II SA/Wr 721/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 8 lutego 2013 r., nr [...] Prezydent W. zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi A. SA pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych A, B, C - etap II, D, E- etap I z garażami podziemnymi, lokalami usługowymi na parterze budynku A, z niezbędną infrastrukturą techniczną wewnętrzną, zagospodarowaniem terenu, przebudową sieci kablowej napowietrznej, elektroenergetycznej SN, oraz tymczasowym zjazdem na plac budowy (z wyłączeniem budowy sieci i przyłączy uzbrojenia zewnętrznego, drogi [...] i [...] oraz zjazdu z drogi publicznej), przy ul. G. R. we W. (działki nr [...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...], obręb W.).

Od powyższej decyzji odwołali się E. D.-S., M. S., P. Ł., A. Ł., M. K., M. K., E. B.- K., R. B., B. S.-D., L. D., K. S. i M. S., właściciele działek sąsiadujących z działkami objętymi udzielonym pozwoleniem na budowę. W odwołaniu zarzucili:

I. rażące naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonej decyzji, a to art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a., polegające na pominięciu dowodu z opinii biegłego, specjalisty z zakresu budownictwa, hydrologii oraz melioracji wodnych, pomimo że tylko biegły specjalista z tych zakresów mógł odpowiedzieć na postawione w odwołaniu pytania dotyczące oddziaływania spornej inwestycji;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, który mógł mieć wpływ na jej treść, polegający na:

1) przyjęciu, że projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru położonego na wschód od ul. gen. S.G. – R., od granicy miasta do ul. T., w obrębie W. we W., pomimo że:

- zgodnie z ustaleniami tego planu, w przypadku budynków B, C, D, E planowanej inwestycji dopuszcza się ostatnią 3- kondygnację mieszkalną w stromym dachu. W rozpatrywanym przypadku nad trzecią kondygnacją mieszkalną zaprojektowano poddasze nieużytkowe o wys. 2,68 m w najwyższym miejscu i to ono zajmuje przestrzeń w stromym dachu, co oznacza, że kondygnacja trzecia mieszkalna nie jest kondygnacją w stromym dachu;

- w projekcie budowlanym lukarny, które powinny mieć, zgodnie ze znaczeniem tego słowa, funkcję doświetlającą, zaprojektowano w taki sposób, że faktycznie są one pomieszczeniami mieszkalnymi mającymi szerokość lokalu mieszkalnego na niższej, przedostatniej kondygnacji;

- zbliżenie linii energetycznej średniego napięcia SN do granic działek usytuowanych przy ul. O. będzie w przyszłości powodować negatywnie oddziaływanie na organizm ludzki pola elektromagnetycznego wytwarzanego przez tę linię;

- inwestor projektując budynki o wys. 15 m od poziomu terenu do kalenicy (mierząc wysokość od strony przydomowych ogrodów stron wnoszących niniejsze odwołanie), w odległości 8 m od granicy należących do odwołujących działek stawia pionową ścianę o wysokości 9,83 m (mierząc wysokość od skarpy do krawędzi attyki), co oznacza, że rzeczywistą wysokość otrzyma się dodając wysokość skarpy, która wynosi ok. 8m, podczas gdy domy stron wnoszących odwołanie mają wysokość 38m od poziomu terenu (ogródków) do kalenicy, a pionowa ściana mierzona do krawędzi dachu ma wysokość 4,48 m;

2) zbliżenie północnej ściany ok. 15 - metrowego budynku (wysokość mierzona od poziomu terenu do kalenicy) na odległość 8 m (pomniejszonej o wymiar zewnętrznych balkonów) do granicy działek z zabudową jednorodzinną, może spowodować pogorszenie warunków akustycznych dla mieszkańców istniejącej zabudowy;

3) w godzinach popołudniowych nastąpi, w stosunku do stanu faktycznego istniejącego obecnie, znaczne zacienienie ogrodów przydomowych stron, przez co nie będzie możliwe korzystanie z przydomowych ogrodów stron w dotychczasowy sposób;

4) inwestycja w znaczny sposób narusza charakter obszaru W., gdzie dominują budynki jednorodzinne wolnostojące i szeregowe, zaś układ urbanistyczny projektowanej inwestycji przypomina raczej układ zabudowy śródmiejskiej - blokowej, a nie kameralnej zabudowy rejonu W., w szczególności projektowane budynki są bardzo długie, brakuje pomiędzy nimi przerw umożliwiających przepływ powietrza; III. przyjęcie, że projekt zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; projekt budowlany jest kompletny, zaś inwestor posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b ustawy Prawo budowalne, a także zaświadczenia, o których mowa w art. 12 ust. 7 tej ustawy; wykonanie oraz sprawdzenie projektu nastąpiło przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu lub jego sprawdzenia - zaświadczeniami, o których mowa w art. 12 ust. 7, pomimo że:

1) przyłącza i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, teletechniczne, elektroenergetyczne i gazowe, realizowane będą w innym etapie niż budynki mieszkalne i objęte są odrębnymi opracowaniami, zaś obecnie nie ma technicznych możliwości włączenia projektowanych przyłączy np. deszczówki, do istniejącej sieci w ul. G.R., co powoduje wysoce uzasadnioną wątpliwość, czy przyjęte założenia są wystarczające, by w wyniku realizacji tej inwestycji nie nastąpiło zalewanie wodami opadowymi nieruchomości ( zarówno przydomowych ogrodów, jak i budynków mieszkalnych) odwołujących się stron, zwłaszcza, że organ I instancji wydając zaskarżoną decyzję nie dysponował obliczeniami ilości wód opadowych, nie dysponował także dokumentacją, z której wynika, jak i kiedy zostanie zrealizowany docelowy układ ww. sieci;

2) w dokumentacji przedłożonej przez inwestora brakuje odniesień do zaleceń zawartych w decyzji środowiskowej, m.in. o zastosowaniu ścianek szczelnych jako zabezpieczenia wykopów;

3) organ I instancji w postanowieniu nr [...] nałożył na inwestora obowiązek uzyskania operatu wodno-prawnego, sporządzenia bilansu wód deszczowych z projektem retencjonowania, który to obowiązek nie został przez niego zrealizowany, lecz mimo to organ I instancji uznał - bez sprawdzenia, czy rzeczywiście zostały one wykonane - za wystarczające do wydania zaskarżonej decyzji o pozwoleniu na budowę jedynie oświadczenie projektanta o ich wykonaniu.

Decyzję organu I instancji zaskarżyli również - w jednobrzmiących odwołaniach – E. M.-O., M. O., B. Ł.-O. i A. O.. Powołując się na własność nieruchomości położonej przy ul. G. R. [...][...], oznaczonej geodezyjnie jako działka nr [...] wskazali, że dla terenu bezpośrednio przyległego do ich nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przyjęto liczbę kondygnacji "nie większą niż 3, przy czym ostatnią kondygnację dopuszcza się wyłącznie w formie poddasza ze stromym dachem o nachyleniu połaci od 30 do 45 stopni". Według odwołujących, zatwierdzona zaskarżoną decyzją dokumentacja projektowa w tym zakresie narusza warunki zabudowy uchwalone w miejscowym planie. W dokumentacji projektowej (trzykrotnie poprawianej i uzupełnianej) przedstawiono budynki oznaczone literą B i C jako trzy kondygnacyjne, a połać dachu znajduje się nad nią. Wobec tego nie można uznać, że trzecia kondygnacja znajduje się w połaci dachu. Kolejnym odstępstwem od ustaleń planu jest umieszczenie antresoli w narożnikach budynku, na kolejnej to już czwartej kondygnacji budynku. Pozostawienie nieużytkowego dachu a w narożnikach użytkowych antresoli w czwartej kondygnacji, umożliwi w przyszłości zagospodarowanie wolnych przestrzeni i wykorzystanie powierzchni dodatkowo w czwartej kondygnacji. Użycie w uchwale słów "dopuszcza się wyłącznie" wyklucza zastosowanie przeróżnych wybiegów architektonicznych. W ocenie wnoszących odwołanie wyjaśnienia wymaga również sprawa garaży podziemnych, które są podziemne tylko z nazwy, ponieważ rzędne "O" budynków wskazują, że są to kondygnacje naziemne. I tak poziom "O" projektowanych budynków wynosi 133,63 przy obecnej rzędnej terenu 131,31 i niższych. Garaż podziemny zagłębiony jest tylko na 0,5 m w głąb ziemi wobec tego jest to kondygnacja naziemna. W ocenie odwołujących dodatkowym mankamentem lokalizacji tak intensywnej zabudowy w tym miejscu jest przepustowość ul. G. R.. Jednopasmowa jezdnia w godzinach szczytu jest już obecnie zakorkowana. Dodatkowo na ukończeniu jest około 450 mieszkań przy ul. L. i G. R., co dodając spodziewaną ilość mieszkań z tej inwestycji wynoszącą 350 mieszkań może skutkować blokada tej ostatniej ulicy, która nie jest przygotowana do obsługi tak dużego ruchu kołowego.

Odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji złożyli także: D. K. i R. K. Odwołania te pozostawiono bez rozpoznania w związku z nieuzupełnieniem przez odwołujących braku formalnego odwołania (nieprzedłożeniem pełnomocnictwa procesowego przez pełnomocnika).

W trakcie postępowania odwoławczego Wojewoda D., powołując się na art. 136 k.p.a., postanowieniem z dnia 16 maja 2013 r., nr [...] nałożył na organ pierwszej instancji obowiązek przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego polegającego na przedłożeniu przez inwestora sporządzonych przez uprawniony podmiot, geotechnicznych warunków posadowienia obiektów budowlanych - zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. oraz dokumentacji geologicznej określającej warunki gruntowo-wodne, zatwierdzonej decyzją Prezydenta W. dnia 13 kwietnia 2012 r., nr [...].

Przy piśmie z dnia 25 czerwca 2013 r. Prezydent W. przesłał uzupełnione akta sprawy.

W uzupełniniu odwołania, przy piśmie z dnia 19 lipca 2013 r. odwołujący E.D.-S., M. S., P. Ł., A. Ł., M. K., M. K., E. B.- K., R. B., B. S.-D., L. D., K. S. i M. S. oraz R.M. zwrócili się do Wojewody D. o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej na okoliczność ustalenia zakresu i stopnia uciążliwości spornej inwestycji, związanych z niekorzystną analizą nasłonecznienia/zacienienia, odległościami od granicy działki, ustaleniem drogi przeciwpożarowej, ustaleniem komunikacji inwestycji, lokalizacją wylotów wentylacyjnych z inwestycji, planowanymi parkingami, zalewaniem wodami deszczowymi, w tym w szczególności zagrożenia skażeniem gruntów w wyniku prowadzonych pracy i braku zabezpieczenia niezgodnością przepisów przeciwpożarowych, ustaleniem dróg ewakuacyjnych w sposób nie uwzględniający elementarnego interesu odwołujących i ich rodzin, współczynnikami hałasu/analizą akustyczną, przekroczeniem ilości kondygnacji. Zawnioskowali też o zobowiązanie inwestora, w wypadku rozpoczęcia realizacji budowy, z uwagi na to, że odwołujący mają małe dzieci a zaplecze budowy jest w bezpośredniej odległości od nieruchomości; do przedstawienia planu zabezpieczenia terenu budowy, w tym dostarczenia, zainstalowania i obsługiwania tymczasowych urządzeń zabezpieczających, takich jak: zapory, światła ostrzegawcze, sygnały, ogrodzenia, itp., dla zapewnienia bezpieczeństwo pojazdów i pieszych. Powołując się na konieczność ograniczenia uciążliwego oddziaływania hałasu na okoliczną zabudowę mieszkaniową, strony postępowania wniosły również o zobowiązanie inwestora - w wypadku rozpoczęcia prac do odpowiedniego zaplanowania i rozłożenia w czasie robót budowlanych realizowanych przy użyciu sprzętu emitującego uciążliwy hałas. Wnieśli również o zobowiązanie inwestora, w wypadku rozpoczęcia realizacji inwestycji, do odpowiedniego zaplanowania i wyznaczenia miejsca do parkowania maszyn budowlanych (zaplecze budowy), na terenie utwardzonym i zabezpieczonym przed ewentualnym negatywnym wpływem substancji ropopochodnych na środowisko gruntowo-wodne; do odpowiedniego opracowania i uzyskania zatwierdzenia w Zarządzie Dróg i Utrzymania Miasta projektu obsługi komunikacyjnej budowy, w taki sposób, aby w możliwie najmniej uciążliwy sposób zakłócała funkcjonowanie mieszkańcom nieruchomości sąsiednich i obsługę tych nieruchomości. Ponadto wnieśli o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, na okoliczność związaną z zakresem uciążliwości ze strony inwestora, w tym z niekorzystną analizą nasłonecznie-zacienienia, odległościami od granicy działki, planowanym zapleczem budowlanych, ustaleniem drogi przeciwpożarowej, ustaleniem komunikacji inwestycji, lokalizacją wylotów wentylacyjnych z inwestycji, planowanymi parkingami, rozstrzygnięciem co do lokalizacji miejsca na odpady stałe, niezgodnością przepisów przeciwpożarowych, błędnym ustaleniem dróg ewakuacyjnych, współczynnikami hałasu. Odwołujący się wnioskowali o przeprowadzenie oględzin i wizji lokalnej nieruchomości inwestora oraz należących do nich nieruchomości na okoliczność ustalenia rodzaju i intensywności wskazanych już wcześniej uciążliwości dla odwołujących zamieszkujących w strefie bezpośredniego oddziaływania oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. geologii, hydrologii, budownictwa oraz melioracji, na okoliczność wskazania zagrożenia ze strony realizacji obiektu inwestora dla gruntów sąsiednich, w tym dla gruntu odwołujących w związku z niespełnieniem prawidłowych warunków geotechnicznych, tj. naruszenia art. 34 ust. 3 pkt. 4 ustawy Prawo budowlane.

