Kodeks karny - część szczególna

25-letni Artur D., wokalista znanej grupy rockowej, podczas koncertu w dniu 22 sierpnia 2009 r. o godz. 23:43, będąc na scenie przed 2-tysięczną publicznością wyjął z plecaka biało-czerwoną flagę Polski podarł ją, rzucił na podłogę, zaczął ją deptać, splunął na nią kilkakrotnie, a na koniec oblał flagę benzyną i ją podpalił . Czy Artur D. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Artur D. popełnił przestępstwo z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego, czyli publicznie znieważył, zniszczył, szkodził oraz usunął flagę państwową. Artur D. zgodnie z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Sądem właściwym rodzajowo dla orzekania w tej sprawie w I instancji zgodnie z art. 25 § 1 pkt 2 Kodeksu Postępowania Karnego jest sąd okręgowy, ponieważ przestępstwo z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego jest występkiem określonym w rozdziale XVII Kodeksu Karnego.

Bronisława Z., lat 41, prowadziła kwiaciarnię na rynku starego miasta. Wśród pozostałych kwiaciarek miała opinię kobiety o wąskim światopoglądzie to tego stopnia, że gdy zauważyła na starym mieście jakąś ciemnoskórą osobę natychmiast śmiała się z niej do rozpuku, wytykając ją palcami. Opowiadała publicznie kawały o osobach rasy czarnej. Pewnego letniego wieczoru na rynku pojawiła się dwudziestoosobowa osobowa grupa ciemnoskórych turystów z Nigerii. Bronisława Z. zgodnie ze swoim starym zwyczajem zaczęła głośno się śmiać, krzyczeć, że turyści powinni mieć ze sobą dzidy i tańczyć wokół fontanny. Pozostali ludzie spacerujący po starówce zatrzymali się i patrzyli co robi Bronisława Z. Kobieta widząc zainteresowanie jej osobą, zaczęła krzyczeć do zebranych, aby pomogli jej pobić ciemnoskórych turystów, bo to według kobiety wstyd, żeby „niewolnicy” chodzili wolno po mieście.  Następnie powiedziała do tłumu, aby wszyscy zaczęli krzyczeć, że pozbawią turystów życia. Czy Bronisława Z. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Bronisławy Z.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Marian C., lat 45, prowadził własne stoisko z warzywami na lokalnym bazarze. Mężczyzna uchodził wśród pozostałych sklepikarzy za osobę wulgarną oraz nie tolerującą osób innej narodowości, w szczególności Romów. Marian C. często opowiadał kawały o „Cyganach”, śmiał się, że się nie myją i stąd ich ciemna karnacja. 15 sierpnia 2008 r. na bazarze pojawiło się nowe stoisko prowadzone zgodnie z prawem przez Andrzeja i Samantę małżonków N., którzy wywodzili się z lokalnej grupy Romów. Marian C. zaczął rozpytywać wśród pozostałych sklepikarzy na temat małżonków N. Interesowało go głównie o której otwierają i zamykają stoisko, czy interes przynosi im dochód. 1 września 2008 r., przed otwarciem swojego stoiska, Marian C. udał się do stoiska małżonków N. Na miejscu zastał Andrzeja N., najpierw uderzył Roma w twarz, wykrzykując przy tym pod adresem Andrzeja N. siarczyste obelgi i przekleństwa o charakterze rasistowskim, a następnie powiedział, że jeśli małżonkowie N. nie zlikwidują swojego stoiska na bazarze to on zgwałci Samantę N., a Andrzeja N. zabije, bo Cyganów nienawidzi. Czy Marian C. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Mariana C.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Joanna W., lat 30, pracowała w biurze projektowym. Była bardzo sumienną i pracowitą osobą. W tym samym biurze projektowym zatrudnieni byli również Beata D. i Kamil F. Joanna W. umawiała się kilkakrotnie na randki z Kamilem F., w którym szybko się zakochała. Jednak Kamil F. był regularnie podrywany przez Beatę D., która zauważyła, że Joanna W. darzy Kamila F. uczuciem. Beata D. uwiodła Kamila F. do tego stopnia, że ten po dwóch miesiącach oświadczył się jej. Zrozpaczona Joanna W. zdobyła z nieznanego źródła szybko działającą truciznę. Będąc w pracy dolała trucizny do kawy Beaty D. Kobieta kawę wypiła i po 15 minutach straciła przytomność. Przybyły na miejsce lekarz stwierdził zgon Beaty D. Czy Joanna W. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Daniel J., lat 37, był żonaty od 12 lat z Justyna J. Małżonkowie J. wiedli dostatnie życie- Daniel J. był prezesem dużej spółki z o.o. Justyna J. opiekowała się 10-letnią Julia J. i 5-letnią Oliwią J.- zawoziła i odbierała dziewczynki ze szkoły, zajmowała się domem, ponieważ wraz z małżonkiem Danielem J. ustalili, że nie ma potrzeby, aby Justyna J. podjęła pracę zawodową. Daniel J. będąc prezesem dobrze prosperującej spółki musiał często wyjeżdżać w delegacje zagraniczne. Justyna J. czuła się co raz bardziej samotna, nie widząc małżonka czasem nawet kilka tygodni. Z braku innych zajęć założyła sobie konto na popularnym portalu społecznościowym. Po kilku dniach od założenia konta otrzymała e-maila od swej pierwszej miłości z czasów szkolnych. Po kilku miesiącach wymiany listów elektronicznych dawni znajomi postanowili się spotkać. Stara znajomość z czasem przerodziła się w romans, o czym dowiedział się Daniel J. Jego długoletni współpracownik widział kilkakrotnie Justynę J. w objęciach kochanka o czym poinformował Daniela J. Mężczyzna postanowił pozbyć się nowego amanta swej żony. Pewnego wieczoru ukrył się przed bramą wjazdową na posesję kochanka i czekał na jego przybycie. Gdy ten drugi przybył na miejsce i wysiadł z samochodu, aby otworzyć bramę, Daniel J. oddał strzał z broni palnej w kierunku swej ofiary w wyniku czego kochanek poniósł śmierć na miejscu. Czy Daniel J. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Daniela J.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

