podnieśli, że nie wiedzieli o zobowiązaniach córki wynikających z prowadzonej przez nią na własny rachunek działalności gospodarczej, a strona powodowa okoliczności przeciwnej nie wykazała. Zarzucili ponadto, że roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu. Z dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń wynikało, że Alfa Sp. z o. o. w K., wystąpiła z pozwem przeciwko Renacie M., prowadzącej Hurtownię Artykułów Spożywczych w L. o zasądzenie kwoty 85.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu w kwocie 4.922 zł, tytułem ceny za sprzedany towar. Sąd Okręgowy w K. w dniu 25 października 2004 r., wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, uwzględniający w całości żądanie strony powodowej. Następnie, nakazowi zapłaty została nadana klauzula wykonalności przeciwko pozwanej Renacie M., a wierzyciel w dniu 31 stycznia 2005 r. złożył wniosek o wszczęcie przeciwko niej egzekucji. Sąd ustalił też, że w dniu 17 stycznia 2005 r. w Kancelarii Notarialnej w W., Renata M. umową darowizny sporządzoną w formie aktu notarialnego, przekazała małżonkom Marii i Zbigniewowi M., którzy są jej rodzicami, nieruchomość położoną w T. - działkę nr 35/2 o powierzchni 4200 m2, dla której Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą nr KW 00002. Renata M. nadal mieszka wraz z rodzicami Marią i Zbigniewem M. w budynku położonym na nieruchomości będącej przedmiotem darowizny. Nadto sąd ustalił, że egzekucja prowadzona z wniosku Alfa Sp. z o. o. w K. wobec Renaty M. okazała się bezskuteczna, w związku z czym Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w W., postanowieniem z dnia 30 czerwca 2006 r., umorzył postępowanie egzekucyjne. 1.Wskaż podstawę prawną żądania zgłoszonego przez stronę powodową Alfa sp. z o. o. w K., wobec pozwanych Marii i Zbigniewa M., omów przesłanki tego żądania oraz skutki, jakie wywołuje orzeczenie uwzględniające takie żądanie. 2.Oceń, czy pozwani Maria i Zbigniew M. są legitymowani biernie w sprawie wytoczonej przeciwko nim przez Alfa sp. z o. o. w K. 3.Oceń, czy podniesiony przez pozwanych Marię i Zbigniewa M. zarzut braku wiedzy o zobowiązaniach Renaty M. wobec Alfa sp. z o. o. w K., jest skuteczny i oceń zasadność powództwa, w kontekście wskazanych powyżej elementów stanu faktycznego. 4.Oceń zasadność zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanych Marię i Zbigniewa M.

W pozwie z dnia 15 października 2012 r. powód Piotr B. wniósł o nakazanie pozwanemu Janowi T., aby ten przywrócił mu posiadanie działki o obszarze 1 ha, położonej w M. oraz o zakazanie pozwanemu dalszych naruszeń posiadania. Wskazał, że we wrześniu 2012 r. po żniwach, syn pozwanego, na polecenie ojca, samowolnie wszedł na nieruchomość i usuwając z pola protestującego Piotra B., zaorał je.
Pozwany Jan T., w odpowiedzi na pozew, wniósł o oddalenie powództwa podnosząc brak swojej legitymacji biernej i zarzucając, że to nie on, lecz jego syn zaorał pole. Przede wszystkim jednak argumentował, że jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, a z powodem łączyła go umowa dzierżawy, która wygasła z dniem 31 sierpnia 2012 r. Po tej dacie pozwany zażądał wydania nieruchomości, na co powód nie wyraził zgody, domagając się przedłużenia umowy, na co z kolei pozwany się nie zgodził. Pozwany podniósł, że jako właściciel mógł odebrać nieruchomość powodowi, który wiedział, że nie ma już prawa do jej posiadania.
Wobec nieprzejednanego stanowiska powoda, Jan T. wniósł powództwo wzajemne przeciwko Piotrowi B. o zakazanie dalszych naruszeń w posiadaniu tej nieruchomości.
Jednocześnie po wniesieniu powództwa wzajemnego w sprawie o ochronę posiadania, Jan T. wniósł sprawę przeciwko Piotrowi B. o zakazanie naruszania własności przedmiotowej działki.
Przed zakończeniem sprawy o ochronę posiadania, Jan T. przedłożył prawomocny wyrok uwzględniający jego powództwo przeciwko Piotrowi B., z którego wynikało, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