Strony postępowania potrzymały wcześniejsze stanowisko dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym nieuwzględnienia lub niewłaściwej oceny dokonanej przez organ pierwszej instancji projektu budowlanego z wymaganiami przewidzianymi przepisami prawa, w szczególności ustaw i przepisów wykonawczych jak: Prawo budowlane, ustawa o ochronie środowiska, ustawa o lasach, ustawa o drogach publicznych, ustawa o utrzymywaniu porządku i czystości w gminach, ustawa o odpadach, prawo geologiczne i górnicze, prawo telekomunikacyjne, ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W tym zakresie zakwestionowali poziom posadowienia projektowanych budynków w stosunku do poziomu otaczającego terenu. Według nich, zatwierdzony zaskarżoną decyzja projekt budowlany nie spełnienia warunku nieprzesłaniania budynku istniejącego przez budynek projektowany. Ponadto teren inwestycji odnośnie funkcji - w wypadku przekroczenia ilości kondygnacji - nie jest zgodny z postanowieniami planu miejscowego. Zarzucili, że na przekroju terenowym w nieprawidłowy sposób pokazano proporcje budynku istniejącego w stosunku do projektowanego - przekrój przez lukarnę budynku szeregowego sugeruje, że krawędź dachu budynku istniejącego znajduje się o 2,70 m wyżej niż w rzeczywistości. Według nich, taka dysproporcja narusza charakter zabudowy W., co jest niezgodne z planem. Zbliżenie północnej ściany prawie 15-metrowego budynku (wysokość mierzona od poziomu terenu do kalenicy) na odległość 8m (odległość należy pomniejszyć o zewnętrzne tarasy i balkony) do granicy działek z zabudową jednorodzinną, w sposób drastyczny pogarsza warunki akustyczne dla mieszkańców istniejącej zabudowy, co nie zostało w żaden sposób w projekcie przedstawione, ani nie zostały na tę okoliczność przedstawione żadne badania, które potwierdzałyby, że immisje akustyczne w stosunku do istniejącej zabudowy będą się mieściły w granicach dopuszczalnych normami. Odwołujący się wnieśli o zobowiązanie inwestora do przeprowadzenia w tym zakresie niezbędnych badań. Natomiast po zapoznaniu się z dokumentacją geologiczną określająca warunki gruntowo-wodne w podłożu działek objętych inwestycją, autorzy odwołania stwierdzili, że jest ona niezgodna z rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r., gdyż została sporządzona w oparciu o przepisy poprzedniego rozporządzenia (uchylonego w dacie sporządzenia opracowania). Ponadto, zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r., stosowanie do postanowień § 7 ust. 3 powołanego aktu, w przypadku obiektów budowlanych trzeciej kategorii geotechnicznej oraz w złożonych warunkach gruntowych drugiej kategorii wykonuje się dodatkowo dokumentację geologiczno- inżynierską zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze a nie dokumentację geologiczną określającą warunki gruntowo - wodne w podłożu działek zainwestowania, jaką przedłożył inwestor. Dowodem tego, że przedłożona dokumentacja nie jest dokumentacją geologiczno-inżynierską jest brak spełnienia przez nią wymogów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2011 w sprawie dokumentacji hydrologicznej i dokumentacji geologiczno-inżynierskiej w zakresie § 20 ust. 8. Nie zawiera ona również oceny stanu technicznego obiektów budowlanych zlokalizowanych w sąsiedztwie projektowanego obiektu budowlanego. Z tego względu odwołujący wnieśli o zobowiązanie inwestora do uzupełnienia tej dokumentacji. W ich przekonaniu, przedłożona dokumentacja geologiczna nie zawiera projektu hydrogeologicznego, będącego podstawą oceny oddziaływania odwodnienia wykopów szerokoprzestrzennych obejmujących jednym etapem kolejno 3 budynki A, B i C tj. pond 6000 m² powierzchni wykopu posadowionych na wspólnej płycie fundamentowej oraz budynków D i E o powierzchni około 4000 m². Zarówno płyta fundamentowa posadowiona jest poniżej zwierciadła wód gruntowych jak i instalacje podposadzkowe zlokalizowane są poniżej dna płyty fundamentowej. Rzędne posadowienia instalacji podposadzkowej, miejscowe przegłębienia pod studnie instalacyjne, szyby wind (poziom posadowienia ok. 3m poniżej poziomu wód gruntowych) wymuszają konieczność wykonania specjalistycznych robót odwodnieniowych wykopy. Jednym z przedstawionych sposobów odwodnienia wykopów są wiercone studnie odwodnieniowe. Zgodnie z ustawą - Prawo geologiczne i górnicze, w takim przypadku na inwestorze spoczywa obowiązek wykonania dokumentacji hydrogeologicznej. Ponadto w części opisowej przedłożonej dokumentacji geologicznej zostały wymienione zagrożenia mogące doprowadzić do katastrofy ekologicznej poprzez skażenie wód gruntowych substancjami ropopochodnymi, co również wymaga opracowania dokumentacji hydrogeologicznej przez osobę posiadającą stosowe uprawnienia. Przedstawiona dokumentacja nie wskazuje też, w jaki sposób należy wykonać specjalistyczne roboty, jaki należy dobrać sprzęt i jakiej mocy, oraz na jakiej głębokości należy dokonywać odwodnienia wykopów, jak ma być rozmieszczony sprzęt odwodnieniowy w terenie, aby skutecznie odwodnić wykop, a jednocześnie nie oddziaływać na sąsiednie działki, będące w bezpośrednim kontakcie z wykopem. W ocenie odwołujących, przepisy art. 122, 123 oraz art. 124 ustawy - Prawo wodne, nakładają na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego w przypadku m.in. odwodnienia obiektów lub wykopów budowlanych, wznoszenia obiektów budowlanych. Ponadto przedłożona dokumentacja geologiczna oraz opinia geologiczna nie zawiera obliczeniowego dowodu na brak oddziaływania leja depresji sięgającego poza granice działki Inwestora. Rażącym naruszeniem prawa pozostaje również kwestia, że Prezydent W. wydający decyzję pozwolenia na budowę odstąpił od konieczności uzyskania przez inwestora pozwolenia wodnoprawnego opierając się jedynie na oświadczeniu projektanta o braku takiego oddziaływania. W przekonaniu odwołujących, ustawodawca nie przewidział takiej formy dokumentu mogącego zastąpić konieczność uzyskania pozwolenia wodnoprawnego.

Natomiast w piśmie procesowym z dnia 22 lipca 2013 r. uzupełniając dotąd zaprezentowaną argumentacje w/w osoby dodatkowo podniosły, że uchwała Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 14 lutego 2008 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru położonego na wschód od ul. G.R., od granicy miasta do ul. T., w obrębie W. we W. w § 4 ust. 1 ustaliła następujące kategorie przeznaczenia terenu: 1) zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, 2) zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna, 3) mieszkania towarzyszące, 4) zabudowa zamieszkiwania zbiorowego, 5) zabudowa zamieszkiwania wspólnot religijnych.

