Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia

Andrzej P. w nocy z dnia 29 na 30 listopada wraz z kolegami świętował swoje imieniny w klubie „Enigma”. Około godziny 2 nad ranem postanowił wrócić do domu. Jakieś 500 metrów od domu, przejeżdżający patrol policji zatrzymał Andrzeja P. celem jego wylegitymowania, gdyż zakłócał on ciszę nocną, poprzez wykrzykiwanie słów powszechnie uważanych za wulgarne. Andrzej P. nie posiadał przy sobie żadnych dokumentów potwierdzających jego tożsamość. Funkcjonariusze policji zgodnie z procedurą poprosili go o podanie swoich danych osobowych, które następnie mieli sprawdzić przez kontakt z Komendą Policji. Andrzej P. podał dane swojego kolegi, z którym kilka godzin wcześniej się pokłócił w barze. Tak się złożyło, że owy kolega jest funkcjonariuszem policji, więc policjanci szybko zorientowali się, że Andrzej P. podał im nieprawdziwe dane. Policjanci kilkukrotnie pytali Andrzeja P. Czy na pewno tak się nazywa, odpowiadał za każdym razem, że tak. Funkcjonariusze wyczuli ponadto, że Andrzej P. jest pod wpływem alkoholu i odwieźli go do policyjnej izby wytrzeźwień. Andrzej P. po wytrzeźwieniu usłyszał zarzut z art. 65 § 1 kodeksu wykroczeń tj. wprowadzanie w błąd organ państwowy lub instytucję upoważnioną z mocy ustawy do legitymowania co do tożsamości własnej lub innej osoby. Andrzej P. zarzucił funkcjonariuszom bezprawne pozbawienie go wolności, umieszczając go w izbie wytrzeźwień. Czy miał rację?

Andrzej P. popełnił wykroczenie z art. 65 § 1 Kodeksu Wykroczeń, tj. wprowadził w błąd organ państwowy lub instytucję upoważnioną z mocy ustawy do legitymowania co do tożsamości własnej lub innej osoby. Wykroczenie to można popełnić tylko umyślnie, według relacji funkcjonariuszy Andrzej P. doskonale zdawał sobie sprawę, że mówi nieprawdę. I to do decyzji sądu należy uznanie, czy fakt iż znajdował się on pod wpływem alkoholu wpływa jako okoliczność wyłączająca umyślność. Co do zarzutu Andrzeja P., dotyczącego bezprawności jego przewiezienia do policyjnej izby wytrzeźwień, Sąd Najwyższy wydał postanowienie (sygnatura I KZP 44/03) o treści: „Doprowadzenie i umieszczenie osoby w izbie wytrzeźwień, jednostce Policji, zakładzie opieki zdrowotnej lub innej właściwej placówce utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego, na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która została ujęta na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia bądź przestępstwa, jeżeli nie zastosowano do niej trybu przewidzianego art. 45 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia lub art. 244 Kodeksu Postępowania Karnego, nie jest "rzeczywistym pozbawieniem wolności w sprawie" i nie podlega zaliczeniu na poczet wymierzonych za to wykroczenie lub przestępstwo kar na podstawie art. 82 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia lub art. 63 § 1 Kodeksu Karnego”. Zgodnie z treścią art. 45 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, policja ma prawo zatrzymać osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem, jeżeli: zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego, lub nie można ustalić jej tożsamości.  Natomiast według art. 82 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, okres zatrzymania zalicza się na poczet wymierzonej kary aresztu i kary ograniczenia wolności, przyjmując jeden dzień zatrzymania, z zaokrągleniem do pełnego dnia, za równoważny jednemu dniowi kary aresztu i dwóm dniom kary ograniczenia wolności, a na poczet grzywny - przyjmując za równoważny grzywnie w wysokości 200 zł. W danym przypadku  nie zastosowano żadnego z tych przepisów, więc postanowienie SN jak najbardziej dotyczy Andrzeja P. Co oznacza, iż funkcjonariusze policji nie naruszyli żadnego prawa Andrzeja P. i działali zgodnie z przepisami.

Wojciech D. podczas odbywania czynnej służby wojskowej, dopuścił się wykroczenia, polegającego na tym, iż  prowadził na drodze publicznej pojazd należący do wojska, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów (prawa jazdy). Jednakże, krótko po zatrzymaniu go podczas  kontroli drogowej, został zwolniony z odbywania służby wojskowej w wyniku uzyskania ostatecznej decyzji, ustalającej konieczność sprawowania przez żołnierza bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny, dokładniej nieletnią siostrą. W tym momencie powstaje wątpliwość, który sąd jest właściwy do rozpoznania sprawy popełnionego przez Wojciecha D. wykroczenia, sąd powszechny czy też sąd wojskowy?

Beata G. została ukarana karą grzywny wyrokiem sądu w Olsztynie. Po zapoznaniu się z  uzasadnieniem wyroku, zauważyła pewną nieścisłość, tzn. Sąd rozstrzygając w wyroku co do wysokości kary grzywny,  orzekł tę karę w wymiarze 300 złotych, a w nawiasie napisał słownie wyraz dwieście. W związku z tym nie wiadomo w jakim konkretnie wymiarze orzeczono karę grzywny. Co w takiej sytuacji powinna zrobić Beata G.?

Jacek F. w 2005 roku został złapany na fotoradar przez strażników miejskich za przekroczenie prędkości w Olsztynie. Został on ukarany mandatem karnym w wysokości 500 złotych. Jacek F. odmówił przyjęcia mandatu i sprawa została skierowana do sądu rejonowego, który to podtrzymał decyzję strażników miejskich i nakazał Jackowi F. zapłacić dany mandat. Jacek F. odmawiał zapłaty powołując się na nielegalność posługiwania się fotoradarem przez strażników miejskich. Czy ma rację?  

