IV SA/Wa 91/14

Uzasadnienie

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowieniem z [...] czerwca 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy swoje postanowienie z [...] stycznia 2012 r. nr [...], którym zgłosił sprzeciw na nabycie przez A. Sp. z o.o. z siedzibą w B. (dalej: "skarżąca") nieruchomości rolnych oznaczonych działkami nr [...], [...] o łącznej pow. 8,3880 ha, położonych w miejscowości B., gmina M., woj. [...], stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Wyrokiem z 8 października 2012 r. sygn. akt IVSA/Wa 1958/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił postanowienia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu na wydanie zezwolenia na nabycie wnioskowanych nieruchomości rolnych. W uzasadnieniu wyroku podniesiono, że w związku z tym, że podstawą sprzeciwu było przystąpienie do przetargu (oprócz spółki) również dwóch indywidualnych rolników zainteresowanych nabyciem ww. nieruchomości, organ powinien ustalić, jakie gospodarstwa posiadali dwaj pozostali uczestnicy przetargu i po zestawieniu tych danych z profilem działalności spółki ocenić merytoryczne przesłanki wniesienia sprzeciwu. Organ powinien także ocenić, jakie były powody zmiany stanowiska przez Dolnośląską Izbę Rolniczą, która początkowo pozytywnie zaopiniowała powyższą transakcję.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowieniem z [...] lipca 2013 r. nr [...] zgłosił sprzeciw na wydanie zezwolenia na nabycie przez skarżącą ww. działek nr [...], [...] położonych w miejscowości B.,

Skarżąca pismem z 22 lipca 2013 r. wystąpiła z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. We wniosku wskazała, że:

1) z dniem zakończenia zbiorów płodów rolnych w roku 2014 (stosownie do aneksów umowy dzierżawy) nastąpi wyłączenie z przedmiotu dzierżawy 205,7373 ha gruntów rolnych położonych na terenie gminy M., co stanowi ok. 20 % dzierżawionego przez skarżącą areału. Powyższe zostało potwierdzone oświadczeniem Agencji Nieruchomości Rolnych (OT we [...]) z [...] czerwca 2013 r. o wyłączeniu ww. gruntów z przedmiotu dzierżawy w 2014 r.

2) Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi ustalając stan faktyczny pominął kwestię położenia działek nr [...], [...], które przylegają do gruntów skarżącej i mają służyć m.in . polepszeniu funkcjonalności gruntów skarżącej i modernizacji jej

gospodarstwa. Trudno jest więc zgodzić się z twierdzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w zakresie możliwości wykorzystania tych gruntów przez wskazanych rolników indywidualnych.

3) argumentacja [...] Izby Rolniczej w zakresie zmiany stanowiska w przedmiotowej sprawie oparta jest na gołosłownych twierdzeniach i powinna być zweryfikowana przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi za pomocą innych środków dowodowych.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowieniem z [...] listopada 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy ww. postanowienie z [...] lipca 2013 r.

Na wstępie uzasadnienia wyjaśnił, że dla przedmiotowej nieruchomości brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Wg danych z ewidencji gruntów działki nr [...], [...] stanowią grunty rolne klasy lllb, IVa, pastwiska klasy IV, rowy, nieużytki oraz drogi. Przedmiotem działalności skarżącej jest uprawa oraz sprzedaż hurtowa zbóż, działalność usługowa związana z uprawami rolnymi. Obecnie skarżąca jest właścicielem gruntów o pow. 52,0614 ha oraz dzierżawi od Agencji Nieruchomości Rolnych grunty o pow. 1095,8184 ha. Wnioskowane działki skarżąca zamierza przeznaczyć na produkcję rolną oraz poszerzenie drogi dojazdowej do nieruchomości skarżącej. [...] Izba Rolnicza w piśmie z 17 kwietnia 2012 r. wyraziła negatywną opinię na temat ww. transakcji.

