III SA/Kr 870/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 18 marca 2013 r. Nr [...] wydaną z upoważnienia Starosty Powiatowego orzeczono o skierowaniu S. Ś. (dalej: skarżącego) na badanie psychologiczne w zakresie posiadanych kategorii prawa jazdy. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał na informację o przekroczeniu przez skarżącego liczby 24 pkt za naruszenia przepisów ruchu drogowego.

W odwołaniu S. Ś., działający przez pełnomocnika wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz umorzenie postępowania ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji, zarzucając jej rażące naruszenie prawa polegające na sprzecznym z zebranymi dowodami dowolnym uznaniu wyłącznie na podstawie wniosku Policji z dnia 7 lutego 2013 r., że skarżący przekroczył liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, podczas gdy w rzeczywistości liczba ta powinna wynosić 23, bowiem jak wynika z treści mandatu karnego z dnia 1 lutego 2013 r. nr [...] skarżący przekroczył dopuszczalna prędkość o 31 km i powinien zostać ukarany 6 punktami karnymi, a nie 8 pkt, co łącznie daje liczbę 23 pkt, a nie 25 pkt i nie powoduje konieczności poddania się badaniu psychologicznemu. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik wskazał na potwierdzony notarialnie odpis mandatu karnego z dnia 01.02.2013r., z którego bezsprzecznie wynika, że przekroczona została dopuszczalna prędkość o 31 a nie 41 km /godz. w miejscu o dopuszczalnej prędkości 50km/godz. Zatem wniosek Policji jest bezpodstawny. W związku z powyższym została złożona skarga do Komendanta Wojewódzkiego Policji związana z niewłaściwym naliczeniem punktów karnych, a jej ewentualne pozytywne rozpatrzenie spowoduje cofnięcie wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji.

Decyzją z dnia 17 maja 2013 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013. 267 j.t.) oraz art. oraz art. 99 ust. 1 pkt 3 lit.b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 ze zm.) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza przepisów obowiązującego prawa. Organ powołał treść art. 99 ust. 1 pkt 3 lit.b ustawy o kierujących pojazdami oraz wskazał, że jak wynika z akt sprawy do Starosty Powiatowego w dniu 12 lutego 2013 r. wpłynął wniosek Zastępcy Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji o sprawdzenie kwalifikacji S. Ś. w zakresie posiadanych kategorii prawa jazdy z powodu uzyskania przez kierującego pojazdem liczby 25 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od dnia 2 marca 2012 r. do dnia 1 lutego 2013 r. oraz o skierowanie go na badanie psychologiczne.

Na podstawie art. 130 Prawa o ruchu drogowym Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, przypisując określonemu naruszeniu odpowiednią liczbę punktów w skali od 1 do 10. Policja jest zatem organem uprawnionym zarówno do dokonywania wpisu przypisanych kierowcy punktów karnych, jak i do ich usuwania. Czynności podejmowane w tym zakresie przez Policję mają charakter materialno-techniczny i mogą być przedmiotem odrębnej skargi do sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13.07.2006 r. sygn. akt I OSK 1087/05 wyjaśnił, iż strona zainteresowana wykreśleniem punktów z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego może zwrócić się do organu o podjęcie określonego aktu lub czynności, a w razie milczenia organu skorzystać ze skargi na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarżący podniósł, iż złożył skargę w związku z nieprawidłowym w jego ocenie naliczeniem punktów karnych otrzymanych w dniu 1 lutego 2013 r. za przekroczenie dopuszczalnej prędkości. W aktach sprawy znajduje się odpowiedź udzielona w dniu 11 marca 2013 r. przez Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji z której wynika, że skarżący przekroczył prędkość o 41 km. Pomiaru dokonano przy pomocy urządzenia laserowego. Policjanci poinformowali kierowcę o możliwości odmowy przyjęcia mandatu karnego, ale z tego prawa odwołujący się nie skorzystał. Powyższą okoliczność potwierdza dokumentacja przesłaną z Komendy Miejskiej Policji i brak jest podstaw, aby kwestionować prawidłowość przypisania za powyższe naruszenie liczby 8 pkt karnych w sytuacji, gdy odwołujący się poruszał się z prędkością 91 km na dopuszczalną prędkość 50 km. W ocenie organu odwoławczego załączony do odwołania odpis mandatu karnego z dnia 1 lutego 2013 r. nr [...] potwierdza w sposób nie budzący wątpliwości uzyskanie liczby 8 pkt karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Zapis tej cyfry nie budzi żadnych wątpliwości. Natomiast zapis liczby wskazującej na prędkość z jaką poruszał się kierowca nie wskazuje bez żadnych wątpliwości, tak jak tego próbuje dowieść odwołujący się na liczbę "81" lecz na liczbę "91". Ponadto trudno byłoby przypuszczać, kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego, aby skarżący nie posiadał rozeznania w kwestii przypisania ilości punktów karnych za przekroczenie dopuszczalnej prędkości. Z wniosku o sprawdzenie kwalifikacji wynika bowiem, że wielokrotnie był ukarany za przekroczenie dopuszczalnej prędkości. A zatem w sytuacji, w której nie doszłoby do przekroczenia prędkości o 41 km niewiarygodne byłoby przyjęcie przez niego mandatu karnego z wpisem potwierdzającym taki rodzaj naruszenia, tym bardziej, że to naruszenie decyduje o sumie punktów karnych skutkujących skierowaniem go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji oraz na badanie psychologiczne.

