Kodeks karny wykonawczy - część szczególna

Bolesław G. lat 28 został skazany przez Sąd Rejonowy na karę 1 roku pozbawienia wolności za popełnienie przestępstwa z art. 284 § 1 Kodeksu Karnego (przywłaszczenie). Do tej pory nie wchodził on nigdy w konflikt z prawem, a jego postawa została określona jako bardzo dobra. Został skierowany, za swoją zgodą,  do odbycia orzeczonej kary do Zakładu Karnego dla młodocianych.
1)Czy skazanego Bolesława G. można było skierować do odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym dla młodocianych?

Bolesław G. choć nie spełnia wymogów wymienionych w art. 115 § 10 Kodeksu Karnego, aby zostać uznanym za osobę młodocianą – czyli przekroczył już dopuszczalny tym przepisem wiek, może na podstawie art. 84 § Kodeksu Karnego Wykonawczego skierowany do odbywania kary w zakładzie dla młodocianych. Przepis tego artykułu wskazuje, że jeżeli jest to uzasadnione potrzebami oddziaływania, dorosły skazany po raz pierwszy może za swoją zgodą odbywać karę w w/w rodzaju zakładu karnego. Do tego skazany odbywający karę na podstawie tego przepisu nabywa uprawnienia skazanych młodocianych.

Skazany Grzegorz L. osadzony w ZK w I., zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej R – 1/z (zakład dla recydywistów penitencjarnych, zamknięty odbywający karę pozbawienia w systemie zwykłym) naruszył regulamin porządkowy ZK podczas widzenia ze swoją konkubiną. W związku z tym, że było to już jego kolejne w ostatnim czasie przekroczenie regulaminu, wychowawca postanowił nałożyć na niego karę dyscyplinarną – pozbawienie możliwości otrzymywania paczek żywnościowych przez kolejne 3 miesiące.

Czy kara dyscyplinarna została prawidłowo nałożona na osadzonego w omawianym przypadku?

Skazany Jan K. osadzony w ZK w B., grupa i podgrupa kwalifikacyjna P – 2/z (dorosły pierwszy raz skazany, odbywający karę w zakładzie półotwartym w systemie zwykłym) dopuścił się przekroczenia regulaminowego – mianowicie podczas kontroli jego celi odkryto, że posiada on niedozwolony regulaminem sprzęt – lampkę nocną, którą wykonał samodzielnie z dostępnych w celi i miejscu pracy materiałów. Za to przekroczenie został ukarany przez dyrektora ZK, na wniosek kierownika działu ochrony, na karę dyscyplinarną pozbawienia możliwości korzystania z wszelkich zajęć kulturalno – oświatowych łącznie z możliwością korzystania z biblioteki, na okres miesiąca.

1)Czy kara została nałożona przez właściwą osobę?
2)Czy kara dyscyplinarna jest zgodna z katalogiem kar zawartym w Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Skazany Tomasz J. osadzony z ZK w I, grupa i podgrupa kwalifikacyjna R – 1/z za przekroczenie regulaminowe, polegające na używaniu słów obelżywych wobec swoich przełożonych, został ukarany przez dyrektora zakładu karnego na wniosek wychowawcy na karę dyscyplinarną, pozbawienia go możliwości otrzymywania paczek żywnościowych na okres 1 miesiąca. W trakcie wykonywania kary, zachowanie ukaranego nie zmieniło się, a nawet pogorszyło, więc na ponowny wniosek wychowawcy, dyrektor postanowił ukarać skazanego tą samą karą dyscyplinarną, na okres 2 miesięcy i rozpocząć jej wykonanie zaraz po zakończeniu pierwszej. Skazany wskazał, że nie może być już karany tą samą karą dyscyplinarną, gdyż nie można karać skazanych w taki sposób, że kolejna kara będzie kontynuacją pierwszej.

Czy argumentacja skazanego w omawianej sytuacji była słuszna?

Skazany Ryszard G. odbywający karę 4 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 189 § 2 Kodeksu Karnego (pozbawienie wolności na czas dłuższy niż 7 dni) otrzymał na podstawie art. 153 § 2 Kodeksu Karnego Wykonawczego przerwę w odbywaniu kary na okres 3 miesięcy. Jednak z powodu nieustania powodów jej udzielenia, zwrócił się on z wnioskiem do Sądu Penitencjarnego o jej przedłużenie. W efekcie tego przebywał w warunkach przerwy przez 12 miesięcy. W związku z tym zwrócił się do Sadu Penitencjarnego o warunkowe zwolnienie go z dalszej części kary, wskazując, że odbył ponad 6 miesięcy kary, a jego przerwa w odbywaniu kary trwała jeden rok?

Czy wniosek skazanego o warunkowe zwolnienie z odbycia reszty kary był w omawianej sytuacji zasadny?

Karolina T. odbywała karę pozbawienia wolności 2 lat za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 Kodeksu Karnego. Koniec odbywania przez nią kary wypadł na dzień 1 maja 2009 roku.  W związku z tym, że był to dzień wolny od pracy, postanowiono zwolnić skazaną dnia 2 maja 2009 roku.
Czy decyzja administracji była zgodna z przepisami KKW?

Skazana Magdalena J., odbywa karę pozbawienia wolności w domu matki i dziecka przy ZK w I, gdyż sprawuje ona bezpośrednią opiekę nad swoją córką – Katarzyną. W trakcie czynności kontroli celi mieszkalnej funkcjonariuszka SW znalazła w niej niedozwolone regulaminem przedmioty i postanowiła usunąć je z celi. W tym momencie skazana użyła w stosunku do niej słów  ogólnie przyjętych za obelżywe. W związku z tym do dyrektora ZK w I, funkcjonariuszka której dobro naruszono, złożyła wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej, polegającej na pozbawieniu jej możliwości otrzymywania paczek żywnościowych przez okres 2 miesięcy.

