IV SA/Wa 644/14

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...].01.2014 r. Nr [...] Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców działając na podstawie art. 58 § 1 i 2 oraz art. 59 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2013 r., poz. 267) po rozpatrzeniu wniosku złożonego przez obywatela [...], pana K. C. ur. [...].12.1967r., o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wojewody [...] z dnia [...].12.2013r., Nr [...], orzekającej o odmowie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony , postanowił odmówić przywrócenia terminu do wniesienia odwołania

W uzasadnieniu organ skazał, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...].12.2013r., Nr [...], na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 53 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 53a ust. 1 pkt 4 ustawy o cudzoziemcach, odmówił udzielenia panu K. C. wnioskowanego zezwolenia stwierdzając, iż nie zachodzą wobec niego okoliczności uzasadniające pobyt w Polsce przez okres dłuższy niż trzy miesiące.

W dniu [...].01.2014r. cudzoziemiec złożył w [...] Urzędzie Wojewódzkim wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od w/w decyzji organu I instancji, Wskazując, że "termin do złożenia odwołania / termin 14 dniowy upłynął w dniu [...].01.2014r. Cudzoziemiec od dnia [...].01.2014r. do dnia [...].01.2014r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i nie mógł złożyć przedmiotowego odwołania. Uchybienie terminowi do złożenia odwołania nie nastąpiło zatem z winny cudzoziemca, wnioskuje więc on o przywrócenie terminu do złożenia odwołania. Do wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania cudzoziemiec załączył:

zaświadczenie lekarskie z którego wynika, że pan K. C. od dnia [...].01.2014r. do dnia [...].01.2014r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, pełnomocnictwo udzielone przez cudzoziemca pani E. M. i pani B. W. z dnia [...] stycznia 2014r. oraz odwołanie od w/w decyzji Wojewody [...].

Rozpoznając wniosek skarżącego organ wskazał, że decyzja organu została przesłana na adres zamieszkania strony wskazany przez nią w trakcie przesłuchania przeprowadzonego przez organ I instancji w dniu [...].09.2013r., tj.: ul. [...]. Przesyłkę skutecznie doręczono w dniu [...].12.2013r., który to fakt pan K. C. potwierdził własnoręcznym podpisem na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wymienionej decyzji. Rozstrzygnięcie Wojewody [...] zawiera pouczenie o przysługującym prawie do wniesienia odwołania do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców wciągu 14 dni od dnia jej doręczenia.

W związku z powyższym termin do wniesienia przez stronę odwołania od przedmiotowej decyzji organu I instancji upłynął w dniu [...].01.2014r. Odwołanie od decyzji organu I instancji cudzoziemiec złożył w [...] Urzędzie Wojewódzkim w dniu [...].01.2014r. Przywrócenie uchybionego terminu jest zatem możliwe, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: 1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu, 2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, 3) jednocześnie z wniesieniem wniosku dopełniona czynność, dla której określony był termin, 4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Rozwijając zaś kwestię braku winy strony w uchybieniu terminu w postępowaniu sądowym organ wskazał, że przyjmuje się powszechnie w orzecznictwie sądowym, iż ów brak winy warunkowany jest przyczyną nagłą, obiektywną. Jak bowiem zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 27 marca 2013 r. (sygn. akt II FZ 166/13; LEX nr 1299427): "O braku winy można mówić wówczas, gdy istniała jakaś przyczyna, która spowodowała uchybienie terminowi,

a więc gdy dokonanie czynności w ogóle nie było możliwe (w sensie obiektywnym) lub zaistniały okoliczności, w których obiektywnie nie można było wymagać od strony

zachowania terminu procesowego. Musi to zatem w każdym przypadku być okoliczność o charakterze wyjątkowym, nagłym". Dodatkowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 25 maja 2010 r. Nr II SA/Lu 206/10 podkreślił, iż "przepis art. 58 Kp.a. nie uzależnia uprawnienia do przywrócenia terminu od stopnia zawinienia, co oznacza, że każdy, nawet najlżejszy stopień zawinienia w uchybieniu terminu wyłącza możliwość zastosowania tej instytucji. Uniknięcie negatywnych skutków dokonania czynności procesowej po upływie ustawowego terminu zakreślonego do jej wykonania wymaga więc uprawdopodobnienia nie tylko braku winy umyślnej (...)" ale także lżejszej lei postaci- niedbalstwa. (...) Brak winy przy dokonaniu czynności procesowej osoba zainteresowana winna uprawdopodobnić, czyli winna ona stosowną argumentacją wykazać swoją staranność oraz fakt, iż przeszkoda była od niej niezależna." W

przedmiotowej sprawie w ocenie Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców nie można mówić o uprawdopodobnieniu przeszkody nie dającej się pokonać. Strona nie wykazała, aby w przedmiotowej sprawie zachodziły przeszkody o takim charakterze nagłym , wyjątkowym. Do przedmiotowego wniosku załączono zaświadczenie z którego wynika, że cudzoziemiec przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia [...].01.2014r., do dnia [...].01.2014r., zatem mógł złożyć odwołanie w wyznaczonym do tej czynności terminie, tj. w okresie od dnia [...].12.2013r. (dzień odebrania decyzji Wojewody [...]) do dnia [...].01.2014r. (ostatni dzień do wniesienia odwołania).

Niedokonanie czynności procesowej w czasie biegu terminu do jej dokonania, mimo obiektywnej możliwości takiego działania, stanowi bowiem co najmniej lekkie niedbalstwo, będące jedną z postaci winy - wyklucza więc dopuszczalność przywrócenia terminu przez organ administracji publicznej." Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi przesłanka do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, tj. uprawdopodobnienie braku winy strony do wniesienia odwołania w terminie.

Skargę na powyższe postanowienie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pan K. C., zarzucając mu naruszenie art. 58 i 7, 77 k.p.a poprzez błędne przyjęcie, iż nie uprawdopodobnił on że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy oraz zaniechanie wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że jego choroba jest okolicznością obiektywną i niezależną od niego. Jest zdarzenie losowym i nieprzewidywalnym W związku z tym nie sposób oczekiwać od skarżącego, że przewidzi kiedy zachoruje. W konsekwencji nie można mu czynić zarzutu, że nie mógł wnieść odwołania zanim zachorował.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej przez badanie zgodności zaskarżonych decyzji i postanowień z prawem. W wyniku takiej kontroli decyzja lub postanowienie mogą zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., określanej dalej jako p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi. Jego wykładnia wskazuje, że Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony granicą praw i obowiązków Sądu wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami mianowicie: legalnością działań organu podatkowego oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. Powyższe oznacza, że Sąd naruszyłby ten przepis jedynie wówczas, gdyby przekroczył określone wyżej granice danej sprawy albo gdyby ograniczył się w ocenie legalności tylko do zarzutów i wniosków skargi.

Tak rozumiejąc swoją rolę Sąd uznał, że w ustalonym stanie faktycznym skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone postanowienie narusza przepisy prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Stosownie do art. 58 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 267 - dalej jako "k.p.a.") w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której był określony termin.

