IV SA/Wa 2320/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. Główny Geodeta Kraju po rozpatrzeniu odwołania M. B. i R. R. od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa [...] z dnia [...] maja 2013 r. stwierdzającą nieważności decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r. podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał na następujące ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa [...] decyzją z dnia [...] maja 2013 r. po przeprowadzeniu z urzędu postępowania, stwierdził nieważność decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., znak: [...], orzekającej o "uchyleniu zapisu w rejestrze gruntów w obrębie [...], gmina S. dotyczący zmiany użytku w działce nr [...] o pow. [...] ha i przywróceniu stanu sprzed zmiany dokonanej w dniu [...] lipca 2002 r.". Organ pierwszej instancji uznał, że "powyższa decyzja o zmianie użytku jeziora [...] wydana została z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa i nie powinna była zostać wprowadzona do operatu ewidencji gruntów i budynków".

Rozpatrując odwołanie M. B. i T. R. Główny Geodeta Kraju wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji regulowane przez art. 156 - 159 kpa jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem jest przeprowadzenie kontroli prawidłowości decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym. Stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych zawartej w art. 16 § 1 kpa. Może mieć ono miejsce tylko wtedy, gdy decyzja w sposób niewątpliwy dotknięta jest przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa.

Przy czym, rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności danej decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, czy też nie, jest stan faktyczny i prawny istniejący w dniu wydania tej decyzji.

Decyzja Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., której zgodność z prawem była oceniana w niniejszym postępowaniu, wydana została w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz. 1827 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. nr 38 poz. 454), zaś jej przedmiotem była aktualizacja danych zawartych w operacie ewidencji gruntów i budynków, prowadzonym dla obrębu ewidencyjnego [...], dotyczących rodzaju użytków gruntowych występujących na działce ewidencyjnej nr [...].

Organ drugiej instancji podkreślił, że zgodnie z art. 2 pkt 8 powyższej ustawy ewidencja gruntów i budynków jest to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Główny Geodeta Kraju wskazał, że przepisy powyższego rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, regulując zasady prowadzenia ewidencji gruntów i budynków oraz zasady wymiany danych ewidencyjnych posługują się kategorią aktualizacji operatu ewidencyjnego poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do danych ewidencyjnych. Aktualizacja taka nastąpić może z urzędu lub na wniosek (§ 45 ust. 1, § 46 ust. 1). Przy czym zgodnie z postanowieniami § 46 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia podstawę wprowadzenia zmian stanowić może również zmiana wynikająca z opracowań geodezyjnych i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierających wykazy zmian ewidencyjnych. Oznacza to, że w pojęciu "aktualizacji" ewidencji gruntów i budynków mieści się także usuwanie (prostowanie) błędnych wpisów bazy danych ewidencyjnych. Czym innym jest prostowanie błędnych wpisów w ewidencji, mających charakter oczywistych (w świetle złożonych dokumentów) pomyłek, a czym innym merytoryczne ustalanie przez organ prowadzący ewidencję m.in. rodzajów użytków gruntowych występujących na określonych działkach. Podkreślić trzeba, iż postępowanie mające na celu aktualizację operatu ewidencyjnego ma charakter rejestrowy, czyli wtórny względem zdarzeń prawnych, z których wynikają zmiany danych podlegających ujawnieniu w ewidencji (wyrok NSA w Warszawie z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I OSK 719/07).

Organ odwoławczy zauważył, że jeśli chodzi o dane dotyczące rodzaju użytków gruntowych i ich zasięgu to są one ściśle uzależnione od istnienia elementów będących podstawą do ustalenia danego rodzaju użytku, określonych przepisami powyższego rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, w tym załącznika nr 6 do tego rozporządzenia. Rozróżnienie określonych rodzajów użytków gruntowych musi odbywać się na podstawie przypisania danemu terenowi cech, właściwości, czy też sposobu zagospodarowania, charakterystycznych dla konkretnego rodzaju użytków, przewidzianych w załączniku nr 6 do rozporządzenia.

