II SA/Kr 243/14

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją z dnia 6 czerwca 2011 r. znak: [...], po rozpatrzeniu wniosku S. R., ustalił warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Przebudowa, nadbudowa, remont i adaptacja pomieszczeń na cele mieszkalne i usługowe wraz ze zmianą sposobu użytkowania piwnic w zespole zabudowy obejmującym kamienice położone na działkach nr [...] i [...] obr. [...] przy R. " [...]" w K..

Następnie Prezydent Miasta decyzją z dnia 13 września 2012 r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) w związku z art. 162 § 1 pkt 1 i art. 104 § 1 kpa, orzekł z urzędu o wygaśnięciu opisanej wyżej decyzji Prezydenta Miasta z dnia 6 czerwca 2011 r.

W uzasadnieniu Prezydent wskazał na zapisy obowiązującego od dnia 17 czerwca 2011 r. na terenie objętym ustaleniami ww. decyzji z dnia 6 czerwca 2011 r.

miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" uchwalonego uchwałą z dnia 13 kwietnia 2011 r. Rady Miasta Krakowa nr XII/131/11, którego zapisy były inne niż niektóre ustalenia ostatecznej decyzji ustalającej warunki zabudowy. Zdaniem organu I instancji w szczególności określono w inny sposób warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy. Prezydent wskazał, że inwestycja objęta wnioskiem położona jest na obszarze, na którym w planie miejscowym wyznaczono tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami (MW/U.27) z podstawowym przeznaczeniem m.in. na zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami oraz obiekty i lokale zamieszkania zbiorowego takie jak: hotele, hostele, pensjonaty. Organ podkreślił, że posesja przy ul. R objęta jest ochroną konserwatorską pełną, a dla takich posesji w planie ustalono m. in. nakaz zachowania wysokości budynków frontowych (w tym gzymsu wieńczącego), nakaz zachowania istniejącego kształtu dachów i wysokości kalenicy z dopuszczeniem zmian wynikających z uwarunkowań historycznych. Ustalono także nakaz ochrony elewacji budynków frontowych poprzez m.in. ochronę zabytkowej stolarki okiennej, drzwiowej, witryn sklepowych, bram wejściowych i wjazdowych. Prezydent podkreślił, że zapisy planu zakazują nadbudowy budynków frontowych objętych ochroną konserwatorską pełną, a w decyzji ustalającej warunki zabudowy dopuszczono podniesienie wysokości górnej elewacji tylnej budynku frontowego przy R. i przy ul. S., jak również podniesienie kalenicy budynku frontowego przy ul. S.. Prezydent zaznaczył, że w sprawie nie została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę, a zatem zachodziły przesłanki do wygaszenia jako bezprzedmiotowej decyzji ostatecznej ustalającej warunki zabudowy.

Odwołanie od decyzji Prezydenta Miasta z dnia 13 września 2012 r. złożyła [...] sp. z o. o. z siedzibą w K., kwestionując zasadność rozstrzygnięcia organu I instancji, oraz wnosząc o uchylenie go w całości. Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 29 listopada 2012 r. znak: [...] uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem Kolegium zachodziła konieczność przeprowadzenia przez organ I instancji dodatkowego postępowania dowodowego w celu jednoznacznego rozstrzygnięcia, czy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" są inne niż zawarte w decyzji Prezydenta Miasta z dnia 6 czerwca 2011 r. Jednakże na skutek skargi złożonej przez ww. spółkę decyzja SKO w [...] z dnia 29 listopada 2012 r. została uchylona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 228/13.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy SKO w [...] decyzją z dnia 28 listopada 2013 r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 7 w związku z art. 77, art. 105, art. 107 § 3, art. 162 § 1 pkt 1 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 13 września 2012 r.

W uzasadnieniu Kolegium podkreśliło, że ustawodawca dopuszcza konkurencję (współistnienie) planu i decyzji (wydanych przed jego wejściem w życie), jako podstaw procesu inwestycyjnego tylko wtedy, gdy warunki i zasady zagospodarowania terenu wynikające z decyzji są takie same z tymi, które wynikają z planu. Kolegium wskazało, że na podstawie zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" przedmiotowa inwestycja objęta wnioskiem położona jest w obszarze terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami (MW/U.27) z podstawowym przeznaczeniem m.in. na zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami oraz obiekty i lokale zamieszkania zbiorowego takie jak: hotele, hostele, pensjonaty. Ponadto obydwie posesje objęte wnioskiem są objęte ochroną konserwatorską pełną, zaś oficyny tych posesji są objęte ochroną konserwatorską częściową (§ 81 ust.3 .2. lit. p i v planu). Kolegium wskazało również, że dla posesji objętych ochroną konserwatorską pełną ustalono w przepisach ogólnych planu w § 8 zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, oraz zasady kształtowania zabudowy, w których ustalono m. in.

