II OZ 320/14
Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-04-03Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wojciech Mazur /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S.L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 3 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Ke 363/12 pozostawiające bez rozpoznania wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S.L. na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 03 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Ke 363/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w sprawie ze skargi S.L. na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego oddalił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż w dniu 11 czerwca 2012r. skarżący złożył wypełniony i podpisany formularz PPF, domagając się zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012r. w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego.
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2012r. Referendarz sądowy oddalił wniosek S.L. o zwolnienie od kosztów sądowych, wskazując w uzasadnieniu, że skarga wniesiona na zarządzenie zastępcze wojewody w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego jest rozpoznawana przez sądy administracyjne bez pobierania od skarżącego jakichkolwiek opłat.
W piśmie z dnia 24 października 2013r. skarżący ponownie wniósł o przyznanie prawa pomocy, tym razem poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Ze względu na to, że przedmiotowy wniosek nie został złożony na urzędowym formularzu PPF, zarządzeniem z dnia 29 października 2013r. wezwano S.L. do usunięcia tego braku i wypełnienia nadesłanego formularza w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia – pod rygorem pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W wyznaczonym terminie strona złożyła urzędowy formularz PPF, nie opatrując tego druku własnoręcznym podpisem oraz nie wypełniając pozycji 7.2.1, 7.2.2, 8, 9 oraz 11.
Postanowieniem z dnia 15 listopada 2013r. Referendarz sądowy oddalił wniosek skarżącego o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata.
W ustawowym terminie skarżący wniósł sprzeciw od ww. postanowienia, zarzucając, że zostało wydane bez wezwania strony do uzupełnienia nadesłanego formularza PPF oraz jego podpisania.
Zarządzeniem z dnia 31 stycznia 2014r. Sąd I instancji wezwał skarżącego S.L. do uzupełnienia – w terminie 7 dni od doręczenia wezwania – złożonego w dniu 6 listopada 2013r. (data nadania) formularza urzędowego PPF poprzez:
a) własnoręczne podpisanie formularza (rubryka 15) – pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012r. poz. 270, dalej jako "p.p.s.a.");
b) wypełnienie rubryk:
- 7.2.1. "Posiadane zasoby pieniężne (oszczędności, papiery wartościowe itp. – wysokość nominalna)",
- 7.2.2. Posiadane przedmioty wartościowe (należy wpisać przedmioty o wartości powyżej 300 euro),
- 8 "Stan majątkowy osób pozostających ze mną we wspólnym gospodarstwie domowym,
- 9 "Inne dodatkowe informacje o stanie majątkowym"
- 11 "Inne dane które składający oświadczenie uważa za istotne.
W wyznaczonym terminie skarżący nie uzupełnił i nie podpisał złożonego uprzednio formularza PPF, przesłał natomiast "Wniosek o sprecyzowanie niezrozumiałego wezwania z dnia 3 lutego 2014r. i o przywrócenie porządku prawnego w WSA w Kielcach", w którym wskazał na potrzebę sprecyzowania ww. wezwania poprzez określenie, do którego sądu ma się udać (bądź wysłać poprawiony druk PPF) celem uzupełnienia braków formalnych skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach postanowieniem z dnia 3 marca 2014 r. pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania. Sąd I instancji wskazał, iż pomimo prawidłowego wezwania skarżącego do uzupełnienia i podpisania nadesłanego uprzednio formularza PPF – obowiązek ten nie został wykonany w wyznaczonym terminie. Wezwanie w tym zakresie zostało doręczone wnioskodawcy w dniu 4 lutego 2014r. (k. 174 akt sądowych), a zatem termin do wniesienia uzupełnionego formularza upłynął stronie w dniu 11 lutego 2014r. Pomimo pouczenia skarżącego o rygorze pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 257 ustawy p.p.s.a.) – w przypadku braku własnoręcznego podpisania PPF – S.L. nie uzupełnił tego braku formalnego. Tymczasem wśród wymogów formalnych, jakie dla pism stron – a zatem także dla urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy ustanawia art. 46 § 1 p.p.s.a., znajduje się m. in. umieszczenie podpisu osoby, która to pismo wnosi (pkt 4). Sąd I instancji stwierdził, iż pomimo złożenia w terminie druku PPF, jego niepodpisanie należy ocenić jako brak formalny tego rodzaju, że uniemożliwia nadanie biegu wnioskowi o przyznanie prawa pomocy. Sąd I instancji podkreślił, że jest to kolejny wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy, tak więc stronie znane są zasady rozstrzygania przez Sąd w tym zakresie – na podstawie należycie wypełnionego i podpisanego formularza PPF. Oczywistym przy tym jest, że wnioskodawca winien uzupełnić braki formalne złożonego formularza w siedzibie Sądu, od którego otrzymał wezwanie w powyższym zakresie, bądź przesyłając tam uzupełniony formularz. Znamienne pozostaje, że skarżący nie miał problemu z prawidłowym wysłaniem "Wniosku o sprecyzowanie wezwania" pod odpowiedni adres. Sąd I instancji uznał, że z powyższych względów nie mogła odnieść skutku podniesiona w tym piśmie argumentacja. Dodatkowo Sąd I instancji wskazał, że z uzasadnienia postanowienia Referendarza sądowego z dnia 21 czerwca 2012r. skarżący powziął wiedzę o ustawowym zwolnieniu z kosztów sądowych w sprawach ze skarg na zarządzenia zastępcze wojewody w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego. Nie przeszkodziło mu to jednakże złożyć kolejnego wniosku w tym zakresie – co może nosić znamiona celowej obstrukcji procesowej.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył S.L., podnosząc, iż Sąd I instancji - pomimo wniosku skarżącego z dnia 10 lutego 2014 r. o sprecyzowanie wezwania o uzupełnienie braków formalnych - nie sprecyzował do którego sądu ma wysłać to uzupełnienie. Wskazując na powyższy zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł, iż złożył sprzeciw od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 15 listopada 2013r. oraz skargę na przewlekłość postępowania, na co Sąd I instancji nie uchylając postanowienia Referendarza przysłał skarżącemu wezwanie do podpisania druku PPF i jego uzupełnienia, pomimo faktu, że wniosek o przyznanie prawa pomocy został rozpoznany w dniu 15 listopada 2013 r. na podstawie innych informacji jakie sąd zdobył z innych źródeł. Zdaniem skarżącego jego wątpliwości dotyczące tego, w którym sądzie miałby uzupełnić braki były uzasadnione, z uwagi na akt, iż skarga na przewlekłość postępowania wraz z aktami powinna zostać przekazana sądowi wyższej instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, że skutki wniesienia sprzeciwu od orzeczenia Referendarza sądowego określa przepis art. 260 p.p.s.a. Stosownie do tego przepisu, w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Wobec tego skutkiem prawidłowego wniesienia sprzeciwu jest utrata mocy wiążącej orzeczenia Referendarza sądowego z mocy ustawy. W doktrynie postępowania sądowoadministracyjnego podkreśla się, że nieistotne jest w jakim zakresie strona (fachowy pełnomocnik) zaskarża zarządzenie lub postanowienie wydane przez Referendarza sądowego, bowiem orzeczenie to, w przypadku skutecznego wniesienia sprzeciwu, zawsze traci moc w całości, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu staje się od początku – w pełnych granicach – przedmiotem rozpoznania sadu (R.Hauser. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2011. Nb 1 do art. 260, tak samo J.P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2010, Nb. 3 do art. 260).
Tym samym skuteczne złożenie przez skarżącego sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego skutkowało utratą jego mocy. Orzeczenie to przestało niejako istnieć, a Sąd I instancji miał obowiązek rozpoznać na nowo wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy. Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż Sąd I instancji nie mógł uchylić postanowienia referendarza sądowego z dnia 15 listopada 2013 r.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji trafnie wskazał, że jest to kolejny wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy, tak więc stronie znane są zasady rozstrzygania przez Sąd w tym zakresie – na podstawie należycie wypełnionego i podpisanego formularza PPF. Oczywistym jest zatem to, że wnioskodawca winien uzupełnić braki formalne złożonego formularza w siedzibie Sądu, od którego otrzymał wezwanie w powyższym zakresie, bądź przesyłając tam uzupełniony formularz.
W tym miejscu zaznaczyć należy, iż skarżący był wzywany dwukrotnie do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przyznanie prawa pomocy. Z akt sprawy wynika, iż skarżący nie ustosunkował się do powyższych wezwań, w szczególności w zakresie udokumentowania wydatków. Nadto skarżący lakonicznie oznajmił, iż "faktem publicznie znanym jest, że płatnik podatku od nieruchomości jest właścicielem tej nieruchomości".
W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie przyjął, że skarżący - pomimo dwukrotnego wezwania - nie uzupełnił braków formalnych swojego wniosku o przyznanie prawa pomocy należało pozostawić wniosek skarżącego bez rozpoznania.
Z wyżej wymienionych względów, Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wojciech Mazur /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S.L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 3 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Ke 363/12 pozostawiające bez rozpoznania wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S.L. na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 03 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Ke 363/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w sprawie ze skargi S.L. na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego oddalił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż w dniu 11 czerwca 2012r. skarżący złożył wypełniony i podpisany formularz PPF, domagając się zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na zarządzenie zastępcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] marca 2012r. w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego.
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2012r. Referendarz sądowy oddalił wniosek S.L. o zwolnienie od kosztów sądowych, wskazując w uzasadnieniu, że skarga wniesiona na zarządzenie zastępcze wojewody w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego jest rozpoznawana przez sądy administracyjne bez pobierania od skarżącego jakichkolwiek opłat.
W piśmie z dnia 24 października 2013r. skarżący ponownie wniósł o przyznanie prawa pomocy, tym razem poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Ze względu na to, że przedmiotowy wniosek nie został złożony na urzędowym formularzu PPF, zarządzeniem z dnia 29 października 2013r. wezwano S.L. do usunięcia tego braku i wypełnienia nadesłanego formularza w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia – pod rygorem pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W wyznaczonym terminie strona złożyła urzędowy formularz PPF, nie opatrując tego druku własnoręcznym podpisem oraz nie wypełniając pozycji 7.2.1, 7.2.2, 8, 9 oraz 11.
Postanowieniem z dnia 15 listopada 2013r. Referendarz sądowy oddalił wniosek skarżącego o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata.
W ustawowym terminie skarżący wniósł sprzeciw od ww. postanowienia, zarzucając, że zostało wydane bez wezwania strony do uzupełnienia nadesłanego formularza PPF oraz jego podpisania.
Zarządzeniem z dnia 31 stycznia 2014r. Sąd I instancji wezwał skarżącego S.L. do uzupełnienia – w terminie 7 dni od doręczenia wezwania – złożonego w dniu 6 listopada 2013r. (data nadania) formularza urzędowego PPF poprzez:
a) własnoręczne podpisanie formularza (rubryka 15) – pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012r. poz. 270, dalej jako "p.p.s.a.");
b) wypełnienie rubryk:
- 7.2.1. "Posiadane zasoby pieniężne (oszczędności, papiery wartościowe itp. – wysokość nominalna)",
- 7.2.2. Posiadane przedmioty wartościowe (należy wpisać przedmioty o wartości powyżej 300 euro),
- 8 "Stan majątkowy osób pozostających ze mną we wspólnym gospodarstwie domowym,
- 9 "Inne dodatkowe informacje o stanie majątkowym"
- 11 "Inne dane które składający oświadczenie uważa za istotne.
W wyznaczonym terminie skarżący nie uzupełnił i nie podpisał złożonego uprzednio formularza PPF, przesłał natomiast "Wniosek o sprecyzowanie niezrozumiałego wezwania z dnia 3 lutego 2014r. i o przywrócenie porządku prawnego w WSA w Kielcach", w którym wskazał na potrzebę sprecyzowania ww. wezwania poprzez określenie, do którego sądu ma się udać (bądź wysłać poprawiony druk PPF) celem uzupełnienia braków formalnych skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach postanowieniem z dnia 3 marca 2014 r. pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania. Sąd I instancji wskazał, iż pomimo prawidłowego wezwania skarżącego do uzupełnienia i podpisania nadesłanego uprzednio formularza PPF – obowiązek ten nie został wykonany w wyznaczonym terminie. Wezwanie w tym zakresie zostało doręczone wnioskodawcy w dniu 4 lutego 2014r. (k. 174 akt sądowych), a zatem termin do wniesienia uzupełnionego formularza upłynął stronie w dniu 11 lutego 2014r. Pomimo pouczenia skarżącego o rygorze pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 257 ustawy p.p.s.a.) – w przypadku braku własnoręcznego podpisania PPF – S.L. nie uzupełnił tego braku formalnego. Tymczasem wśród wymogów formalnych, jakie dla pism stron – a zatem także dla urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy ustanawia art. 46 § 1 p.p.s.a., znajduje się m. in. umieszczenie podpisu osoby, która to pismo wnosi (pkt 4). Sąd I instancji stwierdził, iż pomimo złożenia w terminie druku PPF, jego niepodpisanie należy ocenić jako brak formalny tego rodzaju, że uniemożliwia nadanie biegu wnioskowi o przyznanie prawa pomocy. Sąd I instancji podkreślił, że jest to kolejny wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy, tak więc stronie znane są zasady rozstrzygania przez Sąd w tym zakresie – na podstawie należycie wypełnionego i podpisanego formularza PPF. Oczywistym przy tym jest, że wnioskodawca winien uzupełnić braki formalne złożonego formularza w siedzibie Sądu, od którego otrzymał wezwanie w powyższym zakresie, bądź przesyłając tam uzupełniony formularz. Znamienne pozostaje, że skarżący nie miał problemu z prawidłowym wysłaniem "Wniosku o sprecyzowanie wezwania" pod odpowiedni adres. Sąd I instancji uznał, że z powyższych względów nie mogła odnieść skutku podniesiona w tym piśmie argumentacja. Dodatkowo Sąd I instancji wskazał, że z uzasadnienia postanowienia Referendarza sądowego z dnia 21 czerwca 2012r. skarżący powziął wiedzę o ustawowym zwolnieniu z kosztów sądowych w sprawach ze skarg na zarządzenia zastępcze wojewody w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego. Nie przeszkodziło mu to jednakże złożyć kolejnego wniosku w tym zakresie – co może nosić znamiona celowej obstrukcji procesowej.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył S.L., podnosząc, iż Sąd I instancji - pomimo wniosku skarżącego z dnia 10 lutego 2014 r. o sprecyzowanie wezwania o uzupełnienie braków formalnych - nie sprecyzował do którego sądu ma wysłać to uzupełnienie. Wskazując na powyższy zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł, iż złożył sprzeciw od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 15 listopada 2013r. oraz skargę na przewlekłość postępowania, na co Sąd I instancji nie uchylając postanowienia Referendarza przysłał skarżącemu wezwanie do podpisania druku PPF i jego uzupełnienia, pomimo faktu, że wniosek o przyznanie prawa pomocy został rozpoznany w dniu 15 listopada 2013 r. na podstawie innych informacji jakie sąd zdobył z innych źródeł. Zdaniem skarżącego jego wątpliwości dotyczące tego, w którym sądzie miałby uzupełnić braki były uzasadnione, z uwagi na akt, iż skarga na przewlekłość postępowania wraz z aktami powinna zostać przekazana sądowi wyższej instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, że skutki wniesienia sprzeciwu od orzeczenia Referendarza sądowego określa przepis art. 260 p.p.s.a. Stosownie do tego przepisu, w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Wobec tego skutkiem prawidłowego wniesienia sprzeciwu jest utrata mocy wiążącej orzeczenia Referendarza sądowego z mocy ustawy. W doktrynie postępowania sądowoadministracyjnego podkreśla się, że nieistotne jest w jakim zakresie strona (fachowy pełnomocnik) zaskarża zarządzenie lub postanowienie wydane przez Referendarza sądowego, bowiem orzeczenie to, w przypadku skutecznego wniesienia sprzeciwu, zawsze traci moc w całości, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu staje się od początku – w pełnych granicach – przedmiotem rozpoznania sadu (R.Hauser. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2011. Nb 1 do art. 260, tak samo J.P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2010, Nb. 3 do art. 260).
Tym samym skuteczne złożenie przez skarżącego sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego skutkowało utratą jego mocy. Orzeczenie to przestało niejako istnieć, a Sąd I instancji miał obowiązek rozpoznać na nowo wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy. Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż Sąd I instancji nie mógł uchylić postanowienia referendarza sądowego z dnia 15 listopada 2013 r.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji trafnie wskazał, że jest to kolejny wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy, tak więc stronie znane są zasady rozstrzygania przez Sąd w tym zakresie – na podstawie należycie wypełnionego i podpisanego formularza PPF. Oczywistym jest zatem to, że wnioskodawca winien uzupełnić braki formalne złożonego formularza w siedzibie Sądu, od którego otrzymał wezwanie w powyższym zakresie, bądź przesyłając tam uzupełniony formularz.
W tym miejscu zaznaczyć należy, iż skarżący był wzywany dwukrotnie do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przyznanie prawa pomocy. Z akt sprawy wynika, iż skarżący nie ustosunkował się do powyższych wezwań, w szczególności w zakresie udokumentowania wydatków. Nadto skarżący lakonicznie oznajmił, iż "faktem publicznie znanym jest, że płatnik podatku od nieruchomości jest właścicielem tej nieruchomości".
W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie przyjął, że skarżący - pomimo dwukrotnego wezwania - nie uzupełnił braków formalnych swojego wniosku o przyznanie prawa pomocy należało pozostawić wniosek skarżącego bez rozpoznania.
Z wyżej wymienionych względów, Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