Z uwagi na wymóg aktualizacji danych w zakresie użytków gruntowych w oparciu o stan faktyczny istniejący na danym terenie, podstawą do wprowadzenia zmian w operacie ewidencyjnym w takim przypadku są, co do zasady, opracowania geodezyjne i kartograficzne, przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierające wykazy zmian ewidencyjnych.

Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, organ wskazał, że ocena, czy konkretny zbiornik wodny ma charakter wody płynącej, czy też stojącej, może być przeprowadzona tylko w zgodności z przepisami ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Z kolei ustalenie kwestii, czy woda powierzchniowa jest stojącą, czy też płynącą, wymaga przeprowadzenia m. in.: obliczeń hydrologicznych, oceny zagadnień i problemów hydrologiczno - meteorologicznych zachodzących na analizowanym zbiorniku wodnym i jego otoczeniu, jak też ustalenia, czy dany zbiornik posiada dopływy i odpływy, a ustalenia w powyższym zakresie zawiera się w ekspertyzie hydrologicznej (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 grudnia 2008 r., sygn. akt II SA/Ol 832/08).

W niniejszej sprawie Starosta M. decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., "uchylił" w całości zapis w ewidencji gruntów i budynków dotyczący zmiany oznaczenia użytków na działce ewidencyjnej nr [...] położonej w obrębie [...], jaka została wprowadzona w dniu [...] lipca 2002 r. w oparciu o operat techniczny nr [...] i przywrócił stan zapisów sprzed tej zmiany. Organ uzasadnił to okolicznością wykonania przez geodetę uprawnionego czynności wykraczających poza zakres tego opracowania oraz "dokonania weryfikacji danych bez wniosku strony" w wyniku tych czynności z naruszeniem art. 22 ust 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Główny Geodeta Kraju wskazał, że z materiału dowodowego nie wynika, aby Starosta Międzychodzki, wydając wspomnianą decyzją przeprowadził postępowanie w zakresie ustalenia, czy dokonanie zmiany w operacie ewidencyjnym, polegającej na "przywróceniu" stanu zapisów sprzed blisko siedmiu lat, dotyczących rodzaju i zasięgu użytków gruntowych występujących na działce ewidencyjnej nr [...], doprowadziłoby do ich zgodności ze stanem faktycznym jaki istniał w dniu orzekania. Główny Geodeta Kraju wskazał, że wady jakie wskazał organ w opracowaniu geodezyjnym i kartograficznym stanowiącym podstawę zmian w roku 2002, dotyczyły kwestii formalnych i nie odnosiły się do ustaleń faktycznych jakich dokonał geodeta uprawniony sporządzając operat. W niniejszym przypadku nie można mówić o dokonaniu sprostowania błędnych zapisów w operacie ewidencji gruntów i budynków, gdyż nie zaistniała oczywista niezgodność tych zapisów z treścią dokumentów źródłowych stanowiących podstawę ich ujawnienia. Starosta M. w istocie, w sposób merytoryczny orzekł o treści wpisów w operacie ewidencyjnym, nie dysponując dokumentami źródłowymi ustalającymi aktualny stan faktyczny w zakresie rodzaju i zasięgu użytków gruntowych występujących na działce ewidencyjnej nr [...], nie przeprowadzając w tym zakresie żadnego postępowania wyjaśniającego.

Główny Geodeta Kraju stwierdził, że decyzja Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., orzekająca o aktualizacji danych zawartych w operacie ewidencji gruntów i budynków, prowadzonym dla obrębu ewidencyjnego [...], dotyczących rodzaju użytków gruntowych występujących na działce ewidencyjnej nr [...], w sytuacji, gdy organ nie posiadał żadnych odpowiednich dokumentów określających zmiany danych ewidencyjnych, w sposób rażący narusza § 45 ust. 1, w związku z § 47 ust 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