Grażyna J. zamieszkała w M. i legitymująca się dowodem osobistym, została zatrzymana przez Policję. Zarzucono jej popełnienia wykroczenia z art. 77 Kodeksu Wykroczeń (nieostrożne trzymanie zwierzęcia), przy czym została ona ujęta na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia. Odmówiła ona przyjęcia mandatu karnego, w związku z tym Policjanci stwierdzili, że należy natychmiast ją zatrzymać i doprowadzić do Sądu, gdzie zostanie przeprowadzone w stosunku do niej postępowanie przyśpieszone.
Czy zatrzymanie obwinionej było w tym wypadku zasadne?

Szeregowy Filip O. w trakcie pełnienia służby wojskowej prowadził pojazd po drodze publicznej nie posiadając odpowiedniego uprawnienia. Zostało to ujawnione w trakcie kontroli drogowej przeprowadzonej przez Policję, która w związku z tym zarzuciła mu popełnienie wykroczenia z art. 94 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Policjanci zaproponowali obwinionemu ukaranie grzywną nałożoną mandatem karnym w wysokości 200 zł. Ten jednak odmówił, dlatego Policjanci postanowili złożyć na podstawie art. 99  Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego w L.

Czy wniosek o ukaranie obwinionego został złożony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia?

Krystian G. został uznany winnym zarzucanego mu czynu z art. 64 § 1 Kodeksu Wykroczeń (nieoznakowanie nieruchomości) i przez Sąd I instancji skazany na karę grzywny w wysokości 250 zł (dwieście pięćdziesiąt zł). Niezadowolony z wyroku postanowił wnieść apelację do Sądu Okręgowego, za pośrednictwem Sądu Rejonowego, który sprawę rozpatrywał w I instancji. Sąd odwoławczy jednak stwierdził, że apelacja ta jest całkowicie bezzasadna i utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji. W związku z tym, obwiniony postanowił wnieść kasację do Sądu Najwyższego za pośrednictwem Sądu Okręgowego.

1)Czy obwiniony mógł wnieść kasację od wyroku Sądu Okręgowego na podstawie przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?
2)Jakie działanie w tym wypadku powinien podjąć Sąd Okręgowy?

Podczas kontroli drogowej, przeprowadzanej przez Policję Krystynie J. zarzucono, że popełniła wykroczenie z art. 90 Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 16 ust. 6 ustawy prawo o ruchu drogowym (nieustąpienie pierwszeństwa nadjeżdżającemu pojazdowi szynowemu przez kierującego pojazdem). Policjanci w związku z tym chcieli nałożyć na obwinioną mandat karny w wysokości 200 zł. Ta jednak odmówiła przyjęcia mandatu, dlatego Policjanci sporządzili na podstawie art. 99 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia wniosek o ukaranie do odpowiedniego Sądu. Sąd uznał, że obwiniona nie  popełniła zarzucanego jej wykroczenia i na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 w zw. z art. 62 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczeni uniewinnił obwinioną. Od tego wyroku apelację na niekorzyść obwinionej  wniosła Policja, jako strona postępowania. Sąd Okręgowy jednak stwierdził, że apelacja ta jest bezzasadna i utrzymał wyrok uniewinniający w stosunku do Krystyny J.

W związku z tym, Policja postanowiła wnieść kasację od wyroku Sądu Okręgowego, na niekorzyść obwinionej.
1)Czy Policja miała prawo wnieść apelację od wyroku na podstawie przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?

2)Czy Policja miała prawo wnieść kasację od wyroku na podstawie przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?

3)Co powinien zrobić Sąd Okręgowy w tej sprawie po wniesieniu kasacji przez Policję?

Natalia J. została obwiniona o popełnienie wykroczenia z art. 73 Kodeksu Wykroczeń (niezawiadomienie organu o niebezpieczeństwie). W związku z tym Sąd I instancji skazał ją dnia 25 maja 2008 roku na karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset zł). Od wyroku tego apelację do Sądu Okręgowego złożyła obwiniona. Sąd odwoławczy, po rozpoznaniu sprawy stwierdził, że obwiniona jest niewinna zarzucanego jej czynu i w związku z tym na podstawie art. 5 § 1 ust 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia w zw. z art. 62 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia wyrokiem z dnia 25 lipca 2008 roku unieinnił Natalię J. Dnia 25 maja 2009 roku od tego wyroku kasację na niekorzyść obwinionej złożył Prokurator Generalny bezpośrednio do Sądu Najwyższego stwierdzając, że zachodziły przesłanki z art. 104 § 1pkt. 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

1)Czy kasacja została wniesiona przez uprawnioną osobę?
2)Czy wniesienie kasacji było dopuszczalne w tym wypadku na podstawie przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?3)Czy kasacja została wniesiona do właściwego Sądu?

Karolowi S. jego sąsiad Łukasz Z. zarzucił że dopuścił się on uszkodzenia należącego do niego ogrodu owocowo – warzywnego. W związku z tym, że wykroczenie to jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego, w postępowaniu przed Sądem I instancji Łukasz Z. występował jako oskarżyciel posiłkowy.
Jednak w trackie postępowania okazało się, że Karol S. jest niewinny i nie popełnił zarzucanego mu czynu. W związku z tym Sąd na podstawie art. 5 § 1 ust. 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia umorzył postępowanie w stosunku do obwinionego. Kosztami postępowania natomiast obarczył Łukasza Z., który występował w tej sprawie jako oskarżyciel posiłkowy.

1)Czy Sąd mógł w omawianym wypadku umorzyć postępowanie w stosunku do Karola S.?
2)Czy Łukasz Z. występował w tej sprawie w prawidłowym charakterze?
3)Czy Sąd mógł w omawianym przypadku obarczyć oskarżyciela posiłkowego całością kosztów postępowania?

