I SA/Sz 471/14

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie o sygn. I SA/Sz 255/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę p. M. T. (dalej przywoływanej jako: "Skarżąca"), na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

2. W następstwie wniesienia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r., o sygn.. II GSK 2069/11, oddalił skargę kasacyjną Skarżącej.

3. W dniu 23 marca 2014 r. (data wpływu 26 marca 2014 r.) Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o wznowienie postępowania sądowego o sygn. I SA/Sz 255/11. Żądanie uzupełniła pismami z dnia 17 kwietnia 2014 r. i z dnia 22 kwietnia 2014 r. Jako uzasadnienie wniosku wskazała bezprawne osądzenie poprzez zabranie możliwości faktycznego wniesienia odwołania i zastrzeżeń. Podniosła, że w jej przekonaniu tytuł egzekucyjny nie istnieje, bowiem nie został doręczony Skarżącej, postępowanie zaś zostało sfałszowane.

4. Ustanowiony z urzędu pełnomocnik Skarżącej pismem z dnia 10 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.), sprecyzował żądanie, za podstawę wznowienia wskazując art. 273 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego – wykrycie i ustalenie okoliczności i środków dowodowych mających istotne znaczenie dla sprawy, albowiem strona obecnie zmiarkowała, że rozstrzygnięcia obu instancji nie dotyczą właściwego materiału dowodowego. W ocenie pełnomocnika Skarżącej wznowienie postępowania i przeprowadzenie go na nowo w oparciu o całościowy materiał dowodowy pozwoli na zmianę orzeczenia i uzyskanie rozstrzygnięcia w oparciu o faktycznie zaistniałe okoliczności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

5. Zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej przywoływanej jako: "p.p.s.a."), można żądać wznowienia postępowania sąodowadministracyjnego, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem, w przypadkach przewidzianych w dziale VII tej ustawy. Przypadki te, stanowiące podstawy skargi o wznowienie postępowania zostały wyczerpująco wyliczone w art. 271-273 p.p.s.a. i stanowią one katalog zamknięty. W świetle tych przepisów skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego może być oparta na zarzucie nieważności postępowania (art. 271 p.p.s.a.), zarzucie niekonstytucyjności podstaw wydanego orzeczenia (art. 272 p.p.s.a.), a także w oparciu o tzw. przyczyny restytucyjne, do których ustawodawca zalicza między innymi uzyskanie orzeczenia za pomocą przestępstwa (art. 273 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), czy też późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 273 § 2 p.p.s.a.).

6. Skarga o wznowienie postępowania sądowego jako stanowiąca nadzwyczajny środek zmierzający do ponownego rozpoznania sprawy już prawomocnie zakończonej, stosownie do art. 279 p.p.s.a., który określa jej wymogi, winna wskazywać ustawową podstawę wznowienia i jej uzasadnienie. Dostrzec przy tym trzeba, iż w postępowaniu wznowieniowym nie są rozpoznawane zarzuty wykraczające poza zakres ustawowych podstaw, jak i nie dokonuje się oceny w zakresie zaistnienia podstaw wznowienia niepowołanych w skardze. Wniesienie tego środka powoduje uruchomienie dwufazowego postępowania, mającego na celu w pierwszej kolejności zbadanie jego dopuszczalności, a następnie, w razie pozytywnego wyniku pierwszego etapu, zbadanie jego zasadności.

Zgodnie z art. 280 § 1 p.p.s.a. sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd wniosek odrzuci, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę. Na żądanie sądu zgłaszający skargę o wznowienie postępowania obowiązany jest uprawdopodobnić okoliczności stwierdzające zachowanie terminu lub dopuszczalność wznowienia (art. 280 § 2 p.p.s.a.).

W myśl natomiast art. 281 p.p.s.a. na rozprawie sąd rozstrzyga przede wszystkim o dopuszczalności wznowienia i odrzuca wniosek, jeżeli brak ustawowej podstawy wznowienia albo termin do wniesienia skargi nie został zachowany. Sąd może jednak po rozważeniu stanu sprawy połączyć badanie dopuszczalności wznowienia z rozpoznaniem sprawy. Zgodnie z art. 282 § 2 p.p.s.a. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności oddala skargę o wznowienie postępowania albo uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i skargę odrzuca lub postępowanie umarza.

7. W niniejszej sprawie żądanie wznowienia postępowania sądowego dotyczyło postępowania sądowego prawomocnie zakończonego wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 13 lipca 2011 r., (sygn. akt I SA/Sz 255/11), w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

W skardze o wznowienie tego postępowania Skarżąca nie powołała podstawy wznowienia z przepisów art. 271, 272 i 273. Jednocześnie jednak wskazała okoliczności, które w ocenie Sądu nie stanowią przesłanek wznowienia określonych w tych przepisach. Także pełnomocnik Skarżącej nie wskazał podstawy wznowienia z ww przepisów, bowiem za podstawę wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego nie można uznać wskazanego przez pełnomocnika art. 273 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego .

8. Mając na względzie treść skargi i składanych przez Skarżącą pism uzupełniających (pism procesowych) podkreślić należy, że wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego uzasadniają tylko te przesłanki wznowienia postępowania, które są następstwem zdarzeń powstałych w samym postępowaniu sądowym, nie zaś w postępowaniu administracyjnym, w którym ostatecznie rozstrzygnięto co do istoty sprawę administracyjną (por. wyrok NSA z 30 kwietnia 1986 r., SA/Wr 137/86, LexPolonica nr 297569, ONSA 1986, nr 1, poz. 29, z glosą J. Borkowskiego, OSP 1987, nr 4, poz. 82 oraz wyrok NSA z 9 maja 2006 r., II FSK 743/05, Lex nr 274879). Tymczasem zasadnicza argumentacja Skarżącej sprowadza się właśnie do kwestionowania prawidłowości działań organów administracyjnych.

W tym miejscu Sąd wskazuje, iż w ramach przesłanek wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego, wymienionych w przepisach ustawy o postępowaniu sądowym w administracji, Sąd nie jest władny rozpatrywać merytorycznie zarzutów co do wadliwego działania organów administracji. Z tych względów okoliczności dotyczące postępowanie prowadzonego przed organem administracji, na które powołuje się Skarżąca, nie stanowią podstawy wznowienia postępowania sądowego.

Ponadto zarzucanie prawomocnemu orzeczeniu sądowemu, iż jest ono niesłuszne, tzn. niezgodne ze stanem faktycznym, bez powiązania tych zarzutów z konkretnymi przesłankami wznowieniowymi, stanowi jedynie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym orzeczeniem. Skarżąca nie wskazała na żadne okoliczności świadczące o zaistnieniu przesłanek wznowienia postępowania, i w tym też kontekście obszerność argumentacji zawartej w pismach procesowych i zgłoszonych wniosków, nie przekłada się na merytoryczne poparcie żądania.

9. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że wniosek Skarżącej o wznowienie postępowania sądowego, zakończonego prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z dnia 13 lipca 2011 r., (sygn. akt I SA/Sz 255/11), nie jest dopuszczalny.

Wniosek zatem na podstawie art. 281 p.p.s.a. należało odrzucić.