II SA/Go 794/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
2014-03-10Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Marek Szumilas /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.L. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty postanawia: 1. przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić radcę prawnego.
Uzasadnienie
J.L. skargą z dnia [...] sierpnia 2013 r. zakwestionował uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty (Dz. Urz. Woj. z 2013 r. poz. 1462).
W dniu 30 września 2013r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika. W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy J.L. wskazał, że pobiera zasiłek stały w wysokości 444 zł (netto). Wnioskodawca podał, że czynsz za mieszkanie wynosi 350 zł a na zakup lekarstw przeznacza około 100 zł.
Postanowieniem z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę J.L. na ww. uchwałę Rady Miejskiej i odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Przyczyną odrzucenia skargi był fakt, że w nadesłanych przez organ aktach administracyjnych sprawy oraz wśród złożonych przez skarżącego w odpowiedzi na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału pismach brak było uprzedniego wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącego, wywołanego powyższą uchwałą. W związku z tym Sąd uznał, że skarga na tę uchwałę została wniesiona bez wypełnienia wynikającego z art. 101 ust. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) wymogu uprzedniego wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym aktem, co przesądza o niedopuszczalności skargi w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Nadto, Sąd zaznaczył, że pomimo niewskazania w nadesłanym wezwaniu z 29 maja 2013 r. uchwały nr XXI/179/2013, skargę również należałoby uznać za niedopuszczalną jako wniesioną po upływie ustawowego terminu. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało bowiem złożone w Urzędzie Miejskim dnia 29 maja 2013 r., zaś Rada Miejska nie udzieliła na nie odpowiedzi. Oznaczało to, że w myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. termin do wniesienia skargi na uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynosił 60 dni, rozpoczął swój bieg od dnia następnego, tj. 30 maja 2013 r. i upłynął z dniem 29 lipca 2013 r. Tymczasem, jak podkreślił Sąd w uzasadnieniu skarga J.L. została wniesiona dnia 5 sierpnia 2013 r., a więc po upływie ustawowego terminu.
Odnosząc się natomiast do złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy, Sąd wskazał, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie
w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, zaś w orzecznictwie sądowym panuje zgodny pogląd, że o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Sąd powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazał, że chodzi o taką sytuację, w której obowiązujące prawo jasno
i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego, zaś stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości co do braku szans na jej uwzględnienie, zaś przepis art. 247 p.p.s.a. znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do odrzucenia, co miało miejsce w niniejszej sprawie.
Na ww. postanowienie skarżący wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego w części dotyczącej odmowy przyznania prawa pomocy. Wraz
z zażaleniem skarżący złożył m. in. wniosek o przywrócenie terminu "do ponownego rozpatrzenia sprawy" oraz załączył m. in. kserokopię datowanego na dzień 30 lipca 2013 r. wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa wywołanego m. in. zaskarżoną w niniejszej sprawie uchwałą z dnia 29 maja 2013 r.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podnosząc, że skarga na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 roku nr XXI/179/2013 złożona dnia 5 sierpnia 2013 r., została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, które wpłynęło do Urzędu Miasta i Gminy w dniu 1 sierpnia 2013 r. Warunek dopuszczalności skargi wynikający z treści art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym został zatem spełniony, skarga została również wniesiona z zachowaniem terminu wynikającego z art. 53 § 2 p.p.s.a., a w sprawie zaistniała przesłanka niedopuszczalności wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi - nie ma bowiem możliwości przywrócenia terminu, któremu strona nie uchybiła.
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. akt II FZ 1597/13 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13 w części odmawiającej przyznanie prawa pomocy
i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.
W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że wobec okoliczności, które wyszły na jaw przy rozpatrywaniu wniosku skarżącego
o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, tj. wobec stwierdzenia, że skarga będąca przedmiotem niniejszej sprawy została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wniesiona została z zachowaniem terminu, nie można mówić o oczywistej bezzasadności skargi. NSA podkreślił, że skoro wszelkie podstawy, na których Sąd oparł uzasadnienie odrzucenia skargi, zostały podważone w świetle dostarczonego wezwania datowanego na dzień 30 lipca 2013 r., stwierdzenie,
że bezzasadność skargi jest oczywista, jest niewątpliwie i bezspornie niesłuszne.
W tej sytuacji w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji powinien ocenić wniosek strony w świetle przesłanek, o jakich mowa w art. 246 § 1 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej jako "p.p.s.a.", prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach
w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
W literaturze przedmiotu wskazuje się, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Należy wskazać, że miesięczny dochód J.L. z tytułu zasiłku stałego wynosi 444 zł (netto). Miesięczne przeciętne opłaty związane z utrzymaniem mieszkania i zakupem lekarstw wynoszą około 450 zł.
Z treści formularza PPF wynika, że J.L. nie posiada oszczędności.
W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność jego oświadczenia w przedmiocie sytuacji materialnej.
W świetle zasad doświadczenia życiowego w pełni uprawniony jest wniosek,
że posiadane przez wnioskodawcę środki pieniężne wystarczają jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych.
