Zadania egzaminacyjne dla doradcy podatkowego 2023

Zainteresowana (podatniczka) Hanna K. wystąpiła z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. We wniosku podała, że jest doradcą podatkowym wykonującym jednoosobowo i samodzielnie swój zawód we własnej indywidualnej kancelarii doradcy podatkowego. W ramach tej działalności wykonuje również czynności zastępstwa prawnego z urzędu przed sądem administracyjnym, z tytułu przyznania w tym zakresie skarżącym podatnikom przez sąd prawa pomocy. Wobec powyższego zainteresowana zadała pytanie: czy przychody uzyskiwane jako zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu kwalifikować należy jako pochodzące z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, wskazanej w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 powołanej ustawy podatkowej? Zdaniem zainteresowanej przychody te są przychodami z pozarolniczej działalności
gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 14 lutego 2019 r., nr 90/60/90, Dyrektor
Krajowej Informacji Skarbowej, ocenił stanowisko zainteresowanej podatniczki jako nieprawidłowe. Zdaniem podatkowego organu interpretacyjnego wykonywanie zastępstwa prawnego przed sądem administracyjnym z urzędu, to jest w ramach przyznanego skarżącemu prawa pomocy, odbywa się na zlecenie sądu, co odpowiada treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego powodu oceniane przychody
pochodzą ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, czyli z działalności wykonywanej osobiście, niezależnie od tego, czy prowadząc kancelarię doradcy podatkowego podatniczka prowadzi działalność gospodarczą, czy też nie.
Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację
przepisów prawa podatkowego, przyjmując, że termin do wniesienia skargi jeszcze nie upłynął.

Warszawa, dnia 5 marca 2019 r.

Wojewódzki

Sąd Administracyjny w Warszawie

Jasna 2/4

00-013 Warszawa

za pośrednictwem:

Dyrektor

Krajowej Informacji Skarbowej

Teodora Sixta 17

43-300 Bielsko-Biała

Strona skarżąca:

Hanna K.

Dolna 7, 00-009 Warszawa

NIP: fikcyjny

Reprezentowana przez

doradcę podatkowego Jana Kowalskiego

Nr wpisu na listę doradców podatkowych fikcyjny adres do doręczeń:

Kancelaria Doradcy Podatkowego Jan Kowalski ul. fikcyjna , 00-000 Warszawa

Organ, którego działanie jest przedmiotem skargi:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Sygn. interpretacji: nr 90/60/90

Wpis stały: 200,00 zł (słownie: dwieście złotych)

SKARGA

DO WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

na interpretację indywidualną

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a, art. 50 § 1, art. 52 § 1, art. 53 § 1, art. 54 § 1 i art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019r., poz. 1302, z późn. zm., dalej „ppsa”), działając w imieniu i na rzecz strony skarżącej, w oparciu o załączo- ne pełnomocnictwo, zaskarżam w całości interpretację indywidualną z dnia 14 lutego 2019 r. wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej „Organ”) w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych, doręczoną stronie skarżącej w dniu 17 lutego 2019 r.

Zaskarżonej interpretacji indywidualnej zarzucam naruszenie przepisów prawa material- nego oraz procesowego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

• 13 pkt 6, art. 5a pkt 6 i art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz- nych z dnia 26 lipca 1991 r. (tj. Dz. U..., dalej “UPDOF”) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez Organ, iż wynagrodzenie z tytułu udzielenia pomocy prawnej z urzędu, uzyskane przez doradcę podatkowego, prowadzącego działalność w ramach własnej kancelarii, należy zakwalifikować do przychodów z działalności wykony- wanej osobiście, nie zaś do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej;
• 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U…; dalej “Ordynacja”) w zw. z art. 14h Ordy- nacji, poprzez nieuwzględnienie w wydanej interpretacji indywidualnej orzecznictwa sądów administracyjnych, a tym samym prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organu podatkowego;
• 121 § 1 w zw. z art. 14h w zw. z art. 14c § 1 i 2 Ordynacji poprzez nie odniesienie się do całości przedstawionego we wniosku stanowiska stronie skarżącej, nie poddanie analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na ocenę przedmiotowej kwestii, jak również nie przedstawienie w sposób wyczerpujący swojego stanowiska co do oceny prawnej opisa- nego zdarzenia przyszłego, a tym samym prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organu podatkowego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wobec interpretacji indywidualnej wnoszę o:

• uwzględnienie skargi oraz uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej,
• zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, od organu na rzecz strony skarżącej według norm

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 27 stycznia 2019 r. [wpływ do organu: 29 stycznia 2019 r.] Skarżąca skiero- wała do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 14 lutego 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał w przedmiotowej sprawie interpretację indywidualną nr 90/60/90, w której uznał stanowisko Skarżącej za nie- prawidłowe [Skarżącej doręczono interpretację indywidualną dnia 17 lutego 2019 r.].

W zaskarżonej interpretacji Organ stwierdził, iż przychody uzyskiwane jako zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu, osiągane przez Skarżącą, wykonującą zawód doradcy podatkowego w ramach własnej kancelarii, należy kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, wskazanej w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 UPDOF. W ocenie Skarżącej pogląd zaprezentowany przez Organ nie znajduje uzasadnienia na gruncie analizowanych przepisów prawa podatkowego oraz nie ma oparcia w orzecznictwie admini-

stracyjnym.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 UPDOF źródłami przychodów są, m.in., działalność wykonywana osobiście (pkt 2) oraz pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).

Biorąc pod uwagę art. 5a pkt 6 UPDOF za działalność gospodarczą albo pozarolniczą dzia- łalność gospodarczą uznaje się działalność zarobkową:

• wytwórczą, budowlaną,  handlową, usługową;
• polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż;
• polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych; prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany

i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienio- nych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 UPDOF.

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

• odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
• są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecają- cego te czynności;
• wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną dzia- łalnością.

Natomiast stosownie do art. 13 UPDOF za przychody z działalności wykonywanej osobi- ście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 UPDOF, uważa się m.in. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na pod- stawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności (pkt 6).

Nawiązując do powyższego, art. 246 ppsa stanowi, iż przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:

• w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;
• w zakresie częściowym – gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postę- powania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i

Prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa.

Zgodnie  zaś  z  art.  250  ppsa  wyznaczony  adwokat,  radca  prawny,  doradca  podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.

Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie po- datkowym (Dz.U. Nr 102, poz. 475, ze zm.), doradca podatkowy może wykonywać swój zawód m.in. jako osoba fizyczna prowadząca działalność we własnym imieniu i na własny rachunek (w ramach własnej kancelarii).

W art. 41 ww. ustawy wskazano, że doradca podatkowy jest uprawniony do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i  innych  aktów  administracyjnych  dotyczących  spraw  obowiązków  podatkowych  i  celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami.

Odnosząc się do tych przepisów, Skarżąca wskazuje, iż organ podatkowy kwalifikując wyna- grodzenie (z tytułu udzielonej pomocy prawnej z urzędu) Skarżącej, jako doradczyni podat- kowej, wykonującej zawód w ramach własnej kancelarii, do przychodów z działalności wyko- nywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 UPDOF, dokonał błędnej wykładni art. 13 pkt 6 w zw. art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 UPDOF.

Ustanowienie pełnomocnika z urzędu, w przypadku zastosowania instytucji prawa pomocy, ma na celu umożliwienie stronie skorzystania z fachowej pomocy prawnej, bez ponoszenia związanych z tym kosztów, aby nie naruszać – z uwagi na ich status majątkowy – prawa do sądu, w rozumieniu art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji, lub też – w konkretnie ustawowo określonych przypadkach, w których ustawodawca przewidział konieczność zabezpieczenia interesów strony poprzez objęcie jej pieczą fachowej pomocy prawnej – ma stanowić gwarancję prawidłowego toku procedowania. Umocowanie to obliguje pełnomocnika do podejmowania stosownych czynności procesowych na rzecz strony, dla której został ustanowiony pełnomoc- nikiem z urzędu, lecz jednocześnie stanowi zobowiązanie Skarbu Państwa do wypłaty ustano- wionemu w tym trybie pełnomocnikowi wynagrodzenia nieopłaconej pomocy prawnej.

W tym zatem sensie orzeczenie o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu stanowi formę zlece- nia wykonania określonych czynności, w rozumieniu art. 13 pkt 6 UPDOF, co nie powoduje jednak, że pomiędzy pełnomocnikiem a sądem powstaje jakikolwiek stosunek prawny – cywilno- prawny lub o charakterze publicznoprawnym. „Zlecenie” w tym przypadku należy rozumieć jako stwierdzenie procesowej potrzeby zagwarantowania stronie pomocy prawnej, której koszty poniesie Skarb Państwa, stanowiące polecenie (nakaz) objęcia taką pomocą przez dysponującą fachowymi umiejętnościami osobę ze stosownej korporacji prawniczej, w zamian za wynagro- dzenie otrzymane od Skarbu Państwa.

Stwierdzenie to nie powoduje jednak, że przychody ustanowionego pełnomocnika z urzędu należy zawsze zaliczać do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 UPDOF.

Zawodowa działalność doradcy prawnego, wykonywana w formach określonych ustawie o doradztwie podatkowym, jest ściśle związana z jego kwalifikacjami zawodowymi. Ponadto cechuje się ciągłością, powtarzalnością podejmowanych działań oraz zorganizowaniem i pod- porządkowaniem regułom rynku, jako realizowana w obrocie gospodarczym, w celu uzyska- nia zysku i tym samym spełnia kryteria uznania jej za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5a pkt 6 lit. a UPDOF. Taki charakter posiada także wtedy, gdy jest realizowana na rzecz klienta w oparciu o stosunek cywilnoprawny (pełnomocnik ustano- wiony z wyboru), jak również gdy źródłem tej działalności nie jest taki stosunek, lecz orzeczenie sądu o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu. Pełnomocnictwo procesowe ma bowiem zawsze charakter osobisty, natomiast sposób ustanowienia pełnomocnika (z wyboru czy z urzędu) nie ma znaczenia dla oceny podatkowego charakteru jego przychodów.

Skarżąca podkreśla, iż o kwalifikacji określonej działalności, w aspekcie podatku docho- dowego, decyduje zasadniczo jej przedmiot oraz sposób funkcjonowania w obrocie prawnym, a nie podstawa jej realizacji, czyli tryb ustanowienia pełnomocnictwa.

Tym samym czynności wykonywane przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu należy oceniać w kontekście ich charakteru oraz formy prowadzenia jego działalności zawodowej, gdyż ustanowienie pełnomocnikiem z urzędu jest następstwem jego uprawnień oraz aktywności zawodowej, w ramach korporacji doradców podatkowych. Wykonywanie zatem czynności pełnomocnika z urzędu nie jest oderwane od jego czynności wykonywanych jako pełnomocnika ustanowionego z wyboru klienta. Ponadto usługi te nie mają odrębnego charakteru, w stosunku do innych czynności realizowanych przez doradcę podatkowego, jako pełnomocnika strony procesowej. Wykonując bowiem czynności pełnomocnika ustanowionego z urzędu dokonuje on w imieniu strony, którą reprezentuje, czynności prawnych, wynikających z tego pełnomoc- nictwa. Na podstawie tego umocowania pełnomocnik jest upoważniony do reprezentowania (zastępstwa) strony w stosunkach prawnych z innymi podmiotami prawa, przy czym zakres tej reprezentacji jest całkowicie niezależny od tego, czy wynika z umocowania przez samą stronę, czy też z urzędu. Tym samym, jeżeli pełnomocnik prowadzi swoją działalność zawodową we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły, usługa pomocy prawnej z urzędu wpisuje się w ciąg zdarzeń jego zorganizowanej działalności zawodowej prowadzonej na własny rachu- nek. Realizując przy tym zadania związane z usługą pomocy prawnej z urzędu, pełnomocnik wykonujący zawód w ramach kancelarii lub spółki, z zasady korzysta z pomieszczeń i sprzętu tych form organizacyjnych jego działalności gospodarczej, m.in. spotykając się i kontaktując ze stroną, na rzecz której działa, jak również wykorzystuje w tym zakresie personel służący mu pomocą przy wykony- waniu tej działalności, co rzutuje zresztą na koszty tejże działalności. Skarżąca podnosi także, iż organ podatkowy nie odniósł się do wszystkich wskazanych przez Skarżącą, we wniosku o interpretację indywidualną, okoliczności stanu faktycznego, poprzestając na arbitralnym stwierdzeniu, iż przedmiotowe przychody należy kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 14c § 1 i 2 Ordynacji.

Ponadto wydając zaskarżoną interpretację organ podatkowy nie uwzględnił aktualnego orzecznictwa sądów administracyjnych, które w tym zakresie wskazuje na zupełnie odmienną kwalifikację prawnopodatkową przedmiotowych przychodów.

W tym aspekcie warto zatem wskazać uchwałę pełnego Składu Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2013 r., sygn. akt II FPS 1/13. W uchwale tej Sąd zważył, iż „(…) wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 316, ze zm.) – w przypadku, gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a UPDOP, a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalno- ści wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.”

Z powyższej uchwały wynika, że kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodo- wym wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełno- mocnika ustanowionego z urzędu, jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu.

Należy podkreślić, że cytowana powyżej uchwała NSA ma moc wiążącą pozostałe składy sądów administracyjnych, które aby odstąpić od zajętego w tej uchwale stanowiska, musiałyby ponownie  przedstawić  powstałe  zagadnienie  prawne  do  rozstrzygnięcia  odpowiedniemu składowi NSA. Na mocy bowiem art. 269 § 1 ppsa jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyj- nego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Wynikająca więc z wyżej wskazanego przepisu ogólna moc wiążąca uchwały (także konkretnej) wyraża się w tym, że żaden skład orzekający (jakiegokolwiek sądu administracyjnego) nie może rozstrzygnąć kwestii objętej zakresem uchwały w sposób sprzeczny ze stanowiskiem w niej zawartym. Jedyną możliwość odstąpienia od stanowiska zawartego w uchwale stanowi wystąpienie przez skład niepodzielający tego stanowiska do odpowiedniego składu Naczelnego Sądu Administracyj- nego z zagadnieniem prawnym.

Mając na względzie powyższe skarga jest w pełni zasadna i strona skarżąca wnosi jak na wstępie.

Za stronę skarżącą

Doradca podatkowy

Jan Kowalski

nr wpisu fikcyjny

Podpis

Załączniki:

1. oryginał pełnomocnictwa wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej w kwocie 17,00 zł.
2. odpis skargi wraz z załącznikami;
3. dowód uiszczenia wpisu stałego w wysokości 200 zł;

Anna Nowak pismem z dnia 15.02.2021 r. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. o rozłożenie na raty (24 raty) zapłaty zaległości podatkowej w kwocie 12000 zł w podatku od spadków i darowizn z tytułu zasiedzenia udziału w nieruchomości oraz umorzenie odsetek za zwłokę. Jako uzasadnienie wniosku podała, że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Anna Nowak powołała się na trudną sytuację materialną w jej rodzinie oraz ponoszenie kosztów kształcenia córki i syna w liceum oraz małoletniego syna w szkole podstawowej. Mąż zmarł i Anna Nowak samotnie wychowuje i utrzymuje troje dzieci. Rodzina korzysta sporadycznie z pomocy społecznej, dzieci pobierają rentę rodzinną w najniższym wymiarze. Przedmiotem zasiedzenia jest udział w nieruchomości, w której Anna Nowak zamieszkuje wraz z rodziną. Anna Nowak zmuszona była do spłaty zaciągniętych kredytów na remont domu, kształcenie dzieci i nie posiada żadnych oszczędności ani cennych ruchomości. Uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w kwocie 2000 zł miesięcznie. Anna Nowak uzyskuje dodatkowe dochody z tytułu pracy nakładczej w wysokości około 600 zł miesięcznie. Przewiduje zatem, że będzie w stanie spłacić zaległość podatkową w 24 ratach, zwłaszcza, że córka i syn skończą w tym roku liceum i podejmą pracę. Natomiast nie ma możliwości jednorazowej zapłaty zaległości podatkowej.

Umorzenie odsetek za zwłokę stanowiłoby dla podatnika znaczną ulgę. Organ podatkowy nie prowadząc postępowania w sprawie weryfikacji przesłanek wniosku poprzestał na okolicznościach wskazanych przez podatnika we wniosku i decyzją z dnia 20 maja 2021 r., doręczoną w dniu 23 maja 2021 r., odmówił podatnikowi rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej i umorzenia odsetek za zwłokę. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji jako podstawę rozstrzygnięcia wskazał art. 67a § 1 pkt 2 i 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, który statuuje uznaniowość organu podatkowego w zakresie udzielania ulg podatkowych. Organ w uzasadnieniu wskazał, że sytuacja majątkowa podatnika jest trudna, jednak podatek od spadków i darowizn jest podatkiem majątkowym i podatnik uzyskał tytułem zasiedzenia przysporzenie. Przesłanki podane przez podatnika we wniosku nie są wystarczającą podstawą do rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej i umorzenia odsetek za zwłokę, podatnik nie daje gwarancji, że zapłaci zaległość podatkową w ratach. Anna Nowak od powyższej decyzji organu I instancji wniosła odwołanie powtarzając argumenty jak we wniosku o udzielenie ulgi podatkowej i wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i rozłożenie na 24 raty zaległości podatkowej i umorzenie odsetek za zwłokę. Organ II instancji decyzją z dnia 1 lipca 2021 r., doręczoną Annie Nowak w dniu 5 lipca 2021 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, nie dostrzegając podstaw do uwzględnienia odwołania. Organ II instancji w całości podzielił argumentację organu I instancji.

Proszę sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zainteresowany (płatnik): MZS – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny. Spółka prowadzi działalność usługową w miejscu swej siedziby jak również w wielu innych miejscowościach na terenie całego kraju. W związku z tą działalnością pracownicy Spółki wyjeżdżają do różnych miejscowości; z tego tytułu wypłacane są im diety, koszty podróży, noclegu i wyżywienia. W tym stanie rzeczy Spółka zadała następujące pytanie: czy wypłacone pracownikowi diety, koszty podróży, noclegu i wyżywienia za odbyte przez niego wyjazdy służbowe są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prezentując własne stanowisko Spółka udzieliła na powyższe pytanie odpowiedzi twierdzącej.
W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 21 września 2019 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w Warszawie, stwierdził, co następuje: jeżeli w opisanym zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z podróżą służbową, to diety i kwoty należności wypłaconych pracownikom, związanych z podróżą służbową, podlegać będą zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ stwierdził ponadto, że nie wypowie się w kwestii, czy opisywane wyjazdy pracowników Spółki są podróżami służbowymi a także czy wypłacane kwoty są dietami oraz innymi należnościami związanymi z podróżami służbowymi, ponieważ zagadnienia te regulowane są przepisami prawa pracy, które nie mogą stanowić przedmiotu indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego, w żadnym przypadku nie mogą być nim przepisy niepodatkowe.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, przyjmując, że termin do wniesienia skargi jeszcze nie upłynął.