Dodatkowo zwrócił uwagę, że decyzja Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r. poza zmianą dotyczącą zasięgu i rodzaju użytków gruntowych występujących na działce nr [...], wprowadzała do operatu ewidencji gruntów i budynków również zmiany w zakresie powierzchni konturów klas gleboznawczych poszczególnych użytków gruntowych, a więc danych, które powinny być ustalone w ramach odrębnego postępowania administracyjnego prowadzonego w oparciu o obowiązujące wówczas przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1956 r. w sprawie klasyfikacji gruntów (Dz. U. nr 19, poz. 97 z późn. zm.). Starosta wprowadził te zmiany pomimo faktu, iż nie dysponował prawomocnym orzeczeniem w sprawie klasyfikacji gruntów, które mogłoby stanowić podstawę do wniesienia wyników klasyfikacji do ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z § 9 wspomnianego rozporządzenia w sprawie klasyfikacji gruntów. Zatem decyzja Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., w tym zakresie rażąco narusza ten przepis, a także przepis § 66 ust 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, w myśl którego klasy gleboznawcze poszczególnych użytków, ich kontury i oznaczenia przyjmuje się z operatu gleboznawczej klasyfikacji gruntów.

Odnosząc się do twierdzeń pełnomocnika skarżących zawartych w odwołaniu dotyczących "bezprzedmiotowości" postępowania wszczętego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., z uwagi na to, że "Starosta M. w dniu [...] lutego 2013 r. wydał własną decyzję w sprawie zmiany danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków, przywracając w ewidencji zapis sprzed decyzji z dnia [...] września 2009 r." i wskazujących, iż postępowanie nieważnościowe zainicjowane przez Wojewódzkiego Inspektora zmierza do "uchylenia decyzji wcześniej zmienionej decyzją organu pierwszej instancji", to zdaniem organu odwoławczego twierdzenia te są całkowicie nieuzasadnione z uwagi na odrębność przedmiotową tych postępowań i skutków prawnych jakie wywołują kończące je decyzje.

Postępowanie prowadzone obecnie przez Głównego Geodetę Kraju jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem nie jest kwestia zmiany zapisów w operacie ewidencji gruntów i budynków, lecz ocena zgodności z prawem decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r., pod kątem ewentualnego zaistnienia wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, na podstawie stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dniu jej wydania. Organ podkreślił, że stwierdzenie nieważności jest aktem deklaratoryjnym, który działa z mocą wsteczną (ex tunc) od daty wydania decyzji stwierdzającej nieważność decyzji administracyjnej dotkniętej wadą. Decyzja stwierdzająca nieważność innej decyzji administracyjnej uchyla wszelkie skutki prawne, jakie powstały od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji nieważnej.

Z kolei decyzja Starosty M. z dnia [...] lutego 2013 r. wprowadzająca zmiany do operatu ewidencyjnego, została wydana w ramach zwykłego postępowania administracyjnego i wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżących, decyzja ta nie wywołuje skutków wstecznych, polegających na "przywróceniu" zapisów w ewidencji sprzed wydania decyzji z dnia [...] lutego 2009 r., lecz wprowadza określone zmiany z dniem jej wydania.

Skargę na powyższą decyzję Głównego Geodety Kraju złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. B. i T. R. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzucili jej:

1/ naruszenie art. 61 § 1 i art. 61a § 1 kpa poprzez wszczęcie postępowania na wniosek nieuprawnionego podmiotu;

2/ naruszenie art. 107 § 1 i 3 kpa poprzez niewykazanie podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia oraz brak wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji;

3/ naruszenie przepisów ustawy Prawo wodne i ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

W uzasadnieniu skargi skarżący opisali szczegółowo stan sprawy, rozwijając wskazane zarzutu. Podkreślili, że postępowanie nieważnościowe zostało wszczęte na wniosek A. T., niebędącej stroną w sprawie i nie mającej interesu prawnego w sprawie. Zdaniem skarżących organy traktują decyzję z dnia [...] lutego 2009 r. jako decyzję zmieniającą stan prawny jeziora [...] w sposób sprzeczny z ustawa Prawo wodne, choć decyzja ta nie zmienia stanu prawnego, a jedynie przywraca stan sprzed wprowadzenie zmiany dokonane z naruszeniem prawa. Co innego jest bowiem dokonanie zmiany, o której mowa w przepisach ustawy Prawo wodne, a co innego przywrócenie stanu prawnego obarczonego zarzutem wprowadzonego do ewidencji w wyniku naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę Główny Geodeta Kraju wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie jest zasadna.