40-letni Jan L., lekarz, pracował w szpitalu na oddziale onkologicznym. Często spotykał się ze strasznym ludzkim cierpieniem przy chorobie nowotworowej. Jednym z jego pacjentów był Kazimierz G. Mężczyzna od wielu lat zmagał się z rakiem, przeszedł długie leczenie. Często rozmawiał z doktorem Janem L. o eutanazji. Pytał czy jest taka możliwość, aby takiego czynu dokonać. Decyzję swą argumentował tym, iż jest samotny, nie ma rodziny, więc nikt nie będzie miał do niego żalu. Doktor Jan L. tłumaczył, że w Polsce nie ma możliwości dokonania eutanazji. Po kilku dniach od rozmowy stan zdrowia Kazimierz G. dramatycznie się pogorszył. Starszy człowiek przechodził straszne męki. Podczas wieczornego obchodu chory Kazimierz G. oświadczył, iż zażąda, aby podać mu substancję, która przyniesie kres jego życiu. Doktor Jan L. pod wpływem ogromnego współczucia do swego długoletniego pacjenta podał mu dożylnie substancję, która spowodowała natychmiastowy zgon Kazimierza G. Czy Jan L. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Jana L.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Anna H. studiowała ekonomię. Na studiach poznała Janusza Z. uchodzącego wśród znajomych za notorycznego podrywacza. Janusz Z. umawiał się z Anna H. na randki, chodzili razem do kina itp. Po kilku miesiącach znajomości między parą doszło do współżycia. Janusz Z. po spędzonej z Anna H. nocy oznajmił jej, że to koniec ich znajomości. Po kilku tygodniach od rozstania załamana Anna H. spotkała się ze swoją długoletnią przyjaciółką Zofią R. (lat 22) i o wszystkim jej opowiedziała. Ta druga oznajmiła jej, że na uczelni chodzą słuchy, że Anna H. jest „beznadziejna w łóżku”. Annę H. ta wiadomość dobiła. Zofia R. podsunęła jej pomysł, aby zażyła całe pudełko silnych tabletek nasennych (które Zofia R. zabrała babci). Dziewczyna argumentowała swój pomysł tym, że cała próba samobójcza powinna przestraszyć Janusz Z. Zdruzgotana Anna H. po powrocie do domu zażyła całą fiolkę tabletek nasennych tak, jak radziła jej przyjaciółka. Po kilku godzinach Annę H. znalazł w mieszkaniu jej współlokator. Przybyłe na miejsce pogotowie stwierdziło bardzo silne zatrucie i zabrało Annę H. do szpitala. Czy Zofia R. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Zofii R.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Robert C. prowadził duże gospodarstwo rolne specjalizujące się w produkcji drobiu. Zatrudniał Waldemara F. (lat 56), który ostatnimi czasy bardzo go denerwował- lenił się w pracy, kradł paszę. 22 września o godzinie 6:30 Robert C. wszedł do kurnika i zauważył jak Waldemar F. pakuje do swojego samochodu worki z paszą. Robert C. podszedł do Waldemara F. i zapytał co ten drugi robi, gdy nagle Waldemar F. uderzył go prosto w twarz widłami, trafiając niefortunnie w gałki oczne. Robert C. trafił do szpitala. Po długiej rekonwalescencji stwierdzono u niego ślepotę, spowodowaną uderzeniem widłami. Czy Waldemar F. popełnił przestępstwo (chodzi tu tylko o sytuację uderzenia Roberta C. widłami), jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Waldemara F.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Adam S., lat 32, pracował w dużej firmie marketingowej. Mężczyzna był kawalerem, prowadził bogate życie towarzyskie, często współżył z przygodnymi kobietami. Pewnego dnia przechodząc obok szpitala zauważył informację o darmowych badaniach na obecność wirusa HIV. Postanowił takie badanie przeprowadzić. Wynik pierwszego oraz drugiego badania wskazywał, że Adam S. jest nosicielem wirusa HIV. Mężczyzna postanowił, że skoro jest chory to musi korzystać z życia. Współżyjąc z przygodnie poznanymi kobietami, prosił je, aby nie stosować mechanicznego środka antykoncepcyjnego (prezerwatywy), tym samym całą świadomością narażał owe kobiety na zarażenie wirusem HIV. Czy Adam S. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