Wnioskiem z dnia 17 maja 2019 r. A.G. (skarżący) zwrócił się do do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej  o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych. Przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że od 1983 r. prowadzi działalność gospodarczą i w dniu 8 października 2018 r. zawarł z E- Leasing sp. z o.o. umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest oddanie korzystającemu do używania odpłatnego samochodu ciężarowego MAN TGM 18.340. Z treści umowy oraz ogólnych warunków umów leasingu operacyjnego wynika, że umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji a suma ustalonych w umowie opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego. Sp. z o.o. E- Leasing nie korzysta ze zwolnień podatkowych. W umowie leasingu postanowiono, że wstępna opłata leasingowa wynosi 30 % wartości samochodu, tj. 300. 000 złotych. i jej uiszczenie warunkuje możliwość zawarcia umowy oraz wydanie przedmiotu leasingu. Skarżący uiścił powyższą opłatę w dniu zawarcia umowy w oparciu o wystawioną
fakturę. Wskazał też, że powyższa kwestia nie jest przedmiotem kontroli podatkowej, kontroli skarbowej ani postępowania podatkowego. Podał też, że prowadzi księgi rachunkowe. W związku z powyższym postawił pytanie w jakim momencie i w jaki sposób powinien zaliczyć powyższą opłatę wstępną do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w chwili uiszczenia czy też razem z opłatami za korzystanie z przedmiotu leasingu. Przedstawiając swoje stanowisko wskazał, że opłatę tą powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dniu jej uiszczenia.
Organ interpretacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego i wskazał, w indywidualnej interpretacji z dnia 2 lipca 2019 r. , że stanowisko skarżącego jest nieprawidłowe. Organ przyjął, że ze stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w tym zakresie wynika, że wstępna opłata leasingowa jest kosztem pośrednim, gdyż nie można jej bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika, a jest ona na ogół uiszczana jednorazowo ale jej zapłata jest warunkiem koniecznym zawarcia umowy leasingu a w konsekwencji do rozpoczęcia lub realizacji umowy leasingu. Opłata wstępna w stanie faktycznym sprawy jest warunkiem skuteczności umowy, to należy przyjąć, że jest to koszt dotyczący całej umowy
i ściśle określonego czasu jej trwania, z reguły przekraczającego rok podatkowy. Z tego też powodu należy ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów u korzystającego proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingowej.
Jako pełnomocnik strony sporządź skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego, zakładając, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Wyrokiem z dnia 3 marca 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę Spółki XYZ na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług. Na wniosek pełnomocnika Spółki XYZ – radcy prawnego sporządzono uzasadnienie wyroku, który doręczono ww. pełnomocnikowi w dniu 1 kwietnia 2021 r. Następnie pełnomocnik Spółki XYZ w dniu 28 kwietnia 2019r. wniósł skargę kasacyjną, w której zaskarżył wyrok WSA w całości. Jednak przez przeoczenie w skardze kasacyjnej nie wskazał czy domaga się uchylenia lub zmiany wyroku. Postanowieniem z dnia 7 maja 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 178 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej w skrócie: p.p.s.a. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd powołując się na treść art. 176 p.p.s.a. wskazał, że skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Brak istotnego elementu skargi kasacyjnej, jak wniosku o rozstrzygnięcie, który nie może być uzupełniony sprawia, że powinna ona ulec odrzuceniu.
Spółka XYZ ustanowiła nowego pełnomocnika, tj. doradcę podatkowego.
Jako pełnomocnik strony - doradca podatkowy sporządź zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.

Spółka XYZ zajmująca się leasingiem samochodów wymaga ubezpieczenia przedmiotów oddawanych w leasing. W tym celu oferuje ona swoim klientom możliwość zapewnienia im ubezpieczenia. Jeśli zechcą oni skorzystać z owej możliwości. Spółka XYZ zawiera umowę odpowiedniego ubezpieczenia z ubezpieczycielem i refakturuje na nich jego koszt. W deklaracji VAT za luty 2016 r. Spółka XYZ uznała, że takie czynności refakturowania kosztu ubezpieczenia związanego z przedmiotem leasingu są zwolnione z podatku VAT.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie ocenił jednak, że czynność polegająca na zapewnieniu owej ochrony ubezpieczeniowej jest usługą dodatkową wobec usługi leasingu, a zatem powinna być opodatkowana stawką 23%, tak jak usługa główna, tj. leasing.

Powyższe stanowisko podzielił Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie. On również zakwestionował możliwość refakturowania przez Spółkę XYZ usług ubezpieczenia związanych z umową leasingową na rzecz usługobiorców przy zastosowaniu takich samych warunków jak stosowane przez ubezpieczyciela.

Spółka XYZ wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2019 r.  o sygn.. akt III SA/Wa 2398/19 oddalił skargę kasacyjną.  Sąd ten uznał, że zgodnie z art. 78 dyrektywy VAT podstawa opodatkowania usług obejmuje również dodatkowe koszty takie jak koszty ubezpieczenia wymagane przez dostawcę od nabywcy lub klienta. Powyższy sąd podkreślił, że świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu podatku VAT. W tym względzie sąd ten uznał, że w wypadku świadczenia usługi leasingu wraz z ubezpieczeniem przedmiotu leasingu mamy do czynienia z jedną usługą składającą się z usługi leasingu oraz usługi ubezpieczenia. Zdaniem sądu do podstawy opodatkowania takiego świadczenia usług, obok czynszu leasingu, należy włączyć również koszty ubezpieczenia i do tak ujętej całości świadczenia zastosować jednolitą stawkę podatku VAT właściwą dla usługi zasadniczej, czyli usługi leasingu.

Jako pełnomocnik Spółki XYZ sporządź skargę kasacyjną do NSA, przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia.  

Spółka z o.o. złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku od towarów i usług. We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni dokonuje sprzedaży produkowanych przez siebie wyrobów na rynek polski, rynek UE oraz na eksport. Przyjęte przez nią zasady stosowania stawki VAT 0% w eksporcie są następujące. Jeżeli do 25-go dnia miesiąca następującego po dokonaniu eksportu zainteresowana dysponuje dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty (komunikat IE-599), rozpoznaje obowiązek podatkowy z tytułu eksportu stosując stawkę VAT 0% w deklaracji za miesiąc, w którym nastąpił eksport. Zdarzają się przypadki, w których do 25-go dnia kolejnego miesiąca nie dysponuje ona ani komunikatem IE-599 (zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) ani dokumentem celnym potwierdzającym procedurę wywozu
(zgodnie z art. 41 ust. 7 i 8 ustawy o VAT). W takiej sytuacji, wnioskodawczyni rozpoznaje obowiązek podatkowy i wykazuje sprzedaż ze stawką krajową już w miesiącu powstania obowiązku podatkowego tj. w miesiącu dokonania eksportu.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 131 w zw. z art. 146 ust. 1 lit. a Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zainteresowana postępuje prawidłowo opodatkowując eksport stawką krajową z braku posiadania dokumentów wymaganych ustawą o podatku VAT?
Mając na uwadze tak sformułowane pytanie postanowieniem z 5 lipca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku Spółki podnosząc, iż obowiązującym w Polsce prawem w zakresie podatku od towarów i usług jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz akty wykonawcze do niej. Wyjaśniono również, że stosownie do zapisu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez „przepisy prawa podatkowego" rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą
Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Wskazując na ogłoszenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie stosowania przepisów prawa Unii Europejskiej (M.P. Nr 20, poz. 359) wyjaśniono, iż Dyrektywy skierowane są do państw członkowskich, określają cel, który powinien zostać osiągnięty w wyznaczonym terminie. Wybór metody i sposobu realizacji celu leży w gestii państw członkowskich. Warunkiem związania podmiotów
przepisami dyrektywy jest wdrożenie przepisów dyrektywy do krajowego porządku prawnego. W oparciu o powyższe, organ stwierdził, iż przepisy zawarte w Dyrektywie Rady 2006/112/WE nie są przepisami prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Zdaniem organu, kwestia opodatkowania eksportu stawką krajową w przypadku braku posiadania dokumentów wymaganych ustawą o podatku VAT w świetle art. 131 w związku z art. 146 ust. 1 lit. a Dyrektywy Rady 112/2006/WE nie może być przedmiotem indywidualnej, pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wydanej w oparciu o cyt. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Spółka nie zgodziła się z tym stanowiskiem i złożyła stosowne zażalenie.
W odpowiedzi na wniesione zażalenie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2019 r. utrzymał w mocy postanowienie z 5 lipca 2019r.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisane postanowienie, przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Podatnik Jerzy M. pozostaje z małżonką we wspólności majątkowej małżeńskiej. W 2018 r. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. Dochody z tej działalności gospodarczej były opodatkowane w tym roku na zasadach ogólnych, gdyż nie wybrał on sposobu opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c u.p.d.o.f., ani w innych formach. Małżonka podatnika Joanna M. od 2011 r. osiąga przychody z tytułu umowy najmu. Do końca 2017 r. sumowała dochody z tego tytułu z dochodami męża we wspólnym rocznym zeznaniu podatkowym, które łącznie opodatkowywali na zasadzie art. 6 ust. 2 u.p.d.o.f. Małżonka podatnika w dniu 25 stycznia 2018 r. złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym oświadczenie na piśmie, że do przychodów z tytułu wynajmu garażu stanowiącego jej majątek odrębny w wysokości 200,- zł miesięcznie, wybiera opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.
Przez cały rok wpłacała także zaliczki miesięczne stanowiące ryczałt od przychodów ewidencjonowanych na rachunek urzędu skarbowego w terminie do dnia 20 następnego miesiąca, w wysokości stanowiącej równowartość 8,5 % przychodów z tego tytułu, tj. 17,- zł w każdym miesiącu.
Podatnik Jerzy M. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za 2018 r. osiągnął dochód w wysokości 162.678,20 zł. Dnia 28.04.2016 r. małżonkowie Jerzy i Joanna M. złożyli wspólne zeznanie podatkowe za 2018 r., w którym wykazano do łącznego opodatkowania tylko dochody podatnika Jerzego M. z tytułu działalności gospodarczej.
Naczelnik Urzędu Skarbowego, po przeprowadzeniu kontroli i postępowania podatkowego decyzją z dnia 6 lipca 2019 r. określił Jerzemu M. zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego za 2015 r. wskazując, że nie mógł on dokonać wspólnego rozliczenia z małżonką z uwagi na fakt korzystania przez nią z formy opodatkowania, do której miały zastosowanie przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Proszę sporządzić odwołanie, działając jako pełnomocnik Jerzego M. – doradca podatkowy, przyjmując, że nie upłynął termin do wniesienia odwołania.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Goleniowie określił Annie Kowalskiej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2016 r. w kwocie 22.125 zł.
Anna Kowalska wniosła odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu.
Po rozpatrzeniu tego wniosku, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie postanowieniem z dnia 28 czerwca 2019 r., nr IS – Sz 15/201-19, doręczonym w dniu 11 lipca 2019 r., odmówił Annie Kowalskiej przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
Organ odwoławczy uznał bowiem, mając na uwadze treść art. 162 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), podatniczka nie wykazała okoliczności, które świadczyłyby o braku winy w niedopełnieniu obowiązku i które w sposób obiektywy uzasadniałyby przywrócenie terminu.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, że wprawdzie Anna Kowalska powołała się na schorzenia o charakterze depresyjnym, które uniemożliwiły jej odbiór korespondencji, jednak podnoszone okoliczności wskazują na ich trwały charakter. Nie stanowiły zatem nagłego zdarzenia uniemożliwiającego dokonanie określonej czynności prawnej. Zdaniem organu podatkowego, powyższej oceny nie zmieniły przedłożone w trakcie postępowania dokumenty medyczne. Wbrew jej argumentom, niechęć do opuszczania mieszkania nie wykluczała możliwości odbioru korespondencji kierowanej na adres miejsca zamieszkania.
Anna Kowalska wskazywała, że do objawów tej choroby należą, m.in. zmęczenie, niechęć do wykonywania najprostszych  czynności życia codziennego, niechęć do opuszczania mieszkania i kontaktów z ludźmi. Właśnie nasilenie tych objawów, które miało miejsce w maju i czerwcu  2019 r., według organu nie było to jednak przyczyną nieodebrania decyzji i w konsekwencji niezłożenia w terminie odwołania.
Na wezwanie organu podatkowego Anna Kowalska przedłożyła dokumentację lekarską potwierdzającą fakt choroby, wizyt u lekarzy i przepisywania leków.
W ocenie organu podatkowego, dokonanej w zgodzie z art. 191 Ordynacji podatkowej, Anna Kowalska mając świadomość prowadzonego wobec niej postępowania, przy dochowaniu chociaż minimum dbałości o swoje sprawy, powinna była podjąć kroki zapewniające prawidłową ochronę swoich interesów. Brak wymaganej staranności nie pozwolił na stwierdzenie, iż uchybienie
terminu nastąpiło bez winy podatniczki.
Proszę sporządzić skargę do WSA, zgodnie z danymi wskazanymi w zadaniu, przyjmując, że termin do wniesienia skargi nie upłynął.

Józef Wójcik (dalej jako „wnioskodawca”) zwrócił się doDyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
We wniosku przedstawił następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest zawodowym sportowcem uprawiającym żużel. Na podstawie wpisu do ewidencji prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. W deklaracji podatkowej PIT-36L za 2018 r. zadeklarował przychody z tego źródła, na które złożyły się otrzymane przez niego, na podstawie umowy zawartej z klubem żużlowym, wynagrodzenie (i dodatkowe premie) za udział w zawodach sportowych. Wnioskodawca podał dalej, że jako przedsiębiorca spełnił wszystkie wymogi formalne.
Wyjaśnił ponadto, że wykupił indywidualne ubezpieczenie, zatrudnia na swój koszt dwóch mechaników oraz zobowiązany jest we własnym zakresie do zakupu i utrzymywania sprzętu, na którym startuje w zawodach sportowych.
Na tle tak opisanego stanu faktycznego wnioskodawca zadał pytanie, czy uzyskiwane w opisanych okolicznościach wynagrodzenie powinien kwalifikować i rozliczać jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.), czy też jako przychody z uprawiania sportu, a więc działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f.)?
Przedstawiając stanowisko własne wnioskodawca stwierdził, że wykonuje swoją działalność w sposób zorganizowany i ciągły, ponosząc przy tym pełne ryzyko gospodarcze, zatem działalność ta spełnia wszystkie przesłanki definicji pozarolniczej działalności gospodarczej określone w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., a co za tym idzie, uzyskiwane przez niego z tego tytułu przychody powinny być kwalifikowane do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2019 r. uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu powołał się na wielokrotnie wypowiadany w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie podatkowym pogląd, że przy kwalifikacji przychodu do określonego źródła należy w pierwszej kolejności ustalić, czy przychód należy zaliczyć do innego źródła przychodów niż pozarolnicza działalność gospodarcza, a dopiero, gdy próba ta się nie powiedzie, można uznać go za przychód z tej działalności. Innymi słowy, w świetle treści art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., jeżeli nawet określona działalność ze względu na swoje cechy (zarobkowy charakter, zorganizowany i ciągły sposób realizacji, wykonywanie we własnym imieniu) mogłaby być uznana za działalność gospodarczą, to w przypadku, w którym przychody z niej uzyskiwane u.p.d.o.f. zalicza do źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9 tej ustawy, działalność ta działalnością gospodarczą w obszarze opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie będzie. Zdaniem Ministra Finansów, w rozpoznawanej sprawie oznacza to, że skoro wnioskodawca uzyskuje przychody z uprawiania sportu, to niezależnie od cech prowadzonej przez niego działalności, przychody te należy uznać za przychody z działalności wykonywanej osobiście - art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f.
Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną wyżej interpretację przepisów prawa podatkowego, przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

W dniu 10 grudnia 2019 r. podatnik Jan Kowalski wystąpił do Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście o umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. w kwocie 70.000,00 zł oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości w kwocie 20 000 zł. Podatnik podał, że w dniu 15 stycznia 2014 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście określił
w stosunku do niego wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. w kwocie 120.000,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 35.000,00 zł. W uzasadnieniu organ stwierdził, że doszło do zaniżania przychodów
i zawyżania kosztów uzyskania przychodów, co wobec stwierdzonego posługiwania się fakturami nie dokumentującymi rzeczywistych transakcji oraz nierzetelności ksiąg podatkowych, spowodowało oszacowanie podstawy opodatkowania, a następnie wymiar podatku we wskazanej wysokości. Decyzja Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście stała się ostateczna. Do dnia złożenia wniosku podatkowy organ egzekucyjny wyegzekwował łącznie kwotę, która spowodowała obniżenie długu podatkowego do wysokości wskazanej w podaniu złożonym przez podatnika. Zdaniem podatnika egzekucja należności podatkowych stała się przyczyną zlikwidowania jego działalności gospodarczej. Ponadto, do dnia 30 kwietnia 2016 r. podatnik odbywał karę pozbawienia wolności za oszustwo podatkowe i posługiwanie się sfałszowanymi dokumentami. Po odbyciu kary pozbawienia wolności podatnik nie może znaleźć pracy, nie ma prawa do zasiłku dla bezrobotnych, mieszka z żoną i dwojgiem małoletnich dzieci, sporadycznie korzysta z pomocy społecznej, natomiast żona zarabia 2.900,00 zł netto miesięcznie, a dzieci często chorują na typowe dla ich wieku dolegliwości. Decyzją z dnia 30 stycznia 2020 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście odmówił umorzenia zaległości podatkowej i odsetek od tej zaległości. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy podał, że nie kwestionuje danych uzyskanych od podatnika, tym bardziej, że potwierdzają je zeznania jego żony, wywiad środowiskowy z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, dokumenty z Sądu Okręgowego w Warszawie. Zdaniem organu podatkowego brak jednak podstaw do zastosowania art. 67a ustawy - Ordynacja podatkowa, a więc udzielenia wnioskowanej ulgi w zapłacie podatku, ponieważ powstanie zaległości podatkowej wynikało wyłącznie z winy podatnika. Od wyżej wymienionej decyzji podatnik złożył odwołanie, w którym zarzucił błędne zastosowanie prawa podatkowego poprzez odmowę umorzenia co najmniej części zaległości podatkowej i odsetek, co byłoby uzasadnione jego bardzo trudną sytuacją życiową. Decyzją z dnia 29 maja 2020 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał zaskarżoną decyzje w mocy. Zdaniem podatkowego organu odwoławczego nie zostały w sprawie spełnione przesłanki art. 67a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Nie wystąpiła przesłanka interesu publicznego, ponieważ Skarb Państwa nie może poprzez udzielanie ulg promować niezgodnej z prawem działalności podatnika. Nie wystąpiła przesłanka ważnego interesu podatnika, ponieważ podatnik, wbrew swojemu interesowi, spowodował powstanie zaległości podatkowej. Wobec powyższego, nie negując stanu faktycznego trudnej sytuacji życiowej podatnika, organ nie znalazł podstaw do pozytywnego zastosowania art. 67a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Ustanowiony przez podatnika pełnomocnik, doradca podatkowy, złożył na tę decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając błędną wykładnię art. 67a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa i związane z tym naruszenie wymienionego przepisu poprzez jego niezastosowanie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie (sygn. akt III SA/832/20) skargę oddalił. W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podał, że stan faktyczny sprawy jest niesporny, oparty został na prawidłowo przeprowadzonych dowodach, w tym przede wszystkim nawiarygodnych danych uzyskanych od skarżącego. Postępowanie podatkowe przeprowadzone przez organy podatkowe niewątpliwie nie narusza prawa. Z tych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Sąd ten nie mógł natomiast wypowiadać się co do wykładni operacyjnej i związanego z nią zastosowania prawa materialnego w postaci art. 67a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Powyższe oznaczałoby bowiem wywieranie merytorycznego wpływu na organy podatkowe, które są wyłącznie właściwe do decydowania o zastosowaniu uznania administracyjnego, na którym opiera się unormowanie art. 67a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa.