Dalej zauważono, że uchwała Nr [...] konsekwentnie posługuje się - w każdym wypadku, który dotyczy "zabudowy mieszkaniowej" jako określenia terenu na którym są lub mają być posadowione budynki – jedną z ww. pięciu kategorii przeznaczenia terenu, określając precyzyjne przypisanie konkretnego, wydzielonego terenu konkretnej, jednej kategorii. Opisany wyżej porządek w regulowaniu kategorii przeznaczenia terenu ulega załamaniu w jednym wypadku, a mianowicie w § 24 tej uchwały. Przy czym brak jest obiektywnych powodów, dla których dokonano w ramach jednych, wydzielonych terenów możliwość posadowienia na nich dwóch kategorii zabudowań. Jest to rażące sprzeczne z zasadami budowania ładu przestrzennego. Odwołujący się wskazali, że kwestionowana regulacja dopuszcza de facto możliwość zlokalizowania na jednej nieruchomości budynków jedno i wielorodzinnych, co ich zdaniem jest sprzeczne z podstawowymi zasadami ładu przestrzennego. W planie miejscowym określa się obowiązkowo: 1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, 2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, 3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego, 4) [...], 5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych, 6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy. W ocenie odwołujących w realiach niniejszej sprawy, z uwagi na wielkość i usytuowanie terenów objętych § 24 uchwały, bez rozgraniczenia kategorii zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej od jednorodzinnej, nie jest możliwe spełnienie podstawowych zasad tworzenia planu miejscowego, a tym samym ładu przestrzennego. Parametry określone w pkt 1-3,4 i 5 dla obu tych kategorii różnią się w sposób zasadniczy i nie jest możliwe ich dopasowanie w ramach tej samej nieruchomości terenu, co przyznaje pośrednio Rada Miejska umieszczając w treści § 24 dodatkowe postanowienia. Zapis § 24 uchwały uniemożliwia ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości - przy czym dopuszczający do rozwiązań naruszających porządek urbanistyczny osiedla W. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - dla większości wskazanych tam działek, kategorii zabudowy. Wskazane rozporządzenie, zgodnie z załącznik nr 1 określającym "Podstawowe barwne oznaczenia graficzne i literowe dotyczące przeznaczenia terenów, które należy stosować na projekcie rysunku planu miejscowego" w pozycji 1.1. określa skrótem MN jako oznaczenie na planie "zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej" a skrótem MW jako oznaczenie na planie "zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej". Mapa stanowiąca załącznik do Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, zgodnie z ww. przepisami, zawiera zaznaczenie na działkach graniczących przez drogę z nieruchomościami odwołujących - MN. Dotyczy to wszystkich nieruchomości wzdłuż ulicy O.. Dla terenów określonych w § 24 ust. 3 pkt 2 oraz 3 uchwały zatwierdzone Studium określało, kierunki przebiegu głównych dróg na osiedlu W., oraz założenie ogólne, że na całym osiedlu obowiązuje zabudowa jednorodzinna, natomiast tylko przy głównych ciągach komunikacyjnych (głównych drogach określonych w studium i nie zmienionych w mpzp) można umiejscawiać zabudowę wielorodzinną. W przekonaniu stron postępowania, organ I instancji nie mógł wydać zaskarżonej decyzji na podstawie planu miejscowego, gdyż w § 24 ust. 1 uchwały określono dwie kategorie budownictwa mieszkaniowego (jednorodzinne i wielorodzinne), nie określając przy tym, która kategoria zabudowań ma być realizowana na której nieruchomości. W realiach sprawy nie jest zaś możliwe posadowienie różnych rodzajów nieruchomości na tej samej działce. Jest oczywiste, że uwzględniając postanowienia Studium, tereny określone w § 24 ust. 3 pkt 2 oraz 3 uchwały, były przeznaczone pod kategorię - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Jednak z uwagi na fakt, że § 24 ust. 1 nie wskazuje, które działki nim objęte przeznaczone są na zabudowę jednorodzinną, a które na wielorodzinną, nie można na obecnym etapie tego przesądzić, do czasu uzupełnienia uchwały Nr [...]. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest wyłącznym uprawnieniem Rady Miejskiej. Nie może ona tego uprawnienia scedować na organ wykonawczy, a do tego sprowadza się w realiach niniejszej sprawy przyznanie organowi I instancji możliwości decydowania, czy na konkretnej działce objętej postanowieniami § 24 ww. uchwały, inwestor może budować budynki wielorodzinne czy też jednorodzinne. Tym bardziej w sytuacji, gdy plan jest w sposób oczywisty sprzeczny z zatwierdzonym Studium. W tym stanie rzeczy uprawnione jest stwierdzenie, że uchwała Nr [...]w § 24 ust. 3 pkt 2 oraz 3 nie określa jakiego rodzaju budownictwo (które z kategorii przeznaczenia terenu), może być realizowane na określonych w niej nieruchomościach. W konsekwencji, odwołujący wskazali, że dla terenów określonych w § 24 ust. 1 uchwały nie został uchwalony plan, spełniający warunki wymagane prawem i umożliwiający wydanie na jego podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę. W tym zakresie istnieje zatem stan prawny ustalony w Studium, które określa w sposób jednoznaczny, że na działkach tych może być realizowane wyłącznie budownictwo jednorodzinne, z zastrzeżeniem § 24 ust. 3 pkt 4 i 5 uchwały.

W piśmie z dnia 2 sierpnia 2013 r. pełnomocnik inwestora wskazał na niecelowość przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, bezprzedmiotowość wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron oraz o przeprowadzenie dowodu z oględzin oraz z opinii biegłego. Uznał także za błędne stanowisko odwołujących się, dotyczące posadowienia projektowanych budynków w stosunku do poziomu terenu, warunków w zakresie nieprzesłaniania budynku istniejącego przez budynek projektowany, zgodności projektu budowlanego z przeznaczeniem nieruchomości objętych inwestycją w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (w szczególność warunki III i IV kondygnacji, lukarny), proporcji budynku istniejącego w stosunku do projektowanego, warunków akustycznych dla istniejącej zabudowy, warunków geologicznych i hydrogeologicznych (w szczególności zagadnienie odwodnienia obiektów lub wykopów budowlanych) oraz pozwolenia wodnoprawne w kontekście odwodnienia wykopów.

Rozpoznając opisane odwołania Wojewoda D. decyzją z dnia 19 sierpnia 2013 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta W.. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru położonego na wschód od ul. G.R., od granicy miasta do ul. T., w obrębie W. we W., zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej W. Nr [...] z dnia 14 lutego 2008 r. (Dz. U. Woj. Doi. Nr [...], poz. [...] ze zm.), obszar objęty inwestycją usytuowany jest na terenie, oznaczonym na rysunku planu symbolem 4MW- MN/52. Dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami 4MW-MN/52 ustalono jako przeznaczenie podstawowe: zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, uzupełniająco usługi I, z zastrzeżeniem ust. 2 (§ 24 ust. 1 pkt 1 i 2 uchwały). Na terenach, o których mowa w ust. 1, obowiązują następujące ustalenia dotyczące ukształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu: wysokość budynków nie może być większa niż 15 m, z zastrzeżeniem pkt 4 a liczba kondygnacji nadziemnych budynków nie może być większa niż 3, przy czym trzecią kondygnację dopuszcza się wyłącznie w formie poddasza ze stromym dachem o nachyleniu połaci od 30° do 45°, z zastrzeżeniem pkt 5 (§ 24 ust. 3 pkt 2 i 3 uchwały); dla terenów: 4MW-MN/52 w granicach wydzieleń wewnętrznych, oznaczonych na rysunku planu literą A, wysokość budynków wielorodzinnych nie może być większa niż 18 m a liczba kondygnacji nadziemnych budynków wielorodzinnych nie może być większa niż 4, przy czym czwartą kondygnację dopuszcza się wyłącznie w formie poddasza ze stromym dachem o nachyleniu połaci od 30° do 45° (§ 24 ust. 3 pkt 4 i 5 uchwały). Zgodnie z definicją zawartą w § 2 pkt 19 uchwały, wydzielenie wewnętrzne jest to wyodrębniona część terenu, na której obowiązują dodatkowe ustalenia, poza ustaleniami obowiązującymi na całym terenie.

Dokonując analizy przepisów miejscowego planu organ odwoławczy stwierdził, że wysokość dopuszczalnej na wskazanym obszarze zabudowy jedno- i wielorodzinnej nie może przekraczać 15 m. Przy czym, w granicach wydzielania wewnętrznego A zlokalizowanego wzdłuż drogi [...], dopuszcza się zabudowę wielorodzinną której wysokość nie może przekraczać 18 m. Organ II instancji przyjął, że miejscowy plan, w ustaleniach dla terenu 4MW-MN/52, nie wskazuje jakiego rodzaju zabudowa ma być realizowana na poszczególnych jego obszarach. Wskazał również na brak ograniczeń w planie w zakresie lokalizowania budynków wielorodzinnych jedynie wzdłuż drogi [...] jako głównego ciągu komunikacyjnego. Wobec tego odnosząc się do wątpliwości podnoszonych przez odwołujące strony zauważył, że kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.). Jednocześnie studium uwarunkowań jako dokument, w którym w sposób ogólny określa się planowany sposób zagospodarowania całego terytorium gminy, nie jest aktem prawa miejscowego, a więc nie zawiera przepisów powszechnie obowiązujących i nie może być podstawą do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Wskazał, że z akt sprawy wynika, że wysokość budynków B, C i E nie przekracza 15 m, zaś budynków A i D, zaprojektowanych w granicach wydzielenia wewnętrznego A, nie przekracza 18 m. Zgodnie z § 24 ust. 3 pkt 11 uchwały, 37,51 % powierzchni działek objętych inwestycją przeznaczonych została na zieleń. Wskaźnik intensywności zabudowy dla projektowanej inwestycji - rozumiany jako stosunek sumy powierzchni wszystkich kondygnacji nadziemnych budynków liczonej w zewnętrznym obrysie ścian, bez uwzględnienia balkonów, loggii i tarasów, do powierzchni działki budowlanej, na której usytuowane są te budynki - wynosi 0,999.