Następnie wskazał, że mając na uwadze wytyczne WSA w Warszawie ustalono, że zainteresowanie polskich rolników z terenu gminy M. nabyciem ww. działek było i jest bardzo duże. Z pisma [...] Izby Rolniczej z [...] marca 2013 r. nr [...] wynika, że nabyciem ww. nieruchomości zainteresowani są trzej rolnicy indywidualni (dwaj z nich brali udział w przetargu zorganizowanym przez Agencję Nieruchomości Rolnych). Pierwszy z nich, prowadzi gospodarstwo rodzinne (pow. 280 ha) wraz z żoną i synem. Podstawową produkcją prowadzoną w tym gospodarstwie jest uprawa zbóż, rzepaku i kukurydzy. Posiadany sprzęt rolniczy pozwala na powiększenie gospodarstwa bez dokonywania dodatkowych inwestycji w jego zakup. Gospodarstwo to położone jest ok. 2 km od gruntów będących przedmiotem postępowania. Nie ma zatem przeszkód do włączenia przedmiotowych gruntów do tego gospodarstwa rodzinnego, które po powiększeniu powierzchni o 8,3880 ha gruntów w dalszym ciągu ten status utrzyma. Drugi z rolników zainteresowany nabyciem ww. gruntów posiada gospodarstwo rolne

o pow. 34 ha, w którym prowadzi własną hodowlę koni, jak również prowadzi pensjonat dla koni. Gospodarstwo to położone jest ok. 5 km od gruntów będących przedmiotem postępowania. Zamierza on rozwijać tę działalność, ale do tego celu niezbędna jest większa powierzchnia łąk. Trzeci z rolników, który nie przystąpił do przetargu lecz zainteresowany jest nabyciem przedmiotowych gruntów, prowadzi gospodarstwo o pow. 70 ha. Podstawową produkcją w tym gospodarstwie jest uprawa zbóż, rzepaku i kukurydzy. Gospodarstwo to położone jest ok. 4 km od gruntów będących przedmiotem postępowania.

W ocenie organu powyższe odległości gospodarstw rodzinnych od omawianych gruntów przy obecnej technologii w rolnictwie są odległościami niewielkimi. Dlatego też grunty te w pierwszej kolejności powinny zostać przeznaczone na powiększenie gospodarstw rodzinnych.

Zaznaczył, że gospodarstwo rodzinne jest podstawą ustroju rolnego w Polsce (stosownie do art. 23 Konstytucji RP), a rolnicy indywidualni prowadzący takie gospodarstwa posiadają preferencje w nabywaniu gruntów rolnych z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa co znalazło w szczególności wyraz w ustawie z 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U z 2011 r., Nr 233, poz. 1382). Wyrazem powyższego było wprowadzenie regulacji o wyłączeniu minimum 30% powierzchni użytków rolnych będących przedmiotem dzierżawy, na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, które w przyszłości mogliby nabyć rolnicy indywidualni na powiększenie swoich gospodarstw rodzinnych. Tymczasem z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z 22 lipca 2013 r. wynika, że z gruntów dzierżawionych przez skarżącą od Agencji Nieruchomości Rolnych nastąpi wyłączenie jedynie 20 % powierzchni użytków będących przedmiotem dzierżawy.

Odnosząc się do zmiany stanowiska [...] Izby Rolniczej w piśmie z [...] kwietnia 2012 r., która początkowo w piśmie z [...] marca 2010 r. pozytywnie zaopiniowała powyższą transakcję, poinformował, że z wyjaśnień nadesłanych przez DIR wynika, że pierwsza opinia Izby Rolniczej która była pozytywna, podjęta została bez konsultacji z rolnikami indywidualnymi Gminy M. na temat ich zapotrzebowania na grunty rolne, dodatkowo na posiedzeniu nie uczestniczył delegat z Gminy M. oraz Rada Powiatowa DIR Powiatu S. nie była w pełnym składzie. Zdaniem organu biorąc pod uwagę okoliczność, że opinia Izby Rolniczej jest źródłem informacji dotyczących rzeczywistego zainteresowania miejscowych rolników indywidualnych przedmiotowymi gruntami, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie mógł wykorzystać pierwotnej opinii przy podejmowaniu decyzji. Jednocześnie uznał, że wyjaśnienia [...] Izby Rolniczej dotyczące zmiany swojego stanowiska są wystarczające i nie wymagają przeprowadzenia przez organ dodatkowego postępowania w tym zakresie.

