Kodeks karny

25-letni Artur D., wokalista znanej grupy rockowej, podczas koncertu w dniu 22 sierpnia 2009 r. o godz. 23:43, będąc na scenie przed 2-tysięczną publicznością wyjął z plecaka biało-czerwoną flagę Polski podarł ją, rzucił na podłogę, zaczął ją deptać, splunął na nią kilkakrotnie, a na koniec oblał flagę benzyną i ją podpalił . Czy Artur D. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Artur D. popełnił przestępstwo z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego, czyli publicznie znieważył, zniszczył, szkodził oraz usunął flagę państwową. Artur D. zgodnie z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Sądem właściwym rodzajowo dla orzekania w tej sprawie w I instancji zgodnie z art. 25 § 1 pkt 2 Kodeksu Postępowania Karnego jest sąd okręgowy, ponieważ przestępstwo z art. 137 § 1 Kodeksu Karnego jest występkiem określonym w rozdziale XVII Kodeksu Karnego.

Bronisława Z., lat 41, prowadziła kwiaciarnię na rynku starego miasta. Wśród pozostałych kwiaciarek miała opinię kobiety o wąskim światopoglądzie to tego stopnia, że gdy zauważyła na starym mieście jakąś ciemnoskórą osobę natychmiast śmiała się z niej do rozpuku, wytykając ją palcami. Opowiadała publicznie kawały o osobach rasy czarnej. Pewnego letniego wieczoru na rynku pojawiła się dwudziestoosobowa osobowa grupa ciemnoskórych turystów z Nigerii. Bronisława Z. zgodnie ze swoim starym zwyczajem zaczęła głośno się śmiać, krzyczeć, że turyści powinni mieć ze sobą dzidy i tańczyć wokół fontanny. Pozostali ludzie spacerujący po starówce zatrzymali się i patrzyli co robi Bronisława Z. Kobieta widząc zainteresowanie jej osobą, zaczęła krzyczeć do zebranych, aby pomogli jej pobić ciemnoskórych turystów, bo to według kobiety wstyd, żeby „niewolnicy” chodzili wolno po mieście.  Następnie powiedziała do tłumu, aby wszyscy zaczęli krzyczeć, że pozbawią turystów życia. Czy Bronisława Z. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Bronisławy Z.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Marian C., lat 45, prowadził własne stoisko z warzywami na lokalnym bazarze. Mężczyzna uchodził wśród pozostałych sklepikarzy za osobę wulgarną oraz nie tolerującą osób innej narodowości, w szczególności Romów. Marian C. często opowiadał kawały o „Cyganach”, śmiał się, że się nie myją i stąd ich ciemna karnacja. 15 sierpnia 2008 r. na bazarze pojawiło się nowe stoisko prowadzone zgodnie z prawem przez Andrzeja i Samantę małżonków N., którzy wywodzili się z lokalnej grupy Romów. Marian C. zaczął rozpytywać wśród pozostałych sklepikarzy na temat małżonków N. Interesowało go głównie o której otwierają i zamykają stoisko, czy interes przynosi im dochód. 1 września 2008 r., przed otwarciem swojego stoiska, Marian C. udał się do stoiska małżonków N. Na miejscu zastał Andrzeja N., najpierw uderzył Roma w twarz, wykrzykując przy tym pod adresem Andrzeja N. siarczyste obelgi i przekleństwa o charakterze rasistowskim, a następnie powiedział, że jeśli małżonkowie N. nie zlikwidują swojego stoiska na bazarze to on zgwałci Samantę N., a Andrzeja N. zabije, bo Cyganów nienawidzi. Czy Marian C. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Mariana C.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Joanna W., lat 30, pracowała w biurze projektowym. Była bardzo sumienną i pracowitą osobą. W tym samym biurze projektowym zatrudnieni byli również Beata D. i Kamil F. Joanna W. umawiała się kilkakrotnie na randki z Kamilem F., w którym szybko się zakochała. Jednak Kamil F. był regularnie podrywany przez Beatę D., która zauważyła, że Joanna W. darzy Kamila F. uczuciem. Beata D. uwiodła Kamila F. do tego stopnia, że ten po dwóch miesiącach oświadczył się jej. Zrozpaczona Joanna W. zdobyła z nieznanego źródła szybko działającą truciznę. Będąc w pracy dolała trucizny do kawy Beaty D. Kobieta kawę wypiła i po 15 minutach straciła przytomność. Przybyły na miejsce lekarz stwierdził zgon Beaty D. Czy Joanna W. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Daniel J., lat 37, był żonaty od 12 lat z Justyna J. Małżonkowie J. wiedli dostatnie życie- Daniel J. był prezesem dużej spółki z o.o. Justyna J. opiekowała się 10-letnią Julia J. i 5-letnią Oliwią J.- zawoziła i odbierała dziewczynki ze szkoły, zajmowała się domem, ponieważ wraz z małżonkiem Danielem J. ustalili, że nie ma potrzeby, aby Justyna J. podjęła pracę zawodową. Daniel J. będąc prezesem dobrze prosperującej spółki musiał często wyjeżdżać w delegacje zagraniczne. Justyna J. czuła się co raz bardziej samotna, nie widząc małżonka czasem nawet kilka tygodni. Z braku innych zajęć założyła sobie konto na popularnym portalu społecznościowym. Po kilku dniach od założenia konta otrzymała e-maila od swej pierwszej miłości z czasów szkolnych. Po kilku miesiącach wymiany listów elektronicznych dawni znajomi postanowili się spotkać. Stara znajomość z czasem przerodziła się w romans, o czym dowiedział się Daniel J. Jego długoletni współpracownik widział kilkakrotnie Justynę J. w objęciach kochanka o czym poinformował Daniela J. Mężczyzna postanowił pozbyć się nowego amanta swej żony. Pewnego wieczoru ukrył się przed bramą wjazdową na posesję kochanka i czekał na jego przybycie. Gdy ten drugi przybył na miejsce i wysiadł z samochodu, aby otworzyć bramę, Daniel J. oddał strzał z broni palnej w kierunku swej ofiary w wyniku czego kochanek poniósł śmierć na miejscu. Czy Daniel J. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Daniela J.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo dla orzekania w I instancji w w/w sprawie?

