I SA/Gd 1318/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2014-01-28Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Stępień
Ewa Kwarcińska
Joanna Zdzienicka-Wiśniewska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 sierpnia 2013 r., sygn. [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1 uchyla zaskarżone postanowienie; 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 19 lutego 2013 r. Wójt Gminy ustalił pani A. P. wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego w podatku rolnym oraz w podatku od nieruchomości za 2009 rok.
Pismem z dnia 19 marca 2013 r. pani A. P. wniosła odwołanie
od przedmiotowej decyzji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2013 r. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że odpis zaskarżonej decyzji został doręczony podatniczce w dniu 1 marca 2013 r. W związku z powyższym, zgodnie z treścią przepisu art. 223 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), termin do wniesienia odwołania upłynął z dniem 15 marca 2013 r. Tymczasem strona złożyła osobiście odwołanie w siedzibie organu I instancji w dniu 22 marca 2013 r., a zatem z uchybieniem terminu do jego wniesienia.
W dniu 18 kwietnia 2013 r. pani A. P. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że wbrew twierdzeniu organu odwoławczego zaskarżoną decyzję strona otrzymała i odebrała
w dniu 11 marca 2013 r. Podkreślono, że przedmiotowa korespondencja nie została podatniczce doręczona do rąk własnych. Pani A. P. wyjęła ją
we wskazanym dniu ze skrzynki pocztowej, w której przesyłkę pozostawiono. Końcowo strona wyjaśniła, że nie kwitowała odbioru decyzji, tym samym nie jest możliwe, aby na zwrotnych pokwitowaniach odbioru widniał jej podpis. Przy czym,
z uwagi na stan zdrowia i częste nieobecności w miejscu zamieszkania prosi
o kierowanie wszelkiej korespondencji na adres ojca, którego upoważniła
do występowania w jej imieniu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie
art. 58 § 1 i art. 59 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2013 r. odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
W uzasadnieniu wskazano, że postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu
do wniesienia odwołania jest postanowieniem ostatecznym, na które nie przysługuje zażalenie, a zatem nie może być weryfikowane w toku instancji. Postanowienie z 17 kwietnia 2013 r. zakończyło postępowanie przed organem odwoławczym. W ocenie SKO, gdyby strona z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania wystąpiła przed wydaniem postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu
do wniesienia odwołania, to wydanie takiego postanowienia nie byłoby zasadne. Skoro jednak wniosek wpłynął po wydaniu przez Kolegium rozstrzygnięcia kończącego sprawę w administracyjnym toku instancji to nie jest możliwe zniesienie jego skutków poprzez uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania złożonego po zakończeniu postępowania administracyjnego.
Wniosek o przywrócenie terminu został wniesiony w dniu 18 kwietnia 2013 r., postanowienie Kolegium o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania wydano
w dniu 17 kwietnia 2013 r., co zdaniem Kolegium stanowi o niezasadności
i bezskuteczności złożonego wniosku.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku pani A.M. (d. P.) wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Skarżąca powtórzyła argumentację podnoszoną we wniosku odnośnie nieprawidłowości doręczenia decyzji Wójta Gminy. Wskazała ponadto, że w jej ocenie postanowienie SKO zostało wydane w oparciu o nieprawdziwy dokument, jakim jest zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji organu I instancji, na którym jest podpis nieznanej osoby. Dodatkowo podniosła, że składając wniosek o przywrócenie terminu w dniu 18 kwietnia 2013 r. nie znała treści postanowienia z dnia 17 kwietnia 2013 r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację i stanowisko jak w zaskarżonym postanowieniu. Kolegium podniosło, że nieprawidłowość doręczeń decyzji podatkowych skarżąca powinna kwestionować poprzez złożenie skargi
na postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu do złożenia odwołania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Sąd administracyjny w granicach swojej właściwości bada zgodność zaskarżanych orzeczeń z prawem.