Ponadto Kolegium wskazało, że organy administracji prowadzące postępowanie w niniejszej sprawie nie są uprawnione do korygowania wpisów dokonywanych przez organ prowadzący ewidencję, a orzekając związane są domniemaniem prawdziwości informacji zawartych w dokumencie urzędowym tj. sformalizowanej informacji Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji, co do uzyskania przez S. Ś. 25 punktów karnych w okresie od 2 marca 2012 r. do dnia 1 lutego 2013 r. Rozpoznanie skargi skarżącego dotyczącej wpisu 8 pkt karnych za naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego w dniu 1 lutego 2013 r. potwierdza ponadto, że wpis ten jest uzasadniony okolicznościami faktycznymi. Skarżący przekroczył dopuszczalną prędkość o 41 km, a temu naruszeniu odpowiada liczba 8 pkt karnych określona w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25.04 2012r. (Dz.U. 2012.488 ) postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego na podstawie powołanych na wstępie przepisów prawa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie S. Ś. zarzucił zaskarżonej decyzji:

I. naruszenie przepisów ustawy o kierujących pojazdami mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b poprzez niesłuszne przyjęcie przez organ, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do wydania decyzji o skierowaniu skarżącego na badanie psychologiczne w zakresie posiadanych kategorii prawa jazdy, podczas gdy S. Ś. nie przekroczył przewidzianych prawem 24 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego,

b) art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b poprzez niesłuszne przyjęcie przez organ, iż Starosta jako organ pierwszej instancji (z uwagi na fakt związania domniemaniem prawdziwości informacji zawartych w dokumencie urzędowym, tj. sformalizowanej informacji Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego KWP) nie jest władny do samodzielnego ustalenia czy zachodzą materialno - prawne przesłanki do skierowania skarżącego na kontrolne badanie psychologiczne, o którym mowa powyżej, podczas gdy przepisy ustawy o kierujących pojazdami wyłączną kompetencję (właściwość) zastrzegają dla Starosty, zwłaszcza w sytuacji gdy organowi przedstawione zostały przez stronę dowody (m.in. w postaci mandatu karnego z dnia 1 lutego 2013 r. nr [...], jak również wypowiedzi funkcjonariusza policji przeprowadzającego kontrolę drogową o przekroczeniu przez skarżącego dozwolonej administracyjnie prędkości o 31 km/h - potwierdzonej zeznaniami świadków tj. skarżącego oraz jego ojca będącego wówczas pasażerem samochodu) wskazujące na sprzeczność wyżej wymienionego dokumentu z prawem,

c) art. 130 poprzez niesłuszne uznanie przez organ, iż prowadzona przez Policję tzw. ewidencja kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego w zakresie, w którym dotyczy skarżącego zawiera informacje prawdziwe, podczas gdy przedstawione przez skarżącego dowody w postaci, m.in. mandatu karnego z dnia 1 lutego 2013 r. nr [...], jak również wypowiedzi funkcjonariusza policji przeprowadzającego kontrolę drogową (potwierdzone zeznaniami skarżącego oraz jego ojca - pasażera samochodu) wskazujące, iż przyczyną zatrzymania samochodu kierowanego przez skarżącego było naruszenie przez wyżej wymienionego dozwolonej prędkości administracyjnej wynoszącej nota bene 50 km/h o 31 km/h (za które skarżący winien był otrzymać 6, a nie 8 pkt karnych) bezspornie potwierdzają, iż S. Ś. nie przekroczył łącznie - jak wynika to z przedmiotowej ewidencji - 24 pkt karnych,

naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. z 2012 r. poz. 488), tj. załącznika nr 1 do wyżej wymienionego rozporządzenia, poprzez niesłuszne przyjęcie, iż za przekroczenie dozwolonej administracyjnie prędkości o 31 km/h kierujący pojazdem tj. skarżący winien był otrzymać 8 pkt karnych, podczas gdy zgodnie z wytycznymi zawartymi w wyżej wymienionym załączniku kierujący pojazdem za przekroczenie prędkości administracyjnie dozwolonej w przedziale od 31 km/h do 40 km/h winien był otrzymać 6 pkt karnych,

naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 7 - poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy polegające na niesłusznym przyjęciu, iż skarżący S. Ś. w okresie od 2 marca 2012 r. do 1 lutego 2013 r. przekroczył dozwoloną prawem liczbę 24 pkt otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, podczas gdy jak wynika z okoliczności sprawy skarżący w okresie, o którym mowa powyżej otrzymał łącznie 23 pkt,

b) art. 76 - poprzez niesłuszne przyjęcie przez organ, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające obalenie domniemania prawdziwości informacji zawartych w - stanowiącym podstawę wydania zaskarżonej decyzji - dokumencie urzędowym tj. sformalizowanej informacji Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji, co do uzyskania przez skarżącego 25 punktów karnych w okresie od 2 marca 2012 r. do 1 lutego 2013 r., podczas gdy skarżący przedstawił stosowne środki dowodowe m.in. przedmiotowy mandat karny, z których bezspornie wynika, iż wniosek właściwego Komendanta Policji zawiera informacje nie odpowiadającego istniejącemu stanowi rzeczy,

c) art. 80 - poprzez dokonanie przez organ dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności odmówienie wiarygodności mandatowi karnemu z dnia 1 lutego 2013 r. w części, w której wynika z niego, iż skarżący przekroczył dozwoloną prędkość o 31 km/h.

Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, jak i decyzji ją poprzedzającej, ewentualnie stwierdzenie ich nieważności w przypadkach prawem przewidzianych oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że utrzymanie w mocy przez SKO przedmiotowej decyzji jest niesłuszne albowiem decyzja o której mowa powyżej została wydana przez organ w sposób dowolny wyłącznie na podstawie wniosku Policji z dnia 7 lutego 2013 r., zgodnie z treścią którego skarżący miał rzekomo przekroczyć liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, podczas gdy w rzeczywistości liczba ta wynosiła 23 punkty, bowiem jak wynika z treści mandatu karnego z daty 1 lutego 2013 r. nr [...], odwołujący się przekroczył dopuszczalną prędkość o 31 km/h i powinien zostać ukarany 6 pkt karnymi, a nie 8 pkt co łącznie daje liczbę 23 pkt, a nie 25 pkt i nie powoduje konieczności przeprowadzenia przedmiotowych badań.

Mianowicie w dniu 1 lutego 2013 r. S. Ś. zatrzymany został do kontroli drogowej w okolicach W, tj. na terenie działania KMP z powodu przekroczenia dozwolonej administracyjnie prędkości wynoszącej 50 km/h. W czasie zatrzymania samochód poruszał się z prędkością 81 km/h, co znajdowało potwierdzenie nie tylko w wypowiedzi funkcjonariusza policji, ale następnie w treści dokumentu urzędowego, jakim jest wypisany mandat karny seria CT nr [...] z dnia 1 lutego 2013 r. W treści mandatu wprost napisano, że S. Ś. przy ograniczeniu do 50 km/h jechał z prędkością 81 km/h. Ponieważ w mandacie prawidłowo wpisana została prędkość samochodu S. Ś. zdając sobie sprawę z popełnienia wykroczenia i nie znając taryfikatora w zakresie ilości punktów karnych przyjął mandat nie zwracając uwagi na liczbę punktów karnych tj. ośmiu, jakie otrzymał za to wykroczenie. Dopiero gdy okazało się, że naliczone w mandacie 8 pkt karnych spowodowało naliczenie mu łącznie 25 pkt karnych, skarżący dokonał dokładnej analizy przepisów które stały się podstawą ich naliczenia. Wówczas to okazało się, że skoro skarżący przekroczył prędkość o 31 km/h to powinien zgodnie z taryfikatorem mandatów otrzymać 6 pkt karnych a nie 8, jak zastało mu to wymierzone. Zarówno pisma do Komendy Wojewódzkiej Policji, jak i skarga bezpośrednio do Komendanta Policji o skorygowanie powyższego nie odniosły żadnego skutku. Udzielone odpowiedzi powołują się na postępowania wyjaśniające, w których ani S. Ś. ani jadący z nim ojciec nie byli przesłuchani oraz na fakt przyjęcia mandatu, nie odnosząc się zupełnie do treści urzędowego dokumentu, jakim jest wystawiony mandat karny, w którym jednoznacznie zapisano, iż S. Ś. w czasie zatrzymania jechał samochodem z prędkością 81 km/h czyli przekroczył dozwoloną prędkość o 31 km/h. Powinien być zatem ukarany sześcioma, a nie ośmioma punktami karnymi - co ma dla niego niezwykle istotne znaczenie, gdyż wówczas łączna ilość pkt karnych wyniesie 23, a nie 25.

