Kodeks karny - część ogólna

Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 25 lutego 2002 r., uznał Jacka K. za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2001 r. w S. prowadził rower będąc w stanie nietrzeźwości 1,358 mg/l, tj. 2,83 ‰ w wydychanym powietrzu, to jest przestępstwa określonego w art. 178a § 2 KK, i za to skazał go na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 i § 1 Kodeksu Karnego orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i pojazdów rowerowych na okres 2 lat. Prokurator wniósł apelację od tego orzeczenia, zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, to art. 42 § 1 Kodeksu Karnego, przez błędne orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych w ruchu lądowym w sytuacji, gdy tego rodzaju zakaz może dotyczyć wyłącznie pojazdów, do których prowadzenia konieczne jest posiadanie uprawnień stwierdzonych przez upoważniony organ, a obowiązujące prawo o ruchu drogowym nie wymaga posiadania karty rowerowej od osób pełnoletnich. Czy apelacja była zasadna?

Apelacja była bezzasadna. Stosownie do art. 42 § 2 KK sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Z przepisu tego nie wynika, że zakaz może dotyczyć wyłącznie prowadzenia pojazdów, do których kierowania konieczne jest posiadanie uprawnień stwierdzonych odpowiednim dokumentem. Wykładnia językowa nakazuje zatem przyjąć, że przy orzekaniu zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju bez znaczenia jest fakt, czy do kierowania nimi wymagane jest posiadanie stosownego uprawnienia, co oznacza, że apelacja prokuratora była bezzasadna.

Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 17 stycznia 2002 r. uznał Jerzego D. za winnego ciągu przestępstw, polegającego na tym, że: I. w dniu 1 sierpnia 2001 r. w G., będąc w stanie nietrzeźwości (2,01 ‰ w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki „Fiat 125p”, czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 178a §1 Kpodeksu Karnego, II. W dniu 11 września 2001 r. w G., będąc w stanie nietrzeźwości (1,82 ‰ w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki „Polonez”, czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego Za opisany ciąg przestępstw na podstawie na podstawie art. 178a § 1 Kodeksu Karnego i art. 91 § 1 Kodeksu Karnego sąd pierwszej instancji skazał oskarżonego na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 Kodeksu Karnego orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Natomiast na mocy art. 49a § 1 KK orzeczono od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 100 zł. Ponadto sąd orzekł o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i o kosztach procesu. Czy dyrektywa orzekania jednej kary zawarta w art. 91 § 1 Kodeksu Karnego odnosi się również do środków karnych?

Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 21 grudnia 2001 r., uznał Sebastiana F. za winnego popełnienia przestępstwa ciągłego zakwalifikowanego z art. 279 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 12 Kodeksu Karnego, polegającego na dokonaniu siedemdziesięciu siedmiu kradzieży z włamaniem, z czego siedemdziesięciu trzech wspólnie z Rafałem H., trzech z Romualdem D. i jednej z Adrianem T. Za przestępstwo to skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu Karnego zobowiązał go do naprawienia wyrządzonej szkody przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego Adama K. kwoty 12 tys. zł. Od tego wyroku apelację złożył oskarżony Sebastian F. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary, zarzucając niezastosowanie art. 60 § 3 Kodeksu Karnego, mimo iż w toku postępowania karnego oskarżony ujawnił wobec powołanych organów informacje dotyczące osób współdziałających z nim w popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, jak i inne okoliczności ich popełnienia, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i zawieszenie jej wykonania. Sąd Okręgowy w Z., rozpoznając ten środek odwoławczy, uznał, że w sprawie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, a mianowicie- czy określony w art. 60 § 3 Kodeksu Karnego warunek popełnienia przestępstwa we współdziałaniu z innymi osobami zostaje spełniony w odniesieniu do sprawcy przestępstwa ciągłego (art. 12 Kodeksu Karnego), jeżeli przynajmniej jedno z zachowań, składających się na to przestępstwo popełnił on z co najmniej dwiema innymi osobami, czy też wymóg ten musi być spełniony odnośnie do każdego z fragmentów przestępstwa ciągłego bądź odnośnie do czynu ciągłego rozumianego jako całość? Udziel odpowiedzi na zagadnienie prawne postawione Sądowi Najwyższemu.

