III SA/Wa 1774/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-03-07Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Beata Sobocha /sprawozdawca/
Ewa Radziszewska-Krupa /przewodniczący/
Waldemar ŚledzikSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędziowie sędzia WSA Beata Sobocha (sprawozdawca), sędzia WSA Waldemar Śledzik, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2014 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2013 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz A. K. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Prezydent m. st. W. decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. ustalił skarżącemu – A. K. zobowiązanie podatkowe podatku od nieruchomości na rok 2013 w kwocie łącznej [...] złotych.
W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił nieprawidłowe opodatkowanie miejsca postojowego na parkingu podziemnym znajdującym się w budynku mieszkalnym, to jest jak za "budynek pozostały" (garaż).
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że jego zdaniem winna być zastosowana dla przedmiotowego miejsca postojowego stawka obowiązująca dla "budynków mieszkalnych", bowiem grunty stanowiące przedmiot odrębnej własności zajęte pod lokal mieszkalny usytuowany w budynku mieszkalnym oraz miejsce postojowe usytuowane w tym samym budynku mieszkalnym, są wykorzystywane w związku z zamieszkiwaniem, są bezpośrednio związane z zamieszkiwaniem. W konkluzji wnosił o zmianę decyzji w części dotyczącej opodatkowania miejsca postojowego i zastosowanie stawki właściwej dla budynków mieszkalnych.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z [...] maja 2013 r. o sygn. akt [...] orzekło o utrzymaniu w całości w mocy decyzji organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał jedynie, że w kwestiach opodatkowania garaży i miejsc postojowych zmieniło się orzecznictwo sądowo-administracyjne. Na poparcie swojego stanowiska wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z 9 grudnia 2010 r., sygn. Akt III SA/Wa 2114/10, III SA Wa 2115/10, III SA Wa 2116/10, III SA Wa 2117/10, III SA Wa 2118/10, III SA/Wa 2119/10, III SA Wa 2268/10, III SA Wa 2269/10, III SA Wa 2270/10, III SA Wa 2271/10. III SA Wa 2272/10, III SA Wa 2243/10, III SA Wa 2244/10, III SA Wa 2245/10, III SA Wa 2246/10, III SA Wa 2247/10, III SA Wa 2248/10, III SA Wa 2249/10 przesądził, iż garaż umiejscowiony jako odrębny podmiot własności w większej całości - budynku mieszkalnym z własną księgą wieczystą nie może podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych, ani ich części, gdyż nie sposób zaliczyć go do obiektów tego rodzaju, zarówno z funkcjonalnego, jak i prawnego punktu widzenia. Lokal o innym przeznaczeniu niż mieszkalne (garaże), powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla budynków (ich części) pozostałych.
Organ powołał się także, na najnowsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego - uchwalę 7 sędziów SN z dnia 27 lutego 2012 r. sygn. akt: II FPS 4/11, która przesądziła jednoznacznie, iż garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla "budynków pozostałych" - art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. - o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), dalej "u.p.o.l.".
W skardze na powyższą decyzję skarżący wniósł o jej uchylenie i podniósł, że zarówno organ pierwszej jak i drugiej instancji pominął fakt, że zgodnie z art. 6 ust. 6 u.p.o.l. nie zwalnia organu podatkowego z nałożonego art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), dalej "O.p." obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.