W niniejszej sprawie zaskarżone postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania zostało wydane na podstawie art. 58 § 1 i art. 59 § 2 K.p.a. W przedmiotowej sprawie dotyczącej postępowania podatkowego zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. – art. 1). Zaznaczyć należy,
że postanowieniem z dnia 23 października 2012 r. postępowanie w sprawie zostało wszczęte prawidłowo – na podstawie art. 165 § 1 oraz art. 216 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa. Zaskarżone postanowienie jest dotknięte wadą naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy,
nie dokonano bowiem oceny na gruncie przepisów obowiązujących w niniejszej sprawie.
Istotne jest wskazanie, że zasadnicze wątpliwości budzi również wywód związany z konsekwencjami procesowymi chronologii zdarzeń w sprawie. Sąd podziela pogląd, że w sytuacji jednoczesnego złożenia przez stronę odwołania
wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia, postanowienie
o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania (na podstawie art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej) może być wydane dopiero po ostatecznym rozpatrzeniu wniosku strony o przywrócenie terminu (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak,
J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 504; A. Kabat (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat,
M. Niezgódka – Medek, Ordynacja Podatkowa. Komentarz, Warszawa 2007, s. 711). Wniesienie odwołania po terminie wraz z prośbą o jego przywrócenie oznacza,
że organ nie może stwierdzić uchybienia terminowi przed rozpatrzeniem tej prośby. Uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu wyłącza bowiem możliwość wydania postanowienia stwierdzającego jego uchybienie (...). Dopiero więc odmowa przywrócenia terminu do wniesienia odwołania pozwala organowi w takim przypadku na stwierdzenie jego uchybienie stosownie do art. 222 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowe (tak: NSA w wyroku z 23 lutego 2011 r., sygn.. akt II FSK 1342/10). Jeśli wniosek
o przywrócenie terminu został złożony z przekroczeniem terminu do jego złożenia (odwołania), to winno to znaleźć wyraz w postanowieniu odmawiającym przywrócenia terminu do złożenia środka zaskarżenia, ale nie uzasadniało
to pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Dopiero o załatwieniu wniosku
o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania mógł organ odnieść się do samego odwołania, to znaczy po przywróceniu terminu rozpoznać je i wydać decyzję,
a w przypadku odmowy przywrócenia terminu stwierdzić postanowieniem uchybienie terminu do wniesienia odwołania (tak: wyrok NSA I OSK 129/08, II OSK 230/10,
I OSK 202/10).
Chronologia działań strony w niniejszej sprawie obligowała jednak organ
do rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania
na podstawie art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Skarżąca złożyła wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania w dniu 18 kwietnia 2013 r., zatem po wydaniu przez organ w dniu 17 kwietnia 2013 r. postanowienia o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
W ocenie Sądu dopuszczalne i prawnie konieczne jest rozpoznanie wniosku
i wydanie postawienia w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania po wydaniu postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Sytuacja strony, która złożyła wniosek zmierzający do wykazania podstaw uzasadniających przywrócenie terminu wobec powzięcia informacji o uchybieniu terminu, wymaga oceny w zakresie przesłanek wskazanych w art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
Sąd podziela w odniesieniu do stanu faktycznego niniejszej sprawy pogląd wyrażony w orzeczeniach sądów administracyjnych dotyczących chronologii orzeczeń wydanych na podstawie art. 162 § 1 i art. 228 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z 20 marca 2009 r., sygn.. akt I FSK 122/08, wyrok NSA z 23 listopada 2007 r., sygn. akt II FSK 1316/06, wyrok NSA z 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1443/11, wyrok NSA z 15 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1653/11).
Rozpatrzenie sprawy z wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania w trybie art. 162 Ordynacji podatkowej jest na osi czasu etapem następującym
po wydaniu postanowienia stwierdzającego uchybienie temu terminowi na podstawie art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, gdy wniosek został złożony po wniesieniu odwołania.