Zdaniem skarżącego, Starosta jako organ pierwszej instancji uprawniony jest do samodzielnego ustalenia czy w danej sprawie zachodzą przesłanki materialno - prawne do skierowania skarżącego na badania o których mowa powyżej. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie twierdzenie organu II instancji, iż w niniejszej sprawie, niemożliwym jest - z uwagi na fakt związania organu domniemaniem prawdziwości danych zawartych w dokumencie urzędowym tj. sformalizowanej informacji Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego KWP, co do uzyskania przez skarżącego 25 punktów karnych w okresie od 2 marca 2012 r. do dnia 1 lutego 2013 r. - wydanie orzeczenia o treści innej niż skierowanie skarżącego na dokonanie badania o przeprowadzenie którego wnioskuje właściwy Komendant Policji. Powyższemu twierdzeniu przeczy art. 76 § 3 k.p.a., który dopuszcza obalenie domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w drodze przeprowadzenia dowodu przeciwko treści (osnowie) takiego dokumentu.

Wskazał, że załącznik do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U.2012.488) za przekroczenie dozwolonej administracyjnie prędkości o 31 km/h, a więc w przedziale od 31 km/h do 40 km/h przewiduje 6 pkt karnych, a nie jak utrzymuje funkcjonariusz dokonujący kontroli drogowej 8 pkt. W związku z powyższym organ II instancji winien był ustalić, iż niesłusznym było uznanie przez organ I instancji, że w okresie od dnia 2 marca 2012 r. do dnia 1 lutego 2013 r. skarżący uzyskał liczbę 25 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, a tym samym orzec, iż nie zasługuje na uwzględnienie wniosek właściwego Komendanta Policji o skierowaniu skarżącego na przedmiotowe badania psychologiczne.

Odnosząc się zaś do wątpliwości organu II instancji co do pisowni cyfry określającej prędkość z jaką w chwili zdarzenia poruszał się samochód kierowany przez skarżącego podniósł, że jego zdaniem nie ulega wątpliwości, że na mandacie karnym wpisana jest prędkość 81, a nie 91 km/h, co potwierdzają również skarżący i jego ojciec, który był wówczas pasażerem kierowanego przez skarżącego samochodu.

Skarżący podkreślił ponadto, że przyjął mandat gdyż nie kwestionował swojego sprawstwa w zakresie przekroczenia dozwolonej prędkości o 31 km/h, jak zostało to oświadczone przez przeprowadzającego kontrolę drogową funkcjonariusza policji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w całości podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w tej sprawie i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne powołane są do badania zgodności z prawem decyzji, postanowień, czynności i innych aktów administracyjnych. Sądy te kontrolują, czy organy administracyjne wydające zaskarżone akty nie dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, mającego bądź mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czy też stanowiącego podstawę wznowienia postępowania, albo naruszenia prawa uzasadniającego ich nieważność. Jedynie wówczas jest możliwe uchylenie kwestionowanego rozstrzygnięcia bądź stwierdzenie jego nieważności w trybie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.). Jednocześnie zgodnie z art. 134 p.p.s.a., sądy te nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrola sądowoadministracyjna, przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria nie wykazała, by zaskarżona decyzja naruszała prawo w sposób uzasadniający jej uchylenie.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 maja 2013 r. Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Starosty Powiatowego z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne w zakresie posiadanych kategorii prawa jazdy.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b, ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 ze zm.), zgodnie z którym starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy (...) na badanie lekarskie, jeżeli przekroczyła liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego.

Podkreślić również należy, że choć ustawa o kierujących pojazdami weszła w życie z dniem 19 stycznia 2013 r., to jednak na mocy art. 136 ust. 1 powołanej ustawy w stosunku do osób, które dopuściły się naruszeń przepisów ruchu drogowego przed dniem 4 stycznia 2016 r. i naruszenia te skutkowały przekroczeniem liczby 24 punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego (...) stosuje się tryb postępowania oraz skutki według stanu prawnego na dzień popełnienia naruszenia powodującego przekroczenie dopuszczalnej liczby punktów.