Marian K. został przez Sąd I instancji uznany za winnego popełnienia wykroczenia z art. 118 § 2 pkt 1 Kodeksu Wykroczeń (wprowadzanie do obiegu mięsa bez wymaganego oznakowania i świadectwa), za co sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 5000 zł (pięć tysięcy zł). Obwiniony od tego wyroku nie wniósł apelacji, więc wyrok się uprawomocnił.
Miesiąc po uprawomocnieniu się wyroku kasację od niego do Sądu Najwyższego, wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, wskazując, że zachodzą przesłanki z art. 104 § 1 ust. 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia. W związku z kasacją, obwiniony został uniewinniony. 12 miesięcy po tym fakcie złożył  wniosek do Sądu Okręgowego w okręgu którego został skazany, o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne ukaranie. Sąd wszczął postępowanie w tej sprawie, jednak podczas niego stwierdził, że wniosek ten jest niezasadny, gdyż Marian K. uchybił terminowi do wniesienia takiego wniosku. W związku z tym wniosek oddalił, natomiast wnioskodawcę obarczył kosztami postępowania.

1)Czy wniosek Mariana K. został złożony niezgodnie z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?

2)Czy Sąd w tym wypadku mógł obarczyć wnioskodawcę kosztami postępowania?

Wiesław L. został przez Sąd I instancji uznany za winnego popełnienia wykroczenia z art. 107 Kodeksu Wykroczeń (złośliwe dokuczanie), za co sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset zł). Obwiniony od tego wyroku nie wniósł apelacji, więc wyrok się uprawomocnił.
Miesiąc po uprawomocnieniu się wyroku kasację od niego do Sądu Najwyższego, wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, wskazując, że zachodzą przesłanki z art. 104 § 1 ust. 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia. W związku z kasacją, obwiniony został uniewinniony. 2 miesiące po tym fakcie obwiniony zmarł. Jego syn, będąc jego spadkobiercą złożył miesiąc po śmierci swojego ojca  wniosek do Sądu Okręgowego, w okręgu którego został skazany, o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne ukaranie. Sąd odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie.

Czy Sąd w tej sprawie mógł odmówić wszczęcia w/w postępowania?

Dorota K. została skazana przez Sąd I instancji za popełnienia wykroczenia z art. 127 § 1 Kodeksu Wykroczeń (samowolne użycie mienia) na karę grzywny w wysokości 5000 (pięć tysięcy zł). Użyła ona samowolnie roweru pokrzywdzonego Henryka M., celem przewiezienia zakupów z pobliskiej miejscowości do domu. Od w/w nie wniosła żadna ze stron apelacji, także wyrok ten uprawomocnił się. Jednak 3 miesiące po tym fakcie kasację od tego wyroku do Sądu Najwyższego wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich. Jako podstawę kasacji wskazał, że wymierzona kara dla obwinionej jest niewspółmierna ze szkodliwością czynu który ona popełniła i jakie przyniósł on niekorzystne skutki dla pokrzywdzonego i społeczeństwa.

1)Czy Rzecznik Praw Obywatelskich mógł wnieść kasację od tego wyroku?
2)Czy kasacja została wniesiona do właściwego Sądu?
3)Czy kasacja była zasadna ze względu na jej uzasadnienie?

Adamowi B. zarzucono, że popełnił wykroczenie z art. 126 § 1 Kodeksu Wykroczeń (kradzież rzeczy niemajątkowej) na szkodę Katarzyny M. W związku z tym, że czyn ten jest ścigany zgodnie z brzmieniem art. 126 § 2 Kodeksu Wykroczeń na wniosek pokrzywdzonego, Katarzyna M. wniosła do właściwego Sądu wniosek o ukaranie Adama B. Adam B. wniósł do Sądu wniosek o skazanie go na karę nagany, bez przeprowadzenia rozprawy. Katarzyna M., twierdząc, że kara ta byłaby niewspółmiernie niska do szkody, jaką wyrządził jej obwiniony, nie zgodziła się na skazanie obwinionego na w/w karę bez przeprowadzenia rozprawy.

1)Czy Adam B. mógł wnieść wniosek o skazanie go na wybraną przez siebie karę bez przeprowadzenia rozprawy w omawianej sprawie?
2)Czy Katarzyna M. mogła nie zgodzić się na skazanie bez przeprowadzenie rozprawy obwinionego, jeżeli kara jaką zaproponował jest jedną z kar przypisanych za to wykroczenie?
3)Co w tym przypadku powinien zrobić Sąd?

Dorota W. została pokrzywdzona w wyniku popełnienia przez Wojciecha M. wykroczenia z art. 123 § 1 Kodeksu Wykroczeń (kradzież produktów z ogrodu). W związku z tym, że czyn ten podlega ściganiu na wniosek pokrzywdzonego, na podstawie art. 27 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia złożyła do sądu wniosek o ukaranie obwinionego, jako oskarżyciel posiłkowy. Do wniosku tego dołączyła kolejny, aby skazać obwinionego na karę grzywny w wysokości 250 zł i orzeczenie przez Sąd nawiązki na jej rzecz od obwinionego w wysokości 100 zł.

1)Czy wniosek o skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, złożony przez Dorotę W. był zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?
2)Czy żądanie Doroty W. w stosunku do wymiaru kary było zasadne?

Stanisław L. został pokrzywdzony w wyniku popełnionego przez Jarosława K. czynu zabronionego z art. 108 Kodeksu Wykroczeń. Wniosek o ukaranie obwinionego do Sądu wniosła Policja, jako oskarżyciel publiczny. Do wniosku tego został dołączony także wniosek o skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, proponując wymierzyć mu karę nagany. Do postępowania na podstawie art. 26 § 1 i 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, włączył się Stanisław L. jako oskarżyciel posiłkowy. Wniósł sprzeciw do wniosku oskarżyciela publicznego o skazanie bez przeprowadzania rozprawy, wskazując, że proponowany wymiar kary jest niewspółmierny do krzywdy, jakiej doświadczył on w konsekwencji  popełnienia zarzucanego czynu obwinionego.