40-letni Jan L., lekarz, pracował w szpitalu na oddziale onkologicznym. Często spotykał się ze strasznym ludzkim cierpieniem przy chorobie nowotworowej. Jednym z jego pacjentów był Kazimierz G. Mężczyzna od wielu lat zmagał się z rakiem, przeszedł długie leczenie. Często rozmawiał z doktorem Janem L. o eutanazji. Pytał czy jest taka możliwość, aby takiego czynu dokonać. Decyzję swą argumentował tym, iż jest samotny, nie ma rodziny, więc nikt nie będzie miał do niego żalu. Doktor Jan L. tłumaczył, że w Polsce nie ma możliwości dokonania eutanazji. Po kilku dniach od rozmowy stan zdrowia Kazimierz G. dramatycznie się pogorszył. Starszy człowiek przechodził straszne męki. Podczas wieczornego obchodu chory Kazimierz G. oświadczył, iż zażąda, aby podać mu substancję, która przyniesie kres jego życiu. Doktor Jan L. pod wpływem ogromnego współczucia do swego długoletniego pacjenta podał mu dożylnie substancję, która spowodowała natychmiastowy zgon Kazimierza G. Czy Jan L. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Jana L.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Anna H. studiowała ekonomię. Na studiach poznała Janusza Z. uchodzącego wśród znajomych za notorycznego podrywacza. Janusz Z. umawiał się z Anna H. na randki, chodzili razem do kina itp. Po kilku miesiącach znajomości między parą doszło do współżycia. Janusz Z. po spędzonej z Anna H. nocy oznajmił jej, że to koniec ich znajomości. Po kilku tygodniach od rozstania załamana Anna H. spotkała się ze swoją długoletnią przyjaciółką Zofią R. (lat 22) i o wszystkim jej opowiedziała. Ta druga oznajmiła jej, że na uczelni chodzą słuchy, że Anna H. jest „beznadziejna w łóżku”. Annę H. ta wiadomość dobiła. Zofia R. podsunęła jej pomysł, aby zażyła całe pudełko silnych tabletek nasennych (które Zofia R. zabrała babci). Dziewczyna argumentowała swój pomysł tym, że cała próba samobójcza powinna przestraszyć Janusz Z. Zdruzgotana Anna H. po powrocie do domu zażyła całą fiolkę tabletek nasennych tak, jak radziła jej przyjaciółka. Po kilku godzinach Annę H. znalazł w mieszkaniu jej współlokator. Przybyłe na miejsce pogotowie stwierdziło bardzo silne zatrucie i zabrało Annę H. do szpitala. Czy Zofia R. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Zofii R.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Robert C. prowadził duże gospodarstwo rolne specjalizujące się w produkcji drobiu. Zatrudniał Waldemara F. (lat 56), który ostatnimi czasy bardzo go denerwował- lenił się w pracy, kradł paszę. 22 września o godzinie 6:30 Robert C. wszedł do kurnika i zauważył jak Waldemar F. pakuje do swojego samochodu worki z paszą. Robert C. podszedł do Waldemara F. i zapytał co ten drugi robi, gdy nagle Waldemar F. uderzył go prosto w twarz widłami, trafiając niefortunnie w gałki oczne. Robert C. trafił do szpitala. Po długiej rekonwalescencji stwierdzono u niego ślepotę, spowodowaną uderzeniem widłami. Czy Waldemar F. popełnił przestępstwo (chodzi tu tylko o sytuację uderzenia Roberta C. widłami), jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Waldemara F.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Adam S., lat 32, pracował w dużej firmie marketingowej. Mężczyzna był kawalerem, prowadził bogate życie towarzyskie, często współżył z przygodnymi kobietami. Pewnego dnia przechodząc obok szpitala zauważył informację o darmowych badaniach na obecność wirusa HIV. Postanowił takie badanie przeprowadzić. Wynik pierwszego oraz drugiego badania wskazywał, że Adam S. jest nosicielem wirusa HIV. Mężczyzna postanowił, że skoro jest chory to musi korzystać z życia. Współżyjąc z przygodnie poznanymi kobietami, prosił je, aby nie stosować mechanicznego środka antykoncepcyjnego (prezerwatywy), tym samym całą świadomością narażał owe kobiety na zarażenie wirusem HIV. Czy Adam S. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

33-letnia Dorota M. pracowała w firmie transportowej. Przez kilka lat była związana z Adrianem O., jednak ich związek rozpadł się w wyniku romansu Adriana O. Dorota M. topiąc smutki po rozstaniu, poznała w klubie mężczyznę, z którym spędziła noc . Po kilku tygodniach od tamtego zdarzenia dowiedziała się od swojego lekarz, że jest zarażona chorobą weneryczną. W międzyczasie Adrian O. rozstał się ze swoją kochanką i rozpoczął próby powrotu do Doroty M. Kobieta chcąc się zemścić za romans byłego partnera postanowiła spędzić z nim noc i zarazić go chorobą weneryczną. Pod pretekstem, że chce zajść w ciążę, Dorota M. współżyła z Adrianem O. bez mechanicznego środka antykoncepcyjnego (prezerwatywy). Czy Dorota M. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Ewa T., lat 45, wracała po pracy do domu. Była ładna pogoda, więc postanowiła, że wróci do domu na pieszo. Około 20 metrów przed Ewa T. szła o kuli starsza kobieta. W pewnym momencie staruszka potknęła się i przewróciła uderzając głową w chodnik. Ewa T. podeszła do leżącej na chodniku kobiety, jednak gdy zauważyła, że  staruszka straciła przytomność, ruszyła biegiem w stronę domu pozostawiając nieprzytomną na ziemi. Dopiero jadący ulicą mężczyzna zatrzymał się i udzielił staruszce pierwszej pomocy oraz wezwał karetkę pogotowia. Czy Ewa T. popełniła przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Marek U., lat 31, pracował w pizzerii. Od jakiegoś czasu miał konflikt z szefem- uważał, że ten za mało mu płaci i źle go traktuje. 21 stycznia o godz. 20:15 w pizzerii znajdowało się około 20 osób. Marek U. postanowił zemścić się na szefie- przyniósł z samochodu bańkę z paliwem, oblał nią ściany w kuchni, a następnie podpalił. Ogień szybko rozprzestrzenił się na cały lokal. Na szczęście nikt nie doznał ciężkich obrażeń, ponieważ przeprowadzono szybką i sprawną ewakuację pizzerii. Czy Marek U. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Mariusz B., lat 28, pracował w restauracji. Był pracownikiem bardzo sumiennym i pracowitym, któremu szef nigdy nie maił nic do zarzucenia. 4 października o godz. 21:35 w restauracji znajdowało się około 30 osób. Mariusz B. przygotowywał w kuchni danie wieczoru- płonące golonki. Potrawę lekko należało skropić spirytusem i podpalić- przy wnoszeniu na salę potrawa płonęła. Pech chciał, że Mariusz B., wnosząc na salę płonąca potrawę, zatrzymał się na chwilę przy kotarze oddzielającej kuchnię od reszty lokalu- kotara się zajęła i ogień szybko ogarnął całe pomieszczenie. Na szczęście nikt nie doznał ciężkich obrażeń, ponieważ przeprowadzono szybką i sprawną ewakuację restauracji. Czy Mariusz B. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Roman S., lat 56, prowadził przez wiele lat jedyny w mieście lokal gastronomiczny. Jednak w końcu naprzeciwko lokalu Romana S. otwarto pizzerię. Roman S. miał co raz mniej klientów, z czym wiązał się mniejszy dochód. 14 grudnia 2007 r. postanowił rozprawić się z konkurencją- przygotował sobie kanister z benzyną i około godz. 20:00, gdy w lokalu było około 30 osób, oblał mury pizzerii benzyną, zablokował drzwi wyjściowe pizzerii i podpalił budynek. Lokal szybko ogarnęły płomienie, ludzie uwięzieni w pizzerii nie mogli wydostać się na zewnątrz. W końcu udało się odblokować drzwi, jednak śmierć na miejscu poniosła jedna osoba. Czy Roman S. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Do właściwego sądu rejonowego wpłynął akt oskarżenia sporządzony przez prokuratora, w którym 72-letniemu Janowi K. zarzucano znęcanie się nad żoną. W postępowaniu dowodowym wykazano, iż oskarzony pobił pokrzywdzoną. Powołany biegły psycholg stwierdził na rozprawie, że Jan K. ma istotny deficyt w sferze intelektu, a Jan K. wielokrotnie podkreślał w wyjaśnieniach, że nie chciał pobić żony. Prokurator w akcie oskarżenia zarzucił oskarżonemu popełnienie czynu z art. 207 par.1Kodeksu Karnego, czyli znęcanie się i wniósł o karę 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności.  Sąd rejonowy uznał go za winnego, natmiast w następstwie apelacji obrońcy, sąd wyższej instancji uniewinnił Jana K. Oceń rozstrzygnięcia obu sądów.