33-letnia Dorota M. pracowała w firmie transportowej. Przez kilka lat była związana z Adrianem O., jednak ich związek rozpadł się w wyniku romansu Adriana O. Dorota M. topiąc smutki po rozstaniu, poznała w klubie mężczyznę, z którym spędziła noc . Po kilku tygodniach od tamtego zdarzenia dowiedziała się od swojego lekarz, że jest zarażona chorobą weneryczną. W międzyczasie Adrian O. rozstał się ze swoją kochanką i rozpoczął próby powrotu do Doroty M. Kobieta chcąc się zemścić za romans byłego partnera postanowiła spędzić z nim noc i zarazić go chorobą weneryczną. Pod pretekstem, że chce zajść w ciążę, Dorota M. współżyła z Adrianem O. bez mechanicznego środka antykoncepcyjnego (prezerwatywy). Czy Dorota M. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Ewa T., lat 45, wracała po pracy do domu. Była ładna pogoda, więc postanowiła, że wróci do domu na pieszo. Około 20 metrów przed Ewa T. szła o kuli starsza kobieta. W pewnym momencie staruszka potknęła się i przewróciła uderzając głową w chodnik. Ewa T. podeszła do leżącej na chodniku kobiety, jednak gdy zauważyła, że  staruszka straciła przytomność, ruszyła biegiem w stronę domu pozostawiając nieprzytomną na ziemi. Dopiero jadący ulicą mężczyzna zatrzymał się i udzielił staruszce pierwszej pomocy oraz wezwał karetkę pogotowia. Czy Ewa T. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Marek U., lat 31, pracował w pizzerii. Od jakiegoś czasu miał konflikt z szefem- uważał, że ten za mało mu płaci i źle go traktuje. 21 stycznia o godz. 20:15 w pizzerii znajdowało się około 20 osób. Marek U. postanowił zemścić się na szefie- przyniósł z samochodu bańkę z paliwem, oblał nią ściany w kuchni, a następnie podpalił. Ogień szybko rozprzestrzenił się na cały lokal. Na szczęście nikt nie doznał ciężkich obrażeń, ponieważ przeprowadzono szybką i sprawną ewakuację pizzerii. Czy Marek U. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Mariusz B., lat 28, pracował w restauracji. Był pracownikiem bardzo sumiennym i pracowitym, któremu szef nigdy nie maił nic do zarzucenia. 4 października o godz. 21:35 w restauracji znajdowało się około 30 osób. Mariusz B. przygotowywał w kuchni danie wieczoru- płonące golonki. Potrawę lekko należało skropić spirytusem i podpalić- przy wnoszeniu na salę potrawa płonęła. Pech chciał, że Mariusz B., wnosząc na salę płonąca potrawę, zatrzymał się na chwilę przy kotarze oddzielającej kuchnię od reszty lokalu- kotara się zajęła i ogień szybko ogarnął całe pomieszczenie. Na szczęście nikt nie doznał ciężkich obrażeń, ponieważ przeprowadzono szybką i sprawną ewakuację restauracji. Czy Mariusz B. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Roman S., lat 56, prowadził przez wiele lat jedyny w mieście lokal gastronomiczny. Jednak w końcu naprzeciwko lokalu Romana S. otwarto pizzerię. Roman S. miał co raz mniej klientów, z czym wiązał się mniejszy dochód. 14 grudnia 2007 r. postanowił rozprawić się z konkurencją- przygotował sobie kanister z benzyną i około godz. 20:00, gdy w lokalu było około 30 osób, oblał mury pizzerii benzyną, zablokował drzwi wyjściowe pizzerii i podpalił budynek. Lokal szybko ogarnęły płomienie, ludzie uwięzieni w pizzerii nie mogli wydostać się na zewnątrz. W końcu udało się odblokować drzwi, jednak śmierć na miejscu poniosła jedna osoba. Czy Roman S. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Do właściwego sądu rejonowego wpłynął akt oskarżenia sporządzony przez prokuratora, w którym 72-letniemu Janowi K. zarzucano znęcanie się nad żoną. W postępowaniu dowodowym wykazano, iż oskarzony pobił pokrzywdzoną. Powołany biegły psycholg stwierdził na rozprawie, że Jan K. ma istotny deficyt w sferze intelektu, a Jan K. wielokrotnie podkreślał w wyjaśnieniach, że nie chciał pobić żony. Prokurator w akcie oskarżenia zarzucił oskarżonemu popełnienie czynu z art. 207 par.1Kodeksu Karnego, czyli znęcanie się i wniósł o karę 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności.  Sąd rejonowy uznał go za winnego, natmiast w następstwie apelacji obrońcy, sąd wyższej instancji uniewinnił Jana K. Oceń rozstrzygnięcia obu sądów.