1)Czy pokrzywdzony mógł w omawianym przypadku wnieść sprzeciw do wniosku oskarżyciela publicznego, jeżeli czyn zabroniony nie jest wykroczeniem ściganym na wniosek?
2)Co w opisanej sytuacji powinien zrobić Sąd?

Bogdan M. został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 108 Kodeksu Wykroczeń (szczucie psem). Wniosek o jego ukaranie do właściwego Sądu wniósł oskarżyciel publiczny – Policja. Łącznie z nim oskarżyciel złożył wniosek o skazane obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy, wnioskując o  wymierzenie mu kary nagany. W ocenie Sądu jednak proponowana kara byłaby niewspółmiernie niska do szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu.

Co w takim wypadku powinien zrobić Sąd?

Łukasz R. publicznie nawoływał do popełnienia przestępstwa, co zostało zarejestrowane przez uczestnika wystąpienia telefonem komórkowym. Po miesiącu od zdarzenia materiał ten został przekazany Policji, która wszczęła w sprawie postępowanie. Policjant stwierdził, że ze względu na fakt, iż czyn ten wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 52 a pkt 1 Kodeksu Wykroczeń. W związku z tym stwierdził, że istnieją przesłanki do zastosowania wobec obwinionego postępowania przyspieszonego i zatrzymał Łukasza R. Celem doprowadzenia go do Sądu celem rozpoznania jego sprawy.

Czy postępowanie Policjanta było zgodne z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia?

Podczas kontroli drogowej prowadzonej przez Policję okazało się, że kierujący pojazdem Daniel H. Prowadził pojazd na drodze publicznej bez wymaganych przepisami świateł a do tego nie posiadał wymaganych uprawnień do prowadzenia tego pojazdu, co wyczerpuje znamiona wykroczeń z art. 88 i 94 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Policjanci postanowili ukarać go mandatem karnym w wysokości 1000 zł, jednak ten odmówił przyjęcia mandatu twierdząc, że Policja nie ma uprawnień na podstawie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia, go nakładania mandatów karnych w takiej wysokości.
1)Czy twierdzenie obwinionego było słuszne?
2)Co w tym wypadku powinni zrobić Policjanci?

Przed Sądem Rejonowym w L. toczyła się sprawa o popełnienie wykroczenia z art. 129 § 1 pkt. 1 Kodeksu Wykroczeń (wyrabianie wytrychów osoby nietrudniącej się zawodem w którym są one potrzebne) przez Remigiusza D. Sąd po rozpoznaniu sprawy uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 5000 zł (pięć tysięcy zł). Sąd jednak nie rozstrzygnął w wyroku sprawy przepadku dowodów rzeczowych jakim były w/w wytrychy. W związku z tym wydał postanowienie w tej kwestii, stwierdzając przepadek wymienionych przedmiotów na rzecz Skarbu Państwa.
Obwiniony wniósł zażalenie na to postanowienie i jednocześnie złożył apelację od tego wyroku.

1)Czy Sąd mógł zasądzić przepadek w/w przedmiotów postanowieniem, jeżeli nie uczynił tego wyrokiem?
2)Czy na to postanowienie służy obwinionemu zażalenie?
3)Który Sąd w opisanej sytuacji rozpatrzy sprawę wniesionego zażalenia?

Podczas kontroli drogowej prowadzonej przez Policję ujawniono, że Krzysztof L., sierżant Wojska Polskiego w trakcie pełnienia służby, popełnił wykroczenie polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego po drodze publicznej bez wymaganych dokumentów (art. 95 Kodeksu Wykroczeń). Obwiniony jednak odmówił przyjęcia mandatu karnego. Policjanci postanowili w tym wypadku sporządzić wniosek o ukaranie go za to wykroczenie do Sądu. Wiedząc, że jest on żołnierzem w rozumieniu art. 10 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia, wniosek ten wnieśli do właściwego miejscowo Wojskowego Sądu Garnizonowego.
1)Czy wniosek o ukaranie obwinionego, został wniesiony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia?

Tomasz G. będąc właścicielem zabytkowego domu, wpisanego do Rejestru Zabytków na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie, doprowadził poprzez zaniechanie do częściowego zawalenia się budynku. O tej sytuacji dowiedział się Wojewódzki Konserwator Zabytków, podczas kontroli przeprowadzanej w terenie. Ustalił on, że budynek część budynku uległa zniszczeniu miesiąc przed przeprowadzaną kontrolą. Zawiadomił o tym Policję, a ta przybyła na miejsce stwierdziła naocznie, że nastąpiło popełnienie wykroczenia, którego sprawca jest znany, dlatego postanowiła go ukarać mandatem karnym w wysokości 500 zł. Mandat ten został nałożony na sprawcę w terminie 25 dni od wykrycia popełnienia czynu.

1)Czy czyn którego przez zaniechanie dopuścił się Tomasz G. był wykroczeniem?
2)Czy Policja w omawianym przypadku miała prawo ukarać sprawcę mandatem karnym w w/w wysokości?

Policja złapała Zdzisława Z. podczas niszczenia budynku, który był oznaczony zgodnie z przepisami jako zabytek. Policjant, który wykrył popełnienie przez Zdzisława Z. wyżej opisanego czynu postanowił ukarać go karą grzywny na drodze mandatu karnego w wysokości 200 zł.

Czy Policjant w omawianej sprawie mógł ukarać sprawcę zdarzenia mandatem karnym?

