II GSK 161/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z 23 października 2012 r. oddalił skargę A. A. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 9 lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z [...] maja 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. A. umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne za okres od 04/2001 r. do 12/2009 r. (w łącznej kwocie 90.727,71 zł), z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 04/2001 r. do 12/2009 r. (w łącznej kwocie 29.078,24 zł) oraz Fundusz Pracy za okres od 04/2001 r. do 12/2009 r. (w łącznej kwocie 6.811,33 zł).

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z [...] lipca 2012 r. uchylił decyzję z [...] maja 2012 r. w części dotyczącej należności z tytułu: składek na ubezpieczenie społeczne za miesiąc 04/2001 wraz z odsetkami za zwłokę; składek na ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc 04/2001 wraz z odsetkami za zwłokę oraz składek na Fundusz Pracy za miesiąc 04/2001 wraz z odsetkami za zwłokę z uwagi na ich przedawnienie i w tym zakresie umorzył postępowanie z powodu jego bezprzedmiotowości, a w pozostałej części zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Rozpoznając sprawę ponownie organ nie znalazł podstaw do umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ przywołał regulacje pozwalające na umorzenie należności z tytułu składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności określone w art. 28 ust. 2-3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm. – dalej u.s.u.s.). W opinii ZUS ustalenia faktyczne w sprawie nie przemawiały jednoznacznie za koniecznością umorzenia należności z uwagi na wystąpienie stanu "ważnego interesu" osoby zobowiązanej do płacenia składek w rozumieniu art. 28 ust. 3a u.s.u.s. Ponadto zdaniem organu, nie można była wykluczyć możliwości spłaty zadłużenia, choćby w podjęciu próby jego spłaty w ramach układu ratalnego, ustalonego w takich kwotach, aby stanowiły one jak najmniejsze obciążenie dla budżetu domowego skarżącego. Organ podniósł, że istnieje możliwość egzekucji należności za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego, a także możliwość dokonania zabezpieczenia hipotecznego na ujawnionej nieruchomości, zatem nie znajduje zastosowania art. 28 ust. 3 pkt 5 i pkt 6 u.s.u.s., bowiem na obecnym etapie nie można też przesądzać o braku możliwości uzyskania w postępowaniu egzekucyjnym kwot przekraczających wydatki egzekucyjne. ZUS podkreślił, że umorzenie skarżącemu zadłużenia z tytułu składek w tym przypadku oznaczałoby rezygnację z możliwości zaspokojenia swoich roszczeń. A także że nawet przy stwierdzeniu występowania którejkolwiek z wymienionych przesłanek nie ma obowiązku pozytywnego rozstrzygnięcia dla wnioskodawcy z uwagi na fakt, iż decyzja dotycząca umorzenia zaległości oparta jest na uznaniu administracyjnym. Zakład ma jedynie możliwość, a nie obowiązek umarzania należności z tytułu składek, nawet w przypadkach spełnienia ustawowych przesłanek do umorzenia. Organ odniósł się do składek w kontekście przepisów o przedawnieniu.

A. A. wniósł skargę na decyzję ZUS z [...] lipca 2012 r. w części, tj. w zakresie punktu drugiego tej decyzji. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: naruszenie art. 83 ust. 4 u.s.u.s. w związku z art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej jako: k.p.a.), polegające na wadliwym przyjęciu przez ZUS, że wnioskodawca nie udowodnił całkowitej nieściągalności należności ZUS z jego majątku. Zarzucił organowi, że nie uwzględnił jego trudnej sytuacji rodzinnej i majątkowej, ważnego interesu strony oraz zbyt ciężkich skutków ściągnięcia należności ZUS dla niego i jego najbliższych.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko wyrażone w sprawie i wniósł o oddalenia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 23 października 2012 r. oddalił skargę.

W pierwszej kolejności sąd wyjaśnił, że rozstrzygnięcie co do umorzenia ma charakter uznaniowy i nawet zaistnienie przewidzianych w przepisach przesłanek nie zobowiązuje organu do zastosowania wnioskowanej ulgi i daje jedynie potencjalną możliwość umorzenia należności.

Następnie odniósł się do podstawy prawnej umorzenia należności z tytułu składek (art. 28 u.s.u.s.). Przepis ten daje prawo do umorzenia tych należności w sytuacji ich całkowitej nieściągalności (art. 28 ust. 1-3), a także w uzasadnionych przypadkach, w stosunku do składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami składek, pomimo braku ich całkowitej nieściągalności (art. 28 ust. 3a). Sąd odniósł się do przesłanek uznania całkowitej nieściągalności, zgodnie z art. 28 ust. 3 u.s.u.s. Wskazał, że organ analizując stan faktyczny prawidłowo uznał, że żadna z okoliczności wymienionych w art. 28 ust. 3 u.s.u.s. nie miała miejsca. Nie było również podstaw do zakwestionowania ustaleń organu odnośnie braku szczególnych przesłanek do umorzenia należności określonych w § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne.

WSA podniósł okoliczność, że pomimo szczegółowej informacji ze strony organu i wskazania na obowiązek dostarczenia dokumentów w sytuacji ubiegania się o umorzenie, wnioskodawca nie uczynił zadość podanym wymogom i nie złożył stosownych dowodów obrazujących jego sytuację majątkową i rodzinną.

WSA odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego w skardze nowych okoliczności, stwierdził, iż nie mogą one odnieść oczekiwanego przez stronę skutku, albowiem okoliczności te zostały podniesione dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego, a zatem już po wydaniu zaskarżonej decyzji. Jest to zatem nowa okoliczność, której Sąd nie mógł uwzględnić przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia. Stosownie bowiem do art. 133 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne wydają wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, w oparciu o stan faktyczny ustalony w toku postępowania poprzedzającego wydanie zaskarżonej decyzji i utrwalony w aktach sprawy oraz na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej decyzji ostatecznej.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił również, że Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wskazywał, iż dopuszczenie dowodu z dokumentu w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu. Przepis art. 106 § 3 pozwala na przeprowadzenie ograniczonego, uzupełniającego postępowania dowodowego, ale jedynie wówczas, gdy sąd uzna za konieczne wyjaśnienie istotnych wątpliwości czy organy administracyjne ustaliły stan faktyczny zgodnie z regułami postępowania oraz czy prawidłowo zastosowały prawo materialne. Przepis ten nie służy natomiast do zwalczania ustaleń faktycznych, z którymi strona się nie zgadza, celem uzupełniającego postępowania dowodowego nie jest bowiem ponowne ustalenie stanu faktycznego, lecz wyłącznie ocena, czy organy administracji publicznej ustaliły ten stan zgodnie z regułami postępowania administracyjnego.

WSA wyjaśnił natomiast, że podnoszone przez stronę nowe okoliczności mające wpływ na ocenę jej stanu majątkowego lub rodzinnego, mogą stanowić podstawę do wystąpienia z ponownym wnioskiem do ZUS o przyznanie ulgi w postaci umorzenia należności z tytułu składek, albowiem odmowa ich umorzenia nie stwarza sytuacji powagi rzeczy osądzonej i zobowiązany do uiszczenia zaległości może występować o jej umorzenie tak długo, jak długo zaległość ta istnieje zwłaszcza, jeśli jego sytuacja ulegnie pogorszeniu.

Sąd pierwszej instancji zauważył również, że postępowanie w sprawie umorzenia zaległości nie jest płaszczyzną do podważania zasadności obciążenia składkami na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy. W tym postępowaniu nie można także oceniać istnienia obowiązku opłacania składek na rzecz KRUS. Ponadto Sąd nie ma kompetencji do umorzenia zaległości z tytułu składek, kontroluje wyłącznie decyzję pod kątem jej zgodności z prawem.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w B. z 23 października 2012 roku wniósł A. A., zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

- naruszenie art. 83 ust. 4 u.s.u.s. w związku z art. 138 § 1 punkt 2 k.p.a., polegające na wadliwym przyjęciu przez Prezesa ZUS, że skarżący nie udowodnił całkowitej nieściągalności należności ZUS z jego majątku, tzn. ściślej jego trudnej sytuacji rodzinno-majątkowej, ważnego interesu osoby zobowiązanej i zbyt ciężkich skutków ściągnięcia należności ZUS dla niego i jego najbliższych (o czym mowa także m.in. w art. 28 i 28 ust. 3a u.s.u.s.).

