II SA/Gd 212/14

Uzasadnienie

Decyzją z 30 stycznia 2014 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 9a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) Wojewoda uchylił decyzję Prezydenta Miasta, wykonującego zadanie starosty z zakresu administracji rządowej, z dnia 10 lipca 2013 r. i umorzył w całości postępowanie pierwszej instancji.

Do wydania przedmiotowej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym:

Wnioskiem z 6 czerwca 2012 r., S.A. z siedzibą w G. wystąpiła do Prezydenta Miasta, wykonującego zadanie starosty z zakresu administracji rządowej, o wydanie decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], położonej w G., w obrębie 110, dla której prowadzona jest księga wieczysta numer [...], stanowiącej współwłasność K. W. i M. B., poprzez udzielenie zgody na założenie i przeprowadzenie na tej nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej oraz podziemnych, naziemnych i nadziemnych przewodów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń w postaci dwutorowej linii napowietrznej 2x110 kV, obejmujący odcinek linii o długości ok. 151 m oraz w przypadku wydania decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości, o wydanie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości i nadanie mu rygoru natychmiastowej wykonalności.

Wskazana inwestycja została objęta decyzją Wojewody z 31 marca 2011 r. o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012 dla inwestycji pn.: "Budowa dwutorowej napowietrznej linii elektroenergetycznej 110kV relacji Stacja Gdańsk Błonia - istniejący słup nr 26 linii 110kV nr 1448 relacji Pruszcz Gdański - Straszyn wraz z przewodem OPGW i stacji 110/15 kV GPZ Maćkowy wraz z infrastrukturą towarzyszącą", wydaną na podstawie ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U. z 2010 r., nr 26, poz. 133 ze zm.), dalej zwanej "ustawą o Euro".

Decyzją z 10 lipca 2013 r. Prezydent Miasta, wykonujący zadanie starosty z zakresu administracji rządowej, orzekł m.in. o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości położonej w G., oznaczonej ewidencyjnie jako działka nr [...] o pow. 1,4635 ha, poprzez udzielenie inwestorowi tj. S.A. z siedzibą w G. zezwolenia na założenie i przeprowadzenie przez nieruchomość przewodów i urządzeń elektrycznych służących do przesyłania energii elektrycznej oraz podziemnych, naziemnych i nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń w postaci dwutorowej linii napowietrznej 2 x 100 kV, obejmujący odcinek linii o długości ok. 151 m - zgodnie z projektem wskazanym w załączniku stanowiącym integralną część decyzji.

Kolejną decyzją z 10 lipca 2013 r. Prezydent Miasta, wykonujący zadanie starosty z zakresu administracji rządowej, orzekł o zezwoleniu na niezwłoczne zajęcie przedmiotowej nieruchomości gruntowej, nadając rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności.

Odwołanie od tej decyzji złożyli K. W. i M. B., zarzucając m.in., że organ pierwszej instancji wydał korzystną dla inwestora decyzję nie uwzględniając zastrzeżeń i wniosków właścicieli nieruchomości oraz nie respektując ich praw.

Organ odwoławczy w pierwszej kolejności wskazał, że Prezydent Miasta nieprawidłowo w treści własnej decyzji z dnia 10 lipca 2013 r. zamieścił pouczenie odnośnie możliwości i terminu wniesienia odwołania, wskazując stronom, że mogą się one odwołać w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Zgodnie z treścią art. 129 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie. Natomiast według art. 34 ust. 2 ustawy o Euro odwołanie od decyzji administracyjnej wydanej w związku z realizacją przedsięwzięć Euro 2012 wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczania decyzji stronie albo w terminie 14 dni od dnia obwieszczenia lub doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji. Niemniej jednak, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 112 k.p.a., błędne pouczenie w decyzji co do prawa odwołania albo wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia.

Strona odwołująca się otrzymała decyzję organu pierwszej instancji w dniu 11 lipca 2013 r., odwołanie zaś wpłynęło do organu w dniu 25 lipca 2013 r., a więc z przekroczeniem 7 - dniowego terminu wynikającego z ustawy o Euro, jednakże z zachowaniem terminu wskazanego w pouczeniu decyzji z dnia 10 lipca 2013 r., orzekającej o zezwoleniu na niezwłoczne zajęcie nieruchomości gruntowej położonej w G., stanowiącej działkę nr [...], obręb ewidencyjny 110. Wojewoda uznał wobec tego, że odwołanie K. W. i M. B. z 15 lipca 2013 r. zostało wniesione w terminie.