Do Sądu Okręgowego w O. wpłynął akt oskarżenia przeciwko Leonowi U., w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa określonego w art. 310 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 12 Kodeksu Karnego, polegającego na tym, że w grudniu 2001 r. w O., działając czynem ciągłym i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przerobił nie mniej niż sto magnetycznych kart telefonicznych, a następnie puścił je w obieg, czym działał na szkodę Telekomunikacji Polskiej S.A. Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2002 r. Sąd Okręgowy w O. stwierdził swą niewłaściwość do rozpoznania tej sprawy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu w O., podnosząc w uzasadnieniu, że magnetyczna karta telefoniczna nie jest „innym środkiem płatniczym” w rozumieniu art. 310 § 1 Kodeksu Karnego. Rozpoznając zażalenie prokuratora, kwestionujące stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, Sąd Apelacyjny w O. powziął wątpliwość co do wykładni przewidzianego w art. 310 § 1 Kodeksu Karnego znamienia „inny środek płatniczy” i na podstawie art. 441 § 1 Kodeksu Postępowania Karnego przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące pytanie prawne: Czy magnetyczna karta telefoniczna jest „innym środkiem płatniczym” w rozumieniu art. 310 § 1 Kodeksu Karnego? Udziel odpowiedzi na pytanie przedstawione Sądowi Najwyższemu.

Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 25 lutego 2002 r., uznał Jacka K. za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2001 r. w S. prowadził rower będąc w stanie nietrzeźwości 1,358 mg/l, tj. 2,83 ‰ w wydychanym powietrzu, to jest przestępstwa określonego w art. 178a § 2 KK, i za to skazał go na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 i § 1 Kodeksu Karnego orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i pojazdów rowerowych na okres 2 lat. Prokurator wniósł apelację od tego orzeczenia, zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, to art. 42 § 1 Kodeksu Karnego, przez błędne orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych w ruchu lądowym w sytuacji, gdy tego rodzaju zakaz może dotyczyć wyłącznie pojazdów, do których prowadzenia konieczne jest posiadanie uprawnień stwierdzonych przez upoważniony organ, a obowiązujące prawo o ruchu drogowym nie wymaga posiadania karty rowerowej od osób pełnoletnich. Czy apelacja była zasadna?

Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 17 stycznia 2002 r. uznał Jerzego D. za winnego ciągu przestępstw, polegającego na tym, że: I. w dniu 1 sierpnia 2001 r. w G., będąc w stanie nietrzeźwości (2,01 ‰ w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki „Fiat 125p”, czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 178a §1 Kpodeksu Karnego, II. W dniu 11 września 2001 r. w G., będąc w stanie nietrzeźwości (1,82 ‰ w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki „Polonez”, czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego Za opisany ciąg przestępstw na podstawie na podstawie art. 178a § 1 Kodeksu Karnego i art. 91 § 1 Kodeksu Karnego sąd pierwszej instancji skazał oskarżonego na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 Kodeksu Karnego orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Natomiast na mocy art. 49a § 1 KK orzeczono od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 100 zł. Ponadto sąd orzekł o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i o kosztach procesu. Czy dyrektywa orzekania jednej kary zawarta w art. 91 § 1 Kodeksu Karnego odnosi się również do środków karnych?

Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 21 grudnia 2001 r., uznał Sebastiana F. za winnego popełnienia przestępstwa ciągłego zakwalifikowanego z art. 279 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 12 Kodeksu Karnego, polegającego na dokonaniu siedemdziesięciu siedmiu kradzieży z włamaniem, z czego siedemdziesięciu trzech wspólnie z Rafałem H., trzech z Romualdem D. i jednej z Adrianem T. Za przestępstwo to skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu Karnego zobowiązał go do naprawienia wyrządzonej szkody przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego Adama K. kwoty 12 tys. zł. Od tego wyroku apelację złożył oskarżony Sebastian F. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary, zarzucając niezastosowanie art. 60 § 3 Kodeksu Karnego, mimo iż w toku postępowania karnego oskarżony ujawnił wobec powołanych organów informacje dotyczące osób współdziałających z nim w popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, jak i inne okoliczności ich popełnienia, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i zawieszenie jej wykonania. Sąd Okręgowy w Z., rozpoznając ten środek odwoławczy, uznał, że w sprawie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, a mianowicie- czy określony w art. 60 § 3 Kodeksu Karnego warunek popełnienia przestępstwa we współdziałaniu z innymi osobami zostaje spełniony w odniesieniu do sprawcy przestępstwa ciągłego (art. 12 Kodeksu Karnego), jeżeli przynajmniej jedno z zachowań, składających się na to przestępstwo popełnił on z co najmniej dwiema innymi osobami, czy też wymóg ten musi być spełniony odnośnie do każdego z fragmentów przestępstwa ciągłego bądź odnośnie do czynu ciągłego rozumianego jako całość? Udziel odpowiedzi na zagadnienie prawne postawione Sądowi Najwyższemu.

Rafał E. został skazany przesąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 26 października 2001 r. za popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art.  306 Kodeksu Karnego w zw. z art. 18 § 1 Kodeksu Karnego, które miało polegać na tym, że pomógł w przerobieniu numerów identyfikacyjnych nadwozia w samochodzie w ten sposób, że przekazał nieustalonym osobom wycięty i otrzymany od innej osoby fragment przegrody z oryginalnym numerem VIN z samochodu tej samej marki, celem zamontowania w skradzionym samochodzie. Orzeczenie to zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego i, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, wniósł o zmianę wyroki i uniewinnienie Rafała E. m.in. od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 306 Kodeksu Karnego. Sąd Okręgowy w G., rozpoznając apelację, uznał, iż wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, gdyż istnieje konieczność ustalenia zakresu podmiotowego obowiązywania przestępstwa określonego w art. 306 Kodeksu Karnego, z uwagi na różnice poglądów w tej kwestii. Udziel odpowiedzi na następujące pytanie- „Czy podmiotem przestępstwa stypizowanego w art. 306 Kodeksu Karnego może być każda osoba realizująca czynności wykonawcze wymienione w tej normie – niezależnie od tego, czy bierze ona udział w obrocie gospodarczym, czy też nie, czy jedynie może nią być taka osoba, która ma przymiot profesjonalnego uczestnika tego obrotu, a więc jest podmiotem gospodarczym lub osobą zatrudnioną przez ten podmiot?”.

Krzysztof Z., składając w charakterze świadka w dniu 28 lipca 2001 r. zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym, będąc uprzedzonym przez przesłuchującego go funkcjonariusza Policji o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (art. 233 § 1 Kodeksu karnego) i nie będąc uprawnionym do skorzystania z prawa do odmowy zeznań oświadczył, że „odmawia składania wszelkich zeznań w sprawie bez podania powodu”. Sąd Rejonowy w D., wyrokiem z dnia 6 grudnia 2001 r., uznał oskarżonego Krzysztofa Z. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego i tym samym skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygniecie sądu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 7 lipca 2002 r., na podstawie art. 66 § 1 Kodeksu Karnego, warunkowo umorzono postępowanie przeciwko Henrykowi N. o to, że w dniu 20 grudnia 2002 r., nie będąc osobą uprawnioną do odbioru programu telewizji kablowej, podłączył swój odbiornik telewizyjny do sieci kablowej Przedsiębiorstwa „Y”, uzyskując dostęp do emitowanego programu dla niego nieprzeznaczonego, przez co wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 267 § 1 Kodeksu Karnego. Oceń rozstrzygnięcie sądu.