Obowiązkiem organu podatkowego jest weryfikacja twierdzeń podatnika, ocena dowodów, dokonanie ustaleń i na tej podstawie w pierwszej kolejności określenie rzeczywistego sposobu wykorzystywania: gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego, niezbędnego do zastosowania właściwej stawki podatku. Jeżeli zatem skarżący stawia organom zarzut błędnego ustalenia sposobu wykorzystywania (gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego) na określone cele, to w trakcie prowadzonego ponownie postępowania podatkowego organy zobowiązane są do ustalenia i określenia rzeczywistego sposobu wykorzystania (gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego), a następnie, zastosowania właściwej stawki podatku.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził, że została ona wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W myśl art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W sprawach nieuregulowanych w art. 220-234 w postępowaniu przed organami odwoławczymi mają odpowiednie zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organami pierwszej instancji (art. 235 Ordynacji podatkowej). Wymienione przepisy nie regulują sprawy treści decyzji odwoławczej i jego uzasadnienie dlatego też w kwestii tej znajduje odpowiednie zastosowanie przepis art. 210 Ordynacji podatkowej. W myśl art. 210 § 1 pkt 6 oraz § 4 Ordynacji podatkowej decyzja zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne (§ 1 pkt 6), zaś uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, uzasadnienie prawne zaś zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa (§ 4). Rzeczą organu odwoławczego jest nie tylko przeprowadzenie ponownie postępowania w sprawie, ale także ustosunkowanie się do stanowiska strony tego postępowania, ponieważ art. 210 § 4 znajduje odpowiednie zastosowanie w sprawie przed organem drugiej instancji na mocy art. 235 O.p. (tak wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 września 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 141/09). Przytoczenie przepisów prawa to również wskazanie ich treści i relacji do stanu faktycznego sprawy (tak wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1602/08). Proces rozumowania organu, wnioski dotyczące oceny dowodów oraz argumenty przemawiające za przyjęciem określonej opinii, winny znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji (art. 210 § 4 O.p.), tak by adresat, a nadto sąd dokonujący kontroli legalności aktu, miał możliwość zapoznania się nie tylko ze stwierdzeniem organu, ale również z analizą, jaką organ przeprowadził w stosunku do każdego z dowodów i przyczyn, dla których niektóre dowody zostały uznane za wiarygodne, a innym odmówiono wiarygodności (tak wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Łd 1236/08). Utrzymanie w mocy decyzji od której wniesiono odwołanie, nie jest efektem kontroli decyzji organu podatkowego I instancji, ale wynika z przeprowadzonego zgodnie z zasadami nowego postępowania w sprawie i nie może sprowadzać się jedynie do udzielenia odpowiedzi na zarzuty podniesione w odwołaniu bowiem decyzja organu odwoławczego ma charakter merytoryczny (tak wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 października 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 744/07).
Zgodnie z treścią art. 127 Ordynacji podatkowej postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne. Dwuinstancyjność postępowania wymusza na organie odwoławczym odniesienie się w uzasadnieniu wydanego aktu (decyzji, postanowienia) nawet do tych twierdzeń strony, które omówiono już raz w ocenianym rozstrzygnięciu organu pierwszej instancji (tak wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 322/09). Organ drugiej instancji ponownie rozpoznaje sprawę w całości nie poprzestając jedynie na kontroli rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Ta dyrektywa postępowania odwoławczego nie jest realizowana, jeżeli organ odwoławczy nie ustalił stanu faktycznego w oparciu o dowody źródłowe ale przyjął te ustalenia na podstawie zestawień i opisów dokonanych przez organ I instancji (tak wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 552/09). Z zasady dwuinstancyjności wynika, iż organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpatrzyć i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu pierwszej instancji, z zastrzeżeniem wypadków przyjętych w art. 220 i art. 233 § 2 i § 3 O.p. Organ odwoławczy nie może zatem ograniczyć się tylko do kontroli decyzji organu pierwszej instancji, a obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę (tak wyrok NSA z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt II FSK 657/08). Dwuinstancyjność postępowania oznacza, że złożenie przez stronę odwołania od decyzji organu pierwszej instancji powoduje, iż sprawa rozpoznana jest ponownie przez organ odwoławczy. Organ ten rozpoznaje sprawę, a nie odwołanie (tak wyrok NSA z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt II FSK 658/08).
Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, organ odwoławczy nie rozpatrzył sprawę ponownie poprzestając jedynie na stwierdzeniu, że w kwestiach opodatkowania garaży i miejsc postojowych zmieniło się orzecznictwo sądowo-administracyjne, na poparcie czego wymienił sygnatury orzeczeń.
W ocenie Sądu organ odwoławczy nie dokonał samodzielnych ustaleń czy ocen w tym przedmiocie. Nie wskazał podstawy prawnej rozstrzygnięcia tj. przepisów ustawy podatkowej regulujących opodatkowanie garaży.
Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy dokona ustaleń faktycznych z uwzględnieniem całości zebranych dowodów, samodzielnie stwierdzi czy doszło do wyczerpującego zebrania materiału dowodowego a następnie rozpatrzy cały materiał dowodowy, oceniając czy dana okoliczność została udowodniona oraz wymieniając i wykładając, mające zastosowanie w sprawie, przepisy ustaw podatkowych. Sporządzając decyzję uwzględni treść art. 210 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej stosując ten przepis odpowiednio do wymogów decyzji odwoławczej. Nieskomplikowany charakter sprawy, utrwalona w przedmiocie sprawy linia orzecznictwa sądów administracyjnych, nie zwalnia organu odwoławczego z obowiązku przestrzegania zasad ogólnych postępowania podatkowego (art. 120-129 Ordynacji podatkowej).
Z uwagi na treść zaskarżonej decyzji oraz wskazane wyżej braki Sąd stwierdza, że narusza ona wymienione wyżej przepisy postępowania i to w sposób mający wpływ na wynik sprawy i dlatego na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 152 i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w wyroku.