Zatem podstawą do skierowania skarżącego na badania psychologiczne winien być art. 124 ust.1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm.) zgodnie z którym badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami podlega kierujący pojazdem silnikowym skierowany w drodze decyzji przez organ kontroli ruchu jeżeli przekroczył liczbę punktów 24 otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 niniejszej ustawy. Co prawda organ jako podstawę swojej decyzji wskazał art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30 poz. 151 ze zm.), jednak przepis ten jest analogiczny do wyżej wskazanego przepisu ustawy Prawa o ruchu drogowym. W konsekwencji powołanie niewłaściwej podstawy prawnej zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie skarżący kwestionuje legalność zaskarżonej decyzji w postaci nałożenie na niego obowiązku poddania się badaniu psychologicznemu, gdyż, jego zdaniem nie przekroczył 24 punktów karnych otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, ponieważ w rzeczywistości, na skutek przyjęcia mandatu karnego w dniu 1 lutego 2013 r. powinien zostać ukarany 6 punkami karnymi, co daje łącznie liczbę 23 punktów karnych. Tymczasem Policja błędnie wpisała mu 8 punktów karnych, stwierdzając w konsekwencji, że skarżący łącznie posiada 25 punktów karnych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Na potwierdzenie swoich twierdzeń skarżący wskazał kserokopię mandatu karnego wystawionego w dniu 1 lutego 2013 r., z którego jego zdaniem jednoznacznie wynika, że jechał z prędkością 81 km/h, a więc przekroczył dopuszczalną prędkość o 30 km/h, za co powinien zostać ukarany 6 punktami karnymi.

Podkreślić należy, że z wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji o skierowanie skarżącego na badania psychologiczne z dnia 7 stycznia 2013 r. wynika, że skarżący w okresie od 3 marca 2012 r do 1 lutego 2013 r. otrzymał łącznie 25 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W myśl zaś art. 130 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, przypisując określonemu naruszeniu odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10. Punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po upływie jednego roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty.

Zdaniem Sądu zarzut skarżącego, że organ dowolnie uznał, wyłącznie na podstawie wniosku Policji, że skarżący przekroczył 24 punkty, a nie przeprowadził w tym zakresie własnego postepowania dowodowego nie jest zasadny.

Zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 127/13, 9 sierpnia 2013 r. sygn.. akt I OSK 855/12, z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/11 i I OSK 1306/11, z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 413/11, z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 73/11, z 13 października 2011 r. sygn. akt 1721/10, z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1456/09, z dnia 7 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1451/09 i postanowienie z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1413/11-wszystkie orzeczenia dostępne: http//orzeczenia.nsa.gov.pl) wpis do ewidencji prowadzonej przez komendanta wojewódzkiego Policji stanowi czynność materialnoprawną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. a zatem przysługuje od niej prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. W przypadkach spornych więc, tylko sąd administracyjny może stwierdzić nieprawidłowość dokonanego wpisu do wspomnianej wyżej ewidencji. Inny organ administracyjny, w toku prowadzonego przez siebie postępowania, takich kompetencji nie posiada i jest związany treścią danych zawartych w ewidencji.

Nie ulega więc wątpliwości, że w przedmiotowym postepowaniu organy nie były uprawnione do weryfikowania poprawności przypisania skarżącemu ilości punktów karnych za popełnione w dniu 1 lutego 2013 r. wykroczenie. W konsekwencji nie były również uprawnione do dokonywania oceny prawidłowości wystawionego w dniu 1 lutego 2013 r. mandatu karnego.

Jeżeli skarżący kwestionował wpisy w ewidencji kierowców prowadzonej przez Policję co do ilości wpisanych punktów, mógł wystąpić do tego organu o usunięcie niezasadnie wpisanych tam dwóch punktów, a w razie odnowy bądź też milczenia organu skorzystać z przysługującej jej skargi do sądu. Jeżeli jednak z tej drogi nie skorzystał, to w postępowaniu dotyczącym skierowania go na badania psychologiczne nie może skutecznie kwestionować ilości punktów wpisanych do ewidencji.

W świetle powyższych ustaleń niezasadne są również zarzuty skarżącego odnośnie naruszenia przez organ art. 7, art. 76 i art. 80 k.p.a.

W związku z powyższym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Dlatego skargę jako niezasadną należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.