Czy wniosek, który złożyła funkcjonariuszka, był zgodny z przepisami KKW?

Wobec Tadeusza J., podejrzanego w sprawie  Sąd zastosował środek zabezpieczający w formie tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy. Mimo kolejnego wniosku prokuratury o przedłużenie tymczasowego aresztowania podejrzanego Sąd postanowił o nie przedłużaniu stosowania tego środka zabezpieczającego. Termin zwolnienia osadzonego z aresztu karnego przypadł na dzień 11 listopada. W związku z tym, że jest to dzień ustawowo wolny od pracy, administracja aresztu podjęła decyzję o zwolnieniu osadzonego dnia 10 listopada.

Czy ta decyzja administracji była zgodna z przepisami KKW?

Tymczasowo aresztowany Mateusz G. pozostawał do dyspozycji Prokuratury Rejonowej w O., Prokuratury Rejonowej w Z. i Prokuratury Rejonowej w W. Zwrócił się on z prośbą do administracji Aresztu Śledczego o umożliwienie widzenia ze swoim przyjacielem Krzysztofem J. W związku z tym dyrektor wystąpił o zgodę na umożliwienie widzenia przez osadzonego, do Prokuratury Rejonowej w O. Ta wydała zgodę na widzenie, więc je zorganizowano i przeprowadzono.

Czy działanie administracji AŚ było zgodne z przepisami KKW?

Janusz B. został tymczasowo aresztowany przez Sąd Rejonowy w L. na wniosek Prokuratury Rejonowej w L. na okres trzech miesięcy. Został osadzony w AS w L. Prokuratura Rejonowa nie zarządziła zatrzymania, cenzury ani nadzoru korespondencji osadzonego. W związku z tym dyrektor AŚ wydał w tej sprawie decyzję, nakazującą kontrolę korespondencji tymczasowo aresztowanego poprzez cenzurę. Bezzwłocznie poinformowany został o tym osadzony, sędzie penitencjarny oraz Prokuratura Rejonowa w L. Osadzony jednak stwierdził, że nie można kontrolować jego korespondencji, bo decyzję w tej sprawie podjął nie uprawniony do tego organ.

Czy twierdzenie osadzonego było zasadne w świetle przepisów KKW?

Tymczasowo aresztowany Tomasz J., osadzony w Areszcie Śledczym w Ł., dopuścił się naruszenia porządku ustalonego w areszcie na podstawie regulaminu, poprzez notoryczne naruszanie obowiązków porządkowych w celi mieszkalnej i nieodpowiednie zachowanie podczas apeli. Za te przewinienia, zgodnie z wnioskiem wychowawcy o ukaranie osadzonego, dyrektor wymierzył mu karę 20 dni kary umieszczenia w celi izolacyjnej.

Czy kara ta została nałożona na osadzonego, zgodnie z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Magdalena K. została tymczasowo aresztowana przez Sąd Okręgowy w L., na wniosek Prokuratury Okręgowej w L. Została osadzona w Areszcie Śledczym w L. Prokurator zarządził, że wszystkie widzenia osadzonej z jej obrońcą mają odbywać się w jego obecności. Obrońca Magdaleny K stwierdził, że jest to zarządzenie niezgodne z prawem, gdyż narusza ona prawo do obrony osadzonej i jest niezgodne z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Czy argumentacja obrońcy tymczasowo aresztowanej była zasadna?

Krystian M. odbywający karę pozbawienia wolności, na którą został skazany przez Sąd Rejonowy w L., w zakładzie karnym w L. Zakład ten jest zakładem półotwartym. Krystian M. otrzymał w trakcie odbywania kary przepustkę z zakładu karnego na okres 14 dni. W tym czasie Sąd Rejonowy w G. na wniosek Prokuratury Rejonowej w G. postanowił o tymczasowym aresztowaniu Krystiana M. W związku z tym, że osadzonemu pozostało jeszcze 10 dni przepustki, postanowiono o natychmiastowym przerwaniu przepustki i wezwaniu osadzonego do powrotu do Zakładu Karnego. Ten jednak stwierdził, że nie musi wracać do zakładu do końca przepustki, gdyż otrzymał ją legalnie.

Czy administracja Zakładu Karnego miała prawo zakończyć przepustkę osadzonego przed czasem w omawianej sprawie?

Marian K. był osadzony przez trzy miesiące w Areszcie Śledczym w L. jako tymczasowo aresztowany. Sąd pierwszej instancji skazał go na karę trzech lat pozbawienia wolności. Sąd nie sprzeciwił się przeniesieniu osadzonego do Zakładu Karnego. Sam skazany również wyraził zgodę na przeniesienie z AŚ do ZK. Dlatego komisja penitencjarna zakwalifikowała go bezzwłocznie do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/p (dorosły, pierwszy raz skazany, odbywający karę pozbawienia wolności w zakładzie półotwartym, w systemie programowanego oddziaływania resocjalizacyjnego). Jednak tuż po przeniesieniu do właściwego Zakładu Karnego osadzony stwierdził, że jednak nie zgadza się na przeniesienie z Aresztu Śledczego do Zakładu Karnego, gdyż zamierza złożyć apelację od wyroku Sądu I instancji i chce powrócić do AŚ.

Czy osadzony mógł żądać powrotu do AŚ w omawianej sytuacji?