Proszę sporządzić jako pełnomocnik skarżącego skargę kasacyjną od opisanego wyroku.

Decyzją z dnia 10 listopada 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piasecznie określił Wacławowi Wójcikowi (dalej jako „podatnik”) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. w kwocie 100 000 zł.          Postanowieniem wydanym w tym samym dniu organ podatkowy nadał tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, a w dniu 15 grudnia 2018 r. wystawiono tytuł wykonawczy i na jego podstawie dokonano zajęcia należących do podatnika ruchomości oraz wierzytelności z rachunku bankowego, o czym go zawiadomiono w dniu 19 grudnia 2018 r.Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 20 lutego 2019 r. z powodu braku spełnienia przesłanek do jego wydania. Decyzją z dnia 20 sierpnia 2019 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy ww. decyzję organu pierwszej instancji w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. Uzasadniając to rozstrzygnięcie, wskazał m.in., że uchylenie postanowienia w przedmiocie nadania decyzji z dnia 10 listopada 2018 r. rygoru natychmiastowej wykonalności i  w konsekwencji umorzenie postępowania egzekucyjnego nie miało znaczenia w kwestii upływu określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Wcześniej bowiem, tj. przed upływem tego terminu, co nastąpiłoby z dniem 31 grudnia 2018 r., doszło do skutecznego przerwania jego biegu na skutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik (a zarazem zobowiązany w postępowaniu egzekucyjnym) został zawiadomiony.Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 20 lutego 2019 r. z powodu braku spełnienia przesłanek do jego wydania. Decyzją z dnia 20 sierpnia 2019 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy ww. decyzję organu pierwszej instancji w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. Uzasadniając to rozstrzygnięcie, wskazał m.in., że uchylenie postanowienia w przedmiocie nadania decyzji z dnia 10 listopada 2018 r. rygoru natychmiastowej wykonalności i  w konsekwencji umorzenie postępowania egzekucyjnego nie miało znaczenia w kwestii upływu określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Wcześniej bowiem, tj. przed upływem tego terminu, co nastąpiłoby z dniem 31 grudnia 2018 r., doszło do skutecznego przerwania jego biegu na skutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik (a zarazem zobowiązany w postępowaniu egzekucyjnym) został zawiadomiony.Proszę jako pełnomocnik podatnika sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

W wyniku przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. Karola 5/17 w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w 1993 r. stało się ono składnikiem wspólności ustawowej małżeńskiej małżonków Janiny i Piotra Karśnickich. W dniu 22 czerwca 2008 r. zmarł Piotr Karśnicki i postanowieniem z dnia 5 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w W. stwierdził, że spadek po Piotrze Karśnickim na podstawie testamentu nabyła w całości żona Janina Karśnicka, która jako właścicielka powyższego spółdzielczego lokalu mieszkalnego aktem notarialnym z dnia 31 maja 2012 r. zbyła go za łączną kwotę 212.000 zł. Decyzją z dnia 31 marca 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. po uprzednim wszczęciu postępowania podatkowego ustalił, że skarżąca Janina Karśnicka nie zadeklarowała w zeznaniu podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. do opodatkowania przychodu uzyskanego ze zbycia połowy udziału w spornym lokalu mieszkalnym, ani też nie złożyła w terminie określonym w ustawie oświadczenia o spełnieniu warunków do zwolnienia przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości uprawniającego do skorzystania z ulgi meldunkowej (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a, art. 19 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 126, ust. 22 i 22, art. 30e, art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). Organ ten wyjaśnił, że nabycie przez skarżącą udziału w lokalu mieszkalnym w wyniku spadku podlegało zwolnieniu od podatku od spadków i darowizn, jednakże zbycie własnego udziału w tym lokalu nastąpiło przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, a nabycie to nastąpiło w 2008 r., w którym zmarł Piotr Karśnicki. W konsekwencji organ ten w decyzji określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 6.713 zł

W odwołaniu skarżąca kwestionowała ustalenia faktyczne co do przyjętej daty nabycia spornej nieruchomości lokalowej (art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 o.p.), a także błędną wykładnię art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Mimo tego Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy, wydając decyzję w dniu 11 maja 2017 r. i podnosząc, że zbycie 1/2 części nieruchomości lokalowej powoduje powstanie u skarżącej przychodu podlegającego podatkowi dochodowemu od osób fizycznych. Podkreślił zarazem, że nie można przyjąć by nabycie przez skarżącą lokalu mieszkalnego nastąpiło przed 2008 r. skoro było to prawo o innym charakterze wchodzące w skład współwłasności łącznej małżonków, a nie współwłasności ułamkowej. Jako takie nie podlegało ono zbyciu.  W dniu doręczenia decyzji Dyrektora Izby w K. z dnia 11 maja 2017 r. skarżąca zgłosiła się do doradcy podatkowego Jana Nowaka z prośbą o sporządzenie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.

Podaniem z dnia 22 grudnia 2018 r. skierowanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Śródmieście podatnik Aleksander Zagórski (dalej jako: podatnik lub strona) wystąpił o umorzenie zaległości podatkowej w kwocie 27.964,00 zł z tytułu "złożonej korekty PIT-39 wraz z należnymi odsetkami w kwocie 14.847,00 zł (zbycie nieruchomości przed upływem 5 lat)". Swoją prośbę podatnik umotywował tym, że w czasie transakcji nie wiedział, że był obowiązany uiścić podatek.

Podatnik wskazał, że ma 90 lat, otrzymuje niską rentę (około 2000 zł), z której opłaca pożyczkę (około 600 zł miesięcznie) oraz. że jest ciężko chory na chorobę nowotworową. Po uiszczeniu rachunków, poniesieniu kosztów leczenia i utrzymania nie jest w stanie spłacić zaległości, pomimo trwającej wiele lat egzekucji administracyjnej.
Żyje samotnie, sporadycznie korzysta z pomocy rodziny.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Śródmieści uznał, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające umorzenie zaległości podatkowej z odsetkami i decyzją z dnia 21 lutego 2019 r. odmówił udzielenia wnioskowanej ulgi w wykonaniu zobowiązania podatkowego. Organ przytoczył treść art. 127 i art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej (o.p.) i stwierdził, że decyzje dotyczące umorzeń zaległości podatkowych mają charakter uznaniowy, a przesłankę ustawową do zastosowania ulgi stanowi "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny”. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Śródmieści wskazane przez stronę okoliczności, w tym sytuacja rodzinna, stan zdrowia, wysokość uzyskiwanego dochodu oraz ponoszonych wydatków w zestawieniu z kwotą zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę wskazują na występowanie w sprawie "ważnego interesu podatnika", Nie można jej jednakże rozumieć jako nadzwyczajnej sytuacji ekonomicznej podatnika uzasadnioną także interesem publicznym. Brak było bowiem, zdaniem organu podatkowego, przesłanek przemawiających za stwierdzeniem występowania "interesu publicznego". Stan faktyczny rozpatrywanej sprawy świadczy, że zaległość podatkowa wraz z odsetkami za zwłokę nie powstała w wyniku nadzwyczajnych, niezależnych od postawy strony okoliczności, jak również nie jest wynikiem wystąpienia zdarzeń losowych.
Natomiast nieznajomość prawa, na co powołuje się strona, nie uzasadnia umorzenia zaległości podatkowej. Podobnie jak długotrwałość egzekucji podatkowej nie jest przesłanką umorzenia zaległości podatkowej. Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Śródmieście nie neguje, że sytuacja podatnika jest trudna. Jednak zaawansowany wiek, zły stan zdrowia i kłopoty finansowe nie są wypadkami nadzwyczajnymi, bowiem mogą dotyczyć bardzo wielu osób. Podatnik mogła zapłacić podatek bezpośrednio po transakcji, wówczas nie powstałaby zaległość podatkowa.

Proszę sporządzić odwołanie od decyzji do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi,
przyjmując że termin do wniesienia odwołania nie upłynął.

Postanowieniem z dnia 23 listopada 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź Śródmieście nadał rygor natychmiastowej wykonalności swojej decyzji z dnia 14 listopada 2018 r., określającej Janowi Kosowi zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w wysokości 6.082 zł. Powołując się na art. 239b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa (o.p.), organ wskazał, że nie ma obowiązku udowadniać, iż zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane, wystarczy jedynie sytuacje taką uprawdopodobnić. W ocenie organu na powyższe wysokie prawdopodobieństwo wskazuje fakt, że podatnik dokonywał transakcji zakupu i sprzedaży artykułów przemysłowych osiągając z tego tytułu przychody, które nie zostały wykazane w zeznaniach podatkowych. Ponadto ze złożonego przez podatnika w sprawie wymiarowej oświadczenia o nieruchomościach i prawach majątkowych wynika, że nie posiada on żadnych składników majątkowych, na których można byłoby ustanowić hipotekę lub zastaw skarbowy. Postanowienie zostało doręczone wyłącznie podatnikowi. Organ stwierdził w nim, że podatnik w sprawie o wymiar podatku miał wprawdzie pełnomocnika – doradcę podatkowego – jednak w treści pełnomocnictwa była mowa o sprawie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. Ponadto przed wydaniem postanowienia pełnomocnictwo to nie zostało złożone do akt sprawy w przedmiocie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Proszę sporządzić zażalenie od postanowienia do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi, przyjmując że termin do wniesienia zażalenia nie upłynął.

Spółka AB S.A. w Krakowie (dalej powoływana również jako spółka) w dniu 29 kwietnia 2019 r. złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od usług prawniczych.

W uzasadnieniu skarżąca spółka wskazała, że rozpoczęła działalność gospodarczą w 2012 r. świadcząc usługi leasingu. W 2013 r. przeprowadzono kontrolę skarbową, a następnie postępowanie podatkowe, których przedmiotem były poszczególne miesiące od lipca do grudnia 2012 r. Postępowanie podatkowe oraz kontrola sądowoadministracyjna dotycząca czterech miesięcy trwały do kwietnia 2018 r. i zakończyły się uchyleniem decyzji wymiarowych oraz umorzeniem postępowań. Skarżąca spółka otrzymała zwroty nadpłat z oprocentowaniem. Dla pozostałych dwóch miesięcy zakończenie postępowań sądowoadministracyjnych i podatkowych przewidziane jest w 2019 r. Spółka podkreśliła, że w wyniku dokonanych przez organ podatkowy zajęć środków pieniężnych nie mogła prowadzić normalnej działalności gospodarczej. Jej działalność została zawieszona, przy czym od 2016 do 2018 r.  spółka dochodziła swoich praw w postępowaniach sądowych. Wyjaśniła, że zamierza przeznaczyć otrzymane już kwoty nadpłat z oprocentowaniem na pokrycie kosztów postępowania sądowego oraz uregulowanie bieżących zobowiązań, natomiast pozostała po spłacie wszystkich zobowiązań nadwyżka zostanie przeznaczona na wznowienie działalności gospodarczej.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym skarżąca spółka zwróciła się z pytaniem, czy ma prawo rozliczyć podatek naliczony od usług prawniczych dotyczących prowadzonych sporów podatkowych oraz sporu cywilnego o odszkodowanie za szkody związane z niezgodnymi z prawem decyzjami podatkowymi i działaniami organów władzy publicznej ze swoim podatkiem należnym, w tym czy ma prawo do jego przeniesienia na kolejne okresy rozliczeniowe albo do żądania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym?

W stanowisku własnym skarżąca spółka przyjęła, że ma prawo rozliczyć podatek naliczony od usług prawniczych.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 5 czerwca 2019 r. RX-217/2019 uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe.

W ocenie organu interpretacyjnego przedstawiony we wniosku zakup usług prawniczych nie miał, nie ma i nie będzie miał ani pośredniego ani bezpośredniego związku z prowadzoną działalnością opodatkowaną. Podkreślił, że skarżąca od 2016 r. nie świadczyła usług leasingowych i nie prowadziła działalności opodatkowanej ze względu na jej zawieszenie. W związku z powyższym Spółka nie będzie mogła skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018r., poz. 2174 ze zm., dalej: u.p.t.u.)

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się z twierdzeniami skarżącej, że przedmiotowe usługi są w ewidentnym związku z działalnością opodatkowaną, jako konsekwencja kontroli oraz prowadzonych postępowań podatkowych i sądowych związanych z prowadzoną przez skarżącą działalnością gospodarczą w okresie lipiec-grudzień 2012 r., gdyż kontrole skarbową przeprowadzono w 2013 r. Tym samym w okresie lipiec - grudzień 2012 r. przedmiotowe usługi w ogóle nie były nabywane i nie mogły stanowić elementu cenotwórczego świadczonych wówczas usług opodatkowanych. Usługi prawnicze nie pozostają również w związku z przyszłymi czynnościami opodatkowanymi, bowiem służą odzyskaniu należących kwot albo odszkodowań, które przeznaczone zostaną w przyszłości na działalność opodatkowaną, a pozostające po spłacie nadwyżki na wznowienie działalności gospodarczej.

Działając jako pełnomocnik skarżącej spółki- doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, przyjmując że termin do wniesienia skargi nie upłynął.

Decyzją z 28 maja 2019 r. nr DIAS -P - 457/19 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu (dalej powoływany również jako DIAS) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Śremie z dnia 28 lutego 2019 r., US-W/987/19/PR określającą Iwonie Pawlak zobowiązanie w podatku od towarów i usług za listopad 2018 r.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy organ odwoławczy wskazał, że w listopadzie 2018 r. Pani Iwona Pawlak (dalej powoływana jako podatniczka, skarżąca) dokonała transakcji sprzedaży łącznie 4 niezabudowanych nieruchomości gruntowych.

Podatniczka nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umowy o pracę. Podatniczka w 1994 r. otrzymała w spadku po rodzicach ziemię rolną niezabudowaną. Podatniczka po paru latach zaprzestała jej uprawy i postanowiła sprzedać ziemię uprawną. Mimo kilku lat prób jej sprzedaży na różnych forach ogłoszeniowych oraz bilbordzie wystawionym na ww. ziemi nie znalazł się nabywca. W 2015 r. bez inicjatywy podatniczki dokonano zmiany planu zagospodarowania przestrzennego statusu gruntu rolnego, na działki z możliwością zabudowy budynkiem mieszkalnym.

W roku 2017 zgłosiła się do podatniczki osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w handlu nieruchomościami. Strony zawarły pisemną umowę pośrednictwa, w której określona została kwota prowizji od transakcji sprzedaży działki. Pośrednik został przez podatniczkę upoważniony do podziału działki. Następnie cała działka o pow. 3,1 ha została podzielona na mniejsze działki.  Działki są sprzedawane cyklicznie w zależności od znalezienia się chętnego. Zdaniem organu odwoławczego transakcje te spełniają kryteria prowadzenia działalności gospodarczej określone w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018r., poz. 2174  ze zm., dalej: u.p.t.u.), a strona przy ich realizacji działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u. Organ odwoławczy nie uwzględnił argumentacji strony stanowiącej wyjaśnienie przyczyn sprzedaży poszczególnych działek gruntu, uznając, że wbrew twierdzeniom skarżącej, wymienionych transakcji nie można uznać za czynności dokonywane w ramach zarządu prywatnym majątkiem osoby fizycznej. Wprawdzie element liczby, częstotliwości albo zakresu sprzedaży nieruchomości sam przez się nie świadczy o dokonywaniu transakcji zbycia nieruchomości w ramach działalności gospodarczej, jednak, ocena wszystkich elementów transakcji, we wzajemnej łączności, wliczając w to zaangażowanie środków charakterystycznych dla profesjonalisty (w zakresie obrotu ziemią), uzasadnia wniosek, iż wskazane wyżej transakcje były dokonane w warunkach określonych w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. DIAS szczegółowo odniósł się przy tym do okoliczności dokonania transakcji zakupu i sprzedaży poszczególnych nieruchomości. Zdaniem organu, podział działki oraz częstotliwość i rozmiar sprzedaży noszą znamiona działalności gospodarczej. Za tym, że czynności te musiały być zorganizowane, przemawia fakt sprzedaży nieruchomości periodycznie, co jakiś czas. Czynności te wskazują na istotne cechy działalności gospodarczej - jej stały charakter, powtarzalność podejmowanych działań, przyporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, uczestnictwo w obrocie gospodarczym.

Zdaniem organu odwoławczego zwłaszcza udzielenie przez skarżącą stosownego pełnomocnictwa pośrednikowi skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności podejmowane przez pośrednika będą podejmowane przez podatniczkę w jej imieniu i na jej korzyść, ponieważ to ona jako właściciel nieruchomości jest stroną w postępowaniu o uzyskanie stosownych decyzji, pozwoleń oraz dokonanie wszelkich czynności związanych z przedmiotowym gruntem. DIAS stwierdził zatem, iż w konsekwencji podatniczka stworzyła sobie okoliczności do zarobku na handlu wytworzonym przez siebie towarem w postaci działek. Powyższe okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o wyłącznym działaniu skarżącej zmierzającym do wykonywania jedynie prawa własności majątku osobistego w celu wykorzystania na potrzeby prywatne i dowodzą, że zostanie wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 u.p.t.u., a ona sama działa jako podatnik VAT. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania strony za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u., prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 u.p.t.u., to czynność dostawy działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 u.p.t.u.

Działając jako pełnomocnik skarżącej- doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej,  przyjmując że termin do wniesienia skargi nie upłynął.