Dorota K. została złapana na gorącym uczynku przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków podczas prowadzonych przez nią nielegalnych poszukiwań ukrytych lub porzuconych zabytków, przy użyciu odpowiedniego sprzętu elektronicznego na stanowisku archeologicznym w G. W związku z tym Wojewódzki Konserwator Zabytków wystąpił z wnioskiem o ukaranie Doroty K. za popełnione wykroczenie.
Dorota K. podniosła, że wniosek o ukaranie został złożony przez nieuprawniony do tego organ, który nie może w omawianej sytuacji pełnić roli oskarżyciela publicznego.

Czy twierdzenie obwinionej było zasadne w świetle przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i przepisami o postępowaniu w sprawach o wykroczenia?

Wiesławowi O., właścicielowi punktu wyrobu pieczątek, zarzucono dnia 29 maja 2008 roku, że w dniu 18 maja 2007 roku wykonał on bez właściwego zamówienia pieczęć Starosty Powiatowego w L., czym wyczerpał on znamiona wykroczenia z art. 68 § 1 Kodeksu Wykroczeń, a Policja jako organ prowadzący postępowanie, wszczęła je dnia 27 maja 2008 roku. Obwiniony jednak zauważył, że nie można przeciwko niemu wszcząć postępowania, gdyż zgodnie z przepisami w sprawach o wykroczenia, przedawnienie karania upływa na rok po popełnieniu zarzucanego mu czynu.
Jednak Policja stwierdziła że twierdzenie obwinionego jest bezzasadne, gdyż zostało przeciwko niemu wszczęte postępowanie w omawianej sprawie, w związku z tym okres przedawnienia karalności upływa dopiero po dwóch latach od popełnienia czynu i w związku z tym jak i w związku z odmową przyjęcia proponowanego mandatu karnego, złożyła wniosek o ukaranie sprawcy do właściwego Sądu.

Oceń, czy wniosek o ukaranie został złożony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Jarosławowi G, adwokatowi, zostało zarzucone popełnienie wykroczenia z art. 108 Kodeksu Wykroczeń, czyli szczucie psem. Jarosław G. odmówił jednak przyjęcia proponowanego mandatu w wysokości 700 zł, wskazując, że jego pies, jako pies przewodnik osoby niewidomej, jaką on jest, nie jest agresywny tym bardziej nie można nim szczuć ludzi. W związku z odmową przyjęcia mandatu Policja postanowiła złożyć do właściwego Sądu wniosek o ukaranie obwinionego. Sąd postanowił, że mimo iż obwiniony jest osobą niewidomą, to jednak ze względu na to że jest adwokatem, może odpowiadać z wolnej stopy.

Oceń, czy postanowienie Sądu w sprawie zezwolenia obwinionemu na odpowiadanie bez pełnomocnika była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia?

Dorota K. została oskarżona o popełnienie przestępstwa z art. 284 § 3 Kodeksu Karnego, czyli przywłaszczenie. Zarzucono jej, że działając na szkodę Romualda W. przywłaszczyła sobie znaleziony telefon komórkowy o wartości 300 zł. Jednak w trakcie postępowania przed Sądem, w którym oskarżona korzystała z obrońcy – adwokata Mariusza J. z wyboru okazało się, że wartość telefonu ustalona w postępowaniu przygotowawczym, została ustalona błędnie – realna jego wartość to 200 zł. W związku z tym Sąd postanowił rozpoznać sprawę na podstawie przepisów postępowania w sprawach o wykroczenia. Obwiniona została ona o popełnienie wykroczenia z art. 125 Kodeksu Wykroczeń. Jednak z powodu upływu czasu przeznaczonego na rozprawę Sąd postanowił przerwać posiedzenie i wznowić je za 15 dni. W tym czasie obwiniona zwolniła swojego pełnomocnika i na jego miejsce zatrudniła radcę prawnego  - Karola G.

Oceń, czy taka zmiana obrońcy, była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Grzegorzowi L. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 65 § 1 pkt 1 Kodeksu Wykroczeń, czyli wprowadzenie organu państwowego w błąd co do tożsamości własnej osoby. Policja, która wykryła niniejszy czyn chciała ukarać Grzegorza L. mandatem karnym w wysokości 300 zł, jednak ten odmówił przyjęcia w/w. W związku z tym policja sporządziła w wniosła do właściwego Sądu wniosek o ukaranie obwinionego.
Grzegorz L. wniósł o przyznanie mu obrońcy z urzędu, gdyż jak stwierdził, jego znajomość prawa jest bardzo słaba, wręcz żadna, sam nie poradzi sobie przed Sądem, a dodatkowo nie stać go na zatrudnienie obrońcy z wyboru. W związku z tym Sąd zwrócił się do Okręgowej Rady Adwokackiej o wyznaczenie odpowiedniej osoby, która zostanie obrońcą z urzędu obwinionego.

Oceń, czy procedura ustanowienia obrońcy z urzędu dla obwinionego była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Janusz G. wniósł do właściwego Sądu wniosek o ukaranie Adriana M, któremu zarzucił zniszczenie należącego do niego ogrodu warzywnego. We wniosku tym wskazał, że obwiniony w dniu 20 września 2008 roku przewożąc na teren swojej działki opał do domu nie mając możliwości pełnego manewrowania zbyt dużym samochodem ciężarowym, wjechał podczas manewrowania na teren ogrodu pokrzywdzonego, niszcząc przy tym część upraw. Według wnioskodawcy obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia opisane w art. 150 § 1 Kodeksu Wykroczeń.
Sąd w związku z tym wyznaczył termin rozprawy, na którą wezwał obwinionego i pokrzywdzonego – oskarżyciela posiłkowego. Pomimo prawidłowego zawiadomienia o rozprawie nie pojawił się na niej oskarżyciel posiłkowy. W związku z tym Sąd postanowił umorzyć wszczęte wnioskiem pokrzywdzonego postępowanie, stwierdzając, że ten swoim niestawiennictwem wskazał, że zrezygnował z oskarżenia.