Następnie organ Ii instancji wskazał, że postępowanie w sprawie o zezwolenie na niezwłoczne zajęcie nieruchomości prowadzone w trybie art. 124 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami jest bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu. Inwestycja, w związku z realizacją której Prezydent Miasta ograniczył w decyzji z dnia 10 lipca 2013 r. sposób korzystania ze wskazanej na wstępie nieruchomości, została objęta decyzją Wojewody z 31 marca 2011 r. o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012, wydaną na podstawie ustawy o Euro. Decyzja Prezydenta Miasta z 10 lipca 2013 r. jest więc rozstrzygnięciem wydanym w związku z realizacją przedsięwzięcia Euro 2012, a zatem, zgodnie z dyspozycją art. 34 ust. 1 ustawy o Euro, podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy prawa. Biorąc pod uwagę powyższe Wojewoda stwierdził, że nie było podstaw do wydania odrębnej decyzji o zezwoleniu na niezwłoczne zajęcie wymienionej nieruchomości, a postępowanie w tej sprawie było od początku bezprzedmiotowe. Według organu odwoławczego powoduje to konieczność uchylenia decyzji Prezydenta Miasta, wykonującego zadanie starosty z zakresu administracji rządowej, z dnia 10 lipca 2013 r. i umorzenia w całości prowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku złożyła S.A. w G.u, wnosząc o jej uchylenie. Skarżąca spółka zarzuciła naruszenie:

- art. 34 ust. 1 ustawy o Euro poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie, a tym samym nieprawidłowe przyjęcie, że decyzja organu pierwszej instancji jest decyzją wydaną w związku z realizacją przedsięwzięć EURO 2012, w konsekwencji czego podlega ona natychmiastowemu wykonaniu z mocy samego prawa;

- art. 124 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez jego pominięcie i niezastosowanie, pomimo że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki zarówno faktyczne, jak i prawne do udzielenia w drodze decyzji zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości i nadaniu tejże decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności;

- art. 105 § 1 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że postępowanie prowadzone w sprawie było od samego początku bezprzedmiotowe, skutkiem czego było uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i umorzenie w całości prowadzonego przez ten organ postępowania.

Według skarżącej spółki, w sprawie nie znajduje zastosowania art. 34 ust. 1 ustawy o Euro. Zgodnie z tym przepisem decyzje administracyjne wydawane w związku z realizacją przedsięwzięć Euro 2012, określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 4 ust. 1, podlegają natychmiastowemu wykonaniu. Skarżąca twierdzi, że powyższy przepis ma zastosowanie tylko i wyłącznie wobec decyzji stricte określonych i wydawanych na podstawie ustawy o Euro. Norma z art. 34 ust. 1 ustawy o Euro nie może być stosowana rozszerzająco do decyzji administracyjnych wydawanych na podstawie innych przepisów. Inwestycja, wobec której zostały wydane w niniejszej sprawie decyzje przez Prezydenta Miasta w trybie art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami opiera się na decyzji lokalizacyjnej wydanej w oparciu o ustawę o Euro 2012. Nie oznacza to natomiast, że do wszystkich kolejnych decyzji dotyczących przedmiotowej inwestycji będą miały zastosowanie przepisy ustawy o Euro.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Wojewódzki sąd administracyjny, jak wynika z treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza następnie przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Stosownie do tego przepisu sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd rozpoznając skargę w granicach sprawy bada zgodność zaskarżonego aktu z obowiązującym porządkiem prawnym.