– zakaz nadbudowy budynków frontowych,

– nakaz ochrony elewacji budynków frontowych,

– nakaz ochrony powierzchni dachów.

Z kolei dla zabudowy oficynowej ustalono m.in. zakaz budowy, rozbudowy i nadbudowy oficyn o wysokości wyższej niż kalenica budynku frontowego na danej posesji. Kolegium zwróciło też uwagę, że w celu ochrony dóbr kultury ustalono, iż ochrona konserwatorska pełna to ochrona i opieka nad wartościami zabytkowymi wobec objętych nią posesji i terenów polegająca m.in.:

– na nakazie zachowania istniejącego układu urbanistycznego zabudowy , z dopuszczeniem wykonania zmian wynikających z uwarunkowań historycznych z uwzględnieniem przepisów odrębnych;

– nakazie zachowania wysokości budynków frontowych;

– nakazie zachowania istniejącego kształtu dachu, wysokości kalenicy z dopuszczeniem zmian wynikających z uwarunkowań historycznych;

– zakazie nadbudowy oficyn za wyjątkiem oficyn objętych ochroną konserwatorską częściową zgodnie z ustaleniami szczegółowymi uchwały, lub wynikających z uwarunkowań historycznych.

W ocenie Kolegium decyzja Prezydenta Miasta z dnia 6 czerwca 2011 r. orzekająca o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego przewiduje szeroki zakres zamierzenia inwestycyjnego, sprzeczny z zapisami planu, w tym między innymi nadbudowę kamienicy frontowej przy R. poprzez podniesienie górnej krawędzi elewacji tylnej kamienicy frontowej maksymalnie do wysokości istniejącego poziomu gzymsu elewacji oficyny bocznej na działce nr [...]. Natomiast w ramach wnioskowanej nadbudowy budynku frontowego kamienicy przy ul. S. ustalono w decyzji Prezydenta Miasta podniesienie wysokości górnej krawędzi elewacji tylnej do wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej , dla projektowanej nadbudowy i przebudowy istniejącego budynku oficyny tylnej zachodniej budynku frontowego podniesienie wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej i tylnej budynku oficyny tylnej zachodniej max. o 4,5m do wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, zaś odnośnie oficyny bocznej południowej i północnej podniesienie wysokości obu budynków do wysokości gzymsu budynku frontowego na działce nr [...]. Kolegium uznało, że jest to zapis inny niż zapisy planu. Kolejnym zapisem w treści decyzji, innym niż zapisy planu jest wprowadzony w punkcie II 4.d decyzji warunek dla geometrii dachu dla projektowanej nadbudowy istniejącego budynku frontowego przy R. dopuszczający zmianę kąta nachylenia połaci dachowej w związku ze zmianą ustalonej wysokości elewacji tylnej i wysokości istniejącej kalenicy zaś dla budynku frontowego przy ul. S. ustalono dach dwuspadowy, podniesienie kalenicy odpowiednio do kalenicy budynku przy ul. S., zmianę kąta nachylenia frontowej połaci dachowej. Kolegium zaznaczyło, że podobne ustalenia odnośnie podniesienia kalenicy, zmiany kąta nachylenia dachu dotyczą budynku oficyny tylnej zachodniej, oraz bocznych południowej i północnej.