Tymczasowo aresztowany, Wiesław L. został skazany przez Sąd Okręgowy w T., będący w omawianej sprawie Sądem I instancji, na karę dziesięciu lat pozbawienia wolności. Sąd nie sprzeciwił się przeniesieniu odsadzonego do Zakładu Karnego. Osadzony również na to się zgodził, a komisja penitencjarna, w tym wypadku podjęła decyzję o kwalifikacji osadzonego do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej R – 1/z (Recydywista penitencjarny, odbywający karę w zakładzie typu zamkniętego, w systemie oddziaływania penitencjarnego zwykłego). Osadzony został przeniesiony do Zakładu Karnego w K. Tam jednak administracja zakładu nie zezwoliła mu na korzystanie m. in. z telefonu, twierdząc, że osadzonego nadal obowiązują przepisy dotyczące osób tymczasowo aresztowanych, a te nie zezwalają mu na korzystanie z aparatu telefonicznego.
Czy twierdzenie administracji zakładu było zasadne w omawianej sprawie w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Sąd Rejonowy w L. skazał Grzegorza J. na karę grzywny w wysokości 280 stawek dziennych po 50 zł każda, co dało łącznie sumę 14000 zł. Sąd wezwał skazanego, po uprawomocnieniu się orzeczenia do zapłaty grzywny w terminie 30 dni od doręczenia wezwania. Jednak w związku ze zdecydowaną zmianą sytuacji materialnej skazanego, związanej z utratą w tym czasie przez niego pracy, na jego wniosek Sąd postanowił rozłożyć tę należność na raty na okres 12 miesięcy. Jednak po czterech miesiącach, w których skazany spłacał grzywnę w ratach, okazało się, że powołał się on na nieprawdziwe dane – okazało się, że oczywiście została z nim rozwiązana umowa o pracę, jednak tego samego dnia podpisał z byłym pracodawcą umowę zlecenie, na korzystniejszych dla niego warunkach. W związku z tym Sąd postanowił odwołać rozłożenie grzywny na raty. Skazany jednak stwierdził, że Sąd nie mógł tego zrobić, gdyż zmiana postanowienia była na jego niekorzyść, a taka nie może być podjęta po upływie 3 miesięcy od wydania postanowienia.
Czy argumentacja skazanego, w omawianej sprawie była słuszna?

Henryk L. został skazany przez Sąd Rejonowy w L. na karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł każda (w sumie 15000 zł), za popełnienie przestępstwa z art. 284 § 3 Kodeksu Karnego. Skazany jednak nie mógł z przyczyn niezależnych od siebie uiścić tej kwoty. Mianowicie zaraz po otrzymaniu wezwania do zapłaty uległ wypadkowi samochodowemu, po czym trafił na okres 10 miesięcy do szpitala. W związku z tym, Sąd stwierdził, że osadzony nie zapłacił w wyznaczonym terminie grzywny, a egzekucję komorniczą uznał za bezcelową, więc skazał Henryka L. na karę zastępczą pozbawienia wolności, przyjmując, że każdy dzień pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny.
Czy postępowanie Sądu w omawianej sprawie było zgodne z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Do Sadu Okręgowego w Łodzi wydziału VI Penitencjarnego, wpłyną wniosek obrońcy skazanego Mieczysława L., odbywającego karę dwóch lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr 1 w Łodzi.
W wniosku tym, obrońca skazanego wskazał, że odbył on 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, gdyż Sąd Okręgowy, wydający wyrok w tej sprawie, zaliczył na poczet wymierzonej kary, na podstawie art. 63 § 1 Kodeksu Karnego, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie – czyli sześć miesięcy stosowania wobec osadzonego środka zapobiegawczego w formie tymczasowego aresztowania. Wskazał również, że wobec skazanego, z powodu jego  choroby psychicznej, sąd odroczył wykonanie kary pozbawienia wolności. Odbycie kary stało się możliwe dopiero po roku od momentu orzeczenia odroczenia. Do tego wskazał, że skazany wykazał się od czasu osadzenia go w areszcie śledczym, prawidłową postawą społeczną, przed popełnieniem przestępstwa nigdy nie popełnił żadnego przestępstwa, jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa wskazują, że nigdy już do niego nie powróci i zachowanie to wskazuje, że na wolności korzystając z warunkowego zwolnienia będzie przestrzegał porządku prawnego.

Oceń, czy wniosek obrońcy skazanego jest zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Do Sądu Okręgowego w Olsztynie III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych wpłynął wniosek obrońcy skazanego Michała L. o udzielenie przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności.
We wniosku tym wskazane, że skazany, został ukarany karą trzech lat pozbawienia wolności, z której w Zakładzie Karnym odbył miesiąc a po tym okresie otrzymał, z powodów rodzinnych przerwę, która trwa już 12 miesięcy. Przed osadzeniem w ZK, podczas postępowania przygotowawczego, wobec skazanego zastosowano środek zapobiegawczy w formie tymczasowego aresztowania, które w sumie trwało 7 miesięcy.
Obrońca skazanego wskazał również, że w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, jak i podczas udzielonej przerwy a także w tkacie stosowania wobec skazanego tymczasowego aresztowania, jego zachowanie zostało ocenione jako poprawne, wskazujące, że po zwolnieniu z jednostki penitencjarnej, nadal będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni on przestępstwa. Do tego zauważył jeszcze, że skazany nigdy wcześniej nie wszedł w konflikt z prawem.

Oceń, czy wniosek obrońcy skazanego, w omawianej sprawie jest zasadny w świetle przepisów karnych wykonawczych.

Skazany, Wiesław G, złożył wniosek do Sądu Okręgowego w Olsztynie III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych, o udzielenie mu dalszej przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności.
We wniosku tym wskazał, że orzeczoną karę odbywał w Zakładzie Karnym w Barczewie, ale w związku z ważnych względów rodzinnych, Sąd udzielił mu już czterokrotnie przerwy w odbywaniu kary, która w sumie wyniosła już 12 miesięcy. Wskazał również, iż przyczyny na podstawie których była mu ta przerwa udzielana do tej pory nie ustały, czyli jego rodzice nadal są chorzy na tyle, że nie mogą samodzielnie funkcjonować, na co przedstawił odpowiednie zaświadczenie lekarskie. Wskazał również, że jest jedyną osobą, która może zająć się rodzicami.