W ocenie organu odwoławczego, inwestycja pozostaje w zgodności z ustaleniami planu również w zakresie przeznaczenia części parteru budynku A pod lokale usługowe (handel małopowierzchniowy) oraz liczby projektowanych miejsc postojowych (424 miejsca postojowe dla 350 mieszkań i 4 miejsca postojowe dla 174 m² powierzchni usług). Projektowane budynki, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zaprojektowano jako trzy- i czterokondygnacyjne z garażem podziemnym oraz znajdującą się ponad ostatnią kondygnacją budynku, nieprzeznaczoną na pobyt ludzi przestrzenią techniczną (przeznaczoną pod kotłownie gazowe oraz centrale wentylacyjne), dostępną przez wyłazy w stropach bezpośrednio z przestrzeni klatek schodowych. Trzecia i czwarta kondygnacja obiektów zaprojektowana została w formie poddasza użytkowego ze stromym dachem o nachyleniu 30° i 33,4°. W części dachu zaprojektowano lukarny służące doświetleniu pomieszczeń na trzeciej i czwartej kondygnacji projektowanych budynków. W ocenie organu II instancji kwestie te stanowią mały procent dachów (zrezygnowano z lukarn od strony sąsiedniej zabudowy) i nie zmieniają przewidzianej w planie koncepcji dachów stromych. Rozstrzygając kwestię dotyczącą rozumienia pojęcia kondygnacji organ II instancji wskazał, że zgodnie z § 3 pkt 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) – dalej powoływane jako: "r.M.I.", przez pojęcie kondygnacji należy rozumieć poziomą nadziemną lub podziemną część budynku, zawartą pomiędzy powierzchnią posadzki na stropie lub najwyżej położonej warstwy podłogowej na gruncie a powierzchnią posadzki na stropie bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu, znajdującego się nad tą częścią budynku, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą średnią wysokość w świetle większą niż 2 m; za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia. Organ II instancji zwrócił uwagę, że powołany przepis nie wprowadza dodatkowych wymagań dotyczących poddaszy wskazując jedynie, że poddasze użytkowe jest kondygnacją. Jednocześnie przepisy prawa budowlanego oraz przepisy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie definiują wprost pojęcia poddasza użytkowego. Nie ma zatem żadnych normatywnych podstaw do twierdzenia, że za poddasze można uznać jedynie taką kondygnację, która w całości lub w określonej części usytuowana została ponad dolną krawędzią dachu.

Wojewoda podkreślił, że plan nie wprowadza swoistego rozumienia pojęcia poddasza użytkowego. Poza wymaganym kątem nachylenia dachu nie określa również żadnych charakterystycznych parametrów technicznych ograniczających swobodę kształtowania zabudowy i przesądzających o uznaniu ostatniej kondygnacji budynku za poddasze. Projektowana inwestycja spełnia również wymagania planu w zakresie wysokości budynków wielorodzinnych oraz kształtu dachu. W tym zakresie organ odwoławczy powoła się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2009 r., II SA/Wr 48/09. Niezależnie od powyższego wskazał, że z akt sprawy wynika (przekrój budynków, rys. P.AB.01 str. 138, Nr P.B.C.01 str. 158 II tomu projektu budowlanego, Nr P.DE.01, str. 115, Nr P.D.02, str. 116 III tomu projektu budowlanego), że wysokość w świetle poziomej przestrzeni na urządzenia techniczne, przewidzianej w projekcie budowlanym, nie przekracza 1,70 m. Nie spełnia ona zatem definicji kondygnacji zawartej w przepisie § 3 pkt 16 r.M.I. Podobnie antresola zaprojektowana przez inwestora na ostatniej kondygnacji budynku, nie jest odrębną kondygnacją lecz górną częścią kondygnacji i odpowiada definicji antresoli zawartej w rozporządzeniu. Powołując się na § 3 pkt 17 r.M.I., zgodnie z którym to przepisem przez kondygnację podziemną należy rozumieć kondygnację zagłębioną ze wszystkich stron budynku, co najmniej do połowy jej wysokości w świetle, poniżej poziomu przylegającego do niego terenu, a także każdą usytuowaną pod nią kondygnację, organ odwoławczy wskazał, że akta sprawy (przekroje projektowanych budynków) wskazują, że posadzka w projektowanych garażach podziemnych znajduje się na poziomie ok.-3,60. Ściany budynków i garaży obsypane zostaną gruntem do rzędnej -1,70. Wysokość kondygnacji garażowej w świetle wynosi 3,15 m z czego na ok. 2 m zagłębiona ona zostanie poniżej poziomu przylegającego do niej terenu (przekrój budynków, rys. P.AB.01, str. 138 II tomu projektu budowlanego). Uwzględniając przyjęte założenia projektowe organ odwoławczy stwierdził, że kondygnacja podziemna zaprojektowana przez inwestora spełnia wymagania zawarte w powyższym przepisie. Ze względu na zróżnicowany układ wysokościowy działek objętych inwestycją inwestor, zawarł w piśmie z dnia 2 sierpnia 2013 r. analizę wysokościową i przedstawił kilka charakterystycznych przekrojów które wskazują, że kondygnacja garażu jest kondygnacją podziemną. Inwestycja objęta zamierzeniem budowlanym pozostaje również w zgodności z § 12 r.M.I., określającym dopuszczalne odległości budynków od granic z sąsiednią działką budowlaną (minimalna odległość projektowanych obiektów do granicy działki wynosi ok. 4,24 m, przy czym odległość balkonów i schodów zewnętrznych od granicy działek sąsiednich nie jest mniejsza niż 1,5 m). Powołując się na treść § 13 ust. 1 r.M.I., organ II instancji wskazał, że najbliżej położony budynek istniejący znajduje się na działce nr 15/5. Odległość między budynkiem istniejącym a projektowanym budynkiem B wynosi: 16,76. Zgodnie z przedłożoną analizą wysokość przesłaniania, mierzona od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego (132,68 m n.p.m.) do najwyżej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego (wysokość okapu projektowanego budynku) wyniesie 10,76 m. (wysokość przesłaniania mierzona do kalenicy budynku projektowanego wyniesie natomiast 14,17) i jest mniejsza od odległości między budynkami. Powyższe wskazuje, że usytuowanie projektowanych budynków względem okolicznej zabudowy zapewni niezbędne oświetlenie światłem dziennym znajdujących się w nich pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Niezależnie od powyższego inwestor przedłożył analizę nasłonecznienia (tzw. linijkę słońca), przedstawiającą w formie graficznej (opatrzoną komentarzem projektanta) czas nasłonecznienia pomieszczeń w budynkach znajdujących się na działkach sąsiednich. Powołując się na § 60 ust. 1 r.M.I. organ II instancji podniósł, że z załączonej do projektu budowlanego analizy wynika, że budynki sąsiadujące z projektowaną zabudową (znajdujące się w nich lokale mieszkalne) będą miały zapewnione nasłonecznienie wymagane zgodnie z § 60 powołanego rozporządzenia- m.in. 3 h między 7.00 a 17.00. Budynki projektowane rzucają cień na istniejącą zabudowę szeregową (lokale mieszkalne) przy ul. O. od ok. godziny 16.00, na budynki usytuowane przy ul. G. R. do ok. godziny 9.30. Projektowana inwestycja pozostaje zatem w zgodności z § 13 i § 60 r.M.I. Sporna inwestycja spełnia również wymagania § 23 oraz § 40 ust. 3 r.M.I., regulujących kwestię odległości pojemników i kontenerów na odpady stałe od granicy z działką budowlaną okien i drzwi pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz placów zabaw, poprzez ich zaprojektowanie w odległości większej niż 10 m.

Zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane, projekt budowlany powinien zawierać, w zależności od potrzeb, wyniki badań geologiczno- inżynierskich oraz geotechniczne warunki posadowienia obiektów budowlanych. Stosownie do postanowień § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz. U. z 2012 r., poz. 463), geotechniczne warunki posadowienia przedstawia się w formie: opinii geotechnicznej, dokumentacji badań podłoża gruntowego, projektu geotechnicznego.

W przypadku obiektów budowlanych trzeciej kategorii geotechnicznej oraz w złożonych warunkach gruntowych drugiej kategorii wykonuje się dodatkowo dokumentację geologiczno- inżynierską, zgodnie z przepisami ustawy Prawo geologiczne i górnicze (§ 7 ust. 3 powołanego rozporządzenia).

Z akt sprawy wynika, że w związku z zamiarem realizacji projektowanych garaży podziemnych (dla budynków A i B, dla budynków D i E oraz osobny dla budynku C), dla terenu inwestycji, sporządzona została dokumentacja geologiczna określająca warunki gruntowo- wodne w podłożu działek nr [...][...][...][...][...][...][...][...]. Analiza zawartych w niej wyników badań geotechnicznych stała się podstawą przyjęcia stopnia złożoności warunków gruntowo- wodnych jako złożonych i ustalenia II kategorii geotechnicznej dla projektowanych obiektów (opinia geotechniczna). W ocenie organu II instancji, przedłożona dokumentacja (określająca m.in. warunki hydrogeologiczne), stanowi dokumentację geologiczno- inżynierską, która odpowiada przepisom rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych. Akta sprawy wskazują również, że została ona zatwierdzona ostateczną decyzją Prezydenta W. z dnia 13 kwietnia 2012 r., nr [...].

Z przedłożonej dokumentacji wynika, że woda gruntowa występująca bezpośrednio poniżej powierzchni terenu będzie wymagała krótkotrwałego obniżenia poziomu zwierciadła na czas prowadzenia robót za pomocą rząpi, igłofiltrów i studni odwodnieniowych. Zgodnie z projektem geotechnicznym, zasięg krótkotrwałego leja depresji nie przekroczy granic działki i nie spowoduje zagrożenia w postaci dogęszczenia szkieletu gruntu pod sąsiednimi budynkami, co mogłoby skutkować osiadaniem podłoża gruntowego. Zespół budynków nie spowoduje zmian własności podłoża gruntowego inwestycji w czasie budowy oraz w czasie eksploatacji. Budynki posadowione zostaną bezpośrednio na płycie fundamentowej i ławach fundamentowych na gruntach rodzimych o dobrych parametrach technicznych. W przypadku, gdy fundamenty znajdować się będą w słabonośnych gruntach, zostaną one wybrane i zastąpione przez grunty piaszczyste. Niezależnie od powyższego dla projektowanego zamierzenia sporządzona została przez uprawnionego hydrogeologa: "Opinia hydrogeologiczna określająca warunki wodne i oddziaływanie na otoczenie projektowanych budynków przy ul. G.R., dz. Nr: [...][...][...][...][...][...][...][...][...]", w której wskazano, że realizacja planowanych obiektów budowlanych nie spowoduje oddziaływania na nieruchomości sąsiednie w odniesieniu do kwestii hydrogeologicznej. Projektowana inwestycja, ze względu na odległość jaka dzieli istniejące i projektowane obiekty budowlane nie wymaga również sporządzenia ekspertyzy technicznej stanu obiektów istniejących, wymaganej zgodnie z § 204 ust. 5 r.M.I. Wojewoda wyjaśnił, że art. 84 § 1 k.p.a., przewiduje możliwość zasięgnięcia opinii biegłych w przypadku, jeżeli ustalenie danej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych, a więc wykraczających poza zakres wiedzy organu administracji publicznej, który prowadzi postępowanie. Przedłożona dokumentacja nie budzi wątpliwości pod względem formalnym. Nie zawiera również niejasności, które winny być uzupełnione, aby dokument ten miał wartość dowodową. W związku z powyższym organ II instancji nie znalazł podstaw do przeprowadzenia dodatkowego dowodu z opinii biegłego w trybie powołanego przepisu.

Odnosząc się do wątpliwości związanych z brakiem uzyskania przez inwestora pozwolenia wodno-prawnego, organ odwoławczy wskazał, że przypadki, w których prawo obliguje do jego uzyskania zostały uregulowane w art. 122 ustawy Prawo wodne. Zgodnie natomiast z art. 124 pkt 6 powołanej ustawy, pozwolenie wodnoprawne nie jest wymagane na odwadnianie obiektów lub wykopów budowlanych, jeżeli zasięg leja depresji nie wykracza poza granice terenu należącego do inwestora. W przedmiotowej sprawie zasięg leja depresji, zgodnie z przedłożoną dokumentacją geotechniczną nie przekroczy granicy działki objętej inwestycją. Dlatego też w przekonaniu organu II instancji nie zachodzą przesłanki, które uzasadniałyby uzyskanie przez inwestora wskazanego pozwolenia.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, dla całego zamierzenia budowlanego. Z akt sprawy wynika, że inwestor objął wnioskiem o pozwolenie na budowę budynki wielorodzinne z garażami podziemnymi, kotłowniami gazowymi i lokalami usługowymi, zagospodarowanie terenu w zakresie dróg dojazdów, miejsc postojowych, śmietników, placów zabaw, małej architektury i zieleni oraz przebudowę kolidującej sieci średniego napięcia 20kv. Odrębnym postępowaniem objęte zostaną przyłącza, sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, oświetlenia terenu oraz budowa drogi [...] oraz ciąg pieszo- rowerowy [...], projektowany w północnej części działek objętych inwestycją. W przedłożonym projekcie przedstawiono sposób powiązania projektowanych budynków z sieciami zewnętrznymi i drogami przedstawiono planowane trasy sieci i przyłączy oraz dołączono warunki dostawy i odbioru mediów. Zakres inwestycji związany z wykonaniem drogi [...] i części sieci powiązanych z tą drogą poza działkami inwestora został zaprojektowany i będzie wykonywany zgodnie z umową z dnia 13 lipca 2012r. zawartą z Zarządem Dróg i Utrzymania Miasta. Inwestor uzyskał również decyzję ZDiUM z dnia 31 stycznia 2012r., nr [...] zezwalającą na lokalizację zjazdu tymczasowego z drogi publicznej - ul. G.R. (działka nr [...][...], obręb W.).

Odnosząc się do kwestii związanych z odprowadzaniem wody deszczowej z terenu inwestycji, organ II instancji podniósł, że wody deszczowe odprowadzane będą do kanału deszczowego kd500/400 mm w ul. G.R. w ilości do 25 l/s. Stosownie do zatwierdzonej dokumentacji, pozostałą ilość inwestor będzie retencjonował na terenie przedmiotowej zabudowy za pomocą zbiornika retencyjnego rurowego. Wokół budynków mieszkalnych projektowana jest sieć drenażowa odprowadzająca wodę do sieci kanalizacji deszczowej. Planowany ciąg pieszy [...] będzie odwodniony drenażem po południowej stronie ciągu. Z zawartego w projekcie budowlanym bilansu wód deszczowych wynika, że łączna ilość wód deszczowych wyniesie 180 dm³/s. Całkowita pojemność zbiornika retencyjnego wód deszczowych (kanał 800 mm i 1000 mm) oraz projektowanych studzienek kanalizacyjnych wyniesie natomiast 192 m³. Niezależnie od powyższego inwestor wskazał, że masy ziemne z projektowanych wykopów będą traktowane jak odpady i zostaną wywiezione z terenu objętego inwestycją. Nie wpłyną zatem na przyszłe ukształtowanie terenu i kierunki spływu wód deszczowych.