Przedmiotem skargi jest decyzja Głównego Geodety Kraju utrzymująca w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa [...] z dnia [...] maja 2013 r. stwierdzającą nieważności decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r. orzekającą o "uchyleniu zapisu w rejestrze gruntów w obrębie [...], gmina S. dotyczący zmiany użytku w działce nr [...] o pow. [...] ha i przywróceniu stanu sprzed zmiany dokonanej w dniu [...] lipca 2002 r."

Wskazać należy, iż stwierdzenie nieważności jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych ciężkimi wadami materialnoprawnymi, a zatem wadami wyliczonymi w art. 156 § 1 kpa. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą winno być ustalenie, czy dana decyzja dotknięta została jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, a nie ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty, jak w postępowaniu odwoławczym (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 22 maja 1987 r., IV SA 1062/86, ONSA 1987/1/35 i z dnia 28 maja 1985 r., I SA 89/85, GAP 1987, nr 23, s. 43).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 981/88, ONSA 1988/2/96; z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993/1/23). Z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia, gdy czynności zmierzające do wydania decyzji administracyjnej oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części.

Przy ocenie cech rażącego naruszenia prawa nie można zapominać o jednej z naczelnych zasad postępowania administracyjnego - zasadzie trwałości decyzji administracyjnej jak i o istocie sankcji stwierdzenia nieważności. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwili jej wydania (skutek ex tunc) (por. J. Borkowski (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck Warszawa 1996, s. 699). Skoro zatem "rażące naruszenie prawa" stanowi kwalifikowaną formę "naruszenia prawa", to utożsamianie tego pojęcia z każdym "naruszeniem prawa" nie jest słuszne. Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, nawet mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 kpa naruszenie prawa tylko wtedy powoduje nieważność decyzji, gdy ma charakter rażący.

Pamiętać też należy, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić w przypadku norm prawnych nie budzących wątpliwości interpretacyjnych. Spór co do wykładni przepisu prawa materialnego nie może stanowić przesłanki do uznania, że decyzja ostateczna została wydana z rażącym naruszeniem prawa i stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Zgodnie z art. 157 § 2 kpa postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. W aktach sprawy (k.38) znajduje się zawiadomienie o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w P. z dnia 4 kwietnia 2013 r. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty M. z dnia [...] lutego 2009 r. Niezasadny jest więc wskazany w skardze zarzut skarżących, że postępowanie zostało wszczęte na wniosek nieuprawnionej osoby, nieposiadającej w sprawie interesu prawnego.

Z przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wynika, że ewidencja gruntów i budynków pełni rolę urzędowego, publicznego rejestru zawierającego podstawowe informacje o gruntach i budynkach (art. 20). Charakter ewidencji wskazuje na to, że rolą starosty, jako organu ewidencyjnego nie jest rozstrzyganie sporów prawnych dotyczących nieruchomości, lecz jedynie wprowadzanie do ewidencji aktualnych informacji wynikających z dokumentów mających odpowiednią moc prawną (§ 47 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków; Dz. U. Nr 38, poz. 454). Wprowadzanie zmian do ewidencji odbywa się przede wszystkim na podstawie informacji zawartych w dokumentach przedstawianych bądź to przez osoby zgłaszające zmiany w ewidencji (art. 22 ust. 2 ustawy), bądź właściwe organy, sądy lub kancelarie notarialne (art. 23 ustawy).

Podstawową zasadą prowadzenia ewidencji jest zasada aktualności, to jest utrzymywania operatu w zgodności z aktualnymi, dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi, co wynika z przepisów Rozdziału 3 (§ 44 i nast.) rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r., w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 26 ust. 2 ustawy. Zgodnie z § 45 ust. 1 tego rozporządzenia, aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych. W myśl przepisów § 46 ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia, dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 i 11. Przepisy rozporządzenia określają zamknięty katalog źródeł zmian przedmiotowych i podmiotowych danych ewidencyjnych. Wprowadzenie zmian w ewidencji może nastąpić albo w trybie czynności materialno-technicznej, w postaci wprowadzenia do bazy danych zmiany na podstawie udokumentowanego zgłoszenia zmiany (art. 22 ust. 2 i 3 ustawy w zw. z § 48 ust. 1 i 2 rozporządzenia), o którym organ tylko zawiadamia (§ 49 ust. 1 rozporządzenia), albo w drodze decyzji (§ 47 ust. 3 rozporządzenia), co ma miejsce wówczas, gdy aktualizacja operatu ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów.