Zenon W. został uznany winnym tego, że w dniu 10 marca 2002 r., będąc w stanie nietrzeźwości (0,9-1,04 promila alkoholu w wydychanym powietrzu), kierował pojazdem mechanicznym marki ,,Toyota Avensis", tj. popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego. Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 30 sierpnia 2002 r. oskarżony Zenon W. za ten czyn został skazany na karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, z ustaleniem wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Tym samym wyrokiem orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku oraz orzeczono od niego świadczenie pieniężne w kwocie 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając orzeczeniu sądu pierwszej instancji obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 115 § 2 Kodeksu Karnego, polegającą na bezzasadnym uznaniu, iż na stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego może wpływać nagminność popełnianych czynów zabronionych. Oceń zasadność apelacji obrońcy oskarżonego.

Józef A., lat 47, pracował w przedsiębiorstwie komunikacyjnym. 25 stycznia 2006 r. mężczyzna prowadził autobus, w którym było 25 osób, wśród których znajdowała się znienawidzona przez przewoźnika sąsiadka. Mężczyzna powiedział jej, że dzisiaj ja nieźle przewiezie. Kierowca jechał bardzo szybko (przekraczał dozwoloną prędkość), wyprzedzał inne pojazdy, trąbił na nie, mimo, że warunki pogodowe były bardzo złe- padał gęsty śnieg, na jezdni miejscami tworzyła się gołoledź. W pewnym momencie  kierowca celowo mocno skręcił kierownicę w wyniku czego autobus wpadł w poślizg po czym stoczył się do rowu. Na szczęście w wypadku nikt nie ucierpiał zbyt mocno (nikt nie doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, wszyscy przeżyli). Czy Józef A. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Jak przedstawia się odpowiedzialność karna Józefa A.? Jaki sąd będzie właściwy rodzajowo do orzekania w I instancji w w/w sprawie?

Bartosz D. oskarżony został o popełnienie przestępstwa określonego w art. 198 Kodeksu Karnego, a polegającego na tym, że "w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wykorzystując bezradność wynikającą z wieku i niedorozwoju umysłowego pokrzywdzonej w stopniu lekkim, doprowadzał wymienioną do obcowania płciowego". Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 18 maja 2001 r., po ustaleniu - na podstawie opinii biegłych psychiatrów - że w sprawie nie może być mowy o "braku zdolności" pokrzywdzonej do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem, uniewinnił oskarżonego, uznając, że przepis art. 198 Kodeksu Karnego nie penalizuje obcowania płciowego z osobą mającą jedynie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, natomiast przesłanki decydujące o ustaleniu znamienia "bezradności" nie mają natury psychiatrycznej. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Eugeniusz P. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyłudził na szkodę Przedsiębiorstwa Leasingowego S.A. w W. kwotę 436761,42 zł oraz na szkodę firmy PHU "J" – Mariana E. kwotę 58146,55 zł w ten sposób, że zaoferował Marianowi E. pośrednictwo przy zakupie specjalistycznych maszyn rolniczych, pobierając od niego zaliczkę w kwocie 10% kwoty brutto na podstawie dowodu wpłaty z dnia 29 lipca 2000 r., nie mając zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, a następnie w celu wyłudzenia pieniędzy od firmy kredytującej zakup maszyn dla PPHU "D" przedłożył w Przedsiębiorstwie Leasingowym w W. dokument w postaci faktury VAT, potwierdzający nieprawdę, a mający istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, co umożliwiło mu pobranie przelanych przez PL S.A. na konto jego firmy pod nazwą Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „M” – Eugeniusz P. pieniędzy w kwocie 436761,42 zł na podstawie czeku gotówkowego z Banku Millenium S.A. Dokonaj kwalifikacji prawnej czynu dokonanego przez Eugeniusza P.

Sąd Okręgowy w D., wyrokiem z dnia 23 lipca 2004 r., uznał oskarżonego Dominika S. za winnego tego, że w dniu 25 marca 2005 r. polecił Tadeuszowi K. przekazanie treści groźby („Zabiję Cię, jeśli nie wyprowadzisz się z miasta J.) pokrzywdzonej Gabrieli C., czym wypełnił znamiona czynu z art. 190 § 1 Kodeksu Karnego. Sąd skazał Dominika S. na 1 rok pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2005 r., Sąd Okręgowy w R. uznał, że czyn oskarżonego Jacka G. polegał na tym, że w dniu 1 lutego 2005 r. w K., usiłował wypowiadać groźby bezprawne wobec osób narodowości niemieckiej, w ten sposób, że w czasie połączenia telefonicznego z Wójtem Gminy L. groził wysadzeniem w powietrze autobusu z turystami niemieckimi, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 119 § 1 Kodeksu Karnego i na zasadzie art. 1 § 2 Kodeksu Karnego w związku z art. 17 § 1 pkt 3 Kodeksu Postępowania Karnego postępowanie karne w stosunku do Jacka G. umorzył z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Od tego wyroku wniósł apelację prokurator, który sformułował w niej następujące zarzuty:

- obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 119 § 1 Kodeksu Karnego, polegającą na niewłaściwym uznaniu w opisie i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego Jackowi G., iż czyn polegał na usiłowaniu, gdy właściwa wykładnia przepisu art. 119 § 1 Kodeksu Karnego opisującego przestępstwo typu formalnego, prowadzi do wniosku, iż zrealizowanie znamienia czasownikowego określającego rodzaj zachowania sprawcy czynu decyduje o dokonaniu tego typu przestępstwa,

- obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 1 § 2 Kodeksu Karnego, polegającego na uznaniu, iż czyn Krzysztofa Pawła L. nie stanowi przestępstwa, z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną czynu, co skutkowało umorzeniem postępowania karnego na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 Kodeksu Postępowania Karnego, gdy właściwa ocena okoliczności przedmiotowego czynu, rodzaj i sposób kierowania gróźb, następstwa tego czynu muszą prowadzić do odmiennego wniosku. Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia 12 sierpnia 2001 r. uniewinniono Przemysława H. od zarzutu, że w dniu 2 stycznia 2001 r. w K., działając nieumyślnie, spowodował uszkodzenie ciała Katarzyny Z. w ten sposób, że w wyniku braku właściwego nadzoru nad swoim psem dopuścił do pogryzienia pokrzywdzonej przez te psy, wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci rozległej rany kąsanej nogi lewej, co spowodowało rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. 157 § 3 Kodeksu Karnego. Apelację od tego orzeczenia wniósł prokurator i zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 157 § 3 Kodeksu Karnego, przez błędne uznanie, iż przepis ten nie obejmuje swoim zakresem czynów dokonanych przez zaniechanie, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego Przemysława H. od popełnienia zarzucanego mu czynu, i domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania. Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2001 r. Sąd Rejonowy w A. skazał Damiana J. i Igora S. na kary po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo kwalifikowane z art. 189 § 2 Kodeksu Karnego, art. 158 § 1 Kodeksu Karnego w związku z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego oraz z art. 190 § 1 Kodeksu Karnego, polegające na tym, że "w nocy 28 listopada 2000 r. w T., działając wspólnie i w porozumieniu z Janem B. i Zenonem W. pozbawili wolności przypadkowego przechodnia, Tadeusza C., wbrew jego woli, bijąc i umieszczając w bagażniku samochodu VW Passat oraz wywożąc go do lasu, przy czym działali ze szczególnym udręczeniem, grożąc mu zabójstwem, bijąc go po całym ciele, kłując śrubokrętem oraz używając niebezpiecznego narzędzia w postaci ognia wywołanego podpaleniem benzyny wylanej na jego nogę, narażając go na co najmniej ciężki rozstrój zdrowia - w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy z raną tłuczoną okolicy potylicznej, stłuczenia nosa, klatki piersiowej, z licznymi otarciami naskórka pleców oraz poparzenia I i II stopnia stopy prawej (doznaniu przez pokrzywdzonego obrażeń ciała na okres nieprzekraczający 7 dni).". Jaka okoliczność w przytoczonym stanie faktycznym przesądziła o tym, że doszło do szczególnego udręczenia ofiary przestępstwa, kwalifikowanego z art. 189 § 2 Kodeksu Karnego?

Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w H. z dnia 12 listopada 2001 r. Jakub N. został uznany za winnego tego, że pięciokrotnie dopuścił się przestępstw określonych w art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 270 § 1 Kodeksu Karnego, polegających na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził dowódcę jednostki wojskowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie go w błąd co do faktycznego wypoczynku dzieci Alicji i Oskara N. w ten sposób, że do wniosków o refundację wypoczynku dzieci załączał, używając jako autentyczne, podrobione dowody wpłat potwierdzające wykupienie usług turystycznych, z których faktycznie Alicja i Oskar N. nie korzystali, czym wyłudził nienależne mu refundacje na szkodę jednostki wojskowej, przy czym sąd, na podstawie art. 295 § 1 Kodeksu Karnego, w stosunku do wszystkich przestępstw odstąpił od wymierzenia oskarżonemu kary. Apelację od tego wyroku złożył prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w G., zarzucając
obrazę przepisu prawa materialnego - art. 295 § 1 Kodeksu Karnego - przez niezasadne przyjęcie tego przepisu za podstawę orzeczenia o odstąpieniu od wymierzenia oskarżonemu kary (główny zarzut- o dobrowolności w naprawieniu szkody przez oskarżonego Jakuba N. można by mówić wtedy, gdyby zwrócił on całą wyłudzoną kwotę przed wszczęciem postępowania karnego, a skoro oskarżony rozpoczął naprawianie szkody dopiero po wszczęciu dochodzenia, a zakończył już w trakcie toczącego się przeciwko niemu postępowania sądowego, to o dobrowolności mowy być nie może). Oceń zasadność apelacji.

Wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w R. z dnia 14 września 2001 r. Norbert T. uznany został winnym tego, że: "w dniu 13 marca 2001 r. do godz. 16:30 nie powrócił z przepustki jednorazowej do JW. w C. i samowolnie poza nią pozostawał do dnia 16 maja 2001 r. do godz. 14:30, kiedy to został zatrzymany przez patrol Żandarmerii Wojskowej", tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 338 § 1 Kodeksu Karnego. Za występek ten oskarżonemu wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 Kodeksu Karnego oraz art. 70 § 1 Kodeksu Karnego warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 1 rok. W wyniku apelacji prokuratora, który orzeczeniu temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprzyznaniu Norbertowi T. statusu osoby młodocianej, co skutkowało obrazą przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 70 § 2 Kodeksu Karnego i art. 73 § 2 Kodeksu Karnego, w konsekwencji czego okres próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności sąd pierwszej instancji wyznaczył na okres 1 roku, a nadto oskarżony w tym okresie nie został oddany pod dozór kuratora. Oceń zasadność apelacji, mając na uwadze, iż w omawianym stanie faktycznym oskarżony w dniu 13 marca 2001 r. nie powrócił z jednorazowej przepustki do macierzystej jednostki i samowolnie poza nią pozostawał do dnia 16 maja 2001 r., kiedy to został zatrzymany przez patrol Żandarmerii Wojskowej. Przebywając na samowolnym oddaleniu oskarżony, w czasie jego trwania, w dniu 29 marca 2001 r. ukończył 21 lat (urodzony 29 marca 1980 r.).

Wojskowy Sąd Garnizonowy w G. wyrokiem z dnia 6 maja 2005 r. skazał Wojciecha U.. za popełnienie przestępstwa określonego w art. 338 § 2 Kodeksu Karnego przy zastosowaniu art. 320 Kodeksu Karnego w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 Kodeksu Karnego na karę grzywny w wymiarze 10 stawek dziennych po 15 złotych każda. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 10 czerwca 2005 r. Kasację na korzyść skazanego wniósł Zastępca Prokuratora Generalnego - Naczelny Prokurator Wojskowy, zarzucając temuż wyrokowi "rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na błędnym zastosowaniu wobec oskarżonego Michała S. art. 60 § 6 pkt 3 Kodeksu Karnego i skazanie go na karę grzywny w sytuacji, gdy został on uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 338 § 2 Kodeksu Karnego, a więc zagrożonego alternatywnie karami: ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności, co obligowało sąd do przyjęcia jako podstawy prawnej nadzwyczajnego złagodzenia kary art. 60 § 7 Kodeksu Karnego, nakazującego odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3,7 i 8 Kodeksu Karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku.". Oceń zasadność kasacji.

Ireneusz D. (mający status żołnierza odbywającego nadterminową zasadniczą służbę wojskową, innymi słowy "inną służbę niż zasadnicza") w dniu 3 stycznia 2001 r. około godz. 13:00 na terenie JW. w K. w sali żołnierskiej drugiego szwadronu, naruszył nietykalność cielesną młodszego stopniem Mateusza Z. w ten sposób, że pchnął go na ścianę, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rozcięcia prawego łuku brwiowego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Czy Ireneusz D. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Wskaż sąd właściwy do orzekania w I instancji w w/w sprawie.

Eligiusz G. został oskarżony przez Prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w D. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 273 Kodeksu Karnego. Czy Sąd może skazać Eligiusza G. opierając się na podanej podstawie prawnej? Odpowiedź uzasadnij.

W dniu 26 sierpnia 2005 r. Prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w W. wystąpił do sądu z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko Radosławowi J., podejrzanemu o to, że w dniu 21 grudnia 2004 r., po zjechaniu z promu "Albatros" cumującego w porcie w Y., będąc w stanie nietrzeźwości, prowadził po przystani na terytorium Królestwa Szwecji swój samochód osobowy marki Nissan Patrol, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 111 § 1 Kodeksu Karnego. Aprobując ten wniosek, Wojskowy Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia 1 października 2003 r., warunkowo umorzył postępowanie karne wobec Radosława J. na roczny okres próby, a ponadto orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku oraz świadczenie pieniężne w wysokości 2 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, płatne w terminie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r. uznał Pawła W. za winnego tego, że w nocy z 13 na 14 października 2004 r. w O., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zabrał Damianowi K. w celu przywłaszczenia 3 bony towarowe łącznej wartości 300 zł na zakup artykułów spożywczo-przemysłowych w sklepie "Lux" w O., czym działał na szkodę wymienionego - i za to na podstawie art. 278 § 1 Kodeksu Karnego skazał na stosowną karę. Odpowiedz na pytanie - czy bon towarowy jest rzeczą ruchomą w rozumieniu art. 278 § 1 Kodeksu Karnego? - następnie oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Ludwik M.. oskarżony był o to, że w marcu i kwietniu 2002 r., w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego w Z., usunął i ukrył telewizor zajęty i oddany mu pod dozór przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z., to jest o przestępstwo określone w art. 300 § 2 Kodeksu Karnego. Sąd Rejonowy w Z. ustalił, że oskarżony orzeczeniem Kolegium do Spraw Wykroczeń został skazany na karę grzywny w kwocie 500 zł i obciążony kosztami postępowania w kwocie 12 zł, a Sąd Rejonowy w A. nadał temu orzeczeniu klauzulę wykonalności. Postępowanie egzekucyjne na mocy tego tytułu wykonawczego prowadził komornik sądowy i w jego toku zajął telewizor stanowiący własność oskarżonego, oddając mu go pod dozór. Oskarżony wywiózł telewizor, odmówił podania gdzie on się znajduje, co w konsekwencji doprowadziło do umorzenia egzekucji jako bezskutecznej. Przy takich ustaleniach Sąd Rejonowy w Z., wyrokiem z dnia 16 lutego 2003 r. uniewinnił oskarżonego uznając, że jego czyn nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, bowiem przepis ten penalizuje tylko udaremnienie wykonania orzeczeń dotyczących wierzytelności związanych z obrotem gospodarczym. Prokurator zaskarżył ten wyrok apelacją, zarzucając obrazę prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 300 § 2 Kodeksu Karnego. Oceń zasadność apelacji.