Zgodnie bowiem z art. 162 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej podanie
o przywrócenie terminu składa się po ziszczeniu okoliczności faktycznej, polegającej na jego uchybieniu (ustaniu przyczyny uchybienia), przy czym takie przywrócenie następuje "w razie uchybienia terminu" (o ile zainteresowany uprawdopodobni brak winy w uchybieniu). Instytucja przywrócenia terminu została zatem przewidziana
do takich sytuacji, w których już doszło do uchybienia terminu. Właśnie bowiem
to uchybienie daje możliwość zawnioskowania o przywrócenie terminu. Jeśli zatem na tak postrzeganą instytucję prawną nałoży się, powszechnie akceptowany
w orzecznictwie, obowiązek orzekania w sprawie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania (wniosek taki płynie wystarczająco jednoznacznie
z brzmienia art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, to nie powinno budzić większych i uzasadnionych wątpliwości, która ze spraw powinna obejmować badanie kwestii prawidłowości doręczenia, ustalenia daty początku biegu i końca terminu odwoławczego oraz ustalenia daty wniesienia odwołania, a następnie przełożenia tych ustaleń na odpowiedni do nich język procesowy. Wyniki takiego badania stanowią o dochowaniu lub przekroczeniu terminu, co w tym ostatnim przypadku skutkować powinno (w znaczeniu - musi) stwierdzeniem uchybienia terminowi
do wniesienia odwołania. Następnym etapem wyróżniającym wniosek o przywrócenie terminu jest procedowanie w płaszczyźnie dla niego kluczowej, a mianowicie
z punktu widzenia oceny braku zawinienia w zakresie uchybienia terminu, którego wniosek dotyczy, oczywiście przy spełnieniu wymogów formalnych
oraz co do właściwego czasu jego złożenia. Te właśnie zagadnienia są istotne
dla przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej z punktu widzenia
art. 162 § 1 i § 2 w związku z § 3 Ordynacji podatkowej. Stwierdzenie
więc uchybienia terminowi przed rozpatrzeniem wniosku o jego przywrócenie
nie uzasadnia oceny na podstawie art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
Z tych względów Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c wyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.
Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę uwzględnił. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy. Orzeczenie w przedmiocie stwierdzenia niemożności wykonania zaskarżonej decyzji wydano na podstawie art. 152 powołanej ustawy.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja StępieńEwa Kwarcińska
Joanna Zdzienicka-Wiśniewska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 sierpnia 2013 r., sygn. [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1 uchyla zaskarżone postanowienie; 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 19 lutego 2013 r. Wójt Gminy ustalił pani A. P. wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego w podatku rolnym oraz w podatku od nieruchomości za 2009 rok.
Pismem z dnia 19 marca 2013 r. pani A. P. wniosła odwołanie
od przedmiotowej decyzji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2013 r. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że odpis zaskarżonej decyzji został doręczony podatniczce w dniu 1 marca 2013 r. W związku z powyższym, zgodnie z treścią przepisu art. 223 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), termin do wniesienia odwołania upłynął z dniem 15 marca 2013 r. Tymczasem strona złożyła osobiście odwołanie w siedzibie organu I instancji w dniu 22 marca 2013 r., a zatem z uchybieniem terminu do jego wniesienia.
W dniu 18 kwietnia 2013 r. pani A. P. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że wbrew twierdzeniu organu odwoławczego zaskarżoną decyzję strona otrzymała i odebrała
w dniu 11 marca 2013 r. Podkreślono, że przedmiotowa korespondencja nie została podatniczce doręczona do rąk własnych. Pani A. P. wyjęła ją
we wskazanym dniu ze skrzynki pocztowej, w której przesyłkę pozostawiono. Końcowo strona wyjaśniła, że nie kwitowała odbioru decyzji, tym samym nie jest możliwe, aby na zwrotnych pokwitowaniach odbioru widniał jej podpis. Przy czym,
z uwagi na stan zdrowia i częste nieobecności w miejscu zamieszkania prosi
o kierowanie wszelkiej korespondencji na adres ojca, którego upoważniła
do występowania w jej imieniu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie
art. 58 § 1 i art. 59 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2013 r. odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
W uzasadnieniu wskazano, że postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu
do wniesienia odwołania jest postanowieniem ostatecznym, na które nie przysługuje zażalenie, a zatem nie może być weryfikowane w toku instancji. Postanowienie z 17 kwietnia 2013 r. zakończyło postępowanie przed organem odwoławczym. W ocenie SKO, gdyby strona z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania wystąpiła przed wydaniem postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu
do wniesienia odwołania, to wydanie takiego postanowienia nie byłoby zasadne. Skoro jednak wniosek wpłynął po wydaniu przez Kolegium rozstrzygnięcia kończącego sprawę w administracyjnym toku instancji to nie jest możliwe zniesienie jego skutków poprzez uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania złożonego po zakończeniu postępowania administracyjnego.