Oceń, czy wniosek ten jest zasadny w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Damian J. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie na karę 3 lat pozbawienia wolności. Oskarżony nie złożył apelacji w przeznaczonym do tego terminie, w związku z czym wyrok ten stał się prawomocny.
Skazany jednak złożył wniosek o odroczenie wykonania kary na okres 18 miesięcy, wskazując, że natychmiastowe wykonanie orzeczonej kary, spowodowałoby zbyt ciężkie skutki dla jego rodziny, gdyż jest on jedyną osobą, która obecnie ją utrzymuje, gdyż jego żona nie może podjąć pracy zarobkowej, z powodu zajmowania się ich dopiero co narodzonym synem, a dopiero po okresie roku będzie mogła podjąć pracę zarobkową, co pozwoli mu na odbycie orzeczonej kary.

Oceń, czy w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego przytoczony wniosek Damiana J był zasadny.

Krystyna J. została skazana orzeczeniem Sądu Okręgowego w Olsztynie, jako Sadu II instancji, na karę 5 lat pozbawienia wolności. Złożyła ona jednak wniosek o odroczenie wykonania kary na okres 6 miesięcy wskazując, że natychmiastowe wykonanie orzeczonej kary wobec niej, spowoduje zbyt ciężkie,negatywne skutki dla jej rodziny, gdyż jest ona jedyną osobą, która w obecnej chwili może zajmować się jej małoletnimi dziećmi, gdyż jej mąż również przebywa w jednostce penitencjarnej, odbywając karę trzech lat pozbawienia wolności. Sąd przychylił się do jej wniosku. Po upływie terminu, skazana złożyła kolejny, prosząc o odroczenie wykonania kary na okres kolejnych 6 miesięcy, argumentując swój wniosek tymi samymi okolicznościami. Sąd ponownie przychylił się do wniosku skazanej.
Po upływie tego terminu skazana wniosła do Sądu kolejny wniosek o odroczenie wykonania kary na kolejne 6 miesięcy, wskazując, że w czasie odroczenia zaszła w ciążę.

Oceń, czy w omawianej sytuacji, ostatni wniosek o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności był zgodny z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Bolesław G został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie. Został skierowany do odbycia orzeczonej kary do Zakładu Karnego w Iławie.
Po odbyciu trzech miesięcy kary, w związku z bardzo poważną chorobą swojej żony, złożył wniosek o udzielenie mu 3 – miesięcznej przerwy w odbywaniu kary, do Sądu Okręgowego w Elblągu III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych. Sąd przychylił się do jego prośby.
Skazany powrócił do domu w Kętrzynie. Jednak po upływie 3 miesięcy okazało się, że przyczyny udzielenia przerwy w odbywaniu kary nadal występują, gdyż stan żony skazanego się nie poprawił. W związku z tym wystąpił on do Sądu Okręgowego w Olsztynie III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych o udzielenie dalszej przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności.

Oceń, czy wniosek skazanego o udzielenie dalszej przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności był zasadny i czy został wniesiony do właściwego Sądu.

Grzegorz Z. został skazany przez Sąd Okręgowy w Elblągu na karę 10 lat pozbawienia wolności. Sąd ten orzekał jako Sąd II instancji. Obrońca skazanego wniósł jednak wniosek o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności, na okres 6 miesięcy, wskazując, że jego klient jest obecnie w stanie ciężkiej choroby psychicznej, która zagraża jago bezpieczeństwu i nie pozwala na wykonanie orzeczonej kary. Do tego wskazał, że obecnie skazany przebywa w szpitalu psychiatrycznym na leczeniu, na co przedstawił zaświadczenie, które nie wskazywało terminu zakończenia hospitalizacji.

Oceń, czy wniosek obrońcy skazanego był zgodny z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Dariusz M. został skazany przez Sąd Rejonowy w Bartoszycach na karę 7 lat pozbawienia wolności.  Jednak w związku z faktem, iż jest jedynym żywicielem rodziny, a jego żona przez najbliższe 3 miesiące nie będzie mogła zaopiekować się ich małoletnimi dziećmi, złożył on wniosek do Sądu Okręgowego w Olsztynie III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych, o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres trzech miesięcy.

Oceń czy wniosek skazanego był zasadny i czy został wniesiony do właściwego Sądu.

Krystian M. został skazany przez Sąd Rejonowy w Grudziądzu na karę 7 lat pozbawienia wolności. Jednak na wniosek skazanego Sąd postanowił odroczyć wykonanie orzeczonej kary na okres 6 miesięcy, gdyż skazany wykazał, że natychmiastowe wykonanie kary wobec niego, będzie pociągało dla jego rodziny zbyt ciężkie skutki, gdyż z powodu tego, że jego małżonka przebywa za granicą kraju w celach zarobkowych i nikt nie będzie mógł zająć się ich małoletnimi dziećmi. Skazany wskazywał we wniosku, że jego małżonka powinna powrócić do kraju po upływie 6 miesięcy.
Okazało się jednak, że w miesiąc po udzieleniu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności małżonka skazanego wróciła na stałe do kraju, gdyż utraciła wykonywaną pracę zarobkową.
W związku z czym Sąd postanowił odwołać odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności przed upływem terminu, na jaki zostało ono udzielone, po rozpoznaniu wniosku skazanego.

Oceń, czy postanowienie Sadu w sprawie odwołania udzielonego wcześniej odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności w omawianej sprawie było zgodne z przepisami prawa karnego wykonawczego?