Do Sądu Okręgowego w O. wpłynął akt oskarżenia przeciwko Leonowi U., w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa określonego w art. 310 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 12 Kodeksu Karnego, polegającego na tym, że w grudniu 2001 r. w O., działając czynem ciągłym i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przerobił nie mniej niż sto magnetycznych kart telefonicznych, a następnie puścił je w obieg, czym działał na szkodę Telekomunikacji Polskiej S.A. Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2002 r. Sąd Okręgowy w O. stwierdził swą niewłaściwość do rozpoznania tej sprawy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu w O., podnosząc w uzasadnieniu, że magnetyczna karta telefoniczna nie jest „innym środkiem płatniczym” w rozumieniu art. 310 § 1 Kodeksu Karnego. Rozpoznając zażalenie prokuratora, kwestionujące stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, Sąd Apelacyjny w O. powziął wątpliwość co do wykładni przewidzianego w art. 310 § 1 Kodeksu Karnego znamienia „inny środek płatniczy” i na podstawie art. 441 § 1 Kodeksu Postępowania Karnego przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące pytanie prawne: Czy magnetyczna karta telefoniczna jest „innym środkiem płatniczym” w rozumieniu art. 310 § 1 Kodeksu Karnego? Udziel odpowiedzi na pytanie przedstawione Sądowi Najwyższemu.

Rafał E. został skazany przesąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 26 października 2001 r. za popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art.  306 Kodeksu Karnego w zw. z art. 18 § 1 Kodeksu Karnego, które miało polegać na tym, że pomógł w przerobieniu numerów identyfikacyjnych nadwozia w samochodzie w ten sposób, że przekazał nieustalonym osobom wycięty i otrzymany od innej osoby fragment przegrody z oryginalnym numerem VIN z samochodu tej samej marki, celem zamontowania w skradzionym samochodzie. Orzeczenie to zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego i, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, wniósł o zmianę wyroki i uniewinnienie Rafała E. m.in. od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 306 Kodeksu Karnego. Sąd Okręgowy w G., rozpoznając apelację, uznał, iż wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, gdyż istnieje konieczność ustalenia zakresu podmiotowego obowiązywania przestępstwa określonego w art. 306 Kodeksu Karnego, z uwagi na różnice poglądów w tej kwestii. Udziel odpowiedzi na następujące pytanie- „Czy podmiotem przestępstwa stypizowanego w art. 306 Kodeksu Karnego może być każda osoba realizująca czynności wykonawcze wymienione w tej normie – niezależnie od tego, czy bierze ona udział w obrocie gospodarczym, czy też nie, czy jedynie może nią być taka osoba, która ma przymiot profesjonalnego uczestnika tego obrotu, a więc jest podmiotem gospodarczym lub osobą zatrudnioną przez ten podmiot?”.

Krzysztof Z., składając w charakterze świadka w dniu 28 lipca 2001 r. zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym, będąc uprzedzonym przez przesłuchującego go funkcjonariusza Policji o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (art. 233 § 1 Kodeksu karnego) i nie będąc uprawnionym do skorzystania z prawa do odmowy zeznań oświadczył, że „odmawia składania wszelkich zeznań w sprawie bez podania powodu”. Sąd Rejonowy w D., wyrokiem z dnia 6 grudnia 2001 r., uznał oskarżonego Krzysztofa Z. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego i tym samym skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygniecie sądu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 7 lipca 2002 r., na podstawie art. 66 § 1 Kodeksu Karnego, warunkowo umorzono postępowanie przeciwko Henrykowi N. o to, że w dniu 20 grudnia 2002 r., nie będąc osobą uprawnioną do odbioru programu telewizji kablowej, podłączył swój odbiornik telewizyjny do sieci kablowej Przedsiębiorstwa „Y”, uzyskując dostęp do emitowanego programu dla niego nieprzeznaczonego, przez co wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 267 § 1 Kodeksu Karnego. Oceń rozstrzygnięcie sądu.