Kontrolując w świetle przedstawionych kryteriów zaskarżoną decyzję sąd uznał, że narusza ona prawo, chociaż częściowo z przyczyn odmiennych od tych, które w skardze zostały wykazane. Kwestionowana w przedmiotowej sprawie decyzja Wojewody z dnia 30 stycznia 2014 r. wydana została na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Wojewoda uchylił decyzję Prezydenta Miasta z dnia 10 lipca 2013 r. i umorzył postępowanie przed organem pierwszej instancji, uznał bowiem, że postępowanie wszczęte wnioskiem inwestora S.A. z dnia 6 czerwca 2012 r. o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości i zezwolenie na niezwłoczne wejście na nieruchomość stanowiącą działkę o numerze [...] jest bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. Inwestycja, w związku z realizacją której S.A. wystąpiła ze wspomnianym wnioskiem, zaliczona została do przedsięwzięć Euro 2012, podlegających przepisom ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U. z 2010 r., nr 26, poz. 133) – ustawy o Euro. W konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami, jak to uczynił Prezydent Miasta decyzją z dnia 10 lipca 2013 r., podjętą w oparciu o art. 124 ust. 1a i ust. 2 w związku z art. 124 ust. 1 i art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., nr 102, poz. 651 ze zm.) było, według organu odwoławczego, bezprzedmiotowe.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. W pierwszej kolejności należy wskazać, jakiej inwestycji dotyczył wniosek S.A., będący przedmiotem rozpoznania w kontrolowanym postępowaniu. Decyzją z dnia 31 marca 2011 r. Wojewoda ustalił lokalizację przedsięwzięcia Euro 2012 dla inwestycji polegającej na budowie dwutorowej napowietrznej linii elektroenergetycznej110 kV relacji Stacja Gdańsk Błonia – istniejący słup Nr 26 linii 110 kV GPZ Maćkowy wraz z infrastrukturą towarzyszącą, opierając się na przepisach ustawy o Euro (kopia decyzji w aktach administracyjnych organu pierwszej instancji). W celu realizacji wskazanego przedsięwzięcia inwestor wystąpił, w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, wnioskiem z dnia 6 czerwca 2012 r. o ograniczenie sposobu korzystania z działki nr [...] położonej w G. i o zezwolenie na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. Bezspornym w sprawie jest, że opisane przedsięwzięcie, zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro (Dz. U. z 2013 r., poz. 1345), wpisane pod pozycją nr 23 jako rozbudowa systemu zasilania elektroenergetycznego aglomeracji trójmiejskiej, zaliczone zostało do przedsięwzięć Euro, do których zastosowanie miała ustawa o Euro.