1.Wskaż podstawę prawną żądania zgłoszonego przez powoda Piotra B. Omów przesłanki takiego żądania, znaczenie dobrej i złej wiary, wskaż komu przysługuje legitymacja bierna i czynna w tego
rodzaju sprawach oraz omów skutki, jakie wywołuje orzeczenie uwzględniające takie żądanie.
2. Oceń, czy pozwany Jan T. jest legitymowany biernie oraz odnieś się do jego stanowiska wyrażonego w odpowiedzi na pozew.
3.Oceń dopuszczalność wniesienia przez pozwanego powództwa wzajemnego. Wskaż sąd właściwy rzeczowo i miejscowo do rozpoznania sprawy z powództwa Piotra B.
4.Oceń znaczenie przedłożonego przez pozwanego Jana T. wyroku wydanego w sprawie o ochronę własności dla rozstrzygnięcia sprawy z powództwa Piotra B.

Jan G., w pozwie wniesionym w dniu 6 maja 2014 r. do Sądu Okręgowego w P., domagał się aby jego brat Zenon G. wydał mu nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym, położoną w P. przy ulicy Głównej 190. Wskazał, że w dniu 10 lutego 2012 r. Jan G. zawarł z Zenonem G. w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży tej nieruchomości. Jan G., sprzedając nieruchomość Zenonowi G., liczył na to, że brat zamieszka w tej nieruchomości wraz z niedołężną matką stron, której zapewni stosowną opiekę. Jan G. nie mógł opiekować się matką, gdyż niedługo po zawarciu tej umowy wyjechał do pracy za granicę. Zenon G. wynajął sporną nieruchomość, z czego czerpie zyski, które przeznacza wyłącznie na potrzeby swoje i konkubiny, u której aktualnie mieszka. Z kolei ich matka mieszka u dalszej rodziny, która się nią opiekuje.
Jan G. przekonał się o tym, gdy wrócił do kraju w styczniu 2013 r. W dniu 20 marca 2014 r. Jan G. złożył oświadczenie w formie aktu notarialnego o uchyleniu się od skutków złożonego w umowie z dnia 10 lutego 2012 r. oświadczenia woli. Powołał się na błąd polegający na tym, że oczekiwał od brata Zenona G. opieki nad matką i zapewnienia jej mieszkania na tej nieruchomości. To właśnie przekonanie skłoniło go do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości za bardzo niską cenę. Tymczasem ze strony brata spotkał go zawód.
Pozwany, w odpowiedzi na pozew, podniósł zarzut zawisłości sporu, wskazując, że powód wytoczył już powództwo o zapłatę czynszu przeciwko najemcy spornej nieruchomości. W ramach tego postępowania Jan G. powołuje się na te same okoliczności, jak w niniejszej sprawie, twierdząc, że jest właścicielem nieruchomości, a zatem osobą uprawnioną do uzyskania czynszu najmu. Zenon G., wnosząc o oddalenie powództwa, zaprzeczył aby zobowiązywał się wobec powoda do zapewnienia matce opieki. Podniósł też, że w treści aktu notarialnego nie było żadnego zastrzeżenia dotyczącego opieki nad matką, co powód przyznał w trakcie procesu.
Sąd Okręgowy w P. oddalając powództwo przyjął, że wskazane przez Jana G. okoliczności pozwalają uznać, że składając oświadczenie woli w umowie z dnia 10 lutego 2012 r. działał pod wpływem błędu wywołanego przez Zenona G. i był to błąd istotny. Sąd Okręgowy uznał, że gdyby powód wiedział, że brat nie zaopiekuję się matką, nie zawarłby umowy sprzedaży za cenę zdecydowanie niższą od cen rynkowych. Jednak przyczyną nie uwzględnienia powództwa przez Sąd Okręgowy było przyjęcie, że powód oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożył po upływie roku, od kiedy dowiedział się, że brat nie zapewnił matce stosownej opieki.