Podsumowując stwierdził, że Minister Rolnictwa działając jako organ współdziałający zgodnie ż art. 1 ust. 1 i 1 a ustawy z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2004 r. Nr 165, poz. 1758) i oceniając wniosek o udzielenie zezwolenia na nabycie przez cudzoziemca nieruchomości rolnej jest uprawniony, na podstawie art. 7 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: "Kpa"), do uwzględnienia interesu społecznego i zgłoszenia sprzeciwu w tej sprawie. Jednocześnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, działając jako organ współdziałający i oceniając wniosek o udzielenie zezwolenia na nabycie przez cudzoziemca nieruchomości rolnej, jest uprawniony na podstawie art. 7 Kpa do uwzględnienia interesu społecznego m.in. poprzez odwołanie się do postanowień ustawy z 11 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 803) o kształtowaniu ustroju rolnego. Zgodnie zaś z przepisami ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, podstawą ustroju rolnego jest gospodarstwo rodzinne, osobiście prowadzone przez rolnika indywidualnego. W interesie rolnictwa zatem jest, aby sprzedawane grunty, a w szczególności grunty będące w Zasobie własności Rolnej Skarbu Państwa, były nabywane przez rolników indywidualnych na powiększenie lub tworzenie gospodarstw rodzinnych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła o uchylenie w całości ww. postanowienia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z [...] listopada 2013 r. wraz z poprzedzającym go postanowieniem z [...] lipca 2013 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:

1. art. 1 ust. 1 - 3 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, w związku z art. 1a ust. 6 ustawy z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, poprzez bezpodstawne uznanie, że w niniejszej sprawie preferencje w nabyciu przedmiotowych nieruchomości mają rolnicy indywidualni przed skarżącą;

2. art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.f dalej "ppsa"), poprzez niewykonanie przez organ wskazań sądu uprzednio rozpoznającego sprawę, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy;

3. art. 107 § 3 w zw. z art. 11 Kpa poprzez brak sformułowania uzasadnienia faktycznego i prawnego rozstrzygnięcia, odnoszącego się do wskazania przyczyn, ze względu na które organ zgłosił sprzeciw na wydania zezwolenia na nabycie nieruchomości rolnych; naruszając tym samym zasadę przekonywania (wyrażoną w art. 11 Kpa);

4. art. 15 Kpa w zw. z art. 78 Konstytucji RP tj. naruszenie zasady dwuinstancyjności polegającej na dwukrotnym merytorycznym rozpoznaniu sprawy administracyjnej, poprzez brak merytorycznego odniesienie się do argumentów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy;

5. art. 7 i 77 Kpa, poprzez nie uwzględnienie wszystkich istotnych w sprawie okoliczności, w szczególności nie odniesienie się w treści zaskarżonego postanowienia do zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy z 23 lipca 2013 r.

Zdaniem skarżącej Minister zupełnie nie odniósł się do argumentów podnoszonych we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy dotyczących polepszenia funkcjonalności gruntów skarżącej i modernizacji jej gospodarstwa, czemu miałoby służyć nabycie obu ww. działek. Wskazała, że przez przedmiotowy teren przebiega droga polna, która umożliwi dużo krótszy dojazd do jej nieruchomości rolnych. Istotne jest także to, że zgodnie z wykazem z rejestru gruntów przeznaczeniem części działki nr [...] jest właśnie droga, odpowiada to zatem zamierzonemu przez skarżącą zagospodarowaniu przedmiotowego terenu. Podkreśliła, że skierowanie sprzętu rolnego przez przedmiotowe działki będzie oznaczało mniejszą uciążliwość dla mieszkańców miejscowości B., albowiem obecnie w celu dotarcia do użytków rolnych uprawianych przez skarżącą sprzęt polowy musi przejeżdżać przez miejscowość B.. Pomimo podnoszenia tego aspektu, organ nie podjął jakichkolwiek środków dowodowych mających na celu odniesienie się do tej kwestii. W tym stanie rzeczy naruszył zasadę wyrażoną w art. 15 Kpa oraz w art. 11 Kpa.

