Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia - Zasady ogólne

Jacek F. w 2005 roku został złapany na fotoradar przez strażników miejskich za przekroczenie prędkości w Olsztynie. Został on ukarany mandatem karnym w wysokości 500 złotych. Jacek F. odmówił przyjęcia mandatu i sprawa została skierowana do sądu rejonowego, który to podtrzymał decyzję strażników miejskich i nakazał Jackowi F. zapłacić dany mandat. Jacek F. odmawiał zapłaty powołując się na nielegalność posługiwania się fotoradarem przez strażników miejskich. Czy ma rację?  

Treść rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 grudnia 2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego, przyznające uprawnienia z zakresu kontroli ruchu drogowego strażnikom miejskim, nie znajdowała pokrycia w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Zapis tejże ustawy nie przewiduje uprawnień straży miejskiej z zakresu kontroli ruchu drogowego. Według stanu faktycznego, Jacek F. otrzymał mandat w 2005r., tj. po wydaniu rozporządzenia. W danym przykładzie można posłużyć się stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (sygnatura U 1/07), zgodnie z którym rozporządzenie wykonawcze to niewystarczająca podstawa dla strażników miejskich do używania fotoradarów, skoro takiego uprawnienia nie przewidują dla nich przepisy ustawowe. Tak więc, kierowcy ukarani mandatem przez strażników miejskich posługujących się fotoradarem, mogą żądać umorzenia postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt. 9 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, którego treść brzmi: nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzącego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tego wymaga. Zdanie Trybunału Konstytucyjnego, potwierdza wyrok Sądu Najwyższego (sygnatura II KK334/08), które brzmi następująco: „Brak normy ustawowej, na podstawie której strażnicy miejscy byliby upoważnieni do sprawowania kontroli drogowej w zakresie stwierdzania przekroczenia przez kierujących pojazdami dozwolonej prędkości powoduje, że nie posiadają oni także, wynikającego z art. 17 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, uprawnienia oskarżyciela publicznego. Uprawnienie to przysługuje bowiem strażom gminnym (miejskim) tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania ujawniły wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie”. Według więc powyższych twierdzeń Jacek F. miał rację powołując się na nielegalność działalności strażników miejskich.

Wiesławowi O., właścicielowi punktu wyrobu pieczątek, zarzucono dnia 29 maja 2008 roku, że w dniu 18 maja 2007 roku wykonał on bez właściwego zamówienia pieczęć Starosty Powiatowego w L., czym wyczerpał on znamiona wykroczenia z art. 68 § 1 Kodeksu Wykroczeń, a Policja jako organ prowadzący postępowanie, wszczęła je dnia 27 maja 2008 roku. Obwiniony jednak zauważył, że nie można przeciwko niemu wszcząć postępowania, gdyż zgodnie z przepisami w sprawach o wykroczenia, przedawnienie karania upływa na rok po popełnieniu zarzucanego mu czynu.
Jednak Policja stwierdziła że twierdzenie obwinionego jest bezzasadne, gdyż zostało przeciwko niemu wszczęte postępowanie w omawianej sprawie, w związku z tym okres przedawnienia karalności upływa dopiero po dwóch latach od popełnienia czynu i w związku z tym jak i w związku z odmową przyjęcia proponowanego mandatu karnego, złożyła wniosek o ukaranie sprawcy do właściwego Sądu.

Oceń, czy wniosek o ukaranie został złożony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Jarosławowi G, adwokatowi, zostało zarzucone popełnienie wykroczenia z art. 108 Kodeksu Wykroczeń, czyli szczucie psem. Jarosław G. odmówił jednak przyjęcia proponowanego mandatu w wysokości 700 zł, wskazując, że jego pies, jako pies przewodnik osoby niewidomej, jaką on jest, nie jest agresywny tym bardziej nie można nim szczuć ludzi. W związku z odmową przyjęcia mandatu Policja postanowiła złożyć do właściwego Sądu wniosek o ukaranie obwinionego. Sąd postanowił, że mimo iż obwiniony jest osobą niewidomą, to jednak ze względu na to że jest adwokatem, może odpowiadać z wolnej stopy.

Oceń, czy postanowienie Sądu w sprawie zezwolenia obwinionemu na odpowiadanie bez pełnomocnika była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?