Tomasz D., wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia 29 września 2003 r., uniewinniony został od zarzutu usiłowania nakłonienia Damiana G., za pośrednictwem jego ojca Tadeusza G., do złożenia zeznań niezgodnych z prawdą, tj. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego. Apelację od tego wyroku złożył prokurator, zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 Kodeksu Karnego, art. 18 § 2 Kodeksu Karnego i art. 233 § 1 Kodeksu Karnego, przez wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił żadnego przestępstwa, mimo iż  z ustalonego przez sąd stanu faktycznego wynika, że oskarżony swoim działaniem popełnił przestępstwo w postaci usiłowania podżegania Damiana G. do popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego. Kto ma rację?

Michał Z. złożył do Sądu Rejonowego w Ł. wniosek o wydanie wyroku łącznego, obejmującego skazania orzeczone wobec niego w następujących wyrokach:
1) Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 15 października 2000 r. za przestępstwo z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego popełnione w dniu 10 maja 2000 r. - na kary 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny;
2) Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 12 lipca 2001 r., którym wymierzono mu łączną karę 3 lat pozbawienia wolności w rezultacie skazania:
a) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od września 1999 r. do września 2000 r., kwalifikowanych z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 282 Kodeksu Karnego i art. 91 § 1 Kodeksu Karnego - na karę 3 lat pozbawienia wolności;
b) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od dnia 2 do dnia 8 stycznia 2001 r., kwalifikowanych z art. 275 § 1 i 276 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego i art. 81 § Kodeksu Karnego - na karę grzywny;
c) za przestępstwo z art. 278 § 1 KK popełnione w dniu 11 stycznia 2001 r. - na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Rejonowy w J., postanowieniem z dnia 1 grudnia 2002 r., na podstawie art. 572 Kodeksu Postępowania Karnego, umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że zachodzą, warunki do wydania wyroku łącznego obejmującego skazanie wyrokiem w sprawie z 2000 r. i skazanie w sprawie z 2001 r., za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od września 1999 r. do września 2000 r., lecz przyjęcie wskazanego połączenia w wyroku łącznym nie poprawiłoby sytuacji skazanego. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że w wyniku takiego połączenia skazań, kara łączna za oba przestępstwa nie powinna być niższa niż 4 lata pozbawienia wolności. Połączenie dwóch pozostałych skazań dałoby z kolei łączną karę roku pozbawienia wolności, nawet przy zastosowaniu pełnej absorpcji. Wymiar obu kar łącznych nie byłby zatem w sumie niższy od kar orzeczonych w prawomocnych wyrokach. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Karolina R. urodzona dnia 14 sierpnia 1992 r. oskarżona została o to, że: "w dniu 20 lutego 2009 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z Oliwią K. brała udział w pobiciu Leny U. w ten sposób, że biła pięściami po twarzy i kopała nogami po całym ciele powodując obrażenia ciała w postaci urazu głowy, stłuczenia nosa połączonego z krwawieniem z nosa oraz zasinień w okolicach kończyn górnych, w wyniku czego naraziła wymienioną na wystąpienie skutku określonego w art. 157 § 2 KK i są uszkodzeniami ciała, które spowodowały rozstrój zdrowia i naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, tj. o czyn z art. 158 § 1 KK i art. 157 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK.". Sąd Rejonowy - Sąd Grodzki w K. wyrokiem nakazowym z dnia 15 czerwca 2009 r. uznał Karolinę R. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i przy przyjęciu kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia na podstawie art. 158 § 1 KK w zw. z art. 10 § 3 KK w zw. z art. 58 § 3 KK w zw. z art. 34 § 1 KK i w zw. z art. 35 § 1 KK korzystając z możliwości jakie dawała ówczesna treść art. 58 § 3 k.k. wymierzył jej karę 9 miesięcy ograniczenia wolności "w postaci wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym". Tym samym, Sąd Rejonowy na podstawie art. 36 § 1 KK oddał Karolinę R. w okresie odbywania kary ograniczenia wolności pod dozór kuratora sądowego. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Okręgowy w N., wyrokiem z dnia 1 marca 2004 r., uznał Juliana H. za winnego popełnienia trzech przestępstw, wyczerpujących dyspozycję art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 273 Kodeksu Karnego, za co za każde z nich na podstawie art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 295 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 Kodeksu Karnego, wymierzono kary 5 miesięcy ograniczenia wolności, a następnie na mocy art. 85 Kodeksu Karnego i art. 91 § 2 Kodeksu Karnego w miejsce orzeczonych kar jednostkowych – łączną karę 12 miesięcy ograniczenia wolności. Apelację od tego wyroku, w części dotyczącej kary, wniósł prokurator. Zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, a dokładnie art. 91 § 2 Kodeksu Karnego, poprzez nieprawidłowe uznanie przy orzeczeniu kary łącznej, że oskarżony Julian H. popełnił przestępstwa w ramach ciągu przestępstw. Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w O. z dnia 3 kwietnia 2005 r. Kacper P. (ur. 1 lutego 1987 r.) został uznany za winnego tego, że w nocy z dnia 24 lipca 2004 r. na dzień 25 lipca 2004 r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia Reginy U. i zaboru mienia w celu przywłaszczenia - zadał jej niebezpiecznym narzędziem w postaci noża i tasaka kilkanaście ciosów w głowę, szyję, klatkę piersiową, brzuch i plecy, w wyniku czego spowodował rany cięte głowy różnej głębokości i różnej długości oraz ranę rąbaną w okolicy przynosowej prawej, rany cięte w okolicy szyi, liczne rany kłute klatki piersiowej, ranę kłutą mięśnia sercowego, rany kłute jamy brzusznej, które to obrażenia spowodowały utratę dużej ilości krwi, w wyniku czego nastąpił wstrząs oligowolemiczny, skutkujący śmiercią pokrzywdzonej, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, telewizor „Sony”, radiomagnetofon, żelazko, płyty CD i odtwarzacz CD, biżuterię, sprzęt fotograficzny, telefon komórkowy oraz inne przedmioty wartości co najmniej 10.000 zł na szkodę Reginy U. i na podstawie art. 148 § 1 w zw. z art. 10 § 2 Kodeksu Karnego skazany na 25 lat pozbawienia wolności oraz pozbawienia praw publicznych na 10 lat. Czy Sąd mógł skazać Kacpra P. na karę 25 lat pozbawienia wolności? Odpowiedź uzasadnij.

Sąd Rejonowy w G., wyrokiem z dnia 9 stycznia 2004 r., uznał Zdzisława B. za winnego tego, że w dniu 20 marca 2005 r. około godziny 18:00 na ulicy podbiegł do pokrzywdzonej  Katarzyny L. i zrywając jej paski od torebki zabrał w celu przywłaszczenia torebkę damską wraz z zawartością w postaci dowodu osobistego i legitymacji ubezpieczeniowej, wszystko o łącznej wartości 35 zł działając na szkodę wymienionej pokrzywdzonej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 275 § 1 Kodeksu Karnego w zb. z art. 119 § 1 Kodeksu Wykroczeń, i za to na podstawie art. 275 § 1 Kodeksu Karnego wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z art. 278 § 1 Kodeksu Karnego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego na karę 2 lat pozbawienia wolności, z art. 280 § 2 Kodeksu Karnego na karę 3 lat pozbawienia wolności. Na zasadzie art. 86 § 1 Kodeksu KArnego wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Podejrzany o popełnienie przestępstw z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 158 § 1 Kodeksu Karnego Dariusz R. złożył wyjaśnienia na Komendzie Miejskiej Policji w U. ujawniając w nich m.in. istotne okoliczności popełnienia przestępstwa i współdziałania z innymi osobami w jego popełnieniu. Następnie, będąc już oskarżonym o popełnienie w/w czynów, w czasie postępowania przygotowawczego, wycofał się w całości z wcześniej zajmowanego stanowiska, odwołała złożone uprzednio wyjaśnienia i zaprzeczył stawianym mu zarzutom. Taką postawę prezentował do końca procesu. Czy w takiej sytuacji Dariusz R. może skorzystać z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 60 § 3 Kodeksu Karnego?