1.Omów przesłanki uzasadniające możliwość uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu. Wskaż, w jakim terminie można skutecznie uchylić się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, jaki jest charakter tego terminu i czy sąd może upływ tego terminu uwzględnić z urzędu.
2.Oceń zasadność podniesionego przez pozwanego zarzutu zawisłości sporu.
3. Oceń wydane przez Sąd Okręgowy w P. rozstrzygnięcie i motywy jakimi się kierował.

W pozwie z dnia 10 marca 2014 r. powód Jerzy K. wniósł o zasądzenie od pozwanych Ewy G. i Anny H. solidarnie kwoty 100.000 złotych oraz kosztów procesu. Wskazał, że jest jedynym synem Marianny K., która zmarła w dniu 12 listopada 2011 r., zaś pozwane są jego córkami i spadkobierczyniami testamentowymi Marianny K. Wobec tego, że prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w S. z dnia 15 września 2012 r. stwierdzono, że spadek po Mariannie K. na podstawie testamentu z dnia 23 lutego 2008 r. nabyły pozwane po % części, a powód jest jedynym spadkobiercą ustawowym Marianny K., to należy mu się połowa wartości spadku tytułem zachowku. Jedynym składnikiem spadku było zaś spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr 11 przy ul. Wiosennej 13 w S. o wartości 200.000 złotych.

Pozwane w odpowiedzi na pozew domagały się oddalenia powództwa wskazując, że wartość spadku po Mariannie K. wynosiła zero złotych, bowiem już po sporządzeniu testamentu, umową darowizny z dnia 24 kwietnia 2009 r. Marianna K. darowała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr 11 przy ul. Wiosennej 13 w S. o wartości 200.000 złotych jednej z pozwanych, tj. Annie H., ta zaś w dniu 5 stycznia 2011 r. darowała prawo do tego lokalu drugiej pozwanej Ewie G. Pozwane przyjęły wprost spadek po Mariannie K., jednak w dacie śmierci Marianny K. w spadku po niej nic nie pozostało. Pozwane twierdziły ponadto, że to one opiekowały się do śmierci swoją babką Marianną K., zaś powód pracował w latach 2007-2011 w Niemczech i nie zajmował ੋ osobiście matką, mimo że z uwagi na wiek i stan zdrowia Marianna K. wymagała opieki. Zdaniem pozwanych, żądanie objęte pozwem nie powinno więc zostać uwzględnione, gdyż nie byłoby to zgodne z poczuciem sprawiedliwości.

W toku procesu Jerzy K. złożył do akt sprawy prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w K. oddalający powództwo Ewy G. i Anny H. o uznanie go za niegodnego dziedziczenia po Mariannie H. Stwierdził, że do wartości spadku należy doliczyć darowiznę uczynioną przez spadkodawczynię w dniu 24 kwietnia 2009 r. na rzecz Anny H., a po tym doliczeniu należna mu wartość zachowku nadal wynosi 100.000 złotych.

1. Wskaż podstawę prawną żądania dochodzonego przez powoda Jerzego K. i omów przesłanki takiego żądania. Oceń czy powodowi i pozwanym przysługuje legitymacja procesowa w niniejszej sprawie.

2. Oceń zasadność obrony pozwanych Ewy G. i Anny H. i odnieś się do ich stanowiska wyrażonego w odpowiedzi na pozew. Wskaż jakie rozstrzygnięcie powinien wydać sąd. Omów przesłanki tego rozstrzygnięcia.