Mariusz Krawczyk wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2017 r. Przewodniczący Wydziału w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Poznaniu wydał zarządzenie o wezwaniu do uiszczenia wpisu od skargi, którego odpis został wysłany na podany przez skarżącego adres w dniu 20 lutego 2019 r. Przesyłka zawierająca wezwanie do uiszczenia wpisu, po jej podwójnej awizacji, została z uwagi na jej niepodjęcie przez skarżącego zwrócona do sądu. Po stwierdzeniu, że zostały spełnione przesłanki z art. 73 § 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej: p.p.s.a.) Przewodniczący Wydziału stwierdził dokonanie doręczenia wezwania w dniu 8 marca 2019 r. Z uwagi na nieuiszczenie wpisu od skargi do dnia 15 marca 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2019 r. odrzucił skargę Mariusza Krawczyka. Przesyłka zawierająca odpis tego postanowienia została przez skarżącego odebrana w dniu 10 kwietnia 2019 r. W piśmie z dnia 15 kwietnia 2019 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi, wskazując, że nie otrzymał wezwania do uiszczenia wpisu ani żadnego z zawiadomień o oczekującej w placówce pocztowej przesyłce, a o skierowaniu do niego takiego wezwania dowiedział się dopiero z postanowienia o odrzuceniu skargi. Skarżący wyjaśnił, że z uwagi na jego częste przebywanie poza miejscem zamieszkania kierowane do niego przesyłki odbiera dysponująca stosownym pełnomocnictwem pocztowym żona. Żona skarżącego w ciągu dwóch tygodni, gdy przesyłka zawierająca wezwanie do uiszczenia wpisu miała oczekiwać na odbiór w placówce pocztowej, odbierała z poczty inne kierowane do skarżącego przesyłki, na pewno odebrałaby również tę przesyłkę, gdyby wiedziała o jej nadejściu. Na potwierdzenie swoich wyjaśnień skarżący załączył do wniosku oświadczenie żony, kserokopię koperty innej przesyłki nadanej do niego z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu oraz wydruk ze strony internetowej http://e-monitoring.poczta-polska.pl, zgodnie z którym przesyłka ta została na poczcie odebrana w dniu 26 lutego 2019 r., to jest po rzekomym pierwszym awizowaniu przesyłki zawierającej wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi w rozpoznawanej sprawie. Ponadto skarżący poinformował o złożeniu w Urzędzie Pocztowym skargi na działanie listonosza. Do wniosku o przywrócenie terminu skarżący załączył dowód uiszczenia wpisu w określonej w wezwaniu wysokości.

Postanowieniem z dnia 7 maja 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił skarżącemu przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi. Odwołując się do treści art. 86 i art. 87 p.p.s.a. sąd wskazał, że skarżący nie uprawdopodobnił braku swojej winy w uchybieniu terminowi, gdyż jego próba podważenia domniemania doręczenia przesyłki zawierającej wezwanie do uiszczenia wpisu (z uwagi na nieumieszczenie w skrzynce oddawczej zawiadomień o pozostawieniu przesyłki w urzędzie pocztowym) nie znajduje poparcia w aktach sprawy. Sąd przeanalizował adnotacje i pieczęcie na kopercie i zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki zawierającej wezwanie do uiszczenia wpisu, stwierdzając, że zostały one prawidłowo opisane przez listonosza i zawierają wszystkie niezbędne elementy określone w art. 73 p.p.s.a. Sąd uznał, że okoliczności podnoszone przez skarżącego we wniosku o przywrócenie terminu nie mogą stanowić podstawy do jego uwzględnienia, ponieważ nie sposób uznać, aby działania listonosza w doręczeniu przedmiotowej przesyłki były nieprawidłowe i jako takie stanowiły przeszkodę do uiszczenia wpisu w terminie zakreślonym w wezwaniu. Z tego względu sąd stwierdził, że w sprawie nie wystąpiły przesłanki uzasadniające przywrócenie terminu z art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 2 p.p.s.a.

Proszę sporządzić jako pełnomocnik skarżącego zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego,  przyjmując że termin do wniesienia zażalenia nie upłynął.

Decyzją z dnia 24 lutego 2020 r., doręczoną stronie w dniu 3 marca 2020 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. ustalił Adamowi Nowakowi zobowiązanie podatkowe w podatku od spadku i darowizn z tytułu darowizny.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdzono, że pomiędzy skarżącym a jego ojcem zawarta została w dniu 2 grudnia 2019 r. umowa darowizny, której przedmiot stanowiła kwota 300000 zł. Kwota otrzymanej darowizny została przekazana na rachunek bankowy Dom Spółka z o.o. z siedzibą w W., tytułem zapłaty za mieszkanie. Nabywcą powyższego mieszkania była żona Adama Nowaka Janina Nowak. W tym samym dniu została również zawarta umowa darowizny pomiędzy Adamem Nowakiem a jego żoną, której
przedmiotem była tożsama kwota pieniężna. Adam Nowak w dniu 16 grudnia 2019 r. złożył we właściwym Urzędzie Skarbowym zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2 tytułem darowizny kwoty pieniężnej.
Z wyjaśnień Adama Nowaka wynikało, że środki pieniężne zostały przelane bezpośrednio na rachunek dewelopera, czyli wyżej wskazanej spółki, od którego nieruchomość (lokal mieszkalny) zakupiła żona Adama Nowaka. Ojciec Adama Nowaka uczynił to na jego prośbę, gdyż zobowiązał się do dokonania darowizny na rzecz swej żony, a w związku z brakiem środków finansowych poprosił ojca o dokonanie darowizny.
Tym jednym przelewem zrealizowano dwie umowy darowizny.
Zdaniem organu podatkowego I instancji (naczelnika urzędu skarbowego) w niniejszej sprawie nie można mówić o zwolnieniu od opodatkowania przewidzianego w art. 4a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn ustawy z dnia 28.07.1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.), ponieważ przekazanie kwoty pieniężnej stanowiącej darowiznę nie nastąpiło na rachunek bankowy
obdarowanego.
Proszę sporządzić odwołanie od decyzji organu I instancji, działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, zakładając, że nie upłynął termin do jego wniesienia.

Po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania podatkowego Burmistrz Miasta i Gminy G. decyzją z dnia 2 września 2019 r. określił ATOS s.c. zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości za 2016 r. w kwocie 5600 zł.

W uzasadnieniu decyzji przedstawiono przebieg postępowania, w tym uzasadniono skierowanie decyzji do spółki cywilnej, a nie jej wspólników. Mianowicie, według organu I instancji, podatnikiem podatku od nieruchomości jest spółka cywilna. Następnie przytoczono argumentację na poparcie zasadności opodatkowania budynku zlokalizowanego przy ul. Kwiatowej 10 w G. W pierwszej kolejności organ I instancji wyjaśnił, że obowiązek podatkowy powstaje w stosunku do wszystkich budynków będących w posiadaniu przedsiębiorcy, bez względu na to, czy są one wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie dokonał wykładni tzw. "względów technicznych", które powodują, że nieruchomość nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Organ I instancji podkreślił, że pojęcie to należy łączyć tylko z obiektywnymi przeszkodami (zdarzeniami niezależnymi od woli podatnika), które mają charakter trwały. Nie mogą być one determinowane wolą (działaniem lub zaniechaniem) podatnika. Tym samym "względy techniczne" nie dotyczą przeszkód okresowych jak: remont, przebudowa budynku itp.

Jak twierdzi organ I instancji, spółka nabyła nieruchomość z zamiarem przebudowy, nadbudowy i rozbudowy posadowionego na niej spornego budynku. Działania inwestycyjne (wywołane wolą podatnika, a nie złym stanem technicznym) zmierzające do uzyskania pożądanego stanu przydatności budynku do prowadzenia
działalności gospodarczej mają charakter przejściowy i nie mogą stanowić o niemożności jego wykorzystywania do działalności gospodarczej. Organ I instancji zwrócił również uwagę, że sporny budynek w dacie jego nabycia spełniał cechy budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. – tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. – dalej "u.p.o.l".), a także figuruje w ewidencji budynków, która jest podstawą wymiaru
podatku. Jego zdaniem, rozbiórka dachu, związana jest z prowadzonymi pracami budowlanymi i nie ma charakteru trwałego. Okoliczność ta zatem nie pozbawia spornego obiektu statusu budynku.

W uzasadnieniu odwołania wspólnicy spółki wskazali na błędną interpretację art. 3 ust. 1 u.p.o.l. poprzez przyjęcie, że podatnikiem podatku od nieruchomości jest spółka cywilna, a nie jej wspólnicy. Motywując zasadność drugiej grupy zarzutów, wniesionych z ostrożności procesowej, wspólnicy spółki podnieśli, że budynek ten od daty jego zakupu nie był wykorzystywany na cele związane z działalnością gospodarczą, gdyż wykluczał to jego zły stan techniczny. Zły stan techniczny budynku potwierdzony został opinią, którą załączono do odwołania. Zwrócono również uwagę, że budynek został częściowo rozebrany, m.in. dokonano zdjęcia dachu. Tym samym nie spełniał on definicji budynku. W końcowej części odwołania podatnicy podnieśli, że organ I instancji zaniechał dokonania oględzin budynku.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia 9 grudnia 2019 r., doręczoną w dniu 16 grudnia 2019 r., po rozpoznaniu odwołania Adama Nowaka i Jana Nowaka wspólników spółki cywilnej ATOS s.c. oraz spółki cywilnej ATOS s.c., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy w G., określającą ATOS s.c. zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości za 2016 r.

Rozpoznając odwołanie, Kolegium nie podzieliło zasadności zarzutów wspólników spółki. Odnosząc się do głównych zarzutów, Kolegium wyjaśniło, że podmiotowość prawna na gruncie prawa podatkowego jest
szersza niż podmiotowość w innych gałęziach prawa. Dlatego też spółka cywilna, która jej nie posiada w myśl uregulowań prawa cywilnego, to zgodnie z przepisami u.p.o.l. jest podatnikiem podatku od nieruchomości. Dalej
Kolegium zajęło się zarzutami związanymi z niewykorzystywaniem spornego budynku do działalności gospodarczej. Wskazało, że opodatkowaniu podlegają wszystkie budynki przedsiębiorcy bez względu na to, czy są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy przedmiot opodatkowania, który - choć znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy - nie jest i nie może być wykorzystywany
do prowadzenia działalności ze względów technicznych, a takie w niniejszej sprawie nie wystąpiły.
Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego, działając jako pełnomocnik doradca podatkowy.

Wnioskodawczyni Anna Nowacka we wniosku o wydanie interpretacji podała, że jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski oraz podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki osobowej z siedzibą w Polsce (dalej:
"Spółka"). Wspólnikiem spółki oprócz wnioskodawczyni jest spółka kapitałowa (dalej: "Spółka kapitałowa"), jak również inne osoby fizyczne. W związku z restrukturyzacją grupy, planowane jest m.in. założenie grupy spółek osobowych, w ten sposób, że Spółka stanie się wspólnikiem spółki osobowej (dalej: "Spółka Osobowa 1"), a
Spółka Osobowa 1 stanie się wspólnikiem innej spółki osobowej (dalej: "Spółka Osobowa 2"). Planowane jest również założenie kolejnej spółki osobowej (dalej: "Spółka Osobowa 3"), która stanie się nowym wspólnikiem Spółki i w której Wnioskodawczyni zostanie wspólnikiem. Spółka jest właścicielem znaku towarowego.
W przyszłości Spółka planuje sprzedaż znaku towarowego na rzecz Spółki Osobowej 2. W celu sfinansowania ceny zakupu Znaku Spółka Osobowa 2 zaciągnie pożyczkę od Spółki. W konsekwencji, Spółce Osobowej 2 przysługiwać będzie wierzytelność wobec Spółki o wydanie przedmiotu pożyczki, tj. środków finansowych. Wskutek dokonanej przez Spółkę sprzedaży znaku towarowego na rzecz Spółki Osobowej 2,
Spółce będzie przysługiwała wierzytelność wobec Spółki Osobowej 2 o zapłatę ceny za znak. Następnie planowane jest dokonanie potrącenia wierzytelności Spółki z tytułu sprzedaży oraz wierzytelności Spółki Osobowej 2 o wydanie przedmiotu pożyczki, w wyniku czego dojdzie do wzajemnego uregulowania należności Spółki (o zapłatę ceny za znak) oraz Spółki osobowej 2 (o wydanie przedmiotu pożyczki, tj. środków finansowych). Pożyczka zaciągnięta przez Spółkę Osobową 2 od Spółki celem sfinansowania nabycia znaku
towarowego będzie przez Spółkę Osobową 2 sukcesywnie spłacana wraz z odsetkami na rzecz Spółki. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Spółka ma formę prawną spółki komandytowej. Spółka Osobowa 1 oraz Spółka Osobowa 2 będą mieć formę prawną spółki jawnej bądź spółki komandytowej. Spółka Osobowa 3 będzie mieć formę prawną spółki komandytowo-akcyjnej. Wnioskodawczyni będzie posiadała w Spółce Osobowej 3 status akcjonariusza niebędącego komplementariuszem. Wartość pożyczki udzielonej przez Spółkę Spółce Osobowej 2 będzie nie niższa niż wartość zobowiązania Spółki Osobowej 2 względem Spółki z tytułu sprzedaży znaku towarowego. W konsekwencji, na skutek planowanego potrącenia dojdzie do całościowego uregulowania zobowiązania Spółki Osobowej 2 względem Spółki z tytułu sprzedaży znaku towarowego.
Wnioskodawczyni zwróciła się o udzielenie odpowiedzi m.in. na pytanie, czy odsetki od pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz Spółki Osobowej 2 będą stanowiły koszt podatkowy po stronie Wnioskodawcy?
Zdaniem Wnioskodawczyni będzie ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczki udzielonej przez Spółkę Spółce Osobowej 2 proporcjonalnie do jej prawa do udziału w zysku. Odsetki od pożyczki udzielonej przez Spółkę Spółce Osobowej 2 nie będą stanowiły odsetek od własnego kapitału, z uwagi na to, że nie powstały one na skutek udzielenia pożyczki przez wnioskodawczynię na rzecz Spółki Osobowej 2, lecz na skutek udzielenia pożyczki przez Spółkę na rzecz Spółki Osobowej 2. W ocenie Wnioskodawczyni, art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm. - dalej zwana: „u.p.d.o.f.”) nie znajdzie zastosowania w jej przypadku, a zapłacone odsetki od pożyczki udzielonej przez Spółkę Spółce Osobowej 2, będą stanowiły dla niej koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do jej udziału w Spółce.
W interpretacji indywidualnej z 10 sierpnia 2019 roku organ uznał stanowisko Skarżącej za
nieprawidłowe. Zdaniem organu odsetki od pożyczki udzielonej Spółce Osobowej 2 przez Spółkę, której wnioskodawczyni jest wspólnikiem (bezpośrednio oraz pośrednio - poprzez uczestnictwo w Spółce Osobowej 3, w której będzie posiadała status akcjonariusza niebędącego komplementariuszem) nie mogą stanowić dla niej kosztów uzyskania przychodów, ponieważ odsetki te będą dotyczyć wkładu własnego włożonego przez podatnika w źródło przychodu. Odsetki wypłacone przez Spółkę Osobową 2 nie mogą stanowić dla wnioskodawczyni, tj. wspólnika Spółki, która udzieli pożyczki Spółce Osobowej 2, kosztów uzyskania przychodów. Ponadto organ podatkowy wskazał, że Wnioskodawczyni , jako wspólnik Spółki Osobowej 3 (spółki komandytowo-akcyjnej), z tytułu uczestnictwa w tej spółce nie będzie rozpoznawała kosztów uzyskania przychodów.
W skardze na interpretację indywidualną Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Wyrokiem z dnia 18 listopada 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Anny Nowackiej na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 sierpnia 2019 roku. W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że zasadnicze znaczenie dla oceny prawidłowości zaskarżonej interpretacji miało zbadanie, czy osoba ponosząca koszt, w proporcji do uczestnictwa w kosztach spółki osobowej jest jednocześnie osobą uzyskującą przychód w postaci odsetek. Takiej sytuacji dotyczy bowiem przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., wyłączający możliwość zaliczenia tego rodzaju kosztów do kosztów uzyskania przychodów takiego podatnika. Ponadto Sąd wyjaśnił, że na płaszczyźnie podatku dochodowego od osób fizycznych spółki osobowe nie są podatnikami tego podatku. Inaczej niż w prawie cywilnym podmiotem stosunków prawnopodatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych nie są spółki osobowe, lecz zawierający je wspólnicy – w przypadku tego podatku – osoby fizyczne. Przychody i koszty ich uzyskania uwzględniane są na poziomie wspólników tych spółek – osób fizycznych albo osób prawnych i podlegają opodatkowaniu odpowiednio według przepisów u.p.d.o.f. albo ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych.
Proszę sporządzić skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, działając jako
pełnomocnik – doradca podatkowy, zakładając, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lublinie decyzją z dnia 10 września 2019 r. orzekł o solidarnej odpowiedzialności Jana Nowaka byłego członka zarządu „Budrem” sp. z o.o. z siedzibą w Lublinie za zaległości podatkowe Spółki w podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu pobranych, a niewpłaconych zaliczek na
podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń i zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego od września do grudnia 2017 r. w łącznej wysokości 30.000 zł wraz z należnymi odsetkami za zwłokę w łącznej kwocie 10.000 zł.

Rozstrzygając w przedmiotowej sprawie organ odwołując się do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 498 ze zm.) stwierdził, że w okresie pełnienia przez stronę funkcji członka zarządu istniała przesłanka trwałego zaprzestania płacenia długów przez Spółkę, gdyż od stycznia 2017 r. zaprzestała ona regulować zarówno zobowiązania publicznoprawne jak i wobec innych
wierzycieli. Prawidłowość przyjętego przez organ stanowiska potwierdza bilans Spółki sporządzony na dzień 31 grudnia 2016 r., z którego wynika, że zobowiązania Spółki przekroczyły jej majątek, a zatem powstanie ujemnego kapitału własnego Spółki, co wskazuje na zagrożenie doprowadzenia do niewypłacalności Spółki, jak
również zagrożenie kontynuacji działalności i stanowi przesłankę obligującą zarząd Spółki do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Odnosząc się do przesłanki braku winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość organ zaznaczył, że wyjaśnienia strony dotyczące korzystania w okresie od lipca 2017 roku do grudnia 2017 roku z urlopów i braku wiedzy o powstałych zatorach płatniczych w Spółce, której Prezesem był inny członek
Zarządu Marian Ptak również nie stanowią podstaw wyłączających odpowiedzialność za zobowiązania Spółki. W odwołaniu strona wniosła o uchylenie decyzji w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź umorzenie postępowania w sprawie.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie decyzją z dnia 18 grudnia 2019 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lublinie prawidłowo określił stronę, względem której należało orzec o odpowiedzialności za wymienione w sentencji decyzji zaległości podatkowe W ocenie organu bezsporną okolicznością pozostawał fakt pełnienia przez podatnika funkcji członka zarządu – Wice Prezesa w okresie, w którym upływały terminy płatności przedmiotowych zobowiązań. Organ stwierdził, że w czasie sprawowania przez stronę zarządu w Spółce, który przez Jana Nowaka sprawowany był nieprzerwanie w okresie od stycznia do grudnia 2017 r., powstały zobowiązania Spółki oraz upłynęły terminy ich płatności. Organ stwierdził również, że egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna. W trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego wobec Spółki wyczerpano wszelkie możliwe środki przewidziane w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a postępowanie egzekucyjne prowadzone było do całego majątku Spółki. Zdaniem organu strona nie wskazała takiego mienia, które pozwoliłoby na zaspokojenie znacznej części przedmiotowych zaległości podatkowych Spółki. W ocenie organu za takie mienie nie mogą zostać uznane wierzytelności Spółki, na które wskazywał Jan Nowak w trakcie prowadzonego postępowania przed organem pierwszej instancji. Utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy uznano również, że strona nie wykazała, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość rzeczonej Spółki lub, że nie zgłoszenie takiego wniosku nastąpiło bez jego winy. Bezspornym było, że strona jako członek zarządu Spółki nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości. W ocenie organu Jan Nowak nie wykazał żadnych przesłanek uwalniających od solidarnej odpowiedzialności za przedmiotowe zaległości podatkowe, wymienionych w art. 116 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tj. 2019. poz. 900 ze zm.).

