IV SA/Po 852/13

Uzasadnienie

Dnia 25 lutego 2013r. do Ośrodka Pomocy Społecznej w W. wpłynął wniosek L. N. (dalej: "Wnioskodawczyni" lub "Skarżąca"), o przyznanie dodatku mieszkaniowego, w którym m.in. wskazano, że liczba osób w gospodarstwie domowym wynosi 3.

Decyzją z [...] marca 2013 r., nr [...], Burmistrz W. (dalej: "Burmistrz" lub "organ I instancji") – działając na podstawie art. 7 ust. 1 i 1a w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 z późn. zm.; dalej: "ustawa o dodatkach mieszkaniowych", w skrócie "u.d.m.") – odmówił Wnioskodawczyni przyznania dodatku mieszkaniowego.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że w myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 u.d.m. normatywna powierzchnia użytkowa lokalu zajmowanego przez trzyosobowe gospodarstwo domowe nie może przekraczać 45 m2. Art. 5 ust. 5 u.d.m. dopuszcza przekroczenie powierzchni użytkowej lokalu od powierzchni normatywnej o nie więcej niż 30% (w sytuacji, gdy udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu przekracza 60%), tj. w przypadku Wnioskodawczyni – do 58,50 m2. Tymczasem z protokołu z ponownego opomiarowania lokalu mieszkalnego w W. przy ul.[...] z dnia 30 grudnia 2011 r. (dalej: "Protokół ponownego opomiarowania") wynika, że powierzchnia użytkowa tego lokalu wynosi 58,89 m2, zatem przekracza powierzchnię normatywną o ponad 30%. W konsekwencji Burmistrz uznał, że Wnioskodawczyni dodatek mieszkaniowy "nie przysługuje z tyt. nadmetrażu".

Od opisanej decyzji odwołanie, pismem z 11 kwietnia 2013r., złożyła Wnioskodawczyni, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych poprzez pominięcie dowodu z dokumentu w postaci decyzji o przydziale mieszkania funkcyjnego z [...] października 1993 r. (dalej: "Decyzja o przydziale mieszkania") i ustalenie metrażu zajmowanego lokalu na 58,89 m2. W ocenie Skarżącej doszło w ten sposób do naruszenia art. 5 u.d.m. oraz art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.; dalej: "k.p.a."), poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego, i art. 76 k.p.a., poprzez bezprawne zakwestionowanie mocy dowodowej dokumentu urzędowego.

Uzasadniając Skarżąca napisała, że w nieuwzględnionej przez organ I instancji ostatecznej Decyzji o przydziale mieszkania jednoznacznie określono, że powierzchnia lokalu wynosi 57 m2. Organ I instancji dokonując oceny materiału dowodowego oparł się wyłącznie na treści wniosku wypełnionego przez Komendanta Powiatowego Policji w W. oraz protokołu w sprawie ponownego pomierzenia powierzchni lokalu, i zawyżył metraż. Niedopuszczalne jest ignorowanie dokumentu urzędowego w postaci ostatecznej decyzji administracyjnej i podważanie jego treści dokumentem prywatnym – Protokołem ponownego pomierzenia. Oceniła, że nie istniała żadna kompetencja po stronie ww. Komendanta, działającego jako podmiot prawa prywatnego-wynajmujący, do odmiennego określania metrażu w drodze dokumentu prywatnego. Doprowadziło to do bezprawnego wyeliminowania z obrotu prawnego ważnej decyzji administracyjnej. Tymczasem przyjęcie przez organ pomocy społecznej metrażu 57 m2 uprawniałoby Skarżącą do otrzymania dodatku mieszkaniowego. Decyzja o przydziale mieszkania jest ostateczna i prawomocna i nigdy nie została zmieniona, ani uchylona.

