III SA/Gd 822/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 czerwca 2012 r. Prezydent Miasta, działając na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.), art. 104, art. 107 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817 ze zm.) , przyznał L. B. dodatek mieszkaniowy w kwocie 171,17 zł płatny miesięcznie w okresie od 1 maja 2012 r. do dnia 31 października 2012 r.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że L. B. prowadzi 2 - osobowe gospodarstwo domowe, zamieszkując w lokalu o powierzchni 38,19 m2. Dochód na jednego członka rodziny wynosił 1.111,92 zł. Organ wyjaśnił, że dodatek mieszkaniowy jest różnicą kwoty 617,69 zł wyliczonych wydatków mieszkaniowych za zajmowany lokal i kwoty 333,58 zł stanowiącej 15% dochodu gospodarstwa domowego.

Organ podał, że w załączniku do decyzji został przedstawiony sposób wyliczenia dodatku mieszkaniowego.

Wynika z niego m.in., że dla gospodarstwa 2 - osobowego norma dochodu wynosi 125% najniższej emerytury, czyli 998,98 zł, zaś wydatki ponoszone są w wysokości 15% dochodów gospodarstwa domowego (333,58 zł).

W odwołaniu od ww. decyzji L. B. wskazała, że organ I instancji zaniżył wysokość przyznanego dodatku mieszkaniowego, gdyż przyjęto ponoszenie przez ww. wydatków w wysokości 15% dochodu gospodarstwa domowego zamiast 12 %.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 12 listopada 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta.

W uzasadnieniu wydanej decyzji organ odwoławczy wskazał, że w sprawie prawidłowo zastosowano współczynnik udziału własnego 15%, a nie 12% bowiem średni dochód dwuosobowego gospodarstwa domowego przekroczył kwotę 125% najniższej emerytury. Powołując treść art. 6 ust. 1 i 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy organ podał, że dla celów obliczenia dodatku mieszkaniowego przyjmuje się wydatki poniesione przez osobę otrzymującą dodatek w wysokości 20% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie jednoosobowym, 15% dochodów gospodarstwa domowego 2 – 4 osobowego, 12% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 5 osobowym i większym.

Dalej organ wyjaśnił, że podstawą do obliczenia dodatku mieszkaniowego nie są wszystkie rodzaje wydatków ponoszonych przez wnioskodawczynię, a jedynie te wskazane w art. 6 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą decyzję L. B. podniosła, że w sprawie organy nieprawidłowo zastosowały współczynnik udziału własnego 15%, a nie 12%.

W jej ocenie procentowy udział wydatków powinien był wynosić 12%, zaś dodatek mieszkaniowy powinien być wyższy o kwotę 66,72 zł miesięcznie. Skarżąca podniosła też, że organy nie uwzględniły wszystkich faktycznych i udokumentowanych wydatków ponoszonych na mieszkanie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie zaś z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga podlegała uwzględnieniu.

Skarżąca złożyła wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego w dniu 10 kwietnia 2012 r.

Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.), zwana dalej "ustawą" stanowi w art. 3 ust. 1, że dodatek mieszkaniowy przysługuje (...), jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 125% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązującej w dniu złożenia wniosku, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 8.

Średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego skarżącej w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego wynosił 1.111,92 zł.

Gospodarstwo skarżącej jest gospodarstwem wieloosobowym (dwie osoby), wobec czego ww. kwota nie mogła przekraczać 125% kwoty najniższej emerytury obowiązującej w dniu złożenia wniosku.

Najniższa emerytura w dniu złożenia wniosku wynosiła 799,18 zł miesięcznie, wobec czego 125% tej kwoty to 998,98 zł. Taką też kwotę – 998,98 zł - przyjęły do obliczeń organy obu instancji.

Wynika z powyższego, że średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego skarżącej – 1.111,92 zł przekraczał 125% kwoty najniższej emerytury – 998,98 zł, wobec czego należało mieć na uwadze treść art. 6 ust. 8 ustawy.

Art. 6 ust. 8 ustawy stanowi, że jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego jest wyższy od określonego w art. 3 ust. 1, a kwota nadwyżki nie przekracza wysokości dodatku mieszkaniowego, należny dodatek mieszkaniowy obniża się o tę kwotę.

Należało – z uwagi na brzmienie przytoczonego przepisu – ustalić, czy kwota nadwyżki średniego miesięcznego dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego skarżącej nie przekracza wysokości dodatku mieszkaniowego. Kwota nadwyżki to 112,94 zł (1.111,92 zł – 998,98 zł).

Wysokość dodatku mieszkaniowego oblicza się na podstawie art. 6 ustawy. Przepis art. 6 ust. 1 ustawy stanowi, że wysokość dodatku mieszkaniowego stanowi różnicę między wydatkami, o których mowa w ust. 3-6, przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu mieszkalnego, a kwotą stanowiącą wydatki poniesione przez osobę otrzymującą, z zastrzeżeniem ust. 2, dodatek w wysokości:

1) 15% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie jednoosobowym,

2) 12% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 2-4-osobowym,

3) 10% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 5-osobowym i większym.

Z kolei art. 6 ust. 2 ustawy stanowi, że jeżeli średni miesięczny dochód, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jest równy lub wyższy od 150% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 100% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, lecz nie przekracza odpowiednich wysokości średnich miesięcznych dochodów wymienionych w art. 3 ust. 1, wówczas dla celów obliczenia dodatku mieszkaniowego przyjmuje się wydatki poniesione przez osobę otrzymującą dodatek w wysokości:

1) 20% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie jednoosobowym,

2) 15% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 2-4-osobowym,

3) 12% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 5-osobowym i większym.