Skazanemu Krystianowi L, który w Zakładzie Karnym w Iławie odbywa karę 5 lat pozbawienia wolności, na jego wniosek Sąd Okręgowy w Elblągu III Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych, udzielił mu przerwy w odbywaniu kary. We wniosku tym skazany wskazał,  że za udzieleniem tej przerwy, przemawiają ważne względy rodzinne skazanego – opieka nad małoletnimi dziećmi, z powodu choroby ich matki, która uniemożliwia jej sprawowanie prawidłowej opieki nad nimi. Sąd udzielił przerwy w odbywaniu kary na okres 6 miesięcy.
Jednak w miesiąc od rozpoczęcia korzystania przez skazanego w udzielonej mu przerwy, Sąd Rejonowy w Elblągu II Wydział  Karny, który wydał wyrok, na mocy którego wykonywano karę pozbawienia wolności wobec Krystiana L, w I instancji, został poinformowany przez anonimowego informatora o tym, że żona skazanego już jest zdrowa i może sprawować opiekę nad małoletnimi dziećmi. Informacje te zostały potwierdzone przez kuratora sądowego. Dlatego SR w Elblągu II Wydział Karny wydał postanowienie o odwołaniu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności przez Krystiana L.

Oceń, czy postanowienie o odwołaniu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności w omawianej sprawie, zostało wydane zgodnie z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Przemysław O odbywał karę 3 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Barczewie. Po odbyciu 1 roku kary wniósł do Sądu Okręgowego w Olsztynie III Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych wniosek o udzielenie mu 6 miesięcznej przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, motywując to faktem, iż jego żona obecnie przebywa w szpitalu na oddziale onkologicznym i jest duże prawdopodobieństwo, że być może umrze z powodu swojej choroby, a bardzo pragnie, aby mąż w tych chwilach był z nią. Sąd w takim wypadku zdecydował się przychylić się do wniosku skazanego.
W związku z tym skazany wyjechał do żony, która przebywała w szpitalu w Krakowie. Jednak po miesiącu okazało się, że żona skazanego zmarła i została pochowana, natomiast skazany korzysta nadal  z udzielonej mu przerwy, przebywając u znajomych w Krakowie, gdzie przede wszystkim uczestniczy w libacjach alkoholowych. Dlatego Sąd Okręgowy w Krakowie V Wydział Penitencjarny, postanowił odwołać przerwę udzieloną skazanemu.

Oceń, czy postanowienie o odwołaniu przerwy w odbywani kary pozbawienia wolności przed upływem terminu na jaki została ona udzielona, wobec Przemysława O, było zgodne z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Krzysztof L. odbywa w Zakładzie Karnym w Dublinach karę 4 lat pozbawienia wolności. Do Sądu Okręgowego w Olsztynie złożył on wniosek o udzielenie mu przerwy w odbywaniu kary na okres 6 miesięcy z powodu ważnych względów rodzinnych, wskazując, że musi zając się przez ten czas swoim chorym, sparaliżowanym ojcem.
Sąd przychylił się do wniosku skazanego i udzielił mu przerwy na w/w czas.
Jednak w miesiąc po wypuszczeniu skazanego na wolność, Sąd postanowił odwołać udzieloną skazanemu przerwę, wskazując, że nie wywiązuje się on ze swoich obowiązków, polegających na obowiązkowym kontakcie z sądowym kuratorem zawodowym w miejscu swojego przebywania, oraz meldowania się we jednostce Policji w miejscu swojego przebywania.
Skazany złożył na to postanowienie zażalenie, w którym wskazał, że nie spełniał w/w obowiązków, gdyż Sąd nie zawarł ich w postanowieniu o udzieleniu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności.

Oceń, czy argumentacja zawarta w zażaleniu skazanego, była zasadna w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Mieczysław R. stwierdziwszy, że spełnia warunki, aby Sąd mógł w stosunku do niego zastosować warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, wniósł odpowiedni wniosek do właściwego miejscowo Sądu Penitencjarnego. Sąd jednak stwierdził, że mimo spełnienia części wymagań, jakie stawia się w stosunku do skazanego, który ubiega się o przedterminowe warunkowe zwolnienie, w przepisach art. 155 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wykonawczego, w zw. z art. 77 Kodeksu Karnego, skazany nie spełnia jednego z podstawowych warunków, jakim jest odbycie 6 miesięcy orzeczonej kary pozbawienia wolności, wskazując, że ten okres minie dopiero za 3 tygodnie.
W związku z tym po upływie miesiąca skazany złożył do tego samego Sądu analogiczny wniosek, który tym razem został bezzwłocznie rozpatrzony, a sąd przychylił się tym razem do wniosku skazanego.
Oceń, czy postanowienie Sądu o udzieleni skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia  po rozpoznaniu kolejnego wniosku w tej sprawie, było zgodne z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Krystian L. odbywa w Zakładzie Karnym w Iławie karę 3 lat pozbawienia wolności. Po odbyciu 3 miesięcy kary została mu udzielona przerwa w odbywaniu kary na podstawie art. 153 § 2 Kodeksu Karnego Wykonawczego, na okres 6 miesięcy. Na jego kolejny wniosek Sąd Okręgowy w Elblągu III Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych, udzielił mu kolejnej przerwy na podstawie tego samego przepisu na okres kolejnych 6 miesięcy. Po powrocie do zakładu odbył kolejne 3 miesiące kary. Po tym terminie Dyrektor Zakładu Karnego w Iławie wniósł do Sądu Okręgowego w Elblągu III Wydziału Penitencjarnego (...) wniosek o udzielenie skazanemu Krystianowi L. warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, stwierdzając, że skazany ten spełnia wszystkie warunki określone w art. 155 § 1 – 2 Kodeksu Karnego Wykonawczego w zw z art. 77 Kodeksu Karnego.

