Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia - Postępowanie zwyczajne

Adamowi B. zarzucono, że popełnił wykroczenie z art. 126 § 1 Kodeksu Wykroczeń (kradzież rzeczy niemajątkowej) na szkodę Katarzyny M. W związku z tym, że czyn ten jest ścigany zgodnie z brzmieniem art. 126 § 2 Kodeksu Wykroczeń na wniosek pokrzywdzonego, Katarzyna M. wniosła do właściwego Sądu wniosek o ukaranie Adama B. Adam B. wniósł do Sądu wniosek o skazanie go na karę nagany, bez przeprowadzenia rozprawy. Katarzyna M., twierdząc, że kara ta byłaby niewspółmiernie niska do szkody, jaką wyrządził jej obwiniony, nie zgodziła się na skazanie obwinionego na w/w karę bez przeprowadzenia rozprawy.

1)Czy Adam B. mógł wnieść wniosek o skazanie go na wybraną przez siebie karę bez przeprowadzenia rozprawy w omawianej sprawie?
2)Czy Katarzyna M. mogła nie zgodzić się na skazanie bez przeprowadzenie rozprawy obwinionego, jeżeli kara jaką zaproponował jest jedną z kar przypisanych za to wykroczenie?
3)Co w tym przypadku powinien zrobić Sąd?

1)Oczywiście obwiniony mógł wnieść wniosek do Sądu o skazanie go w określony sposób bez przeprowadzenia rozprawy – art. 64 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia. Oczywiście wybrał on odpowiednią karę, gdyż art. 126 § 1 Kodeksu Wykroczeń przewiduje, w razie popełnienia tego wykroczenia, ukarania sprawcy bądź karą grzywny, bądź karą nagany.
2)Oczywiście pokrzywdzona, która w tym postępowaniu zgodnie z art. 27 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia jest oskarżycielem posiłkowym, może sprzeciwić się wnioskowi obwinionego o skazanie go bez przeprowadzenia rozprawy. Reguluje to przepis art 64 § 2 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia. Nie wskazuje on również, czy dany sprzeciw musi dotyczyć jakiś konkretnych zarzutów, czy może dotyczyć tylko zaproponowanego wymiaru kary. Dlatego, że ustawa milczy w tej kwestii, należy uznać, że każdy sprzeciw, odpowiadający wymogom formalnym, będzie skuteczny.
3)W tej sytuacji Sąd działając na podstawie art. 64 § 2 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia nie może uwzględnić wniosku o   skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy – także powinien sprawę skierować do rozpoznania na rozprawie.  

Dorota W. została pokrzywdzona w wyniku popełnienia przez Wojciecha M. wykroczenia z art. 123 § 1 Kodeksu Wykroczeń (kradzież produktów z ogrodu). W związku z tym, że czyn ten podlega ściganiu na wniosek pokrzywdzonego, na podstawie art. 27 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia złożyła do sądu wniosek o ukaranie obwinionego, jako oskarżyciel posiłkowy. Do wniosku tego dołączyła kolejny, aby skazać obwinionego na karę grzywny w wysokości 250 zł i orzeczenie przez Sąd nawiązki na jej rzecz od obwinionego w wysokości 100 zł.

1)Czy wniosek o skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, złożony przez Dorotę W. był zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?
2)Czy żądanie Doroty W. w stosunku do wymiaru kary było zasadne?

Stanisław L. został pokrzywdzony w wyniku popełnionego przez Jarosława K. czynu zabronionego z art. 108 Kodeksu Wykroczeń. Wniosek o ukaranie obwinionego do Sądu wniosła Policja, jako oskarżyciel publiczny. Do wniosku tego został dołączony także wniosek o skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, proponując wymierzyć mu karę nagany. Do postępowania na podstawie art. 26 § 1 i 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, włączył się Stanisław L. jako oskarżyciel posiłkowy. Wniósł sprzeciw do wniosku oskarżyciela publicznego o skazanie bez przeprowadzania rozprawy, wskazując, że proponowany wymiar kary jest niewspółmierny do krzywdy, jakiej doświadczył on w konsekwencji  popełnienia zarzucanego czynu obwinionego.

1)Czy pokrzywdzony mógł w omawianym przypadku wnieść sprzeciw do wniosku oskarżyciela publicznego, jeżeli czyn zabroniony nie jest wykroczeniem ściganym na wniosek?
2)Co w opisanej sytuacji powinien zrobić Sąd?

Bogdan M. został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 108 Kodeksu Wykroczeń (szczucie psem). Wniosek o jego ukaranie do właściwego Sądu wniósł oskarżyciel publiczny – Policja. Łącznie z nim oskarżyciel złożył wniosek o skazane obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, wnioskując o  wymierzenie mu kary nagany. W ocenie Sądu jednak proponowana kara byłaby niewspółmiernie niska do szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu.

Co w takim wypadku powinien zrobić Sąd?