Z powyższych przepisów, określających podstawowe cele i zasady prowadzenia ewidencji gruntów i postępowania mającego za przedmiot aktualizację ewidencji wynika, że ewidencja gruntów, co wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, jest zbiorem informacji, a rejestr ewidencji jest wyłącznie odzwierciedleniem danych wynikających z przedłożonych organowi dokumentów. Zapisy w ewidencji gruntów maja charakter deklaratoryjny, ponieważ są one wtórne w stosunku do stanu prawnego. Ewidencja odzwierciedla ten stan, natomiast go nie tworzy (por. wyroki: NSA z dnia 4 stycznia 2011 r., sygn. I OSK 389/10, LEX nr 745227; WSA z dnia 7 października 2010 r., sygn. III SA/Lu 198/10, LEX nr 757052; NSA z dnia 4 marca 1999 r., sygn. II SA 17/99, LEX nr 46214).

Starosta M. decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., "uchylił" w całości zapis w ewidencji gruntów i budynków dotyczący zmiany oznaczenia użytków na działce ewidencyjnej nr [...] położonej w obrębie [...], jaka została wprowadzona w dniu [...] lipca 2002 r. w oparciu o operat techniczny nr [...] i przywrócił stan zapisów sprzed tej zmiany. Zdaniem Starosty M. powyższych czynności dokonano z naruszeniem art. 22 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, bowiem dokonano je bez wniosku strony.

Podkreślić należy, że Starosta M. w sposób merytoryczny orzekł o treści wpisów w operacie ewidencyjnym nie dysponując dokumentami źródłowymi ustalającymi aktualny stan faktyczny w zakresie rodzaju i zasięgu użytków gruntowych występujących na działce nr ew. [...] i nie przeprowadzając w tym zakresie żadnego postępowania wyjaśniającego. Organ nie posiadał żadnych dokumentów prowadzących do dokonania zmian danych ewidencyjnych.

Za organem powtórzyć należy, że decyzja z dnia [...] lutego 2009 r. Starosty M. wprowadzała do operatu ewidencji gruntów i budynków również zmiany w zakresie powierzchni konturów klas gleboznawczych poszczególnych użytków gruntowych, a więc danych, które powinny być ustalone w ramach odrębnego postępowania administracyjnego prowadzonego w oparciu o obowiązujące wówczas przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1956 r. w sprawie klasyfikacji gruntów (Dz. U. nr 19, poz. 97 z późn. zm.). Starosta wprowadził te zmiany pomimo faktu, iż nie dysponował prawomocnym orzeczeniem w sprawie klasyfikacji gruntów, które mogłoby stanowić podstawę do wniesienia wyników klasyfikacji do ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z § 9 wspomnianego rozporządzenia w sprawie klasyfikacji gruntów. Stosownie do treści § 66 ust. 2 rozporządzenia klasy gleboznawcze poszczególnych użytków, ich kontury i oznaczenia przyjmuje się z operatu gleboznawczej klasyfikacji gruntów.

Podsumowując wskazać należy, że w decyzji z dnia 23 lutego 2003 r. Starosta M. rażąco naruszył § 45 ust. 1 z zw. z art. 47 ust. 1 oraz § 66 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. nr 38 poz. 454).

Zaskarżona decyzja odpowiada warunkom określonym w art. 107 kpa. Zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne oraz ocenę zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, dokonaną przez organ wykładnię stosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa. Zostało prawidłowe zredagowanie pod względem merytorycznym i prawnym, co ma szczególne znaczenie dla stosowania zasady przekonywania wyrażonej w art. 11 kpa.

Mając powyższe na względzie Sąd działając na podstawie przepisów art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami, orzekł jak w sentencji wyroku.