Wniosek o przywrócenie terminu został wniesiony w dniu 18 kwietnia 2013 r., postanowienie Kolegium o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania wydano
w dniu 17 kwietnia 2013 r., co zdaniem Kolegium stanowi o niezasadności
i bezskuteczności złożonego wniosku.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku pani A.M. (d. P.) wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Skarżąca powtórzyła argumentację podnoszoną we wniosku odnośnie nieprawidłowości doręczenia decyzji Wójta Gminy. Wskazała ponadto, że w jej ocenie postanowienie SKO zostało wydane w oparciu o nieprawdziwy dokument, jakim jest zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji organu I instancji, na którym jest podpis nieznanej osoby. Dodatkowo podniosła, że składając wniosek o przywrócenie terminu w dniu 18 kwietnia 2013 r. nie znała treści postanowienia z dnia 17 kwietnia 2013 r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację i stanowisko jak w zaskarżonym postanowieniu. Kolegium podniosło, że nieprawidłowość doręczeń decyzji podatkowych skarżąca powinna kwestionować poprzez złożenie skargi
na postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu do złożenia odwołania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Sąd administracyjny w granicach swojej właściwości bada zgodność zaskarżanych orzeczeń z prawem.
W niniejszej sprawie zaskarżone postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania zostało wydane na podstawie art. 58 § 1 i art. 59 § 2 K.p.a. W przedmiotowej sprawie dotyczącej postępowania podatkowego zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. – art. 1). Zaznaczyć należy,
że postanowieniem z dnia 23 października 2012 r. postępowanie w sprawie zostało wszczęte prawidłowo – na podstawie art. 165 § 1 oraz art. 216 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa. Zaskarżone postanowienie jest dotknięte wadą naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy,
nie dokonano bowiem oceny na gruncie przepisów obowiązujących w niniejszej sprawie.
Istotne jest wskazanie, że zasadnicze wątpliwości budzi również wywód związany z konsekwencjami procesowymi chronologii zdarzeń w sprawie. Sąd podziela pogląd, że w sytuacji jednoczesnego złożenia przez stronę odwołania
wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia, postanowienie
o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania (na podstawie art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej) może być wydane dopiero po ostatecznym rozpatrzeniu wniosku strony o przywrócenie terminu (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak,
J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 504; A. Kabat (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat,
M. Niezgódka – Medek, Ordynacja Podatkowa. Komentarz, Warszawa 2007, s. 711). Wniesienie odwołania po terminie wraz z prośbą o jego przywrócenie oznacza,
że organ nie może stwierdzić uchybienia terminowi przed rozpatrzeniem tej prośby. Uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu wyłącza bowiem możliwość wydania postanowienia stwierdzającego jego uchybienie (...). Dopiero więc odmowa przywrócenia terminu do wniesienia odwołania pozwala organowi w takim przypadku na stwierdzenie jego uchybienie stosownie do art. 222 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowe (tak: NSA w wyroku z 23 lutego 2011 r., sygn.. akt II FSK 1342/10). Jeśli wniosek
o przywrócenie terminu został złożony z przekroczeniem terminu do jego złożenia (odwołania), to winno to znaleźć wyraz w postanowieniu odmawiającym przywrócenia terminu do złożenia środka zaskarżenia, ale nie uzasadniało
to pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Dopiero o załatwieniu wniosku
o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania mógł organ odnieść się do samego odwołania, to znaczy po przywróceniu terminu rozpoznać je i wydać decyzję,
a w przypadku odmowy przywrócenia terminu stwierdzić postanowieniem uchybienie terminu do wniesienia odwołania (tak: wyrok NSA I OSK 129/08, II OSK 230/10,
I OSK 202/10).