Analizując uzasadnienie kwestionowanego rozstrzygnięcia w części dotyczącej porównania profilu działalności skarżącej z dwoma uczestnikami podniosła, że pierwszy z| powołanych rolników jest właścicielem gospodarstwa rolnego, którego areał wynosi aż 280 ha. Zastawienie powyższej liczby z powierzchnią ziemi stanowiącej własność skarżącej (tj. 52,0614 ha) prowadzi do konstatacji, że w przedmiotowej sprawie nabycie 8,388 ha przez skarżącą nie może prowadzić do naruszenia zasady wyrażonej w art. 1 pkt 2 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, dotyczącej przeciwdziałania nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych. Ustosunkowując się natomiast do drugiego ze wskazanych rolników, podała, że deklarowane przez niego powiększenie powierzchni łąk wchodzących w skład 34 ha gospodarstwa, nie może być argumentem decydującym, ponieważ jak wynika, ze wykazu zamian danych ewidencyjnych z [...] grudnia 2008 r. z sumarycznej powierzchni 8,388 ha jedynie 1,4 ha stanowią pastwiska. Odnosząc się do zainteresowania nabyciem nieruchomości przez trzeciego rolnika, stwierdziła, że ponieważ osoba ta nie przystąpiła do przetargu, zatem "zainteresowanie nabyciem" ma charakter czysto spekulacyjny.

W opinii skarżącej zupełnie bez wpływu na meritum rozstrzygnięcia sprawy ma podniesiona przez organ kwestia wyłączenia z dzierżawy 20 % powierzchni użytków będących przedmiotem dzierżawy. Zaznaczyła, że zagadnienie to w kontekście wyrażenia opinii dotyczącej nabycia nieruchomości rolnej przez cudzoziemca znajduje się poza kognicją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Ugruntowane jest bowiem stanowisko, iż kryteria, którymi posługuje się Minister w rzeczonym postępowaniu są sformułowane w ustawie z 11 kwietnia 2003 r.

o kształtowaniu ustroju rolnego, nie zaś jak to ma miejsce w niniejszej sprawie w treści obowiązującej umowy dzierżawy.

Odnosząc się do negatywnej opinii [...] Izby Rolniczej podała, że powołane przez Ministra stanowisko wyrażone w piśmie z [...] kwietnia 2012 r. nie zostało skarżącej przedstawione. Skarżąca nie miała zatem możliwości polemiki w twierdzeniami w niej zawartymi. Podkreśliła także, że z treści zaskarżonego postanowienia nie wynika, by organ dokonał oceny zamiaru skarżącej co do charakteru planowanej działalności pod kątem gospodarki rolnej.

Reasumując stwierdziła, że organ nie uwzględnił wynikających z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 8 października 2012 r. wskazań

I uwag w zakresie dalszego prowadzenia postępowania, wydając zaskarżone postanowienie bez dokładnego wyjaśnienia sprawy i rozważenia rzeczywistych interesów wskazanych w art. 7 Kpa, naruszając tym samym zasadę związania organu wskazaniami zapadłego w sprawie orzeczenia sądowego (art. 153 ppsa).

Stwierdziła, iż w uzasadnieniu postanowienia organ przytoczył jedynie stan faktyczny sprawy, opisując profile działalności uczestników przetargu oraz uznał na tej podstawie, że zastosowanie może mieć wyłącznie zasada preferencyjnego traktowania rolnika indywidualnego, przy czym organ nie wyjaśnił przyczyn zastosowania tej zasady. Podkreśliła, iż nie zgadza się ze stanowiskiem organu zawartym w zaskarżonym rozstrzygnięciu wskazując, iż wynikająca z art. 23 Konstytucji RP zasada uznania za podstawę ustroju rolnego gospodarstwa rodzinnego nie wyłącza możliwości prowadzenia gospodarstw rolnych w innej niż gospodarstwo rodzinne formie, a jedynie zobowiązuje właściwe organy do prowadzenia postępowań z jej uwzględnieniem. Podniosła, że brak jest przepisów, z których wynikałby zakaz nabywania nieruchomości przez przedsiębiorców, niebędących rolnikami indywidualnymi.

W ocenie skarżącej odmawiając wydania zezwolenia na nabycie nieruchomości organ działa przeciwko interesowi społecznemu z tego względu, iż odmawia intensyfikacji działalności rolniczej podmiotowi, który prowadzi taką działalność od 1995r. i uzyskuje w tej działalności bardzo dobre wyniki, co wskazuje na posiadanie odpowiednich kwalifikacji. Podała także, że daje stabilne zatrudnienie dla 20 pracowników mieszkających w okolicznych miejscowościach. Organ natomiast nie odniósł się do tych okoliczności.

