II SA/Ol 644/14

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]", Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny nakazał spółce A w terminie do 30.04.2014 r.:

1) dokonać ponownej oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy kierowcy -mechanika z uwzględnieniem:

użytkowanych samochodów i rodzaju wykonywanego transportu,

narażenia na hałas,

narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym,

narażenia na stosowane mieszaniny chemiczne (płyny eksploatacyjne samochodów),

2) dokonać ponownej oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy kierowcy wózka

widłowego z uwzględnieniem:

wszystkich wykonywanych czynności,

narażenia na hałas,

narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym,

3) dokonać i udokumentować ocenę ryzyka zawodowego na stanowisku pracownika

administracyjno-biurowego,

4) zapewnić przeprowadzenie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia

w środowisku pracy na stanowisku pracy kierowcy-mechanika w zakresie:

hałasu,

drgań mechanicznych o oddziaływaniu ogólnym na organizm człowieka.

Odwołanie od ww. decyzji w zakresie pkt 2 i 4 wniosła spółka A. Strona zarzuciła, że brak jest podstaw co do konieczności dokonania oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy kierowcy wózka widłowego z uwzględnieniem: wszystkich wykonywanych czynności, narażenia na hałas i narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym z uwagi na fakt, że w kontrolowanym zakładzie pracy nie istnieje stanowisko pracy kierowcy wózka widłowego oraz żaden z pracowników firmy nie obsługuje takiego wózka. Strona zakwestionowała także nakaz przeprowadzenia badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy na stanowisku kierowcy - mechanika, bowiem zdaniem strony w świetle obowiązujących przepisów to pracodawca, a nie organ administracyjny wskazuje czynniki szkodliwe dla zdrowia w środowisku pracy, dla których wykonywane mają być badania i pomiary. Ponadto wszystkie używane przez odwołującego się samochody ciężarowe posiadają homologację.

Po rozpatrzeniu odwołania Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia "[...]" utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji wskazujące, że dokumentacja oceny ryzyka zawodowego występującego przy obsłudze wózka widłowego w zakładzie A powinna zostać zweryfikowana i uaktualniona z uwzględnieniem czasu pracy, stosowanych maszyn i narzędzi, wszystkich wykonywanych czynności, narażenia na hałas i narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym. Wskazano przy tym, że zgodnie z przepisami ilość czy też wielkość ekspozycji na dany czynnik nie może być podstawą do rezygnacji z dokonania oceny ryzyka zawodowego stwarzanego przez dany czynnik. Nie stanowi to także podstawy doznania przez pracodawcę, że stopień zagrożenia pracowników jest mały.

Ponadto podkreślono, że w rozpatrywanej sprawie, pomimo ciążących na pracodawcy obowiązków, spółka nie wskazała czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy kierowcy - mechanika i nie zapewniła ich badań i pomiarów. Wobec powyższego PPIS obowiązany był wskazać braki – nieprawidłowości oraz nakazać ich uzupełnienie - wyeliminowanie. Stwierdzono, że wbrew twierdzeniom odwołującej się z obowiązku przeprowadzenia przez pracodawcę badań środowiska pracy na poszczególnych stanowiskach nie zwalnia posiadanie homologacji użytkowanych pojazdów mechanicznych, czy też okoliczność, iż pojazdy te są nowe i niedawno oddane do eksploatacji, co wprost stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 29 kwietnia 2009 r., II SA/Bk 3/09. Zaznaczono, że dobry stan techniczny pojazdów i fakt posiadania przez nie homologacji, potwierdzającej zgodność z normami i wymogami dopuszczającymi pojazdy do eksploatacji, nie może być argumentem pozwalającym na zwolnienie go z obowiązku przeprowadzania badań środowiska pracy, bowiem są one przeprowadzane pod innym kątem i według innych kryteriów. Podkreślono również w tym kontekście, że kabina samochodu jest środowiskiem pracy dla kierowcy.

