VI SA/Wa 3391/13

Uzasadnienie

S. D. (dalej skarżący) pismem z 13 listopada 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku (dalej WSA w Białymstoku) skargę na "instytucję administracyjna pod nazwą Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny" wskazując, że od tego organu otrzymuje od maja 2012 r. nakazy zapłaty.

WSA w Białymstoku postanowieniem z 15 stycznia 2013 r. (k. 24 akt) przekazał sprawę według właściwości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, mając na uwadze, że przedmiotem skargi są pisma organu, którego siedziba znajduje się w W., tj. w obrębie właściwości miejscowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej Sąd).

Sąd zarządzeniem z 7 stycznia 2014 r. (k. 121 akt) wezwał skarżącego do uzupełnienia w terminie 7 dni braku formalnego skargi, pod rygorem odrzucenia skargi poprzez wskazanie czego skarga dotyczy – co jest jej przedmiotem, tj. jaka decyzja, postanowienie lub inny akt, bądź czynność, z jednoczesnym wskazaniem daty oraz numeru przedmiotu zaskarżenia. Jednocześnie skarżącego pouczono o treści art. 57 § 1 p.p.s.a.

W nadesłanej w terminie odpowiedzi skarżący wskazał, że przedmiotem skargi jest pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (dalej Fundusz) z [...] maja 2011 r. nr [...].

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Każde merytoryczne rozpatrzenie skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy skarga spełnia wymogi formalne i została złożona w przewidzianym w prawie trybie i terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do jej odrzucenia.

W pierwszej kolejności Sąd zbada czy przedmiot niniejszej skargi należy do jego właściwości.

Sygn. akt VI SA/Wa 3391/13

Jak wynika z wyjaśnień skarżącego zawartych w piśmie z 23 stycznia 2014 r. przedmiotem skargi jest pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, którym skarżący, jako właściciel pojazdu mechanicznego, w związku z czynnościami kontrolnymi dotyczącymi spełnienia przez niego obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu posiadania owego pojazdu mechanicznego, został wezwany do przedstawienia dokumentów potwierdzających zawarcie umowy OC oraz do uiszczenia opłaty za niespełnienie owego obowiązku. Jako podstawę wezwania wskazano art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. nr 124, poz. 1152 ze zm.), dalej jako ustawa.

Sąd stwierdza, że w myśl art. 4 pkt 1 ww. ustawy ubezpieczeniami obowiązkowymi są ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej "ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych". W rozdziale 6 owej ustawy - zatytułowanym "Kontrola spełnienia obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, OC rolników i budynków rolniczych oraz opłaty za niespełnienie tego obowiązku", znajduje się art. 84 ust. 1, według którego spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1-3, podlega kontroli wykonywanej przez organy do tego obowiązane lub uprawnione. Stosownie do ust. 2 pkt 2 lit a art. 84 ustawy do przeprowadzania kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest uprawniony Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny. Przepis art. 87 ust. 1 ustawy wskazuje, że jeżeli osoba kontrolowana nie okaże dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, organ przeprowadzający kontrolę zawiadamia o tym Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w terminie 14 dni od dnia przeprowadzenia lub zakończenia kontroli. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy po przeprowadzeniu kontroli przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny lub po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w art. 87 ustawy, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wzywa osoby obowiązane do zawarcia umowy ubezpieczenia do uiszczenia, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, opłaty, o której mowa w art. 88 ust. 1, albo do przedstawienia dokumentów potwierdzających spełnienie w

Sygn. akt VI SA/Wa 3391/13

roku kontroli obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, określonego w art. 10 ust. 1.

Jak wskazano powyższej skarżący skarży w niniejszej sprawie właśnie takie wezwanie - skierowane do niego przez Fundusz w oparciu o art. 90 ust. 1 ustawy. Przepis art. 90 ustawy w ust. 4 stanowi, że opłata staje się wymagalna następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, jeżeli zobowiązany nie udokumentował zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, zgodnie z warunkami tego ubezpieczenia określonymi w ustawie, lub nie wniósł powództwa do sądu powszechnego, zgodnie z art. 10 ust. 2. Art. 10 ust. 2 ustawy mówi, że ustalenia spełnienia lub nieistnienia obowiązku ubezpieczenia można dochodzić przed sądem powszechnym.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, że skarżący nie mógł skutecznie zaskarżyć do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ww. wezwania Funduszu z [...] maja 2011 r., ponieważ ustalenie spełnienia lub nieistnienie obowiązku ubezpieczenia nie należy do właściwości rzeczowej sądów administracyjnych, ale do sądów powszechnych zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy. Wobec tego skarga podlega odrzuceniu, jako nienależąca do właściwości sądu administracyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd działając w oparciu o przepisy art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.