Oceń, czy decyzja Sądu w omawianej sprawie była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Henryk L wniósł do właściwego Sądu wniosek o ukaranie Mieczysława G. Ten w trakcie prac ogrodowych, wykonując opryski chemiczne swoich upraw na działce sąsiadującej, z działką pokrzywdzonego, zrobił je nieostrożnie, co spowodowało zniszczenie krzewów owocowych należących do pokrzywdzonego. Pokrzywdzony wskazał we wniosku tym, że czyn obwinionego wyczerpuje znamiona wskazane w art. 150 § 1 i 2 Kodeksu Wykroczeń.
Sąd po zapoznaniu się ze sprawą przyjął wniosek pokrzywdzonego i wyznaczył rozprawę. Jednak tuż przed rozprawą oskarżyciel posiłkowy zmarł. Sąd w takim wypadku zawiesił postępowanie w spawie. Po upływie miesiąca, od postanowienia o zawieszeniu postępowania, w związku z brakiem wstąpienia osoby uprawnionej na miejsce oskarżyciela posiłkowego, Sąd umorzył wszczęte postępowanie.


Oceń, czy postanowienia Sądu o zawieszeniu i umorzeniu postępowania przeciwko Mieczysławowi G. Były zgodne z przepisami 150 § 1 i 2.

Grzegorz L. złożył wniosek o ukaranie Tomasza O. za popełnienie wykroczenia z art. 151 § 1 Kodeksu Wykroczeń. We wniosku tym wskazał, że obwiniony pasł bydło na należącym do pokrzywdzonego polu uprawnym. Sąd przyjął wniosek pokrzywdzonego do rozpoznania. Grzegorz L. jednak, jako osoba nie znająca się na prawie, ustanowił dwóch pełnomocników – zawodowych prawników – adwokatów – Mariusza L. i Sylwestra G.

Oceń, czy ustanowienie pełnomocników przez oskarżyciela posiłkowego, w omawianej sprawie, było zgodne z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Janusz T. wniósł wniosek o ukaranie Mieczysława L. zarzucając mu popełnienie wykroczenia z art. 123 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Wskazał w swoim wniosku, iż dnia 20 czerwca 2009 roku zaobserwował jak obwiniony kradnie z działki Jarosławy T. warzywa i owoce. Zainterweniował, wtedy Mieczysław L. uciekł z działki sąsiadki skarżącego.
We wniosku tym wskazał, że to on wnosi o ukaranie Mieczysława L., ponieważ Jarosława T. wyjechała za granicę do córki i sama nie może wnieść tego wniosku, a on podjął się, że zrobi to za nią, bo w końcu sprawcę kradzieży należy ukarać.


Oceń, czy wniosek Janusza T zasługuje, w omawianej sprawie na rozpoznanie w świetle przepisów Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Grażynie J. plutonowej Wojska Polskiego, zarzucono, że w dniu 20 maja 2007 roku dopuściła się popełnienia wykroczenia z art. 67 § 1 KW, czyli że usunęła umyślnie ogłoszenie wystawione publicznie przez instytucję państwową.
O tym zajściu został powiadomiony prokurator do spraw wojskowych. Dnia 30 czerwca 2007 roku Grażyna J. postanowiła odejść ze służby. Natomiast dnia 20 lipca 2007 roku prokurator do spraw wojskowych wniósł do Wojskowego Sądu Garnizonowego wniosek o ukaranie obwinionej za popełnienie zarzucanego jej wykroczenia.
Obwiniona jednak wskazała, że wniosek ten powinien być wniesiony w trybie przewidzianym nie dla osób podlegających orzecznictwu sądów wojskowych, a w trybie przewidzianym dla postępowania w stosunku do osób podlegających orzecznictwu sądów powszechnych, gdyż nie pełniła ona czynnej służby wojskowej w czasie wniesienia wniosku przez prokuratora do spraw wojskowych.

Oceń, czy zarzut obwinionej w stosunku do właściwości sądu i trybu postępowania był zasadny w świetle przepisów postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mieczysław G. dnia 17 maja 2008 roku wstąpił do Wojska Polskiego, uzyskując stopień szeregowego. Dnia 30 lipca 2008 roku do właściwego prokuratora do spraw wojskowych wpłynęło zawiadomienie, że dnia 12 maja 2008 roku, Mieczysław G. dopuścił się popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że prowadził on pojazd mechaniczny po drodze publicznej, z tym, że pojazd ten nie został zgodnie z przepisami odrębnymi, dopuszczony do ruchu. Po ujawnieniu tego faktu przez dokonujących kontroli drogowej, Policjanci zaproponowali Mieczysławowi G. mandat karny w wysokości 200 zł, jednak ten odmówił jego przyjęcia. Dlatego oni, zgodnie z tym, że obwiniony jest żołnierzem, poinformowali zgodnie z art. 86 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia prokuratora do spraw wojskowych, o popełnieniu przez niego wykroczenia jak i o odmowie przyjęcia mandatu karnego.

Oceń, czy zgodnie z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia zawiadomienie złożone do prokuratora do spraw wojskowych było zasadne w omawianej sprawie.

Georg T. jest żołnierzem sił powietrznych US Army. Przebywając w Polsce, dnia 18 maja 2008 roku,  został przez Policję poddany kontroli drogowej, podczas której okazało się, że prowadził on pojazd mechaniczny w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych,  po drodze publicznej, bez wymaganych uprawnień – art. 94 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Policja chciała ukarać sprawcę mandatem karnym w wysokości 300 zł, jednak ten odmówił jego przyjęcia. W związku z tym policjanci skierowali do właściwego miejscowo Sądu Rejonowego wniosek o ukarania obwinionego za popełnienie zarzucanego mu czynu.