Franciszek J. pracował jako leśniczy Lasów Państwowych. Sąd Rejonowy w T., wyrokiem z dnia 2 lutego 2006 r., uznał mężczyznę za winnego tego, że w dniu 25 czerwca 2005 r., jako leśniczy Lasów Państwowych, nie dopełniając swoich obowiązków, działał na szkodę interesu publicznego, tj. o popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 70 § 1, warunkowo zawiesił na okres lat 2 i na podstawie art. 71 § 1 Kodeksu Karnego wymierzył mu grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych (każda w kwocie 20 zł). Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 września 2003 r., Damian F. został uznany za winnego tego, że w dniu 19 maja 2003 r. około godziny 5:30 w pociągu relacji Kołobrzeg – Kraków, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego – konduktora owego pociągu Tadeusza P. w ten sposób, że uderzył go pięścią w twarz, nie powodując u niego żadnych obrażeń ciała, a następnie chwycił go za marynarkę, wyrywając z niej dwa guziki, tj. popełnienie przestępstwa określonego w art. 222 § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazany na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, przy czym wysokość każdej stawki to 20 zł. Czy konduktor Zakładu Przewozów Regionalnych Polskich Kolei Państwowych jest funkcjonariuszem publicznym w brzemieniu art. 115 § 13 Kodeksu Karnego i czy tym samym podlega ochronie prawnej z art. 222 § 1 Kodeksu Karnego?

Wyrokiem łącznym z dnia 10 listopada 2004 r. Sąd Rejonowy w P. połączył wymierzone Jarosławowi B. wyrokami tegoż Sądu z dnia 21 czerwca 2004 r., z dnia 4 marca 2004 r. oraz z dnia 28 lipca 2004 r. kary pozbawienia wolności, odpowiednio: rok z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat, rok i 3 miesiące z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, 1 rok i 4 miesiące, i wymierzył Jarosławowi B. karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Karol W. został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 284  § 3 Koceksu Karnego. Na współny wniosek prokuratora i oskarżonego Sąd Rejonowy, po sprawdzeniu Karty Karnej z Karnego Rejestru Karnego, wyrokiem z dnia 13 marca 2009 roku zastosował na podstawie art. 66 § 1 Kodeksu Karnego warunkowe umorzenie postępowania karnego. Na postawie art. 67 § 1 wyznaczył czas próby na 2 lata, na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego nałożył obowiązek spełnienia roszczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 3 Kodeksu Karnego w wysokości 300 zł, na rzecz wskazanej instytucji pożutku publicznego.

Dnia 07 maja 2009 roku Karolowi W. został postawiony zarzut popełniena dnia 2 lutego 2008 r. przestępstwa z art. 286 § 3 Kodeksu Karnego. Dnia 24 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy za ten czyn skazał oskarżonego na karę grzywny.

Po uprawomocnieniu się orzeczenia z dnia 24 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy postanowił podjąć warunkowo umorzone postępowanie karne. Uzasadniając swoją decyzję stwierdził, iż Karol W. został prawomocnie skazany za przestępstwo umyślne.

Czy decyzja Sądu była prawidłowa?