Zenon W. został uznany winnym tego, że w dniu 10 marca 2002 r., będąc w stanie nietrzeźwości (0,9-1,04 promila alkoholu w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki ,,Toyota Avensis", tj. popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego. Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 30 sierpnia 2002 r. oskarżony Zenon W. za ten czyn został skazany na karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, z ustaleniem wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Tym samym wyrokiem orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku oraz orzeczono od niego świadczenie pieniężne w kwocie 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając orzeczeniu sądu pierwszej instancji obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 115 § 2 Kodeksu Karnego, polegającą na bezzasadnym uznaniu, iż na stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego może wpływać nagminność popełnianych czynów zabronionych. Oceń zasadność apelacji obrońcy oskarżonego.

Józef A., lat 47, pracował w przedsiębiorstwie komunikacyjnym. 25 stycznia 2006 r. mężczyzna prowadził autobus, w którym było 25 osób, wśród których znajdowała się znienawidzona przez przewoźnika sąsiadka. Mężczyzna powiedział jej, że dzisiaj ja nieźle przewiezie. Kierowca jechał bardzo szybko (przekraczał dozwoloną prędkość), wyprzedzał inne pojazdy, trąbił na nie, mimo, że warunki pogodowe były bardzo złe- padał gęsty śnieg, na jezdni miejscami tworzyła się gołoledź. W pewnym momencie  kierowca celowo mocno skręcił kierownicę w wyniku czego autobus wpadł w poślizg po czym stoczył się do rowu. Na szczęście w wypadku nikt nie ucierpiał zbyt mocno (nikt nie doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, wszyscy przeżyli). Czy Józef A. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Józefa A.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Bartosz D. oskarżony został o popełnienie przestępstwa określonego w art. 198 Kodeksu Karnego, a polegającego na tym, że "w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wykorzystując bezradność wynikającą z wieku i niedorozwoju umysłowego pokrzywdzonej w stopniu lekkim, doprowadzał wymienioną do obcowania płciowego". Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 18 maja 2001 r., po ustaleniu - na podstawie opinii biegłych psychiatrów - że w sprawie nie może być mowy o "braku zdolności" pokrzywdzonej do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem, uniewinnił oskarżonego, uznając, że przepis art. 198 Kodeksu Karnego nie penalizuje obcowania płciowego z osobą mającą jedynie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, natomiast przesłanki decydujące o ustaleniu znamienia "bezradności" nie mają natury psychiatrycznej. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Eugeniusz P. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyłudził na szkodę Przedsiębiorstwa Leasingowego S.A. w W. kwotę 436761,42 zł oraz na szkodę firmy PHU "J" – Mariana E. kwotę 58146,55 zł w ten sposób, że zaoferował Marianowi E. pośrednictwo przy zakupie specjalistycznych maszyn rolniczych, pobierając od niego zaliczkę w kwocie 10% kwoty brutto na podstawie dowodu wpłaty z dnia 29 lipca 2000 r., nie mając zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, a następnie w celu wyłudzenia pieniędzy od firmy kredytującej zakup maszyn dla PPHU "D" przedłożył w Przedsiębiorstwie Leasingowym w W. dokument w postaci faktury VAT, potwierdzający nieprawdę, a mający istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, co umożliwiło mu pobranie przelanych przez PL S.A. na konto jego firmy pod nazwą Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „M” – Eugeniusz P. pieniędzy w kwocie 436761,42 zł na podstawie czeku gotówkowego z Banku Millenium S.A. Dokonaj kwalifikacji prawnej czynu dokonanego przez Eugeniusza P.