Proszę sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, zakładając, że nie upłynął termin do jego wniesienia.

W związku z tym, że Wojciech Kowalski zam. 00-321 Warszawa, ul. Grenadierów 3/5 nabył na własność w drodze zasiedzenia zabudowaną nieruchomość oznaczoną nr ew. 3001/1 o pow. 0,50 ha położoną w Łańcucie, objętą Kw Nr RZ1A00060631 Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Łańcucie, udokumentowaną postanowieniem Sądu Rejonowego w Łańcucie z dnia 5 października 2018 r. prawomocnym z dniem 26
października 2018 r. i nie złożył stosownego zeznania podatkowego SD-3, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie po wszczęciu postępowania podatkowego decyzją z dnia 22 lutego 2019 r., ZNOP 341/19 ustalił Wojciechowi Kowalskiemu zobowiązanie podatkowe w kwocie 49.000 zł. Organ podatkowy w toku postępowania określił wartość nieruchomości w drodze opinii biegłego, albowiem podatnik wprawdzie określił na wezwanie Naczelnika Urzędu Skarbowego, wartość nieruchomości wg ceny rynkowej ale organ podatkowy
uznał, że nie odpowiada ona wartości rynkowej wskazanej przez tegoż Naczelnika jako wartość rynkowa uwzględniająca miejsce położenia, stan i stopień zużycia. Wartość nieruchomości gruntowej biegły określił na kwotę 50.000 zł, a wartość budynku mieszkalnego na kwotę 650.000 zł. Z sentencji postanowienia Sądu
Rejonowego w Łańcucie wynikało, że Wojciech Kowalski nabył powyższą nieruchomość na własność w drodze zasiedzenia wraz z budynkiem mieszkalnym, co do którego z uzasadnienia postanowienia wynikało, że został on wybudowany własnym kosztem w trakcie biegu zasiedzenia przez Wojciecha Kowalskiego. Innych dowodów na
tę okoliczność organ podatkowy nie przeprowadził, uznając w uzasadnieniu decyzji, że organ podatkowy jest związany sentencją postanowienia jako dokumentem urzędowym i domniemania jego prawdziwości nie może obalić. Podstawę prawną decyzji stanowiły art. 21 § 1 pkt 2, art. 165 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 3, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 i 3, at.
15 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.).
W decyzji organ podatkowy wskazał na obowiązek uiszczenia zobowiązania podatkowego w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Zawierała ona także pouczenie co do wniesienia odwołania. Podatnik otrzymał powyższą decyzję w dniu 25 lutego 2019 r.
Proszę sporządzić, jako pełnomocnik Wojciecha Kowalskiego – doradca podatkowy Jan Nowak, odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łańcucie, zakładając, że nie upłynął termin do jego wniesienia.

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łukowie ustalił Janowi Nowakowi zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn od nieodpłatnego nabycia służebności osobistej dożywotniego zamieszkania w lokalu mieszkalnym Nr 36 dwupokojowym, z kuchnią, łazienką i przedpokojem o
pow. 39 m2 położonego w Łukowie przy ul. Łąkowej 15. Wartość służebności organ określił na kwotę 60.000 zł.
Służebność osobista mieszkania została ustanowiona w drodze oświadczenia woli właściciela mieszkania Tadeusza Nowaka, syna Jana Nowaka, złożonego w formie aktu notarialnego z dnia 6 stycznia 2017 r. Nr rep. A 1/2017, w której to czynności nie uczestniczył Jan Nowak (art. 245 § 2 k.c.), nabywca służebności osobistej mieszkania. Z powyższego powodu a mianowicie pokrewieństwa, o którym mowa w art. 4a ust. 1 i art. 5 ustawy
z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.), nie został pobrany podatek od spadków i darowizn. Jan Nowak nie złożył w Urzędzie Skarbowym w Łukowie zgłoszenia zwolnienia podatkowego, o których mowa w art. 4a ust. 1 pkt 1 u.p.s.d. w związku z tym nie mógł, zdaniem organu podatkowego korzystać ze zwolnienia podmiotowego. Ustalając wysokość zobowiązania podatkowego organ podatkowy uwzględnił zgodnie z art. 4a ust. 3 i art. 9 ust. 1 pkt 1 u.p.s.d. kwotę minimum podatkowego w wysokości 9.637 zł. Powyższą decyzję Jan Nowak otrzymał w dniu 14 września 2018 r. Zawierała ona także wskazanie o obowiązku zapłaty podatku w terminie 14 dni od dnia doręczenia, a także pouczenie o sposobie i terminie jej zaskarżenia.
Proszę jako pełnomocnik Jana Nowaka – doradca podatkowy Jan Kowalski sporządzić w niniejszej sprawie odwołanie od powyższej decyzji.

Decyzją z dnia 9 listopada 2018 r. Nr 1251816/18 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piasecznie ustalił Janowi Michalikowi zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn, z tytułu nabycia w drodze zapisu windykacyjnego (testament w formie aktu notarialnego z dnia 23 lutego 2017 r., A 512/17 oraz zarejestrowany
akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 29 października 2017 r. Nr A 675/17, stwierdzający, że Jan Michalik nabył na podstawie zapisu windykacyjnego nieruchomość oznaczoną Nr 3502/6 o pow. 1,72 ha zabudowaną domem mieszkalnym, objętą Kw Nr WA100004347), w kwocie 35.000 zł. Zapisobierca windykacyjny przedmiotową nieruchomość nabył od Karola Nieradko osoby obcej niespokrewnionej z tym zapisobiercą. Karol
Nieradko zmarł 6 marca 2017 r. Z ustaleń faktycznych poczynionych w postępowaniu podatkowym wynikało, że na nieruchomości objętej zapisem windykacyjnym ciążyła hipoteka przymusowa wpisana w dniu 18 września 2015 r. na wniosek Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie z dnia 1 września 2015 r. w KW Nr WA100004347 w dziale IV, na podstawie ostatecznej decyzji tegoż Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie z dnia 4 lutego 2015 r. Nr 125126/15 określającej Karolowi Nieradko zobowiązanie w podatku
dochodowym od osób fizycznych za 2013 r. w kwocie 10.000 zł z odsetkami. Zapisobierca windykacyjny powyższą wierzytelność organu podatkowego spłacił w dniu 16 marca 2018 r. Na okoliczność tę przedstawił w postępowaniu podatkowym dowód wpłaty kwoty zaległości podatkowej oraz odsetek w łącznej kwocie 15.500 zł
oraz odpis wniosku o wykreślenie hipoteki przymusowej. W decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego nie kwestionował ani faktu istnienia hipoteki, ani faktu jej spłaty przez zapisobiercę windykacyjnego. Podniósł tylko, że hipoteka przymusowa nie jest ciężarem w rozumieniu art.
7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.), albowiem jest nim tylko hipoteka umowna. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy przyznał, że nie wydał decyzji o zakresie odpowiedzialności podatkowej spadkobierców zmarłego Karola Nieradko albowiem nie zostali
oni ustaleni (art. 98 § 1 pkt 1 w zw. z art. 97 § 1 i art. 100 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.).
Powyższą decyzję doręczono Janowi Michalikowi w dniu 22 listopada 2018 r. W decyzji wskazano, że należny podatek powinien być uiszczony w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Decyzja zawierała też pouczenie o sposobie i formie jej zaskarżenia.
Jako pełnomocnik – doradcza podatkowy Jana Michalika proszę sporządzić odwołanie od decyzji, zakładając, że nie upłynął termin do jego wniesienia.

Skarżący Hiacynt B., wraz z żoną, aktem notarialnym z 7 lipca 2009 r. dokonali odpłatnego zbycia w drodze zamiany lokalu mieszkalnego położonego w S. o powierzchni użytkowej 32,10 m2 wraz z udziałem wynoszącym 53/100000 części w nieruchomości wspólnej, która stanowi grunt oraz części wspólne i urządzenia, którego wartość określono na kwotę 150.000,00 zł. Zbycie powyższej nieruchomości (nabytej do majątku wspólnego
aktem notarialnym z 27 września 2007 r.) nastąpiło przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Postanowieniem z 23 czerwca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. wszczął wobec skarżącego postępowanie podatkowe w sprawie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 rok z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. Decyzją z 10 września
2014 r., organ określił skarżącemu wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w kwocie 11.613,00 zł. W wyniku rozpoznania wniesionego odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w G., decyzją z 17 listopada 2014 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Rozpoznając skargę na wskazaną decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z
10 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 30/15 oddalił skargę.
Pismem z 7 lipca 2015 r. skarżący zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym za 2009 r. Zdaniem podatnika przesłanką uzasadniającą stwierdzenie nadpłaty jest całkowita zmiana stanu faktycznego, bowiem oświadczeniami z 16 kwietnia 2015 r., które zostały objęte aktem notarialnym, strony umowy uchyliły się skutecznie od skutków prawnych umowy
zamiany z 7 lipca 2009 r., przy czym uchylenie się oznaczało w konsekwencji nieważność umowy. Podkreślono, że umowa zamiany nie istnieje, czego organy skarbowe obu instancji nie wiedziały podczas prowadzonych postępowań administracyjnych. Ponadto wskazano, że sąd administracyjny oddalił skargę na decyzje organów podatkowych, bowiem złożone oświadczenia z 16 kwietnia 2015 r. były spóźnione, to znaczy - zostały złożone
po zakończeniu postępowania administracyjnego przed organem podatkowym drugiej instancji. Skarżąc wskazał, iż w uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wypowiedział się, że wobec skutecznego
unicestwienia umowy zamiany stronie przysługuje prawo złożenia wniosku o zwrot nadpłaty.
W odpowiedzi na wezwanie organu, skarżący wyjaśnił, że wniosek z 7 lipca 2015 r. jest żądaniem wznowienia postępowania zakończonego decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego z 10 września 2014 r.
Postanowieniem z 18 lutego 2016 r., Dyrektor Izby Skarbowej wznowił postępowanie podatkowe zakończone ostateczną decyzją z dnia 17 listopada 2014 r.
Decyzją z 29 kwietnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej.
Rozpatrując wniosek, na podstawie art. 240 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 – dalej "O.p."), organ stwierdził, że dowody, na które powołała się strona we wniosku
oraz w pismach złożonych w toku postępowania wznowieniowego, nie posiadają przymiotu istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych i dowodów, w związku z czym brak było podstaw do uznania, iż stanowią one przesłankę z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. uzasadniającą uchylenie decyzji ostatecznej.
Decyzją z 19 lipca 2016 r., po rozpoznaniu wniesionego odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w G. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W ocenie organu, słusznie dokonano oceny złożonego przez skarżącego aktu notarialnego zawierającego przyjęcie oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych
umowy zamiany objętej aktem notarialnym z 7 lipca 2009 r. jako dokumentu, który nie spełnia przesłanek z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Nowe dowody nie istniały bowiem w momencie wydania decyzji przez organ podatkowy -
przedstawiony akt notarialny został sporządzony w dniu 16 kwietnia 2015 r., co oznacza, że powstał po dniu wydania decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r., tj. po 17 listopada 2014 r. Organ stwierdził, że akt notarialny z dnia 16 kwietnia 2015 r., stanowi protokół przyjęcia oświadczeń, z treści,
którego wynika, że skarżący wraz z małżonką oraz druga strona umowy oświadczyli, że działając na podstawie art. 84 § 1 i § 2 w zw. z art. 88 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, ze zm. - dalej jako "k.c.") uchylają się od skutków prawnych umowy zamiany, ponieważ umowa została zawarta pod wpływem błędu co do skutków finansowych zawarcia tej umowy. Zdaniem skarżącego doszło do istotnego błędu, którego nie popełniłby, gdyby oceniał sprawę znając skutki finansowe zawarcia umowy zamiany; skarżący był przekonany, że zawarta umowa skutkuje tylko i wyłącznie zamianą nieruchomości, to jest jedynie wymienionym skutkiem rzeczowym. Zdaniem organu nie konstytuuje to jednak podstawy wznowieniowej określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa w postaci: art. 240 § 1 pkt 5 O.p., art. 245 § 1 pkt 2 O.p oraz art. 245 § 1 pkt 1 O.p.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając – wyrokiem z dnia 10 lipca 2017 r., I SA/Gd 100/ 17 - skargę stwierdził, że protokół przyjęcia oświadczeń z 16 kwietnia 2015 r. zawarty w formie aktu notarialnego nie jest dowodem istniejącym w chwili wydania decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej z 17 listopada 2014 r., której uchylenia żąda skarżący, bowiem dokument ten sporządzony został później, niż data wydania decyzji ostatecznej. Dodatkowo Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu, że jeśli argumentację strony rozpatrywać w kategoriach błędu, to pozostawała ona w błędzie nie co do skutków czynności prawnej, ale była wyłącznie w błędzie co skutków publicznoprawnych w związku z zawartą umową zamiany, a więc co do treści ustawy podatkowej. W związku z powyższym organ podatkowy prawidłowo uznał, że nie rozumienie uregulowań podatkowych odnoszących się do powstania zobowiązania podatkowego z tytułu zbycia lokalu, nie stanowi błędu co do treści czynności prawnej w rozumieniu art. 84 § 1 k.c. W ocenie Sądu, organ podatkowy zasadnie stwierdził, że przywołane przez stronę okoliczności nie stanowią istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych i dowodów, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zakładając, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

W dniu 10 grudnia 2019 r. (skarżący) Hiacynt B., zastępowany przez pełnomocnika – doradcę podatkowego Lidię B. – wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 października 2018 r., sygn. akt I SA/Łd 155/16, w przedmiocie określenia
wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w kwocie 20 000 zł. Do skargi kasacyjnej załączone zostało należycie opłacone opłatą skarbową pełnomocnictwo w/wym. doradcy podatkowego.
Zarządzeniem Przewodniczącego II Wydziału Izby Finansowej NSA rozprawa w sprawie wyznaczona została na dzień 10 listopada 2019 r.; o terminie rozprawy powiadomieni zostali pełnomocnik skarżącego oraz pełnomocnik Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi. Zawiadomienie dla pełnomocnika skarżącego zostało mu doręczone w dniu 10 października 2019 r.
Pismem z dnia 11 października 2019 r., które wpłynęło do NSA w dniu 15 października 2019 r., pełnomocnik skarżącego wniósł o odroczenie rozprawy dniu 10 listopada 2019 r.Uzasadniając wniosek pełnomocnik podniósł, że w terminie wyznaczonej rozprawy przebywać powinien w szpitalu, w związku z wcześniej zaplanowaną hospitalizacją. Na okoliczność tą pełnomocnik przedstawił zaświadczenie lekarskie.
Pełnomocnik podniósł również, że nie może udzielić pełnomocnictwa substytucyjnego, ponieważ tylko on zna dostatecznie wszystkie okoliczności sprawy, ponadto działalność swoją wykonuje jednoosobowo, bez udziału innych osób.
Zarządzeniem z dnia 16 października 2019 r. Przewodniczący Wydziału zadekretował – „wniosek do rozpoznania na rozprawie”.
Na rozprawę w dniu 10 listopada 2019 r. pełnomocnik skarżącego nie stawił się; sędzia Przewodniczący stwierdził prawidłowe zawiadomienie o terminie rozprawy oraz odczytał wniosek o odroczenie rozprawy.
Pełnomocnik Dyrektora Izby Administracji Skarbowej oświadczył, że pozostawia wniosek do uznania Sądu. Sąd postanowił nie uwzględnić wniosku pełnomocnika skarżącego.
Wyrokiem z dnia 10 listopada 2019 r., II FSK 100/19, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną oraz orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, między innymi, co następuje. Obecność pełnomocnika na rozprawie nie była obowiązkowa, nie była też niezbędna, ponieważ sprawa, w ocenie Sądu, nie była trudna ani skomplikowana. Działając w interesie swojego mocodawcy pełnomocnik powinien również podjąć działania w celu przełożenia terminu hospitalizacji, czego jednak nie wykazał. Pełnomocnik mógł także udzielić pełnomocnictwa substytucyjnego jednemu z bardzo wielu działających w kraju doradców podatkowych.
Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę o wznowienie
postępowania sądowego.

Decyzją z dnia 10 lipca 2019 r., nr 1500/1900/19 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy, wydaną w stosunku do Hiacynta B, decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł-W z dnia 10 maja 2019 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok podatkowy 2012 w kwocie 20 000 zł.
W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podniósł, między innymi, że na etapie prowadzonego postępowania odwoławczego jedynym spornym zagadnieniem sprawy była kwestia przedawnienia zobowiązania podatkowego – w zakresie możliwości zastosowania materialnego prawa podatkowego w postaci art. 70 § 1 w związku z art. 70 § 6 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Podatkowy organ odwoławczy wskazał, że w dniu 6 grudnia 2018 r. Prokurator Rejonowy dla dzielnicy Ł- W wydał postanowienie
o wszczęciu postępowania karnego przygotowawczego o przestępstwo uchylania się od opodatkowania, o którym mowa w art. 54 § 1 Kodeksu karnego skarbowego, które dotyczyło Hiacynta B. Podatnik Hiacynt B. oraz jego obrońca adw. Lidia B. w dniu 24 grudnia 2018 r. zapoznali się z treścią tego postanowienia w siedzibie
prokuratury. Wobec powyższego nie było już potrzeby ani też uzasadnienia, ażeby zawiadamiać Hiacynta B. oraz adw. Lidię B., która była też jego pełnomocnikiem w postępowaniu podatkowym, o zawieszeniu biegu terminu
przedawnienia, zgodnie z art. 70 c Ordynacji podatkowej. Hiacynt B. i jego obrońca adw. Lidia B. mieli wiedzę i świadomość, że w sprawie dotyczącej wymienionego podatnika toczy się postępowanie karne, co stanowi dostateczną przesłankę i podstawę do zastosowania art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podniósł, że jedyną ustawową racjonalizacją stosowania art. 70 c Ordynacji podatkowej jest poinformowanie podatnika o zdarzeniu, które może mieć wpływ na jego odpowiedzialność podatkową Wskazany cel art. 70 c Ordynacji podatkowej został natomiast zrealizowany w postępowaniu karnym skarbowym.
Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na przedstawioną decyzję.