Oceń, czy skierowanie wniosku o ukaranie w wyżej opisanej sprawie, do Sądu Rejonowego, była zgodna z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Samantha T. porucznik US NAVY podczas spędzania urlopu w Polsce, została poddana kontroli drogowej przez Policję. Okazało się, że prowadziła ona pojazd mechaniczny po drodze publicznej nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów. W związku z tym policjanci chcieli ukarać ją mandatem karnym w wysokości 250 zł, jednak ta odmówiła jego przyjęcia. W związku z tym skierowali oni wniosek do właściwego Sądu Rejonowego wniosek o ukaranie obwinionej za popełnienie zarzucanego jej wykroczenia.

Oceń, czy wniosek o ukaranie porucznik Samanthy T. został wniesiony zgodnie z przepisami Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia.

Hans K. dnia 25 maja 2008 roku został zatrzymany przez patrol policji celem przeprowadzenia kontroli drogowej. Okazało się, że jest on żołnierzem Bundeswehry. Prowadząc pojazd służbowy, mając rozkaz odprowadzenia go do właściwej jednostki wojskowej, po drodze publicznej, nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów. Za to wykroczenie policjanci dokonujący kontroli postanowili ukarać Hansa K. mandatem karnym w wysokości 250 zł. Ten jednak odmówił jego przyjęcia. Dnia 30 maja 2008 roku Hans K. zakończył swoją służbę w Bundeswerze, pozostając jednocześnie na terytorium Polski. Dnia 5 czerwca 2009 roku Policja wniosła do właściwego miejscowo Sądu Rejonowego wniosek o ukaranie obwinionego za popełnione wykroczenie.

Oceń, czy wniosek o ukaranie Hansa K został wniesiony przez Policję zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Helga B., sekretarka zatrudniona w naczelnym dowództwie niemieckich sił zbrojnych, podczas przewożenia, zgodnie z poleceniem służbowym, dokumentów do jednostki wojsk niemieckich stacjonujących na terytorium RP, została zatrzymana przez polskich policjantów celem przeprowadzenia kontroli drogowej. Okazało się, że prowadziło ona pojazd mechaniczny, po drodze publicznej, nie posiadając wymaganych uprawnień. W związku z tym policjanci dokonujący kontroli, postanowili ukarać ją mandatem karnym w wysokości 500 zł. Helga B. odmówiła jednak przyjęcia mandatu. W związku z tym policjanci skierowali do właściwego Sądu Rejonowego wniosek o ukaranie obwinionej za popełnione wykroczenie.

Oceń, czy Policja prawidłowo skierowała wniosek o ukaranie Helgi B. w rozumieniu przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

Victoria G., pracownica cywilna armii Zjednoczonego Królestwa, przebywając na terytorium RP w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, została zatrzymana przez Policję, w wyniku ujawnienia popełnienia przez nią wykroczenia z art. 90 Kodeksu Wykroczeń, czyli tamowania ruchu na drodze publicznej. Policjanci, dokonujący kontroli postanowili ukarać Victorię G. mandatem karnym w wysokości 300 zł. Ta jednak odmówiła przyjęcia mandatu. Jeszcze tego samego dnia złożyła również rezygnację z pracy na obecnym stanowisku i przestała pracować dla Armii.
W związku z tym, policjanci złożyli do właściwego miejscowo Sądu Rejonowego wniosek o ukaranie obwinionej za popełnione wykroczenie.

Oceń, czy wniosek Policji był zgodny z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Georg T. został zatrzymany do kontroli drogowej z powodu ujawnienia przez policjantów z patrolu popełnienia wykroczenia z art. 88 Kodeksu Wykroczeń, czyli braku właściwego oświetlenia pojazdu mechanicznego na drodze publicznej. Policjanci postanowili ukarać sprawcę mandatem karnym w wysokości 300 zł. Ten jednak odmówił przyjęcia mandatu. Podczas rozmowy z policjantami wskazał, że udaje się obecnie do Niemiec, gdzie od dnia dzisiejszego ma podjąć pracę jako cywilny pracownik tamtejszej armii. W związku z tym policjanci powiadomili właściwego miejscowo prokuratora do spraw wojskowych o fakcie popełnienia wykroczenia i odmowie przyjęcia mandatu przez Georga T. Ten jednak odmówił wszczęcia postępowania, wskazując, że nie jest właściwym organem do rozpoznania tej sprawy i nie może wystąpić do Wojskowego Sądu Garnizonowego o ukaranie sprawcy, gdyż nie podlega on orzecznictwu sądów wojskowych, mimo faktu, iż obecnie jest pracownikiem cywilnym Bundeswehry.

Oceń, czy odmowa wszczęcia postępowania przez prokuratora do spraw wojskowych była zgodna z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Policjanci pełniący służbę patrolową w Kętrzynie zarzucili zatrzymanemu do kontroli drogowej Krystianowi L. zamieszkałemu w Płocku, że używa on w swoim pojeździe mechanicznym oleju opałowego do celów napędowych. W związku z tym postanowili mu wymierzyć karę mandatem karnym w wysokości 500 zł. Ten jednak odmówił przyjęcia mandatu. W związku z tym Policjanci sporządzili i przesłali do Sądu Rejonowego w Płocku wniosek o ukaranie obwinionego.