.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Beata Sobocha /sprawozdawca/Ewa Radziszewska-Krupa /przewodniczący/
Waldemar Śledzik
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędziowie sędzia WSA Beata Sobocha (sprawozdawca), sędzia WSA Waldemar Śledzik, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2014 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2013 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz A. K. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Prezydent m. st. W. decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. ustalił skarżącemu – A. K. zobowiązanie podatkowe podatku od nieruchomości na rok 2013 w kwocie łącznej [...] złotych.
W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił nieprawidłowe opodatkowanie miejsca postojowego na parkingu podziemnym znajdującym się w budynku mieszkalnym, to jest jak za "budynek pozostały" (garaż).
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że jego zdaniem winna być zastosowana dla przedmiotowego miejsca postojowego stawka obowiązująca dla "budynków mieszkalnych", bowiem grunty stanowiące przedmiot odrębnej własności zajęte pod lokal mieszkalny usytuowany w budynku mieszkalnym oraz miejsce postojowe usytuowane w tym samym budynku mieszkalnym, są wykorzystywane w związku z zamieszkiwaniem, są bezpośrednio związane z zamieszkiwaniem. W konkluzji wnosił o zmianę decyzji w części dotyczącej opodatkowania miejsca postojowego i zastosowanie stawki właściwej dla budynków mieszkalnych.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z [...] maja 2013 r. o sygn. akt [...] orzekło o utrzymaniu w całości w mocy decyzji organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał jedynie, że w kwestiach opodatkowania garaży i miejsc postojowych zmieniło się orzecznictwo sądowo-administracyjne. Na poparcie swojego stanowiska wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z 9 grudnia 2010 r., sygn. Akt III SA/Wa 2114/10, III SA Wa 2115/10, III SA Wa 2116/10, III SA Wa 2117/10, III SA Wa 2118/10, III SA/Wa 2119/10, III SA Wa 2268/10, III SA Wa 2269/10, III SA Wa 2270/10, III SA Wa 2271/10. III SA Wa 2272/10, III SA Wa 2243/10, III SA Wa 2244/10, III SA Wa 2245/10, III SA Wa 2246/10, III SA Wa 2247/10, III SA Wa 2248/10, III SA Wa 2249/10 przesądził, iż garaż umiejscowiony jako odrębny podmiot własności w większej całości - budynku mieszkalnym z własną księgą wieczystą nie może podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych, ani ich części, gdyż nie sposób zaliczyć go do obiektów tego rodzaju, zarówno z funkcjonalnego, jak i prawnego punktu widzenia. Lokal o innym przeznaczeniu niż mieszkalne (garaże), powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla budynków (ich części) pozostałych.
Organ powołał się także, na najnowsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego - uchwalę 7 sędziów SN z dnia 27 lutego 2012 r. sygn. akt: II FPS 4/11, która przesądziła jednoznacznie, iż garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla "budynków pozostałych" - art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. - o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), dalej "u.p.o.l.".
W skardze na powyższą decyzję skarżący wniósł o jej uchylenie i podniósł, że zarówno organ pierwszej jak i drugiej instancji pominął fakt, że zgodnie z art. 6 ust. 6 u.p.o.l. nie zwalnia organu podatkowego z nałożonego art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), dalej "O.p." obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.
Obowiązkiem organu podatkowego jest weryfikacja twierdzeń podatnika, ocena dowodów, dokonanie ustaleń i na tej podstawie w pierwszej kolejności określenie rzeczywistego sposobu wykorzystywania: gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego, niezbędnego do zastosowania właściwej stawki podatku. Jeżeli zatem skarżący stawia organom zarzut błędnego ustalenia sposobu wykorzystywania (gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego) na określone cele, to w trakcie prowadzonego ponownie postępowania podatkowego organy zobowiązane są do ustalenia i określenia rzeczywistego sposobu wykorzystania (gruntów zajętych pod lokalem mieszkalnym oraz miejscem postojowym jak i lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego), a następnie, zastosowania właściwej stawki podatku.