Chronologia działań strony w niniejszej sprawie obligowała jednak organ
do rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania
na podstawie art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Skarżąca złożyła wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania w dniu 18 kwietnia 2013 r., zatem po wydaniu przez organ w dniu 17 kwietnia 2013 r. postanowienia o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
W ocenie Sądu dopuszczalne i prawnie konieczne jest rozpoznanie wniosku
i wydanie postawienia w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania po wydaniu postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Sytuacja strony, która złożyła wniosek zmierzający do wykazania podstaw uzasadniających przywrócenie terminu wobec powzięcia informacji o uchybieniu terminu, wymaga oceny w zakresie przesłanek wskazanych w art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
Sąd podziela w odniesieniu do stanu faktycznego niniejszej sprawy pogląd wyrażony w orzeczeniach sądów administracyjnych dotyczących chronologii orzeczeń wydanych na podstawie art. 162 § 1 i art. 228 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z 20 marca 2009 r., sygn.. akt I FSK 122/08, wyrok NSA z 23 listopada 2007 r., sygn. akt II FSK 1316/06, wyrok NSA z 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1443/11, wyrok NSA z 15 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1653/11).
Rozpatrzenie sprawy z wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania w trybie art. 162 Ordynacji podatkowej jest na osi czasu etapem następującym
po wydaniu postanowienia stwierdzającego uchybienie temu terminowi na podstawie art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, gdy wniosek został złożony po wniesieniu odwołania.
Zgodnie bowiem z art. 162 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej podanie
o przywrócenie terminu składa się po ziszczeniu okoliczności faktycznej, polegającej na jego uchybieniu (ustaniu przyczyny uchybienia), przy czym takie przywrócenie następuje "w razie uchybienia terminu" (o ile zainteresowany uprawdopodobni brak winy w uchybieniu). Instytucja przywrócenia terminu została zatem przewidziana
do takich sytuacji, w których już doszło do uchybienia terminu. Właśnie bowiem
to uchybienie daje możliwość zawnioskowania o przywrócenie terminu. Jeśli zatem na tak postrzeganą instytucję prawną nałoży się, powszechnie akceptowany
w orzecznictwie, obowiązek orzekania w sprawie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania (wniosek taki płynie wystarczająco jednoznacznie
z brzmienia art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, to nie powinno budzić większych i uzasadnionych wątpliwości, która ze spraw powinna obejmować badanie kwestii prawidłowości doręczenia, ustalenia daty początku biegu i końca terminu odwoławczego oraz ustalenia daty wniesienia odwołania, a następnie przełożenia tych ustaleń na odpowiedni do nich język procesowy. Wyniki takiego badania stanowią o dochowaniu lub przekroczeniu terminu, co w tym ostatnim przypadku skutkować powinno (w znaczeniu - musi) stwierdzeniem uchybienia terminowi
do wniesienia odwołania. Następnym etapem wyróżniającym wniosek o przywrócenie terminu jest procedowanie w płaszczyźnie dla niego kluczowej, a mianowicie
z punktu widzenia oceny braku zawinienia w zakresie uchybienia terminu, którego wniosek dotyczy, oczywiście przy spełnieniu wymogów formalnych
oraz co do właściwego czasu jego złożenia. Te właśnie zagadnienia są istotne
dla przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej z punktu widzenia
art. 162 § 1 i § 2 w związku z § 3 Ordynacji podatkowej. Stwierdzenie
więc uchybienia terminowi przed rozpatrzeniem wniosku o jego przywrócenie
nie uzasadnia oceny na podstawie art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
Z tych względów Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c wyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.
Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę uwzględnił. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy. Orzeczenie w przedmiocie stwierdzenia niemożności wykonania zaskarżonej decyzji wydano na podstawie art. 152 powołanej ustawy.