W związku z powyższymi naruszeniami wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w B., bądź też, zmianę orzeczenia i uwzględnienie wniosku skarżącego A. A. o umorzenie należności z tytułu składek w ZUS, w drodze wyjątku i w całej rozciągłości, a także zwrot kosztów postępowania (w tym zastępstwa adwokackiego) na rzecz skarżącego za wszystkie instancje sądowo-administracyjne, wg norm prawem przewidzianych (wraz z opłatą skarbową za 17,00 zł od pełnomocnictwa).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami określonymi przez ustawodawcę w art. 174 p.p.s.a. i wnioskami skargi zawartymi w art. 176 p.p.s.a.

Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zatem sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I FSK 1536/11, LEX nr 1218336).

Przy skorzystaniu w skardze kasacyjnej z podstawy określonej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zakres oceny Sądu jest ograniczony do badania, czy wskazane przepisy prawa materialnego zostały naruszone przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie i na czym to naruszenie polegało. Natomiast w myśl art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Sąd kontroluje, czy w trakcie orzekania przed sądem pierwszej instancji nie doszło do naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie może więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować. Dodać należy, iż zasada związania granicami skargi kasacyjnej nie dotyczy jedynie nieważności postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia znacząco sformalizowanym. Aby mogła odnieść skutek w postaci jej uwzględnienia niezbędne jest jej sporządzenie w sposób zgodny z regułami ją normującymi, w szczególności podstawy kasacyjne muszą być tak skonstruowane, ażeby była możliwość odniesienia się poprzez ich treść do zaskarżonego orzeczenia.

Konstrukcja sformułowanej podstawy kasacyjnej nie pozwalała na odniesienie się poprzez jej treść do zaskarżonego wyroku.

Skarżący kasacyjnie powołuje się na naruszenie art. 83 ust. 4 u.s.u.s., w związku z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., polegające na wadliwym przyjęciu przez Prezesa ZUS i WSA w B., że Kasator nie udowodnił całkowitej nieściągalności należności ZUS z jego majątku, tzn. ściślej jego trudnej sytuacji rodzinno-majątkowej, ważnego interesu osoby zobowiązanej i zbyt ciężkich skutków ściągnięcia należności ZUS dla niego i jego najbliższych (o czym mowa także m.in. w art. 28 i art. 28 ust. 3a u.s.u.s.).

W uzasadnieniu złożonego środka zaskarżenia jego autor powołuje się na to, że w miedzy czasie, tj. po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zmieniła się jego sytuacja faktyczna, a mianowicie: pozostaje on bez środków do życia, ma inne zobowiązania, nie tylko wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ale i w Gminie z tytułu podatku od środków transportowych (ponad 19.000 zł), że złożył w tym zakresie odwołanie od decyzji.

Wskazać w tym miejscu należy, że Naczelny Sąd Administracyjny nie bierze pod uwagę zmian stanu faktycznego zaistniałego po wydaniu orzeczenia przez Sąd I instancji. W ogóle wskazać trzeba, że zaskarżone do Sądu decyzje ocenia się według stanu faktycznego istniejącego w dniu wydania decyzji w drugiej instancji.

W orzecznictwie NSA prezentowany jest pogląd, że sąd orzeka według stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu, który wynika zarówno z akt administracyjnych jak i sądowych (por. wyrok NSA z dnia 2 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1060/09, LEX nr 745454). Sąd administracyjny rozpatruje sprawę na postawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu administracyjnego. Sąd administracyjny nie dokonuje ustaleń faktycznych w zakresie objętym sprawą administracyjną (por. wyrok NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II FSK 677/10, LEX nr 1069918). Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, co oznacza, że sąd ten rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu (czynności). Zmiana stanu faktycznego lub prawnego, która nastąpiła po wydaniu zaskarżonego aktu, zasadniczo nie podlega uwzględnieniu (por. wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 477/10, LEX nr 1083139).