Oceń, czy wniosek o ukarania Krystiana L. został sporządzony i  złożony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Dariuszowi D., Stanisław J. zarzucił popełnienie wykroczenia z art. 123 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Wniósł on właściwy wniosek do Sądu Rejonowego w T., wskazując w nim, że Dariusz D. ukradł z jego ogrodu warzywnego 150 kg  ziemniaków, które ten wykopał i składował na terenie ogrodu, przed przewiezieniem ich do miejsca składowania. Wskazał również, że Stanisław J. przewiózł te ziemniaki do swojego garażu, znajdującego się w T. Sąd po przyjęciu wniosku, postanowił nakazać Policji przeprowadzenia przeszukania w/w garażu, celem znalezienia i zatrzymania przedmiotów mogących stanowić dowód rzeczowy.

Oceń, czy postanowienie Sądu o przeszukaniu było zgodne z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Ryszard M. wniósł do właściwego Sądu Rejonowego wniosek o ukaranie Wojciecha S. We wniosku tym zarzucił on Wojciechowi S., że ukradł on z ogrodu Krzysztofa G., 150 kg ziemniaków, wartości ok. 150 zł, które Ryszard M. chciał kupić od Krzysztofa G. W związku z tym Ryszard M. wskazał, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 123 § 1 Kodeks Wykroczeń, a w związku z tym, że to wykroczenie ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego, on wnosi w/w wniosek o ukaranie, gdyż nie mógł dokonać transakcji kupna – sprzedaży w/w płodów rolnych.

Oceń, czy wniosek Ryszarda M. był złożony zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Policja dowiedziała się, prowadząc działania operacyjne i wywiadowcze, że Karol U. wyrabia i posiada wytrychy, mimo tego że nie trudni się zawodem w którym są one potrzebne. Podczas przeprowadzenia czynności m. in. rozpytania policjanci ustalili, że Karol U. ukrywa w/w przedmioty w należących do niego pomieszczeniach piwnicznych w bloku mieszkalnym, w którym znajduje się również jego mieszkanie. W związku z tym Policjanci wystąpili do prokuratora o wydanie postanowienia o przeszukaniu w/w pomieszczeń i po ich uzyskaniu, aby zwiększyć efekt zaskoczenia, rozpoczęli przeszukanie o 2 w nocy, żądając dobrowolnego udostępnienia w/w pomieszczeń. Po znalezieniu wytrychów i narzędzi do ich wyrobu zabezpieczyli je jako dowody rzeczowe.

Oceń, czy w omawianej sprawie przeszukanie zostało przeprowadzone zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Dorota S. zawiadomiła Policję o tym, że Eugeniusz D. mimo znalezienia odtwarzacza multimedialnego mp3, nie oddał go w ciągu 2 tygodni od znalezienia na Policję, ani do biura rzeczy znalezionych, ani nie podjął żadnych czynności aby samodzielnie odnaleźć osobę właściciela rzeczy. Dorota S. wskazała również, że przedmiot ten Eugeniusz D. przetrzymuje w swoim mieszkaniu.
W związku z tym postanowili oni przeprowadzić przeszukanie mieszkania Eugeniusza D., w związku z tym zwrócili się do prokuratora, aby wydał postanowienie w tej sprawie. Ten zgodził się na przeszukanie. Policjanci postanowili, że przeszukanie rozpoczną o godzinie 3 w nocy, aby zwiększyć efekt zaskoczenia. O 3 w nocy wkroczyli oni do mieszkania Eugeniusza D., żądając udostępnienia go do przeszukania. Po odnalezieniu w/w odtwarzacza zabezpieczyli go jako dowód rzeczowy w sprawie, a Eugeniusza D. obwinili o popełnienie wykroczenia z art. 125 Kodeksu Wykroczeń.

Oceń, czy przeszukanie w omawianej sprawie zostało przeprowadzone zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

W związku z zawiadomieniem, złożonym przez Grażynę L, że Daniel B. wyrabia i przechowuje w swoim mieszkaniu w Kętrzynie wytrychy, mimo że nie wykonuje zawodu, w którym byłyby one potrzebne. Policjanci postanowili sprawdzić, te informacje i wystąpili do prokuratora o wydanie postanowienia o przeszukaniu mieszkania Daniela B. Prokurator wydał postępowanie o przeprowadzeniu przeszukania tego lokalu. W związku z tym policjanci o godzinie 18.00 wkroczyli do mieszkania Daniela B. Jednak czynności związane z przeszukaniem przedłużyły się aż do godziny 2 w nocy. W końcu całe mieszkanie zostało przeszukane, wszystkie znalezione wytrychy i narzędzia do ich wyrobu jak i surowiec, zostały zabezpieczone jako dowody rzeczowe.

Oceń, czy przeszukanie lokalu mieszkalnego należącego do Daniela B. odbyło się zgodnie z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.

Henryk L. został obwiniony o to, że dnia 25 września 2009 roku, działając na szkodę Mieczysława G., ukradł z jego działki 45 kg buraków ćwikłowych, które zostały przez pokrzywdzonego wykopane, jednak nie zdążył ich przewieźć do miejsca składowania. Buraki te zostały w trakcie postępowania wycenione na 150 zł.
Wniosek o ukaranie obwinionego do Sądu wniósł Mieczysław G., jako oskarżyciel posiłkowy.
Jednak podczas rozprawy Henryk L. wniósł, o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka – Piotra G., prezesa Rodzinnych Ogrodów Działkowych „Brzoskwinia”, na okoliczność stwierdzenia, iż Henryk L. nie jest właścicielem działki z której zostały skradzione przez niego buraki, tylko jest nią Wanda N., jednak ze względu na fakt, że ona zezwoliła mu na zabranie w/w warzyw, nie popełnił on zarzucanego mu czynu.
Sąd jednak odrzucił postanowieniem  wniosek obwinionego, że jego wniosek jest bezzasadny, gdyż własność działki została już ustalona w toku postępowania, na podstawie przedstawionych przez Mieczysława G. dokumentów.

Oceń, czy odrzucenie wniosku dowodowego przez Sąd w omawianym postępowaniu, było zgodne z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia.