III SA/Kr 455/10
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2012-06-22Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Karcz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata Ł. G. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w związku ze sporządzeniem i wniesieniem skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt. III SA/Kr 455/10 w sprawie ze skarg M. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego specjalnego postanawia: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 3 września 2010 r. Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ustanowił dla skarżącego w sprawach zapisanych do sygn. akt. III SA/Kr 455/10 – 460/10 adwokata, którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła w osobie mecenasa Ł. G.
Na rozprawie w dniu 9 marca 2011 r. połączono wymienione sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygnaturą III SA/Kr 455/10. Za spełnioną z urzędu przed sądem pierwszej instancji pomoc prawną Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 marca 2011 r. przyznał zaś adwokatowi Ł. G. wynagrodzenie.
W zakresie, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi Adwokat Ł. G. sporządził i w dniu 11 maja 2012 r. wniósł skargę kasacyjną (k. 105-111) w treści której zawarł wniosek o przyznanie od Skarbu Państwa na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego.(k. 107).
Po sporządzeniu i wniesieniu przez adwokata skargi kasacyjnej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 3 czerwca 2011 r. cofnął skarżącemu prawo pomocy a Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. oddalił zażalenie na to postanowienie.
Ostatecznie w wyroku z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt. I OSK 1410/11 Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy tłumacząc to tym, że przepisy art. 209 i art. 210 ppsa mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną należne od Skarbu Państwa (art. 250 ppsa) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261ppsa.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do treści art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 02/153/1270 ze zm.) wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W związku z tak nakreślonymi okolicznościami faktycznymi sprawy pojawia się jednak pytanie czy to na Skarbie Państwa ciąży powinność uiszczenia wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika za czynności dokonane przezeń przed cofnięciem prawa pomocy, czy też może taki obowiązek spoczywa wyłącznie na stronie której cofnięto prawo pomocy?
Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie udziela na to pytanie prostej odpowiedzi. Pominięto w niej bowiem uregulowanie zawarte w art. 120 §1 zd. 2 kpc zgodnie z którym w wypadku cofnięcia przez sąd ustanowienia adwokata lub radcy prawnego strona obowiązana jest uiścić wynagrodzenie adwokata lub radcy prawnego dla niej ustanowionego.
Uwzględniając jednak fakt, że postanowienie o cofnięciu prawa pomocy wywołuje skutki prawne ex nunc wydaje się, iż należy odróżnić sytuacje w której adwokatowi przyznano już od Skarbu Państwa wynagrodzenie za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy od sytuacji gdy adwokat co prawda wniósł o przyznanie takiego wynagrodzenia lecz to nie zostało mu jeszcze przyznane od Skarbu Państwa.
W pierwszym wypadku z uwagi na brak w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uregulowania analogicznego do zawartego w art. 120 §1 zd. 2 kpc przyjąć należy, że strona której cofnięto prawo pomocy nie ma obowiązku uiszczenia wynagrodzenia już przyznanego od Skarbu Państwa profesjonalnemu pełnomocnikowi.
Podobnego potraktowania nie uzasadnia jednak sytuacja gdy adwokat co prawda wniósł o przyznanie takiego wynagrodzenia za czynności dokonane przed cofnięciem prawa pomocy lecz wynagrodzenie to nie zostało mu przyznane w orzeczeniu kończącym postępowanie z uwagi na wcześniejsze uprawomocnienie się postanowienia o cofnięciu stronie przyznanego prawa pomocy. Trzeba sobie bowiem uzmysłowić dwie okoliczności. Po pierwsze, że wraz z cofnięciem prawa pomocy w zakresie ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika wygasa pełnomocnictwo dla wskazanego przez organ samorządu zawodowego adwokata. A po drugie, że prawomocne orzeczenie sądu w tym przedmiocie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe (art. 170 ppsa). Skoro zaś tym sposobem odpada podstawa wyznaczenia przez właściwy organ samorządu zawodowego adwokata, to tym samym traci on atrybut uzasadniający przyznanie mu od Skarbu Państwa wynagrodzenia w oparciu o przepis art. 250 ppsa. Równocześnie trzeba mieć świadomość, że powyższe nie oznacza iż w takich warunkach adwokat zobowiązany był działać pro bono. Za poświęcony czas i wykonaną pracę adwokat może domagać się bowiem zapłaty tyle, że na drodze postępowania przed sądami powszechnymi wykorzystując roszczenia o charakterze cywilnoprawnych kierowane do podmiotu, który uzyskał od niego tę korzyść.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Karcz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata Ł. G. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w związku ze sporządzeniem i wniesieniem skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt. III SA/Kr 455/10 w sprawie ze skarg M. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego z dnia 12 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego specjalnego postanawia: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 3 września 2010 r. Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ustanowił dla skarżącego w sprawach zapisanych do sygn. akt. III SA/Kr 455/10 – 460/10 adwokata, którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła w osobie mecenasa Ł. G.