Skargę na ww. decyzję wywiodła spółka A, wnosząc o uchylenie decyzji w całości z uwagi na wystąpienie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji istotnych braków formalnych oraz naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej w związku z art. 227 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. nr 73, poz. 645 ze zm.) poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że pomimo braku u skarżącego osób zatrudnionych na stanowisku operatora wózka widłowego czy osób wykonujących pracę na wózku widłowym, nakłada na niego obowiązek sporządzenia oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy kierowcy wózka widłowego z uwzględnieniem: wszystkich wykonywanych czynności, narażenia na hałas i narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym oraz pomimo uchylenia przepisów dotyczących pomiarów hałasu infradźwiękowego, nakłada na spółkę obowiązek przeprowadzenia kosztownych badań hałasu w kabinie pojazdu samochodu ciężarowego, bez wskazania którego pojazdu badanie ma dotyczyć;

- obrazę przepisów prawa procesowego - art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego w trakcie przeprowadzonej kontroli sanitarnej w spółce w dniu 3 lutego 2013r. poprzez nie podjęcie czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, załatwienie sprawy i wydanie decyzji w oparciu o materiał zebrany i rozpatrzony w sposób niewyczerpujący oraz niewszechstronny, gdyż w następstwie nie zbadania warunków pracy kierowcy - mechanika, nie wykazano jakich konkretnych pojazdów przedmiotowa decyzja dotyczy i oparcie decyzji na podstawie nieaktualnych dokumentów dotyczących stanowiska pracy w zakresie obsługi wózka widłowego,

- obrazę przepisów art. 138 kpa w związku z art. 156 kpa poprzez wydanie decyzji, która jest niewykonalna i której niewykonalność ma charakter trwały, bowiem skarżący nie może jej wykonać w terminie do 30.04.2014 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując co do zasady stanowisko i argumentację zaprezentowane w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 14 marca 2012 r., poz. 270 – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako p.p.s.a.) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 p.p.s.a.) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie zostało podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 226 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, ze zm.) każdy pracodawca jest zobowiązany dokonywać oceny ryzyka występującego na poszczególnych stanowiskach pracy i je udokumentować. Ponadto powinien on poinformować każdego pracownika o poziomie tego ryzyka oraz o zasadach ochrony przed zagrożeniami. Ocenę ryzyka zawodowego przeprowadza się dla wykonywanych w zakładzie prac, a w szczególności przy doborze wyposażenia stanowisk i miejsc pracy, stosowanych substancji i preparatów chemicznych, szkodliwych czynników biologicznych oraz zmianie organizacji pracy. Uwzględniać należy wszystkie czynniki środowiska pracy występujące przy wykonywanych pracach oraz sposoby wykonywania prac. Identyfikację zagrożeń umożliwia zebranie wiarygodnych, pełnych i aktualnych informacji o stanie środowiska pracy mogącego spowodować wypadek lub chorobę. Z przeprowadzonej oceny ryzyka zawodowego pracodawca opracowuje dokumentację oceny ryzyka zawodowego oraz zastosowanych niezbędnych środków profilaktycznych. Dokument potwierdzający dokonanie oceny ryzyka zawodowego powinien uwzględniać w szczególności opis ocenianego stanowiska pracy (w tym wyszczególnienie stosowanych maszyn, narzędzi

i materiałów, wykonywanych zadań, występujących na stanowisku niebezpiecznych,

szkodliwych i uciążliwych czynników środowiska pracy, stosowanych środków ochrony

zbiorowej i indywidualnej), a także wyniki przeprowadzonej oceny ryzyka zawodowego dla każdego z czynników środowiska pracy oraz niezbędne środki profilaktyczne zmniejszające ryzyko (§ 39a ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy Dz. U. z 2003r., Nr 169, poz. 1650 ze zm.).

Stosownie natomiast do art. 227 § 1 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany stosować środki zapobiegające chorobom zawodowym i innym chorobom związanym z wykonywaną pracą, w tym m.in. przeprowadzać, na swój koszt, badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, rejestrować i przechowywać wyniki tych badań i pomiarów oraz udostępniać je pracownikom. Tryb, rodzaj i częstotliwość wykonywania badań i pomiarów określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 lutego 2011 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 33, poz. 166). W myśl § 3 cytowanego rozporządzenia pracodawca zapewnia wykonanie badań i pomiarów czynnika szkodliwego dla zdrowia w środowisku pracy nie później, niż w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia działalności.

Zasady zaś sporządzania oceny ryzyka zawodowego wynikającego

z narażenia na hałas czy też drgania mechaniczne określone zostały szczegółowo

w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 5 sierpnia 2005 r. w sprawie

bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracy związanej z narażeniem na hałas i drgania

mechaniczne. Zgodnie z § 4 ust 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 5 sierpnia 2005 r. (Dz. U. Nr 157, poz. 1318) w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z narażeniem na hałas lub drgania mechaniczne, pracodawca ocenia ryzyko zawodowe związane z narażeniem pracowników na hałas lub drgania mechaniczne, wynikające z cech miejsca pracy oraz ze stosowanych w konkretnych warunkach środków lub procesów pracy. Pracodawca dokonuje pomiarów wielkości charakteryzujących hałas lub drgania mechaniczne oraz porównuje wyniki tych pomiarów z wartościami NDN i wartościami progów działania (§ 3 ust 1 ww. rozporządzenia).

W pierwszej kolejności organ zakwestionował dokumentację oceny ryzyka zawodowego występującego przy obsłudze wózka widłowego w zakładzie A. Według organu powinna ona zostać zweryfikowana i uaktualniona z uwzględnieniem czasu pracy, stosowanych maszyn i narzędzi, wszystkich wykonywanych czynności, narażenia na hałas i narażenia na drgania mechaniczne o oddziaływaniu ogólnym.

W ocenie Sądu stanowisko i argumentacja prawna organu w zakresie konieczności sporządzenia dokumentacji oceny ryzyka zawodowego występującego przy obsłudze wózka widłowego co do zasady jest prawidłowa. Organ ma rację wskazując, że usytuowanie obowiązków pracodawcy w zakresie zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy nie oznacza, że pracodawca korzystając z usług świadczonych na podstawie umów cywilnoprawnych jest wolny od konieczności zagwarantowania zleceniobiorcom odpowiednich warunków pracy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 września 2004 r. sygn. akt II SA/Po 76/02 (orzeczenie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Powinność ta wynika z art. 304 § 1 k.p., z mocy którego pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2 k.p., osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą (art. 304 § 3 k.p.). Zamieszczając w art. 304 § 1 k.p. odesłanie do warunków pracy, o których mowa w art. 207 § 2 k.p., ustawodawca uregulował bardzo szeroko stosowanie przepisów bhp do osób zatrudnionych w ramach form niepracowniczych, bowiem za ogólnym obowiązkiem ochrony zdrowia i życia zatrudnionego idzie szereg obowiązków określonych w szczegółowych uregulowaniach kodeksu pracy oraz w przepisach wykonawczych (w tym dotyczących przeprowadzenia oceny ryzyka zawodowego), a których celem jest ochrona zdrowia oraz życia zatrudnionego. Natomiast osoby fizyczne wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy oraz osoby prowadzące w zakładzie działalność gospodarczą mają obowiązek przestrzegania przepisów i zasad bhp (zgodnie z art. 211 k.p.) na równi z pracownikami - w zakresie ustalonym przez pracodawcę lub przedsiębiorcę niebędącego pracodawcą (art. 3041 k.p.). Rację ma także organ wskazując, że ustawodawca dając z jednej strony większą swobodę w kształtowaniu wzajemnych obowiązków stron umowy cywilnoprawnej, nałożył na pracodawcę wymóg oceny charakteru pracy wykonywanej przez te osoby i zagrażającego im ryzyka, a także dał mechanizm pozwalający na nałożenie tego rodzaju obowiązków na zleceniobiorców.

Jednakże - w ocenie Sądu - organ uchybił przepisom postępowania administracyjnego, nie przeprowadzając postępowania wyjaśniającego, które ustaliłoby zasadniczą kwestię, a mianowicie to czy taki wózek widłowy aktualnie funkcjonuje w przedsiębiorstwie skarżącej spółki. Niewątpliwie był on obsługiwany w 2007r., gdyż jak wskazały organy w dniu 11 października 2007r. opracowano dokumentację ryzyka zawodowego występującego na stanowisku obsługi wózka widłowego. Nie mniej jednak brak jest wystarczających aktualnych ustaleń co do istnienia takiego urządzenia oraz jego funkcjonowania obecnie. Nie wiadomo kto ewentualnie obsługuje taki wózek, na podstawie jakiej umowy, jak często i w jakim miejscu. Trzeba zaś przy tym zauważyć, że pełnomocnik strony skarżącej podał na rozprawie przed Sądem w dniu 13 sierpnia 2014r. (akta sądowe, k . – 37), że nie jest jej wiadomym czy wózek widłowy jest na terenie firmy i czy ktoś ten wózek obsługuje. Z informacji zaś przekazanych przez skarżących wynika, że spółka takiego wózka nie posiada. Spółka posiada natomiast duży tabor samochodów ciężarowych. Organ nie ustalił zatem kluczowych dla tej kwestii okoliczności, a dopiero po ich uprzednim wyjaśnieniu możliwe jest ewentualnie zastosowanie wskazanych przez organ wymogów prawnych odnoszących się do rzeczonego ryzyka zawodowego. W przypadku zaś gdyby np. okazało się, że wózek widłowy obsługują pracownicy zatrudnieni na podstawie umów o pracę u innych przedsiębiorców (którym Spółka np. użycza wózka widłowego) organ winien rozważyć, czy w takiej sytuacji ma zastosowanie obowiązek sporządzenia dokumentacji związanej z rzeczonym ryzykiem zawodowym przez skarżącą. Przyjąć również należy, że wyjaśnienia Spółki z dnia 7 marca 2014 r. (karta 12 akt adm.) w oparciu o które organ II instancji ustalił stan faktyczny nie są wystarczające i niewyjaśnianą wszystkich wątpliwości mogących mieć znaczenia dla sprawy.

Organ nakazał także zapewnić przeprowadzenie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy na stanowisku pracy kierowcy-mechanika w zakresie: hałasu i drgań mechanicznych o oddziaływaniu ogólnym na organizm człowieka.

Przyjąć należy za organem II instancji, że to pracodawca wskazuje czynniki szkodliwe dla zdrowia w środowisku pracy, dla których wykonuje się badania i pomiary. Jednak brak ich wskazania, w świetle ciążących na pracodawcy obowiązków, nie może automatycznie zwalniać z wykonania badań i pomiarów. Nawet wówczas, gdy pracodawca dokonując ich rozpoznań nie dostrzega potrzeby przeprowadzenia badań i pomiarów, gdyż w jego ocenie badania wykonywane przez firmy autoryzowane przez PPIS nie odzwierciedlają prawdziwego stanu rzeczy, używane samochody ciężarowe są pojazdami nowoczesnymi, posiadają homologacje i wszelkie wymagane certyfikaty, oraz ich jakość i wszelkie wymagane parametry są zgodne z Polskimi Normami.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia z dnia 2 lutego 2011 r. Ministra Zdrowia w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy badania i pomiary szkodliwego dla zdrowia czynnika fizycznego, występującego w postaci hałasu, hałasu ultradźwiękowego, drgań mechanicznych działających na organizm człowieka przez kończyny górne lub drgań mechanicznych o ogólnym działaniu na organizm człowieka wykonuje się:

- co najmniej raz na dwa lata - jeżeli podczas ostatniego badania i pomiaru stwierdzono natężenie czynnika powyżej 0,2 do 0,5 wartości najwyższego dopuszczalnego natężenia (NDN),

- co najmniej raz w roku — jeżeli podczas ostatniego badania i pomiaru stwierdzono

natężenie czynnika powyżej 0,5 wartości NDN.

W sytuacji, gdy podczas dwóch ostatnich badań hałasu lub drgań mechanicznych, wykonanych w odstępie dwóch lat, natężenie czynnika nie przekraczało 0,2 wartości NDN, pracodawca może odstąpić od wykonywania badań i pomiarów (ust. 2).