Decyzją z [...] czerwca 2013r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. (dalej: "SKO" lub "organ II instancji"), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając SKO wyjaśniło, że w aktach sprawy znajduje się Decyzja o przydziale mieszkania, w której została wskazana powierzchnia użytkowa lokalu 57,00 m2, jednakże jest tam także dowód przeciwny Protokół ponownego opomiarowania, sporządzony na wniosek męża wnioskodawczyni, A. N. (dalej: "Najemca"), z którego wynika, że całkowita powierzchnia użytkowa lokalu wynosi 58,89 m2. Jednakże organ II instancji nie podzielił stanowiska organu I instancji co do wielkości powierzchni lokalu, gdyż w rozumieniu art.76 kpa przeciwdowód stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie – art.245 kpc. Organ ten podniósł, iż nie może zgodzić się ze stwierdzeniem wnioskodawczyni co do wielkości powierzchni przydzielonego i zajmowanego przez rodzinę lokalu tj.57 m2, w świetle uzupełnienia materiału o nowe istotne dowody tj.: aneks z dnia [...] sierpnia 2009r. do umowy najmu z dnia [...] października 1993r. zawartej pomiędzy Komendą Powiatową Policji w W. a A. N., wedle którego w lokalu przy ul.[...] zmianie uległa in plus powierzchnia lokalu do 61,17 m2 poprzez wyłączne użytkowanie łazienki przez najemcę i jego rodzinę. Łazienka obecnie wynosi 9,17 m2 i po doliczeniu do tej powierzchni kuchni – 6,45 m2 oraz przedpokoi – 3,50 m2, tj. "powierzchnia innych pomieszczeń" daje razem 19,12 m2. Zmianie w ślad za tym uległa łączna kwota opłat za zajmowany lokal od dnia 1.09.2009r. co strona przyjęła do wiadomości i stosowania. Ponadto nowy dowód organ przyjął, iż stanowi też stwierdzenie przedmiotu i warunków najmu – umowa o najem lokalu mieszkalnego funkcjonariuszowi Policji z dnia 1.10.1993r. Nadto organ wskazał, iż umowa z dnia 1 października 1993r. oraz aneks do tej umowy, jak i wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego mają rangę dokumentu urzędowego. Skoro więc powierzchnia lokalu L. N. wynosi 61,17 m2, a zatem przekracza ustalony w ustawie metraż nie należy jej się dodatek mieszkaniowy.

Na opisaną decyzję SKO skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu złożyła, pismem z 29 sierpnia 2013 r., Wnioskodawczyni, zastępowana przez zawodowego pełnomocnika. Z powołaniem się na zarzuty:

1) naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 76 § 1 i 2 k.p.a., poprzez odmówienie wiarygodności dokumentowi urzędowemu - Decyzji o przydziale mieszkania, ustalenie, że aneks z dnia [...].08.2009r. oraz wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego są dokumentami urzędowymi,

b) art. 80 k.p.a., poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu za udowodnione na podstawie dokumentów wyżej wymienionych powierzchni lokalu na 61,17 m2 zamiast 57 m2 co wynika z decyzji z dnia 1.10.1993r.

– co skutkowało błędnym ustaleniem metrażu lokalu zajmowanego przez Skarżącą;

a w następstwie tego:

2) naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 5 ust. 1 pkt 3, ust. 3 i ust. 5 u.d.m. – poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w zakresie, w jakim SKO uznało, że dodatek mieszkaniowy Skarżącej nie przysługuje z uwagi na przekroczenie powierzchni normatywnej o 30%, skoro powierzchnia lokalu, ustalona Decyzją o przydziale mieszkania nie przekracza wartości 58,5 m2;

Skarżąca wniosła o: (1) uchylenie zaskarżonej decyzji, (2) dopuszczenie wniosków dowodowych wskazanych w petitum i uzasadnieniu skargi oraz (3) zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych.