Reasumując należy stwierdzić, że wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Marek Szumilas /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.L. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty postanawia: 1. przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić radcę prawnego.
Uzasadnienie
J.L. skargą z dnia [...] sierpnia 2013 r. zakwestionował uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty (Dz. Urz. Woj. z 2013 r. poz. 1462).
W dniu 30 września 2013r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika. W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy J.L. wskazał, że pobiera zasiłek stały w wysokości 444 zł (netto). Wnioskodawca podał, że czynsz za mieszkanie wynosi 350 zł a na zakup lekarstw przeznacza około 100 zł.
Postanowieniem z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę J.L. na ww. uchwałę Rady Miejskiej i odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Przyczyną odrzucenia skargi był fakt, że w nadesłanych przez organ aktach administracyjnych sprawy oraz wśród złożonych przez skarżącego w odpowiedzi na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału pismach brak było uprzedniego wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącego, wywołanego powyższą uchwałą. W związku z tym Sąd uznał, że skarga na tę uchwałę została wniesiona bez wypełnienia wynikającego z art. 101 ust. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) wymogu uprzedniego wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym aktem, co przesądza o niedopuszczalności skargi w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Nadto, Sąd zaznaczył, że pomimo niewskazania w nadesłanym wezwaniu z 29 maja 2013 r. uchwały nr XXI/179/2013, skargę również należałoby uznać za niedopuszczalną jako wniesioną po upływie ustawowego terminu. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało bowiem złożone w Urzędzie Miejskim dnia 29 maja 2013 r., zaś Rada Miejska nie udzieliła na nie odpowiedzi. Oznaczało to, że w myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. termin do wniesienia skargi na uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynosił 60 dni, rozpoczął swój bieg od dnia następnego, tj. 30 maja 2013 r. i upłynął z dniem 29 lipca 2013 r. Tymczasem, jak podkreślił Sąd w uzasadnieniu skarga J.L. została wniesiona dnia 5 sierpnia 2013 r., a więc po upływie ustawowego terminu.
Odnosząc się natomiast do złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy, Sąd wskazał, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie
w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, zaś w orzecznictwie sądowym panuje zgodny pogląd, że o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Sąd powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazał, że chodzi o taką sytuację, w której obowiązujące prawo jasno
i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego, zaś stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości co do braku szans na jej uwzględnienie, zaś przepis art. 247 p.p.s.a. znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do odrzucenia, co miało miejsce w niniejszej sprawie.
Na ww. postanowienie skarżący wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego w części dotyczącej odmowy przyznania prawa pomocy. Wraz
z zażaleniem skarżący złożył m. in. wniosek o przywrócenie terminu "do ponownego rozpatrzenia sprawy" oraz załączył m. in. kserokopię datowanego na dzień 30 lipca 2013 r. wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa wywołanego m. in. zaskarżoną w niniejszej sprawie uchwałą z dnia 29 maja 2013 r.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podnosząc, że skarga na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 roku nr XXI/179/2013 złożona dnia 5 sierpnia 2013 r., została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, które wpłynęło do Urzędu Miasta i Gminy w dniu 1 sierpnia 2013 r. Warunek dopuszczalności skargi wynikający z treści art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym został zatem spełniony, skarga została również wniesiona z zachowaniem terminu wynikającego z art. 53 § 2 p.p.s.a., a w sprawie zaistniała przesłanka niedopuszczalności wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi - nie ma bowiem możliwości przywrócenia terminu, któremu strona nie uchybiła.
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. akt II FZ 1597/13 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13 w części odmawiającej przyznanie prawa pomocy
i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.
W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że wobec okoliczności, które wyszły na jaw przy rozpatrywaniu wniosku skarżącego
o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, tj. wobec stwierdzenia, że skarga będąca przedmiotem niniejszej sprawy została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wniesiona została z zachowaniem terminu, nie można mówić o oczywistej bezzasadności skargi. NSA podkreślił, że skoro wszelkie podstawy, na których Sąd oparł uzasadnienie odrzucenia skargi, zostały podważone w świetle dostarczonego wezwania datowanego na dzień 30 lipca 2013 r., stwierdzenie,
że bezzasadność skargi jest oczywista, jest niewątpliwie i bezspornie niesłuszne.
W tej sytuacji w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji powinien ocenić wniosek strony w świetle przesłanek, o jakich mowa w art. 246 § 1 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej jako "p.p.s.a.", prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach
w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
W literaturze przedmiotu wskazuje się, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Należy wskazać, że miesięczny dochód J.L. z tytułu zasiłku stałego wynosi 444 zł (netto). Miesięczne przeciętne opłaty związane z utrzymaniem mieszkania i zakupem lekarstw wynoszą około 450 zł.
Z treści formularza PPF wynika, że J.L. nie posiada oszczędności.
W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność jego oświadczenia w przedmiocie sytuacji materialnej.
W świetle zasad doświadczenia życiowego w pełni uprawniony jest wniosek,
że posiadane przez wnioskodawcę środki pieniężne wystarczają jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych.
Reasumując należy stwierdzić, że wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono, jak w sentencji postanowienia.