Oceń, czy wniosek o którym mowa, został wniesiony przez uprawniony do tego organ w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Stanisław G. odbywa karę dożywotniego pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Barczewie. Po odbyciu 15 lat kary, w związku z jego wzorowym zachowaniem podczas tego okresu, dyrektor zakładu postanowił, na na wniosek przełożonego osadzonego, udzielić mu nagrody w formie zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego na 7 dni. Co do tej decyzji dyrektor, przed udzieleniem nagrody wystąpił o zgodę na jej udzielenie do sędziego penitencjarnego.   Ten również wyraził na to zgodę. W związku z tym nagroda ta została udzielona, jednak nakazano skazanemu codzienne zgłaszanie się do jednostki Policji, celem kontroli miejsca jego przebywania i prawidłowości korzystania z nagrody wolnościowej.

Oceń, czy wymieniona wyżej nagroda została udzielona skazanemu zgodnie z przepisami prawa karnego wykonawczego?

Skazany Dariusz K. odbywa karę 10 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Garbalinie. Do tej pory odbył rok z całej orzeczonej kary. Do dyrektora ZK wpłynął wniosek żony skazanego, o udzielenie mu ulgi w formie zezwolenia na 14 dniowe, jednorazowe opuszczenie zakładu karnego, gdyż w czasie kiedy przebywałby w warunkach wolnościowych, mógłby uczestniczyć w I komunii swojej jedynej córki, co stanowi szczególnie uzasadnione warunki rodzinne, dla udzielenia ulgi.

Oceń, czy wniosek żony skazanego jest zasadny w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Mieczysław G. odbywa karę 7 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Inowrocławiu. Jest on czynnym uczestnikiem podkultury więziennej – grupy grypsujących, a jego zachowanie w trakcie odbywania kary należy uznać za naganne. Jednak jego przełożony, złożył wniosek do dyrektora ZK o udzielenie skazanemu widzenia bez dozoru w oddzielnym pomieszczeniu z jego żoną jako ulgi, gdyż jak wskazał, ostatnio skazany otrzymał od niej list, w którym ta wskazuje na chęć rozwiązania ich małżeństwa, a  szczera rozmowa skazanego z żoną mogłaby wyjaśnić jakieś sprawy między nimi i doprowadzić do ugodowego załatwienia niniejszej sprawy.


Oceń, czy wniosek przełożonego skazanego, był zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Mieczysław J. odbywa karę 5 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Iławie. Jest on czynnym uczestnikiem podkultury więziennej i jego zachowanie do tej pory było oceniane nagannie. Jednak zwrócił się on do Dyrektora jednostki, o udzielenie mu ulgi w formie dodatkowej paczki żywnościowej, motywując swoją prośbę faktem iż ostatnio dość poważnie chorował, a dodatkowe produkty żywnościowe na pewno pomogłyby mu wrócił do pełnego zdrowia. Na fakt potwierdzenia swojej choroby powołał się na dokumentację lekarską znajdującą się w gabinecie lekarski lekarza więziennego, z której wynikało, że skazany rzeczywiście chorował.

Oceń, czy wniosek skazanego o przyznanie mu ulgi, był zgodny z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Skazany Mieczysław L. odbywa karę 7 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Barczewie. Został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej R – 1 /z. Jest on czynnym uczestnikiem podkultury więziennej – grupy grypsujących, a jego zachowanie zostało ocenione, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności jako naganne.
W trzecim roku odbywania przez niego orzeczonej kary okazało się, że zmarła jego żona. Skazany zwrócił się do Dyrektora ZK o udzielenie mu zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego na 5 dni, celem dopełnienia formalności związanych z pochówkiem żony i uczestnictwa w uroczystościach pogrzebowych.
Dyrektor przekazał wniosek skazanego do rozpoznania Sędziemu penitencjarnemu, który przychylił się do wniosku skazanego, wskazują, że dodatkowo podczas pobytu na wolności skazany będzie przebywał pod stałym konwojem funkcjonariusza Służby Więziennej.

Oceń, czy wniosek skazanego był w omawianej sytuacji zasadny i czy został rozpatrzony w sposób zgodny z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Skazany Mieczysław G. odbywa karę 3 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Dublinach. Przez komisję penitencjarną został zakwalifikowany go grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/p. W trakcie odbywania kary okazało się, że skazanemu zmarła matka. W związku z tym wystąpił do Dyrektora ZK o udzielenie mu zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego na okres 7 dni, celem przygotowania i uczestniczenia w uroczystościach pogrzebowych zmarłej.

Oceń, czy wniosek skazanego o udzielenie zezwolenia na opuszczenia zakładu karnego, był zasadny w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Mariusz J. został tymczasowo aresztowany na okres trzech miesięcy postanowieniem Sądu Rejonowego w Kętrzynie pozostając do dyspozycji Prokuratury Rejonowej w Kętrzynie w sprawie II K 77/09. Sad skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności w w/w sprawie. Skazany zgodził się na przeniesienie go do zakładu karnego przed uprawomocnieniem się orzeczenia SR w Kętrzynie, na podstawie art. 223 Kodeksu Karnego Wykonawczego. W zakładzie karnym, do którego został przeniesiony, został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej – P – 2 /p.
W trakcie przebywania już w zakładzie Karnym w Dublinach, okazało się, że zmarła jego żona. W związku z tym złożył on u Dyrektora ZK w Dublinach wniosek o udzielenie zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego na okres 5 dni, celem umożliwienia uczestniczenia w uroczystościach pogrzebowych. Dyrektor wydal zgodę na opuszczenie zakładu karnego przez skazanego na okres 5 dni, jednak wskazał, że w tym czasie skazany będzie konwojowany przez funkcjonariusza Służby Więziennej.