W dniu 27 grudnia 2017 r. miało miejsce nabycie w drodze darowizny od Małgorzaty Kowalskiej przez Annę Kowalską (skarżąca) nieruchomości stanowiącej działkę gruntu zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. W dniu 9 września 2018 r. skarżąca zawarła przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, w formie aktu notarialnego. Strony umowy określiły cenę sprzedaży nieruchomości na kwotę 400.000,00 zł, zadatek tytułem zawarcia umowy przedwstępnej w wysokości 200.000,00 zł. Po wpłynięciu zadatku na rachunek bankowy, skarżąca zakupiła w dniu 31 października 2018 r. nieruchomość – działkę budowlaną za cenę 200.000,00 zł. Po spełnieniu warunków umowy przedwstępnej w dniu 28 kwietnia 2019 r. doszło do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży nieruchomości w formie aktu notarialnego. Na poczet ceny sprzedaży nieruchomości został zaliczony zadatek w kwocie 200.000,00 zł. Pozostała cena sprzedaży w wysokości 200.000,00 zł została uiszczona przelewem na rachunek bankowy skarżącej w dniu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży. Skarżąca przeznaczyła na uiszczenie ceny zakupu nieruchomości nabytej 31 października 2018 r., natomiast pozostałą część w kwocie 200.000,00 zł w terminie do 31 grudnia 2019 r. na budowę budynku mieszkalnego. W związku z powyższym skarżąca we wniosku o udzielenie interpretacji z dnia 7 stycznia 2020 r. zadała następujące pytanie: Czy kwoty zadatku otrzymana przy zawarciu w dniu 9 września 2018 r. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości w formie aktu notarialnego, potwierdzonej definitywną umową sprzedaży zawartą w dniu 28 kwietnia 2019 r., korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm., dalej: „u.p.d.o.f.")?

Zdaniem Skarżącej, kwoty zadatku otrzymane przy zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości w formie aktu notarialnego, potwierdzonej definitywną umową sprzedaży, przeznaczone na zakup nieruchomości (działki budowlanej), korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f., ponieważ okoliczność wcześniejszego otrzymania części ceny umówionej z tytułu sprzedaży nieruchomości w postaci zadatku została udokumentowana w formie umowy przedwstępnej zawartej w postaci aktu notarialnego, która została potwierdzona ostateczną umową przenoszącą własność nieruchomości, a ponadto otrzymana kwota zadatku zostały wydatkowane na cele mieszkaniowe.

W wydanej 21 stycznia 2020 r. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego DIS, uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe. Organ stwierdził, że w celu skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości musi zostać wydatkowany na własne cele mieszkaniowe, enumeratywnie wymienione w art. 21 ust. 25 ww. ustawy, począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Warunek ten będzie zatem spełniony w sytuacji, gdy zarówno nabycie, jak i wydatki związane z tym nabyciem będą dokonane po sprzedaży nieruchomości.

Jako doradca podatkowy Adam Kowalski sporządź skargę do sądu administracyjnego w imieniu klienta.

Postanowieniem z dnia 3 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Bk 10/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę Andrzeja Magdońa na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 30 grudnia 2019 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r.

Z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału I z dnia 12 lutego 2020 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków formalnych skargi w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi, przez: złożenie do akt postępowania sądowoadministracyjnego pełnomocnictwa lub uwierzytelnionego odpisu pełnomocnictwa do działania w imieniu skarżącego przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub przed sądami administracyjnymi, aktualnego na dzień podpisania skargi wraz z dowodem uiszczenia należnej opłaty skarbowej od tego pełnomocnictwa oraz złożenie oryginału lub skróconego uwierzytelnionego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego aktualnego w dniu podpisania pełnomocnictwa bądź oryginału odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego. Z akt sprawy wynika, że przesyłka zawierająca wezwanie została doręczona pełnomocnikowi skarżącej w dniu 18 lutego 2020 r. W dniu 25 lutego 2020 r. do WSA wpłynęło pismo zawierające dokument pełnomocnictwa z dnia 6 stycznia 2020 r. udzielonego przez prezesa zarządu oraz informację odpowiadającą odpisowi aktualnego z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (stan na dzień 25 lutego 2020 r.). WSA stwierdził, że w wyznaczonym terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pełnomocnik złożył dokument pełnomocnictwa aktualnego na dzień podpisania skargi. Nie dopełnił jednak drugiego z obowiązków, gdyż złożony odpis aktualny z KRS wykazywał stan na dzień 25 lutego 2020 r., przy czym ostatni wpis dokonany był w dniu 21 lutego 2020 r. W związku z tym, niemożliwe było ustalenie przez Sąd, czy mocodawca udzielający pełnomocnictwa w dniu 6 lutego 2020 r. był do tego uprawniony. WSA podniósł także, że z pisma z dnia 14 lutego 2020 r. skierowanego do pełnomocnika jasno wynika, że żądany przez Sąd oryginał lub odpis z KRS winien być aktualny w dniu podpisania pełnomocnictwa bądź powinien być to oryginał lub odpis pełny z KRS – tylko bowiem takie dokumenty pozwoliłyby na ustalenie podmiotu uprawnionego we wskazanej dacie do udzielenia pełnomocnictwa.

Jako doradca podatkowy Jan Kowalski, sporządź zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 25 lutego 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 1551/19 orzekł o odrzuceniu skargi Mariana Kasaka (skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 16 sierpnia 2019 r. w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r.

W uzasadnieniu postanowienia, Sąd pierwszej instancji wskazał, że zarządzeniem z dnia 4 października 2019 r. wezwano Mariana Kasaka, jako skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi w terminie 7 dni pod rygorem jej odrzucenia (art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., powoływanej dalej jako "P.p.s.a.") przez podanie numeru PESEL skarżącego. Zgodnie ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru wezwanie zostało doręczone skarżącemu 10 października 2019 r. zatem ostatnim dniem zakreślonego terminu był 17 października 2019 r.

Skarżący wykonał zobowiązanie dnia 21 października 2019r. - cztery dni po upływie terminu. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.

Uzasadniając postanowienie Sąd stwierdził, że korespondencja zawierająca wezwanie została przesłana skarżącemu w sposób tradycyjny – w formie papierowej za pośrednictwem operatora publicznego. Pismo zostało odebrane w dniu 10 października 2019 r. przez dorosłego domownika adresata. Doręczenie to Sąd pierwszej instancji uznał za prawidłowe wskazując, że z tym dniem rozpoczął bieg termin do uzupełnienia braków formalnych skargi. Termin ten nie został zachowany. Skarżący wniósł skargę w formie elektronicznej, na elektroniczną skrzynkę podawczą organu. Skoro jednak korespondencja została skutecznie doręczona w formie papierowej, to zdaniem Sądu pierwszej instancji odrzucenie skargi było zasadne.

Jako pełnomocnik skarżącego – doradca podatkowy, sporządź zażalenie na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiono następujący stan faktyczny: Spółdzielnia jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Zgodnie ze Statutem Spółdzielni, przedmiotem jej działania jest przede wszystkim skup, przetwórstwo mleka oraz usługowy przerób mleka. Na potrzeby realizacji swoich zadań Spółdzielnia skupuje mleko m. in. od rolników ryczałtowych będących jednocześnie jej członkami.

Spółdzielnia posiada m. in. Fundusz Udziałowy powstający z obowiązkowych wpłat udziałów członkowskich, zadeklarowanych zgodnie ze Statutem. Udziały można wpłacać gotówką lub poprzez dokonywanie przez Spółdzielnię miesięcznych potrąceń z należności za dostarczone mleko. Ponadto, Spółdzielnia utworzyła fundusz celowy - Fundusz Wzajemnej Pomocy (dalej: FWP), powstały z osobistych środków finansowych dostawców mleka, działający na zasadach kasy zapomogowo–pożyczkowej. Źródłem finansowania FWP są kwoty pieniężne potrącane z należności za dostarczane mleko i ewidencjonowane na osobistych kontach rozrachunkowych członków Spółdzielni. Spółdzielnia, zgodnie ze szczególną procedurą dotyczącą rozliczeń z rolnikami ryczałtowymi, wystawia rolnikom ryczałtowym faktury VAT-RR z tytułu zakupionych od nich produktów, dokonuje zwrotu zryczałtowanego podatku VAT i jednocześnie odlicza podatek naliczony. Nie odlicza go jednak w całości.

Spółdzielnia zaczęła mieć wątpliwości, czy słusznie ogranicza odliczenie podatku naliczonego w sytuacji gdy dokonuje potrąceń z kwot wypłat na konto bankowe rolnika ryczałtowego różnego rodzaju należności wymaganych od rolników ryczałtowych, np. z tytułu udziałów członkowskich w Spółdzielni (zgodnie ze Statutem) czy też z tytułu wpłat na FWP. Zasady wystawiania faktur VAT-RR dokumentujących nabycie produktów rolnych od rolników ryczałtowych zostały uregulowane w art. 116 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.; dalej:u.p.t.u.).

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym zadano pytanie: Czy Spółdzielnia ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT-RR w całości, tj. zarówno w zakresie kwot zryczałtowanego zwrotu dokonywanego na rzecz rolników ryczałtowych na ich rachunek bankowy, jak również w zakresie potrąceń należności dokonywanych przez Spółdzielnię z kwot należnego zwrotu?

Zdaniem wnioskodawcy Spółdzielnia spełnia warunki art. 116 u.p.t.u., a analizowanie charakteru potrącenia jest kwestią wtórną. Spółdzielnia uważa, że przysługuje jej odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego, który w formie zryczałtowanego zwrotu przekazała rolnikom ryczałtowym, czy to w formie płatności przelewem, czy w formie potrącenia wzajemnych należności.

Organ uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Powołując się na art. 116 ust. 1 i ust. 6 – 8 u.p.t.u. stwierdził, że składki członkowskie oraz wpłaty na FWP nie są należnościami za towary i usługi dostarczane rolnikowi ryczałtowemu, o których mowa w art. 116 pkt 8 u.p.t.u. Ponadto, składki członkowskie oraz wpłaty na FWP nie są należnościami z tytułu potrąceń wskazanych w art. 116 pkt 9a u.p.t.u. Przepis ten stanowi bowiem o potrąceniach, które wynikają z innych ustaw, rozporządzeń Rady UE lub tytułów wykonawczych (egzekucyjnych), a potrącenie składki członkowskiej oraz wpłaty na FWP nie stanowi żadnego z tytułów potrąceń powołanych w art. 116 ust. 9a u.p.t.u.

Jako pełnomocnik wnioskodawcy – doradca podatkowy, sporządź skargę do wojewódzkiego sądu

administracyjnego.

Decyzją z dnia 20 stycznia 2020 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrześni w przedmiocie określenia M.K. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc styczeń 2019 r. Spór między stronami dotyczył zakwestionowania przez organy rzetelności całej faktury VAT i odmowy prawa do odliczenia podatku naliczonego z całej faktury, w sytuacji, gdy kwota zakwestionowanej usługi wraz z podatkiem naliczonym została ujęta w jednej pozycji z niekwestionowanymi przez organy usługami. W sprawie nie budzi wątpliwości ustalony przez organy stan faktyczny. Przeprowadzone w tej sprawie postępowanie wykazało, że na fakturze VAT o nr 5/2019, wystawionej w styczniu 2019 r. przez A. B. tytułem dzierżawy samochodów ujęto w jednej pozycji wartość usług dzierżawy i podatek VAT. Z załącznika do tej faktury wynika, że w jednej pozycji dokumentowała ona dzierżawę pięciu samochodów, a mianowicie: Toyota RAV 4, Skoda Octavia, VW Passat, Honda CRV, Audi Q 7. Dzierżawa: Toyoty RAV 4, Skody, VW Passata, oraz Hondy CRV nie była kwestionowana przez organy.

Nie budzą także wątpliwości dotyczące ustaleń o braku możliwości wydzierżawienia w badanym okresie samochodu Audi Q 7 przez wystawcę faktury A. B., gdyż nie był on już w tym czasie właścicielem tego samochodu.

W grudniu 2018 r. właścicielem wskazanego samochodu był W. R., przy czym od 22 grudnia 2018 r., właścicielem została spółka A, która nie wydzierżawiała ani nie wynajmowała w badanym okresie tego pojazdu.

Także W. R. zeznał, że nie udostępniał tego samochodu A. B., ani nie wynajmował go nikomu innemu. Ustaleń tych nie zdołały podważyć także zeznania świadków, L. M., Ł. W., J. T., D. J., P. J. oraz D. B., bowiem w styczniu 2019 r. nie pracowali oni już w firmie podatnika, zatem nie mogli potwierdzić faktu wykorzystywania tego pojazdu w badanym okresie. Także świadkowie D. H., D. C. i M. K. nie wskazali w swoich zeznaniach, że samochód Audi Q 7 był wykorzystywany w działalności gospodarczej M.K. w badanym okresie.

Zgromadzone w sprawie dowody potwierdzają zatem bezsprzecznie, że A.B. nie był w badanym miesiącu właścicielem samochodu Audi Q 7 i pojazdu tego nie udostępnili mu w badanym okresie jego aktualni właściciele. Zatem samochód ten nie mógł być przez niego wydzierżawiony M.K. w tym okresie.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że wystawiona przez A. B. faktura w jednej pozycji dokumentowała niekwestionowaną przez organy usługę dzierżawy czterech samochodów oraz zakwestionowaną usługę dzierżawy samochodu marki Audi Q 7. Jednocześnie z załącznika do faktury wynika wartość poszczególnych usług, które można wyodrębnić i wynika również wartość usługi, która nie miała rzeczywistego charakteru.

Zdaniem organów, w takiej sytuacji cała faktura jest nierzetelna przedmiotowo, albowiem przepis art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej: „u.p.t.u.”) nie daje możliwości wydzielenia z zafakturowanej całości (jak w przypadku przedmiotowej faktury, gdzie w jednej pozycji ujęto kwotę dotyczącą dzierżawy pięciu pojazdów) części usług, w stosunku do których prawo do odliczenia mogłoby przysługiwać.

Działając jako pełnomocnik M.K. - doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, przyjmując że termin do wniesienia skargi nie upłynął.

Burmistrz S. określił Zakładowi Energetycznemu T. S.A. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2013 rok. Burmistrz wskazał, że zebrany materiał dowodowy i przeprowadzone postępowanie podatkowe potwierdziły, iż Spółka nie wykazała w deklaracji na podatek od nieruchomości na rok 2013 gruntów, na których posadowione są linie i urządzenia elektroenergetyczne służące do prowadzenia działalności gospodarczej.

Przedmiotowe grunty, zdaniem Organu pierwszej instancji, podlegają opodatkowaniu stawkami podatku od nieruchomości dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji. Zdaniem organu pierwszej instancji to nie Nadleśnictwo, jako jednostka organizacyjna Lasów Państwowych, zarządzająca w imieniu Skarbu Państwa tymi gruntami jest podatnikiem, lecz Zakład Energetyczny, w posiadaniu którego znajdują się sporne grunty na podstawie umowy o ustanowieniu służebności przesyłu.

W odwołaniu od powyższej decyzji Zakład Energetyczny podniósł, że podatnikiem podatku od nieruchomości w rozpatrywanym przypadku winno być, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. z 2016, poz. 716 ze zm.; dalej: „u.p.o.l.”) Nadleśnictwo w G. Zgodnie bowiem z wymienionym przepisem obowiązek podatkowy dotyczący przedmiotów opodatkowania […] będących w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - ciąży […] na […] jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, faktycznie władających nieruchomościami lub obiektami budowlanymi.

Zdaniem Spółki ustanowienie na jej rzecz służebności przesyłu nie wiąże się z przekazaniem nieruchomości w posiadanie w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.o.l.

Decyzją z dnia 25 września 2017 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. (dalej: „SKO”) utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Kolegium stwierdziło, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 4 u.p.o.l., Spółka jest podatnikiem podatku od przedmiotowych nieruchomości, jako jej posiadacz, na podstawie umowy o ustanowienie służebności przesyłu.

W ocenie Kolegium, Organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił powierzchnię zajętą pod linie elektroenergetyczne. Organ odwoławczy podniósł, że wymienione grunty pozostające w posiadaniu Spółki, zajęte pod słupy oraz napowietrzne linie energetyczne są gruntami, na których w rzeczywistości są wykonywane czynności składające się na prowadzenie działalności gospodarczej przez operatora sieci i bez względu na sposób ich zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków podlegają opodatkowaniu według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit.a ww. ustawy.

Jako pełnomocnik wnioskodawcy – doradca podatkowy, sporządź w imieniu skarżącego, skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. spółka Browary S.A. w B. (dalej: „Skarżąca”) wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2011 r. w kwocie 20.000 zł, na podstawie 72 § 1 pkt 1 O.p. W ocenie spółki, podatek został nadpłacony wskutek bezpodstawnego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu należności licencyjnych dotyczących korzystania z praw ochronnych do znaków towarowych zarejestrowanych oraz zgłoszonych do rejestracji, ponoszonych na rzecz powiązanego podmiotu XY Trading (Cyprus) Limited z siedzibą na Cyprze (dalej: „Spółka cypryjska”).

Organ pierwszej instancji, powołując się na art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”), odmówił stwierdzenia nadpłaty ocenił, że spółka zawyżyła z tego tytułu koszty uzyskania przychodów o kwotę 200.000 zł. Wyjaśnił, że kształtując wzajemne stosunki ze Spółką cypryjską, wykorzystano cywilistyczną zasadę swobody umów, która pozwoliła na manewrowanie obowiązkiem podatkowym i osiągnięciem stanu niższego opodatkowania w stosunku do oczekiwanego przez prawodawcę. Zdaniem organu sporne wydatki nie zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z akt sprawy wynika, że Skarżąca wniosła do Spółki cypryjskiej prawa do korzystania ze znaku towarowego, obejmując w zamian za to 100% udziałów w tej ostatniej. Następnie Spółka cypryjska zawarła ze Skarżącą umowę licencyjną, na podstawie której polskiemu podmiotowi udostępnione zostało prawo do korzystania ze znaku towarowego w zamian za wynagrodzenie w wysokości, stanowiącej równowartość 200.000 zł. rocznie.

W odwołaniu od ww. decyzji Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 72 § 1 pkt 1 O.p., art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 120, art. 122, art. 125 i art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 O.p.