Sąd Okręgowy w D., wyrokiem z dnia 23 lipca 2004 r., uznał oskarżonego Dominika S. za winnego tego, że w dniu 25 marca 2005 r. polecił Tadeuszowi K. przekazanie treści groźby („Zabiję Cię, jeśli nie wyprowadzisz się z miasta J.) pokrzywdzonej Gabrieli C., czym wypełnił znamiona czynu z art. 190 § 1 Kodeksu Karnego. Sąd skazał Dominika S. na 1 rok pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2005 r., Sąd Okręgowy w R. uznał, że czyn oskarżonego Jacka G. polegał na tym, że w dniu 1 lutego 2005 r. w K., usiłował wypowiadać groźby bezprawne wobec osób narodowości niemieckiej, w ten sposób, że w czasie połączenia telefonicznego z Wójtem Gminy L. groził wysadzeniem w powietrze autobusu z turystami niemieckimi, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 119 § 1 Kodeksu Karnego i na zasadzie art. 1 § 2 Kodeksu Karnego w związku z art. 17 § 1 pkt 3 Kodeksu Postępowania Karnego postępowanie karne w stosunku do Jacka G. umorzył z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Od tego wyroku wniósł apelację prokurator, który sformułował w niej następujące zarzuty:

- obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 119 § 1 Kodeksu Karnego, polegającą na niewłaściwym uznaniu w opisie i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego Jackowi G., iż czyn polegał na usiłowaniu, gdy właściwa wykładnia przepisu art. 119 § 1 Kodeksu Karnego opisującego przestępstwo typu formalnego, prowadzi do wniosku, iż zrealizowanie znamienia czasownikowego określającego rodzaj zachowania sprawcy czynu decyduje o dokonaniu tego typu przestępstwa,

- obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 1 § 2 Kodeksu Karnego, polegającego na uznaniu, iż czyn Krzysztofa Pawła L. nie stanowi przestępstwa, z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną czynu, co skutkowało umorzeniem postępowania karnego na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 Kodeksu Postępowania Karnego, gdy właściwa ocena okoliczności przedmiotowego czynu, rodzaj i sposób kierowania gróźb, następstwa tego czynu muszą prowadzić do odmiennego wniosku. Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia 12 sierpnia 2001 r. uniewinniono Przemysława H. od zarzutu, że w dniu 2 stycznia 2001 r. w K., działając nieumyślnie, spowodował uszkodzenie ciała Katarzyny Z. w ten sposób, że w wyniku braku właściwego nadzoru nad swoim psem dopuścił do pogryzienia pokrzywdzonej przez te psy, wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci rozległej rany kąsanej nogi lewej, co spowodowało rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. 157 § 3 Kodeksu Karnego. Apelację od tego orzeczenia wniósł prokurator i zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 157 § 3 Kodeksu Karnego, przez błędne uznanie, iż przepis ten nie obejmuje swoim zakresem czynów dokonanych przez zaniechanie, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego Przemysława H. od popełnienia zarzucanego mu czynu, i domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania. Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2001 r. Sąd Rejonowy w A. skazał Damiana J. i Igora S. na kary po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo kwalifikowane z art. 189 § 2 Kodeksu Karnego, art. 158 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego oraz z art. 190 § 1 Kodeksu Karnego, polegające na tym, że "w nocy 28 listopada 2000 r. w T., działając wspólnie i w porozumieniu z Janem B. i Zenonem W. pozbawili wolności przypadkowego przechodnia, Tadeusza C., wbrew jego woli, bijąc i umieszczając w bagażniku samochodu VW Passat oraz wywożąc go do lasu, przy czym działali ze szczególnym udręczeniem, grożąc mu zabójstwem, bijąc go po całym ciele, kłując śrubokrętem oraz używając niebezpiecznego narzędzia w postaci ognia wywołanego podpaleniem benzyny wylanej na jego nogę, narażając go na co najmniej ciężki rozstrój zdrowia - w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy z raną tłuczoną okolicy potylicznej, stłuczenia nosa, klatki piersiowej, z licznymi otarciami naskórka pleców oraz poparzenia I i II stopnia stopy prawej (doznaniu przez pokrzywdzonego obrażeń ciała na okres nieprzekraczający 7 dni).". Jaka okoliczność w przytoczonym stanie faktycznym przesądziła o tym, że doszło do szczególnego udręczenia ofiary przestępstwa, kwalifikowanego z art. 189 § 2 Kodeksu Karnego?

Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w H. z dnia 12 listopada 2001 r. Jakub N. został uznany za winnego tego, że pięciokrotnie dopuścił się przestępstw określonych w art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 270 § 1 Kodeksu Karnego, polegających na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził dowódcę jednostki wojskowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie go w błąd co do faktycznego wypoczynku dzieci Alicji i Oskara N. w ten sposób, że do wniosków o refundację wypoczynku dzieci załączał, używając jako autentyczne, podrobione dowody wpłat potwierdzające wykupienie usług turystycznych, z których faktycznie Alicja i Oskar N. nie korzystali, czym wyłudził nienależne mu refundacje na szkodę jednostki wojskowej, przy czym sąd, na podstawie art. 295 § 1 Kodeksu Karnego, w stosunku do wszystkich przestępstw odstąpił od wymierzenia oskarżonemu kary. Apelację od tego wyroku złożył prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w G., zarzucając
obrazę przepisu prawa materialnego - art. 295 § 1 Kodeksu Karnego - przez niezasadne przyjęcie tego przepisu za podstawę orzeczenia o odstąpieniu od wymierzenia oskarżonemu kary (główny zarzut- o dobrowolności w naprawieniu szkody przez oskarżonego Jakuba N. można by mówić wtedy, gdyby zwrócił on całą wyłudzoną kwotę przed wszczęciem postępowania karnego, a skoro oskarżony rozpoczął naprawianie szkody dopiero po wszczęciu dochodzenia, a zakończył już w trakcie toczącego się przeciwko niemu postępowania sądowego, to o dobrowolności mowy być nie może). Oceń zasadność apelacji.

Eligiusz G. został oskarżony przez Prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w D. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 273 Kodeksu Karnego. Czy Sąd może skazać Eligiusza G. opierając się na podanej podstawie prawnej? Odpowiedź uzasadnij.

W dniu 26 sierpnia 2005 r. Prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w W. wystąpił do sądu z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko Radosławowi J., podejrzanemu o to, że w dniu 21 grudnia 2004 r., po zjechaniu z promu "Albatros" cumującego w porcie w Y., będąc w stanie nietrzeźwości, prowadził po przystani na terytorium Królestwa Szwecji swój samochód osobowy marki Nissan Patrol, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 111 § 1 Kodeksu Karnego. Aprobując ten wniosek, Wojskowy Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia 1 października 2003 r., warunkowo umorzył postępowanie karne wobec Radosława J. na roczny okres próby, a ponadto orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku oraz świadczenie pieniężne w wysokości 2 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, płatne w terminie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r. uznał Pawła W. za winnego tego, że w nocy z 13 na 14 października 2004 r. w O., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zabrał Damianowi K. w celu przywłaszczenia 3 bony towarowe łącznej wartości 300 zł na zakup artykułów spożywczo-przemysłowych w sklepie "Lux" w O., czym działał na szkodę wymienionego - i za to na podstawie art. 278 § 1 Kodeksu Karnego skazał na stosowną karę. Odpowiedz na pytanie - czy bon towarowy jest rzeczą ruchomą w rozumieniu art. 278 § 1 Kodeksu Karnego? - następnie oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Ludwik M.. oskarżony był o to, że w marcu i kwietniu 2002 r., w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego w Z., usunął i ukrył telewizor zajęty i oddany mu pod dozór przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z., to jest o przestępstwo określone w art. 300 § 2 Kodeksu Karnego. Sąd Rejonowy w Z. ustalił, że oskarżony orzeczeniem Kolegium do Spraw Wykroczeń został skazany na karę grzywny w kwocie 500 zł i obciążony kosztami postępowania w kwocie 12 zł, a Sąd Rejonowy w A. nadał temu orzeczeniu klauzulę wykonalności. Postępowanie egzekucyjne na mocy tego tytułu wykonawczego prowadził komornik sądowy i w jego toku zajął telewizor stanowiący własność oskarżonego, oddając mu go pod dozór. Oskarżony wywiózł telewizor, odmówił podania gdzie on się znajduje, co w konsekwencji doprowadziło do umorzenia egzekucji jako bezskutecznej. Przy takich ustaleniach Sąd Rejonowy w Z., wyrokiem z dnia 16 lutego 2003 r. uniewinnił oskarżonego uznając, że jego czyn nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, bowiem przepis ten penalizuje tylko udaremnienie wykonania orzeczeń dotyczących wierzytelności związanych z obrotem gospodarczym. Prokurator zaskarżył ten wyrok apelacją, zarzucając obrazę prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 300 § 2 Kodeksu Karnego. Oceń zasadność apelacji.

Arkadiusz J., będąc właścicielem firmy usługowej, w okresie od marca do dnia 15 czerwca 2005 r. w R., zatrudniając pracownika Feliksa B., będąc jednocześnie odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy, w dniu 15 czerwca 2005 r. nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, przez co  naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu  i spowodował kalectwo oraz trwałą chorobę psychiczną. Czy Arkadiusz J. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Proszę mieć na uwadze fakt, iż Feliks B. pracował na podstawie umowy o dzieło.

Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 1 lipca 2003 r., uznał Łukasza N. za winnego tego, że w okresie od lutego do 5 kwietnia 2000 r. w L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przerobił 10 kart płatniczych utraconych przez ich właścicieli, w ten sposób, że przy użyciu stosownego urządzenia zmienił zamieszczony w nich zapis magnetyczny na odpowiadający zapisowi znajdującemu się na innych, czynnych kartach płatniczych, tj. o przestępstwo z art. 310 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 12 Kodeksu Karnego, i skazał go za to na kary 3 lat i 6miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na 50 zł. Czy są dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu? Odpowiedź uzasadnij.

Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z 2 grudnia 2006 r., uznał Bartłomieja I. za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2005 r. w P., biorąc udział w bójce z Danielem Z. i Radosławem W., w której jej uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, używał niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i spowodował u Daniela Z., między innymi, złamania nosa i IV kości śródręcza lewego, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas powyżej siedmiu dni, to jest przestępstwa określonego w art. 159 Kodeksu Karnego i art. 157 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego, i za to, na podstawie art. 159 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 3 Kodeksu Karnego, skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat, oraz, na podstawie o art. 71 § 1 Kodeksu Karnego, wymierzył mu grzywnę w wysokości 25 stawek dziennych. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Rejonowy w E., wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2006 r., skazał Janusza G. za to, że w dniu 16 września 2005 r. w E., wdarł się do mieszkania Mateusza W. i w celu zmuszenia do zwrotu wierzytelności w postaci 500 zł, pobił znajdującego się w tym mieszkaniu mężczyznę, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała, a następnie przeszukał mieszkanie oraz zabudowania gospodarcze Mateusza W. w celu odnalezienia 500 zł skradzionych mu w dniu 10 września 2005 r., to jest popełnienie przestępstwa określonego w art. 191 § 2 w zb. z art. 158 § 1 i art.193 Kodeksu Karnego - na karę roku pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Krzysztof L. został oskarżony o to, że w dniu 23 lutego 2004 r. w M., działając jako współwłaściciel spółki cywilnej "W.", w zamiarze usunięcia znaków identyfikacyjnych firmy "R." posiadał w zakładzie tej spółki 10 sztuk butli gazowych koloru zielonego z zastrzeżonymi znakami towarowymi tej firmy, w celu ich przemalowania na kolor czerony i naniesienia na tych butlach logo firmy "W", lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, gdyż przedmiotowe butle zostały zabezpieczone przez Policję, to jest o popełnienie przestępstwa określonego w art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 306 Kodeksu Karnego. Czy czyn Krzysztofa L. wypełni znamiona przestępstwa z w/w art.?

Sąd Rejonowy w M., wyrokiem z dnia 14 lutego 2007 r., uznał Wiktora C. za winnego tego, że w dniu 10 listopada 2006 r. w S. prowadził po drodze publicznej samochód marki „Fiat” w ten sposób, że pojazd mechaniczny, którym kierował był holowany na połączeniu giętkim przez inny samochód, będąc w stanie nietrzeźwości. 1,68 ‰ w wydychanym powietrzu, to jest przestępstwa określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazał go na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 i § 1 Kodeksu Karnego orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Czy Sąd słusznie skazał Wiktora C.?

Sąd Rejonowy w M., wyrokiem z dnia 27 marca 2005 r., uniewinnił Leopolda B. od zarzutu popełnienia czynu zakwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, który miał polegać na tym, iż ten oskarżony w okresie od października 2003 r. do 20 lutego 2004 r., w celu udaremnienia postanowienia Prokuratora Rejonowego w M. z dnia 22 października 2003 r. o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy w postaci samochodu osobowego marki Kia o wartości 8200 zł i jego zwrocie Leopoldowi B., zbył go nieznanej osobie, przez co udaremnił zaspokojenie wymienionego wierzyciela. Od tego wyroku apelację wniósł prokurator i zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego art. 300 § 2 Kodeksu Karnego poprzez bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem nie popełnił przestępstwa stypizowanego w tym artykule, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazuje wyraźnie, iż na Leopoldzie B. ciążył obowiązek wynikający ze stosunku dłużnik – wierzyciel, a zbywając zabezpieczone mienie czynem swoim wyczerpał dyspozycję art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania. Czy apelacja prokuratora była zasadna?

Wacław T. został oskarżony  o popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 290 § 1 Kodeksu Karnego, a następnie wyrokiem z dnia 14 maja 2009 r., Sąd Rejonowy w S. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 5 kwietnia 2008 r. w obrębie miejscowości N., powiatu S., w działkach leśnych oznaczonych numerami: (...)2 i (...)3 należących do Marka i Joanny małżonków L., dokonał wyrębu i zabrał w celu przywłaszczenia 20 sztuk drzew. Czy określenie w art. 290 § 2 Kodeksu Karnego „sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa” oznacza, że sąd orzeka nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa na rzecz każdego pokrzywdzonego będącego współwłaścicielem działki z której dokonano wyrębu drzewa?