Za niezasadny uznany został również zarzut dotyczący zbliżenia linii energetycznej średniego napięcia do granicy działek usytuowanych przy ul. O.. W tym zakresie wyjaśniono, że projekt zakłada przebudowę istniejącej linii 20 kv poprzez jej skablowanie, na odcinku od słupa nr 19 do słupa nr 17. Projektowany kabel ułożony zostanie w rowie na głębokości 1 m w 20 cm warstwie piasku, w odległości ok 4,60 od projektowanej zabudowy i ok 23 m od istniejącej zabudowy. Odległość przebudowywanej linii energetycznej nie przekroczy zatem wymagań normatywnych (odległość linii kablowej od ścian budynków i innych budowli wynosi 0,5 m), określone w normie "NSEP-E-004 Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie kablowe. Projektowanie i budowa". Projektowana zabudowa nie wpłynie również na pogorszenie się warunków akustycznych istniejącej zabudowy. Projektowane drogi wewnętrzne, wjazdy do garaży, pomieszczenia instalacyjne i techniczne zlokalizowane zostały od strony wnętrz blokowych nowej zabudowy. Jednocześnie elementy instalacyjne znajdujące się na dachach budynków zostaną zaopatrzone w tłumiki ze względu na konieczność zapewnienia normatywnych poziomów akustycznych w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi w budynkach nowo projektowanych. Ponadto przedłożony projekt budowlany został zaopiniowany przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczenia przeciwpożarowego przez ostemplowanie i podpisanie projektu na rzucie kondygnacji podstawowej obiektu budowlanego oraz mapie zagospodarowania terenu a także uzgodniony pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych przez rzeczoznawcę do spraw sanitarno- higienicznych. Inwestor dołączył również do akt sprawy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia 9 marca 2012 r. oraz decyzję z dnia 8 listopada 2012 r., w których wyrażono zgodę na umieszczenie wyrzutni powietrza wentylacyjnego wywiewnego z garaży podziemnych dla zespołu budynków wielorodzinnych przy ul. G.R..

Niezależnie od powyższego organ odwoławczy wyjaśnił, że inwestor legitymuje się decyzją środowiskową. Lokalizacja oraz parametry projektowanego zamierzenia wskazują, że wniosek o pozwolenie na budowę dotyczy inwestycji, dla której wydane zostały decyzje określające środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Inwestycja odpowiada wymaganiom decyzji środowiskowej w zakresie m.in. zaprojektowania mechanicznego systemu wentylacji garażu podziemnego i wyprowadzenia go ponad dachy budynków a także wykonania tłumików akustycznych w celu wyeliminowania przenoszenia się nadmiernego hałasu przy wentylatorach wyciągowych. Ponadto projekt przewiduje wykonanie nawierzchni dróg i parkingów ze szczelnych materiałów uniemożliwiających przedostanie się do gruntu zanieczyszczeń substancjami ropopochodnymi (betonowa kostka brukowa). Ścieki z garaży podziemnych, przed odprowadzeniem do kanalizacji zostaną oczyszczone w separatorze substancji ropopochodnych. Ścieki kanalizacji sanitarnej zostaną odprowadzone do miejskiej sieci kanalizacji sanitarnej zgodnie z warunkami wydanymi przez Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji (str. 43-46 tom I projektu budowlanego).

Wojewoda podkreślił, że sposób realizacji robót budowlanych, w tym kwestie dotyczące rozłożenia ich w czasie czy organizacji terenu budowy, nie są przedmiotem oceny organów administracji architektoniczno-budowlanej. Do podstawowych obowiązków projektanta należy natomiast sporządzenie, zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1b Prawa budowlanego, informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanego obiektu budowlanego, uwzględnianej w planie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Kierownik budowy jest obowiązany, w oparciu o informację, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, sporządzić lub zapewnić sporządzenie, przed rozpoczęciem budowy, planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, uwzględniając specyfikę obiektu budowlanego i warunki prowadzenia robót budowlanych (art. 21a Prawa budowlanego). Z akt sprawy wynika, że informacja o konieczności sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia dla projektowanego zamierzenia zawarta została w przedłożonym projekcie budowlanym.

Odnosząc się do podniesionego w toku postępowania wniosku stron o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej oraz wizji lokalnej nieruchomości inwestora, w celu ustalenia rodzaju i intensywności uciążliwości związanych ze spornym zamierzeniem budowlanym organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lipca 2006r., I OSK 1635/06, cyt.: "przepis art. 89 § 2 k.p.a. będzie miał zastosowanie wtedy, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy przeprowadzenie rozprawy jest potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków, biegłych albo w drodze oględzin, a zwłaszcza gdy konieczne jest przesłuchanie więcej niż jednego świadka, kilku biegłych. Rozprawa zapewnia bowiem możliwość ich konfrontacji". Przepisy ustawy - Prawo budowlane oraz aktów wykonawczych nie stanowią o obowiązku przeprowadzenia rozprawy czy oględzin w ramach postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę. Jednocześnie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do ustalenia jej stanu faktycznego. W związku z powyższym organ II instancji nie znalazł podstaw do przeprowadzenia rozprawy administracyjnej oraz wizji lokalnej terenu objętego inwestycją stosownie do żądań skarżących. Odnosząc się natomiast do podniesionej w odwołaniu kwestii niedogodności związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji w bezpośrednim sąsiedztwie należących do odwołujących nieruchomości, Wojewoda podkreślił, że sama niedogodność w usytuowaniu nieruchomości sąsiednich nie uzasadnia odmowy wydania pozwolenia na budowę, jeżeli inwestor spełnił wszystkie wymagania stawiane przez obowiązujące przepisy.

Niegodząc się z podjętym rozstrzygnięciem pismem złożonym w dniu 21 września 2013 r. M. K., M. K., E. B.-K., R. B., E. D.-S., M. S., P. Ł., A. Ł., R. M., D. K., R. K., B. S.-D. i L. D., wnieśli na opisaną powyżej decyzję Wojewody D. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Domagając się uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta W. z dnia 8 lutego 2013 r. skarżący zarzucili obu wskazanym organom naruszenie:

1) art. 6, 7 k.p.a. przez pominięcie przez Wojewodę D. faktów, dowodów i rozważań zawartych w pismach skarżących z 19 lipca 2013 r. i 22 lipca 2013 r.;

2) naruszenie przepisu art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez uznanie za stanowiący podstawę prawną do wydania decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenie na budowę, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprzecznego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

3) naruszenie art. 2 i 7 Konstytucji oraz art. 6 i 7 k.p.a. przez oparcie zaskarżonej decyzji na miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wydanym w sposób sprzeczny z prawem.