Bogdam M. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 284 § 3 Kodeksu Karnego ( przywłaszczenie - przypadek mniejszej wagi). Zarzucono mu, że dnia 12 grudnia 2009 roku w miejscowości L. przywłaszczył znaleziony odtwarzacz plików mp3 wartości 280 zł.

Oskarżony jednak, tak w toku postępowania przygotowawczego jaki i przed sądem twierdzil, że odtwarzacz ten zakupił od handlarza na targowisku w M. dnia 15 grudnia 2009 r.

Sąd pozostawił ten problem nierozwiązany. Stwierdził natomiast, że i tak został popełniony czyn zabroniony i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a społeczna szkodliwość czynu jest nieznaczna, natomiast sprawca nigdy nie był karany za przestępstwo umyślne oraz jest duże prawdopodobieństwo, że oskarżony już nie wejdzie w konflikt z prawem, postanowił, po uzgodnieniu z prokuratorem umorzyć warunkowo postępowanie karne na podstawie art 66 § 1 Kodeksu Karnego.

Jednocześnie wyznaczył okres 2 lat próby dla oskarżonego, na podstawie art. 67 § 1 Kodeksu Karnego, i na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego w zw. z art. 39 pkt 7 Kodeksu Karnego nałożył na sprawdę obowiązek spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz wskazanej organizacji porzytku publicznego.

Czy decyzja Sądu o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego w światle w/w stanu faktycznego, była prawidłowa?

Krzysztof M. l. 15 został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 197 § 1 Kodeksu Karnego (zgwałcenie).

Sąd stwierdził, że z powodu popełnienia bardzo poważnego przestępstwa przez nieletniego, do tego wysoki stopień jego demoralizacji, stopień rozwoju i jego właściwości osobiste wskazują, że może on odpowiadać na podstawie przepisów Kodeksu Karnego, szczególnie, że w stosunku do oskarżonego były wcześniej stosowane środki wychowawcze i poprawcze, które okazały się nieskuteczne. Do tego oskarżony przyznawał się do winy i traktował swój czyn jako powód do dumy.

Czy decyzja Sądu była słuszna?

Krzysztof K. został oskarżony o to, że w okresie od stycznia   do maja 2009 roku oszukiwał Wiesława J., iż jest on pracownikiem banku, który udzielił mu kredytu konsumpcyjnego tak, że ten przekazywał mu środki finansowe na spłatę tej należności. Czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z art 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art 12 Kodeksu Karnego (oszustwo - czyn ciągły). Dodatkowo Sąd zauważył, że oskarżony uczynił sobie z tego procederu stałe źródło dochodu.

W związku z tym, Krzysztof K. został skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności.

Wniósł, niezadowolony z wyroku, apelację od Sądu Okręgowego, motywując ją tym, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów materialnych, mianowicie wymierzył mu karę pozbawienia wolności powyżej górnej granicy jaką określa przepis art. 286 § 1 Kodeksu Karnego.

Czy taka argumentacja oskarżonego była słuszna?

Krzysztof M. został oskarżony o to, że podając się za pracownika Gazowni, od pokrzywdzonego Krzysztofa L. pobierał opłaty za zużyty gaz w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, z czego uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. o popełnienie przestępstwa z art 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art 65 § 1 Kodeksu Karnego.

Sąd skazał oskarżonego na karę 2 lat pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres lat 3.

Czy wymiar kary był w tej sprawie prawidłowy?

Sebastian W. l. 18 został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, czyli, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił Karolowi G. środek odurzający i do tego nakłaniał go do jego użycia, z tym, że Sąd stwierdził, iż ilość udzielonej substancji – marihuany – była niewielka i jego czyn zakwalifikował jako wypadek mniejszej wagi – art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. i skazał go stosując przepis art. 60 § 6 ust. 2 na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności w warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres 1 roku.

Czy Sąd w prawidłowy sposób w opisanym przypadku, wymierzył oskarżonemu karę?