Odnosząc się do przesłanek przywrócenia terminu należy wskazać, że przepis art. 58 k.p.a. nie uzależnia uprawnienia do przywrócenia terminu od stopnia zawinienia. To zaś oznacza, że każdy, nawet najlżejszy stopień zawinienia w uchybieniu terminu wyłącza możliwość zastosowania tej instytucji. Uniknięcie negatywnych skutków dokonania czynności postępowania po upływie ustawowego terminu zakreślonego do jej wykonania wymaga więc uprawdopodobnienia nie tylko braku winy umyślnej (przy rozumieniu umyślności jako zamierzonego działania sprzecznego z regułą lub regułami postępowania bądź na powstrzymaniu się od działania mimo obowiązku czynnego zachowania), ale także lżejszej jej postaci - niedbalstwa (rozumianego jako niedołożenie należytej staranności, jakiej można wymagać od każdej osoby dbającej o swoje interesy). Wykluczenie winy w uchybieniu terminu wymaga zatem wykazania, że mimo dołożenia wszelkich możliwych w danych warunkach starań, strona nie mogła przezwyciężyć przeszkody, uniemożliwiającej jej dokonanie czynności postępowania w terminie ustawowym. Takie rozumienie przesłanki przywrócenia terminu jest zresztą utrwalone zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2006 r. II FSK 616/2005 ONSAiWSA 2007/3 poz. 67, z dnia 21 grudnia 2006 r. I FSK 374/2006, z dnia 18 sierpnia 2000 r. III SA 1716/99 LexPolonica nr 349705, z dnia 11 kwietnia 1997 r. III SA 1581/95 LexPolonica nr 339016), jak i w doktrynie (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wrocław 2004, str. 586; H. Dzwonkowki (w:) C. Kosikowski, A. Huchla, H. Dzwonkowski, Ustawa Ordynacja Podatkowa. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2004, str. 437).

W przedmiotowej sprawie sporne jest uprawdopodobnienie braku winy strony skarżącej w uchybieniu terminu do złożenia odwołania od decyzji. Obowiązek zaś uprawdopodobnienia braku winy spoczywa na zainteresowanym. Organ dokonuje natomiast oceny, czy strona dopuściła się uchybienia terminu bez swojej winy, i bierze pod uwagę, jak wyżej wskazano, wszystkie okoliczności faktyczne, oceniając winę według obiektywnych mierników staranności. Z dorobku orzecznictwa wynika, że do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez stronę zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą lub obłożną chorobę zainteresowanego, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 19 lutego 2000 r. I SA 1072/2000 LexPolonica nr 370242, z dnia 13 października 1999 r. I SA 459/99, z dnia 20 kwietnia 1999 r. I SA/Ka 1609/97 LexPolonica nr 346332, z dnia 1 marca 1999 r. II SA 45/99 LexPolonica nr 391191, z dnia 30 grudnia 1998 r. I SA 1128/98, z dnia 14 listopada 1995 r. SA/Wr 236/95 LexPolonica nr 341785).

Warunkiem wstępnym wniosku o przywrócenie terminu jest zatem jego uchybienie, a kolejnym uprawdopodobnienie braku winy.

W rozpoznawanej sprawie okoliczność uchybienia terminu do wniesienia odwołania nie jest kwestionowana. Z akt sprawy wynika, że przesyłka zawierająca ww. decyzję adresowana do skarżącego została decyzja organu została przesłana na adres zamieszkania strony wskazany przez nią w trakcie przesłuchania przeprowadzonego przez organ I instancji w dniu [...].09.2013r., tj.: ul. [...]. Przesyłkę skutecznie doręczono w dniu [...].12.2013r., który to fakt pan K. C. potwierdził własnoręcznym podpisem na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wymienionej decyzji. Rozstrzygnięcie Wojewody [...] zawiera pouczenie o przysługującym prawie do wniesienia odwołania do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców wciągu 14 dni od dnia jej doręczenia, co wypełnia przesłanki prawidłowego doręczenia przewidziane w art. 43 k.p.a. Faktu doręczenia decyzji skarżący też nie kwestionuje.

W kontekście powyższego zakreślony przepisem art. 129 § 2 k.p.a. 14-dniowy termin do wniesienia odwołania rozpoczął swój bieg dnia [...] grudnia 2013 i upłynął bezskutecznie [...] stycznia 2014 r., czego również strona skarżąca nie kwestionuje.

W związku z powyższym rozstrzygnięcia wymaga, czy w sprawie została spełniona przesłanka uprawdopodobnienia braku winy skarżącego w uchybieniu terminowi do wniesienia odwołania.