Argumentowała, że wydatki poniesione w 2011 r. z tytułu przedmiotowych opłat licencyjnych były dla celów prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej nie tylko racjonalne, ale wprost niezbędne, albowiem bez uzyskania tytułu prawnego do korzystania z praw ochronnych do znaków towarowych nie byłoby możliwe uzyskanie takiej skali sprzedaży wyrobów spółki. Zarzuciła, że uszło uwadze organu pierwszej instancji, iż to dopiero od 1 stycznia 2018 r., a nie w stanie prawnym obowiązującym w 2011 r., ustawodawca zdecydował się na dodanie do art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pkt 73, zawierającego wyraźne stwierdzenie, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów "wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osoba prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia". Zatem w ocenie spółki, wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków z tytułu należności licencyjnych w 2011 r. nie znajduje oparcia w prawie.

Decyzją z dnia 27 listopada 2018 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w G. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne. Organ odwoławczy podkreślił, że w okolicznościach analizowanej sprawy oceny wymaga, czy poniesione przez spółkę wydatki z tytułu opłat sublicencyjnych za używanie praw do znaków towarowych zarejestrowanych oraz zgłoszonych do rejestracji, wypłacanych na rzecz podmiotu zależnego – Spółki cypryjskiej, zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Organ odwoławczy przywołał treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i uzasadniał, z odwołaniem do orzecznictwa, że zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Jak podkreślił organ odwoławczy z materiału dowodowego wynika, że Skarżąca dokonała transakcji ze Spółką cypryjską wyłącznie w celu osiągnięcia skutku podatkowego. Nadto, nawet po przekazaniu praw do znaku towarowego Spółce cypryjskiej korzystała z tego znaku jak właściciel.

W konsekwencji organ poddał pod wątpliwość skuteczność prawną umowy zawartej między Skarżącą, a Spółką Cypryjską w sprawie udostępnienia licencji na korzystanie ze znaku towarowego. Powyższe, zdaniem organu odwoławczego, upoważnia do zakwestionowania spornego wydatku, jako kosztu, który nie został poniesiony w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Jako pełnomocnik wnioskodawcy – doradca podatkowy, sporządź w imieniu skarżącej, skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny: W dniu 16 stycznia 2020 r. babcia Wnioskodawcy Jana P., która nie posiada konta bankowego przekazała Wnioskodawcy kwotę 40.000,00 zł (gotówką) do rąk własnych. Babcia jest emerytką, emeryturę co miesiąc wręcza jej osobiście listonosz, ze względu na brak zaufania babci do nowych technologii. Toteż pieniądze trzyma we własnym mieszkaniu. Tego samego dnia Wnioskodawca wpłacił w placówce bankowej kwotę 40.000 zł na swoje konto bankowe. W dniu 4 lutego 2020 r., Wnioskodawca złożył wniosek (zgłoszenie) o darowiźnie do Urzędu Skarbowego przez system ePUAP. W późniejszym terminie Wnioskodawca zawarł z babcią pisemną umowę, potwierdzającą, że pieniądze otrzymał od niej. Następnie umowa ta została przesłana do Urzędu Skarbowego wraz z potwierdzeniem dokonania wpłaty na konto bankowe Wnioskodawcy. Obecnie Wnioskodawca jest bezrobotnym studentem, nie posiada takich zdolności finansowych by móc wpłacić sobie sam na konto kwotę 40.000 zł, W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy na mocy art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn ( przysługuje Wnioskodawcy zwolnienie z podatku od darowizn?
Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn (Dz.U.2020 r.,poz.1761 dalej jako u.p.s.d.) zwolnione z podatku jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych (dzieci i wnuki), wstępnych (rodzice i dziadkowie), pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli: 1. w terminie sześciu miesięcy zgłoszą nabycie właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, 2. udokumentują otrzymanie pieniędzy przekazem na rachunek w banku, SKOK lub przekazem pocztowym.
W ocenie Wnioskodawcy zgodnie z powyższym – pieniądze zostały wpłacone na konto Wnioskodawcy, a następnie udokumentowane przed urzędnikiem skarbowym. W art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. nie jest powiedziane czy wpłaty musi dokonać darczyńca czy obdarowany. Nie jest również nadmienione by transakcja musiała zostać przeprowadzona przelewem. Gdyby tak było, wykluczałoby to gro osób starszych, które konta bankowego nie posiadają, co byłoby jawną dyskryminacją tej grupy wiekowej. Zdaniem Wnioskodawcy celem przepisu art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. jest to, aby zapobiegać fikcyjnym umowom darowizny, a nie tworzyć barierę w darowiznach pomiędzy najbliższymi członkami rodziny, jeżeli nie ulega wątpliwości, że darowizna została pomiędzy nimi wykonana. Literalnie przepis wymaga aby darowizna była udokumentowana przekazaniem pieniędzy na rachunek bankowy obdarowanego, nie wskazuje on jednak w jaki sposób przekazanie to miałoby nastąpić. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że oceniając przepis o uldze należy się zastanowić, jaki był cel jej wprowadzenia. Dlatego wymóg udokumentowania darowizny należy traktować jako warunek natury technicznej. Na poparcie powyższego Wnioskodawca powołał się na orzecznictwo sądowoadministracyjne.
W indywidualnej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.
Organ podkreślił, że nabycie w drodze darowizny rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powyżej kwoty 9.637 zł, dokonane przez osoby wymienione w art. 4a ust. 1 u.p.s.d., jest zwolnione z podatku od spadków i darowizn, jeżeli zostaną spełnione warunki wymienione w art. 4a ust. 1 pkt 1 i pkt 2 w/w ustawy Z treści przepisu art. 4a ust. 1 u.p.s.d. wynika, że w przypadku gdy przedmiotem darowizny są środki pieniężne,
dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania konieczne jest spełnienie trzech warunków:
1) otrzymanie darowizny przez jedną z osób wymienionych w tym przepisie;
2) złożenie zgłoszenia o nabyciu własności środków pieniężnych(poza sytuacją przewidzianą w art.4a ust.4ustawy)
3) udokumentowanie ich otrzymania dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.

Wobec powyższego, w przypadku darowizny środków pieniężnych warunkiem niezbędnym do skorzystania z omawianego zwolnienia – jak już wyżej wskazano – jest m.in. fakt udokumentowania przez obdarowanego ich otrzymania dowodem przekazania na swój rachunek bankowy albo rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym. Skoro w analizowanej sprawie środki pieniężne zostały przekazane Wnioskodawcy w formie gotówki – „z ręki do ręki”, a następnie Wnioskodawca sam wpłacił te środki na swój rachunek bankowy, stwierdzić należy, iż nie został spełniony warunek określony w art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Taki sposób działania nie wyczerpuje norm omawianego przepisu. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie są motywy, jakimi kierowały się
strony darowizny decydując się na przekazanie darowizny w formie gotówki. Ustawodawca jednoznacznie wskazał jakie warunki muszą zostać spełnione, aby zwolnienie mogło zostać zastosowane i dlatego stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego, przyjmując że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Wspólnota Mieszkaniowa Jantar z siedzibą w Gdańsku we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wskazała, że została powołana na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz 1048). Naczelnym celem działania wspólnoty jest utrzymanie części wspólnej budynku mieszkalnego tj. dachu, elewacji, klatek schodowych, pomieszczeń technicznych i otoczenia zewnętrznego. Wspólnota w dniu 1 stycznia 2000 r. zawarła z ABC Spółka z o. o. umowę najmu części nieruchomości. Przedmiotem umowy jest najem części powierzchni dachu budynku mieszkalnego pozostającego w zarządzie wspólnoty. Najemca zgodnie z zawartą umową na wynajętej powierzchni zamontował maszt telefonii cyfrowej, wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej najemcy świadczącego usługi telekomunikacyjne. Pożytki uzyskane z najmu powierzchni dachu są przeznaczane w całości na pokrycie utrzymania nieruchomości wspólnej. W wymiarze technicznym i prawnym części wspólne budynku i znajdujące się w nim mieszkania
pozostają ze sobą w ścisłym związku. W celu zmniejszenia kosztów obciążających właścicieli lokali mieszkalnych, dochody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z utrzymaniem części wspólnej nieruchomości.
W związku z tak opisanym stanem faktycznym Wspólnota Mieszkaniowa Jantar zadała następujące pytanie: czy przychody wspólnoty mieszkaniowej z tytułu zawartej umowy najmu i uzyskiwany z tego tytułu dochód podlegają zwolnieniu podmiotowo - przedmiotowemu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.) dalej powoływanej jako u.p.d.o.p.?
Wspólnota wskazała, że budynek, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji jest budynkiem mieszkalnym i wynajmowanie jego części wspólnych stanowi gospodarowanie zasobem mieszkaniowym wspólnoty. Dochód ten jest przeznaczony na pokrycie wydatków związanych z budynkiem mieszkalnym, którego część jest wynajmowana. W tej sytuacji dochód uzyskany z najmu części wspólnej budynku objęty jest zwolnieniem z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p. Interpretacją indywidualną z dnia 7 czerwca 2021 r., doręczoną Wnioskodawcy w dniu 14 czerwca 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wspólnoty Mieszkaniowej Jantar za nieprawidłowe.
W interpretacji wskazano, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wspólnota Mieszkaniowa Jantar osiąga przychody z najmu części powierzchni dachu budynku mieszkalnego pozostającego w zarządzie Wspólnoty pod maszt telefonii cyfrowej, wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej najemcy świadczącego usługi telekomunikacyjne. Pożytki uzyskane z najmu powierzchni dachu są przeznaczane w całości na pokrycie utrzymania nieruchomości wspólnej. Przychód uzyskany przez Wspólnotę z najmu części powierzchni dachu pod maszt telefonii cyfrowej, nie może być zaliczony do dochodów z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, ponieważ stanowi inną działalność gospodarczą niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.
Umieszczenie masztu telefonii cyfrowej na dachu budynku przez firmę świadczącą usługi telekomunikacyjne na podstawie zawartej umowy najmu jako takie nie stanowi realizacji zadań mieszkaniowych ciążących na Wspólnocie. Do jej zadań mieszkaniowych nie należy bowiem wynajmowanie elementów budynku pod realizację potrzeb firm komercyjnych. Wykorzystywanie zasobu mieszkaniowego dla innych celów niż realizacja zadań
mieszkaniowych jest inną działalnością gospodarczą niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi. W konsekwencji dochody uzyskane w przedstawionym stanie faktycznym przez Wnioskodawcę z tytułu najmu części wspólnych nieruchomości w postaci części dachu pod maszt telefonii cyfrowej jest dochodem z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi. Pomimo więc przeznaczenia tego dochodu na utrzymanie zasobów mieszkaniowych nie podlega on zwolnieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p.
Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego, przyjmując że nie upłynął termin do jej wniesienia.

W dniu 18 stycznia 2020 r. Andrzej Wilk (dalej jako: Zainteresowany) na podstawie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa złożył wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zainteresowany we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyczerpująco przedstawił zaistniały stan faktyczny. We wniosku Zainteresowany podał, że w dniu 7 listopada 2019 r. na podstawie umowy darowizny nabył nieruchomość obciążoną hipotekami zabezpieczającymi zaciągnięty przez darczyńców kredyt. Następnie w dniu 18 grudnia 2019 r. za zgodą banku, będącego stroną umowy kredytu, Zainteresowany przystąpił do długu do wysokości oszacowanej wartości nieruchomości i przeniósł na rzecz banku własność tej nieruchomości, uzyskując zwolnienie z długu.

Zainteresowany we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zadał pytanie, czy przeniesienie własności nieruchomości w zamian za zwolnienie z długu w ramach świadczenia w miejsce wykonania stanowi odpłatne zbycie tej nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 30e ust. 1 przywołanej ustawy. Zainteresowany zajął stanowisko, że opisana czynność nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości i nie powoduje powstania obowiązku zapłaty podatku.

Natomiast Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 18 sierpnia 2021 r. uznał, że stanowisko Zainteresowanego za nieprawidłowe. Wskazał, że przeniesienie prawa własności nieruchomości na rzecz banku celem zwolnienia się z obowiązku zapłaty obciążającego tę nieruchomość długu hipotecznego stanowi formę odpłatnego zbycia prawa własności

nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej odpłatne zbycie oznacza każde przeniesienie prawa własności lub praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Świadczenie w miejsce wykonania nie następuje pod tytułem darmym, gdyż przenoszący własność nieruchomości otrzymuje mające określoną wartość majątkową świadczenie wzajemne, polegające na zwolnieniu z długu, a więc zmniejszeniu pasywów majątku. Interpretacja indywidualna zawierała pouczenie o treści art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego, przyjmując że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Decyzją z dnia 29 lutego 2021 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej również: DIAS) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań - Winogrady z dnia 30 listopada 2020 r. określającą spółce Epitol s.c. Bakowski i Palczyk wysokość podatku od towarów i usług z tytułu wystawienia faktury, o której mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), podlegającego wpłacie na rachunek Urzędu Skarbowego Poznań – Winogrady za listopad 2018 r. w łącznej kwocie 35.250 zł.

DIAS w uzasadnieniu decyzji wskazał, że z zebranego materiału dowodowego wynika, iż skarżący wystawili i wprowadzili do obrotu prawnego faktury, które u nabywcy Sobotko Sp. z o.o. posłużyły do obniżenia podatku należnego. W toku postępowania ustalono, że ww. faktury nie zostały zaewidencjonowane przez stronę w rejestrze sprzedaży i rozliczone w deklaracji podatkowej VAT-7 za listopad 2018 r. Podatek należny z tych faktur sprzedaży nie został przez skarżącą spółkę odprowadzony do budżetu państwa. Natomiast przesłuchana w charakterze świadka Magdalena Jątrzyk zeznała, że przedmiotowe faktury zostały ujęte w rejestrach Sobotko Sp. z o.o.

Z akt sprawy wynika, że ww. faktury zostały wystawione przez Magdalenę Jątrzyk - osobę upoważnioną do wystawiania faktur VAT w imieniu Epitol s.c. Bakowski i Palczyk, na podstawie § 1 pkt 3 umowy o świadczenie usług księgowych nr z 1 lipca 2018 r. Osoba ta miała dostęp do lokalu, dokumentów księgowych oraz pieczątki firmowej Epitol. s.c. Z przesłuchania w dniu 16 lutego 2020r. w charakterze świadka Magdalena Jątrzyk, wynika, że świadek zgodnie z treścią umowy o świadczenie usług księgowych zawartą dnia 1 lipca 2018 r. między Tax Sp. z o.o. a skarżącą faktycznie wykonywała czynności wystawiania dokumentów sprzedażowych/faktur VAT, a faktury podpisywał zazwyczaj Bakowski Wiesław - współwłaściciel Epitol s.c.

Z treści zeznań Bakowskiego Wiesława i Pawalczyka Waldemara przesłuchanych w dniu 15 marca 2020r. w charakterze strony wynika, iż przedmiotowe faktury są fikcyjne i nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a tym samym nie dotyczą one czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zostały wystawione przez osobę, która bezprawnie posłużyła się dokumentami księgowymi i pieczątkami. Uczyniła to bez wiedzy i zgody Bakowskiego Wiesława i Pawalczyka Waldemara.

W ocenie DIAS do ww. faktur VAT zastosowanie znajdzie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Zdaniem DIAS zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do uznania, iż sporne faktury nie dokumentują żadnej czynności. Ponadto w rozpoznawanej sprawie, mimo braku wykonania czynności wskazanych w fakturach, zostały one wprowadzone do obiegu, a strona we właściwym czasie nie podjęła czynności, aby zapobiec wykorzystaniu faktur przez odbiorcę. Organ odwoławczy nie kwestionował, że skarżąca nie zleciła przygotowania powyższych faktur i nie miała świadomości o ich wystawieniu, ale w ocenie tego organu ponosi ona odpowiedzialność za wybór osoby upoważnionej do działania w jej imieniu. Istotne jest bowiem to, że wystawione przez Epitol s.c., sporne faktury, zostały zaksięgowane w rejestrach zakupu Sobotko Sp. z o.o. w listopadzie 2018 r.

Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego, przyjmując że nie upłynął termin do jej wniesienia.

Decyzją z 12 stycznia 2021 r. Prezydent Miasta Warszawy ustalił dla Piotra Malinowskiego zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2021 r. w kwocie 455 zł. Akt ten został prawidłowo doręczony pełnomocnikowi podatnika. Decyzja ta stała się ostateczna wobec jej niezaskarżenia.

Podatnik w przepisanym terminie nie zapłacił podatku.

W dniu 20 października 2022 r. wierzyciel – Prezydent Miasta Warszawy doręczył Piotrowi Malinowskiemu pismo z 15 października 2022 r. zatytułowane „upomnienie” o następującej treści: „Stosownie do treści art. 15 §

1 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wzywamy Pana Piotra Malinowskiego do niezwłocznej zapłaty zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości za 2021 r., wynikającej z ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta Warszawy z 12 stycznia 2021 r.”.

Następnie Prezydent Miasta Warszawy w dniu 4 listopada 2022 r. wystawił tytuł wykonawczy DFP-FnIII.77.00.11.2022, który skierowano do egzekucji administracyjnej należności pieniężnej, stanowiącej podatek od nieruchomości od osób fizycznych. Osobą wskazaną w tytule wykonawczym jako zobowiązanym do wykonania obowiązku był Piotr Malinowski.

Dnia 08.11.2022 r. wystawiono zawiadomienie i dokonano nim zajęcia rachunku bankowego prowadzonego przez Bank S.A. na rzecz Piotra Malinowskiego. Zawiadomienia zostały doręczone do Banku. Dnia 22.11.2022 r. zobowiązany otrzymał odpis tytułu wykonawczego oraz zawiadomienie o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego wraz z odpisem zawiadomienia skierowanego do banku o zakazie wypłaty zajętej kwoty z rachunku bankowego bez zgody organu egzekucyjnego.

W dniu 29.11.2022 r. pełnomocnik zobowiązanego – doradca podatkowy, wniósł do wierzyciela zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej. Jako podstawę zarzutu wskazano art. 33 § 2 pkt 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wniesiono w związku z tym o uwzględnienie wniesionego zarzutu i umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr DFP-Fn-III.77.00.11.2022. W uzasadnieniu wskazano na trzy argumenty potwierdzające brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia. Po pierwsze, pismo z 15 października 2022 r., zatytułowane „upomnienie” zostało doręczone bezpośrednio zobowiązanemu, a powinno być zaadresowane do jego pełnomocnika z postępowania podatkowego, w którym wydano decyzję. Po drugie, w tytule wykonawczym w rubryce dotyczącej upomnienia nie wskazano, że doręczono upomnienie zobowiązanemu. Po trzecie, pismo Prezydenta Miasta Warszawy z 15 października 2022 r. zatytułowane „upomnienie”, nie spełnia wszystkich wymogów formalnych przewidzianych w art. 15 § 1 u.p.e.a.