Uzasadniając skargę pełnomocnik Skarżącej podkreślił, że w postępowaniu dowodowym bezpodstawnie usunięto domniemanie prawne wynikające z faktu, że metraż lokalu zajmowanego przez skarżącą stale wynosi 57 m2. Metraż ten wynika z ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej wydanej przez upoważniony organ, która nie została uchylona ani zmieniona. W przeciwieństwie zaś do tej decyzji, aneks z dnia [...].08.2009r. i wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego są dokumentami prywatnymi i nie korzystają one ze szczególnej mocy dowodowej. Nadto skarżąca ani jej małżonek nigdy nie przyjęli aneksu, ani nie podpisali więc nie wywołał on żadnych skutków. Aneksem uregulowany jest czynsz oraz prawa i obowiązki najemcy i wynajmującego, nie zaś powierzchnia lokalu. Ta bowiem ustalana jest aktem administracyjnym – decyzją przydziałową.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadną.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu. Kontrola sądu nie obejmuje natomiast zasadniczo oceny wypełniania przez organy administracji poza systemowych kryteriów słusznościowych, w szczególności kierowania się zasadami współżycia społecznego, ani kryteriów celowościowych, takich jak realizacja określonej polityki stosowania prawa administracyjnego (por. wyrok NSA z 25.09.2009 r., I OSK 1403/08, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA").

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji SKO, a także poprzedzającej ją decyzji Burmistrza W., według wyżej opisanych zasad, Sąd dopatrzył się przy wydaniu tych decyzji naruszeń procedury administracyjnej, zwłaszcza w zakresie prawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, a w szczególności, trafnie zarzuconego w skardze, błędnego nieuwzględnienia szczególnej mocy dowodowej Decyzji o przydziale mieszkania jako dokumentu urzędowego (art. 76 § 1 k.p.a.).

Wspomniana decyzja w swej treści: "postanawia" przydzielić Najemcy mieszkanie funkcyjne w W. przy ul. [....], lokal nr [...] – składające się z pokoju A o pow. 19,25 m2; pokoju B o pow. 22,80 m2 (razem powierzchnia pokoi mieszkalnych 44,05 m2); pow. innych pomieszczeń 14,95 m2 – a na końcu stwierdza, iż: "Użytkowa ogólna powierzchnia lokalu 57,00 m2, ilość izb 3."

Nie ulega wątpliwości, że cytowana Decyzja o przydziale lokalu, jak każda decyzja administracyjna (por. wyrok WSA z 22.09.2010 r., IV SA/Wa 1255/10, CBOSA), jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 76 k.p.a., a tym samym podlega szczególnemu reżimowi (swoistemu uprzywilejowaniu) ustanowionemu dla tego rodzaju dokumentów. Zgodnie z art. 76 § 1 k.p.a. dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie, prawidłowo sporządzony dokument urzędowy korzysta z dwojakiego rodzaju domniemań: (i) domniemania prawdziwości (autentyczności), tzn., że dokument pochodzi od organu, który go wystawił oraz (ii) domniemania zgodności z prawdą zawartego w nim oświadczenia organu, od którego dokument pochodzi (zob. m.in.: B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, art. 76, Nb 6; A. Wróbel [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, LEX/el. 2013, uw. 7 do art. 76; T. Ereciński [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, tom 1, pod red. T. Erecińskiego, Warszawa 2009, uw. 24 do art. 244). Zarazem z cytowanego art. 76 § 1 k.p.a. wynika zwiększona moc dowodowa dokumentów urzędowych w zakresie tego, "co zostało w nich urzędowo stwierdzone". Stąd w celu stwierdzenia mocy dowodowej dokumentu urzędowego należy odróżnić część "stwierdzającą (zaświadczającą)" od pozostałej części dokumentu (tak m.in.: A. Wróbel [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, K.p.a. Komentarz, uw. 6 do art. 76; T. Ereciński [w:] K.p.c. Komentarz, uw. 23 do art. 244).

