Kodeks postępowania karnego - Postępowanie odwoławcze

Bogdan P. Został oskarżony o przywłaszczenie telefonu komórkowego. Sąd rejonowy, który rozpatrywał tę sprawę, bez przeprowadzenia rozprawy głównej, na wniosek prokuratora, zastosował wobec oskarżonego warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres 1 roku, jednocześnie zwalniając go z kosztów sądowych, a także nałożył obowiązek spełnienia świadczenia pieniężnego w wysokości 100 zł na rzecz wskazanej instytucji pożytku publicznego motywując to faktem, iż oskarżony nie posiadał stałego źródła utrzymania. Bogdan P., czując się osobą niewinną, złożył z zachowaniem terminów apelację do odpowiedniego Sądu Okręgowego, za pośrednictwem Sądu Rejonowego , a ten stwierdził, że Sąd pierwszej instancji popełnił błędy w procedowaniu przede wszystkim uchybił zasadzie bezpośredniości, uchylił wyrok i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia w Sądzie pierwszej instancji.
    Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Sąd Rejonowy ponownie stwierdził, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. W stosunku do oskarżonego zastosował ponownie warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres jednego roku z tym, że z powodu znalezienia stałej pracy przez skazanego, Sąd postanowił, że pokryje on koszty procesu jak i wpłaci 400 zł na rzecz wskazanej instytucji pożytku publicznego.
Czy Sąd mógł wydać taki wyrok?

Sąd nie mógł wydać takiego wyroku.

Bogdana P. oskarżono o czyn z art. 284 § 3 Kodeksu Karnego. Na wniosek prokuratora Sąd na podstawie art. 66 § 1 Kodeksu Karnego zastosował wobec oskarżonego warunkowe umorzenie postępowania karnego, a na podstawie art. 67 § 1 Kodeksu Karnego wyznaczy mu okres próby jednego roku. Na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego w związku z art. 39 pkt 7 Kodeksu Karnego nałożył na niego obowiązek spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz wskazanej instytucji pożytku publicznego. Na podstawie art. 624 § 1 Kodeksu Postępowania Karnego Sąd zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych.

Na podstawie art. 444 Kodeksu Postępowania Karnego oskarżony wniósł apelację do odpowiedniego Sądu Okręgowego, za pośrednictwem Sądu Rejonowego. Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Sąd rejonowy na podstawie w/w przepisów wydał wyrok, znowu umarzający postępowanie karne na okres próby jednego roku, jednak, z powodu ustania przyczyn, na podstawie których poprzednio Sąd zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych, nakazał mu ich pokrycie jak i zwiększył wysokość świadczenia pieniężnego.

Sąd nie mógł wydać takiego wyroku, gdyż ze względu na fakt, iż to oskarżony wniósł środek odwoławczy, to ponownie rozstrzygając sprawę Sąd Rejonowy nie mógł, na podstawie art. 443 Kodeksu Postępowania Karnego, pogorszyć w orzeczeniu sytuacji oskarżonego, nawet mimo zmiany jego sytuacji materialnej. Mógł wydać jedynie wyrok taki sam jak za pierwszym razem lub łagodniejszy.

Łukasz W. został przez Sąd Rejonowy w M. skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 Kodeksu Karnego na karę roku pozbawienia wolności. Niezadowolony z wyroku postanowił wnieść apelację. Zachowując termin złożył wniosek o wydanie pisemnego uzasadnienia wyroku, a po jego otrzymaniu, w terminie dwóch tygodni wniósł bezpośrednio da Sądu Okręgowego w O. apelację.

Czy jego zachowanie było zgodne z przepisami postępowania karnego?

Mieczysław O., Krystian M. i Przemysław L. zostali skazani przez Sąd Rejonowy na kary 2 lat pozbawienia wolności każdy za wspólne popełnienie przestępstwa z art. 282 Kodeksu Karnego.

Mieczysław O. i Przemysław L. nie zaskarżyli wydanego orzeczenia, natomiast Krystian M. niezadowolony z wyroku, złożył do odpowiedniego Sądu Okręgowego apelację.

Ten po rozpatrzenia sprawy stwierdził, iż w rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji popełnił błędy, między innymi uchybił zasadzie bezpośredniości. Uchylił zatem zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Krystiana M. i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia.

Czy Sąd Okręgowy postąpił zgodnie z przepisami postępowania karnego?

Krzysztof K. został przez Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 25 maja 2009 roku uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 Kodeksu Karnego (znęcanie się) i skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności, zaliczając na podstawie art 63 § 1 Kodeksu Karnego okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Wyrok ten zaskarżył, na korzyść oskarżonego, jego obrońca. Sąd Okręgowy w L. po rozpoznaniu apelacji postanowił uchylić w całości zaskarżone orzeczenie i zwrócić sprawę do ponownego rozpatrzenia do Sądu Rejonowego w M.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy zmienił kwalifikację prawną czynu oskarżonego stwierdzając, że pojawiły się nowe ustalenia faktyczne, które jednoznacznie wskazują, iż dopuścił się on popełnienia czynu zabronionego z art 207 § 2 Kodeksu Karnego, czyli znęcania się ze szczególnym okrucieństwem. Za ten czyn wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności, zaliczając na podstawie art. 63 § 1 Kodeksu Karnego okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Obrońca oskarżonego wniósł apelację od tego wyroku, wskazując obrazę przepisów postępowania, w szczególności art. 443 Kodeksu Postępowania Karnego, wskazując, że drugie orzeczenie Sądu Rejonowego pogarsza sytuację oskarżonego.

Czy stanowisko wnoszącego apelację jest zasadne?