Oceń, czy wniosek Mariusza J. został rozpatrzony zgodnie z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Wobec Adama P., Sąd Okręgowy w Olsztynie, na wniosek Prokuratury Okręgowej w Olsztynie, zastosował środek zapobiegawczy w formie tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy. W trakcie trwania wykonania tego środka osadzony w Areszcie Śledczym w Olsztynie Adam P., został skazany przez Sad Okręgowy na karę 10 lat pozbawienia wolności. Za zgodą osadzonego, przeniesiono go do Zakładu Karnego w Barczewie, jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku. Zgodnie z art. 223 § 3 Kodeksu Karnego Wykonawczego, komisja penitencjarna zakwalifikowała go do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/z. Skazany zgodził się na stosowanie względem niego przepisów o wykonaniu kary pozbawienia wolności.
W związku z bardzo dobrym zachowaniem skazanego w trakcie osadzenia go w Areszcie Śledczym jak i w ciągu trzech miesięcy spędzonych w Zakładzie Karnym, jego wychowawca, będący jego przełożonym, złożył do dyrektora wniosek o udzielenie mu nagrody w formie zezwolenia na widzenie bez dozoru, poza zakładem karnym z żoną na okres 30 godzin. Dyrektor przychylił się do wniosku i udzielił osadzonemu tej nagrody.

Oceń, czy wniosek o przyznanie nagrody Adamowi P. został rozpatrzony zgodnie z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Janusz B. został przez Sąd Rejonowy w Bartoszycach skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczoną karę odbywał w Zakładzie Karnym w Dublinach. Przez komisję penitencjarną został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 3/p.
Po odbyciu 2 miesięcy wychowawca skazanego, złożył wniosek o udzielenie mu, ze względu na bardzo dobre zachowanie podczas osadzenia, nagrody polegającej na udzieleniu mu widzenia z żoną, bez dozoru poza obrębem zakładu karnego na okres 30 godzin.

Oceń zasadność w/w wniosku w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Tomasz G. odbywający karę 4 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Iławie. W grudniu 2009 roku na wniosek wychowawcy, Dyrektor ZK udzielił mu nagrodę w formie umożliwienia widzenia z żoną bez dozoru i poza terenem Zakładu Karnego na okres 30 godzin. Skazany jednak, po skorzystaniu z tej nagrody nie powrócił w wyznaczonym terminie do Zakładu Karnego. Jednak w ciągu następnych 3 miesięcy od spóźnionego powrotu jego zachowanie było bardzo dobre, w związku z tym wychowawca skazanego złożył pisemny wniosek do Dyrektora Zakładu Karnego o przyznanie mu tej samej nagrody.

Oceń, czy w/w wniosek był zasadny w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego?

Dariusz M został skazany przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu na karę 4 lat pozbawienia wolności. Do odbycia orzeczonej kary, został skierowany do Zakładu Karnego w Inowrocławiu. Tam przez komisję penitencjarną został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/p. Po odbyciu 6 miesięcy orzeczonej kary, z wnioskiem o udzielenie, za wzorowe zachowanie, nagrody polegającej na udzieleniu zezwolenia na opuszczenie Zakładu Karnego bez dozoru na okres 7 dni, wystąpił do Dyrektora placówki, wychowawca skazanego.

Oceń, czy wniosek ten był zasadny w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Radosław R. odbywa karę 3 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Barczewie. Przez komisję penitencjarną został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/z. Po odbyciu roku kary na wniosek wychowawcy, Dyrektor ZK udzielił mu nagrody, polegającej na umożliwieniu opuszczenia Zakładu Karnego bez dozoru na okres 14 dni. Okazało się jednak, że skazany, korzystający z nagrody, nadużył zaufania poprzez niepowrócenie w wyznaczonym terminie do zakładu karnego. Jednak po jego powrocie, jego zachowanie można było określić jako zdecydowanie pozytywne, dlatego wychowawca postanowił wystąpić do Dyrektora ZK o udzielenie mu nagrody w formie zezwolenia na porozumiewanie się telefoniczne z żoną skazanego na koszt jednostki penitencjarnej w indywidualnie ustalonym harmonogramie. Jednak Dyrektor odmówił udzielenia nagrody skazanemu, wskazując, że nie może jej udzielić przez 6 miesięcy od udzielenia ostatniej nagrody, gdyż skazany nadużył zaufania podczas korzystania z nagrody wolnościowej.

Oceń, czy decyzja odmowna Dyrektora ZK była zasadna w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Edward T. odbywa karę 7 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr I w Łodzi. Został zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/ p. W związku z faktem, iż w trakcie jej odbywania zmarła jego żona, Dyrektor ZK na wniosek skazanego, udzielił mu zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego na czas 5 dni, aby mógł uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych.
Po opuszczeniu przez niego Zakładu Karnego administracja jednostki przechwyciła gryps, z którego wynikało, że Edward T. nie udał się na pogrzeb żony, a był to jedynie pretekst do tego, aby udać się na wolność i zemścić się na pokrzywdzonym, który podczas procesu karnego zeznawał przeciwko niemu.
Dyrektor ZK podjął w tych okolicznościach decyzję, o cofnięciu zezwolenia na opuszczenia Zakładu Karnego przez skazanego i nakazał jego natychmiastowy powrót do jednostki penitencjarnej.

Oceń, czy decyzja o cofnięciu w/w zezwolenia, była zgodna z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Rafał K. odbywa karę 2 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Barczewie. Przez komisję penitencjarną został on zakwalifikowany do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/p. Po odbyciu 6 miesięcy orzeczonej kary, ze względu na jego poprawne zachowanie, wychowawca wystąpił do Dyrektora Zakładu Karnego o przyznanie skazanemu nagrody w formie udzielenia zezwolenia na opuszczenie Zakładu Karnego bez dozoru na okres 14 dni. Dyrektor przychylił się do wniosku wychowawcy, jednak przed opuszczeniem przez skazanego zakładu, administracja tegoż przechwyciła gryps, wskazujący, że skazany Rafał K., korzystając z w/w zezwolenia miał zamiar dokonać kradzieży wartościowych przedmiotów z mieszkania swojego sąsiada.
W związku z tym Dyrektor ZK zmienił decyzję i przyznał mu jedynie nagrodę w formie umożliwienia otrzymania dodatkowej paczki żywnościowej.