A zatem nie ulega wątpliwości, iż decyzja o przydziale funkcjonariuszowi Policji lokalu mieszkalnego, jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a., stanowi dowód nie tylko faktu przydzielenia funkcjonariuszowi danego lokalu, ale także urzędowe potwierdzenie powierzchni przydzielanego lokalu. Co prawda organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, jednakże z innych powodów aniżeli wskazane przez organ I instancji, albowiem oparł się na nowych dowodach w sprawie tj. umowie o najem lokalu mieszkalnego (użytkowego) stwierdzającej przedmiot i warunki najmu z dnia 1.10.1993r. oraz aneksie do umowy najmu z dnia 1.10.1993r. i na tej podstawie przyjął, że powierzchnia lokalu wynosi 61,17 m2, bowiem do wyłącznego użytkowania pozostaje łazienka. W ocenie Sądu z powyższego aneksu, ani umowy nie wynika jednak na jakiej konkretnie podstawie wywnioskowano, że powierzchnia lokalu w związku ze zmianą użytkowania łazienki uległa zmianie. Ponadto dokument ten podaje całkowitą powierzchnię lokalu, a nie powierzchnię użytkową, która wynika z przepisów. Należy bowiem zauważyć, że aneks do umowy nie stanowi dokumentu urzędowego w rozumieniu art.76 kpa, nie spełnia ustawowych kryteriów i nie korzysta ze szczególnej mocy dowodowej jak decyzja. Nie został również sporządzony w przepisanej formie i nie wiadomo czy przez organ w zakresie jego działania, co skutkuje tym, że nie wiąże się z nim domniemanie autentyczności i prawdziwości. Nadto należy podkreślić, iż organy naruszyły art.77 i art.80 kpa, bowiem pominęły po raz kolejny jako kluczowy dowód w sprawie decyzję z dnia 1.10.1993r. o przydziale mieszkania funkcyjnego. Organ I instancji wydając zaskarżoną decyzję w dniu [...] marca 2013r. nie znał treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 marca 2013r. sygn..akt IV SA/Po 157/13 (akta administracyjne po wyroku zostały zwrócone do SKO w dniu [...].05.2013r.). Natomiast organ II instancji wydając decyzję w dniu [...] czerwca 2013r. całkowicie zignorował tenże wyrok. Należy zauważyć, iż Sąd ten w uzasadnieniu wyraźnie wskazał, że "skoro w świetle przepisów funkcjonariuszowi Policji, w zależności od jego sytuacji rodzinnej i służbowej, przysługuje lokal o określonej powierzchni i liczbie izb, to nie powinno budzić wątpliwości, że wskazane parametry lokalu powinny być każdorazowo ustalone i stwierdzone przez właściwy organ w decyzji o jego przydziale. Potwierdza to treść przedmiotowej Decyzji o przydziale mieszkania, w której precyzyjnie określono m.in. "ilość izb" oraz powierzchnię przydzielanego lokalu, i to zarówno łączną ("użytkowa ogólna powierzchnia lokalu"), jak i w rozbiciu na poszczególne pomieszczenia (pokoje / inne pomieszczenia). W konsekwencji należy uznać, że Decyzja o przydziale mieszkania, jako dokument urzędowy, swą częścią stwierdzającą (zaświadczającą) w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. obejmuje także określenie wielkości powierzchni przydzielanego lokalu (tu: 57 m2)".

Przepis art. 76 § 3 k.p.a. wyraźnie dopuszcza możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentu urzędowego, co potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych. W szczególności w wyroku z 18 czerwca 1999 r. (I SA 1563/98, LEX nr 48544) Naczelny Sąd Administracyjny wyraził trafne stanowisko, że jeśli organ zaprzecza twierdzeniom skarżącej dotyczącym, stanu lokalu, to w omawianym zakresie winien przeprowadzić stosowne postępowanie dowodowe po myśli art. 76 § 3 k.p.a. i w przekonywający sposób uzasadnić własną, odmienną ocenę.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu, skutecznego przeciwdowodu wobec treści Decyzji o przydziale mieszkania nie mógł stanowić, znajdujący się w aktach sprawy, Protokół ponownego opomiarowania, mający charakter dokumentu prywatnego (a więc stanowiącego jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie – art. 245 k.p.c.), a tym bardziej aneks do umowy z dnia [...].08.2009r. czy stwierdzenie przedmiotu i warunków najmu z dnia [...].10.1993r. Przede wszystkim dlatego, że z treści tego protokołu, jak i aneksu oraz stwierdzenia warunków najmu w ogóle nie wynika, w jakim celu ponowny pomiar mieszkania został przeprowadzony, a w szczególności – iżby jego celem było zakwestionowanie zgodności ze stanem rzeczywistym określenia powierzchni przedmiotowego lokalu w Decyzji o przydziale mieszkania oraz nie wynika na jakiej konkretnie podstawie wywnioskowano że powierzchnia lokalu w związku ze zmianą użytkowania łazienki uległa zmianie. Ponadto, co tu jeszcze bardziej istotne, nie wiadomo, według jakich zasad ów pomiar został wykonany.

