VI SA/Wa 2547/12

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w W. zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2012 r., nr [...], działając w na podstawie art. 127 § 2 w związku z art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.) oraz art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 856 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania J. F. od decyzji Burmistrza G. M. z dnia [...] stycznia 2012 r., cofającej zezwolenie z dnia [...] listopada 2010 r., Nr [...], na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 18 % alkoholu przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy powołał przepisy art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473, ze zm., dalej ustawa o wychowaniu w trzeźwości).

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Komendant Straży Miejskiej w G. M. pismem z dnia [...] października 2011 r. skierowanym do Burmistrza G. M. wniósł o wszczęcie procedury dotyczącej cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych J. F. (dalej skarżący) - właścicielowi sklepu spożywczego zlokalizowanego w G. M., (...). Komendant powołał się na skargi mieszkańców dotyczące zakłócania spokoju i porządku publicznego w godzinach nocnych, stwierdził, że rozmowa z właścicielem sklepu, jak również zwiększenie częstotliwości kontroli, nie przyniosły oczekiwanych efektów, ponadto na przestrzeni maja-października 2011 r. KPP w G. M. otrzymała 12 zgłoszeń (6 potwierdzonych) dotyczących zakłócania spokoju i porządku publicznego w godzinach wieczornych i nocnych w okolicy sklepu. Tym samym, w ocenie Komendanta SM zostały spełnione przesłanki z art. 18 ust. 10 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Pismem z dnia [...] października 2011 r. do Gminnej Komisji ds. Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w G. M. została skierowana prośba o przeprowadzenie kontroli punktu sprzedaży napojów alkoholowych, należącego do skarżącego.

W grudniu 2011 r. skarżący został zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu w sprawie cofnięcia posiadanych zezwoleń z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...], nr [...], Nr [...]. Jako powód wszczęcia postępowania wskazano wniosek Komendanta Straży Miejskiej.

Dnia [...] listopada 2011 r. Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych przeprowadziła wnioskowaną kontrolę, w protokole kontroli zawarto informację o niezgodności sprzedawanego alkoholu w sklepie ze złożonym oświadczeniem przez właściciela sklepu. Różnica między wartością sprzedawanego alkoholu w 2010 r. oświadczeniem złożonym w Urzędzie Miejskim wyniosła- dla napojów o zawartości do 4,5 % i piwa - 5,06 zł, dla napojów od 4,5 do 18 % - 144.40 zł, dla napojów o zawartości powyżej 18% 1705,57 zł. Skarżący zawyżył wartość sprzedawanego alkoholu.

W listopadzie 2011 r. do Burmistrza wpłynął wniosek Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż alkoholu udzielonego skarżącemu, gdyż przeprowadzona kontrola wykazała, że właściciel sklepu przedstawił fałszywe dane w oświadczeniu o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych za rok 2010 - art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Udzielając odpowiedzi na wezwanie organu, Komendant Powiatowy Policji w G. M. w grudniu 2011 r. poinformował, że od [...] września 2011 r. w rejonie sklepu skarżącego odnotowano dwie interwencje, które nie zostały potwierdzone przez interweniujących. Zdaniem Komendanta, można domniemywać, że powodem zakłóceń ładu i porządku publicznego jest sprzedaż alkoholu prowadzona w godzinach nocnych przez przedmiotową placówkę handlową.

Podczas przesłuchania, które odbyło się [...] grudnia 2011 r. skarżący oświadczył, że powodem rozbieżności pomiędzy złożonym w dniu [...] stycznia 2011 r. oświadczeniem o wartości sprzedaży napojów alkoholowych za rok 2010 a wartością sprzedaży alkoholu podaną do protokołu kontroli, jest pomyłka powstała w trakcie przepisywania danych do oświadczenia.