Wierzyciel – Prezydent Miasta Warszawy postanowieniem z dnia 12 stycznia 2023 r., nr 1333/22, na podstawie art. 34 § 2 pkt 1 u.p.e.a. oddalił zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że upomnienie zostało prawidłowo doręczone zobowiązanemu a nie jego pełnomocnikowi z postępowania podatkowego. Wskazano ponadto, że przesłane upomnienia spełnia wszystkie wymogi formalne przewidziane przez prawo, w szczególności zawierało wezwanie do zapłaty podatku oraz określenie tego obowiązku poprzez odwołanie się do ostatecznej decyzji.

Pełnomocnik zobowiązanego złożył w ustawowym terminie zażalenie do organu odwoławczego w stosunku do wierzyciela, powtarzając argumentację z uzasadnienia zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z 8 marca 2023 r., nr 388/23 utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Prezydenta Miasta Warszawy. W uzasadnieniu w całości podtrzymano argumentację wierzyciela.

Powyższe postanowienie zostało doręczone pełnomocnikowi zobowiązanego 15 marca 2023 r.

Proszę sporządzić skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2022 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K.  nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego w K z dnia 1 grudnia 2022 r. w przedmiocie określenia Janowi K. zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2019 r. Organ podatkowy uprawdopodobnił, że zobowiązanie wynikające z decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostanie wykonane, ponieważ Jan K. dokonuje czynności polegających na zbywaniu majątku znacznej wartości. 

Przedmiotowe postanowienie doręczono Janowi K. 12 grudnia 2022 r., natomiast 13 grudnia 2022 r. pełnomocnik Jana K.– doradca podatkowy Józef B. otrzymał niepodpisany kwalifikowanym podpisem elektronicznym skan tego postanowienia za pomocą środków komunikacji elektronicznej (ePUAP). Następnie zarówno Jan K, jak i jego pełnomocnik złożyli zażalenia o tej samej treści (odpowiednio Jan K. - 14 grudnia 2022 r., a pełnomocnik Józef B. - 15 grudnia 2022 r.).

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. utrzymał w mocy przedmiotowe postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. Uzasadniając zaskarżony akt, organ odwoławczy podał, że organ pierwszej instancji nadał wymienionej na wstępie decyzji rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 239b § 1 pkt 3 oraz § 2 O.p. Organ odwoławczy stwierdził, że postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. o nadaniu decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności zostało doręczone nieprawidłowo - Stronie, a nie jej pełnomocnikowi występującemu w postępowaniu podatkowym. Zdaniem organu uchybienie to nie było jednak na tyle istotne, żeby mogło mieć wpływ na wynik postępowania, ponieważ pełnomocnik Strony złożył w ustawowym terminie zażalenie, przez co Strona nie poniosła żadnych ujemnych konsekwencji na skutek naruszenia przepisów w zakresie doręczeń.

Proszę sporządzić skargę na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K.

Wyrokiem z dnia 15 września 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, sygn. akt I SA/Bd 59/20, oddalił skargę Marcina Kowalskiego na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 czerwca 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2015 r. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem, sporządzonym na wniosek pełnomocnika skarżącego (doradcy podatkowego), został skutecznie doręczony temu pełnomocnikowi w dniu 6 października 2020 r. W piśmie z dnia 27 listopada 2020 r. (nadanym tego samego dnia) pełnomocnik skarżącego, na podstawie art. 86 § 1 i art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) wniósł o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej od powołanego wyroku WSA wyjaśniając, że uchybił temu terminowi, gdyż w związku z chorobą żony (COVID-19) przebywał w okresie od dnia 4 do dnia 20 listopada 2020 r. na obowiązkowej kwarantannie domowej, zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 listopada 2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. poz. 1931) Do wniosku pełnomocnik załączył kopię stosownego zaświadczenia żony z ZUS, równocześnie złożył też skargę kasacyjną. Sąd pierwszej instancji, podkreślając wyjątkowość instytucji przywrócenia terminu, a także konieczność zastosowania kryterium szczególnej staranności w terminowym dokonaniu czynności przez profesjonalnego pełnomocnika, nie uwzględnił wniosku. Sąd potwierdził, że w okolicznościach powołanych we wniosku pełnomocnik miał obowiązek poddania się kwarantannie, niemniej w ocenie sądu nie oznaczało to wykazania braku winy w uchybieniu terminu do złożenia skargi kasacyjnej. Pełnomocnik objęty był obowiązkową kwarantanną w okresie od dnia 4 do dnia 20 listopada 2020 r., lecz nie wykazał, by w okresie od dnia doręczenia wyroku (dzień 6 października 2020 r.) do dnia 3 listopada 2020 r. wystąpiły obiektywne okoliczności uniemożliwiające dochowanie terminu do złożenia skargi kasacyjnej. Sam fakt przebywania na obowiązkowej kwarantannie od dnia 4 listopada 2020 r. nie stanowi w ocenie sądu przyczyny dostatecznie usprawiedliwiającej uchybienie terminu. Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej nie mógł być według sądu uwzględniony, pełnomocnik nie uwiarygodnił bowiem stosowną argumentacją dostatecznej staranności oraz faktu, że przeszkoda uniemożliwiająca dokonanie czynności w terminie była obiektywna i niezależna od niego. 

Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie, przyjmując, że termin do wniesienia zażalenia nie upłynął.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową i prowadzi działalność w zakresie produkcji mebli ogrodowych. W ramach prowadzonej działalności spółka nawiązuje relacje biznesowe w różnych obszarach. Relacje te oparte są o umowy zawierane w różnych formach i mające różny poziom skomplikowania - od prostych umów zawieranych w formie ustnej, przez jednostronicowe zamówienia, po złożone umowy handlowe, na które często składają się umowy ramowe i zamówienia. Szereg stosunków biznesowych, w tym umów, których stroną jest spółka, realizowanych/zawieranych jest według wcześniej opracowanych i przyjętych sposobów działania, idei i pomysłów, które spółka wypracowała w przeszłości i powiela, jako sprawdzony schemat działania.

Od momentu, kiedy idee, pomysły i działania zostały opracowane i wdrożone w przeszłości, spółka pozostaje w gotowości do ponownego ich wdrożenia wówczas, gdy pojawi się taka konkretna potrzeba (np. w związku z pojawieniem się nowego kontrahenta lub partnera biznesowego). 

W związku z wejściem w życie nowelizacji Ordynacji podatkowej wprowadzającej do polskiego systemu prawnego obowiązek raportowania schematów podatkowych (ustawa z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 - dalej: "ustawa zmieniająca"), spółka dokonała przeglądu umów, transakcji, zdarzeń gospodarczych pod względem stosowania nowych przepisów, w tym w szczególności, w jakim zakresie na spółce ciążą obowiązki w zakresie informowania Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: KAS) o schematach podatkowych. Jednocześnie spółka rozważa, czy przedmiotem analizy powinna być również ocena uzgodnień opracowanych i wdrożonych po raz pierwszy przed 1 listopada 2018 r. - w przypadku schematów krajowych oraz przed 25 czerwca 2018 r. - w przypadku schematów transgranicznych (dalej: daty graniczne), które trwają lub są stosowane lub powielane po tych datach. Potencjalnie bowiem, gdyby oceniać niektóre z tych uzgodnień, gdyby zostały opracowane i wdrożone po datach granicznych, nie można wykluczyć, że mogłyby one zostać uznane za schemat podatkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wystąpienia po datach granicznych uzgodnień, które - gdyby zostały opracowane i wdrożone po datach granicznych - spełniałyby przesłanki uznania za schematy podatkowe w rozumieniu art. 86a § 1 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 tekst jedn. Dalej: O.p.), spółka będzie zobowiązana do poinformowania o nich Szefa KAS, jeśli uzgodnienie zostało wdrożone po raz pierwszy przed datą graniczną? 

Zdaniem wnioskodawcy, spółka w takim stanie faktycznym nie jest zobowiązana do informowania Szefa KAS o żadnym ze wskazanych uzgodnień.

W wydanym przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej postanowieniu organ stwierdził, że w zakresie objętym przedmiotowym wnioskiem, organ podatkowy nie jest uprawniony do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnej) bowiem stałoby to w sprzeczności z art. 14b § 1 O.p. 

Zagadnienie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji nie dotyczy bowiem interpretacji przepisów prawa materialnego.

W zażaleniu strona wniosła o uchylenie postanowienia w całości i wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego uznającej stanowisko wnioskodawcy w całości za prawidłowe.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej postanowieniem z 20 grudnia 2020 r. po rozpatrzeniu zażalenia utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że analiza przesłanek odmowy wszczęcia postępowania, wskazanych w art. 165a § 1 O.p., w związku z przepisami tej ustawy regulującymi postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, prowadzi do wniosku, że oceniając, czy konkretny wniosek dotyczący interpretacji przepisów prawa podatkowego może podlegać merytorycznemu rozpatrzeniu w ramach procedury uregulowanej w Rozdziale 1a Działu II O.p., należy mieć na względzie charakter omawianej instytucji. W analizowanej sprawie wątpliwości strony budziła kwestia dotycząca obowiązku informowania Szefa KAS o wskazanych we wniosku przypadkach uzgodnień jako schematach podatkowych. Zdaniem organu, skoro zagadnienie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji nie dotyczyło interpretacji przepisów prawa materialnego rodzących zobowiązanie podatkowe, organ pierwszej instancji nie był uprawniony ani zobowiązany do wydania interpretacji indywidualnej. Za bezzasadne organ uznał zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 14b § 1 w zw. z art. 3 pkt 2 O.p., art. 14b § 1 oraz 14k § 3 O.p., art. 14b § 1 w zw. z art. 14b § 4 O.p. Za chybiony organ uznał zarzut naruszenia art. 121 § 1 w zw. z art. 14b § 1 O.p.

Działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy, proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia. 

W dniu 25 lutego 2020 r. Florian Złotowski (dalej jako: podatnik) złożył w Drugim Urzędzie Skarbowym w Lublinie na urzędowym formularzu SD-3 zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych w drodze spadku po Zofii Złotowskiej, zmarłej 20 czerwca 2009 r. Zadeklarował, że przysługiwał mu udział w wysokości ½ w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego o pow. 60 m2. W aktach sprawy podatkowej zdeponowano postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Wschód z siedzibą w Świdniku z dnia 21 kwietnia 2010 r. o stwierdzeniu nabycia spadku po Zofii Złotowskiej przez męża Floriana Złotowskiego oraz ich syna Ignacego Złotowskiego.

Na podstawie danych zawartych w zeznaniu decyzją z 7 marca 2020 r. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Lublinie ustalił podatnikowi zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn w kwocie 2.000 zł. Organ zaznaczył, że podatnik nie składał wcześniej zeznania podatkowego, a nabycie zgłosił dopiero 21 stycznia 2020 r. Obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstał zatem w dniu powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia spadku, stosownie do przepisu art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przy wymiarze zobowiązania uwzględniono kwotę wolną od podatku z uwagi na zaliczenie podatnika do pierwszej grupy podatkowej. 

W odwołaniu podatnik zarzucił, że decyzję wydano po upływie terminu przedawnienia. Postanowienie spadkowe uprawomocniło się w maju 2010 r., podczas gdy decyzję doręczono mu w 29 marca 2020 r. Według podatnika zobowiązanie podatkowe przedawniło się z końcem 2015 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy, podzielając wyrażone w niej stanowisko. Organ odwoławczy nie podzielił zarzutu, iż decyzję wydano po upływie terminu przedawnienia. Według organu odwoławczego w przypadku, gdy podatnik nie zgłosił spadku do opodatkowania, to niezależnie od czasu, jaki upłynął od nabycia spadku, dochodzi do odżycia obowiązku podatkowego na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Złożenie zeznania oceniono jako powołanie się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia niezgłoszonego do opodatkowania, o którym mowa w art. 6 ust. 4 przywołanej ustawy.

Jako pełnomocnik wnioskodawcy – doradca podatkowy, sporządź skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. 

W dniu 15 marca 2016 r. Anna Kowalska, która prowadziła hodowlę kurcząt rzeźnych w dwóch z sześciu kurników objętych gospodarstwem rolnym posiadanym wspólnie z małżonkiem, złożyła zgłoszenie rejestracyjne VAT, o którym mowa w art. 96 ustawy o VAT, rezygnując tym samym ze statusu rolnika ryczałtowego, jaki dotychczas posiadała. Natomiast małżonek Adam Kowalski, który w czterech pozostałych kurnikach objętych owym gospodarstwem również prowadził hodowlę kurcząt rzeźnych, posiadając status rolnika ryczałtowego, wstrzymał się od podjęcia takich działań.

W dniu 14 kwietnia 2022 r. Anna Kowalska złożyła wnioski o dokonanie korekty VAT, żądając stwierdzenia nadwyżki VAT zapłaconego za styczeń, luty, marzec kwiecień, czerwiec, sierpień, październik i listopad 2017 r.

Decyzją z dnia 8 czerwca 2022 r. właściwy naczelnik urzędu skarbowego odmówił uwzględnienia tego żądania. Właściwy dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu decyzją z dnia 15 września 2022 r. utrzymał tę odmowę w mocy. Ten ostatni organ uznał, że skoro Anna Kowalska złożyła zgłoszenie rejestracyjne i była podatnikiem rozliczającym się na zasadach ogólnych VAT, to właśnie ona posiadała status podatnika VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej w ramach gospodarstwa rolnego objętego współwłasnością małżonków. Złożenie przez Annę Kowalską zgłoszenia rejestracyjnego wywołało zatem skutki także względem jej małżonka, który tym samym utracił status rolnika ryczałtowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 5 marca 2023 r. oddalił skargę wniesioną przez Annę Kowalską na tę ostatnią decyzję. Sąd ten orzekł bowiem, że gdy w ramach wspólnego gospodarstwa rolnego małżonkowie pozostający w ustawowym ustroju wspólności majątkowej prowadzą działalność rolniczą tego samego rodzaju, tylko jedno z nich może być podatnikiem VAT. Nie ma w tym względzie znaczenia okoliczność, że w rozpatrywanym wypadku Anna Kowalska i jej małżonek prowadzili działalność w różnych kurnikach objętych danym gospodarstwem rolnym. Bez znaczenia dla Sądu pierwszej instancji były również argumenty strony skarżącej, że każdy z małżonków prowadził działalność w sposób niezależny od drugiego.

Działając jako doradca podatkowy - pełnomocnik Anny Kowalskiej, proszę sporządzić skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia. 

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej małżonkowie X wskazali, że są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej, która nie ma związku z prowadzoną przez nich, jako podatnika podatku VAT, działalnością gospodarczą. Przez przedmiotową nieruchomość przebiega rurociąg ciepłowniczy firmy Y. W wyniku ugody sądowej strony zobowiązały się do zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, określając w niej oraz późniejszym akcie notarialnym dwuczęściowe wynagrodzenie, które ma się składać się z opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez okres 10 lat, tj. do czasu zawarcia umowy. oraz z opłaty za korzystanie ze służebności przesyłu w przyszłości. W przekonaniu małżonków X wynagrodzenie to miało charakter odszkodowawczy, niezwiązany z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. W opisanych okolicznościach małżonkowie X zapytali, czy wynagrodzenie za bezumowne korzystanie i za ustanowioną służebność przesyłu powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT? Ich zdaniem nie.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w wydanej interpretacji indywidualnej, uznał stanowisko wnioskodawców za nieprawidłowe. Stwierdził, że otrzymane kwoty pieniężne z obu tytułów nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę w rozumieniu art. 471 kodeksu cywilnego, a zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej:

u.p.t.u.) pod pojęciem "świadczenia usług" należy rozumieć każde zachowanie, tak działanie jak i zaniechanie. Wskazał, że odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli istnieje bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy nią a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, zaś w świetle przepisów dotyczących służebności przesyłu (art. 305¹ i art. 305² k.c.) zarówno wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości do tego celu, jak i za ustanowioną już służebność przesyłu na przyszłość uznać należy za świadczenie usług w formie, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., a takie usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, przyjmując, że termin do wniesienia skargi jeszcze nie upłynął.

We wniosku z dnia 20.12.2022 r. o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ABC z siedzibą w Warszawie podała, że zamierza prowadzić działalność w zakresie budowy i eksploatacji elektrowni wiatrowej w miejscowości Józefów pod Warszawą. Wartość planowanej inwestycji przekroczy 10 mln zł, zostanie ona sfinansowana w 75% pożyczką udzieloną przez podmiot powiązany z siedzibą w Niemczech. Przewidywany okres eksploatacji elektrowni to 10 lat, kapitał zakładowy spółki wynosi 1 mln zł, w roku 2021 uzyskała przychody w wysokości 130 mln zł, w całości z działalności gospodarczej innej, niż energetyka wiatrowa, a wartość jej aktywów na koniec roku 2021 wynosiła 62 mln zł. Spółka zadała pytanie, czy może skorzystać z przewidzianej w art. 15c ust. 8 u.p.d.o.p. możliwości wyłączenia z kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego odsetek od pożyczki przeznaczonej na sfinansowanie budowy elektrowni – zajmując stanowisko, że może z takiej możliwości skorzystać, ponieważ planowana inwestycja jest długoterminowym projektem z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 10 u.p.d.o.p., jako że będzie służyła celowi (ogólnemu interesowi) publicznemu przez zapewnienie nieograniczonemu kręgowi odbiorców dostępu do energii elektrycznej i to pochodzącej ze źródeł odnawialnych; ze względu na swoją wartość i przewidywany okres eksploatacji stanowić też będzie znaczący składnik aktywów.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji z dnia 20.02.2023 r., doręczonej spółce dnia 22.02.2022 r., uznał jej stanowisko za nieprawidłowe. Stwierdził, że projekt ze względu na jego wartość w porównaniu do wielkości przychodów spółki nie może być uznany za znaczący składnik aktywów, nie ma też charakteru długoterminowego, gdyż inne elektrownie tego typu eksploatowane są znacznie dłużej. Przede wszystkim jednak nie stanowi projektu z zakresu infrastruktury publicznej, o którym stanowi art. 15c ust. 10 u.p.d.o.p., ponieważ na mocy art. 6 pkt 4a ustawy o gospodarce nieruchomościami za cel publiczny w rozumieniu tej ustawy może być uznana tylko budowa i utrzymywanie morskiej farmy wiatrowej, podczas gdy planowana elektrownia posadowiona ma być na lądzie. Nie ma zatem podstaw do zastosowania przewidzianego w art. 15c ust. 8 u.p.d.o.p. wyłączenia limitowania kosztów finansowania dłużnego, o którym stanowi art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. 

Jako ustanowiony dnia 24.03.2023 r. pełnomocnik spółki proszę sporządzić w tej dacie skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.