Tomasz D., wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia 29 września 2003 r., uniewinniony został od zarzutu usiłowania nakłonienia Damiana G., za pośrednictwem jego ojca Tadeusza G., do złożenia zeznań niezgodnych z prawdą, tj. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego. Apelację od tego wyroku złożył prokurator, zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 Kodeksu Karnego, art. 18 § 2 Kodeksu Karnego i art. 233 § 1 Kodeksu Karnego, przez wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił żadnego przestępstwa, mimo iż  z ustalonego przez sąd stanu faktycznego wynika, że oskarżony swoim działaniem popełnił przestępstwo w postaci usiłowania podżegania Damiana G. do popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego. Kto ma rację?

Michał Z. złożył do Sądu Rejonowego w Ł. wniosek o wydanie wyroku łącznego, obejmującego skazania orzeczone wobec niego w następujących wyrokach:
1) Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 15 października 2000 r. za przestępstwo z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego popełnione w dniu 10 maja 2000 r. - na kary 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny;
2) Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 12 lipca 2001 r., którym wymierzono mu łączną karę 3 lat pozbawienia wolności w rezultacie skazania:
a) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od września 1999 r. do września 2000 r., kwalifikowanych z art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 282 Kodeksu Karnego i art. 91 § 1 Kodeksu Karnego - na karę 3 lat pozbawienia wolności;
b) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od dnia 2 do dnia 8 stycznia 2001 r., kwalifikowanych z art. 275 § 1 i 276 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego i art. 81 § Kodeksu Karnego - na karę grzywny;
c) za przestępstwo z art. 278 § 1 KK popełnione w dniu 11 stycznia 2001 r. - na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Rejonowy w J., postanowieniem z dnia 1 grudnia 2002 r., na podstawie art. 572 Kodeksu Postępowania Karnego, umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że zachodzą, warunki do wydania wyroku łącznego obejmującego skazanie wyrokiem w sprawie z 2000 r. i skazanie w sprawie z 2001 r., za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od września 1999 r. do września 2000 r., lecz przyjęcie wskazanego połączenia w wyroku łącznym nie poprawiłoby sytuacji skazanego. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że w wyniku takiego połączenia skazań, kara łączna za oba przestępstwa nie powinna być niższa niż 4 lata pozbawienia wolności. Połączenie dwóch pozostałych skazań dałoby z kolei łączną karę roku pozbawienia wolności, nawet przy zastosowaniu pełnej absorpcji. Wymiar obu kar łącznych nie byłby zatem w sumie niższy od kar orzeczonych w prawomocnych wyrokach. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Arkadiusz J., będąc właścicielem firmy usługowej, w okresie od marca do dnia 15 czerwca 2005 r. w R., zatrudniając pracownika Feliksa B., będąc jednocześnie odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy, w dniu 15 czerwca 2005 r. nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, przez co  naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu  i spowodował kalectwo oraz trwałą chorobę psychiczną. Czy Arkadiusz J. popełnił przestępstwo, jeśli tak to jakie? Proszę mieć na uwadze fakt, iż Feliks B. pracował na podstawie umowy o dzieło.

Karolina R. urodzona dnia 14 sierpnia 1992 r. oskarżona została o to, że: "w dniu 20 lutego 2009 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z Oliwią K. brała udział w pobiciu Leny U. w ten sposób, że biła pięściami po twarzy i kopała nogami po całym ciele powodując obrażenia ciała w postaci urazu głowy, stłuczenia nosa połączonego z krwawieniem z nosa oraz zasinień w okolicach kończyn górnych, w wyniku czego naraziła wymienioną na wystąpienie skutku określonego w art. 157 § 2 KK i są uszkodzeniami ciała, które spowodowały rozstrój zdrowia i naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, tj. o czyn z art. 158 § 1 KK i art. 157 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK.". Sąd Rejonowy - Sąd Grodzki w K. wyrokiem nakazowym z dnia 15 czerwca 2009 r. uznał Karolinę R. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i przy przyjęciu kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia na podstawie art. 158 § 1 KK w zw. z art. 10 § 3 KK w zw. z art. 58 § 3 KK w zw. z art. 34 § 1 KK i w zw. z art. 35 § 1 KK korzystając z możliwości jakie dawała ówczesna treść art. 58 § 3 k.k. wymierzył jej karę 9 miesięcy ograniczenia wolności "w postaci wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym". Tym samym, Sąd Rejonowy na podstawie art. 36 § 1 KK oddał Karolinę R. w okresie odbywania kary ograniczenia wolności pod dozór kuratora sądowego. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 1 lipca 2003 r., uznał Łukasza N. za winnego tego, że w okresie od lutego do 5 kwietnia 2000 r. w L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przerobił 10 kart płatniczych utraconych przez ich właścicieli, w ten sposób, że przy użyciu stosownego urządzenia zmienił zamieszczony w nich zapis magnetyczny na odpowiadający zapisowi znajdującemu się na innych, czynnych kartach płatniczych, tj. o przestępstwo z art. 310 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 12 Kodeksu Karnego, i skazał go za to na kary 3 lat i 6miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na 50 zł. Czy są dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu? Odpowiedź uzasadnij.

Sąd Okręgowy w N., wyrokiem z dnia 1 marca 2004 r., uznał Juliana H. za winnego popełnienia trzech przestępstw, wyczerpujących dyspozycję art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 273 Kodeksu Karnego, za co za każde z nich na podstawie art. 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 295 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 Kodeksu Karnego, wymierzono kary 5 miesięcy ograniczenia wolności, a następnie na mocy art. 85 Kodeksu Karnego i art. 91 § 2 Kodeksu Karnego w miejsce orzeczonych kar jednostkowych – łączną karę 12 miesięcy ograniczenia wolności. Apelację od tego wyroku, w części dotyczącej kary, wniósł prokurator. Zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, a dokładnie art. 91 § 2 Kodeksu Karnego, poprzez nieprawidłowe uznanie przy orzeczeniu kary łącznej, że oskarżony Julian H. popełnił przestępstwa w ramach ciągu przestępstw. Oceń zasadność apelacji.

Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z 2 grudnia 2006 r., uznał Bartłomieja I. za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2005 r. w P., biorąc udział w bójce z Danielem Z. i Radosławem W., w której jej uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, używał niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i spowodował u Daniela Z., między innymi, złamania nosa i IV kości śródręcza lewego, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas powyżej siedmiu dni, to jest przestępstwa określonego w art. 159 Kodeksu Karnego i art. 157 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego, i za to, na podstawie art. 159 Kodeksu Karnego w zw. z art. 11 § 3 Kodeksu Karnego, skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat, oraz, na podstawie o art. 71 § 1 Kodeksu Karnego, wymierzył mu grzywnę w wysokości 25 stawek dziennych. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Sąd Rejonowy w E., wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2006 r., skazał Janusza G. za to, że w dniu 16 września 2005 r. w E., wdarł się do mieszkania Mateusza W. i w celu zmuszenia do zwrotu wierzytelności w postaci 500 zł, pobił znajdującego się w tym mieszkaniu mężczyznę, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała, a następnie przeszukał mieszkanie oraz zabudowania gospodarcze Mateusza W. w celu odnalezienia 500 zł skradzionych mu w dniu 10 września 2005 r., to jest popełnienie przestępstwa określonego w art. 191 § 2 w zb. z art. 158 § 1 i art.193 Kodeksu Karnego - na karę roku pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Krzysztof L. został oskarżony o to, że w dniu 23 lutego 2004 r. w M., działając jako współwłaściciel spółki cywilnej "W.", w zamiarze usunięcia znaków identyfikacyjnych firmy "R." posiadał w zakładzie tej spółki 10 sztuk butli gazowych koloru zielonego z zastrzeżonymi znakami towarowymi tej firmy, w celu ich przemalowania na kolor czerony i naniesienia na tych butlach logo firmy "W", lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, gdyż przedmiotowe butle zostały zabezpieczone przez Policję, to jest o popełnienie przestępstwa określonego w art. 13 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 306 Kodeksu Karnego. Czy czyn Krzysztofa L. wypełni znamiona przestępstwa z w/w art.?

Wyrokiem Sądu Okręgowego w O. z dnia 3 kwietnia 2005 r. Kacper P. (ur. 1 lutego 1987 r.) został uznany za winnego tego, że w nocy z dnia 24 lipca 2004 r. na dzień 25 lipca 2004 r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia Reginy U. i zaboru mienia w celu przywłaszczenia - zadał jej niebezpiecznym narzędziem w postaci noża i tasaka kilkanaście ciosów w głowę, szyję, klatkę piersiową, brzuch i plecy, w wyniku czego spowodował rany cięte głowy różnej głębokości i różnej długości oraz ranę rąbaną w okolicy przynosowej prawej, rany cięte w okolicy szyi, liczne rany kłute klatki piersiowej, ranę kłutą mięśnia sercowego, rany kłute jamy brzusznej, które to obrażenia spowodowały utratę dużej ilości krwi, w wyniku czego nastąpił wstrząs oligowolemiczny, skutkujący śmiercią pokrzywdzonej, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, telewizor „Sony”, radiomagnetofon, żelazko, płyty CD i odtwarzacz CD, biżuterię, sprzęt fotograficzny, telefon komórkowy oraz inne przedmioty wartości co najmniej 10.000 zł na szkodę Reginy U. i na podstawie art. 148 § 1 w zw. z art. 10 § 2 Kodeksu Karnego skazany na 25 lat pozbawienia wolności oraz pozbawienia praw publicznych na 10 lat. Czy Sąd mógł skazać Kacpra P. na karę 25 lat pozbawienia wolności? Odpowiedź uzasadnij.

Sąd Rejonowy w M., wyrokiem z dnia 14 lutego 2007 r., uznał Wiktora C. za winnego tego, że w dniu 10 listopada 2006 r. w S. prowadził po drodze publicznej samochód marki „Fiat” w ten sposób, że pojazd mechaniczny, którym kierował był holowany na połączeniu giętkim przez inny samochód, będąc w stanie nietrzeźwości. 1,68 ‰ w wydychanym powietrzu, to jest przestępstwa określonego w art. 178a § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazał go na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, a na podstawie art. 42 § 2 i § 1 Kodeksu Karnego orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Czy Sąd słusznie skazał Wiktora C.?

Sąd Rejonowy w G., wyrokiem z dnia 9 stycznia 2004 r., uznał Zdzisława B. za winnego tego, że w dniu 20 marca 2005 r. około godziny 18:00 na ulicy podbiegł do pokrzywdzonej  Katarzyny L. i zrywając jej paski od torebki zabrał w celu przywłaszczenia torebkę damską wraz z zawartością w postaci dowodu osobistego i legitymacji ubezpieczeniowej, wszystko o łącznej wartości 35 zł działając na szkodę wymienionej pokrzywdzonej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 275 § 1 Kodeksu Karnego w zb. z art. 119 § 1 Kodeksu Wykroczeń, i za to na podstawie art. 275 § 1 Kodeksu Karnego wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z art. 278 § 1 Kodeksu Karnego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego na karę 2 lat pozbawienia wolności, z art. 280 § 2 Kodeksu Karnego na karę 3 lat pozbawienia wolności. Na zasadzie art. 86 § 1 Kodeksu KArnego wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Podejrzany o popełnienie przestępstw z art. 280 § 1 Kodeksu Karnego w zbiegu z art. 158 § 1 Kodeksu Karnego Dariusz R. złożył wyjaśnienia na Komendzie Miejskiej Policji w U. ujawniając w nich m.in. istotne okoliczności popełnienia przestępstwa i współdziałania z innymi osobami w jego popełnieniu. Następnie, będąc już oskarżonym o popełnienie w/w czynów, w czasie postępowania przygotowawczego, wycofał się w całości z wcześniej zajmowanego stanowiska, odwołała złożone uprzednio wyjaśnienia i zaprzeczył stawianym mu zarzutom. Taką postawę prezentował do końca procesu. Czy w takiej sytuacji Dariusz R. może skorzystać z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 60 § 3 Kodeksu Karnego?

Franciszek J. pracował jako leśniczy Lasów Państwowych. Sąd Rejonowy w T., wyrokiem z dnia 2 lutego 2006 r., uznał mężczyznę za winnego tego, że w dniu 25 czerwca 2005 r., jako leśniczy Lasów Państwowych, nie dopełniając swoich obowiązków, działał na szkodę interesu publicznego, tj. o popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 70 § 1, warunkowo zawiesił na okres lat 2 i na podstawie art. 71 § 1 Kodeksu Karnego wymierzył mu grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych (każda w kwocie 20 zł). Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 września 2003 r., Damian F. został uznany za winnego tego, że w dniu 19 maja 2003 r. około godziny 5:30 w pociągu relacji Kołobrzeg – Kraków, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego – konduktora owego pociągu Tadeusza P. w ten sposób, że uderzył go pięścią w twarz, nie powodując u niego żadnych obrażeń ciała, a następnie chwycił go za marynarkę, wyrywając z niej dwa guziki, tj. popełnienie przestępstwa określonego w art. 222 § 1 Kodeksu Karnego, i za to skazany na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, przy czym wysokość każdej stawki to 20 zł. Czy konduktor Zakładu Przewozów Regionalnych Polskich Kolei Państwowych jest funkcjonariuszem publicznym w brzemieniu art. 115 § 13 Kodeksu Karnego i czy tym samym podlega ochronie prawnej z art. 222 § 1 Kodeksu Karnego?

Sąd Rejonowy w M., wyrokiem z dnia 27 marca 2005 r., uniewinnił Leopolda B. od zarzutu popełnienia czynu zakwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, który miał polegać na tym, iż ten oskarżony w okresie od października 2003 r. do 20 lutego 2004 r., w celu udaremnienia postanowienia Prokuratora Rejonowego w M. z dnia 22 października 2003 r. o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy w postaci samochodu osobowego marki Kia o wartości 8200 zł i jego zwrocie Leopoldowi B., zbył go nieznanej osobie, przez co udaremnił zaspokojenie wymienionego wierzyciela. Od tego wyroku apelację wniósł prokurator i zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego art. 300 § 2 Kodeksu Karnego poprzez bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem nie popełnił przestępstwa stypizowanego w tym artykule, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazuje wyraźnie, iż na Leopoldzie B. ciążył obowiązek wynikający ze stosunku dłużnik – wierzyciel, a zbywając zabezpieczone mienie czynem swoim wyczerpał dyspozycję art. 300 § 2 Kodeksu Karnego, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania. Czy apelacja prokuratora była zasadna?