Powodowa Spółdzielnia Usługowa XYZ w W. w pozwie złożonym w dniu 12 lipca 2016 r. do Sądu Rejonowego w W wnosiła o zobowiązanie pozwanego Wojciecha A. do sporządzenia i przesłania na adres Spółdzielni w terminie 7 dni od uprawomocnienia się
orzeczenia oświadczenia zatytułowanego „Przeprosiny” o następującej treści: „Ja, Wojciech A. przepraszam Pana Czesława P. – Prezesa zarządu Spółdzielni Usługowej XYZ w W. oraz członków organów statutowych w/w Spółdzielni za wielokrotne naruszenie ich dóbr osobistych w postaci godności oraz dobrego imienia poprzez kierowanie niezgodnych z prawdą, obraźliwych i zniesławiających sformułowań sugerujących niewłaściwe działania tych osób w związku z pełnionymi przez nie funkcjami w w/w Spółdzielni”. W uzasadnieniu pozwu stwierdziła, że pozwany jest członkiem Spółdzielni Usługowej XYZ, a do dnia 30 kwietnia 2014 r. pełnił funkcję prezesa jej zarządu. W wyniku konfliktu z większością członków Spółdzielni został z tej funkcji odwołany i od tego czasu, w wielu pismach kierowanych do obecnych członków zarządu, w szczególności do prezesa Czesława P. oraz do członków rady nadzorczej i komisji rewizyjnej, narusza ich godność i dobre imię, pomawiając ich o nieumiejętne kierowanie Spółdzielnią, zamiar doprowadzenia do jej upadłości, oszustwa i inne działania na szkodę Spółdzielni. W piśmie z dnia 30 października 2015 r., skierowanym do członków Walnego Zgromadzenia Spółdzielni, które odbyło się w dniu 10 listopada 2015 r., pozwany nazwał Czesława P. i pozostałych członków zarządu nieudacznikami, którzy dopuścili się oszustw na szkodę Spółdzielni i prowadzą do jej niechybnego bankructwa. Pismo to zostało odczytane przez pozwanego podczas obrad Walnego Zgromadzenia. Ponadto pozwany dwukrotnie zawiadamiał organy ścigania o popełnieniu przez Czesława P., Marię U. i Ewę G., tj. członków zarządu powódki,
przestępstw na szkodę Spółdzielni, jednakże w każdym z tych przypadków postępowanie zakończyło się umorzeniem z powodu niewykrycia jakichkolwiek nieprawidłowości. Do pozwu dołączono sześć pism pozwanego kierowanych do zarządu, rady nadzorczej i komisji rewizyjnej powódki oraz pismo z dnia 30 października 2015 r., a także dwa postanowienia Prokuratury Rejonowej w W. o umorzeniu postępowań toczących się z zawiadomień Wojciecha A., a dotyczących nieprawidłowości w działaniu członków zarządu Spółdzielni Usługowej XYZ w W.
W odpowiedzi na pozew pozwany Wojciech A. domagał się oddalenia powództwa.
Nie kwestionował stanu faktycznego opisanego w pozwie, przyznając, że był autorem dołączonych do pozwu pism i podtrzymuje zawarte w nich sformułowania. Wskazywał jednak, że żadna z powołanych w uzasadnieniu pozwu jego wypowiedzi nie narusza dóbr osobistych powodowej Spółdzielni.
Na rozprawie w dniu 12 września 2016 r. pozwany zgłosił zarzut niewłaściwości rzeczowej Sądu Rejonowego w W. i wniósł o przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w W. Postanowieniem wydanym na tej rozprawie Sąd Rejonowy w W. oddalił powyższy wniosek jako spóźniony.
1. Wskaż podstawę prawną żądania dochodzonego przez Spółdzielnię Usługową XYZ w W. i omów jego przesłanki. Oceń, czy stronom przysługuje legitymacja procesowa w niniejszej sprawie.
2. Rozważ zasadność obrony pozwanego Wojciecha A. i odnieś się do jego stanowiska wyrażonego w odpowiedzi na pozew.
3. Oceń i omów prawidłowość postanowienia Sądu Rejonowego w W. wydanego na rozprawie w dniu 12 września 2016 r.