Sąd nie podziela twierdzeń skarżącej, że z obowiązku przeprowadzenia przez pracodawcę badań środowiska pracy na poszczególnych stanowiskach zwalnia posiadanie homologacji użytkowanych pojazdów mechanicznych, czy też okoliczność, iż pojazdy te są nowe i niedawno oddane do eksploatacji. Jak wskazuje się w orzecznictwie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Bk 3/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie sygn. akt. II SA/Kr 1237/03 orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl), dobry stan techniczny pojazdów i fakt posiadania przez nie homologacji, potwierdzającej zgodność z normami i wymogami dopuszczającymi pojazdy do eksploatacji, nie może być, argumentem pozwalającym na zwolnienie z obowiązku przeprowadzania badań środowiska pracy.

Ponadto wskazać należy, na § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia z dnia 5 sierpnia 2005 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracy związanej z narażeniem na hałas i drgania mechaniczne, który stanowi, że w przypadku gdy uniknięcie lub wyeliminowanie ryzyka zawodowego wynikającego z narażenia na hałas nie jest możliwe za pomocą środków ochrony zbiorowej lub organizacji pracy, pracodawca: 1) udostępnia środki ochrony indywidualnej słuchu, jeżeli wielkości charakteryzujące hałas w środowisku pracy przekraczają wartości progów działania; 2) udostępnia środki ochrony indywidualnej słuchu oraz nadzoruje prawidłowość ich stosowania, jeżeli wielkości charakteryzujące hałas w środowisku pracy osiągają lub przekraczają wartości NDN. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do prac: 1) przy których właściwe stosowanie środków ochrony indywidualnej słuchu przez cały czas mogłoby powodować większe zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa pracownika niż rezygnacja z ich stosowania, wykonywanych w szczególności przez: b)kierujących pojazdami samochodowymi, ciągnikami rolniczymi lub maszynami samobieżnymi po drogach publicznych lub drogach komunikacyjnych i transportowych na terenie zakładu pracy (§ 6 ust. 3 pkt 1) lit. b) rozporządzenia z dnia 5 sierpnia 2005 r.). Przepis § 6 ust. 3 pkt 1) lit. b) rozporządzenia z dnia 5 sierpnia 2005 r. w związku z § 3 i § 4 rozporządzenia z dnia 5 sierpnia 2005 r. dodatkowo wskazuje, że przepisy tego rozporządzenia mają zastosowanie także w stosunku do skarżącej Spółki, która zajmuje się transportem drogowym. Prawodawca zwalnia bowiem jedynie pracodawcę zatrudniającego kierowców z obowiązku stosowania środków ochrony indywidualnej słuchu, nie zaś z obowiązku przeprowadzenia samych pomiarów wielkości charakteryzujących hałas lub drgania mechaniczne.

Nadmienić jednak należy, że organ dopiero w odpowiedzi na skargę, a nie w decyzji wyraził stanowisko o możliwości przeprowadzenia takiego badania na reprezentatywnym pojeździe. Uczynił to zatem już po wydaniu rozstrzygnięcia w sprawie przez co skarżąca nie miała wiedzy co do istotnych szczegółów odnośnie do wykonania nałożonego na nią obowiązku w postaci badania drgań i hałasów w kabinie samochodu. W ocenie Sądu zatem również w tym zakresie organ nie w pełni dopełnił obowiązku przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności

Nie wyjaśnienie wszystkich wskazanych wyżej i istotnych dla sprawy okoliczności spowodowało naruszenie przepisów postępowania administracyjnego w postaci art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego. (Dz. U. z 2013r., poz. 267 z późn. zm.), k.p.a. Zgodnie zaś z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Stosownie do art. 77 § 1 k.p.a. organ jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Z art. 80 k.p.a. z kolei wynika, że organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przepis art. 107 § 3 k.p.a. stanowi natomiast, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy wezmą pod uwagę argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszym wyroku i wyjaśnią przytoczone wyżej okoliczności oraz odniosą się do nich w swoim rozstrzygnięciu.

Stwierdzając naruszenie przepisów prawa materialnego należało w pkt I uchylić zaskarżone rozstrzygnięcie stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z mocy art. 152 tej ustawy Sąd orzekł w pkt II, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku. O kosztach orzeczono w pkt III stosownie do art. 200 powołanej ustawy.