Ze względu jednak na specjalny charakter ustawy o Euro 2012 jak i argumentację Wojewody, opierającą się na konieczności zastosowania jej przepisów, uzasadnionym jest przytoczenie kilku uwag odnośnie specyfiki tej ustawy, poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 6 marca 2013 r. w sprawie sygn. akt Kp 1/12 (OTK-A 2013/3/25, M.P.2013/169, LEX nr 1288388). Wyrokiem tym Trybunał Konstytucyjny uchylił przepisy nowelizujące ustawę o przygotowaniu turnieju Euro 2012 w kierunku przedłużenia jej zastosowania po zakończeniu turnieju, uznając je za niegodne z Konstytucją RP, jako naruszające zasadę lex retro non agit. Jak wyjaśniono w tym wyroku, ustawa o przygotowaniu turnieju Euro 2012 jest aktem normatywnym, który miał stworzyć warunki umożliwiające organizację finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012. Trybunał wskazał, że ustawa o przygotowaniu turnieju Euro 2012 pomyślana została jako ustawa specjalna w tym znaczeniu, że osadzona została w zdefiniowanym ab initio przez prawodawcę kontekście, w którym mają funkcjonować jej normy. Kontekst ten został wyznaczony przez odwołanie się do przyszłego zdarzenia, jakim był finałowy turniej Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Specjalny charakter ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 wyraża się w tym, że celem ustawy było zrealizowanie określonego zadania - przygotowanie turnieju, a normy w niej wyrażone służyły realizacji tego zadania. Na czas obowiązywania tej ustawy zawieszone zostało stosowanie wielu przepisów innych obowiązujących ustaw. Specjalny charakter ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 wynikał jednoznacznie z jej tytułu oraz art. 1 ust. 1, który stanowił, że ustawa określa zasady przygotowania finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Za niezbędne do realizacji wyznaczonego zadania w postaci przygotowania turnieju prawodawca uznał między innymi przygotowanie infrastruktury potrzebniej do przeprowadzenia turnieju. Wskazał przy tym konkretne przedsięwzięcia infrastrukturalne, które uznał za niezbędne do przeprowadzenia turnieju, czyli związane z nim. Ich związek z przeprowadzeniem turnieju jako głównym zadaniem ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 jest istotny dla oceny zastosowania ustawy i tym samym oceny decyzji Wojewody. Wykaz przedsięwzięć Euro 2012 zawarto w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U. z 2013 r., poz. 1345). W świetle art. 4 ust. 1 i 2 w związku z art. 1 ust. 2 ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 pojęcie "przedsięwzięcie Euro 2012" miało charakter normatywny i rozumiane było przez prawodawcę jako inwestycja infrastrukturalna wymieniona enumeratywnie w rozporządzeniu z 2009 r., która została zawarta w ofercie przyjętej przez UEFA, objęta zobowiązaniami oraz gwarancjami rządu Rzeczypospolitej Polskiej lub jednostek samorządu terytorialnego, i w tym sensie niezbędna do przeprowadzenia turnieju. Pojęcie "przedsięwzięcie Euro 2012" zostało przy tym powiązane ze specjalnym charakterem ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012. W konsekwencji zrealizowanie wskazanego w tytule i art. 1 ust. 1 tej ustawy zadania wpływało na prawną kwalifikację przedsięwzięć wymienionych w rozporządzeniu z 2009 r.. Przed dniem rozpoczęcia turnieju nie zrealizowano wszystkich przedsięwzięć przewidzianych w rozporządzeniu. Turniej natomiast rozpoczął się w dniu 8 czerwca 2012 r. i zakończył w dniu 1 lipca 2012 r. Według Trybunału przedsięwzięcia nierozpoczęte przed rozpoczęciem turnieju, choć wskazane w rozporządzeniu z 2009 r., nie odpowiadają kryterium niezbędności do przygotowania i przeprowadzenia turnieju, turniej się bowiem odbył. Jednocześnie Trybunał zaznaczył, że ustawa o przygotowaniu turnieju Euro 2012 nie zawierała postanowień pozwalających rozstrzygnąć wszystkie problemy intertemporalne, jakie powstały w związku z jej wejściem w życie oraz zakończeniem turnieju. Rozwiązując je, trzeba sięgnąć do ogólnych reguł intertemporalnych ukształtowanych w polskiej kulturze prawnej.

W niniejszej sprawie mamy również do czynienia z sytuacją uwzględnioną przez Trybunał Konstytucyjny w opisanym wyroku, że realizacja przedmiotowej inwestycji kwalifikowanej zgodnie z rozporządzeniem z 2009 jako przedsięwzięcie Euro 2012, objętej decyzją lokalizacyjną z dnia 31 marca 2011 r., nie rozpoczęła się przed dniem 8 czerwca 2012 r. Inwestor dopiero wnioskiem z dnia 6 czerwca 2012 r. zwrócił się o ograniczenie sposobu korzystania z działki nr [...] w G. i wydanie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie tej nieruchomości w celu realizacji inwestycji. Przedmiotowa inwestycja bezspornie nie została ani rozpoczęta, ani zakończona do dnia rozpoczęcia turnieju Euro 2012.

W świetle ustalonych przez organ i niespornych okoliczności sprawy oraz mając na uwadze specjalny charakter ustawy o Euro i jej ocenę dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny w przywołanym wyroku należy wskazać, że pomimo braku określenia granic temporalnych obowiązywania tej ustawy, cel ustawy o Euro uzasadnia tezę o niedopuszczalności jej zastosowania do przedsięwzięć nierozpoczętych przed rozpoczęciem turnieju, a jednocześnie wymienionych w rozporządzeniu z 2009 r. Stanowisko takie jest zbieżne z prezentowanym już wcześniej w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1266/13, dostępny w Internecie na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Takie podejście w żaden sposób nie umniejsza znaczenia przypisywanego tym przedsięwzięciom z punktu widzenia społeczno - gospodarczego. Konsekwencją niezrealizowania ich przed rozpoczęciem turnieju jest brak możliwości zastosowania do ich realizacji specjalnych rozwiązań ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 r. i konieczność procedowania w oparciu o przepisy ogólne. Przedsięwzięcia, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy związane były z przeprowadzeniem turnieju Euro 2012, który już się odbył. Zatem niezrealizowane przedsięwzięcia wskazane w rozporządzeniu nie były konieczne do przeprowadzenia turnieju w znaczeniu, jakie przyjęto w art. 4 ust. 1 ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012. Przedsięwzięcia te, choć wskazane w rozporządzeniu z 2009 r., nie odpowiadają kryterium niezbędności do przygotowania i przeprowadzenia tego turnieju.