Skarżąca zaznaczyła, że stanowisko organu w zakresie zgody na nabycie nieruchomości przez cudzoziemca powinno dotyczyć tylko takich okoliczności jakie zostały przewidziane w granicach ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, zaś sprzeciwianie się nabyciu nieruchomości z innych przyczyn niż wskazane w powołanej ustawie stanowi dyskryminację cudzoziemców. Zgodnie bowiem z zasadą wynikającą z art. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego gospodarstwo rolne powinno być prowadzone zgodnie z racjonalną gospodarką. W ocenie skarżącej nie ma podstaw by sądzić, że rolnik indywidualny zapewni racjonalną gospodarkę w większym stopniu niż cudzoziemiec będący przedsiębiorcą i posiadający odpowiednie kwalifikacje.

W odpowiedzi na skargę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniósł o jej oddalenie.

Podczas rozprawy przed sądem administracyjnym w dniu 6 marca 2014r. pełnomocnik strony skarżącej oświadczył, że niemożność korzystania z przedmiotowych działek o nr [...], [...] powoduje, że maszyny rolnicze Spółki muszą korzystać z dróg publicznych, aby dojechać do pół uprawnych należących do Spółki. Okoliczność ta powoduje konflikty z władzami gminy. Pełnomocnik skarżącej wskazał ponadto, że teren przedmiotowych działek otoczony jest działkami dzierżawionymi przez Spółkę i tym samym brak jest możliwości ich racjonalnego wykorzystania przez inne podmioty.

Pełnomocnik organu stwierdził, że okoliczności te nie były znane organowi przed wydaniem decyzji.

Wskazał ponadto, że gdyby organ wiedział wcześniej, że problemem jest możliwość dojazdu maszyn rolniczych Spółki i konieczność korzystania z dróg publicznych to skonsultowałby tę sprawę z organami gminy. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, iż w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekające w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Stosownie zaś do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że w granicach danej sprawy Sąd dokonuje oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami prawa, bez względu na zarzuty podniesione w skardze. Podkreślić również należy, że Sąd bada także, czy w sprawie nie zachodzą okoliczności dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle wyżej wskazanych kryteriów należy uznać, iż zasługują one na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie narusza prawo.

Trzeba podkreślić, że obecny na rozprawie pełnomocnik skarżącej wskazał, że niemożność korzystania z wnioskowanych do zakupu działek o nr [...], [...] powoduje, że maszyny rolnicze Spółki muszą korzystać z dróg publicznych, aby dojechać do pół uprawnych, co powoduje konflikty z władzami gminy. Stwierdził ponadto, że teren przedmiotowych działek otoczony jest działkami dzierżawionymi przez Spółkę i tym samym brak jest możliwości ich racjonalnego wykorzystania przez inne podmioty.

Odnosząc się do wskazanych zagadnień, pełnomocnik organu podał, że okoliczności te nie były znane organowi przed wydaniem postanowienia. Wskazał także, że gdyby organ wiedział wcześniej, że problemem jest możliwość dojazdu maszyn rolniczych Spółki i konieczność korzystania z dróg publicznych to skonsultowałby tę sprawę z władzami gminy i rozważałby tę kwestię rozpoznając sprawę.

Powyższe zdaniem Sądu należy uznać za istotne okoliczności faktyczne, istniejące w dniu wydania postanowienia, które jednak nie były znane organowi, który wydał rozstrzygnięcie - art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.

W ocenie Sądu wskazane przez pełnomocnika Spółki okoliczności dotyczące dojazdu jak też możliwości racjonalnego wykorzystania przedmiotowych działek przez inne podmioty powinny być rozważone przez organ orzekający.

Należy również wskazać, że organ nie wyjaśnił jednoznacznie sprawy w zakresie zmiany stanowiska [...] Izby Rolniczej odnośnie nabycia ww. nieruchomości a okoliczność ta ma dla sprawy istotne znaczenie.

Badając sprawę ponownie organ naczelny weźmie pod uwagę powyżej wskazane zagadnienia.

Mając na uwadze wskazane okoliczności sąd w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) orzekło uchyleniu zaskarżonego postanowienia.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 sentencji wyroku zapadło na podstawie art. 152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku na zasadzie przepisu art. 200 p.p.s.a.