Sporne w sprawie było, czy wysokość dodatku mieszkaniowego należy obliczać według treści art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy, jak twierdziła skarżąca, czy według treści art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy, jak twierdziły organy.

Aby można było, jak twierdziły organy, stosować w niniejszej sprawie treść art. 6 ust. 2 pkt 2, średni miesięczny dochód, o którym mowa w art. 3 ust. 1 musiał być równy lub wyższy od 100 % kwoty najniższej emerytury i nie przekraczać "odpowiednich wysokości średnich miesięcznych dochodów wymienionych w art. 3 ust. 1".

Są to następujące wielkości:

-średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku - 1.111,92 zł;

-100% kwoty najniższej emerytury - 799,18 zł,

- odpowiednia wysokość średnich miesięcznych dochodów wymienionych w art. 3 ust. 1 powiązana jest z wysokością najniższej emerytury, czyli - w przypadku skarżącej jest to 125 % najniższej emerytury - to jest kwota 998,98 zł.

Porównując te wielkości, zgodnie z treścią art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy, stwierdzić należy, że średni miesięczny dochód - 1.111,92 zł jest wyższy od 100% najniższej emerytury - czyli kwoty 799,18 zł i przekracza odpowiednią wysokość średnich miesięcznych dochodów wymienionych w art. 3 ust. 1, czyli kwotę 998,98 zł.

Aby można było zastosować obliczenie wysokości dodatku mieszkaniowego zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy, jak zrobiły to organy, średni miesięczny dochód musiałby nie przekraczać kwoty 998,98 zł.

Choć organ odwoławczy prawidłowo cytuje przepis art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy i prawidłowo wskazuje, że średni dochód dwuosobowego gospodarstwa domowego skarżącej "przekroczył kwotę 125% najniższej emerytury", to błędnie stosuje obliczenie wysokości dodatku mieszkaniowego w myśl art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Z powodów wyżej wskazanych nie jest możliwe dokonanie w niniejszej sprawie obliczenia wysokości dodatku mieszkaniowego na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy, jak uczyniły to organy obu instancji.

Wysokość dodatku powinna być ustalona zgodnie z art. 6 ust. 1pkt 2 ustawy.

Wysokość wydatków, o których mowa w art. 6 ust. 3-6 ustawy to w przypadku skarżącej kwota 617,69 zł.

W tym miejscu, odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących nieuwzględnienia wszystkich faktycznych i udokumentowanych wydatków na mieszkanie stwierdzić należy, że z akt administracyjnych wynika, że skarżąca zajmuje lokal mieszkalny, wchodzący w skład zasobu mieszkalnego gminy.

W tej sytuacji mają do niej zastosowanie przepisy art. 6 ust. 3 i 4 ustawy. Art. 6 ust. 3 stanowi, że wydatkami poniesionymi przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy są świadczenia okresowe ponoszone przez gospodarstwo domowe w związku z zajmowaniem lokalu mieszkalnego.

Zgodnie zaś z art. 6 ust. 4 ustawy wydatkami, o których mowa w ust. 3, są:

1) czynsz,

2) opłaty związane z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na lokale mieszkalne w spółdzielni mieszkaniowej,

3) zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną,

4) odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego,

5) inne niż wymienione w pkt 1-4 opłaty za używanie lokalu mieszkalnego,

6) opłaty za energię cieplną, wodę, odbiór nieczystości stałych i płynnych,

7) wydatek stanowiący podstawę obliczania ryczałtu na zakup opału.

Skarżąca we wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego wskazała kwotę

wydatków – 851,20 zł, powołując się na załączniki do wniosku nr 4 i 5 .

Wysokość wydatków – 617,69 zł ustalono według załącznika nr 3 do wniosku. Na wydatki składają się czynsz, zaliczki za zimną wodę, odprowadzanie ścieków, podgrzanie zimnej wody, CO - opłatę stałą i zmienną oraz nieczystości bytowe stałe.

Organy prawidłowo nie uwzględniły treści załącznika nr 5 – 6 do wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego, gdyż dokumenty te dotyczą braku zgody na podnajem części lokalu przez J.C. (pismo z dnia 9 czerwca 2004 r.) i zawiadomienia o wszczęciu wobec niego egzekucji (pismo– zawiadomienie z dnia 20 maja 2010 r.). Ich treść ma wpływ na wysokość ustalenia wysokości wydatków na potrzeby ustalenia dodatku mieszkaniowego na skutek wniosku złożonego przez skarżącą w kwietniu 2012 r.

Wracając do rozważań dotyczących ustalenia wysokości dodatku zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy stwierdzić trzeba, że kwota stanowiąca wydatki poniesione w wysokości 12% dochodów gospodarstwa domowego to w przypadku skarżącej kwota 266,86 zł (12 % z dochodu gospodarstwa domowego to jest z kwoty 2.223,84 zł).

W tej sytuacji wysokość dodatku mieszkaniowego, obliczona w myśl art.6 ust. 1 pkt 2 ustawy wynosi 350,83 zł (617,69 zł minus 266,86 zł).

Przenosząc rozważania na grunt przepisu art.6 ust. 8 ustawy należy stwierdzić, że kwota nadwyżki –112,94 zł nie przekracza dodatku mieszkaniowego, czyli kwoty 350,83 zł, wobec czego należny dodatek mieszkaniowy – 350,83 zł trzeba obniżyć o kwotę 112,94 zł, co daje finalnie kwotę 237,89 zł.

Skoro skarżącej przyznano dodatek w wysokości 171,17 zł jego wysokość została zaniżona o kwotę 66,72 zł.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdzając naruszenie przepisów prawa materialnego , które miało wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 135 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił decyzje organów obu instancji (punkt pierwszy wyroku).

Na podstawie art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja, przyznająca skarżącej prawo do dodatku, może być wykonana (punkt drugi wyroku).