W uzasadnieniu powyższych zarzutów pełnomocnik skarżących podniósł, że w obszernych pismach procesowych z dnia 19 lipca 2013 r. i z 22 lipca 2013 r. skarżący wskazali i udowodnili stan faktyczny, który uzasadnia stwierdzenie, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który stał się podstawą wydania przez Prezydenta W. decyzji z dnia 8 lutego 2013 r., nr [...], pozostaje w oczywistej sprzeczności ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego obejmującego obszar, na którym znajdują się działki, których dotyczy pozwolenie na budowę. W przekonaniu pełnomocnika, Wojewoda w swoich rozważaniach pominął te fakty i dowody, co znalazło odzwierciedlenie (brak) w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Takie zaniechanie uzasadnia istnienie wskazanych w zarzutach skargi naruszeń prawa, w tym naruszenie zasady praworządności i prawdy obiektywnej, zawartej w przepisach art. 6 i 7 k.p.a. Uzasadniając drugi z zarzutów skargi, jej autor wskazał, że na stronie 9 uzasadnienia zaskarżonej decyzji Wojewoda D. konkluduje: "Podsumowując należy stwierdzić, że przedłożony przez inwestora projekt budowlany jest zgodny z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego...". W przekonaniu skarżących, tym samym organ odwoławczy zignorował podnoszony wielokrotnie w toku postępowania zarzut dotyczący sprzeczności tego planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Według autora skargi, organ odwoławczy nie ustosunkował się do tego zarzutu, ponieważ nie jest w stanie go podważyć (zarzut jest oczywiście zasadny), a zarzut ten w sposób oczywisty prowadzi do konieczności uchylenia wadliwej decyzji Prezydenta W.. Formułując powyższe stanowisko powołano się w skardze na przepis art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych oraz przytoczono poglądy wyrażone w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK/2515/11, z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. Akt II OSK 853/12, z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1250/08 oraz decyzję Wojewody Świętokrzyskiego nr IG-III.4139.78.2013. W konsekwencji w ocenie skarżących należy uchylić, jako sprzeczną z prawem, decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenie na budowę, jeżeli projekt budowlany jest sprzeczny ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nawet, jeżeli jest on zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Odnosząc się do trzeciego z zarzutów skargi jej autor powołując się na poglądy doktryny (A. Plucińska-Filipowicz, [w:] Wpływ studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy na działania dotyczące tworzenia i uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dodatek do Nieruchomości 6/2013; Z. Niewidomski i K. Jaroszyński, [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz dla praktyków, pod redakcją L. Klat-Werteleckiej i A. Mudreckiego, Gdańsk 2012, s. 36, teza 3; B. Adamiak, [w:] B. Adamiak i J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2008, s. 75, teza 1, nb. 12 i powołane tam orzecznictwo oraz piśmiennictwo, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz pod red. Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2013, s. 66, teza 12, nb. 12), wyraził pogląd, że wydanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprzecznego ze studium narusza interes publiczny, a naruszenie tego interesu wymaga zastosowania jego bezwzględnej ochrony, stosownie do art. 6 i 7 k.p.a. Wobec tego Sąd zobowiązany jest do kontroli zgodności decyzji z zasadami ogólnymi Kodeksu postępowania administracyjnego (w tym art. 6 i 7). Ponadto, na etapie wydawania pozwolenia na budowę należy bezwzględnie chronić interes publiczny i ma on pierwszeństwo przed interesem prywatnym właściciela nieruchomości, której pozwolenie ma dotyczyć. W ocenie pełnomocnika skarżących, jest to istotą demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), a organy władzy publicznej muszą działać w granicach i na podstawie prawa, a więc nie mogą sankcjonować rażącego naruszenia art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, (art. 7 Konstytucji).

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Również pełnomocnik inwestora po zapoznaniu się z zarzutami skargi wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu rozpoznał sprawę na rozprawie w dniu 26 lutego 2014 r. Obecny na rozprawie pełnomocnik inwestora podtrzymał wniosek o oddalenie skargi. Po zamknięciu przeprowadzonej w tym dniu rozprawy Sąd postanowił odroczyć termin ogłoszenia orzeczenia.

Wnioskiem z dnia 7 marca 2014 r. pełnomocnik inwestora zwrócił się o otwarcie na nowo rozprawy i dopuszczenie na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. załączonych do wniosku zdjęć obrazujących wykonane prace ziemne w związku z realizacją objętego zaskarżonym pozwoleniem na budowę zamierzenia budowalnego.

Postanowieniem z dnia 10 marca 2014 r. sąd oddalił wniosek uczestnika postępowania – A. o otwarcie na nowo zamkniętej rozprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. poz. 153, Nr 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność zaskarżonej decyzji (innego aktu lub czynności) z przepisami prawa materialnego, które mają zastosowanie w sprawie oraz z przepisami prawa procesowego, regulującymi tryb jej wydania lub podjęcia aktu albo czynności będącej przedmiotem zaskarżenia. Wiążące przy tym są przepisy obowiązujące w dacie wydania zaskarżonego aktu. Usunięcie z obrotu prawnego decyzji lub innego aktu może nastąpić tylko wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy ich wydawaniu organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a.- tj. w przypadku istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mających istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając na względzie wskazane powyżej kryterium legalności Wojewódzki Sąd Administracyjny po poddaniu ocenie ustalonych w sprawie w toku administracyjnego postępowania instancyjnego okoliczności faktycznych i istniejących wówczas okoliczności prawnych nie znalazł podstaw dla stwierdzenia naruszenia prawa, procesowego i materialnego w rozpoznawanej sprawie, mimo rozważenia w toku dokonywanych czynności przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a., z którego wynika, że Sąd przy rozstrzyganiu sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kwestionowaną decyzją z dnia 19 sierpnia 2013 r., nr [...] Wojewoda D. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Wrocławskiego z dnia 8 lutego 2013 r., na mocy której zatwierdzono projekt budowlany i udzielono inwestorowi A. SA pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych A, B, C - etap II, D, E- etap I z garażami podziemnymi, lokalami usługowymi na parterze budynku A, z niezbędną infrastrukturą techniczną wewnętrzną, zagospodarowaniem terenu, przebudową sieci kablowej napowietrznej, elektroenergetycznej SN, oraz tymczasowym zjazdem na płac budowy (z wyłączeniem budowy sieci i przyłączy uzbrojenia zewnętrznego, drogi [...] i [...] oraz zjazdu z drogi publicznej), przy ul. G.R. we W. (działki nr [...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...], obręb W.).

Materialną podstawę orzekania w jurysdykcyjnym postępowaniu administracyjnym, w którym wydano opisane decyzje, stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Należy ona do sfery prawa administracyjnego, co podporządkowuje czynności procesowe podejmowane w warunkach tej regulacji przez właściwy organ – jako czynności podejmowane w sprawie administracyjnej – przepisom kodeksu postępowania administracyjnego.

W procedurze administracyjnej do przepisów postępowania o uniwersalnym charakterze należą zasady sformułowane m.in. w art. 7 i art. 77 § 1 - 81 k.p.a., ustalające niektóre reguły postępowania wyjaśniającego.

Wskazany powyżej przepis art. 7 k.p.a. statuuje zasadę prawdy obiektywnej, z której wynika obowiązek wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie w sprawie. Obowiązkowi temu podporządkowany jest każdy organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w sprawie administracyjnej i dysponujący kompetencją decyzyjną, a zadośćuczynienie mu następuje poprzez ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości zaistnienia przesłanek warunkujących wydanie zgodnego z prawem orzeczenia, którym organ załatwia sprawę w rozumieniu przepisu art. 104 k.p.a. Realizując ten obowiązek właściwy w sprawie organ powinien przestrzegać reguł przyjętych w przepisach art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., gwarantujących prawidłowość czynności wyjaśniających.

Powyższe reguły procesowe znajdują zastosowanie na każdym etapie postępowania administracyjnego a to oznacza, że z ich stosowania nie jest zwolniony również organ odwoławczy. Trzeba przy tym mieć na uwadze, że istota zasady dwuinstancyjności polega na dwukrotnym rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu sprawy w jej całokształcie przez dwa różne organy. Z chwilą wniesienia środka odwoławczego od orzeczenia organu I instancji powstaje obowiązek traktowania postępowania przed organem II instancji jako powtórzenia rozpatrywania i rozstrzygania tej samej sprawy administracyjnej. Rozstrzygnięcie aktu drugiej instancji jest takim samym aktem stosowania prawa, jak rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, a działanie organu odwoławczego nie ma charakteru jedynie kontrolnego, ale jest działaniem merytorycznym równoważnym działaniu organu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu organy orzekające w rozpoznawanej sprawie w postępowaniu instancyjnym nie naruszyły prawa, ani nie uchybiły ustaw