W zakresie projektowanej przebudowy i nadbudowy zabudowy oficynowej Kolegium wskazało, że decyzja ustalająca warunki zabudowy, określając wysokość projektowanej nadbudowy oficyny tylnej budynku przy ul. S., dopuszczała podniesienie wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej tylnej maksymalnie o 4.5 m zgodnie z wnioskiem inwestora. Ponadto ustalenia decyzji w zakresie wysokości górnej krawędzi elewacji oficyny nie zawierały żadnych bezpośrednich odniesień do wysokości zabudowy oficyn posesji R., co wyraźnie nakazuje plan. Kolegium zwróciło też uwagę, że z § 81 ust. 1 pkt 3 planu wynika nakaz kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu z uwzględnieniem zasad określonych w § 8, pod warunkiem zgodności z ustaloną ochroną konserwatorską obiektów i posesji. Kolegium zaznaczyło, że ustalenia decyzji o warunkach zabudowy w sposób bardzo szczegółowy i konkretny (liczbowy) określały poszczególne parametry wysokościowe planowanej nadbudowy budynków oficynowych.

W ocenie Kolegium wykazane wyżej różnice pomiędzy ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" a decyzją Prezydenta Miasta z dnia 6 czerwca 2011 r. uprawniały do przyjęcia, że spełniona została przesłanka z art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ treści decyzji ustalającej warunki zabudowy nie da się pogodzić z treścią planu miejscowego.

Skargę na decyzję SKO w [...] wniosła [...] sp. z o.o. z siedzibą w K., domagając się jej uchylenia w całości i zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1) art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uznanie, że decyzja o warunkach zabudowy zawiera inne ustalenia niż plan zagospodarowania przestrzennego obowiązujący dla terenu, na którym zlokalizowana jest przedmiotowa inwestycja, a w konsekwencji wydanie decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu administracyjnego l instancji o stwierdzeniu z urzędu wygaśnięcia decyzji orzekającej o ustaleniu warunków zabudowy;

2) art. 15 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 kpa poprzez stwierdzenie, że decyzja ustalająca warunki zabudowy zawiera zapisy niezgodne z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Stare Miasto";

3) § 81 ust. 1 pkt 3 w związku § 8 ust. 8 pkt 3 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" poprzez jego błędną interpretację, a w konsekwencji uznanie, że decyzja ustalająca warunki zabudowy zawiera zapisy niezgodne z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Stare Miasto";]

4) § 10 ust. 4 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Stare Miasto poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że decyzja ustalająca warunki zabudowy zawiera zapisy niezgodne z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Stare Miasto";

5) art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 kpa poprzez błędne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, nierozważenie wszystkich okoliczności i brak należytego uzasadnienia wydanej decyzji;

6) art. 8 kpa w związku z art. 2 Konstytucji RP poprzez dokonywanie wykładni contra legem w stosunku do przepisów kpa.

W uzasadnieniu skargi przedstawiono szczegółową argumentację przemawiającą za tym, że ustalenia decyzji o warunkach zabudowy nie pozostają w sprzeczności w postanowieniami miejscowego planu. Ponadto strona skarżąca zarzuciła, że Kolegium nie wzięło również pod uwagę możliwości jedynie częściowego wygaszenia przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy.

W odpowiedzi na skargę SKO w [...] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej ppsa. Orzekanie - w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Sąd, uwzględniając skargę na decyzję, uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa.

W świetle powyższych zasad decyzje organów obu instancji podlegały uchyleniu z następujących względów.

Niesporną okolicznością w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym było to, że po wydaniu przez Prezydenta Miasta decyzji z dnia 6 czerwca 2011 r. ustalającej warunki zabudowy dla ww. zamierzenia inwestycyjnego wszedł w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Stare Miasto" uchwalony uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 13 kwietnia 2011 r. nr XII/131/11. Skoro zaś inwestor, dla którego ustalono warunki zabudowy, nie uzyskał pozwolenia na budowę, to zasadnym było rozważenie, czy nie zachodziły przesłanki do wygaszenia decyzji Prezydenta Miasta z dnia 6 czerwca 2011 r. ustalającej warunki zabudowy. Podstawę prawną do takiego działania dawał art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji. Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji następuje w trybie art. 162 § 1 pkt 1 kpa (art. 65 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Treść przytoczonego art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazuje, że decyzja ustalająca warunki zabudowy może być wygaszona w sytuacji, gdy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są "inne" niż ustalenia zawarte w decyzji o warunkach zabudowy. Ustawodawca wyraźnie dał pierwszeństwo uregulowaniom miejscowego planu w stosunku do postanowień decyzji o warunkach zabudowy. W żadnym jednak wypadku nie można tego rozumieć jako upoważnienie do automatycznego wygaszania decyzji o warunkach zabudowy wydanych dla terenów objętych miejscowym planem. Należy bowiem pamiętać, że ostateczna decyzja ustalająca warunki zabudowy również została wydana w ramach stosownej procedury i jej wygaszenie może nastąpić jedynie po starannym porównaniu jej postanowień i stwierdzeniu, że są one inne niż uregulowania miejscowego planu, czyli, że nie da się ich pogodzić z tym przeznaczeniem, jakie w ramach władztwa planistycznego zostało dla danego terenu ustalone przez radę gminy.

W nazwie inwestycji, dla której decyzją z dnia 6 czerwca 2011 r. ustalono warunki zabudowy, występują pojęcia "przebudowy", "nadbudowy", "remontu", "adaptacji" i "zmiany sposobu użytkowania". Kluczowe znaczenie dla sprawy ma rozróżnienie pomiędzy pojęciami "przebudowy" i "nadbudowy". Zwrócić należy uwagę, że pojęcie "nadbudowy" mieści się w ramach legalnej definicji "budowy" z art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, który stanowi, że przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę i nadbudowę obiektu budowlanego. Natomiast budowy nie stanowią roboty budowlane polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego (art. 3 pkt 7 Prawa budowlanego). Prawo budowlane nie definiuje pojęcia "nadbudowy", tak jak to czyni w przypadku robót polegających na "przebudowie" (art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego). Należy jednak przyjąć, że jeśli w wyniku prac następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego obejmujących takie parametry jak kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji to nie można wykonanych prac kwalifikować jako przebudowy (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 1929/07 - orzeczenie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). W tym wyroku NSA zwrócił uwagę, że o właściwym zakwalifikowaniu robót jako nadbudowy lub przebudowy decyduje każdorazowo rodzaj i charakter robót, a mianowicie, czy w wyniku prac następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych, o których mowa w art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela to stanowisko NSA, z którego wynika m.in., że jeśli zmiana konstrukcji zadaszenia istniejącego budynku spowoduje zmianę wysokości, albo tylko kubatury, to nie można wykonanych robót traktować jako przebudowy istniejącego budynku. Zatem np. zmiana konstrukcji zadaszenia z dwuspadowego na jednospadowy po uprzednim podwyższeniu ścian bocznych utrzymujących konstrukcję dachu, która powoduje przynajmniej zmianę kubatury lub wysokości budynku uzasadnia zakwalifikowanie wykonanych robót jako nadbudowy.

Odnosząc te rozważania do kontrolowanego postępowania, zauważyć należy, że tytuł spornej decyzji ustalającej warunki zabudowy odnosi się ogólnie do "zespołu zabudowy" rozumianego jako całość składająca się z kamienic frontowych i oficyn. Dlatego konieczne jest odwołanie się do treści załącznika nr 1 tej decyzji, który w sposób szczegółowy określa zakres prac dopuszczonych w ramach planowanego zamierzenia inwestycyjnego. W załączniku tym prace planowane przy obu budynkach frontowych (od strony R. i ul. S.) nazywane są "nadbudową". Jako nadbudowę należy zakwalifikować planowane prace przy kamienicy frontowej od strony R., ponieważ mają one polegać na podniesieniu ściany elewacji tylnej o 0,7 m. Zatem, nawet przy zachowaniu wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, nastąpi zmiana kubatury tego budynku, a zmiana tego parametru stanowi o nadbudowie, zgodnie z przedstawionym wyżej rozumieniem tego pojęcia. Podobnie w przypadku kamienicy frontowej od strony ul. S. decyzja o warunkach zabudowy dopuszcza podniesienie elewacji tylnej o 0,6 m. Zatem co do budynków frontowych zostały ustalone warunki zabudowy dopuszczające nadbudowę tych budynków. Natomiast przepisy ogólne miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w § 8 ust. 2 pkt 8 lit. "a" zakazują nadbudowy budynków frontowych objętych pełną i częściową ochroną konserwatorską z wyjątkiem adaptacji strychów. Zdaniem Sądu, przewidziane przez decyzję o warunkach zabudowy prace przy obu budynkach frontowych nie mogą zostać uznane jedynie za adaptację strychów. Skoro zaś oba budynki frontowe są objęte pełną ochroną konserwatorską, to trafnie organy uznały, że w tym zakresie postanowienia decyzji o warunkach zabudowy nie dadzą się pogodzić z uregulowaniami zawartymi w miejscowym planie i są one inne w rozumieniu art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dlatego w tym zakresie zachodziły podstawy do wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy. Plan bowiem wyraźnie wyklucza nadbudowę kamienic frontowych, zaś w ramach adaptacji strychu możliwa byłaby tylko modyfikacja konstrukcji samego dachu bez zmian wysokości elewacji tylnych. W ocenie Sądu zarzuty skargi dotyczące wygaszenia spornej decyzji o warunkach zabudowy w zakresie prac dotyczących obu budynków frontowych nie były trafne, ponieważ organy dokonały szczegółowej analizy treści miejscowego planu i decyzji o warunkach zabudowy i na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego zasadnie uznały, że w tym zakresie ustalenia decyzji o warunkach zabudowy są inne niż miejscowego planu w rozumieniu art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skoro zaś miejscowy plan wyraźnie wyklucza nadbudowę budynków frontowych, to niezasadnie domagała się strona skarżąca, by organy rozważały, czy prace przy tych budynkach dopuszczone przez decyzję o warunkach zabudowy będą się mieściły w zmianach wynikających z uwarunkowań historycznych.