Uprawdopodobnienie istnienia danej okoliczności jest środkiem zastępczym dowodu w ścisłym tego słowa znaczeniu i nie daje pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie. Nie oznacza zatem udowodnienia braku winy, co słusznie podnosił skarżący. Jednakże wskazać należy, że kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przy ocenie winy należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić gdy strona nie mogła dopełnić obowiązku z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, której nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.

Mając na uwadze powyższe zgodzić należy się z organem odwoławczym, że każdy nawet najlżejszy stopień zawinienia w uchybieniu terminowi wyłącza możliwość zastosowania instytucji przywrócenia terminu. Uniknięcie negatywnych skutków dokonania czynności postępowania po upływie ustawowego terminu, jak wskazano wyżej, wymaga więc uprawdopodobnienia nie tylko braku winy umyślnej (przy rozumieniu umyślności jako zamierzonego działania sprzecznego z regułą lub regułami postępowania bądź na powstrzymaniu się od działania mimo obowiązku czynnego zachowania), ale także lżejszej jej postaci - niedbalstwa (rozumianego jako niedołożenie należytej staranności, jakiej można wymagać od każdej osoby dbającej o swoje interesy.

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, iż w sytuacji gdy termin do wniesienia odwołania w niniejsze sprawie mijał w dniu [...] stycznia 2015r. skarżący miał prawo wnieść je ostatniego dnia. Nie można mu zatem czynić zarzutu, tak jak robi to organ, iż dopuścił się niedbalstwa (braku staranności) czekając do ostatniego dnia na dokonanie tej czynności. W świetle powyższego uznać należy, że skarżący dopuścił się właśnie takiego braku staranności. Jak słusznie wskazuje skarżący choroba jest zdarzeniem nagłym i nieprzewidywalnym. Nie mógł jej zatem przewidzieć.

Do wniosku skarżący dołączył zwolnienie lekarskie z którego wynika, iż w dniu [...] stycznia 2014r. zgodnie ze wskazaniami lekarskimi (symbol 1) miał leżeć.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym ugruntowany jest pogląd, który podziela skład Sądu rozstrzygający w niniejszej sprawie, że nawet zwolnienie lekarskie nie jest przesłanką do przywrócenia uchybionego terminu, gdy nie wynika z niego, że pacjent nie mógł chodzić a jego stan nie był tyle ciężki i poważny, aby badający go lekarz miał podstawy do natychmiastowego skierowania pacjenta na leczenie szpitalne, czy też nakazania, że chory powinien leżeć (por. wyroki WSA w Krakowie z dnia 24 września 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 890/ 10, NSA z dnia 21 marca 2012 r., sygn. akt II GSK 278/11, NSA z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 2175/10 czy WSA we Wrocławiu z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt II SA/Wr 295/11).

Wskazanie - chory powinien leżeć, jest jednoznaczne i wskazuje, iż tego dnia skarżący nie mógł osobiście dokonać czynności - wniesienia odwołania.

Należy jednak wskazać, że w przypadku nagłej choroby, strona powinna wykazać również, że nie miało możliwości wyręczenia się inną osobą. Sam fakt choroby, nawet poświadczony zaświadczeniem lekarskim, nie jest bowiem wystarczający dla uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu. W przypadku choroby trzeba wskazać, że rodzaj choroby uniemożliwiał dokonanie czynności oraz że nie istniała możliwość skorzystania z pomocy innych osób w jej dokonaniu. Ocena, czy uprawdopodobniony został brak winy w uchybieniu terminu nie ogranicza się zatem, do ustalenia, czy twierdzenie wnioskodawcy o chorobie jest wiarygodne (tekst jedn.: np. potwierdzone zaświadczeniem lekarskim), ale musi również uwzględniać na przykład to, czy wskazana przyczyna uchybienia terminowi stanowi przeszkodę niemożliwą do przezwyciężenia i czy zainteresowany wykazał należytą staranność w podjęciu działań mogących zapobiec uchybieniu terminu, przykładowo poprzez wyręczenie się inną osobą. W doktrynie wskazuje się, że "udowodnienie czyni istnienie pewnego faktu pewnym, uprawdopodobnienie - tylko prawdopodobnym. Udowodnienie służy celowi przekonania organu orzekającego o prawidłowości pewnego twierdzenia, uprawdopodobnienie służy celowi obudzenia w organie orzekającym ufności w to, że pewne twierdzenie odpowiada prawdzie. (...) Uprawdopodobnienie jest to czynność procesowa stwarzająca w świadomości organu orzekającego mniejszy lub większy stopień przekonania o prawdopodobieństwie jakiegoś faktu" (E. Iserzon (w:) Komentarz IV, 1970, s. 135). Nie budzi również wątpliwości, że osoba zainteresowana "ma uprawdopodobnić brak swojej winy, czyli powinna - uwiarygodnić stosowną argumentacją - swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda była od niej niezależna" - (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks Postępowania Administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 284).