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził, że została ona wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W myśl art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W sprawach nieuregulowanych w art. 220-234 w postępowaniu przed organami odwoławczymi mają odpowiednie zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organami pierwszej instancji (art. 235 Ordynacji podatkowej). Wymienione przepisy nie regulują sprawy treści decyzji odwoławczej i jego uzasadnienie dlatego też w kwestii tej znajduje odpowiednie zastosowanie przepis art. 210 Ordynacji podatkowej. W myśl art. 210 § 1 pkt 6 oraz § 4 Ordynacji podatkowej decyzja zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne (§ 1 pkt 6), zaś uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, uzasadnienie prawne zaś zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa (§ 4). Rzeczą organu odwoławczego jest nie tylko przeprowadzenie ponownie postępowania w sprawie, ale także ustosunkowanie się do stanowiska strony tego postępowania, ponieważ art. 210 § 4 znajduje odpowiednie zastosowanie w sprawie przed organem drugiej instancji na mocy art. 235 O.p. (tak wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 września 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 141/09). Przytoczenie przepisów prawa to również wskazanie ich treści i relacji do stanu faktycznego sprawy (tak wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1602/08). Proces rozumowania organu, wnioski dotyczące oceny dowodów oraz argumenty przemawiające za przyjęciem określonej opinii, winny znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji (art. 210 § 4 O.p.), tak by adresat, a nadto sąd dokonujący kontroli legalności aktu, miał możliwość zapoznania się nie tylko ze stwierdzeniem organu, ale również z analizą, jaką organ przeprowadził w stosunku do każdego z dowodów i przyczyn, dla których niektóre dowody zostały uznane za wiarygodne, a innym odmówiono wiarygodności (tak wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Łd 1236/08). Utrzymanie w mocy decyzji od której wniesiono odwołanie, nie jest efektem kontroli decyzji organu podatkowego I instancji, ale wynika z przeprowadzonego zgodnie z zasadami nowego postępowania w sprawie i nie może sprowadzać się jedynie do udzielenia odpowiedzi na zarzuty podniesione w odwołaniu bowiem decyzja organu odwoławczego ma charakter merytoryczny (tak wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 października 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 744/07).
Zgodnie z treścią art. 127 Ordynacji podatkowej postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne. Dwuinstancyjność postępowania wymusza na organie odwoławczym odniesienie się w uzasadnieniu wydanego aktu (decyzji, postanowienia) nawet do tych twierdzeń strony, które omówiono już raz w ocenianym rozstrzygnięciu organu pierwszej instancji (tak wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 322/09). Organ drugiej instancji ponownie rozpoznaje sprawę w całości nie poprzestając jedynie na kontroli rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Ta dyrektywa postępowania odwoławczego nie jest realizowana, jeżeli organ odwoławczy nie ustalił stanu faktycznego w oparciu o dowody źródłowe ale przyjął te ustalenia na podstawie zestawień i opisów dokonanych przez organ I instancji (tak wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 552/09). Z zasady dwuinstancyjności wynika, iż organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpatrzyć i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu pierwszej instancji, z zastrzeżeniem wypadków przyjętych w art. 220 i art. 233 § 2 i § 3 O.p. Organ odwoławczy nie może zatem ograniczyć się tylko do kontroli decyzji organu pierwszej instancji, a obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę (tak wyrok NSA z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt II FSK 657/08). Dwuinstancyjność postępowania oznacza, że złożenie przez stronę odwołania od decyzji organu pierwszej instancji powoduje, iż sprawa rozpoznana jest ponownie przez organ odwoławczy. Organ ten rozpoznaje sprawę, a nie odwołanie (tak wyrok NSA z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt II FSK 658/08).
Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, organ odwoławczy nie rozpatrzył sprawę ponownie poprzestając jedynie na stwierdzeniu, że w kwestiach opodatkowania garaży i miejsc postojowych zmieniło się orzecznictwo sądowo-administracyjne, na poparcie czego wymienił sygnatury orzeczeń.
W ocenie Sądu organ odwoławczy nie dokonał samodzielnych ustaleń czy ocen w tym przedmiocie. Nie wskazał podstawy prawnej rozstrzygnięcia tj. przepisów ustawy podatkowej regulujących opodatkowanie garaży.
Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy dokona ustaleń faktycznych z uwzględnieniem całości zebranych dowodów, samodzielnie stwierdzi czy doszło do wyczerpującego zebrania materiału dowodowego a następnie rozpatrzy cały materiał dowodowy, oceniając czy dana okoliczność została udowodniona oraz wymieniając i wykładając, mające zastosowanie w sprawie, przepisy ustaw podatkowych. Sporządzając decyzję uwzględni treść art. 210 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej stosując ten przepis odpowiednio do wymogów decyzji odwoławczej. Nieskomplikowany charakter sprawy, utrwalona w przedmiocie sprawy linia orzecznictwa sądów administracyjnych, nie zwalnia organu odwoławczego z obowiązku przestrzegania zasad ogólnych postępowania podatkowego (art. 120-129 Ordynacji podatkowej).
Z uwagi na treść zaskarżonej decyzji oraz wskazane wyżej braki Sąd stwierdza, że narusza ona wymienione wyżej przepisy postępowania i to w sposób mający wpływ na wynik sprawy i dlatego na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 152 i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w wyroku.
.