Oceń, czy decyzja Dyrektora ZK o zmianie nagrody była zgodna z przepisami Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Przemysław G został skazany prze Sąd Rejonowy na karę roku pozbawienia wolności. Karę rozpoczął odbywać w Zakładzie Karnym w Barczewie. Jednak po 3 miesiącach spędzonych w warunkach izolacji penitencjarnej na jego wniosek została udzielona mu przerwa w odbywaniu kary na okres 6 miesięcy (z powodów ważnych względów zdrowotnych). Przed upływem terminu, na jaki została mu udzielona ta przerwa, złożył on kolejny wniosek do Sądu Penitencjarnego o udzielenie mu kolejnej przerwy z tych samych powodów, na okres kolejnych 6 miesięcy. Sąd ponownie przychylił się do wniosku skazanego.
Po tym okresie skazany wniósł d Sądu Penitencjarnego wniosek o zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, wskazując, że orzeczono wobec niego karę nieprzekraczającą 2 lat pozbawienia wolności i korzystał on z przerwy w odbywaniu kary, która trwała co co najmniej rok.

Oceń, czy wniosek skazanego o zastosowanie wobec niego warunkowego zawieszenia wykonania kary był zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Miłosz F. został skazany przez Sąd Rejonowy w Grudziądzu na karę 2 lat pozbawienia wolności. Został on zakwalifikowany przez komisję penitencjarną do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/z. Po odbyciu 3 miesięcy kary złożył on wniosek o udzielenie mu 3 dni przepustki z Zakładu Karnego. Przepustka ta została mu udzielona w lutym 2009 roku. Po powrocie z przepustki w marcu 2009 złożył on kolejny wniosek o udzielenie mu kolejnej 3 dniowej przepustki.


Oceń, czy wniosek skazanego o udzielenie mu olejnej przepustki była zasadna w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Grzegorz Z. został skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności przez Sąd Okręgowy w Olsztynie. Został on skierowany do odbywania orzeczonej kary do Zakładu Karnego w Dublinach. Komisja penitencjarna zakwalifikowała skazanego do grupy i podgrupy kwalifikacyjnej P – 2/p. Po 3 miesiącach odbywania orzeczonej kary, skazany otrzymał w styczniu 2009 roku 7 – dniową przepustkę z Zakładu Karnego. Po skorzystaniu z niej, w kwietniu 2009 roku uzyskał po raz kolejny 7 – dniową przepustkę. W sierpniu tego samego roku złożył wniosek o udzielenie mu kolejnej przepustki na okres 7 dni.

Oceń, czy wniosek skazanego o udzielenie mu kolejnej przepustki był zasadny w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego.

Skazany Bogusław H. odbywał karę 3 lat pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr I w Łodzi. Po spełnieniu warunków określonych w art. 155 § 1 Kodeksu Karnego Wykonawczego w zw. z art. 77 Kodeksu Karnego Wykonawczego został on przez Sąd Okręgowy w Łodzi VI Wydział Penitencjarny warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, bez oddania skazanego pod dozór kuratora sądowego. Okres próby został ustalony przez Sąd na 3 lata.
Bogusław H postanowił zamieszkać u swoich rodziców w Olsztynie. W czasie trwania okresu próby Bogusław H. został skazany przez Sąd Rejonowy w Olsztynie II Wydział Karny prawomocnym wyrokiem, za popełnienie przestępstwa umyślnego, na karę 2 lat pozbawienia wolności.
W związku z tym Sąd Okręgowy w Olsztynie III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Penitencjarnego wydał postanowienie o odwołaniu warunkowego tymczasowego zwolnienia z reszty odbycia kary pozbawienia wolności.


Oceń, czy postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie było zgodne z przepisami prawa karnego wykonawczego.

Stanisław M. odbywał w Zakładzie Karnym w Barczewie karę 3 lat pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 77 § 1 Kodeksu Karnego  Sąd zwolnił skazanego warunkowo z reszty odbywania kary pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 80 § 1 Kodeksu Karnego skazany został poddany próbie na okres 3 lat.
W czasie próby Stanisław M. popełnił jednak przestępstwo umyślne, za które Sąd Rejonowy w Olsztynie skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności zawieszając warunkowo jej wykonania na okres 2 lat.
Sąd penitencjarny postanowił w związku z tym odwołać warunkowe zwolnienie wobec skazanego i wezwał go do odbycia pozostałej części kary pozbawienia wolności.


Oceń, czy w świetle przepisów Kodeksu Karnego Wykonawczego, postanowienie Sądu Penitencjarnego było zasadne.

Przemysławowi L. zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 285 Kodeksu Karnego, czyli nielegalne podłączenie się do linii telefonicznej swojej sąsiadki, Marianny K. i uruchomienie na jej rachunek impulsów telefonicznych.
Prokurator, po wniesieniu aktu oskarżenia do Sądu Rejonowego w K., wniósł równocześnie wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego. Na wniosek ten przystał również oskarżony. W związku z tym Sąd wydał wyrok, w którym warunkowo umorzył postępowania karne wobec oskarżonego na podstawie art. 66 § 1 i 2 Kodeksu Karnego, na podstawie art. 67 § 1 Kodeksu Karnego wyznaczył oskarżonemu okres 2 lat próby, oraz nakazał zapłatę 300 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej na podstawie art. 67 § 3 Kodeksu Karnego w zw. z art. 39 pkt 7 Kodeksu Karnego przy czym świadczenie to nakazał spełnić we ciągu 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia.

Oceń, czy orzeczenie to jest zgodne z przepisami karnymi i karnymi wykonawczymi.