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy że, podnoszona przez skarżącego kasacyjnie kwestia zmiany stanu faktycznego po wydaniu zaskarżonego wyroku, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący kasacyjnie podnosi dalej, że WSA błędnie ustalił stan faktyczny. Zauważa, że posiadał i posiada bardzo ciężką sytuację materialną, od ponad pół roku jego dochodowość z pracy zarobkowej (działalności) wyniosła zero. Ma gospodarstwo rolne o powierzchni tylko 0,5 ha, dom popada w ruinę, potrzebny jest zakup betonu. Posiada tylko starego Volkswagena o wartości około 6.000 zł. Jego sytuacja majątkowa jest wręcz dramatyczna, jego długi wobec ZUS wynoszą ponad 100.000 zł. Skarżący zaciągnął kredyt na kwotę 30.000 zł. Dom opala węglem, stanowi to dla niego duży koszt. Duże kwoty musi przeznaczyć na zakup nawozów sztucznych na swoją rolę. Powołuje się na 27 kopii dokumentów, które złożył do akt sprawy na etapie sprawy prowadzonej przed Sądem I instancji.

Uwzględniając przedstawione okoliczności stwierdzić jednoznacznie należy, że wywody te wskazują na kwestionowanie przez skarżącego kasacyjnie ustaleń faktycznych i ocen materiału dowodowego. Autor skargi kasacyjnej nie podaje jednak jako naruszone właściwych w tym zakresie przepisów prawa. Nie wskazuje ani na przepisy procedury sądowoadministracyjnej, ani też nie podnosi naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Nie stawia zatem zarzutów naruszenia, np. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 151, czy art. 134 p.p.s.a, jak też art. 7, art. 77, czy art. 8o k.p.a., czyli przepisów odnoszących się do wad postępowania sądowoadministracyjnego oraz naruszeń regulacji dotyczących postępowania dowodowego z zakresu procedury administracyjnej. Stawianie zarzutu naruszenia przepisu art. 83 ust. 4 i art. 138 § 1 pkt 2 kpa uznać należy za nieusprawiedliwione, bowiem pierwszy z tych przepisów dotyczy możliwości złożenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, drugi zaś stanowi podstawę prawną formalnego rozstrzygnięcia organu odwoławczego. Przepisy te nie dotyczą ustaleń faktycznych i ocen materiału.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wiąże się z koniecznością prawidłowego ich sformułowania w samej skardze, poprzez powołanie konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego - uchybił sąd wojewódzki, uzasadnienia ich naruszenia, a w przypadku zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wskazania, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Kasacja nie odpowiadająca tym warunkom, a więc pozbawiona podstawowych elementów treściowych, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę jej zasadności. Sąd nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt II OSK 151/12, LEX nr 1219250).

Odnosząc się dalej do stawianych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przepisów postępowania, podnieść należy, że w myśl art. 174 pkt 2 p.p.s.a. obowiązkiem składającego skargę kasacyjną jest wskazanie, że uchybienie procesowe mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Aby zarzut procesowy uznać zatem za pozwalający na dokonanie oceny wyroku należy wykazać, że gdyby nie to naruszenie to wyrok byłby inny, w konsekwencji zaskarżona decyzja miałaby inną treść.

Zwrot normatywny "mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy" zawarty w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. należy wiązać z hipotetycznymi następstwami uchybień przepisom postępowania (por. postanowienie NSA z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt II GSK 2409/11, LEX nr 1110162). Podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. może być tylko naruszenie przez sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, w sposób, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. A zatem między uchybieniem procesowym, a wydanym w sprawie wyrokiem podlegającym zaskarżeniu musi istnieć związek przyczynowy wskazujący na potencjalną możliwość innego wyniku postępowania sądowego. Ponadto wymagane jest, aby skarżący wykazał, że następstwa stwierdzonych wadliwości postępowania były tego rodzaju lub rangi, że kształtowały lub współkształtowały treść kwestionowanej w sprawie decyzji (por. wyrok NSA z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I OSK 513/11, LEX nr 1069664). Zawarty w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zwrot normatywny "mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy", należy wiązać z hipotetycznymi następstwami uchybień przepisom postępowania. Oznacza to po stronie skarżącego obowiązek uzasadnienia, że następstwa stwierdzonych uchybień były na tyle istotne, iż kształtowały lub współkształtowały treść kwestionowanego orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 330/10, LEX nr 992297).