Ze względu na specjalny charakter ustawy o Euro i ścisłe powiązanie przedsięwzięć podlegających tej ustawie z kryterium niezbędności do przeprowadzenia turnieju nie można twierdzić, że po przeprowadzeniu turnieju rygory wprowadzone przez ustawę będą nadal obowiązywać, tym bardziej, że przepisy tej ustawy w sposób istotny wprowadziły odstępstwa od ogólnych postanowień materialnego i procesowego prawa administracyjnego oraz ogólnych regulacji prawa cywilnego, ograniczały konstytucyjne prawa podmiotowe m.in. właścicieli, użytkowników wieczystych nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięć Euro 2012 (m.in. prawo własności, równą ochronę praw majątkowych, prawo do zaskarżenia decyzji administracyjnych). Ograniczenia konstytucyjnych praw i wolności są dopuszczalne wyłącznie ze względu na szczegółowo uzasadniony cel i nie można ich stosować w innym celu, niż zostały wprowadzone. W sytuacji, gdy okoliczności pozwalające na realizację norm specjalnych ustawy ustaną, stosowanie specjalnych rozwiązań powinno zostać wstrzymane.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy należy ocenić jako błędne stanowisko Wojewody, że samo umieszczenie przedmiotowej inwestycji w wykazie rozporządzenia z 2009 r. oraz wydanie decyzji lokalizacyjnej w oparciu o przepisy ustawy o przygotowaniu turnieju Euro 2012 jest wystarczające do dalszego zastosowania przepisów tej ustawy. Założony cel tej ustawy w odniesieniu do przedmiotowego przedsięwzięcia ustał. Skoro turniej już się odbył, a inwestor dopiero po jego zakończeniu podejmuje działania zmierzające do realizacji przedsięwzięcia oznacza to, że nie było to przedsięwzięcie niezbędne do przeprowadzenia turnieju w rozumieniu art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o Euro, a zatem podstawowe kryterium zastosowania tej ustawy ustało.

W konsekwencji przyjąć należy, że Prezydent Miasta rozpoznając wniosek inwestora z dnia 6 czerwca 2012 r. prawidłowo procedował w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, opierając oba swoje rozstrzygnięcia (o ograniczeniu sposobu korzystania i zezwalające na niezwłoczne zajęcie nieruchomości) na przepisach art. 124 ust. 1 i ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami. W konsekwencji, wbrew twierdzeniom Wojewody, do wydanej w tym trybie decyzji z 10 lipca 2013 r., zezwalającej na niezwłoczne zajęcie nieruchomości miały zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące terminu wnoszenia odwołania, który w przedmiotowej sprawie nie został przekroczony oraz przepisy regulujące kwestię natychmiastowej wykonalności decyzji.

Sąd uznał zatem, że zaskarżona decyzja narusza przepis postępowania – art. 138 § 1 pkt 2 i art. 105 k.p.a. w sposób istotny, albowiem niniejsze postępowanie prowadzone z wniosku skarżącej S.A. na podstawie i w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami nie jest bezprzedmiotowe oraz przepisy prawa materialnego – art. 124 ust. 1 i ust. 1a tej ustawy poprzez błędną ich wykładnię i uznanie, że w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił decyzję Wojewody ego z dnia 30 stycznia 2014 r. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 tej ustawy, ustalając, że na zasądzone koszty składa się wpis sądowy w wysokości 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa, w kwocie 257 zł.

Ponownie rozpatrując sprawę Wojewoda winien zastosować się do przedstawionej wykładni oraz oceny prawnej i rozpatrzeć odwołanie strony podejmując rozstrzygnięcie na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego – ustawy o gospodarce nieruchomościami.