Wyrokiem łącznym z dnia 10 listopada 2004 r. Sąd Rejonowy w P. połączył wymierzone Jarosławowi B. wyrokami tegoż Sądu z dnia 21 czerwca 2004 r., z dnia 4 marca 2004 r. oraz z dnia 28 lipca 2004 r. kary pozbawienia wolności, odpowiednio: rok z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat, rok i 3 miesiące z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, 1 rok i 4 miesiące, i wymierzył Jarosławowi B. karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Oceń rozstrzygnięcie Sądu.

Karol W. został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 284  § 3 Koceksu Karnego. Na współny wniosek prokuratora i oskarżonego Sąd Rejonowy, po sprawdzeniu Karty Karnej z Karnego Rejestru Karnego, wyrokiem z dnia 13 marca 2009 roku zastosował na podstawie art. 66 § 1 Kodeksu Karnego warunkowe umorzenie postępowania karnego. Na postawie art. 67 § 1 wyznaczył czas próby na 2 lata, na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego nałożył obowiązek spełnienia roszczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 3 Kodeksu Karnego w wysokości 300 zł, na rzecz wskazanej instytucji pożutku publicznego.

Dnia 07 maja 2009 roku Karolowi W. został postawiony zarzut popełniena dnia 2 lutego 2008 r. przestępstwa z art. 286 § 3 Kodeksu Karnego. Dnia 24 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy za ten czyn skazał oskarżonego na karę grzywny.

Po uprawomocnieniu się orzeczenia z dnia 24 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy postanowił podjąć warunkowo umorzone postępowanie karne. Uzasadniając swoją decyzję stwierdził, iż Karol W. został prawomocnie skazany za przestępstwo umyślne.

Czy decyzja Sądu była prawidłowa?

Wacław T. został oskarżony  o popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art. 290 § 1 Kodeksu Karnego, a następnie wyrokiem z dnia 14 maja 2009 r., Sąd Rejonowy w S. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 5 kwietnia 2008 r. w obrębie miejscowości N., powiatu S., w działkach leśnych oznaczonych numerami: (...)2 i (...)3 należących do Marka i Joanny małżonków L., dokonał wyrębu i zabrał w celu przywłaszczenia 20 sztuk drzew. Czy określenie w art. 290 § 2 Kodeksu Karnego „sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa” oznacza, że sąd orzeka nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa na rzecz każdego pokrzywdzonego będącego współwłaścicielem działki z której dokonano wyrębu drzewa?

Bogdam M. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 284 § 3 Kodeksu Karnego ( przywłaszczenie - przypadek mniejszej wagi). Zarzucono mu, że dnia 12 grudnia 2009 roku w miejscowości L. przywłaszczył znaleziony odtwarzacz plików mp3 wartości 280 zł.

Oskarżony jednak, tak w toku postępowania przygotowawczego jaki i przed sądem twierdzil, że odtwarzacz ten zakupił od handlarza na targowisku w M. dnia 15 grudnia 2009 r.

Sąd pozostawił ten problem nierozwiązany. Stwierdził natomiast, że i tak został popełniony czyn zabroniony i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a społeczna szkodliwość czynu jest nieznaczna, natomiast sprawca nigdy nie był karany za przestępstwo umyślne oraz jest duże prawdopodobieństwo, że oskarżony już nie wejdzie w konflikt z prawem, postanowił, po uzgodnieniu z prokuratorem umorzyć warunkowo postępowanie karne na podstawie art 66 § 1 Kodeksu Karnego.

Jednocześnie wyznaczył okres 2 lat próby dla oskarżonego, na podstawie art. 67 § 1 Kodeksu Karnego, i na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego w zw. z art. 39 pkt 7 Kodeksu Karnego nałożył na sprawdę obowiązek spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz wskazanej organizacji porzytku publicznego.

Czy decyzja Sądu o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego w światle w/w stanu faktycznego, była prawidłowa?

Krzysztof M. l. 15 został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 197 § 1 Kodeksu Karnego (zgwałcenie).

Sąd stwierdził, że z powodu popełnienia bardzo poważnego przestępstwa przez nieletniego, do tego wysoki stopień jego demoralizacji, stopień rozwoju i jego właściwości osobiste wskazują, że może on odpowiadać na podstawie przepisów Kodeksu Karnego, szczególnie, że w stosunku do oskarżonego były wcześniej stosowane środki wychowawcze i poprawcze, które okazały się nieskuteczne. Do tego oskarżony przyznawał się do winy i traktował swój czyn jako powód do dumy.

Czy decyzja Sądu była słuszna?

Krzysztof K. został oskarżony o to, że w okresie od stycznia   do maja 2009 roku oszukiwał Wiesława J., iż jest on pracownikiem banku, który udzielił mu kredytu konsumpcyjnego tak, że ten przekazywał mu środki finansowe na spłatę tej należności. Czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z art 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art 12 Kodeksu Karnego (oszustwo - czyn ciągły). Dodatkowo Sąd zauważył, że oskarżony uczynił sobie z tego procederu stałe źródło dochodu.

W związku z tym, Krzysztof K. został skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności.

Wniósł, niezadowolony z wyroku, apelację od Sądu Okręgowego, motywując ją tym, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów materialnych, mianowicie wymierzył mu karę pozbawienia wolności powyżej górnej granicy jaką określa przepis art. 286 § 1 Kodeksu Karnego.

Czy taka argumentacja oskarżonego była słuszna?

Major Wojska Polskiego Krzysztof K. zotał oskarżony dn. 20 maja 2008 roku o popełnienie przestępstwa z art. 345 § 3 Kodeksu Karnego - czynna napaść na przełożonego z użyciem broni, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu, oraz z art. 363 § 1 Kodeksu Karnego - samowolne rozporządzenie wyposażeniem.

30 czerwca 2008 roku oskarżony przeszedł na emeryturę.

12 grudnia 2008 roku, Wojskowy Sąd Okręgowy, rozpatrując tą sprawę, skazał go na karę pozbawienia wolności na 2 lata, oraz zdegradował go do stopnia szeregowego.

W apelacji oskarżony podniósł, że zgadza się z wymiarem kary pozbawienia wolności, jednak Sąd bezprawnie zdegradował go, aż do stopnia szeregowego ze stopnia majora.

1) Czy Wojskowy Sąd Okręgowy był właściwy do rozpatrywania tej sprawy?

2) Czy Sąd mógł zdegradować oskarżonego ze stopnia majora do szeregowego?

3) Czy Sąd mógł zdegradować oskarżonego, jeżeli ten nie pełnił już czynnej służby wojskowej?

Krzysztof M. został oskarżony o to, że podając się za pracownika Gazowni, od pokrzywdzonego Krzysztofa L. pobierał opłaty za zużyty gaz w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, z czego uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. o popełnienie przestępstwa z art 286 § 1 Kodeksu Karnego w zw. z art 65 § 1 Kodeksu Karnego.

Sąd skazał oskarżonego na karę 2 lat pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres lat 3.

Czy wymiar kary był w tej sprawie prawidłowy?

Sebastian W. l. 18 został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, czyli, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił Karolowi G. środek odurzający i do tego nakłaniał go do jego użycia, z tym, że Sąd stwierdził, iż ilość udzielonej substancji – marihuany – była niewielka i jego czyn zakwalifikował jako wypadek mniejszej wagi – art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. i skazał go stosując przepis art. 60 § 6 ust. 2 na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności w warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres 1 roku.

Czy Sąd w prawidłowy sposób w opisanym przypadku, wymierzył oskarżonemu karę?