W grudniu 2011 r. skarżący został poinformowany o zakończeniu postępowania i prawie do zapoznania się z aktami sprawy oraz zgłoszeniu żądań i wniosków. Dnia [...] stycznia skarżący zapoznał się z aktami sprawy.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] Burmistrz G. M. cofnął zezwolenie nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. W ocenie organu brak było podstaw do cofnięcia zezwolenia na podstawie art. 18 ust. 10 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, jednakże zaistniały przesłanki do cofnięcia zezwolenia na postawie art. 18 ust. 10 pkt 5 ww. ustawy, bowiem skarżący w dniu [...] stycznia 2011 r. przedstawił fałszywe dane w oświadczeniu o wartości sprzedaży napojów alkoholowych za rok 2010, niezgodnie z wydrukiem z kasy fiskalnej, przedstawionym podczas kontroli. Właściciel podał w oświadczeniu zawyżone wartości. Organ dodał, że zawyżenie wartości nie miało wpływu na wysokość opłaty wniesionej za korzystanie z zezwolenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Odnosząc się do fałszywych danych, wyjaśnił, że zostały one wpisane do przedmiotowego oświadczenia na skutek nieprawidłowego odczytu ich z kasy fiskalnej, różnica jest niewielka i nie miała wpływu na wysokość opłaty za korzystanie z zezwolenia.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] września 2012 r. SKO w W. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości przedsiębiorcy, prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku poprzednim, są zobowiązani do złożenia, do dnia 31 stycznia, pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie sprzedaży w roku poprzednim. Zgodnie zaś z art. 18 ust. 10 pkt 5 ww. ustawy organ zezwalający cofa zezwolenie w przypadku przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 111 ust. 4 wspomnianej ustawy. Organ zauważył, że przepis art. 18 ust. 10 pkt 5 ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie daje organom administracji publicznej możliwości odstąpienia od wymierzenia sankcjj za naruszenie obowiązków wskazanych w tym przepisie. Skarżący dnia [...] stycznia 2011 r. złożył oświadczenie o wartości sprzedaży napojów alkoholowych w 2010 r., w którym podał, następujące dane:

a) o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz piwa - 5 370,95 zł,

b) o zawartości od 4,5 % do 18 % alkoholu - 4644,13 zł,

c) o zawartości powyżej 18 % alkoholu - 16301,76 zł.

Organ zauważył, że niniejsze oświadczenie zostało złożone pod odpowiedzialnością z art. 233 § 1 k.k. za składanie fałszywych zeznań, jak również pod rygorem cofnięcia zezwolenia w przypadku złożenia fałszywych danych z art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości. Natomiast w wydruku wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych przekazanych przez kierownika sklepu podczas kontroli z [...] listopada 2011 r, wskazano dane:

a) o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz piwa - 5 365,89 zł,

b) o zawartości od 4,5 % do 18 % alkoholu - 4499,73 zł,

c) o zawartości powyżej 18 % alkoholu - 14596,19 zł.

SKO w W. przypomniało, że podczas przesłuchania skarżący stwierdził, że przyczyną rozbieżności była pomyłka powstała w trakcie przepisywania danych do oświadczenia, a oświadczenie to było przygotowywane na podstawie danych z kasy fiskalnej i programu magazynowo-rachunkowego.

Organ zauważył, że skarżący nie dostarczył dokumentów potwierdzających kwoty zawarte w oświadczeniu z dnia [...] stycznia 2011 r., do czego zobowiązał się podczas przesłuchania.

W ocenie Kolegium, organ I instancji miał podstawę do cofnięcia zezwolenia, ponadto zarzuty odwołania nie podważają ustaleń faktycznych, a jedynie potwierdzają inną wartość sprzedaży napojów alkoholowych podaną w oświadczeniu od wartości sprzedaży dokonanej w rzeczywistości.

Skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję, domagając się jej uchylenia, jak również uchylenia decyzji ją poprzedzającej, zasądzenia kosztów według norm przepisanych, zwolnienia od kosztów sądowych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 7 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich kroków w celu niezbędnego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, nie wzięcie pod uwagę słusznego interesu strony, jak również naruszenie interesu prawnego skarżącego. W uzasadnieniu skargi powtórzył argumentację z odwołania, dodał, że nie prowadził wcześniej działalności gospodarczej, a przedmiotowe oświadczenie składał po raz pierwszy i miał trudności z wypełnieniem formularza. Ponadto błąd był jednorazowy. Skarżący zauważył, że pomylił się na swoją niekorzyść, a nie na korzyść gminy. Wobec powyższego, doszło do naruszenia jego interesu prawnego, gdyż poniósł opłaty w zawyżonej wysokości a różnica nie została mu zwrócona. Podkreślił, że drobna niezawiniona rachunkowa omyłka w oświadczeniu spowodowała dla niego rażąco niewspółmierne skutki w postaci: nadpłacenia opłaty za korzystanie z zezwoleń i cofnięcia zezwoleń, co wywoła katastrofalne skutki finansowe dla prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zdaniem skarżącego, utrzymanie w mocy zaskarżonych decyzji, naruszałoby konstytucyjnie zagwarantowaną zasadę proporcjonalności wyrażoną również w art. 7 k.p.a. Zgodnie z tą zasadą państwo i organy administracji, podejmując działanie, powinny miarkować cele i wymierzane dolegliwości, a także proporcje między ochroną interesu publicznego i interesu indywidualnego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 24 maja 2013 r. referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Postanowieniem z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt II GZ 590/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2013 r. o odmowie przyznania skarżącemu prawa pomocy w żądanym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję na decyzję SKO w W. z dnia [...] września 2012 r., którą po rozpatrzeniu odwołania J. F. od decyzji Burmistrza G. M. z dnia [...] stycznia 2012 r. cofającej zezwolenie z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 18 % alkoholu przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przede wszystkim przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 7 k.p.a. Skarżący podniósł nadto, że utrzymanie w mocy zaskarżonych decyzji (bo skarżącemu cofnięto trzema decyzjami zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych: 1) do 4,5 % zawartości alkoholu oraz na piwo, 2) powyżej 4,5 % do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa), 3) powyżej 18 % zawartości alkoholu), naruszałoby konstytucyjnie zagwarantowaną zasadę proporcjonalności wyrażoną również w art. 7 k.p.a. Zgodnie z tą zasadą – według skarżącego - państwo i organy administracji, podejmując działanie, powinny miarkować cele i wymierzane dolegliwości, a także proporcje między ochroną interesu publicznego i interesu indywidualnego.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie stan faktyczny został ustalony w sposób nie budzący wątpliwości. Skarżący w dniu [...] stycznia 2011 r. złożył oświadczenie o wartości sprzedaży napojów alkoholowych w należącym do niego sklepie w G. M. Z wydruku wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych, objętych odrębnymi zezwoleniami w w/w sklepie w 2010 r., przekazanego przez kierownika sklepu podczas kontroli dokonanej przez Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w dniu [...] listopada 2011 r. wynika, że podana przez skarżącego wartość sprzedaży alkoholowych w 2010 r. była zawyżona, co – w ocenie organów obu instancji rozpatrujących sprawę – stanowiło przedstawienie fałszywych danych w oświadczeniu.

Stanowi to naruszenie art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zobowiązujące właściwy organ do cofnięcia zezwolenia. Należy przy tym zauważyć, że przepis ten (art. 18 ust. 10 cyt. ustawy) w sposób enumeratywny określa przypadki, w których zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży i poza miejscem sprzedaży może zostać cofnięte przed upływem okresu, na jaki zostało udzielone.

Zgodnie z art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy, zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych podlega m.in. cofnięciu w przypadku przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym jest mowa w art. 111 ust. 4 ustawy. Przepis ten stanowi, że przedsiębiorcy, prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku poprzednim, są obowiązani do złożenia, do dnia 31 stycznia, pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie sprzedaży w roku poprzednim. Przy czym od uzyskanej wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych ustawodawca uzależnił wysokość pobieranych przez gminę opłat, o czym stanowią art. 111 ust. 5-6 ustawy.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy jest rozumienie pojęcia "fałszywych danych". Jak wywodzi skarżący, nie można stawiać znaku równości pomiędzy danymi nieprawidłowymi, a danymi fałszywymi. Zgodnie z jednoznaczną konotacją w języku polskim, fałszować można bowiem wyłącznie świadomie. Tymczasem skarżący dopuścił się jedynie pomyłki. Ktoś, kto się myli, działa pod wpływem błędu, nie dokonując fałszerstwa (k. 5 akt sądowych o sygn. IV SA/Po 608/10).