Zasadnie natomiast zarzucono w skardze, że organy nie rozważyły możliwości wygaszenia przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy w części, a zwrócić należy uwagę, że taki wniosek zawarty został już w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Ma to istotne znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia, ponieważ oprócz prac dotyczących obu budynków frontowych decyzja o warunkach zabudowy dopuściła liczne prace odnoszące się do oficyn budynków frontowych. Zauważyć trzeba, że miejscowy plan w § 10 ust. 4 pkt 1 lit. "g" wyklucza nadbudowę tylko oficyn objętych pełną ochroną konserwatorską. Natomiast oficyny objęte ochroną konserwatorską częściową, czyli takie jak w kontrolowanym postępowaniu, mogą być nadbudowywane do wysokości kalenicy budynku frontowego. Wynika to z postanowień zawartych w § 10 ust. 4 pkt 1 lit. "g" oraz § 8 ust. 2 pkt 9 miejscowego planu. Nie ulega wątpliwości, że decyzja ustalająca warunki zabudowy może być wygaszona nie tylko w całości, ale także w części. W kontrolowanym postępowaniu tym bardziej taka możliwość powinna być rozważana, ponieważ sporna decyzja o warunkach zabudowy dotyczyła zamierzenia inwestycyjnego obejmującego cały zespół zabudowy składający się m.in. z budynków frontowych i oficyn. Brak rozważenia możliwości częściowego wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy stanowił naruszenie art. 7, art. 77 § 1 kpa oraz art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpatrywaniu organy zobowiązane będą do uwzględnienia powyższych wskazań Sądu, w szczególności zaś do porównania postanowień decyzji o warunkach zabudowy i uregulowań miejscowego planu w zakresie prac przewidzianych przez decyzję o warunkach zabudowy dla oficyn. Zaznaczyć trzeba, że dopiero ustalenie, że postanowienia decyzji o warunkach zabudowy nie dadzą się pogodzić z regulacjami miejscowego planu, mogą stanowić podstawę do wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy w odpowiednim zakresie.

Ponadto organy zobowiązane będą do uzupełnienia akt postępowania o opinię konserwatora zabytków, ponieważ za niedopuszczalne należy uznać powoływanie się na treść tej opinii w sytuacji, gdy brak tego dokumentu w aktach. Za konieczne należy również uznać zbadanie statusu spółki [...] w postępowaniu toczącym się w przedmiocie wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy. Z akt administracyjnych wynika bowiem, że to osoby reprezentujące tą spółkę (a nie spółka) zostały umocowane jako pełnomocnicy inwestora, który uzyskał decyzję o warunkach zabudowy. Z akt administracyjnych nie wynika, jaki jest interes prawny tej spółki w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym. Ponadto przepisy kpa nie przewidują możliwości działania osoby prawnej jako pełnomocnika strony.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" i art. 135 ppsa.

W przedmiocie kosztów orzeczono na podstawie art. 200 ppsa, zasądzając na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł, na którą złożyły się kwota uiszczonego wpisu od skargi (200 zł), koszty zastępstwa procesowego (240 zł) oraz opłata od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł.).