Sam fakt występowania w omawianym przepisie czynności uprawdopodobnienia nie zwalnia zatem organu orzekającego w sprawie z obowiązku podjęcia wszelkich działań, których celem, z uwagi na słuszny interes obywateli, będzie dokładne wyjaśnienie okoliczności sprawy. Nie jest przy tym konieczne przeprowadzanie postępowania dowodowego sensu stricto, gdyż z tego obowiązku zwalnia organ przepis art. 58 § 1 k.p.a. Zauważyć jednak należy, że powyższy przepis nie zwalnia organu z konieczności podjęcia wszelkich działań, których efektem będzie potwierdzenie wiarygodności okoliczności, na które powołała się osoba wnioskująca o przywrócenie terminu. Jeżeli zatem organ poweźmie wątpliwości co do wiarygodności twierdzeń strony w tym zakresie, winien był podjąć działania mające na celu ich wyjaśnienie (por. wyrok NSA z dnia 6 października 2006 r., sygn. I OSK 1330/05, Lex Nr 2892598). W takiej sytuacji organ winien wezwać osobę wnioskującą o przywrócenie terminu do uprawdopodobnienia wskazanych przez organ dodatkowych okoliczności. Zasady postępowania administracyjnego nakładają na organy administracji obowiązek wszechstronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy i z urzędu przeprowadzenia dowodów służących ustaleniu stanu faktycznego sprawy (art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a.) oraz dopiero na tej podstawie dokonania oceny całokształtu materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.). Dodatkowo podnieść należy, że, stosownie do treści art. 9 k.p.a., organy administracji publicznej zobowiązane są do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego oraz czuwania nad tym, aby strony nie poniosły szkody z powodu nieznajomości przepisów prawa i udzielania im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.

W świetle przedłożonego przez skarżącego przy wniosku o przywrócenie terminu zwolnienia w którym zalecono mu leżenie, przedwczesne było przyjęcie przez organ stanowiska, że nie może ono uzasadniać złożenia odwołania z uchybieniem terminu, skoro dotyczy ono ostatniego dnia w którym skarżący mógł wnieść odwołanie. Zwolnienie przedłożone przez skarżącego potwierdza , że nie mógł on osobiście [...] stycznia 2014r. wnieść odwołania.

W oparciu o powyższe stwierdzić zatem należy, że w szczególnej sytuacji zdrowotnej skarżącego, organ obowiązany był dopuścić jako dowód wszystko to, co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie było sprzeczne z prawem (por. treść art. 75 § 1 k.p.a.). Organ powinien był zatem wyjaśnić, czy tego dnia skarżący miał w ogóle możliwość podjęcia działań mogących zapobiec uchybieniu terminu, przykładowo poprzez wyręczenie się inną osobą.

Mając zatem na uwadze wskazane okoliczności, ze względu na naruszenie przez organ przepisów postępowania, tj. art. 7, 8, 9 i 58 § 1 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) uchylił zaskarżone postanowienie.