Opierając się na słownikowej definicji organ stwierdził, że "fałszować" oznacza "przedstawiać coś niezgodnie z prawdą, zniekształcać". Z kolei przymiotnik "fałszywy" oznacza niezgodny z prawdą, błędny (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod red. S. Dubisza, tom I, Warszawa 2006 r., str. 877-878). Nie można w związku z tym podzielić argumentacji skarżącego, że sfałszować dokument można jedynie w sposób świadomy. Nie wolno również mieszać ze sobą tych samych pojęć używanych w ramach różnych gałęzi prawa, ponieważ wykształceniu się odmiennego znaczenia dla tych samych pojęć sprzyjają różne funkcje oraz terminologia prawa karnego, cywilnego oraz administracyjnego. Ubocznie należy dodać, że potwierdzeniem tej tezy są rozważania skarżącego na temat rozumienia przymiotnika "fałszywy". Skarżący sam dokładnie wyjaśnił, że na gruncie prawa administracyjnego nie ma znaczenia fakt, czy fałszywość zeznania ma charakter świadomy, czy nieświadomy. Sąd w niniejszym składzie podziela pogląd WSA w Poznaniu, wyrażony w wyroku z dnia 6 października 2004 r. (sygn. akt II SA/Po 1125/02, baza orzeczeń NSA), że jako dane fałszywe należy rozumieć dane nieodpowiadające rzeczywistości. Należy mieć nadto na względzie, że skarżący, będąc przedsiębiorcą, powinien w profesjonalny sposób prowadzić działalność gospodarczą. Decydując się na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych skarżący powinien posiadać niezbędną wiedzę na temat zasad prowadzenia tej działalności. Wyrazem zachowania należytej staranności jest również obowiązek zgłoszenia zgodnego z prawdą oraz rzetelnego oświadczenia, o którym stanowi art. 111 ust. 5 ustawy. Poza tym w sytuacji, gdyby skarżący miał wątpliwości, jaką wartość powinien podać, winien zażądać wyjaśnienia - sformułowania "pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie sprzedaży w roku poprzednim", a przed złożeniem oświadczenia sprawdzić wielkość sprzedaży w dokumentacji księgowej prowadzonego sklepu.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując podobnego rodzaju sprawę, dotyczącą również rozumienia pojęcia "fałszywych danych" (wyrok NSA z dnia 8 marca 2012 r. sygn.. akt II GSK 91/11) wprost stwierdził, że: "Organy administracji nie miały obowiązku badać, czy skarżąca działała umyślnie, bowiem wystarczającą przesłanką cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych było wyłącznie stwierdzenie, że oświadczenie o wartości sprzedanego alkoholu zawierało fałszywe dane czyli dane nieprawdziwe. Na podmiocie prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży napojów alkoholowych spoczywa obowiązek zorganizowania jej w taki sposób, aby nie zaistniał jakikolwiek przypadek złamania zasad sprzedaży napojów alkoholowych określonych w ustawie. W konsekwencji w razie wystąpienia złamania którejkolwiek zasady sprzedaży napojów alkoholowych określonych w ustawie, zastosowanie sankcji przewidzianej w art. 18 ust. 10 pkt 1 cyt. ustawy jest obligatoryjne niezależnie od przyczyn takiego stanu rzeczy, (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 listopada 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1529/06, LEX nr 337045, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 6 października 2004 r., sygn. akt II SA/Po 1125/02 nie publ., wyrok WSA we Wrocławiu z 13 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 536/08)."

Z powyższych względów argumentacja skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. W szczególności przesądzającego znaczenia nie może odgrywać okoliczność, że sprzedaż napojów alkoholowych stanowi dla skarżącego znaczące źródło dochodu. Skarżący jako podmiot profesjonalny powinien tym bardziej kierować się w swoim postępowaniu starannością i rzetelnością, mając świadomość dotkliwych ujemnych skutków, jakie mogą go spotkać za pogwałcenie zasad sprzedaży napojów alkoholowych.

Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy art. 7 k.p.a. Jak już wskazano, stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd nie dostrzegł też naruszenia w toku kontrolowanego postępowania konstytucyjnie zagwarantowanej zasady proporcjonalności, wyrażonej również – w ocenia skarżącego - w art. 7 k.p.a. Nie negując, że powyższa zasada, którą można także nazwać zakazem nadmiernej ingerencji, odnosi się głównie do prawa administracyjnego (tak L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Liber, wyd. 5, Warszawa 2001, str.64) Sąd nie widzi możliwości jej odniesienia do rozpatrywanej sprawy, gdzie zakres i charakter (bezwzględny obowiązek) ingerencji wynika wprost z redakcji przepisu prawa materialnego (art. 18 ust. 10 pkt 5 w/w ustawy). Wynika to, jak można sądzić, z wyraźnej preponderancji w tego rodzaju sprawach interesu publicznego. Alkohol nie jest bowiem zwykłym towarem, a kontrola obrotu nim jest dokonywana wyraźnie w interesie społecznym.

Reasumując powyższe rozważania Sąd uznał, że organy orzekające w sprawie w prawidłowy sposób ustaliły stan faktyczny, a następnie dokonały prawidłowo wykładni przepisów prawa, w szczególności stosując art. 18 ust. 10 pkt 5 ustawy. Ustawodawca nie pozostawił w tej materii swobody organom administracji stanowiąc, że zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych podlega cofnięciu w przypadku enumeratywnie wskazanych w art. 18 ust. 10 ustawy przypadków. Sąd administracyjny mając na uwadze art. 134 § 1 ppsa poddał kontroli pod kątem zgodności z prawem całą rozpoznawaną przez siebie sprawę, nie ograniczając się jedynie do zarzutów skargi. Sąd nie dopatrzył się jednak naruszenia norm prawa materialnego, procesowego, czy też ustrojowego, które uzasadniałoby uwzględnienie złożonych skarg.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.u. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.