Przed Sądem Rejonowym w L. toczyła się sprawa o popełnienie wykroczenia z art. 129 § 1 pkt. 1 Kodeksu Wykroczeń (wyrabianie wytrychów osoby nietrudniącej się zawodem w którym są one potrzebne) przez Remigiusza D. Sąd po rozpoznaniu sprawy uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 5000 zł (pięć tysięcy zł). Sąd jednak nie rozstrzygnął w wyroku sprawy przepadku dowodów rzeczowych jakim były w/w wytrychy. W związku z tym wydał postanowienie w tej kwestii, stwierdzając przepadek wymienionych przedmiotów na rzecz Skarbu Państwa.
Obwiniony wniósł zażalenie na to postanowienie i jednocześnie złożył apelację od tego wyroku.

1)Czy Sąd mógł zasądzić przepadek w/w przedmiotów postanowieniem, jeżeli nie uczynił tego wyrokiem?
2)Czy na to postanowienie służy obwinionemu zażalenie?
3)Który Sąd w opisanej sytuacji rozpatrzy sprawę wniesionego zażalenia?

Podczas kontroli drogowej prowadzonej przez Policję ujawniono, że Krzysztof L., sierżant Wojska Polskiego w trakcie pełnienia służby, popełnił wykroczenie polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego po drodze publicznej bez wymaganych dokumentów (art. 95 Kodeksu Wykroczeń). Obwiniony jednak odmówił przyjęcia mandatu karnego. Policjanci postanowili w tym wypadku sporządzić wniosek o ukaranie go za to wykroczenie do Sądu. Wiedząc, że jest on żołnierzem w rozumieniu art. 10 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, wniosek ten wnieśli do właściwego miejscowo Wojskowego Sądu Garnizonowego.
1)Czy wniosek o ukaranie obwinionego, został wniesiony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia?

Dorota K. została złapana na gorącym uczynku przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków podczas prowadzonych przez nią nielegalnych poszukiwań ukrytych lub porzuconych zabytków, przy użyciu odpowiedniego sprzętu elektronicznego na stanowisku archeologicznym w G. W związku z tym Wojewódzki Konserwator Zabytków wystąpił z wnioskiem o ukaranie Doroty K. za popełnione wykroczenie.
Dorota K. podniosła, że wniosek o ukaranie został złożony przez nieuprawniony do tego organ, który nie może w omawianej sytuacji pełnić roli oskarżyciela publicznego.

Czy twierdzenie obwinionej było zasadne w świetle przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i przepisami o postępowaniu w sprawach o wykroczenia?

Grażynie J. plutonowej Wojska Polskiego, zarzucono, że w dniu 20 maja 2007 roku dopuściła się popełnienia wykroczenia z art. 67 § 1 KW, czyli że usunęła umyślnie ogłoszenie wystawione publicznie przez instytucję państwową.
O tym zajściu został powiadomiony prokurator do spraw wojskowych. Dnia 30 czerwca 2007 roku Grażyna J. postanowiła odejść ze służby. Natomiast dnia 20 lipca 2007 roku prokurator do spraw wojskowych wniósł do Wojskowego Sądu Garnizonowego wniosek o ukaranie obwinionej za popełnienie zarzucanego jej wykroczenia.
Obwiniona jednak wskazała, że wniosek ten powinien być wniesiony w trybie przewidzianym nie dla osób podlegających orzecznictwu sądów wojskowych, a w trybie przewidzianym dla postępowania w stosunku do osób podlegających orzecznictwu sądów powszechnych, gdyż nie pełniła ona czynnej służby wojskowej w czasie wniesienia wniosku przez prokuratora do spraw wojskowych.

Oceń, czy zarzut obwinionej w stosunku do właściwości sądu i trybu postępowania był zasadny w świetle przepisów postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mieczysław G. dnia 17 maja 2008 roku wstąpił do Wojska Polskiego, uzyskując stopień szeregowego. Dnia 30 lipca 2008 roku do właściwego prokuratora do spraw wojskowych wpłynęło zawiadomienie, że dnia 12 maja 2008 roku, Mieczysław G. dopuścił się popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że prowadził on pojazd mechaniczny po drodze publicznej, z tym, że pojazd ten nie został zgodnie z przepisami odrębnymi, dopuszczony do ruchu. Po ujawnieniu tego faktu przez dokonujących kontroli drogowej, Policjanci zaproponowali Mieczysławowi G. mandat karny w wysokości 200 zł, jednak ten odmówił jego przyjęcia. Dlatego oni, zgodnie z tym, że obwiniony jest żołnierzem, poinformowali zgodnie z art. 86 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia prokuratora do spraw wojskowych, o popełnieniu przez niego wykroczenia jak i o odmowie przyjęcia mandatu karnego.

Oceń, czy zgodnie z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia zawiadomienie złożone do prokuratora do spraw wojskowych było zasadne w omawianej sprawie.

Georg T. jest żołnierzem sił powietrznych US Army. Przebywając w Polsce, dnia 18 maja 2008 roku,  został przez Policję poddany kontroli drogowej, podczas której okazało się, że prowadził on pojazd mechaniczny w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych,  po drodze publicznej, bez wymaganych uprawnień – art. 94 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Policja chciała ukarać sprawcę mandatem karnym w wysokości 300 zł, jednak ten odmówił jego przyjęcia. W związku z tym policjanci skierowali do właściwego miejscowo Sądu Rejonowego wniosek o ukarania obwinionego za popełnienie zarzucanego mu czynu.

Oceń, czy skierowanie wniosku o ukaranie w wyżej opisanej sprawie, do Sądu Rejonowego, była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.