Godzi się zaś w tym miejscu zauważyć, że w Decyzji o przydziale mieszkania mowa jest o "użytkowej ogólnej powierzchni lokalu". Protokół ponownego opomiarowania, jak i aneks do umowy posługują się natomiast określeniem "całkowitej powierzchni użytkowej lokalu" bądź "całkowitej powierzchni lokalu". Z kolei art. 5 u.d.m. uzależnia przyznanie dodatku mieszkaniowego od parametru określanego mianem "normatywnej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego".

Skoro więc tytuł prawny do lokalu mieszkalnego wynika z dokumentu urzędowego, i to szczególnego, jakim jest decyzja administracyjna – jej przyjęcie nie powinno budzić zastrzeżeń. Uzupełniając wcześniejsze uwagi odnośnie dopuszczalności prowadzenia dowodu przeciw treści dokumentu urzędowego należy bowiem wskazać, że możliwość prowadzenia takiego przeciwdowodu doznaje niekiedy ograniczeń. Przykładem jest, przyjęta w judykaturze, niedopuszczalność zwalczania domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w przypadku orzeczeń sądowych, gdyż te mogą być podważane jedynie w ramach środków zaskarżenia (zob. wyrok SN z 15.09.1999 r., III CKN 606/99, LEX nr 518139).

Zdaniem Sądu analogiczne stanowisko należy zająć, jeśli idzie o ograniczenie dopuszczalności prowadzenia dowodu przeciw treści ostatecznych decyzji administracyjnych, a to z uwagi na obowiązującą zasadę trwałości takich decyzji (art. 16 k.p.a.) oraz zasadę pogłębiania zaufania obywateli do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.). W rezultacie należy przyjąć, że podważenie zgodności z prawdą okoliczności stwierdzonych ostateczną decyzją administracyjną, jako postaci dokumentu urzędowego, dopuszczalne jest w postępowaniu administracyjnym jedynie w drodze wzruszenia takiej decyzji w sposób prawem przewidziany. Należy zatem wskazać, iż organy rozpoznając ponowny wniosek skarżącej o przyznanie dodatku mieszkaniowego winny mieć na uwadze zakres związania prawomocnym orzeczeniem Sądu. Otóż Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 2013r., a zwłaszcza zawarte w nim zobowiązanie do ustalenia, czy doszło do uchylenia, zmiany albo stwierdzenie nieważności Decyzji o przydziale mieszkania, względnie do wznowienia postępowania zakończonego tą decyzją. Jeśli nie, to do przyjęcia przez organy powierzchni użytkowej przedmiotowego lokalu zgodnie z ustaleniami decyzji o przydziale, a następnie zbadanie, czy zostały spełnione pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie wnioskowanego dodatku mieszkaniowego. Należy także podkreślić, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przez organy także art.10 kpa tj. zasady czynnego udziału strony w postępowaniu. Skarżąca bowiem zawiadomienie o możliwości zaznajomienia się z całym materiałem dowodowym otrzymała w dniu 4.06.2013r., a termin wyznaczony został do 6.06.2013r. Skarżąca miała zatem zaledwie dwa dni na zapoznanie się z nowym materiałem dowodowym, co stanowi zbyt krótki okres żeby skutecznie wypowiedzieć się co do zebranych nowych dowodów jak i zgłosić nowe żądania.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a, w zw. z art.135 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku, uchylając obie wydane w sprawie decyzje.

O kosztach postępowania (pkt 2 sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego Skarżącą, ustalone zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), w wysokości 257 zł.

Ponownie rozpoznając sprawę organ administracji uwzględni powyższe uwagi wytyczne i poglądy prawne Sądu, jak również wytyczne Sądu zawarte w uzasadnieniu do wyroku WSA w Poznaniu z dnia 26 marca 2013r.