Na rozprawie w dniu 9 marca 2011 r. połączono wymienione sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygnaturą III SA/Kr 455/10. Za spełnioną z urzędu przed sądem pierwszej instancji pomoc prawną Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 marca 2011 r. przyznał zaś adwokatowi Ł. G. wynagrodzenie.
W zakresie, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi Adwokat Ł. G. sporządził i w dniu 11 maja 2012 r. wniósł skargę kasacyjną (k. 105-111) w treści której zawarł wniosek o przyznanie od Skarbu Państwa na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego.(k. 107).
Po sporządzeniu i wniesieniu przez adwokata skargi kasacyjnej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 3 czerwca 2011 r. cofnął skarżącemu prawo pomocy a Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. oddalił zażalenie na to postanowienie.
Ostatecznie w wyroku z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt. I OSK 1410/11 Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy tłumacząc to tym, że przepisy art. 209 i art. 210 ppsa mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną należne od Skarbu Państwa (art. 250 ppsa) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261ppsa.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do treści art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 02/153/1270 ze zm.) wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W związku z tak nakreślonymi okolicznościami faktycznymi sprawy pojawia się jednak pytanie czy to na Skarbie Państwa ciąży powinność uiszczenia wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika za czynności dokonane przezeń przed cofnięciem prawa pomocy, czy też może taki obowiązek spoczywa wyłącznie na stronie której cofnięto prawo pomocy?
Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie udziela na to pytanie prostej odpowiedzi. Pominięto w niej bowiem uregulowanie zawarte w art. 120 §1 zd. 2 kpc zgodnie z którym w wypadku cofnięcia przez sąd ustanowienia adwokata lub radcy prawnego strona obowiązana jest uiścić wynagrodzenie adwokata lub radcy prawnego dla niej ustanowionego.
Uwzględniając jednak fakt, że postanowienie o cofnięciu prawa pomocy wywołuje skutki prawne ex nunc wydaje się, iż należy odróżnić sytuacje w której adwokatowi przyznano już od Skarbu Państwa wynagrodzenie za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy od sytuacji gdy adwokat co prawda wniósł o przyznanie takiego wynagrodzenia lecz to nie zostało mu jeszcze przyznane od Skarbu Państwa.
W pierwszym wypadku z uwagi na brak w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uregulowania analogicznego do zawartego w art. 120 §1 zd. 2 kpc przyjąć należy, że strona której cofnięto prawo pomocy nie ma obowiązku uiszczenia wynagrodzenia już przyznanego od Skarbu Państwa profesjonalnemu pełnomocnikowi.
Podobnego potraktowania nie uzasadnia jednak sytuacja gdy adwokat co prawda wniósł o przyznanie takiego wynagrodzenia za czynności dokonane przed cofnięciem prawa pomocy lecz wynagrodzenie to nie zostało mu przyznane w orzeczeniu kończącym postępowanie z uwagi na wcześniejsze uprawomocnienie się postanowienia o cofnięciu stronie przyznanego prawa pomocy. Trzeba sobie bowiem uzmysłowić dwie okoliczności. Po pierwsze, że wraz z cofnięciem prawa pomocy w zakresie ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika wygasa pełnomocnictwo dla wskazanego przez organ samorządu zawodowego adwokata. A po drugie, że prawomocne orzeczenie sądu w tym przedmiocie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe (art. 170 ppsa). Skoro zaś tym sposobem odpada podstawa wyznaczenia przez właściwy organ samorządu zawodowego adwokata, to tym samym traci on atrybut uzasadniający przyznanie mu od Skarbu Państwa wynagrodzenia w oparciu o przepis art. 250 ppsa. Równocześnie trzeba mieć świadomość, że powyższe nie oznacza iż w takich warunkach adwokat zobowiązany był działać pro bono. Za poświęcony czas i wykonaną pracę adwokat może domagać się bowiem zapłaty tyle, że na drodze postępowania przed sądami powszechnymi wykorzystując roszczenia o charakterze cywilnoprawnych kierowane do podmiotu, który uzyskał od niego tę korzyść.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji.