Wobec powyższego jednoznacznie stwierdzić należy, że niepodanie istotnego wpływu na wynik sprawy w zakresie wskazanych naruszeń procesowych, stanowi kolejny argument do uznania nieskuteczności postawionych zarzutów.

Przywołane w skardze kasacyjnej przepisy prawa materialnego, a mianowicie art. 28 i 28 ust. 3a u.s.u.s. nie zawierają postaci ich naruszenia, tj. nie wskazują czy naruszenie dotyczy błędnej wykładni czy błędnego ich zastosowania. Zgodnie z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego nastąpić może przez błędną jego wykładnię albo ma ono postać niewłaściwego zastosowania prawa materialnego. Zarzut skargi kasacyjnej powinien być w tej mierze wyraźnie sprecyzowany (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2026/04, LEX nr 154622). Na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżanym orzeczeniem, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie (por. wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

Mając na względzie powyższe skonstatować trzeba, że brak wskazania konkretnej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego nie pozwala na dokonanie oceny legalności zaskarżonego orzeczenia. Powtórzyć jeszcze raz w tym miejscu należy, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do domyślania się intencji autora skargi kasacyjnej i precyzowania zarzutów za kasatora. Sąd kasacyjny nie może też zarzutów uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

Stwierdzić w kontekście powyższego jeszcze należy, że skarga kasacyjna winna być tak zredagowana, żeby nie stwarzała żadnych wątpliwości, a intencje strony winny być wyartykułowane w sposób jednoznaczny (por. postanowienie NSA z dnia 10 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1491/11, LEX nr 1069025). W skardze kasacyjnej należy sformułować w sposób jednoznaczny podstawy kasacyjne oraz umotywować je w taki sposób, aby poszczególne fragmenty uzasadnienia można było połączyć z poszczególnymi zarzutami (por. wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 229/09, LEX nr 596327 oraz wyrok NSA z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. akt II FSK 97/08, LEX nr 521952).

W kontekście stwierdzenia w skardze kasacyjnej, że zobowiązany nigdy nie wprowadził organów w błąd i za 10 lat wstecz winien płacić składki do KRUS, jak czynił, a nie do ZUS, należy zgodzić się z argumentacją Sądu I instancji, iż postępowanie w sprawie umorzenia zaległości nie jest płaszczyzną do podważania zasadności obciążenia składkami na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy. W tym postępowaniu nie można także oceniać istnienia obowiązku opłacania składek na rzecz KRUS.

Końcowo, w zakresie złożonych przez skarżącego kasacyjnie do akt sprawy na etapie postępowania przed Sądem I instancji 27 kopii dokumentów obrazujących, ogólnie rzecz ujmując, jego sytuację majątkową, wskazać należy, że w myśl art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd I instancji może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Przywołana regulacja normuje zatem postępowanie uzupełniające dotyczące wyłącznie dowodów z dokumentów, które może mieć miejsce, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. W orzecznictwie NSA prezentowany jest pogląd, że omawiany przepis nie służy do ustalania i oceny stanu faktycznego. W postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym dopuszczalne jest wyłącznie przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów, ale tylko w sytuacji, jeżeli jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania sądowego (por. wyrok NSA z dnia 30 września 2005 r., sygn. akt FSK 2282/04, LEX nr 173165). Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji wskazał w swym uzasadnieniu, w związku z nowymi okolicznościami podnoszonymi przez zobowiązanego na etapie postępowania sądowo administracyjnego, dotyczącymi jego stanu majątkowego i rodzinnego, na możliwość ponownego złożenia wniosku o umorzenie należności z tytułu składek.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.